Stage 1

การตัดสินใจของวิศนะ
Visanu's decision

ท้องฟ้าสีคราม ปุยเมฆสีขาว สายลมพัดทุ่งหญ้าปลิวไสว...
The azure sky, white fluffy clouds, the breeze blowing through the swaying grass fields...

และเสียงกรีดร้องแบบหวีดสยองสุดขีด
And the screeching, eerie cry

ว้ากกกกกกกกกกกกกกก~~!!
Waaaaaaahhhhhh~~!!

ร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังกวดฝีเท้าสุดกำลังวิ่งหน้าตาตื่นภายในพื้นที่โล่งกลางแจ้งโดยมีสิ่งแปลกปลอมหน้าตาพิลึกที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็คือ “เห็ดยักษ์สีเขียว” ซึ่งกำลังกระโดดไล่หลังมาติดๆ
A tall young man is sprinting with all his might, looking panicked in an open outdoor area, being chased closely by a strange-looking object that, from any angle, is a "giant green mushroom."

“จะตามไปถึงไหนวะไอ้บ้าเอ๊ย”
"How far are you going to follow me, you crazy idiot?"

ชายหนุ่มหันกลับมาตะคอกใส่ ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง ผมสีดำที่เคยจัดทรงดูดียามนี้ฟูฟ่องชนิดเรียกได้ว่าตื่นตระหนกสุดขีด
The young man turned around and shouted, his wide brown eyes filled with shock, his once well-styled black hair now frizzy to the point of looking utterly alarmed

อุกี๊~!
Ugh!

เจ้าเห็ดตัวขนาดพอฟัดพอเหวี่ยงก็ส่งเสียงร้องโต้กลับมา หน้าตาของมันก็จัดว่าน่ารักดี มีหัวสปอร์สีเขียวดูลื่นๆ มันๆ น่าหมั่นเขี้ยว อันที่จริงนายคนนี้ก็หมั่นเขี้ยวมันไปทีหนึ่งแล้วล่ะ เขาถึงได้จัดการกระโดดเตะมันไปรอบหนึ่ง
The mushroom, about the right size to be a match, let out a sound in response. Its appearance was quite cute, with a green spore head that looked slippery and shiny, making it hard to resist. In fact, this guy had already given it a playful kick once, which is why he decided to jump and kick it again

ซึ่งผลตอบรับก็คือการโดนไล่กวดเป็นบ้าอยู่อย่างนี้ไง!
The result is being chased like crazy like this!

“แค้นฝังหุ่นจริงนะแก ไอ้เห็ดนรก!” เขาตะโกนกลับพร้อมกับเหลือบหางตาไปมอง เห็นไอ้เห็ดตัวนั้นมันยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างกวนประสาท ก่อนที่มันจะตั้งท่ากระโดดสูงชาร์ทเข้าใส่ในอีกวินาทีถัดมา
"You're really holding a grudge, you hell mushroom!" he shouted back while glancing out of the corner of his eye, seeing that hell mushroom grinning wider in an annoying way before it prepared to jump high and charge at him in the next second

“ฉิบหาย โดดสูงได้ด้วยเหรอวะ!”
"Shit, can you really jump that high?!"

เขาตะโกนลั่นพร้อมกับกระโดดหลบไปอีกด้านอย่างแทบไม่คิดชีวิต เจ้าเห็ดบ้านั่นพลาดเป้าหมายในการทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดของมันลงไปทับเขาเพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่เจ้าคนโชคดีกลับไม่มีเวลามาดีใจด้วยซ้ำ เขาชี้นิ้วเข้าใส่เจ้าเห็ดตรงหน้าและแผดเสียงใส่!
He shouted loudly while jumping to the side almost without a second thought. That mushroom barely missed its target of dropping its entire weight on him. But the lucky guy didn't even have time to celebrate. He pointed his finger at the mushroom in front of him and shouted!

“จะจองเวรอะไรกันนักหนาวะ อันที่จริงมันต้องเป็นฉันที่ต้องแค้นนะโว้ย เตะเบาๆ ทีเดียว แกกัดฉันซะเกือบตาย!”
"Why are you so obsessed with revenge? In fact, I should be the one who's angry! You kicked me lightly once, and I almost died from your bite!"

เป็นความจริงที่เขาโดนเจ้าเห็ดเขียวตัวนี้โจมตีไปแล้วหนึ่งที ซึ่งบอกได้เลยว่ามันก็เกือบจะทำให้เขาได้ลงไปทักทายยมโลกเอาง่ายๆ ทีเดียว
It is true that he has already been attacked by this green mushroom once, and I can say that it almost sent him down to greet the underworld quite easily

ข้อมูลตัวละคร
Character Information

ผู้เล่น : วิศนะ
Player: Wisana

อาชีพ : นักผจญภัยมือใหม่
Occupation: Beginner Adventurer

เลเวล : 1
Level: 1

พลังชีวิต : 10 /150
Life Force: 10 / 150

พลังโจมตี : 20 พลังป้องกัน : 5
Attack Power: 20 Defense Power: 5

เวทมนตร์ : 15 โชค : 30
Magic: 15 Luck: 30

อุกี๊~~
Ugh~~

ยังไม่ทันไรเจ้าเห็ดเขียวนั่นก็พุ่งตัวหมายจะกระโจนเข้าใส่ชายหนุ่มเจ้าของชื่อวิศนะอีกรอบ และก็เป็นอีกครั้งที่ความคล่องตัวช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด ก่อนที่ตัวเองจะเข้าใจได้ในทันทีว่า
Before he knew it, that green mushroom lunged again at the young man named Wisana, and once again, his agility saved him just in time before he could understand immediately that

ถ้ายืนเฉยๆ คงได้ลงไปทักทายท่านยมฯ แน่ๆ!
If I just stand still, I would definitely go down to greet Lord Yama!

“อะไรนักหนา ทำไมความรักของฉันมันมีแต่อุปสรรควะเนี่ย!”
"What the hell, why does my love only have obstacles?"

คำบ่นแบบไม่รู้เรื่องนั้นดังขึ้นอย่างหัวเสีย พร้อมกับการสับขาวิ่งแบบหวีดสยองสุดขีด นึกโมโหที่ทำไมมอนสเตอร์มันถึงได้หน้าโง่ขนาดนี้ คุยด้วยไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย!
The nonsensical complaints rose up in frustration, accompanied by the terrifying sound of frantic running. I was angry wondering why the monster was so incredibly stupid; it didn't seem to understand anything I said!

แล้วทำไมมันวิ่งไวอย่างนี้ฟะ หน้าตาก็ดูโง่ๆ ทำไมถึงเก่งนักเนี่ย!?
So why is it running so fast? It looks so stupid, how can it be so good at this!?

“อย่าให้พ่อรู้วิธีเล่นเกมนะ ไอ้เห็ดนรก พ่อจะซอยพริกขี้หนูบีบมะนาวจับมาทำยำเห็ดกินให้สะใจไปเลย” พูดแล้วก็กัดฟันแน่น ขณะหันไปมองเจ้าตัวประหลาดด้านหลัง
"Don't let Dad know how to play the game, you hellish mushroom. Dad will chop up bird's eye chilies, squeeze lime, and make a mushroom salad to enjoy it to the fullest." After saying that, he clenched his teeth tightly while turning to look at the strange creature behind him

“แล้วแกจะวิ่งตามมาทำไมนักหนาวะ ว่างมากหรือไงเนี่ย ไปไกลๆ บาทาซักทีสิว้อย!”
"Why are you running after me so much? Are you really that free? Just go away already!"

ก่อนหน้านั้นราวๆ 6 ชั่วโมง
Beforethat, about 6 hours

“ไอ้นะ!”
"Hey!"

ชื่อเรียกในแบบที่รู้ว่า “ซี้กัน” ดังขึ้นมาจากหน้าห้องเรียนภายในตึกของคณะนิเทศศิลป์ เอกคอมพิวเตอร์กราฟฟิก ส่งให้ร่างสูงในเสื้อนักศึกษาเซอร์ๆ กับกางเกงยีนขาดๆ และผมสีดำที่เซตตามแบบวัยรุ่นทั่วไปต้องเหลือบตากลับมามองตามเสียง
The name called out in a familiar way, "best friend," echoed from the classroom inside the Faculty of Fine Arts, Graphic Computer major, catching the attention of a tall figure in a casual student shirt and ripped jeans, with black hair styled like any typical teenager, who glanced back in response to the sound

วิศนะ หรือที่เพื่อนๆ เรียกว่า “นะ” ชายหนุ่มวัย 19 ปีหันกลับมามองแลเห็นหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินยิ้มแย้มมาด้วยท่าทางร่าเริงแล้วเขาก็ได้แต่ถอนใจเซ็งๆ
Visana, or as his friends call him "Na," a 19-year-old young man, turned around and saw a cheerful couple walking by with bright smiles, and he could only let out a sigh of frustration

“มีอะไรอีกหือ ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะ” เขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ
"Is there anything else? I already told you that I need to hurry home today," he said with a tone of exasperation

“ก็แล้วเมื่อไหร่แกจะเข้ามาเล่นเกมกับพวกฉันล่ะ?”
"So when are you going to come and play games with us?"

ฝ่ายหญิงผู้มาใหม่เป็นคนถาม เธอมีผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่าผิวขาวและมีใบหน้าที่เป็นมิตร เธอชื่อว่านุชจรี จะเรียกว่าเป็นเพื่อนสาวที่สนิทด้วยที่สุดในมหาวิทยาลัยของวิศนะก็ว่าได้
The newcomer woman asked. She has shoulder-length dark brown hair, fair skin, and a friendly face. Her name is Nuchjaree, and she can be considered the closest female friend of Wisana at the university

“จริงด้วยไอ้นะ พวกฉันรอแกมาตั้งนานแล้วนะเว้ย ฉันสองคนกำลังจะตั้งกิลด์ (Guild) แล้วปัญหาติดอยู่ที่ว่ามันต้องมีสมาชิกให้ได้ 4 คนขึ้นไปถึงจะสร้างได้ พวกฉันก็หวังจะพึ่งแกแต่แกกลับไม่ยอมเข้ามาเล่นซักที”
"That's true, you know. We've been waiting for you for a long time. The two of us are about to start a guild, but the problem is we need at least 4 members to create it. We were hoping to rely on you, but you just won't come and play."

ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งเดินมาด้วยกันพูดเสริมโดยเร็ว
Another young man walked over and quickly added

“กิลด์? ...แล้วมันคืออะไรวะครับ?” วิศนะเบ้ปาก “ขอร้องล่ะพวกแกช่วยใช้ภาษาคนหน่อยได้มั้ย บอกซะก่อนนะว่าฉันไม่เข้าใจภาษาวิบัติของพวกแกหรอกนะเว้ยไอ้เจ้าคู่รักติ๊งต๊อง”
"Guild? ...What the hell is that?" Wisana grimaced. "Please, can you guys use human language? Just so you know, I don't understand your ridiculous jargon, you silly lovebirds."

ดูเหมือนคำว่า “คู่รักติ๊งต๊อง” มันจะทำให้เพื่อนทั้งสองชักสีหน้าบูดขึ้นมาคล้ายจะเซ็งทันที
It seems that the phrase "silly couple" makes both friends frown as if they are immediately annoyed

“ไอ้นะ ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเอาฉันไปเหมาร่วมหัวจมท้ายแบบนั้นกับยัยนุชได้มั้ย แค่นี้คนทั้งคณะเขาก็คิดว่าฉันกับยัยนี่เป็นแฟนกันไปหมดแล้วนะโว้ย”
"Hey, how many times do I have to tell you not to lump me together with that girl like that? Everyone in the group already thinks that she and I are a couple!"

“แล้วมันไม่ใช่หรือไง” วิศนะถามหน้าตาเฉย
"Isn't it?" Visana asked with a straight face

“ก็ไม่ใช่น่ะสิโว้ย!!”
"Well, it's not like that, damn it!!"

ทั้งที่ค้านกันหัวชนฝา แต่ทั้งสองก็ประสานเสียงกันออกมาจนวิศนะต้องหัวเราะขำ
Even though they were at odds with each other, both of them ended up harmonizing to the point that Wisana couldn't help but laugh

“ฉันจะบอกแกเอาไว้เลยนะ ไอ้นะ” นุชจรีเดินเข้าไปจิ้มหน้าอกเขาเต็มแรง “ต่อให้อีตาธันวานี่เป็นผู้ชายคนสุดท้ายบนโลกใบนี้ก็ตามทีนะ ฉันก็ยินดีและพร้อมที่จะเอาหัวโหม่งเต้าหู้ตายหนีให้พ้นๆ หน้ามันไปเลย”
"I'm telling you straight up, you know," Nuchjaree said as she poked his chest hard. "Even if that Thanu guy is the last man on this planet, I would gladly and willingly headbutt him to get away from his face."

“แหม หล่อนเองก็ดีตายชักล่ะ” อีกเสียงร้องลั่น “ฉันก็เหมือนกันนั่นแหละ ถ้าหล่อนเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายบนโลกใบนี้นะ ฉันว่าฉันไปหาหมามาทำพันธุ์ยังจะดีซะกว่าเลย”
"Wow, you're really something!" another voice shouted. "I'm the same way. If you were the last woman on this planet, I think I'd rather go find a dog to breed with!"

“ว่าไงนะ ไอ้ปากเสีย!”
"What did you say, you foul-mouthed!"

“ก็ว่าอย่างที่พูดไง ยัยถึก”
"That's what I've been saying, you tough girl."

“นี่สรุปพวกแกตามฉันมาเพื่อจะโชว์ฉากสวีตกันให้ฉันดูหรือไงวะ ก็เพราะพวกแกเอาแต่เถียงกันตลอดเวลาแบบนี้แหละชาวบ้านเขาถึงมองว่ารักกันปานจะกลืนกิน”
"Is this a summary that you all followed me to show off your sweet moments or what? It's because you keep arguing like this that people think you love each other to the point of devouring one another."

วิศนะกล่าวพร้อมกับยิ้มขำ เห็นเจ้าสองคนนั้นมองหน้ากันครู่หนึ่ง ก่อนจะเชิดหน้าหนีกันไปคนละทาง
Visana said with a chuckle, seeing the two of them glance at each other for a moment before turning their heads and going their separate ways

คนที่เพิ่งเถียงกับนุชจรีเย้วๆ อยู่นั้นก็คือ ธันวา ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีเขียว เห็นผมทองตาสีประหลาดแบบนี้ไม่ใช่เพราะว่าหมอนี่เป็นพวกขาโจ๋หรืออะไรทำนองนั้นหรอก แต่เพราะว่าหมอนี่เป็นลูกเสี้ยวอเมริกาเพราะฉะนั้นจึงได้รับเส้นผมและดวงตามาจากแม่มามาก แต่ใบหน้าก็ดันได้เชื้อไทยจากพ่อมาไม่น้อย หมอนี่จึงได้หล่อดูดีจนสาวต้องเหลียวมามองถ้าไม่ติดว่ามันเพาะ “เยอรมันเชพเพิร์ต” ไว้เต็มปากล่ะก็นะ ซึ่งหมอนี่ก็เป็นเพื่อนรักของวิศนะตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ในชั้นมัธยมปลายเลยเชียวล่ะ
The person who was just arguing with Nuchjaree is Thanwa a young man with light brown hair and green eyes. His unusual blonde hair and strange eye color are not because he is a punk or anything like that, but because he is of mixed American descent, so he inherited his hair and eyes from his mother. However, his face has quite a bit of Thai features from his father, making him handsome enough to catch the attention of girls, if it weren't for the fact that he has a full "German Shepherd" beard. He has been a close friend of Wisana since their high school days.

“แล้วตกลงว่าจะเข้ามาเล่นเกมกับพวกเราเมื่อไหร่ล่ะ ฉันรอแกตั้งนานแล้วนะ” นุชจรีโพล่งขึ้นเหมือนอยากเปลี่ยนเรื่องเต็มแก่
"So when are you going to come play games with us? I've been waiting for you for a long time," Nuchjaree exclaimed, as if she wanted to change the subject completely

“วกมาเรื่องนี้อีกแล้ว บอกไปกี่ทีแล้วว่าฉันไม่ชอบเล่นเกม”
"Here we go with this again. How many times do I have to say that I don't like playing games?"

วิศนะตอบอย่างอ่อนใจ แล้วจึงหมุนตัวเดินหนีไปอีกครั้ง สองคู่กัดจึงมองหน้ากันแบบเข้าใจและรีบเดินตามไปติดๆ
Visana responded with a sigh and then turned to walk away again. The two pairs of friends exchanged understanding glances and quickly followed after

“โธ่ไอ้นะ นี่แกมีพ่อทำงานเป็นที่ปรึกษาของบริษัทไพรด์ทำไมกันวะเนี่ย” ธันวาพูด “ชาวบ้านเขาต้องเก็บเงินกันตั้งนานกว่าจะซื้อเครื่องเล่นกับเมมโมรี่สติ๊กสำหรับเล่นเกมมาได้ แต่แกแค่กระดิกนิ้วทีเดียว ป๋าแกก็แทบจะเอามาถวายให้ถึงที่เลยนะ เสียโอกาสชะมัด”
"Oh come on, you have a dad who works as a consultant for Pride Company, why is that?" Thanwa said. "People have to save money for a long time just to buy a gaming console and memory stick, but you just wiggle your finger and your dad practically brings it to you. What a waste of opportunity."

“จริงของตานี่” นุชจรีเสริม “อีกอย่างฉันว่าเมมโมรี่สติ๊กที่แกได้จากป๋ามันต้องได้ไอเท็มอะไรเจ๋งๆ ติดไม้ติดมือมาด้วยแหงๆ เลยเนอะ ก็เป็นถึงที่ปรึกษาของไพรด์เลยนี่”
"That's true," Nuchjaree added. "Also, I think the memory stick you got from Dad must have some cool items on it for sure, right? After all, he's Pride's advisor."

คำกล่าวนี้ส่งให้วิศนะต้องถอนใจ มันไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะเล่นเกมกับเพื่อนๆ หรอกนะ...อันที่จริงเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าไอ้เกมไพรด์อะไรเนี่ยมันมีดีอะไรนักหนาถึงได้โด่งดังนัก เพราะอะไรทำให้มันทำลายสถิติยอดขายรอบโลกได้มากกว่าสามพันล้านเครื่องในเวลาแค่เดือนเดียว
This statement made Visana sigh. It's not that he didn't want to play games with his friends... In fact, he also wanted to know what was so great about this Pride game that it became so famous. What made it break global sales records of over three billion units in just one month?

แต่สิ่งสำคัญเลยที่ทำให้วิศนะไม่อยากเข้าไปเล่นเกมนี้คือ...
But the main thing that makes Wisana not want to play this game is...

เขาเล่นเกมห่วยแตกมาก ชนิดที่ว่าเด็กสองขวบคงจะเก่งกว่ามากนัก!
He plays games really badly, to the point that a two-year-old would probably be much better!

“พวกแกเชื่อเถอะ ถ้าไม่อยากได้ตัวถ่วงเข้าไปในเกมล่ะก็แกกาชื่อฉันออกไปได้เลย ขนาดไอ้แคร็กเกอร์รันฉันยังทำคะแนนแพ้เด็กอนุบาลเลย”
"Believe me, if you don't want a burden in the game, you can just take my name out. Even in Cracker Run, I scored lower than a kindergarten kid."

“เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก” ธันวารีบแย้ง “พวกเราเล่นสนุกๆ ไม่ซีเรียส ว่าแต่แกเล่นเกมนั้นแพ้เด็กจริงเหรอ ไอ้นะ”
"Hey, it's okay," Thanwa quickly interjected. "We're just having fun, not serious. By the way, did you really lose that game to a kid?"

“เอาน่าๆ นะ เราเล่นกันขำๆ ถ้าแพ้ขึ้นมาก็ไม่ได้เสียบ้านซักหน่อยนี่” นุชจรีรีบเปลี่ยนบทแม้จะกลั้นขำไว้แทบแย่ “อีกอย่างแกจะกลัวอะไรวันนี้ก็สอบวันสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้พวกเราก็ปิดเทอมยาว เทอมนี้ซัมเมอร์แกก็ไม่ได้ลงวิชาเรียนอะไร อยู่ที่คอนโดเฉยๆ ไม่เบื่อหรือไงยะ”
"Come on, come on. We're just playing for fun. If you lose, it's not like you're going to lose your house or anything." Nuchjaree quickly changed the subject, barely holding back her laughter. "Besides, what are you worried about? Today is the last day of exams. Tomorrow we have a long break. You didn't take any classes this summer, just staying at the condo. Aren't you bored?"

วิศนะถอนใจยาวเหยียด
Visana let out a long sigh

“นี่ฟังนะยัยนุช ที่ฉันไม่เข้าไปเล่นเกมนั่นก็เพราะว่าฉันไม่ชอบ ไม่ใช่ว่าเกี่ยวกับเรื่องว่างหรือไม่ว่าง อีกอย่างตอนซัมเมอร์นี่ฉันก็ไม่ว่างอยู่ดีเพราะต้องไปช่วยงานพี่วิภาเขา”
"Listen here, Nuch, the reason I don't go play that game is that I don't like it, not because I'm busy or not. Besides, during this summer, I won't be free anyway because I have to help P' Wipa with her work."

“อี๋~ ไปสอนศิลปะให้เด็กนั่นน่ะเหรอ” นุชจรีทำท่าขยะแขยงสุดขีด
"Eww~ You’re going to teach art to that kid?" Nuchjaree made an extremely disgusted expression

“ยัยนุช สอนศิลปะเด็กนะเฟ้ย ไม่ใช่ให้เอานิ้วไปจิ้มขี้หมาแห้ง เธอไม่ต้องทำท่ารังเกียจขนาดนั้นก็ได้ อีกอย่างเด็กๆ พวกนั้นก็น่ารักจะตายไป”
"Hey, Nuch teaches art to kids, not to poke at dry dog poop with your finger. You don't have to act that disgusted. Besides, those kids are really cute."

วิศนะหัวเราะร่วนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคุณหญิงนุชเธอเป็นโรคเกลียดเด็กเข้าไส้
Visana burst into laughter when he remembered that Khun Ying Nuch had a deep-seated hatred for children

“เฮ้ย ไอ้นะ” ธันวาแทรกขึ้นมาบ้าง “เล่นเกมน่ะ เขาเล่นตอนกลางคืนตอนที่แกนอน แกก็สอนหนังสือเด็กแค่ตอนบ่ายไม่ใช่หรือไง หรือว่าเดี๋ยวนี้รับสอนวิชาเพศศึกษาตอนกลางคืนให้พวกเด็กๆ ด้วยวะ?”
"Hey, you know," Thanwa interjected, "they play games at night when you're sleeping. You only teach kids in the afternoon, right? Or are you now also giving sex education classes at night for the kids?"

“วอนโดนถีบซะแล้ว ไอ้คุณธันวา” วิศนะพูดเสียงแข็ง
"You're getting kicked out, Mr. Thanwa," Wisana said firmly

ธันวากระตุกยิ้มกวนประสาท ส่งให้นุชจรีที่อยู่ข้างๆ ต้องค้อนใส่วงใหญ่
Thanwa smirked mischievously, causing Nuchjaree, who was next to him, to give him a big glare

“มาเล่นด้วยกันเถอะนะ แกไม่อยากรู้หรือไงว่าเกมดังๆ แบบนี้เขาทำออกมาได้สมจริงสมจังมากแค่ไหน อีกอย่างป๋าแกก็อยากให้แกเล่นเกมของบริษัทเขาจะตายไป เห็นบอกว่าถ้ายอมเล่นแล้วจะบวกเงินค่าขนมให้พิเศษอีกไม่ใช่เหรอ...?”
"Let's play together, okay? Don't you want to know how realistic these famous games can be? Besides, your dad really wants you to play the games from his company. I heard that if you agree to play, he'll even give you extra pocket money, right...?"

“เงินพวกนั้นฉันโทรไปขอแม่ที่เชียงใหม่ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมานั่งขอป๋าแกหรอก”
"I can just call my mom in Chiang Mai for that money. There's no need to sit and ask him."

เป็นอีกครั้งที่เขาตอบแบบไม่ใส่ใจอะไรมากนัก ส่งให้นุชจรีถอนใจเสียงดัง
It was another time he responded without much care, causing Nuchjaree to let out a loud sigh

“นะ แกนี่มันไม่ยอมเข้าสังคมกับเพื่อนเลย ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วนะเนี่ย”
"Hey, you really don't want to socialize with your friends at all. I don't know what to do about it anymore."

วิศนะไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไป เขาหัวเราะขำในใจกับลูกตื้อของเพื่อนสนิททั้งสองที่หลายเดือนมานี้พยายามจะชวนเขามาเล่นเกมด้วยให้ได้หลายต่อหลายครั้ง ซึ่งตลอดมาเขาก็ปฏิเสธอย่างชัดเจนมาโดยตลอด ซึ่งก็ดูเหมือนว่าครั้งนี้เจ้าสองแสบนี้ก็กำลังจะถอดใจอยู่ในไม่ช้า
Visana didn't respond at all. He laughed inwardly at the persistence of his two close friends who had been trying to get him to play games with them for months. All this time, he had clearly declined their invitations. It seemed that this time, those two troublemakers were about to give up soon

“มาอยู่นี่เองนุช ฉันตามหาตัวแทบแย่แหนะ!”
"Here you are, Nuch! I've been looking for you everywhere!"

ทว่ายังไม่ทันที่ทั้งสามจะเดินออกไปได้ไกลนัก จู่ๆ ก็มีเสียงหวานเอ่ยดังขึ้นจากทางด้านหลัง และยังเป็นเสียงที่ทำให้เจ้าวิศนะก็สะดุ้งโหยงชะงักฝีเท้าและรีบดึงเจ้าธันวามายืนขวางทางไว้เพื่อหลบอยู่หลังหมอนี่อย่างรวดเร็ว
However, just as the three were about to walk too far, a sweet voice suddenly called out from behind, causing Visana to startle, halt his steps, and quickly pull Thanwa to stand in front of him to hide behind this guy

ส่วนสาเหตุที่ทำให้นายวิศนะต้องสติหลุดไปชั่วครู่ก็คงจะมาจากเจ้าของเสียงหวานๆ ที่เอ่ยเรียกนุชจรีขณะกำลังเดินมาอยู่นี่เอง เธอเป็นสาวน้อยผมยาวลงมาถึงกลางหลังปล่อยให้มีบางส่วนลงมาคลอแก้มใสๆ ดวงหน้าหวานสวยที่มีการแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางบางๆ และดวงตากลมโตกับแพขนตายาวงอน
The reason that Mr. Wisana lost his composure for a moment was likely due to the owner of the sweet voice calling out to Nuchjaree as she was walking over. She was a young girl with long hair that fell to the middle of her back, with some strands framing her clear cheeks. Her sweet, beautiful face was lightly adorned with makeup, and she had large, round eyes with long, curled eyelashes

“เธอเพิ่งจะสอบเสร็จเหรอนุช?” หญิงสาวผู้มาใหม่เอ่ยทักเสียงหวาน
"Did you just finish your exam, Nuch?" the newcomer girl said in a sweet voice

“อื้อ เมื่อกี้นี้เอง”
"Uh, just a moment ago."

นุชจรีพยักหน้ารับพลางเหลือบไปมองเจ้าวิศนะที่แอบอยู่ด้านหลังของธันวาอย่างงงๆ ซึ่งบัดนี้เจ้าคนที่เคยมาดดีมาโดยตลอดกลับสิ้นลายไม่เป็นท่า ร่างสูงใช้แผ่นหลังเพื่อนรักเป็นบังเกอร์หลบกระสุนจนทำเอานายธันวาต้องเหลือบตากลับมามอง
Nuchjaree nodded in acknowledgment while glancing at Wisana, who was hiding behind Thunwa in confusion. The person who had always been so composed was now completely out of sorts, using his tall friend's back as a shield from the bullets, causing Thunwa to look back at him

“เมื่อไหร่แกจะเลิกวิ่งมาหลบหลังก้นฉันเวลาเจอหน้าออนเขาซักทีวะไอ้นะ” ว่าแล้วก็หัวเราะพรืด “แต่บอกตามตรงนะ เซ็นเซอร์จับสัญญาณของแกนี่ยังแรงเหมือนเดิม ได้ยินเสียงปุ๊บวิ่งหลบปั๊บ”
"When are you going to stop running to hide behind my butt every time you see him, huh?!" she laughed. "But to be honest, your signal sensor is still as strong as ever; the moment I hear a sound, you run and hide."

“เสือกแหนะไอ้ธัน! ไม่ต้องหันมาทางนี้เลย เดี๋ยวเขาก็จับสงสัยเราได้หรอก”
"Hey, Than! Don't turn this way at all, or they'll start to suspect us!"

ธันวายิ้มกว้างทันที
Thanwa smiled widely immediately

“ว่าตูเจือกเรอะ งั้นฉันไปบอกออนให้เอามั้ยว่าแกแอบชอบเธอมาตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งแล้ว”
"Are you serious? Then should I tell On that you've had a crush on her since your first year?"

“เฮ้ย อย่าเชียวนะเว้ย ไอ้ธัน! แกคิดจะฆ่าเพื่อนทางอ้อมเหรอวะ”
"Hey, don't be reckless, man! Than! Are you thinking of killing a friend indirectly?"

“ทางอ้อมบ้าอะไรวะ แกชอบเธอก็ไปบอกเธอตรงๆ สิ แกนี่มันหล่อเสียของเป็นบ้า”
"What kind of indirect nonsense is this? If you like her, just tell her directly! You're wasting your good looks."

“ไอ้ธัน...ของแบบนี้ไม่ได้ทำกันง่ายๆ นะเฟ้ย” วิศนะบ่นกระปอดกระแปดเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนรักได้เป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนบังเกอร์หลบกระสุนของวิศนะมันจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อตอนนี้สาวน้อยคนสวยที่ชื่อวรัญญาเหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าเขาก็อยู่ตรงนี้ด้วยอีกคน
"Hey, Than... things like this aren't done easily, you know!" Wisana complained, eliciting laughter from his dear friend. But it seemed that Wisana's bulletproof bunker was no longer safe, as the beautiful girl named Waranya seemed to realize that he was here too.

“สวัสดีจ้ะ วิศนะ ธันวา” วรัญญาทักสองหนุ่มเสียงใส
"Hello, Visana, Thanwa," Waranya greeted the two boys with a cheerful voice

“สวัสดีจ้า ออน” ธันวาทักกลับ
"Hello, On," Thun replied

“...ส...ส...ส...สวั...”
"...s...s...s...hello..."

ผิดกับไอ้บ้าบางคนที่ได้แต่ติดอ่างอยู่อย่างนั้นเอง ร้อนถึงธันวาให้เอาศอกกระแทกมันแรงๆ ให้สติสตังมันกลับมาเข้าที่
Unlike some crazy people who just keep stuttering, December had to elbow it hard to bring its senses back to reality

“อ่า...สวัสดีครับออน ส..สอบวันนี้เหมือนกันเหรอ”
"Ah... hello, On. Do you have the exam today too?"

“ค่ะ สอบวันนี้วันสุดท้ายแล้ว”
"Yes, today is the last day of the exam."

พูดจบเธอก็ยิ้มหวานให้ เล่นเอาเจ้าตัวดีถึงกับเคลิ้มหมดเรี่ยวแรงไปเสียเฉยๆ โชคดีว่าคว้าไหล่ของเจ้าเพื่อนรักเป็นฐานจับได้พอดี ส่วนเจ้าคนเป็นฐานให้จับก็หลุดหัวเราะพรืด ทิ้งให้สองสาวก็ได้แต่เอียงคอสงสัยและหันไปคุยกันเองแบบไม่ใส่ใจมากนัก
After she finished speaking, she smiled sweetly, leaving the good-natured one completely enchanted and weak. Luckily, she grabbed her dear friend's shoulder just in time. Meanwhile, the one being used as a support burst out laughing, leaving the two girls to tilt their heads in curiosity and chat among themselves without paying much attention

ออน หรือ วรัญญา สาวน้อยคนสวยผู้มีดรีกรีเป็นถึงดาวคณะนิเทศศาสตร์คนนี้เป็นสาวที่นายวิศนะแอบชอบอย่างที่เก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ เธอเป็นทั้งคนสวยและนิสัยดีน่ารักด้วยเหตุนี้จึงเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ทั้งมหาวิทยาลัยอย่างไม่ต้องสงสัย จะติดก็ตรงที่ไม่มีใครสามารถพิชิตใจของเธอได้ซักทีและแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็รวมวิศนะไปด้วย
On or Waranya is a beautiful young girl who holds a degree as the star of the Faculty of Communication Arts. She is the girl that Wisana secretly likes, unable to hide his feelings. She is both beautiful and kind-hearted, which undoubtedly makes her the object of affection for boys throughout the university. The only issue is that no one has been able to win her heart yet, and of course, Wisana is among them

ไอ้ความพยายามจะสารภาพรักกว่าสามสิบครั้งของวิศนะนั้น เพื่อนรักอย่างธันวาเองก็กล้ายืนยันเลยว่าหมอนี่ได้รับประทานแห้วทุกรอบ ...ไม่ใช่ว่าเพราะโดนปฏิเสธแต่อย่างใด ทว่าเป็นเพราะว่ามันไม่มีความกล้าจะไปพูดต่อหน้าเธอตรงๆ ซักที พอจะเข้าไปก็เป็นอย่างที่เห็น หมดเรี่ยวหมดแรงเสียทุกรอบไป
The effort of Visana to confess his love more than thirty times, even his best friend Thunwa can confidently say that this guy has struck out every time... not because he was rejected, but because he lacks the courage to speak to her directly. Whenever he tries to approach, it ends up as you can see, he loses all his strength every time.

“เห็นกี่ทีก็ไม่มีเบื่อเลยว่ะ” ธันวาว่า
"I never get tired of seeing it, no matter how many times." Thanwa said

“นั่นสิเห็นกี่รอบก็ไม่เบื่อจริงๆ เมื่อกี้เธอยิ้มให้ฉันด้วย แกเห็นรึเปล่า..?”
"That's right, no matter how many times I see it, I never get tired of it. Just now, she smiled at me too. Did you see it..?"

“ฉันหมายถึงไอ้อาการไก่อ่อนของแกต่างหาก เห็นกี่ทีฉันก็ไม่เบื่อจริงๆ ว่ะ ฮาแตก!”
"I mean your chicken-like behavior, every time I see it, I never get tired of it, really! It's hilarious!"

วิศนะชะงักกึกกลับมามองใบหน้ากวนบาทาของเพื่อนรักทันที
Visana paused and immediately looked at the mischievous face of his dear friend

“แกเห็นความรักของฉันเป็นเรื่องตลกหรือไงวะ?”
"Do you see my love as a joke or what?"

“เออใช่ แบบนี้แหละแถวบ้านฉันเรียกว่าเรื่องตลก” ธันวาหัวเราะก๊าก “ไอ้นะ ตอนแกอยู่เชียงใหม่แกเคยกินขนมจีนมั่งมั้ย หรือเคยกินแต่น้ำเงี้ยว เออ ทีหลังหัดกินน้ำยาบ้างนะโว้ย ไม่ได้เรื่องเลย เป็นฉันป่านนี้เดินหวานกันทั่วมหา’ลัยแล้ว!”
"Yeah, this is what we call a joke around my neighborhood," Thanwa laughed loudly. "Hey, when you were in Chiang Mai, did you ever eat khanom jeen, or did you only eat nam ngiao? Next time, try eating the curry sauce, okay? It's ridiculous! If it were me, I would have been sweet-talking everyone around the university by now!"

“แบบที่แกทำกับยัยนุชน่ะเหรอ”
"Is that what you did with that girl?"

คำย้อนนั้นเล่นเอาธันวาชะงักพร้อมกับเบ้ปาก
The remark made Thanwa pause and pout

“แหมกวนบาทาได้ขนาดนี้ฉันว่าฉันเดินไปบอกออนดีกว่าว่าแกแอบชอบเธอจนแทบขาดใจแล้ว”
"Wow, you're being this annoying, I think I should just go tell On that you secretly like her to the point of almost dying."

“ถ้าแกอยากเห็นฉันใช้วิชาการต่อสู้ที่เรียนมาจากแม่ก็ลองดู” ว่าแล้วก็ถอนใจยาวเหยียด “นี่ว่าแต่แกยังไม่ได้บอกใครเรื่องนี้แน่นะ ไอ้ธัน ฉันชักจะไม่ค่อยไว้ใจแกแล้วเนี่ย”
"If you want to see me use the fighting skills I learned from my mother, then go ahead and try." With that, she let out a long sigh. "By the way, you haven't told anyone about this, right, Than? I'm starting to not trust you very much."

“ไอ้นะ ถึงฉันปากฉันจะหมาแต่ก็ไม่รั่วนะเว้ย”
"Hey, even though my mouth is like a dog's, it doesn't leak, you know."

“แหนะ มันยังด่าตัวเองได้หน้าตาเฉย” วิศนะผงะไปนิดๆ
"Wow, it can still insult itself with a straight face," Wisana said, slightly taken aback

“เออน่ะ ยังไงซะเรื่องความลับน่ะฉันเหยียบมิดอยู่แล้ว”
"Well, anyway, when it comes to secrets, I've already stepped on it hard."

“ให้มันจริงเถอะ แล้วยัยนุชน่ะแกก็ไม่ได้บอกใช่มั้ย”
"Let it be true, and that girl didn't tell you, right?"

“โอ้ย ถ้าฉันบอกแม่นั่น ป่านนี้คนเขาก็ได้รู้ทั่วมหา’ลัยแล้วล่ะ”
"Oh, if I told that mom, by now everyone would know all over the university."

พูดแล้วสองเพื่อนรักก็ยิ้มอย่างรู้กัน พวกเจาต่างรู้จักนิสัยของยัยนุจรีกันเป็นอย่างดี ไอ้นิสัยชอบเป็นแม่สื่อแม่ชักเนี่ยเจ้าประคุณเธอโปรดนัก แถมวีรกรรมของแม่นี่มันน่าสยองน้อยเสียเมื่อไหร่ จริงอยู่ที่คุณเธอเพิ่งจะทำให้รุ่นน้องผู้ชายในคณะได้สมหวังในรักไปเมื่อเร็วๆ นี้ แต่มันก็แถมมาด้วยความอับอายมากมายมหาศาลชนิดไม่อยากพูดถึง...
Speaking of which, the two best friends smiled knowingly. They both knew Nujaree's personality very well. Her habit of playing matchmaker was something she particularly enjoyed. Moreover, her past exploits were never less than terrifying. It's true that she recently helped a junior male student in their faculty find love, but it came with an immense amount of embarrassment that was hard to discuss...

ทำไมน่ะเหรอ?
Why is that?

ก็คุณเธอไปให้เพื่อนที่อยู่ชมรมประสานเสียงไปประกาศความรักของทางฝ่ายชายกลางโรงอาหารหรือจุดศูนย์กลางของมหาลัยในช่วงเวลาพักกลางวันเลยน่ะสิ แม้ผลสุดท้ายเรื่องจะจบลงด้วยดี แต่เขาไม่มั่นใจว่าฝ่ายหญิงยอมรับรักเพราะว่าแอบมีใจให้เหมือนกัน หรือเพราะทนอับอายไม่ไหวกันแน่
She went to announce the love of the guy in the cafeteria or the center of the university during lunchtime to her friends in the choir club. Although it ended well in the end, he wasn't sure if the girl accepted his love because she secretly had feelings for him too, or if it was just because she couldn't bear the embarrassment

คิดๆ แล้ววิศนะก็ขนลุกซู่ นี่ถ้าหากยัยนุชจรีมาขอเป็นแม่สื่อให้เขากับวรัญญาด้วย เขาขอยอมตายเสียดีกว่า ไม่รู้จะได้บอกรักด้วยวิธีพิสดารแบบไหน ยิ่งวรัญญาเป็นเพื่อนรักของนุจรีด้วยแล้ว แม่นี่คงหาวิธีบอกรักให้เขาแบบอลังการงานสร้างชนิดบัลลังก์เมฆเดอะมิสิคัลยังต้องอายเป็นแน่!
Thinking about it, Wisana felt a chill run down his spine. If that girl Nuchree came to be a matchmaker for him and Waranya, he would rather die. He didn't know what elaborate way he would have to confess his love. Especially since Waranya was Nuchree's best friend, that girl would surely find a way to make his confession so grand that even the Cloud Throne: The Musical would be embarrassed!

