This is a bilingual snapshot page saved by the user at 2024-8-19 13:49 for https://app.immersivetranslate.com/word/, provided with bilingual support by Immersive Translate. Learn how to save?

Stage 1

การตัดสินใจของวิศนะ
Visanu's decision

ท้องฟ้าสีคราม ปุยเมฆสีขาว สายลมพัดทุ่งหญ้าปลิวไสว...
The azure sky, white fluffy clouds, the breeze blowing through the swaying grass fields...

และเสียงกรีดร้องแบบหวีดสยองสุดขีด
And the screeching, eerie cry

ว้ากกกกกกกกกกกกกกก~~!!
Waaaaaaahhhhhh~~!!

ร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังกวดฝีเท้าสุดกำลังวิ่งหน้าตาตื่นภายในพื้นที่โล่งกลางแจ้งโดยมีสิ่งแปลกปลอมหน้าตาพิลึกที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็คือ “เห็ดยักษ์สีเขียว” ซึ่งกำลังกระโดดไล่หลังมาติดๆ
A tall young man is sprinting with all his might, looking panicked in an open outdoor area, being chased closely by a strange-looking object that, from any angle, is a "giant green mushroom."

“จะตามไปถึงไหนวะไอ้บ้าเอ๊ย”
"How far are you going to follow me, you crazy idiot?"

ชายหนุ่มหันกลับมาตะคอกใส่ ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง ผมสีดำที่เคยจัดทรงดูดียามนี้ฟูฟ่องชนิดเรียกได้ว่าตื่นตระหนกสุดขีด
The young man turned around and shouted, his wide brown eyes filled with shock, his once well-styled black hair now frizzy to the point of looking utterly alarmed

อุกี๊~!
Ugh!

เจ้าเห็ดตัวขนาดพอฟัดพอเหวี่ยงก็ส่งเสียงร้องโต้กลับมา หน้าตาของมันก็จัดว่าน่ารักดี มีหัวสปอร์สีเขียวดูลื่นๆ มันๆ น่าหมั่นเขี้ยว อันที่จริงนายคนนี้ก็หมั่นเขี้ยวมันไปทีหนึ่งแล้วล่ะ เขาถึงได้จัดการกระโดดเตะมันไปรอบหนึ่ง
The mushroom, about the right size to be a match, let out a sound in response. Its appearance was quite cute, with a green spore head that looked slippery and shiny, making it hard to resist. In fact, this guy had already given it a playful kick once, which is why he decided to jump and kick it again

ซึ่งผลตอบรับก็คือการโดนไล่กวดเป็นบ้าอยู่อย่างนี้ไง!
The result is being chased like crazy like this!

“แค้นฝังหุ่นจริงนะแก ไอ้เห็ดนรก!” เขาตะโกนกลับพร้อมกับเหลือบหางตาไปมอง เห็นไอ้เห็ดตัวนั้นมันยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างกวนประสาท ก่อนที่มันจะตั้งท่ากระโดดสูงชาร์ทเข้าใส่ในอีกวินาทีถัดมา
"You're really holding a grudge, you hell mushroom!" he shouted back while glancing out of the corner of his eye, seeing that hell mushroom grinning wider in an annoying way before it prepared to jump high and charge at him in the next second

“ฉิบหาย โดดสูงได้ด้วยเหรอวะ!”
"Shit, can you really jump that high?!"

เขาตะโกนลั่นพร้อมกับกระโดดหลบไปอีกด้านอย่างแทบไม่คิดชีวิต เจ้าเห็ดบ้านั่นพลาดเป้าหมายในการทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดของมันลงไปทับเขาเพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่เจ้าคนโชคดีกลับไม่มีเวลามาดีใจด้วยซ้ำ เขาชี้นิ้วเข้าใส่เจ้าเห็ดตรงหน้าและแผดเสียงใส่!
He shouted loudly while jumping to the side almost without a second thought. That mushroom barely missed its target of dropping its entire weight on him. But the lucky guy didn't even have time to celebrate. He pointed his finger at the mushroom in front of him and shouted!

“จะจองเวรอะไรกันนักหนาวะ อันที่จริงมันต้องเป็นฉันที่ต้องแค้นนะโว้ย เตะเบาๆ ทีเดียว แกกัดฉันซะเกือบตาย!”
"Why are you so obsessed with revenge? In fact, I should be the one who's angry! You kicked me lightly once, and I almost died from your bite!"

เป็นความจริงที่เขาโดนเจ้าเห็ดเขียวตัวนี้โจมตีไปแล้วหนึ่งที ซึ่งบอกได้เลยว่ามันก็เกือบจะทำให้เขาได้ลงไปทักทายยมโลกเอาง่ายๆ ทีเดียว
It is true that he has already been attacked by this green mushroom once, and I can say that it almost sent him down to greet the underworld quite easily

ข้อมูลตัวละคร
Character Information

ผู้เล่น : วิศนะ
Player: Wisana

อาชีพ : นักผจญภัยมือใหม่
Occupation: Beginner Adventurer

เลเวล : 1
Level: 1

พลังชีวิต : 10 /150
Life Force: 10 / 150

พลังโจมตี : 20 พลังป้องกัน : 5
Attack Power: 20 Defense Power: 5

เวทมนตร์ : 15 โชค : 30
Magic: 15 Luck: 30

อุกี๊~~
Ugh~~

ยังไม่ทันไรเจ้าเห็ดเขียวนั่นก็พุ่งตัวหมายจะกระโจนเข้าใส่ชายหนุ่มเจ้าของชื่อวิศนะอีกรอบ และก็เป็นอีกครั้งที่ความคล่องตัวช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด ก่อนที่ตัวเองจะเข้าใจได้ในทันทีว่า
Before he knew it, that green mushroom lunged again at the young man named Wisana, and once again, his agility saved him just in time before he could understand immediately that

ถ้ายืนเฉยๆ คงได้ลงไปทักทายท่านยมฯ แน่ๆ!
If I just stand still, I would definitely go down to greet Lord Yama!

“อะไรนักหนา ทำไมความรักของฉันมันมีแต่อุปสรรควะเนี่ย!”
"What the hell, why does my love only have obstacles?"

คำบ่นแบบไม่รู้เรื่องนั้นดังขึ้นอย่างหัวเสีย พร้อมกับการสับขาวิ่งแบบหวีดสยองสุดขีด นึกโมโหที่ทำไมมอนสเตอร์มันถึงได้หน้าโง่ขนาดนี้ คุยด้วยไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย!
The nonsensical complaints rose up in frustration, accompanied by the terrifying sound of frantic running. I was angry wondering why the monster was so incredibly stupid; it didn't seem to understand anything I said!

แล้วทำไมมันวิ่งไวอย่างนี้ฟะ หน้าตาก็ดูโง่ๆ ทำไมถึงเก่งนักเนี่ย!?
So why is it running so fast? It looks so stupid, how can it be so good at this!?

“อย่าให้พ่อรู้วิธีเล่นเกมนะ ไอ้เห็ดนรก พ่อจะซอยพริกขี้หนูบีบมะนาวจับมาทำยำเห็ดกินให้สะใจไปเลย” พูดแล้วก็กัดฟันแน่น ขณะหันไปมองเจ้าตัวประหลาดด้านหลัง
"Don't let Dad know how to play the game, you hellish mushroom. Dad will chop up bird's eye chilies, squeeze lime, and make a mushroom salad to enjoy it to the fullest." After saying that, he clenched his teeth tightly while turning to look at the strange creature behind him

“แล้วแกจะวิ่งตามมาทำไมนักหนาวะ ว่างมากหรือไงเนี่ย ไปไกลๆ บาทาซักทีสิว้อย!”
"Why are you running after me so much? Are you really that free? Just go away already!"

ก่อนหน้านั้นราวๆ 6 ชั่วโมง
Beforethat, about 6 hours

“ไอ้นะ!”
"Hey!"

ชื่อเรียกในแบบที่รู้ว่า “ซี้กัน” ดังขึ้นมาจากหน้าห้องเรียนภายในตึกของคณะนิเทศศิลป์ เอกคอมพิวเตอร์กราฟฟิก ส่งให้ร่างสูงในเสื้อนักศึกษาเซอร์ๆ กับกางเกงยีนขาดๆ และผมสีดำที่เซตตามแบบวัยรุ่นทั่วไปต้องเหลือบตากลับมามองตามเสียง
The name called out in a familiar way, "best friend," echoed from the classroom inside the Faculty of Fine Arts, Graphic Computer major, catching the attention of a tall figure in a casual student shirt and ripped jeans, with black hair styled like any typical teenager, who glanced back in response to the sound

วิศนะ หรือที่เพื่อนๆ เรียกว่า “นะ” ชายหนุ่มวัย 19 ปีหันกลับมามองแลเห็นหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินยิ้มแย้มมาด้วยท่าทางร่าเริงแล้วเขาก็ได้แต่ถอนใจเซ็งๆ
Visana, or as his friends call him "Na," a 19-year-old young man, turned around and saw a cheerful couple walking by with bright smiles, and he could only let out a sigh of frustration

“มีอะไรอีกหือ ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะ” เขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ
"Is there anything else? I already told you that I need to hurry home today," he said with a tone of exasperation

“ก็แล้วเมื่อไหร่แกจะเข้ามาเล่นเกมกับพวกฉันล่ะ?”
"So when are you going to come and play games with us?"

ฝ่ายหญิงผู้มาใหม่เป็นคนถาม เธอมีผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่าผิวขาวและมีใบหน้าที่เป็นมิตร เธอชื่อว่านุชจรี จะเรียกว่าเป็นเพื่อนสาวที่สนิทด้วยที่สุดในมหาวิทยาลัยของวิศนะก็ว่าได้
The newcomer woman asked. She has shoulder-length dark brown hair, fair skin, and a friendly face. Her name is Nuchjaree, and she can be considered the closest female friend of Wisana at the university

“จริงด้วยไอ้นะ พวกฉันรอแกมาตั้งนานแล้วนะเว้ย ฉันสองคนกำลังจะตั้งกิลด์ (Guild) แล้วปัญหาติดอยู่ที่ว่ามันต้องมีสมาชิกให้ได้ 4 คนขึ้นไปถึงจะสร้างได้ พวกฉันก็หวังจะพึ่งแกแต่แกกลับไม่ยอมเข้ามาเล่นซักที”
"That's true, you know. We've been waiting for you for a long time. The two of us are about to start a guild, but the problem is we need at least 4 members to create it. We were hoping to rely on you, but you just won't come and play."

ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งเดินมาด้วยกันพูดเสริมโดยเร็ว
Another young man walked over and quickly added

“กิลด์? ...แล้วมันคืออะไรวะครับ?” วิศนะเบ้ปาก “ขอร้องล่ะพวกแกช่วยใช้ภาษาคนหน่อยได้มั้ย บอกซะก่อนนะว่าฉันไม่เข้าใจภาษาวิบัติของพวกแกหรอกนะเว้ยไอ้เจ้าคู่รักติ๊งต๊อง”
"Guild? ...What the hell is that?" Wisana grimaced. "Please, can you guys use human language? Just so you know, I don't understand your ridiculous jargon, you silly lovebirds."

ดูเหมือนคำว่า “คู่รักติ๊งต๊อง” มันจะทำให้เพื่อนทั้งสองชักสีหน้าบูดขึ้นมาคล้ายจะเซ็งทันที
It seems that the phrase "silly couple" makes both friends frown as if they are immediately annoyed

“ไอ้นะ ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเอาฉันไปเหมาร่วมหัวจมท้ายแบบนั้นกับยัยนุชได้มั้ย แค่นี้คนทั้งคณะเขาก็คิดว่าฉันกับยัยนี่เป็นแฟนกันไปหมดแล้วนะโว้ย”
"Hey, how many times do I have to tell you not to lump me together with that girl like that? Everyone in the group already thinks that she and I are a couple!"

“แล้วมันไม่ใช่หรือไง” วิศนะถามหน้าตาเฉย
"Isn't it?" Visana asked with a straight face

“ก็ไม่ใช่น่ะสิโว้ย!!”
"Well, it's not like that, damn it!!"

ทั้งที่ค้านกันหัวชนฝา แต่ทั้งสองก็ประสานเสียงกันออกมาจนวิศนะต้องหัวเราะขำ
Even though they were at odds with each other, both of them ended up harmonizing to the point that Wisana couldn't help but laugh

“ฉันจะบอกแกเอาไว้เลยนะ ไอ้นะ” นุชจรีเดินเข้าไปจิ้มหน้าอกเขาเต็มแรง “ต่อให้อีตาธันวานี่เป็นผู้ชายคนสุดท้ายบนโลกใบนี้ก็ตามทีนะ ฉันก็ยินดีและพร้อมที่จะเอาหัวโหม่งเต้าหู้ตายหนีให้พ้นๆ หน้ามันไปเลย”
"I'm telling you straight up, you know," Nuchjaree said as she poked his chest hard. "Even if that Thanu guy is the last man on this planet, I would gladly and willingly headbutt him to get away from his face."

“แหม หล่อนเองก็ดีตายชักล่ะ” อีกเสียงร้องลั่น “ฉันก็เหมือนกันนั่นแหละ ถ้าหล่อนเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายบนโลกใบนี้นะ ฉันว่าฉันไปหาหมามาทำพันธุ์ยังจะดีซะกว่าเลย”
"Wow, you're really something!" another voice shouted. "I'm the same way. If you were the last woman on this planet, I think I'd rather go find a dog to breed with!"

“ว่าไงนะ ไอ้ปากเสีย!”
"What did you say, you foul-mouthed!"

“ก็ว่าอย่างที่พูดไง ยัยถึก”
"That's what I've been saying, you tough girl."

“นี่สรุปพวกแกตามฉันมาเพื่อจะโชว์ฉากสวีตกันให้ฉันดูหรือไงวะ ก็เพราะพวกแกเอาแต่เถียงกันตลอดเวลาแบบนี้แหละชาวบ้านเขาถึงมองว่ารักกันปานจะกลืนกิน”
"Is this a summary that you all followed me to show off your sweet moments or what? It's because you keep arguing like this that people think you love each other to the point of devouring one another."

วิศนะกล่าวพร้อมกับยิ้มขำ เห็นเจ้าสองคนนั้นมองหน้ากันครู่หนึ่ง ก่อนจะเชิดหน้าหนีกันไปคนละทาง
Visana said with a chuckle, seeing the two of them glance at each other for a moment before turning their heads and going their separate ways

คนที่เพิ่งเถียงกับนุชจรีเย้วๆ อยู่นั้นก็คือ ธันวา ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีเขียว เห็นผมทองตาสีประหลาดแบบนี้ไม่ใช่เพราะว่าหมอนี่เป็นพวกขาโจ๋หรืออะไรทำนองนั้นหรอก แต่เพราะว่าหมอนี่เป็นลูกเสี้ยวอเมริกาเพราะฉะนั้นจึงได้รับเส้นผมและดวงตามาจากแม่มามาก แต่ใบหน้าก็ดันได้เชื้อไทยจากพ่อมาไม่น้อย หมอนี่จึงได้หล่อดูดีจนสาวต้องเหลียวมามองถ้าไม่ติดว่ามันเพาะ “เยอรมันเชพเพิร์ต” ไว้เต็มปากล่ะก็นะ ซึ่งหมอนี่ก็เป็นเพื่อนรักของวิศนะตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ในชั้นมัธยมปลายเลยเชียวล่ะ
The person who was just arguing with Nuchjaree is Thanwa a young man with light brown hair and green eyes. His unusual blonde hair and strange eye color are not because he is a punk or anything like that, but because he is of mixed American descent, so he inherited his hair and eyes from his mother. However, his face has quite a bit of Thai features from his father, making him handsome enough to catch the attention of girls, if it weren't for the fact that he has a full "German Shepherd" beard. He has been a close friend of Wisana since their high school days.

“แล้วตกลงว่าจะเข้ามาเล่นเกมกับพวกเราเมื่อไหร่ล่ะ ฉันรอแกตั้งนานแล้วนะ” นุชจรีโพล่งขึ้นเหมือนอยากเปลี่ยนเรื่องเต็มแก่
"So when are you going to come play games with us? I've been waiting for you for a long time," Nuchjaree exclaimed, as if she wanted to change the subject completely

“วกมาเรื่องนี้อีกแล้ว บอกไปกี่ทีแล้วว่าฉันไม่ชอบเล่นเกม”
"Here we go with this again. How many times do I have to say that I don't like playing games?"

วิศนะตอบอย่างอ่อนใจ แล้วจึงหมุนตัวเดินหนีไปอีกครั้ง สองคู่กัดจึงมองหน้ากันแบบเข้าใจและรีบเดินตามไปติดๆ
Visana responded with a sigh and then turned to walk away again. The two pairs of friends exchanged understanding glances and quickly followed after

“โธ่ไอ้นะ นี่แกมีพ่อทำงานเป็นที่ปรึกษาของบริษัทไพรด์ทำไมกันวะเนี่ย” ธันวาพูด “ชาวบ้านเขาต้องเก็บเงินกันตั้งนานกว่าจะซื้อเครื่องเล่นกับเมมโมรี่สติ๊กสำหรับเล่นเกมมาได้ แต่แกแค่กระดิกนิ้วทีเดียว ป๋าแกก็แทบจะเอามาถวายให้ถึงที่เลยนะ เสียโอกาสชะมัด”
"Oh come on, you have a dad who works as a consultant for Pride Company, why is that?" Thanwa said. "People have to save money for a long time just to buy a gaming console and memory stick, but you just wiggle your finger and your dad practically brings it to you. What a waste of opportunity."

“จริงของตานี่” นุชจรีเสริม “อีกอย่างฉันว่าเมมโมรี่สติ๊กที่แกได้จากป๋ามันต้องได้ไอเท็มอะไรเจ๋งๆ ติดไม้ติดมือมาด้วยแหงๆ เลยเนอะ ก็เป็นถึงที่ปรึกษาของไพรด์เลยนี่”
"That's true," Nuchjaree added. "Also, I think the memory stick you got from Dad must have some cool items on it for sure, right? After all, he's Pride's advisor."

คำกล่าวนี้ส่งให้วิศนะต้องถอนใจ มันไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะเล่นเกมกับเพื่อนๆ หรอกนะ...อันที่จริงเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าไอ้เกมไพรด์อะไรเนี่ยมันมีดีอะไรนักหนาถึงได้โด่งดังนัก เพราะอะไรทำให้มันทำลายสถิติยอดขายรอบโลกได้มากกว่าสามพันล้านเครื่องในเวลาแค่เดือนเดียว
This statement made Visana sigh. It's not that he didn't want to play games with his friends... In fact, he also wanted to know what was so great about this Pride game that it became so famous. What made it break global sales records of over three billion units in just one month?

แต่สิ่งสำคัญเลยที่ทำให้วิศนะไม่อยากเข้าไปเล่นเกมนี้คือ...
But the main thing that makes Wisana not want to play this game is...

เขาเล่นเกมห่วยแตกมาก ชนิดที่ว่าเด็กสองขวบคงจะเก่งกว่ามากนัก!
He plays games really badly, to the point that a two-year-old would probably be much better!

“พวกแกเชื่อเถอะ ถ้าไม่อยากได้ตัวถ่วงเข้าไปในเกมล่ะก็แกกาชื่อฉันออกไปได้เลย ขนาดไอ้แคร็กเกอร์รันฉันยังทำคะแนนแพ้เด็กอนุบาลเลย”
"Believe me, if you don't want a burden in the game, you can just take my name out. Even in Cracker Run, I scored lower than a kindergarten kid."

“เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก” ธันวารีบแย้ง “พวกเราเล่นสนุกๆ ไม่ซีเรียส ว่าแต่แกเล่นเกมนั้นแพ้เด็กจริงเหรอ ไอ้นะ”
"Hey, it's okay," Thanwa quickly interjected. "We're just having fun, not serious. By the way, did you really lose that game to a kid?"

“เอาน่าๆ นะ เราเล่นกันขำๆ ถ้าแพ้ขึ้นมาก็ไม่ได้เสียบ้านซักหน่อยนี่” นุชจรีรีบเปลี่ยนบทแม้จะกลั้นขำไว้แทบแย่ “อีกอย่างแกจะกลัวอะไรวันนี้ก็สอบวันสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้พวกเราก็ปิดเทอมยาว เทอมนี้ซัมเมอร์แกก็ไม่ได้ลงวิชาเรียนอะไร อยู่ที่คอนโดเฉยๆ ไม่เบื่อหรือไงยะ”
"Come on, come on. We're just playing for fun. If you lose, it's not like you're going to lose your house or anything." Nuchjaree quickly changed the subject, barely holding back her laughter. "Besides, what are you worried about? Today is the last day of exams. Tomorrow we have a long break. You didn't take any classes this summer, just staying at the condo. Aren't you bored?"

วิศนะถอนใจยาวเหยียด
Visana let out a long sigh

“นี่ฟังนะยัยนุช ที่ฉันไม่เข้าไปเล่นเกมนั่นก็เพราะว่าฉันไม่ชอบ ไม่ใช่ว่าเกี่ยวกับเรื่องว่างหรือไม่ว่าง อีกอย่างตอนซัมเมอร์นี่ฉันก็ไม่ว่างอยู่ดีเพราะต้องไปช่วยงานพี่วิภาเขา”
"Listen here, Nuch, the reason I don't go play that game is that I don't like it, not because I'm busy or not. Besides, during this summer, I won't be free anyway because I have to help P' Wipa with her work."

“อี๋~ ไปสอนศิลปะให้เด็กนั่นน่ะเหรอ” นุชจรีทำท่าขยะแขยงสุดขีด
"Eww~ You’re going to teach art to that kid?" Nuchjaree made an extremely disgusted expression

“ยัยนุช สอนศิลปะเด็กนะเฟ้ย ไม่ใช่ให้เอานิ้วไปจิ้มขี้หมาแห้ง เธอไม่ต้องทำท่ารังเกียจขนาดนั้นก็ได้ อีกอย่างเด็กๆ พวกนั้นก็น่ารักจะตายไป”
"Hey, Nuch teaches art to kids, not to poke at dry dog poop with your finger. You don't have to act that disgusted. Besides, those kids are really cute."

วิศนะหัวเราะร่วนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคุณหญิงนุชเธอเป็นโรคเกลียดเด็กเข้าไส้
Visana burst into laughter when he remembered that Khun Ying Nuch had a deep-seated hatred for children

“เฮ้ย ไอ้นะ” ธันวาแทรกขึ้นมาบ้าง “เล่นเกมน่ะ เขาเล่นตอนกลางคืนตอนที่แกนอน แกก็สอนหนังสือเด็กแค่ตอนบ่ายไม่ใช่หรือไง หรือว่าเดี๋ยวนี้รับสอนวิชาเพศศึกษาตอนกลางคืนให้พวกเด็กๆ ด้วยวะ?”
"Hey, you know," Thanwa interjected, "they play games at night when you're sleeping. You only teach kids in the afternoon, right? Or are you now also giving sex education classes at night for the kids?"

“วอนโดนถีบซะแล้ว ไอ้คุณธันวา” วิศนะพูดเสียงแข็ง
"You're getting kicked out, Mr. Thanwa," Wisana said firmly

ธันวากระตุกยิ้มกวนประสาท ส่งให้นุชจรีที่อยู่ข้างๆ ต้องค้อนใส่วงใหญ่
Thanwa smirked mischievously, causing Nuchjaree, who was next to him, to give him a big glare

“มาเล่นด้วยกันเถอะนะ แกไม่อยากรู้หรือไงว่าเกมดังๆ แบบนี้เขาทำออกมาได้สมจริงสมจังมากแค่ไหน อีกอย่างป๋าแกก็อยากให้แกเล่นเกมของบริษัทเขาจะตายไป เห็นบอกว่าถ้ายอมเล่นแล้วจะบวกเงินค่าขนมให้พิเศษอีกไม่ใช่เหรอ...?”
"Let's play together, okay? Don't you want to know how realistic these famous games can be? Besides, your dad really wants you to play the games from his company. I heard that if you agree to play, he'll even give you extra pocket money, right...?"

“เงินพวกนั้นฉันโทรไปขอแม่ที่เชียงใหม่ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมานั่งขอป๋าแกหรอก”
"I can just call my mom in Chiang Mai for that money. There's no need to sit and ask him."

เป็นอีกครั้งที่เขาตอบแบบไม่ใส่ใจอะไรมากนัก ส่งให้นุชจรีถอนใจเสียงดัง
It was another time he responded without much care, causing Nuchjaree to let out a loud sigh

“นะ แกนี่มันไม่ยอมเข้าสังคมกับเพื่อนเลย ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วนะเนี่ย”
"Hey, you really don't want to socialize with your friends at all. I don't know what to do about it anymore."

วิศนะไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไป เขาหัวเราะขำในใจกับลูกตื้อของเพื่อนสนิททั้งสองที่หลายเดือนมานี้พยายามจะชวนเขามาเล่นเกมด้วยให้ได้หลายต่อหลายครั้ง ซึ่งตลอดมาเขาก็ปฏิเสธอย่างชัดเจนมาโดยตลอด ซึ่งก็ดูเหมือนว่าครั้งนี้เจ้าสองแสบนี้ก็กำลังจะถอดใจอยู่ในไม่ช้า
Visana didn't respond at all. He laughed inwardly at the persistence of his two close friends who had been trying to get him to play games with them for months. All this time, he had clearly declined their invitations. It seemed that this time, those two troublemakers were about to give up soon

“มาอยู่นี่เองนุช ฉันตามหาตัวแทบแย่แหนะ!”
"Here you are, Nuch! I've been looking for you everywhere!"

ทว่ายังไม่ทันที่ทั้งสามจะเดินออกไปได้ไกลนัก จู่ๆ ก็มีเสียงหวานเอ่ยดังขึ้นจากทางด้านหลัง และยังเป็นเสียงที่ทำให้เจ้าวิศนะก็สะดุ้งโหยงชะงักฝีเท้าและรีบดึงเจ้าธันวามายืนขวางทางไว้เพื่อหลบอยู่หลังหมอนี่อย่างรวดเร็ว
However, just as the three were about to walk too far, a sweet voice suddenly called out from behind, causing Visana to startle, halt his steps, and quickly pull Thanwa to stand in front of him to hide behind this guy

ส่วนสาเหตุที่ทำให้นายวิศนะต้องสติหลุดไปชั่วครู่ก็คงจะมาจากเจ้าของเสียงหวานๆ ที่เอ่ยเรียกนุชจรีขณะกำลังเดินมาอยู่นี่เอง เธอเป็นสาวน้อยผมยาวลงมาถึงกลางหลังปล่อยให้มีบางส่วนลงมาคลอแก้มใสๆ ดวงหน้าหวานสวยที่มีการแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางบางๆ และดวงตากลมโตกับแพขนตายาวงอน
The reason that Mr. Wisana lost his composure for a moment was likely due to the owner of the sweet voice calling out to Nuchjaree as she was walking over. She was a young girl with long hair that fell to the middle of her back, with some strands framing her clear cheeks. Her sweet, beautiful face was lightly adorned with makeup, and she had large, round eyes with long, curled eyelashes

“เธอเพิ่งจะสอบเสร็จเหรอนุช?” หญิงสาวผู้มาใหม่เอ่ยทักเสียงหวาน
"Did you just finish your exam, Nuch?" the newcomer girl said in a sweet voice

“อื้อ เมื่อกี้นี้เอง”
"Uh, just a moment ago."

นุชจรีพยักหน้ารับพลางเหลือบไปมองเจ้าวิศนะที่แอบอยู่ด้านหลังของธันวาอย่างงงๆ ซึ่งบัดนี้เจ้าคนที่เคยมาดดีมาโดยตลอดกลับสิ้นลายไม่เป็นท่า ร่างสูงใช้แผ่นหลังเพื่อนรักเป็นบังเกอร์หลบกระสุนจนทำเอานายธันวาต้องเหลือบตากลับมามอง
Nuchjaree nodded in acknowledgment while glancing at Wisana, who was hiding behind Thunwa in confusion. The person who had always been so composed was now completely out of sorts, using his tall friend's back as a shield from the bullets, causing Thunwa to look back at him

“เมื่อไหร่แกจะเลิกวิ่งมาหลบหลังก้นฉันเวลาเจอหน้าออนเขาซักทีวะไอ้นะ” ว่าแล้วก็หัวเราะพรืด “แต่บอกตามตรงนะ เซ็นเซอร์จับสัญญาณของแกนี่ยังแรงเหมือนเดิม ได้ยินเสียงปุ๊บวิ่งหลบปั๊บ”
"When are you going to stop running to hide behind my butt every time you see him, huh?!" she laughed. "But to be honest, your signal sensor is still as strong as ever; the moment I hear a sound, you run and hide."

“เสือกแหนะไอ้ธัน! ไม่ต้องหันมาทางนี้เลย เดี๋ยวเขาก็จับสงสัยเราได้หรอก”
"Hey, Than! Don't turn this way at all, or they'll start to suspect us!"

ธันวายิ้มกว้างทันที
Thanwa smiled widely immediately

“ว่าตูเจือกเรอะ งั้นฉันไปบอกออนให้เอามั้ยว่าแกแอบชอบเธอมาตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งแล้ว”
"Are you serious? Then should I tell On that you've had a crush on her since your first year?"

“เฮ้ย อย่าเชียวนะเว้ย ไอ้ธัน! แกคิดจะฆ่าเพื่อนทางอ้อมเหรอวะ”
"Hey, don't be reckless, man! Than! Are you thinking of killing a friend indirectly?"

“ทางอ้อมบ้าอะไรวะ แกชอบเธอก็ไปบอกเธอตรงๆ สิ แกนี่มันหล่อเสียของเป็นบ้า”
"What kind of indirect nonsense is this? If you like her, just tell her directly! You're wasting your good looks."

“ไอ้ธัน...ของแบบนี้ไม่ได้ทำกันง่ายๆ นะเฟ้ย” วิศนะบ่นกระปอดกระแปดเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนรักได้เป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนบังเกอร์หลบกระสุนของวิศนะมันจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อตอนนี้สาวน้อยคนสวยที่ชื่อวรัญญาเหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าเขาก็อยู่ตรงนี้ด้วยอีกคน
"Hey, Than... things like this aren't done easily, you know!" Wisana complained, eliciting laughter from his dear friend. But it seemed that Wisana's bulletproof bunker was no longer safe, as the beautiful girl named Waranya seemed to realize that he was here too.

“สวัสดีจ้ะ วิศนะ ธันวา” วรัญญาทักสองหนุ่มเสียงใส
"Hello, Visana, Thanwa," Waranya greeted the two boys with a cheerful voice

“สวัสดีจ้า ออน” ธันวาทักกลับ
"Hello, On," Thun replied

“...ส...ส...ส...สวั...”
"...s...s...s...hello..."

ผิดกับไอ้บ้าบางคนที่ได้แต่ติดอ่างอยู่อย่างนั้นเอง ร้อนถึงธันวาให้เอาศอกกระแทกมันแรงๆ ให้สติสตังมันกลับมาเข้าที่
Unlike some crazy people who just keep stuttering, December had to elbow it hard to bring its senses back to reality

“อ่า...สวัสดีครับออน ส..สอบวันนี้เหมือนกันเหรอ”
"Ah... hello, On. Do you have the exam today too?"

“ค่ะ สอบวันนี้วันสุดท้ายแล้ว”
"Yes, today is the last day of the exam."

พูดจบเธอก็ยิ้มหวานให้ เล่นเอาเจ้าตัวดีถึงกับเคลิ้มหมดเรี่ยวแรงไปเสียเฉยๆ โชคดีว่าคว้าไหล่ของเจ้าเพื่อนรักเป็นฐานจับได้พอดี ส่วนเจ้าคนเป็นฐานให้จับก็หลุดหัวเราะพรืด ทิ้งให้สองสาวก็ได้แต่เอียงคอสงสัยและหันไปคุยกันเองแบบไม่ใส่ใจมากนัก
After she finished speaking, she smiled sweetly, leaving the good-natured one completely enchanted and weak. Luckily, she grabbed her dear friend's shoulder just in time. Meanwhile, the one being used as a support burst out laughing, leaving the two girls to tilt their heads in curiosity and chat among themselves without paying much attention

ออน หรือ วรัญญา สาวน้อยคนสวยผู้มีดรีกรีเป็นถึงดาวคณะนิเทศศาสตร์คนนี้เป็นสาวที่นายวิศนะแอบชอบอย่างที่เก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ เธอเป็นทั้งคนสวยและนิสัยดีน่ารักด้วยเหตุนี้จึงเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ทั้งมหาวิทยาลัยอย่างไม่ต้องสงสัย จะติดก็ตรงที่ไม่มีใครสามารถพิชิตใจของเธอได้ซักทีและแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็รวมวิศนะไปด้วย
On or Waranya is a beautiful young girl who holds a degree as the star of the Faculty of Communication Arts. She is the girl that Wisana secretly likes, unable to hide his feelings. She is both beautiful and kind-hearted, which undoubtedly makes her the object of affection for boys throughout the university. The only issue is that no one has been able to win her heart yet, and of course, Wisana is among them

ไอ้ความพยายามจะสารภาพรักกว่าสามสิบครั้งของวิศนะนั้น เพื่อนรักอย่างธันวาเองก็กล้ายืนยันเลยว่าหมอนี่ได้รับประทานแห้วทุกรอบ ...ไม่ใช่ว่าเพราะโดนปฏิเสธแต่อย่างใด ทว่าเป็นเพราะว่ามันไม่มีความกล้าจะไปพูดต่อหน้าเธอตรงๆ ซักที พอจะเข้าไปก็เป็นอย่างที่เห็น หมดเรี่ยวหมดแรงเสียทุกรอบไป
The effort of Visana to confess his love more than thirty times, even his best friend Thunwa can confidently say that this guy has struck out every time... not because he was rejected, but because he lacks the courage to speak to her directly. Whenever he tries to approach, it ends up as you can see, he loses all his strength every time.

“เห็นกี่ทีก็ไม่มีเบื่อเลยว่ะ” ธันวาว่า
"I never get tired of seeing it, no matter how many times." Thanwa said

“นั่นสิเห็นกี่รอบก็ไม่เบื่อจริงๆ เมื่อกี้เธอยิ้มให้ฉันด้วย แกเห็นรึเปล่า..?”
"That's right, no matter how many times I see it, I never get tired of it. Just now, she smiled at me too. Did you see it..?"

“ฉันหมายถึงไอ้อาการไก่อ่อนของแกต่างหาก เห็นกี่ทีฉันก็ไม่เบื่อจริงๆ ว่ะ ฮาแตก!”
"I mean your chicken-like behavior, every time I see it, I never get tired of it, really! It's hilarious!"

วิศนะชะงักกึกกลับมามองใบหน้ากวนบาทาของเพื่อนรักทันที
Visana paused and immediately looked at the mischievous face of his dear friend

“แกเห็นความรักของฉันเป็นเรื่องตลกหรือไงวะ?”
"Do you see my love as a joke or what?"

“เออใช่ แบบนี้แหละแถวบ้านฉันเรียกว่าเรื่องตลก” ธันวาหัวเราะก๊าก “ไอ้นะ ตอนแกอยู่เชียงใหม่แกเคยกินขนมจีนมั่งมั้ย หรือเคยกินแต่น้ำเงี้ยว เออ ทีหลังหัดกินน้ำยาบ้างนะโว้ย ไม่ได้เรื่องเลย เป็นฉันป่านนี้เดินหวานกันทั่วมหา’ลัยแล้ว!”
"Yeah, this is what we call a joke around my neighborhood," Thanwa laughed loudly. "Hey, when you were in Chiang Mai, did you ever eat khanom jeen, or did you only eat nam ngiao? Next time, try eating the curry sauce, okay? It's ridiculous! If it were me, I would have been sweet-talking everyone around the university by now!"

“แบบที่แกทำกับยัยนุชน่ะเหรอ”
"Is that what you did with that girl?"

คำย้อนนั้นเล่นเอาธันวาชะงักพร้อมกับเบ้ปาก
The remark made Thanwa pause and pout

“แหมกวนบาทาได้ขนาดนี้ฉันว่าฉันเดินไปบอกออนดีกว่าว่าแกแอบชอบเธอจนแทบขาดใจแล้ว”
"Wow, you're being this annoying, I think I should just go tell On that you secretly like her to the point of almost dying."

“ถ้าแกอยากเห็นฉันใช้วิชาการต่อสู้ที่เรียนมาจากแม่ก็ลองดู” ว่าแล้วก็ถอนใจยาวเหยียด “นี่ว่าแต่แกยังไม่ได้บอกใครเรื่องนี้แน่นะ ไอ้ธัน ฉันชักจะไม่ค่อยไว้ใจแกแล้วเนี่ย”
"If you want to see me use the fighting skills I learned from my mother, then go ahead and try." With that, she let out a long sigh. "By the way, you haven't told anyone about this, right, Than? I'm starting to not trust you very much."

“ไอ้นะ ถึงฉันปากฉันจะหมาแต่ก็ไม่รั่วนะเว้ย”
"Hey, even though my mouth is like a dog's, it doesn't leak, you know."

“แหนะ มันยังด่าตัวเองได้หน้าตาเฉย” วิศนะผงะไปนิดๆ
"Wow, it can still insult itself with a straight face," Wisana said, slightly taken aback

“เออน่ะ ยังไงซะเรื่องความลับน่ะฉันเหยียบมิดอยู่แล้ว”
"Well, anyway, when it comes to secrets, I've already stepped on it hard."

“ให้มันจริงเถอะ แล้วยัยนุชน่ะแกก็ไม่ได้บอกใช่มั้ย”
"Let it be true, and that girl didn't tell you, right?"

“โอ้ย ถ้าฉันบอกแม่นั่น ป่านนี้คนเขาก็ได้รู้ทั่วมหา’ลัยแล้วล่ะ”
"Oh, if I told that mom, by now everyone would know all over the university."

พูดแล้วสองเพื่อนรักก็ยิ้มอย่างรู้กัน พวกเจาต่างรู้จักนิสัยของยัยนุจรีกันเป็นอย่างดี ไอ้นิสัยชอบเป็นแม่สื่อแม่ชักเนี่ยเจ้าประคุณเธอโปรดนัก แถมวีรกรรมของแม่นี่มันน่าสยองน้อยเสียเมื่อไหร่ จริงอยู่ที่คุณเธอเพิ่งจะทำให้รุ่นน้องผู้ชายในคณะได้สมหวังในรักไปเมื่อเร็วๆ นี้ แต่มันก็แถมมาด้วยความอับอายมากมายมหาศาลชนิดไม่อยากพูดถึง...
Speaking of which, the two best friends smiled knowingly. They both knew Nujaree's personality very well. Her habit of playing matchmaker was something she particularly enjoyed. Moreover, her past exploits were never less than terrifying. It's true that she recently helped a junior male student in their faculty find love, but it came with an immense amount of embarrassment that was hard to discuss...

ทำไมน่ะเหรอ?
Why is that?

ก็คุณเธอไปให้เพื่อนที่อยู่ชมรมประสานเสียงไปประกาศความรักของทางฝ่ายชายกลางโรงอาหารหรือจุดศูนย์กลางของมหาลัยในช่วงเวลาพักกลางวันเลยน่ะสิ แม้ผลสุดท้ายเรื่องจะจบลงด้วยดี แต่เขาไม่มั่นใจว่าฝ่ายหญิงยอมรับรักเพราะว่าแอบมีใจให้เหมือนกัน หรือเพราะทนอับอายไม่ไหวกันแน่
She went to announce the love of the guy in the cafeteria or the center of the university during lunchtime to her friends in the choir club. Although it ended well in the end, he wasn't sure if the girl accepted his love because she secretly had feelings for him too, or if it was just because she couldn't bear the embarrassment

คิดๆ แล้ววิศนะก็ขนลุกซู่ นี่ถ้าหากยัยนุชจรีมาขอเป็นแม่สื่อให้เขากับวรัญญาด้วย เขาขอยอมตายเสียดีกว่า ไม่รู้จะได้บอกรักด้วยวิธีพิสดารแบบไหน ยิ่งวรัญญาเป็นเพื่อนรักของนุจรีด้วยแล้ว แม่นี่คงหาวิธีบอกรักให้เขาแบบอลังการงานสร้างชนิดบัลลังก์เมฆเดอะมิสิคัลยังต้องอายเป็นแน่!
Thinking about it, Wisana felt a chill run down his spine. If that girl Nuchree came to be a matchmaker for him and Waranya, he would rather die. He didn't know what elaborate way he would have to confess his love. Especially since Waranya was Nuchree's best friend, that girl would surely find a way to make his confession so grand that even the Cloud Throne: The Musical would be embarrassed!

“งั้นไว้วันนี้เราไปกันอีกนะนุช เมื่อวานไอเท็มที่ได้จากมอนสเตอร์ตัวนั้นมันดีมากเลยล่ะ”
"Then let's go again today, Nuch. The item we got from that monster yesterday was really good."

“เอาสิๆ เห็นว่ากำลังจะมีเควสใหม่มาเปิดให้เล่นด้วยนะ แล้วมันก็ทำเควสกับมอนสเตอร์พวกนั้นด้วยพอดี แบบนี้เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยจริงมั้ย ฉันยังใช้สกิลของอาชีพใหม่ไม่ค่อยคล่องเลยอ่ะ”
"Come on, I heard there's a new quest coming out to play. And it just happens to involve those monsters too. It's like killing two birds with one stone, right? I still haven't mastered the skills of the new class very well."

“นั่นสินะ จริงๆ ฉันเองก็ยังติดๆ ขัดๆ กับสกิลใหม่อยู่เลย”
"That's true. Actually, I'm still struggling a bit with the new skills myself."

“นี่ๆ เมื่อวานฉันไปเจอไอเท็มดีๆ ก่อนจะออฟไลน์ขายอยู่ในตลาดด้วย เดี๋ยววันนี้จะโชว์ให้ดูนะ ฉันว่าเธอจะต้องชอบแน่ๆ เลย เสียดายว่ามันมีขายอยู่ชิ้นเดียวไม่งั้นฉันจะซื้อมาฝากเธอแล้วเชียว”
"Hey, yesterday I found a great item before going offline to sell it at the market. I'll show it to you today. I think you'll really like it. It's a pity there's only one for sale; otherwise, I would have bought it for you."

“เอ๊ะจริงเหรอๆ แล้วมันคืออะไรอ่ะ?”
"Eh, really? Then what is it?"

วิศนะที่พยายามจะเอียงหูฟังบทสนทนาของสองสาวนั้นเป็นอันต้องเลิกคิ้วขึ้นมากับศัพท์เฉพาะทางจำนวนมากที่ทำให้เขาถึงกับตื้อจนไปไม่ถูก สุดท้ายก็เลยเบ้ปากหันไปกระซิบกับเพื่อนรักทันที
The listener who tried to eavesdrop on the conversation between the two girls couldn't help but raise an eyebrow at the numerous technical terms that left him completely baffled. In the end, he pouted and immediately whispered to his close friend

“ไอ้ธันๆ ยัยนุชคุยอะไรกับคุณออนวะ”
"What is that Thun talking to you about, Nun?"

“ก็คุยเรื่องไพรด์ไง”
"We're talking about pride."

ธันวาตอบแบบไม่ใส่ใจมากนัก ซึ่งมันก็ทำให้วิศนะชะงักไปวูบหนึ่ง
Thanwa responded somewhat dismissively, which caused Wisana to pause for a moment

“นี่คุณออนเธอก็เล่นไอ้เกมนี่ด้วยเหรอ?!”
"Hey, are you playing this game too?!"

คงเพราะตกใจมากไปหน่อย วิศนะจึงเผลอสะดุ้งสุดตัวเสียจนสองสาวต้องหันมามอง ทำเอาเขาต้องรีบโบกมือไปมากลบเกลื่อนแทบไม่ทัน ก่อนจะลากคอเจ้าธันวาไปอีกทาง
It must be because he was a bit too startled, so Wisana accidentally jumped in shock, causing the two girls to turn and look. He quickly had to wave his hands to cover it up before dragging Tanwa away in another direction

“อะไรอีกวะไอ้นะ ท่ามากจริงนะแกเนี่ย?” ธันวาเบ้ปาก
"What else, man? You're really something, aren't you?" Thanwa pouted

“คายมาให้หมดเลย นี่พวกแกไปเล่นเกมด้วยกันงั้นเรอะ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
"Spit it all out! So you guys went to play games together, huh? Why didn't I know anything about it?"

“ก็แกไม่ได้ถาม”
"You didn't ask."

“งั้นก็เป็นความจริงสิเนี่ย!”
"Then it must be true!"

ธันวาเกาหน้าแกรกๆ
December has a rough face

“ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน ใครๆ เขาก็เล่นกันทั้งนั้น มันก็มีแต่แกนั่นแหละที่หลังเขา อีกอย่างพวกเราก็อยู่ปาร์ตี้เดียวกัน ไปเก็บเลเวลด้วยกันบ่อยๆ บางทีก็ไปล่าบอส...”
"There's nothing strange about it. Everyone plays together. It's just you who stays behind. Besides, we’re in the same party, leveling up together often, and sometimes we go boss hunting..."

“ไอ้ธัน ฉันขอภาษาคนว่ะ”
"Hey Than, I want to speak like a human."

ธันวาถอนใจยาวเหยียดส่ายหน้าคล้ายอ่อนใจ
Thanwa let out a long sigh, shaking his head as if feeling weary

“ก็เล่นเกมด้วยกันนั่นแหละ เอาง่ายๆ อยู่ทีมเดียวกัน ไปไหนด้วยกันตลอด เข้าใจยัง?”
"Well, just play the game together. To put it simply, be on the same team. Go everywhere together all the time. Do you understand?"

“จริงดิ!”
"Really?!"

ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาในตอนกลางคืน มันยอดเยี่ยมอะไรขนาดนี้ ทำไมเขาคิดไม่ถึงว่าวิธีแบบนี้มันก็มีด้วยนี่หว่า ม...ไม่สิ ไม่ได้ ถ้าขืนเราเข้าไปให้วรัญญาเห็นสภาพทุเรศๆ ของตัวเองในเกม มันก็จะกลายเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ
Being together all the time at night, how wonderful is this? Why didn't he think that this way could exist? N... no, that's not it. If we let Waranya see the pathetic state of ourselves in the game, it would clearly be digging our own grave.

คิดๆ แล้วก็ถอนใจ เลิกคิดเรื่องตามไปจีบเธอในเกมดีกว่า ท่าทางจะยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งไอ้คนมีฝีมือเล่นเกมอ่อนกว่าเด็กอนุบาลอย่างเขา
Thinking about it, he sighed and decided to stop thinking about pursuing her in the game. It seemed too difficult, especially since he was a novice compared to skilled players

ขณะที่วิศนะกำลังอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองอยู่นั้นเอง ธันวาเหลือบไปเห็นปากพะงาบๆ ราวกับปลาทองของหมอนี่เข้าเขาก็พอจะเข้าใจแล้วว่าหมอนี่กำลังคิดอะไรอยู่ สมองอันชาญฉลาดของจึงนึกอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้พอดี รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เลยแย้มขึ้นประดับใบหน้าของหนุ่มลูกเสี้ยวอเมริกัน
While Wisana was in his own private world, Thanwa glanced over and saw the guy's mouth moving like a goldfish. He could understand what the guy was thinking. His clever mind then came up with something fun, and a mischievous smile spread across the face of the young American mixed-race man

“นี่ แล้วฉันจะบอกอะไรให้อีกอย่างนะไอ้นะ ในเกมน่ะออนเธอป๊อปมากเลยรู้เปล่า”
"Here, let me tell you something else, you know, in the game, you're really popular, did you know that?"

“อะไรนะ?” วิศนะกะพริบตาปริบๆ
"What?" Wisana blinked in surprise

“ก็ในเกมน่ะเขาแต่งตัวได้ตามใจเลยใช่มั้ยล่ะ แล้วเสื้อผ้าของออนแจ่มสุดๆ ปกติเธอเองก็น่ารักเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บอกได้คำเดียวว่าหนุ่มๆ งี้ตามติดเกรียว!”
"In the game, you can dress however you like, right? And On's clothes are just stunning. Normally, she's already cute to begin with. I can only say that the guys are totally following her around!"

“จรืงดิ!!”
"Really!!"

เสียงวิศนะแหกปากลั่นเล่นเอาสองสาวสะดุ้งโหยงหันมามองอีกคำรบ ดีว่าธันวาตะครุบปากไอ้เจ้าบ้านี่ได้ทัน ก่อนจะโบกมือหย็อยๆ ให้พวกสาวๆ เห็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
The loud voice of the engineer startled the two girls, making them turn to look again. Fortunately, Thanawat managed to cover the mouth of this guy just in time before waving his hand weakly for the girls to see as if nothing had happened

“แล้วฟังให้ดีนะ ไอ้นะ” ว่าแล้วก็กระซิบข้างหูวิศนะต่อ “ฉันไม่ค่อยมั่นใจหรอก แต่ก็พอจะเดาได้แกไม่สังเกตบ้างเหรอว่าทำไมมีคนมาตามจีบออนเท่าไหร่แต่เธอก็ไม่สนใจใครเลย ดีไม่ดีนะฉันว่าบางทีเธออาจจะมีแฟนอยู่ในเกมแล้วก็ได้ จริงมั้ย”
"Now listen carefully, okay?" Then he whispered in Visna's ear, "I'm not very sure, but I can guess. Don't you notice how many people are trying to flirt with On, yet she doesn't seem to care about anyone? Honestly, I think maybe she already has a boyfriend in the game. Right?"

“พูดเป็นเล่นใครจะไปมีแฟนในเกมได้วะ”
"Who would actually have a girlfriend in the game?"

“โอ้ยไอ้นะเอ๊ย!” ธันวาส่ายหน้าแรงๆ อย่างขัดใจ “แกหายไปทุดงในป่ามาหรือไงวะ นี่มันยุคดิจิตอลแล้วนะเว้ย แฟนเธออาจจะเรียนอยู่เมืองนอก หรือไม่ก็อยู่ต่างจังหวัดก็ได้ ก็เลยมานัดเจอกันในเกมทุกคืนแทน”
"Oh, come on!" Thanwa shook his head vigorously in frustration. "Did you disappear into the wilderness or something? This is the digital age, you know. Your boyfriend might be studying abroad or living in another province, so you meet up in the game every night instead."

“ม...ไม่หรอกมั้ง” เจ้าคนหูเบาเริ่มติดกับจนธันวาต้องยิ้มร่า
"Maybe not..." The hard-of-hearing person started to get caught up, causing Thanwa to smile brightly.

“ฉันล่ะไม่อยากจะคิด เกมนี้เขาออกแบบมาดีมากนะเฟ้ยจะ จับไม้จับมือกันหรือแม้แต่จูบกัน ความรู้สึกมันก็สมจริงโคตรๆ ถึงจะไม่สามารถมีอะไรมากกว่านั้นได้ก็เถอะ แต่บอกตามตรงแค่คิดว่าเธอจะไปหวานกับแฟนของเธอในเกมแล้ว ...ผมนี่ขนลุกเลย”
"I really don't want to think about it. This game is designed so well, you know? Holding hands or even kissing, the feelings are incredibly realistic. Even though we can't have anything more than that, to be honest, just thinking about you getting sweet with your boyfriend in the game... it gives me chills."

ได้ยินแค่นั้นวิศนะก็ถึงกับอึ้งกิมกี่
Upon hearing that, Wisana was left speechless

“...ม...ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ เธอไม่มีทางทำแบบนั้น”
"...no...it's not true. It's impossible. She would never do that."

“นั่นสินะ” ธันวายิ้มกว้าง “เธออาจจะยังไม่มีแฟนก็ได้ แต่มันก็ไม่แน่ เพราะว่าในเกมเธอป๊อปกว่าที่มหาลัยอีก ในมหาลัยอาจจะไม่มีคนถูกใจเธอ แต่ในเกมอาจจะมีคนที่เธอปิ๊งอยู่ก็ได้”
"That's true," Thanwa said with a wide smile. "You might not have a boyfriend yet, but who knows? In the game, you're more popular than at university. There might not be anyone who catches your eye at university, but in the game, there could be someone you like."

“...ไม่จริง”
"...not true"

“เชื่อฉันเถอะไอ้เพื่อนเลิฟ ฉันเตือนแกด้วยความหวังดีนะเนี่ย”
"Trust me, my dear friend, I'm warning you with good intentions."

“...ไม่จริ๊ง!!”
"...No way!!"

รอบนี้หลังจากร้องกรี๊ด(?)ออกมาเสียงหลงแล้ว วิศนะก็วิ่งจู๊ดหายไปจากสายตาของธันวา พร้อมๆ กับสองสาวที่สะดุ้งโหยงเป็นรอบที่สาม ก่อนจะเห็นไอ้บ้าบางคนวิ่งหน้าตั้งหายไป ท่ามกลางเสียงหัวเราะสะใจของนายธันวาตัวแสบที่เพิ่งจะประสบความสำเร็จวิชาการตุ๋นเพื่อนได้อย่างแนบเนียนที่สุด!
This time, after letting out a shriek, Wisana ran off out of Thun's sight, along with the two girls who jumped in shock for the third time, before seeing that crazy guy running away in a hurry, amidst the triumphant laughter of the mischievous Thun, who had just successfully pulled off the most seamless academic prank!

“ไอ้นะ มันเป็นอะไรของมัน?” นุชจรีหันมาถามด้วยสีหน้าสงสัย
"What is it?" Nucharee turned to ask with a puzzled expression

“อย่าห่วงเลยนุช อีกไม่นานเธอก็รู้ ...แหม ทำไมฉันคิดไม่ถึงนะว่ามันก็มีวิธีนี้อยู่ด้วย คนอะไรไม่รู้หัวใสจริงๆ!”
"Don't worry, Nuch, you'll know soon... Wow, why didn't I think of this? What a clever person!"

“อะไรของแก”
"What is it with you?"

“เออน่า เดี๋ยวเธอก็รู้เอง รับรองไม่เกินวันพรุ่งนี้”
"Yeah, you'll find out soon enough, I guarantee it won't be later than tomorrow."

ได้ยินแบบนั้นสองสาวก็เหลือบมามองหน้ากันตาปริบๆ ขณะที่เจ้าตัวแสบยังคงแผดเสียงหัวเราะดังลั่นตึกเรียนชนิดหาความสะใจเท่านี้คงไม่มีอีกแล้ว
Hearing that, the two girls exchanged wide-eyed glances at each other while the troublemaker continued to laugh loudly in the classroom, a level of satisfaction that seemed unmatched

“ป๋าเหรอครับ นี่นะเองนะ”
“Dadis it? This is it, huh?”

วิศนะที่วิ่งออกมาจากตึกเรียนในมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็วปานติดจรวดกำลังตรงดิ่งไปยังรถของเขาซึ่งจอดอยู่ในอาคารจอดรถ มือข้างที่ไม่ได้ใช้สะพายกระเป๋าเหมือนทุกทีคว้าโทรศัพท์มือถือได้ก็ตะโกนดังลั่นหลังจากได้ยินฝั่งตรงข้ามตอบรับกลับมา
Visana, who ran out of the university building as fast as a rocket, was heading straight for his car parked in the parking garage. His free hand, which usually carried a bag, grabbed his mobile phone and he shouted loudly after hearing a response from the other end

“อ้าว ไอ้ลูกชายสุดที่เลิฟ มีอะไรให้ป๋าช่วยเหรอ วันนี้ฝนตกแน่ๆ ที่แกโทรหาป๋าแบบนี้”
"Hey, my beloved son, is there something I can help you with? It's definitely going to rain today, that's why you're calling me like this."

น้ำเสียงร่าเริงจากปลายสาย ทำให้วิศนะต้องชะลอฝีเท้าลงตรงหน้ารถฮอนด้าซีลวิคสีดำของเขา
The cheerful voice from the other end made Visana slow his pace in front of his black Honda Civic

“อย่าเพิ่งกวนประสาทตอนนี้ได้มั้ยป๋า ผมมีเรื่องต้องการให้ช่วยจริงๆ” วิศนะว่าอย่างร้อนรน
"Can you not bother me right now, Dad? I really need your help with something," Wisana said anxiously

“ว่าแล้วเชียว มีอะไรให้ป๊ะป๋าคนนี้ช่วยเรอะไอ้ตูด หรือว่าตัดสินใจจะย้ายมาอยู่ในคฤหาสน์กับป๋าแล้ว แหม ดีเลยป๋าจะให้คนไปขนของในคอนโดของแกเดี๋ยวนี้แหละ”
"I knew it! Is there something this dad can help you with, kiddo? Or have you decided to move into the mansion with me? Well, that's great! I'll have someone go and pack your things from your condo right now."

“ถ้าขืนผมไปอยู่บ้านหลังนั้นจริงๆ แม่คงฆ่าผมแน่ๆ” วิศนะเบ้ปาก “อีกอย่างเมียใหม่ของป๋าเขาก็ไม่ค่อยชอบหน้าผมเท่าไหร่ไม่ใช่หรือไง”
"If I really went to live in that house, my mom would definitely kill me," Wisana grimaced. "Besides, Dad's new wife doesn't really like my face, does she?"

“อ้อ งั้นก็คงเรื่องเงินสินะ ป๋าบอกแล้วว่าเงินที่แม่แกส่งมาให้จากเชียงใหม่มันจะไปพอยาไส้อะไร เอางี้เดี๋ยวป๋าจะโอนเข้าบัญชีให้ เอาเลขบัญชีมาสิ”
"Oh, so it's about money, huh? Dad already said that the money your mom sent from Chiang Mai wouldn't be enough for anything. How about this, I'll transfer it to your account. Just give me your account number."

“ไม่เอาหรอกเงินป๋าน่ะ แม่เขาย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามไปขอเงินป๋าเด็ดขาด ไม่งั้นเขาจะลากผมกลับเชียงใหม่ทันที”
"I don't want the money from Dad. His mother keeps insisting that I must not ask Dad for money at all; otherwise, she will drag me back to Chiang Mai immediately."

“ถ้างั้นเรื่องอะไรล่ะ หรือแกไปทำใครท้องแล้วต้องการให้ป๋าไปคุยให้ ได้เลยไอ้นะเดี๋ยวป๋าเคลียร์ให้เอง ป๋าเข้าใจว่าคนมันหล่อ มีสาวๆ มารุมเพียบ ป๋าไม่ว่าอะไรแกร๊อก”
"So what is it then? Or did you get someone pregnant and want me to talk to them? Sure, I can handle it myself. I understand that you're handsome and have girls all around you. I won't say anything, buddy."

“ม่ายช๊ายย! เลิกเดาสุ่มสี่สุ่มห้าซักทีเซ่!” เส้นความอดทนสุดท้างขาดผึงพร้อมกับเสียงตะคอกแหลมปรี๊ดจะโต้กลับไปดังลั่นลานจอดรถ จนน้า รปภ. ที่แอบงีบอยู่สะดุ้งโหยงหันมองซ้ายขวาเลิ่กลั่ก ทำเอาคนปลุกโดยไม่เจตนาต้องรีบยกมือขอโทษเป็นการใหญ่
"That's not it! Stop guessing randomly already!" The last thread of patience snapped with a sharp shout that echoed in the parking lot, causing the security guard, who had been dozing off, to startle and look around nervously. The person who unintentionally woke him had to quickly raise their hands in a big apology.