“งั้นไว้วันนี้เราไปกันอีกนะนุช เมื่อวานไอเท็มที่ได้จากมอนสเตอร์ตัวนั้นมันดีมากเลยล่ะ”
"Then let's go again today, Nuch. The item we got from that monster yesterday was really good."

“เอาสิๆ เห็นว่ากำลังจะมีเควสใหม่มาเปิดให้เล่นด้วยนะ แล้วมันก็ทำเควสกับมอนสเตอร์พวกนั้นด้วยพอดี แบบนี้เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยจริงมั้ย ฉันยังใช้สกิลของอาชีพใหม่ไม่ค่อยคล่องเลยอ่ะ”
"Come on, I heard there's a new quest coming out to play. And it just happens to involve those monsters too. It's like killing two birds with one stone, right? I still haven't mastered the skills of the new class very well."

“นั่นสินะ จริงๆ ฉันเองก็ยังติดๆ ขัดๆ กับสกิลใหม่อยู่เลย”
"That's true. Actually, I'm still struggling a bit with the new skills myself."

“นี่ๆ เมื่อวานฉันไปเจอไอเท็มดีๆ ก่อนจะออฟไลน์ขายอยู่ในตลาดด้วย เดี๋ยววันนี้จะโชว์ให้ดูนะ ฉันว่าเธอจะต้องชอบแน่ๆ เลย เสียดายว่ามันมีขายอยู่ชิ้นเดียวไม่งั้นฉันจะซื้อมาฝากเธอแล้วเชียว”
"Hey, yesterday I found a great item before going offline to sell it at the market. I'll show it to you today. I think you'll really like it. It's a pity there's only one for sale; otherwise, I would have bought it for you."

“เอ๊ะจริงเหรอๆ แล้วมันคืออะไรอ่ะ?”
"Eh, really? Then what is it?"

วิศนะที่พยายามจะเอียงหูฟังบทสนทนาของสองสาวนั้นเป็นอันต้องเลิกคิ้วขึ้นมากับศัพท์เฉพาะทางจำนวนมากที่ทำให้เขาถึงกับตื้อจนไปไม่ถูก สุดท้ายก็เลยเบ้ปากหันไปกระซิบกับเพื่อนรักทันที
The listener who tried to eavesdrop on the conversation between the two girls couldn't help but raise an eyebrow at the numerous technical terms that left him completely baffled. In the end, he pouted and immediately whispered to his close friend

“ไอ้ธันๆ ยัยนุชคุยอะไรกับคุณออนวะ”
"What is that Thun talking to you about, Nun?"

“ก็คุยเรื่องไพรด์ไง”
"We're talking about pride."

ธันวาตอบแบบไม่ใส่ใจมากนัก ซึ่งมันก็ทำให้วิศนะชะงักไปวูบหนึ่ง
Thanwa responded somewhat dismissively, which caused Wisana to pause for a moment

“นี่คุณออนเธอก็เล่นไอ้เกมนี่ด้วยเหรอ?!”
"Hey, are you playing this game too?!"

คงเพราะตกใจมากไปหน่อย วิศนะจึงเผลอสะดุ้งสุดตัวเสียจนสองสาวต้องหันมามอง ทำเอาเขาต้องรีบโบกมือไปมากลบเกลื่อนแทบไม่ทัน ก่อนจะลากคอเจ้าธันวาไปอีกทาง
It must be because he was a bit too startled, so Wisana accidentally jumped in shock, causing the two girls to turn and look. He quickly had to wave his hands to cover it up before dragging Tanwa away in another direction

“อะไรอีกวะไอ้นะ ท่ามากจริงนะแกเนี่ย?” ธันวาเบ้ปาก
"What else, man? You're really something, aren't you?" Thanwa pouted

“คายมาให้หมดเลย นี่พวกแกไปเล่นเกมด้วยกันงั้นเรอะ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
"Spit it all out! So you guys went to play games together, huh? Why didn't I know anything about it?"

“ก็แกไม่ได้ถาม”
"You didn't ask."

“งั้นก็เป็นความจริงสิเนี่ย!”
"Then it must be true!"

ธันวาเกาหน้าแกรกๆ
December has a rough face

“ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน ใครๆ เขาก็เล่นกันทั้งนั้น มันก็มีแต่แกนั่นแหละที่หลังเขา อีกอย่างพวกเราก็อยู่ปาร์ตี้เดียวกัน ไปเก็บเลเวลด้วยกันบ่อยๆ บางทีก็ไปล่าบอส...”
"There's nothing strange about it. Everyone plays together. It's just you who stays behind. Besides, we’re in the same party, leveling up together often, and sometimes we go boss hunting..."

“ไอ้ธัน ฉันขอภาษาคนว่ะ”
"Hey Than, I want to speak like a human."

ธันวาถอนใจยาวเหยียดส่ายหน้าคล้ายอ่อนใจ
Thanwa let out a long sigh, shaking his head as if feeling weary

“ก็เล่นเกมด้วยกันนั่นแหละ เอาง่ายๆ อยู่ทีมเดียวกัน ไปไหนด้วยกันตลอด เข้าใจยัง?”
"Well, just play the game together. To put it simply, be on the same team. Go everywhere together all the time. Do you understand?"

“จริงดิ!”
"Really?!"

ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาในตอนกลางคืน มันยอดเยี่ยมอะไรขนาดนี้ ทำไมเขาคิดไม่ถึงว่าวิธีแบบนี้มันก็มีด้วยนี่หว่า ม...ไม่สิ ไม่ได้ ถ้าขืนเราเข้าไปให้วรัญญาเห็นสภาพทุเรศๆ ของตัวเองในเกม มันก็จะกลายเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ
Being together all the time at night, how wonderful is this? Why didn't he think that this way could exist? N... no, that's not it. If we let Waranya see the pathetic state of ourselves in the game, it would clearly be digging our own grave.

คิดๆ แล้วก็ถอนใจ เลิกคิดเรื่องตามไปจีบเธอในเกมดีกว่า ท่าทางจะยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งไอ้คนมีฝีมือเล่นเกมอ่อนกว่าเด็กอนุบาลอย่างเขา
Thinking about it, he sighed and decided to stop thinking about pursuing her in the game. It seemed too difficult, especially since he was a novice compared to skilled players

ขณะที่วิศนะกำลังอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองอยู่นั้นเอง ธันวาเหลือบไปเห็นปากพะงาบๆ ราวกับปลาทองของหมอนี่เข้าเขาก็พอจะเข้าใจแล้วว่าหมอนี่กำลังคิดอะไรอยู่ สมองอันชาญฉลาดของจึงนึกอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้พอดี รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เลยแย้มขึ้นประดับใบหน้าของหนุ่มลูกเสี้ยวอเมริกัน
While Wisana was in his own private world, Thanwa glanced over and saw the guy's mouth moving like a goldfish. He could understand what the guy was thinking. His clever mind then came up with something fun, and a mischievous smile spread across the face of the young American mixed-race man

“นี่ แล้วฉันจะบอกอะไรให้อีกอย่างนะไอ้นะ ในเกมน่ะออนเธอป๊อปมากเลยรู้เปล่า”
"Here, let me tell you something else, you know, in the game, you're really popular, did you know that?"

“อะไรนะ?” วิศนะกะพริบตาปริบๆ
"What?" Wisana blinked in surprise

“ก็ในเกมน่ะเขาแต่งตัวได้ตามใจเลยใช่มั้ยล่ะ แล้วเสื้อผ้าของออนแจ่มสุดๆ ปกติเธอเองก็น่ารักเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บอกได้คำเดียวว่าหนุ่มๆ งี้ตามติดเกรียว!”
"In the game, you can dress however you like, right? And On's clothes are just stunning. Normally, she's already cute to begin with. I can only say that the guys are totally following her around!"

“จรืงดิ!!”
"Really!!"

เสียงวิศนะแหกปากลั่นเล่นเอาสองสาวสะดุ้งโหยงหันมามองอีกคำรบ ดีว่าธันวาตะครุบปากไอ้เจ้าบ้านี่ได้ทัน ก่อนจะโบกมือหย็อยๆ ให้พวกสาวๆ เห็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
The loud voice of the engineer startled the two girls, making them turn to look again. Fortunately, Thanawat managed to cover the mouth of this guy just in time before waving his hand weakly for the girls to see as if nothing had happened

“แล้วฟังให้ดีนะ ไอ้นะ” ว่าแล้วก็กระซิบข้างหูวิศนะต่อ “ฉันไม่ค่อยมั่นใจหรอก แต่ก็พอจะเดาได้แกไม่สังเกตบ้างเหรอว่าทำไมมีคนมาตามจีบออนเท่าไหร่แต่เธอก็ไม่สนใจใครเลย ดีไม่ดีนะฉันว่าบางทีเธออาจจะมีแฟนอยู่ในเกมแล้วก็ได้ จริงมั้ย”
"Now listen carefully, okay?" Then he whispered in Visna's ear, "I'm not very sure, but I can guess. Don't you notice how many people are trying to flirt with On, yet she doesn't seem to care about anyone? Honestly, I think maybe she already has a boyfriend in the game. Right?"

“พูดเป็นเล่นใครจะไปมีแฟนในเกมได้วะ”
"Who would actually have a girlfriend in the game?"

“โอ้ยไอ้นะเอ๊ย!” ธันวาส่ายหน้าแรงๆ อย่างขัดใจ “แกหายไปทุดงในป่ามาหรือไงวะ นี่มันยุคดิจิตอลแล้วนะเว้ย แฟนเธออาจจะเรียนอยู่เมืองนอก หรือไม่ก็อยู่ต่างจังหวัดก็ได้ ก็เลยมานัดเจอกันในเกมทุกคืนแทน”
"Oh, come on!" Thanwa shook his head vigorously in frustration. "Did you disappear into the wilderness or something? This is the digital age, you know. Your boyfriend might be studying abroad or living in another province, so you meet up in the game every night instead."

“ม...ไม่หรอกมั้ง” เจ้าคนหูเบาเริ่มติดกับจนธันวาต้องยิ้มร่า
"Maybe not..." The hard-of-hearing person started to get caught up, causing Thanwa to smile brightly.

“ฉันล่ะไม่อยากจะคิด เกมนี้เขาออกแบบมาดีมากนะเฟ้ยจะ จับไม้จับมือกันหรือแม้แต่จูบกัน ความรู้สึกมันก็สมจริงโคตรๆ ถึงจะไม่สามารถมีอะไรมากกว่านั้นได้ก็เถอะ แต่บอกตามตรงแค่คิดว่าเธอจะไปหวานกับแฟนของเธอในเกมแล้ว ...ผมนี่ขนลุกเลย”
"I really don't want to think about it. This game is designed so well, you know? Holding hands or even kissing, the feelings are incredibly realistic. Even though we can't have anything more than that, to be honest, just thinking about you getting sweet with your boyfriend in the game... it gives me chills."

ได้ยินแค่นั้นวิศนะก็ถึงกับอึ้งกิมกี่
Upon hearing that, Wisana was left speechless

“...ม...ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ เธอไม่มีทางทำแบบนั้น”
"...no...it's not true. It's impossible. She would never do that."

“นั่นสินะ” ธันวายิ้มกว้าง “เธออาจจะยังไม่มีแฟนก็ได้ แต่มันก็ไม่แน่ เพราะว่าในเกมเธอป๊อปกว่าที่มหาลัยอีก ในมหาลัยอาจจะไม่มีคนถูกใจเธอ แต่ในเกมอาจจะมีคนที่เธอปิ๊งอยู่ก็ได้”
"That's true," Thanwa said with a wide smile. "You might not have a boyfriend yet, but who knows? In the game, you're more popular than at university. There might not be anyone who catches your eye at university, but in the game, there could be someone you like."

“...ไม่จริง”
"...not true"

“เชื่อฉันเถอะไอ้เพื่อนเลิฟ ฉันเตือนแกด้วยความหวังดีนะเนี่ย”
"Trust me, my dear friend, I'm warning you with good intentions."

“...ไม่จริ๊ง!!”
"...No way!!"

รอบนี้หลังจากร้องกรี๊ด(?)ออกมาเสียงหลงแล้ว วิศนะก็วิ่งจู๊ดหายไปจากสายตาของธันวา พร้อมๆ กับสองสาวที่สะดุ้งโหยงเป็นรอบที่สาม ก่อนจะเห็นไอ้บ้าบางคนวิ่งหน้าตั้งหายไป ท่ามกลางเสียงหัวเราะสะใจของนายธันวาตัวแสบที่เพิ่งจะประสบความสำเร็จวิชาการตุ๋นเพื่อนได้อย่างแนบเนียนที่สุด!
This time, after letting out a shriek, Wisana ran off out of Thun's sight, along with the two girls who jumped in shock for the third time, before seeing that crazy guy running away in a hurry, amidst the triumphant laughter of the mischievous Thun, who had just successfully pulled off the most seamless academic prank!

“ไอ้นะ มันเป็นอะไรของมัน?” นุชจรีหันมาถามด้วยสีหน้าสงสัย
"What is it?" Nucharee turned to ask with a puzzled expression

“อย่าห่วงเลยนุช อีกไม่นานเธอก็รู้ ...แหม ทำไมฉันคิดไม่ถึงนะว่ามันก็มีวิธีนี้อยู่ด้วย คนอะไรไม่รู้หัวใสจริงๆ!”
"Don't worry, Nuch, you'll know soon... Wow, why didn't I think of this? What a clever person!"

“อะไรของแก”
"What is it with you?"

“เออน่า เดี๋ยวเธอก็รู้เอง รับรองไม่เกินวันพรุ่งนี้”
"Yeah, you'll find out soon enough, I guarantee it won't be later than tomorrow."

ได้ยินแบบนั้นสองสาวก็เหลือบมามองหน้ากันตาปริบๆ ขณะที่เจ้าตัวแสบยังคงแผดเสียงหัวเราะดังลั่นตึกเรียนชนิดหาความสะใจเท่านี้คงไม่มีอีกแล้ว
Hearing that, the two girls exchanged wide-eyed glances at each other while the troublemaker continued to laugh loudly in the classroom, a level of satisfaction that seemed unmatched

“ป๋าเหรอครับ นี่นะเองนะ”
“Dadis it? This is it, huh?”

วิศนะที่วิ่งออกมาจากตึกเรียนในมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็วปานติดจรวดกำลังตรงดิ่งไปยังรถของเขาซึ่งจอดอยู่ในอาคารจอดรถ มือข้างที่ไม่ได้ใช้สะพายกระเป๋าเหมือนทุกทีคว้าโทรศัพท์มือถือได้ก็ตะโกนดังลั่นหลังจากได้ยินฝั่งตรงข้ามตอบรับกลับมา
Visana, who ran out of the university building as fast as a rocket, was heading straight for his car parked in the parking garage. His free hand, which usually carried a bag, grabbed his mobile phone and he shouted loudly after hearing a response from the other end

“อ้าว ไอ้ลูกชายสุดที่เลิฟ มีอะไรให้ป๋าช่วยเหรอ วันนี้ฝนตกแน่ๆ ที่แกโทรหาป๋าแบบนี้”
"Hey, my beloved son, is there something I can help you with? It's definitely going to rain today, that's why you're calling me like this."

น้ำเสียงร่าเริงจากปลายสาย ทำให้วิศนะต้องชะลอฝีเท้าลงตรงหน้ารถฮอนด้าซีลวิคสีดำของเขา
The cheerful voice from the other end made Visana slow his pace in front of his black Honda Civic

“อย่าเพิ่งกวนประสาทตอนนี้ได้มั้ยป๋า ผมมีเรื่องต้องการให้ช่วยจริงๆ” วิศนะว่าอย่างร้อนรน
"Can you not bother me right now, Dad? I really need your help with something," Wisana said anxiously

“ว่าแล้วเชียว มีอะไรให้ป๊ะป๋าคนนี้ช่วยเรอะไอ้ตูด หรือว่าตัดสินใจจะย้ายมาอยู่ในคฤหาสน์กับป๋าแล้ว แหม ดีเลยป๋าจะให้คนไปขนของในคอนโดของแกเดี๋ยวนี้แหละ”
"I knew it! Is there something this dad can help you with, kiddo? Or have you decided to move into the mansion with me? Well, that's great! I'll have someone go and pack your things from your condo right now."

“ถ้าขืนผมไปอยู่บ้านหลังนั้นจริงๆ แม่คงฆ่าผมแน่ๆ” วิศนะเบ้ปาก “อีกอย่างเมียใหม่ของป๋าเขาก็ไม่ค่อยชอบหน้าผมเท่าไหร่ไม่ใช่หรือไง”
"If I really went to live in that house, my mom would definitely kill me," Wisana grimaced. "Besides, Dad's new wife doesn't really like my face, does she?"

“อ้อ งั้นก็คงเรื่องเงินสินะ ป๋าบอกแล้วว่าเงินที่แม่แกส่งมาให้จากเชียงใหม่มันจะไปพอยาไส้อะไร เอางี้เดี๋ยวป๋าจะโอนเข้าบัญชีให้ เอาเลขบัญชีมาสิ”
"Oh, so it's about money, huh? Dad already said that the money your mom sent from Chiang Mai wouldn't be enough for anything. How about this, I'll transfer it to your account. Just give me your account number."

“ไม่เอาหรอกเงินป๋าน่ะ แม่เขาย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามไปขอเงินป๋าเด็ดขาด ไม่งั้นเขาจะลากผมกลับเชียงใหม่ทันที”
"I don't want the money from Dad. His mother keeps insisting that I must not ask Dad for money at all; otherwise, she will drag me back to Chiang Mai immediately."

“ถ้างั้นเรื่องอะไรล่ะ หรือแกไปทำใครท้องแล้วต้องการให้ป๋าไปคุยให้ ได้เลยไอ้นะเดี๋ยวป๋าเคลียร์ให้เอง ป๋าเข้าใจว่าคนมันหล่อ มีสาวๆ มารุมเพียบ ป๋าไม่ว่าอะไรแกร๊อก”
"So what is it then? Or did you get someone pregnant and want me to talk to them? Sure, I can handle it myself. I understand that you're handsome and have girls all around you. I won't say anything, buddy."

“ม่ายช๊ายย! เลิกเดาสุ่มสี่สุ่มห้าซักทีเซ่!” เส้นความอดทนสุดท้างขาดผึงพร้อมกับเสียงตะคอกแหลมปรี๊ดจะโต้กลับไปดังลั่นลานจอดรถ จนน้า รปภ. ที่แอบงีบอยู่สะดุ้งโหยงหันมองซ้ายขวาเลิ่กลั่ก ทำเอาคนปลุกโดยไม่เจตนาต้องรีบยกมือขอโทษเป็นการใหญ่
"That's not it! Stop guessing randomly already!" The last thread of patience snapped with a sharp shout that echoed in the parking lot, causing the security guard, who had been dozing off, to startle and look around nervously. The person who unintentionally woke him had to quickly raise their hands in a big apology.

“แล้วแกมีอะไรให้ป๋าช่วยล่ะ เรื่องด่วนรึเปล่า ท่าทางแกร้อนรนชอบกลนะ ไอ้ตูด”
"So, what do you need help with? Is it urgent? You seem a bit anxious, don't you, you butt."

บิดาผู้เป็นที่รักชักใจคอไม่ดี เมื่อเห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมีท่าทีแปลกๆ
The beloved father felt uneasy when he saw his precious son behaving strangely

“ป๋า พอจะมีไอ้เครื่องเกมไพรด์อะไรนั่นเหลือมั่งมั้ย”
"Do you have any of those Pride game machines left?"

“เครื่องเกม?” ป๊ะป๋าทวนคำเสียงสูง “ถามทำไมวะ?”
“Game console?” Dad repeated in a high voice “Why are you asking?”

“มีหรือเปล่าล่ะ ผมอยากได้ซักเครื่องนึง ตอนนี้มีเรื่องจำเป็นต้องเข้าไปเล่นเกมอ่ะ”
"Do you have one? I want to get one. Right now, I have something important to go play a game."

พูดจบ ฝ่ายตรงข้ามก็เงียบไปราวกับปลายสายถูกตัด นิ่งไปนานจนวิศนะอดไม่ได้ต้องดึงมือถือออกจากหูเพื่อมองให้ชัดว่าสายของเขายังไม่หายไปไหน
After finishing speaking, the opponent fell silent as if the line had been cut. It was quiet for so long that Wisana couldn't help but pull the phone away from his ear to clearly see that the call was still connected

“จริงรึเปล่า ไอ้นะ!”
"Is it true, that guy!"

“อื้อหือ~ ดีนะเอาออกจากหูพอดี ไม่งั้นหูแตกแน่ ตะโกนซะลั่นโลก”
"Wow~ Good thing I took it out of my ear just in time, otherwise my eardrum would have burst from all that shouting."

วิศนะบ่นทั้งชักสีหน้าปุเลี่ยนๆ ไม่นึกแปลกใจกับไอ้อาการติ๊งต๊องแบบนี้ของบิดาเท่าไหร่ ไม่นานเขาก็ทำใจได้และกรอกเสียงลงไปอีกครั้ง
Visana complained while making a silly face, not finding his father's quirky behavior particularly strange. Before long, he accepted it and spoke again

“สรุปว่ามีรึเปล่าล่ะป๋า ไอ้เครื่องเกมไพรด์ พร้อมเมมโมรี่สติ๊กอะไรนั่นน่ะ”
"To sum it up, do you have it or not, Dad? That game console Pride, along with that memory stick thing?"

“มีๆๆ!! ป๋ามีให้แกทุกอย่างเลยไอ้นะ! แกสนใจที่จะเล่นเกมของบริษัทป๋าแล้วใช่มั้ย”
"Yes, yes, yes!! Dad has everything for you, you know! You're interested in playing Dad's company's game, right?"

“เอ่อ...ก็” วิศนะกลอกตาไปมา “คงอย่างนั้นแหละป๋า ผมอยากจะลองเล่นดู เพื่อนๆ มันก็ชวนกันหลายคนด้วย ไปลองเล่นซักครั้งก็คงไม่เสียหายอะไร”
"Um... well," Wisana rolled his eyes. "I guess that's how it is, Dad. I want to give it a try. My friends are inviting me too. Trying it out once shouldn't hurt."

ว่าแล้วก็แอบอมยิ้ม เรื่องอะไรจะบอกว่าที่ต้องการเข้าไปเล่นเพราะจะไปสังเกตการณ์ผู้หญิงที่(กะจะ)จีบ(แต่ไม่กล้า)อยู่ แล้วก็จะไปกันท่าไอ้พวกแมลงเจ้าชู้พวกนั้นด้วย!
I couldn't help but smile secretly. What I wanted to say was that I wanted to go in and play because I was going to observe the girl I was (planning to) flirt with (but didn't have the courage to), and I was also going to confront those flirtatious pests!

“โอ้ยนะเอ๊ย ป๋าดีใจจนจะร้องไห้อยู่แล้ว!”
"Oh my, I'm so happy I could cry!"

“อย่าเว่อร์น่ะป๋า” วิศนะพูดเสียงหน่ายๆ “แล้วช่วยส่งมาให้ที่คอนโดหน่อยได้มั้ย ผมขี้เกียจขับไปที่บริษัทป๋าน่ะ มันไกล”
"Don't be so dramatic, Dad," Visana said with an annoyed tone. "Can you send it to my condo? I'm too lazy to drive to your company; it's far."

“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาเลย ไอ้ลูกชาย ป๋าจะให้คนรถมันขับไปส่งวันนี้เลยก็ยังได้”
"That's not a problem at all, son. I can have the driver take you there today."

“ก็ต้องการวันนี้เนี่ยแหละป๋า เร็วๆ หน่อยยิ่งดี”
"I want it today, Dad. The sooner, the better."

“บ๊ะ! พอสายเลือดของพ่อมันตื่นขึ้นไฟในการเล่นเกมของแกมันก็ลุกโชนเลยเหรอวะ ไอ้นะ ยอดเยี่ยมจริงๆ พ่อล่ะกลัวแกจะได้เชื้ออาร์ตตัวแม่มาจากคุณนายวิมลมากเกินไปด้วยซ้ำ”
"Wow! Once your father's blood awakens, your passion for gaming ignites, huh? That's really impressive. I'm actually worried that you might inherit too much of that artistic talent from Mrs. Wimol."

วิศนะถอนใจอย่างเบื่อหน่าย กับไอ้คำพูดไร้สาระจากป๊ะป๋าของเขา
Visana sighed in annoyance at the nonsense words from his father

“งั้นมาส่งวันนี้เลยนะป๋า ให้คนรถฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ชั้นหนึ่งก็ได้ ผมต้องไปทำธุระให้แม่น่ะครับ อีกนานกว่าจะกลับคอนโด”
"Then I'll drop it off today, Dad. You can have the driver leave it at the first-floor counter. I have to run an errand for Mom. It will be a while before I get back to the condo."

“ได้เลย ไอ้ตูด ป๋าจัดให้เดี๋ยวนี้ แล้วอย่าลืมมาช่วยงานป๋าที่ออฟฟิศบ้างนะ”
"Sure, you little rascal. I'll take care of it right now. And don't forget to come help me at the office sometimes."

“ครับๆ สวัสดีครับ”
"Yes, yes, hello."

พูดแล้ววิศนะก็รีบตัดสัญญาณการสื่อสารลงพร้อมกับเป่าปากโล่งใจ ...ดีนะที่ป๋าเขามีเครื่องเกมให้ แถมยังมาส่งมาภายในวันนี้ด้วย
Speaking of which, Wisana quickly cut off the communication signal and let out a sigh of relief... It's good that Dad has a game console and even delivered it today.

ดีล่ะ วันนี้จะเข้าไปสังเกตการณ์ในเกมเลย จะดูซิว่าวรัญญาสุดที่รักของเขาจะมีไอ้พวกแมลงวันมาตอมจริงรึเปล่า...!
Alright, today I'm going to observe the game. Let's see if my beloved Waranya will really have those flies buzzing around her...!

Stage 2

ระบบAI
AI System

“แล้วมันเล่นยังไงล่ะเนี่ย”
"Then how do you play this?"

เสียงบ่นงุบงิบดังขึ้นหลังจากที่เจ้าของห้อง 808 ในคอนโดแกรนด์วิลล่าเริ่มง่วนอยู่กับการแกะกล่องเกมของบริษัทไพรด์มาได้สักพักหนึ่ง มันก็ตั้งแต่กลับมาถึงที่บ้านและมีของจากบริษัทไพรด์ส่งของมาให้เขาโดยฝากทางล็อบบี้ของคอนโดเอาไว้ นายวิศนะก็รีบหอบเอาข้าวของขึ้นห้องมาชนิดติดจรวดเลยทีเดียว
The murmurs grew louder after the owner of room 808 in the Grand Villa condo started busying himself with unboxing a game from Pride Company for a while. It had been since he returned home and received a delivery from Pride Company left at the condo lobby. Mr. Wisana hurriedly carried his belongings up to his room as if he were on a rocket

ตั้งแต่วินาทีแรกที่วิ่งเข้าห้อง วิศนะก็ไม่รอช้า ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โซฟาในห้องรับแขกทันที โดยไม่สนใจจะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือเข้าห้องน้ำทำธุระใดๆ ก่อนทั้งสิ้น มือไม้สองข้างเร่งรีบแกะกล่องพัสดุตรงหน้าด้วยทีท่าลนลานราวกับเด็กอนุบาลเพิ่งได้ของเล่นใหม่
From the very first second he ran into the room, Wisana didn't hesitate and immediately dropped down onto the sofa in the living room, without caring to change clothes or use the bathroom for anything at all. His hands hurriedly tore open the package in front of him with a frantic demeanor, like a kindergarten child who just received a new toy

หากแต่ความเป็นจริงแล้วอาการของหมอนี่มันไม่ได้เป็นอาการตื่นเต้นแบบนั้นหรอก
However, the truth is that this guy's symptoms are not that kind of excitement

“โอ้ย! สายบ้าสายบออะไรเยอะแยะวะเนี่ย แค่นี้ก็พันกันจนมั่วไปหมดแล้ว ป่านนี้คุณออนเธอคงเข้าไปเล่นนานแล้วมั้ง โธ่เว้ย! ไม่ทันใจจริงๆ ถ้าตอนนี้เกิดไปโดนพวกหนุ่มๆ จีบเข้าจะทำยังไง!”
"Oh! What a mess of wires and nonsense this is! It's already tangled up so much. By now, she must have been playing for a long time. Damn it! This is really frustrating. What if some guys start hitting on her right now? What should I do!"

ปากพูดไป ใจก็นึกภาพตาม
The mouth speaks, and the heart imagines accordingly

โอ๊ย! แค่เห็นภาพผู้ชายบางคนเดินจูงมือสาวสวยหน้าหวาน ตัวเล็กๆ ตรงสเป๊กของเขาเอาไว้ มือมันก็รีบสาวสายไฟตรงหน้าออกมาเป็นระวิง ดวงตาสีน้ำตาลกวาดหาหนังสือคู่มือใกล้ตัวมาอ่าน
Oh! Just seeing some men walking hand in hand with beautiful, sweet-faced, petite girls who fit his type makes his hands quickly reach for the wires in front of him. His brown eyes scan for a nearby manual to read

“แล้วมันต้องทำยังไงต่อฟะ?”
"What do we do next?"

วิศนะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอุปกรณ์ประหลาดที่มีลักษณะคล้ายกับแว่นตากรอบบางๆ ที่ใช้สวมคาดตรงขมับทั้งสองข้างและมีตรงส่วนเลนส์สีชามาครอบดวงตาเอาไว้อีกที เขาหยิบของชิ้นนี้มาหมุนดูซ้ายทีขวาทีแบบงงๆ พลางชำเลืองไปมองคู่มือกระดาษที่แนบมาด้วย
Visana spoke up when he saw the strange device that resembled thin-framed glasses worn over both temples, with a bowl-shaped lens covering the eyes. He picked up the item and turned it left and right in confusion while glancing at the accompanying paper manual

“เครื่องเล่น Prider Mutilation หรือเรียกสั้นๆ ว่า P.M เป็นอุปกรณ์เสริมรุ่นใช้กระแสไฟฟ้าที่แปลงคลื่นความถี่สมองไป...ว้อย! ไอ้พวกนี้ข้าม ไหนดูอันอื่นซิ ...ทำการเปิดเครื่องด้วยปุ่มทางขวา และกดสามครั้งเพื่อให้เครื่องทำการค้นหาวายฟายให้พบ จากนั้นเครื่องจะเล่นทำการอัพเดทข้อมูลและแพทช์ (Patch) ล่าสุดของตัวเกม...”
"The Prider Mutilation device, or simply P.M, is an accessory that uses electrical current to convert brainwave frequencies... Hey! These guys are skipping ahead, let’s check something else... Turn on the device with the button on the right and press three times to have the device search for Wi-Fi. After that, the device will update the latest game data and patches..."

พออ่านจบร่างสูงก็ทำการกดปุ่มตามคำอธิบายนั้นทันที กระทั่งมีเสียงดัง “ปิ๊บ” พร้อมกับแสงสีแดงที่สว่างวาบขึ้นตรงใต้สัญลักษณ์ที่เป็นรูปสัญญาณวายฟาย ก่อนที่เพียงครู่หนึ่งมันจะเปลี่ยนจากสีแดงกลายเป็นสีเขียวแสดงผลว่าเชื่อมต่อสัญญาณอินเตอร์เน็ตเสร็จสิ้น
As soon as he finished reading, the tall figure immediately pressed the button according to the instructions. There was a loud "beep" along with a bright red light that flashed directly under the Wi-Fi signal symbol, before it changed from red to green, indicating that the internet connection was complete

“ในกรณีที่เปิดใช้เครื่องเป็นครั้งแรก คุณจำเป็นต้องชาร์ตไฟเพื่อให้แบตเตอรี่ของเครื่องทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพเสียก่อน” อ่านจบ เขาก็ก้มลงมองเครื่องเล่น “ฉิบหาย! นี่ต้องชาร์ตไฟก่อนเหรอฟะ แล้วมันอีกนานเท่าไหร่เนี่ย!”
"In the case of turning on the device for the first time, you need to charge it to ensure the battery works at full capacity first." After reading that, he looked down at the player. "Damn it! Do I really have to charge it first? How long is this going to take!"

ว่าแล้วก็เหลือบตาอ่านต่อ
Then I glanced at the text and continued reading

“8 ชั่วโมง เตี่ยแกเถอะ ไม่ต้องเล่นมันพอดีวันนี้ แล้วจะทำยังไงดีฟะ!”
"8 hours, come on, don't play around today, what should we do then?"

โวยวายได้ไม่ทันไรก็เห็นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ ปลิวเข้ามาในระยะสายตา กระดาษดังกล่าวนั้นติดมากับกล่องเกมตั้งแต่แรกแล้ว ทว่าด้วยความใจร้อนทำให้ชายหนุ่มเผลอมองข้ามมันไป วิศนะเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะไล่สายตาตามลายมือขยุกขยิกได้ความว่า
Before he could complain, he noticed a small note fluttering into his line of sight. The paper had been attached to the game box from the beginning, but in his impatience, the young man had overlooked it. Visana raised an eyebrow before following the scrawled handwriting, which conveyed the message that

ไอ้นะลูกรัก ป๋าชาร์จไฟครั้งแรกให้แล้ว แกไม่ต้องทำอะไรมาก เข้าไปเล่นได้เลย
Hey, my dear child, I've charged the battery for the first time. You don't have to do much, just go in and play

ปล. ในเกมป๋าให้ของขวัญไว้ด้วย อย่าลืมเอาไปใช้ล่ะ
P.S. In the game, Dad gave a gift too. Don't forget to use it.

ปล2. เล่นเกมให้สนุกนะ ไอ้ตูด
Have fun playing the game, you butt!

ปล3. อย่าบอกวิมลเชียวนะว่าป๋าเป็นคนยกเครื่องนี้ให้แก บอกคุณเธอไปว่าแกซื้อมาเล่นเองเข้าใจ๋ ป๋าขี้เกียจทะเลาะกับแม่แก
Don't tell Wimol that Dad gave you this machine. Just tell her that you bought it yourself, okay? Dad is too lazy to argue with your mom.

ข้อความสั้นๆ ที่ทำให้เจ้าลูกชายสุดเลิฟขยับยิ้มแป้น
A short message that makes my beloved son smile broadly

“สมเป็นป๋ารู้ใจกันจริงๆ เห็นทีต้องไปขอบคุณทีหลังซะแล้ว”
"It really shows that you understand me well. I guess I need to go thank you later."

ว่าแล้วก็รีบสวมอุปกรณ์เกมเข้ากับศีรษะ แล้วทิ้งตัวลงนอนกับเก้าอี้โซฟาทั้งสายตายังอ่านคู่มือการเล่นเกมไปด้วย
He quickly put on the gaming equipment on his head and lay back on the sofa while still reading the game manual

“ข้อแนะนำในการเล่นเกม ควรที่จะนอนให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุด เพื่อจะได้ไม่มีอาการปวดเมื่อย หรือเคล็ดขัดยอก...ว้อย! เรื่องแค่นี้จะบอกทำแป๊ะอะไรเนี่ย ...เอออันนี้ค่อยน่าสนหน่อย ระยะเวลาในเกมนั้นจะเร็วกว่าเวลาปกติสามเท่า หมายความว่า 1 ชั่วโมงของโลกภายนอกนั้นจะเทียบเท่ากับ 3 ชั่วโมงในเกม ดังนั้นจึงควรกำหนดเวลาในการเล่นเกมให้ดี นอกจากนี้เครื่อง P.M. ยังสามารถเสียบสาย USB เข้ากับโทรศัพท์มือถือเพื่อเชื่อมต่อระบบการสื่อสารของโลกความจริงกับภายในเกมให้เข้าหากัน...”
"Game playing tips: You should lie down in the most comfortable position to avoid aches or strains... Ugh! Why bother saying something so trivial... Well, this is a bit more interesting. The time in the game is three times faster than real time, meaning that 1 hour in the outside world is equivalent to 3 hours in the game. Therefore, you should manage your gaming time well. Additionally, the P.M. device can connect a USB cable to a mobile phone to link the communication system of the real world with the game."

พออ่านจบวิศนะก็โยนคู่มือนั่นทิ้งแบบไม่ไยดี ...หมดเวลาศึกษาแล้ว! ที่เหลือเข้าไปลุยตามมีตามเกิดดีกว่า ยังไงเสียเขาก็ไม่ได้กะเล่นเอาถ้วยรางวัลอยู่แล้ว แค่จะไปตามเฝ้าผู้หญิงที่ชอบเท่านั้นเอง คิดสะระตะเสร็จก็ยกมือกดปุ่มเปิดเครื่องทันที
After finishing the reading, Wisna tossed the manual aside carelessly... the study time was over! It was better to just dive in and go with the flow. After all, he wasn't aiming for the trophy anyway; he just wanted to keep an eye on the girl he liked. Once he finished thinking, he immediately raised his hand to press the power button.

“เฮ้ย! ที่ไหนวะเนี่ย เปิดเกมปุ๊บก็มาโผล่พรวดแบบนี้เลยเรอะ!! ไม่มีเวลาให้ทำใจเลยแฮะ”
“Eh! Where the heck is this? The game just started and suddenly I'm here like this!! There's no time to prepare myself at all!”

เสียงโวยวายดังขึ้นทันทีที่วิศนะสังเกตเห็นว่าภาพโดยรอบทั้งหมดเปลี่ยนไป เขากำลังยืนอยู่ในห้องแคบๆ ที่ผนังรอบด้านล้วนบุด้วยกระเบื้องสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินเข้มโดยไม่มีสิ่งใดอยู่ในนั้นเลยแม้แต่น้อย หลังจากเหลียวหน้าแลหลังไปมาอยู่สักพักเจ้าตัวก็เลิกคิ้วสูง
The loud commotion erupted as Wisana noticed that the entire surrounding scene had changed. He was standing in a narrow room with walls entirely covered in dark blue square tiles, with nothing in it at all. After looking around for a while, he raised his eyebrows high

“แล้วยังไงต่อ?” คนใจร้อนเปรยลอยๆ เมื่อไม่เห็นอะไรเกิดขึ้น
"And then what?" the impatient person remarked casually when nothing seemed to happen

“ยินดีต้อนรับสู่โลกของไพรด์ออนไลน์ค่ะ”
"Welcome to the world of Pride Online."

“เฮ้ย! ตกใจหมดเลย!”
"Hey! You scared me!"

จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ทะลุกำแพงตรงหน้าเข้ามา เล่นเอาวิศนะสะดุ้งโหยง ตวัดสายตาไปจ้องคนมาใหม่เขม็ง ร่างบอบบางตรงหน้าเป็นหญิงสาวหน้าตาสดใสในชุดพองแปลกๆ กับกระโปรงสั้นจู๋ แถมเจ้าหล่อนยังย้อมผมเป็นสีเขียวอีกต่างหาก
Suddenly, a woman appeared through the wall in front of him, startling Visana. He quickly turned his gaze to stare intently at the newcomer. The slender figure before him was a cheerful young woman in a strange puffy outfit with a very short skirt, and she had even dyed her hair green

“นี่เธอเป็นใคร?” เขาถาม
"Who are you?" he asked

“ดิฉันมีชื่อว่าเอด้า เป็น NPC มีหน้าที่ให้คำแนะนำผู้เล่นใหม่เฉกเช่นคุณค่ะ”
"My name is Ada. I am an NPC whose role is to guide new players like you."

วิศนะเกาหน้าแกรก
Visana scratching his face

“แล้วไอ้ NPC นี่มันคืออะไรอ่ะ?”
"What is this NPC?"

“ยินดีตอบคำถามค่ะ NPC ย่อมาจาก Non player character เป็นระบบ AI ของเกมไพรด์ค่ะ พวกเรามีหน้าที่อำนวยความสะดวกหรือเป็นตัวละครของเกม เพื่อสร้างอรรธรสในการเล่นเกมของคุณผู้เล่นค่ะ”
“I’m happy to answer your question. NPC stands for Non-Player Character, which is the AI system of the game Pride. Our role is to facilitate or act as characters in the game to enhance your gaming experience.”

“อ้อ ที่แท้ก็เป็นคอมพิวเตอร์ ถึงจะเป็น AI แต่ก็หน้าตาสวยมากเลยแฮะ แต่ว่าไอ้หน้าตามัธยมแต่หน้าอกทรงมหาลัยแบบนี้มันดูขัดกันยังไงไม่ชอบกลแฮะ”
"Oh, so it's a computer. Even though it's AI, it looks really beautiful. But that high school face with a university body looks kind of mismatched, which is a bit strange."

พอรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นเพียง AI ขึ้นมาเจ้าตัวแสบก็เริ่มจะปากเปราะ คำพูดดังกล่าวทำเอาใบหน้าได้รูปของสาวน้อยที่ชื่อเอด้ามีอาการคิ้วกระตุกก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นปกติดังเดิม
As soon as he realized that the person in front of him was just an AI, the little rascal started to chatter. The words made the well-shaped face of the girl named Ada twitch her eyebrows before she returned to her normal expression

“มี NPC จำนวนไม่น้อยเหมือนกันที่ใช้คนบังคับอยู่นะคะ ไม่ใช่ว่าทั้งหมดจะเป็น AI เสียทีเดียว เพราะฉะนั้นดิฉันแนะนำว่ากรุณาระวังคำพูดของคุณไว้ด้วย ถ้าไม่อยากโดน NPC ตบหน้าแหกเอา”
"There are quite a few NPCs that are controlled by people, not all of them are AI. Therefore, I recommend that you please watch your words, or you might get slapped in the face by an NPC."

“อู้ย...ดุซะด้วย”
"Ooh... you're so fierce."

วิศนะลากเสียงกวนๆ พลางคิดในใจว่าท่าทางตายด้านแบบยัยนี่คงเป็น AI ชัวร์ๆ
Visana dragged out a teasing tone while thinking to himself that this deadpan demeanor of hers must definitely be AI

“ขอทราบชื่อของคุณผู้เล่นด้วยค่ะ” คำถามของเอด้าถามเรียกสติของวิศนะให้กลับมา
"May I know your name, player?" Ada's question brought Visana back to his senses

“วิศนะ”
"Vision"

“ค่ะ คุณวิศนะ ดิฉันขออนุญาตแสกนความสามารถของคุณซักเล็กน้อยจะได้มั้ยคะ”
"Yes, Mr. Wisana, may I have your permission to scan your abilities a little?"

วิศนะเลิกคิ้วงงๆ แต่ก็พยักหน้าตอบ
Visana raised an eyebrow in confusion but nodded in response

“ค่ะ ถ้าเช่นนั้นขอเสียมารยาทนะคะ”
"Okay, in that case, I apologize for being rude."

พูดจบเธอก็สาวเท้าเดินพรวดๆ เข้ามาหาวิศนะ จนชายหนุ่มต้องเลิกคิ้วสูง ตั้งท่าจะถอยหนี ทว่า NPC สาวน้อยกลับไวกว่าคว้าไหล่เขาไว้แน่น แถมยังยื่นหน้าเข้ามาจ้องตาเขาเขม็งอีกต่างหาก
After finishing her speech, she quickly strode over to Visana, causing the young man to raise an eyebrow and prepare to back away. However, the NPC girl was quicker, grabbing his shoulder tightly and leaning in to stare intently into his eyes

“...น...นี่เธอจะทำอะไรน่ะ”
"...What are you going to do?"

“ดิฉันจะทำการแสกนความสามารถของคุณเพื่อนำไปลงทะเบียนค่ะ”
"I will scan your abilities for registration."

“ง..งั้นเหรอ”
"Oh... is that so?"

“กรุณาอยู่นิ่งๆ แล้วสบตาดิฉันด้วยค่ะ”
"Please stay still and look into my eyes."

“...อ...อือ”
"...uh...uh-huh"

วิศนะรับคำเสียงสั่น นึกตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ก็มีผู้หญิงสวยๆ เข้ามาใกล้ชิดเสียขนาดนี้ แถมตัวเกมยังทำออกมาได้ดีจนน่าเหลือเชื่อ เพราะชายหนุ่มสัมผัสกลิ่นหอมรวยรินของสาวน้อยตรงหน้าได้อย่างชัดเจนมาก!
Visana received the vibrating voice, feeling quite surprised that suddenly a beautiful woman came so close. Moreover, the game was made so well that it was unbelievable, as the young man could clearly smell the rich fragrance of the girl in front of him!

ไม่ช้าเอด้าก็ถอยหลังออกไป ส่งให้วิศนะเป่าปากโล่งอก
Before long, Ada stepped back, allowing Visan to breathe a sigh of relief

“ทำการแสกนเรียบร้อย ผลออกมาดังต่อไปนี้ค่ะ” เธอว่าเสียงราบเรียบ ก่อนยกมือขึ้นมาวาดรูปสี่เหลี่ยมในอากาศ แล้วหน้าต่างดิจิตอลบานใหญ่ก็ปรากฏขึ้น
"The scan is complete. The results are as follows," she said in a flat voice before raising her hand to draw a rectangle in the air, and a large digital window appeared

“ผู้เล่นวิศนะ สายอาชีพนักผจญภัยมือใหม่ วิชาชีพที่เหมาะสมไม่แน่นอน พลังความสามารถอยู่ในระดับสมดุลจึงไม่อาจแนะนำแนวทางการเล่นให้ได้ ไอดีของคุณถูกลงทะเบียนเมื่อวันที่ 3 มกราคม มีเงินติดตัวอยู่ 5,000 เหรียญ มีไอเท็มติดตัวดังต่อไปนี้”
"Player Visana, a novice adventurer class. The suitable profession is uncertain. Ability power is at a balanced level, so no gameplay guidance can be provided. Your ID was registered on January 3rd, with 5,000 coins in hand. You have the following items in your possession."

-น้ำยาเพิ่มพลังวอเตอร์โพชั่นจำนวน 5 ขวด
- 5 bottles of power-boosting water potion

-ก้อนหินจำนวน 15 ก้อน
-15 stones

-หนังสือคู่มือสำหรับมือใหม่ 1 เล่ม
- A beginner's guidebook, 1 volume

-กล่องสมบัติดาวทอง 1 กล่อง
- One box of golden star treasure

มีบานหน้าต่างข้อมูลในลักษณะภาพโฮโลแกรมลอยขึ้นมากลางอากาศจนชายหนุ่มต้องผิวปากหวือกับเท็คโนโลยีสุดไซไฟ แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอาจะเป็นเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่ NPC สาวคนนี้พูดออกมาเลยแม้สักนิด!
A holographic information window floated up in the air, causing the young man to whistle in awe at the sci-fi technology, but he didn't respond at all, perhaps because he didn't understand a single word the female NPC said!

“จบการลงทะเบียนผู้เล่นเพียงเท่านี้ ขอทำการสอบถาม ไม่ทราบว่าผู้เล่นวิศนะต้องการจะรับฟังข้อมูลและวิธีการเล่นเกม รวมไปถึงระบบต่างๆ ของเกมนี้มั้ยค่ะ”
"The player registration is now complete. I would like to inquire if the player wishes to receive information and instructions on how to play the game, as well as the various systems of this game."

“ไม่เอาอ่ะ…”
"I don't want it..."

คำตอบชนิดไม่มีหยุดคิดแม้เพียงเสี้ยววินาทีนั้นเล่นเอา AI สาวถึงกับชะงักไป
The answer, given without even a moment's pause, left the AI girl momentarily stunned

“คุณวิศนะแน่ใจแล้วนะคะ ดิฉันขอแนะนำให้ฟังเอาไว้ เพราะว่าคุณเป็นผู้เล่นใหม่ จำเป็นต้องมีข้อมูลที่ถูกต้อง ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถ...”
"Are you sure, Mr. Wisana? I would recommend listening because you are a new player and need accurate information; otherwise, you won't be able to..."

“ไม่ต้องหรอก คนสวย รีบๆ ส่งฉันเข้าไปในเกมซักทีดีกว่า”
"You don't have to, beautiful. Just hurry up and send me into the game already."

ชายหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิมหนักแน่น ก็เดิมทีเขาไม่ได้กะจะเข้ามาเล่นเกมอะไรจริงจังอยู่แล้ว แค่อยากจะเข้าไปหาวรัญญาเท่านั้นเอง ระบบเกมนี้มันจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมันเถอะ!
The young man continued to firmly insist on the same thing; he never intended to take the game seriously. He just wanted to go find Waranya. Whatever the game system is, he didn't care!

“รับทราบค่ะ” เอด้าตอบรับในที่สุด “ถ้าเช่นนั้นไม่ทราบว่าคุณวิศนะต้องการจะเกิดที่เมืองไหนดีคะ”
"Understood," Ada finally replied. "If that's the case, may I ask which city you would like to be born in?"

“เชียงใหม่”
"Chiang Mai"

“....”
It seems there is no source text provided. Please provide the text you would like translated.

NPC สาวนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ...นานมากจริงๆ กว่าเธอจะตั้งหลักขึ้นมาได้
The NPC girl fell silent for a long time... it really took her a while to gather herself.

“ขอประธานโทษค่ะ ในเกมไพรด์ไม่มีเมืองเชียงใหม่ค่ะ”
"I'm sorry, but there is no Chiang Mai in the Pride game."

“งั้นก็กรุงเทพ”
"Then it's Bangkok."

“กรุงเทพก็ไม่มีค่ะ”
"There is none in Bangkok."

“ปทุมธานี รังสิต ลำลูกกา บางนา”
"Pathum Thani, Rangsit, Lam Luk Ka, Bang Na"

“....”
It seems there is no source text provided. Please provide the text you would like translated.

รอบนี้เอด้าไม่เพียงชักสีหน้าเล็กน้อย เจ้าหล่อนหลับตานิ่งคล้ายคนกำลังนับเลขในใจเพื่อสงบสติอารมณ์
This time, Ada not only made a slight grimace; she closed her eyes, still as if she were counting numbers in her mind to calm her emotions

“กรุณาอย่าล้อเล่นกับดิฉันค่ะ ช่วยบอกจุดหมายปลายทางของคุณด้วย...ได้มั้ยคะ”
"Please don't joke with me. Could you tell me your destination... please?"

เสียงแข็งเลยวุ้ย ดุจังแฮะ ยัย AI คนนี้
This AI is really tough, isn't it?

“ถ้างั้นเธอจะส่งฉันไปที่ไหนก็ได้ ตามใจเธอเถอะ”
"Then you can send me anywhere you want, it's up to you."

“เข้าใจแล้วค่ะ”
"I understand."

ฉับพลันรอบๆ ตัวของวิศนะก็ปรากฏแสงสว่างวูบ ก่อนทุกสิ่งรอบๆ ตัวจะจางหายไปจากสายตา เช่นเดียวกับดวงหน้าสวยน่ารักของเอด้า ซึ่งวิศนะกล้ายืนยันเลยว่าวินาทีก่อนที่เธอจะลับหายไป เขาเห็นแม่นั่นฉีกยิ้มชั่วร้ายมาให้อย่างชัดเจน
Suddenly, a flash of light appeared around Visana, before everything around him faded from view, just like the beautiful, lovely face of Ada, which Visana could confidently assert that in the moment before she disappeared, he clearly saw her giving a wicked smile

โครม!!!
Crash!!!

“โอ้ย! เจ็บๆ”
"Ouch! It hurts!"

พริบตาเขาก็ได้ลงไปนั่งกับพื้นกุมก้นตัวเองป้อยๆ หลังจากเปลี่ยนสถานที่จากห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ นั่นได้ เขาก็มาโผล่พรวดที่ไหนก็ไม่รู้ แถมยังอยู่ในทางต่างระดับเสียอีก!
In an instant, he found himself sitting on the ground, holding his bottom gently. After changing from that cramped square room, he suddenly appeared somewhere unknown, and it was even on a different level!

“มิน่า เมื่อกี้ยัย AI นั่นมันยิ้มแปลกๆ แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ”
"That's why that AI girl was smiling strangely like this; she's clearly just messing with us."

วิศนะบ่นอุบอิบขณะยันตัวลุกขึ้นยืน พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ สิ่งที่เห็นคือสนามหญ้ากว้างๆ โล่งๆ พื้นที่บริเวณนี้แทบไม่มีอะไรเลย นอกจากต้นไม้ประปรายกับทุ่งหญ้าสั้นกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา
Visana muttered quietly as he pushed himself up to stand, scanning the area around him. What he saw was a wide, open lawn; there was hardly anything in this area except for scattered trees and a vast expanse of short grass as far as the eye could see

“ตายชัก บอกว่าส่งมาเกิดที่ไหนก็ได้ แม่คุณเล่นเอามาปล่อยทิ้งไว้กลางทุ่งซะงั้น”
"Die already, saying you can be born anywhere. Your mother just left you abandoned in the middle of the field."

เขาพูดพลางถอนหายใจเฮือก แล้วจึงหันมองพิจารณาสภาพรอบด้านโดยพินิจ จะว่าไปไอ้เกมนี่ก็ทำออกมาได้ดีสมกับที่เพื่อนๆ เขาโวเอาไว้ทีเดียว นอกจากภาพสามมิติตรงหน้าจะให้ความรู้สึกเสมือนจริงมากๆ แล้ว ผิวหนังก็ยังสัมผัสได้ถึงสายลมเย็นสบายอีกด้วย จะว่าไปก็ได้กลิ่นดอกไม้กับกลิ่นหญ้าด้วยแฮะ วิศนะคิดในใจ ขณะเริ่มก้าวเท้าออกเดินเป็นครั้งแรก
He spoke while letting out a deep sigh, then turned to observe his surroundings thoughtfully. To be fair, this game was indeed well-made, just as his friends had boasted. Not only did the 3D visuals feel incredibly realistic, but the skin also sensed a cool, gentle breeze. He even noticed the scent of flowers and grass. Visana thought to himself as he took his first steps

ทำเกมออกมาได้เหมือนอยู่หรอก แต่ขอโทษทีเถอะ...
The game may look good, but I'm sorry...

“แล้วฉันจะไปตรงไหนต่อดีล่ะฟะ!”
"Where should I go next then?!"

ชายหนุ่มครางเสียงหลง มองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่กเพื่อหาถนนสักเส้นหรือป้ายบอกทางสักอย่าง แต่กลับไร้ซึ่งวี่แววใดๆ ทั้งสิ้น ทว่าในวินาทีถัดมาก็มีบางสิ่งเรียกสายตาของวิศนะให้หันไปมองได้
The young man groaned, looking left and right anxiously in search of a road or any signpost, but found nothing at all. However, in the next moment, something caught Visana's eye and made him turn to look

“นั่นมันตัวพิลึกอะไรล่ะน่ะ”
"What kind of strange creature is that?"

เบื้องหน้าเขามีสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งคล้ายก้อนสีเขียวกลมดุกดิกกำลังกระโดดไปมาอยู่กับที่ ขนาดของสัตว์ประหลาดนั่นใหญ่พอๆ กับตัวเขาเลยทีเดียว หลังจากจดจ้องมองอยู่ห่างๆ มาพักหนึ่ง ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะค่อยๆ ย่องเข้าไปหามันเงียบๆ
In front of him was a creature resembling a round green blob, bouncing up and down in place. The size of that monster was about the same as his own. After staring at it from a distance for a while, the young man couldn't help but quietly sneak closer to it

“หวัดดี นี่แกเป็นตัวอะไรวะครับ”
"Hello, what are you?"

เขาเอ่ยทัก ก่อนจะยื่นหน้าไปมองใกล้ๆ ยิ่งพิศดูเท่าไหร่เจ้าตัวนี้ก็มีลักษณะคล้ายเจ้าตุ๊กตาล้มลุกเป่าลมน่าเตะอันหนึ่งเท่านั้น คำสรุปในใจที่เรียกรอยยิ้มให้ฉายวาบ ก่อนคนเก็บอาการหมั่นเขี้ยวไว้ไม่อยู่จะวาดแข้งหวดเข้าใส่ไอ้ก้อนสีเขียวนั่นเต็มแรง!
He greeted before leaning in to take a closer look. The more he examined it, the more this little thing resembled a certain inflatable wobbling doll that was just begging to be kicked. The conclusion in his mind brought a fleeting smile, before he could no longer contain his urge to kick that green lump with all his might!

13!

ตัวเลขปริศนาลอยขึ้นมาบนหัวของตัวประหลาดสีเขียวนั่นครู่หนึ่งพอให้สายตาของวิศนะเหลือบขึ้นไปเห็น
A mysterious number floated above the head of that green creature for a moment, enough for Visana to catch a glimpse

“เลขอะไรวะ?” เขาเปรยงงๆ
"What number is that?" he said, puzzled

“ผู้เล่นวิศนะได้ทำการโจมตีกรีนมัชรูม (Green Mushroom) ขอแนะนำให้หนีเพราะระดับพลังต่างกันมากเกินไป”
"The player Visana has attacked the Green Mushroom; it is recommended to flee because the power levels are too different."

“ห๊ะ...หนีอะไร แล้วเสียงใครพูด?”
"Huh... what are you running from? And whose voice is that?"

เจ้าคนไม่รู้เรื่องถามเสียงลั่น พลางเหลียวซ้ายแลขวาเลิ่กลั่กเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ดังขึ้นมาในหัว หากยังไม่ทันได้ทำอะไร นัยน์ตาสีน้ำตาลพลันต้องเบิกกว้างกับภาพเบื้องหน้า สิ่งมีชีวิตแปลกๆ สีเขียวๆ ที่เขาออกแรงเตะมันไปเมื่อครู่กลับกลายเป็นตัวประหลาดอะไรก็ไม่รู้รูปร่างคล้ายเห็ดตัวใหญ่ยักษ์ ประกอบด้วยลูกตาสีดำกลมโตใสแป๋วดูน่ารักรับกับปากที่บิดเป็นตัว W คล้ายปากแมว
The clueless person asked loudly, glancing left and right nervously upon hearing a woman's voice from somewhere in his head. Before he could do anything, his brown eyes widened at the sight before him. The strange green creature he had just kicked moments ago had transformed into an unknown bizarre being resembling a giant mushroom, featuring large, round, clear black eyes that looked cute, paired with a mouth twisted into a W shape, similar to a cat's mouth

แค่มองก็รู้เลยว่า...หายนะกำลังมาเคาะประตูบ้าน
Just by looking, you can tell that... disaster is knocking at the door.

“งานเข้าแล้วไงไอ้นะเอ๊ย…”
"What's the problem now, you idiot..."

“ว้ากกกกกก!!!”
"Ahhhhh!!!"

ย้อนเวลาไปเสียนานแล้วก็กลับมาสู่ปัจจุบัน ยามนี้วิศนะก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีไอ้เห็ดนรกตัวเดิมที่เขาเผลอไปเตะมันเข้าให้เมื่อไม่นานมานี้ น่าสงสารไม่น้อยที่ไม่ว่าจะวิ่งหนีเท่าไหร่ก็ไม่สามารถสลัดเห็ดเจ้ากรรมนี่ให้พ้นๆ ไปได้เสียที!
Going back in time for a long while and then returning to the present, Visana is still running away from the same hellish mushroom that he accidentally kicked not long ago. It's quite pitiful that no matter how fast he runs, he just can't shake off this vengeful mushroom!

“จะตามจองเวรอะไรกันนักหนาฟะ!”
"What are you so obsessed with seeking revenge for?!"

ใจหนึ่งวิศนะก็อยากจะหันกลับไปฟัดมันให้รู้แล้วรู้รอด ทว่าอีกใจหนึ่งของเขากลับค้านหัวชนฝา เพราะรู้ดีว่าหากพลาดท่าไปสะกิดตัวนั่นแม้แต่นิดเดียวเขาคงได้กล่าวสวัสดียมโลกแน่ๆ จากที่เคยวิ่งอยู่บนทุ่งหญ้าโล่งๆ ตอนนี้เขาเผลอวิ่งพรวดเข้ามาอยู่ในป่าทึบที่มีต้นไม้สูงใหญ่ขวางทางระเกะระกะเต็มไปหมดได้ยังไงก็ไม่รู้ ที่สำคัญ...มันทำให้วิ่งหนียากกว่าเก่าเสียอีก!!
One part of Visana wanted to turn back and confront it to know the outcome, but another part of him strongly opposed it because he knew that if he accidentally touched that thing even a little, he would surely say goodbye to the world. From having run freely in an open field, he had somehow dashed into a dense forest filled with tall trees blocking his way, making it even harder to escape!

“ให้ตาย ขืนวิ่งอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ มีหวังพลาดท่าโดนมันฆ่าเอาได้ง่ายๆ แน่” วิศนะบ่นอุบ “จะสู้กันตรงๆ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่”
"I swear, if I keep running like this, I'm bound to get caught and easily killed. It's impossible to fight head-on." Wisana grumbled

ว่าแล้วก็เหลือกตากลับไปมองเจ้าเห็ดนรกซึ่งกำลังฉีกยิ้มกว้างให้ได้อย่างกวนอารมณ์เป็นที่สุด
He then rolled his eyes back to look at the hellish mushroom, which was grinning widely in the most irritating way

“ได้การล่ะ ถ้าสู้ตรงๆ ไม่ได้มันก็ต้องเล่นกันทางอ้อม!”
"Got it! If we can't fight directly, we have to play it indirectly!"

จริงอยู่ที่ว่าเรื่องเกมเขาสุดแสนจะไม่ได้เรื่อง แต่ถ้าเป็นเรื่องการเอาตัวรอดเขาก็เก่งไม่แพ้ใคร นัยน์ตาสีน้ำตาลปราดมองสภาพพื้นที่บริเวณโดยรอบอย่างรวดเร็ว พลันวางแผนรับมือรวบรัดในหัว สายตาก็ไปสะดุดกับทางขาดด้านหน้าในระยะไม่ถึงสิบเมตร ใบหน้าดูดีจึงปรากฏรอยยิ้มกว้าง
It's true that he's not very good at games, but when it comes to survival, he's as skilled as anyone. His brown eyes quickly scanned the surrounding area, and he swiftly formulated a plan in his mind. His gaze caught sight of a path ahead within ten meters, and a broad smile appeared on his handsome face

ร่างสูงจัดแจงเร่งฝีเท้าด่วนจี๋ตรงไปยังทางขาดนั่น แล้วหยุดกึกตรงหน้าผาก้มลงดูได้ความว่าหลุมนี้คงลึกไม่ใช่เล่น ถ้าหากตกลงไปคงไม่ต้องเดาสภาพหรอกว่าจะเหลือชิ้นดีมั้ย
The tall figure hurriedly quickened his pace towards the gap and stopped abruptly in front, bending down to see that the hole was quite deep. If he fell in, there was no need to guess what condition he would be in afterward

อุกี๊~~!!
Ugh~~!!

ไม่กี่วินาทีต่อมาเห็ดนรกเขียวปี๋นั่นก็กระโดดเข้าใส่วิศนะด้วยความโง่ส่วนบุคลในแบบที่เจ้าคนวางแผนกระตุกยิ้มกว้างพอใจ
A few seconds later, that bright green hell mushroom jumped at Wisana with a foolishness that made the planner smirk with satisfaction

“ถ้าแกอยากจะเล่นวิ่งไล่จับนักก็เชิญตามสบายเลย แต่แกต้องลงไปเล่นต่อในนรกคนเดียวนะไอ้กร๊วก!”
"If you want to play tag, go ahead, but you have to go play in hell alone, you idiot!"

สิ้นคำร่างสูงก็หมุนตัวหลบได้ก่อนที่เจ้าเห็ดปุ้มปุ้ยนั่นจะพุ่งชนเขาจังๆ ซ้ำยังใช้สิ่งที่เรียกว่าบาทายันโครมเข้าให้กลางหลังของไอ้เห็ดผีนั่นจนมันถูกผลักอย่างนุ่มนวล(?) ลงไปในหลุมลึกปริศนาตรงหน้าตามหลักแรงโน้มถ่วงของโลก!
As soon as the tall figure finished speaking, he spun around to dodge before that chubby mushroom could crash into him. He also used something called a "batayan krom" to hit the back of that ghost mushroom, gently (?) pushing it down into the mysterious deep hole in front of him according to the laws of gravity!

กี๊~~~!!!
Squeak~~~!!!

“ดูมัน ขนาดจะตายยังไม่วายร้องเสียงหลงอีก”
"Look at it, even about to die, it still cries out in a high-pitched voice."

วิศนะเปรยขึ้นพลางก้มลงมองร่างเห็ดสีเขียวตัวใหญ่นั้นถูกกลืนไปกับความมืดของปากหลุม พร้อมกับเสียงร้องน่ารักของมันก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณอย่างน่าเวทนาแปลกๆ
Visana remarked while looking down at the large green mushroom that was swallowed by the darkness of the hole, along with its cute cries echoing throughout the area in a strangely pitiful manner

จนกระทั่งมีเสียงหวานๆ ดังขึ้นมาจนวิศนะต้องชะงักไปอีกครั้ง
Until a sweet voice suddenly rang out, causing Wisana to pause once again

“ผู้เล่นวิศนะสามารถฆ่ากรีนมัชรูมสำเร็จได้รับค่าประสบการณ์ 8,500 และเลเวลได้เพิ่มขึ้นมาถึงระดับ 5”
"Players can successfully kill the Green Mushroom to receive 8,500 experience points and level up to level 5."

เสียงปริศนานั้นต้องทำให้เขากระพริบตาปริบๆ
The mysterious sound made him blink repeatedly

“ไอ้เสียงนี้อีกแล้วเมื่อกี้ก็ดังมาทีหนึ่งแล้ว มันคืออะไรกันล่ะเนี่ย?”
"That sound again, it was loud just a moment ago. What is it?"

เขาเอ่ยขึ้นอย่างงงๆ กระทั่งเบื้องหน้าของเขาได้มีวัตถุบางอย่างปรากฏขึ้นมาพร้อมแสงสว่างเล็กๆ จนกระทั่งเขาเพ่งมองแล้วจึงได้เห็น ม้วนกระดาษขนาดเหมาะมือ สปอร์เห็ดดูน่าขยะแขยง และขนนกสีขาวสะอาดตาเป็นชิ้นสุดท้าย
He spoke up in confusion until something appeared before him with a small light, and as he focused, he saw a hand-sized roll of paper, disgusting mushroom spores, and a clean white feather as the last piece

ซึ่งแม้จะเล่นเกมไม่เก่งเขาก็พอจะเดาได้ว่าของพวกนี้คืออะไร
Even though he isn't good at playing games, he can somewhat guess what these things are

“น่าจะเป็นของรางวัลที่ได้จากการส่งไอ้เห็ดบ้านั่นลงนรกไปได้สำเร็จสินะ”
"It must be the prize for successfully sending that damn mushroom to hell."

พูดด้วยรอยยิ้มแล้วชายหนุ่มจึงก้มลงไปมองของพวกนี้ให้ชัดๆ ซึ่งของที่เขาได้มาจากการฆ่ามอนสเตอร์ตัวแรกในเกมได้สำเร็จก็คือ
Speaking with a smile, the young man then leaned down to take a closer look at these items, which he had obtained by successfully defeating his first monster in the game

แผนที่โลกระดับ3 (*แผนที่มีความละเอียดของเส้นทางระดับกลาง)
World map level 3 (*map with medium route detail)

สปอร์เห็ดเขียวหายาก (*สปอร์เห็ดสามารถใช้ในการผสมยาได้)
Rare green mushroom spores (*mushroom spores can be used in medicine preparation)

ขนนกนางฟ้า (*ใช้ชุบชีวิตผู้เล่น)
Fairy feather (*used to revive players)

“ว่าแต่ของรางวัลพวกนี้มันเอาไปทำอะไรได้บ้างล่ะเนี่ย ที่เข้าท่าสุดเห็นจะเป็นแผนที่นี่ซะละมั้ง”
"But what can these prizes be used for? The only thing that seems useful is this map."

ผิดแล้ว...แผนที่นั่นเอาไปขายในตลาดก็คงได้ราคาประมาณ 500 เหรียญ
That's wrong... That map could probably sell for about 500 dollars in the market.

ส่วนของที่แพงที่สุดก็คือไอ้สปอร์เห็ดนั่นต่างหาก ราคาตลาดตอนนี้คงขายได้ถึง 25,000 เหรียญ และด้วยความฉลาดที่ตนเองแสนจะภูมิใจ มองปราดเดียววิศนะก็เลือกหยิบแค่ขนนกกับแผนที่ขึ้นมาเท่านั้น ส่วนสปอร์เห็ดสีเขียวดูน่าขยะแขยงนั่น ชายหนุ่มตัดสินใจเอาเท้าเขี่ยให้มันกลิ้งตกหน้าผาตามร่างของเจ้าของลงไปอย่างไม่ใยดี
The most expensive part is that mushroom spore. The market price right now could sell for up to $25,000. With the cleverness he was so proud of, Visana quickly chose only the feather and the map. As for the disgusting green mushroom spores, the young man decided to kick them off the cliff along with their owner's body without a second thought

“ไหนดูซิ...”
"Let's see..."

ว่าแล้วก็กางแผนที่ในมือขึ้นด้วยความหวังว่ามันจะช่วยนำทางให้กับเขาได้ไม่มากก็น้อย ทว่าทันทีที่เปิดแผ่นกระดาษออกมันก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาเขาเล่นเอาเจ้าตัวได้แต่หันรีหันขวางด้วยความฉงน
He unfolded the map in his hands, hoping it would help guide him, but as soon as he opened the sheet of paper, it vanished right before his eyes, leaving him turning back and forth in confusion

“อ้าว เปิดปุ๊บหายปั๊บเลยวุ้ย แผนที่อะไรเนี่ย!”
"Wow, it opened and disappeared just like that! What kind of map is this!"

“ต้องการดูแผนที่หรือคะ?”
"Do you want to see the map?"

เป็นอีกครั้งที่มีเสียงหวานๆ ของหญิงสาวเอ่ยขึ้นมาในข้างหูเขาจนต้องสุ้งโหยง เล่นเอาคนไม่รู้เรื่องหันรีหันขวางอีกเป็นการใหญ่
It was another time when the sweet voice of a young woman whispered in his ear, making him jump, causing those who were unaware to look around in confusion

“ใครพูดน่ะ เสียงของหล่อนมันดังมาตลอดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว!”
"Who is speaking? Her voice has been loud since just now!"

“ดิฉันเป็นระบบ AI ส่วนตัวของคุณค่ะ”
"I am your personal AI system."

“AI?” คนฟังยังคงงงอยู่ จึงได้แต่ทวนคำเสียงสูง “เธออยู่ตรงไหนล่ะ ออกมาให้ฉันเห็นหน้าหน่อยสิ”
"AI?" The listener was still confused, so they could only repeat in a high voice, "Where are you? Come out and let me see your face."

“คำสั่งเกินระดับความสามารถค่ะ ดิฉันไม่สามารถทำตามคำสั่งได้ค่ะ”
"The command exceeds my capabilities. I cannot follow the instructions."

นัยน์ตาสีน้ำตาลหรี่แคบลง ก่อนวิศนะจะถอนหายใจเฮือก
The brown eyes narrowed before Wisana let out a deep sigh

“โอเค ไม่ออกก็ไม่ออก แล้วเธอมีหน้าที่ทำอะไร อย่าบอกนะว่ามาคอยแนะนำวิธีเล่นเกมให้ฉันอีกคน?”
"Okay, if you’re not going to go out, then what is your role? Don’t tell me you’re here to give me tips on how to play the game again?"

“ดิฉันมีหน้าที่อำนวยความสะดวกในการเล่นเกมให้คุณค่ะ”
"I have the duty to facilitate your gaming experience."

“ขอคำอธิบายที่เข้าใจง่ายกว่านี้ได้มั้ย” วิศนะพูดพลางขยี้หัวไปมา
"Can you give me a simpler explanation?" Wisana said while rubbing his head back and forth

“รับทราบค่ะ ระบบ AI ส่วนตัวมีหน้าที่คอยอำนวยความสะดวกต่างๆ แก่ผู้เล่น ตั้งแต่การเชื่อมต่อกับเซิร์ฟเวอร์ หรือการให้ข้อมูลข่าวสารในเกมแก่ผู้เล่น นอกจากนี้ระบบ AI ส่วนตัวยังสามารถพัฒนาระบบได้ถ้าหากได้รับการอัพเกรดที่ถูกต้องจากผู้เล่นส่วนตัว พวกเราจะคอยรับคำสั่งและอำนวยความสะดวกให้คุณอย่างสุดความสามารถค่ะ”
"Understood. The personal AI system is responsible for providing various conveniences to players, from connecting to the server to providing game information to players. Additionally, the personal AI system can develop further if it receives the correct upgrades from individual players. We will be ready to take commands and assist you to the best of our ability."

คำอธิบายยาวยืดเรียกรอยยิ้มให้กลับมาประดับบนดวงหน้าดูดีอีกครั้ง พร้อมกับความคิดลิงโลดในใจ แบบนี้ก็เหมือนกับมียัยเอด้ามาเป็นของตัวเองเลยสิ อีหรอบนี้การเล่นเกมก็ง่ายแล้ว มีฐานข้อมูลเกมตามหลังต้อยๆ
A long explanation brings a smile back to the face, looking good once again, along with a joyful thought in the heart. This feels like having Ada all to myself. In this case, playing the game is easy, with a database of games trailing behind

“ถ้างั้นเธอชื่ออะไรล่ะ?” วิศนะถาม
"So what is your name then?" Wisana asked

“ดิฉันยังไม่มีชื่อเป็นของตัวเองค่ะ ต้องรบกวนนายท่านช่วยจัดการให้”
"I still don't have a name of my own. I would like to trouble you to help arrange it."

“งั้นเหรอ” วิศนะลากเสียง ก่อนยกมือขึ้นลูบคางด้วยสีหน้าครุ่นคิด “ถ้างั้นต่อไปนี้ฉันจะเรียกเธอว่า จินนี่ โอเคมั้ย?”
“Is that so?” Wisana elongated the sound before raising a hand to stroke his chin with a thoughtful expression. “Then from now on, I will call you Jinny is that okay?”

“รับทราบค่ะ ทำการเซฟชื่อของ AI จินนี่ .....ดาต้าเรียบร้อย ไม่ทราบว่านายท่านมีอะไรให้จินนี่รับใช้คะ?”
"Understood. I have saved the name of AI Ginny... The data is complete. May I ask if you have anything for Ginny to assist you with?"

วิศนะฉีกยิ้มทันทีเมื่อโดนเรียกนายท่าน เสียงก็หวาน พูดก็เพราะ แถมยังเรียกเขาว่านายท่านอีก ถ้าให้ดีซักหน่อยน่าจะมีหน้าตาสวยๆ โผล่มาให้เห็นด้วยนะ!
Visana immediately smiled when called "master." The voice was sweet, the words were pleasant, and he was even called "master." If it were a bit better, it would be nice to see a pretty face appear as well!

“ฉันอยากให้เธอช่วยหาที่อยู่ของผู้หญิงที่ชื่อ วรัญญา ให้หน่อยได้มั้ย?”
"I would like you to help me find the address of a woman named Waranya, could you?"

“ไม่สามารถทำได้ค่ะ คำสั่งนั้นอยู่นอกเหนือความสามารถของจินนี่”
"I'm sorry, that command is beyond Genie's capabilities."

“อ้าวเหรอ ....เออ งั้นเธอช่วยพาฉันไปส่งที่เมืองหลวงของเกมหน่อยได้มั้ย?”
"Oh really... Well, can you help take me to the capital city of the game?"

“ไม่สามารถทำได้ค่ะ คำสั่งนั้นอยู่นอกเหนือความสามารถของจินนี่”
"I'm sorry, that command is beyond Genie's capabilities."

“งั้นพาไปเมืองใกล้ๆ แถวนี้ก็ได้” เสียงวิศนะชักแข็ง
"Then take me to a nearby town." Visana's voice became firm

“ไม่สามารถทำได้ค่ะ คำสั่งนั้นอยู่นอกเหนือความสามารถของจินนี่”
"I'm sorry, that command is beyond Genie's capabilities."

“งั้นค้นหาผู้เล่นคนอื่นแถวนี้ให้ทีได้มั้ย ฉันไปถามจากพวกเขาแทนก็ได้”
"Then can you find other players around here for me? I can ask them instead."

“ไม่สามารถทำได้ค่ะ คำสั่งนั้นอยู่นอกเหนือความสามารถของจินนี่”
"I'm sorry, that command is beyond Genie's capabilities."

“แล้วหล่อนทำอะไรได้มั่งวะเนี่ย!”
"What can she do then?!"

“จินนี่มีหน้าที่อำนวยความสะดวกให้กับนายท่านอย่างสุดความสามารถค่ะ”
"Jinny's duty is to assist the master to the best of her ability."

คำตอบชัดเจนที่วิศนะแทบอยากจะเอาหัวโขกต้นไม้ตายตามเจ้าเห็ดบ้านั่นไปให้รู้แล้วรู้รอด นึกโมโหที่ทำไม AI ของเกมนี้มันกวนประสาทกันได้ทุกตัวขนาดนี้ ไอ้คนแรกก็ส่งเขามาเกิดที่ส่วนไหนของเกมก็ไม่รู้ ไอ้ตัวนี้ก็ไร้อารมณ์ แถมพูดวกไปวนมาอยู่ได้!!
The answer is clear; Visna almost wants to bang his head against a tree and die along with that mushroom to get it over with. He feels angry wondering why the AI in this game is so annoying in every aspect. The first guy sent him to who knows where in the game, and this one is emotionless, plus it keeps going in circles with its speech!

“ทำไมหล่อนถึงได้ไร้ประโยชน์แบบนี้นะ!” วิศนะค่อนขอดให้เสียงสูง
"Why is she so useless like this!" Visana scoffed in a high-pitched voice

“อาจเป็นเพราะตัวจินนี่ยังอยู่ในระดับ 1 และยังไม่ได้ทำการอัพเกรดเพิ่มข้อมูลใดๆ ทำให้ไม่สามารถช่วยอะไรนายท่านได้มากนัก นอกจากเรื่องอำนวยความสะดวกเกี่ยวกับหน้าต่างคำสั่งของนายท่านเท่านั้นค่ะ”
"It may be because the genie is still at level 1 and has not upgraded or added any information, which means it cannot assist you much, except for facilitating your command window."

“เวร ต้องไปอัพเกรดอีก งี้ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกวินโดว์ 94 เลยล่ะสิ” เขาได้แต่ถอนใจ “แล้วเธอพอจะรู้บ้างมั้ยว่าเมืองที่ใกล้ที่สุดจากตรงนี้อยู่ทางไหน ถ้าไปที่นั่นได้คุยกับผู้เล่นด้วยกันฉันอาจจะได้ข้อมูลอะไรที่ดีกว่าเธอที่ช่วยอะไรฉันไม่ได้เลยบ้าง”
"Damn, I have to upgrade again. This is no different from those Windows 94 days," he sighed. "Do you have any idea which way the nearest city is? If I can get there and talk to other players, I might get better information than what you can offer, which isn't helping me at all."

“ทราบค่ะ เมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดจากตรงจุดนี้คือเมือง อัลบาสต้า ค่ะ”
“I understand. The nearest city from this point is Alabasta.”

“งั้นช่วยทำทางให้หน่อยได้มั้ย” วิศนะถามด้วยสีหน้าไม่หวังอะไรมากนัก
"Then could you help clear a path for me?" Wisana asked with a somewhat hopeful expression

“จะทำการดาวน์โหลดแผนที่ระดับ 3 ที่ได้รับมาเดี๋ยวนี้ค่ะ”
"I will download the level 3 map that I received right now."

สิ้นเสียงของจินนี่ หน้าต่างที่มีรูปแผนที่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของวิศนะ ทำให้พอจะรู้ได้คร่าวๆ ว่าแผนที่เมื่อครู่มันไม่ได้หายไปไหน แต่จินนี่ตัวดีดาวน์โหลดมันเก็บเข้าไปไว้ในสมองกลของตัวเองเรียบร้อยแล้วต่างหาก
As soon as Jinny finished speaking, a window with a map appeared in front of Wisna, making it clear that the map from earlier hadn't disappeared; instead, that clever Jinny had downloaded it and stored it in her own computer

“แล้วยังไงต่อล่ะเนี่ย”
"So what happens next?"

“ตรงจุดสีเขียวในแผนที่คือนายท่านค่ะ ขณะที่จุดสีแดงที่เป็นรูปเมืองนั่นคืออัลบาสต้า”
"The green point on the map is you, sir. The red point that looks like a city is Alabasta."

“แล้ว?”
"Then?"

“นายท่านต้องเดินเท้าไปค่ะ”
"You must walk, sir."

ว่าแล้วเชียว!
I knew it!