“แล้วแกมีอะไรให้ป๋าช่วยล่ะ เรื่องด่วนรึเปล่า ท่าทางแกร้อนรนชอบกลนะ ไอ้ตูด”
"So, what do you need help with? Is it urgent? You seem a bit anxious, don't you, you butt."

บิดาผู้เป็นที่รักชักใจคอไม่ดี เมื่อเห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมีท่าทีแปลกๆ
The beloved father felt uneasy when he saw his precious son behaving strangely

“ป๋า พอจะมีไอ้เครื่องเกมไพรด์อะไรนั่นเหลือมั่งมั้ย”
"Do you have any of those Pride game machines left?"

“เครื่องเกม?” ป๊ะป๋าทวนคำเสียงสูง “ถามทำไมวะ?”
“Game console?” Dad repeated in a high voice “Why are you asking?”

“มีหรือเปล่าล่ะ ผมอยากได้ซักเครื่องนึง ตอนนี้มีเรื่องจำเป็นต้องเข้าไปเล่นเกมอ่ะ”
"Do you have one? I want to get one. Right now, I have something important to go play a game."

พูดจบ ฝ่ายตรงข้ามก็เงียบไปราวกับปลายสายถูกตัด นิ่งไปนานจนวิศนะอดไม่ได้ต้องดึงมือถือออกจากหูเพื่อมองให้ชัดว่าสายของเขายังไม่หายไปไหน
After finishing speaking, the opponent fell silent as if the line had been cut. It was quiet for so long that Wisana couldn't help but pull the phone away from his ear to clearly see that the call was still connected

“จริงรึเปล่า ไอ้นะ!”
"Is it true, that guy!"

“อื้อหือ~ ดีนะเอาออกจากหูพอดี ไม่งั้นหูแตกแน่ ตะโกนซะลั่นโลก”
"Wow~ Good thing I took it out of my ear just in time, otherwise my eardrum would have burst from all that shouting."

วิศนะบ่นทั้งชักสีหน้าปุเลี่ยนๆ ไม่นึกแปลกใจกับไอ้อาการติ๊งต๊องแบบนี้ของบิดาเท่าไหร่ ไม่นานเขาก็ทำใจได้และกรอกเสียงลงไปอีกครั้ง
Visana complained while making a silly face, not finding his father's quirky behavior particularly strange. Before long, he accepted it and spoke again

“สรุปว่ามีรึเปล่าล่ะป๋า ไอ้เครื่องเกมไพรด์ พร้อมเมมโมรี่สติ๊กอะไรนั่นน่ะ”
"To sum it up, do you have it or not, Dad? That game console Pride, along with that memory stick thing?"

“มีๆๆ!! ป๋ามีให้แกทุกอย่างเลยไอ้นะ! แกสนใจที่จะเล่นเกมของบริษัทป๋าแล้วใช่มั้ย”
"Yes, yes, yes!! Dad has everything for you, you know! You're interested in playing Dad's company's game, right?"

“เอ่อ...ก็” วิศนะกลอกตาไปมา “คงอย่างนั้นแหละป๋า ผมอยากจะลองเล่นดู เพื่อนๆ มันก็ชวนกันหลายคนด้วย ไปลองเล่นซักครั้งก็คงไม่เสียหายอะไร”
"Um... well," Wisana rolled his eyes. "I guess that's how it is, Dad. I want to give it a try. My friends are inviting me too. Trying it out once shouldn't hurt."

ว่าแล้วก็แอบอมยิ้ม เรื่องอะไรจะบอกว่าที่ต้องการเข้าไปเล่นเพราะจะไปสังเกตการณ์ผู้หญิงที่(กะจะ)จีบ(แต่ไม่กล้า)อยู่ แล้วก็จะไปกันท่าไอ้พวกแมลงเจ้าชู้พวกนั้นด้วย!
I couldn't help but smile secretly. What I wanted to say was that I wanted to go in and play because I was going to observe the girl I was (planning to) flirt with (but didn't have the courage to), and I was also going to confront those flirtatious pests!

“โอ้ยนะเอ๊ย ป๋าดีใจจนจะร้องไห้อยู่แล้ว!”
"Oh my, I'm so happy I could cry!"

“อย่าเว่อร์น่ะป๋า” วิศนะพูดเสียงหน่ายๆ “แล้วช่วยส่งมาให้ที่คอนโดหน่อยได้มั้ย ผมขี้เกียจขับไปที่บริษัทป๋าน่ะ มันไกล”
"Don't be so dramatic, Dad," Visana said with an annoyed tone. "Can you send it to my condo? I'm too lazy to drive to your company; it's far."

“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาเลย ไอ้ลูกชาย ป๋าจะให้คนรถมันขับไปส่งวันนี้เลยก็ยังได้”
"That's not a problem at all, son. I can have the driver take you there today."

“ก็ต้องการวันนี้เนี่ยแหละป๋า เร็วๆ หน่อยยิ่งดี”
"I want it today, Dad. The sooner, the better."

“บ๊ะ! พอสายเลือดของพ่อมันตื่นขึ้นไฟในการเล่นเกมของแกมันก็ลุกโชนเลยเหรอวะ ไอ้นะ ยอดเยี่ยมจริงๆ พ่อล่ะกลัวแกจะได้เชื้ออาร์ตตัวแม่มาจากคุณนายวิมลมากเกินไปด้วยซ้ำ”
"Wow! Once your father's blood awakens, your passion for gaming ignites, huh? That's really impressive. I'm actually worried that you might inherit too much of that artistic talent from Mrs. Wimol."

วิศนะถอนใจอย่างเบื่อหน่าย กับไอ้คำพูดไร้สาระจากป๊ะป๋าของเขา
Visana sighed in annoyance at the nonsense words from his father

“งั้นมาส่งวันนี้เลยนะป๋า ให้คนรถฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ชั้นหนึ่งก็ได้ ผมต้องไปทำธุระให้แม่น่ะครับ อีกนานกว่าจะกลับคอนโด”
"Then I'll drop it off today, Dad. You can have the driver leave it at the first-floor counter. I have to run an errand for Mom. It will be a while before I get back to the condo."

“ได้เลย ไอ้ตูด ป๋าจัดให้เดี๋ยวนี้ แล้วอย่าลืมมาช่วยงานป๋าที่ออฟฟิศบ้างนะ”
"Sure, you little rascal. I'll take care of it right now. And don't forget to come help me at the office sometimes."

“ครับๆ สวัสดีครับ”
"Yes, yes, hello."

พูดแล้ววิศนะก็รีบตัดสัญญาณการสื่อสารลงพร้อมกับเป่าปากโล่งใจ ...ดีนะที่ป๋าเขามีเครื่องเกมให้ แถมยังมาส่งมาภายในวันนี้ด้วย
Speaking of which, Wisana quickly cut off the communication signal and let out a sigh of relief... It's good that Dad has a game console and even delivered it today.

ดีล่ะ วันนี้จะเข้าไปสังเกตการณ์ในเกมเลย จะดูซิว่าวรัญญาสุดที่รักของเขาจะมีไอ้พวกแมลงวันมาตอมจริงรึเปล่า...!
Alright, today I'm going to observe the game. Let's see if my beloved Waranya will really have those flies buzzing around her...!

Stage 2

ระบบAI
AI System

“แล้วมันเล่นยังไงล่ะเนี่ย”
"Then how do you play this?"

เสียงบ่นงุบงิบดังขึ้นหลังจากที่เจ้าของห้อง 808 ในคอนโดแกรนด์วิลล่าเริ่มง่วนอยู่กับการแกะกล่องเกมของบริษัทไพรด์มาได้สักพักหนึ่ง มันก็ตั้งแต่กลับมาถึงที่บ้านและมีของจากบริษัทไพรด์ส่งของมาให้เขาโดยฝากทางล็อบบี้ของคอนโดเอาไว้ นายวิศนะก็รีบหอบเอาข้าวของขึ้นห้องมาชนิดติดจรวดเลยทีเดียว
The murmurs grew louder after the owner of room 808 in the Grand Villa condo started busying himself with unboxing a game from Pride Company for a while. It had been since he returned home and received a delivery from Pride Company left at the condo lobby. Mr. Wisana hurriedly carried his belongings up to his room as if he were on a rocket

ตั้งแต่วินาทีแรกที่วิ่งเข้าห้อง วิศนะก็ไม่รอช้า ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โซฟาในห้องรับแขกทันที โดยไม่สนใจจะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือเข้าห้องน้ำทำธุระใดๆ ก่อนทั้งสิ้น มือไม้สองข้างเร่งรีบแกะกล่องพัสดุตรงหน้าด้วยทีท่าลนลานราวกับเด็กอนุบาลเพิ่งได้ของเล่นใหม่
From the very first second he ran into the room, Wisana didn't hesitate and immediately dropped down onto the sofa in the living room, without caring to change clothes or use the bathroom for anything at all. His hands hurriedly tore open the package in front of him with a frantic demeanor, like a kindergarten child who just received a new toy

หากแต่ความเป็นจริงแล้วอาการของหมอนี่มันไม่ได้เป็นอาการตื่นเต้นแบบนั้นหรอก
However, the truth is that this guy's symptoms are not that kind of excitement

“โอ้ย! สายบ้าสายบออะไรเยอะแยะวะเนี่ย แค่นี้ก็พันกันจนมั่วไปหมดแล้ว ป่านนี้คุณออนเธอคงเข้าไปเล่นนานแล้วมั้ง โธ่เว้ย! ไม่ทันใจจริงๆ ถ้าตอนนี้เกิดไปโดนพวกหนุ่มๆ จีบเข้าจะทำยังไง!”
"Oh! What a mess of wires and nonsense this is! It's already tangled up so much. By now, she must have been playing for a long time. Damn it! This is really frustrating. What if some guys start hitting on her right now? What should I do!"

ปากพูดไป ใจก็นึกภาพตาม
The mouth speaks, and the heart imagines accordingly

โอ๊ย! แค่เห็นภาพผู้ชายบางคนเดินจูงมือสาวสวยหน้าหวาน ตัวเล็กๆ ตรงสเป๊กของเขาเอาไว้ มือมันก็รีบสาวสายไฟตรงหน้าออกมาเป็นระวิง ดวงตาสีน้ำตาลกวาดหาหนังสือคู่มือใกล้ตัวมาอ่าน
Oh! Just seeing some men walking hand in hand with beautiful, sweet-faced, petite girls who fit his type makes his hands quickly reach for the wires in front of him. His brown eyes scan for a nearby manual to read

“แล้วมันต้องทำยังไงต่อฟะ?”
"What do we do next?"

วิศนะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอุปกรณ์ประหลาดที่มีลักษณะคล้ายกับแว่นตากรอบบางๆ ที่ใช้สวมคาดตรงขมับทั้งสองข้างและมีตรงส่วนเลนส์สีชามาครอบดวงตาเอาไว้อีกที เขาหยิบของชิ้นนี้มาหมุนดูซ้ายทีขวาทีแบบงงๆ พลางชำเลืองไปมองคู่มือกระดาษที่แนบมาด้วย
Visana spoke up when he saw the strange device that resembled thin-framed glasses worn over both temples, with a bowl-shaped lens covering the eyes. He picked up the item and turned it left and right in confusion while glancing at the accompanying paper manual

“เครื่องเล่น Prider Mutilation หรือเรียกสั้นๆ ว่า P.M เป็นอุปกรณ์เสริมรุ่นใช้กระแสไฟฟ้าที่แปลงคลื่นความถี่สมองไป...ว้อย! ไอ้พวกนี้ข้าม ไหนดูอันอื่นซิ ...ทำการเปิดเครื่องด้วยปุ่มทางขวา และกดสามครั้งเพื่อให้เครื่องทำการค้นหาวายฟายให้พบ จากนั้นเครื่องจะเล่นทำการอัพเดทข้อมูลและแพทช์ (Patch) ล่าสุดของตัวเกม...”
"The Prider Mutilation device, or simply P.M, is an accessory that uses electrical current to convert brainwave frequencies... Hey! These guys are skipping ahead, let’s check something else... Turn on the device with the button on the right and press three times to have the device search for Wi-Fi. After that, the device will update the latest game data and patches..."

พออ่านจบร่างสูงก็ทำการกดปุ่มตามคำอธิบายนั้นทันที กระทั่งมีเสียงดัง “ปิ๊บ” พร้อมกับแสงสีแดงที่สว่างวาบขึ้นตรงใต้สัญลักษณ์ที่เป็นรูปสัญญาณวายฟาย ก่อนที่เพียงครู่หนึ่งมันจะเปลี่ยนจากสีแดงกลายเป็นสีเขียวแสดงผลว่าเชื่อมต่อสัญญาณอินเตอร์เน็ตเสร็จสิ้น
As soon as he finished reading, the tall figure immediately pressed the button according to the instructions. There was a loud "beep" along with a bright red light that flashed directly under the Wi-Fi signal symbol, before it changed from red to green, indicating that the internet connection was complete

“ในกรณีที่เปิดใช้เครื่องเป็นครั้งแรก คุณจำเป็นต้องชาร์ตไฟเพื่อให้แบตเตอรี่ของเครื่องทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพเสียก่อน” อ่านจบ เขาก็ก้มลงมองเครื่องเล่น “ฉิบหาย! นี่ต้องชาร์ตไฟก่อนเหรอฟะ แล้วมันอีกนานเท่าไหร่เนี่ย!”
"In the case of turning on the device for the first time, you need to charge it to ensure the battery works at full capacity first." After reading that, he looked down at the player. "Damn it! Do I really have to charge it first? How long is this going to take!"

ว่าแล้วก็เหลือบตาอ่านต่อ
Then I glanced at the text and continued reading

“8 ชั่วโมง เตี่ยแกเถอะ ไม่ต้องเล่นมันพอดีวันนี้ แล้วจะทำยังไงดีฟะ!”
"8 hours, come on, don't play around today, what should we do then?"

โวยวายได้ไม่ทันไรก็เห็นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ ปลิวเข้ามาในระยะสายตา กระดาษดังกล่าวนั้นติดมากับกล่องเกมตั้งแต่แรกแล้ว ทว่าด้วยความใจร้อนทำให้ชายหนุ่มเผลอมองข้ามมันไป วิศนะเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะไล่สายตาตามลายมือขยุกขยิกได้ความว่า
Before he could complain, he noticed a small note fluttering into his line of sight. The paper had been attached to the game box from the beginning, but in his impatience, the young man had overlooked it. Visana raised an eyebrow before following the scrawled handwriting, which conveyed the message that

ไอ้นะลูกรัก ป๋าชาร์จไฟครั้งแรกให้แล้ว แกไม่ต้องทำอะไรมาก เข้าไปเล่นได้เลย
Hey, my dear child, I've charged the battery for the first time. You don't have to do much, just go in and play

ปล. ในเกมป๋าให้ของขวัญไว้ด้วย อย่าลืมเอาไปใช้ล่ะ
P.S. In the game, Dad gave a gift too. Don't forget to use it.

ปล2. เล่นเกมให้สนุกนะ ไอ้ตูด
Have fun playing the game, you butt!

ปล3. อย่าบอกวิมลเชียวนะว่าป๋าเป็นคนยกเครื่องนี้ให้แก บอกคุณเธอไปว่าแกซื้อมาเล่นเองเข้าใจ๋ ป๋าขี้เกียจทะเลาะกับแม่แก
Don't tell Wimol that Dad gave you this machine. Just tell her that you bought it yourself, okay? Dad is too lazy to argue with your mom.

ข้อความสั้นๆ ที่ทำให้เจ้าลูกชายสุดเลิฟขยับยิ้มแป้น
A short message that makes my beloved son smile broadly

“สมเป็นป๋ารู้ใจกันจริงๆ เห็นทีต้องไปขอบคุณทีหลังซะแล้ว”
"It really shows that you understand me well. I guess I need to go thank you later."

ว่าแล้วก็รีบสวมอุปกรณ์เกมเข้ากับศีรษะ แล้วทิ้งตัวลงนอนกับเก้าอี้โซฟาทั้งสายตายังอ่านคู่มือการเล่นเกมไปด้วย
He quickly put on the gaming equipment on his head and lay back on the sofa while still reading the game manual

“ข้อแนะนำในการเล่นเกม ควรที่จะนอนให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุด เพื่อจะได้ไม่มีอาการปวดเมื่อย หรือเคล็ดขัดยอก...ว้อย! เรื่องแค่นี้จะบอกทำแป๊ะอะไรเนี่ย ...เอออันนี้ค่อยน่าสนหน่อย ระยะเวลาในเกมนั้นจะเร็วกว่าเวลาปกติสามเท่า หมายความว่า 1 ชั่วโมงของโลกภายนอกนั้นจะเทียบเท่ากับ 3 ชั่วโมงในเกม ดังนั้นจึงควรกำหนดเวลาในการเล่นเกมให้ดี นอกจากนี้เครื่อง P.M. ยังสามารถเสียบสาย USB เข้ากับโทรศัพท์มือถือเพื่อเชื่อมต่อระบบการสื่อสารของโลกความจริงกับภายในเกมให้เข้าหากัน...”
"Game playing tips: You should lie down in the most comfortable position to avoid aches or strains... Ugh! Why bother saying something so trivial... Well, this is a bit more interesting. The time in the game is three times faster than real time, meaning that 1 hour in the outside world is equivalent to 3 hours in the game. Therefore, you should manage your gaming time well. Additionally, the P.M. device can connect a USB cable to a mobile phone to link the communication system of the real world with the game."

พออ่านจบวิศนะก็โยนคู่มือนั่นทิ้งแบบไม่ไยดี ...หมดเวลาศึกษาแล้ว! ที่เหลือเข้าไปลุยตามมีตามเกิดดีกว่า ยังไงเสียเขาก็ไม่ได้กะเล่นเอาถ้วยรางวัลอยู่แล้ว แค่จะไปตามเฝ้าผู้หญิงที่ชอบเท่านั้นเอง คิดสะระตะเสร็จก็ยกมือกดปุ่มเปิดเครื่องทันที
After finishing the reading, Wisna tossed the manual aside carelessly... the study time was over! It was better to just dive in and go with the flow. After all, he wasn't aiming for the trophy anyway; he just wanted to keep an eye on the girl he liked. Once he finished thinking, he immediately raised his hand to press the power button.

“เฮ้ย! ที่ไหนวะเนี่ย เปิดเกมปุ๊บก็มาโผล่พรวดแบบนี้เลยเรอะ!! ไม่มีเวลาให้ทำใจเลยแฮะ”
“Eh! Where the heck is this? The game just started and suddenly I'm here like this!! There's no time to prepare myself at all!”

เสียงโวยวายดังขึ้นทันทีที่วิศนะสังเกตเห็นว่าภาพโดยรอบทั้งหมดเปลี่ยนไป เขากำลังยืนอยู่ในห้องแคบๆ ที่ผนังรอบด้านล้วนบุด้วยกระเบื้องสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินเข้มโดยไม่มีสิ่งใดอยู่ในนั้นเลยแม้แต่น้อย หลังจากเหลียวหน้าแลหลังไปมาอยู่สักพักเจ้าตัวก็เลิกคิ้วสูง
The loud commotion erupted as Wisana noticed that the entire surrounding scene had changed. He was standing in a narrow room with walls entirely covered in dark blue square tiles, with nothing in it at all. After looking around for a while, he raised his eyebrows high

“แล้วยังไงต่อ?” คนใจร้อนเปรยลอยๆ เมื่อไม่เห็นอะไรเกิดขึ้น
"And then what?" the impatient person remarked casually when nothing seemed to happen

“ยินดีต้อนรับสู่โลกของไพรด์ออนไลน์ค่ะ”
"Welcome to the world of Pride Online."

“เฮ้ย! ตกใจหมดเลย!”
"Hey! You scared me!"

จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ทะลุกำแพงตรงหน้าเข้ามา เล่นเอาวิศนะสะดุ้งโหยง ตวัดสายตาไปจ้องคนมาใหม่เขม็ง ร่างบอบบางตรงหน้าเป็นหญิงสาวหน้าตาสดใสในชุดพองแปลกๆ กับกระโปรงสั้นจู๋ แถมเจ้าหล่อนยังย้อมผมเป็นสีเขียวอีกต่างหาก
Suddenly, a woman appeared through the wall in front of him, startling Visana. He quickly turned his gaze to stare intently at the newcomer. The slender figure before him was a cheerful young woman in a strange puffy outfit with a very short skirt, and she had even dyed her hair green

“นี่เธอเป็นใคร?” เขาถาม
"Who are you?" he asked

“ดิฉันมีชื่อว่าเอด้า เป็น NPC มีหน้าที่ให้คำแนะนำผู้เล่นใหม่เฉกเช่นคุณค่ะ”
"My name is Ada. I am an NPC whose role is to guide new players like you."

วิศนะเกาหน้าแกรก
Visana scratching his face

“แล้วไอ้ NPC นี่มันคืออะไรอ่ะ?”
"What is this NPC?"

“ยินดีตอบคำถามค่ะ NPC ย่อมาจาก Non player character เป็นระบบ AI ของเกมไพรด์ค่ะ พวกเรามีหน้าที่อำนวยความสะดวกหรือเป็นตัวละครของเกม เพื่อสร้างอรรธรสในการเล่นเกมของคุณผู้เล่นค่ะ”
“I’m happy to answer your question. NPC stands for Non-Player Character, which is the AI system of the game Pride. Our role is to facilitate or act as characters in the game to enhance your gaming experience.”

“อ้อ ที่แท้ก็เป็นคอมพิวเตอร์ ถึงจะเป็น AI แต่ก็หน้าตาสวยมากเลยแฮะ แต่ว่าไอ้หน้าตามัธยมแต่หน้าอกทรงมหาลัยแบบนี้มันดูขัดกันยังไงไม่ชอบกลแฮะ”
"Oh, so it's a computer. Even though it's AI, it looks really beautiful. But that high school face with a university body looks kind of mismatched, which is a bit strange."

พอรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นเพียง AI ขึ้นมาเจ้าตัวแสบก็เริ่มจะปากเปราะ คำพูดดังกล่าวทำเอาใบหน้าได้รูปของสาวน้อยที่ชื่อเอด้ามีอาการคิ้วกระตุกก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นปกติดังเดิม
As soon as he realized that the person in front of him was just an AI, the little rascal started to chatter. The words made the well-shaped face of the girl named Ada twitch her eyebrows before she returned to her normal expression

“มี NPC จำนวนไม่น้อยเหมือนกันที่ใช้คนบังคับอยู่นะคะ ไม่ใช่ว่าทั้งหมดจะเป็น AI เสียทีเดียว เพราะฉะนั้นดิฉันแนะนำว่ากรุณาระวังคำพูดของคุณไว้ด้วย ถ้าไม่อยากโดน NPC ตบหน้าแหกเอา”
"There are quite a few NPCs that are controlled by people, not all of them are AI. Therefore, I recommend that you please watch your words, or you might get slapped in the face by an NPC."

“อู้ย...ดุซะด้วย”
"Ooh... you're so fierce."

วิศนะลากเสียงกวนๆ พลางคิดในใจว่าท่าทางตายด้านแบบยัยนี่คงเป็น AI ชัวร์ๆ
Visana dragged out a teasing tone while thinking to himself that this deadpan demeanor of hers must definitely be AI

“ขอทราบชื่อของคุณผู้เล่นด้วยค่ะ” คำถามของเอด้าถามเรียกสติของวิศนะให้กลับมา
"May I know your name, player?" Ada's question brought Visana back to his senses

“วิศนะ”
"Vision"

“ค่ะ คุณวิศนะ ดิฉันขออนุญาตแสกนความสามารถของคุณซักเล็กน้อยจะได้มั้ยคะ”
"Yes, Mr. Wisana, may I have your permission to scan your abilities a little?"

วิศนะเลิกคิ้วงงๆ แต่ก็พยักหน้าตอบ
Visana raised an eyebrow in confusion but nodded in response

“ค่ะ ถ้าเช่นนั้นขอเสียมารยาทนะคะ”
"Okay, in that case, I apologize for being rude."

พูดจบเธอก็สาวเท้าเดินพรวดๆ เข้ามาหาวิศนะ จนชายหนุ่มต้องเลิกคิ้วสูง ตั้งท่าจะถอยหนี ทว่า NPC สาวน้อยกลับไวกว่าคว้าไหล่เขาไว้แน่น แถมยังยื่นหน้าเข้ามาจ้องตาเขาเขม็งอีกต่างหาก
After finishing her speech, she quickly strode over to Visana, causing the young man to raise an eyebrow and prepare to back away. However, the NPC girl was quicker, grabbing his shoulder tightly and leaning in to stare intently into his eyes

“...น...นี่เธอจะทำอะไรน่ะ”
"...What are you going to do?"

“ดิฉันจะทำการแสกนความสามารถของคุณเพื่อนำไปลงทะเบียนค่ะ”
"I will scan your abilities for registration."

“ง..งั้นเหรอ”
"Oh... is that so?"

“กรุณาอยู่นิ่งๆ แล้วสบตาดิฉันด้วยค่ะ”
"Please stay still and look into my eyes."

“...อ...อือ”
"...uh...uh-huh"

วิศนะรับคำเสียงสั่น นึกตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ก็มีผู้หญิงสวยๆ เข้ามาใกล้ชิดเสียขนาดนี้ แถมตัวเกมยังทำออกมาได้ดีจนน่าเหลือเชื่อ เพราะชายหนุ่มสัมผัสกลิ่นหอมรวยรินของสาวน้อยตรงหน้าได้อย่างชัดเจนมาก!
Visana received the vibrating voice, feeling quite surprised that suddenly a beautiful woman came so close. Moreover, the game was made so well that it was unbelievable, as the young man could clearly smell the rich fragrance of the girl in front of him!

ไม่ช้าเอด้าก็ถอยหลังออกไป ส่งให้วิศนะเป่าปากโล่งอก
Before long, Ada stepped back, allowing Visan to breathe a sigh of relief

“ทำการแสกนเรียบร้อย ผลออกมาดังต่อไปนี้ค่ะ” เธอว่าเสียงราบเรียบ ก่อนยกมือขึ้นมาวาดรูปสี่เหลี่ยมในอากาศ แล้วหน้าต่างดิจิตอลบานใหญ่ก็ปรากฏขึ้น
"The scan is complete. The results are as follows," she said in a flat voice before raising her hand to draw a rectangle in the air, and a large digital window appeared

“ผู้เล่นวิศนะ สายอาชีพนักผจญภัยมือใหม่ วิชาชีพที่เหมาะสมไม่แน่นอน พลังความสามารถอยู่ในระดับสมดุลจึงไม่อาจแนะนำแนวทางการเล่นให้ได้ ไอดีของคุณถูกลงทะเบียนเมื่อวันที่ 3 มกราคม มีเงินติดตัวอยู่ 5,000 เหรียญ มีไอเท็มติดตัวดังต่อไปนี้”
"Player Visana, a novice adventurer class. The suitable profession is uncertain. Ability power is at a balanced level, so no gameplay guidance can be provided. Your ID was registered on January 3rd, with 5,000 coins in hand. You have the following items in your possession."

-น้ำยาเพิ่มพลังวอเตอร์โพชั่นจำนวน 5 ขวด
- 5 bottles of power-boosting water potion

-ก้อนหินจำนวน 15 ก้อน
-15 stones

-หนังสือคู่มือสำหรับมือใหม่ 1 เล่ม
- A beginner's guidebook, 1 volume

-กล่องสมบัติดาวทอง 1 กล่อง
- One box of golden star treasure

มีบานหน้าต่างข้อมูลในลักษณะภาพโฮโลแกรมลอยขึ้นมากลางอากาศจนชายหนุ่มต้องผิวปากหวือกับเท็คโนโลยีสุดไซไฟ แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอาจะเป็นเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่ NPC สาวคนนี้พูดออกมาเลยแม้สักนิด!
A holographic information window floated up in the air, causing the young man to whistle in awe at the sci-fi technology, but he didn't respond at all, perhaps because he didn't understand a single word the female NPC said!

“จบการลงทะเบียนผู้เล่นเพียงเท่านี้ ขอทำการสอบถาม ไม่ทราบว่าผู้เล่นวิศนะต้องการจะรับฟังข้อมูลและวิธีการเล่นเกม รวมไปถึงระบบต่างๆ ของเกมนี้มั้ยค่ะ”
"The player registration is now complete. I would like to inquire if the player wishes to receive information and instructions on how to play the game, as well as the various systems of this game."

“ไม่เอาอ่ะ…”
"I don't want it..."

คำตอบชนิดไม่มีหยุดคิดแม้เพียงเสี้ยววินาทีนั้นเล่นเอา AI สาวถึงกับชะงักไป
The answer, given without even a moment's pause, left the AI girl momentarily stunned

“คุณวิศนะแน่ใจแล้วนะคะ ดิฉันขอแนะนำให้ฟังเอาไว้ เพราะว่าคุณเป็นผู้เล่นใหม่ จำเป็นต้องมีข้อมูลที่ถูกต้อง ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถ...”
"Are you sure, Mr. Wisana? I would recommend listening because you are a new player and need accurate information; otherwise, you won't be able to..."

“ไม่ต้องหรอก คนสวย รีบๆ ส่งฉันเข้าไปในเกมซักทีดีกว่า”
"You don't have to, beautiful. Just hurry up and send me into the game already."

ชายหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิมหนักแน่น ก็เดิมทีเขาไม่ได้กะจะเข้ามาเล่นเกมอะไรจริงจังอยู่แล้ว แค่อยากจะเข้าไปหาวรัญญาเท่านั้นเอง ระบบเกมนี้มันจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมันเถอะ!
The young man continued to firmly insist on the same thing; he never intended to take the game seriously. He just wanted to go find Waranya. Whatever the game system is, he didn't care!

“รับทราบค่ะ” เอด้าตอบรับในที่สุด “ถ้าเช่นนั้นไม่ทราบว่าคุณวิศนะต้องการจะเกิดที่เมืองไหนดีคะ”
"Understood," Ada finally replied. "If that's the case, may I ask which city you would like to be born in?"

“เชียงใหม่”
"Chiang Mai"

“....”
It seems there is no source text provided. Please provide the text you would like translated.

NPC สาวนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ...นานมากจริงๆ กว่าเธอจะตั้งหลักขึ้นมาได้
The NPC girl fell silent for a long time... it really took her a while to gather herself.

“ขอประธานโทษค่ะ ในเกมไพรด์ไม่มีเมืองเชียงใหม่ค่ะ”
"I'm sorry, but there is no Chiang Mai in the Pride game."

“งั้นก็กรุงเทพ”
"Then it's Bangkok."

“กรุงเทพก็ไม่มีค่ะ”
"There is none in Bangkok."

“ปทุมธานี รังสิต ลำลูกกา บางนา”
"Pathum Thani, Rangsit, Lam Luk Ka, Bang Na"

“....”
It seems there is no source text provided. Please provide the text you would like translated.

รอบนี้เอด้าไม่เพียงชักสีหน้าเล็กน้อย เจ้าหล่อนหลับตานิ่งคล้ายคนกำลังนับเลขในใจเพื่อสงบสติอารมณ์
This time, Ada not only made a slight grimace; she closed her eyes, still as if she were counting numbers in her mind to calm her emotions

“กรุณาอย่าล้อเล่นกับดิฉันค่ะ ช่วยบอกจุดหมายปลายทางของคุณด้วย...ได้มั้ยคะ”
"Please don't joke with me. Could you tell me your destination... please?"

เสียงแข็งเลยวุ้ย ดุจังแฮะ ยัย AI คนนี้
This AI is really tough, isn't it?

“ถ้างั้นเธอจะส่งฉันไปที่ไหนก็ได้ ตามใจเธอเถอะ”
"Then you can send me anywhere you want, it's up to you."

“เข้าใจแล้วค่ะ”
"I understand."

ฉับพลันรอบๆ ตัวของวิศนะก็ปรากฏแสงสว่างวูบ ก่อนทุกสิ่งรอบๆ ตัวจะจางหายไปจากสายตา เช่นเดียวกับดวงหน้าสวยน่ารักของเอด้า ซึ่งวิศนะกล้ายืนยันเลยว่าวินาทีก่อนที่เธอจะลับหายไป เขาเห็นแม่นั่นฉีกยิ้มชั่วร้ายมาให้อย่างชัดเจน
Suddenly, a flash of light appeared around Visana, before everything around him faded from view, just like the beautiful, lovely face of Ada, which Visana could confidently assert that in the moment before she disappeared, he clearly saw her giving a wicked smile

โครม!!!
Crash!!!

“โอ้ย! เจ็บๆ”
"Ouch! It hurts!"

พริบตาเขาก็ได้ลงไปนั่งกับพื้นกุมก้นตัวเองป้อยๆ หลังจากเปลี่ยนสถานที่จากห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ นั่นได้ เขาก็มาโผล่พรวดที่ไหนก็ไม่รู้ แถมยังอยู่ในทางต่างระดับเสียอีก!
In an instant, he found himself sitting on the ground, holding his bottom gently. After changing from that cramped square room, he suddenly appeared somewhere unknown, and it was even on a different level!

“มิน่า เมื่อกี้ยัย AI นั่นมันยิ้มแปลกๆ แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ”
"That's why that AI girl was smiling strangely like this; she's clearly just messing with us."

วิศนะบ่นอุบอิบขณะยันตัวลุกขึ้นยืน พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ สิ่งที่เห็นคือสนามหญ้ากว้างๆ โล่งๆ พื้นที่บริเวณนี้แทบไม่มีอะไรเลย นอกจากต้นไม้ประปรายกับทุ่งหญ้าสั้นกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา
Visana muttered quietly as he pushed himself up to stand, scanning the area around him. What he saw was a wide, open lawn; there was hardly anything in this area except for scattered trees and a vast expanse of short grass as far as the eye could see

“ตายชัก บอกว่าส่งมาเกิดที่ไหนก็ได้ แม่คุณเล่นเอามาปล่อยทิ้งไว้กลางทุ่งซะงั้น”
"Die already, saying you can be born anywhere. Your mother just left you abandoned in the middle of the field."

เขาพูดพลางถอนหายใจเฮือก แล้วจึงหันมองพิจารณาสภาพรอบด้านโดยพินิจ จะว่าไปไอ้เกมนี่ก็ทำออกมาได้ดีสมกับที่เพื่อนๆ เขาโวเอาไว้ทีเดียว นอกจากภาพสามมิติตรงหน้าจะให้ความรู้สึกเสมือนจริงมากๆ แล้ว ผิวหนังก็ยังสัมผัสได้ถึงสายลมเย็นสบายอีกด้วย จะว่าไปก็ได้กลิ่นดอกไม้กับกลิ่นหญ้าด้วยแฮะ วิศนะคิดในใจ ขณะเริ่มก้าวเท้าออกเดินเป็นครั้งแรก
He spoke while letting out a deep sigh, then turned to observe his surroundings thoughtfully. To be fair, this game was indeed well-made, just as his friends had boasted. Not only did the 3D visuals feel incredibly realistic, but the skin also sensed a cool, gentle breeze. He even noticed the scent of flowers and grass. Visana thought to himself as he took his first steps

ทำเกมออกมาได้เหมือนอยู่หรอก แต่ขอโทษทีเถอะ...
The game may look good, but I'm sorry...

“แล้วฉันจะไปตรงไหนต่อดีล่ะฟะ!”
"Where should I go next then?!"

ชายหนุ่มครางเสียงหลง มองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่กเพื่อหาถนนสักเส้นหรือป้ายบอกทางสักอย่าง แต่กลับไร้ซึ่งวี่แววใดๆ ทั้งสิ้น ทว่าในวินาทีถัดมาก็มีบางสิ่งเรียกสายตาของวิศนะให้หันไปมองได้
The young man groaned, looking left and right anxiously in search of a road or any signpost, but found nothing at all. However, in the next moment, something caught Visana's eye and made him turn to look

“นั่นมันตัวพิลึกอะไรล่ะน่ะ”
"What kind of strange creature is that?"

เบื้องหน้าเขามีสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งคล้ายก้อนสีเขียวกลมดุกดิกกำลังกระโดดไปมาอยู่กับที่ ขนาดของสัตว์ประหลาดนั่นใหญ่พอๆ กับตัวเขาเลยทีเดียว หลังจากจดจ้องมองอยู่ห่างๆ มาพักหนึ่ง ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะค่อยๆ ย่องเข้าไปหามันเงียบๆ
In front of him was a creature resembling a round green blob, bouncing up and down in place. The size of that monster was about the same as his own. After staring at it from a distance for a while, the young man couldn't help but quietly sneak closer to it

“หวัดดี นี่แกเป็นตัวอะไรวะครับ”
"Hello, what are you?"

เขาเอ่ยทัก ก่อนจะยื่นหน้าไปมองใกล้ๆ ยิ่งพิศดูเท่าไหร่เจ้าตัวนี้ก็มีลักษณะคล้ายเจ้าตุ๊กตาล้มลุกเป่าลมน่าเตะอันหนึ่งเท่านั้น คำสรุปในใจที่เรียกรอยยิ้มให้ฉายวาบ ก่อนคนเก็บอาการหมั่นเขี้ยวไว้ไม่อยู่จะวาดแข้งหวดเข้าใส่ไอ้ก้อนสีเขียวนั่นเต็มแรง!
He greeted before leaning in to take a closer look. The more he examined it, the more this little thing resembled a certain inflatable wobbling doll that was just begging to be kicked. The conclusion in his mind brought a fleeting smile, before he could no longer contain his urge to kick that green lump with all his might!

13!

ตัวเลขปริศนาลอยขึ้นมาบนหัวของตัวประหลาดสีเขียวนั่นครู่หนึ่งพอให้สายตาของวิศนะเหลือบขึ้นไปเห็น
A mysterious number floated above the head of that green creature for a moment, enough for Visana to catch a glimpse

“เลขอะไรวะ?” เขาเปรยงงๆ
"What number is that?" he said, puzzled

“ผู้เล่นวิศนะได้ทำการโจมตีกรีนมัชรูม (Green Mushroom) ขอแนะนำให้หนีเพราะระดับพลังต่างกันมากเกินไป”
"The player Visana has attacked the Green Mushroom; it is recommended to flee because the power levels are too different."

“ห๊ะ...หนีอะไร แล้วเสียงใครพูด?”
"Huh... what are you running from? And whose voice is that?"

เจ้าคนไม่รู้เรื่องถามเสียงลั่น พลางเหลียวซ้ายแลขวาเลิ่กลั่กเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ดังขึ้นมาในหัว หากยังไม่ทันได้ทำอะไร นัยน์ตาสีน้ำตาลพลันต้องเบิกกว้างกับภาพเบื้องหน้า สิ่งมีชีวิตแปลกๆ สีเขียวๆ ที่เขาออกแรงเตะมันไปเมื่อครู่กลับกลายเป็นตัวประหลาดอะไรก็ไม่รู้รูปร่างคล้ายเห็ดตัวใหญ่ยักษ์ ประกอบด้วยลูกตาสีดำกลมโตใสแป๋วดูน่ารักรับกับปากที่บิดเป็นตัว W คล้ายปากแมว
The clueless person asked loudly, glancing left and right nervously upon hearing a woman's voice from somewhere in his head. Before he could do anything, his brown eyes widened at the sight before him. The strange green creature he had just kicked moments ago had transformed into an unknown bizarre being resembling a giant mushroom, featuring large, round, clear black eyes that looked cute, paired with a mouth twisted into a W shape, similar to a cat's mouth

แค่มองก็รู้เลยว่า...หายนะกำลังมาเคาะประตูบ้าน
Just by looking, you can tell that... disaster is knocking at the door.

“งานเข้าแล้วไงไอ้นะเอ๊ย…”
"What's the problem now, you idiot..."

“ว้ากกกกกก!!!”
"Ahhhhh!!!"

ย้อนเวลาไปเสียนานแล้วก็กลับมาสู่ปัจจุบัน ยามนี้วิศนะก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีไอ้เห็ดนรกตัวเดิมที่เขาเผลอไปเตะมันเข้าให้เมื่อไม่นานมานี้ น่าสงสารไม่น้อยที่ไม่ว่าจะวิ่งหนีเท่าไหร่ก็ไม่สามารถสลัดเห็ดเจ้ากรรมนี่ให้พ้นๆ ไปได้เสียที!
Going back in time for a long while and then returning to the present, Visana is still running away from the same hellish mushroom that he accidentally kicked not long ago. It's quite pitiful that no matter how fast he runs, he just can't shake off this vengeful mushroom!

“จะตามจองเวรอะไรกันนักหนาฟะ!”
"What are you so obsessed with seeking revenge for?!"

ใจหนึ่งวิศนะก็อยากจะหันกลับไปฟัดมันให้รู้แล้วรู้รอด ทว่าอีกใจหนึ่งของเขากลับค้านหัวชนฝา เพราะรู้ดีว่าหากพลาดท่าไปสะกิดตัวนั่นแม้แต่นิดเดียวเขาคงได้กล่าวสวัสดียมโลกแน่ๆ จากที่เคยวิ่งอยู่บนทุ่งหญ้าโล่งๆ ตอนนี้เขาเผลอวิ่งพรวดเข้ามาอยู่ในป่าทึบที่มีต้นไม้สูงใหญ่ขวางทางระเกะระกะเต็มไปหมดได้ยังไงก็ไม่รู้ ที่สำคัญ...มันทำให้วิ่งหนียากกว่าเก่าเสียอีก!!
One part of Visana wanted to turn back and confront it to know the outcome, but another part of him strongly opposed it because he knew that if he accidentally touched that thing even a little, he would surely say goodbye to the world. From having run freely in an open field, he had somehow dashed into a dense forest filled with tall trees blocking his way, making it even harder to escape!

“ให้ตาย ขืนวิ่งอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ มีหวังพลาดท่าโดนมันฆ่าเอาได้ง่ายๆ แน่” วิศนะบ่นอุบ “จะสู้กันตรงๆ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่”
"I swear, if I keep running like this, I'm bound to get caught and easily killed. It's impossible to fight head-on." Wisana grumbled

ว่าแล้วก็เหลือกตากลับไปมองเจ้าเห็ดนรกซึ่งกำลังฉีกยิ้มกว้างให้ได้อย่างกวนอารมณ์เป็นที่สุด
He then rolled his eyes back to look at the hellish mushroom, which was grinning widely in the most irritating way

“ได้การล่ะ ถ้าสู้ตรงๆ ไม่ได้มันก็ต้องเล่นกันทางอ้อม!”
"Got it! If we can't fight directly, we have to play it indirectly!"

จริงอยู่ที่ว่าเรื่องเกมเขาสุดแสนจะไม่ได้เรื่อง แต่ถ้าเป็นเรื่องการเอาตัวรอดเขาก็เก่งไม่แพ้ใคร นัยน์ตาสีน้ำตาลปราดมองสภาพพื้นที่บริเวณโดยรอบอย่างรวดเร็ว พลันวางแผนรับมือรวบรัดในหัว สายตาก็ไปสะดุดกับทางขาดด้านหน้าในระยะไม่ถึงสิบเมตร ใบหน้าดูดีจึงปรากฏรอยยิ้มกว้าง
It's true that he's not very good at games, but when it comes to survival, he's as skilled as anyone. His brown eyes quickly scanned the surrounding area, and he swiftly formulated a plan in his mind. His gaze caught sight of a path ahead within ten meters, and a broad smile appeared on his handsome face

ร่างสูงจัดแจงเร่งฝีเท้าด่วนจี๋ตรงไปยังทางขาดนั่น แล้วหยุดกึกตรงหน้าผาก้มลงดูได้ความว่าหลุมนี้คงลึกไม่ใช่เล่น ถ้าหากตกลงไปคงไม่ต้องเดาสภาพหรอกว่าจะเหลือชิ้นดีมั้ย
The tall figure hurriedly quickened his pace towards the gap and stopped abruptly in front, bending down to see that the hole was quite deep. If he fell in, there was no need to guess what condition he would be in afterward

อุกี๊~~!!
Ugh~~!!

ไม่กี่วินาทีต่อมาเห็ดนรกเขียวปี๋นั่นก็กระโดดเข้าใส่วิศนะด้วยความโง่ส่วนบุคลในแบบที่เจ้าคนวางแผนกระตุกยิ้มกว้างพอใจ
A few seconds later, that bright green hell mushroom jumped at Wisana with a foolishness that made the planner smirk with satisfaction

“ถ้าแกอยากจะเล่นวิ่งไล่จับนักก็เชิญตามสบายเลย แต่แกต้องลงไปเล่นต่อในนรกคนเดียวนะไอ้กร๊วก!”
"If you want to play tag, go ahead, but you have to go play in hell alone, you idiot!"

สิ้นคำร่างสูงก็หมุนตัวหลบได้ก่อนที่เจ้าเห็ดปุ้มปุ้ยนั่นจะพุ่งชนเขาจังๆ ซ้ำยังใช้สิ่งที่เรียกว่าบาทายันโครมเข้าให้กลางหลังของไอ้เห็ดผีนั่นจนมันถูกผลักอย่างนุ่มนวล(?) ลงไปในหลุมลึกปริศนาตรงหน้าตามหลักแรงโน้มถ่วงของโลก!
As soon as the tall figure finished speaking, he spun around to dodge before that chubby mushroom could crash into him. He also used something called a "batayan krom" to hit the back of that ghost mushroom, gently (?) pushing it down into the mysterious deep hole in front of him according to the laws of gravity!

กี๊~~~!!!
Squeak~~~!!!

“ดูมัน ขนาดจะตายยังไม่วายร้องเสียงหลงอีก”
"Look at it, even about to die, it still cries out in a high-pitched voice."

วิศนะเปรยขึ้นพลางก้มลงมองร่างเห็ดสีเขียวตัวใหญ่นั้นถูกกลืนไปกับความมืดของปากหลุม พร้อมกับเสียงร้องน่ารักของมันก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณอย่างน่าเวทนาแปลกๆ
Visana remarked while looking down at the large green mushroom that was swallowed by the darkness of the hole, along with its cute cries echoing throughout the area in a strangely pitiful manner

จนกระทั่งมีเสียงหวานๆ ดังขึ้นมาจนวิศนะต้องชะงักไปอีกครั้ง
Until a sweet voice suddenly rang out, causing Wisana to pause once again

“ผู้เล่นวิศนะสามารถฆ่ากรีนมัชรูมสำเร็จได้รับค่าประสบการณ์ 8,500 และเลเวลได้เพิ่มขึ้นมาถึงระดับ 5”
"Players can successfully kill the Green Mushroom to receive 8,500 experience points and level up to level 5."

เสียงปริศนานั้นต้องทำให้เขากระพริบตาปริบๆ
The mysterious sound made him blink repeatedly

“ไอ้เสียงนี้อีกแล้วเมื่อกี้ก็ดังมาทีหนึ่งแล้ว มันคืออะไรกันล่ะเนี่ย?”
"That sound again, it was loud just a moment ago. What is it?"

เขาเอ่ยขึ้นอย่างงงๆ กระทั่งเบื้องหน้าของเขาได้มีวัตถุบางอย่างปรากฏขึ้นมาพร้อมแสงสว่างเล็กๆ จนกระทั่งเขาเพ่งมองแล้วจึงได้เห็น ม้วนกระดาษขนาดเหมาะมือ สปอร์เห็ดดูน่าขยะแขยง และขนนกสีขาวสะอาดตาเป็นชิ้นสุดท้าย
He spoke up in confusion until something appeared before him with a small light, and as he focused, he saw a hand-sized roll of paper, disgusting mushroom spores, and a clean white feather as the last piece

ซึ่งแม้จะเล่นเกมไม่เก่งเขาก็พอจะเดาได้ว่าของพวกนี้คืออะไร
Even though he isn't good at playing games, he can somewhat guess what these things are

“น่าจะเป็นของรางวัลที่ได้จากการส่งไอ้เห็ดบ้านั่นลงนรกไปได้สำเร็จสินะ”
"It must be the prize for successfully sending that damn mushroom to hell."

พูดด้วยรอยยิ้มแล้วชายหนุ่มจึงก้มลงไปมองของพวกนี้ให้ชัดๆ ซึ่งของที่เขาได้มาจากการฆ่ามอนสเตอร์ตัวแรกในเกมได้สำเร็จก็คือ
Speaking with a smile, the young man then leaned down to take a closer look at these items, which he had obtained by successfully defeating his first monster in the game

แผนที่โลกระดับ3 (*แผนที่มีความละเอียดของเส้นทางระดับกลาง)
World map level 3 (*map with medium route detail)

สปอร์เห็ดเขียวหายาก (*สปอร์เห็ดสามารถใช้ในการผสมยาได้)
Rare green mushroom spores (*mushroom spores can be used in medicine preparation)

ขนนกนางฟ้า (*ใช้ชุบชีวิตผู้เล่น)
Fairy feather (*used to revive players)

“ว่าแต่ของรางวัลพวกนี้มันเอาไปทำอะไรได้บ้างล่ะเนี่ย ที่เข้าท่าสุดเห็นจะเป็นแผนที่นี่ซะละมั้ง”
"But what can these prizes be used for? The only thing that seems useful is this map."

ผิดแล้ว...แผนที่นั่นเอาไปขายในตลาดก็คงได้ราคาประมาณ 500 เหรียญ
That's wrong... That map could probably sell for about 500 dollars in the market.

ส่วนของที่แพงที่สุดก็คือไอ้สปอร์เห็ดนั่นต่างหาก ราคาตลาดตอนนี้คงขายได้ถึง 25,000 เหรียญ และด้วยความฉลาดที่ตนเองแสนจะภูมิใจ มองปราดเดียววิศนะก็เลือกหยิบแค่ขนนกกับแผนที่ขึ้นมาเท่านั้น ส่วนสปอร์เห็ดสีเขียวดูน่าขยะแขยงนั่น ชายหนุ่มตัดสินใจเอาเท้าเขี่ยให้มันกลิ้งตกหน้าผาตามร่างของเจ้าของลงไปอย่างไม่ใยดี
The most expensive part is that mushroom spore. The market price right now could sell for up to $25,000. With the cleverness he was so proud of, Visana quickly chose only the feather and the map. As for the disgusting green mushroom spores, the young man decided to kick them off the cliff along with their owner's body without a second thought

“ไหนดูซิ...”
"Let's see..."

ว่าแล้วก็กางแผนที่ในมือขึ้นด้วยความหวังว่ามันจะช่วยนำทางให้กับเขาได้ไม่มากก็น้อย ทว่าทันทีที่เปิดแผ่นกระดาษออกมันก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาเขาเล่นเอาเจ้าตัวได้แต่หันรีหันขวางด้วยความฉงน
He unfolded the map in his hands, hoping it would help guide him, but as soon as he opened the sheet of paper, it vanished right before his eyes, leaving him turning back and forth in confusion

“อ้าว เปิดปุ๊บหายปั๊บเลยวุ้ย แผนที่อะไรเนี่ย!”
"Wow, it opened and disappeared just like that! What kind of map is this!"

“ต้องการดูแผนที่หรือคะ?”
"Do you want to see the map?"

เป็นอีกครั้งที่มีเสียงหวานๆ ของหญิงสาวเอ่ยขึ้นมาในข้างหูเขาจนต้องสุ้งโหยง เล่นเอาคนไม่รู้เรื่องหันรีหันขวางอีกเป็นการใหญ่
It was another time when the sweet voice of a young woman whispered in his ear, making him jump, causing those who were unaware to look around in confusion

“ใครพูดน่ะ เสียงของหล่อนมันดังมาตลอดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว!”
"Who is speaking? Her voice has been loud since just now!"

“ดิฉันเป็นระบบ AI ส่วนตัวของคุณค่ะ”
"I am your personal AI system."

“AI?” คนฟังยังคงงงอยู่ จึงได้แต่ทวนคำเสียงสูง “เธออยู่ตรงไหนล่ะ ออกมาให้ฉันเห็นหน้าหน่อยสิ”
"AI?" The listener was still confused, so they could only repeat in a high voice, "Where are you? Come out and let me see your face."

“คำสั่งเกินระดับความสามารถค่ะ ดิฉันไม่สามารถทำตามคำสั่งได้ค่ะ”
"The command exceeds my capabilities. I cannot follow the instructions."

นัยน์ตาสีน้ำตาลหรี่แคบลง ก่อนวิศนะจะถอนหายใจเฮือก
The brown eyes narrowed before Wisana let out a deep sigh

“โอเค ไม่ออกก็ไม่ออก แล้วเธอมีหน้าที่ทำอะไร อย่าบอกนะว่ามาคอยแนะนำวิธีเล่นเกมให้ฉันอีกคน?”
"Okay, if you’re not going to go out, then what is your role? Don’t tell me you’re here to give me tips on how to play the game again?"

“ดิฉันมีหน้าที่อำนวยความสะดวกในการเล่นเกมให้คุณค่ะ”
"I have the duty to facilitate your gaming experience."

“ขอคำอธิบายที่เข้าใจง่ายกว่านี้ได้มั้ย” วิศนะพูดพลางขยี้หัวไปมา
"Can you give me a simpler explanation?" Wisana said while rubbing his head back and forth

“รับทราบค่ะ ระบบ AI ส่วนตัวมีหน้าที่คอยอำนวยความสะดวกต่างๆ แก่ผู้เล่น ตั้งแต่การเชื่อมต่อกับเซิร์ฟเวอร์ หรือการให้ข้อมูลข่าวสารในเกมแก่ผู้เล่น นอกจากนี้ระบบ AI ส่วนตัวยังสามารถพัฒนาระบบได้ถ้าหากได้รับการอัพเกรดที่ถูกต้องจากผู้เล่นส่วนตัว พวกเราจะคอยรับคำสั่งและอำนวยความสะดวกให้คุณอย่างสุดความสามารถค่ะ”
"Understood. The personal AI system is responsible for providing various conveniences to players, from connecting to the server to providing game information to players. Additionally, the personal AI system can develop further if it receives the correct upgrades from individual players. We will be ready to take commands and assist you to the best of our ability."

คำอธิบายยาวยืดเรียกรอยยิ้มให้กลับมาประดับบนดวงหน้าดูดีอีกครั้ง พร้อมกับความคิดลิงโลดในใจ แบบนี้ก็เหมือนกับมียัยเอด้ามาเป็นของตัวเองเลยสิ อีหรอบนี้การเล่นเกมก็ง่ายแล้ว มีฐานข้อมูลเกมตามหลังต้อยๆ
A long explanation brings a smile back to the face, looking good once again, along with a joyful thought in the heart. This feels like having Ada all to myself. In this case, playing the game is easy, with a database of games trailing behind

“ถ้างั้นเธอชื่ออะไรล่ะ?” วิศนะถาม
"So what is your name then?" Wisana asked

“ดิฉันยังไม่มีชื่อเป็นของตัวเองค่ะ ต้องรบกวนนายท่านช่วยจัดการให้”
"I still don't have a name of my own. I would like to trouble you to help arrange it."

“งั้นเหรอ” วิศนะลากเสียง ก่อนยกมือขึ้นลูบคางด้วยสีหน้าครุ่นคิด “ถ้างั้นต่อไปนี้ฉันจะเรียกเธอว่า จินนี่ โอเคมั้ย?”
“Is that so?” Wisana elongated the sound before raising a hand to stroke his chin with a thoughtful expression. “Then from now on, I will call you Jinny is that okay?”

“รับทราบค่ะ ทำการเซฟชื่อของ AI จินนี่ .....ดาต้าเรียบร้อย ไม่ทราบว่านายท่านมีอะไรให้จินนี่รับใช้คะ?”
"Understood. I have saved the name of AI Ginny... The data is complete. May I ask if you have anything for Ginny to assist you with?"

วิศนะฉีกยิ้มทันทีเมื่อโดนเรียกนายท่าน เสียงก็หวาน พูดก็เพราะ แถมยังเรียกเขาว่านายท่านอีก ถ้าให้ดีซักหน่อยน่าจะมีหน้าตาสวยๆ โผล่มาให้เห็นด้วยนะ!
Visana immediately smiled when called "master." The voice was sweet, the words were pleasant, and he was even called "master." If it were a bit better, it would be nice to see a pretty face appear as well!

“ฉันอยากให้เธอช่วยหาที่อยู่ของผู้หญิงที่ชื่อ วรัญญา ให้หน่อยได้มั้ย?”
"I would like you to help me find the address of a woman named Waranya, could you?"

“ไม่สามารถทำได้ค่ะ คำสั่งนั้นอยู่นอกเหนือความสามารถของจินนี่”
"I'm sorry, that command is beyond Genie's capabilities."

“อ้าวเหรอ ....เออ งั้นเธอช่วยพาฉันไปส่งที่เมืองหลวงของเกมหน่อยได้มั้ย?”
"Oh really... Well, can you help take me to the capital city of the game?"

“ไม่สามารถทำได้ค่ะ คำสั่งนั้นอยู่นอกเหนือความสามารถของจินนี่”
"I'm sorry, that command is beyond Genie's capabilities."

“งั้นพาไปเมืองใกล้ๆ แถวนี้ก็ได้” เสียงวิศนะชักแข็ง
"Then take me to a nearby town." Visana's voice became firm

“ไม่สามารถทำได้ค่ะ คำสั่งนั้นอยู่นอกเหนือความสามารถของจินนี่”
"I'm sorry, that command is beyond Genie's capabilities."

“งั้นค้นหาผู้เล่นคนอื่นแถวนี้ให้ทีได้มั้ย ฉันไปถามจากพวกเขาแทนก็ได้”
"Then can you find other players around here for me? I can ask them instead."

“ไม่สามารถทำได้ค่ะ คำสั่งนั้นอยู่นอกเหนือความสามารถของจินนี่”
"I'm sorry, that command is beyond Genie's capabilities."

“แล้วหล่อนทำอะไรได้มั่งวะเนี่ย!”
"What can she do then?!"

“จินนี่มีหน้าที่อำนวยความสะดวกให้กับนายท่านอย่างสุดความสามารถค่ะ”
"Jinny's duty is to assist the master to the best of her ability."

คำตอบชัดเจนที่วิศนะแทบอยากจะเอาหัวโขกต้นไม้ตายตามเจ้าเห็ดบ้านั่นไปให้รู้แล้วรู้รอด นึกโมโหที่ทำไม AI ของเกมนี้มันกวนประสาทกันได้ทุกตัวขนาดนี้ ไอ้คนแรกก็ส่งเขามาเกิดที่ส่วนไหนของเกมก็ไม่รู้ ไอ้ตัวนี้ก็ไร้อารมณ์ แถมพูดวกไปวนมาอยู่ได้!!
The answer is clear; Visna almost wants to bang his head against a tree and die along with that mushroom to get it over with. He feels angry wondering why the AI in this game is so annoying in every aspect. The first guy sent him to who knows where in the game, and this one is emotionless, plus it keeps going in circles with its speech!