วิศนะตะโกนก้องในใจพลางใช้นิ้วลากเส้นสีแดงในแผนที่ วัดระยะทางจากจุดสีเขียวไปยังจุดสีแดงได้ตัวเลขกำหนดออกมาว่า 5 Km ...ถ้าจะให้เดา นั่นก็คือระยะที่เขาต้องถ่อเดินเท้าไปจนถึงเมืองที่ว่า
Visana shouted in his mind while using his finger to draw a red line on the map. Measuring the distance from the green point to the red point gave a figure of 5 km... If he had to guess, that was the distance he had to paddle on foot to reach that city.

“อุปสรรคเยอะจริงๆ เลยเว้ย แล้วจะไปหาคุณออนเจอตอนไหนวะเนี่ย”
"There are really a lot of obstacles, huh? So when am I going to meet you, On?"

พอมาคิดถึงตรงนี้ วิศนะก็ชะงักกึกไปทันที เขาดันลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิทเพราะ มัวแต่วิ่งหนีไอ้เห็นผีนั่นซะเพลิน ความคิดในสมองเริ่มตีกันยุบยับ ก่อนจะเป่าปากโล่งใจเมื่อนึกได้ว่าดีเท่าไหร่แล้วที่เจ้าหล่อนไม่มีโอกาสได้เห็นสภาพทุเรศสุดๆ ของเขาเมื่อครู่ เขาล่ะนึกอยากจะบ้าตาย นี่ถ้าหากวันดีคืนดีเดินไปจ๊ะเอ๋เจอกับเจ้าเพื่อนตัวแสบนั่นเข้า หัวเด็ดตีนขาดยังไงเขาก็ไม่ยอมเผยตัวให้พวกนั้นเห็นเด็ดขาด! ขืนยัยนุชจรีหรือเจ้าธันวาเห็นว่าเขาเข้ามาเล่นเกมด้วยแล้วละก็ มีหวังพวกนั้นต้องชวนไปเล่นด้วยกันแหงๆ
As he thought about this, Wisana suddenly froze. He had completely forgotten an important matter because he was too busy running away from that ghost. Thoughts in his mind began to clash chaotically before he sighed in relief when he remembered how fortunate it was that that girl hadn’t had the chance to see his utterly pathetic state just moments ago. He felt like going crazy. If by some chance he ran into that troublesome friend of his, no way would he ever let them see him! If Nuchjaree or Thunwa saw him playing the game, they would definitely invite him to join them

แล้วสุดท้ายก็ไม่วายขายขี้หน้าด้วยสภาพอุบาทว์สุดๆ ของตัวเองแหงๆ!
And in the end, they couldn't help but embarrass themselves with their utterly grotesque appearance!

“บ้าเอ๊ย ลืมคิดเรื่องนี้ไปซะสนิท มัวแต่ห่วงเขา ลืมห่วงตัวเอง ถ้าเจอหน้าจริงๆ สงสัยต้องแอบมองอยู่ห่างๆ แฮะ ...ใช่ ต้องอยู่ห่างๆ ห้ามให้ไอ้พวกนั้นเห็นหน้าเด็ดขาด!”
"Damn it, I completely forgot about this. I was so worried about him that I forgot to take care of myself. If I actually see him, I guess I'll have to watch from a distance... Yes, I need to stay far away. I must not let those guys see my face at all!"

ตัดสินใจเสร็จ วิศนะก็เดินจ้ำอ้าวออกจากบริเวณป่ารกตรงหน้าด้วยความเร็วฝุ่นตลบ ด้วยกำลังใจที่ทั้งอยากเจอวรัญญา และ ไม่อยากเจอ...เอ๊ะยังไง ...อยากจะไปดูด้วยตาว่ามีคนมาจีบเธอจริงมั้ย แต่ก็ไม่อยากให้เธอเห็นหน้าเขาเพราะกลัวจะโดนชวนมาเล่นเกมด้วยกันต่างหากเล่า
Having made up his mind, Wisana hurriedly walked out of the dense forest in front of him, kicking up dust with his speed. He was motivated by both the desire to see Waranya and the reluctance to... wait, what? He wanted to see with his own eyes if someone was indeed courting her, but he didn't want her to see his face for fear that she might invite him to join in the game.

ชายหนุ่มยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป โดยที่หารู้ไม่ว่าไอ้เห็ดเขียวนรกที่เขาเพิ่งจะถีบตกหน้าผาไปนั้นเป็นมอนสเตอร์ที่เก่งกาจขนาดเพลเยอร์เลเวลมากกว่าเขาถึง 20 เท่ารุมตียังไม่สามารถจะฆ่าได้ง่ายๆ แบบนี้เลย
The young man continued to walk determinedly, unaware that the hellish green mushroom he had just kicked off the cliff was a monster with a player level more than 20 times greater than his, and even a group attack wouldn't be able to kill it easily

ข้อมูลมอนสเตอร์
Monster Data

บอสเห็ดเขียว (กรีนมัชรูม)
Green Mushroom Boss

เลเวล: 38
Level: 38

ธาตุ : ดิน⁽⁴⁾
Element: Earth⁽⁴⁾

เผ่าพันธุ์ : พืช
Species: Plant

ค่าประสบการณ์ : 8500
Experience Value : 8500

พลังโจมตี B พลังป้องกัน C
Attack Power B Defense Power C

เวทมนตร์ E ความเร็ว D
Magic E Speed D

ทักษะ E  โชค D
Skill E Luck D

HP : 15,000
HP: 15,000

บอสเห็ดหายากที่จะเกิดขึ้นมาทุกๆ สามชั่วโมง ปัจจุบันไม่ค่อยมีคนมาล่านักเพราะความสามารถของมันเก่งเกินกว่าค่าประสบการณ์ที่ได้ อีกทั้งไอเท็มที่ดรอปไม่ค่อยคุ้มค่ากับการเสี่ยงเท่าไหร่
Rare mushroom bosses spawn every three hours. Currently, not many people hunt them because their abilities are too strong compared to the experience points gained. Additionally, the items dropped are not worth the risk

สำนักงานของบริษัทไพรด์
Pride Company Office

ห้องทำงานของโอเปอเรเตอร์ปรากฏบนเตียงนอนขนาดพอดีตัวสำหรับหญิงสาวน่ารักผู้หนึ่งกำลังยันตัวขึ้นนั่ง ขณะใช้มือสองข้างดึงเครื่อง P.M. ออกจากศีรษะ โดยรอบๆ ห้องแห่งนี้นั้นจะมีเพียงเตียงนอนวางเรียงกันอยู่หลายสิบตัว ขณะที่ข้างๆ นั้นมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กัน ซึ่งมันก็คือห้องทำงานสำหรับเหล่าเจ้าหน้าที่ด้านเท็คนิคของโลกไพรด์ ที่จำเป็นจะต้องใช้การนอนสำหรับทำงานนั่นเอง
The operator's workspace appeared on a bed perfectly sized for a lovely young woman who was propping herself up to sit while using both hands to pull the P.M. device from her head. Around this room, there were only several dozen beds lined up, while next to it, a large desk was situated nearby, which served as the workspace for the technical staff of the Pride world, who needed to sleep in order to work.

“อ้าว ออกเวรแล้วเหรอครับ เอด้า?”
"Oh, are you off duty already, Ada?"

ไม่ช้าจึงมีเสียงห้าวๆ เอ่ยทักจากอีกด้านหนึ่งพร้อมกับร่างสูงของชายหนุ่มที่เดินผ่านเตียงนอนนั้นไปพร้อมกับแฟ้มเอกสารที่ดำในมือ ส่งให้หญิงสาวที่นั่งงัวเงียอยู่บนเตียงต้องชะงักและหันมาสบตาด้วย
Soon, a deep voice greeted from the other side along with the tall figure of a young man who walked past the bed holding a black folder in his hand, causing the young woman sitting drowsily on the bed to pause and turn to meet his gaze

“อยู่นอกเวลางานแล้ว เลิกเรียกฉันอย่างนั้นซักทีเถอะน่า” เจ้าหล่อนย้อนเสียงแข็ง
"You're off the clock now, so please stop calling me that." She replied sharply

“ฮ่าๆ ขอโทษทีครับ พี่เอม” ชายหนุ่มว่าพร้อมยิ้มกว้าง “เป็นอะไรไปล่ะพี่ ดูท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ พี่เป็นถึงโอเปอเรเตอร์คนสวยของพวกเราเชียว ขืนไปทำหน้าบึ้งแบบนี้กับลูกค้ามีหวังพวกเขาเผ่นหนีไม่ยอมมาเล่นเกมของเรากันพอดี”
"Ha ha, sorry about that, big brother Em," the young man said with a wide smile. "What's wrong, big brother? You don't seem to be in a good mood. You're our beautiful operator, after all. If you keep making that grumpy face with the customers, they'll probably run away and refuse to play our game."

“จะไม่ให้พี่โมโหได้ยังไงล่ะ!” หญิงสาวโต้เสียงสูง “เมื่อกี้ฉันเพิ่งเจอผู้เล่นมือใหม่คนนึงมันกวนประสาทอ้อนเท้าให้น่ะสิ มันน่ะพูดจากวนอารมณ์สุดๆ ไปเลย จะบอกวิธีเล่นเบื้องต้นให้ก็ไม่ฟัง จะเข้าไปเล่นเอาท่าเดียว พอพี่ถามว่าจะให้วาร์ปส่งไปเมืองไหน มันตอบว่าจะไปไหนรู้มั้ย?”
"How can you not make me angry!" the young woman retorted in a high voice. "Just now, I encountered a new player who was really annoying. They were talking in the most irritating way. I tried to explain the basics of the game, but they wouldn't listen. They just wanted to jump in and play. When I asked where they wanted to warp to, do you know what they answered?"

“ไปไหนเหรอครับ”
"Where are you going?"

“เชียงใหม่!” หญิงสาวร้องลั่น
"Chiang Mai!" the young woman shouted

ส่วนผู้ชายตัวสูง หน้าอ่อน ใส่แว่น ตรงหน้ากลับหัวเราะก๊ากเลยทีเดียว
The tall man with a youthful face and glasses is laughing heartily

“แล้วพี่ส่งเขาไปถึงดอยอินทนนท์รึเปล่าล่ะ?”
"Did you send him to Doi Inthanon?"

“ไม่ตลกเลยนะ ทศ!” เธอว่าเสียงแข็งพลางตวัดสายตาจ้องคนตรงหน้าเขม็ง
"Not funny at all, Toh!" she said firmly, glaring at the person in front of her intently

“แล้วพี่ทำยังไงต่อล่ะ อย่าบอกนะว่าไปเม้งแตกใส่ผู้เล่นคนนั้นน่ะ”
"So what did you do next? Don't tell me you went and messed with that player."

“ขืนทำแบบนั้นฉันก็ตกงานกันพอดีสิ” โอเปอเรเตอร์สาวตอบด้วยสีหน้าหนักใจ “ฉันต้องตั้งสติอยู่ตั้งนานกว่าจะพูดด้วยรู้เรื่อง แต่ให้ตายสิ อีตานี่มันกวนประสาทสุดๆ เลยอ่ะ หน้าตารึก็หล่อดีหรอก แต่นิสัยน่าโมโหเป็นบ้า มีอย่างที่ไหนพอเจอหน้ากันมีมาบอกว่า ‘พี่หน้ามัธยมแต่นมระดับมหาลัยซะงั้น’!!”
"If I do that, I'll definitely lose my job," the female operator replied with a worried expression. "I had to gather my thoughts for a long time before I could speak coherently, but for heaven's sake, this guy is so annoying! He looks good, but his personality is infuriating. Who says to someone they just met, 'You look like a high schooler but have the chest of a college student'?!"

คำปิดท้ายที่คนฟังต้องยกมือปิดปากกลั้นหัวเราะเกือบไม่ทัน
The closing remark that made the audience raise their hands to cover their mouths, barely holding back laughter

“ทศ!” เอมวิกาแหวเสียงดัง
"Tos!" Aemvika shouted loudly

“ขอโทษๆ ไอ้หมอนั่นมันก็เข้าใจพูดนะ ก็พี่น่ะหน้าอ่อนจะตายไป แถมแต่งตัวซะเหลือกินขนาดนั้น จะโดนแซวแบบนั้นมันก็ธรรมดาไม่ใช่เหรอ แล้วอีกอย่างไอ้หน้าอกใหญ่ๆ นั่นน่ะ พี่ก็เป็นคนไปรีทัชเสริมให้ตัวละครเองนี่”
"Sorry, that guy knows how to talk. I mean, you look so young and you dress so flashy, it's normal to get teased like that, right? And also, those big breasts, you were the one who retouched and enhanced the character yourself."

ใบหน้าขาวๆ ของหญิงสาวขึ้นสีวูบ ก่อนเจ้าหล่อนจะเบือนหน้าหลบสายตา เพราะจนใจกับคำวิจารณ์ที่แสนตรงของชายหนุ่ม ...ก็อย่างน้อยๆ ภายในโลกไพรด์ก็ขอให้เธอได้เติมเต็มปมด้อยของตัวเองบ้างจะเป็นไรไป!
The young woman's pale face flushed before she turned away to avoid the young man's blunt criticism... After all, at least in the world of pride, what harm would it do for her to fulfill her own insecurities?

“ไม่รู้ล่ะ! ฉันอารมณ์เสียเพราะไอ้หมอนั่น ชื่อวิศนะ หรืออะไรซักอย่างนี่ล่ะ คอยดูเถอะ ถ้าเจอกันคราวหน้าแม่จะจับส่งไปในดันเจี้ยนร้าง...เอาโหดสุดๆ ไปเลย!!”
"I don't care! I'm upset because of that guy, his name is Wisana or something like that. Just wait and see, if I run into him next time, I'll send him to a deserted dungeon... really go all out!!"

“แหะๆ นี่หรือโอเปอเรเตอร์มือหนึ่งของไพรด์ เจ้าคิดเจ้าแค้นกับเรื่องไม่เป็นเรื่องจริงๆ” ทศพูดพลางส่ายหน้า “แต่ผมก็ยอมรับนะว่าพี่เป็นมืออาชีพจริงๆ ขนาดโดนกวนไปแบบนั้นแล้วยังทนทำหน้าที่ของตัวเองจนจบได้”
"Hehe, is this really the number one operator of Pride? You hold a grudge over something trivial," Toh said while shaking his head. "But I have to admit that you are truly a professional. Even being teased like that, you still managed to carry out your duties until the end."

“ใครบอก ฉันเพิ่งจะส่งนายนั่นไปให้บอสเห็ดเขียวละเลงเลือดมาต่างหากล่ะ!”
"Who said? I just sent that guy to the boss to smear green mushroom blood separately!"

หญิงสาวเอ่ยเย็นเยียบ พร้อมระบายรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมอย่างสะใจ
The young woman spoke coldly, revealing a sinister smile with satisfaction

“หา!! พี่ว่าไงนะ!!”
"Huh!! What did you say, big brother!!"

“ก็บอกว่าเพิ่งส่งมันไปให้บอสเห็ดละเลงเลือดมาไง” เจ้าหล่อนเอ่ยเนิบๆ ราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้ “ตอนค้นข้อมูลพอดีเห็นมันกำลังโดดดึ๋งดั๋งไปมาน่ารักอยู่แถวดันเจี้ยนอัลบาสต้าพอดี ก็เลยจัดแจงส่งอีตานั่นไปซะเลย”
"I just sent it to the boss, the mushroom smeared with blood," she said slowly, as if discussing the weather, before turning to smile sweetly. "While I was researching, I happened to see it bouncing cutely around the Alabaster dungeon, so I decided to send that guy off."

“เฮ้ย! พี่ทำแบบนั้นได้ยังไง หมอนั่นเป็นผู้เล่นใหม่ไม่ใช่เหรอ เลเวล 1 แบบนั้นส่งไปเจอบอสเห็ดก็ได้สวัสดียมโลกเลยสิพี่!”
"Hey! How could you do that? That guy is a new player, isn't he? Sending a level 1 like that to face a mushroom boss is just asking for trouble!"

“มันแน่นอนอยู่แล้ว” ว่าแล้วก็ยกเท้านั่งไขว่ห้างสบายอารมณ์
"It is already certain," she said, lifting her leg to sit cross-legged comfortably

“ผมอุตส่าห์ชมว่าพี่เป็นมืออาชีพอยู่หมาดๆ ขอถอนคำพูดคืนดีกว่า” ทศว่า “กะอีแค่เขามาว่าพี่แค่นี้เนี่ยนะถึงกับส่งเขาไปตายเลยเหรอพี่ นี่ถ้าหากเขากลับมาฟ้องบริษัทเราขึ้นมา ถามหน่อย พี่จะทำยังไง”
"I just praised you for being a professional, and now I want to take that back," Toh said. "Is it really worth sending him to his death just because he said that about you? What if he comes back and sues our company? Tell me, what will you do then?"

“ต๊าย! มันฟ้องพี่ไม่ได้หรอกย่ะ ก็หมอนั่นดันบอกเองว่า ‘จะส่งผมไปที่ไหนก็เชิญ’ พี่ก็เลยส่งไปตามที่ต้องการไง แต่เป็นหน้าปากประตูนรกนะ” ว่าแล้วก็แสยะยิ้มกว้าง “อีกอย่าง ตานั่นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เป็นโอเปอเรเตอร์ กลับนึกว่าพี่เป็น AI ทึ่มขนาดแค่แยกคนกับ AI ยังไม่ออกก็สมควรตายแล้วย่ะ!”
“Oh my! He can't report you, you know, because that guy said himself that ‘wherever you want to send me, go ahead’’ So I sent him where he wanted, but it was right at the gates of hell,” she said with a wide grin. “Besides, that guy doesn’t even know that I’m an operator; he thinks I’m a dumb AI who can’t even tell people apart from AI, so he deserves to die!”

ทศได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจ ขณะใช้สายตาเหลือบมองสาวสวยในคราบซาตานตรงหน้า สุดท้าย ชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนใจยาว
Tos could only shake his head in frustration as he glanced at the beautiful woman in front of him, who resembled a devil. In the end, the young man could only let out a long sigh

เป็นถึงโอเปอเรเตอร์มือหนึ่งของไพรด์แท้ๆ มาทำตัวแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย เฮ้อ...ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมอายุ 28 แล้ว แต่ยังหาแฟนไม่ได้สักคน!
How can someone who is a top operator of true pride behave like this? Sigh... It's no wonder that at 28 years old, they still can't find a partner!

“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ ทศ?” เธอเงยหน้าถามเสียงแข็ง
"What did you just say, Toh?" she asked, looking up with a firm voice

“เปล่านี่พี่ ผมไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย ขอตัวก่อนนะ ถึงเวรผมไปทำงานบ้างแล้ว”
"No, I didn't say anything. I have to go now; it's my turn to work."

Stage 3

อัพเกรดจินนี่กับการค้าแสนวุ่นวาย
Upgrade Genie with the chaotic trade

ในที่สุด!
Finally!

ใช่ ในที่สุดจริงๆ หลังจากยอมถ่อเดินเท้ามาด้วยระยะทางกว่า 5 กิโลเมตร ตอนนี้เขาก็ได้มาถึงที่หมายเป็นผลสำเร็จ! เบื้องหน้าเขาคือประตูเมืองที่สร้างจากหินก้อนโตและมีป้ายแกะสลักติดอยู่เหนือทางเข้าเป็นภาษาอังกฤษว่า Albasta เช่นเดียวกับตรงถนนทางเข้าเมืองล้วนคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมายที่พากันเดินเข้าเดินออกกันอย่างขวักไขว่
Yes, finally, after having walked over 5 kilometers on foot, he has successfully arrived at his destination! In front of him is a city gate made of large stones, with a carved sign above the entrance in English that says Albasta, just like the street leading into the city, which is bustling with many people coming in and out.

“นี่ ใช่มั้ยเมือง ‘อัลบาสต้า’ อะไรนั่นน่ะ จินนี่?” วิศนะถาม
"Is this the city of 'Alabasta' or something like that, Ginny?" Wisna asked

“ใช่ค่ะ”
"Yes."

ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ ถึงจะดูเอ๋อไปบ้าง แต่ยัย AI นี่ก็พาเขามาถึงเมืองจนได้
The young man smiled contentedly. Although he seemed a bit clueless, this AI had brought him to the city after all

“ถ้างั้นเข้าไปลุยกันเลย จะได้เริ่มต้นหาเบาะแสของวรัญญาซักที”
"Then let's dive in and start looking for clues about Waranya."

ว่าแล้วเขาก็เริ่มต้นสาวเท้าเข้าไปในเมืองอัลบาสต้าทันที
He then started to make his way into the city of Alabasta immediately

สิ่งแรกที่ปรากฏแก่สายตาของวิศนะคือบรรยากาศของเมืองที่แฟนตาซีเหมือนในหนังไม่มีผิด ผู้คนล้วนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแปลกๆ จะมีน้อยคนมากที่เลือกแต่งตัวด้วยชุดเครื่องแบบธรรมดาเหมือนอย่างเขา นอกจากนี้ยังมีสัตว์รูปร่างประหลาดสวนไปมาเยอะแยะเต็มไปหมด ที่เห็นมากที่สุดก็คงจะเป็นนกตัวใหญ่ที่ถูกใช้ขี่ต่างพาหนะ ตลอดทางเดินรายล้อมไปด้วยพ่อค้าแผงลอยทั้งหลายที่พากันกู่ก้องร้องเรียกลูกค้ากันเสียงเซ็งแซ่ และป่าวประกาศโฆษนาขายสินค้าแปลกตาที่วิศนะไม่เคยเห็นมาก่อน เรียกความสนใจจากเขาได้ไม่น้อย
The first thing that caught Visana's eye was the atmosphere of the city, which was fantastical like in a movie. People were all dressed in strange clothing, with very few choosing to wear plain uniforms like him. Additionally, there were many bizarre-looking animals wandering around, with the most common being large birds used as various modes of transportation. The pathways were lined with street vendors, all shouting to attract customers in a lively din, advertising unusual products that Visana had never seen before, capturing his attention significantly

“หยั่งกับหลุดมาในโลกเวทมนตร์เลยแฮะ แฟนตาซีสุดๆ”
"It's like I've stepped into a magical world, so fantastical!"

“ขอทางหน่อยๆ”
"Excuse me, please."

ไม่ทันไรก็มีเสียงโหวกเหวกดังขึ้นด้านหลัง เรียกวิศนะให้สะดุ้งโหยง พอหันกลับไปมองก็เห็นชายคนหนึ่งขี่สัตว์รูปร่างแปลกๆ คล้ายไดโนเสาร์แรปเตอร์กำลังลากกระดานไม้ติดล้อแผ่นใหญ่ดังขลุกๆ แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่าเรื่องที่ว่าเจ้าแรปเตอร์นั่นมันตีนผีชัดๆ! เล่นวิ่งมาหาเขาแบบติดจรวดเร็วจี๋ขนาดนั้น!!
Before long, there was a loud commotion behind him, startling Wisana. When he turned to look, he saw a man riding a strange creature resembling a raptor dinosaur, dragging a large wooden board on wheels that made a clattering sound. But that wasn't as important as the fact that the raptor was clearly a ghostly creature! It was running towards him at an incredible speed!

ไดโนเสาร์มันเหยียบเบรกไม่เป็นหรือไงวะ!!
Dinosaurs can't brake or what the hell!!

“ฉิบหาย!” วิศนะสบถพรืด ก่อนจะพุ่งตัวหลบแทบข้างทางไม่ทัน
"Damn it!" Wisana cursed before he barely managed to dodge to the side of the road

“เดินดูทางหน่อยสิ เพ่! พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนหรือไงว่าไม่ให้เดินกลางถนน!” คนขับไดโนเสาร์เบรกแตกหันมาตะคอกใส่
"Watch where you're walking, hey! Haven't your parents ever taught you not to walk in the middle of the road?" The dinosaur driver shouted back

“แกสิ ไอ้กร๊วก! เตี่ยแกไม่เคยบอกหรือไงว่าอยู่ในเมืองเขาให้ขับรถช้าๆ น่ะ จะรีบไปทักทายท่านยมหรือไงฟะ!” วิศนะได้แต่แยกเขี้ยวส่งกำปั้นไล่หลังคนขับตีนผีนั่นไปอย่างหงุดหงิด แต่ดูเหมือนเขาจะเสียแรงเปล่า เพราะชายคนที่ว่าดูจะไม่สนใจสิ่งใดๆ นอกจากการลากแผ่นไม้ติดล้อที่มีซากสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายช้างนอนแผ่หลาอยู่เท่านั้น
"Hey, you idiot! Didn't your dad ever tell you to drive slowly in the city? Are you in such a hurry to greet the old man or what!" Wisana could only snarl and shake his fist at the back of that reckless driver in frustration, but it seemed like a waste of effort because the man in question appeared to be uninterested in anything other than dragging a wooden plank attached to the wheel that had a monstrous creature resembling a sprawled-out elephant on it

“ให้ตาย พวกเด็กแว๊นนี่มีกระทั่งในเกมเลยหรือไง” วิศนะบ่นกระปอดกระแปด แล้วค่อยเริ่มต้นเดินต่อ หลังจากเดินเที่ยวรอบเมืองอัลบาสต้ามาสักพัก ชายหนุ่มชักเริ่มรู้สึกตื่นตาตื่นใจขึ้นเรื่อยๆ ตึกต่างๆ รอบด้านล้วนสร้างขึ้นมาในรูปทรงที่แปลกตา ส่วนมากจะสร้างด้วยหินแบบทรงโบราณราวกับทำให้หลงนึกว่าหลุดมาอยู่ในยุคกลางได้แบบสบายๆ เลยด้วยซ้ำ ประกอบกับความคึกคักรอบด้าน มันก็อดที่จะทำให้เขาตื่นเต้นไม่ได้
"Seriously, do these kids even have them in the game?" Wisana complained, grumbling a bit before starting to walk again. After wandering around the city of Alabasta for a while, the young man began to feel increasingly amazed. The buildings around him were all constructed in unusual shapes, mostly made of ancient-style stone, making it easy to feel as if he had casually slipped into the medieval era. Coupled with the lively atmosphere all around, it was impossible not to feel excited

เฮ้ย...ไม่ใช่สิ!
Hey... that's not it!

เขามาตามหาวรัญญานี่นา ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาอินไปกับเกมซักหน่อย!
He came to look for Waranya, this is not the time to get caught up in the game at all!

เป็นอีกครั้งที่วิศนะลืมเป้าหมายหลักไปเสียสนิทจนส่ายหน้าแรงๆ เพื่อตั้งสติ จังหวะเดียวกันนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นน้ำพุใจกลางเมือง บริเวณนั้นรายล้อมด้วยสวนหย่อมเล็กๆ และเก้าอี้ม้านั่งสามสี่ตัวเขาจึงตัดสินใจจะไปนั่งพักเอาแรงและหลบกลุ่มผู้คนเหล่านี้ไปให้พ้นๆ เพื่อที่จะได้คิดหาวิธีการต่อ
It was yet another time that Wisana completely forgot his main goal, shaking his head vigorously to regain his composure. At that moment, his gaze caught sight of a fountain in the city center, surrounded by small gardens and three or four benches. He decided to sit down and rest, escaping from the crowd to think of a way forward

“จินนี่” เขาเอ่ยปากเรียก หลังจากทิ้งตัวลงนั่งเรียบร้อย
"Jinny," he called out after settling down into his seat

“คะนายท่าน?”
"Yes, sir?"

“ถ้าหากเราอยากจะตามหาคนในเกมเนี่ย ส่วนใหญ่เขาต้องทำยังไงกันบ้างเหรอ?”
"If we want to find someone in this game, what do they usually have to do?"

“หากนายท่านต้องการที่จะตามหาผู้เล่นท่านอื่น สามารถทำได้สองวิธีด้วยกันค่ะ กรณีแรก นายท่านสามารถเลือกใช้บริการสอบถามข้อมูลจากสมาคมนักสำรวจ ซึ่งเป็นสำนักงานขายข่าวแห่งใหญ่ที่สุดของไพรด์ มีจำหน่ายข้อมูลต่างๆ อาทิเช่น ข่าว แผนที่ ข้อมูลของมอนสเตอร์ รวมไปถึงข้อมูลของผู้เล่นท่านอื่นด้วยเช่นกันค่ะ ส่วนค่าใช้จ่ายในการดำเนินการนั้นขึ้นอยู่กับความยากง่ายของข้อมูลค่ะ”
"If you wish to find other players, there are two ways to do so. The first option is to use the inquiry service from the Explorer Association, which is the largest news agency of Pride. They offer various information such as news, maps, monster data, and information about other players as well. The cost of the service depends on the difficulty of the information."

สมาคมนักสำรวจอะไรนี่ก็คงคล้ายๆ กับพวกบริการคอลเซ็นเตอร์อะไรทำนองนั้นกระมัง หน้าที่คงคล้ายๆ เอาไว้คอยให้ข้อมูลข่าวสารต่างๆ กับผู้เล่น คิดเองเออเองเสร็จ เขาผงกหัวรับรู้สองสามที ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ ตัว
The Explorers' Association is probably something like a call center service or something similar. Its role is likely to provide various information and news to players. After thinking it over, he nodded a few times in acknowledgment before scanning the area around him

“แล้วไอ้สมาคมนักสำรวจนั่นอยู่ที่ไหนล่ะ?”
"Then where is that explorers' association?"

“กรุณารอซักครู่ค่ะ จินนี่จะทำการดาวน์โหลดแผนที่เมืองอัลบาสต้าเดี๋ยวนี้ค่ะ”
"Please wait a moment. Ginny will download the map of Alabasta right now."

จินนี่พูดแล้วก็เงียบหายไปพักใหญ่
Ginny spoke and then fell silent for a while

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” จินนี่ว่า
“It's all set.” Jinny said.

“เป็นยังไงบ้าง..?”
"How are you...?"

“ในเมืองอัลบาสต้านั้น ไม่มีสมาคมนักสำรวจค่ะ เพราะที่นี่เป็นแค่เมืองหน้าด่านเท่านั้น หากต้องการไปที่สำนักงาน จินนี่แนะนำให้ไปที่เมืองหลวงค่ะ”
"In the city of Alabasta, there is no explorers' association because it is just a frontier town. If you need to go to the office, Jinny recommends going to the capital."

คนฟังถอนใจยาวเหยียด “...ว่าแล้วเชียว”
The listener sighed deeply, "...I knew it."

“นายท่านยังต้องการสอบถามวิธีการตามหาผู้เล่นท่านอื่นอีกวิธีมั้ยคะ”
"Do you still want to ask about other ways to find other players?"

“...เอาสิ”
"...Go ahead."

วิศนะตอบแบบขอไปที ขนาดไอ้วิธีแรกที่น่าจะง่ายที่สุดยังทำไม่ได้เลย วิธีที่เหลือนั้นก็คงจะวุ่นวายไม่ต่างกันเท่าไรนัก ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางประกอบกับความยุ่งยายทำให้คิดๆ แล้วเขาก็ถอนใจอีกเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แบบไม่หวังอะไรมากนัก
Visana responded half-heartedly; even the first method, which should have been the easiest, was still impossible to accomplish. The other methods would likely be just as chaotic. The exhaustion from the journey, combined with the hassle, made him sigh deeply again before leaning back against the chair, not expecting much

“อีกกรณี ถ้าหากนายท่านต้องการตามหาผู้เล่นท่านอื่น นายท่านสามารถใช้จินนี่ที่อัพเกรดเพิ่มแรมเข้าไปแล้วตามหาได้ค่ะ”
"In another case, if you want to find other players, you can use the upgraded genie with additional RAM to search for them."

“หือ?” คนฟังเลิกคิ้วขึ้น “ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ?”
"Huh?" The listener raised an eyebrow. "Can you really do that?"

“ทำได้ค่ะ อย่างที่เคยเรียนเอาไว้ ในตอนนี้จินนี่เป็นเพียง AI ระดับหนึ่งเท่านั้น ทว่าหากนายท่านทำการอัพเกรดจินนี่ให้เลื่อนระดับสูงขึ้น ความสามารถของจินนี่ก็จะมีมากขึ้นเช่นเดียวกันค่ะ จินนี่จะสามารถอัพโหลดและตามหาข้อมูลของผู้เล่นท่านอื่นได้ รวมทั้งจินนี่จะสามารถเจาะหารายละเอียดของมอนสเตอร์ได้ นอกจากนี้อีโมชั่นของจินนี่ก็จะมีมากขึ้นด้วยค่ะ”
"Yes, as previously mentioned, right now Jinny is only a level one AI. However, if you upgrade Jinny to a higher level, her capabilities will also increase. Jinny will be able to upload and search for information about other players, as well as delve into the details of monsters. Additionally, Jinny's emotions will also increase."

“หมายความว่าถ้าฉันเพิ่มแรมให้เธอได้ เธอก็จะมีความสามารถมากขึ้น แล้วก็ตามหาคนให้ฉันได้ใช่มั้ย”
"It means that if I increase your RAM, you will have more capabilities, and then you can find someone for me, right?"

“ใช่ค่ะ”
"Yes."

ได้รับการยืนยันเท่านั้นเองชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีอำพันก็กระตุกรอยยิ้มขึ้นมาทันใด
The young man with amber eyes couldn't help but break into a smile at that moment

“แล้วไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า วิธีนี้แหละเยี่ยมที่สุดแล้ว ทีนี้ฉันก็จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไปเมืองหลวง ยอดเยี่ยมมากสาวน้อย”
"Why didn't you tell me this sooner? This method is the best! Now I won't have to waste time traveling to the capital. Excellent, little girl."

“ขอบคุณค่ะ”
"Thank you."

เมื่อได้รับคำชมน้ำเสียงของ AI สาวก็ดูจะแอบสดใสขึ้นนิดๆ แต่แน่นอนว่าคงไม่เท่ากับเจ้านายของเธอที่ฉีกยิ้มกว้างกับแสงสว่างเล็กๆ ที่ส่องให้มองเห็นทางออกขึ้นมาได้บ้าง อีกทั้งวิศนะยังเริ่มรู้สึกว่าถ้าหากใช้ให้ถูกทางแล้วระบบ AI อย่างจินนี่ก็มีประโยชน์ไม่ใช่เล่นทีเดียว
When receiving compliments on the AI's voice, the girl seemed to brighten up a little, but of course, it couldn't compare to her boss, who was grinning widely at the small light that illuminated a way out. Moreover, Visana was starting to feel that if used correctly, an AI system like Ginny could be quite useful indeed

“แล้วฉันต้องทำยังไงถึงจะเพิ่มแรมให้เธอได้” วิศนะถาม
"Then what do I need to do to increase your RAM?" Wisana asked

“เดิมทีแรมนั้นเป็นไอเท็มที่หาได้จากมอนสเตอร์เท่านั้น ยิ่งเป็นแรมที่มีความเร็วสูง ก็ยิ่งหาได้ยากมาก ทว่าแรมก็สามารถซื้อหาได้ตามร้านขายของเช่นกัน หากแต่ว่านายท่านจะสามารถซื้อแรมได้จากร้านขายของจากผู้เล่นด้วยกันเท่านั้นค่ะ”
"Originally, ram was an item that could only be obtained from monsters. The higher the speed of the ram, the rarer it was to find. However, ram can also be purchased at shops, but the master can only buy ram from shops run by other players."

“สรุปว่าต้องไปซื้อเอาสินะ” วิศนะสรุปก่อนจะมองไปยังตลาด
"To sum up, we need to go buy it, right?" Wisana concluded before looking towards the market

“35,000 เหรียญ!”
“35,000 dollars!”

เสียงตะโกนลั่นนั้นเป็นของนายวิศนะ เช่นเดียวกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นหลังจากที่ตัดสินใจลองสุ่มเดินมาสอบถามราคาของสินค้าที่ต้องการในร้านแผงลอยแถวนี้ ซึ่งความเป็นจริงก็ทำให้เขาต้องเหงื่อตก
The loud shout belonged to Mr. Wisana, just like the wide-open eyes that followed after he decided to randomly walk over to inquire about the prices of the items he wanted at the stalls in this row, which in reality made him break into a sweat

“ใช่แล้วน้องชาย ลดไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วจริงๆ”
"Yes, little brother, I really can't reduce it any more than this."

ชายหนุ่มร่างสูงที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าตัวบางๆ สีขาวทับด้วยเสื้อกั๊กสีดำและโพกผ้าสีแดงไว้ตรงศีรษะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ราวกับรู้ดีว่าฝั่งตรงข้ามคงจะเป็นมือใหม่ที่ไม่มีเงินพอจะซื้อของแพงๆ แบบนี้ได้
A tall young man dressed in thin white clothing, topped with a black vest and a red cloth wrapped around his head, replied in a lethargic tone, as if he knew well that the other side was likely a novice who couldn't afford to buy expensive items like this

“ทำไมแพงจังเลยล่ะพี่ชาย?”
"Why is it so expensive, big brother?"

“ก็นะ ท่าทางนายจะเป็นมือใหม่เลยจริงๆ สิเนี่ย” พ่อค้าหนุ่มไหวไหล่คิดแล้วว่าคงต้องอธิบายข้อมูลพวกนี้เอาบุญจนได้ “แรมพวกนี้ไม่มีวางขายกับ NPC ทั่วไปหรอกนะน้องชาย แถมมันเป็นไอเท็มแบบใช้ได้ทีเดียวก็หายไปอีกด้วย ราคามันก็แพงเข้าไปใหญ่น่ะสิ ถึงมันจะหาได้จากมอนสเตอร์ระดับ 20 กว่าๆ ก็เถอะนะ แต่อัตราการดร็อบของมันก็ต่ำมาก เพราะฉะนั้นทำใจเถอะลดราคาไม่ได้จริงๆ”
"Well, it seems like you're really a beginner, huh?" The young merchant shrugged, thinking he would have to explain this information for the sake of kindness. "These items aren't sold by regular NPCs, brother. Plus, they're one-time use items, so they disappear after use. The price is quite high, you know. Even though they can be obtained from monsters around level 20, the drop rate is very low. So, just accept that the price can't really be lowered."

“ด...ดร็อบ?”
"Dr...drop?"

แม้จะมึนงงกับคำศัพท์แปลกๆ ที่ได้ยิน แต่อย่างน้อยๆ เจ้าพ่อค้าตรงหน้านี้ก็ดูจะไม่ได้ใจร้ายขนาดผลักไสเขาไปให้พ้นๆ ทันที มันก็ไม่เสียหายที่จะลองขอข้อมูลอื่นๆ ดูบ้าง
Even though he was confused by the strange vocabulary he heard, at least the merchant in front of him didn't seem so cruel as to push him away immediately. It wouldn't hurt to try asking for more information

“มีของราคาถูกกว่านี้มั้ยครับ?” วิศนะถาม
"Is there anything cheaper than this?" Wisana asked

“ไม่มีหรอก ชิ้นนี้เป็นของเกรด D ราคาถูกที่สุดแล้ว”
"There isn't any. This piece is grade D, the cheapest one."

“ลดไม่ได้แล้วเหรอ?”
"Can't you reduce it anymore?"

“ไม่ได้จริงๆ ไอ้น้อง ไม่เชื่อไปดูร้านอื่นได้เลย นี่พี่ก็ขายเท่าทุนแล้วนะ”
"I really can't, little brother. If you don't believe me, you can check other shops. I'm already selling at cost here."

คำตอบที่เล่นเอาคนฟังคอตก ก่อนจะพยักหน้าจบการเจรจาให้กับนายพ่อค้าคนนี้ เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าการเจรจานั้นล้มเหลวสุดท้ายก็ได้แต่เดินเลี่ยงออกมาอย่างช่วยไม่ได้
The answer left the listener feeling dejected, and after nodding to conclude the negotiations with this merchant, it became clear that the talks had ultimately failed, leaving them no choice but to walk away

“จินนี่ ตอนนี้ตัวฉันมีเงินเหลืออยู่เท่าไหร่” วิศนะถาม
"Jinny, how much money do I have left now?" Wisana asked

“กรุณารอซักครู่ค่ะ ....ตอนนี้นายท่านมียอดเงินคงเหลือ 5,000 เหรียญค่ะ”
"Please wait a moment... Right now, you have a remaining balance of 5,000 dollars."

“เวร...” คนปลงลากเสียงเซ็ง “ซื้อซากแรมยังไม่ได้เลยมั้งนั่น”
"Dammit..." the person sighed, dragging out the sound. "Haven't even bought the ram yet, have I?"

พูดลอยๆ ก่อนจะหอบร่างเดินออกมาจากแหล่งตลาดที่มีคนเดินชุกชุมมากที่สุด ขณะพยายามเค้นสมองอันชาญฉลาดของตัวเองเพื่อหาวิธีต่างๆ ในการหาเงินมาใช้ พอเจอหนทางก็มีแต่อุปสรรคตามมาวุ้ย เพราะแบบนี้สิเขาถึงได้เกลียดการเล่นเกมนัก!
Speaking casually before dragging his body out of the most crowded market, while trying to squeeze his own clever brain for various ways to make money. Whenever he finds a path, obstacles follow, which is why he really hates playing games!