“ทำไมหล่อนถึงได้ไร้ประโยชน์แบบนี้นะ!” วิศนะค่อนขอดให้เสียงสูง
"Why is she so useless like this!" Visana scoffed in a high-pitched voice

“อาจเป็นเพราะตัวจินนี่ยังอยู่ในระดับ 1 และยังไม่ได้ทำการอัพเกรดเพิ่มข้อมูลใดๆ ทำให้ไม่สามารถช่วยอะไรนายท่านได้มากนัก นอกจากเรื่องอำนวยความสะดวกเกี่ยวกับหน้าต่างคำสั่งของนายท่านเท่านั้นค่ะ”
"It may be because the genie is still at level 1 and has not upgraded or added any information, which means it cannot assist you much, except for facilitating your command window."

“เวร ต้องไปอัพเกรดอีก งี้ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกวินโดว์ 94 เลยล่ะสิ” เขาได้แต่ถอนใจ “แล้วเธอพอจะรู้บ้างมั้ยว่าเมืองที่ใกล้ที่สุดจากตรงนี้อยู่ทางไหน ถ้าไปที่นั่นได้คุยกับผู้เล่นด้วยกันฉันอาจจะได้ข้อมูลอะไรที่ดีกว่าเธอที่ช่วยอะไรฉันไม่ได้เลยบ้าง”
"Damn, I have to upgrade again. This is no different from those Windows 94 days," he sighed. "Do you have any idea which way the nearest city is? If I can get there and talk to other players, I might get better information than what you can offer, which isn't helping me at all."

“ทราบค่ะ เมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดจากตรงจุดนี้คือเมือง อัลบาสต้า ค่ะ”
“I understand. The nearest city from this point is Alabasta.”

“งั้นช่วยทำทางให้หน่อยได้มั้ย” วิศนะถามด้วยสีหน้าไม่หวังอะไรมากนัก
"Then could you help clear a path for me?" Wisana asked with a somewhat hopeful expression

“จะทำการดาวน์โหลดแผนที่ระดับ 3 ที่ได้รับมาเดี๋ยวนี้ค่ะ”
"I will download the level 3 map that I received right now."

สิ้นเสียงของจินนี่ หน้าต่างที่มีรูปแผนที่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของวิศนะ ทำให้พอจะรู้ได้คร่าวๆ ว่าแผนที่เมื่อครู่มันไม่ได้หายไปไหน แต่จินนี่ตัวดีดาวน์โหลดมันเก็บเข้าไปไว้ในสมองกลของตัวเองเรียบร้อยแล้วต่างหาก
As soon as Jinny finished speaking, a window with a map appeared in front of Wisna, making it clear that the map from earlier hadn't disappeared; instead, that clever Jinny had downloaded it and stored it in her own computer

“แล้วยังไงต่อล่ะเนี่ย”
"So what happens next?"

“ตรงจุดสีเขียวในแผนที่คือนายท่านค่ะ ขณะที่จุดสีแดงที่เป็นรูปเมืองนั่นคืออัลบาสต้า”
"The green point on the map is you, sir. The red point that looks like a city is Alabasta."

“แล้ว?”
"Then?"

“นายท่านต้องเดินเท้าไปค่ะ”
"You must walk, sir."

ว่าแล้วเชียว!
I knew it!

วิศนะตะโกนก้องในใจพลางใช้นิ้วลากเส้นสีแดงในแผนที่ วัดระยะทางจากจุดสีเขียวไปยังจุดสีแดงได้ตัวเลขกำหนดออกมาว่า 5 Km ...ถ้าจะให้เดา นั่นก็คือระยะที่เขาต้องถ่อเดินเท้าไปจนถึงเมืองที่ว่า
Visana shouted in his mind while using his finger to draw a red line on the map. Measuring the distance from the green point to the red point gave a figure of 5 km... If he had to guess, that was the distance he had to paddle on foot to reach that city.

“อุปสรรคเยอะจริงๆ เลยเว้ย แล้วจะไปหาคุณออนเจอตอนไหนวะเนี่ย”
"There are really a lot of obstacles, huh? So when am I going to meet you, On?"

พอมาคิดถึงตรงนี้ วิศนะก็ชะงักกึกไปทันที เขาดันลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิทเพราะ มัวแต่วิ่งหนีไอ้เห็นผีนั่นซะเพลิน ความคิดในสมองเริ่มตีกันยุบยับ ก่อนจะเป่าปากโล่งใจเมื่อนึกได้ว่าดีเท่าไหร่แล้วที่เจ้าหล่อนไม่มีโอกาสได้เห็นสภาพทุเรศสุดๆ ของเขาเมื่อครู่ เขาล่ะนึกอยากจะบ้าตาย นี่ถ้าหากวันดีคืนดีเดินไปจ๊ะเอ๋เจอกับเจ้าเพื่อนตัวแสบนั่นเข้า หัวเด็ดตีนขาดยังไงเขาก็ไม่ยอมเผยตัวให้พวกนั้นเห็นเด็ดขาด! ขืนยัยนุชจรีหรือเจ้าธันวาเห็นว่าเขาเข้ามาเล่นเกมด้วยแล้วละก็ มีหวังพวกนั้นต้องชวนไปเล่นด้วยกันแหงๆ
As he thought about this, Wisana suddenly froze. He had completely forgotten an important matter because he was too busy running away from that ghost. Thoughts in his mind began to clash chaotically before he sighed in relief when he remembered how fortunate it was that that girl hadn’t had the chance to see his utterly pathetic state just moments ago. He felt like going crazy. If by some chance he ran into that troublesome friend of his, no way would he ever let them see him! If Nuchjaree or Thunwa saw him playing the game, they would definitely invite him to join them

แล้วสุดท้ายก็ไม่วายขายขี้หน้าด้วยสภาพอุบาทว์สุดๆ ของตัวเองแหงๆ!
And in the end, they couldn't help but embarrass themselves with their utterly grotesque appearance!

“บ้าเอ๊ย ลืมคิดเรื่องนี้ไปซะสนิท มัวแต่ห่วงเขา ลืมห่วงตัวเอง ถ้าเจอหน้าจริงๆ สงสัยต้องแอบมองอยู่ห่างๆ แฮะ ...ใช่ ต้องอยู่ห่างๆ ห้ามให้ไอ้พวกนั้นเห็นหน้าเด็ดขาด!”
"Damn it, I completely forgot about this. I was so worried about him that I forgot to take care of myself. If I actually see him, I guess I'll have to watch from a distance... Yes, I need to stay far away. I must not let those guys see my face at all!"

ตัดสินใจเสร็จ วิศนะก็เดินจ้ำอ้าวออกจากบริเวณป่ารกตรงหน้าด้วยความเร็วฝุ่นตลบ ด้วยกำลังใจที่ทั้งอยากเจอวรัญญา และ ไม่อยากเจอ...เอ๊ะยังไง ...อยากจะไปดูด้วยตาว่ามีคนมาจีบเธอจริงมั้ย แต่ก็ไม่อยากให้เธอเห็นหน้าเขาเพราะกลัวจะโดนชวนมาเล่นเกมด้วยกันต่างหากเล่า
Having made up his mind, Wisana hurriedly walked out of the dense forest in front of him, kicking up dust with his speed. He was motivated by both the desire to see Waranya and the reluctance to... wait, what? He wanted to see with his own eyes if someone was indeed courting her, but he didn't want her to see his face for fear that she might invite him to join in the game.

ชายหนุ่มยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป โดยที่หารู้ไม่ว่าไอ้เห็ดเขียวนรกที่เขาเพิ่งจะถีบตกหน้าผาไปนั้นเป็นมอนสเตอร์ที่เก่งกาจขนาดเพลเยอร์เลเวลมากกว่าเขาถึง 20 เท่ารุมตียังไม่สามารถจะฆ่าได้ง่ายๆ แบบนี้เลย
The young man continued to walk determinedly, unaware that the hellish green mushroom he had just kicked off the cliff was a monster with a player level more than 20 times greater than his, and even a group attack wouldn't be able to kill it easily

ข้อมูลมอนสเตอร์
Monster Data

บอสเห็ดเขียว (กรีนมัชรูม)
Green Mushroom Boss

เลเวล: 38
Level: 38

ธาตุ : ดิน(4)
Element: Earth(4)

เผ่าพันธุ์ : พืช
Species: Plant

ค่าประสบการณ์ : 8500
Experience Value : 8500

พลังโจมตี Bพลังป้องกัน C
Attack Power B Defense Power C

เวทมนตร์ Eความเร็ว D
Magic E Speed D

ทักษะ Eโชค D
Skill E Luck D

HP : 15,000
HP: 15,000

บอสเห็ดหายากที่จะเกิดขึ้นมาทุกๆ สามชั่วโมง ปัจจุบันไม่ค่อยมีคนมาล่านักเพราะความสามารถของมันเก่งเกินกว่าค่าประสบการณ์ที่ได้ อีกทั้งไอเท็มที่ดรอปไม่ค่อยคุ้มค่ากับการเสี่ยงเท่าไหร่
Rare mushroom bosses spawn every three hours. Currently, not many people hunt them because their abilities are too strong compared to the experience points gained. Additionally, the items dropped are not worth the risk

สำนักงานของบริษัทไพรด์
Pride Company Office

ห้องทำงานของโอเปอเรเตอร์ปรากฏบนเตียงนอนขนาดพอดีตัวสำหรับหญิงสาวน่ารักผู้หนึ่งกำลังยันตัวขึ้นนั่ง ขณะใช้มือสองข้างดึงเครื่อง P.M. ออกจากศีรษะ โดยรอบๆ ห้องแห่งนี้นั้นจะมีเพียงเตียงนอนวางเรียงกันอยู่หลายสิบตัว ขณะที่ข้างๆ นั้นมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กัน ซึ่งมันก็คือห้องทำงานสำหรับเหล่าเจ้าหน้าที่ด้านเท็คนิคของโลกไพรด์ ที่จำเป็นจะต้องใช้การนอนสำหรับทำงานนั่นเอง
The operator's workspace appeared on a bed perfectly sized for a lovely young woman who was propping herself up to sit while using both hands to pull the P.M. device from her head. Around this room, there were only several dozen beds lined up, while next to it, a large desk was situated nearby, which served as the workspace for the technical staff of the Pride world, who needed to sleep in order to work.

“อ้าว ออกเวรแล้วเหรอครับ เอด้า?”
"Oh, are you off duty already, Ada?"

ไม่ช้าจึงมีเสียงห้าวๆ เอ่ยทักจากอีกด้านหนึ่งพร้อมกับร่างสูงของชายหนุ่มที่เดินผ่านเตียงนอนนั้นไปพร้อมกับแฟ้มเอกสารที่ดำในมือ ส่งให้หญิงสาวที่นั่งงัวเงียอยู่บนเตียงต้องชะงักและหันมาสบตาด้วย
Soon, a deep voice greeted from the other side along with the tall figure of a young man who walked past the bed holding a black folder in his hand, causing the young woman sitting drowsily on the bed to pause and turn to meet his gaze

“อยู่นอกเวลางานแล้ว เลิกเรียกฉันอย่างนั้นซักทีเถอะน่า” เจ้าหล่อนย้อนเสียงแข็ง
"You're off the clock now, so please stop calling me that." She replied sharply

“ฮ่าๆ ขอโทษทีครับ พี่เอม” ชายหนุ่มว่าพร้อมยิ้มกว้าง “เป็นอะไรไปล่ะพี่ ดูท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ พี่เป็นถึงโอเปอเรเตอร์คนสวยของพวกเราเชียว ขืนไปทำหน้าบึ้งแบบนี้กับลูกค้ามีหวังพวกเขาเผ่นหนีไม่ยอมมาเล่นเกมของเรากันพอดี”
"Ha ha, sorry about that, big brother Em," the young man said with a wide smile. "What's wrong, big brother? You don't seem to be in a good mood. You're our beautiful operator, after all. If you keep making that grumpy face with the customers, they'll probably run away and refuse to play our game."

“จะไม่ให้พี่โมโหได้ยังไงล่ะ!” หญิงสาวโต้เสียงสูง “เมื่อกี้ฉันเพิ่งเจอผู้เล่นมือใหม่คนนึงมันกวนประสาทอ้อนเท้าให้น่ะสิ มันน่ะพูดจากวนอารมณ์สุดๆ ไปเลย จะบอกวิธีเล่นเบื้องต้นให้ก็ไม่ฟัง จะเข้าไปเล่นเอาท่าเดียว พอพี่ถามว่าจะให้วาร์ปส่งไปเมืองไหน มันตอบว่าจะไปไหนรู้มั้ย?”
"How can you not make me angry!" the young woman retorted in a high voice. "Just now, I encountered a new player who was really annoying. They were talking in the most irritating way. I tried to explain the basics of the game, but they wouldn't listen. They just wanted to jump in and play. When I asked where they wanted to warp to, do you know what they answered?"

“ไปไหนเหรอครับ”
"Where are you going?"

“เชียงใหม่!” หญิงสาวร้องลั่น
"Chiang Mai!" the young woman shouted

ส่วนผู้ชายตัวสูง หน้าอ่อน ใส่แว่น ตรงหน้ากลับหัวเราะก๊ากเลยทีเดียว
The tall man with a youthful face and glasses is laughing heartily

“แล้วพี่ส่งเขาไปถึงดอยอินทนนท์รึเปล่าล่ะ?”
"Did you send him to Doi Inthanon?"

“ไม่ตลกเลยนะ ทศ!” เธอว่าเสียงแข็งพลางตวัดสายตาจ้องคนตรงหน้าเขม็ง
"Not funny at all, Toh!" she said firmly, glaring at the person in front of her intently

“แล้วพี่ทำยังไงต่อล่ะ อย่าบอกนะว่าไปเม้งแตกใส่ผู้เล่นคนนั้นน่ะ”
"So what did you do next? Don't tell me you went and messed with that player."

“ขืนทำแบบนั้นฉันก็ตกงานกันพอดีสิ” โอเปอเรเตอร์สาวตอบด้วยสีหน้าหนักใจ “ฉันต้องตั้งสติอยู่ตั้งนานกว่าจะพูดด้วยรู้เรื่อง แต่ให้ตายสิ อีตานี่มันกวนประสาทสุดๆ เลยอ่ะ หน้าตารึก็หล่อดีหรอก แต่นิสัยน่าโมโหเป็นบ้า มีอย่างที่ไหนพอเจอหน้ากันมีมาบอกว่า ‘พี่หน้ามัธยมแต่นมระดับมหาลัยซะงั้น’!!”
"If I do that, I'll definitely lose my job," the female operator replied with a worried expression. "I had to gather my thoughts for a long time before I could speak coherently, but for heaven's sake, this guy is so annoying! He looks good, but his personality is infuriating. Who says to someone they just met, 'You look like a high schooler but have the chest of a college student'?!"

คำปิดท้ายที่คนฟังต้องยกมือปิดปากกลั้นหัวเราะเกือบไม่ทัน
The closing remark that made the audience raise their hands to cover their mouths, barely holding back laughter

“ทศ!” เอมวิกาแหวเสียงดัง
"Tos!" Aemvika shouted loudly

“ขอโทษๆ ไอ้หมอนั่นมันก็เข้าใจพูดนะ ก็พี่น่ะหน้าอ่อนจะตายไป แถมแต่งตัวซะเหลือกินขนาดนั้น จะโดนแซวแบบนั้นมันก็ธรรมดาไม่ใช่เหรอ แล้วอีกอย่างไอ้หน้าอกใหญ่ๆ นั่นน่ะ พี่ก็เป็นคนไปรีทัชเสริมให้ตัวละครเองนี่”
"Sorry, that guy knows how to talk. I mean, you look so young and you dress so flashy, it's normal to get teased like that, right? And also, those big breasts, you were the one who retouched and enhanced the character yourself."

ใบหน้าขาวๆ ของหญิงสาวขึ้นสีวูบ ก่อนเจ้าหล่อนจะเบือนหน้าหลบสายตา เพราะจนใจกับคำวิจารณ์ที่แสนตรงของชายหนุ่ม ...ก็อย่างน้อยๆ ภายในโลกไพรด์ก็ขอให้เธอได้เติมเต็มปมด้อยของตัวเองบ้างจะเป็นไรไป!
The young woman's pale face flushed before she turned away to avoid the young man's blunt criticism... After all, at least in the world of pride, what harm would it do for her to fulfill her own insecurities?

“ไม่รู้ล่ะ! ฉันอารมณ์เสียเพราะไอ้หมอนั่น ชื่อวิศนะ หรืออะไรซักอย่างนี่ล่ะ คอยดูเถอะ ถ้าเจอกันคราวหน้าแม่จะจับส่งไปในดันเจี้ยนร้าง...เอาโหดสุดๆ ไปเลย!!”
"I don't care! I'm upset because of that guy, his name is Wisana or something like that. Just wait and see, if I run into him next time, I'll send him to a deserted dungeon... really go all out!!"

“แหะๆ นี่หรือโอเปอเรเตอร์มือหนึ่งของไพรด์ เจ้าคิดเจ้าแค้นกับเรื่องไม่เป็นเรื่องจริงๆ” ทศพูดพลางส่ายหน้า “แต่ผมก็ยอมรับนะว่าพี่เป็นมืออาชีพจริงๆ ขนาดโดนกวนไปแบบนั้นแล้วยังทนทำหน้าที่ของตัวเองจนจบได้”
"Hehe, is this really the number one operator of Pride? You hold a grudge over something trivial," Toh said while shaking his head. "But I have to admit that you are truly a professional. Even being teased like that, you still managed to carry out your duties until the end."

“ใครบอก ฉันเพิ่งจะส่งนายนั่นไปให้บอสเห็ดเขียวละเลงเลือดมาต่างหากล่ะ!”
"Who said? I just sent that guy to the boss to smear green mushroom blood separately!"

หญิงสาวเอ่ยเย็นเยียบ พร้อมระบายรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมอย่างสะใจ
The young woman spoke coldly, revealing a sinister smile with satisfaction

“หา!! พี่ว่าไงนะ!!”
"Huh!! What did you say, big brother!!"

“ก็บอกว่าเพิ่งส่งมันไปให้บอสเห็ดละเลงเลือดมาไง” เจ้าหล่อนเอ่ยเนิบๆ ราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้ “ตอนค้นข้อมูลพอดีเห็นมันกำลังโดดดึ๋งดั๋งไปมาน่ารักอยู่แถวดันเจี้ยนอัลบาสต้าพอดี ก็เลยจัดแจงส่งอีตานั่นไปซะเลย”
"I just sent it to the boss, the mushroom smeared with blood," she said slowly, as if discussing the weather, before turning to smile sweetly. "While I was researching, I happened to see it bouncing cutely around the Alabaster dungeon, so I decided to send that guy off."

“เฮ้ย! พี่ทำแบบนั้นได้ยังไง หมอนั่นเป็นผู้เล่นใหม่ไม่ใช่เหรอ เลเวล 1 แบบนั้นส่งไปเจอบอสเห็ดก็ได้สวัสดียมโลกเลยสิพี่!”
"Hey! How could you do that? That guy is a new player, isn't he? Sending a level 1 like that to face a mushroom boss is just asking for trouble!"

“มันแน่นอนอยู่แล้ว” ว่าแล้วก็ยกเท้านั่งไขว่ห้างสบายอารมณ์
"It is already certain," she said, lifting her leg to sit cross-legged comfortably

“ผมอุตส่าห์ชมว่าพี่เป็นมืออาชีพอยู่หมาดๆ ขอถอนคำพูดคืนดีกว่า” ทศว่า “กะอีแค่เขามาว่าพี่แค่นี้เนี่ยนะถึงกับส่งเขาไปตายเลยเหรอพี่ นี่ถ้าหากเขากลับมาฟ้องบริษัทเราขึ้นมา ถามหน่อย พี่จะทำยังไง”
"I just praised you for being a professional, and now I want to take that back," Toh said. "Is it really worth sending him to his death just because he said that about you? What if he comes back and sues our company? Tell me, what will you do then?"

“ต๊าย! มันฟ้องพี่ไม่ได้หรอกย่ะ ก็หมอนั่นดันบอกเองว่า ‘จะส่งผมไปที่ไหนก็เชิญ’ พี่ก็เลยส่งไปตามที่ต้องการไง แต่เป็นหน้าปากประตูนรกนะ” ว่าแล้วก็แสยะยิ้มกว้าง “อีกอย่าง ตานั่นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เป็นโอเปอเรเตอร์ กลับนึกว่าพี่เป็น AI ทึ่มขนาดแค่แยกคนกับ AI ยังไม่ออกก็สมควรตายแล้วย่ะ!”
“Oh my! He can't report you, you know, because that guy said himself that ‘wherever you want to send me, go ahead’’ So I sent him where he wanted, but it was right at the gates of hell,” she said with a wide grin. “Besides, that guy doesn’t even know that I’m an operator; he thinks I’m a dumb AI who can’t even tell people apart from AI, so he deserves to die!”

ทศได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจ ขณะใช้สายตาเหลือบมองสาวสวยในคราบซาตานตรงหน้า สุดท้าย ชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนใจยาว
Tos could only shake his head in frustration as he glanced at the beautiful woman in front of him, who resembled a devil. In the end, the young man could only let out a long sigh

เป็นถึงโอเปอเรเตอร์มือหนึ่งของไพรด์แท้ๆ มาทำตัวแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย เฮ้อ...ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมอายุ 28 แล้ว แต่ยังหาแฟนไม่ได้สักคน!
How can someone who is a top operator of true pride behave like this? Sigh... It's no wonder that at 28 years old, they still can't find a partner!

“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ ทศ?” เธอเงยหน้าถามเสียงแข็ง
"What did you just say, Toh?" she asked, looking up with a firm voice

“เปล่านี่พี่ ผมไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย ขอตัวก่อนนะ ถึงเวรผมไปทำงานบ้างแล้ว”
"No, I didn't say anything. I have to go now; it's my turn to work."

Stage 3

อัพเกรดจินนี่กับการค้าแสนวุ่นวาย
Upgrade Genie with the chaotic trade

ในที่สุด!
Finally!

ใช่ ในที่สุดจริงๆ หลังจากยอมถ่อเดินเท้ามาด้วยระยะทางกว่า 5 กิโลเมตร ตอนนี้เขาก็ได้มาถึงที่หมายเป็นผลสำเร็จ! เบื้องหน้าเขาคือประตูเมืองที่สร้างจากหินก้อนโตและมีป้ายแกะสลักติดอยู่เหนือทางเข้าเป็นภาษาอังกฤษว่า Albasta เช่นเดียวกับตรงถนนทางเข้าเมืองล้วนคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมายที่พากันเดินเข้าเดินออกกันอย่างขวักไขว่
Yes, finally, after having walked over 5 kilometers on foot, he has successfully arrived at his destination! In front of him is a city gate made of large stones, with a carved sign above the entrance in English that says Albasta, just like the street leading into the city, which is bustling with many people coming in and out.

“นี่ ใช่มั้ยเมือง ‘อัลบาสต้า’ อะไรนั่นน่ะ จินนี่?” วิศนะถาม
"Is this the city of 'Alabasta' or something like that, Ginny?" Wisna asked

“ใช่ค่ะ”
"Yes."

ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ ถึงจะดูเอ๋อไปบ้าง แต่ยัย AI นี่ก็พาเขามาถึงเมืองจนได้
The young man smiled contentedly. Although he seemed a bit clueless, this AI had brought him to the city after all

“ถ้างั้นเข้าไปลุยกันเลย จะได้เริ่มต้นหาเบาะแสของวรัญญาซักที”
"Then let's dive in and start looking for clues about Waranya."

ว่าแล้วเขาก็เริ่มต้นสาวเท้าเข้าไปในเมืองอัลบาสต้าทันที
He then started to make his way into the city of Alabasta immediately

สิ่งแรกที่ปรากฏแก่สายตาของวิศนะคือบรรยากาศของเมืองที่แฟนตาซีเหมือนในหนังไม่มีผิด ผู้คนล้วนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแปลกๆ จะมีน้อยคนมากที่เลือกแต่งตัวด้วยชุดเครื่องแบบธรรมดาเหมือนอย่างเขา นอกจากนี้ยังมีสัตว์รูปร่างประหลาดสวนไปมาเยอะแยะเต็มไปหมด ที่เห็นมากที่สุดก็คงจะเป็นนกตัวใหญ่ที่ถูกใช้ขี่ต่างพาหนะ ตลอดทางเดินรายล้อมไปด้วยพ่อค้าแผงลอยทั้งหลายที่พากันกู่ก้องร้องเรียกลูกค้ากันเสียงเซ็งแซ่ และป่าวประกาศโฆษนาขายสินค้าแปลกตาที่วิศนะไม่เคยเห็นมาก่อน เรียกความสนใจจากเขาได้ไม่น้อย
The first thing that caught Visana's eye was the atmosphere of the city, which was fantastical like in a movie. People were all dressed in strange clothing, with very few choosing to wear plain uniforms like him. Additionally, there were many bizarre-looking animals wandering around, with the most common being large birds used as various modes of transportation. The pathways were lined with street vendors, all shouting to attract customers in a lively din, advertising unusual products that Visana had never seen before, capturing his attention significantly

“หยั่งกับหลุดมาในโลกเวทมนตร์เลยแฮะ แฟนตาซีสุดๆ”
"It's like I've stepped into a magical world, so fantastical!"

“ขอทางหน่อยๆ”
"Excuse me, please."

ไม่ทันไรก็มีเสียงโหวกเหวกดังขึ้นด้านหลัง เรียกวิศนะให้สะดุ้งโหยง พอหันกลับไปมองก็เห็นชายคนหนึ่งขี่สัตว์รูปร่างแปลกๆ คล้ายไดโนเสาร์แรปเตอร์กำลังลากกระดานไม้ติดล้อแผ่นใหญ่ดังขลุกๆ แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่าเรื่องที่ว่าเจ้าแรปเตอร์นั่นมันตีนผีชัดๆ! เล่นวิ่งมาหาเขาแบบติดจรวดเร็วจี๋ขนาดนั้น!!
Before long, there was a loud commotion behind him, startling Wisana. When he turned to look, he saw a man riding a strange creature resembling a raptor dinosaur, dragging a large wooden board on wheels that made a clattering sound. But that wasn't as important as the fact that the raptor was clearly a ghostly creature! It was running towards him at an incredible speed!

ไดโนเสาร์มันเหยียบเบรกไม่เป็นหรือไงวะ!!
Dinosaurs can't brake or what the hell!!

“ฉิบหาย!” วิศนะสบถพรืด ก่อนจะพุ่งตัวหลบแทบข้างทางไม่ทัน
"Damn it!" Wisana cursed before he barely managed to dodge to the side of the road

“เดินดูทางหน่อยสิ เพ่! พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนหรือไงว่าไม่ให้เดินกลางถนน!” คนขับไดโนเสาร์เบรกแตกหันมาตะคอกใส่
"Watch where you're walking, hey! Haven't your parents ever taught you not to walk in the middle of the road?" The dinosaur driver shouted back

“แกสิ ไอ้กร๊วก! เตี่ยแกไม่เคยบอกหรือไงว่าอยู่ในเมืองเขาให้ขับรถช้าๆ น่ะ จะรีบไปทักทายท่านยมหรือไงฟะ!” วิศนะได้แต่แยกเขี้ยวส่งกำปั้นไล่หลังคนขับตีนผีนั่นไปอย่างหงุดหงิด แต่ดูเหมือนเขาจะเสียแรงเปล่า เพราะชายคนที่ว่าดูจะไม่สนใจสิ่งใดๆ นอกจากการลากแผ่นไม้ติดล้อที่มีซากสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายช้างนอนแผ่หลาอยู่เท่านั้น
"Hey, you idiot! Didn't your dad ever tell you to drive slowly in the city? Are you in such a hurry to greet the old man or what!" Wisana could only snarl and shake his fist at the back of that reckless driver in frustration, but it seemed like a waste of effort because the man in question appeared to be uninterested in anything other than dragging a wooden plank attached to the wheel that had a monstrous creature resembling a sprawled-out elephant on it

“ให้ตาย พวกเด็กแว๊นนี่มีกระทั่งในเกมเลยหรือไง” วิศนะบ่นกระปอดกระแปด แล้วค่อยเริ่มต้นเดินต่อ หลังจากเดินเที่ยวรอบเมืองอัลบาสต้ามาสักพัก ชายหนุ่มชักเริ่มรู้สึกตื่นตาตื่นใจขึ้นเรื่อยๆ ตึกต่างๆ รอบด้านล้วนสร้างขึ้นมาในรูปทรงที่แปลกตา ส่วนมากจะสร้างด้วยหินแบบทรงโบราณราวกับทำให้หลงนึกว่าหลุดมาอยู่ในยุคกลางได้แบบสบายๆ เลยด้วยซ้ำ ประกอบกับความคึกคักรอบด้าน มันก็อดที่จะทำให้เขาตื่นเต้นไม่ได้
"Seriously, do these kids even have them in the game?" Wisana complained, grumbling a bit before starting to walk again. After wandering around the city of Alabasta for a while, the young man began to feel increasingly amazed. The buildings around him were all constructed in unusual shapes, mostly made of ancient-style stone, making it easy to feel as if he had casually slipped into the medieval era. Coupled with the lively atmosphere all around, it was impossible not to feel excited

เฮ้ย...ไม่ใช่สิ!
Hey... that's not it!

เขามาตามหาวรัญญานี่นา ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาอินไปกับเกมซักหน่อย!
He came to look for Waranya, this is not the time to get caught up in the game at all!

เป็นอีกครั้งที่วิศนะลืมเป้าหมายหลักไปเสียสนิทจนส่ายหน้าแรงๆ เพื่อตั้งสติ จังหวะเดียวกันนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นน้ำพุใจกลางเมือง บริเวณนั้นรายล้อมด้วยสวนหย่อมเล็กๆ และเก้าอี้ม้านั่งสามสี่ตัวเขาจึงตัดสินใจจะไปนั่งพักเอาแรงและหลบกลุ่มผู้คนเหล่านี้ไปให้พ้นๆ เพื่อที่จะได้คิดหาวิธีการต่อ
It was yet another time that Wisana completely forgot his main goal, shaking his head vigorously to regain his composure. At that moment, his gaze caught sight of a fountain in the city center, surrounded by small gardens and three or four benches. He decided to sit down and rest, escaping from the crowd to think of a way forward

“จินนี่” เขาเอ่ยปากเรียก หลังจากทิ้งตัวลงนั่งเรียบร้อย
"Jinny," he called out after settling down into his seat

“คะนายท่าน?”
"Yes, sir?"

“ถ้าหากเราอยากจะตามหาคนในเกมเนี่ย ส่วนใหญ่เขาต้องทำยังไงกันบ้างเหรอ?”
"If we want to find someone in this game, what do they usually have to do?"

“หากนายท่านต้องการที่จะตามหาผู้เล่นท่านอื่น สามารถทำได้สองวิธีด้วยกันค่ะ กรณีแรก นายท่านสามารถเลือกใช้บริการสอบถามข้อมูลจากสมาคมนักสำรวจ ซึ่งเป็นสำนักงานขายข่าวแห่งใหญ่ที่สุดของไพรด์ มีจำหน่ายข้อมูลต่างๆ อาทิเช่น ข่าว แผนที่ ข้อมูลของมอนสเตอร์ รวมไปถึงข้อมูลของผู้เล่นท่านอื่นด้วยเช่นกันค่ะ ส่วนค่าใช้จ่ายในการดำเนินการนั้นขึ้นอยู่กับความยากง่ายของข้อมูลค่ะ”
"If you wish to find other players, there are two ways to do so. The first option is to use the inquiry service from the Explorer Association, which is the largest news agency of Pride. They offer various information such as news, maps, monster data, and information about other players as well. The cost of the service depends on the difficulty of the information."

สมาคมนักสำรวจอะไรนี่ก็คงคล้ายๆ กับพวกบริการคอลเซ็นเตอร์อะไรทำนองนั้นกระมัง หน้าที่คงคล้ายๆ เอาไว้คอยให้ข้อมูลข่าวสารต่างๆ กับผู้เล่น คิดเองเออเองเสร็จ เขาผงกหัวรับรู้สองสามที ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ ตัว
The Explorers' Association is probably something like a call center service or something similar. Its role is likely to provide various information and news to players. After thinking it over, he nodded a few times in acknowledgment before scanning the area around him

“แล้วไอ้สมาคมนักสำรวจนั่นอยู่ที่ไหนล่ะ?”
"Then where is that explorers' association?"

“กรุณารอซักครู่ค่ะ จินนี่จะทำการดาวน์โหลดแผนที่เมืองอัลบาสต้าเดี๋ยวนี้ค่ะ”
"Please wait a moment. Ginny will download the map of Alabasta right now."

จินนี่พูดแล้วก็เงียบหายไปพักใหญ่
Ginny spoke and then fell silent for a while

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” จินนี่ว่า
“It's all set.” Jinny said.

“เป็นยังไงบ้าง..?”
"How are you...?"

“ในเมืองอัลบาสต้านั้น ไม่มีสมาคมนักสำรวจค่ะ เพราะที่นี่เป็นแค่เมืองหน้าด่านเท่านั้น หากต้องการไปที่สำนักงาน จินนี่แนะนำให้ไปที่เมืองหลวงค่ะ”
"In the city of Alabasta, there is no explorers' association because it is just a frontier town. If you need to go to the office, Jinny recommends going to the capital."

คนฟังถอนใจยาวเหยียด “...ว่าแล้วเชียว”
The listener sighed deeply, "...I knew it."

“นายท่านยังต้องการสอบถามวิธีการตามหาผู้เล่นท่านอื่นอีกวิธีมั้ยคะ”
"Do you still want to ask about other ways to find other players?"

“...เอาสิ”
"...Go ahead."

วิศนะตอบแบบขอไปที ขนาดไอ้วิธีแรกที่น่าจะง่ายที่สุดยังทำไม่ได้เลย วิธีที่เหลือนั้นก็คงจะวุ่นวายไม่ต่างกันเท่าไรนัก ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางประกอบกับความยุ่งยายทำให้คิดๆ แล้วเขาก็ถอนใจอีกเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แบบไม่หวังอะไรมากนัก
Visana responded half-heartedly; even the first method, which should have been the easiest, was still impossible to accomplish. The other methods would likely be just as chaotic. The exhaustion from the journey, combined with the hassle, made him sigh deeply again before leaning back against the chair, not expecting much

“อีกกรณี ถ้าหากนายท่านต้องการตามหาผู้เล่นท่านอื่น นายท่านสามารถใช้จินนี่ที่อัพเกรดเพิ่มแรมเข้าไปแล้วตามหาได้ค่ะ”
"In another case, if you want to find other players, you can use the upgraded genie with additional RAM to search for them."

“หือ?” คนฟังเลิกคิ้วขึ้น “ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ?”
"Huh?" The listener raised an eyebrow. "Can you really do that?"

“ทำได้ค่ะ อย่างที่เคยเรียนเอาไว้ ในตอนนี้จินนี่เป็นเพียง AI ระดับหนึ่งเท่านั้น ทว่าหากนายท่านทำการอัพเกรดจินนี่ให้เลื่อนระดับสูงขึ้น ความสามารถของจินนี่ก็จะมีมากขึ้นเช่นเดียวกันค่ะ จินนี่จะสามารถอัพโหลดและตามหาข้อมูลของผู้เล่นท่านอื่นได้ รวมทั้งจินนี่จะสามารถเจาะหารายละเอียดของมอนสเตอร์ได้ นอกจากนี้อีโมชั่นของจินนี่ก็จะมีมากขึ้นด้วยค่ะ”
"Yes, as previously mentioned, right now Jinny is only a level one AI. However, if you upgrade Jinny to a higher level, her capabilities will also increase. Jinny will be able to upload and search for information about other players, as well as delve into the details of monsters. Additionally, Jinny's emotions will also increase."

“หมายความว่าถ้าฉันเพิ่มแรมให้เธอได้ เธอก็จะมีความสามารถมากขึ้น แล้วก็ตามหาคนให้ฉันได้ใช่มั้ย”
"It means that if I increase your RAM, you will have more capabilities, and then you can find someone for me, right?"

“ใช่ค่ะ”
"Yes."

ได้รับการยืนยันเท่านั้นเองชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีอำพันก็กระตุกรอยยิ้มขึ้นมาทันใด
The young man with amber eyes couldn't help but break into a smile at that moment

“แล้วไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า วิธีนี้แหละเยี่ยมที่สุดแล้ว ทีนี้ฉันก็จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไปเมืองหลวง ยอดเยี่ยมมากสาวน้อย”
"Why didn't you tell me this sooner? This method is the best! Now I won't have to waste time traveling to the capital. Excellent, little girl."

“ขอบคุณค่ะ”
"Thank you."

เมื่อได้รับคำชมน้ำเสียงของ AI สาวก็ดูจะแอบสดใสขึ้นนิดๆ แต่แน่นอนว่าคงไม่เท่ากับเจ้านายของเธอที่ฉีกยิ้มกว้างกับแสงสว่างเล็กๆ ที่ส่องให้มองเห็นทางออกขึ้นมาได้บ้าง อีกทั้งวิศนะยังเริ่มรู้สึกว่าถ้าหากใช้ให้ถูกทางแล้วระบบ AI อย่างจินนี่ก็มีประโยชน์ไม่ใช่เล่นทีเดียว
When receiving compliments on the AI's voice, the girl seemed to brighten up a little, but of course, it couldn't compare to her boss, who was grinning widely at the small light that illuminated a way out. Moreover, Visana was starting to feel that if used correctly, an AI system like Ginny could be quite useful indeed

“แล้วฉันต้องทำยังไงถึงจะเพิ่มแรมให้เธอได้” วิศนะถาม
"Then what do I need to do to increase your RAM?" Wisana asked

“เดิมทีแรมนั้นเป็นไอเท็มที่หาได้จากมอนสเตอร์เท่านั้น ยิ่งเป็นแรมที่มีความเร็วสูง ก็ยิ่งหาได้ยากมาก ทว่าแรมก็สามารถซื้อหาได้ตามร้านขายของเช่นกัน หากแต่ว่านายท่านจะสามารถซื้อแรมได้จากร้านขายของจากผู้เล่นด้วยกันเท่านั้นค่ะ”
"Originally, ram was an item that could only be obtained from monsters. The higher the speed of the ram, the rarer it was to find. However, ram can also be purchased at shops, but the master can only buy ram from shops run by other players."

“สรุปว่าต้องไปซื้อเอาสินะ” วิศนะสรุปก่อนจะมองไปยังตลาด
"To sum up, we need to go buy it, right?" Wisana concluded before looking towards the market

“35,000 เหรียญ!”
“35,000 dollars!”

เสียงตะโกนลั่นนั้นเป็นของนายวิศนะ เช่นเดียวกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นหลังจากที่ตัดสินใจลองสุ่มเดินมาสอบถามราคาของสินค้าที่ต้องการในร้านแผงลอยแถวนี้ ซึ่งความเป็นจริงก็ทำให้เขาต้องเหงื่อตก
The loud shout belonged to Mr. Wisana, just like the wide-open eyes that followed after he decided to randomly walk over to inquire about the prices of the items he wanted at the stalls in this row, which in reality made him break into a sweat

“ใช่แล้วน้องชาย ลดไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วจริงๆ”
"Yes, little brother, I really can't reduce it any more than this."

ชายหนุ่มร่างสูงที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าตัวบางๆ สีขาวทับด้วยเสื้อกั๊กสีดำและโพกผ้าสีแดงไว้ตรงศีรษะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ราวกับรู้ดีว่าฝั่งตรงข้ามคงจะเป็นมือใหม่ที่ไม่มีเงินพอจะซื้อของแพงๆ แบบนี้ได้
A tall young man dressed in thin white clothing, topped with a black vest and a red cloth wrapped around his head, replied in a lethargic tone, as if he knew well that the other side was likely a novice who couldn't afford to buy expensive items like this

“ทำไมแพงจังเลยล่ะพี่ชาย?”
"Why is it so expensive, big brother?"

“ก็นะ ท่าทางนายจะเป็นมือใหม่เลยจริงๆ สิเนี่ย” พ่อค้าหนุ่มไหวไหล่คิดแล้วว่าคงต้องอธิบายข้อมูลพวกนี้เอาบุญจนได้ “แรมพวกนี้ไม่มีวางขายกับ NPC ทั่วไปหรอกนะน้องชาย แถมมันเป็นไอเท็มแบบใช้ได้ทีเดียวก็หายไปอีกด้วย ราคามันก็แพงเข้าไปใหญ่น่ะสิ ถึงมันจะหาได้จากมอนสเตอร์ระดับ 20 กว่าๆ ก็เถอะนะ แต่อัตราการดร็อบของมันก็ต่ำมาก เพราะฉะนั้นทำใจเถอะลดราคาไม่ได้จริงๆ”
"Well, it seems like you're really a beginner, huh?" The young merchant shrugged, thinking he would have to explain this information for the sake of kindness. "These items aren't sold by regular NPCs, brother. Plus, they're one-time use items, so they disappear after use. The price is quite high, you know. Even though they can be obtained from monsters around level 20, the drop rate is very low. So, just accept that the price can't really be lowered."

“ด...ดร็อบ?”
"Dr...drop?"

แม้จะมึนงงกับคำศัพท์แปลกๆ ที่ได้ยิน แต่อย่างน้อยๆ เจ้าพ่อค้าตรงหน้านี้ก็ดูจะไม่ได้ใจร้ายขนาดผลักไสเขาไปให้พ้นๆ ทันที มันก็ไม่เสียหายที่จะลองขอข้อมูลอื่นๆ ดูบ้าง
Even though he was confused by the strange vocabulary he heard, at least the merchant in front of him didn't seem so cruel as to push him away immediately. It wouldn't hurt to try asking for more information

“มีของราคาถูกกว่านี้มั้ยครับ?” วิศนะถาม
"Is there anything cheaper than this?" Wisana asked

“ไม่มีหรอก ชิ้นนี้เป็นของเกรด D ราคาถูกที่สุดแล้ว”
"There isn't any. This piece is grade D, the cheapest one."

“ลดไม่ได้แล้วเหรอ?”
"Can't you reduce it anymore?"

“ไม่ได้จริงๆ ไอ้น้อง ไม่เชื่อไปดูร้านอื่นได้เลย นี่พี่ก็ขายเท่าทุนแล้วนะ”
"I really can't, little brother. If you don't believe me, you can check other shops. I'm already selling at cost here."

คำตอบที่เล่นเอาคนฟังคอตก ก่อนจะพยักหน้าจบการเจรจาให้กับนายพ่อค้าคนนี้ เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าการเจรจานั้นล้มเหลวสุดท้ายก็ได้แต่เดินเลี่ยงออกมาอย่างช่วยไม่ได้
The answer left the listener feeling dejected, and after nodding to conclude the negotiations with this merchant, it became clear that the talks had ultimately failed, leaving them no choice but to walk away

“จินนี่ ตอนนี้ตัวฉันมีเงินเหลืออยู่เท่าไหร่” วิศนะถาม
"Jinny, how much money do I have left now?" Wisana asked

“กรุณารอซักครู่ค่ะ ....ตอนนี้นายท่านมียอดเงินคงเหลือ 5,000 เหรียญค่ะ”
"Please wait a moment... Right now, you have a remaining balance of 5,000 dollars."

“เวร...” คนปลงลากเสียงเซ็ง “ซื้อซากแรมยังไม่ได้เลยมั้งนั่น”
"Dammit..." the person sighed, dragging out the sound. "Haven't even bought the ram yet, have I?"

พูดลอยๆ ก่อนจะหอบร่างเดินออกมาจากแหล่งตลาดที่มีคนเดินชุกชุมมากที่สุด ขณะพยายามเค้นสมองอันชาญฉลาดของตัวเองเพื่อหาวิธีต่างๆ ในการหาเงินมาใช้ พอเจอหนทางก็มีแต่อุปสรรคตามมาวุ้ย เพราะแบบนี้สิเขาถึงได้เกลียดการเล่นเกมนัก!
Speaking casually before dragging his body out of the most crowded market, while trying to squeeze his own clever brain for various ways to make money. Whenever he finds a path, obstacles follow, which is why he really hates playing games!

“ทำยังไงถึงจะได้เงินมาใช้ว้า~”
"How can I get some money to use?"

“ทำไมนายท่านไม่ลองนำไอเท็มที่มีไปขายละคะ?”
"Why don't you try selling the items you have?"

อีกหนึ่งความเห็นของ AI เป็นอันต้องทำให้นายวิศนะชะงักงันไป เขาหรี่ตาลงเล็กๆ ก่อนจะถามออกมา
Another opinion from the AI made Mr. Wisana pause. He squinted slightly before asking

“ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ” วิศนะถามด้วยสีหน้าแจ่มใสผิดกับเมื่อครู่ลิบลับ
"Can you really do that?" Visana asked with a bright expression, a stark contrast to just a moment ago

“แน่นอนสิคะ การซื้อขายไอเท็มระหว่างผู้เล่นหรือกับ NPC นั้นถือเป็นวิธีการหาเงินขั้นพื้นฐานที่ง่ายและสะดวกที่สุดสำหรับผู้เล่นค่ะ ซึ่งระบบการซื้อขายของเกมไพรด์นั้นค่อนข้างอิสระ นายท่านสามารถนำสินค้าไปเสนอขายได้ตามร้านขายของทุกร้านในเมืองแห่งนี้โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ”
"Of course! Trading items between players or with NPCs is considered the most basic and convenient way for players to make money. The trading system in Pride is quite free; you can offer your goods for sale at any shop in this city without any conditions at all."

“ฉันนึกว่าจะขายของได้ก็ต่อเมื่อเล่นอาชีพพ่อค้าแม่ค้าซะอีก”
"I thought I could only sell things if I became a merchant."

“เป็นความเข้าใจที่ผิดค่ะ” จินนี่แย้ง “ในโลกไพรด์นั้น ทุกอาชีพสามารถทำการแลกเปลี่ยนสินค้าได้หมดค่ะ แต่ในกรณีของผู้ประกอบอาชีพนักวานิชนั้นจะมีสกิลส่งเสริมการขาย อาทิเช่น โฆษณา ลดภาษี หรือซื้อของได้ในราคาส่ง เพียงเท่านั้นค่ะ”
“That is a misunderstanding.” Ginny countered. “In the Pride world, all professions can trade goods. However, in the case of merchants, they have skills that promote sales, such as advertising, tax reductions, or buying at wholesale prices, and that’s it.”

“อย่างนี้นี่เอง” วิศนะพยักหน้ารับ
"Is that so?" Wisana nodded in agreement

“นอกจากนี้นายท่านยังสามารถนำไอเท็มไปขายได้ทั้ง NPC หรือเพลเยอร์ท่านอื่นๆ ได้ ไม่ว่าจะเป็นที่ร้านแผงลอย หรือ ร้านค้าบริเวณตึกแถวในเมืองค่ะ”
"Additionally, you can sell items to both NPCs and other players, whether at a stall or at shops in the town."

“แล้วไปขายใครดีกว่ากันล่ะ แบบแผงลอยหรือแบบโชว์ห่วย?”
"Then who should we sell to, a street vendor or a low-quality display?"

“จินนี่แนะนำให้นายท่านไปที่ร้านประเภทตึกแถวดีกว่าค่ะ เพราะการที่เขาสามารถซื้อสถานที่เป็นของตัวเองเพื่อเปิดกิจการได้แสดงให้เห็นว่าพวกเขามีเงินทุนในการซื้อของมากกว่าร้านค้าแผงลอยค่ะ ที่สำคัญนักวานิชส่วนใหญ่จะต้องลงทะเบียนกับสมาคมพ่อค้า ซึ่งเปรียบเสมือนประกาศนียบัตรว่าเป็นนักวานิชที่มีจรรยาบรรณดี ดังนั้นร้านดังกล่าวจะมีโอกาสถูกเอาเปรียบได้น้อยกว่าค่ะ”
"Jinny recommends that you go to a shop in a building rather than a stall, because the fact that they can buy their own place to open a business shows that they have more capital than a street vendor. Importantly, most merchants must register with the merchant association, which serves as a certificate of being an ethical merchant. Therefore, such shops are less likely to be taken advantage of."

สิ้นคำสาธยายยาวเหยียดของจินนี่แล้ว วิศนะก็ฉีกยิ้มกว้าง ชะลอฝีเท้าลง
After Jinny's lengthy narration ended, Wisana broke into a wide smile and slowed his pace

“จินนี่”
"Genie"

“คะ นายท่าน?”
"Yes, sir?"

“ถ้าฉันอัพเกรดเธอแล้ว เธอจะมีรูปร่างหรือหน้าตาโผล่ออกมาให้ฉันเห็นมั้ยเนี่ย?”
"If I upgrade you, will you have a shape or appearance that I can see?"

“มีโอกาสทำได้ถ้าหากนายท่านอัพเกรดจินนี่ขึ้นไปถึงระดับสูงสุดค่ะ จินนี่จะมีรูปลักษณ์และสามารถช่วยนายท่านต่อสู้ได้ค่ะ”
"There is a chance to do it if you upgrade the genie to the highest level. The genie will have a new appearance and will be able to help you in battle."

“เยี่ยมเลย” วิศนะร้อง “ถึงตอนนั้นเธออย่าลืมเตือนฉันนะ”
"Great!" Visana exclaimed. "Don't forget to remind me then."

“นายท่านต้องการลงบันถึกให้จินนี่เตือนเรื่องอะไรคะ?”
"Sir, what would you like to record for Ginny to remind her about?"

“ให้ฉันหอมแก้มเธอซักฟอดไง น่ารักมากสาวน้อย เธอช่วยฉันได้เยอะเลย!!”
"Let me give you a kiss on the cheek, how cute you are, little girl! You help me a lot!!"

“ร..รับทราบค่ะ นายท่าน”
"Yes, I understand, sir."

วิศนะยิ้มขันเมื่อได้ยินเสียงจินนี่วูบไหวน้อยๆ ราวกับจะอาย ไม่ช้าชายหนุ่มจึงรีบก้าวเท้าเดินต่ออย่างอารมณ์ดี เรียกหาแผนที่ไปยังบริเวณร้านขายของที่ว่าทันที หน้าต่างดิจิตอลปรากฏภาพสองมิติของแผนที่ซึ่งแสดงจุดต่างๆ ภายในเมืองขึ้นมามากมายจนคนมองรู้สึกตาลายชอบกล ตัวหนังสือเล็กๆ ประเดประดังเด้งขึ้นมากันยุบยับ เท่าที่เห็น...มันมีทั้งห้องสมุด ร้านขายยา ร้านขายอาวุธ ร้านขายเสื้อผ้า ร้านขายผลึกเวทมนตร์ ร้านขายที่ดิน ....อะไรมันจะหลายร้านขนาดนี้วะ!
Visan smiled when he heard the faint sound of Ginny, as if she were shy. Soon, the young man quickly stepped forward in a good mood, immediately calling for a map to the area of the mentioned shop. A digital window displayed a two-dimensional image of the map, showing numerous points within the city, making it dizzying for anyone looking at it. Tiny letters popped up in a jumble. From what he could see... there were libraries, pharmacies, weapon shops, clothing stores, magic crystal shops, land sales... how could there be so many shops!

“จินนี่ ช่วยตรวจสอบของในตัวฉันหน่อยว่ามีไอเท็มอะไรบ้าง” วิศนะพูดไปพลางนวดขมับไปอย่างมึนๆ
"Jinny, please check what items I have on me," Wisana said while rubbing his temples, feeling dazed

“กรุณารอซักครู่ค่ะ.....ตรวจสอบเรียบร้อย ในช่องเก็บไอเท็มของนายท่านมีของดังต่อไปนี้ค่ะ....”
"Please wait a moment..... The check is complete. In your item storage, there are the following items...."

สิ้นคำไม่นาน หน้าต่างบรรจุไอเท็มก็ลอยหวือขึ้นมาตรงหน้าวิศนะ ชายหนุ่มไล่นิ้วอ่านตัวหนังสือใต้ภาพตรงหน้าอย่างพินิจ
Not long after the words ended, a window containing items floated up right in front of Wisana. The young man ran his fingers to read the text under the image in detail

หน้าต่างไอเท็ม
Item Window

*น้ำยาเพิ่มพลัง “วอร์เตอร์โพชั่น” 5 ขวด
*Power-boosting solution "Water Potion" 5 bottles

*ก้อนหิน 5 ก้อน
5 stones

*กล่องสมบัติดาวทอง 1 กล่อง
Golden Star Treasure Box 1 Box

*หนังสือสำหรับมือใหม่ 1 เล่ม
A book for beginners, 1 volume

*ขนนกนางฟ้า 1 ชิ้น
1 piece of angel feather

“ฉันจำได้ว่ามีแผนที่ไม่ใช่เหรอ จินนี่?” วิศนะถาม
"I remember there was a map, wasn't there, Ginny?" Wisana asked

“ใช่ค่ะ แต่แผนที่นั่นเป็นไอเท็มแบบใช้ได้ครั้งเดียว ซึ่งจินได้ทำการดาวน์โหลดข้อมูลลงในดาต้าของจินนี่ไปเรียบร้อยแล้ว จึงไม่สามารถนำมันกลับมาได้อีกค่ะ”
"Yes, but that map is a one-time use item, which Jin has already downloaded the data into Jin's database, so it cannot be retrieved again."

“น่าเสียดายแฮะ” วิศนะพูดพร้อมกับเกาหน้าแกรก “เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ”
"That's too bad," Wisana said while scratching his face. "Wait a minute."

นัยน์ตาสีน้ำตาลหรี่เพ่งมองรูปภาพในช่องไอเท็มอย่างพินิจอีกครั้ง สังเกตเห็นก้อนกลมๆ น่าขยะแขยงชิ้นหนึ่งที่เขามั่นใจเหลือเกินว่าเขาได้ใช้สิ่งที่ภาษาสูงเรียกว่าพระบาทเขี่ยมันตกลงหน้าผาไปแล้วแน่นอน!
The brown eyes squinted intently at the picture in the item slot once more, noticing a disgusting round lump that he was absolutely sure he had used what high language refers to as a foot to knock it off the cliff for sure!

สปอร์เห็ดเขียวหายาก 1 ชิ้น
Rare green mushroom spore 1 piece

“อี๋~ ไอ้ของสกปรกนี่ฉันทิ้งมันไปแล้วนี่ ใครไปเก็บมันขึ้นมาอีกเนี่ย เธอเหรอ จินนี่!?” วิศนะแสดงท่าทางขยะแขยงเต็มที่ ไม่นึกอยากเอามือไปจิ้มโดนเลยแม้แต่น้อย
"Eww~ I already threw this dirty thing away! Who picked it up again? Was it you, Ginny!?" Wisna showed a complete look of disgust, not wanting to touch it at all

“ใช่ค่ะ” จินนี่ตอบ
“Yes” Jinny replied

“เธอสามารถเก็บของนอกเหนือคำสั่งฉันได้ด้วยเหรอเนี่ย?” ชายหนุ่มถามอย่างนึกข้องใจเสียมากกว่าจะโกรธ ไม่นึกว่า AI ก็สามารถทำอย่างอื่นนอกเหนือคำสั่งได้ด้วย
"Can you really keep things outside of my commands?" the young man asked, more out of curiosity than anger, not realizing that AI could do things beyond its commands as well

ต้องขอประทานโทษจริงๆ ค่ะ จินนี่เห็นว่าไอเท็มชิ้นนี้เป็นของหายากระดับ C และอาจจะมีประโยชน์กับนายท่านในภายหลังได้”
“I truly apologize. Ginny sees that this item is a rare level C and may be useful to you later on.”

“หา ไอ้สปอร์เห็ดเนี่ยนะของหายาก” คนฟังตาเหลือก
"Finding this mushroom is really rare," the listener's eyes widened

“ใช่ค่ะ จากข้อมูลของจินนี่ ไอเท็มชิ้นนี้เป็นของหายากที่ราคาในการขาย NPC อยู่ที่ 15,000 เหรียญค่ะ”
"Yes, according to Jinny's information, this item is a rare one with an NPC selling price of 15,000 coins."

“จริงดิ!”
"Really?!"

“ถ้าหากจินนี่ทำอะไรตามอำเภอใจก็ต้องอภัยด้วยค่ะ จินนี่ต้องขอโทษที่ทำให้นายท่านไม่พอใจและภายหลังจะไม่ปฏิบัติตัวแบบนี้อีก”
"If Ginny does something according to her own will, please forgive her. Ginny apologizes for making you unhappy and will not behave like this again in the future."

“ไม่เลยๆ” วิศนะรีบร้องเสียงสูง “เธอน่ารักมาก จินนี่! น่ารักที่สุดเลย นี่อย่าลืมเตือนฉันจริงๆ นะ ถ้าเธอมีรูปร่างแล้วฉันจะจูบขอบคุณเธอให้เต็มฟอดเลย!”
"Not at all!" Wisana quickly exclaimed in a high voice. "You're so cute, Ginny! The cutest ever! Don't forget to remind me, okay? If you have a figure, I will kiss you to thank you with a full smooch!"

“...ขอบคุณค่ะ”
"...Thank you."

วิศนะยิ้มกว้าง เอาวะ! ขนาดแค่ไอ้สปอร์เห็ดน่าแขยงนี่ยังขายราคาขั้นต่ำได้ตั้งหมื่นห้า ถ้าเอาไปปล่อยให้พ่อค้าราคาคงพุ่งกระฉูดแหงๆ ...แต่แหม เห็นหน้าตาน่าขยะแขยงแบบนี้ดันมีค่าซะได้ พวกเกมแนวแฟนตาซีนี่มองข้าวของจากรูปลักษณ์ไม่ได้จริงๆ แฮะ
Visana smiled widely. Well! Even this disgusting little mushroom sport can sell for a minimum price of fifteen thousand. If I let a merchant handle it, the price would surely skyrocket... But wow, something that looks so repulsive actually has value. These fantasy game items really can't be judged by their appearance!

“แล้วถ้าฉันจะเอามันไปขาย ควรไปที่ร้านอะไรดีล่ะ จินนี่”
"And if I want to sell it, which store should I go to, Ginny?"

“ร้านขายยาค่ะ”
"The pharmacy."

“40,000 เหรียญ”
“40,000 dollars”

พรวด!!!
Splash!!!

ราคาของสินค้าที่ถูกตีออกมานั้นทำให้คนฟังถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง ขณะที่ดวงตาสีอำพันนั้นแทบจะถลนออกมาจากเบ้าอยู่รอมร่อ อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้ไอ้ก้อนสปอร์เห็นน่าขยะแขยงที่วางอยู่บนถาดเหล็กอันเล็กๆ ตรงเค้าท์เตอร์ของร้านขายยาแห่งหนึ่งในเมืองนั้นถูกตีตราจากเจ้าของร้านในราคาที่น่าเหลือเชื่อ!
The price of the product that was announced made the listeners choke on their own saliva, while the amber eyes were almost popping out of their sockets. It might be because the disgusting lump of spores sitting on a small metal tray at the counter of a pharmacy in that town was marked by the shop owner at an unbelievable price!

“จริงเหรอเฮีย!”
"Really, bro!"

“จริงสิ ราคาของสปอร์เห็ดเขียวตอนนี้ก็ราวๆ นี้แหละ หรือลื้อคิดจะขอมากกว่านี้ ไม่ไหวแล้วนะ ถ้าแพงมากกว่านี้อั๊วไม่รับนะโว้ย”
"That's right, the price of the green mushroom is about this much now. Or do you think you can ask for more? I can't do it anymore. If it's more expensive than this, I won't accept it, you know."