“ทำยังไงถึงจะได้เงินมาใช้ว้า~”
"How can I get some money to use?"

“ทำไมนายท่านไม่ลองนำไอเท็มที่มีไปขายละคะ?”
"Why don't you try selling the items you have?"

อีกหนึ่งความเห็นของ AI เป็นอันต้องทำให้นายวิศนะชะงักงันไป เขาหรี่ตาลงเล็กๆ ก่อนจะถามออกมา
Another opinion from the AI made Mr. Wisana pause. He squinted slightly before asking

“ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ” วิศนะถามด้วยสีหน้าแจ่มใสผิดกับเมื่อครู่ลิบลับ
"Can you really do that?" Visana asked with a bright expression, a stark contrast to just a moment ago

“แน่นอนสิคะ การซื้อขายไอเท็มระหว่างผู้เล่นหรือกับ NPC นั้นถือเป็นวิธีการหาเงินขั้นพื้นฐานที่ง่ายและสะดวกที่สุดสำหรับผู้เล่นค่ะ ซึ่งระบบการซื้อขายของเกมไพรด์นั้นค่อนข้างอิสระ นายท่านสามารถนำสินค้าไปเสนอขายได้ตามร้านขายของทุกร้านในเมืองแห่งนี้โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ”
"Of course! Trading items between players or with NPCs is considered the most basic and convenient way for players to make money. The trading system in Pride is quite free; you can offer your goods for sale at any shop in this city without any conditions at all."

“ฉันนึกว่าจะขายของได้ก็ต่อเมื่อเล่นอาชีพพ่อค้าแม่ค้าซะอีก”
"I thought I could only sell things if I became a merchant."

“เป็นความเข้าใจที่ผิดค่ะ” จินนี่แย้ง “ในโลกไพรด์นั้น ทุกอาชีพสามารถทำการแลกเปลี่ยนสินค้าได้หมดค่ะ แต่ในกรณีของผู้ประกอบอาชีพนักวานิชนั้นจะมีสกิลส่งเสริมการขาย อาทิเช่น โฆษณา ลดภาษี หรือซื้อของได้ในราคาส่ง เพียงเท่านั้นค่ะ”
“That is a misunderstanding.” Ginny countered. “In the Pride world, all professions can trade goods. However, in the case of merchants, they have skills that promote sales, such as advertising, tax reductions, or buying at wholesale prices, and that’s it.”

“อย่างนี้นี่เอง” วิศนะพยักหน้ารับ
"Is that so?" Wisana nodded in agreement

“นอกจากนี้นายท่านยังสามารถนำไอเท็มไปขายได้ทั้ง NPC หรือเพลเยอร์ท่านอื่นๆ ได้ ไม่ว่าจะเป็นที่ร้านแผงลอย หรือ ร้านค้าบริเวณตึกแถวในเมืองค่ะ”
"Additionally, you can sell items to both NPCs and other players, whether at a stall or at shops in the town."

“แล้วไปขายใครดีกว่ากันล่ะ แบบแผงลอยหรือแบบโชว์ห่วย?”
"Then who should we sell to, a street vendor or a low-quality display?"

“จินนี่แนะนำให้นายท่านไปที่ร้านประเภทตึกแถวดีกว่าค่ะ เพราะการที่เขาสามารถซื้อสถานที่เป็นของตัวเองเพื่อเปิดกิจการได้แสดงให้เห็นว่าพวกเขามีเงินทุนในการซื้อของมากกว่าร้านค้าแผงลอยค่ะ ที่สำคัญนักวานิชส่วนใหญ่จะต้องลงทะเบียนกับสมาคมพ่อค้า ซึ่งเปรียบเสมือนประกาศนียบัตรว่าเป็นนักวานิชที่มีจรรยาบรรณดี ดังนั้นร้านดังกล่าวจะมีโอกาสถูกเอาเปรียบได้น้อยกว่าค่ะ”
"Jinny recommends that you go to a shop in a building rather than a stall, because the fact that they can buy their own place to open a business shows that they have more capital than a street vendor. Importantly, most merchants must register with the merchant association, which serves as a certificate of being an ethical merchant. Therefore, such shops are less likely to be taken advantage of."

สิ้นคำสาธยายยาวเหยียดของจินนี่แล้ว วิศนะก็ฉีกยิ้มกว้าง ชะลอฝีเท้าลง
After Jinny's lengthy narration ended, Wisana broke into a wide smile and slowed his pace

“จินนี่”
"Genie"

“คะ นายท่าน?”
"Yes, sir?"

“ถ้าฉันอัพเกรดเธอแล้ว เธอจะมีรูปร่างหรือหน้าตาโผล่ออกมาให้ฉันเห็นมั้ยเนี่ย?”
"If I upgrade you, will you have a shape or appearance that I can see?"

“มีโอกาสทำได้ถ้าหากนายท่านอัพเกรดจินนี่ขึ้นไปถึงระดับสูงสุดค่ะ จินนี่จะมีรูปลักษณ์และสามารถช่วยนายท่านต่อสู้ได้ค่ะ”
"There is a chance to do it if you upgrade the genie to the highest level. The genie will have a new appearance and will be able to help you in battle."

“เยี่ยมเลย” วิศนะร้อง “ถึงตอนนั้นเธออย่าลืมเตือนฉันนะ”
"Great!" Visana exclaimed. "Don't forget to remind me then."

“นายท่านต้องการลงบันถึกให้จินนี่เตือนเรื่องอะไรคะ?”
"Sir, what would you like to record for Ginny to remind her about?"

“ให้ฉันหอมแก้มเธอซักฟอดไง น่ารักมากสาวน้อย เธอช่วยฉันได้เยอะเลย!!”
"Let me give you a kiss on the cheek, how cute you are, little girl! You help me a lot!!"

“ร..รับทราบค่ะ นายท่าน”
"Yes, I understand, sir."

วิศนะยิ้มขันเมื่อได้ยินเสียงจินนี่วูบไหวน้อยๆ ราวกับจะอาย ไม่ช้าชายหนุ่มจึงรีบก้าวเท้าเดินต่ออย่างอารมณ์ดี เรียกหาแผนที่ไปยังบริเวณร้านขายของที่ว่าทันที หน้าต่างดิจิตอลปรากฏภาพสองมิติของแผนที่ซึ่งแสดงจุดต่างๆ ภายในเมืองขึ้นมามากมายจนคนมองรู้สึกตาลายชอบกล ตัวหนังสือเล็กๆ ประเดประดังเด้งขึ้นมากันยุบยับ เท่าที่เห็น...มันมีทั้งห้องสมุด ร้านขายยา ร้านขายอาวุธ ร้านขายเสื้อผ้า ร้านขายผลึกเวทมนตร์ ร้านขายที่ดิน ....อะไรมันจะหลายร้านขนาดนี้วะ!
Visan smiled when he heard the faint sound of Ginny, as if she were shy. Soon, the young man quickly stepped forward in a good mood, immediately calling for a map to the area of the mentioned shop. A digital window displayed a two-dimensional image of the map, showing numerous points within the city, making it dizzying for anyone looking at it. Tiny letters popped up in a jumble. From what he could see... there were libraries, pharmacies, weapon shops, clothing stores, magic crystal shops, land sales... how could there be so many shops!

“จินนี่ ช่วยตรวจสอบของในตัวฉันหน่อยว่ามีไอเท็มอะไรบ้าง” วิศนะพูดไปพลางนวดขมับไปอย่างมึนๆ
"Jinny, please check what items I have on me," Wisana said while rubbing his temples, feeling dazed

“กรุณารอซักครู่ค่ะ.....ตรวจสอบเรียบร้อย ในช่องเก็บไอเท็มของนายท่านมีของดังต่อไปนี้ค่ะ....”
"Please wait a moment..... The check is complete. In your item storage, there are the following items...."

สิ้นคำไม่นาน หน้าต่างบรรจุไอเท็มก็ลอยหวือขึ้นมาตรงหน้าวิศนะ ชายหนุ่มไล่นิ้วอ่านตัวหนังสือใต้ภาพตรงหน้าอย่างพินิจ
Not long after the words ended, a window containing items floated up right in front of Wisana. The young man ran his fingers to read the text under the image in detail

หน้าต่างไอเท็ม
Item Window

*น้ำยาเพิ่มพลัง “วอร์เตอร์โพชั่น” 5 ขวด
*Power-boosting solution "Water Potion" 5 bottles

*ก้อนหิน 5 ก้อน
5 stones

*กล่องสมบัติดาวทอง 1 กล่อง
Golden Star Treasure Box 1 Box

*หนังสือสำหรับมือใหม่ 1 เล่ม
A book for beginners, 1 volume

*ขนนกนางฟ้า 1 ชิ้น
1 piece of angel feather

“ฉันจำได้ว่ามีแผนที่ไม่ใช่เหรอ จินนี่?” วิศนะถาม
"I remember there was a map, wasn't there, Ginny?" Wisana asked

“ใช่ค่ะ แต่แผนที่นั่นเป็นไอเท็มแบบใช้ได้ครั้งเดียว ซึ่งจินได้ทำการดาวน์โหลดข้อมูลลงในดาต้าของจินนี่ไปเรียบร้อยแล้ว จึงไม่สามารถนำมันกลับมาได้อีกค่ะ”
"Yes, but that map is a one-time use item, which Jin has already downloaded the data into Jin's database, so it cannot be retrieved again."

“น่าเสียดายแฮะ” วิศนะพูดพร้อมกับเกาหน้าแกรก “เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ”
"That's too bad," Wisana said while scratching his face. "Wait a minute."

นัยน์ตาสีน้ำตาลหรี่เพ่งมองรูปภาพในช่องไอเท็มอย่างพินิจอีกครั้ง สังเกตเห็นก้อนกลมๆ น่าขยะแขยงชิ้นหนึ่งที่เขามั่นใจเหลือเกินว่าเขาได้ใช้สิ่งที่ภาษาสูงเรียกว่าพระบาทเขี่ยมันตกลงหน้าผาไปแล้วแน่นอน!
The brown eyes squinted intently at the picture in the item slot once more, noticing a disgusting round lump that he was absolutely sure he had used what high language refers to as a foot to knock it off the cliff for sure!

สปอร์เห็ดเขียวหายาก 1 ชิ้น
Rare green mushroom spore 1 piece

“อี๋~ ไอ้ของสกปรกนี่ฉันทิ้งมันไปแล้วนี่ ใครไปเก็บมันขึ้นมาอีกเนี่ย เธอเหรอ จินนี่!?” วิศนะแสดงท่าทางขยะแขยงเต็มที่ ไม่นึกอยากเอามือไปจิ้มโดนเลยแม้แต่น้อย
"Eww~ I already threw this dirty thing away! Who picked it up again? Was it you, Ginny!?" Wisna showed a complete look of disgust, not wanting to touch it at all

“ใช่ค่ะ” จินนี่ตอบ
“Yes” Jinny replied

“เธอสามารถเก็บของนอกเหนือคำสั่งฉันได้ด้วยเหรอเนี่ย?” ชายหนุ่มถามอย่างนึกข้องใจเสียมากกว่าจะโกรธ ไม่นึกว่า AI ก็สามารถทำอย่างอื่นนอกเหนือคำสั่งได้ด้วย
"Can you really keep things outside of my commands?" the young man asked, more out of curiosity than anger, not realizing that AI could do things beyond its commands as well

“ต้องขอประทานโทษจริงๆ ค่ะ จินนี่เห็นว่าไอเท็มชิ้นนี้เป็นของหายากระดับ C และอาจจะมีประโยชน์กับนายท่านในภายหลังได้”
““I truly apologize. Ginny sees that this item is a rare level C and may be useful to you later on.”

“หา ไอ้สปอร์เห็ดเนี่ยนะของหายาก” คนฟังตาเหลือก
"Finding this mushroom is really rare," the listener's eyes widened

“ใช่ค่ะ จากข้อมูลของจินนี่ ไอเท็มชิ้นนี้เป็นของหายากที่ราคาในการขาย NPC อยู่ที่ 15,000 เหรียญค่ะ”
"Yes, according to Jinny's information, this item is a rare one with an NPC selling price of 15,000 coins."

“จริงดิ!”
"Really?!"

“ถ้าหากจินนี่ทำอะไรตามอำเภอใจก็ต้องอภัยด้วยค่ะ จินนี่ต้องขอโทษที่ทำให้นายท่านไม่พอใจและภายหลังจะไม่ปฏิบัติตัวแบบนี้อีก”
"If Ginny does something according to her own will, please forgive her. Ginny apologizes for making you unhappy and will not behave like this again in the future."

“ไม่เลยๆ” วิศนะรีบร้องเสียงสูง “เธอน่ารักมาก จินนี่! น่ารักที่สุดเลย นี่อย่าลืมเตือนฉันจริงๆ นะ ถ้าเธอมีรูปร่างแล้วฉันจะจูบขอบคุณเธอให้เต็มฟอดเลย!”
"Not at all!" Wisana quickly exclaimed in a high voice. "You're so cute, Ginny! The cutest ever! Don't forget to remind me, okay? If you have a figure, I will kiss you to thank you with a full smooch!"

“...ขอบคุณค่ะ”
"...Thank you."

วิศนะยิ้มกว้าง เอาวะ! ขนาดแค่ไอ้สปอร์เห็ดน่าแขยงนี่ยังขายราคาขั้นต่ำได้ตั้งหมื่นห้า ถ้าเอาไปปล่อยให้พ่อค้าราคาคงพุ่งกระฉูดแหงๆ ...แต่แหม เห็นหน้าตาน่าขยะแขยงแบบนี้ดันมีค่าซะได้ พวกเกมแนวแฟนตาซีนี่มองข้าวของจากรูปลักษณ์ไม่ได้จริงๆ แฮะ
Visana smiled widely. Well! Even this disgusting little mushroom sport can sell for a minimum price of fifteen thousand. If I let a merchant handle it, the price would surely skyrocket... But wow, something that looks so repulsive actually has value. These fantasy game items really can't be judged by their appearance!

“แล้วถ้าฉันจะเอามันไปขาย ควรไปที่ร้านอะไรดีล่ะ จินนี่”
"And if I want to sell it, which store should I go to, Ginny?"

“ร้านขายยาค่ะ”
"The pharmacy."

“40,000 เหรียญ”
“40,000 dollars”

พรวด!!!
Splash!!!

ราคาของสินค้าที่ถูกตีออกมานั้นทำให้คนฟังถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง ขณะที่ดวงตาสีอำพันนั้นแทบจะถลนออกมาจากเบ้าอยู่รอมร่อ อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้ไอ้ก้อนสปอร์เห็นน่าขยะแขยงที่วางอยู่บนถาดเหล็กอันเล็กๆ ตรงเค้าท์เตอร์ของร้านขายยาแห่งหนึ่งในเมืองนั้นถูกตีตราจากเจ้าของร้านในราคาที่น่าเหลือเชื่อ!
The price of the product that was announced made the listeners choke on their own saliva, while the amber eyes were almost popping out of their sockets. It might be because the disgusting lump of spores sitting on a small metal tray at the counter of a pharmacy in that town was marked by the shop owner at an unbelievable price!

“จริงเหรอเฮีย!”
"Really, bro!"

“จริงสิ ราคาของสปอร์เห็ดเขียวตอนนี้ก็ราวๆ นี้แหละ หรือลื้อคิดจะขอมากกว่านี้ ไม่ไหวแล้วนะ ถ้าแพงมากกว่านี้อั๊วไม่รับนะโว้ย”
"That's right, the price of the green mushroom is about this much now. Or do you think you can ask for more? I can't do it anymore. If it's more expensive than this, I won't accept it, you know."

ชายหนุ่มรีบโบกมือหย็อยๆ ทันที ไอ้ทีแรกเขาคิดว่าอาจจะขายเอากำไรได้เต็มที่ก็สองหมื่นนิดๆ ด้วยซ้ำ แต่ใครจะไปคิดว่าตาลุงหนวดเฟิ้มเหมือนเสี่ยวเอ้อในหนังจีนแกจะให้ราคาที่ชวนอึ้งแบบนี้
The young man quickly waved his hand dismissively. At first, he thought he could make a profit of just over twenty thousand, but who would have thought that the old man with the bushy mustache, like a character from a Chinese movie, would offer such a shocking price?

“ตกลงลื่อจะเอามั้ย?” ตาลุงถามย้ำ
"Are you going to take it or not?" the old man asked again

“เอาสิเฮีย ราคาแบบนี้ไม่เอาก็บ้าแล้ว!”
"Come on, at this price, not taking it would be crazy!"

ตาลุงหัวเราะขำกับท่าทางลิงโลดของเด็กกะโปโลตรงหน้า หลังจากที่จินนี่บอกให้เขามาขายของที่ร้านขายยา แผนที่ก็แสดงที่ตั้งร้านค้ารูปกาชาดออกมาในวินาทีต่อมา ปรากฏว่าร้านดังกล่าวมีอยู่เพียงที่เดียวในเมืองแห่งนี้ ชายหนุ่มจึงไม่ต้องเปลืองสมองยืนเลือกร้านให้เสียเวลา แต่ที่มันชวนให้รู้สึกตงิดๆ น่ะ...ไม่ใช่เพราะจำนวนอันน้อยนิดของร้านหรอก....การตกแต่งร้านต่างหากล่ะ
The old man laughed at the excited antics of the little boy in front of him after Ginny told him to come sell goods at the pharmacy. The map displayed the location of the Red Cross store a moment later. It turned out that this store was the only one in this town, so the young man didn't have to waste time choosing a shop. But what felt a bit off was not the small number of stores... it was the store's decoration instead.

มันเหมือนกับร้านคลินิกหน้าปากซอยบ้านเขาจริงๆ เลย พับผ่าเถอะ! อยู่ในโลกแฟนตาซีทั้งที จะจัดร้านขายของในเกมให้วิลิศมาหรากว่าของจริงหน่อยก็ไม่ได้ เห็นแล้วมันชวนเซ็งยังไงก็ไม่รู้ว่ะ!
It's just like the clinic at the end of his street, really! Come on! Since we're in a fantasy world, can't we set up a shop in the game that looks a bit better than the real thing? I don't know why, but it just feels frustrating to see!

ชายหนุ่มคิดในใจพลางยิ้มเจื่อน ขณะมองภาพตาลุงหัวเถิกหนวดเฟิ้มเจ้าของร้านในชุดผ้ากันเปื้อนสีขาวโทรมๆ กับกางเกงผ้าสีขาว กำลังกดหน้าต่างดิจิตอลโปร่งแสงตรงหน้าของเขาอย่างคล่องแคล่ว
The young man thought to himself with a faint smile as he looked at the image of the bald, mustachioed old man in a worn white apron and white pants, skillfully pressing the translucent digital screen in front of him

“ลื้อชื่อ วิศนะ เลขบัญชี 122387ABR ใช่มั้ย” เสียงใหญ่โตนั่นเอ่ยถาม
"Your name is Visana, account number 122387ABR, right?" the loud voice asked

“...ใช่มั้ยจินนี่”
"...isn't it, Ginny?"

“ใช่ค่ะ นายท่าน”
"Yes, sir."

พอได้รับคำยืนยัน วิศนะก็พยักหน้าหงึกกำชับกับชายลงพุงตรงหน้าที่หลุดหัวเราะพรืดกับความไม่ประสีประสาของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างขันๆ ท่าทางแบบนี้มือใหม่แบบไม่ต้องสงสัย รู้อย่างนี้กดราคามันให้มากกว่านี้หน่อยก็ดี เห็นท่าทางมันดูเขี้ยวๆ เลยนึกว่าเป็นพวกเจนสนามเสียอีก
Once he received confirmation, Wisana nodded firmly at the overweight man in front of him, who chuckled at the young boy's cluelessness in a mocking way. With this demeanor, there's no doubt he's a novice. Knowing this, it would be better to push the price a bit higher; he looks a bit tough, making me think he might be more experienced

“ผู้เล่นวิศนะได้รับเงินจำนวน 40,000 เหรียญ”
"The player Wisana received an amount of 40,000 coins."

เสียงของจินนี่ก็ดังขึ้นในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เรียกรอยยิ้มกว้างให้กับผู้เป็นนาย
The sound of Ginny's voice rose a few minutes later, bringing a wide smile to her master

“ไง ได้รับเงินรึยัง” ลุงพุงพลุ้ยเอ่ยถาม
"Hey, have you received the money yet?" Uncle Pungplui asked

“ได้แล้วครับ” วิศนะตอบด้วยสีหน้าดีใจเป็นล้นพ้น “นี่เฮีย ผมมีอะไรอยากถามหน่อย”
"I got it!" Visana replied with an overwhelmingly happy expression. "Hey, I have something I want to ask you."

“ว่ามาสิ” คนอายุมากกว่าตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก ขณะใช้มือประคองสปอร์หยุ่นๆ นั่นใส่ลงในกล่องพลาสติกสีฟ้าอ่อนอย่างระมัดระวัง
"Come here," the older person replied somewhat dismissively while carefully placing the soft sponge into a light blue plastic box

“ไอ้สปอร์เห็ดอะไรเนี่ย มันขายได้ราคาขนาดนี้เชียวเหรอ” วิศนะถาม
"What kind of mushroom is this? Can it really sell for this price?" Wisana asked

“ใช่สิ เห็นอันเล็กๆ ขนาดนี้อั๊วเอาไปสร้างเป็นยาเบอร์เซิร์กได้ตั้งเกือบ 500 ขวดเชียว”
"Yes, you see this small one? I can use it to make almost 500 bottles of berserk medicine."

“ยาเบอร์เซิร์ค” คนมือใหม่ทวนคำเสียงสูง
"Yaberserk" Newbie repeats the words in a high pitch

“อ่า....” อาแปะทำท่าครุ่นคิดว่าจะอธิบายยังไงดีสุดท้ายก็ไหวไหล่แบบขอไปที “เอาเป็นว่ามันเป็นยาที่พวกระดับสูงๆ เขาจำเป็นต้องใช้กันน่ะ ตอนนี้ในตลาดก็ขายกันราวๆ ขวดละ 2500 เหรียญ”
"Ah...." Uncle made a thoughtful gesture, wondering how to explain it, and finally shrugged as if to say it would suffice. "Let's just say it's a medicine that high-level people need to use. Right now, it's being sold in the market for about 2500 dollars a bottle."

“โห...งั้นเฮียก็กำไรอื้อซ่าเลยสิเนี่ย”
"Wow... so that means you’re making a huge profit!"

“กำไรอะไรล่ะ การจะทำน้ำยาเบอร์เซิร์กให้สำเร็จได้มันต้องใช้วัตถุดิบหลายอย่าง แถมโอกาสล้มเหลวมันก็มีตั้งมาก...การค้าขายมันไม่ได้กำไรเสมอไปหรอกโว้ย”
"What profit? To successfully make Berserk potion, it requires many ingredients. Plus, the chances of failure are quite high... Business doesn't always guarantee profit, you know."

อาแปะอธิบายไปก็เบ้หน้าไป ทำให้วิศนะตระหนักได้ทันทีว่าสายอาชีพนี้คงไม่เหมาะกับเขาอย่างแน่นอนที่สุด ไอ้เรื่องคำนวณบวกลบคูณหารนี่เขาย่ำแย่มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งเรื่องหัวการค้า การเลือกลงทุนอันนั้น หาผลกำไรจากอันนี้นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ...ห่วยแตก!
The old man explained while grimacing, making Wisana realize immediately that this career path was definitely not suitable for him. He had always been terrible at basic arithmetic, and when it came to business acumen and choosing investments to make a profit, it was even worse... hopeless!

“ว่าแต่เฮียรับซื้อของอย่างอื่นอีกรึเปล่า?”
"By the way, do you buy other items as well?"

ลุงคนขายของเลิกคิ้วขึ้นสูง “มีอะไรมาขายอีกล่ะ”
The old man selling goods raised his eyebrow high. "What do you have to sell now?"

“ก็มีขนนกนางฟ้า กับ วอเตอร์โพชั่นอีกนิดหน่อย เออ...มีก้อนหินด้วยนะ”
"There are some fairy feathers and a little bit of water potion. Oh... and there's a stone too."

ได้ยินแค่นั้นตาลุงก็ถอนใจเบาๆ
Hearing that, the old man let out a soft sigh

“ถ้าขนนกนางฟ้าอั๊วให้ได้ชิ้นละ 1,500 เหรียญ ส่วนอันอื่นไม่รับว่ะ ของไร้สาระทั้งนั้น”
"If I can get a piece of fairy feather for 1,500 dollars, I won't accept anything else. It's all nonsense."

วิศนะทำหน้ามุ่ย ทำท่าจะหยิบเอาขนนกขึ้นมาขายต่อ แต่ก็พลันนึกขึ้นมาได้ว่ามีของอีกอย่างที่มีอยู่ในหน้าต่างไอเท็ม
Visana made a grimace, pretending to pick up the feathers to sell them, but suddenly remembered that there was another item in the item window

“เออ ผมมีกล่องสมบัติดาวทองอยู่อีกกล่องด้วยนะ”
"Uh, I have another box of golden star treasures too."

“หะ...” ตาลุงเริ่มหูกระดิก
"Huh..." The old man started to twitch his ears.

“เนี่ยๆ กล่องสมบัติดาวทองอะไรก็ไม่รู้เนี่ย ลุงรับรึเปล่า”
"Hey, this treasure box or whatever it is, do you want it, uncle?"

พูดจบ เขาก็หยิบเอากล่องดังกล่าวขึ้นมาวางที่เคาน์เตอร์ไม้ตรงหน้า หีบสมบัติสีทองขนาดเหมาะมือถูกลั่นดาลลงกลอนอย่างแน่นหนา ในสายตาวิศนะ เจ้าหีบบ้านี่ก็เป็นของไร้ค่าที่ดูจะหาประโยชน์อะไรไม่ได้เท่านั้น ทว่าพอชายเจ้าของร้านเห็นเข้าก็ถึงกับตาโตเม้มปากแน่น เหงื่อเม็ดใหญ่เริ่มผุดออกมาจากใบหน้าด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด
After finishing his speech, he picked up the box and placed it on the wooden counter in front of him. The small golden treasure chest was locked tightly. In Visana's eyes, this box was just a worthless item that seemed to have no use. However, when the shop owner saw it, his eyes widened, his lips pressed tightly together, and large beads of sweat began to appear on his face from extreme panic

อาแปะแกเริ่มนิ่งงันไปพักใหญ่ๆ ดวงตาจ้องมองหีบสมบัติขนาดย่อมตรงหน้าเขม็ง สลับกับใบหน้าของวิศนะไปมา และในสายตาของแกก็เริ่มจะมองเห็นชายหนุ่มกลายเป็น...ลูกหมู ไปทีล่ะน้อย
The old man fell silent for a while, his eyes fixed intently on the small treasure chest in front of him, alternating with the face of Visana. In his gaze, he began to see the young man slowly transforming into... a piglet, little by little.

“ว่าไง เฮียรับรึเปล่า” เจ้าลูกหมูผู้ไม่รู้เรื่องถามย้ำด้วยสีหน้าสงสัย
"What's up, bro? Are you taking it?" the little piglet, who was unaware of the situation, asked again with a puzzled expression

“รับสิ รับๆ”
"Accept it, accept it."

ขณะที่อาแปะนั้นฉีกยิ้มการค้าออกมาทันที เขาประสานมือทั้งสองข้างขึ้นถูกันไปมา
As the old man smiled widely, he immediately engaged in trade, rubbing his hands together

“เหรอ! ให้เท่าไหร่ล่ะเฮีย?” เจ้าลูกหมูถามย้ำ
"Really! How much do you want, big brother?" the little pig asked again

“...สาม...ไม่สิ สี่หมื่น”
"...three...no, four thousand"

“โห สี่หมื่นอีกแล้วเหรอ!”
"Wow, forty thousand again?!"

พอได้ยินราคาเข้า วิศนะตกใจตาเหลือกอีกรอบ ...ไอ้กล่องสับรังเคเนี่ยนะขายได้ตั้งสี่หมื่นเหรียญ! นี่มันบ้าชัดๆ เลย!!
When I heard the price, Visana was shocked with wide eyes again... This box of a broken hive is selling for forty thousand dollars! This is clearly insane!!

“มันทำอะไรได้เนี่ยเฮีย ถึงให้ราคาผมซะสูงขนาดนั้น?” วิศนะถามอย่างสงสัย
"What can it do, brother, to make you offer me such a high price?" Wisana asked curiously

“อ่า...ก็ เออใช่ เอาไปผสมทำเป็นยาได้นิดหน่อยน่ะ”
"Ah... well, yes, you can mix it to make a little medicine."

“กล่องสมบัติเนี่ยนะเอาไปผสมเป็นยา เฮียจะเอาไปคั้นธาตุเหล็กออกมาได้หรือไง”
"This treasure box, are you going to mix it into medicine? How are you going to extract iron from it?"

“ช่ายๆ ...เอ๊ย ไม่ใช่ๆ! มันเอาไปใช้เป็นเครื่องมือในการทำยาต่างหากเล่า” อาแปะตอบเสียงตะกุกตะกัก
"Yes, yes... oh no, that's not it! It's used as a tool for making medicine instead," the old man replied hesitantly.

“จริงเหรอ” วิศนะลากเสียง นัยน์ตาสีน้ำตาลเริ่มหรี่เรียวลง “ผมว่าเฮียเริ่มแปลกๆ นะเนี่ย”
"Really?" Wisana elongated his voice, his brown eyes starting to narrow. "I think you’re starting to act a bit strange."

“บ๊ะ! แปลกตรงไหน จะเอาหรือไม่เอา อั๊วให้เต็มที่แล้วเนี่ยสี่หมื่น ขืนเอาไปขายร้านอื่นเขาก็ให้กันอย่างมากก็สองหมื่นเท่านั้นแหละ!”
"Wow! What's so strange about it? Do you want it or not? I've already given my best price of forty thousand. If you take it to sell at another shop, they'll only give you at most twenty thousand!"

คำพูดที่ว่าทำเอาวิศนะเริ่มคิดหนัก เขามีบทเรียนมาแล้วเรื่องหนึ่งที่ว่ารูปลักษณ์ภายนอกของไอเท็มที่แม้จะดูแย่และไร้ประโยชน์ ทว่ากลับอาจมีค่ามหาศาลแบบไอ้สปอร์เห็ดเขียวนั่น เจ้ากล่องสมบัตินี่...บางทีมันอาจจะเอาไปทำประโยชน์ได้มากกว่านี้ก็ได้นะ..
The words made Visana start to think hard. He had already learned a lesson that the external appearance of an item, even if it looks bad and useless, might actually be extremely valuable, like that green mushroom. This treasure box... maybe it could be used for more than this.

คิดไปก็มองหน้าตาลุงไปด้วยสีหน้าเหม่อลอยนิดๆ ผิดกับคนถูกจ้องที่บัดนี้กำลังเหงื่อตกซิกๆ
Thinking about it, I looked at the uncle's face with a slightly dazed expression, unlike the person being stared at who is now sweating profusely

เฮ้อ...เอาเถอะ จะสี่หมื่นหรือห้าหมื่นก็ช่างมัน
Sigh... Well, whether it's forty thousand or fifty thousand, it doesn't matter.

ถึงยังไงไอ้กล่องนี่ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรกับเราอยู่แล้วล่ะ
Anyway, this box is probably of no use to us at all

“เออ ขายก็ได้” วิศนะเอ่ยขึ้นในที่สุด
"Well, I can sell it," Wisana finally said

“จริงนะ!”
"Really!"

“อืม”
"Um"

“ดีเลยๆ งั้นส่งมาเร็ว อั๊วจะได้โอนเงินให้”
"Great, then send it quickly so I can transfer the money."

อาแปะว่าด้วยรอยยิ้มกว้าง รีบกวักมือให้วิศนะส่งกล่องสมบัติไปให้หย็อยๆ ทำเอาเจ้าคนโดนเร่งได้แต่ถอนใจเฮือก ก่อนจะยกหีบสีทองนั่นขึ้นหมายจะขายของให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป สมองก็เริ่มคิดถึงแรมที่มันเกรดดีๆ กว่านี้ ที่จะได้เอามาพัฒนาให้กับจินนี่ได้
The old man with a wide smile quickly waved his hand for Wisana to send the treasure box to Yoi. This made the person being rushed let out a deep sigh before lifting the golden chest, intending to sell the goods and be done with it. His mind began to think of the better quality rams that could be used to develop for Ginny

หมับ!
Grab!

ทว่าในวินาทีนั้นเองที่มือเล็กๆ ของใครก็ไม่รู้มาคว้าข้อมือของเขาไปบีบเสียเต็มแรง ทำเอาการแลกเปลี่ยนสินค้าหยุดชะงัก ก่อนนัยน์ตาอำพันจะปราดไปมองคนขัดจังหวะด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก
However, at that very moment, a small hand belonging to someone unknown grabbed his wrist and squeezed it with all its strength, causing the exchange of goods to come to a halt. His amber eyes darted to the interrupter with a rather displeased expression

“นายจะบ้ารึไง!”
"Are you crazy?!"

หากแต่เป็นฝั่งตรงข้ามที่โวยใส่เขาเสียก่อน เจ้าของมือเรียวเล็กดังกล่าวเป็นสาวน้อยผิวขาวที่ตัวสูงแค่ไหล่ของวิศนะเท่านั้น เจ้าหล่อนใส่เสื้อยืดเอวลอยรับกับเรือนร่างบอบบางกับกางเกงขาสามส่วนและรองเท้าผ้าใบดูทะมัดทะแมง ที่สำคัญดวงหน้าขาวน่ารักนั่นมุ่ยปากน้อยๆ แสดงอารมณ์หงุดหงิดราวกับเด็กไม่ได้ดั่งใจ
However, it was the opposite side that shouted at him first. The owner of the small, slender hands was a fair-skinned girl who was only as tall as Wisana's shoulder. She wore a cropped t-shirt that matched her delicate figure, along with three-quarter pants and sporty sneakers. Most importantly, her cute, fair face was pouting slightly, showing a frustrated expression like a child not getting their way

“อะไรของเธอ” วิศนะถามติดจะฉุนนิดหน่อย
"What is it with you?" Visana asked, slightly annoyed

“นั่นควรจะเป็นคำถามของฉันมากกว่า!” สาวน้อยผู้มาใหม่ย้อนให้เสียงสูง “นายคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ คิดจะขายกล่องสมบัติระดับ S ในราคาแค่สี่หมื่นเหรียญจริงๆ รึไง!?”
"That should be my question more than yours!" the newcomer girl retorted in a high voice. "Do you really think you're doing? You actually plan to sell an S-level treasure box for just forty thousand dollars!?"

คำกล่าวที่ว่าทำเอาวิศนะเลิกคิ้วสูง ตวัดสายตากลับไปมองเจ้าของร้านทันทีแม้จะไม่รู้ว่าไอ้ “ระดับS” นี่มันคืออะไรกันแน่ แต่ที่ชัดเจนเลยก็คือเจ้าลูกหมูตัวนี้เริ่มจะตาสว่างขึ้นมาแล้ว!
The statement made raised Visana's eyebrows high, and he immediately turned his gaze back to the shop owner, even though he didn't know exactly what this "S-level" was. But what was clear was that this little piglet was starting to see the light!

“อ้าว เฮียเล่นไม่ซื่อเหรอ!”
"Hey, are you playing unfairly?"

“อะไร ไม่ซื่ออะไร...อั้วเปล่านะเว้ย!” ตาลุงรีบร้องลั่น
"What? Not honest? I'm not, you know!" the old man shouted loudly.

พอพ่อค้ากล่าวปฏิเสธชัดถ้อยชัดคำ วิศนะจึงหันกลับมาจ้องสาวน้อยผู้มาใหม่อีกครั้ง แม้กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยมือเขา นัยน์ตาคู่โตมองย้อนกลับมา ก่อนจะเชิดหน้า เลิกคิ้วสูงด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
As soon as the merchant clearly refused, Visana turned back to stare at the newcomer girl once more. Even now, she still wouldn't let go of his hand. Her big eyes looked back at him before she raised her chin and arched an eyebrow with a serious expression

“ฉันรู้นะว่าลุงคิดอะไรอยู่” น้ำเสียงหวานกล่าว ก่อนจะแทรกตัวเข้ามายืนคั่นระหว่างคู่ค้าทั้งสอง “คิดจะต้มตุ๋นผู้เล่นใหม่หรือไงคะ คุณลุง”
"I know what you're thinking, Uncle," the sweet voice said, before stepping in to stand between the two partners. "Are you planning to trick the new player, Uncle?"

“ต้มตุ๋นอะไร! อั๊วก็แค่เสนอราคาตามปกติ แล้วไอ้หนุ่มนั่นมันก็ยอมขายเอง!”
"What trickery! I just offered a normal price, and that young man agreed to sell!"

“อ้าวๆ พูดแมวๆ แบบนี้ก็สวยสิวะไอ้แปะ” วิศนะขึ้นเสียงสูงทันที ทว่าสาวน้อยคนข้างหน้ากลับยกมือขึ้นห้ามทัพไว้เสียก่อน
"Hey, speaking like that is beautiful, isn't it, you little rascal?" Wisana immediately raised her voice, but the young girl in front raised her hand to stop him first

“งั้นเหรอ” ว่าแล้วเธอฉีกยิ้มกว้าง “ถ้าอย่างนั้นการที่ฉันจะติดต่อไปไปแจ้งที่สมาคมพ่อค้าว่าลุงเสนอซื้อกล่องสมบัติเกรด S จากผู้เล่นมือใหม่ในราคาสี่หมื่นก็คงไม่มีปัญหาสินะ...”
"Oh really?" she said, breaking into a wide smile. "If that's the case, then my contacting the merchant association to report that Uncle is offering to buy an S-grade treasure box from a new player for forty thousand shouldn't be a problem, right..."

พูดจบมือเล็กๆ นั่นก็เปิดหน้าต่างข้อมูลที่มีลักษณะคล้ายกับหน้าจอของโทรศัพท์มือถือที่กำลังเตรียมพร้อมจะต่อสายออกไปทุกเมื่อ พอเห็นแบบนั้นแล้วตาลุงคนขายจึงรีบยกมือไม้ห้ามปรามเป็นการใหญ่
After finishing speaking, that little hand opened a data window resembling a mobile phone screen that was ready to make a call at any moment. Upon seeing this, the old man selling quickly raised his hands to stop it

“โอ้ยๆๆ อั๊วขอโทษ นังหนู! อั๊วผิดไปแล้วที่คิดจะโกงพ่อหนุ่มคนนี้!!”
"Oh dear, I'm sorry, little girl! I was wrong to think about cheating this young man!!"

“นั่นไง ตุ๋นตูจริงๆ ด้วย” วิศนะเบ้ปาก
"See, it's really a scam," Wisana pouted

ใบหน้าหวานน่ารักปรากฏรอยยิ้มพึงใจทันที ก่อนจะก้มตัวลงจ้องหน้าชายคิดไม่ซื่อด้วยสีหน้าจริงจัง
A sweet, cute face immediately showed a pleased smile before leaning down to stare at the unscrupulous man with a serious expression

“ลุงคะ ทำแบบนี้มันไม่ถูกเลยนะ” เจ้าหล่อนว่าฉอดๆ พลางยกมือขึ้นเท้าเอว “แค่นี้สังคมเราก็มีคนเลวๆ เยอะจะแย่ ลุงจะมาทำตัวเป็นพวกนักต้มตุ๋นหลอกลวงคนอื่นแบบนี้คิดว่ามันถูกแล้วเหรอคะ เขาก็รณรงค์กันอยู่ปาวๆ ว่าให้ช่วยเหลือผู้เล่นหน้าใหม่อย่างดีที่สุด แต่นี่นอกจากไม่ช่วยแล้วยังจะไปหลอกเขาอีกมันไม่ถูกนะคะ”
"Uncle, doing this is not right at all," she said, hands on her hips. "We already have so many bad people in our society; is it right for you to act like a con artist deceiving others? They are campaigning loudly to help new players as best as they can, but not only are you not helping, you're also trying to trick them. That's not right."

“อั๊วขอโทษ...”
"I'm sorry..."