ชายหนุ่มรีบโบกมือหย็อยๆ ทันที ไอ้ทีแรกเขาคิดว่าอาจจะขายเอากำไรได้เต็มที่ก็สองหมื่นนิดๆ ด้วยซ้ำ แต่ใครจะไปคิดว่าตาลุงหนวดเฟิ้มเหมือนเสี่ยวเอ้อในหนังจีนแกจะให้ราคาที่ชวนอึ้งแบบนี้
The young man quickly waved his hand dismissively. At first, he thought he could make a profit of just over twenty thousand, but who would have thought that the old man with the bushy mustache, like a character from a Chinese movie, would offer such a shocking price?

“ตกลงลื่อจะเอามั้ย?” ตาลุงถามย้ำ
"Are you going to take it or not?" the old man asked again

“เอาสิเฮีย ราคาแบบนี้ไม่เอาก็บ้าแล้ว!”
"Come on, at this price, not taking it would be crazy!"

ตาลุงหัวเราะขำกับท่าทางลิงโลดของเด็กกะโปโลตรงหน้า หลังจากที่จินนี่บอกให้เขามาขายของที่ร้านขายยา แผนที่ก็แสดงที่ตั้งร้านค้ารูปกาชาดออกมาในวินาทีต่อมา ปรากฏว่าร้านดังกล่าวมีอยู่เพียงที่เดียวในเมืองแห่งนี้ ชายหนุ่มจึงไม่ต้องเปลืองสมองยืนเลือกร้านให้เสียเวลา แต่ที่มันชวนให้รู้สึกตงิดๆ น่ะ...ไม่ใช่เพราะจำนวนอันน้อยนิดของร้านหรอก....การตกแต่งร้านต่างหากล่ะ
The old man laughed at the excited antics of the little boy in front of him after Ginny told him to come sell goods at the pharmacy. The map displayed the location of the Red Cross store a moment later. It turned out that this store was the only one in this town, so the young man didn't have to waste time choosing a shop. But what felt a bit off was not the small number of stores... it was the store's decoration instead.

มันเหมือนกับร้านคลินิกหน้าปากซอยบ้านเขาจริงๆ เลย พับผ่าเถอะ! อยู่ในโลกแฟนตาซีทั้งที จะจัดร้านขายของในเกมให้วิลิศมาหรากว่าของจริงหน่อยก็ไม่ได้ เห็นแล้วมันชวนเซ็งยังไงก็ไม่รู้ว่ะ!
It's just like the clinic at the end of his street, really! Come on! Since we're in a fantasy world, can't we set up a shop in the game that looks a bit better than the real thing? I don't know why, but it just feels frustrating to see!

ชายหนุ่มคิดในใจพลางยิ้มเจื่อน ขณะมองภาพตาลุงหัวเถิกหนวดเฟิ้มเจ้าของร้านในชุดผ้ากันเปื้อนสีขาวโทรมๆ กับกางเกงผ้าสีขาว กำลังกดหน้าต่างดิจิตอลโปร่งแสงตรงหน้าของเขาอย่างคล่องแคล่ว
The young man thought to himself with a faint smile as he looked at the image of the bald, mustachioed old man in a worn white apron and white pants, skillfully pressing the translucent digital screen in front of him

“ลื้อชื่อ วิศนะ เลขบัญชี 122387ABR ใช่มั้ย” เสียงใหญ่โตนั่นเอ่ยถาม
"Your name is Visana, account number 122387ABR, right?" the loud voice asked

“...ใช่มั้ยจินนี่”
"...isn't it, Ginny?"

“ใช่ค่ะ นายท่าน”
"Yes, sir."

พอได้รับคำยืนยัน วิศนะก็พยักหน้าหงึกกำชับกับชายลงพุงตรงหน้าที่หลุดหัวเราะพรืดกับความไม่ประสีประสาของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างขันๆ ท่าทางแบบนี้มือใหม่แบบไม่ต้องสงสัย รู้อย่างนี้กดราคามันให้มากกว่านี้หน่อยก็ดี เห็นท่าทางมันดูเขี้ยวๆ เลยนึกว่าเป็นพวกเจนสนามเสียอีก
Once he received confirmation, Wisana nodded firmly at the overweight man in front of him, who chuckled at the young boy's cluelessness in a mocking way. With this demeanor, there's no doubt he's a novice. Knowing this, it would be better to push the price a bit higher; he looks a bit tough, making me think he might be more experienced

“ผู้เล่นวิศนะได้รับเงินจำนวน 40,000 เหรียญ”
"The player Wisana received an amount of 40,000 coins."

เสียงของจินนี่ก็ดังขึ้นในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เรียกรอยยิ้มกว้างให้กับผู้เป็นนาย
The sound of Ginny's voice rose a few minutes later, bringing a wide smile to her master

“ไง ได้รับเงินรึยัง” ลุงพุงพลุ้ยเอ่ยถาม
"Hey, have you received the money yet?" Uncle Pungplui asked

“ได้แล้วครับ” วิศนะตอบด้วยสีหน้าดีใจเป็นล้นพ้น “นี่เฮีย ผมมีอะไรอยากถามหน่อย”
"I got it!" Visana replied with an overwhelmingly happy expression. "Hey, I have something I want to ask you."

“ว่ามาสิ” คนอายุมากกว่าตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก ขณะใช้มือประคองสปอร์หยุ่นๆ นั่นใส่ลงในกล่องพลาสติกสีฟ้าอ่อนอย่างระมัดระวัง
"Come here," the older person replied somewhat dismissively while carefully placing the soft sponge into a light blue plastic box

“ไอ้สปอร์เห็ดอะไรเนี่ย มันขายได้ราคาขนาดนี้เชียวเหรอ” วิศนะถาม
"What kind of mushroom is this? Can it really sell for this price?" Wisana asked

“ใช่สิ เห็นอันเล็กๆ ขนาดนี้อั๊วเอาไปสร้างเป็นยาเบอร์เซิร์กได้ตั้งเกือบ 500 ขวดเชียว”
"Yes, you see this small one? I can use it to make almost 500 bottles of berserk medicine."

“ยาเบอร์เซิร์ค” คนมือใหม่ทวนคำเสียงสูง
"Yaberserk" Newbie repeats the words in a high pitch

“อ่า....” อาแปะทำท่าครุ่นคิดว่าจะอธิบายยังไงดีสุดท้ายก็ไหวไหล่แบบขอไปที “เอาเป็นว่ามันเป็นยาที่พวกระดับสูงๆ เขาจำเป็นต้องใช้กันน่ะ ตอนนี้ในตลาดก็ขายกันราวๆ ขวดละ 2500 เหรียญ”
"Ah...." Uncle made a thoughtful gesture, wondering how to explain it, and finally shrugged as if to say it would suffice. "Let's just say it's a medicine that high-level people need to use. Right now, it's being sold in the market for about 2500 dollars a bottle."

“โห...งั้นเฮียก็กำไรอื้อซ่าเลยสิเนี่ย”
"Wow... so that means you’re making a huge profit!"

“กำไรอะไรล่ะ การจะทำน้ำยาเบอร์เซิร์กให้สำเร็จได้มันต้องใช้วัตถุดิบหลายอย่าง แถมโอกาสล้มเหลวมันก็มีตั้งมาก...การค้าขายมันไม่ได้กำไรเสมอไปหรอกโว้ย”
"What profit? To successfully make Berserk potion, it requires many ingredients. Plus, the chances of failure are quite high... Business doesn't always guarantee profit, you know."

อาแปะอธิบายไปก็เบ้หน้าไป ทำให้วิศนะตระหนักได้ทันทีว่าสายอาชีพนี้คงไม่เหมาะกับเขาอย่างแน่นอนที่สุด ไอ้เรื่องคำนวณบวกลบคูณหารนี่เขาย่ำแย่มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งเรื่องหัวการค้า การเลือกลงทุนอันนั้น หาผลกำไรจากอันนี้นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ...ห่วยแตก!
The old man explained while grimacing, making Wisana realize immediately that this career path was definitely not suitable for him. He had always been terrible at basic arithmetic, and when it came to business acumen and choosing investments to make a profit, it was even worse... hopeless!

“ว่าแต่เฮียรับซื้อของอย่างอื่นอีกรึเปล่า?”
"By the way, do you buy other items as well?"

ลุงคนขายของเลิกคิ้วขึ้นสูง “มีอะไรมาขายอีกล่ะ”
The old man selling goods raised his eyebrow high. "What do you have to sell now?"

“ก็มีขนนกนางฟ้า กับ วอเตอร์โพชั่นอีกนิดหน่อย เออ...มีก้อนหินด้วยนะ”
"There are some fairy feathers and a little bit of water potion. Oh... and there's a stone too."

ได้ยินแค่นั้นตาลุงก็ถอนใจเบาๆ
Hearing that, the old man let out a soft sigh

“ถ้าขนนกนางฟ้าอั๊วให้ได้ชิ้นละ 1,500 เหรียญ ส่วนอันอื่นไม่รับว่ะ ของไร้สาระทั้งนั้น”
"If I can get a piece of fairy feather for 1,500 dollars, I won't accept anything else. It's all nonsense."

วิศนะทำหน้ามุ่ย ทำท่าจะหยิบเอาขนนกขึ้นมาขายต่อ แต่ก็พลันนึกขึ้นมาได้ว่ามีของอีกอย่างที่มีอยู่ในหน้าต่างไอเท็ม
Visana made a grimace, pretending to pick up the feathers to sell them, but suddenly remembered that there was another item in the item window

“เออ ผมมีกล่องสมบัติดาวทองอยู่อีกกล่องด้วยนะ”
"Uh, I have another box of golden star treasures too."

“หะ...” ตาลุงเริ่มหูกระดิก
"Huh..." The old man started to twitch his ears.

“เนี่ยๆ กล่องสมบัติดาวทองอะไรก็ไม่รู้เนี่ย ลุงรับรึเปล่า”
"Hey, this treasure box or whatever it is, do you want it, uncle?"

พูดจบ เขาก็หยิบเอากล่องดังกล่าวขึ้นมาวางที่เคาน์เตอร์ไม้ตรงหน้า หีบสมบัติสีทองขนาดเหมาะมือถูกลั่นดาลลงกลอนอย่างแน่นหนา ในสายตาวิศนะ เจ้าหีบบ้านี่ก็เป็นของไร้ค่าที่ดูจะหาประโยชน์อะไรไม่ได้เท่านั้น ทว่าพอชายเจ้าของร้านเห็นเข้าก็ถึงกับตาโตเม้มปากแน่น เหงื่อเม็ดใหญ่เริ่มผุดออกมาจากใบหน้าด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด
After finishing his speech, he picked up the box and placed it on the wooden counter in front of him. The small golden treasure chest was locked tightly. In Visana's eyes, this box was just a worthless item that seemed to have no use. However, when the shop owner saw it, his eyes widened, his lips pressed tightly together, and large beads of sweat began to appear on his face from extreme panic

อาแปะแกเริ่มนิ่งงันไปพักใหญ่ๆ ดวงตาจ้องมองหีบสมบัติขนาดย่อมตรงหน้าเขม็ง สลับกับใบหน้าของวิศนะไปมา และในสายตาของแกก็เริ่มจะมองเห็นชายหนุ่มกลายเป็น...ลูกหมู ไปทีล่ะน้อย
The old man fell silent for a while, his eyes fixed intently on the small treasure chest in front of him, alternating with the face of Visana. In his gaze, he began to see the young man slowly transforming into... a piglet, little by little.

“ว่าไง เฮียรับรึเปล่า” เจ้าลูกหมูผู้ไม่รู้เรื่องถามย้ำด้วยสีหน้าสงสัย
"What's up, bro? Are you taking it?" the little piglet, who was unaware of the situation, asked again with a puzzled expression

“รับสิ รับๆ”
"Accept it, accept it."

ขณะที่อาแปะนั้นฉีกยิ้มการค้าออกมาทันที เขาประสานมือทั้งสองข้างขึ้นถูกันไปมา
As the old man smiled widely, he immediately engaged in trade, rubbing his hands together

“เหรอ! ให้เท่าไหร่ล่ะเฮีย?” เจ้าลูกหมูถามย้ำ
"Really! How much do you want, big brother?" the little pig asked again

“...สาม...ไม่สิ สี่หมื่น”
"...three...no, four thousand"

“โห สี่หมื่นอีกแล้วเหรอ!”
"Wow, forty thousand again?!"

พอได้ยินราคาเข้า วิศนะตกใจตาเหลือกอีกรอบ ...ไอ้กล่องสับรังเคเนี่ยนะขายได้ตั้งสี่หมื่นเหรียญ! นี่มันบ้าชัดๆ เลย!!
When I heard the price, Visana was shocked with wide eyes again... This box of a broken hive is selling for forty thousand dollars! This is clearly insane!!

“มันทำอะไรได้เนี่ยเฮีย ถึงให้ราคาผมซะสูงขนาดนั้น?” วิศนะถามอย่างสงสัย
"What can it do, brother, to make you offer me such a high price?" Wisana asked curiously

“อ่า...ก็ เออใช่ เอาไปผสมทำเป็นยาได้นิดหน่อยน่ะ”
"Ah... well, yes, you can mix it to make a little medicine."

“กล่องสมบัติเนี่ยนะเอาไปผสมเป็นยา เฮียจะเอาไปคั้นธาตุเหล็กออกมาได้หรือไง”
"This treasure box, are you going to mix it into medicine? How are you going to extract iron from it?"

“ช่ายๆ ...เอ๊ย ไม่ใช่ๆ! มันเอาไปใช้เป็นเครื่องมือในการทำยาต่างหากเล่า” อาแปะตอบเสียงตะกุกตะกัก
"Yes, yes... oh no, that's not it! It's used as a tool for making medicine instead," the old man replied hesitantly.

“จริงเหรอ” วิศนะลากเสียง นัยน์ตาสีน้ำตาลเริ่มหรี่เรียวลง “ผมว่าเฮียเริ่มแปลกๆ นะเนี่ย”
"Really?" Wisana elongated his voice, his brown eyes starting to narrow. "I think you’re starting to act a bit strange."

“บ๊ะ! แปลกตรงไหน จะเอาหรือไม่เอา อั๊วให้เต็มที่แล้วเนี่ยสี่หมื่น ขืนเอาไปขายร้านอื่นเขาก็ให้กันอย่างมากก็สองหมื่นเท่านั้นแหละ!”
"Wow! What's so strange about it? Do you want it or not? I've already given my best price of forty thousand. If you take it to sell at another shop, they'll only give you at most twenty thousand!"

คำพูดที่ว่าทำเอาวิศนะเริ่มคิดหนัก เขามีบทเรียนมาแล้วเรื่องหนึ่งที่ว่ารูปลักษณ์ภายนอกของไอเท็มที่แม้จะดูแย่และไร้ประโยชน์ ทว่ากลับอาจมีค่ามหาศาลแบบไอ้สปอร์เห็ดเขียวนั่น เจ้ากล่องสมบัตินี่...บางทีมันอาจจะเอาไปทำประโยชน์ได้มากกว่านี้ก็ได้นะ..
The words made Visana start to think hard. He had already learned a lesson that the external appearance of an item, even if it looks bad and useless, might actually be extremely valuable, like that green mushroom. This treasure box... maybe it could be used for more than this.

คิดไปก็มองหน้าตาลุงไปด้วยสีหน้าเหม่อลอยนิดๆ ผิดกับคนถูกจ้องที่บัดนี้กำลังเหงื่อตกซิกๆ
Thinking about it, I looked at the uncle's face with a slightly dazed expression, unlike the person being stared at who is now sweating profusely

เฮ้อ...เอาเถอะ จะสี่หมื่นหรือห้าหมื่นก็ช่างมัน
Sigh... Well, whether it's forty thousand or fifty thousand, it doesn't matter.

ถึงยังไงไอ้กล่องนี่ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรกับเราอยู่แล้วล่ะ
Anyway, this box is probably of no use to us at all

“เออ ขายก็ได้” วิศนะเอ่ยขึ้นในที่สุด
"Well, I can sell it," Wisana finally said

“จริงนะ!”
"Really!"

“อืม”
"Um"

“ดีเลยๆ งั้นส่งมาเร็ว อั๊วจะได้โอนเงินให้”
"Great, then send it quickly so I can transfer the money."

อาแปะว่าด้วยรอยยิ้มกว้าง รีบกวักมือให้วิศนะส่งกล่องสมบัติไปให้หย็อยๆ ทำเอาเจ้าคนโดนเร่งได้แต่ถอนใจเฮือก ก่อนจะยกหีบสีทองนั่นขึ้นหมายจะขายของให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป สมองก็เริ่มคิดถึงแรมที่มันเกรดดีๆ กว่านี้ ที่จะได้เอามาพัฒนาให้กับจินนี่ได้
The old man with a wide smile quickly waved his hand for Wisana to send the treasure box to Yoi. This made the person being rushed let out a deep sigh before lifting the golden chest, intending to sell the goods and be done with it. His mind began to think of the better quality rams that could be used to develop for Ginny

หมับ!
Grab!

ทว่าในวินาทีนั้นเองที่มือเล็กๆ ของใครก็ไม่รู้มาคว้าข้อมือของเขาไปบีบเสียเต็มแรง ทำเอาการแลกเปลี่ยนสินค้าหยุดชะงัก ก่อนนัยน์ตาอำพันจะปราดไปมองคนขัดจังหวะด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก
However, at that very moment, a small hand belonging to someone unknown grabbed his wrist and squeezed it with all its strength, causing the exchange of goods to come to a halt. His amber eyes darted to the interrupter with a rather displeased expression

“นายจะบ้ารึไง!”
"Are you crazy?!"

หากแต่เป็นฝั่งตรงข้ามที่โวยใส่เขาเสียก่อน เจ้าของมือเรียวเล็กดังกล่าวเป็นสาวน้อยผิวขาวที่ตัวสูงแค่ไหล่ของวิศนะเท่านั้น เจ้าหล่อนใส่เสื้อยืดเอวลอยรับกับเรือนร่างบอบบางกับกางเกงขาสามส่วนและรองเท้าผ้าใบดูทะมัดทะแมง ที่สำคัญดวงหน้าขาวน่ารักนั่นมุ่ยปากน้อยๆ แสดงอารมณ์หงุดหงิดราวกับเด็กไม่ได้ดั่งใจ
However, it was the opposite side that shouted at him first. The owner of the small, slender hands was a fair-skinned girl who was only as tall as Wisana's shoulder. She wore a cropped t-shirt that matched her delicate figure, along with three-quarter pants and sporty sneakers. Most importantly, her cute, fair face was pouting slightly, showing a frustrated expression like a child not getting their way

“อะไรของเธอ” วิศนะถามติดจะฉุนนิดหน่อย
"What is it with you?" Visana asked, slightly annoyed

“นั่นควรจะเป็นคำถามของฉันมากกว่า!” สาวน้อยผู้มาใหม่ย้อนให้เสียงสูง “นายคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ คิดจะขายกล่องสมบัติระดับ S ในราคาแค่สี่หมื่นเหรียญจริงๆ รึไง!?”
"That should be my question more than yours!" the newcomer girl retorted in a high voice. "Do you really think you're doing? You actually plan to sell an S-level treasure box for just forty thousand dollars!?"

คำกล่าวที่ว่าทำเอาวิศนะเลิกคิ้วสูง ตวัดสายตากลับไปมองเจ้าของร้านทันทีแม้จะไม่รู้ว่าไอ้ “ระดับS” นี่มันคืออะไรกันแน่ แต่ที่ชัดเจนเลยก็คือเจ้าลูกหมูตัวนี้เริ่มจะตาสว่างขึ้นมาแล้ว!
The statement made raised Visana's eyebrows high, and he immediately turned his gaze back to the shop owner, even though he didn't know exactly what this "S-level" was. But what was clear was that this little piglet was starting to see the light!

“อ้าว เฮียเล่นไม่ซื่อเหรอ!”
"Hey, are you playing unfairly?"

“อะไร ไม่ซื่ออะไร...อั้วเปล่านะเว้ย!” ตาลุงรีบร้องลั่น
"What? Not honest? I'm not, you know!" the old man shouted loudly.

พอพ่อค้ากล่าวปฏิเสธชัดถ้อยชัดคำ วิศนะจึงหันกลับมาจ้องสาวน้อยผู้มาใหม่อีกครั้ง แม้กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยมือเขา นัยน์ตาคู่โตมองย้อนกลับมา ก่อนจะเชิดหน้า เลิกคิ้วสูงด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
As soon as the merchant clearly refused, Visana turned back to stare at the newcomer girl once more. Even now, she still wouldn't let go of his hand. Her big eyes looked back at him before she raised her chin and arched an eyebrow with a serious expression

“ฉันรู้นะว่าลุงคิดอะไรอยู่” น้ำเสียงหวานกล่าว ก่อนจะแทรกตัวเข้ามายืนคั่นระหว่างคู่ค้าทั้งสอง “คิดจะต้มตุ๋นผู้เล่นใหม่หรือไงคะ คุณลุง”
"I know what you're thinking, Uncle," the sweet voice said, before stepping in to stand between the two partners. "Are you planning to trick the new player, Uncle?"

“ต้มตุ๋นอะไร! อั๊วก็แค่เสนอราคาตามปกติ แล้วไอ้หนุ่มนั่นมันก็ยอมขายเอง!”
"What trickery! I just offered a normal price, and that young man agreed to sell!"

“อ้าวๆ พูดแมวๆ แบบนี้ก็สวยสิวะไอ้แปะ” วิศนะขึ้นเสียงสูงทันที ทว่าสาวน้อยคนข้างหน้ากลับยกมือขึ้นห้ามทัพไว้เสียก่อน
"Hey, speaking like that is beautiful, isn't it, you little rascal?" Wisana immediately raised her voice, but the young girl in front raised her hand to stop him first

“งั้นเหรอ” ว่าแล้วเธอฉีกยิ้มกว้าง “ถ้าอย่างนั้นการที่ฉันจะติดต่อไปไปแจ้งที่สมาคมพ่อค้าว่าลุงเสนอซื้อกล่องสมบัติเกรด S จากผู้เล่นมือใหม่ในราคาสี่หมื่นก็คงไม่มีปัญหาสินะ...”
"Oh really?" she said, breaking into a wide smile. "If that's the case, then my contacting the merchant association to report that Uncle is offering to buy an S-grade treasure box from a new player for forty thousand shouldn't be a problem, right..."

พูดจบมือเล็กๆ นั่นก็เปิดหน้าต่างข้อมูลที่มีลักษณะคล้ายกับหน้าจอของโทรศัพท์มือถือที่กำลังเตรียมพร้อมจะต่อสายออกไปทุกเมื่อ พอเห็นแบบนั้นแล้วตาลุงคนขายจึงรีบยกมือไม้ห้ามปรามเป็นการใหญ่
After finishing speaking, that little hand opened a data window resembling a mobile phone screen that was ready to make a call at any moment. Upon seeing this, the old man selling quickly raised his hands to stop it

“โอ้ยๆๆ อั๊วขอโทษ นังหนู! อั๊วผิดไปแล้วที่คิดจะโกงพ่อหนุ่มคนนี้!!”
"Oh dear, I'm sorry, little girl! I was wrong to think about cheating this young man!!"

“นั่นไง ตุ๋นตูจริงๆ ด้วย” วิศนะเบ้ปาก
"See, it's really a scam," Wisana pouted

ใบหน้าหวานน่ารักปรากฏรอยยิ้มพึงใจทันที ก่อนจะก้มตัวลงจ้องหน้าชายคิดไม่ซื่อด้วยสีหน้าจริงจัง
A sweet, cute face immediately showed a pleased smile before leaning down to stare at the unscrupulous man with a serious expression

“ลุงคะ ทำแบบนี้มันไม่ถูกเลยนะ” เจ้าหล่อนว่าฉอดๆ พลางยกมือขึ้นเท้าเอว “แค่นี้สังคมเราก็มีคนเลวๆ เยอะจะแย่ ลุงจะมาทำตัวเป็นพวกนักต้มตุ๋นหลอกลวงคนอื่นแบบนี้คิดว่ามันถูกแล้วเหรอคะ เขาก็รณรงค์กันอยู่ปาวๆ ว่าให้ช่วยเหลือผู้เล่นหน้าใหม่อย่างดีที่สุด แต่นี่นอกจากไม่ช่วยแล้วยังจะไปหลอกเขาอีกมันไม่ถูกนะคะ”
"Uncle, doing this is not right at all," she said, hands on her hips. "We already have so many bad people in our society; is it right for you to act like a con artist deceiving others? They are campaigning loudly to help new players as best as they can, but not only are you not helping, you're also trying to trick them. That's not right."

“อั๊วขอโทษ...”
"I'm sorry..."

อาแปะพูดด้วยอาการคอตกสลดเหมือนอย่างสีหน้าที่ซีดเป็นไก่ต้ม สาวน้อยหน้าใสจึงค่อยถอนหายใจยาวและยิ้มออกมาอย่างพอใจ
The old man spoke with a downcast demeanor, his face pale like a boiled chicken. The young girl with a bright face then let out a long sigh and smiled contentedly

“ถ้าคราวหน้าฉันเห็นลุงโกงผู้เล่นคนอื่นอีกละก็ ฉันโทรไปแจ้งสมาคมพ่อค้าจริงๆ ด้วย”
"If I see Uncle cheating other players again next time, I will really call to report it to the traders' association."

“จ้า ทีหลังอั๊วจะไม่ทำอีกแล้ว” อาแปะยกมือทั้งสองข้างขึ้นคล้ายยอมแพ้
"Okay, I won't do it again next time," the old man raised both hands as if to surrender

“ดีแล้วล่ะค่ะ” เธอพยักหน้าหงึกๆ ดูท่าทางพออกพอใจกับคำพูดนั้นเอาเสียมากๆ จนวิศนะแอบนึกขันอยู่ในใจ สักพักเขาจึงสังเกตเห็นถึงสายตาของชายวัยกลางคนตรงหน้าที่หันมามองเขาด้วยสภาพหงอลงไปถนัดตา
"That's good," she nodded enthusiastically, looking quite pleased with those words, which made Wisna secretly chuckle to himself. After a while, he noticed the gaze of the middle-aged man in front of him, who was looking at him with a distinctly sulky expression

“อั๊วขอโทษนะ ไอ้หนุ่ม ที่คิดจะโกงเอ็ง”
"I'm sorry, kid, for thinking of cheating you."

“ไม่เป็นไรหรอกลุง แต่อย่าไปโกงกับคนอื่นล่ะ ไม่งั้นผมแจ้ง...เอ่อ...” พูดค้างไว้แค่นั้น ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือคนตัวเล็กกว่าข้างๆ
"It's okay, uncle. But don't cheat others, alright? Otherwise, I'll report... um..." He left his sentence hanging before turning to ask for help from the smaller person next to him.

“...สมาคมพ่อค้า” เธอต่อประโยคให้
"...the Merchants' Association," she completed the sentence.

“ใช่ๆ นั่นแหละ ผมแจ้งสมาคมพ่อค้าจริงๆ ด้วย”
"Yes, yes, that's it. I really informed the merchants' association."

“โอ้ย ไม่ทำอีกแล้วๆ! อั๊วจะค้าขายอย่างสุจริตแล้ว ไม่ต้องห่วง ส่วนไอ้เงินค่าสปอร์เห็ดเขียวนั่นน่ะ อั๊วไม่ได้โกงเอ็งหรอกนะ ข้าสาบานได้!”
"Oh, I won't do it again! I will trade honestly now, no need to worry. As for that money for the green mushroom spores, I didn't cheat you, I swear!"

วิศนะพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะรีบเก็บไอ้กล่องสมบัติดาวทองเข้าหน้าต่างไอเท็มของตัวเองอย่างรวดเร็ว ...เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ เรื่องการค้าการขายนี่ไม่เหมาะกับเขาจริงๆ นั่นแหละ ขนาดจินนี่เองก็ยังไม่เตือนอะไรเขาซักคำ แสดงว่าเธอเองก็คงจะไม่รู้เรื่องเหมือนกันล่ะสิท่า
Visana nodded with a smile before quickly putting the golden star treasure box into his item window... That was close, wasn't it? Trading really isn't suitable for him at all. Even Jinny didn't warn him at all, which means she probably doesn't know about it either.

เฮ้อ...โชคดีจริงๆ ที่มีคนเข้ามาช่วย!
Phew... I'm really lucky to have someone come to help!

นึกขึ้นได้ ชายหนุ่มก็หันไปกล่าวขอบคุณแม่สาวน้อยคนนั้น
The young man suddenly remembered and turned to thank the young girl

“อ่า...ฉันขอบใจเธอมาก...”
"Ah... thank you very much..."

“มาด้วยกันหน่อยซิ”
"Come along with me, will you?"

ยังพูดไม่ทันจบ แม่เจ้าประคุณก็ฉวยข้อมือของเขาไปแล้วเรียบร้อย เล่นเอาคนโดนจับมือสองรอบติดได้แต่อ้าปากค้าง ยังไม่ทันได้เอ่ยทักท้วงอะไร ร่างเล็กกว่าก็พาตัวเขาหายออกไปจากร้านขายยา ปล่อยทิ้งไว้แค่ตาลุงคนขายที่ได้แต่เป่าปากลูบอกอย่างโล่งใจ
Before he could finish speaking, the lady of the house quickly grabbed his wrist and took him away. The person who had his hand held was left speechless, unable to say anything in protest. The smaller person then led him out of the pharmacy, leaving only the relieved shopkeeper behind

ร่างทั้งสองกลับมายืนอยู่บริเวณน้ำพุใจกลางเมืองอีกครั้ง วิศนะทิ้งตัวลงบนม้านั่งทั้งยังนึกสงสัยไม่หายว่าจู่ๆ ผู้หญิงคนนี้จะลากเขามานั่งตรงนี้ทำไม แถมตั้งแต่โดนดึงตัวมาเธอก็ไม่ปริปากพูดอะไรซักคำ
The two figures stood once again by the fountain in the center of the city. Wisanu sat down on the bench, still puzzled as to why this woman had suddenly dragged him here, and since being pulled along, she had not uttered a single word.

“นายเนี่ย เป็นผู้เล่นมือใหม่สินะ” เสียงเล็กๆ เอ่ยถามในที่สุด
"Are you a beginner player?" a small voice finally asked

“นี่ยังดูไม่ออกอีกเหรอ โดนตุ๋นจนเปื่อยขนาดนี้น่ะ เป็นเนื้อนี่ไม่ต้องมีฟันหรอกนะใช้เหงือกบดยังขาดเป็นสองท่อน”
"Can't you see it yet? I've been scammed to this extent. This meat doesn't even need teeth, you can grind it with your gums and it'll still be in two pieces."

พอได้ยินคำตอบตรงไปตรงมาเข้า เจ้าหล่อนก็หัวเราะร่า ก่อนจะทรุดนั่งลงข้างๆ เขาอย่างไม่นึกรังเกียจ
As soon as she heard the straightforward answer, she laughed happily before sitting down next to him without any hesitation

“เกือบไปแล้วรู้มั้ย ดีนะว่าฉันกำลังจะเข้ามาซื้อยาไปลุยดันเจี้ยนเข้าพอดี ถ้าฉันไม่โผล่เข้ามานะ นายเอ๊ย โดนต้มเสียจนกระดูกป่นไปแล้ว!”
"I almost missed it, you know. It's good that I was about to come in to buy some medicine and go help Dan just in time. If I hadn't shown up, you'd have been completely taken advantage of!"

วิศนะส่งเสียงหัวเราะแหะๆ
Visana let out a chuckle

“ขอบใจเธอมากก็แล้วกันนะ”
"Thank you very much then."

“ไม่เป็นไร ฉันยินดีช่วยพวกมือใหม่อยู่แล้ว”
"No problem, I'm happy to help beginners."

หญิงสาวตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี ครั้นพอวิศนะมองดูหน้าตาของสาวน้อยคนนี้ให้ชัดๆ ถึงได้รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าน่ารักไม่หยอกทีเดียว นัยน์ตาคู่โตสีเทาอ่อนๆ รับกับผมสีดำที่ปล่อยยาวลงมาเคลียแก้มใสดูบริสุทธิ์น่าทะนุถนอมอยู่ไม่น้อย
The young woman answered with a cheerful and pleasant expression. When the merchant looked closely at the face of this young woman, he realized that she was not only charming but also genuinely kind. Her large, soft gray eyes complemented her long, dark hair that framed her pure and delicate complexion

“ฉันชื่อว่า เมษา นะ จะเรียกว่า เมย์ เฉยๆ ก็ได้ ไม่ว่ากัน” เสียงใสๆ เอ่ยขึ้นในที่สุด ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวว่าถูกจ้องนานเกินไป เลยตัดสินใจแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ
"My name is Mesaa but you can call me May if you like, it's fine either way" she finally spoke up with a clear voice, seeming to realize she had been stared at for too long and decided to introduce herself

“ฉันชื่อวิศนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เมย์”
"My name is Wisanee, nice to meet you, May."

“เช่นกัน วิศนะ”
"Likewise, vision."

ว่าแล้วทั้งคู่ก็จับมือกันพอเป็นพิธี ก่อนฝ่ายหญิงจะฉีกยิ้มหวานให้
Then the two held hands ceremoniously before the woman flashed a sweet smile

“แล้วอย่าเผลอไปเอ๋อขายไอ้กล่องนั่นในราคาถูกๆ แบบนี้อีกล่ะ วิศนะ”
"Then don't accidentally sell that box for such a low price again, Visana."

ชายหนุ่มหัวเราะแหะๆ ออกมาอย่างนั้นเอง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่ามีบางอย่างที่เขาต้องถามเอาไว้
The young man chuckled awkwardly before remembering that there was something he needed to ask

“เออ จะว่าไปไอ้กล่องสมบัติอะไรเนี่ย ปกติแล้วมันขายได้เท่าไหร่กันเหรอ เมย์?”
"By the way, how much does that treasure box usually sell for, May?"

คำถามที่สาวน้อยยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก ก่อนเหลือบตาขึ้นเหมือนครุ่นคิด
The question that the young girl raised her finger to touch her lips before glancing up as if deep in thought

“ก็คงราวๆ นี้ล่ะมั้ง” พูดจบเธอก็ยกนิ้วขึ้นมาห้านิ้ว
"Maybe it's about this much," she said, then raised her hand with five fingers up

“ห้าหมื่นเหรอ...?”
"Fifty thousand, huh...?"

“ห้าล้าน”
"Five million"

พรวด!!!
Splash!!!

วิศนะสำลักน้ำลายออกมาเต็มแรง ดวงตาแทบถลนออกจากเบ้าเป็นรอบที่สามของวัน ปากที่อ้าค้างเริ่มสั่นพะงาบหน่อยๆ ส่งเสียงเล็ดลอดออกมาอย่างยากลำบาก
Visana choked on saliva with all his might, his eyes nearly popping out for the third time that day. His mouth, which was agape, began to tremble slightly, letting out sounds with great difficulty

“ห้าล้าน?”
"Five million?"

“อื้อ” เมษายิ้มหวาน “กล่องนี้เป็นกล่องสมบัติดาวทองที่สามารถเปิดสุ่มเอาไอเท็มระดับ S ถึง SSS ออกมาได้ แต่การจะเปิดกล่องเพื่อเอาไอเท็มข้างในออกมาได้จำเป็นต้องใช้กุญแจพิเศษที่มีวางขายอยู่ในตลาดประมาณ 5 แสนเหรียญล่ะมั้ง ส่วนของที่ได้จากกล่องนี้ก็คงจะเอามาขายได้ต่ำสุดก็น่าจะราวๆ”
"Uh-huh," May said with a sweet smile. "This box is a treasure box of golden stars that can randomly open to reveal items ranging from level S to SSS. However, to open the box and retrieve the items inside, you need a special key that is sold in the market for about 500,000 coins. The items obtained from this box could probably be sold for at least around..."

ว่าแล้วเมย์ก็ยกนิ้วขึ้นมาแปดนิ้ว
Then May raised her hand with eight fingers up

“...แปดล้าน?”
"...eight million?"

“แปดสิบล้าน!”
"Eighty million!"

พรวด!!!
Splash!!!

อีกรอบที่วิศนะสำลักน้ำลายตัวเอง แต่กลับรู้สึกราวรอบนี้คงเป็นเลือดมากกว่าที่พุ่งออกมาจากปากของเขา!
Once again, Wisana choked on his own saliva, but this time it felt more like blood was gushing out of his mouth!

“จริงเหรอ เมย์?”
"Really, May?"

“ใช่จ้ะ นั่นแหละราคาขายได้ต่ำสุดของกล่องดาวทองล่ะ”
"Yes, that's the lowest selling price for the gold star box."

“แล้วเอาของมาขายได้ตั้ง 80 ล้าน ทำไมกล่องมันขายได้แค่ 5ล้านเองล่ะ” วิศนะถามทั้งยังไม่หายตกใจดี
"Then you brought items to sell for 80 million. Why did the box only sell for 5 million?" Wisana asked, still in shock

“ก็อาจเป็นเพราะการจะเปิดเอาไอเท็มในกล่องนั้นมันมีโอกาสเสี่ยงที่จะเปิดมาแล้วไม่ได้อะไรเลยเหมือนกันน่ะสิ ...ถ้าจำไม่ผิดโอกาสเปิดแล้วจะไม่ได้อะไรเลยมันก็ 50-50 ละมั้ง แต่ถึงอย่างนั้นไอ้กล่องดาวทองนี่ก็ขายดีมากอยู่แล้ว ส่วนราคา 5 ล้านนั่นก็เป็นราคาต่ำสุดเลยด้วย”
"It might be because opening the items in that box carries the risk of getting nothing at all... If I remember correctly, the chance of opening it and getting nothing is about 50-50. Still, that golden star box sells very well. The price of 5 million is actually the lowest price."

ได้ยินแค่นั้นวิศนะก็ลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ทำท่าจะวิ่งตื่นไปที่อื่นเสียเฉยๆ ดีว่าเมย์คว้ามือของเขาไว้ได้ทันเสียก่อน
Hearing that, Wisana suddenly jumped up from the chair, ready to run off elsewhere, but May managed to grab his hand just in time

“นั่นนายจะไปไหน?”
"Where are you going?"

“จะไปเผาร้านของตาไอ้แปะนั่น!” เขาร้องขึ้นเสียงสูง “หน็อย! หลอกกันได้นะไอ้แปะเอ๊ย เตรียมตัวไปทักทายท่านยมบาลได้เลย สี่หมื่นเตี่ยแกสิ ฮึ๋ย คิดแล้วแค้น!!”
"I'm going to burn down that old man's shop!" he shouted in a high voice. "Hey! You think you can fool me, you little rascal? Get ready to greet Lord Yama. Forty thousand of your fathers! Hmph, just thinking about it makes me furious!!"

เมษาหัวเราะออกมาเสียงใสทันที ก่อนจะใช้สองมือดึงร่างของบุรุษตรงหน้าให้กลับมานั่งเหมือนเดิม แล้วยกมือขึ้นตบไหล่เขาดังป๊าบๆ ราวกับจะเป็นการปลอบที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
May laughed out loud immediately before using both hands to pull the man in front of her back to sit as before, then raised her hand to slap his shoulder with a loud thud, as if it were a comforting gesture that didn’t help at all

“เอาน่าๆ อย่าโมโหไปเลย ลุงเขาก็บอกว่าจะไม่ทำอีกแล้วไง”
"Come on, don't be angry. He said he wouldn't do it again."

“ถ้าฉันรู้เรื่องราคานะ พ่อกระโดดถีบขาคู่ไปแล้ว!”
"If I knew about the price, Dad would have jumped and kicked with both legs already!"

วิศนะร้องลั่นอย่างหงุดหงิด ทำเอาเมษาปล่อยก๊ากอีกรอบไปใหญ่
Visana shouted out in frustration, causing Maisa to burst into laughter once again

ส่วนคนกำลังฉุนจัดที่เพิ่งจะรู้คุณค่าของสิ่งของที่เกือบจะเสียไปก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆ พลางสบถยาวเหยียดอยู่อย่างนั้นเอง ...เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ! ตาลุงนั่นก็ทำกันได้ เห็นหน้าตาซื่อๆ แบบนั้นทำมาเนียนตีสี่หมื่น ราคาสองเท่า หน็อย! คนเราเดี๋ยวนี้รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ ขนาดในเกมยังมาหลอกกันหน้าตาเฉยเลย!
As for the person who is really furious after just realizing the value of something that was almost lost, they can only grit their teeth and curse loudly... Almost got screwed, right? That old man really did it. With that innocent face, he managed to pull off a forty-thousand price, double the cost! People these days really know how to put on a face but not show their true intentions; even in the game, they can deceive you so casually!

แปดสิบล้านนี่อัพเกรดจินนี่ให้พูดได้เป็น 1,000 ภาษาเลยมั้งน่ะ!
Eighty million would upgrade Genie to speak 1,000 languages, wouldn't it?

“นายนี่ตลกดีแฮะ” เมษาพูดขึ้นหลังจากหยุดขำรอบที่สองได้เป็นผลสำเร็จ
"You're quite funny," Meisa said after successfully stopping her laughter for the second time

“ตลกสิ ...เล่นจำอวดจนเกือบหมดตัว!” วิศนะประชดเสียงดัง “ดีนะเธอมาช่วยฉันได้ทัน ไม่งั้นฉันคงแย่ไปแล้ว”
"How funny... playing the clown until almost losing everything!" Wisana said sarcastically, "Good thing you came to help me in time, otherwise I would be in big trouble."

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ” เธอตอบอย่างร่าเริง
"Haha, it's okay, it's okay," she replied cheerfully

“แล้วว่าแต่เธอเถอะ ลากฉันออกมาจากร้านนั่นทำไม หรือเพราะรู้ว่าถ้าฉันรู้เรื่องราคาของกล่องทองนั่นแล้วจะไปกระทืบไอ้แปะนั่น?”
"By the way, why did you drag me out of that shop? Or is it because you know that if I find out the price of that gold box, I would go stomp on that guy?"

“เปล่าหรอกจ้า” เมษาปัดมือไปมา “แหม ใครจะไปเดาได้ถึงขนาดนั้น ฉันก็แค่มีเรื่องอยากจะคุยกับนายนิดหน่อยต่างหากเล่า”
"No, not at all," Meisa waved her hand. "Oh, who could possibly guess that? I just have a little something I want to talk to you about."

“คุยกับฉัน” ย้อนเสียงสูง พลางชี้นิ้วไปที่ตัวเอง
"Talk to me," she said in a high voice, pointing at herself

“ใช่แล้ว” เธอยิ้มแป้น “ฉันสังเกตเห็นนายมาตั้งแต่ตอนเข้าเมืองแล้ว ทีแรกก็เห็นท่าทางดูเงอะงะชอบกล แต่พอเห็นความไวของนายตอนหมุนตัวหลบรถขนเควสแล้ว ฉันงี้นึกสนใจนายขึ้นมาเป็นพิเศษเลยแหละ”
"That's right," she smiled brightly. "I noticed you since you entered the city. At first, I thought you looked a bit clumsy, but when I saw how quick you were at dodging the quest transport, I became particularly interested in you."

“รถขนเควส?” วิศนะทวนคำงงๆ ...อ้อ ไอ้ไดโนเสาร์เด็กแว๊นนั่นน่ะเหรอ คิดแล้วเขาก็เกาหน้าแกรก
"Quest transport?" Wisana repeated in confusion... Oh, that little dinosaur on a bike, huh? Thinking about it, he scratched his face.

“เธอเกิดสนใจฉัน เพราะฉันหลบรถเก่งเนี่ยนะ เมย์”
"You became interested in me because I dodged that sports car, right, May?"

“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกน่า” ว่าแล้วเมย์ก็ยิ้มกว้างขึ้นอีก “ฉันเป็นประเภทมองคนเก่งนะ รู้รึเปล่า แบบนายเนี่ยจัดอยู่ในประเภทคมในฝัก เห็นท่าทางงุ่มง่ามแบบนี้ เชื่อเถอะ เดี๋ยวอีกหน่อยจะเก่งระเบิดเถิดเทิงเลยล่ะ”
"That's not all," May said with a wider smile. "I'm the type who can read people well, you know? Someone like you falls into the category of a sharp mind hidden in a dull appearance. With that clumsy demeanor, believe me, soon you'll be explosively talented."

วิศนะเสยผมไปมาอย่างคนชักเริ่มรู้สึกเขินที่โดนชมไม่หยุด
Visana kept playing with her hair like someone who was starting to feel shy from being complimented non-stop

“...แล้วก็อีกอย่างนะ” เมษาพูดต่อ
"...and another thing," Meisa continued.

“อะไรเหรอ”
"What is it?"

“คนแบบนายเนี่ยมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าน่าสนใจสุดๆ”
"Someone like you can tell at a glance that it's extremely interesting."

ว่าแล้วเธอก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้ยกนิ้วขึ้นจิ้มจมูกคนตรงหน้า จนชายหนุ่มเผลอหน้าขึ้นสีแดงวูบ รีบดึงหน้าออกห่างปล่อยให้สาวน้อยน่ารักข้างๆ นั่งยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้นเอง
Then she leaned in closer and poked the nose of the guy in front of her with her finger, causing the young man to blush suddenly. He quickly pulled his face away, leaving the cute girl next to him sitting there with a wide smile

“อะไรของเธอเนี่ย ชมฉันมากๆ ฉันไม่มีของจะให้หรอกนะ” วิศนะพูดพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น จู่ๆ ก็ถูกผู้หญิงน่ารักๆ ชมแบบนี้เขาก็เขินเป็นเหมือนกันนะ!
"What is this? You're praising me so much. I don't have anything to give you," Wisana said while turning his face away. Suddenly being complimented like this by a cute girl made him feel shy too!

“ไม่หรอก นายมีของให้ฉันแน่นอนวิศนะ...” เมษาหัวเราะหึ
"No way, you definitely have something for me, Visna..." Maisa chuckled.

“หือ..?”
"Huh..?"

“ก็ตัวนายไง”
"It's you."

“หะ?” คนฟังเลิกคิ้วขึ้น
"Huh?" The listener raised an eyebrow

เห็นแล้วหญิงสาวก็หัวเราะคิกคักออกมาทันที ก่อนจะผายมือออก
Seeing this, the young woman immediately burst into a giggle before extending her hand

“คิดไปถึงไหนแล้วคะ พี่ชาย” เมษายิ้มขัน “ฉันหมายถึงว่า ฉันอยากจะชวนให้นายมาร่วมปาร์ตี้เดียวกับฉันต่างหากวิศนะ”
"Where have you thought about going, big brother?" Meisa smiled playfully. "What I mean is, I want to invite you to join the same party as me, Visana."

วิศนะร้อง “อ๋อ” ขึ้นมา คุ้นๆ อยู่เหมือนกันตอนที่ไอ้ธันวาเพื่อนรักมันอธิบายให้ฟังว่า “ปาร์ตี้” ที่ว่านี้มันหมายถึงการจับกลุ่มเล่นเกมเป็นทีเดียวกันนั่นเอง ซึ่งมันก็ทำให้เขาต้องยกมือขึ้นเกาศีรษะแกรกๆ พลางหันไปสบตากับหญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มแฉ่งมาให้
Visana exclaimed "Oh" as it sounded familiar when his dear friend Thun explained that the "party" referred to meant gathering to play games together. This made him scratch his head awkwardly while turning to meet the gaze of the smiling young woman in front of him

“ว่าไงมาเก็บเลเวลกับฉันเถอะน่า ถ้าเราร่วมเป็นทีมเดียวกันฉันว่ามันต้องสนุกแน่ๆ”
"Come level up with me, please. If we team up together, I think it will definitely be fun."

เมษาเอ่ยขึ้น หากแต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าปุเลี่ยนๆ
"April spoke up, but the young man just made a puzzled face."

“...ฉันว่าอย่าดีกว่า เมย์” เขาว่า
"...I think it's better not to, May," he said.

“ทำไมอ่ะ” เมษาหน้างอทันที
"Why?" May said with a frown immediately

“จะว่ายังไงดีล่ะ” ว่าแล้วก็ไหวไหล่ “เพราะอันที่จริงฉันเล่นเกมไม่เก่งล่ะมั้ง อ่า...เรียกว่าอ่อนมากเลยทีเดียวแหละ ก็เห็นแล้วนี่นา ขนาดขายของยังเกือบจะโดนโกงหมดตัวเลย ถ้าเธอไม่อยากได้ตัวถ่วงนะมองข้ามฉันไปเถอะ”
"What should I say?" she shrugged. "Because the truth is, I'm not very good at games. Um... I would say I'm quite weak at it. You can see that, right? I almost got cheated out of everything while selling stuff. If you don't want a burden, just overlook me."

“โธ่นึกว่าอะไร...” เมษายิ้มกว้าง พลางเอามือตบไหล่ของวิศนะแรงๆ สองสามที “ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า พี่ชาย ไอ้การเล่นเกมถ้ามาห่วงกลัวเล่นไม่เก่งเลยไม่อยากทำโน่นทำนี่ แล้วมันจะไปสนุกอะไร จริงมั้ยจ๊ะ?”
"Oh, what are you thinking..." Maysa smiled widely while giving Wisana a few hard pats on the shoulder. "Don't think too much about it, big brother. If you're worried about not being good at playing games and don't want to do this or that, then what's the fun in it, right?"

“...แต่ว่า”
"...but..."

“อีกอย่างฉันเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อน พอจะหาคนมาปาร์ตี้ด้วยกันก็มีแต่พวกชอบหลอกลวง ไม่จริงใจเลย ฉันอุตส่าห์เชื่อในตัวนายนะ วิศนะ นายจะปฏิเสธเหรอ?”
"Also, I don't really have many friends. When I try to find someone to party with, it's only those who like to deceive, not sincere at all. I really tried to believe in you, Visana. Are you going to deny it?"

พอเห็นสาวน้อยเมษาก็ทำตาปริบๆ ดูน่าสงสาร วิศนะก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ฉีกยิ้มแห้งๆ กลอกตาไปมาอย่างคนไม่รู้จะทำอย่างไรดี
When he saw the little girl in April, he looked at her with pity. Wisana started to feel lost, only able to force a dry smile and roll his eyes back and forth like someone who didn't know what to do

ไม่ทันไรก็มีหน้าต่างโปร่งแสงสีชมพูอ่อนโผล่ขึ้นมาตรงหน้าซึ่งมันคือหน้าต่างชวนเข้าปาร์ตี้ พอวิศนะอ่านจบก็เหลือบตาขึ้นมองหน้าเมษาที่กำลังส่งยิ้มเจื่อนๆ พลางใช้ดวงตาสีเทาใสแป๋วคู่นั้นเรียกหาความเห็นใจจากเขาเป็นกำลัง
Before long, a translucent light pink window appeared in front of him, inviting him to a party. Once Visana finished reading, he glanced up at Mae, who was giving a faint smile while using her bright gray eyes to seek his sympathy

“หวังว่าเธอคงจะไม่ได้หลอกฉันใช่มั้ยเนี่ย?” วิศนะว่า
"I hope you’re not deceiving me, right?" Wisana said

“แหม เห็นฉันเป็นคนยังไงกัน” เมษาว่า “ฉันไม่ช่วยนายเพื่อมาหลอกกินเงินของนายหรอก อีกอย่างนายก็รู้เรื่องราคาของกล่องดาวทองแล้วนี่นา ฉันจะไปทำอะไรได้ แล้วก็นะ! ถึงจะอยู่ปาร์ตี้เดียวกันฉันก็ไม่มีสิทธิไปยุ่งอะไรกับไอเท็มของนายได้อยู่แล้วย่ะ”
"Well, how do you see me?" Maysa said. "I'm not helping you to trick you into giving me your money. Besides, you already know the price of the golden star box. What can I do? And, you know! Even though we're at the same party, I have no right to interfere with your items anyway!"

“....” วิศนะพูดไม่ออก
"... " Visana was speechless.

“ไม่เชื่อนายก็ลองถาม AI ของนายดูสิ”
"If you don't believe me, just ask your AI."

วิศนะมองไปที่เมษาซึ่งยังคงส่งสายตาวิงวอนไม่เลิก
Visana looked at Meesa, who was still gazing pleadingly

“จริงเหรอจินนี่ เรื่องที่เมย์บอกน่ะ” วิศนะถาม
"Is it true, Ginny, what May said?" Wisana asked

“จริงค่ะ หากนายท่านไม่ทำการโอนให้ ผู้เล่นคนอื่นก็ไม่มีสิทธิเข้ามาวุ่นวายกับสมบัติของนายท่านได้แม้แต่น้อยค่ะ”
"That's right. If you do not transfer, other players have no right to interfere with your property at all."

“เห็นมั้ยล่ะ” ว่าแล้วเมษาก็ยิ้มหวาน
"Do you see?" With that, Maysa smiled sweetly

วิศนะสบดวงตากลมโตน่ารักคู่นั้นของเมษาอย่างครุ่นคิด ...จริงอยู่ที่ว่าเธอคนนี้ช่วยเขาเอาไว้เมื่อครู่ ซึ่งเขาเองก็รู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง แต่ยามนี้เขาชักไม่มั่นใจเสียแล้วว่าสาวน้อยตรงหน้าจะจริงใจกับเขาที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกแค่ไหน
He gazed thoughtfully into the lovely round eyes of Maesa... It was true that she had helped him a moment ago, and he felt deeply grateful. But now, he was starting to doubt how sincere this young girl, whom he had just met for the first time, really was.

แถมเขายังมีภารกิจต้องไปตามหาตัววรัญญาอีกด้วย!
Moreover, he also has a mission to find Waranya!

ยิ่งคิดวิศนะก็ยิ่งปวดหัว แต่พอมองตาใสแป๋วน่ารักของสาวน้อยฝั่งตรงข้ามแล้วเขาก็ได้แต่ถอนใจ ...แล้วก็อ่อนใจด้วย
The more he thought about it, the more his head hurt, but when he looked into the bright, lovely eyes of the girl across from him, he could only sigh... and feel resigned.

“ก็ได้ๆ ฉันไปเก็บเลเวลกับเธอก็ได้เมย์”
"Alright, I can go level up with you, May."

“จริงนะ” เมษาร้องลั่น “พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”
"Really," Mae said loudly. "Once I say it, I can't take it back."

“อืม ฉันจะไปกับเธอ แต่แค่ชั่วคราวนะ เพราะฉันเองก็มีสิ่งที่จะต้องไปทำในเกมด้วย”
"Um, I'll go with you, but just for a while, because I have things I need to do in the game too."

ได้ยินแบบนั้นแล้วเมษาก็กระโดดตัวลอย
Upon hearing that, Maysa jumped with joy

“เย้ ยอดไปเลยวิศนะ ทีนี้ฉันก็มีเพื่อนผจญภัยกับเขาซักที!”
"Yay, that's great, Visana! Now I finally have a friend to go on an adventure with!"

ไม่พูดเปล่าเจ้าหล่อนยังลุกขึ้นคว้าแขนเขามาเขย่าพลางกระโดดไปมาราวกับเด็กเพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่ก็ไม่ปาน วิศนะกลั้นหัวเราะขำ แล้วก็ยอมกดตกลงในหน้าต่างชวนเข้าปาร์ตี้ของเมษาอย่างช่วยไม่ได้
Not only did she not speak, but she also got up, grabbed his arm, shook it, and jumped around like a child who just got a new toy. Wisana couldn't help but laugh and reluctantly agreed to join Maesa's party invitation

“รับประกันเลยวิศนะ นายไม่ผิดหวังกับฉันแน่” เมษาว่า “ก่อนอื่นฉันจะไปช่วยนายเพิ่มระดับก่อน นายจะได้มีเลเวลพอๆ กับฉันเราสองคนจะได้ไปลุยปาร์ตี้เควสกันให้สุดเหวี่ยงไปเลย!”
"I guarantee you won't be disappointed with me," said Maisa. "First, I'll help you level up so you can be at the same level as me, and then we can go all out on party quests together!"

“เอาล่ะๆ ยังไงก็ได้นะเมย์ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปซื้อแรมมาอัพเกรด AI ของฉันก่อน”
"Alright, alright, whatever you say, May, but right now I need to go buy some RAM to upgrade my AI first."

“แรมเหรอ ได้เลย ฉันรู้จักร้านนึกขายถูกมากเลยตามมาสิ”
"Ram? Sure, I know a store that sells it very cheaply, just follow me."

ว่าแล้วเมษาก็ลากแขนเขาไปพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่วิศนะชักจะรู้สึกชินกับมันไปเสียแล้วสิ มันเป็นรอยยิ้มร่าเริงที่เขาเห็นแล้วก็รู้สึกเบิกบานใจตามไปได้อย่างน่ามหัศจรรย์
Then, Mae dragged his arm along with a sweet smile that Wisana was starting to get used to. It was a cheerful smile that, when he saw it, made him feel wonderfully uplifted

เอาเถอะ...
Alright...

ยังไงวันนี้ก็คงยังหาตัววรัญญาไม่เจอหรอก..
Anyway, today I probably still won't be able to find Woranya.

ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องตอบแทนบุญคุณเมย์ด้วย
No matter what, he has to repay May's kindness

วันนี้ก็คงต้องเปิดใจเล่นเกมออนไลน์ไปก่อน ...ซึ่งบอกตามตรงเลย ตอนนี้เขาก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเขาชักจะเริ่มรู้สึกสนุกกับมันขึ้นมาแล้วสิ
Today, I guess I have to open my heart and play online games for now... to be honest, I really can't deny that I'm starting to feel fun with it.

“อย่าลากสิเมย์ ฉันเดินเองได้!”
"Don't pull me, May. I can walk by myself!"

Stage 4

เริ่มต้นผจญภัยในสนามรบ
Start your adventure on the battlefield

“เอาล่ะ...ทีนี้เราก็ได้ของครบแล้วล่ะ วิศนะ”
"Alright... now we have everything we need, Visana."

“จ้าๆ” เจ้าของชื่อลากเสียงตอบเนือยๆ ขณะเบือนหน้าไปมองสาวน้อยหน้าใสคนข้างๆ ซึ่งกำลังฉีกยิ้มฮัมเพลงไปพลาง ตรวจข้าวของในมือไปพลางอย่างอารมณ์ดี
"Sure, sure," the owner of the name replied lazily, turning to look at the cheerful young girl next to her, who was smiling widely and humming a tune while checking the items in her hands with a good mood

“ฉันว่า...เธอไม่ซื้อเยอะไปหน่อยเหรอ เมย์” วิศนะพูด ขณะเอี้ยวตัวชะโงกหน้าลงไปมองข้าวของที่เพื่อนใหม่เพิ่งไปกว้านซื้อมาจากตลาด แล้วก็ได้แต่ฉีกยิ้มเจื่อน
"I think... you bought a bit too much, didn't you, May?" Wisana said while leaning over to look at the items that her new friend had just bought from the market, and could only manage a faint smile.

“ไม่เยอะไปหรอก ก็ต้องตุนไอเท็มไว้ใช้สำหรับสองคนนี่นา กว่าเราจะกลับไปในเมืองอีกทีระดับของนายจะคงขึ้นมาถึง 15 แล้วละมั้ง มันก็นานอยู่นา”
"It's not too much. We need to stock up on items for the two of us. By the time we get back to the city, your level will probably have risen to 15, right? That will take a while."

“จริงเหรอ!” คนฟังถึงกับตาโต รีบซอยเท้าเดินมาเทียบข้างเมษาแทบไม่ทัน
"Really?!" The listener's eyes widened as they hurriedly walked over to stand next to Maesa

พอได้เห็นจึงรู้เลยว่าสิ่งที่แม่เจ้าประคุณพูดคงจะเป็นเรื่องจริงอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะไอเท็มจำนวนมากที่ถูกเปลี่ยนจากวัตถุให้กลายเป็นรูปการ์ดเพื่อที่จะได้พกพาง่ายๆ นั้นกำลังถูกตรวจสอบอยู่ในมือของเมษาเป็นจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็น เหล่าขวดน้ำยาหลากหลายสี แท่งระเบิดสารพัดแบบ ขนนกนางฟ้านานาชนิด และของจิปาถะอย่างอื่นอีกมากมายจนนับไม่ถ้วน
Upon seeing it, I immediately realized that what the esteemed mother mentioned must undoubtedly be true. This is because a large number of items that have been transformed from objects into card forms for easy portability are currently being examined in Meisa's hands. These include various colored bottles of liquid, all kinds of explosive sticks, various types of angel feathers, and countless other miscellaneous items

“ทำไมล่ะ นายมีธุระต้องไปทำที่ไหนเหรอ?” เมษาถามกลับมาลอยๆ ทั้งที่ยังง่วนคงอยู่กับการเรียงไอเท็มต่างๆ ใส่เข้าไปในบานหน้าต่างสีชมพูสวย
"Why? Do you have something to do somewhere?" Maysa asked back casually while still busy arranging various items into the beautiful pink window

“...อือ ก็ฉันต้องไปตามหาคนนิดหน่อยน่ะ”
"...Yeah, I just need to go look for someone a little bit."

“เอาน่าๆ เดี๋ยวยังไงเราก็ต้องเข้าเมืองหลวงอยู่แล้ว ถึงตอนนั้นค่อยให้สมาคมนักสำรวจค้นหาแอดเดรสติดต่อหาเขาโดยตรงเลยก็ยังไม่สายจริงมั้ย?”
"Come on, we have to go to the capital anyway. By then, we can let the Explorers' Association find his contact address directly; it won't be too late, right?"

“งั้นเหรอ?” วิศนะเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ
"Is that so?" Wisana said uncertainly

“ใช่แล้วจ้า” เมษาตอบกลับยิ้มๆ “ระหว่างทางไปเมืองหลวง ทริสทาน นายก็เก็บเลเวลไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกัน พอถึงที่นั่นปุ๊ปจะได้ไปลงทะเบียนสายอาชีพได้เลย”
“Yes, that’s right,” Meisa replied with a smile. “On the way to the capital Tristan, you can level up a bit first. Once we get there, you can register for your profession right away.”

“หา...อ่อ เอางั้นก็ได้” คนฟังรับคำ พลางพยักหน้าหงึกๆ ทั้งยังติดจะงงๆ อยู่ ขณะที่เดินตามหลังเพื่อนใหม่ต้อยๆ โดยในมือยังคงกำแรมเกรด D ที่เมษาเพิ่งไปต่อราคาซื้อมาให้ด้วยฝีปากที่เขาอยากจะยกมือกระดกน้ำชาคารวะสักสิบจอก! ใครจะไปคาดคิดว่าเจ้าหล่อนจะสามารถต่อราคาไอ้เจ้าแรมนี้ให้เขาได้ชนิดที่ถูกกว่าร้านแรกชนิดไม่เห็นฝุ่น! แค่ตัวเลขประเดิมในราคาสามหมื่นเหรียญก็ทำให้วิศนะแทบจะยิ้มจนแก้มปริแล้ว แต่ที่ไหนได้พอแม่เจ้าประคุณเริ่มเปิดปากต่อราคาพ่อค้าคนนั้นได้ประมาณห้านาทีเท่านั้นแหละ
"Ah... oh, that's fine." The listener nodded repeatedly, still a bit confused, as they followed their new friend closely, holding onto the D-grade ram that Meisa had just bargained for with a skill that made him want to raise his teacup in salute at least ten times! Who would have thought she could negotiate the price of this ram so much lower than the first shop, practically without a trace! Just the initial price of thirty thousand dollars almost made Visna smile from ear to ear, but as soon as the dear lady started haggling with the merchant, it only took about five minutes.

พริบตาเดียวราคามันก็ลดฮวบๆ เหลือแค่ 20,000 ได้ยังไงก็ไม่รู้!!
In the blink of an eye, the price dropped drastically to just 20,000, I don't know how!!

นอกจากนี้วิศนะยังได้เรียนรู้กลวิธีอีกอย่าง นั่นคือการซื้อของด้วยปริมาณจะทำให้ได้ส่วนลดมากขึ้น ส่วนวิธีต่อราคาอย่างอื่นเป็นกลยุทธ์ส่วนบุคคล ตัวอย่างเช่น เมษาถนัดใช้วิธีคิดเงินวกไปวนมาให้คนคิดเงินมึนหัวตึ๊บๆ จนยอมถัวราคาหยวนให้นั่นเอง ดูๆ ไปแล้วไม่ว่าจะมองมุมไหนพ่อค้าคนนั้นก็ไม่เห็นจะกำไรตรงไหนเลย
Additionally, Wisana learned another tactic, which is that buying in bulk can lead to greater discounts. Other bargaining methods are personal strategies. For example, Meisa is skilled at using a method of confusing the cashier with back-and-forth calculations until they agree to round down the price. Looking at it from any angle, that merchant doesn't seem to make a profit at all

หัวหมอชัดๆ แม่เมษาคนนี้!
This mother of May is clearly cunning!

“นี่เมย์ แล้วไอ้แรมเนี่ยมันต้องอัพเกรดกันยังไงล่ะ?” วิศนะเอ่ยปาก เมื่อทั้งคู่หยุดฝีเท้าลงนั่งพักใต้ร่มไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง หลังจากเดินออกมาจากเมืองได้เกือบ 2 กิโล
"This is May, and how does this Ram need to be upgraded?" Wisna spoke up as the two of them stopped and sat down to rest under a large tree after walking nearly 2 kilometers out of the city

“ไหนขอฉันดูหน่อยสิ” เมษาหยิบแรมมาดู แล้วใช้มือพลิกไปมาสองสามรอบ “ของนี่อัพเกรดไม่ยาก แรมที่นายซื้อมาเป็นไอเท็มขั้นต้น สามารถอัพเกรดได้เลย ไม่ต้องมีเงื่อนไขอะไรหรอก”
"Can I take a look?" Maysa picked up the RAM and flipped it around a few times with her hand. "This item is easy to upgrade. The RAM you bought is a basic item and can be upgraded right away without any conditions."

“หือ?” คนฟังเลิกคิ้วขึ้น “ถ้าแรมเกรดดีกว่านี้มันจะมีเงื่อนไขในการอัพเกรดด้วยเหรอ?”
"Huh?" The listener raised an eyebrow. "If the RAM is of better quality, will there be conditions for upgrading?"

“อื้อ” เมษายิ้มรับ “อย่างแรมเกรด C จะอัพเกรดได้ก็ต่อเมื่อตัวผู้เล่นมีระดับเลเวลเกิน 20 ขึ้นไป ส่วนแรมเกรด B ก็อย่างน้อย 50 แล้วต้องมีการทำเควสด้วย หรืออะไรเนี่ยแหละ นอกจากนี้ฉันก็ไม่รู้แล้ว เพราะผู้เล่นที่อัพเกรด AI ได้เกินระดับ B ก็มีแค่ไม่กี่คนหรอก”
"Uh-huh," Meisa smiled. "For C-grade RAM, it can only be upgraded when the player reaches level 20 or higher. As for B-grade RAM, it needs to be at least level 50 and requires completing a quest or something like that. Besides that, I don't know much more because there are only a few players who can upgrade AI beyond B-level."

“เข้าใจแล้ว” วิศนะรับคำเสียงอ่อย ก่อนถอนหายใจเฮือก
"I understand," Wisana replied in a soft voice before letting out a deep sigh

การอัพเกรด AI นี่วุ่นวายกว่าที่คิดแฮะ นอกจากต้องหาซื้อแรมราคาแพงหูดับตับไหม้แล้ว ยังมีเงื่อนไขในการอัพเกรดอีก เวรแล้วไง ดันเผลอไปสัญญากับจินนี่ว่าจะอัพเกรดเธอเป็นระดับสูงสุดซะด้วยสิ...
Upgrading this AI is more complicated than I thought. Besides having to buy expensive RAM that costs an arm and a leg, there are also conditions for the upgrade. Damn it, I accidentally promised Ginny that I would upgrade her to the highest level...

“แล้วไอ้ง่ายๆ ที่ว่าของเธอนั่นมันทำยังไงกันล่ะ เมย์” คำถามที่สองตามมา
"So how do you do that simple thing of yours, May?" The second question followed

“นายเปิดกล่องดีวีดีนั่นออกมาก็พอ ส่วนที่เหลือเดี๋ยว AI ของนายจะจัดการเอง” คำอธิบายที่คนฟังพยักหน้าวืด ใช้มือเปิดกล่องดีวีดีตามที่บอกอย่างว่าง่าย แล้วจู่ๆ ไอเท็มในมือก็หายวับไปกับตา
"Just open that DVD box, and the rest will be handled by your AI." The listener nodded and easily opened the DVD box as instructed, and suddenly the item in their hand vanished into thin air

“นายท่านต้องการอัพเกรดจินนี่ให้เป็นระดับ D ใช่มั้ยคะ?”
"Do you want to upgrade the genie to level D, sir?"

“เอาเลย สาวน้อย” วิศนะตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง
"Go ahead, little girl," Wisana replied with a wide smile

“รับทราบค่ะ กรุณารอสักครู่ ......ดาวน์โหลดข้อมูลเรียบร้อย คำนวณแล้วต้องใช้เวลาในการอัพเกรดแรมเป็นเวลา 2 ชั่วโมงค่ะ”
"Understood. Please wait a moment... The data has been downloaded successfully. It will take 2 hours to upgrade the RAM."

“2 ชั่วโมง!” ตัวเลขที่ทำเอาคนฟังตาแทบเหลือก ไม่นานนัก หน้าต่างบานหนึ่งก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับประโยคสั้นๆ ว่า “Data Download 1%”
"2 hours!" The number that made the listeners' eyes nearly bulge. Before long, a window appeared with the short sentence: "Data Download 1%"

“ก็เป็นธรรมดา เวลาอัพเกรดคอมพิวเตอร์มันก็ไม่ได้เสร็จในทันทีไม่ใช่หรือไง” เมษาตอบยิ้มๆ
"It's normal, isn't it, that when you upgrade a computer, it doesn't get done immediately?" Maysa replied with a smile

“นี่หมายความว่าฉันจะไม่มี AI ใช้ตั้งสองชั่วโมงใช่มั้ยเนี่ย!”
"This means I won't have AI for two whole hours, right?!"

“นายก็มีฉันคอยช่วยนี่ไงจ๊ะคุณพี่” เมษาพูดแล้วก็หันมายิ้มหวานให้ วิศนะได้แต่ถอนใจปลงตกกับชีวิต ตอนนี้เขาหมดหนทางที่จะตามหาวรัญญาต่อแล้วจริงๆ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้จริงๆ ก็คงจะมีแค่การ “รอ” เท่านั้นแล้วสินะ
"You have me to help you, don't you, dear?" Maysa said, turning to smile sweetly. Wisana could only sigh and accept his fate. Right now, he truly had no way to continue searching for Waranya. The only thing he could really do now was to "wait."

“เอาล่ะ ไหนๆ ก็ว่างทั้งที ฉันจะอธิบายข้อมูลของโลกไพรด์ให้นายรู้จักก่อนดีมั้ย พ่อมือใหม่” เมษาถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นทุกที
"Alright, since we have some free time, should I explain the information about the Pride world to you first, newbie dad?" May asked with her usual cheerful face

“...ก็ได้” ชายหนุ่มตอบเสียงอ่อย อย่างคนไม่ค่อยมีกะจิตกะใจนัก
"...okay," the young man replied in a low voice, as if he wasn't very motivated.

“ถ้างั้นเรามาเรียนรู้เรื่องของหน้าต่างข้อมูลกันก่อนนะ” ว่าแล้วเมย์ก็เรียกเอาหน้าต่างข้อมูลของตัวเองให้ปรากฏขึ้นมา กรอบสี่เหลี่ยมโปร่งแสงแบ่งออกเป็นสี่ช่องต่างอยู่ในสีชมพูหวานเหมาะกับบุคลิกน่ารักของเจ้าตัว
"Then let's learn about the information window first," May said as she called up her own information window. The translucent square frame was divided into four sections in a sweet pink color, fitting her cute personality

“รออะไรอยู่คะ เรียกมันขึ้นมาสิ”
"What are you waiting for? Call it up!"

พอเห็นคนข้างๆ เหวอไปนาน เธอก็ขึ้นเสียงนิดๆ ด้วยความขำระคนหมั่นไส้จนวิศนะเลิกคิ้วขึ้น
When she saw the person next to her looking stunned for a long time, she raised her voice slightly out of amusement, which made Visna raise an eyebrow

“ก็...มันเรียกขึ้นมายังไงล่ะ”
"Well... how did it get called up?"

ความซื่อบื้อของผู้เล่นมือใหม่ทำให้หญิงสาวต้องหัวเราะร่วน แทนที่จะอึ้งจนพูดไม่ออกเมษากลับยิ้มหวานก่อนสาวเท้าเดินเข้ามาชิด
The naivety of the novice player made the young woman burst into laughter. Instead of being stunned into silence, Maesa smiled sweetly before stepping closer

“ไม่ยากเท่าไหร่หรอกน่า” เมษาพูด “แค่นายคิดว่าจะเรียกอะไรออกมา ต้องการที่จะใช้อะไร ของทุกอย่างนายแค่นายจินตนาการถึงมัน มันก็จะโผล่ออกมาให้เห็นแล้วล่ะ”
"It's not that hard," May said. "You just have to think about what you want to call it, what you want to use. You just need to imagine it, and it will appear for you to see."

“จินตนาการ?” วิศนะเปรยเบาๆ แล้วจึงทำสมาธิเพ่งสายตาอยู่ครู่หนึ่งแล้วคิดตามที่เมษาบอก หน้าต่างข้อมูลทั้งสี่อันก็โผล่พรวดขึ้นมาทันที
"Imagination?" Wisana murmured softly, then focused his gaze for a moment and thought about what Maisa had said. The four information windows suddenly popped up

พอทำได้สำเร็จ ใบหน้าคมก็ขยับรอยยิ้มกว้างทันที หน้าต่างข้อมูลของเขาแตกต่างจากหญิงสาวคนข้างๆ นิดหน่อยตรงที่เป็นสีน้ำเงินเข้มเรียบๆ ไม่มีลวดลายสวยๆ เป็นรูปดอกไม้เหมือนของหล่อน
As soon as he succeeded, his sharp face broke into a wide smile. His information window was slightly different from the young woman next to him in that it was a plain dark blue with no beautiful floral patterns like hers

“เก่งมากๆ” คุณครูจำเป็นกล่าวชม “เห็นรึเปล่าว่าลายหน้าต่างข้อมูลของนายกับของฉันมันไม่เหมือนกัน ถ้าอยากใส่ธีมก็ไปตกแต่งเอาที่เครื่อง P.M. ทีหลังก็ได้นะ”
"Very good," the teacher praised. "Do you see that the pattern of your data window and mine are different? If you want to add a theme, you can decorate it on the P.M. machine later."

“อืม” วิศนะพยักหน้ารับ
"Um," Wisana nodded in agreement

“เอาล่ะ ถ้างั้นเรามาทำความรู้จักหน้าต่างพวกนี้กัน” ว่าแล้วเธอก็ชี้ไปที่กรอบหน้าต่างอันแรก “หน้าต่างอันแรกชื่อว่า หน้าต่างสถานะผู้เล่น หน้าต่างอันนี้จะคอยบอกว่าตอนนี้นายอยู่ในระดับไหน มีพลังชีวิตหรือพลังเวทมนตร์เหลือเท่าไหร่ แล้วก็ยังบอกค่าความสามารถรวมไปถึงคะแนนชื่อเสียงอีกด้วย”
“Alright, then let's get to know these windows,” she said, pointing to the first window frame. “The first window is called Player Status Window. This window will tell you what level you are currently at, how much health or magic power you have left, and it will also display your overall ability stats as well as your reputation points.”

“ว่าง่ายๆ ก็เป็นหน้าต่างข้อมูลตัวฉันใช่มั้ย?”
"Simply put, it's a window of information about me, right?"

“ใช่แล้วจ้า” ได้ยินเช่นนั้นเขาก็ก้มลงมองหน้าต่างข้อมูลของตัวเอง พลางไล่ตาอ่านตัวหนังสือ
"That's right," upon hearing that, he leaned down to look at his own data window while scanning the text with his eyes

ข้อมูลตัวละคร
Character Information

ผู้เล่น : วิศนะ
Player: Wisana

อาชีพ : นักผจญภัยมือใมห่
Occupation: Adventurer

เลเวล : 5
Level: 5

พลังชีวิต : 450/ 450
Life Force: 450/450

พลังโจมตี : 25 พลังป้องกัน : 8
Attack Power: 25 Defense Power: 8

เวทมนตร์ : 25 แม่นยำ : 40
Magic: 25 Accuracy: 40

พอเห็นชายหนุ่มเงียบไป เมษาจึงชะโงกหน้าลงมาอ่านคำอธิบายสามสี่บรรทัดนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนรอยยิ้มบางเบาจะผุดขึ้นบนใบหน้า
When she saw the young man fall silent, Maysa leaned down to quickly read the three or four lines of explanation, before a faint smile appeared on her face

“ขนาดเป็นมือใหม่แต่ก็ยังอัพเลเวลขึ้นมาได้ถึง 5 เชียวนะ” เธอว่า
"Even as a beginner, I've managed to level up to 5." she said

“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ฆ่าไอ้เห็ดผีไปตัวเดียวระดับก็ขึ้นพรวดๆ แบบนี้ สงสัยเกมนี้คงจะไม่ยากอย่างที่คิดละมั้ง” คำพูดลอยๆ ของวิศนะทำเอาเมษาถึงกับชะงักกึก นัยน์ตาคู่สวยตวัดขึ้นสบตาเพื่อนชายอย่างไม่ค่อยจะเชื่อหูเท่าไหร่นัก
"It's not that much. Just killing one ghost mushroom and my level shot up like this. I guess this game might not be as hard as I thought." Visna's casual words made Meisa stop in her tracks, her beautiful eyes darting up to meet her male friend's gaze, not quite believing what she heard

“นายบอกว่าฆ่าเห็ดไปตัวเดียวเลเวลขึ้นจาก 1 ไป 5 เลยเหรอ” เธอถาม
"Did you say that killing one mushroom levels you up from 1 to 5?" she asked

“ใช่ ก็มันเป็นตัวเดียวที่ฉันฆ่าได้ในเกมนี้นี่”
"Yes, it's the only one I could kill in this game."

“จริงเหรอเนี่ย” สาวน้อยร้องเสียงหลง “นายฆ่าตัวอะไรไปเนี่ย ปกติจากเลเวล 1 ไป 5 มันไม่ขึ้นเร็วขนาดนี้หรอกนะ บางคนเขาตีกันเป็นวันๆ เชียว แล้วนายจำได้มั้ยว่าตัวนั้นมันเป็นตัวอะไร”
"Is that really true?" the girl exclaimed in surprise. "What did you do to level up like this? Normally, it doesn't go up this fast from level 1 to 5. Some people fight for days! And do you remember what that character was?"

“เอ่อ...” วิศนะลากเสียง พลางเหลือบตาขึ้นอย่างครุ่นคิด “มันเป็นเห็ดสีเขียวตัวใหญ่ๆ หน้าตาอ้อนเท้านิดหน่อย แถมยังชอบร้องว่า อุกี๊~ หรือไงเนี่ยแหละ”
"Um..." Wisana elongated his voice while glancing up thoughtfully. "It's a big green mushroom that looks a bit cute and likes to say 'Uki~' or something like that."

“บอสเห็ดเขียว!”
"Green mushroom boss!"

“บอส?”
"Boss?"

วิศนะทวนคำงงๆ ก่อนเอียงคอน้อยๆ เขายังปรับอารมณ์ตามท่าทีตกใจของหญิงสาวร่างบางตรงหน้าไม่ทันเมษาได้แต่อึ้งและสงสัยว่าตานี่ฆ่ามอนสเตอร์ที่มีระดับสูงกว่าตัวเองเกิน 30 ขั้นได้ยังไงกันเนี่ย ปกติถ้าความห่างของเลเวลที่มีมากกว่า 30 ขั้นขึ้นไป ผู้เล่นแทบจะสร้างความเสียหายอะไรให้มอนสเตอร์ไม่ได้เลยแท้ๆ
Visana repeated the confusing words before tilting his head slightly. He was still adjusting his mood to the shocked demeanor of the slender young woman in front of him. Maysa could only be stunned and wondered how this guy had managed to kill a monster that was over 30 levels higher than himself. Normally, if the level difference is more than 30 levels, players can hardly deal any damage to the monster at all

ในโลกของไพร์ด ถ้าหากกรณีที่ผู้เล่นมีระดับสูงกว่ามอนสเตอร์ หลังจากที่มอนสเตอร์ตายแล้ว จะได้รับค่าประสบการณ์น้อยลงไปตามสัดส่วน แต่ถ้าหากมอนสเตอร์เลเวลมากกว่าผู้เล่นละก็ ...ค่าความเสียหายที่ผู้เล่นโจมตีใส่มอนสเตอร์นั้นจะถูกลดความแรงลงไปถึง 50% ทีเดียว!
In the world of Pride, if a player is at a higher level than a monster, after the monster dies, they will receive less experience proportionally. However, if the monster's level is higher than the player's... the damage that the player inflicts on the monster will be reduced by up to 50%!

เมื่อสมองรับรู้ถึงความคิดที่ว่า เมษาก็หันกลับไปจ้องหน้าชายหนุ่มตรงหน้าเขม็ง แถมที่ฆ่าไปได้ยังเป็นบอสเห็ดเขียวสุดเขี้ยวอีกด้วย แม้แต่เพลย์เยอร์เลเวล 38 เท่ากันยังตีไม่ได้ง่ายๆ เลยแท้ๆ
When the brain perceives the thought that April turned back to stare intently at the young man in front of him, it also realizes that the one killed was the fierce Green Mushroom boss. Even a player at level 38, the same level, couldn't defeat it easily

อีตานี่คมในฝักของจริง
This guy is sharp in the sheath for real

“...สายตาของฉันนี่ยังแหลมเหมือนเดิมเลยแฮะ” เมษาพูดออกมาลอยๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่เดิม ส่วนวิศนะก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆ เพราะไม่เข้าใจความหมายที่ฝั่งตรงข้ามพูดเลยสักกะนิด
"...my eyesight is still sharp as ever," Meisa said casually before walking back to her original spot, while Wisana could only scratch his head, completely not understanding the meaning of what the other side said at all.

“อ่ะ นี่วิศนะ นี่เป็นข้อมูลของฉัน อยู่ปาร์ตี้เดียวกันก็ควรจะรู้ความสามารถกันไว้หน่อยนะ” เธอว่าต่อพลางกดปุ่มเล็กๆ ในบานหน้าต่าง วูบเดียวกรอบโปร่งแสงสีชมพูหวานก็ลอยหวือมาอยู่ตรงหน้าให้เขาก้มลงอ่านบ้าง
"Ah, this is Visna. This is my information. Since we're in the same party, we should know each other's abilities a little." She continued while pressing a small button on the window. In an instant, a sweet pink translucent frame floated in front of him for him to lean down and read

ข้อมูลตัวละคร
Character Information

ผู้เล่น : เมษา
Player: Meisa

อาชีพ : มือปืน
Occupation: Hitman

เลเวล : 28
Level: 28

พลังชีวิต : 3,828 / 3,828
Life Force: 3,828 / 3,828

พลังโจมตี : 75 พลังป้องกัน : 55
Attack Power: 75 Defense Power: 55

เวทมนตร์ : 15 แม่นยำ : 150
Magic: 15 Accuracy: 150

เห็นแล้ววิศนะก็ผิวปากหวือ ...คิดไม่ผิดเลยว่าเมษาต้องมีระดับสูงพอสมควร ดูได้จากความช่ำชองในการเล่นเกมแล้ว เจ้าหล่อนกินเขาขาดไปแยะเลยทีเดียว
Seeing this, Wisana whistled... It’s no mistake to think that April must be quite skilled. You can tell from her expertise in playing the game; she definitely outclassed him by a lot.

“ทำไมค่าความสามารถของเธอถึงไม่เหมือนฉันล่ะ เมย์” ชายหนุ่มถามหลังสังเกตเห็นว่าหน้าต่างของเขาไม่มีความสามารถ ‘แม่นยำ’ เหมือนของเธอ แต่กลับถูกแทนที่ด้วย ‘โชค’ แทน
“Why is your ability different from mine, May?” the young man asked after noticing that his window did not have the ability ‘Precision’ like hers, but was instead replaced with ‘Luck’ instead.

“อ๋อ ตรงนี้มันจะเป็นค่าความสามารถส่วนบุคคลจ้ะ” เมษาตอบ “ตอนเข้าเกมมาครั้งแรกนายได้เจอกับ NPC ที่คอยแนะนำผู้เล่นใหม่แล้วใช่มั้ยล่ะ?” สิ้นคำ ใบหน้าตายด้านของยัยเอด้าก็ลอยวืดเข้ามาในความทรงจำของวิศนะทันที
"Oh, this is the personal ability value," Meisa replied. "When you first entered the game, you met the NPC that helps new players, right?" As she finished speaking, the blank expression of that Ada immediately floated into Wisna's memory

สงสัยคงเป็นตอนที่เจ๊แกโผล่พรวดเข้ามาจ้องตาเป๋งนั่นละมั้ง
I guess it must be the moment when she suddenly appeared and stared at me intently

“นั่นแหละ ตอนล็อคอินเข้าเกมครั้งแรก NPC จะทำการแสกนความสามารถของเราตามโครงสร้างของร่างกาย ความชำนาญหรือบุคลิกน่ะจ้ะ เพราะแบบนี้ผู้เล่นทุกคนก็เลยมีค่าความสามารถที่แตกต่างกัน สายอาชีพหรือวิธีการเล่นต่างๆ ก็จะวัดจากค่าความสามารถนี้แหละ”
"That's right, when you log into the game for the first time, the NPC will scan your abilities based on your body structure, expertise, or personality. Because of this, every player has different ability values. The career paths or play styles will be measured from these ability values."

“อ๋อ~” วิศนะลากเสียง “แล้วอย่างฉันนี่ควรเล่นอาชีพอะไรดีล่ะ?”
"Oh~" Wisana elongated the sound, "So what profession should I play?"

“เดี๋ยวดูก่อนนะ” เมษากวาดตามองค่าความสามารถตรงหน้าวูบหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด “อืม อย่างของนายเนี่ยดูยากแฮะ วิศนะ ค่าพลังโจมตีกับพลังเวทมนตร์มันเท่ากันพอดีแบบนี้เขาเรียกว่าสายสมดุลนะ พวกนี้มองแนวทางการเล่นยากอ่ะ”
"Wait a minute," Meisa glanced at the ability in front of her for a moment before speaking with a thoughtful expression. "Hmm, yours looks difficult. Wisana, the attack power and magic power are exactly equal; this is called a balanced build. These types are hard to play."

“แล้วไอ้ค่า โชค ล่ะเมย์?” วิศนะถามอีก
"And what about that luck, May?" Wisana asked again

“ค่าของโชคเนี่ย ฉันไม่แน่ใจว่ามันใช้ทำอะไรได้ รู้แต่ว่าพวกนี้ส่วนใหญ่มักจะเป็นตัวเปิดกล่องสมบัติให้ปาร์ตี้นะ เพราะยิ่งค่าโชคเยอะก็ยิ่งเปิดกล่องสมบัติได้ของดี ...อย่างไอ้กล่องดาวทองของนายเนี่ย นายก็น่าจะพอเปิดเองได้นะ วิศนะ”
"The value of luck, I'm not sure what it's used for. I only know that most of these are usually the key to opening treasure chests for the party. Because the more luck you have, the better items you can get from treasure chests... like that golden star box of yours, you should be able to open it yourself, right, Wis?"

วิศนะพยักหน้ารับพลางมองค่าพลัง โชค ของเขา ...มันโดดมาตั้ง 40 แบบนี้ สงสัยเขาจะเป็นพวกอาศัยดวงชะตามากกว่าฝีมือเสียละมั้งเนี่ย
Visana nodded in agreement while looking at his luck stat... It jumped to 40 like this, he must be someone who relies more on fate than skill, I guess.

“ถ้าค่าความสามารถของฉันมันดูยากขนาดนี้ แล้วฉันจะเลือกสายอาชีพยังไงดีล่ะเนี่ย ยิ่งเล่นเกมไม่ค่อยเป็นอยู่ด้วย”
"If my skill level is this hard to assess, how am I supposed to choose a career path? Especially since I'm not very good at playing games."

“โอ้ย ง่ายมาก!” เมษายิ้มหวานอีกครั้ง “...งั้นเรามาดูหน้าต่างต่อไปกันเลยดีกว่า”
"Oh, that's so easy!" May smiled sweetly again. "...So let's move on to the next window."

ว่าแล้วเธอก็กดปุ่มไปที่หน้าต่างอีกบานหนึ่งของเธอ
Then she pressed the button on another window of hers

“อันนี้เป็น หน้าต่างสกิล จ้ะ วิศนะ” เธอว่า “มันจะบ่งบอกว่าตอนนี้เรามีสกิลอะไรติดตัวอยู่บ้าง ไหนนายลองเปิดของนายดูสิ”
“This is the skill window dear Visana,” she said. “It will indicate what skills we currently have. Why don’t you try opening yours?”

ได้ยินเช่นนั้นวิศนะก็เรียกหน้าต่างสกิลขึ้นมาในใจ พริบตาหน้าต่างสีน้ำเงินอันหนึ่งก็วิ่งชนหน้าต่างข้อมูลผู้เล่นจนกระเด็นไปและโผล่ขึ้นมาแทนที่
Hearing that, Wisna called up the skill window in his mind. In an instant, a blue window collided with the player information window, bouncing off and appearing in its place

“อันนี้ใช่มั้ย” วิศนะถาม
"Is this it?" Visana asked

“ใช่แล้ว”
"That's right."

หน้าต่างสกิล <Skill Window>
Skill window

สกิลติดตัว (2)
Passive Skill (2)

-Punch Combo <ทักษะการต่อยเบื้องต้น>
-Punch Combo

-Kick Combo <ทักษะการเตะเบื้องต้น>
-Kick Combo

สกิลโจมตีกายภาพ (1)
Physical Attack Skill (1)

-Thunder Kick <ลูกเตะสายฟ้า>
Thunder Kick

สกิลโจมตีเวทมนตร์ (0)
Magic Attack Skill (0)

สกิลป้องกัน (0)
Defense Skill (0)

สกิลสนับสนุน (0)
Support Skill (0)

พอเมษาได้อ่านสกิลต่างๆ ของวิศนะแล้ว ใบหน้าอ่อนใสก็ขยับยิ้มกว้าง ก่อนเงยหน้าขึ้นเขาสบตาอีกครั้ง
When Apirak read the various skills of Wisana, her youthful face broke into a wide smile before she looked up and met his gaze once more

“แค่นี้ก็มองออกแล้วว่านายควรเล่นสายอาชีพอะไร” เธอว่า
"You can already see what profession you should pursue." She said

“อะไรเหรอ”
"What is it?"

“พวกอาชีพสายต่อสู้ด้วยมือเปล่า (ศิลปะป้องกันตัว) พวกนี้ใช้อาวุธประเภทสนับมือหรือไม่ก็ใช้เวทมนตร์ผสมในการต่อสู้ด้วยมือเปล่า ...ทำนองนี้แหละ”
"Those who are professionals in hand-to-hand combat (martial arts) either use weapons like knuckle dusters or mix magic into their unarmed fighting... something like that."

ได้ยินแล้วเขาก็พยักหน้ารับเบาๆ เหมือนไม่แปลกใจเท่าไหร่ ...อาจเป็นเพราะว่าสมัยอยู่เชียงใหม่เขาได้เรียนทั้งมวยไทย และ เทควันโด้ ยูโด คาราเต้ มาจากคุณนายวิมลแม่ของเขาจนช่ำชองแล้วละมั้ง ...สงสัยเพราะแบบนี้ก็ได้ยัยเอด้าถึงลงทะเบียนให้เราเหมาะกับสายอาชีพนี้
He nodded lightly upon hearing it, as if he wasn't too surprised... Perhaps it was because during his time in Chiang Mai, he learned Thai boxing, taekwondo, judo, and karate from his mother, Mrs. Wimol, until he became quite skilled... Maybe that's why Ada registered us for this career path.

เออ...แสกนความสามารถได้ละเอียดดีแฮะ
Wow... the ability scan is really detailed.

พอเห็นวิศนะเฉยๆ เมษาก็เลยยิ้มกว้างก่อนจะเริ่มต้นอธิบายต่อ
As soon as she saw Visana's calm demeanor, Mesa smiled widely before starting to explain further

“อย่างที่เห็นนะ วิศนะ หน้าต่างสกิลเนี่ยจะใช้บอกให้รู้ว่าตอนนี้นายมีสกิลอะไรให้เลือกใช้แล้วบ้าง ซึ่งตอนนี้เกมไพรด์มีสกิลอยู่สามแบบด้วยกัน จำให้ดีๆ ล่ะ” เจ้าหล่อนจงใจพูดเนิบช้า เพื่อเรียกสมาธิให้เขาตั้งอกตั้งใจฟังมากขึ้น
"As you can see, Visana, this skill window will indicate which skills you currently have available to choose from. Right now, the game Pride has three types of skills. Remember that well." She deliberately spoke slowly to help him focus more on listening

“อันแรกก็เป็น สกิลของตัวเอง สกิลประเภทนี้จะเป็นสกิลที่ได้ขึ้นมาตามเงื่อนไขการเพิ่มระดับของตัวเอง ซึ่งยิ่งนายเลเวลมากขึ้นสกิลพวกนี้ก็จะพัฒนาตามไปด้วย เป็นสกิลที่ไม่จำเป็นต้องเสียเงินซื้อก็จะได้มาเองเมื่อความสามารถของนายถึงขั้นที่กำหนด”
“The first one is your own skill. This type of skill will be acquired based on the conditions of leveling up. As you level up, these skills will also develop. They are skills that you don't need to spend money to buy; you will obtain them when your abilities reach the specified level.”

“แล้วมีสกิลที่ต้องเสียงเงินซื้อด้วยเหรอ?”
"Are there skills that you have to spend money to buy?"

“มีสิ ...สกิลอย่างที่สองก็คือสกิลที่ต้องเสียเงินซื้อ นั่นก็คือ สกิลซื้อ สกิลพวกนี้จะวางขายในรูปแบบของหนังสือที่ใช้ได้ครั้งเดียวแล้วจะหายไปเลย ส่วนราคานั้นก็ขึ้นอยู่กับระดับของสกิล แน่นอนว่ายิ่งเป็นสกิลชั้นสูงราคาก็ยิ่งแพง”
“There is ... the second skill is a skill that must be purchased with money, which is the purchase skill These skills will be sold in the form of books that can be used only once and then disappear. The price depends on the level of the skill. Of course, the higher the skill level, the more expensive it is.”

“แล้วอย่างไหนมันดีกว่ากันล่ะ” วิศนะถาม
"Then which one is better?" Visana asked

“แน่นอนว่าต้องเป็นสกิลของตัวเอง” เมษาตอบ “เพราะว่าสกิลของตัวเองนั้นจะมีการพัฒนาขึ้นได้ตามระดับขั้น แต่สกิลซื้อนั้นจะไม่สามารถพัฒนาได้ เรียกได้ว่าซื้อมาแค่ไหนก็ใช้ได้แค่นั้นจ้ะ”
"Of course, it has to be your own skill," said Maysa. "Because your own skill can develop according to the level, but purchased skills cannot be developed. You can say that no matter how much you buy, that's all you can use."

“อ๋อ ...เข้าใจแล้ว”
"Oh... I understand now."

“ส่วนอีกอันก็เป็น สกิลเควส อันนี้ก็เป็นสกิลที่พัฒนาไม่ได้เหมือนกับสกิลซื้อ แต่ส่วนใหญ่สกิลเควสจะเป็นพวกสกิลเลี้ยงสัตว์ ขับรถ อะไรทำนองนั้น ซึ่งมันก็ไม่จำเป็นต้องพัฒนาอะไรอยู่แล้ว ...ส่วนวิธีการที่จะได้สกิลเควสมาก็ต้องได้จากการทำเควสอยู่แล้ว”
“The other one is quest skills which are skills that cannot be developed like purchased skills, but most quest skills are related to pet training, driving, or something similar, which don’t really need to be developed... As for how to obtain quest skills, they must be acquired through completing quests.”

ว่าแล้วเมษาก็พยักหน้าให้เมื่อเห็นว่านายวิศนะดูจะไม่งงกับคำอธิบายของเธอเท่าไหร่ ไม่นานนักเธอก็กดปุ่มตรงหน้าต่างอีกอันให้เบียดขึ้นมาแทนที่หน้าต่างสกิล
Then, Mae saw that Mr. Wisana didn't seem confused by her explanation, so she nodded. Before long, she pressed the button on another window to replace the skill window

“อันนี้ฉันรู้จัก หน้าต่างไอเท็ม ใช่มั้ย” วิศนะร้องเมื่อเห็นหน้าต่างสีชมพูหวานแหววของเมษา
“I know this item window right?” Wisana exclaimed upon seeing the sweet pink window of Meisa

“ใช่แล้วจ้า” เธอว่ายิ้มแย้ม “อันนี้นายคงรู้อยู่แล้วว่ามันมีเอาไว้เก็บไอเท็ม สามารถบรรจุของได้จำนวน 100 ช่อง ช่องละ 1,000 ชิ้น ซึ่งนายต้องคำนวณช่องไอเท็มให้ดีเวลาจะออกจากเมืองนะ ไม่งั้นตอนนายล่าไอเท็มอยู่อาจจะไม่มีช่องเหลือสำหรับเก็บของก็ได้นะ”
"That's right," she said with a smile. "You probably already know that this is for storing items. It can hold up to 100 slots, with 1,000 pieces per slot. You need to calculate your item slots carefully when you leave the city, otherwise, you might not have any space left to store items while you're hunting for them."

“แบบนี้ถ้าของเราเต็มก็ต้องไปขายทิ้งอย่างเดียวสิเนี่ย...” วิศนะว่าแล้วก็เกาหน้าแกรก
"If our stuff is full like this, we can only sell it off..." Wisana said while scratching his face.

“ไม่จำเป็นหรอกจ้ะ ตามเมืองต่างๆ จะมีบริการฝากเก็บของอยู่ ซึ่งนายสามารถนำของไปฝากไว้ที่นั่นได้ อีกอย่างพวกเขามีระบบขนส่งที่ดี เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะฝากของไว้ที่ไหนก็สามารถเรียกคืนได้เมืองอะไรก็ได้ทั้งนั้น หรือไม่อีกกรณีก็คือมีบ้านเป็นของตัวเองก็สามารถเอาไอเท็มพวกนี้ไปเก็บไว้ในบ้านก็ได้”
"It's not necessary. In various cities, there are storage services available where you can leave your belongings. Additionally, they have a good transportation system, so no matter where you store your items, you can retrieve them from any city. Alternatively, if you have your own house, you can keep these items there."

ว่าแล้วเมษาก็หยิบเอาของจากในหน้าต่างไอเท็มออกมาสามชิ้นให้วิศนะดู อันแรกเป็นมีดพกสั้นๆ เล่มหนึ่ง ตามด้วยขวดน้ำยาสีแดง และสุดท้ายคือหางของตัวอะไรซักอย่างที่ดูคล้ายหางลิง
Then, Meisa took out three items from the item window for Visna to see. The first was a short pocket knife, followed by a bottle of red liquid, and finally, the tail of something that looked like a monkey's tail

“ฉันจะแนะนำให้นายรู้จักชนิดของไอเท็มก่อนนะวิศนะ” ว่าแล้วเธอก็หยิบมีดสั้นขึ้นมา “ไอเท็มชนิดแรกเป็นพวกเครื่องสวมใส่หรืออาวุธ ของพวกนี้นายสามารถนำเอามาใช้หรือสวมใส่ได้ทันทีโดยไม่ต้องไปดัดแปลงอะไรเป็นพิเศษ แต่สามารถนำไปอัพเกรดให้มีคุณภาพดีขึ้นได้อีกด้วย”
"I will introduce you to the types of items first, Vis." With that, she picked up a short knife. "The first type of item is wearable or weapons. You can use or wear these right away without any special modifications, but you can also upgrade them to improve their quality."

พอพูดจบ เมษาก็เลื่อนไปหยิบขวดน้ำยาเพิ่มพลังสีแดงขึ้นมา
As soon as she finished speaking, Mesa reached over to grab a bottle of red energy-boosting liquid

“ส่วนนี้เป็นน้ำยาเพิ่มพลังจัดอยู่ในหมวดไอเท็มที่ใช้แล้วหายไป ถ้านายใช้แล้วก็จะหายไปเลยทันทีโดยที่ไม่สามารถเอามันกลับมาได้ คล้ายๆ กับแรมที่นายอัพเกรดจินนี่ของนายนั่นแหละ” สิ้นคำอธิบาย เธอก็เอื้อมมือไปเปิดจุกขวดน้ำยาที่ว่า ก่อนจะยกดื่มรวดเดียวจนหมดขวด ในวินาทีถัดมาขวดแก้วโปร่งใสนั่นก็หายไปจากมือของเมษาทันที
"This is a power-up potion categorized as a consumable item. Once you use it, it will disappear immediately and cannot be retrieved, similar to the RAM you upgraded for your genie." After finishing her explanation, she reached out to open the cap of the potion bottle before downing it in one go. In the next moment, the transparent glass bottle vanished from Maysa's hand

“เห็นมั้ย ขวดมันหายไปแล้ว เพราะงั้นถ้านายอยากจะใช้อีกก็ไปซื้อมาเพิ่มกรณีเดียวเลย”
"Do you see? The bottle is gone. So if you want to use it again, just go buy another one."

สุดท้ายก็มาถึงไอเท็มหน้าตาประหลาดนั่น หญิงสาวฉวยมันมาถือไว้ในมือ พลางโบกไปโบกมา
Finally, she arrived at that strange-looking item. The young woman grabbed it and held it in her hand, waving it back and forth

“ส่วนนี่ก็คือไอเท็มทั่วไป ซึ่งจะเป็นของที่ดร็อบจากมอนสเตอร์ ของบางอย่างสามารถนำไปใช้เป็นวัตถุดิบสร้างไอเท็มอย่างอื่นได้ อย่างเช่นหางลิงเนี่ยสามารถเอาไปใช้สร้างเสื้อผ้าได้ เพราะฉะนั้นเวลานายจะขายของอะไรก็ควรตรวจสอบดูให้ดีก่อนว่ามันสามารถเอาไปทำอะไรได้มั่ง ไม่อย่างงั้นนายจะเสียใจเปล่าๆ ที่ไปขาย NPC ในราคาถูกๆ”
"This is a common item, which will be dropped from monsters. Some items can be used as materials to create other items. For example, a monkey's tail can be used to make clothing. Therefore, when you sell something, you should check carefully what it can be used for; otherwise, you will regret selling it to an NPC for a low price."

คำค่อนคอดนั่นทำให้วิศนะได้แต่ยิ้มเจื่อน ลากเสียงหัวเราะแหะๆ เหมือนกับไอ้สปอร์เห็ดนั่นสินะ โชคดีที่จินนี่ช่วยเก็บมันมาให้เขา ไม่อย่างงั้นมีหวังเสียโง่ซ้ำซ้อนแน่ตู...
That sarcastic remark made Wisana smile faintly, letting out a chuckle that sounded like that mushroom guy. Luckily, Jinny helped him collect it; otherwise, he would have ended up looking foolish again...

“แล้วก็หน้าต่างอันสุดท้าย” พอเมษาดีดนิ้วอีกทีหน้าต่างอีกบานก็ปรากฏออกมา “อันนี้จะเรียกว่าหน้าต่างข่าวสาร มันสามารถใช้เข้าเว็บไซท์อินเตอร์เน็ตได้ นอกจากนี้ยังรองรับเว็บแคมให้นายโผล่หน้าออกไปคุยกับเพื่อนนอกเกมผ่านระบบสื่อสารได้อีกด้วย”
"And then the last window." As Amisa snapped her fingers again, another window appeared. "This one is called the information window. It can be used to access websites on the internet. Additionally, it supports webcams so you can pop your face out to chat with friends outside the game through the communication system."

“โอเค เข้าใจแล้ว”
"Okay, I understand."

เมื่อได้ยินลูกศิษย์รับคำแข็งขัน เมษาก็พยักหน้าเบาๆ เพียงปรบมือสองสามที หน้าต่างทุกบานที่เธอเรียกออกมาก็ผลุบหายไปจนเกลี้ยง ภาพตรงหน้าทำเอาคนร้อนวิชาอย่างลองของรีบปรบมือเปาะแปะตามทันที ครั้นพอหน้าต่างของตัวเองหายไปบ้าง เจ้าตัวก็ฉีกยิ้มดีใจพลางโดดลิงโลดอย่างกับเด็ก เห็นแล้วสาวน้อยก็เลยอดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะพรืด
When she heard her students respond eagerly, Mesa nodded lightly and clapped her hands two or three times. Every window she had summoned vanished completely. The sight made the eager practitioner, who was trying things out, immediately clap along. Once her own window disappeared, she broke into a joyful smile and jumped around like a child. Seeing this, the young girl couldn't help but burst into laughter

“ถ้างั้นต่อไปเรามาลองสู้กับมอนสเตอร์กันเลยดีมั้ย?”
"Then how about we try fighting the monster now?"

“หา เอาเลยเหรอ” วิศนะเลิกคิ้วสูง กล่าวย้อนด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ
"Are you really looking for it?" Wisana raised an eyebrow and replied in a hesitant tone

“เอาเลยสิ จะมัวรออะไรเล่า แถวนี้มอนสเตอร์ก็มีแต่พวกระดับต่ำๆ ทั้งนั้น เหมาะกับนายพอดีเลย”
"Go ahead, what are you waiting for? There are only low-level monsters around here, perfect for you."

โดยไม่รอคำตอบ ร่างบางก็หมุนตัวสาวเท้าพรวดๆ ให้วิศนะก้าวยาวๆ ตามมาอีกครั้ง หลังจากออกเดินมากได้สักพัก ชายหนุ่มก็เริ่มสังเกตเห็นผู้เล่นคนอื่นๆ เดินผ่านไปมาประปรายบ้างแล้ว มีบ้างบางคนที่กำลังต่อสู้อยู่กับมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายเห็ดอยู่ (แต่เป็นเห็ดที่ตัวเล็กกว่าไอ้เห็ดนรกนั่นหลายเท่าตัวนัก)
Without waiting for a response, the slender figure turned and hurriedly stepped forward, prompting the young man to take long strides to catch up again. After walking for a while, he began to notice other players passing by occasionally. Some were engaged in battles with mushroom-like monsters (but these were much smaller than that hellish mushroom)

“นั่นไง วิศนะ เจอตัวที่เหมาะกับนายแล้ว” เสียงของเมษาเรียกสายตาเขาให้กลับมามอง เห็นเจ้าหล่อนกำลังกวักมือหย็อยๆ เรียกให้เขารีบเร่งฝีเท้าเดินตามเธอไป ก่อนจะชี้เป้าหมายที่เธอกำลังตามหาให้เห็น
"Look, Visana, I've found the perfect match for you," Meisa's voice called his attention back. He saw her waving her hand, urging him to hurry and follow her, before pointing out the target she was searching for

มอนสเตอร์ดังกล่าวเป็นสุนัขป่าตัวสีน้ำตาลอ่อน ตัวขนาดไม่ใหญ่มากนัก สูงประมาณระดับเอวของวิศนะเห็นจะได้ เจ้าสัตว์สี่ขากำลังเดินวนไปวนมาอยู่ตามทุ่งหญ้าสั้น พอสังเกตถึงลักษณะตัวกลมๆ อันอวบอูมของมันแล้วชวนให้คิดถึงหมาโดนตอนอย่างไรชอบกล
The monster in question is a light brown wild dog, not very large, about waist-high to a person. This four-legged creature is wandering around in the short grass, and its round, plump shape is reminiscent of a peculiar-looking bulldog

ที่แน่ๆ ...ตอนนี้เขารู้สึกคันเท้ายิบๆ อยากโดดโดนเตะก้นมันจริงๆ เลย ให้ตายเถอะ!
For sure... right now he feels a tingling in his feet, really wanting to jump and kick its butt, damn it!

“เจ้านั่นมีชื่อว่า บราวฮาวน์ (Brown Hown) เป็นมอนสเตอร์กระจอก เลเวลไม่มากเท่าไหร่ เหมาะกับการเก็บเลเวลระยะแรกๆ น่ะ”
“That one is called Brown Hown. It’s a weak monster, not very high level, suitable for early leveling.”

“เจ้านั่นใช่มั้ย” วิศนะว่าพลางดัดตัวไปมา “ถ้างั้นขอลองฟัดกับมันเลยนะ”
"Is that it?" Wisana said while twisting his body. "If so, let me try to fight it right away."

“ใจเย็นๆ สิคะ พี่ชาย เอาไอ้นี่ไปใส่ก่อนสู้สิ” เมษายกมือปรามขึ้นอย่างขำๆ ก่อนส่งบางสิ่งให้เขา
"Calm down, big brother. Take this and put it on before you fight," Maysa said, raising her hand in a playful manner before handing him something

“ไอ้นี่คือ?”
"What is this?"

“โชคดีที่นายมีความสามารถของนักต่อสู้มือเปล่า ฉันมีสนับมือเบื้องต้นเหลือให้นายใช้พอดี”
"Fortunately, you have the skills of a bare-handed fighter. I have some basic hand guards left for you to use."

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับของ พลางพิจารณาสิ่งที่อยู่ในมืออย่างงงๆ ไอเท็มที่ได้รับมาไม่ได้มีลักษณะคล้ายสนับมือเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามมันกลับเป็นเพียงม้วนผ้าเล็กๆ ที่เขาจำได้ดีว่ามันคือผ้าพันมือก่อนใส่นวมของนักมวยนั่นเอง!
The young man reached out to grab the item, examining what was in his hand with confusion. The item he received did not resemble a pair of gloves at all; on the contrary, it was just a small roll of cloth that he clearly remembered was the hand wrap used before putting on boxing gloves!

“เมย์ บ้านเธอเรียกของพรรค์นี้ว่าสนับมือเหรอเนี่ย นี่มันผ้าพันมือต่างหากเล่า!”
"May, does your house call this kind of thing a hand support? This is actually a hand wrap!"

“เอาน่า ระดับน้อยๆ อย่างนายก็ทนใช้ของห่วยๆ ไปก่อนแล้วกัน เอาไว้มีเงินเมื่อไหร่ค่อยไปซื้อของแพงมาใช้” คำโต้ที่ทำเอาคนฟังหน้ามุ่ย แต่ก็จำใจรับของมาใช้อย่างช่วยไม่ได้ แต่ครั้นดึงมือจะแกะม้วนผ้าออก วิศนะกลับดึงไม่ออก แถมยิ่งออกแรงเท่าไหร่ ก็ยังรัดแน่นเสียจนเขาขบกราม ขมวดคิ้วอย่างฉุนๆ
"Come on, someone at your level can just put up with using cheap stuff for now. When you have money, then you can buy expensive things." The response made the listener frown, but they reluctantly accepted the item. However, when they tried to pull the roll of cloth apart, it wouldn't budge. The more they pulled, the tighter it seemed to get, causing them to clench their jaw and furrow their brow in annoyance

“แกะไม่ออกแบบนี้จะ ใส่ ได้ยังไงล่ะ?” สิ้นเสียงบ่นอุบอิบ ม้วนผ้าตรงหน้าก็ส่องแสงสว่างวาบ ก่อนจะลอยหวือไปพันรอบมือของเขายาวไปจนเกือบครึ่งแขน ภาพที่ ‘คนมั่วเก่ง’ ได้แต่ตาค้างอย่างเหวอๆ ขณะที่คนมองอยู่ข้างๆ ปล่อยหัวเราะก๊ากไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“How can I wear this if I can't take it off like this?” With that grumbling voice, the fabric in front of him suddenly shone brightly before floating around his hand, wrapping around it almost to his elbow. The sight left the 'clumsy person' staring blankly, while the onlooker next to him burst into laughter.

“พวกอุปกรณ์สวมใส่แบบนี้นายไม่จำเป็นต้องดึงนั่นดึงนี่ให้วุ่นวายหรอก แค่พูดคำว่า ใส่ คำเดียวมันก็จัดการตัวของมันเองแล้ว”
"You don't need to pull this or that with these kinds of wearables. Just say the word 'wear' and it will take care of itself."

“เข้าใจแล้วๆ ถ้างั้นขอลุยล่ะนะ!”
"Got it, got it! Then I'll go for it!"

พูดจบเจ้าตัวแสบก็วิ่งหายไปจากสายตาของเมษา เล่นเอาคนที่ยังอธิบายไม่จบดีต้องส่ายหน้าพลางอมยิ้มขำ ยังไม่ทันได้พูดเรื่องวิธีใช้สกิลเลย ร้อนวิชาเป็นเด็กเลยแฮะ ตานี่!
After finishing speaking, the mischievous one ran out of sight of Meisa, leaving the person who was still explaining shaking their head while smiling in amusement. They hadn't even had a chance to talk about how to use the skill yet. Such a hot-headed kid!

“อะจ๊ากก~~!!”
"Ahhh~~!!"

85 !

แล้วคนร้อนวิชาวิชาที่ว่าก็จัดการกระโดดถีบเจ้าหมาสีน้ำตาลนั่นจนกระเด็นและมีตัวเลขค่าเสียหายโผล่ขึ้นมาให้เห็นเป็นที่เรียบร้อย วิศนะเตรียมตั้งท่าพร้อมรบในจังหวะเจ้าตูบค่อยๆ ยันตัวขึ้นมา ก่อนจะเหลือบตาดำเรียวของมันมามองว่า ‘ไอ้เวรหน้าไหนกันที่หาญกล้าถีบมันซะปลิวแบบนี้’
Then the hot-headed person in question kicked the brown dog, sending it flying, and a damage value appeared for all to see. Wisana prepared to take a fighting stance as the dog slowly got back up, before its narrow black eyes glanced around, wondering, "Which bastard dared to kick me like that?"

“มาเลยไอ้หมา เจอตัวเท่ากันไม่มีกลัวเฟ้ย!” ได้ทีเจ้าตัวก็โพล่งคำท้าพลางแสยะยิ้มกวนโอ้ยใส่ แถมคนรังแกสัตว์ยังไม่วายกวักมือเรียกหย็อยๆ อีกต่างหาก!
"Come on, you dog! When we meet face to face, I'm not afraid at all!" Taking the opportunity, he shouted the challenge while smirking provocatively, and the one bullying the animal even waved his hand beckoningly!

พอโดนกระตุกหนวดเข้าให้ เจ้าตูบก็ทำการสนองกรรมโดยการกระโดดพรวดหมายจะขย้ำคอผู้บุกรุกเต็มที่ แต่วิศนะอาศัยความคล่องตัวเลื่อนหลบได้เฉียดฉิว ก่อนใช้จังหวะที่มันเสียหลัก ฟาดสันมือเข้าเต็มๆ เสียกลางหัวเรียกเสียงร้องดัง เอ๋ง~!
As soon as its whiskers were tugged, the dog sprang into action, leaping to bite the intruder's neck with all its might. However, the intruder, relying on agility, narrowly dodged the attack before taking advantage of the dog's misstep and striking the side of its head with a solid blow, eliciting a loud yelp

“ผู้เล่นวิศนะสามารถฆ่าบราวฮาวน์สำเร็จ ได้รับค่าประสบการณ์ 50”
"Players can successfully kill a Brawlhound and receive 50 experience points."

“โว๊ะ กระจอกกว่าที่คิดแฮะ ต่อยสองทีตายซะแล้ว”
"Wow, it's weaker than I thought. I hit it twice and it's already dead."

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ขณะมองดูร่างสุนัขป่าสีน้ำตาลตรงหน้าค่อยๆ สลายหายเป็นฝุ่นไปทิ้งไอเท็มตกอยู่ที่พื้นสองชิ้น คือ ขนสุนัขสีน้ำตาลกระจุกหนึ่ง กับน้ำยาเพิ่มพลังขวดเล็กสีแดง แต่ระหว่างที่เขากำลังก้มลงจะเก็บของนั้นเอง เสียงของเมษาก็ดังขึ้น
The young man smiled widely as he watched the brown wolf's body slowly dissolve into dust, leaving two items on the ground: a tuft of brown fur and a small red bottle of power-up potion. But just as he was bending down to pick them up, Meisa's voice rang out

“ไม่ต้องหรอกวิศนะเดี๋ยวฉันเก็บให้เอง นายตีมอนสเตอร์ไปอย่างเดียวก็พอ” พูดจบร่างบางก็ทรุดตัวลงเก็บไอเท็มดังกล่าวเข้าหน้าต่างของตัวเองไปอย่างรวดเร็ว (อยู่ปาร์ตี้เดียวกันสามารถเก็บของให้กันได้ แต่ถ้าอยู่คนละปาร์ตี้จะต้องรอให้ของชิ้นนั้นดรอปมาแล้วอย่างน้อย สามนาทีถึงจะเก็บได้)
"You don't have to, Visna. I'll collect it myself. You just focus on hitting the monsters." After saying that, the slender figure quickly knelt down to collect the item into her own inventory. (In the same party, players can collect items for each other, but if they are in different parties, they have to wait for the item to drop for at least three minutes before they can collect it.)

“โอ้ ขอบใจหลาย เมย์ ...งั้นฉันไปต่อเลยนะ ชักจะมันส์มือแล้ว”
"Oh, thank you very much, May... then I'll continue on, it's getting really fun now."

“ตามสบายเลยค่า คุณพี่” พอเธอเงยหน้ามา ก็พบว่าคนตรงหน้าได้วิ่งร่าหายไปจากสายตาเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พอเห็นอาการตื่นเต้นแบบนั้น เมษาก็ได้แต่หัวเราะพรืดอยู่คนเดียว
"Take your time, big brother," she said. When she looked up, she found that the person in front of her had already run off out of her sight. Seeing that excited reaction, Maysa could only laugh to herself

“ตานี่เหมือนเด็กจริงๆ...”
"These eyes look just like a child's..."