อาแปะพูดด้วยอาการคอตกสลดเหมือนอย่างสีหน้าที่ซีดเป็นไก่ต้ม สาวน้อยหน้าใสจึงค่อยถอนหายใจยาวและยิ้มออกมาอย่างพอใจ
The old man spoke with a downcast demeanor, his face pale like a boiled chicken. The young girl with a bright face then let out a long sigh and smiled contentedly

“ถ้าคราวหน้าฉันเห็นลุงโกงผู้เล่นคนอื่นอีกละก็ ฉันโทรไปแจ้งสมาคมพ่อค้าจริงๆ ด้วย”
"If I see Uncle cheating other players again next time, I will really call to report it to the traders' association."

“จ้า ทีหลังอั๊วจะไม่ทำอีกแล้ว” อาแปะยกมือทั้งสองข้างขึ้นคล้ายยอมแพ้
"Okay, I won't do it again next time," the old man raised both hands as if to surrender

“ดีแล้วล่ะค่ะ” เธอพยักหน้าหงึกๆ ดูท่าทางพออกพอใจกับคำพูดนั้นเอาเสียมากๆ จนวิศนะแอบนึกขันอยู่ในใจ สักพักเขาจึงสังเกตเห็นถึงสายตาของชายวัยกลางคนตรงหน้าที่หันมามองเขาด้วยสภาพหงอลงไปถนัดตา
"That's good," she nodded enthusiastically, looking quite pleased with those words, which made Wisna secretly chuckle to himself. After a while, he noticed the gaze of the middle-aged man in front of him, who was looking at him with a distinctly sulky expression

“อั๊วขอโทษนะ ไอ้หนุ่ม ที่คิดจะโกงเอ็ง”
"I'm sorry, kid, for thinking of cheating you."

“ไม่เป็นไรหรอกลุง แต่อย่าไปโกงกับคนอื่นล่ะ ไม่งั้นผมแจ้ง...เอ่อ...” พูดค้างไว้แค่นั้น ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือคนตัวเล็กกว่าข้างๆ
"It's okay, uncle. But don't cheat others, alright? Otherwise, I'll report... um..." He left his sentence hanging before turning to ask for help from the smaller person next to him.

“...สมาคมพ่อค้า” เธอต่อประโยคให้
"...the Merchants' Association," she completed the sentence.

“ใช่ๆ นั่นแหละ ผมแจ้งสมาคมพ่อค้าจริงๆ ด้วย”
"Yes, yes, that's it. I really informed the merchants' association."

“โอ้ย ไม่ทำอีกแล้วๆ! อั๊วจะค้าขายอย่างสุจริตแล้ว ไม่ต้องห่วง ส่วนไอ้เงินค่าสปอร์เห็ดเขียวนั่นน่ะ อั๊วไม่ได้โกงเอ็งหรอกนะ ข้าสาบานได้!”
"Oh, I won't do it again! I will trade honestly now, no need to worry. As for that money for the green mushroom spores, I didn't cheat you, I swear!"

วิศนะพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะรีบเก็บไอ้กล่องสมบัติดาวทองเข้าหน้าต่างไอเท็มของตัวเองอย่างรวดเร็ว ...เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ เรื่องการค้าการขายนี่ไม่เหมาะกับเขาจริงๆ นั่นแหละ ขนาดจินนี่เองก็ยังไม่เตือนอะไรเขาซักคำ แสดงว่าเธอเองก็คงจะไม่รู้เรื่องเหมือนกันล่ะสิท่า
Visana nodded with a smile before quickly putting the golden star treasure box into his item window... That was close, wasn't it? Trading really isn't suitable for him at all. Even Jinny didn't warn him at all, which means she probably doesn't know about it either.

เฮ้อ...โชคดีจริงๆ ที่มีคนเข้ามาช่วย!
Phew... I'm really lucky to have someone come to help!

นึกขึ้นได้ ชายหนุ่มก็หันไปกล่าวขอบคุณแม่สาวน้อยคนนั้น
The young man suddenly remembered and turned to thank the young girl

“อ่า...ฉันขอบใจเธอมาก...”
"Ah... thank you very much..."

“มาด้วยกันหน่อยซิ”
"Come along with me, will you?"

ยังพูดไม่ทันจบ แม่เจ้าประคุณก็ฉวยข้อมือของเขาไปแล้วเรียบร้อย เล่นเอาคนโดนจับมือสองรอบติดได้แต่อ้าปากค้าง ยังไม่ทันได้เอ่ยทักท้วงอะไร ร่างเล็กกว่าก็พาตัวเขาหายออกไปจากร้านขายยา ปล่อยทิ้งไว้แค่ตาลุงคนขายที่ได้แต่เป่าปากลูบอกอย่างโล่งใจ
Before he could finish speaking, the lady of the house quickly grabbed his wrist and took him away. The person who had his hand held was left speechless, unable to say anything in protest. The smaller person then led him out of the pharmacy, leaving only the relieved shopkeeper behind

ร่างทั้งสองกลับมายืนอยู่บริเวณน้ำพุใจกลางเมืองอีกครั้ง วิศนะทิ้งตัวลงบนม้านั่งทั้งยังนึกสงสัยไม่หายว่าจู่ๆ ผู้หญิงคนนี้จะลากเขามานั่งตรงนี้ทำไม แถมตั้งแต่โดนดึงตัวมาเธอก็ไม่ปริปากพูดอะไรซักคำ
The two figures stood once again by the fountain in the center of the city. Wisanu sat down on the bench, still puzzled as to why this woman had suddenly dragged him here, and since being pulled along, she had not uttered a single word.

“นายเนี่ย เป็นผู้เล่นมือใหม่สินะ” เสียงเล็กๆ เอ่ยถามในที่สุด
"Are you a beginner player?" a small voice finally asked

“นี่ยังดูไม่ออกอีกเหรอ โดนตุ๋นจนเปื่อยขนาดนี้น่ะ เป็นเนื้อนี่ไม่ต้องมีฟันหรอกนะใช้เหงือกบดยังขาดเป็นสองท่อน”
"Can't you see it yet? I've been scammed to this extent. This meat doesn't even need teeth, you can grind it with your gums and it'll still be in two pieces."

พอได้ยินคำตอบตรงไปตรงมาเข้า เจ้าหล่อนก็หัวเราะร่า ก่อนจะทรุดนั่งลงข้างๆ เขาอย่างไม่นึกรังเกียจ
As soon as she heard the straightforward answer, she laughed happily before sitting down next to him without any hesitation

“เกือบไปแล้วรู้มั้ย ดีนะว่าฉันกำลังจะเข้ามาซื้อยาไปลุยดันเจี้ยนเข้าพอดี ถ้าฉันไม่โผล่เข้ามานะ นายเอ๊ย โดนต้มเสียจนกระดูกป่นไปแล้ว!”
"I almost missed it, you know. It's good that I was about to come in to buy some medicine and go help Dan just in time. If I hadn't shown up, you'd have been completely taken advantage of!"

วิศนะส่งเสียงหัวเราะแหะๆ
Visana let out a chuckle

“ขอบใจเธอมากก็แล้วกันนะ”
"Thank you very much then."

“ไม่เป็นไร ฉันยินดีช่วยพวกมือใหม่อยู่แล้ว”
"No problem, I'm happy to help beginners."

หญิงสาวตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี ครั้นพอวิศนะมองดูหน้าตาของสาวน้อยคนนี้ให้ชัดๆ ถึงได้รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าน่ารักไม่หยอกทีเดียว นัยน์ตาคู่โตสีเทาอ่อนๆ รับกับผมสีดำที่ปล่อยยาวลงมาเคลียแก้มใสดูบริสุทธิ์น่าทะนุถนอมอยู่ไม่น้อย
The young woman answered with a cheerful and pleasant expression. When the merchant looked closely at the face of this young woman, he realized that she was not only charming but also genuinely kind. Her large, soft gray eyes complemented her long, dark hair that framed her pure and delicate complexion

“ฉันชื่อว่า เมษา นะ จะเรียกว่า เมย์ เฉยๆ ก็ได้ ไม่ว่ากัน” เสียงใสๆ เอ่ยขึ้นในที่สุด ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวว่าถูกจ้องนานเกินไป เลยตัดสินใจแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ
"My name is Mesaa but you can call me May if you like, it's fine either way" she finally spoke up with a clear voice, seeming to realize she had been stared at for too long and decided to introduce herself

“ฉันชื่อวิศนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เมย์”
"My name is Wisanee, nice to meet you, May."

“เช่นกัน วิศนะ”
"Likewise, vision."

ว่าแล้วทั้งคู่ก็จับมือกันพอเป็นพิธี ก่อนฝ่ายหญิงจะฉีกยิ้มหวานให้
Then the two held hands ceremoniously before the woman flashed a sweet smile

“แล้วอย่าเผลอไปเอ๋อขายไอ้กล่องนั่นในราคาถูกๆ แบบนี้อีกล่ะ วิศนะ”
"Then don't accidentally sell that box for such a low price again, Visana."

ชายหนุ่มหัวเราะแหะๆ ออกมาอย่างนั้นเอง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่ามีบางอย่างที่เขาต้องถามเอาไว้
The young man chuckled awkwardly before remembering that there was something he needed to ask

“เออ จะว่าไปไอ้กล่องสมบัติอะไรเนี่ย ปกติแล้วมันขายได้เท่าไหร่กันเหรอ เมย์?”
"By the way, how much does that treasure box usually sell for, May?"

คำถามที่สาวน้อยยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก ก่อนเหลือบตาขึ้นเหมือนครุ่นคิด
The question that the young girl raised her finger to touch her lips before glancing up as if deep in thought

“ก็คงราวๆ นี้ล่ะมั้ง” พูดจบเธอก็ยกนิ้วขึ้นมาห้านิ้ว
"Maybe it's about this much," she said, then raised her hand with five fingers up

“ห้าหมื่นเหรอ...?”
"Fifty thousand, huh...?"

“ห้าล้าน”
"Five million"

พรวด!!!
Splash!!!

วิศนะสำลักน้ำลายออกมาเต็มแรง ดวงตาแทบถลนออกจากเบ้าเป็นรอบที่สามของวัน ปากที่อ้าค้างเริ่มสั่นพะงาบหน่อยๆ ส่งเสียงเล็ดลอดออกมาอย่างยากลำบาก
Visana choked on saliva with all his might, his eyes nearly popping out for the third time that day. His mouth, which was agape, began to tremble slightly, letting out sounds with great difficulty

“ห้าล้าน?”
"Five million?"

“อื้อ” เมษายิ้มหวาน “กล่องนี้เป็นกล่องสมบัติดาวทองที่สามารถเปิดสุ่มเอาไอเท็มระดับ S ถึง SSS ออกมาได้ แต่การจะเปิดกล่องเพื่อเอาไอเท็มข้างในออกมาได้จำเป็นต้องใช้กุญแจพิเศษที่มีวางขายอยู่ในตลาดประมาณ 5 แสนเหรียญล่ะมั้ง ส่วนของที่ได้จากกล่องนี้ก็คงจะเอามาขายได้ต่ำสุดก็น่าจะราวๆ”
"Uh-huh," May said with a sweet smile. "This box is a treasure box of golden stars that can randomly open to reveal items ranging from level S to SSS. However, to open the box and retrieve the items inside, you need a special key that is sold in the market for about 500,000 coins. The items obtained from this box could probably be sold for at least around..."

ว่าแล้วเมย์ก็ยกนิ้วขึ้นมาแปดนิ้ว
Then May raised her hand with eight fingers up

“...แปดล้าน?”
"...eight million?"

“แปดสิบล้าน!”
"Eighty million!"

พรวด!!!
Splash!!!

อีกรอบที่วิศนะสำลักน้ำลายตัวเอง แต่กลับรู้สึกราวรอบนี้คงเป็นเลือดมากกว่าที่พุ่งออกมาจากปากของเขา!
Once again, Wisana choked on his own saliva, but this time it felt more like blood was gushing out of his mouth!

“จริงเหรอ เมย์?”
"Really, May?"

“ใช่จ้ะ นั่นแหละราคาขายได้ต่ำสุดของกล่องดาวทองล่ะ”
"Yes, that's the lowest selling price for the gold star box."

“แล้วเอาของมาขายได้ตั้ง 80 ล้าน ทำไมกล่องมันขายได้แค่ 5ล้านเองล่ะ” วิศนะถามทั้งยังไม่หายตกใจดี
"Then you brought items to sell for 80 million. Why did the box only sell for 5 million?" Wisana asked, still in shock

“ก็อาจเป็นเพราะการจะเปิดเอาไอเท็มในกล่องนั้นมันมีโอกาสเสี่ยงที่จะเปิดมาแล้วไม่ได้อะไรเลยเหมือนกันน่ะสิ ...ถ้าจำไม่ผิดโอกาสเปิดแล้วจะไม่ได้อะไรเลยมันก็ 50-50 ละมั้ง แต่ถึงอย่างนั้นไอ้กล่องดาวทองนี่ก็ขายดีมากอยู่แล้ว ส่วนราคา 5 ล้านนั่นก็เป็นราคาต่ำสุดเลยด้วย”
"It might be because opening the items in that box carries the risk of getting nothing at all... If I remember correctly, the chance of opening it and getting nothing is about 50-50. Still, that golden star box sells very well. The price of 5 million is actually the lowest price."

ได้ยินแค่นั้นวิศนะก็ลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ทำท่าจะวิ่งตื่นไปที่อื่นเสียเฉยๆ ดีว่าเมย์คว้ามือของเขาไว้ได้ทันเสียก่อน
Hearing that, Wisana suddenly jumped up from the chair, ready to run off elsewhere, but May managed to grab his hand just in time

“นั่นนายจะไปไหน?”
"Where are you going?"

“จะไปเผาร้านของตาไอ้แปะนั่น!” เขาร้องขึ้นเสียงสูง “หน็อย! หลอกกันได้นะไอ้แปะเอ๊ย เตรียมตัวไปทักทายท่านยมบาลได้เลย สี่หมื่นเตี่ยแกสิ ฮึ๋ย คิดแล้วแค้น!!”
"I'm going to burn down that old man's shop!" he shouted in a high voice. "Hey! You think you can fool me, you little rascal? Get ready to greet Lord Yama. Forty thousand of your fathers! Hmph, just thinking about it makes me furious!!"

เมษาหัวเราะออกมาเสียงใสทันที ก่อนจะใช้สองมือดึงร่างของบุรุษตรงหน้าให้กลับมานั่งเหมือนเดิม แล้วยกมือขึ้นตบไหล่เขาดังป๊าบๆ ราวกับจะเป็นการปลอบที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
May laughed out loud immediately before using both hands to pull the man in front of her back to sit as before, then raised her hand to slap his shoulder with a loud thud, as if it were a comforting gesture that didn’t help at all

“เอาน่าๆ อย่าโมโหไปเลย ลุงเขาก็บอกว่าจะไม่ทำอีกแล้วไง”
"Come on, don't be angry. He said he wouldn't do it again."

“ถ้าฉันรู้เรื่องราคานะ พ่อกระโดดถีบขาคู่ไปแล้ว!”
"If I knew about the price, Dad would have jumped and kicked with both legs already!"

วิศนะร้องลั่นอย่างหงุดหงิด ทำเอาเมษาปล่อยก๊ากอีกรอบไปใหญ่
Visana shouted out in frustration, causing Maisa to burst into laughter once again

ส่วนคนกำลังฉุนจัดที่เพิ่งจะรู้คุณค่าของสิ่งของที่เกือบจะเสียไปก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆ พลางสบถยาวเหยียดอยู่อย่างนั้นเอง ...เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ! ตาลุงนั่นก็ทำกันได้ เห็นหน้าตาซื่อๆ แบบนั้นทำมาเนียนตีสี่หมื่น ราคาสองเท่า หน็อย! คนเราเดี๋ยวนี้รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ ขนาดในเกมยังมาหลอกกันหน้าตาเฉยเลย!
As for the person who is really furious after just realizing the value of something that was almost lost, they can only grit their teeth and curse loudly... Almost got screwed, right? That old man really did it. With that innocent face, he managed to pull off a forty-thousand price, double the cost! People these days really know how to put on a face but not show their true intentions; even in the game, they can deceive you so casually!

แปดสิบล้านนี่อัพเกรดจินนี่ให้พูดได้เป็น 1,000 ภาษาเลยมั้งน่ะ!
Eighty million would upgrade Genie to speak 1,000 languages, wouldn't it?

“นายนี่ตลกดีแฮะ” เมษาพูดขึ้นหลังจากหยุดขำรอบที่สองได้เป็นผลสำเร็จ
"You're quite funny," Meisa said after successfully stopping her laughter for the second time

“ตลกสิ ...เล่นจำอวดจนเกือบหมดตัว!” วิศนะประชดเสียงดัง “ดีนะเธอมาช่วยฉันได้ทัน ไม่งั้นฉันคงแย่ไปแล้ว”
"How funny... playing the clown until almost losing everything!" Wisana said sarcastically, "Good thing you came to help me in time, otherwise I would be in big trouble."

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ” เธอตอบอย่างร่าเริง
"Haha, it's okay, it's okay," she replied cheerfully

“แล้วว่าแต่เธอเถอะ ลากฉันออกมาจากร้านนั่นทำไม หรือเพราะรู้ว่าถ้าฉันรู้เรื่องราคาของกล่องทองนั่นแล้วจะไปกระทืบไอ้แปะนั่น?”
"By the way, why did you drag me out of that shop? Or is it because you know that if I find out the price of that gold box, I would go stomp on that guy?"

“เปล่าหรอกจ้า” เมษาปัดมือไปมา “แหม ใครจะไปเดาได้ถึงขนาดนั้น ฉันก็แค่มีเรื่องอยากจะคุยกับนายนิดหน่อยต่างหากเล่า”
"No, not at all," Meisa waved her hand. "Oh, who could possibly guess that? I just have a little something I want to talk to you about."

“คุยกับฉัน” ย้อนเสียงสูง พลางชี้นิ้วไปที่ตัวเอง
"Talk to me," she said in a high voice, pointing at herself

“ใช่แล้ว” เธอยิ้มแป้น “ฉันสังเกตเห็นนายมาตั้งแต่ตอนเข้าเมืองแล้ว ทีแรกก็เห็นท่าทางดูเงอะงะชอบกล แต่พอเห็นความไวของนายตอนหมุนตัวหลบรถขนเควสแล้ว ฉันงี้นึกสนใจนายขึ้นมาเป็นพิเศษเลยแหละ”
"That's right," she smiled brightly. "I noticed you since you entered the city. At first, I thought you looked a bit clumsy, but when I saw how quick you were at dodging the quest transport, I became particularly interested in you."

“รถขนเควส?” วิศนะทวนคำงงๆ ...อ้อ ไอ้ไดโนเสาร์เด็กแว๊นนั่นน่ะเหรอ คิดแล้วเขาก็เกาหน้าแกรก
"Quest transport?" Wisana repeated in confusion... Oh, that little dinosaur on a bike, huh? Thinking about it, he scratched his face.

“เธอเกิดสนใจฉัน เพราะฉันหลบรถเก่งเนี่ยนะ เมย์”
"You became interested in me because I dodged that sports car, right, May?"

“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกน่า” ว่าแล้วเมย์ก็ยิ้มกว้างขึ้นอีก “ฉันเป็นประเภทมองคนเก่งนะ รู้รึเปล่า แบบนายเนี่ยจัดอยู่ในประเภทคมในฝัก เห็นท่าทางงุ่มง่ามแบบนี้ เชื่อเถอะ เดี๋ยวอีกหน่อยจะเก่งระเบิดเถิดเทิงเลยล่ะ”
"That's not all," May said with a wider smile. "I'm the type who can read people well, you know? Someone like you falls into the category of a sharp mind hidden in a dull appearance. With that clumsy demeanor, believe me, soon you'll be explosively talented."

วิศนะเสยผมไปมาอย่างคนชักเริ่มรู้สึกเขินที่โดนชมไม่หยุด
Visana kept playing with her hair like someone who was starting to feel shy from being complimented non-stop

“...แล้วก็อีกอย่างนะ” เมษาพูดต่อ
"...and another thing," Meisa continued.

“อะไรเหรอ”
"What is it?"

“คนแบบนายเนี่ยมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าน่าสนใจสุดๆ”
"Someone like you can tell at a glance that it's extremely interesting."

ว่าแล้วเธอก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้ยกนิ้วขึ้นจิ้มจมูกคนตรงหน้า จนชายหนุ่มเผลอหน้าขึ้นสีแดงวูบ รีบดึงหน้าออกห่างปล่อยให้สาวน้อยน่ารักข้างๆ นั่งยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้นเอง
Then she leaned in closer and poked the nose of the guy in front of her with her finger, causing the young man to blush suddenly. He quickly pulled his face away, leaving the cute girl next to him sitting there with a wide smile

“อะไรของเธอเนี่ย ชมฉันมากๆ ฉันไม่มีของจะให้หรอกนะ” วิศนะพูดพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น จู่ๆ ก็ถูกผู้หญิงน่ารักๆ ชมแบบนี้เขาก็เขินเป็นเหมือนกันนะ!
"What is this? You're praising me so much. I don't have anything to give you," Wisana said while turning his face away. Suddenly being complimented like this by a cute girl made him feel shy too!

“ไม่หรอก นายมีของให้ฉันแน่นอนวิศนะ...” เมษาหัวเราะหึ
"No way, you definitely have something for me, Visna..." Maisa chuckled.

“หือ..?”
"Huh..?"

“ก็ตัวนายไง”
"It's you."

“หะ?” คนฟังเลิกคิ้วขึ้น
"Huh?" The listener raised an eyebrow

เห็นแล้วหญิงสาวก็หัวเราะคิกคักออกมาทันที ก่อนจะผายมือออก
Seeing this, the young woman immediately burst into a giggle before extending her hand

“คิดไปถึงไหนแล้วคะ พี่ชาย” เมษายิ้มขัน “ฉันหมายถึงว่า ฉันอยากจะชวนให้นายมาร่วมปาร์ตี้เดียวกับฉันต่างหากวิศนะ”
"Where have you thought about going, big brother?" Meisa smiled playfully. "What I mean is, I want to invite you to join the same party as me, Visana."

วิศนะร้อง “อ๋อ” ขึ้นมา คุ้นๆ อยู่เหมือนกันตอนที่ไอ้ธันวาเพื่อนรักมันอธิบายให้ฟังว่า “ปาร์ตี้” ที่ว่านี้มันหมายถึงการจับกลุ่มเล่นเกมเป็นทีเดียวกันนั่นเอง ซึ่งมันก็ทำให้เขาต้องยกมือขึ้นเกาศีรษะแกรกๆ พลางหันไปสบตากับหญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มแฉ่งมาให้
Visana exclaimed "Oh" as it sounded familiar when his dear friend Thun explained that the "party" referred to meant gathering to play games together. This made him scratch his head awkwardly while turning to meet the gaze of the smiling young woman in front of him

“ว่าไงมาเก็บเลเวลกับฉันเถอะน่า ถ้าเราร่วมเป็นทีมเดียวกันฉันว่ามันต้องสนุกแน่ๆ”
"Come level up with me, please. If we team up together, I think it will definitely be fun."

เมษาเอ่ยขึ้น หากแต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าปุเลี่ยนๆ
"April spoke up, but the young man just made a puzzled face."

“...ฉันว่าอย่าดีกว่า เมย์” เขาว่า
"...I think it's better not to, May," he said.

“ทำไมอ่ะ” เมษาหน้างอทันที
"Why?" May said with a frown immediately

“จะว่ายังไงดีล่ะ” ว่าแล้วก็ไหวไหล่ “เพราะอันที่จริงฉันเล่นเกมไม่เก่งล่ะมั้ง อ่า...เรียกว่าอ่อนมากเลยทีเดียวแหละ ก็เห็นแล้วนี่นา ขนาดขายของยังเกือบจะโดนโกงหมดตัวเลย ถ้าเธอไม่อยากได้ตัวถ่วงนะมองข้ามฉันไปเถอะ”
"What should I say?" she shrugged. "Because the truth is, I'm not very good at games. Um... I would say I'm quite weak at it. You can see that, right? I almost got cheated out of everything while selling stuff. If you don't want a burden, just overlook me."

“โธ่นึกว่าอะไร...” เมษายิ้มกว้าง พลางเอามือตบไหล่ของวิศนะแรงๆ สองสามที “ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า พี่ชาย ไอ้การเล่นเกมถ้ามาห่วงกลัวเล่นไม่เก่งเลยไม่อยากทำโน่นทำนี่ แล้วมันจะไปสนุกอะไร จริงมั้ยจ๊ะ?”
"Oh, what are you thinking..." Maysa smiled widely while giving Wisana a few hard pats on the shoulder. "Don't think too much about it, big brother. If you're worried about not being good at playing games and don't want to do this or that, then what's the fun in it, right?"

“...แต่ว่า”
"...but..."

“อีกอย่างฉันเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อน พอจะหาคนมาปาร์ตี้ด้วยกันก็มีแต่พวกชอบหลอกลวง ไม่จริงใจเลย ฉันอุตส่าห์เชื่อในตัวนายนะ วิศนะ นายจะปฏิเสธเหรอ?”
"Also, I don't really have many friends. When I try to find someone to party with, it's only those who like to deceive, not sincere at all. I really tried to believe in you, Visana. Are you going to deny it?"

พอเห็นสาวน้อยเมษาก็ทำตาปริบๆ ดูน่าสงสาร วิศนะก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ฉีกยิ้มแห้งๆ กลอกตาไปมาอย่างคนไม่รู้จะทำอย่างไรดี
When he saw the little girl in April, he looked at her with pity. Wisana started to feel lost, only able to force a dry smile and roll his eyes back and forth like someone who didn't know what to do

ไม่ทันไรก็มีหน้าต่างโปร่งแสงสีชมพูอ่อนโผล่ขึ้นมาตรงหน้าซึ่งมันคือหน้าต่างชวนเข้าปาร์ตี้ พอวิศนะอ่านจบก็เหลือบตาขึ้นมองหน้าเมษาที่กำลังส่งยิ้มเจื่อนๆ พลางใช้ดวงตาสีเทาใสแป๋วคู่นั้นเรียกหาความเห็นใจจากเขาเป็นกำลัง
Before long, a translucent light pink window appeared in front of him, inviting him to a party. Once Visana finished reading, he glanced up at Mae, who was giving a faint smile while using her bright gray eyes to seek his sympathy

“หวังว่าเธอคงจะไม่ได้หลอกฉันใช่มั้ยเนี่ย?” วิศนะว่า
"I hope you’re not deceiving me, right?" Wisana said

“แหม เห็นฉันเป็นคนยังไงกัน” เมษาว่า “ฉันไม่ช่วยนายเพื่อมาหลอกกินเงินของนายหรอก อีกอย่างนายก็รู้เรื่องราคาของกล่องดาวทองแล้วนี่นา ฉันจะไปทำอะไรได้ แล้วก็นะ! ถึงจะอยู่ปาร์ตี้เดียวกันฉันก็ไม่มีสิทธิไปยุ่งอะไรกับไอเท็มของนายได้อยู่แล้วย่ะ”
"Well, how do you see me?" Maysa said. "I'm not helping you to trick you into giving me your money. Besides, you already know the price of the golden star box. What can I do? And, you know! Even though we're at the same party, I have no right to interfere with your items anyway!"

“....” วิศนะพูดไม่ออก
"... " Visana was speechless.

“ไม่เชื่อนายก็ลองถาม AI ของนายดูสิ”
"If you don't believe me, just ask your AI."

วิศนะมองไปที่เมษาซึ่งยังคงส่งสายตาวิงวอนไม่เลิก
Visana looked at Meesa, who was still gazing pleadingly

“จริงเหรอจินนี่ เรื่องที่เมย์บอกน่ะ” วิศนะถาม
"Is it true, Ginny, what May said?" Wisana asked

“จริงค่ะ หากนายท่านไม่ทำการโอนให้ ผู้เล่นคนอื่นก็ไม่มีสิทธิเข้ามาวุ่นวายกับสมบัติของนายท่านได้แม้แต่น้อยค่ะ”
"That's right. If you do not transfer, other players have no right to interfere with your property at all."

“เห็นมั้ยล่ะ” ว่าแล้วเมษาก็ยิ้มหวาน
"Do you see?" With that, Maysa smiled sweetly

วิศนะสบดวงตากลมโตน่ารักคู่นั้นของเมษาอย่างครุ่นคิด ...จริงอยู่ที่ว่าเธอคนนี้ช่วยเขาเอาไว้เมื่อครู่ ซึ่งเขาเองก็รู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง แต่ยามนี้เขาชักไม่มั่นใจเสียแล้วว่าสาวน้อยตรงหน้าจะจริงใจกับเขาที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกแค่ไหน
He gazed thoughtfully into the lovely round eyes of Maesa... It was true that she had helped him a moment ago, and he felt deeply grateful. But now, he was starting to doubt how sincere this young girl, whom he had just met for the first time, really was.

แถมเขายังมีภารกิจต้องไปตามหาตัววรัญญาอีกด้วย!
Moreover, he also has a mission to find Waranya!

ยิ่งคิดวิศนะก็ยิ่งปวดหัว แต่พอมองตาใสแป๋วน่ารักของสาวน้อยฝั่งตรงข้ามแล้วเขาก็ได้แต่ถอนใจ ...แล้วก็อ่อนใจด้วย
The more he thought about it, the more his head hurt, but when he looked into the bright, lovely eyes of the girl across from him, he could only sigh... and feel resigned.

“ก็ได้ๆ ฉันไปเก็บเลเวลกับเธอก็ได้เมย์”
"Alright, I can go level up with you, May."

“จริงนะ” เมษาร้องลั่น “พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”
"Really," Mae said loudly. "Once I say it, I can't take it back."

“อืม ฉันจะไปกับเธอ แต่แค่ชั่วคราวนะ เพราะฉันเองก็มีสิ่งที่จะต้องไปทำในเกมด้วย”
"Um, I'll go with you, but just for a while, because I have things I need to do in the game too."

ได้ยินแบบนั้นแล้วเมษาก็กระโดดตัวลอย
Upon hearing that, Maysa jumped with joy

“เย้ ยอดไปเลยวิศนะ ทีนี้ฉันก็มีเพื่อนผจญภัยกับเขาซักที!”
"Yay, that's great, Visana! Now I finally have a friend to go on an adventure with!"

ไม่พูดเปล่าเจ้าหล่อนยังลุกขึ้นคว้าแขนเขามาเขย่าพลางกระโดดไปมาราวกับเด็กเพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่ก็ไม่ปาน วิศนะกลั้นหัวเราะขำ แล้วก็ยอมกดตกลงในหน้าต่างชวนเข้าปาร์ตี้ของเมษาอย่างช่วยไม่ได้
Not only did she not speak, but she also got up, grabbed his arm, shook it, and jumped around like a child who just got a new toy. Wisana couldn't help but laugh and reluctantly agreed to join Maesa's party invitation

“รับประกันเลยวิศนะ นายไม่ผิดหวังกับฉันแน่” เมษาว่า “ก่อนอื่นฉันจะไปช่วยนายเพิ่มระดับก่อน นายจะได้มีเลเวลพอๆ กับฉันเราสองคนจะได้ไปลุยปาร์ตี้เควสกันให้สุดเหวี่ยงไปเลย!”
"I guarantee you won't be disappointed with me," said Maisa. "First, I'll help you level up so you can be at the same level as me, and then we can go all out on party quests together!"

“เอาล่ะๆ ยังไงก็ได้นะเมย์ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปซื้อแรมมาอัพเกรด AI ของฉันก่อน”
"Alright, alright, whatever you say, May, but right now I need to go buy some RAM to upgrade my AI first."

“แรมเหรอ ได้เลย ฉันรู้จักร้านนึกขายถูกมากเลยตามมาสิ”
"Ram? Sure, I know a store that sells it very cheaply, just follow me."

ว่าแล้วเมษาก็ลากแขนเขาไปพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่วิศนะชักจะรู้สึกชินกับมันไปเสียแล้วสิ มันเป็นรอยยิ้มร่าเริงที่เขาเห็นแล้วก็รู้สึกเบิกบานใจตามไปได้อย่างน่ามหัศจรรย์
Then, Mae dragged his arm along with a sweet smile that Wisana was starting to get used to. It was a cheerful smile that, when he saw it, made him feel wonderfully uplifted

เอาเถอะ...
Alright...

ยังไงวันนี้ก็คงยังหาตัววรัญญาไม่เจอหรอก..
Anyway, today I probably still won't be able to find Woranya.

ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องตอบแทนบุญคุณเมย์ด้วย
No matter what, he has to repay May's kindness

วันนี้ก็คงต้องเปิดใจเล่นเกมออนไลน์ไปก่อน ...ซึ่งบอกตามตรงเลย ตอนนี้เขาก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเขาชักจะเริ่มรู้สึกสนุกกับมันขึ้นมาแล้วสิ
Today, I guess I have to open my heart and play online games for now... to be honest, I really can't deny that I'm starting to feel fun with it.

“อย่าลากสิเมย์ ฉันเดินเองได้!”
"Don't pull me, May. I can walk by myself!"

Stage 4

เริ่มต้นผจญภัยในสนามรบ
Start your adventure on the battlefield

“เอาล่ะ...ทีนี้เราก็ได้ของครบแล้วล่ะ วิศนะ”
"Alright... now we have everything we need, Visana."

“จ้าๆ” เจ้าของชื่อลากเสียงตอบเนือยๆ ขณะเบือนหน้าไปมองสาวน้อยหน้าใสคนข้างๆ ซึ่งกำลังฉีกยิ้มฮัมเพลงไปพลาง ตรวจข้าวของในมือไปพลางอย่างอารมณ์ดี
"Sure, sure," the owner of the name replied lazily, turning to look at the cheerful young girl next to her, who was smiling widely and humming a tune while checking the items in her hands with a good mood

“ฉันว่า...เธอไม่ซื้อเยอะไปหน่อยเหรอ เมย์” วิศนะพูด ขณะเอี้ยวตัวชะโงกหน้าลงไปมองข้าวของที่เพื่อนใหม่เพิ่งไปกว้านซื้อมาจากตลาด แล้วก็ได้แต่ฉีกยิ้มเจื่อน
"I think... you bought a bit too much, didn't you, May?" Wisana said while leaning over to look at the items that her new friend had just bought from the market, and could only manage a faint smile.

“ไม่เยอะไปหรอก ก็ต้องตุนไอเท็มไว้ใช้สำหรับสองคนนี่นา กว่าเราจะกลับไปในเมืองอีกทีระดับของนายจะคงขึ้นมาถึง 15 แล้วละมั้ง มันก็นานอยู่นา”
"It's not too much. We need to stock up on items for the two of us. By the time we get back to the city, your level will probably have risen to 15, right? That will take a while."

“จริงเหรอ!” คนฟังถึงกับตาโต รีบซอยเท้าเดินมาเทียบข้างเมษาแทบไม่ทัน
"Really?!" The listener's eyes widened as they hurriedly walked over to stand next to Maesa

พอได้เห็นจึงรู้เลยว่าสิ่งที่แม่เจ้าประคุณพูดคงจะเป็นเรื่องจริงอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะไอเท็มจำนวนมากที่ถูกเปลี่ยนจากวัตถุให้กลายเป็นรูปการ์ดเพื่อที่จะได้พกพาง่ายๆ นั้นกำลังถูกตรวจสอบอยู่ในมือของเมษาเป็นจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็น เหล่าขวดน้ำยาหลากหลายสี แท่งระเบิดสารพัดแบบ ขนนกนางฟ้านานาชนิด และของจิปาถะอย่างอื่นอีกมากมายจนนับไม่ถ้วน
Upon seeing it, I immediately realized that what the esteemed mother mentioned must undoubtedly be true. This is because a large number of items that have been transformed from objects into card forms for easy portability are currently being examined in Meisa's hands. These include various colored bottles of liquid, all kinds of explosive sticks, various types of angel feathers, and countless other miscellaneous items

“ทำไมล่ะ นายมีธุระต้องไปทำที่ไหนเหรอ?” เมษาถามกลับมาลอยๆ ทั้งที่ยังง่วนคงอยู่กับการเรียงไอเท็มต่างๆ ใส่เข้าไปในบานหน้าต่างสีชมพูสวย
"Why? Do you have something to do somewhere?" Maysa asked back casually while still busy arranging various items into the beautiful pink window

“...อือ ก็ฉันต้องไปตามหาคนนิดหน่อยน่ะ”
"...Yeah, I just need to go look for someone a little bit."

“เอาน่าๆ เดี๋ยวยังไงเราก็ต้องเข้าเมืองหลวงอยู่แล้ว ถึงตอนนั้นค่อยให้สมาคมนักสำรวจค้นหาแอดเดรสติดต่อหาเขาโดยตรงเลยก็ยังไม่สายจริงมั้ย?”
"Come on, we have to go to the capital anyway. By then, we can let the Explorers' Association find his contact address directly; it won't be too late, right?"

“งั้นเหรอ?” วิศนะเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ
"Is that so?" Wisana said uncertainly

“ใช่แล้วจ้า” เมษาตอบกลับยิ้มๆ “ระหว่างทางไปเมืองหลวง ทริสทาน นายก็เก็บเลเวลไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกัน พอถึงที่นั่นปุ๊ปจะได้ไปลงทะเบียนสายอาชีพได้เลย”
“Yes, that’s right,” Meisa replied with a smile. “On the way to the capital Tristan, you can level up a bit first. Once we get there, you can register for your profession right away.”

“หา...อ่อ เอางั้นก็ได้” คนฟังรับคำ พลางพยักหน้าหงึกๆ ทั้งยังติดจะงงๆ อยู่ ขณะที่เดินตามหลังเพื่อนใหม่ต้อยๆ โดยในมือยังคงกำแรมเกรด D ที่เมษาเพิ่งไปต่อราคาซื้อมาให้ด้วยฝีปากที่เขาอยากจะยกมือกระดกน้ำชาคารวะสักสิบจอก! ใครจะไปคาดคิดว่าเจ้าหล่อนจะสามารถต่อราคาไอ้เจ้าแรมนี้ให้เขาได้ชนิดที่ถูกกว่าร้านแรกชนิดไม่เห็นฝุ่น! แค่ตัวเลขประเดิมในราคาสามหมื่นเหรียญก็ทำให้วิศนะแทบจะยิ้มจนแก้มปริแล้ว แต่ที่ไหนได้พอแม่เจ้าประคุณเริ่มเปิดปากต่อราคาพ่อค้าคนนั้นได้ประมาณห้านาทีเท่านั้นแหละ
"Ah... oh, that's fine." The listener nodded repeatedly, still a bit confused, as they followed their new friend closely, holding onto the D-grade ram that Meisa had just bargained for with a skill that made him want to raise his teacup in salute at least ten times! Who would have thought she could negotiate the price of this ram so much lower than the first shop, practically without a trace! Just the initial price of thirty thousand dollars almost made Visna smile from ear to ear, but as soon as the dear lady started haggling with the merchant, it only took about five minutes.

พริบตาเดียวราคามันก็ลดฮวบๆ เหลือแค่ 20,000 ได้ยังไงก็ไม่รู้!!
In the blink of an eye, the price dropped drastically to just 20,000, I don't know how!!

นอกจากนี้วิศนะยังได้เรียนรู้กลวิธีอีกอย่าง นั่นคือการซื้อของด้วยปริมาณจะทำให้ได้ส่วนลดมากขึ้น ส่วนวิธีต่อราคาอย่างอื่นเป็นกลยุทธ์ส่วนบุคคล ตัวอย่างเช่น เมษาถนัดใช้วิธีคิดเงินวกไปวนมาให้คนคิดเงินมึนหัวตึ๊บๆ จนยอมถัวราคาหยวนให้นั่นเอง ดูๆ ไปแล้วไม่ว่าจะมองมุมไหนพ่อค้าคนนั้นก็ไม่เห็นจะกำไรตรงไหนเลย
Additionally, Wisana learned another tactic, which is that buying in bulk can lead to greater discounts. Other bargaining methods are personal strategies. For example, Meisa is skilled at using a method of confusing the cashier with back-and-forth calculations until they agree to round down the price. Looking at it from any angle, that merchant doesn't seem to make a profit at all

หัวหมอชัดๆ แม่เมษาคนนี้!
This mother of May is clearly cunning!