จากนั้นวิศนะจึงเริ่มต้นปฏิบัติการเทศกิจจับหมาในทันควัน ทันทีที่เจ้าตูบตัวสีน้ำตาลโผล่พรวดขึ้นมาในรัศมีสายตา ตานี่ก็ทั้งถีบทั้งต่อยเป็นชุดจนของที่ดรอปมาจากบราวฮาวน์หล่นเต็มพื้นเป็นทางยาวไปหมด ซึ่งพลเมืองดีอย่างเมษาก็ยังอดทนย่ำต๊อกเก็บของให้เงียบๆ
Then Visana began the operation to catch the dog immediately. As soon as the brown dog appeared in sight, he kicked and punched it in a series until the items dropped from the brown hound scattered all over the ground in a long line, while the good citizen, Mesa, patiently collected the items quietly

หลังจากการกวาดล้างหมาอย่างเมามันได้เริ่มต้นขึ้น ตอนนี้ก็ราวๆ สิบสามตัวเห็นจะได้ที่ลงไปนอนแอ้งแม้งด้วยฝีมือของวิศนะ แต่สิ่งที่ทำให้เมษาแปลกใจที่สุดก็คือจนป่านนี้ยังไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนสามารถโจมตีเขาถูกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ความจริงที่ทำให้ใบหน้าราวปรากฏรอยยิ้ม
After the intense dog sweep began, there are now about thirteen that have been taken down by Wisana. But what surprises Meisa the most is that up to this point, not a single monster has been able to attack him even once, a fact that brings a smile to his face

แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าวิศนะเป็นพวกปฏิกิริยาดีแค่ไหน..
This alone proves how good Visana is at reacting.

เรื่องความคล่องตัวไม่ต้องพูดถึง ที่เห็นได้ชัดคือทักษะทางการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม!
When it comes to agility, there's no need to mention it; what is clearly evident is the excellent combat skills!

“ผู้เล่นวิศนะได้รับการเลื่อนความสามารถเป็นระดับ 6”
"The player Visana has been promoted to level 6."

เสียงคอมพิวเตอร์ดังขึ้นหลังจากที่ชายหนุ่มจัดการอัดเจ้าบราวฮาวน์ตัวที่สิบสี่ตายไป
The sound of the computer echoed after the young man managed to take down the fourteenth brown hound

“เมย์ ตรงนี้ไม่ค่อยมีแล้ว ไปทางนั้นกันต่อเถอะ กำลังสนุกเลย” เสียงห้าวตะโกนเร่ง เมื่อเห็นเพื่อนร่วมทีมมัวแต่ง่วนอยู่กับการเก็บของ
"May, there isn't much here anymore. Let's go that way, it's getting fun!" a hoarse voice shouted, urging as he saw his teammates busy packing up

“เชิญนายลุยได้ตามสบาย เดี๋ยวฉันตามหานายจากในแผนที่ปาร์ตี้ได้ รับรองไม่หลงกันหรอก”
"Feel free to explore, I'll track you down on the party map. I guarantee you won't get lost."

“อ้าวเหรอ” วิศนะพยักหน้าหงึกหงัก “งั้นฉันไปลุยต่อเลยนะ”
"Oh really?" Wisana nodded vigorously. "Then I'll go continue right away."

“จ้าๆ”
"Okay, okay."

แล้วคนขอตัวก็ฉีกยิ้มกว้าง แล้วจึงหันหลังวิ่งจากไปอีกครั้ง ซึ่งคนฟังได้แต่ยิ้มอย่างขันๆ ความจริง เธอเองก็นึกโล่งใจไม่น้อยที่วิศนะดูจะรู้สึกสนุกเวลาอยู่ปาร์ตี้เดียวกับเธอ เพราะถ้าขืนไม่เป็นอย่างนั้น ในอนาคตมีหวังอาจจะอยู่ทีมเดียวกันไม่ได้
Then the person who asked for her attention smiled widely and turned to run away again, while the listener could only smile awkwardly. In fact, she felt quite relieved that Wisana seemed to enjoy being at the party with her, because if it weren't the case, there was a chance they might not be on the same team in the future

กลับมาทางด้านวิศนะที่ยังคงปฏิบัติภารกิจไล่อัดเจ้าหมาน้อยอย่างขะมักเขม้นกวาดนัยน์ตาสีอ่อนมองรอบตัวเพื่อหาเหยื่อรายต่อไปอย่างอารมณ์ดี แต่พอมองไปมองมาได้สักพัก ก็เริ่มออกลายบ่นกระปอดกระแปด
Returning to Visana, who was still diligently on a mission to chase the little dog, scanning the surroundings with light-colored eyes in search of the next prey in a good mood. However, after looking around for a while, he began to show signs of grumbling

“อะไรฟะ เกิดมาไม่ทันใจเลย เพิ่งจะฆ่าไปได้ไม่กี่ตัวเอง”
"What the heck? I was born too late. I've only just killed a few myself."

ครั้นพอเริ่มหันคอเข้าช่วย เจ้าตัวถึงได้สังเกตเห็นบราวฮาวน์ฝูงใหญ่จับกลุ่มยืนอยู่ตรงทุ่งโล่งเบื้องหน้า นับโดยรวมๆ แล้วได้สิบ...ไม่สิ เกือบยี่สิบตัวเห็นจะได้ ใบหน้าคมเข้มจึงเหยียดรอยยิ้มพึงใจในทันที
As soon as he started to turn his head to help, he noticed a large group of brown cows standing together in the open field ahead. Counting them roughly, there were about ten... no, almost twenty of them. His sharp face immediately broke into a pleased smile.

“อยู่รวมกันเยอะๆ แบบนี้ล่ะดี จะได้ไม่ต้องไปตามหาให้เสียเวลา” พูดจบ ชายหนุ่มก็วิ่งพรวดสับเท้าเข้าไปหาเจ้าบราวฮาวน์ตัวแรกซึ่งกำลังยกเท้าขึ้นฉี่ใส่ต้นไม้ด้วยท่าทางสุนทรีย์อย่างเต็มที่ แต่เจ้าตัวก็ไม่รอช้ายกบาทาพิฆาตยันโครมเข้าให้ตรงพุงอ้วนๆ ของเจ้าหมาตัวกลมนั่นเต็มแรง
"Being together like this is good; it saves us the trouble of searching around." After finishing his sentence, the young man dashed over to the first brown dog, which was lifting its leg to pee on a tree with a very relaxed demeanor. But the dog didn't hesitate and kicked hard, hitting the round dog's belly with full force

180!

ตัวเลขค่าความเสียหายปรากฏขึ้นมาจังหวะเดียวกับที่ร่างของมอนสเตอร์หมาป่าสลายหายไป
The damage value appeared at the same moment the body of the wolf monster disintegrated

“โห...พอระดับเพิ่มขึ้นแล้วโจมตีแรงขึ้นเยอะเลยแฮะ แบบนี้ก็หมูแล้วสิ” พอชื่นชมผลงานตัวเองเสร็จ วิศนะก็ยกนิ้วขึ้นปาดจมูก “มาเลย ไอ้น้อง เรียงหน้ามาทีละตัว ประเดี๋ยวพ่อจะเตะให้กลิ้ง”
"Wow... once the level increases, the attacks get much stronger. This is going to be easy." After praising his own performance, Wisana raised his finger to wipe his nose. "Come on, little brother, line up one by one, and I'll kick you to roll."

ปากทำเป็นโวไปอย่างนั้นเอง พอเจ้าตัวหันหน้ากลับไปมองเข้าจริงๆ ร่างสูงก็ถึงกับชะงักกึก
The mouth just pretended to boast like that. When the person turned back to look closely, the tall figure suddenly froze

บราวฮาวน์เกือบยี่สิบตัวที่เหลือกำลังจ้องมาทางวิศนะเขม็งด้วยสายตาดุร้ายกว่าทุกที แถมยังส่งเสียงกรรโชกขู่เขาได้อย่างน่ากลัวสุดๆ อีกด้วย เล่นเอาคนที่โดนจ้องเป็นตาเดียวรู้สึกน้ำลายเฝื่อนคอ ก่อนจะเรียกสติแยกเขี้ยวขู่ย้อนด้วยน้ำเสียงยียวน
Nearly twenty brown hounds were staring at Wisna with fiercer, more menacing eyes than ever, and they were growling threateningly in a truly terrifying manner. The person being stared at felt a bitter taste in their throat before regaining composure and snarling back in a taunting tone

“อะไรของพวกแกวะ ฉันยังไม่ทันเตะเลย มีขู่ก่อนได้ด้วยเหรอ?”
"What are you guys doing? I haven't even kicked yet. Can you threaten me first?"

ฟวับ!
Whoosh!

“เฮ้ย เกือบไป!” วิศนะร้องลั่น เมื่อร่างหมาป่าสีน้ำตาลตัวหนึ่งกระโจนเข้าใส่โดยที่เขายังไม่ทันได้ทำอะไรมันเลยแม้แต่น้อย
"Hey, that was close!" Wisana shouted as a brown wolf lunged at him before he could do anything at all

“มีโจมตีก่อนด้วยเหรอวะ อะไรของพวกแกเนี่ย” ก่อนที่จะได้บ่นอะไรมากไปกว่านั้น ฝูงบราวฮาวน์ตรงหน้าต่างเริ่มส่งเสียงคำรามต่ำมายังเขา ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ด้วยสายตามุ่งร้าย
"Did you attack first or what? What’s wrong with you guys?" Before he could complain any further, the pack of brown hounds in front of him began to growl lowly at him, then bared their teeth with a menacing glare

พอเจอแบบนี้เข้าคนขี้คุยก็ถึงกับเหงื่อตก
When faced with something like this, a talkative person breaks into a sweat

“ส...สงสัยงานจะเข้าแล้วมั้งไอ้นะเอ๊ย!”
"Uh... I think work is coming in, huh!"

มษายังคงก้มเก็บไอเท็มตามทางไปเรื่อยๆ พลางผิวปากหวืออย่างเพลิดเพลิน ...นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่ได้เล่นเกมอย่างมีความสุขแบบนี้ ครั้งสุดท้ายที่มีเพื่อนเล่นเกมด้วยกันก็หลายปีแล้ว น่าแปลกดีที่พอมีวิศนะเข้ามาเป็นเพื่อน อะไรๆ ก็เริ่มจะกลับมาสนุกอีกครั้งแล้วสิ
Shekept bending down to pick up items along the way while whistling happily... How long has it been since she played a game like this with joy? The last time she had friends to play games with was many years ago. It's strange that now that she has a friend to play with, everything is starting to become fun again.

หญิงสาวคิดในใจ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นก้อนผลึกสีม่วงสว่างหล่นอยู่ตรงหน้า ใบหน้าสวยระบายรอยยิ้มหวานออกมาอย่างยินดี
The young woman thought to herself before her gaze caught sight of a bright purple crystal lying in front of her. Her beautiful face broke into a sweet smile of joy

“ผลึกรัตนชาติระดับ C เลยเหรอ” เมษาหยิบเอาผลึกที่ว่าขึ้นมามองใกล้ๆ “อีตานี่ดวงดีจริงๆ แฮะ เริ่มเล่นเกมไม่ทันไรก็หาเงินได้เยอะขนาดนี้แล้ว แค่ผลึกนี่ก็ขายได้ตั้ง 15,000 เหรียญแล้ว ท่าทางอยู่กับตานี่นานๆ แล้วสงสัยเราจะได้โชคดีไปด้วยแฮะ”
"Is this a level C gemstone?" Maysa picked up the crystal and looked at it closely. "This guy is really lucky. He started playing the game and has already made so much money. Just this crystal alone can be sold for 15,000 coins. If we stick around with him for a while, I guess we might get lucky too."

“เมย์!!!” ยังไม่ทันขาดคำ คนดวงดีที่ว่าก็ร้องเสียงหลง วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา ทำเอาเมษาหัวเราะคิก ...พูดถึงก็วิ่งมาหาเลยแฮะ ตายยากจริงๆ
"May!!!" Before the words were even finished, the lucky person shouted in surprise and ran in a panic to find her, making Maysa giggle... Speaking of which, she came running right over. Truly hard to kill.

“มีอะไรเหรอ...?” เธอถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนรอยยิ้มสดใสนั้นจะค่อยๆ เลือนหายไป เมื่อเห็นสีหน้าตระหนกอย่างสุดๆ อย่างอีกฝ่าย
"What's wrong...?" she asked with a cheerful expression, before that bright smile slowly faded away upon seeing the other person's extremely shocked face.

“...ง!”
"...!"

“อะไรนะ..?”
"What did you say..?"

“วิ่...!”
"Whiz...!"

“นายว่าไงนะ?”
"What did you say?"

“วิ่งหนีให้ไว อย่าได้เหลียวหลัง!!!”
"Run away quickly, don't look back!!!"

สัมผัสคล้องจองที่เมษาอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วสูงอย่างงงๆ แต่พอเธอตั้งท่าจะเอ่ยปากถาม คำตอบก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
In April, the touch of rhyme made her raise her eyebrows in confusion, but just as she was about to ask, the answer appeared right in front of her

“โอ้ยไม่ ...อะไรกันเนี่ย” น้ำเสียงเปรยแผ่วเบาและขาดห้วง
"Oh no... what is this?" The voice was faint and interrupted.

ฝูงบราวฮาวน์ร่วมร้อยตัวกำลังตะกุยฝีเท้าวิ่งไล่หลังของวิศนะมาติดๆ จนคนที่ยืนมองอยู่ห่างๆ อย่างเธอถึงกับต้องหันหลังโกยอ้าวตามคู่หูตัวป่วนไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้
A pack of nearly a hundred brown hounds was chasing closely after Visana, forcing you, who were watching from a distance, to turn and run after your troublesome partner without any choice

อีตาบ้า ไปลากมาทีหมดป่าเลยหรือไงยะ!!!
That crazy guy, did he go and drag everything out of the forest or what!!!

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!” เมษายิงคำถามทันทีที่วิศนะวิ่งรุดขึ้นมาทันเธอ
"What is happening!" May asked immediately as Wisana rushed up to her

“ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆ ไอ้พวกนี้ก็วิ่งมารุมฉันเฉยเลย!”
"I don't know either, suddenly these guys just ran up to me out of nowhere!"

“โอ้ยไม่ หวังว่านายคงไม่ได้ไปฆ่าบราวฮาวน์ให้อีกตัวเห็นนะ”
"Oh no, I hope you didn't go kill another Brown Hound in front of it."

“ใช่เลย ฉันฆ่ามันต่อหน้าเพื่อนทั้งฝูงเลยล่ะ ทำไมเหรอ หรือไอ้พวกนี้เป็นหมาอาชีวะที่เห็นเพื่อนโดนทำร้ายไม่ได้เลยต้องยกพวกมาตีฉันหรือไง?”
"That's right, I killed it in front of a whole group of friends. Why? Or are these vocational dogs who can't stand to see their friends get hurt, so they have to gang up on me?"

“อีตาบ้า!” เมษาแหวใส่ “พวกนี้เป็นมอนสเตอร์ประเภทที่จะรุมโจมตีเราถ้าหากเห็นว่าเพื่อนโดนทำร้าย ...บ้าจริง ฉันลืมบอกนายเรื่องสำคัญขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย!”
"That crazy guy!" Meisa shouted. "These are the type of monsters that will swarm us if they see their friends getting hurt... Seriously, how could I forget to tell you something this important?!"

พูดจบ เธอก็ตวัดดวงตาสีเทาอ่อนกลับไปมอง ลองนับดูคร่าวๆ แล้วคงราวๆ 130 ตัวเห็นจะได้ ไม่รู้หมอนี่ไปทำอีท่าไหน อยู่ดีไม่ว่าดีก็ถูกหมาบ้าเป็นร้อยวิ่งไล่กัด แถมยังซวยมาถึงเธอที่อยู่ปาร์ตี้เดียวกันเลยพลอยฉิบหายรับเคราะห์โดนเพ่งเล็งไปด้วย!
After finishing her speech, she flicked her light gray eyes back to look. Counting roughly, there seemed to be about 130 of them. I don't know how this guy managed it, but for no good reason, he was chased by hundreds of rabid dogs, and unfortunately, it also affected her, who was at the same party, getting caught up in the disaster!

ครั้นพอเบือนหน้ากลับไปมองเบื้องหน้าก็ไปปะทะเข้ากับสายตาของเหล่าผู้เล่นระดับต้นยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า เมษารีบเบรกฝีเท้าดังเอี๊ยดทันที
As soon as she turned her face back to look ahead, she collided with the gazes of the beginner players standing stiffly in front of her. Misa quickly slammed on the brakes, making a screeching sound

“หยุดทำไม เมย์ เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมดหรอก”
"Why stop, May? Soon we'll all be dead anyway."

วิศนะโวยวายลั่น ขณะเจ้าตัวชะลอฝีเท้าจนหยุดวิ่งไปด้วย
Visana shouted loudly while he slowed down his pace until he stopped running

“บ้า! ขืนวิ่งต่อไปพวกผู้เล่นตรงนั้นก็ซวยไปด้วยพอดี” น้ำเสียงหวานที่บัดนี้ห้วนจัดแหวกลับ พลางชี้ให้ชายหนุ่มดูเหล่าผู้เล่นตาดำๆ หลายคนซึ่งบัดนี้เริ่มหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วมองมายังพวกเขาด้วยสายตาสงสัย
"Crazy! If we keep running, those players over there will be in trouble too," the sweet voice, now quite curt, retorted while pointing out to the young man the many dark-eyed players who had now stopped all their actions and were looking at them with curious eyes

“แล้วเธอจะสู้หรือไง ขืนรบกับกองทัพนั่นจริงๆ เราไม่รอดแน่ๆ ถึงเธอจะเลเวลเยอะก็เถอะ...” วิศนะเถียงด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
"Are you really going to fight? If we actually go up against that army, we definitely won't survive, even if you are high level..." Visana argued in a softer tone.

“ก็ดีกว่าไปก่อเรื่องแล้วโดนผู้เล่นคนอื่นเหม็นหน้าเอาแหละน่า!”
"Well, it's better than causing trouble and getting disliked by other players!"

โธ่เอ๊ย! รักความยุติธรรมจริงๆ เลย แม่คุณ แบบนี้จะให้ต้นเหตุอย่างเขาเผ่นหนีหายไปก็กระไรอยู่!
Oh dear! I really love justice! How can we let the cause of all this just run away like that!

“สรุปว่าจะสู้..?” วิศนะถามย้ำ
"Are you saying we will fight..?" Visana asked again.

“ก็คงต้องงั้นแหละ” เจ้าหล่อนตอบหนักแน่น ก่อนจะคว้าปืนพกข้างเอวมาถือสองกระบอก
"Well, it must be that way," she replied firmly before grabbing two handguns from her waist

“เวรจริงๆ” แบบนี้แล้ว เขาเองก็ไม่มีทางเลือกนอกจากตั้งท่าเตรียมพร้อม
"Really unfortunate." With this situation, he had no choice but to get ready

ถึงยังไงเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่จะทิ้งผู้หญิงไว้คนเดียว แล้วเปิดหนีเอาตัวรอดอยู่แล้ว
He is not the type of man to leave a woman alone and run away to save himself

หากแต่ภาพตรงหน้าเป็นอะไรที่เขาทำใจรับได้ยากเหลือเกิน วิศนะกลืนน้ำหลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก ...กองทัพหมาป่าสีน้ำตาลตะกุยฝีเท้าหลายร้อยมาทางเขาเป็นจังหวะเดียวกันก่อให้เกิดเสียงผืนดินสะเทือนรุนแรงจนเขาอดไม่ได้ที่จะเผลอนึกไปถึงหนังสงครามที่มีกองทัพขนาดใหญ่วิ่งเข้ามาไม่มีผิด
However, the scene before him was something he found incredibly hard to accept. Wisana swallowed thick saliva with difficulty... a horde of brown wolves, hundreds of them, approached him in unison, creating a sound that shook the ground so violently that he couldn't help but think of a war movie featuring a large army charging in.

“วิศนะ พยายามหลบไปโจมตีไปนะ อย่าพลาดโดนเข้าเชียวล่ะ เลเวลระดับนายขืนโดนเข้าซักทีเตรียมกล่าวสวัสดียมโลกได้เลย อ้อ...ลืมบอกไปอีกอย่างถึงจะเป็นเกม แต่เวลาโดนโจมตีร่างกายมันจะชาๆ และรู้สึกเจ็บแปลบเหมือนจริงพอสมควรนะ แล้วถ้าหากโดนรุมตั้ง 100 กว่าตัวแบบนั้น...ฉันคงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่ามันจะรู้สึกเสียวซ่านแค่ไหน...”
"Visana, try to dodge and attack, okay? Don't get hit! At your level, if you get hit even once, you might as well say goodbye to the world. Oh... I forgot to mention, even though it's a game, when you get attacked, your body will feel numb and it hurts quite a bit, almost like real pain. And if you get surrounded by over 100 of them like that... I don't need to tell you how intense that feeling will be, right?"

“เป็นการให้กำลังใจที่ยอดเยี่ยมมาก เมย์” วิศนะแค่นเสียงตอบ
"That's a really great encouragement, May," Visna replied

“ใครเป็นคนก่อเรื่องล่ะยะ!” แม้เมษาแหวใส่ แต่ก็ยังส่งรอยยิ้มละไมให้เขา
"Who caused this trouble, huh!" Although Mesa shouted at him, she still gave him a gentle smile

“ฉันก็บอกแล้ว อยู่กับฉันจะมีแต่เรื่องซวยซะเปล่าๆ”
"I told you, being with me will only bring you bad luck."

“ทำไมล่ะ สนุกดีออก ไอ้เรื่องแบบนี้อยู่คนเดียวไม่มีวันได้เจอหรอกนะ จะบอกให้” คำพูดเจื้อยแจ้วเรียกสายตาชายหนุ่มให้ตวัดกลับมามอง แล้วสบเข้ากับดวงตากลมโตของสตรีตรงหน้า ใบหน้าน่ารักยังคงฉาบด้วยรอยยิ้มสดใสอยู่เหมือนเคย จนวิศนะอดไม่ได้ที่จะยิ้มกลับไป แม้จะไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาจะยังยิ้มออก
"Why not? It's fun! You’ll never experience something like this alone, just so you know." The cheerful words caught the young man's attention, making him turn to look back and meet the round eyes of the woman in front of him. Her cute face was still adorned with a bright smile as always, causing Wisna to smile back involuntarily, even though he couldn't believe that he was still able to smile in such a situation

“ได้เวลาลุยแล้ว คุณพี่!”
"It's time to get to work, big brother!"

“ตายเป็นตายโว้ย!”
"Die if you must!"

ว่าแล้วทั้งสองก็ออกตัวพุ่งเข้าใส่กองทัพสุนัขสีน้ำตาลด้วยความรวดเร็วท่ามกลางสายตาของเพลเยอร์คนอื่นๆ ที่ได้แต่จ้องตาโตเท่าไข่ห่านด้วยไม่คิดว่าจะมีใครบ้าระห่ำพอจะไปบู้กับฝูงมอนสเตอร์เยอะนรกแบบนั้นได้ ขนาดเลเวล 40 มาเจอเข้าแบบนี้ยังช็อคเลย โดนกัดเข้าตัวละทีสองทีก็มีหวังดับดิ้นแล้ว อย่าว่าแต่จะกระดิกตัวเลย!
Then both of them charged at the army of brown dogs with great speed, amidst the wide-eyed stares of other players who could only gawk in disbelief, not thinking anyone would be crazy enough to confront such a horde of monsters. Even at level 40, encountering this was shocking; getting bitten once or twice could mean certain death. Let alone moving at all!

ชั่วจังหวะหนึ่งที่สมองแปลงภาพร่างมนุษย์สองคนและกองทัพสุนัขที่ต่างพุ่งเข้าใส่กันกลายเป็นภาพสโลว์โมชั่น
For a moment, the brain transformed the image of two human figures and a pack of dogs charging at each other into a slow-motion scene

ตูม!!!
Boom!!!

ตั้งแต่วินาทีแรกที่เข้าประจัญบาน วิศนะใช้อาวุธติดตัวที่เรียกว่าบาทายันโครมเข้าใส่หมาน้อยผู้โชคร้ายเข้าตัวหนึ่งตายคาทีไป ส่วนเมษาก็เริ่มด้วยการกราดกระสุนปืนในมือระดมยิงไม่เลี้ยงจนปลอกกระสุนหลายนัดกระเด็นออกมาจากลำกล้องจนควันขึ้น!
From the very first second of the battle, Wisana used a weapon called Batayan Krom to strike a poor little dog, killing it instantly. Meanwhile, Mesa began by firing indiscriminately with the gun in hand, causing several spent cartridges to eject from the barrel as smoke rose!

“โว้ว! เยอะจริงๆ เลยว้อย!” วิศนะโวยลั่น หลังจากเขาหลบการโจมตีของมอนสเตอร์ตัวหนึ่งได้ ก่อนจะใช้หลังมือฟันฉับเข้าที่ลำคอของอีกตัวจนมันสลายคามือไป
"Wow! That's really a lot!" Wisana shouted after he dodged an attack from one monster, then used the back of his hand to slash at the neck of another until it disintegrated in his grip

“ถ้าว่างจะบ่นนัก ก็เอาเวลาไปฆ่าตัวอื่นต่อเถอะ ...ว้าย!”
"If you're going to complain so much when you're free, then go spend your time killing other people instead... Yikes!"

“เมย์!”
"May!"

“ไม่เป็นไร แค่ถากๆ น่ะ” เมษาร้องตอบพลางลั่นไกใส่หมาป่าที่กระโจนเข้าทำร้ายเธอเมื่อครู่
"It's okay, just a scratch," Mae Sar said as she pulled the trigger at the wolf that had jumped to attack her moments ago

สงครามห้ำหั่นระหว่างเพลย์เยอร์และมอนสเตอร์ยังคงดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด วิศนะพยายามเอี้ยวตัวหลบการโจมตีเป็นชุดอย่างเอาเป็นเอาตาย และใช้การเคลื่อนไหวอันเฉียบคมจัดการกับเจ้าบราวฮาวน์ไปได้แล้ว 8 ตัว โดยไม่มีเจ้าหมาตัวไหนสามารถเฉียดโดนเขาได้แม้แต่ปลายแขนเสื้อ
The fierce battle between players and monsters continues unabated. Visna tries to dodge a relentless series of attacks and uses sharp movements to take down 8 Brown Hounds, with not a single dog coming close to grazing the hem of his sleeve

เมษาเองก็ไม่น้อยหน้า หญิงสาวพยายามกันตัวเองไม่ให้อยู่ใต้วงล้อมของศัตรูโดยการรักษาระยะห่าง พลางไล่ยิงทิ้งไปทีละตัว หากโดนกระโจนเข้าใส่ เธอก็อาศัยความชำนาญในการหลบหลีกเบี่ยงตัวเพียงเล็กน้อย ก่อนยกลำกล้องยิงใส่เจ้าตัวที่อยู่ใกล้สุดเป็นอันดับแรก จนถึงตอนนี้เธอเก็บสะสมแต้มไปแล้ว 15 ตัว
Maysa was not to be outdone either. The young woman tried to keep herself from being surrounded by the enemy by maintaining her distance, shooting them down one by one. If they lunged at her, she relied on her skill to dodge slightly before raising her weapon to shoot the nearest one first. By now, she had accumulated 15 points

“เป็นไงบ้าง วิศนะ!” เจ้าหล่อนร้องถาม หลังจากเก็บศพเพิ่มได้อีกตัว
"How is it, Visana!" she exclaimed after collecting another body

“ยังไหว!” อีกเสียงเอ่ยตอบ ก่อนจะกระโดดหลบโดยใช้ร่างบราวฮาวน์ตัวหนึ่งเป็นฐาน
"Still okay!" another voice replied before jumping aside using one of the brown hounds as a base

“มีเยอะแบบนี้ฉันไม่มั่นใจว่ากระสุนฉันจะพอรึเปล่า...” เมษากล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
"I'm not sure if I have enough bullets with this many..." Meisa said with a worried tone.

“อะไร! เธอซื้อของมาตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ!”
"What! Didn't you buy a lot of things?"

“ใช่ ...แต่ฉันหมายถึงกระสุนในแม็กกาซีนน่ะ ถ้าหมดแล้วมันต้องใช้เวลาเปลี่ยนใหม่สามวินาทีน่ะสิ” พูดจบเธอก็ลั่นไกยิงสุนัขป่าที่กระโจนเข้าใส่ตายไปอีกสองตัว ส่วนวิศนะที่หมุนเตะด้วยท่าเทวันโด้เสร็จไปอีกหนึ่ง แล้วจึงหันไปตะโกนตอบ
"Yes... but I mean the bullets in the magazine. If they run out, it takes three seconds to reload," she said, then pulled the trigger, shooting two more wild dogs that lunged at her. Meanwhile, Visana finished a spinning kick with a taekwondo move, then turned to shout back.

“ตอนจะเปลี่ยนกระสุน เธอก็ฉากหนีออกไปจากจุดตะลุมบอนก่อน เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง”
"When it's time to change the bullets, she will escape from the chaos first. I'll handle it myself."

“ไม่เอา!” เมษาเอ่ยแย้งเสียงสูง ก่อนก้มตัวหลบมอนสเตอร์ที่กระโดดเข้าใส่ได้อย่างฉิวเฉียด
"No way!" Maesa exclaimed in a high voice before bending down to narrowly avoid the monster that jumped at her

“ทำไมล่ะ!” ชายหนุ่มตะโกนถามอย่างหงุดหงิด เพราะเขาเองก็แทบจะเบี่ยงตัวหลบไม่ทันเหมือนกัน
"Why?!" the young man shouted in frustration, as he himself barely managed to dodge in time

“ฉันมีแผนที่ดีกว่านั้น”
"I have a better plan than that."

“แผน? ลองว่ามาซิ ...ว้อยไปไกลๆ บาทาหน่อยสิโว้ย!” เสียงห้าวโวยวายลั่นหลังจากกระโดดหลบร่างเจ้าตูบสองตัวให้พุ่งชนกันเองจนสลบแอ้งแม้งไปอีกสอง
"Plan? Try it... get lost far away, will you!" The hoarse voice shouted after jumping to avoid the two dogs, causing them to crash into each other and knock themselves out.

“นายช่วยถ่วงเวลาให้ฉันซัก 1 นาทีได้มั้ย..?” คำของ่ายๆ ที่คนฟังตาแทบเหลือก
"Can you help me stall for a minute...?" A simple phrase that makes the listener's eyes nearly bulge.

“อะไรนะ!” พอได้สติก็ร้องเสียงหลง “เธอจะให้ฉันสู้อยู่คนเดียวตั้งหนึ่งนาทีเชียวเหรอ แบบนั้นฆ่ากันให้ตายไปเลยง่ายกว่าเยอะเลย เมย์!”
"What!?" Once she regained her composure, she exclaimed, "You want me to fight alone for a whole minute? It would be much easier to just kill each other! May!"

“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ววิศนะ ถ้านายอยู่ได้นานเกิน 1 นาที รับลองเลยว่าเราชนะแน่ ถ้าหากนายตายขึ้นมา ฉันชุบชีวิตให้ได้แน่ ไม่ต้องกลัวหรอก แต่ถ้าฉันตายนี่สิ รับรองมรณะแน่!”
"There are no other options, Visana. If you can last more than 1 minute, I guarantee we will win. If you die, I can definitely bring you back to life, so don't worry. But if I die, I can assure you it's the end!"

คนโดนแจกแจงเหตุผลถึงกับชะงักกึก ร่างสูงเริ่มหันหลังวิ่งหลบฉากศัตรูอย่างเดียวโดยมีบราวฮาวน์หลายสิบตัวที่เปลี่ยนเป้าหมายหันมาจ้องเล่นงานเขาแทนที่เมษา เนื่องจากเขาเป็นพวกโจมตีระยะประชิดจะผิดกับเมษาที่โจมตีไปถอยไป ทำให้ระยะการโดนเพ่งเล็งจากศัตรูค่อยๆ หายไปด้วย
The person was stunned by the explanation. The tall figure began to turn and run away from the enemy, with dozens of Browhounds shifting their focus to attack him instead of Maesa. Since he was a close-range attacker, it was different from Maesa, who attacked and then retreated, causing the enemy's targeting range to gradually diminish

“แต่ศัตรูเหลือตั้งเยอะ ฉันไม่มั่นใจว่าจะหลบได้หมด!”
"But there are still so many enemies left, I'm not sure I can dodge them all!"

“ไม่ต้องห่วง ฉันมั่นใจในตัวนาย!” พูดจบดวงหน้าขาวก็ฉีกยิ้มหวานจัดมาให้ ส่งให้คนหันไปมองได้แต่กะพริบตาปริบๆ ชายหนุ่มระบายลมหายใจ ก่อนจะเหยียดรอยยิ้มตอบ
"Don't worry, I believe in you!" After finishing the sentence, the fair-faced person broke into a sweet smile, causing others to turn and look, blinking in surprise. The young man exhaled before stretching a smile in response

“ตามสบายเลย สาวน้อย ไม่ต้องห่วงฉันจะทำอะไรก็ทำ”
"Take it easy, little girl. Don't worry, I'll do whatever I want."

“ดีล่ะ!” ว่าแล้วเมษาที่เพิ่งจะลั่นกระสุนนัดสุดท้ายสังหารหมาป่าให้สลายไปอีกตัวค่อยถอยฉากหนีออกจากสนามรบ แล้วจึงกระโดดขึ้นต้นไม้สูงต้นหนึ่งเพื่อกันว่าจะโดนลอบโจมตีทีเผลอ
"Alright!" said Mae, who had just fired the last shot to kill another wolf, as she retreated from the battlefield. She then jumped up into a tall tree to avoid being ambushed unexpectedly

หญิงสาวกวาดดวงตาสีเทากลมโตไปยังศัตรูเบื้องล่าง ก่อนริมฝีปากบางจะพึมพำคำพูดออกมาเบาๆ
The young woman swept her large gray eyes down to the enemy below before her thin lips whispered softly

Eagle Eye (เนตรอินทรี)
Eagle Eye

อีเกิ้ลอาย *ความสามารถพิเศษของอาชีพสายโจมตีระยะไกล สามารถใช้มองหาจุดอ่อนและเพิ่มประสิทธิภาพของการโจมตีให้แม่นยำยิ่งขึ้น นอกจากนี้ยังพัฒนาความสามารถของดวงตาให้เห็นภาพทุกอย่างช้าลงไป 0.05 วินาที
Eagle Eye *A special ability of the ranged attack class that allows the user to spot weaknesses and enhance the accuracy of attacks. Additionally, it develops the ability of the eyes to see everything at a slowed rate of 0.05 seconds.

เสี้ยววินาทีต่อมา รูม่านตาดำบนนัยน์ตากระจ่างใสก็ขยายตัวออกแล้วจึงบิดตัวเข้าหากันจนมีลักษณะคล้ายกับดวงตาของสัตว์
A split second later, the black pupils in the bright eyes expanded and then twisted towards each other, resembling the eyes of an animal

“52 ไม่สิ 64 ตัว”
"52 no, 64 characters"

เมษานับจำนวนของศัตรูในใจได้อย่างรวดเร็ว เพราะสกิลพัฒนาประสาทการมองเห็นทำให้เธอสามารถตัดสินใจสิ่งต่างได้เร็วขึ้นด้วย มือเรียวกำอาวุธคู่ใจในมือแน่น ก่อนเล็งปลายกระบอกปืนไปยังสมรภูมิเบื้องล่าง พร้อมกับเอื้อนเอ่ยคำพูดบางอย่างแผ่วเบา
April quickly counted the number of enemies in her mind, as her skill in enhancing her vision allowed her to make decisions faster. Her slender hand gripped her beloved weapon tightly before aiming the barrel at the battlefield below, while softly uttering a few words

Rainy Shot <กระสุนพิรุณคลั่ง>
Rainy Shot

เรนนี่ช็อต *ท่าโจมตีของอาชีพสายโจมตีระยะไกล สามารถโจมตีศัตรูได้หลายตัว โดยพลังโจมตีจะถูกบั่นทอนไปตามจำนวนของศัตรู ใช้เวลาชาร์ต 1 นาทีต่อการยิงหนึ่งครั้งไม่มีดีเลย์ในการยิง สามารถหน่วงสกิลได้
Renny Shot *The attack stance of the ranged attack profession can hit multiple enemies, with the attack power being reduced according to the number of enemies. It takes 1 minute to charge for one shot with no delay in firing. Skills can be delayed.

ในพริบตาลำแสงสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้นที่ลำกล้องปืนของเมษาแสดงถึงการชาร์ตพลังในการโจมตี แม้ใบหน้าสวยจะยังสงบนิ่งเหมือนไร้ซึ่งความวิตกใดๆ ทว่าสายตาที่ทอดมองไปยังวิศนะนั้นกลับเปี่ยมด้วยความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
In an instant, a bright beam of light appeared at the barrel of Meisa's gun, indicating a charge for the attack. Although her beautiful face remained calm as if devoid of any worry, the gaze directed at Wisana was clearly filled with concern

หากแต่ยิ่งนานเข้า เธอชักเริ่มอยากจะเปลี่ยนใจ
However, as time went on, she began to want to change her mind

“หมอนี่...” เสียงหวานหลุดปากพูดออกมาอย่างลืมตัว
"This guy..." a sweet voice slipped out unconsciously.

เจ้าของร่างสูงที่ตกเป็นเป้าโจมตีของฝูงสุนัขคลั่งยังสามารถยิ้มแย้มด้วยสีหน้าสนุกสนานระคนตื่นเต้นจนคนมองเห็นยังสัมผัสได้อย่างน่าแปลก และที่สำคัญ แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่มีสุนัขตัวไหนสามารถเฉียดกรายเข้าไปสัมผัสตัวเขาได้เลยแม้แต่น้อย
The owner of the tall figure, who had become the target of a pack of rabid dogs, could still smile with a cheerful expression mixed with excitement, which was strangely palpable to onlookers. Most importantly, even at this moment, not a single dog could come close enough to touch him at all

ทักษะการต่อสู้ หรือปฏิกิริยาตอบสนองอันยอดเยี่ยมอะไรกัน...
Combat skills or excellent reflexes, what are they...

ไอ้แบบนี้มันสัญชาตญาณระดับเหนือมนุษย์ไปแล้ว!
This kind of thing is already a superhuman instinct!

“โว้ว เกือบไปๆ!” และอีกครั้งที่เขาแสดงให้เห็นถึงความอัจฉริยะของตัวเองโดยการเอี้ยวตัวหลบด้วยท่าทางผิดมนุษย์ ซึ่งเมษาต้องเลิกคิ้วสูง
"Wow, that was close!" And once again, he demonstrated his genius by twisting his body to dodge in an inhuman manner, which made Maesa raise her eyebrows high

“สุดยอด!”
"Awesome!"

ไม่ใช่เสียงของเธอ แต่เป็นเจ้าพวกผู้เล่นคนอื่นที่มองอยู่ห่างๆ
It's not her voice, but those other players watching from a distance

“ยอดไปเลย หลบได้ไงวะนั่น ไวหยังกะลิง!”
"Awesome! How did you dodge that? Quick like a monkey!"

“อย่าให้โดนนะคะ พี่ชาย เจ๋งจริงๆ”
"Don't let it hit, okay? Big brother, that's really cool."

“ท่าเหมือนมาธาดอร์หลบกระทิงเลยว่ะ”
"It looks like a matador dodging a bull."

เมษาถึงกับยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำชมไม่หยุดปากจากผู้เล่นคนอื่นๆ ...แม้พวกนั้นจะไม่ได้ชมเธอ แต่เธอก็ดีใจที่สายตาเธอมองคนไม่ผิด
May smiled broadly upon hearing the endless compliments from the other players... Even though they weren't praising her, she was happy that her judgment of people was not wrong.

“ไม่ใช่คมในฝักอย่างเดียวนะเนี่ย ....คมกริบมากๆ เลยด้วย” เมษาเปรยยิ้มๆ
"It's not just a sharp blade in a sheath... it's really very sharp," Maysa said with a smile.

เวลาจวนจะครบหนึ่งนาที วิศนะกลับยิ่งรู้สึกสนุกมากขึ้น แต่คงไม่ยืดออกมานานนัก เพราะตอนนี้บราวฮาวน์ทั้ง 64 ตัวต่างร่วมมือร่วมใจเล่นงานเขาเป็นทางเดียว จนลำพังเขาชักจะต้านไม่ไหว เมื่อถูกพุ่งโจมตีจากรอบด้าน สติก็ยิ่งต้องมีมากขึ้น เพราะถ้าหากพลาดแม้นิดเดียวคงได้ตายสมใจแน่ๆ !
As the time was about to reach one minute, Wisana felt even more excited, but it probably wouldn't last long because now all 64 Brown Hounds were working together to attack him from all sides, and he was starting to struggle to hold them off. With attacks coming from every direction, he needed to be even more focused, because if he made even the slightest mistake, he would surely die as he wished!

...และแล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลง
...and then the wait was finally over.

ครบหนึ่งนาทีพอดี!
Exactly one minute!

“วิศนะ อยู่เฉยๆ นะ!” เสียงตะโกนของเมษาดังขึ้น ก่อนร่างบอบบางจะกระโดดจากต้นไม้ขึ้นไปลอยอยู่กลางอากาศ สองมือกดปากกระบอกปืนลงไปยังกลางสนามรบ
"Visana, stay still!" Maesa's voice shouted, before her delicate figure jumped from the tree and floated in mid-air, her two hands pressing the barrel of the gun down into the battlefield

“เรนนี่ช็อต!”
"Renny shot!"

เสี้ยววินาทีต่อมา ลำแสงสีฟ้าอ่อนพุ่งตรงออกจากกระบอกปืนทั้งสองข้างกลายไปรวมเป็นก้อนกลมๆ เรืองแสงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่สุดท้ายมันจะแตกตัวเป็นลำแสงทั้ง 64 เส้นพุ่งตรงเข้าโจมตีบราวฮาวน์ทุกตัวที่อยู่เบื้องล่าง!
A fraction of a second later, a soft blue beam shot straight out from both barrels, merging into a glowing sphere for a moment before finally breaking apart into 64 beams that shot directly to attack every Brawlhound below!

“เฮ้ย!” วิศนะร้องเสียงหลง ก่อนก้มตัวลงหลับตาปี๋ พยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ จังหวะเดียวกับที่ลำแสงสีฟ้านั่นพุ่งเข้าทะลวงร่างของเจ้าสุนัขสีน้ำตาลทุกตัวอย่างพร้อมเพรียงก่อให้เกิดเสียงทำลายล้างดัง
"Hey!" Wisana shouted in surprise before bending down and closing his eyes tightly, trying to stay as still as possible. At the same moment, the blue beam shot through the bodies of all the brown dogs simultaneously, creating a loud destructive sound

ตูม!!!
Boom!!!

และแล้วฉากสงครามก็สิ้นสุดลงพร้อมกับฝุ่นควันที่ลอยตัวตลบอวลปกคลุมร่างของนายวิศนะที่ยังยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่เดิมในสภาพมอมแมมไม่ต่างกัน นัยน์ตาสีอำพันปิดสนิท มือสองข้างถูกยกขึ้นป้องร่างกายด้วยกลัวว่าจะบาดเจ็บ ครั้นพอเสียงทุกอย่างเริ่มเงียบลงเจ้าตัวจึงค่อยๆ ปรือตาขึ้นมอง
And then the scene of war came to an end along with the dust and smoke that hovered and enveloped Mr. Wisana, who still stood motionless in the same spot, in a state of disarray. His amber eyes were tightly closed, and his hands were raised to protect his body, fearing injury. As the sounds began to quiet down, he slowly opened his eyes to look

“โอโห สุดยอด” วิศนะหลุดอุทานด้วยอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าร่างของบราวฮาวน์ทั้ง 64 ตัวนั้นค่อยๆ สลายไปกลายเป็นธุลีพร้อมๆ กับภูเขาไอเท็มที่โผล่ขึ้นมาแทนที่
"Wow, incredible!" exclaimed the witness in surprise when seeing the entire 64 bodies of the Brahms gradually dissolve into dust, along with the emergence of the Item Mountain that took their place

“ผู้เล่นวิศนะสามารถฆ่าบราวฮาวน์ได้ 87 ตัว ได้รับค่าประสบการณ์บวกโบนัสเป็นจำนวน 6720”
The player with vision can kill 87 Brahmin and received 6720 experience points plus bonus

“ผู้เล่นวิศนะได้รับการเลื่อนความสามารถเป็นระดับ 10”
The player's abilities have been raised to level 10

สิ้นเสียงจินนี่ เจ้าตัวก็เผลอทำเสียงออกมาคล้ายๆ หูย~ ก่อนเริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ พอเห็นซากของไอเท็มที่กองอยู่เกลื่อนกลาดแล้วก็พอจะเข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้รับค่าประสบการณ์มากมายถึงขนาดนั้น ตอนนั้นเองที่ขาแข้งมันก็เริ่มอ่อนแรงลงเป็นครั้งแรก วิศนะจึงทรุดลงไปนั่งแปะกับพื้นอย่างคนหมดสภาพ
The sound of Jinny disappeared, and she unconsciously made a sound like "Huy~" before starting to look around. When she saw the scattered remains of the item, she could understand why he had received so much experience. At that moment, her legs started to weaken for the first time, and Visana collapsed onto the ground, sitting like someone exhausted

“เลเวลขึ้นพรวดๆ เลยนะพี่ชาย”
"Suddenly leveled up, brother."

เมื่อเงยหน้าไปพบคู่หูร่วมปาร์ตี้กำลังยืนส่งยิ้มแป้นให้ ชายหนุ่มก็ถึงกับร้องเสียงหลง
When he looked up and saw his party partner standing there with a big smile, the young man couldn't help but exclaim

“เธอทำได้ยังไงเนี่ย ยิงทีเดียวตายยกฝูงเลย?”
"How did you do that? You took them all out with one shot!"

“ก็ความสามารถของอาชีพฉันนั่นแหละ” เธอตอบสั้นอย่างไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญนัก
"It's just the ability of my profession," she replied briefly, as if it weren't very important

“เธอนี่ยอดไปเลยแฮะ”
"You are really amazing!"

“ที่ยอดน่ะมันนายต่างหาก” เมษาสวนขึ้นมา “ผู้เล่นมือใหม่อะไรกันหลบศัตรู 60 กว่าตัวได้หน้าตาเฉย ...ไม่สิ หลบไปหัวเราะคิกคักไปอีกต่างหาก”
"That top part is just you," Meisa interjected. "What kind of newbie player can casually dodge over 60 enemies... no, not just dodge, but laugh and giggle while doing it?"

คำพูดเป็นชุดทำเอาคนโดนชมได้แต่เกาหน้าแกรก พลางยิ้มเจื่อน
The words were a set that made the person being praised only scratch their face awkwardly while giving a faint smile

“แบบนี้ ต่อไปนายคงระดับขึ้นพรวดๆ แน่เลย วิศนะ ถึงวิธีการเก็บเลเวลของนายมันจะบ้าระห่ำไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็ต้องยอมรับนะว่านายเนี่ยใจเด็ดเป็นบ้า”
"Like this, you’ll definitely level up quickly from now on. Visana, even though your method of leveling up is a bit reckless, I have to admit that you’re incredibly bold."

“เธอก็เหมือนกัน” พูดพลางยิ้มกลับ “ขนาดอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นยังอุตส่าห์คิดแผนเสี่ยงๆ แบบนี้ออกมาได้อีกนะ ถ้าไม่ได้เธอสงสัยฉันจะแย่แฮะ”
"You too," she said with a smile. "Even in a situation like that, you still managed to come up with such a risky plan. If it weren't for you, I would be in big trouble."

หญิงสาวกระตุกรอยยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเช่นนั้น
The young woman twitched the corner of her mouth into a smile upon hearing that

“รู้รึเปล่าว่าแผนนั้นถ้าเป็นคนอื่นไม่มีทางทำสำเร็จหรอก”
"Do you know that plan would never succeed if it were someone else?"

“แหะๆ ...ไม่รู้สิ ฉันก็คงจะมีดีแค่หลบเก่งล่ะมั้ง” วิศนะเปรยพลางหัวเราะเบาๆ ส่งให้คนมองได้แต่พ่นลมเบาๆ คล้ายติดจะหมั่นไส้นิดๆ
"Hehe... I don't know, I guess I'm just good at hiding," Wisana said with a soft laugh, causing the onlooker to exhale lightly, seemingly a bit annoyed.

แปะๆๆ แปะๆๆ
Tap tap tap tap

จู่ๆ เสียงปรบมือก็ดังขึ้นมารอบๆ ตัว เรียกสายตาทั้งคู่ให้หันกลับไปมอง จึงพบว่าบัดนี้พวกเขาถูกรายล้อมด้วยเหล่าผู้เล่นมือใหม่หลายสิบที่ต่างส่งรอยยิ้มและสายตาชื่นชมมาให้ในความสามารถ รวมไปถึงความบ้าระห่ำของสองคนนี้ที่อาจจะสติไม่ดีก็ได้ ถึงได้อุตริไปลากบราวฮาวน์ออกมาทั้งแมพแบบนั้น
Suddenly, applause erupted all around them, drawing both of their gazes back. They found themselves surrounded by dozens of novice players, all smiling and looking at them with admiration for their skills, as well as for the reckless daring of these two, who might not be in their right mind for dragging a brown hound out across the entire map like that

แต่ถึงยังไงก็ตาม จะเป็นความว่องไวของผู้ชายที่ชื่อวิศนะก็ดี
But anyway, it will be the agility of the man named Wisana

หรือจะเป็นไหวพริบกับความเยือกเย็นของผู้หญิงที่ชื่อเมย์ก็ดี
Or it could be the wit and composure of a woman named May

โดยสรุปแล้วเจ้าสองคู่หูคู่บ้าต่างได้รับความดีความชอบกันไปเต็มๆ!
In summary, those two crazy partners have both received full credit!

“ผู้เล่นวิศนะได้รับค่าชื่อเสียเพิ่มขึ้นเป็นระดับ 15”
"The player Visana has increased their reputation level to 15."

“โอ๊ะ....อะไรอีกล่ะเนี่ย?” วิศนะเปรยขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงจินนี่บอกว่าระดับชื่อเสียงของเขาเพิ่มขึ้น
"Oh... what now?" Wisana remarked upon hearing Jinny say that his reputation level had increased.

“นั่นเป็นค่าชื่อเสียงไงพี่ชาย ถ้าหากมีคนชื่อชมและขอจดจำนายเอาไว้แบบนี้ นายก็จะได้รับค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้นยังไงล่ะ”
"That's the value of reputation, brother. If someone praises you and wants to remember you like this, you'll gain more reputation, won't you?"

“...หมายความว่าไง”
"...What does that mean?"

“ก็หมายความว่าคนพวกนี้ขอบคุณนายที่นายไม่ลากพวกบราวฮาวน์ไปโจมตีพวกเขายังไงล่ะ ...แล้วเขาก็ชื่นชมในความสามารถของนายด้วยนะ”
"It means that these people are thanking you for not leading the Brown Hounds to attack them... and they also admire your abilities."

ได้ยินเช่นนั้นชายหนุ่มก็อึ้งขึ้นมาเล็กๆ ทว่าก่อนที่จะได้หันหน้ากลับไปมองเหล่าเพลย์เยอร์ด้วยสีหน้าแปลกใจไม่น้อย มือของเมษาก็ถูกยื่นมาให้เขาดึงตัวลุกขึ้น
Hearing that, the young man was momentarily taken aback. However, before he could turn back to look at the players with a surprised expression, Maysa's hand was extended to help him get up

“เป็นฮีโร่แล้วอย่ามัวแต่นั่งจุมปุ๊กแบบนี้สิ ลุกขึ้นมาทักทายพวกเขาหน่อยเร็ว!” น้ำเสียงสดใสของเมษาเรียกรอยยิ้มให้ประดับบนใบหน้าดูดีของชายหนุ่ม ร่างสันทัดยันตัวลุกขึ้นยืน แล้วจึงหันไปโคลงศีรษะรับกับเสียงปรบมือรอบๆ ด้วยท่าทีเคอะเขินเล็กๆ
"Now that you're a hero, don't just sit there like that! Get up and greet them quickly!" The cheerful tone of Maesa brought a smile to the handsome young man's face. He stood up and then turned to nod in response to the applause around him, looking a bit shy

“เอาล่ะ เรามาช่วยกันเก็บของเถอะ วิศนะ ถึงเมืองเมื่อไหร่ คงได้หลายตังค์อยู่” คำพูดของคนข้างกายเรียกสติของเขาให้กลับมา นัยน์ตาสีน้ำตาลใสเบือนมาสบดวงตาสีเทาคู่สวย ก่อนน้ำเสียงห้าวทว่าจริงจังจะเอ่ยขึ้นเรียบๆ
"Alright, let's help each other pack. When will Visana arrive in the city? We should make some good money." The words of the person beside him brought his focus back. His clear brown eyes turned to meet the beautiful pair of gray eyes before a rough yet serious voice spoke up calmly

“เมย์..”
"May.."

“หือ..?”
"Huh..?"

“ไอ้เกมไพรด์เนี่ยก็สนุกดีนะ” คำพูดที่สาวน้อยหน้าหวานแค่นหัวเราะหึ
"The Pride game is actually quite fun," said the sweet-faced girl with a chuckle

“ก็แหงอยู่แล้วล่ะ พี่ชาย” เจ้าหล่อนว่าพลางส่งรอยยิ้มหวานเลี่ยน กับสายตาเอาเรื่องมาให้ “...แต่ไอ้วิธีการเก็บเลเวลบ้าระห่ำแบบเมื่อกี้ ขอเป็นนานๆ ครั้งนะ ให้ทำบ่อยๆ สงสัยไม่ได้แก่ตายแน่เลย”
"Of course, big brother," she said with a sweet smile and a teasing look. "...But that crazy leveling method from earlier, let's keep that to just once in a while. If we do it often, I might just die of old age."

Stage 5

กิจกรรมล่าลอร์ดอินเฟอร์โน่!
Lord Inferno Hunt Activity!

จากความวุ่นวายภายใต้แสงตะวัน ไม่ช้าดวงจันทร์ก็เบียดตัวขึ้นมาแทนที่ได้รวดเร็วราวกับการพลิกหน้ากระดาษ ...แสงสว่างสีนวลของจันทราทอดลำแสงละมุนตาสู่พื้นที่โล่งตาของทุ่งหญ้าสั้นที่มีต้นไม้ใหญ่น้อยเรียงรายอยู่ประปราย ท่ามกลางลำแสงสีเงินยามค่ำคืนปรากฏร่างของหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังนั่งล้อมกองไฟเล็กๆ ที่มีเสียงไม้ดีดตัวดังเปรี๊ยะแว่วขึ้นมาคู่กับเสียงจักจั่นร้องเรียกฟังรื่นหู ฝ่ายชายหนุ่มที่ดูอารมณ์ดีจัดกำลังเอนตัวนอนพลางใช้มือยันร่างไว้ดูน่าผ่อนคลายเป็นที่สุด
From the chaos under the sunlight, soon the moon quickly squeezed itself into place as if flipping a page... The soft, pale light of the moon cast a gentle beam onto the open area of the short grass, where trees of various sizes were scattered. Amidst the silver light of the night, the figures of a young couple appeared, sitting around a small campfire, with the sound of wood snapping mingling with the pleasant calls of cicadas. The young man, looking quite cheerful, was leaning back, lying down while propping himself up with his hand, appearing utterly relaxed.

“ไม่นึกว่าในเกมมันมีอาการเหนื่อยแบบนี้เหมือนกันนะ” วิศนะเปิดการสนทนา ได้ยินเช่นนั้นเมษาที่กำลังนั่งนับจำนวนไอเท็มในหน้าต่างของเธอก็ช้อนตาขึ้นมองพร้อมระบายรอยยิ้มหวานน่ารัก
"I didn't think there would be fatigue like this in the game," Wisana started the conversation. Hearing that, Meisa, who was sitting counting the number of items in her window, looked up with a sweet, cute smile

“มันเป็นผลกระทบของความอ่อนล้าสะสมน่ะ” เธอว่า “ยิ่งนายออกแรงมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งเพลียได้ง่าย วิธีที่จะแก้ไขอาการอ่อนล้าก็คือการนอนหลับพักผ่อนซักสองชั่วโมง หรือไม่ก็กิน น้ำยาพิ๊กซี่ (Pixie Potion) มันจะทำให้นายกลับมามีแรงอีกครั้งหนึ่งเหมือนกัน”
“It’s the effect of accumulated fatigue,” she said. “The more effort you put in, the easier it is to get tired. The way to remedy fatigue is to sleep for about two hours, or to drink Pixie Potion which will also help you regain your energy.”

“แล้วเธอไม่มีเหรอ เมย์?”
"Don't you have any, May?"

“มีอยู่ สิบห้าขวดได้นะ” เมษาตอบยิ้มๆ แล้วจึงก้มหน้าก้มตานับจำนวนน้ำยาในหน้าต่างต่อไป
"There are fifteen bottles available," Meisa replied with a smile and then continued to count the amount of liquid in the window

“อ้าว แล้วทำไมเราไม่ใช้แล้วไปเก็บเลเวลต่อล่ะ” ได้ยินแบบนั้นเจ้าหล่อนก็หัวเราะคิก
"Well, then why don't we just use it and continue leveling up?" Upon hearing that, she giggled

“ใจเย็นๆ สิจ๊ะ พี่ชาย น้ำยานี้เราเก็บไว้ใช้ในเวลาฉุกเฉินดีกว่านะ เพราะไอ้อาการเหนื่อยล้าสะสมเนี่ยมันก็เกิดขึ้นได้เวลานายโดนโจมตีหรือวิ่งมากๆ เหมือนกัน อีกอย่างตอนนี้เรานอนพักในแค้มป์นี้ให้สบายดีกว่า อย่าออกไปเสี่ยงต่อสู้กับมอนสเตอร์ตอนกลางคืนเลย”
"Calm down, okay? Brother, we should save this potion for emergencies because this accumulated fatigue can happen when you're attacked or run a lot too. Besides, it's better for us to rest comfortably in this camp right now. Don't go out risking a fight with monsters at night."

“ทำไมล่ะ?” วิศนะถามอีก
"Why?" Visana asked again

“ก็มอนสเตอร์ตอนกลางคืนมันจะโหดกว่ามอนสเตอร์ตอนกลางวันน่ะสิ แล้วแถวนี้ก็ชอบมีพวกตัวแสบๆ ออกมาเพ่นพ่านเยอะซะด้วย ขืนนายคึกมากๆ เกิดไปจ๊ะเอ๋กับพวกมันเข้ามีหวังได้ลงไปนอนกลิ้งแน่ๆ ...เพราะฉะนั้นเป็นเด็กดีแล้วนอนพักอยู่เฉยๆ นะคะ”
"Well, the monsters at night are tougher than the ones during the day. And around here, there are a lot of pesky creatures wandering about. If you get too excited and happen to run into them, you might end up rolling on the ground for sure... So, be a good kid and just rest quietly, okay?"

ได้ยินแบบนั้นวิศนะชักหน้ามุ่ย เรียกเสียงหัวเราะจากคนมองอีกรอบ
Hearing that, Wisana frowned, eliciting another round of laughter from those watching

“แล้วเราอยู่กลางแจ้งแบบนี้ ไอ้พวกมอนสเตอร์โหดๆ ที่เธอว่ามันจะไม่โจมตีเราเหรอ?”
"Then if we are out in the open like this, those brutal monsters you mentioned won't attack us, will they?"

“ไม่หรอก” เมษาตอบ “เห็นกองไฟที่ฉันจุดอยู่นี่หรือเปล่าล่ะ มันเป็นไฟไล่มอนสเตอร์ระดับ C มันจะทำให้มอนสเตอร์ที่มีเลเวลไม่เกิน 40 ไม่สามารถเข้ามาใกล้ได้ เพราะฉะนั้นไม่มีอะไรต้องห่วงหรอก แล้วอีกอย่างถ้ามีอะไรเกิดขึ้น จินนี่ของนายที่อัพเกรดเป็นระดับ D แล้วจะร้องเตือนเองล่ะ”
"No way," Meisa replied. "Do you see the campfire I've lit here? It's a C-level monster repellent fire. It will prevent monsters with a level of 40 or lower from getting close. So there's nothing to worry about. And besides, if anything happens, your upgraded D-level Ginny will alert you."

พอกล่าวถึงอ้างอิงอีกบุคคล วิศนะเลิกคิ้ว พลางอมยิ้มออกมาเล็กๆ
When mentioning another person, Wisana raised an eyebrow and smiled slightly

“จริงเหรอ จินนี่?”
"Really, Ginny?"

“แน่นอนค่ะ นายท่าน พักผ่อนให้สบายเถอะค่ะ ที่เหลือปล่อยเป็นหน้าที่ของจินนี่เอง”
"Of course, sir. Please rest comfortably. The rest is up to Ginny."

สิ้นคำ ชายหนุ่มก็เหลือบไปส่งยิ้มกับเมษาอย่างรู้กัน หลังจากที่จินนี่อัพเกรดตัวเองเสร็จแล้ว สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างชัดเจนก็คือคำพูดที่ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น น้ำเสียงเธอดูมีชีวิตชีวา แถมยังน่ารักขึ้นจมเลย!
As soon as he finished speaking, the young man glanced and smiled at Meisa as if they understood each other. After Ginny upgraded herself, the most noticeable change was her speech, which sounded much more natural. Her tone seemed lively, and she even became cuter!

“วันนี้นายท่านทำให้จินนี่แปลกใจมากเลยค่ะ จินนี่ใช้เวลาอัพเกรดแค่สองชั่วโมงแต่นายท่านสามารถเพิ่มความสามารถไปได้ถึงระดับ 13 เชียวนะคะ จินนี่รู้สึกดีใจจริงๆ”
"Today, you surprised Ginny a lot. Ginny only took two hours to upgrade, but you managed to increase the ability to level 13. Ginny is really happy."

“เหรอ” วิศนะยิ้มกว้าง “...ฉันก็ดีใจที่เธอพัฒนาระดับขึ้นมาได้นะ”
"Really?" Wisana smiled widely. "...I'm glad that you've been able to improve your level."

“ไม่หรอกค่ะ นั่นเป็นเพราะว่าเจ้านายเป็นคนช่วยถึงทำให้จินนี่พัฒนาขึ้นมาได้ จินนี่รู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูกเลยค่ะ”
"No, that's because the boss helped, which is why Ginny was able to improve. Ginny feels so happy that she can't express it."

พอได้ยินจินนี่พูดเอาอกเอาใจไม่หยุด เมษาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะโพล่ง
As soon as Mei heard Jinny flattering her non-stop, she couldn't help but burst out laughing

“จินนี่นี่ปากหวานจังเลยแฮะ เห็นแบบนี้ฉันชักอยากจะอัพเกรด AI ของฉันบ้างซะแล้วสิ”
"Wow, Jinny has such a sweet mouth! Seeing this, I'm starting to want to upgrade my AI too."

“แน่นอน ก็จินนี่ที่น่ารักของฉันซะอย่าง” วิศนะยิ้มกว้าง “แล้ว AI ของเธอชื่ออะไรล่ะ ยังไม่แนะนำให้ฉันรู้จักบ้างเลย”
"Of course, it's my lovely Ginny," Wisana smiled widely. "So, what's the name of your AI? You haven't introduced me to it yet."

“ว่าไง อัล ออกมาแนะนำตัวให้เขารู้จักหน่อยสิจ๊ะ” เสียงใสว่าพลางดีดนิ้วเบาๆ ไม่นานนักก็มีหน้าต่างสีชมพูโผล่ขึ้นมาให้เห็นเป็นรูปกรอบสี่เหลียมเขียนเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษว่า ‘Albert’
"What's up, Al? Come out and introduce yourself to him, please." A cheerful voice said while lightly snapping her fingers. Before long, a pink window appeared, showing a rectangular frame with the English letters 'Albert' written on it

“สวัสดีครับ ท่านวิศนะ กระผมมีชื่อว่า อัลเบิร์ต หรือท่านจะเรียกผมว่า อัล เฉยๆ ก็ได้ครับ” เสียงคอมพิวเตอร์ดังขึ้นให้วิศนะพยักหน้ารับ
“Hello, Mr. Wisana. My name is Albert or you can just call me Al for short.” The computer's voice sounded, prompting Wisana to nod in acknowledgment.

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ อัล”
"Nice to meet you, Al."

“ขอรับ” สิ้นคำตอบรับ กรอบหน้าต่างบานใหญ่ก็หายวับไปทันควัน ทิ้งให้คนมองได้แต่กะพริบตาปริบๆ ก่อนส่งสายตาไปหาหญิงสาวข้างตัวอย่างขอคำอธิบาย
“Yes” Once the response was given, the large window frame vanished instantly, leaving the observer blinking in confusion before turning to the young woman beside him for an explanation.

“อัลเขาขี้อายน่ะ” เมษาตอบยิ้มๆ “ปรกติไม่ค่อยคุยกับใครนอกจากฉันหรอก”
"He's shy," Meisa replied with a smile. "He usually doesn't talk to anyone except me."

“AI มีนิสัยขี้อายได้ด้วยเหรอ?”
"Can AI be shy?"

“ได้สิ ก็เขาออกแบบโดยใช้บุคลิกของคนกว่าสองแสนคนเป็นต้นแบบเชียวนะ เพื่อทำให้ระบบ AI ออกมาสมบูรณ์และหลากหลายมากที่สุด อย่างจินนี่ของนายก็คงเป็นประเภทสาวปากหวานขี้อ้อนแน่ๆ เลย”
"Sure, because it was designed using the personalities of over two hundred thousand people as a model to make the AI system as complete and diverse as possible. Your Ginny is probably the type of sweet-talking, affectionate girl for sure."

วิศนะคิดตามแล้วจึงพยักหน้าเห็นด้วย ...ก็ขี้อ้อนจริงๆ นั่นแหละ
Visana thought for a moment and then nodded in agreement... they really are quite clingy.

“นี่ฉันเคยเจอพวก AI สายราชินีด้วยนะ”
"I have encountered those queen-type AIs before."

“หา มีด้วยเหรอ ไอ้ราชินีแบบ SM น่ะนะ?”
"Is there really such a thing as an SM queen?"

“ใช่แล้ว ...ขอบอกว่าเถื่อนได้ใจสุดๆ แหกปากด่าเจ้านายตัวเองเฉยเลย แต่ที่น่าขำคือไอ้ผู้เล่นคนนั้นดูจะมีความสุขที่โดนด่าชอบกลนะ ฉันเห็นแล้วขนลุกเลย”
"Yes... I have to say that it's incredibly bold to shout insults at your own boss like that. But what's funny is that the player seems oddly happy to be insulted. It gave me goosebumps when I saw it."

คนฟังถึงกับหัวเราะก๊าก พลางนึกโล่งอกที่จินนี่ของเขาเป็นพวกสาวน้อยธรรมดาขึ้นมาจับใจ เพราะถ้าขืนเขาเจอพวกบุคลิกเอาแต่ใจตัวเอง ทำตัวเป็นเจ้าแม่ หรือห้าวเป็นทอมบอย มีหวังเขาปวดหัวตุบๆ แน่
The listeners burst out laughing, feeling relieved that his Ginny was just an ordinary girl, because if he had encountered someone with a self-centered personality, acting like a diva or being a tomboy, he would definitely have a pounding headache

“แล้วทำไมเธอไม่อัพเกรดอัลบ้างล่ะ เมย์ เท่าที่เห็นนี่ยังไม่ได้อัพเกรดเลยใช่มั้ย?” วิศนะถาม
"Then why haven't you upgraded at all, May? From what I can see, you haven't upgraded at all, right?" Wisana asked

“ยังเลย” เมษาส่ายหน้า “ฉันกะจะอัพเกรดทีเดียวให้ระดับสูงไปเลย ...ปกติผู้เล่นคนอื่นเขาก็เล่นกันแบบฉันนั่นแหละ จะมีก็แต่นายที่เริ่มต้นอัพเกรด AI ก่อน แทนที่จะเก็บเงินเอาไว้ซื้อของให้ตัวเองใช้ ...พิลึกคนจริงๆ”
"Not yet," said Meisa, shaking her head. "I was planning to upgrade all at once to a high level... Normally, other players play like I do. You're the only one who started upgrading the AI first instead of saving money to buy things for yourself... Really strange person."

วิศนะเกาหน้าแกรก ไม่กล้าบอกถึงสาเหตุที่ตัวเองต้องการให้จินนี่อัพเกรดตัวเองเพื่อใช้ในการตามหาวรัญญาสาวน้อยที่เขาหลงรัก ฝ่ายเมษาเองก็รู้ดีว่าเขาคงจะมีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อยาก เจ้าหล่อนก็เลยไหวไหล่อย่างไม่ถือสา ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบเอาหมอนกับผ้าห่มออกมาจากหน้าต่างไอเท็ม
Visana scratched his face, not daring to reveal the reason he wanted Jinny to upgrade herself to help find the young girl Waranya, whom he was in love with. Maysa knew well that he probably had personal reasons for not wanting to share, so she let it slide without taking offense before reaching out to grab a pillow and blanket from the item window

“เอาเถอะ เดิมทีนายเองก็เพี้ยนอยู่แล้ว ..แค่บ้าขนาดไปขายกล่องดาวทองในราคาสี่หมื่น หรือไปท้าต่อยกับบราวฮาวน์ 100 กว่าตัวได้หน้าตาเฉยแบบนั้น การอัพเกรด AI ตั้งแต่แรกมันก็คงเป็นเรื่องขี้ผงแล้วล่ะ” พูดแล้วเธอก็โยนหมอนกับผ้าห่มไปให้
"Alright, you were already a bit crazy to begin with... just crazy enough to sell a golden star box for forty thousand or to challenge over a hundred brown hounds to a fight without a care. Upgrading the AI from the start must have been a trivial matter then." Saying that, she threw a pillow and blanket at him.

“นั่นเธอชมหรือด่าฉันเนี่ย...?” เขาถาม
"Are you praising me or insulting me...?" he asked.

“ก็ทั้งสองอย่าง” ตอบยิ้มๆ แล้วจึงก้มหยิบหมอนกับผ้าห่มของตัวเองออกมาบ้าง ส่วนวิศนะได้แต่พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ
"Both," he replied with a smile, then bent down to grab his own pillow and blanket, while Wisana could only let out a soft sigh

“พรุ่งนี้เราจะเดินทางไปที่เมืองหลวงทริสทานกัน เราคงจะถึงที่นั่นประมาณ 9 โมงเช้า ได้ละมั้ง เดี๋ยวฉันจะพานายไปที่สมาคมนักสำรวจ แล้วก็จะพาไปที่สำนักงานลงทะเบียนสายอาชีพ กว่าจะเสร็จเรื่องก็คงราวๆ บ่ายสามโมงได้เวลาที่ฉันจะออฟไลน์พอดี”
"Tomorrow we will travel to the capital city of Tristan. We should arrive there around 9 AM, right? I will take you to the Explorers' Association and then to the Career Registration Office. By the time we finish, it will probably be around 3 PM, which is when I will go offline."

“อืม...เข้าใจแล้ว เอาตามที่เธอว่าเลยคุณหัวหน้า” พูบจบชายหนุ่มก็ขยิบตาให้ ทำเอาคนโดนยัดเยียดตำแหน่งหัวหน้าเลิกคิ้ว ก่อนหัวเราะพรืด
"Um... I understand. I'll do as you say, boss." After finishing, the young man winked, causing the person who was suddenly given the position of boss to raise an eyebrow before bursting into laughter.

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้เรานอนกันก่อนเถอะ พอตี 5 แล้ว อัลกับจินนี่ก็จะปลุกพวกเราเองแหละ”
"If that's the case, let's go to sleep now. At 5 AM, Al and Ginny will wake us up themselves."

“เข้าใจแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะเมย์”
"Understood. Good night, May."

“ราตรีสวัสดิ์จ้า”
"Good night!"

เมื่อกล่าวล่ำลากันเสร็จ ทั้งสองก็ต่างเริ่มจัดที่นอนของตัวเอง วิศนะจัดแจงตบหมอนใบใหญ่ให้เขารูป ขณะที่เมษาใช้ผ้าห่มคลุมโปงไปเรียบร้อยแล้ว
After saying their goodbyes, both of them started to arrange their own bedding. Wisana adjusted the large pillow for himself, while Meisa had already covered herself with the blanket

ไม่นึกเลยแฮะว่ามาอยู่ในเกมแล้วยังต้องมานอนพักผ่อนแบบนี้อีก น่าอิจฉาเจ้าพวกเลเวลเยอะๆ เหมือนกันแฮะ ลุยได้ทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ ไอ้เขามันก็คงเหมือนเด็กอนามัย ต้องนอนแต่หัวค่ำแบบนี้ วิศนะนึกขำกับความคิดของตัวเอง ก่อนตั้งท่าจะทิ้งตัวลงนอน
I never thought that being in the game would still require me to rest like this. I envy those high-level players who can grind all day and night. I guess it's like being a health-conscious kid who has to go to bed early. Wisana chuckled at her own thoughts before getting ready to lie down

“ประกาศถึงผู้เล่นทุกท่าน ประกาศถึงผู้เล่นทุกท่าน นี่เป็นเสียงจากทีมงาน ไพรด์ออนไลน์ ขณะนี้ทางทีมงานจะมีการประกาศข่าวสารเกี่ยวกับกิจกรรมค่ะ”
"Announcement to all players, announcement to all players. This is a message from the Pride Online team. The team will now announce news regarding activities."

ทั้งเมษาและวิศนะลุกพรวดขึ้นมาจากที่นอนพร้อมกัน ทั้งคู่สบตากันวูบหนึ่ง พอเขาเห็นเมษาเรียกเอาหน้าต่างข่าวสารของตัวเองออกมา เจ้าตัวก็รีบเรียกบานหน้าต่างสี่เหลี่ยมให้ปรากฏขึ้นเช่นกัน
Both Mesa and Wisana jumped up from their beds at the same time. They exchanged a brief glance, and when he saw Mesa calling up her news window, he quickly summoned his own rectangular window to appear as well

“สงสัยทาง GM เขาจะมีกิจกรรมให้ผู้เล่นรวมสนุกอีกแล้วแฮะ” เสียงใสว่ายิ้มๆ
"I wonder if the GM will have activities for players to join in again," she said with a bright smile

“จีเอ็ม?”
"GM?"

“เอาไว้ที่หลังนะ วิศนะ เดี๋ยวขอฉันฟังก่อน” เจ้าหล่อนว่าปัดๆ ขณะก้มลงมองกรอบสี่เหลี่ยมตรงหน้าอย่างตั้งใจ
"Put it aside for now, Wisana. Let me listen first," she said dismissively while leaning down to look at the square frame in front of her intently

“สวัสดีครับ กระผมดีเจเต้ยกำลังจะมาประกาศข่าวดีให้เพื่อนๆ ได้รู้โดยทั่วถึงกันครับ ...ตอนนี้ทางทีมงานไพรด์ได้เล็งเห็นแล้วว่ามีเหล่าผู้เล่นหลายคนได้พัฒนาความสามารถของตัวเองจนเก่งกาจมากขึ้น จนบัดนี้ผู้เล่นเหล่านั้นก็สามารถเอาชนะบอสในเกมได้ครบทุกตัวอย่างง่ายดาย”
"Hello, I am DJ Toey, and I am here to announce some good news for everyone... The Pride team has noticed that many players have developed their skills to become much more proficient, and now those players can easily defeat all the bosses in the game."

ได้ยินคำประกาศ นัยน์ตากลมโตก็เหลือบมองหน้าบุรุษตรงข้ามวูบหนึ่ง พลางคิดในใจอย่างอดไม่ได้
Upon hearing the announcement, her big round eyes glanced at the man across from her for a moment, while she couldn't help but think to herself

ใช่เลย...และตรงนี้ก็มีตาผู้เล่นระดับ 1 คนหนึ่งที่สามารถเอาชนะบอสเห็ดเขียวได้ด้วย!
Yes... and right here, there is a level 1 player who can defeat the green mushroom boss!

“ด้วยเหตุนี้ ทางทีมงานจึงได้จัดกิจกรรมอันน่าตื่นเต้นขึ้นมานั่นก็คือ...”
"For this reason, the team has organized an exciting event, which is..."

ถึงตรงนี้ก็มีเสียงเพลงฟังดูน่าตื่นเต้นดังขึ้น
At this point, an exciting-sounding piece of music began to play

“กิจกรรม ตามล่าฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่!!!”
"Activity to hunt and kill Lord Inferno!!!"

โฮกกกก!!!
Hooooo!!!

ทันใดนั้น บานหน้าต่างก็ฉายภาพของปีศาจสีแดงเพลิงตัวขนาดใหญ่ยักษ์คำรามออกมาให้เห็น เสียงคำรามนั้นทั้งดังทั้งรุนแรงจนวิศนะและเมษาต่างก็สะดุ้งออกมาพร้อมกัน
Suddenly, the window displayed the image of a large, fiery red demon roaring. The roar was both loud and intense, causing Visana and Maysa to jump in unison

“บอสตัวใหม่ที่มีขนาดใหญ่ถึง 18 เมตร และพลังชีวิตที่มากถึง 15 ล้าน ...นี่แหละความท้าทายใหม่สำหรับเหล่าผู้เล่นที่ชื่นชอบในการออกล่ามอนสเตอร์! มาสัมผัสถึงคำว่าหายนะกันเถอะ!! ลองมาต่อสู้กับมันดูสิ แล้วคุณจะรู้ซึ้งถึงความมันส์ถึงขีดสุด!!”
"The new boss is a massive 18 meters tall and has a health of up to 15 million... this is the new challenge for players who love hunting monsters! Come experience the meaning of disaster!! Try fighting it and you'll truly understand the ultimate thrill!!"

“นี่คงไม่ใช่กิจกรรมสำหรับเราแล้วล่ะ เมย์” เสียงห้าวเอ่ยขึ้น พลางยกมือเกาหน้าแกรก ขณะเจ้าตัวหลุบสายตามองภาพลอร์ดอินเฟอร์โน่ด้วยสีหน้าเหยเก สูง 18 เมตร ...ไม่ทราบว่าคุณแม่พี่ยัดเนื้อไดโนเสาร์ให้พี่กินตั้งแต่เด็กหรือไงครับ พี่ถึงได้โตมาตัวใหญ่ได้ขนาดนี้!
"This probably isn't an activity for us anymore, May," the hoarse voice said, scratching his stubbled face while glancing down at the image of Lord Inferno with a grimace. Standing 18 meters tall... I wonder if your mom fed you dinosaur meat since you were a kid, that's why you've grown so big!

“แต่เดี๋ยวก่อน! ท่านผู้เล่นทุกคนอย่าเพิ่งตื่นตกใจไป มาพูดถึงรางวัลกันดีกว่า! สำหรับผู้ที่โค่นลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ ทางทีมงานจะสมนาคุณเป็นของหายากระดับ S ถึงห้าชิ้นด้วยกัน! แน่นอนว่าผู้ที่ชนะการแข่งขันสามารถขออะไรก็ได้จากทางทีมงานครับผม ...และสำหรับพวกผู้เล่นที่มีระดับเลเวลน้อย ปราบบอสไม่ไหวก็ไม่ต้องเสียใจไป พวกเรามีกิจกรรมให้พวกคุณร่วมสนุกด้วยอย่างแน่นอน!”
"But wait! All players, don't panic just yet. Let's talk about the rewards! For those who defeat Lord Inferno, the team will reward you with five rare S-level items! Of course, the winners can request anything from the team... And for those players with lower levels who can't defeat the boss, don't be sad! We definitely have activities for you to join in on!"

“อันนี้แหละกิจกรรมของเรา” เมษาพูดเมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาด้วยดวงตาพราวระยับ
"This is our activity," May said as she looked up to meet his gaze with her sparkling eyes

“นั่นก็คือกิจกรรม Get the photo ถ่ายให้ได้นะ ถ้านายแน่จริง!”
"That is the Get the photo activity, you have to take it if you're really serious!"

ชื่อกิจกรรมที่สองคู่หูต้องเหลือบมองหน้ากันวูบ แต่วิศนะก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเจ้าคนพากย์เสียงเขาต้องตื่นเต้นขนาดนั้นด้วยฟะ ถ้าประกาศแบบธรรมดาแล้วอาม่าของมันจะเป็นนิ่วหรือไง!
The name of the second activity made the two partners glance at each other briefly, but Wisana couldn't help but wonder why the voice actor had to be that excited. If it was announced normally, would his grandmother get a stone in her bladder or something!

“ทางทีมงานขอเชิญชวนเหล่าผู้เล่นที่ไม่สามารถต่อสู้กับลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ให้ร่วมสนุกในการถ่ายภาพของกิจกรรม แน่นอนว่าเรามีเงื่อนไขให้ด้วยครับ!”
"The team invites players who cannot fight against Lord Inferno to join in the fun of the event's photography. Of course, we have conditions for this!"

ครู่ต่อมาก็มีตัวหนังสือขึ้นปรากฏขึ้นมาแทนภาพของลอร์ดอินเฟอร์โน่ เมษารีบไล่สายตาอ่านทันที
A moment later, text appeared in place of the image of Lord Inferno, and Mesa quickly scanned his eyes to read it

กติกากิจกรรม
Activity Rules

“ถ่ายให้ได้นะถ้านายแน่จริง!”
"Take it if you can, if you're really that good!"

1. ในภาพถ่ายต้องมีร่างของลอร์ดอินเฟอร์โน่ปรากฏอยู่ด้วย
1. The photograph must include the figure of Lord Inferno.

2. ในภาพถ่ายต้องแสดงมีฉากกิจกรรมของการต่อสู้อยู่ด้วย
2. The photograph must show a scene of combat activities as well.

3. ตั้งชื่อภาพให้เหมาะสมกับภาพถ่ายของตัวเอง
3. Give a suitable name to your own photo.

“เอาล่ะครับทุกท่าน คงจะเข้าใจกติกาของกิจกรรมนี้กันแล้วสินะครับ สำหรับผู้ที่ชนะการแข่งขันกิจกรรม ‘ถ่ายให้ได้นะ ถ้านายแน่จริง’ เราจะมีรางวัลให้สามอันดับครับผม”
"Alright everyone, you should understand the rules of this activity by now. For those who win the competition 'Take it if you can, if you're really that good,' we will have prizes for the top three positions."

พูดเสร็จก็มีเสียงเพลงตื่นเต้นเหมือนตอนประกาศรับรางวัลตุ๊กตาทองดังขึ้นมา ส่งให้วิศนะได้แต่โคลงหน้าหงึกหงักอย่างรำคาญสุดๆ ด้วยอารมณ์ประมาณ “เออ! เอาให้สะดวกมึงเลย” และดูเหมือนว่าเมษาก็คงจะคิดเหมือนเขา เพราะเจ้าหล่อนเองก็นั่งกะพริบตาปริบๆ พลางฉีกยิ้มเจื่อนๆ
After finishing speaking, there was an exciting music playing, similar to when the Golden Doll award was announced, causing Visana to nod his head in annoyance, with a feeling of "Fine! Do whatever is convenient for you." It seemed that Meisa was thinking the same way, as she sat blinking her eyes and forcing a faint smile

“อันดับที่สาม จะได้รับเสื้อผ้าชุดเทพประยุทธ์ครบชุดครับผม!”
"The third place will receive a complete set of clothing from the God of Creation, thank you!"

ชายหนุ่มกลอกตา ก่อนจะเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเมษา
The young man rolled his eyes before asking the person sitting across from Meisa

“อันนี้ของดีรึเปล่า?”
"Is this good or not?"

“ก็พอโอเคอยู่ เอาไปขายในตลาดคงได้ราวๆ 5 แสน” เมษาตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ
"Well, it's okay. Selling it in the market should get around 500,000." Maysa replied nonchalantly

“อันดับที่สอง จะได้รับเงินเป็นจำนวน 3แสน บวกกับแร่มิธริลอีกจำนวน 30 ชิ้นครับผม”
"The second place will receive a cash prize of 300,000 plus 30 pieces of mithril."

“อันนี้ใช้ได้เลยนะ แร่มิธริลสามารถเอาไปใช้อัพเกรดอาวุธได้ทุกชนิด ถ้าเอาไปขายในตลาดตอนนี้ก็ตกก้อนละห้าหมื่นได้”
"This can be used right away. Mithril ore can be used to upgrade any type of weapon. If sold in the market now, it can go for fifty thousand per piece."

วิศนะพยักหน้ารับ คิดในใจว่ารางวัลที่สองกับสามนี่ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยแฮะ
Visana nodded in agreement, thinking to himself that the difference between the second and third prizes was like heaven and earth

“สำหรับอันดับที่หนึ่ง จะได้รับเงินสดจำนวน 1ล้านเหรียญ กับไอเท็มระดับ S เป็นอะไรก็ได้ตามที่ขอ 1ชิ้น และเดี๋ยวก่อน...มันยังไม่หมดครับ! ตอนนี้เรายังแถม มอร์เตอร์ไซด์ลาโนว่า (Lanova) ที่ยังไม่มีวางขายให้ท่านอีกหนึ่งคันด้วย!”
"For the first place, you will receive a cash prize of 1 million dollars along with an S-level item of your choice, 1 piece. And wait... that's not all! We are also giving away a Lanova motorcycle, which is not yet available for sale, just for you!"

ไอ้รางวัลที่สองกับสามมันแค่ต่างกันราวฟ้ากับเหว...
The second and third prizes are just as different as heaven and hell...

แต่ไอ้หนึ่งกับสองเนี่ยสิ ต่างกันราวโลกกับดาวพฤหัสเลยเหอะ!!
But One and Two are as different as the Earth and Jupiter!

“เอาล่ะครับ กระผมดีเจเต้ย ดีเจสุดหล่อประจำทีมงานไพรด์คงต้องขอลาไปก่อน ...อ๊ะ เกือบลืมไป กิจกรรมล่าฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่นี้จะจัดขึ้นที่ดันเจี้ยนคุกร้าง ใกล้ๆ เมืองทริสทานในเวลา 8 โมงตรงนะครับ ถ้าหากเหล่าเพลย์เยอร์ท่านใดสนใจสามารถโหลดข้อมูลและแผนที่เพิ่มเติมได้ที่หน้าต่างข้อมูลนะครับผม ตอนนี้ดีเจเต้ยขอลาไปก่อน สวีดัด สวัสดีเด้อ”
"Alright, I'm DJ Toey, the handsome DJ of the Pride team, and I must take my leave now... Oh, I almost forgot, the Lord Inferno hunting event will be held at the Abandoned Prison dungeon near Tristhan city at 8 o'clock sharp. If any players are interested, you can download additional information and maps at the information window. Now, DJ Toey is signing off. Swedat, goodbye!"

สิ้นเสียงแหลมปรี๊ดของดีเจหนุ่ม หน้าต่างข่าวสารก็วูบดับไปทิ้งไว้แค่เพลงประกอบประจำเกมของไพรด์เป็นทำนองเพลงปลุกใจจนวิศนะที่เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรกก็อดเผลอตื่นเต้นไปด้วยไม่ได้
As the sharp sound of the young DJ faded away, the news window disappeared, leaving only the game's theme music of Pride, a stirring melody that made Visana, hearing it for the first time, unable to help but feel excited

อะไรมันจะช่วยกันบิ๊วด์อารมณ์คนขึ้นขนาดนี้ฟะ นี่ถ้ามีอีกนิดเขาจะลุกขึ้นเต้นและแหกปากแล้วนะ!
What could possibly help build people's mood up this much? If it goes on a little longer, they'll get up and dance and scream!

“วิศนะ...” เขายังนึกหมั่นไส้ดีเจเต้ยเมื่อกี้ไม่เสร็จ เมษาก็เอ่ยปากเรียกเขาให้หันไปมอง ดวงหน้าอ่อนใสฉาบด้วยรอยยิ้มละไมเหมือนเช่นเคย
"Visana..." He still felt annoyed with DJ Toey from earlier when Maysa called him to turn and look. Her youthful face was adorned with a gentle smile as always.

ทว่ากลับทำให้เขารู้สึกหวั่นใจอย่างไรไม่รู้
However, it made him feel uneasy for some reason

“ฉันขอเปลี่ยนแผนใหม่ วิศนะ พรุ่งนี้เราะจะไม่เดินทางไปที่ทริสทานแล้ว เราไปที่ดันเจี้ยนคุกร้างแทนดีกว่า!”
“I want to change the plan. Wisana, tomorrow we won't be traveling to Tristan anymore. Let's go tothe abandoned dungeoninstead!”

“หา!!”
"Find!!"

เช้าวันรุ่งขึ้นผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับติดจรวด วิศนะใช้เวลาล้างหน้าล้างตาแค่ครู่เดียวก็เริ่มออกเดินทาง ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงครึ่งแล้ว เขากับเมษามุ่งหน้าตรงไปยังถนนสายหลักที่เป็นเส้นทางตรงไปยังดันเจี้ยนคุกร้าง...สถานที่จัดกิจกรรมที่ว่า
Morningthe next day passed quickly as if on a rocket. Wisana took only a moment to wash his face and started his journey. It was now six-thirty. He and Mesa headed straight for the main road that led directly to the abandoned dungeon...the venue for the event.

เป็นการเดินเท้าที่สบายกว่าครั้งก่อนๆ ไม่น้อย เพราะว่าบนถนนเส้นนี้ต่างอัดแน่นไปด้วยเหล่าผู้เล่นมากหน้าหลายตา ทำให้เขาไม่ต้องกลัวว่าจะโดนมอนสเตอร์โจมตีใส่เหมือนทุกครั้ง
It's a more comfortable walk than before, as this road is packed with various players, so he doesn't have to worry about being attacked by monsters like every other time

ระหว่างทาง วิศนะก็ลอบสังเกตเหล่าผู้เล่นแต่ละคนด้วยสีหน้าตื่นเต้น เพราะทุกคนต่างเตรียมตัวมาในสภาพพร้อมรบสุดขีด บ้างก็อยู่ในชุดเกราะอัศวินหนาเตอะกับดาบเล่มใหญ่ยักษ์ชนิดไม่ทันเจอคมดาบแค่โดนฟาดเข้าก็ถึงกับมึนตึ้บ บางคนก็กำลังขี่นกเทียมเกวียนตัวใหญ่ที่หอบกองอาวุธครบมืออยู่ภายในจนคนมองยังแอบเสียวสันหลังวูบ
On the way, Visana secretly observed each player with an excited expression, as everyone was fully prepared for battle. Some were in heavy knight armor with enormous swords that, if struck, would leave one dazed. Others were riding large, bird-like wagons loaded with weapons, making onlookers feel a shiver down their spines

พี่จะไปรบที่อีรักหรือไงฮะ ถึงได้ขนไปเยอะขนาดนี้!
Are you going to fight in Iraq or something? Why are you bringing so much stuff?

“คนเยอะจังแฮะ เมย์ แบบนี้เราจะเข้าไปร่วมกิจกรรมนั้นไหวเหรอ?” ชายหนุ่มเอ่ยปากถามด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก
"There are so many people! May, do you think we can join that activity?" the young man asked nervously

“สบายมากน่า เขาก็บอกแล้วว่ากิจกรรมนี้เป็นของทุกคน มันอยู่ที่วิธีหรอกน่า” เมษาเอ่ยกลับด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน “เดิมทีเราไม่ได้คิดจะมาปราบบอสอยู่แล้ว แค่มาร่วมกิจกรรมถ่ายรูปเฉยๆ ถึงแม้จะมีคู่แข่งเยอะ แต่การถ่ายให้ได้ภาพสวยๆ น่ะ มันอยู่ที่เทคนิคนะจ๊ะ”
"Very comfortable, you know. He already said that this activity is for everyone. It depends on the method, you know," Mesa replied with a calm expression. "Originally, we didn't plan to come and defeat the boss. We just came to participate in the photo-taking activity. Even though there are many competitors, getting beautiful pictures depends on the technique, you know."

“แล้วเธอมั่นใจว่าจะถ่ายได้หรือไง” วิศนะถามอย่างอ่อนใจ
"Are you sure you can take the photo?" Wisana asked with a sigh

“เชื่อผีมือน้องสาวคนนี้เถอะ” พูดเสร็จ เธอก็ยกมือก็ตีอกตัวเองเบาๆ “ถ้าเป็นเรื่องสายตาอันแสนจะเฉียบคมแล้วล่ะก็ ฉันคนนี้ไม่เป็นสองรองใครแน่นอน อีกอย่างถ้าอยากได้ภาพสวยๆ มันก็ต้องลงทุนไปถ่ายใกล้ๆ เหยื่อหน่อยสิ แล้วนายคิดเหรอว่าเจ้าบอสโหดๆ นั่นมันจะวิ่งมาฉีกยิ้มและชูสองนิ้วให้ได้ถ่ายง่ายๆ? เพราะฉะนั้นพวกเลเวลกระจอกน่ะไม่สามารถหรอกจริงม้า ของอย่างนี้มันต้องมีสเต๊ปในการวิ่งเข้าช่วยด้วย ซึ่งตรงนี้ฉันล่ะมั่นใจมาก”
"Believe in the ghost of this little sister," she said, then lightly tapped her chest with her hand. "When it comes to sharp eyesight, I am definitely second to none. Besides, if you want beautiful pictures, you have to invest in getting close to the prey. Do you really think that fierce boss will come running to smile and give a peace sign for an easy shot? Therefore, those low-level players can't do it, really. This kind of thing requires a strategy to rush in and help, and I am very confident about that."

“เอาเถอะ ถ้าเธอว่าอย่างนั้นนะฉันก็ไม่ขัด” วิศนะว่า พลางถอนใจอย่างปลงๆ “ยังไงฉันก็แค่มาเล่นขำๆ ไม่ได้หวังจะได้รางวัลอะไรอยู่แล้ว”
"Alright, if you say so, I won't argue." Wisana said, letting out a resigned sigh. "Anyway, I'm just here to have some fun, not expecting to win any prizes."

“เอาน่า เมื่อเช้านายก็ไล่ตีมอนสเตอร์มาตลอดทางจนเลเวลขึ้นมาเป็นระดับ15 แล้วไม่ใช่เหรอ ยังไงก็คงพอสู้มอนสเตอร์ในดันเจี้ยนนั่นได้หลายตัวอยู่แล้วแหละน่า ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะคะ พี่ชาย” คำพูดที่ทำเอาคนมีถูกนับญาติเป็นพี่หันไปแยกเขี้ยวใส่ด้วยความเอ็นดู
"Come on, this morning you fought monsters all the way and leveled up to level 15, right? You should be able to handle several monsters in that dungeon. Don't worry, okay? Big brother." The words made the person who was counted as a relative turn and show a fond smile

“ค่ะ คุณน้อง!”
"Yes, little sister!"

หลังจากแซวกันเฮฮาได้สักพัก สองคู่หูต่างก็รีบสาวเท้าจนในที่สุดก็เดินเข้ามาในเขตของดันเจี้ยนคุกร้าง เมื่อสาวน้อยข้างกายสังเกตเห็นประตูอยู่ไกลๆ เจ้าหล่อนก็รีบลากให้คนตัวโตกว่าให้วิ่งแหวกฝูงชนตามเข้าไป จนในที่สุดก็มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าทางเข้า
After teasing each other for a while, the two partners hurriedly made their way until they finally entered the area of the abandoned dungeon. When the young girl beside noticed the door in the distance, she quickly pulled the taller person to run through the crowd until they finally stopped in front of the entrance

บานประตูเหล็กอัลลอยด์ขนาดใหญ่เปิดแง้มเอาไว้ข้างหนึ่ง ขณะที่อีกข้างหนึ่งเหมือนกับจะผุพังจนหลุดหายไปแล้ว บรรยากาศแสนขมุกขมัวโดยรอบโจมตีเข้าใส่วิศนะตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาพบเห็น สภาพของตึกตรงหน้าจะเรียกว่าคล้ายโบราณสถานก็คงไม่แปลก สิ่งปลูกสร้างทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่ทำจากคอนกรีตชิ้นโตผุกร่อนเสื่อมสภาพกลายเป็นซากปรักหักพังจนแทบไม่เหลือชิ้นดี สนามกว้างโล่งแจ้งเต็มไปด้วยฝุ่นและทรายที่ปลิวตามสายลมเย็นยะเยือกที่พัดอยู่โดยรอบชวนให้รู้สึกสะท้านในอกอย่างไม่รู้ตัว
A large alloy steel door was ajar on one side, while the other side seemed to have decayed and disappeared. The gloomy atmosphere around attacked Visana from the very first moment he saw it. The condition of the building in front could easily be called a ruin. The large rectangular structure made of crumbling concrete had deteriorated into a wreck, leaving almost no intact parts. The wide open field was filled with dust and sand blown by the chilling wind that surrounded it, evoking an involuntary shiver in his chest

นั่นแหละคือสภาพของดันเจี้ยนคุกร้างล่ะ
That is the condition of the abandoned prison dungeon

ถึงแม้สภาพบรรยากาศตรงหน้าจะชวนหวาดผวาสักเท่าไหร่ก็ตาม
Even though the atmosphere in front of me is quite terrifying

แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขามากกว่าที่ทำให้เขาต้องรู้สึก...อึ้ง
But the image in front of him made him feel... stunned.

“เร่เข้ามา ช่วงนี้โปรโมชั่นลดแหลกแจกแถมครับพี่น้อง! น้ำยาเพิ่มพลัง ยาเบอร์เซิร์ค น้ำยาพิ๊กซี่ ระเบิดสารพัดชนิดเรามีขายให้ท่านอย่างครบครันแน่นอน เร่เข้ามาคร๊าบ เร่เข้ามาเลย!”
"Come on in! Right now we have a massive promotion with discounts and giveaways, folks! Power-boosting liquids, Berserk potions, Pixie liquids, and all kinds of explosives are available for you. Come on in, come on in!"

“บริการฝากของค่ะ บริการฝากของ สำหรับท่านที่จะทำการโอนและเก็บของ ขอให้ต่อแถวอย่างเป็นระเบียบเพื่อสะดวกต่อการดำเนินการด้วยนะคะ”
"Package storage service. This is a package storage service for those who wish to transfer and store items. Please line up in an orderly manner for smooth processing."

“รับซ่อมอาวุธด่วน อัพเกรดอาวุธด่วนครับ ซ่อมอาวุธ อัพเกรดอาวุธครับ ...วันนี้นายช่างใหญ่จากซิกการ์ดเดินทางมาช่วยซ่อมและอัพเกรดอาวุธให้พวกท่านในราคาถูกแสนถูกแล้วครับ”
"Urgent weapon repairs, urgent weapon upgrades! Weapon repairs, weapon upgrades... Today, the chief technician from Sigcard has come to help repair and upgrade your weapons at an incredibly low price!"

“บริการพินัยกรรมค่า บริการพินัยกรรม ...หากท่านเสียชีวิตไปแล้ว ค่าประสบการณ์ที่เสียไปจะตกไปอยู่กับเพื่อนสนิทของท่านค่า ทำพินัยกรรมวันนี้ เราแถมน้ำยาเติมพลังไวท์โพชั่นให้ท่านห้าสิบขวดด้วยค่ะ”
"Will service fee... If you pass away, the lost experience will go to your close friends. Make a will today, and we will give you fifty bottles of White Potion energy refill as a bonus."

พอได้เห็นเหล่าพ่อค้าแม่ขายทั้งหลายพากันส่งเสียงป่าวประกาศสรรพคุณสินค้าและการบริการของตัวเองแล้ว วิศนะก็ถึงกับเหงื่อตก ชายหนุ่มเหลือบตามองภาพตลาดนัดชั่วคราวที่ขัดกับสถานที่อันน่าขนลุกนี้แล้วก็ได้แต่นึกขันในใจ
Upon seeing the various vendors loudly proclaiming the qualities of their products and services, Visana broke into a sweat. The young man glanced at the makeshift market that contrasted with this eerie location and couldn't help but chuckle to himself

เออ... เจอเสียงคึกคักเข้าไปแบบนี้ ทำเอาอารมณ์สยองเมื่อครู่พลันหายเกลี้ยงเลยแฮะ
Well... encountering such lively sounds like this completely wiped away the eerie feeling I had just a moment ago.

“วิศนะ เดี๋ยวเราแยกไปซื้อข้าวของที่จำเป็นก่อน แล้วค่อยมาเจอกันตรงบ่อน้ำนั่นนะ” เมษาเปรยขึ้นมาพร้อมกับชี้ไปตรงบ่อตักน้ำเก่าๆ โทรมๆ แห่งหนึ่ง ที่อยู่ไกลจากบริเวณผู้คน
"Visana, let's split up to buy the necessary things first, and then we'll meet at that old, worn-out water pond over there," Meisa suggested while pointing to a dilapidated water well that was far from the crowd

“เอางั้นก็ได้” เขาพยักหน้ารับ “แล้วฉันต้องซื้ออะไรบ้างล่ะ?”
"Alright then," he nodded in agreement. "So what do I need to buy?"

“สำคัญที่สุดก็คือกล้องถ่ายรูป นายยังไม่มีใช่มั้ย?” เจ้าหล่อนถามขณะหันกลับมามองหน้า
"The most important thing is the camera. You don't have one yet, do you?" she asked as she turned back to look at him

“ยังไม่มี”
"Not yet"

“ถ้างั้นก็ซื้อกล้องกับพวกระเบิดชนิดต่างๆ เอาไว้หนีก็พอ พวกน้ำยาเติมพลังนายไม่ต้องซื้อหรอก เอาที่ฉันก็ได้” ว่าจบ เธอก็หยิบเอาขวดน้ำยาสีดำกับสีฟ้าออกจากบานหน้าต่างอย่างละขวด
"Then just buy a camera and various types of explosives to escape. You don't need to buy the energy potions; just take mine." After saying that, she picked up one bottle of black liquid and one bottle of blue liquid from the window

“แล้วเธอมีใช้รึเปล่า?”
"Do you have it or not?"

“มีแน่นอนจ้า ไม่ต้องห่วงของฉันหรอก ห่วงตัวนายเถอะ เพราะนายมีเงินไม่เยอะ ซื้อแต่ของที่จำเป็นเท่านั้นพอ เข้าใจนะ” เมษาสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะโยนขวดแก้วสองขวดให้ชายหนุ่มรับไว้
"Of course, don't worry about my things. Worry about yourself instead, because you don't have much money. Just buy what you need, okay?" Meisa ordered in a serious tone before tossing two glass bottles to the young man to catch

“ ผู้เล่นวิศนะได้รับน้ำยาแบล็คโพชั่นจำนวน 50 ขวด”
"The player received 50 bottles of black potion."

“ผู้เล่นวิศนะได้รับน้ำยาบลูโพชั่นจำนวน 30 ขวด”
"The player Visana received 30 bottles of blue potion."

Black Potion <ยาเพิ่มพลัง รสโคล่า เพิ่มพลังชีวิตได้มากสุด 1,000 หน่วยต่อหนึ่งขวด>
Black Potion <Energy-boosting cola-flavored potion that increases life by up to 1,000 units per bottle>

Blue Potion <ยาแก้ไขสถานะผิดปกติทุกชนิด รสบลูเบอร์รี่ เพิ่มพลังเวทมนตร์ได้ 50 หน่วยต่อหนึ่งขวด>
Blue Potion

เมื่อการส่งของเสร็จเรียบร้อย ทั้งคู่ก็หันไปพยักหน้าให้กัน ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปคนละทางเพื่อซื้อข้าวของที่จำเป็นในการต่อสู้ที่ตลาดหน้าดันเจี้ยน
When the delivery was completed, both turned to nod at each other before spinning around to walk in opposite directions to buy the necessary supplies for the battle at the market in front of the dungeon

หลังจากแยกกับเมษา วิศนะก็สาวเท้าเดินไปเพลินๆ อย่างไม่ได้สนใจจะมองหาของดังกล่าวนัก ตรงกันข้าม ตอนนี้เขากลับรู้สึกสนใจผู้เล่นคนอื่นๆ มากกว่า ตลอดสองข้างทาง พอชายหนุ่มสังเกตเห็นเสื้อผ้าที่แปลกตาและอาวุธแสนอลังการแล้วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น แถมเพลย์เยอร์ละแวกนี้ก็ต่างแต่งตัวกันเต็มที่ทั้งนั้น มีทั้งดาบ ทั้งโล่ แถมยังมีชุดเกราะสวยๆ นั่นอีก
After parting with Meisa, Wisana walked leisurely without paying much attention to looking for the mentioned items. On the contrary, he now felt more interested in the other players. Along both sides of the road, as the young man noticed the unusual clothing and extravagant weapons, he couldn't help but feel excited. Moreover, the players in this area were all dressed up, with swords, shields, and beautiful armor as well

แล้วดูเขาสิ...
Then look at him...

เสื้อเชิ้ตนักศึกษา กางเกงยีนโทรมๆ รองเท้าผ้าใบกับไอ้ผ้าพันมือที่ยัยเมษาเรียกว่าสนับมือ!
Student shirt, worn-out jeans, sneakers, and the hand wrap that Mai calls a wrist support!

“เร่เข้ามาเลยครับ เครื่องสวมใส่ของดีราคาถูกครับ ชุดต่อสู้ของเลเวลต้นๆ เครื่องประดับ กับอาวุธเหมาะมือครับ เร่เข้ามาๆ ตอนนี้เราลดแหลกแจกแถมเลยครับ!”
"Step right up! Quality wearable devices at low prices! Early-level combat gear, accessories, and perfectly sized weapons! Come on in, we're giving huge discounts and bonuses right now!"

เหมือนฟ้าประทาน!
Like a gift from the heavens!

เสียงสวรรค์ดังเข้ามาในโสตประสาตเรียกสติเขาให้รีบหันกลับไปมองตามเสียงโฆษณาอย่างรวดเร็ว สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดที่พ่อค้าใส่แว่นหน้ายาวท่าทางหัวหมอคนหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้นที่ปูด้วยผ้าสีแดงสดรายล้อมด้วยไอคอนรูปข้าวของเครื่องใช้จำพวกเสื้อผ้าและเครื่องประดับลอยอยู่เต็มไปหมด
The heavenly sound entered his ears, calling his attention to quickly turn and look in the direction of the advertisement. Finally, his gaze landed on a long-faced vendor wearing glasses, who was sitting cross-legged on a bright red cloth surrounded by floating icons of various items like clothes and jewelry

ของล่อตาถูกใจชนิดที่คนอยากได้ถึงกับตาวาว รีบสับขาทั้งสองข้างตรงเข้าไปประชิดร้านขายเสื้อผ้าทันที
The eye-catching bait that people desire so much makes their eyes sparkle, prompting them to quickly rush with both legs straight into the clothing store

“มีเสื้อผ้าของระดับ 15 ถูกๆ ขายมั่งมั้ยครับ?”
"Are there any cheap level 15 clothes for sale?"

คำถามที่ดังขึ้นทำให้คนกำลังอ้าปากโฆษนาอยู่เมื่อครู่หยุดชะงัก หนุ่มแว่นคนนั้นหันมาฉีกยิ้มฟันขาวให้วูบหนึ่ง ก่อนจะถูมือเข้าหากันด้วยสีหน้ารับแขกเต็มที่
The loud question made the person who was just about to advertise stop abruptly. The bespectacled young man turned and flashed a quick white-toothed smile before rubbing his hands together with a fully welcoming expression

เอาว้อย ลูกค้ามาแล้วเฟ้ย!
Here they come, the customers are here!

“มีเยอะแยะเลยคร๊าบ พี่ชาย อยากได้อะไรบ้างล่ะ มีตั้งแต่เครื่องประดับศีรษะยันรองเท้าเลย”
"There are so many things, big brother. What do you want? We have everything from head accessories to shoes."

“ผมอยู่สายโจมตีด้วยมือเปล่าน่ะ แนะนำให้ซักชุดได้มั้ยครับ อย่าให้เกินหมื่นนึงนะ” วิศนะบอกไปตามตรง เนื่องจากรู้ตัวดีว่าเขาไร้ความรู้เรื่องพวกนี้จริงๆ
"I'm in the unarmed attack class. Can you recommend a set for me? Please don't let it exceed ten thousand, okay?" Wisana said frankly, as he was well aware that he really had no knowledge about these things

เมื่อได้ยินคอนเซปต์ชัดเจน พ่อค้าหน้าแหลมก็รีบเหยียดยิ้มกว้าง กุลีกุกอคว้าข้าวของชุดใหญ่ออกมาจากบานหน้าต่างมาให้วิศนะเลือกทันที
When he heard the clear concept, the sharp-nosed merchant quickly broke into a wide smile and hurriedly grabbed a large set of items from the window for Visana to choose from

“ได้เลยๆ พี่ชายผมจัดให้” เขาว่าเสียงใส “พี่ชายเป็นพวกสายมือเปล่าสินะ ถ้างั้นก็ควรใช้เสื้อผ้าเบาๆ ให้คล่องตัว ผมแนะนำว่าเสื้ออันเดิมของพี่ชายน่ะดีอยู่แล้วครับ เพราะว่าน้ำหนักมันเบาและเหมาะกับตัว ทีนี้ผมขอแนะนำให้พี่ใส่เกราะแขนอันนี้เพิ่มแทนดีกว่า” สาธยายจบ เจ้าหนุ่มผมดำก็ยกเกราะแขนที่สวมตั้งแต่หัวไหล่ไปจนถึงปลายนิ้วขึ้นมาให้เห็น
"Sure, sure, my brother will take care of it," he said with a bright voice. "Your brother is the type who prefers to travel light, right? In that case, you should wear lightweight clothing for better mobility. I recommend that your brother's old shirt is already good because it's light and fits well. Now, I suggest that you wear this arm armor instead." After finishing his explanation, the young man with black hair lifted the arm armor that covered from shoulder to fingertip for everyone to see

“ทำไมเกราะแขนมีข้างเดียวอ่ะ” วิศนะถามด้วยสีหน้าแปลกใจ
"Why does the arm armor only have one side?" Wisana asked with a surprised expression

“ควรใส่ข้างเดียวครับ เพราะมันใช้เป็นเครื่องป้องกันประเภทโล่ อีกมือพี่ชายควรใส่สนับมือสำหรับการโจมตีธรรมดาจะดีกว่าครับ เพราะมันจะไม่ทำให้ความเร็วในการจู่โจมลดลงด้วยครับ”
"You should wear it on one side because it serves as a shield-type protection. Your brother should wear a hand guard for regular attacks, as it won't reduce the speed of the attack."

“เท่าไหร่เหรอ”
"How much is it?"

“เกราะแขนซ้าย ราคาลดแล้ว 20% ตอนนี้เหลือ 3,500 เหรียญครับผม”
"The left arm armor is now 20% off, and the price is 3,500 baht."

“โอเคซื้อ!” ลูกค้าตัดสินใจอย่างว่าง่าย ก่อนจัดแจงเรียกบานหน้าต่างของตัวเองขึ้นมา
"Okay, I'll buy it!" The customer decided easily before arranging to pull up their window

“ขอบคุณที่ใช้บริการครับผม”
"Thank you for using our service."

“แล้วมีอย่างอื่นแนะนำอีกมั้ย”
"Is there anything else you would recommend?"

“มีแน่นอนครับ” พ่อค้าคนนั้นพูด ก่อนจะหยิบของขึ้นมาอีกสองชิ้น “รองเท้าวินดี่ไลน์ <Windy Line> รองเท้าผ้าใบน้ำหนักเบาช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการโจมตีด้วยเท้าอีก 15% ครับ มีสกิลฟูลเพาว์เวอร์จัมป์ระดับ5 แถมมาด้วยในตัวครับผม ส่วนอันนี้ก็เข็มขัดหนังมังกรไฟ สร้างความทนทานต่อการโจมตีธาตุไฟเพิ่มขึ้นอีก 30% ครับผม ...สองชิ้นนี้ผมขายให้พี่ชายในราคาถูกๆ เลยแล้วกัน แค่ 2,500 เหรียญเท่านั้นเองครับผม”
"Of course," the merchant said, before picking up two more items. "Windy line shoes are lightweight canvas shoes that increase foot attack efficiency by 15%. They come with a level 5 Full Power Jump skill as well. And this is a fire dragon leather belt, which increases resistance to fire element attacks by another 30%. ...I'll sell these two items to you at a low price, just 2,500 coins."

หลังจากฟังอธิบายสรรพคุณยาวยืดจบ วิศนะก็ก้มลงมองรองเท้าผ้าใบสีดำคู่หนึ่งชนิดเท่ห่างชั้นจากคอนเวิร์ตเน่าๆ ที่เขาใส่อยู่ลิบลับเลยทีเดียว ส่วนอีกชิ้นเป็นเข็มขัดหนังสีดำที่มีหัวเข็มขัดอันใหญ่เป็นรูปมังกรสลักสีทอง แค่รูปลักษณ์แปลกตาของมันชายหนุ่มก็รู้สึกถึงกิเลสในใจที่มันตีขึ้นวูบๆ ใบหน้าคมเหยียดยิ้มพอใจ ก่อนจะอ้าปากพูดทันทีโดยแทบไม่ต้องคิด
After listening to the lengthy explanation of the product's benefits, Visana looked down at a pair of stylish black sneakers that were light-years away from the worn-out Converse he was wearing. The other item was a black leather belt with a large gold dragon-shaped buckle. Just the unusual appearance of it made the young man feel a surge of desire in his heart. His sharp face broke into a satisfied smile before he immediately opened his mouth to speak without much thought

“ซื้อหมดเลย!”
"Buy everything!"

“โอ้ ขอบคุณที่ใช้บริการมากๆ เลยครับผม”
"Oh, thank you very much for using our service."

คนช็อปปิ้งเพลินยิ้มกริ่ม ขณะใช้มือจิ้มบานหน้าต่างข้อมูลของตัวเอง พลางเอ่ยเสียงออดอ้อนกับ AI ส่วนตัวอย่างอารมณ์ดี
Shoppers are happily smiling while tapping on their own information window, playfully speaking in a sweet tone to their cheerful personal AI

“จินนี่จ๋าช่วยโอนเงิน 6,000 เหรียญให้พ่อค้าคนนี้หน่อยได้มั้ย”
"Jinny, could you please transfer 6,000 baht to this merchant?"

“ได้เลยค่ะ นายท่าน....” คอมพิวเตอร์ส่วนตัวรับคำเสียงใส เพียงในเวลาไม่นานนัก ชายพ่อค้าใส่แว่นก็เรียกหน้าต่างข้อมูลส่วนตัวให้ปรากฏขึ้นมาบ้าง ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก จึงค่อยๆ เงยหน้าพลางส่งยิ้มมาให้วิศนะใหม่อีกครั้ง
“Sure, sir....” The personal computer received the clear voice command in no time. The bespectacled merchant called up the personal information window before making a face as if he had thought of something, then slowly looked up and smiled at Visana again.

“เออนี่พี่ชาย ซื้อของอีกซักอย่างสิครับ ถ้าตอนนี้ซื้อของครบ 5 ชิ้น ผมมีโปรโมชั่นแถมเครื่องประดับให้พี่ชายเพิ่มอีกชิ้นหนึ่งด้วยนะ”
"Hey, big brother, buy one more thing, please. If you buy 5 items now, I have a promotion to give you an extra piece of jewelry as well."

“มีด้วยเหรอ เอาสิๆ งั้นแนะนำของมาเลยสิ” คนบ้าโปรโมชั่นรีบตะโกนร้องลั่นอย่างตื่นเต้นทันที
"Is there really? Go ahead, then recommend something!" The promotion-crazy person shouted excitedly right away

“งั้นผมแนะนำของชิ้นนี้ครับ” พูดจบ เด็กหนุ่มก็ส่งหน้ากากชิ้นหนึ่งมาให้ รูปร่างชวนให้นึกถึงหนังเรื่อง ‘แฟนธ่อม ออฟ ดิ โอเปร่า’ ที่จะปกปิดเพียงครึ่งหน้าเฉพาะบริเวณดวงตาเท่านั้น
"Then I recommend this item," said the young boy as he handed over a mask. Its shape reminded one of the movie 'The Phantom of the Opera,' covering only half of the face, specifically around the eyes

“หน้ากากเนี่ยนะ?”
"Is this a mask?"

“ใช่แล้วครับ พี่ชาย นี่คือแฟนธ่อม <Phantom> เป็นหน้ากากที่ช่วยป้องกันสภาวะผิดปกติได้สามชนิด นั่นก็คือ ตาบอด เลือดไหลไม่หยุด และก็ ใบ้ ได้ถึง 50% เชียวนะครับ เรียกได้ว่าพี่ชายแทบไม่ต้องกลัวมอนสเตอร์ประเภทสาปแช่งเลย ราคาผมคิดถ้วนๆ แล้วกัน แค่ 2,000 ก็พอ”
"Yes, brother, this is the mask that helps protect against three types of abnormalities: blindness, uncontrollable bleeding, and muteness, up to 50%. You could say that you hardly need to fear curse-type monsters. I think the price is straightforward: just 2,000 is enough."

“โอเค ซื้อ!” วิศนะเซย์เยสแบบไม่คิดอะไรมากอีกครั้ง แม้ในใจยังคงงงกับไอ้สภาวะผิดปกติอะไรนี่ไม่น้อย
"Okay, I'll buy it!" Visana said yes without thinking much again, even though he was still quite confused about this strange situation

เอาเถอะ...เดี๋ยวไปถามรายละเอียดจากเมย์เอาก็ได้...
Alright... I'll go ask May for the details then...

“เอาล่ะ งั้นจินนี่เพิ่มเงินให้เขาอีก 2,000 นะ”
"Alright, then Jinny add another 2,000 for him."

“ค่ะ นายท่าน”
"Yes, sir."