“นี่เมย์ แล้วไอ้แรมเนี่ยมันต้องอัพเกรดกันยังไงล่ะ?” วิศนะเอ่ยปาก เมื่อทั้งคู่หยุดฝีเท้าลงนั่งพักใต้ร่มไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง หลังจากเดินออกมาจากเมืองได้เกือบ 2 กิโล
"This is May, and how does this Ram need to be upgraded?" Wisna spoke up as the two of them stopped and sat down to rest under a large tree after walking nearly 2 kilometers out of the city

“ไหนขอฉันดูหน่อยสิ” เมษาหยิบแรมมาดู แล้วใช้มือพลิกไปมาสองสามรอบ “ของนี่อัพเกรดไม่ยาก แรมที่นายซื้อมาเป็นไอเท็มขั้นต้น สามารถอัพเกรดได้เลย ไม่ต้องมีเงื่อนไขอะไรหรอก”
"Can I take a look?" Maysa picked up the RAM and flipped it around a few times with her hand. "This item is easy to upgrade. The RAM you bought is a basic item and can be upgraded right away without any conditions."

“หือ?” คนฟังเลิกคิ้วขึ้น “ถ้าแรมเกรดดีกว่านี้มันจะมีเงื่อนไขในการอัพเกรดด้วยเหรอ?”
"Huh?" The listener raised an eyebrow. "If the RAM is of better quality, will there be conditions for upgrading?"

“อื้อ” เมษายิ้มรับ “อย่างแรมเกรด C จะอัพเกรดได้ก็ต่อเมื่อตัวผู้เล่นมีระดับเลเวลเกิน 20 ขึ้นไป ส่วนแรมเกรด B ก็อย่างน้อย 50 แล้วต้องมีการทำเควสด้วย หรืออะไรเนี่ยแหละ นอกจากนี้ฉันก็ไม่รู้แล้ว เพราะผู้เล่นที่อัพเกรด AI ได้เกินระดับ B ก็มีแค่ไม่กี่คนหรอก”
"Uh-huh," Meisa smiled. "For C-grade RAM, it can only be upgraded when the player reaches level 20 or higher. As for B-grade RAM, it needs to be at least level 50 and requires completing a quest or something like that. Besides that, I don't know much more because there are only a few players who can upgrade AI beyond B-level."

“เข้าใจแล้ว” วิศนะรับคำเสียงอ่อย ก่อนถอนหายใจเฮือก
"I understand," Wisana replied in a soft voice before letting out a deep sigh

การอัพเกรด AI นี่วุ่นวายกว่าที่คิดแฮะ นอกจากต้องหาซื้อแรมราคาแพงหูดับตับไหม้แล้ว ยังมีเงื่อนไขในการอัพเกรดอีก เวรแล้วไง ดันเผลอไปสัญญากับจินนี่ว่าจะอัพเกรดเธอเป็นระดับสูงสุดซะด้วยสิ...
Upgrading this AI is more complicated than I thought. Besides having to buy expensive RAM that costs an arm and a leg, there are also conditions for the upgrade. Damn it, I accidentally promised Ginny that I would upgrade her to the highest level...

“แล้วไอ้ง่ายๆ ที่ว่าของเธอนั่นมันทำยังไงกันล่ะ เมย์” คำถามที่สองตามมา
"So how do you do that simple thing of yours, May?" The second question followed

“นายเปิดกล่องดีวีดีนั่นออกมาก็พอ ส่วนที่เหลือเดี๋ยว AI ของนายจะจัดการเอง” คำอธิบายที่คนฟังพยักหน้าวืด ใช้มือเปิดกล่องดีวีดีตามที่บอกอย่างว่าง่าย แล้วจู่ๆ ไอเท็มในมือก็หายวับไปกับตา
"Just open that DVD box, and the rest will be handled by your AI." The listener nodded and easily opened the DVD box as instructed, and suddenly the item in their hand vanished into thin air

“นายท่านต้องการอัพเกรดจินนี่ให้เป็นระดับ D ใช่มั้ยคะ?”
"Do you want to upgrade the genie to level D, sir?"

“เอาเลย สาวน้อย” วิศนะตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง
"Go ahead, little girl," Wisana replied with a wide smile

“รับทราบค่ะ กรุณารอสักครู่ ......ดาวน์โหลดข้อมูลเรียบร้อย คำนวณแล้วต้องใช้เวลาในการอัพเกรดแรมเป็นเวลา 2 ชั่วโมงค่ะ”
"Understood. Please wait a moment... The data has been downloaded successfully. It will take 2 hours to upgrade the RAM."

“2 ชั่วโมง!” ตัวเลขที่ทำเอาคนฟังตาแทบเหลือก ไม่นานนัก หน้าต่างบานหนึ่งก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับประโยคสั้นๆ ว่า “Data Download 1%”
"2 hours!" The number that made the listeners' eyes nearly bulge. Before long, a window appeared with the short sentence: "Data Download 1%"

“ก็เป็นธรรมดา เวลาอัพเกรดคอมพิวเตอร์มันก็ไม่ได้เสร็จในทันทีไม่ใช่หรือไง” เมษาตอบยิ้มๆ
"It's normal, isn't it, that when you upgrade a computer, it doesn't get done immediately?" Maysa replied with a smile

“นี่หมายความว่าฉันจะไม่มี AI ใช้ตั้งสองชั่วโมงใช่มั้ยเนี่ย!”
"This means I won't have AI for two whole hours, right?!"

“นายก็มีฉันคอยช่วยนี่ไงจ๊ะคุณพี่” เมษาพูดแล้วก็หันมายิ้มหวานให้ วิศนะได้แต่ถอนใจปลงตกกับชีวิต ตอนนี้เขาหมดหนทางที่จะตามหาวรัญญาต่อแล้วจริงๆ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้จริงๆ ก็คงจะมีแค่การ “รอ” เท่านั้นแล้วสินะ
"You have me to help you, don't you, dear?" Maysa said, turning to smile sweetly. Wisana could only sigh and accept his fate. Right now, he truly had no way to continue searching for Waranya. The only thing he could really do now was to "wait."

“เอาล่ะ ไหนๆ ก็ว่างทั้งที ฉันจะอธิบายข้อมูลของโลกไพรด์ให้นายรู้จักก่อนดีมั้ย พ่อมือใหม่” เมษาถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นทุกที
"Alright, since we have some free time, should I explain the information about the Pride world to you first, newbie dad?" May asked with her usual cheerful face

“...ก็ได้” ชายหนุ่มตอบเสียงอ่อย อย่างคนไม่ค่อยมีกะจิตกะใจนัก
"...okay," the young man replied in a low voice, as if he wasn't very motivated.

“ถ้างั้นเรามาเรียนรู้เรื่องของหน้าต่างข้อมูลกันก่อนนะ” ว่าแล้วเมย์ก็เรียกเอาหน้าต่างข้อมูลของตัวเองให้ปรากฏขึ้นมา กรอบสี่เหลี่ยมโปร่งแสงแบ่งออกเป็นสี่ช่องต่างอยู่ในสีชมพูหวานเหมาะกับบุคลิกน่ารักของเจ้าตัว
"Then let's learn about the information window first," May said as she called up her own information window. The translucent square frame was divided into four sections in a sweet pink color, fitting her cute personality

“รออะไรอยู่คะ เรียกมันขึ้นมาสิ”
"What are you waiting for? Call it up!"

พอเห็นคนข้างๆ เหวอไปนาน เธอก็ขึ้นเสียงนิดๆ ด้วยความขำระคนหมั่นไส้จนวิศนะเลิกคิ้วขึ้น
When she saw the person next to her looking stunned for a long time, she raised her voice slightly out of amusement, which made Visna raise an eyebrow

“ก็...มันเรียกขึ้นมายังไงล่ะ”
"Well... how did it get called up?"

ความซื่อบื้อของผู้เล่นมือใหม่ทำให้หญิงสาวต้องหัวเราะร่วน แทนที่จะอึ้งจนพูดไม่ออกเมษากลับยิ้มหวานก่อนสาวเท้าเดินเข้ามาชิด
The naivety of the novice player made the young woman burst into laughter. Instead of being stunned into silence, Maesa smiled sweetly before stepping closer

“ไม่ยากเท่าไหร่หรอกน่า” เมษาพูด “แค่นายคิดว่าจะเรียกอะไรออกมา ต้องการที่จะใช้อะไร ของทุกอย่างนายแค่นายจินตนาการถึงมัน มันก็จะโผล่ออกมาให้เห็นแล้วล่ะ”
"It's not that hard," May said. "You just have to think about what you want to call it, what you want to use. You just need to imagine it, and it will appear for you to see."

“จินตนาการ?” วิศนะเปรยเบาๆ แล้วจึงทำสมาธิเพ่งสายตาอยู่ครู่หนึ่งแล้วคิดตามที่เมษาบอก หน้าต่างข้อมูลทั้งสี่อันก็โผล่พรวดขึ้นมาทันที
"Imagination?" Wisana murmured softly, then focused his gaze for a moment and thought about what Maisa had said. The four information windows suddenly popped up

พอทำได้สำเร็จ ใบหน้าคมก็ขยับรอยยิ้มกว้างทันที หน้าต่างข้อมูลของเขาแตกต่างจากหญิงสาวคนข้างๆ นิดหน่อยตรงที่เป็นสีน้ำเงินเข้มเรียบๆ ไม่มีลวดลายสวยๆ เป็นรูปดอกไม้เหมือนของหล่อน
As soon as he succeeded, his sharp face broke into a wide smile. His information window was slightly different from the young woman next to him in that it was a plain dark blue with no beautiful floral patterns like hers

“เก่งมากๆ” คุณครูจำเป็นกล่าวชม “เห็นรึเปล่าว่าลายหน้าต่างข้อมูลของนายกับของฉันมันไม่เหมือนกัน ถ้าอยากใส่ธีมก็ไปตกแต่งเอาที่เครื่อง P.M. ทีหลังก็ได้นะ”
"Very good," the teacher praised. "Do you see that the pattern of your data window and mine are different? If you want to add a theme, you can decorate it on the P.M. machine later."

“อืม” วิศนะพยักหน้ารับ
"Um," Wisana nodded in agreement

“เอาล่ะ ถ้างั้นเรามาทำความรู้จักหน้าต่างพวกนี้กัน” ว่าแล้วเธอก็ชี้ไปที่กรอบหน้าต่างอันแรก “หน้าต่างอันแรกชื่อว่า หน้าต่างสถานะผู้เล่น หน้าต่างอันนี้จะคอยบอกว่าตอนนี้นายอยู่ในระดับไหน มีพลังชีวิตหรือพลังเวทมนตร์เหลือเท่าไหร่ แล้วก็ยังบอกค่าความสามารถรวมไปถึงคะแนนชื่อเสียงอีกด้วย”
“Alright, then let's get to know these windows,” she said, pointing to the first window frame. “The first window is called Player Status Window. This window will tell you what level you are currently at, how much health or magic power you have left, and it will also display your overall ability stats as well as your reputation points.”

“ว่าง่ายๆ ก็เป็นหน้าต่างข้อมูลตัวฉันใช่มั้ย?”
"Simply put, it's a window of information about me, right?"

“ใช่แล้วจ้า” ได้ยินเช่นนั้นเขาก็ก้มลงมองหน้าต่างข้อมูลของตัวเอง พลางไล่ตาอ่านตัวหนังสือ
"That's right," upon hearing that, he leaned down to look at his own data window while scanning the text with his eyes

ข้อมูลตัวละคร
Character Information

ผู้เล่น : วิศนะ
Player: Wisana

อาชีพ : นักผจญภัยมือใมห่
Occupation: Adventurer

เลเวล : 5
Level: 5

พลังชีวิต : 450/ 450
Life Force: 450/450

พลังโจมตี : 25 พลังป้องกัน : 8
Attack Power: 25 Defense Power: 8

เวทมนตร์ : 25 แม่นยำ : 40
Magic: 25 Accuracy: 40

พอเห็นชายหนุ่มเงียบไป เมษาจึงชะโงกหน้าลงมาอ่านคำอธิบายสามสี่บรรทัดนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนรอยยิ้มบางเบาจะผุดขึ้นบนใบหน้า
When she saw the young man fall silent, Maysa leaned down to quickly read the three or four lines of explanation, before a faint smile appeared on her face

“ขนาดเป็นมือใหม่แต่ก็ยังอัพเลเวลขึ้นมาได้ถึง 5 เชียวนะ” เธอว่า
"Even as a beginner, I've managed to level up to 5." she said

“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ฆ่าไอ้เห็ดผีไปตัวเดียวระดับก็ขึ้นพรวดๆ แบบนี้ สงสัยเกมนี้คงจะไม่ยากอย่างที่คิดละมั้ง” คำพูดลอยๆ ของวิศนะทำเอาเมษาถึงกับชะงักกึก นัยน์ตาคู่สวยตวัดขึ้นสบตาเพื่อนชายอย่างไม่ค่อยจะเชื่อหูเท่าไหร่นัก
"It's not that much. Just killing one ghost mushroom and my level shot up like this. I guess this game might not be as hard as I thought." Visna's casual words made Meisa stop in her tracks, her beautiful eyes darting up to meet her male friend's gaze, not quite believing what she heard

“นายบอกว่าฆ่าเห็ดไปตัวเดียวเลเวลขึ้นจาก 1 ไป 5 เลยเหรอ” เธอถาม
"Did you say that killing one mushroom levels you up from 1 to 5?" she asked

“ใช่ ก็มันเป็นตัวเดียวที่ฉันฆ่าได้ในเกมนี้นี่”
"Yes, it's the only one I could kill in this game."

“จริงเหรอเนี่ย” สาวน้อยร้องเสียงหลง “นายฆ่าตัวอะไรไปเนี่ย ปกติจากเลเวล 1 ไป 5 มันไม่ขึ้นเร็วขนาดนี้หรอกนะ บางคนเขาตีกันเป็นวันๆ เชียว แล้วนายจำได้มั้ยว่าตัวนั้นมันเป็นตัวอะไร”
"Is that really true?" the girl exclaimed in surprise. "What did you do to level up like this? Normally, it doesn't go up this fast from level 1 to 5. Some people fight for days! And do you remember what that character was?"

“เอ่อ...” วิศนะลากเสียง พลางเหลือบตาขึ้นอย่างครุ่นคิด “มันเป็นเห็ดสีเขียวตัวใหญ่ๆ หน้าตาอ้อนเท้านิดหน่อย แถมยังชอบร้องว่า อุกี๊~ หรือไงเนี่ยแหละ”
"Um..." Wisana elongated his voice while glancing up thoughtfully. "It's a big green mushroom that looks a bit cute and likes to say 'Uki~' or something like that."

“บอสเห็ดเขียว!”
"Green mushroom boss!"

“บอส?”
"Boss?"

วิศนะทวนคำงงๆ ก่อนเอียงคอน้อยๆ เขายังปรับอารมณ์ตามท่าทีตกใจของหญิงสาวร่างบางตรงหน้าไม่ทันเมษาได้แต่อึ้งและสงสัยว่าตานี่ฆ่ามอนสเตอร์ที่มีระดับสูงกว่าตัวเองเกิน 30 ขั้นได้ยังไงกันเนี่ย ปกติถ้าความห่างของเลเวลที่มีมากกว่า 30 ขั้นขึ้นไป ผู้เล่นแทบจะสร้างความเสียหายอะไรให้มอนสเตอร์ไม่ได้เลยแท้ๆ
Visana repeated the confusing words before tilting his head slightly. He was still adjusting his mood to the shocked demeanor of the slender young woman in front of him. Maysa could only be stunned and wondered how this guy had managed to kill a monster that was over 30 levels higher than himself. Normally, if the level difference is more than 30 levels, players can hardly deal any damage to the monster at all

ในโลกของไพร์ด ถ้าหากกรณีที่ผู้เล่นมีระดับสูงกว่ามอนสเตอร์ หลังจากที่มอนสเตอร์ตายแล้ว จะได้รับค่าประสบการณ์น้อยลงไปตามสัดส่วน แต่ถ้าหากมอนสเตอร์เลเวลมากกว่าผู้เล่นละก็ ...ค่าความเสียหายที่ผู้เล่นโจมตีใส่มอนสเตอร์นั้นจะถูกลดความแรงลงไปถึง 50% ทีเดียว!
In the world of Pride, if a player is at a higher level than a monster, after the monster dies, they will receive less experience proportionally. However, if the monster's level is higher than the player's... the damage that the player inflicts on the monster will be reduced by up to 50%!

เมื่อสมองรับรู้ถึงความคิดที่ว่า เมษาก็หันกลับไปจ้องหน้าชายหนุ่มตรงหน้าเขม็ง แถมที่ฆ่าไปได้ยังเป็นบอสเห็ดเขียวสุดเขี้ยวอีกด้วย แม้แต่เพลย์เยอร์เลเวล 38 เท่ากันยังตีไม่ได้ง่ายๆ เลยแท้ๆ
When the brain perceives the thought that April turned back to stare intently at the young man in front of him, it also realizes that the one killed was the fierce Green Mushroom boss. Even a player at level 38, the same level, couldn't defeat it easily

อีตานี่คมในฝักของจริง
This guy is sharp in the sheath for real

“...สายตาของฉันนี่ยังแหลมเหมือนเดิมเลยแฮะ” เมษาพูดออกมาลอยๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่เดิม ส่วนวิศนะก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆ เพราะไม่เข้าใจความหมายที่ฝั่งตรงข้ามพูดเลยสักกะนิด
"...my eyesight is still sharp as ever," Meisa said casually before walking back to her original spot, while Wisana could only scratch his head, completely not understanding the meaning of what the other side said at all.

“อ่ะ นี่วิศนะ นี่เป็นข้อมูลของฉัน อยู่ปาร์ตี้เดียวกันก็ควรจะรู้ความสามารถกันไว้หน่อยนะ” เธอว่าต่อพลางกดปุ่มเล็กๆ ในบานหน้าต่าง วูบเดียวกรอบโปร่งแสงสีชมพูหวานก็ลอยหวือมาอยู่ตรงหน้าให้เขาก้มลงอ่านบ้าง
"Ah, this is Visna. This is my information. Since we're in the same party, we should know each other's abilities a little." She continued while pressing a small button on the window. In an instant, a sweet pink translucent frame floated in front of him for him to lean down and read

ข้อมูลตัวละคร
Character Information

ผู้เล่น : เมษา
Player: Meisa

อาชีพ : มือปืน
Occupation: Hitman

เลเวล : 28
Level: 28

พลังชีวิต : 3,828 / 3,828
Life Force: 3,828 / 3,828

พลังโจมตี : 75 พลังป้องกัน : 55
Attack Power: 75 Defense Power: 55

เวทมนตร์ : 15 แม่นยำ : 150
Magic: 15 Accuracy: 150

เห็นแล้ววิศนะก็ผิวปากหวือ ...คิดไม่ผิดเลยว่าเมษาต้องมีระดับสูงพอสมควร ดูได้จากความช่ำชองในการเล่นเกมแล้ว เจ้าหล่อนกินเขาขาดไปแยะเลยทีเดียว
Seeing this, Wisana whistled... It’s no mistake to think that April must be quite skilled. You can tell from her expertise in playing the game; she definitely outclassed him by a lot.

“ทำไมค่าความสามารถของเธอถึงไม่เหมือนฉันล่ะ เมย์” ชายหนุ่มถามหลังสังเกตเห็นว่าหน้าต่างของเขาไม่มีความสามารถ ‘แม่นยำ’ เหมือนของเธอ แต่กลับถูกแทนที่ด้วย ‘โชค’ แทน
“Why is your ability different from mine, May?” the young man asked after noticing that his window did not have the ability ‘Precision’ like hers, but was instead replaced with ‘Luck’ instead.

“อ๋อ ตรงนี้มันจะเป็นค่าความสามารถส่วนบุคคลจ้ะ” เมษาตอบ “ตอนเข้าเกมมาครั้งแรกนายได้เจอกับ NPC ที่คอยแนะนำผู้เล่นใหม่แล้วใช่มั้ยล่ะ?” สิ้นคำ ใบหน้าตายด้านของยัยเอด้าก็ลอยวืดเข้ามาในความทรงจำของวิศนะทันที
"Oh, this is the personal ability value," Meisa replied. "When you first entered the game, you met the NPC that helps new players, right?" As she finished speaking, the blank expression of that Ada immediately floated into Wisna's memory

สงสัยคงเป็นตอนที่เจ๊แกโผล่พรวดเข้ามาจ้องตาเป๋งนั่นละมั้ง
I guess it must be the moment when she suddenly appeared and stared at me intently

“นั่นแหละ ตอนล็อคอินเข้าเกมครั้งแรก NPC จะทำการแสกนความสามารถของเราตามโครงสร้างของร่างกาย ความชำนาญหรือบุคลิกน่ะจ้ะ เพราะแบบนี้ผู้เล่นทุกคนก็เลยมีค่าความสามารถที่แตกต่างกัน สายอาชีพหรือวิธีการเล่นต่างๆ ก็จะวัดจากค่าความสามารถนี้แหละ”
"That's right, when you log into the game for the first time, the NPC will scan your abilities based on your body structure, expertise, or personality. Because of this, every player has different ability values. The career paths or play styles will be measured from these ability values."

“อ๋อ~” วิศนะลากเสียง “แล้วอย่างฉันนี่ควรเล่นอาชีพอะไรดีล่ะ?”
"Oh~" Wisana elongated the sound, "So what profession should I play?"

“เดี๋ยวดูก่อนนะ” เมษากวาดตามองค่าความสามารถตรงหน้าวูบหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด “อืม อย่างของนายเนี่ยดูยากแฮะ วิศนะ ค่าพลังโจมตีกับพลังเวทมนตร์มันเท่ากันพอดีแบบนี้เขาเรียกว่าสายสมดุลนะ พวกนี้มองแนวทางการเล่นยากอ่ะ”
"Wait a minute," Meisa glanced at the ability in front of her for a moment before speaking with a thoughtful expression. "Hmm, yours looks difficult. Wisana, the attack power and magic power are exactly equal; this is called a balanced build. These types are hard to play."

“แล้วไอ้ค่า โชค ล่ะเมย์?” วิศนะถามอีก
"And what about that luck, May?" Wisana asked again

“ค่าของโชคเนี่ย ฉันไม่แน่ใจว่ามันใช้ทำอะไรได้ รู้แต่ว่าพวกนี้ส่วนใหญ่มักจะเป็นตัวเปิดกล่องสมบัติให้ปาร์ตี้นะ เพราะยิ่งค่าโชคเยอะก็ยิ่งเปิดกล่องสมบัติได้ของดี ...อย่างไอ้กล่องดาวทองของนายเนี่ย นายก็น่าจะพอเปิดเองได้นะ วิศนะ”
"The value of luck, I'm not sure what it's used for. I only know that most of these are usually the key to opening treasure chests for the party. Because the more luck you have, the better items you can get from treasure chests... like that golden star box of yours, you should be able to open it yourself, right, Wis?"

วิศนะพยักหน้ารับพลางมองค่าพลัง โชค ของเขา ...มันโดดมาตั้ง 40 แบบนี้ สงสัยเขาจะเป็นพวกอาศัยดวงชะตามากกว่าฝีมือเสียละมั้งเนี่ย
Visana nodded in agreement while looking at his luck stat... It jumped to 40 like this, he must be someone who relies more on fate than skill, I guess.

“ถ้าค่าความสามารถของฉันมันดูยากขนาดนี้ แล้วฉันจะเลือกสายอาชีพยังไงดีล่ะเนี่ย ยิ่งเล่นเกมไม่ค่อยเป็นอยู่ด้วย”
"If my skill level is this hard to assess, how am I supposed to choose a career path? Especially since I'm not very good at playing games."

“โอ้ย ง่ายมาก!” เมษายิ้มหวานอีกครั้ง “...งั้นเรามาดูหน้าต่างต่อไปกันเลยดีกว่า”
"Oh, that's so easy!" May smiled sweetly again. "...So let's move on to the next window."

ว่าแล้วเธอก็กดปุ่มไปที่หน้าต่างอีกบานหนึ่งของเธอ
Then she pressed the button on another window of hers

“อันนี้เป็น หน้าต่างสกิล จ้ะ วิศนะ” เธอว่า “มันจะบ่งบอกว่าตอนนี้เรามีสกิลอะไรติดตัวอยู่บ้าง ไหนนายลองเปิดของนายดูสิ”
“This is the skill window dear Visana,” she said. “It will indicate what skills we currently have. Why don’t you try opening yours?”

ได้ยินเช่นนั้นวิศนะก็เรียกหน้าต่างสกิลขึ้นมาในใจ พริบตาหน้าต่างสีน้ำเงินอันหนึ่งก็วิ่งชนหน้าต่างข้อมูลผู้เล่นจนกระเด็นไปและโผล่ขึ้นมาแทนที่
Hearing that, Wisna called up the skill window in his mind. In an instant, a blue window collided with the player information window, bouncing off and appearing in its place

“อันนี้ใช่มั้ย” วิศนะถาม
"Is this it?" Visana asked

“ใช่แล้ว”
"That's right."

หน้าต่างสกิล <Skill Window>
Skill window

สกิลติดตัว (2)
Passive Skill (2)

-Punch Combo <ทักษะการต่อยเบื้องต้น>
-Punch Combo

-Kick Combo <ทักษะการเตะเบื้องต้น>
-Kick Combo

สกิลโจมตีกายภาพ (1)
Physical Attack Skill (1)

-Thunder Kick <ลูกเตะสายฟ้า>
Thunder Kick

สกิลโจมตีเวทมนตร์ (0)
Magic Attack Skill (0)

สกิลป้องกัน (0)
Defense Skill (0)

สกิลสนับสนุน (0)
Support Skill (0)

พอเมษาได้อ่านสกิลต่างๆ ของวิศนะแล้ว ใบหน้าอ่อนใสก็ขยับยิ้มกว้าง ก่อนเงยหน้าขึ้นเขาสบตาอีกครั้ง
When Apirak read the various skills of Wisana, her youthful face broke into a wide smile before she looked up and met his gaze once more

“แค่นี้ก็มองออกแล้วว่านายควรเล่นสายอาชีพอะไร” เธอว่า
"You can already see what profession you should pursue." She said

“อะไรเหรอ”
"What is it?"

“พวกอาชีพสายต่อสู้ด้วยมือเปล่า (ศิลปะป้องกันตัว) พวกนี้ใช้อาวุธประเภทสนับมือหรือไม่ก็ใช้เวทมนตร์ผสมในการต่อสู้ด้วยมือเปล่า ...ทำนองนี้แหละ”
"Those who are professionals in hand-to-hand combat (martial arts) either use weapons like knuckle dusters or mix magic into their unarmed fighting... something like that."

ได้ยินแล้วเขาก็พยักหน้ารับเบาๆ เหมือนไม่แปลกใจเท่าไหร่ ...อาจเป็นเพราะว่าสมัยอยู่เชียงใหม่เขาได้เรียนทั้งมวยไทย และ เทควันโด้ ยูโด คาราเต้ มาจากคุณนายวิมลแม่ของเขาจนช่ำชองแล้วละมั้ง ...สงสัยเพราะแบบนี้ก็ได้ยัยเอด้าถึงลงทะเบียนให้เราเหมาะกับสายอาชีพนี้
He nodded lightly upon hearing it, as if he wasn't too surprised... Perhaps it was because during his time in Chiang Mai, he learned Thai boxing, taekwondo, judo, and karate from his mother, Mrs. Wimol, until he became quite skilled... Maybe that's why Ada registered us for this career path.

เออ...แสกนความสามารถได้ละเอียดดีแฮะ
Wow... the ability scan is really detailed.

พอเห็นวิศนะเฉยๆ เมษาก็เลยยิ้มกว้างก่อนจะเริ่มต้นอธิบายต่อ
As soon as she saw Visana's calm demeanor, Mesa smiled widely before starting to explain further

“อย่างที่เห็นนะ วิศนะ หน้าต่างสกิลเนี่ยจะใช้บอกให้รู้ว่าตอนนี้นายมีสกิลอะไรให้เลือกใช้แล้วบ้าง ซึ่งตอนนี้เกมไพรด์มีสกิลอยู่สามแบบด้วยกัน จำให้ดีๆ ล่ะ” เจ้าหล่อนจงใจพูดเนิบช้า เพื่อเรียกสมาธิให้เขาตั้งอกตั้งใจฟังมากขึ้น
"As you can see, Visana, this skill window will indicate which skills you currently have available to choose from. Right now, the game Pride has three types of skills. Remember that well." She deliberately spoke slowly to help him focus more on listening

“อันแรกก็เป็น สกิลของตัวเอง สกิลประเภทนี้จะเป็นสกิลที่ได้ขึ้นมาตามเงื่อนไขการเพิ่มระดับของตัวเอง ซึ่งยิ่งนายเลเวลมากขึ้นสกิลพวกนี้ก็จะพัฒนาตามไปด้วย เป็นสกิลที่ไม่จำเป็นต้องเสียเงินซื้อก็จะได้มาเองเมื่อความสามารถของนายถึงขั้นที่กำหนด”
“The first one is your own skill. This type of skill will be acquired based on the conditions of leveling up. As you level up, these skills will also develop. They are skills that you don't need to spend money to buy; you will obtain them when your abilities reach the specified level.”

“แล้วมีสกิลที่ต้องเสียงเงินซื้อด้วยเหรอ?”
"Are there skills that you have to spend money to buy?"

“มีสิ ...สกิลอย่างที่สองก็คือสกิลที่ต้องเสียเงินซื้อ นั่นก็คือ สกิลซื้อ สกิลพวกนี้จะวางขายในรูปแบบของหนังสือที่ใช้ได้ครั้งเดียวแล้วจะหายไปเลย ส่วนราคานั้นก็ขึ้นอยู่กับระดับของสกิล แน่นอนว่ายิ่งเป็นสกิลชั้นสูงราคาก็ยิ่งแพง”
“There is ... the second skill is a skill that must be purchased with money, which is the purchase skill These skills will be sold in the form of books that can be used only once and then disappear. The price depends on the level of the skill. Of course, the higher the skill level, the more expensive it is.”

“แล้วอย่างไหนมันดีกว่ากันล่ะ” วิศนะถาม
"Then which one is better?" Visana asked

“แน่นอนว่าต้องเป็นสกิลของตัวเอง” เมษาตอบ “เพราะว่าสกิลของตัวเองนั้นจะมีการพัฒนาขึ้นได้ตามระดับขั้น แต่สกิลซื้อนั้นจะไม่สามารถพัฒนาได้ เรียกได้ว่าซื้อมาแค่ไหนก็ใช้ได้แค่นั้นจ้ะ”
"Of course, it has to be your own skill," said Maysa. "Because your own skill can develop according to the level, but purchased skills cannot be developed. You can say that no matter how much you buy, that's all you can use."

“อ๋อ ...เข้าใจแล้ว”
"Oh... I understand now."

“ส่วนอีกอันก็เป็น สกิลเควส อันนี้ก็เป็นสกิลที่พัฒนาไม่ได้เหมือนกับสกิลซื้อ แต่ส่วนใหญ่สกิลเควสจะเป็นพวกสกิลเลี้ยงสัตว์ ขับรถ อะไรทำนองนั้น ซึ่งมันก็ไม่จำเป็นต้องพัฒนาอะไรอยู่แล้ว ...ส่วนวิธีการที่จะได้สกิลเควสมาก็ต้องได้จากการทำเควสอยู่แล้ว”
“The other one is quest skills which are skills that cannot be developed like purchased skills, but most quest skills are related to pet training, driving, or something similar, which don’t really need to be developed... As for how to obtain quest skills, they must be acquired through completing quests.”

ว่าแล้วเมษาก็พยักหน้าให้เมื่อเห็นว่านายวิศนะดูจะไม่งงกับคำอธิบายของเธอเท่าไหร่ ไม่นานนักเธอก็กดปุ่มตรงหน้าต่างอีกอันให้เบียดขึ้นมาแทนที่หน้าต่างสกิล
Then, Mae saw that Mr. Wisana didn't seem confused by her explanation, so she nodded. Before long, she pressed the button on another window to replace the skill window

“อันนี้ฉันรู้จัก หน้าต่างไอเท็ม ใช่มั้ย” วิศนะร้องเมื่อเห็นหน้าต่างสีชมพูหวานแหววของเมษา
“I know this item window right?” Wisana exclaimed upon seeing the sweet pink window of Meisa

“ใช่แล้วจ้า” เธอว่ายิ้มแย้ม “อันนี้นายคงรู้อยู่แล้วว่ามันมีเอาไว้เก็บไอเท็ม สามารถบรรจุของได้จำนวน 100 ช่อง ช่องละ 1,000 ชิ้น ซึ่งนายต้องคำนวณช่องไอเท็มให้ดีเวลาจะออกจากเมืองนะ ไม่งั้นตอนนายล่าไอเท็มอยู่อาจจะไม่มีช่องเหลือสำหรับเก็บของก็ได้นะ”
"That's right," she said with a smile. "You probably already know that this is for storing items. It can hold up to 100 slots, with 1,000 pieces per slot. You need to calculate your item slots carefully when you leave the city, otherwise, you might not have any space left to store items while you're hunting for them."

“แบบนี้ถ้าของเราเต็มก็ต้องไปขายทิ้งอย่างเดียวสิเนี่ย...” วิศนะว่าแล้วก็เกาหน้าแกรก
"If our stuff is full like this, we can only sell it off..." Wisana said while scratching his face.

“ไม่จำเป็นหรอกจ้ะ ตามเมืองต่างๆ จะมีบริการฝากเก็บของอยู่ ซึ่งนายสามารถนำของไปฝากไว้ที่นั่นได้ อีกอย่างพวกเขามีระบบขนส่งที่ดี เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะฝากของไว้ที่ไหนก็สามารถเรียกคืนได้เมืองอะไรก็ได้ทั้งนั้น หรือไม่อีกกรณีก็คือมีบ้านเป็นของตัวเองก็สามารถเอาไอเท็มพวกนี้ไปเก็บไว้ในบ้านก็ได้”
"It's not necessary. In various cities, there are storage services available where you can leave your belongings. Additionally, they have a good transportation system, so no matter where you store your items, you can retrieve them from any city. Alternatively, if you have your own house, you can keep these items there."

ว่าแล้วเมษาก็หยิบเอาของจากในหน้าต่างไอเท็มออกมาสามชิ้นให้วิศนะดู อันแรกเป็นมีดพกสั้นๆ เล่มหนึ่ง ตามด้วยขวดน้ำยาสีแดง และสุดท้ายคือหางของตัวอะไรซักอย่างที่ดูคล้ายหางลิง
Then, Meisa took out three items from the item window for Visna to see. The first was a short pocket knife, followed by a bottle of red liquid, and finally, the tail of something that looked like a monkey's tail

“ฉันจะแนะนำให้นายรู้จักชนิดของไอเท็มก่อนนะวิศนะ” ว่าแล้วเธอก็หยิบมีดสั้นขึ้นมา “ไอเท็มชนิดแรกเป็นพวกเครื่องสวมใส่หรืออาวุธ ของพวกนี้นายสามารถนำเอามาใช้หรือสวมใส่ได้ทันทีโดยไม่ต้องไปดัดแปลงอะไรเป็นพิเศษ แต่สามารถนำไปอัพเกรดให้มีคุณภาพดีขึ้นได้อีกด้วย”
"I will introduce you to the types of items first, Vis." With that, she picked up a short knife. "The first type of item is wearable or weapons. You can use or wear these right away without any special modifications, but you can also upgrade them to improve their quality."

พอพูดจบ เมษาก็เลื่อนไปหยิบขวดน้ำยาเพิ่มพลังสีแดงขึ้นมา
As soon as she finished speaking, Mesa reached over to grab a bottle of red energy-boosting liquid

“ส่วนนี้เป็นน้ำยาเพิ่มพลังจัดอยู่ในหมวดไอเท็มที่ใช้แล้วหายไป ถ้านายใช้แล้วก็จะหายไปเลยทันทีโดยที่ไม่สามารถเอามันกลับมาได้ คล้ายๆ กับแรมที่นายอัพเกรดจินนี่ของนายนั่นแหละ” สิ้นคำอธิบาย เธอก็เอื้อมมือไปเปิดจุกขวดน้ำยาที่ว่า ก่อนจะยกดื่มรวดเดียวจนหมดขวด ในวินาทีถัดมาขวดแก้วโปร่งใสนั่นก็หายไปจากมือของเมษาทันที
"This is a power-up potion categorized as a consumable item. Once you use it, it will disappear immediately and cannot be retrieved, similar to the RAM you upgraded for your genie." After finishing her explanation, she reached out to open the cap of the potion bottle before downing it in one go. In the next moment, the transparent glass bottle vanished from Maysa's hand

“เห็นมั้ย ขวดมันหายไปแล้ว เพราะงั้นถ้านายอยากจะใช้อีกก็ไปซื้อมาเพิ่มกรณีเดียวเลย”
"Do you see? The bottle is gone. So if you want to use it again, just go buy another one."

สุดท้ายก็มาถึงไอเท็มหน้าตาประหลาดนั่น หญิงสาวฉวยมันมาถือไว้ในมือ พลางโบกไปโบกมา
Finally, she arrived at that strange-looking item. The young woman grabbed it and held it in her hand, waving it back and forth

“ส่วนนี่ก็คือไอเท็มทั่วไป ซึ่งจะเป็นของที่ดร็อบจากมอนสเตอร์ ของบางอย่างสามารถนำไปใช้เป็นวัตถุดิบสร้างไอเท็มอย่างอื่นได้ อย่างเช่นหางลิงเนี่ยสามารถเอาไปใช้สร้างเสื้อผ้าได้ เพราะฉะนั้นเวลานายจะขายของอะไรก็ควรตรวจสอบดูให้ดีก่อนว่ามันสามารถเอาไปทำอะไรได้มั่ง ไม่อย่างงั้นนายจะเสียใจเปล่าๆ ที่ไปขาย NPC ในราคาถูกๆ”
"This is a common item, which will be dropped from monsters. Some items can be used as materials to create other items. For example, a monkey's tail can be used to make clothing. Therefore, when you sell something, you should check carefully what it can be used for; otherwise, you will regret selling it to an NPC for a low price."

คำค่อนคอดนั่นทำให้วิศนะได้แต่ยิ้มเจื่อน ลากเสียงหัวเราะแหะๆ เหมือนกับไอ้สปอร์เห็ดนั่นสินะ โชคดีที่จินนี่ช่วยเก็บมันมาให้เขา ไม่อย่างงั้นมีหวังเสียโง่ซ้ำซ้อนแน่ตู...
That sarcastic remark made Wisana smile faintly, letting out a chuckle that sounded like that mushroom guy. Luckily, Jinny helped him collect it; otherwise, he would have ended up looking foolish again...

“แล้วก็หน้าต่างอันสุดท้าย” พอเมษาดีดนิ้วอีกทีหน้าต่างอีกบานก็ปรากฏออกมา “อันนี้จะเรียกว่าหน้าต่างข่าวสาร มันสามารถใช้เข้าเว็บไซท์อินเตอร์เน็ตได้ นอกจากนี้ยังรองรับเว็บแคมให้นายโผล่หน้าออกไปคุยกับเพื่อนนอกเกมผ่านระบบสื่อสารได้อีกด้วย”
"And then the last window." As Amisa snapped her fingers again, another window appeared. "This one is called the information window. It can be used to access websites on the internet. Additionally, it supports webcams so you can pop your face out to chat with friends outside the game through the communication system."

“โอเค เข้าใจแล้ว”
"Okay, I understand."

เมื่อได้ยินลูกศิษย์รับคำแข็งขัน เมษาก็พยักหน้าเบาๆ เพียงปรบมือสองสามที หน้าต่างทุกบานที่เธอเรียกออกมาก็ผลุบหายไปจนเกลี้ยง ภาพตรงหน้าทำเอาคนร้อนวิชาอย่างลองของรีบปรบมือเปาะแปะตามทันที ครั้นพอหน้าต่างของตัวเองหายไปบ้าง เจ้าตัวก็ฉีกยิ้มดีใจพลางโดดลิงโลดอย่างกับเด็ก เห็นแล้วสาวน้อยก็เลยอดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะพรืด
When she heard her students respond eagerly, Mesa nodded lightly and clapped her hands two or three times. Every window she had summoned vanished completely. The sight made the eager practitioner, who was trying things out, immediately clap along. Once her own window disappeared, she broke into a joyful smile and jumped around like a child. Seeing this, the young girl couldn't help but burst into laughter

“ถ้างั้นต่อไปเรามาลองสู้กับมอนสเตอร์กันเลยดีมั้ย?”
"Then how about we try fighting the monster now?"

“หา เอาเลยเหรอ” วิศนะเลิกคิ้วสูง กล่าวย้อนด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ
"Are you really looking for it?" Wisana raised an eyebrow and replied in a hesitant tone

“เอาเลยสิ จะมัวรออะไรเล่า แถวนี้มอนสเตอร์ก็มีแต่พวกระดับต่ำๆ ทั้งนั้น เหมาะกับนายพอดีเลย”
"Go ahead, what are you waiting for? There are only low-level monsters around here, perfect for you."

โดยไม่รอคำตอบ ร่างบางก็หมุนตัวสาวเท้าพรวดๆ ให้วิศนะก้าวยาวๆ ตามมาอีกครั้ง หลังจากออกเดินมากได้สักพัก ชายหนุ่มก็เริ่มสังเกตเห็นผู้เล่นคนอื่นๆ เดินผ่านไปมาประปรายบ้างแล้ว มีบ้างบางคนที่กำลังต่อสู้อยู่กับมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายเห็ดอยู่ (แต่เป็นเห็ดที่ตัวเล็กกว่าไอ้เห็ดนรกนั่นหลายเท่าตัวนัก)
Without waiting for a response, the slender figure turned and hurriedly stepped forward, prompting the young man to take long strides to catch up again. After walking for a while, he began to notice other players passing by occasionally. Some were engaged in battles with mushroom-like monsters (but these were much smaller than that hellish mushroom)

“นั่นไง วิศนะ เจอตัวที่เหมาะกับนายแล้ว” เสียงของเมษาเรียกสายตาเขาให้กลับมามอง เห็นเจ้าหล่อนกำลังกวักมือหย็อยๆ เรียกให้เขารีบเร่งฝีเท้าเดินตามเธอไป ก่อนจะชี้เป้าหมายที่เธอกำลังตามหาให้เห็น
"Look, Visana, I've found the perfect match for you," Meisa's voice called his attention back. He saw her waving her hand, urging him to hurry and follow her, before pointing out the target she was searching for

มอนสเตอร์ดังกล่าวเป็นสุนัขป่าตัวสีน้ำตาลอ่อน ตัวขนาดไม่ใหญ่มากนัก สูงประมาณระดับเอวของวิศนะเห็นจะได้ เจ้าสัตว์สี่ขากำลังเดินวนไปวนมาอยู่ตามทุ่งหญ้าสั้น พอสังเกตถึงลักษณะตัวกลมๆ อันอวบอูมของมันแล้วชวนให้คิดถึงหมาโดนตอนอย่างไรชอบกล
The monster in question is a light brown wild dog, not very large, about waist-high to a person. This four-legged creature is wandering around in the short grass, and its round, plump shape is reminiscent of a peculiar-looking bulldog

ที่แน่ๆ ...ตอนนี้เขารู้สึกคันเท้ายิบๆ อยากโดดโดนเตะก้นมันจริงๆ เลย ให้ตายเถอะ!
For sure... right now he feels a tingling in his feet, really wanting to jump and kick its butt, damn it!

“เจ้านั่นมีชื่อว่า บราวฮาวน์ (Brown Hown) เป็นมอนสเตอร์กระจอก เลเวลไม่มากเท่าไหร่ เหมาะกับการเก็บเลเวลระยะแรกๆ น่ะ”
“That one is called Brown Hown. It’s a weak monster, not very high level, suitable for early leveling.”

“เจ้านั่นใช่มั้ย” วิศนะว่าพลางดัดตัวไปมา “ถ้างั้นขอลองฟัดกับมันเลยนะ”
"Is that it?" Wisana said while twisting his body. "If so, let me try to fight it right away."

“ใจเย็นๆ สิคะ พี่ชาย เอาไอ้นี่ไปใส่ก่อนสู้สิ” เมษายกมือปรามขึ้นอย่างขำๆ ก่อนส่งบางสิ่งให้เขา
"Calm down, big brother. Take this and put it on before you fight," Maysa said, raising her hand in a playful manner before handing him something

“ไอ้นี่คือ?”
"What is this?"

“โชคดีที่นายมีความสามารถของนักต่อสู้มือเปล่า ฉันมีสนับมือเบื้องต้นเหลือให้นายใช้พอดี”
"Fortunately, you have the skills of a bare-handed fighter. I have some basic hand guards left for you to use."

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับของ พลางพิจารณาสิ่งที่อยู่ในมืออย่างงงๆ ไอเท็มที่ได้รับมาไม่ได้มีลักษณะคล้ายสนับมือเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามมันกลับเป็นเพียงม้วนผ้าเล็กๆ ที่เขาจำได้ดีว่ามันคือผ้าพันมือก่อนใส่นวมของนักมวยนั่นเอง!
The young man reached out to grab the item, examining what was in his hand with confusion. The item he received did not resemble a pair of gloves at all; on the contrary, it was just a small roll of cloth that he clearly remembered was the hand wrap used before putting on boxing gloves!

“เมย์ บ้านเธอเรียกของพรรค์นี้ว่าสนับมือเหรอเนี่ย นี่มันผ้าพันมือต่างหากเล่า!”
"May, does your house call this kind of thing a hand support? This is actually a hand wrap!"

“เอาน่า ระดับน้อยๆ อย่างนายก็ทนใช้ของห่วยๆ ไปก่อนแล้วกัน เอาไว้มีเงินเมื่อไหร่ค่อยไปซื้อของแพงมาใช้” คำโต้ที่ทำเอาคนฟังหน้ามุ่ย แต่ก็จำใจรับของมาใช้อย่างช่วยไม่ได้ แต่ครั้นดึงมือจะแกะม้วนผ้าออก วิศนะกลับดึงไม่ออก แถมยิ่งออกแรงเท่าไหร่ ก็ยังรัดแน่นเสียจนเขาขบกราม ขมวดคิ้วอย่างฉุนๆ
"Come on, someone at your level can just put up with using cheap stuff for now. When you have money, then you can buy expensive things." The response made the listener frown, but they reluctantly accepted the item. However, when they tried to pull the roll of cloth apart, it wouldn't budge. The more they pulled, the tighter it seemed to get, causing them to clench their jaw and furrow their brow in annoyance

“แกะไม่ออกแบบนี้จะ ใส่ ได้ยังไงล่ะ?” สิ้นเสียงบ่นอุบอิบ ม้วนผ้าตรงหน้าก็ส่องแสงสว่างวาบ ก่อนจะลอยหวือไปพันรอบมือของเขายาวไปจนเกือบครึ่งแขน ภาพที่ ‘คนมั่วเก่ง’ ได้แต่ตาค้างอย่างเหวอๆ ขณะที่คนมองอยู่ข้างๆ ปล่อยหัวเราะก๊ากไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“How can I wear this if I can't take it off like this?” With that grumbling voice, the fabric in front of him suddenly shone brightly before floating around his hand, wrapping around it almost to his elbow. The sight left the 'clumsy person' staring blankly, while the onlooker next to him burst into laughter.

“พวกอุปกรณ์สวมใส่แบบนี้นายไม่จำเป็นต้องดึงนั่นดึงนี่ให้วุ่นวายหรอก แค่พูดคำว่า ใส่ คำเดียวมันก็จัดการตัวของมันเองแล้ว”
"You don't need to pull this or that with these kinds of wearables. Just say the word 'wear' and it will take care of itself."

“เข้าใจแล้วๆ ถ้างั้นขอลุยล่ะนะ!”
"Got it, got it! Then I'll go for it!"

พูดจบเจ้าตัวแสบก็วิ่งหายไปจากสายตาของเมษา เล่นเอาคนที่ยังอธิบายไม่จบดีต้องส่ายหน้าพลางอมยิ้มขำ ยังไม่ทันได้พูดเรื่องวิธีใช้สกิลเลย ร้อนวิชาเป็นเด็กเลยแฮะ ตานี่!
After finishing speaking, the mischievous one ran out of sight of Meisa, leaving the person who was still explaining shaking their head while smiling in amusement. They hadn't even had a chance to talk about how to use the skill yet. Such a hot-headed kid!

“อะจ๊ากก~~!!”
"Ahhh~~!!"

85 !

แล้วคนร้อนวิชาวิชาที่ว่าก็จัดการกระโดดถีบเจ้าหมาสีน้ำตาลนั่นจนกระเด็นและมีตัวเลขค่าเสียหายโผล่ขึ้นมาให้เห็นเป็นที่เรียบร้อย วิศนะเตรียมตั้งท่าพร้อมรบในจังหวะเจ้าตูบค่อยๆ ยันตัวขึ้นมา ก่อนจะเหลือบตาดำเรียวของมันมามองว่า ‘ไอ้เวรหน้าไหนกันที่หาญกล้าถีบมันซะปลิวแบบนี้’
Then the hot-headed person in question kicked the brown dog, sending it flying, and a damage value appeared for all to see. Wisana prepared to take a fighting stance as the dog slowly got back up, before its narrow black eyes glanced around, wondering, "Which bastard dared to kick me like that?"

“มาเลยไอ้หมา เจอตัวเท่ากันไม่มีกลัวเฟ้ย!” ได้ทีเจ้าตัวก็โพล่งคำท้าพลางแสยะยิ้มกวนโอ้ยใส่ แถมคนรังแกสัตว์ยังไม่วายกวักมือเรียกหย็อยๆ อีกต่างหาก!
"Come on, you dog! When we meet face to face, I'm not afraid at all!" Taking the opportunity, he shouted the challenge while smirking provocatively, and the one bullying the animal even waved his hand beckoningly!

พอโดนกระตุกหนวดเข้าให้ เจ้าตูบก็ทำการสนองกรรมโดยการกระโดดพรวดหมายจะขย้ำคอผู้บุกรุกเต็มที่ แต่วิศนะอาศัยความคล่องตัวเลื่อนหลบได้เฉียดฉิว ก่อนใช้จังหวะที่มันเสียหลัก ฟาดสันมือเข้าเต็มๆ เสียกลางหัวเรียกเสียงร้องดัง เอ๋ง~!
As soon as its whiskers were tugged, the dog sprang into action, leaping to bite the intruder's neck with all its might. However, the intruder, relying on agility, narrowly dodged the attack before taking advantage of the dog's misstep and striking the side of its head with a solid blow, eliciting a loud yelp

“ผู้เล่นวิศนะสามารถฆ่าบราวฮาวน์สำเร็จ ได้รับค่าประสบการณ์ 50”
"Players can successfully kill a Brawlhound and receive 50 experience points."

“โว๊ะ กระจอกกว่าที่คิดแฮะ ต่อยสองทีตายซะแล้ว”
"Wow, it's weaker than I thought. I hit it twice and it's already dead."

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ขณะมองดูร่างสุนัขป่าสีน้ำตาลตรงหน้าค่อยๆ สลายหายเป็นฝุ่นไปทิ้งไอเท็มตกอยู่ที่พื้นสองชิ้น คือ ขนสุนัขสีน้ำตาลกระจุกหนึ่ง กับน้ำยาเพิ่มพลังขวดเล็กสีแดง แต่ระหว่างที่เขากำลังก้มลงจะเก็บของนั้นเอง เสียงของเมษาก็ดังขึ้น
The young man smiled widely as he watched the brown wolf's body slowly dissolve into dust, leaving two items on the ground: a tuft of brown fur and a small red bottle of power-up potion. But just as he was bending down to pick them up, Meisa's voice rang out

“ไม่ต้องหรอกวิศนะเดี๋ยวฉันเก็บให้เอง นายตีมอนสเตอร์ไปอย่างเดียวก็พอ” พูดจบร่างบางก็ทรุดตัวลงเก็บไอเท็มดังกล่าวเข้าหน้าต่างของตัวเองไปอย่างรวดเร็ว (อยู่ปาร์ตี้เดียวกันสามารถเก็บของให้กันได้ แต่ถ้าอยู่คนละปาร์ตี้จะต้องรอให้ของชิ้นนั้นดรอปมาแล้วอย่างน้อย สามนาทีถึงจะเก็บได้)
"You don't have to, Visna. I'll collect it myself. You just focus on hitting the monsters." After saying that, the slender figure quickly knelt down to collect the item into her own inventory. (In the same party, players can collect items for each other, but if they are in different parties, they have to wait for the item to drop for at least three minutes before they can collect it.)

“โอ้ ขอบใจหลาย เมย์ ...งั้นฉันไปต่อเลยนะ ชักจะมันส์มือแล้ว”
"Oh, thank you very much, May... then I'll continue on, it's getting really fun now."

“ตามสบายเลยค่า คุณพี่” พอเธอเงยหน้ามา ก็พบว่าคนตรงหน้าได้วิ่งร่าหายไปจากสายตาเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พอเห็นอาการตื่นเต้นแบบนั้น เมษาก็ได้แต่หัวเราะพรืดอยู่คนเดียว
"Take your time, big brother," she said. When she looked up, she found that the person in front of her had already run off out of her sight. Seeing that excited reaction, Maysa could only laugh to herself

“ตานี่เหมือนเด็กจริงๆ...”
"These eyes look just like a child's..."

จากนั้นวิศนะจึงเริ่มต้นปฏิบัติการเทศกิจจับหมาในทันควัน ทันทีที่เจ้าตูบตัวสีน้ำตาลโผล่พรวดขึ้นมาในรัศมีสายตา ตานี่ก็ทั้งถีบทั้งต่อยเป็นชุดจนของที่ดรอปมาจากบราวฮาวน์หล่นเต็มพื้นเป็นทางยาวไปหมด ซึ่งพลเมืองดีอย่างเมษาก็ยังอดทนย่ำต๊อกเก็บของให้เงียบๆ
Then Visana began the operation to catch the dog immediately. As soon as the brown dog appeared in sight, he kicked and punched it in a series until the items dropped from the brown hound scattered all over the ground in a long line, while the good citizen, Mesa, patiently collected the items quietly

หลังจากการกวาดล้างหมาอย่างเมามันได้เริ่มต้นขึ้น ตอนนี้ก็ราวๆ สิบสามตัวเห็นจะได้ที่ลงไปนอนแอ้งแม้งด้วยฝีมือของวิศนะ แต่สิ่งที่ทำให้เมษาแปลกใจที่สุดก็คือจนป่านนี้ยังไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนสามารถโจมตีเขาถูกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ความจริงที่ทำให้ใบหน้าราวปรากฏรอยยิ้ม
After the intense dog sweep began, there are now about thirteen that have been taken down by Wisana. But what surprises Meisa the most is that up to this point, not a single monster has been able to attack him even once, a fact that brings a smile to his face

แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าวิศนะเป็นพวกปฏิกิริยาดีแค่ไหน..
This alone proves how good Visana is at reacting.

เรื่องความคล่องตัวไม่ต้องพูดถึง ที่เห็นได้ชัดคือทักษะทางการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม!
When it comes to agility, there's no need to mention it; what is clearly evident is the excellent combat skills!

“ผู้เล่นวิศนะได้รับการเลื่อนความสามารถเป็นระดับ 6”
"The player Visana has been promoted to level 6."

เสียงคอมพิวเตอร์ดังขึ้นหลังจากที่ชายหนุ่มจัดการอัดเจ้าบราวฮาวน์ตัวที่สิบสี่ตายไป
The sound of the computer echoed after the young man managed to take down the fourteenth brown hound

“เมย์ ตรงนี้ไม่ค่อยมีแล้ว ไปทางนั้นกันต่อเถอะ กำลังสนุกเลย” เสียงห้าวตะโกนเร่ง เมื่อเห็นเพื่อนร่วมทีมมัวแต่ง่วนอยู่กับการเก็บของ
"May, there isn't much here anymore. Let's go that way, it's getting fun!" a hoarse voice shouted, urging as he saw his teammates busy packing up

“เชิญนายลุยได้ตามสบาย เดี๋ยวฉันตามหานายจากในแผนที่ปาร์ตี้ได้ รับรองไม่หลงกันหรอก”
"Feel free to explore, I'll track you down on the party map. I guarantee you won't get lost."

“อ้าวเหรอ” วิศนะพยักหน้าหงึกหงัก “งั้นฉันไปลุยต่อเลยนะ”
"Oh really?" Wisana nodded vigorously. "Then I'll go continue right away."

“จ้าๆ”
"Okay, okay."

แล้วคนขอตัวก็ฉีกยิ้มกว้าง แล้วจึงหันหลังวิ่งจากไปอีกครั้ง ซึ่งคนฟังได้แต่ยิ้มอย่างขันๆ ความจริง เธอเองก็นึกโล่งใจไม่น้อยที่วิศนะดูจะรู้สึกสนุกเวลาอยู่ปาร์ตี้เดียวกับเธอ เพราะถ้าขืนไม่เป็นอย่างนั้น ในอนาคตมีหวังอาจจะอยู่ทีมเดียวกันไม่ได้
Then the person who asked for her attention smiled widely and turned to run away again, while the listener could only smile awkwardly. In fact, she felt quite relieved that Wisana seemed to enjoy being at the party with her, because if it weren't the case, there was a chance they might not be on the same team in the future

กลับมาทางด้านวิศนะที่ยังคงปฏิบัติภารกิจไล่อัดเจ้าหมาน้อยอย่างขะมักเขม้นกวาดนัยน์ตาสีอ่อนมองรอบตัวเพื่อหาเหยื่อรายต่อไปอย่างอารมณ์ดี แต่พอมองไปมองมาได้สักพัก ก็เริ่มออกลายบ่นกระปอดกระแปด
Returning to Visana, who was still diligently on a mission to chase the little dog, scanning the surroundings with light-colored eyes in search of the next prey in a good mood. However, after looking around for a while, he began to show signs of grumbling

“อะไรฟะ เกิดมาไม่ทันใจเลย เพิ่งจะฆ่าไปได้ไม่กี่ตัวเอง”
"What the heck? I was born too late. I've only just killed a few myself."

ครั้นพอเริ่มหันคอเข้าช่วย เจ้าตัวถึงได้สังเกตเห็นบราวฮาวน์ฝูงใหญ่จับกลุ่มยืนอยู่ตรงทุ่งโล่งเบื้องหน้า นับโดยรวมๆ แล้วได้สิบ...ไม่สิ เกือบยี่สิบตัวเห็นจะได้ ใบหน้าคมเข้มจึงเหยียดรอยยิ้มพึงใจในทันที
As soon as he started to turn his head to help, he noticed a large group of brown cows standing together in the open field ahead. Counting them roughly, there were about ten... no, almost twenty of them. His sharp face immediately broke into a pleased smile.

“อยู่รวมกันเยอะๆ แบบนี้ล่ะดี จะได้ไม่ต้องไปตามหาให้เสียเวลา” พูดจบ ชายหนุ่มก็วิ่งพรวดสับเท้าเข้าไปหาเจ้าบราวฮาวน์ตัวแรกซึ่งกำลังยกเท้าขึ้นฉี่ใส่ต้นไม้ด้วยท่าทางสุนทรีย์อย่างเต็มที่ แต่เจ้าตัวก็ไม่รอช้ายกบาทาพิฆาตยันโครมเข้าให้ตรงพุงอ้วนๆ ของเจ้าหมาตัวกลมนั่นเต็มแรง
"Being together like this is good; it saves us the trouble of searching around." After finishing his sentence, the young man dashed over to the first brown dog, which was lifting its leg to pee on a tree with a very relaxed demeanor. But the dog didn't hesitate and kicked hard, hitting the round dog's belly with full force

180!

ตัวเลขค่าความเสียหายปรากฏขึ้นมาจังหวะเดียวกับที่ร่างของมอนสเตอร์หมาป่าสลายหายไป
The damage value appeared at the same moment the body of the wolf monster disintegrated

“โห...พอระดับเพิ่มขึ้นแล้วโจมตีแรงขึ้นเยอะเลยแฮะ แบบนี้ก็หมูแล้วสิ” พอชื่นชมผลงานตัวเองเสร็จ วิศนะก็ยกนิ้วขึ้นปาดจมูก “มาเลย ไอ้น้อง เรียงหน้ามาทีละตัว ประเดี๋ยวพ่อจะเตะให้กลิ้ง”
"Wow... once the level increases, the attacks get much stronger. This is going to be easy." After praising his own performance, Wisana raised his finger to wipe his nose. "Come on, little brother, line up one by one, and I'll kick you to roll."

ปากทำเป็นโวไปอย่างนั้นเอง พอเจ้าตัวหันหน้ากลับไปมองเข้าจริงๆ ร่างสูงก็ถึงกับชะงักกึก
The mouth just pretended to boast like that. When the person turned back to look closely, the tall figure suddenly froze

บราวฮาวน์เกือบยี่สิบตัวที่เหลือกำลังจ้องมาทางวิศนะเขม็งด้วยสายตาดุร้ายกว่าทุกที แถมยังส่งเสียงกรรโชกขู่เขาได้อย่างน่ากลัวสุดๆ อีกด้วย เล่นเอาคนที่โดนจ้องเป็นตาเดียวรู้สึกน้ำลายเฝื่อนคอ ก่อนจะเรียกสติแยกเขี้ยวขู่ย้อนด้วยน้ำเสียงยียวน
Nearly twenty brown hounds were staring at Wisna with fiercer, more menacing eyes than ever, and they were growling threateningly in a truly terrifying manner. The person being stared at felt a bitter taste in their throat before regaining composure and snarling back in a taunting tone

“อะไรของพวกแกวะ ฉันยังไม่ทันเตะเลย มีขู่ก่อนได้ด้วยเหรอ?”
"What are you guys doing? I haven't even kicked yet. Can you threaten me first?"

ฟวับ!
Whoosh!

“เฮ้ย เกือบไป!” วิศนะร้องลั่น เมื่อร่างหมาป่าสีน้ำตาลตัวหนึ่งกระโจนเข้าใส่โดยที่เขายังไม่ทันได้ทำอะไรมันเลยแม้แต่น้อย
"Hey, that was close!" Wisana shouted as a brown wolf lunged at him before he could do anything at all

“มีโจมตีก่อนด้วยเหรอวะ อะไรของพวกแกเนี่ย” ก่อนที่จะได้บ่นอะไรมากไปกว่านั้น ฝูงบราวฮาวน์ตรงหน้าต่างเริ่มส่งเสียงคำรามต่ำมายังเขา ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ด้วยสายตามุ่งร้าย
"Did you attack first or what? What’s wrong with you guys?" Before he could complain any further, the pack of brown hounds in front of him began to growl lowly at him, then bared their teeth with a menacing glare

พอเจอแบบนี้เข้าคนขี้คุยก็ถึงกับเหงื่อตก
When faced with something like this, a talkative person breaks into a sweat

“ส...สงสัยงานจะเข้าแล้วมั้งไอ้นะเอ๊ย!”
"Uh... I think work is coming in, huh!"

เมษายังคงก้มเก็บไอเท็มตามทางไปเรื่อยๆ พลางผิวปากหวืออย่างเพลิดเพลิน ...นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่ได้เล่นเกมอย่างมีความสุขแบบนี้ ครั้งสุดท้ายที่มีเพื่อนเล่นเกมด้วยกันก็หลายปีแล้ว น่าแปลกดีที่พอมีวิศนะเข้ามาเป็นเพื่อน อะไรๆ ก็เริ่มจะกลับมาสนุกอีกครั้งแล้วสิ
Shekept bending down to pick up items along the way while whistling happily... How long has it been since she played a game like this with joy? The last time she had friends to play games with was many years ago. It's strange that now that she has a friend to play with, everything is starting to become fun again.

หญิงสาวคิดในใจ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นก้อนผลึกสีม่วงสว่างหล่นอยู่ตรงหน้า ใบหน้าสวยระบายรอยยิ้มหวานออกมาอย่างยินดี
The young woman thought to herself before her gaze caught sight of a bright purple crystal lying in front of her. Her beautiful face broke into a sweet smile of joy

“ผลึกรัตนชาติระดับ C เลยเหรอ” เมษาหยิบเอาผลึกที่ว่าขึ้นมามองใกล้ๆ “อีตานี่ดวงดีจริงๆ แฮะ เริ่มเล่นเกมไม่ทันไรก็หาเงินได้เยอะขนาดนี้แล้ว แค่ผลึกนี่ก็ขายได้ตั้ง 15,000 เหรียญแล้ว ท่าทางอยู่กับตานี่นานๆ แล้วสงสัยเราจะได้โชคดีไปด้วยแฮะ”
"Is this a level C gemstone?" Maysa picked up the crystal and looked at it closely. "This guy is really lucky. He started playing the game and has already made so much money. Just this crystal alone can be sold for 15,000 coins. If we stick around with him for a while, I guess we might get lucky too."

“เมย์!!!” ยังไม่ทันขาดคำ คนดวงดีที่ว่าก็ร้องเสียงหลง วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา ทำเอาเมษาหัวเราะคิก ...พูดถึงก็วิ่งมาหาเลยแฮะ ตายยากจริงๆ
"May!!!" Before the words were even finished, the lucky person shouted in surprise and ran in a panic to find her, making Maysa giggle... Speaking of which, she came running right over. Truly hard to kill.

“มีอะไรเหรอ...?” เธอถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนรอยยิ้มสดใสนั้นจะค่อยๆ เลือนหายไป เมื่อเห็นสีหน้าตระหนกอย่างสุดๆ อย่างอีกฝ่าย
"What's wrong...?" she asked with a cheerful expression, before that bright smile slowly faded away upon seeing the other person's extremely shocked face.

“...ง!”
"...!"

“อะไรนะ..?”
"What did you say..?"

“วิ่...!”
"Whiz...!"

“นายว่าไงนะ?”
"What did you say?"

“วิ่งหนีให้ไว อย่าได้เหลียวหลัง!!!”
"Run away quickly, don't look back!!!"

สัมผัสคล้องจองที่เมษาอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วสูงอย่างงงๆ แต่พอเธอตั้งท่าจะเอ่ยปากถาม คำตอบก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
In April, the touch of rhyme made her raise her eyebrows in confusion, but just as she was about to ask, the answer appeared right in front of her

“โอ้ยไม่ ...อะไรกันเนี่ย” น้ำเสียงเปรยแผ่วเบาและขาดห้วง
"Oh no... what is this?" The voice was faint and interrupted.

ฝูงบราวฮาวน์ร่วมร้อยตัวกำลังตะกุยฝีเท้าวิ่งไล่หลังของวิศนะมาติดๆ จนคนที่ยืนมองอยู่ห่างๆ อย่างเธอถึงกับต้องหันหลังโกยอ้าวตามคู่หูตัวป่วนไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้
A pack of nearly a hundred brown hounds was chasing closely after Visana, forcing you, who were watching from a distance, to turn and run after your troublesome partner without any choice

อีตาบ้า ไปลากมาทีหมดป่าเลยหรือไงยะ!!!
That crazy guy, did he go and drag everything out of the forest or what!!!

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!” เมษายิงคำถามทันทีที่วิศนะวิ่งรุดขึ้นมาทันเธอ
"What is happening!" May asked immediately as Wisana rushed up to her

“ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆ ไอ้พวกนี้ก็วิ่งมารุมฉันเฉยเลย!”
"I don't know either, suddenly these guys just ran up to me out of nowhere!"

“โอ้ยไม่ หวังว่านายคงไม่ได้ไปฆ่าบราวฮาวน์ให้อีกตัวเห็นนะ”
"Oh no, I hope you didn't go kill another Brown Hound in front of it."

“ใช่เลย ฉันฆ่ามันต่อหน้าเพื่อนทั้งฝูงเลยล่ะ ทำไมเหรอ หรือไอ้พวกนี้เป็นหมาอาชีวะที่เห็นเพื่อนโดนทำร้ายไม่ได้เลยต้องยกพวกมาตีฉันหรือไง?”
"That's right, I killed it in front of a whole group of friends. Why? Or are these vocational dogs who can't stand to see their friends get hurt, so they have to gang up on me?"

“อีตาบ้า!” เมษาแหวใส่ “พวกนี้เป็นมอนสเตอร์ประเภทที่จะรุมโจมตีเราถ้าหากเห็นว่าเพื่อนโดนทำร้าย ...บ้าจริง ฉันลืมบอกนายเรื่องสำคัญขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย!”
"That crazy guy!" Meisa shouted. "These are the type of monsters that will swarm us if they see their friends getting hurt... Seriously, how could I forget to tell you something this important?!"

พูดจบ เธอก็ตวัดดวงตาสีเทาอ่อนกลับไปมอง ลองนับดูคร่าวๆ แล้วคงราวๆ 130 ตัวเห็นจะได้ ไม่รู้หมอนี่ไปทำอีท่าไหน อยู่ดีไม่ว่าดีก็ถูกหมาบ้าเป็นร้อยวิ่งไล่กัด แถมยังซวยมาถึงเธอที่อยู่ปาร์ตี้เดียวกันเลยพลอยฉิบหายรับเคราะห์โดนเพ่งเล็งไปด้วย!
After finishing her speech, she flicked her light gray eyes back to look. Counting roughly, there seemed to be about 130 of them. I don't know how this guy managed it, but for no good reason, he was chased by hundreds of rabid dogs, and unfortunately, it also affected her, who was at the same party, getting caught up in the disaster!

ครั้นพอเบือนหน้ากลับไปมองเบื้องหน้าก็ไปปะทะเข้ากับสายตาของเหล่าผู้เล่นระดับต้นยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า เมษารีบเบรกฝีเท้าดังเอี๊ยดทันที
As soon as she turned her face back to look ahead, she collided with the gazes of the beginner players standing stiffly in front of her. Misa quickly slammed on the brakes, making a screeching sound

“หยุดทำไม เมย์ เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมดหรอก”
"Why stop, May? Soon we'll all be dead anyway."

วิศนะโวยวายลั่น ขณะเจ้าตัวชะลอฝีเท้าจนหยุดวิ่งไปด้วย
Visana shouted loudly while he slowed down his pace until he stopped running

“บ้า! ขืนวิ่งต่อไปพวกผู้เล่นตรงนั้นก็ซวยไปด้วยพอดี” น้ำเสียงหวานที่บัดนี้ห้วนจัดแหวกลับ พลางชี้ให้ชายหนุ่มดูเหล่าผู้เล่นตาดำๆ หลายคนซึ่งบัดนี้เริ่มหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วมองมายังพวกเขาด้วยสายตาสงสัย
"Crazy! If we keep running, those players over there will be in trouble too," the sweet voice, now quite curt, retorted while pointing out to the young man the many dark-eyed players who had now stopped all their actions and were looking at them with curious eyes

“แล้วเธอจะสู้หรือไง ขืนรบกับกองทัพนั่นจริงๆ เราไม่รอดแน่ๆ ถึงเธอจะเลเวลเยอะก็เถอะ...” วิศนะเถียงด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
"Are you really going to fight? If we actually go up against that army, we definitely won't survive, even if you are high level..." Visana argued in a softer tone.

“ก็ดีกว่าไปก่อเรื่องแล้วโดนผู้เล่นคนอื่นเหม็นหน้าเอาแหละน่า!”
"Well, it's better than causing trouble and getting disliked by other players!"

โธ่เอ๊ย! รักความยุติธรรมจริงๆ เลย แม่คุณ แบบนี้จะให้ต้นเหตุอย่างเขาเผ่นหนีหายไปก็กระไรอยู่!
Oh dear! I really love justice! How can we let the cause of all this just run away like that!

“สรุปว่าจะสู้..?” วิศนะถามย้ำ
"Are you saying we will fight..?" Visana asked again.

“ก็คงต้องงั้นแหละ” เจ้าหล่อนตอบหนักแน่น ก่อนจะคว้าปืนพกข้างเอวมาถือสองกระบอก
"Well, it must be that way," she replied firmly before grabbing two handguns from her waist

“เวรจริงๆ” แบบนี้แล้ว เขาเองก็ไม่มีทางเลือกนอกจากตั้งท่าเตรียมพร้อม
"Really unfortunate." With this situation, he had no choice but to get ready

ถึงยังไงเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่จะทิ้งผู้หญิงไว้คนเดียว แล้วเปิดหนีเอาตัวรอดอยู่แล้ว
He is not the type of man to leave a woman alone and run away to save himself

หากแต่ภาพตรงหน้าเป็นอะไรที่เขาทำใจรับได้ยากเหลือเกิน วิศนะกลืนน้ำหลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก ...กองทัพหมาป่าสีน้ำตาลตะกุยฝีเท้าหลายร้อยมาทางเขาเป็นจังหวะเดียวกันก่อให้เกิดเสียงผืนดินสะเทือนรุนแรงจนเขาอดไม่ได้ที่จะเผลอนึกไปถึงหนังสงครามที่มีกองทัพขนาดใหญ่วิ่งเข้ามาไม่มีผิด
However, the scene before him was something he found incredibly hard to accept. Wisana swallowed thick saliva with difficulty... a horde of brown wolves, hundreds of them, approached him in unison, creating a sound that shook the ground so violently that he couldn't help but think of a war movie featuring a large army charging in.

“วิศนะ พยายามหลบไปโจมตีไปนะ อย่าพลาดโดนเข้าเชียวล่ะ เลเวลระดับนายขืนโดนเข้าซักทีเตรียมกล่าวสวัสดียมโลกได้เลย อ้อ...ลืมบอกไปอีกอย่างถึงจะเป็นเกม แต่เวลาโดนโจมตีร่างกายมันจะชาๆ และรู้สึกเจ็บแปลบเหมือนจริงพอสมควรนะ แล้วถ้าหากโดนรุมตั้ง 100 กว่าตัวแบบนั้น...ฉันคงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่ามันจะรู้สึกเสียวซ่านแค่ไหน...”
"Visana, try to dodge and attack, okay? Don't get hit! At your level, if you get hit even once, you might as well say goodbye to the world. Oh... I forgot to mention, even though it's a game, when you get attacked, your body will feel numb and it hurts quite a bit, almost like real pain. And if you get surrounded by over 100 of them like that... I don't need to tell you how intense that feeling will be, right?"

“เป็นการให้กำลังใจที่ยอดเยี่ยมมาก เมย์” วิศนะแค่นเสียงตอบ
"That's a really great encouragement, May," Visna replied

“ใครเป็นคนก่อเรื่องล่ะยะ!” แม้เมษาแหวใส่ แต่ก็ยังส่งรอยยิ้มละไมให้เขา
"Who caused this trouble, huh!" Although Mesa shouted at him, she still gave him a gentle smile

“ฉันก็บอกแล้ว อยู่กับฉันจะมีแต่เรื่องซวยซะเปล่าๆ”
"I told you, being with me will only bring you bad luck."

“ทำไมล่ะ สนุกดีออก ไอ้เรื่องแบบนี้อยู่คนเดียวไม่มีวันได้เจอหรอกนะ จะบอกให้” คำพูดเจื้อยแจ้วเรียกสายตาชายหนุ่มให้ตวัดกลับมามอง แล้วสบเข้ากับดวงตากลมโตของสตรีตรงหน้า ใบหน้าน่ารักยังคงฉาบด้วยรอยยิ้มสดใสอยู่เหมือนเคย จนวิศนะอดไม่ได้ที่จะยิ้มกลับไป แม้จะไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาจะยังยิ้มออก
"Why not? It's fun! You’ll never experience something like this alone, just so you know." The cheerful words caught the young man's attention, making him turn to look back and meet the round eyes of the woman in front of him. Her cute face was still adorned with a bright smile as always, causing Wisna to smile back involuntarily, even though he couldn't believe that he was still able to smile in such a situation

“ได้เวลาลุยแล้ว คุณพี่!”
"It's time to get to work, big brother!"

“ตายเป็นตายโว้ย!”
"Die if you must!"

ว่าแล้วทั้งสองก็ออกตัวพุ่งเข้าใส่กองทัพสุนัขสีน้ำตาลด้วยความรวดเร็วท่ามกลางสายตาของเพลเยอร์คนอื่นๆ ที่ได้แต่จ้องตาโตเท่าไข่ห่านด้วยไม่คิดว่าจะมีใครบ้าระห่ำพอจะไปบู้กับฝูงมอนสเตอร์เยอะนรกแบบนั้นได้ ขนาดเลเวล 40 มาเจอเข้าแบบนี้ยังช็อคเลย โดนกัดเข้าตัวละทีสองทีก็มีหวังดับดิ้นแล้ว อย่าว่าแต่จะกระดิกตัวเลย!
Then both of them charged at the army of brown dogs with great speed, amidst the wide-eyed stares of other players who could only gawk in disbelief, not thinking anyone would be crazy enough to confront such a horde of monsters. Even at level 40, encountering this was shocking; getting bitten once or twice could mean certain death. Let alone moving at all!

ชั่วจังหวะหนึ่งที่สมองแปลงภาพร่างมนุษย์สองคนและกองทัพสุนัขที่ต่างพุ่งเข้าใส่กันกลายเป็นภาพสโลว์โมชั่น
For a moment, the brain transformed the image of two human figures and a pack of dogs charging at each other into a slow-motion scene

ตูม!!!
Boom!!!

ตั้งแต่วินาทีแรกที่เข้าประจัญบาน วิศนะใช้อาวุธติดตัวที่เรียกว่าบาทายันโครมเข้าใส่หมาน้อยผู้โชคร้ายเข้าตัวหนึ่งตายคาทีไป ส่วนเมษาก็เริ่มด้วยการกราดกระสุนปืนในมือระดมยิงไม่เลี้ยงจนปลอกกระสุนหลายนัดกระเด็นออกมาจากลำกล้องจนควันขึ้น!
From the very first second of the battle, Wisana used a weapon called Batayan Krom to strike a poor little dog, killing it instantly. Meanwhile, Mesa began by firing indiscriminately with the gun in hand, causing several spent cartridges to eject from the barrel as smoke rose!

“โว้ว! เยอะจริงๆ เลยว้อย!” วิศนะโวยลั่น หลังจากเขาหลบการโจมตีของมอนสเตอร์ตัวหนึ่งได้ ก่อนจะใช้หลังมือฟันฉับเข้าที่ลำคอของอีกตัวจนมันสลายคามือไป
"Wow! That's really a lot!" Wisana shouted after he dodged an attack from one monster, then used the back of his hand to slash at the neck of another until it disintegrated in his grip

“ถ้าว่างจะบ่นนัก ก็เอาเวลาไปฆ่าตัวอื่นต่อเถอะ ...ว้าย!”
"If you're going to complain so much when you're free, then go spend your time killing other people instead... Yikes!"

“เมย์!”
"May!"

“ไม่เป็นไร แค่ถากๆ น่ะ” เมษาร้องตอบพลางลั่นไกใส่หมาป่าที่กระโจนเข้าทำร้ายเธอเมื่อครู่
"It's okay, just a scratch," Mae Sar said as she pulled the trigger at the wolf that had jumped to attack her moments ago

สงครามห้ำหั่นระหว่างเพลย์เยอร์และมอนสเตอร์ยังคงดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด วิศนะพยายามเอี้ยวตัวหลบการโจมตีเป็นชุดอย่างเอาเป็นเอาตาย และใช้การเคลื่อนไหวอันเฉียบคมจัดการกับเจ้าบราวฮาวน์ไปได้แล้ว 8 ตัว โดยไม่มีเจ้าหมาตัวไหนสามารถเฉียดโดนเขาได้แม้แต่ปลายแขนเสื้อ
The fierce battle between players and monsters continues unabated. Visna tries to dodge a relentless series of attacks and uses sharp movements to take down 8 Brown Hounds, with not a single dog coming close to grazing the hem of his sleeve

เมษาเองก็ไม่น้อยหน้า หญิงสาวพยายามกันตัวเองไม่ให้อยู่ใต้วงล้อมของศัตรูโดยการรักษาระยะห่าง พลางไล่ยิงทิ้งไปทีละตัว หากโดนกระโจนเข้าใส่ เธอก็อาศัยความชำนาญในการหลบหลีกเบี่ยงตัวเพียงเล็กน้อย ก่อนยกลำกล้องยิงใส่เจ้าตัวที่อยู่ใกล้สุดเป็นอันดับแรก จนถึงตอนนี้เธอเก็บสะสมแต้มไปแล้ว 15 ตัว
Maysa was not to be outdone either. The young woman tried to keep herself from being surrounded by the enemy by maintaining her distance, shooting them down one by one. If they lunged at her, she relied on her skill to dodge slightly before raising her weapon to shoot the nearest one first. By now, she had accumulated 15 points

“เป็นไงบ้าง วิศนะ!” เจ้าหล่อนร้องถาม หลังจากเก็บศพเพิ่มได้อีกตัว
"How is it, Visana!" she exclaimed after collecting another body

“ยังไหว!” อีกเสียงเอ่ยตอบ ก่อนจะกระโดดหลบโดยใช้ร่างบราวฮาวน์ตัวหนึ่งเป็นฐาน
"Still okay!" another voice replied before jumping aside using on