เสร็จเรียบร้อย เจ้าคนใช้เงินมือเติบก็รีบคว้าอุปกรณ์แต่งตัวทั้งหลายมาและใส่เข้าไปในบานหน้าต่างไอเท็มของตัวเองอย่างรวดเร็ว
All done, the big spender quickly grabbed all the dressing equipment and put it into his item window

“แล้วไหนของแถมที่ว่าล่ะ” ยังไม่วายเอ่ยถามหาสิทธิพิเศษที่ว่า
"Then where is the promised bonus?" they still asked about the special privilege

“อ่อ นี่เลยพี่ชาย ผมเพิ่งเริ่มผลิตขึ้นมาเองเมื่อสองสามอาทิตย์ก่อนนี้เอง ยังไม่มีวางขายทั่วไปในตลาดหรอกนะ” พ่อค้าแว่นพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะแห้งๆ “อันที่จริงพี่ชายก็จะเป็นหนูทดลองให้ผมด้วยแหละ ผมยังไม่ได้ไปจดสิทธิบัตรกับสมาคมไอเท็มเลย ถ้ายังไงหากมันใช้ได้ดีรบกวนพี่ชายมาบอกผมด้วย ได้มั้ยล่ะครับ”
"Oh, here it is, big brother. I just started producing it myself a couple of weeks ago. It's not available for sale in the market yet," the glasses seller said with a smile, followed by a dry laugh. "Actually, big brother will be my test subject too. I haven't registered the patent with the item association yet. If it works well, could you please let me know? Is that okay?"

วิศนะยิ้มเผล่ทันที
Visana smiled immediately

“แหม นายนี่หัวหมอนักนะ เอาไอเท็มที่ยังไม่ได้ลงทะเบียนมาให้ฉันเป็นหนูลองยาแบบนี้ …แถมยังเอามาใช้เป็นของแถมเพื่อทำยอดอีก”
"Wow, you're quite the trickster, aren't you? You bring me an unregistered item to use as a test subject like this... and even use it as a bonus to boost your sales."

พ่อค้าใส่แว่นเลยได้แต่ยิ้มค้าง พลางเกาหัวสีดำยุ่งเหยิงของตัวเองดังแกรกๆ
The merchant, wearing glasses, could only smile awkwardly while scratching his messy black hair with a rustling sound

“เอาเถอะ ฉันมันยังไงก็ได้อยู่แล้ว ไหนล่ะไอ้ของที่ว่าของนาย”
"Alright, I don't really care anyway. Where's that thing you mentioned?"

“นี่เลยครับ ผมยินดีนำเสนอสุดๆ บัตเตอร์ฟลาย เอ็ฟเฟ็ค! <Butterfly Effect> เป็นผ้าพันคอขนาดยาว มันสามารถสร้างปีกแสงให้กับผู้เล่นได้ชั่วคราวทำให้สามารถบินได้ในชั่วระยะเวลาหนึ่ง”
“Here it is! I am very pleased to present the Butterfly Effect! <Butterfly Effect> It is a long scarf that can temporarily create light wings for the player, allowing them to fly for a short period of time.”

“โอ้โห ดีงั้นเชียวเหรอ!” วิศนะร้องเสียงหลง
"Oh wow, is that really true?" Wisana exclaimed

“แต่...”
"But..."

“แต่?”
"But?"

“ผมไม่มั่นใจว่ามันจะแสดงผลออกมาได้ยังไงเนี่ยสิครับ เพราะจากที่ผมเคยลองมันใช้ได้บ้างไม่ได้บ้างน่ะสิ ผมก็เลยอยากจะให้พี่ชายเอาไปลองใช้ดูก่อน เผื่อจะรู้วิธีทำให้มันบินได้ตลอดเวลาซักที”
"I'm not sure how it's going to perform because from what I've tried, it works sometimes and sometimes it doesn't. So I want my brother to try it out first, in case he knows how to make it fly all the time."

“เวร ของไม่สมบูรณ์นี่หว่า”
"This incomplete item is a pain."

“น่า...นะ พี่ชาย ก็คิดซะว่าแค่ของแถมแล้วกัน ยังไงก็เอาแอดเดรสผมก่อน ผมชื่อ มาโนช รหัสติดต่อ 025589DS ...ถ้ายังไงรบกวนพี่ชายช่วยรายงานประสิทธิภาพการใช้งานของบัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็คให้หน่อยนะ”
"Come on... big brother, just think of it as a bonus. Anyway, take my address first. My name is Manoch, contact code 025589DS... If possible, could you please report on the performance of the butterfly effect for me?"

“เออ...ก็ได้ๆ” วิศนะรับแอดเดรสของพ่อค้าแว่นที่ชื่อมาโนชอย่างจำใจ พลางเหลือบสายตามองไปยังหน้าต่างข้อมูลของเขาที่ตอนนี้นอกจากมีชื่อ ‘เมษา’ อยู่ในรายการเพื่อนแล้ว ตอนนี้ก็มีชื่อของนาย ‘มาโนช’ เพิ่มขึ้นมาด้วย
"Uh... okay, okay," Wisana reluctantly accepted the address of the glasses seller named Manot, while glancing at his information window, which now not only had the name 'Maysa' in the friends list but also included the name 'Manot.'

“แล้วพี่ชายชื่ออะไรเหรอครับ ผมจะได้ติดต่อกลับไปได้” มาโนชถาม
"What is your brother's name? So I can get back in touch," Manot asked

“อ่อ...ฉันชื่อ...”
"Oh... my name is..."

“คุณคะ มีเข็มขัดหนังมังกรขายมั้ยคะ?” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้กล่าวอะไรออกไปก็มีเสียงกังวานใสของลูกค้าสาวคนหนึ่งดังขึ้นแทรกบทสนทนาของเขากับมาโนชขึ้นเสียก่อน ส่วนเจ้ามาโนช พ่อค้าหัวหมอนั่นก็สมกับที่เป็นพ่อค้าจริงๆ พอมีลูกค้ารายใหม่เข้ามาปุ๊ป ก็ลืมเขาเฉย หันไปฉีกยิ้มยิงฟันต้อนรับด้วยความเร็วแสงทันที!
"Excuse me, do you have a dragon leather belt for sale?" Before the young man could say anything, a clear, ringing voice of a female customer interrupted his conversation with Manot. As for Manot, that sly merchant, true to his nature, immediately forgot about him as soon as a new customer arrived, turning to flash a bright smile and welcome her at lightning speed!

“โอ้ย มีแน่นอนครับ พี่สาว ผมขายในราคาถูกๆ เลยนะ แค่เส้นละ 1,000 เหรียญเท่านั้น”
"Oh, for sure! Sister, I'm selling it at a very low price, just 1,000 baht per strand."

“งั้นขอสามเส้นเลยค่ะ”
"Then I'll have three strands, please."

“ว้าว ยินดีรับใช้ครับผม”
"Wow, I'm happy to serve you."

พอได้ยินเสียงตอบรับแบบกระตือรือร้นเข้าขนาดนั้น วิศนะก็อดไม่ได้ที่จะแค่นหัวเราะหึ เป็นพ่อค้าเวลาแบบนี้มันนาทีทองจริงๆ แฮะ พอจะมีกิจกรรมอะไรเข้าหน่อยข้าวของก็ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า อีแบบนี้ไม่นานก็รวยเละ
Hearing such an enthusiastic response, Wisana couldn't help but let out a chuckle. As a merchant, this is truly a golden moment. When there's some activity, goods sell like hotcakes. At this rate, it won't be long before I get rich

ใบหน้าเกลี้ยงเกลาขยับยิ้มมุมปาก ก่อนค่อยๆ เบือนหน้าไปมองสตรีคนข้างๆ ผู้เป็นลูกค้ามาใหม่ แล้วเขาก็...
The smooth face shifted into a slight smile at the corners of the mouth before slowly turning to look at the woman next to him, who was a new customer, and then he...

พรวด!!!
Splash!!!

สำลักน้ำลายตัวเองจนสะดุ้งโหยง ดวงตาสีอำพันเปิดกว้างอย่างชนิดที่ไม่เคยตกใจเท่านี้มาก่อน หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ เขานั้นแสนจะคุ้นตา ทั้งเรือนผมที่ปล่อยยาวลงมาถึงกลางหลังและหน้าม้าบางส่วนที่ถูกตัดไล่ให้ลงมาเคลียพวงแก้มใส กับดวงหน้าหวานสวยน่ารักนั่น ไหนจะดวงตากลมโตและปากอวบอิ่มสีชมพู
Choking on her own saliva, she jolted awake. Her amber eyes widened in a way they had never done before. The girl standing next to him looked incredibly familiar, with her long hair cascading down to the middle of her back and some bangs cut to frame her clear cheeks, along with her sweet, beautiful face. Not to mention her big round eyes and plump pink lips

วรัญญา!!!
Waranya!!!

ยามนี้วิศนะตกใจจนแทบบ้า...
At this moment, Visana is so shocked that he is almost going crazy...

เขาอุตส่าห์เฝ้าตามหาแทบเป็นแทบตาย แต่พอบทจะเจอตัวก็โผล่มาแบบไม่ทันให้ตั้งหลัก...มาเจอตอนนี้เข้าก็ซวยพอดีกันสิ ถ้าขืนเขาไปเผลอให้สาวน้อยคนนี้เห็นเข้า เรื่องมันคงได้ไปกันใหญ่ แน่นอน...วิศนะคิดออกเลย เจ้าหล่อนต้องคิดชวนเขาไปเล่นเกมด้วยจนได้ซึ้งกับสภาพการเล่นเกมอันแสนบรมห่วยของเขาเข้า
He had been desperately searching, but when the moment came to find her, she appeared out of nowhere... meeting her now is just bad luck. If he accidentally lets this young girl see him, things will definitely escalate. Of course... Visana realized that she would probably invite him to play a game, only to be disappointed by his incredibly poor gaming skills.

นอกจากนี้ยังต้องอยากรู้จักกับเมษา เพื่อนร่วมปาร์ตี้ของเขาด้วย!
Additionally, he also wants to get to know Meisa, his party friend!

โอ้ย...ไม่!
Oh... no!

ถ้าขืนเห็นเมษาเข้า ไม่รู้ว่าจะโดนเข้าใจผิดอะไรมั่ง ดีไม่ดี วรัญญาอาจจะคิดว่าเขากับเมษาเป็นแฟนกันก็ได้ ...ก็ขนาดหนีมาเล่นเกมส์ด้วยกันแค่สองคน ไม่ยอมไปเล่นกับเพื่อนๆ เลยนี่!
If I see Maesa, I don't know what misunderstandings might arise. It's possible that Waranya might think he and Maesa are a couple... I mean, we even ran away to play games together, just the two of us, without wanting to play with friends at all!

ชั่วครู่ที่ความคิดในหัวของวิศนะวิ่งวนเป็นหนูติดจั่น สตรีข้างกายก็เริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังโดนจ้องอยู่ วรัญญาค่อยๆ เงยหน้าช้อนตาขึ้นมองมายังเขา ทำเอาคนกำลังสติแตกถึงกับสะดุ้งโหยง ตัดสินใจได้ในบัดเดี๋ยวนั้นเลยว่าตอนนี้ควร
For a moment, the thoughts in Wisana's head were racing like a trapped mouse. The woman beside him began to realize that she was being stared at. Waranya slowly lifted her head and looked up at him, causing the man who was losing his composure to startle. He decided right then and there that it was time to..

วิ่งหนีเถอะ!!
Run away!!

ไวเท่าความคิดร่างสันทัดก็หันหลังพุ่งหายไปชนิดฝุ่นตลบ เล่นเอาคนเพิ่งจะหันไปมองเห็นหลังไวๆ อย่างวรัญญาต้องเลิกคิ้วสูงอย่างงงๆ ส่วนมาโนชที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วยยังต้องสะดุ้งสุดตัว หันกลับไปมองตามอย่างรวดเร็ว
As fast as a thought, the agile figure turned and vanished in a cloud of dust, leaving those who had just turned to look, like Waranya, raising their eyebrows in confusion. Meanwhile, Manot, who had no idea what was happening, was startled and quickly turned to look in the same direction

“เฮ้ พี่ชายลืมของแน่ะ ยังไม่ได้เอาผ้าพันคอไปเลย!” เขาพยายามตะโกนไล่หลัง หากแต่ไร้ประโยชน์ เพราะวิศนะได้หายต๋อมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"Hey, big brother, you forgot something! You haven't taken your scarf yet!" He tried to shout after him, but it was useless because Wisana had already disappeared completely

“เวรกรรม แล้วใครจะมาเป็นหนูลองยาให้ล่ะเนี่ย”
"Fate, then who will be the guinea pig for the experiment?"

คำบ่นที่หญิงสาวไม่ใคร่จะสนใจฟังนัก ดวงตาคู่สวยยังคงจับจ้องไปที่ภาพว่างเปล่าเบื้องหน้าที่ดูคลับคล้ายกับเหตุการณ์บางอย่างในห้วงคิด ลักษณะการวิ่งแบบนั้น รูปร่างแบบนั้น...มันแสนจะคุ้นตาเธอเสียจริงๆ
The complaints that the young woman was not particularly interested in listening to. Her beautiful eyes remained fixed on the empty image before her, which resembled some event in her thoughts. That way of running, that shape... it was so familiar to her.

“คนเมื่อกี้ หรือว่า...”
"That person just now, or is it...?"

อวิ่งมาได้ระยะทางไกลพอสมควร เจ้าตัวดีก็ถึงกับต้องหอบจนตัวโยน วิศนะยืนพักอยู่ได้ไม่ทันไรก็รีบแทรกตัวเข้าไปในร้านขายไอเท็มอีกร้านซึ่งดูจะพลุกพล่านมากที่สุดหมายจะใช้เป็นเครื่องกำบังตัวเองให้หลับซ่อนตัวจากสายตาของวรัญญาได้สักพัก
PThe run was long enough that the poor thing was panting heavily. Wisana stood resting for a moment before quickly slipping into another item shop, which seemed to be the busiest, intending to use it as a cover to hide from Waranya's gaze for a while

“ว่าไง ไอ้น้อง จะซื้ออะไรเหรอ” เสียงห้าวๆ ของแม่ค้าสาวคนหนึ่งร้องถาม เธอมีรูปร่างไม่สูงนัก ดวงตาข้างหนึ่งถูกปิดด้วยแถบผ้าคล้ายโจรสลัด เรือนผมทองประบ่าโพกไว้ด้วยผ้าแถบที่มีรูปกะโหลกไขว้กันสีดำสนิท
"What's up, kid? What are you going to buy?" shouted a rough-voiced young female vendor. She was not very tall, and one of her eyes was covered with a band of cloth resembling a pirate. Her shoulder-length blonde hair was wrapped with a band featuring a black skull and crossbones design

“ผมขอระเบิดไฟ ระเบิดแสง กับระเบิดควัน อย่างละสิบลูกครับ”
"I would like ten fire bombs, ten flash bombs, and ten smoke bombs, please."

“โอ้ ได้เลยรอแป๊ปนึงนะ” สิ้นคำ เธอก็หยิบของเหล่านั้นขึ้นมาเปลี่ยนเป็นการ์ดไอเท็ม แล้วจึงยื่นส่งให้วิศนะอย่างรวดเร็ว ท่าทางคงจะเป็นร้านที่ขายดีน่าดู เพราะดูเหมือนจะมีแค่ร้านเดียวจริงๆ ที่ต้องใช้พนักงานขายช่วยกันถึงสามคนเพื่อต้อนรับลูกค้า ถึงกระนั้นก็ดูแต่ละคนจะงานจะล้นมือไม่น้อยเลยทีเดียว
"Oh, sure, just wait a moment." As she finished speaking, she picked up those items and transformed them into item cards, then quickly handed them to Wisana. It seemed like a very busy shop, as there appeared to be only one store that required three salespeople to assist in welcoming customers. Even so, each of them seemed to have their hands full with work

ไอ้น้องซื้อของเยอะขนาดนี้คิดจะไปล่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ด้วยหรือไง..?”
"Hey, are you planning to hunt Lord Inferno with all these items you've bought?"

“หา อ่อ ใช่ครับ” วิศนะตอบแบบไม่ทันคิด ถ้าจะพูดให้ถูก เจ้าหมอนี่ยังไม่ทันได้ฟังคำถามด้วยซ้ำ เขารีบยื่นมือไปรับถุงจากแม่ค้าคนนั้นพร้อมกับสั่งให้จินนี่โอนเงินไปให้ 3,000 เหรียญโดยสายตายังคงกลอกมองรอบด้านด้วยอาการวิตกจริตสุดขีด
"Ah, yes," Wisana replied without thinking. To be precise, this guy hadn't even heard the question yet. He quickly reached out to take the bag from that vendor while instructing Ginny to transfer 3,000 dollars, his eyes still darting around in extreme anxiety

เมื่อเขาจัดแจงเก็บของทุกอย่างลงไปในหน้าต่างไอเท็มเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงก็วิ่งตัวปลิวหนีหายจากร้านไปด้วยความรวดเร็ว โดยยังไม่วายกลอกสายตาไปมาอย่างระแวดระวัง ตลอดทางชายหนุ่มก็อาศัยวิธีการย่องตามหลังผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าเพื่อใช้เป็นโล่กำบังสายตา
When he finished packing everything into the item window, the tall figure quickly ran away from the store, still glancing around cautiously. Along the way, the young man used the method of sneaking behind larger men to use them as a shield to hide from view

ถ้าวรัญญาอยู่ที่นี่ แสดงว่าเจ้าธันวากับยัยนุชจรีก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วยชัวร์เลย!
If Waranya is here, it means that Thanu and Nucharee must definitely be here too!

วิศนะนึกสรุปในใจเสร็จสรรพ พลางเดินย่องไปเรื่อยๆ สายตาก็พายมองหาพวกเพื่อนตัวแสบไปด้วย เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่หันไปเจอละก็ เขาจะได้โกยแนบทันที!
Visana thought to himself as he quietly walked along, his eyes scanning for his mischievous friends, because whenever he spotted them, he could quickly join in!

“คุณคะ..!”
"Excuse me..!"

ยังไม่ทันขาดคำความฉิบหายก็วิ่งเข้าหาอีกครั้ง
Before the words could even finish, disaster rushed in again

เสียงหวานๆ แสนคุ้นเคยทำให้วิศนะต้องค่อยๆ ชำเลืองกลับไปมองด้านหลัง
The sweet, familiar voice made Wisana slowly glance back

ตายห่า!
Damn it!

วรัญญากำลังวิ่งมาทางเขาด้วยท่าทีกระหืดกระหอบสุดขีด
Waranya is running towards him with an extremely breathless demeanor

จะทำยังไงดีล่ะว้อยย!
What should I do then?!

“คุณลืมของน่ะค่ะ”
"You forgot something."

เอาไงดีฟะ...
What should I do then...?

ระหว่างนั้นสมองของวิศนะกำลังวิ่งตึกๆ จนเส้นขมับปวดตุบๆ เขาพยายามคิดหาหนทางเพื่อเอาตัวรอดอย่างเต็มที่ ครั้นจะวิ่งหนีอีกครั้งก็เป็นไปไม่ได้ในเมื่อมีผู้ชายตัวใหญ่ๆ หลายคนยืนอยู่ตรงหน้า
Meanwhile, Visana's brain was racing, causing his temples to throb. He was trying his best to think of a way to survive. Running away again was impossible with several big men standing in front of him

ตอนแรกเขากะจะใช้เป็นที่กำบัง แต่สุดท้ายเสือกกลายเป็นสิ่งกีดขวางไปเสียนี่!
At first, he intended to use it as a shelter, but in the end, it turned out to be an obstacle instead!

เอาไงดีว้า ...เอาไงดี...
What should I do... what should I do...

จริงสิ!!!
Really!!!

วรัญญา สาวน้อยคนสวยยังคงกำผ้าพันคอสีแดงในมือแน่น ขณะรีบสับเท้าวิ่งตรงเข้าไปหาร่างสูงๆ ของชายหนุ่มผมดำตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เธอวิ่งถึงตัวเขาก็บรรจงแตะมือสวยได้รูปลงบนไหล่กว้างของบุรุษตรงหน้าอย่างสุภาพ ทว่ากลับส่งผลให้คนตัวสูงกว่าชะงักกึก ก่อนจะค่อยๆ เบือนหน้ากลับมาส่งยิ้มฝืดเฝื่อนให้
Warannya, the beautiful young girl, still tightly held the red scarf in her hand as she hurriedly ran towards the tall figure of the young man with black hair in front of her. As soon as she reached him, she gently placed her beautifully shaped hand on the broad shoulder of the man in front of her politely, which caused the taller person to freeze momentarily before slowly turning his face back to give her a stiff smile.

นัยน์ตาคู่โตเบิกกว้างเล็กน้อย เมื่อได้เห็นคนตรงหน้าเต็มตา ชายคนนี้ปิดใบหน้าตั้งครึ่งด้วยหน้ากากโอเปร่าสีขาว ซึ่งขัดกับแขนข้างซ้ายที่สวมเกราะแขนขนาดใหญ่ที่ถูกพันให้อยู่กับที่ด้วยสายเข็มขัดหนัง มิหนำซ้ำยังกล้าใช้หัวเข็มขัดเป็นรูปมังกรตัวเบ้อเร่ออีก!
The pair of large eyes widened slightly upon seeing the person in front of him. This man had half of his face covered by a white opera mask, which contrasted with his left arm that was clad in a large arm armor secured in place with a leather belt. To make matters worse, he even dared to use a belt buckle shaped like a huge dragon!

เป็นรสนิยมการแต่งตัวที่....พิลึกดี
It's a rather peculiar fashion style.

“มีอะไรหรือครับคุณผู้หญิง” ชายสวมหน้ากากทักด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำอย่างผิดคีย์ ทว่าฟังรื่นหูอย่างประหลาด ทำเอาหล่อนต้องเลิกคิ้วขึ้นสูง
"Is there something, madam?" The masked man greeted in a deep, off-key voice, yet it sounded strangely pleasant, causing her to raise an eyebrow

“เอ่อคือ...” วรัญญาเกิดอาการอึกอักเล็กๆ เมื่อถูกทักเข้าตรงๆ “เมื่อกี้คุณลืมของไว้ในร้านขายเสื้อผ้าน่ะค่ะ ฉันก็เลยรับอาสาพ่อค้าคนนั้นเอามันมาให้คุณ” พูดจบ เธอก็ยื่นผ้าพันคอสีแดงที่เขาลืมไว้ให้ทันที ดวงตาสีสนิมเบื้องหลังหน้ากากอ่อนแสงลงเล็กน้อย ก่อนจะใบหน้าครึ่งล่างจะขยับเหยียดรอยยิ้มมุมปาก
"Um, well..." Waranya hesitated slightly when addressed directly. "Just now, you left something at the clothing store. So, I volunteered to bring it to you," she said, immediately handing over the red scarf he had forgotten. The rust-colored eyes behind the mask softened a little before the lower half of his face moved to form a slight smile.

“อุตส่าห์เอามาคืนให้ด้วยเหรอครับ คุณผู้หญิง มีน้ำใจจังเลยนะครับ”
"Did you really go out of your way to return this, ma'am? That's very kind of you."

“ไม่หรอกค่ะ”
"No, it's not."

ชายหนุ่มสวมหน้ากากรีบยกมือขึ้นรับผ้าพันคอมาอย่างจงใจที่จะสัมผัสโดนมือนุ่มๆ ของอีกฝ่าย ส่งผลให้คนโดนแอบล่วงเกินหน้าขึ้นสีเล็กๆ จนต้องรีบชักมือกลับแทบไม่ทัน
A young man wearing a mask hurriedly raised his hand to receive the scarf, intentionally wanting to touch the other person's soft hand, causing the person who was secretly violated to blush slightly and quickly retract their hand almost immediately

“เอ่อ คือ”
"Um, that is"

“แหม ไม่น่ารีบดึงกลับเลย มือนิ่มๆ แบบนี้ให้ผมจับทั้งวันยังไม่เบื่อเลยแท้ๆ” เขาแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟัง พร้อมระบายรอยยิ้มสุขุมดูดีกำชับมาให้ นัยน์ตาคมกล้าเบื้องหลังหน้ากากที่ทอดมองลงมาเปี่ยมด้วยความหมายบางอย่างที่ทำให้ใบหน้าขาวเนียนซับสีเลือดแดงเรื่อ
"Oh, I shouldn't have pulled back so quickly. I could hold your soft hands all day without getting bored," he pretended to say in a soft, inviting tone, accompanied by a calm, charming smile. His sharp eyes behind the mask looked down, filled with a certain meaning that made the fair, smooth face flush with a hint of red

จะดวงตาคมนั่นก็ดี รอยยิ้มสุขุมดูดีและแฝงความอบอุ่นนั่นก็ดี
Those sharp eyes are nice, and that calm smile looks good and carries warmth

ทั้งๆ ที่ไม่น่าจะเคยรู้จักกัน ทำไมชายตรงหน้าถึงได้คุ้นตาเธอเหลือเกินนะ!
Even though they shouldn't have known each other, why does the man in front of her look so familiar?

“ยังไงผมก็ต้องขอบคุณมากเลยนะครับ ที่อุตส่าห์เอามาคืนให้ผม” เสียงทุ้มยังคงว่าต่อไประหว่างยกมือสวมผ้าพันคอนั่นเข้าไปกับตัว แล้วคนแต่งตัวเต็มยศก็พยักหน้าให้กับเธอครั้งหนึ่งเป็นเชิงขอตัว
"Anyway, I really have to thank you for going out of your way to return this to me," the deep voice continued as he lifted his hand to wrap the scarf around himself, then the fully dressed person nodded at her once as a sign of taking his leave

“เอ่อ...เดี๋ยวก่อนสิคะ”
"Um... wait a moment, please."

ชายหนุ่มในหน้ากากชะงักกึก ก่อนค่อยๆ เหลือบกลับมามองอย่างแช่มช้า
The young man in the mask paused abruptly before slowly glancing back

“มีอะไรหรือครับคุณผู้หญิง?”
"Is there something, ma'am?"

“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรเหรอคะ?”
"Um, may I ask what your name is?"

พอได้ยินแบบนี้เจ้าของรอยยิ้มดูดีนั่นก็ยิ่งฉีกยิ้มกว้างขึ้นไปอีก ร่างสูงก้มลงขยับหน้าเข้าไปใกล้เธอจนชิด จนเล่นเอาวรัญญาถึงกับหน้าขึ้นสี
Upon hearing this, the owner of that charming smile widened it even more. The tall figure leaned down, bringing his face closer to hers, causing Waranya to blush

“ถ้ามองไม่ผิด ผมว่าคุณกำลังจะจีบผมสินะครับ?”
"If I'm not mistaken, I think you are trying to flirt with me, aren't you?"

“ม...ไม่ใช่นะคะ” เจ้าหล่อนแก้ตัวตะกุกตะกักเมื่อโดนคำย้อนชนิดที่เธอคาดไม่ถึง “ฉันก็แค่โดนพ่อค้าร้านขายเสื้อผ้าฝากมาถามน่ะค่ะว่าคุณชื่ออะไร”
"I'm... no, that's not it," she stammered as she was caught off guard by a response she didn't expect. "I was just sent by a clothing store merchant to ask what your name is."

“อ่อ ...แบบนี้แสดงว่าผมดีใจเก้อสินะครับ” เขาตอบกลั้วหัวเราะน้อยๆ
"Oh... so this means I'm just happy for nothing, right?" he replied with a slight laugh.

“บ้าเหรอคะ” เสียงหวานแหวเขาให้ทั้งดวงหน้าสวยยังแดงก่ำ
"Are you crazy?" she said with a sweet voice, her beautiful face turning red

“ผมชื่อ...เอ่อ วินเซนต์ น่ะครับ” เขาบอกด้วยท่าทีเกร็งนิดๆ แต่ก็ยิ้มได้ในที่สุด
"My name is... uh, Vincent." He said with a slightly tense demeanor but finally managed to smile.

“วินเซนต์..?”
"Vincent..?"

“ใช่แล้วครับ นั่นแหละชื่อของผม ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ”
"Yes, that's my name... If there's nothing else, I should take my leave now."

“เดี๋ยวก่อนสิคะ คุณวินเซนต์!”
"Wait a minute, Mr. Vincent!"

วรัญญาเองก็ตกใจไม่น้อยที่ได้ยินเสียงตัวเองตะโกนเรียกเขาเอาไว้เช่นนั้น จะว่าไปตัวเธอเองก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน บางที...อาจเป็นเพราะดวงตาและรอยยิ้มอบอุ่นของเขาคนนี้ก็ได้
Waranya was quite surprised to hear her own voice calling out to him like that. To be honest, she didn't know the reason either. Perhaps... it was because of his warm eyes and smile.

“มีอะไรเหรอครับ คุณผู้หญิง?” วินเซนต์หันมาถาม ใบหน้านั้นยังไม่คลายรอยยิ้ม
"What's the matter, ma'am?" Vincent turned to ask, his face still holding a smile

“คือว่า...” เธอเริ่มอึกอัก “คุณวินเซนต์มาทำเควสล่าบอสลอร์ดอินเฟอร์โน่เหมือนกันเหรอคะ”
"Well..." she started hesitantly, "Are you here to do the quest to hunt the Lord Inferno boss too?"

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ..?” เขาตั้งใจถามหยั่งเชิง
"Why do you think that way?" he asked, trying to gauge the situation.

“ก็ท่าทางคุณดูเก่งซะขนาดนี้นี่คะ ฉันว่าคุณคงต้องมาล่าบอสแน่ๆ เลย”
"You look so skilled like this. I think you definitely have to go hunt a boss."

“แล้วคุณล่ะ” เขาถามบ้าง “มาล่าบอสเหมือนกันเหรอครับ?”
"And what about you?" he asked. "Are you here to hunt the boss too?"

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันมาทำเควสถ่ายรูปน่ะค่ะ”
"No, I'm just here to do a photo quest."

คำตอบที่เรียกรอยยิ้มเหยียดให้ขยับกว้างขึ้น
The answer that makes the sarcastic smile widen

“แล้วไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงรั้งตัวผมไว้มีอะไรรึเปล่า...เอ่อ คุณ...”
"Then I don't know if you are holding me back for some reason... um, you..."

“ฉันชื่อวรัญญาค่ะ จะเรียกว่า ออน เฉยๆ ก็ได้” วรัญญาตอบแบบยิ้มแย้ม
“My name is Waranya. You can just call me On for short,” Waranya replied with a smile.

“โอเคครับ ออน ไม่ทราบว่าคุณมีอะไรให้ผมรับใช้ไหมครับ ถ้าเป็นคนสวยๆ อย่างคุณนะ ผมยินดีรับใช้อย่างไม่มีเงื่อนไขเลย” สาวน้อยคนสวยถึงกับชะงักกับคำถามนั้น แต่เจ้าหล่อนกลับยังไม่เอ่ยแย้งคำใดทันที ดูเหมือนว่าจะเคอะเขินมากเกินกว่าจะพูด
"Okay, On. I don't know if you have anything for me to assist you with. If it's someone as beautiful as you, I'm more than happy to serve unconditionally." The beautiful young lady was taken aback by that question, but she didn't immediately contradict him. She seemed too shy to speak

“คือ...ฉันอยากจะถามคุณน่ะค่ะ....”
"I would like to ask you..."

“ครับ”
"Yes"

“คุณมาทำเควสล่าบอสคนเดียวรึเปล่า คือถ้ามาคนเดียวฉันก็อยากจะชวนคุณไปอยู่ปาร์ตี้เดียวกับฉันน่ะค่ะ”
"Are you here to hunt the boss alone? Because if you're alone, I would like to invite you to join my party."

“เห...” ชายหนุ่มลากเสียงพลางฉีกยิ้มกว้าง
"Uhm..." the young man drawled, breaking into a wide smile.

“อย่าเข้าใจผิดนะคะ! คือ...ฉันแค่กำลังหาคนที่กำลังล่าบอสมาเข้าปาร์ตี้น่ะค่ะ เผื่อจะให้เข้าไปจัดฉากต่อสู้กับลอร์ดอินเฟอร์โน่เพื่อถ่ายรูปส่งไปประกวดในกิจกรรมเท่านั้นเอง”
"Don't get me wrong! I’m just looking for someone who is hunting a boss to join the party, in case we can set up a fight scene with Lord Inferno to take pictures for a contest."

“อ้อ” ชายหนุ่มแค่นเสียงเบาในลำคอ “แบบนี้ผมก็คงดีใจเก้อรอบที่สองสินะครับ”
"Oh," the young man let out a soft sound in his throat. "In this case, I guess I'll be happily disappointed for the second time, right?"

“...ร..เรื่องนั้นก็”
"...that matter is..."

คำแก้ตัวที่คนฟังหลุดหัวเราะพรืด เมื่อได้เห็นท่าทางอายม้วนจนต้องก้มหน้าก้มตาหลบหน้าไม่ยอมสบตาของวรัญญา ก่อนจะปล่อยลมหายใจยาวยืด แล้วจึงยกมือขึ้นแตะไหล่บางของเธอเบาๆ
The excuse that made the listeners burst into laughter when they saw Waranya's shy demeanor, causing her to lower her head and avoid eye contact, before she let out a long sigh and gently touched her slender shoulder with her hand

“ต้องขอโทษด้วยนะ ออน” เขาพูดด้วยสีหน้าสลดนิดๆ “พอดีผมมีเพื่อนร่วมปาร์ตี้แล้วล่ะ ยังไงเอาไว้โอกาสหน้า เราค่อยมารวมปาร์ตี้กันทีหลังนะ”
"I'm really sorry, On," he said with a slightly sad expression. "It turns out I have a party buddy already. Anyway, let's save it for next time; we can have a party together later."

“งั้นเหรอคะ” ดวงหน้าสวยปรากฏรอยเสียดายวูบขึ้นมาทันที
"Is that so?" A look of regret immediately appeared on her beautiful face

“เอาไว้วันหลังเราค่อยมาทำความรู้จักกันให้จริงจังมากกว่านี้ก็แล้วกัน แล้วเดทแรกของเราจะไปที่ดันเจี้ยนไหนก็ค่อยว่ากันอีกทีนะครับ”
"Let's save getting to know each other more seriously for another day. As for our first date, we can decide which dungeon to go to later."

“โธ่ คุณวินเซนต์คะ”
"Oh, Mr. Vincent."

ชายสวมหน้ากากขยับรอยยิ้มอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าสาวน้อยตัวเล็กตรงหน้าเริ่มแสดงอาการอายม้วนอีกระลอก แล้วจึงรู้สึกตัวว่าเขาเสียเวลามานานพอดูแล้ว ชายนามวินเซนต์จึงยกมือขึ้นเพื่อบอกลาเธอทันที
The man in the mask smiled warmly again when he saw the little girl in front of him starting to show signs of shyness once more. He then realized that he had already spent enough time. The man named Vincent raised his hand to say goodbye to her immediately

“งั้นผมขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวเพื่อนของผมจะรอซะก่อน” โดยไม่รอช้า ร่างสูงรีบสาวเท้าเดินจากไปทันทีก่อนที่วรัญญาจะได้เอ่ยทักท้วงใดๆ พอรู้สึกตัวอีกทีก็เห็นเขาเริ่มแหวกตัวหายเข้าไปในกลุ่มชนตรงหน้าเสียแล้ว
"Then I’ll take my leave now. My friend will be waiting." Without waiting, the tall figure quickly walked away before Waranya could say anything to stop him. By the time she realized it, she saw him starting to weave his way into the crowd in front of her

“เอาไว้ฉันจะติดต่อไปหาคุณ ได้ใช่มั้ยคะ คุณวินเซนต์!”
"I will contact you later, okay? Mr. Vincent!"

วินเซนต์ชะงักกึก แล้วจึงหันกลับมายิ้มให้ พลางโบกมือหยอยๆ คล้ายเป็นสัญญาณว่าไม่มีปัญหา ต่อจากนั้นไม่นาน ร่างสูงก็ค่อยๆ เลือนหายไปจากสายตาของเธอ
Vincent paused and then turned back to smile at her, waving his hand lazily as if signaling that there was no problem. Shortly after, his tall figure gradually faded from her sight

แม้ว่าบุรุษคนนั้นจะไม่อยู่แล้ว ร่างบอบบางก็ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้สึกถึงเหล่าเพลย์เยอร์หลายต่อหลายคนที่สวนเดินผ่านไปผ่านมาเลยแม้แต่น้อย
Even though the man was no longer there, the fragile figure remained standing still, completely unaware of the many players passing by

“นั่นไง ยัยออน! อยู่ตรงนั้นเอง!”
"Look, there she is, On!"

“เฮ้! วรัญญามาอยู่ตรงนี้เอง ว่าไง ตกลงว่าได้เข็มขัดหนังมังกรไฟมั้ย”
"Hey! Waranya is right here. What's up? Did you get the fire dragon leather belt?"

เวลาผ่านครู่หนึ่ง สองหนุ่มสาวเพื่อนร่วมปาร์ตี้ของเธอ ธันวาและนุชจรี ก็เดินขึ้นมาเทียบข้าง ฝ่ายหญิงนั้นแบกถุงน้ำยาเพิ่มพลังมาด้วยเต็มสองมือเช่นเดียวกับธันวาที่กอดกองระเบิดหลายรูปแบบไว้แนบอกด้วยสีหน้าเหนื่อนอ่อนเต็มที
After a moment, her two party friends, Thanwa and Nucharee, walked up beside her. The woman was carrying bags of energy drinks in both hands, just like Thanwa, who was hugging a pile of various types of explosives to his chest with a weary expression

“ว่าไง ยัยออน” เสียงเล็กของเพื่อนสาวดังขึ้นอีกหน หากแต่ก็ยังไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง
"What's up, On?" The small voice of her friend rang out again, but there was still no response

“นี่นุช เพื่อนเธอเป็นอะไรไปเนี่ย ตัวแข็งเป็นหินเชียว”
"Hey, what's wrong with your friend? She's as stiff as a rock."

“นั่นสิ แถมยังหน้าแดงแป๊ดอีกต่างหาก เป็นไข้รึเปล่า?”
"That's right, and your face is all red too. Do you have a fever?"

วิจารณ์กันเสร็จแล้วทั้งคู่ก็ได้แต่หันมามองหน้ากันตาปริบๆ แล้วจึงตัดสินได้ว่าควรจะต้องลงแรงลากแม่สาวน้อยวรัญญาออกมาจากทางเดินเพราะดูเหมือนเธอจะกลายเป็นสิ่งกีดขวางการจราจรนานเกินไปแล้ว
After finishing their critique, both of them could only look at each other with wide eyes and then decided that they should put in the effort to pull the young lady Waranya out of the walkway because it seemed she had become an obstruction to traffic for too long

“เกือบซวย!”
“Almost unlucky!”

คำพูดแรกหลังจากที่ถอดหน้ากากโอเปร่าออก ใบหน้าได้รูปของนายวิศนะบัดนี้เต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโตผุดพรายขึ้นมาเต็มไปหมด นี่ขนาดยังไม่รวมกับไอ้อาการตึงเครียดสุดๆ จนท้องไส้ปั่นป่วนจนต้องเผลอกลั้นหายใจไปหลายวินาทีนะ
The first words after removing the opera mask, Mr. Wisana's well-shaped face was now covered in large beads of sweat. This was not even counting the extreme tension that made his stomach churn, causing him to inadvertently hold his breath for several seconds

“เสื่อม! คิดเข้าไปได้นะตู ...วินเซนต์!” เขาว่าพลางหัวเราะพรืดกับตัวเอง “จากวิศนะไปเป็นวินเซนต์ ...รู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลยฟ่ะ!!”
"Degraded! Can you believe it... Vincent!" he said while laughing to himself. "From Visana to Vincent... the more you know, the more embarrassed you get!!"

ว่าแล้วเจ้าตัวก็เป่าปากโล่งอก
Then the person let out a sigh of relief

วิศนะเองก็นึกแปลกใจตัวเองไม่น้อยเหมือนกันว่าพอใส่หน้ากากแล้วไหงเขาถึงได้กล้าพูดจาฉะฉานแถมยังสามารถแสดงอาการขี้หลีแบบนั้นกับวรัญญาออกได้ ...ที่เหลือเชื่อกว่าก็คือพอได้ชื่อใหม่ตัวเองว่าวินเซนต์ปุ๊ป ไอ้อาการเกร็งจัดที่เคยเป็นเมื่อสบตากลมโตสวยๆ คู่นั้นก็พลันหายไปเกลี้ยง
Visana was also quite surprised at himself that after putting on the mask, he suddenly had the courage to speak confidently and even show such flirtatious behavior towards Waranya... What was even more unbelievable was that as soon as he got his new name, Vincent, the intense tension he used to feel when meeting those beautiful, round eyes completely vanished.

อยากจะชมตัวเองว่า...เก่งจริงๆ ไอ้นะ เอ้ย!
I want to praise myself that... I'm really good, you know!

สงสัยครั้งหน้าลองใส่หน้ากากไปจีบเขาดูดีกว่า คิดได้แค่นั้นก็หัวเราะพรืด หันซ้ายมองขวาเลิ่กลั่กดูว่าตอนนี้ตัวเองกำลังยืนอยู่ตรงไหน แต่พอเหลียวตัวไปมองรอบๆ เสร็จ ชายหนุ่มก็ถึงกับชะงักกึก
Next time, I wonder if I should try wearing a mask to flirt with him instead. Just thinking that made me burst out laughing. I looked left and right, feeling flustered, to see where I was standing. But as I turned to look around, the young man suddenly froze

โอเค...ใช่...เขายังเห็นรั้วทางเข้าของดันเจี้ยนอยู่ตรงหน้า แต่มันกลับกันตรงที่ตอนนี้เขาเห็นไอ้ประตูบัดซบนั่นจากภายในทางเข้าของดันเจี้ยนนะสิ!!!
Okay... yes... he can still see the entrance gate of the dungeon right in front of him, but the difference is that now he sees that damn door from inside the entrance of the dungeon!!!

“ตายชัก นี่เผลอเดินตามชาวบ้านมาเรื่อยๆ แล้วหลงเข้ามาในนี้ได้ยังไงเนี่ย”
"How did I end up here? I must have accidentally followed the villagers in."

ไม่ได้ ต้องรีบออกไปหาเมย์ก่อน!
I can't! I need to hurry out to find May first!

ชั่วขณะที่เลี้ยวตั้งลำ เตรียมจะหันหางเสือกลับออกไปด้านนอกก็ไปปะทะเข้ากับคลื่นมหาชนอันล้นหลามที่วิ่งผ่านเข้ามาในประตูเบียดร่างเขาให้ลอยหวือตามไปด้านหน้าโดยไม่มีสิทธิขัดขืนเลยแม้แต่น้อย!
At the moment of turning the vessel, preparing to steer back outside, it collided with the massive waves rushing in through the entrance, pushing his body forward without any chance to resist at all!

“เฮ้ย! หลบไปก่อนสิวะ ฉันจะออกไปด้านนอก!” วิศนะตะโกนโวยวายออกมาลั่น
"Hey! Move out of the way! I'm going outside!" Wisana shouted loudly

“แกนั่นแหละ เดินไปสิวะ เกะขวางทาง!”
"That's you! Just walk, will you? You're blocking the way!"

“เอ๊ะ! ไอ้หมอนี่ ยังไงวะ คนยิ่งจะรีบไปหาทำเลดีๆ ทำเควสอยู่ เดินไปสิโว้ย!”
"Hey! What's up with this guy? People are in a hurry to find good spots and do quests. Just walk already!"

นอกจากจะออกไปไม่ได้แล้วเพราะกระแสชนแล้วยังไม่วายโดนด่าเข้าให้อีก ในที่สุดวิศนะก็ต้องเลยตามเลยสาวเท้าเข้าไปในดันเจี้ยนด้านในด้วยอาการเหงื่อกาฬแตกพลั่ก
In addition to being unable to go out because of the collision, he still ended up getting scolded. In the end, Wisana had no choice but to follow along and stepped into the dungeon inside, drenched in sweat

วะ! กล้องก็ยังไม่ได้ซื้อ เมย์ก็ยังไม่ได้เจอ ยังจะเสือกหลงเข้ามาระรื่นอยู่ในดันเจี้ยนสุดโหดอีก!
Wow! I haven't bought the camera yet, I haven't met May yet, and I'm still foolishly wandering around in this brutal dungeon!

งานเข้าแล้วไง ไอ้นะเอ้ย!
What's the problem now, you idiot!

“ปล่อยฉัน ฉันจะออกไปหาเพื่อน ม่ายยยย ให้เข้าไปคนเดียวแบบนี้ก็สวัสดียมโลกสิว้อย!”
"Let me go, I'm going out to see my friends. No way am I going in alone like this, goodbye world!"

“วิศนะ มัวหายไปไหนกันเนี่ย” คำบ่นอย่างหงุดหงิดดังมาจากริมฝีปากเล็กๆ ของสาวน้อยร่างบาง เมษานั่นเอง เธอก้มหน้ามองนาฬิกาแลเห็นว่าตอนนี้เกือบจะ 8โมงเช้าอยู่รอมร่อ แต่ยังไม่เห็นวี่แววของวิศนะเลยแม้แต่น้อย
“Where has Wisana disappeared to?” A frustrated complaint came from the small lips of the slender girl, Maysa. She looked down at her watch and saw that it was almost 8 o'clock in the morning, but there was still no sign of Wisana at all

ยามนี้เจ้าหล่อนก็เลยได้แต่สะบัดเรือนผมสีน้ำตาลยาวไปข้างหลัง ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนปากบ่อตักน้ำที่เป็นจุดนัดพบด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
At this moment, she could only toss her long brown hair back before sitting down on the edge of the water well, which was the meeting point, with a displeased expression

“มัวไปทำอะไรของเขาอยู่น้า เดี๋ยวก็เข้าไปหาทำเลเหมาะๆ ไม่ทันกันพอดี” ร่ายจบ เธอก็ก้มลงมองเวลาอีกครั้งเห็นว่าตอนนี้ 7.59 น. เข้าไปแล้ว!
"What is he wasting time on? Soon we'll find a suitable spot and it will be too late." After saying that, she looked at the time again and saw that it was already 7:59!

เมษาส่ายหน้าเบาๆ อย่างอ่อนใจ แล้วจึงดีดนิ้วดังๆ เรียกบานหน้าต่างข้อมูลสีชมพูลายดอกไม้ของตัวเองให้ปรากฏขึ้นมา
May shook her head lightly in frustration and then snapped her fingers loudly to summon her pink floral-patterned information window to appear

“อัล ช่วยตามหาวิศนะให้หน่อยได้มั้ย บอกฉันทีซิว่าเขาอยู่ที่ไหน” เสียงหวานเอ่ยสั่งคอมพิวเตอร์ส่วนตัวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดกว่าทุกที
"Al, can you help me find Visana? Please tell me where he is." The sweet voice commanded the personal computer with a more serious tone than usual

“กรุณารอซักครู่ขอรับ .....ได้ความแล้วขอรับ”
"Please wait a moment, sir... I have received the information, sir."

การทำงานอย่างรวดเร็วของอัลเรียกรอยยิ้มพอใจให้ปรากฏอยู่บนใบหน้ารูปไข่ได้สัดส่วน
The quick work of Alrie brings a satisfied smile to the perfectly oval face

“เขาอยู่ที่ไหนล่ะ?”
"Where is he?"

“ตอนนี้ท่านวิศนะอยู่ในดันเจี้ยนคุกร้างครับ และทำท่าจะตรงไปที่ปากประตูห้องทรมานชั้นหนึ่ง”
"Right now, Visana is in the abandoned dungeon and seems to be heading straight for the entrance to the torture room on the first floor."

“อ้อ...อยู่ในนั้นนี่เองถึงได้หาไม่เจอ” เมษากล่าวเบาๆ พลางถอนหายใจโล่งอก นึกดีใจที่อย่างน้อยวิศนะก็ยังไม่ได้มีปัญหาเซิร์ฟเวอร์ขัดข้องจนโดนตัดออกจากระบบเกมไปแล้ว
"Oh... so that's where it is, no wonder I couldn't find it," Maysa said softly, letting out a sigh of relief, feeling glad that at least Visana hadn't encountered any server issues that would have kicked him out of the game system yet.

ทว่าอารมณ์ดีอยู่ได้ไม่นาน พอนึกทวนคำพูดเมื่อครู่อีกครั้ง นัยน์ตาสีเทาคู่สวยก็ต้องเบิกกว้าง
However, the good mood didn't last long. When recalling the words from earlier, her beautiful gray eyes widened

“หา----!!! นายว่าไงนะ อัล!”
"Find----!!! What did you say, Al!"

“ท่านวิศนะอยู่ในดันเจี้ยนคุกร้างครับ ตอนนี้เข้าไปในเขตุห้องทรมาณชั้น 1 แล้ว”
"Mr. Wisana is in the abandoned dungeon. He has now entered the torture chamber on the first floor."

“โอ้ยย ให้ตายสิ วิศนะ! นายเอาอีกแล้วเหรอเนี่ย!” คราวนี้เมษาถึงกับยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองเต็มแรง นึกขัดใจไม่น้อยที่เจ้าตัวแสบมันคิดจะฟังคำที่เธอบอกเลยแม้แต่น้อย แถมยังซ่าเข้าไปลุยเควสคนเดียวเฉยเลย!
"Oh my, for heaven's sake, Visana! Are you doing this again?" This time, Mesa raised her hand to slap her forehead with all her might, feeling quite frustrated that the little rascal didn't intend to listen to what she said at all, and even boldly went to tackle the quest alone!

“ขณะนี้เป็นเวลา 8นาฬิกาตรง ทางทีมงานขอเปิดกิจกรรมตามล่าฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปค่ะ และบัดนี้ลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้จุติลงมาแล้ว ขอให้ผู้เล่นทุกท่านที่ต้องการต่อสู้รีบตามหาตัวให้เจอนะคะ”
"It is currently 8 o'clock. The team would like to announce the start of the activity to hunt and kill Lord Inferno from now on. And now, Lord Inferno has descended. We ask all players who wish to fight to hurry and find him."

ปฐมบทของความบรรลัยเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น สิ้นเสียงประกาศจากทีมงาน เมษาก็ตาเหลือกรีบหอบตัวลุกขึ้นจากขอบบ่อตักน้ำแทบไม่ทัน ดวงตาสีเทาสวยกวาดมองเข้าไปยังด้านในดันเจี้ยน ก่อนที่สมองจะสั่งให้รีบสาวเท้าวิ่งเข้าไปให้เร็วที่สุด
The prologue of destruction has just begun. As soon as the announcement from the team ended, Maysa's eyes widened as she hurriedly got up from the edge of the water well, barely in time. Her beautiful gray eyes scanned the inside of the dungeon before her brain commanded her to run in as quickly as possible

“รอก่อนนะ วิศน๊า~! อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ฉันจะเข้าไปช่วยเดี๋ยวนี้ล่ะ!”
"Wait a minute, Visna~! Don't be anything yet, okay? I'm going in to help right now!"

สิ้นเสียง ร่างบอบบางของสาวน้อยผมยาวก็จ้ำหายไปจากจุดเดิมทันที พร้อมกับความคิดวูบหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในใจ
As soon as the sound ended, the fragile figure of the long-haired girl vanished from the spot immediately, along with a fleeting thought that arose in her mind

อยู่ปาร์ตี้เดียวกับหมอนี้ ต่อให้มีร้อยชีวิตก็ไม่พอใช้จริงๆ ด้วย!
Being at the same party as this guy, even having a hundred lives wouldn't be enough!

Stage 6

กิจกรรมล่าลอร์ดอินเฟอร์โน่! (2)
Activity: Hunt for Lord Inferno! (2)

“โอ้ยตาย ตูหลุดมาอยู่ส่วนไหนของดันเจี้ยนแล้ววะเนี่ย” เจ้าของเสียงบ่นกระปอดกระแปดนี่จะเป็นใครไม่ได้นอกจากนายวิศนะคนเดิมที่ยังคงเดินย่ำต๊อกไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จุดหมายปลายทางเพียงลำพังเหมือนเดิม
"Oh no, where the hell am I in this dungeon?" The owner of this grumbling voice can only be Mr. Wisana, who continues to walk aimlessly as always, alone and without a destination

ให้ตายสิ เพราะไอ้คลื่นพวกมหาชนงี่เง่านั่นแท้ๆ เชียวที่ดันเขาจนปลิวเข้ามาถึงข้างใน สุดท้ายก็เลยพลัดหลงกับเมย์จนได้! แถมเจ้าพวกนั้นพอวิ่งพรวดๆ กันเข้ามาได้เสร็จแล้วก็หายหัวไปหาทำเลเหมาะๆ ถ่ายรูปกันเสียหมดเลย!
Damn it, it's really those stupid waves of the crowd that pushed him all the way inside. In the end, he got separated from May! Plus, those people, after rushing in, disappeared to find a good spot to take pictures!

เพี้ยง! ขอให้พวกแกโดนลอร์ดอินเฟอร์โน่ฆ่าทิ้งให้หมด!
Damn! I hope you all get killed by Lord Inferno!

วิศนะสบถคำแช่งชักหักกระดูกในใจอย่างเมามัน ระหว่างสาวเท้าเดินลงบันไดไปเรื่อยๆ โดยไม่นึกลังเลคิดจะหยุดฝีเท้าเลยแม้แต่น้อย
Visana cursed with a fervent rage in his heart while the girl continued to walk down the stairs without any hesitation or thought of stopping her steps

“คนออกแบบตึกพวกนี้ก็สร้างออกมาได้สยดสยองเอาเรื่องเลยแฮะ” เสียงห้าวเปรยขึ้นลอยๆ ขณะเหลียวมองบรรยากาศรอบด้าน ส่วนหัวก็ชวนนึกไปถึงเกมที่เจ้าธันวาเพื่อนรักมันชอบเล่นนักหนาอย่างไอ้พวกเกมแนวสยองขวัญที่มันเคยหอบเอามาเล่นที่คอนโดของเขาทีหนึ่ง นึกขึ้นมาก็ทำเอาเขาเสียวสันหลังวูบ
"The designer of these buildings really created something terrifying," a hoarse voice remarked casually while glancing around at the surroundings. His thoughts drifted to the games that his dear friend Tanwa loved to play, especially those horror-themed games he once brought to play at his condo. Just thinking about it sent a shiver down his spine

ก็ไอ้สถานที่ที่เขากำลังเดินอยู่เนี่ย บรรยากาศต่างกันเสียที่ไหนเล่า!
The place they are walking in has a completely different atmosphere!

หลังจากเจ้าตัวสะบัดหัวไล่มโนภาพดังกล่าวออกไปได้แล้ว ร่างสันทัดก็รีบเร่งฝีเท้าวิ่งลงบันไดโทรมๆ ดังตึกๆ ไปเรื่อยๆ
After shaking off the aforementioned imagery, the sturdy figure hurriedly rushed down the worn-out stairs with a thud

ความจริง...คนที่ฉลาดสักหน่อยเขาจะเลือกอยู่เฉยๆ แล้วรอให้เมษาตามมาสมทบ แต่เพราะความที่สมองเบาจัดบวกกับความบ้าระห่ำส่วนตัวมันมีสูง ก็เลยทำให้ตาคนนี้เลือกที่จะเดินไปเดินมา ราวกับหนูติดจั่นต่อไป อย่างกับไม่ได้มีความรู้สึกเกรงกลัวต่อสถานที่อันน่าขนลุกนี้เลยแม้แต่น้อย
The truth is... a somewhat smart person would choose to stay still and wait for April to join in, but because of a light brain combined with a high level of personal recklessness, this person chose to walk back and forth, like a mouse caught in a trap, as if they had no fear of this creepy place at all.

จะเรียกว่าความอยากรู้อยากเห็นดี หรือจะเรียกว่านิสัยวอนหาเรื่องของเจ้าตัวดีล่ะ
Should it be called curiosity, or should it be referred to as the habit of seeking trouble of that good-for-nothing?

ตอนนี้ก็เลยเดินหลงเข้าไปจนถึงส่วนกลางของคุกใต้ดินเรียบร้อยแล้ว
I have now wandered into the central part of the underground prison

แถมกิจกรรมการตามล่าบอสลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็ได้เริ่มต้นขึ้นมาแล้วกว่าสิบนาทีตั้งแต่สิ้นเสียงประกาศครั้งสุดท้าย ทว่าจนถึงตอนนี้วิศนะยังไม่ได้ยินเสียงการต่อสู้ใดๆ ดังขึ้นมาเลยสักนิด
The boss hunt for Lord Inferno has already begun for over ten minutes since the last announcement, yet up to now, Visana has not heard any sounds of battle at all

ก็คุณพี่ท่านนั้นเขาสูงตั้ง 18 เมตรนี่นะ ถ้ามีการต่อสู้เกิดขึ้นจริงเสียงมันคงจะดังพิลึก บางทีการที่เขาวิ่งมาหลบอยู่ในตึกแบบนี้อาจจะมีโอกาสตายน้อยหน่อยก็ได้ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาระบายรอยยิ้มกว้างอย่างพออกพอใจกับความคิดอันแสนชาญฉลาดของตัวเอง
That brother of yours is 18 meters tall, you know. If a fight really breaks out, the noise would be incredible. Maybe hiding in a building like this gives him a slightly better chance of survival. His smooth face displayed a wide smile, pleased with his own clever thoughts

นั่นสิ เดี๋ยวเขาไปหาทำเลเหมาะๆ คอยดูฉากการต่อสู้ของบอสตัวใหม่สุดโหดท่าจะดีกว่า ยังไงซะเขาเองก็ไม่ได้ซื้อไอ้กล้องถ่ายรูปอะไรนั่นมาด้วยเลยไม่สามารถเข้าร่วมกิจกรรมอะไรได้อยู่แล้ว
That's right. Let him find a suitable location. Just wait to see the scene of the new, fierce boss battle; it should be better. Anyway, he didn't bring that camera with him, so he can't participate in any activities anyway

เพราะงั้นการอยู่เฉยๆ แล้วมองดูชาวบ้านเขาฟัดกันเองคงจะเป็นอะไรที่เหมาะสมที่สุด!
So just sitting still and watching the locals fight among themselves would probably be the most appropriate thing to do!

เดินไปได้ไม่ทันไรเขาก็ลอดตัวผ่านช่องทางเดินเล็กๆ ออกมาได้เป็นที่เรียบร้อย จะว่าไปพื้นที่แถวนี้บรรยากาศมันร้อนอบอ้าวชอบกลแฮะ เอาเถอะ...เดินๆ ไปเดี๋ยวคงเจอทางออกเองแหละ
He walked for a short while before he managed to squeeze through a small passageway. The atmosphere around here feels oddly stuffy. Well... I'll just keep walking, and I’m sure I’ll find the way out eventually.

เจ้าตัวคิดแล้วก้าวเท้าเดินต่ออย่างไม่ยี่หระ ครั้นพอพ้นจากซอกหลืบอันแสนแคบก็พบกับห้องโถงโล่งกว้างขนาดใหญ่โตมโหฬาร รายล้อมด้วยกระจกสีหลากหลายบานประดับไว้บนเพดานส่งแสงนวลตาให้ลอดผ่านเข้ามาเป็นช่วงๆ ทว่าวิศนะกลับยิ่งรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิภายในห้องที่ยิ่งร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ จนเนื้อตัวเริ่มชุ่มโชกไปหมด
He thought for a moment and then stepped forward without hesitation. Once he passed through the narrow crevice, he found himself in a vast, spacious hall surrounded by various colored glass panels adorning the ceiling, allowing soft light to filter in intermittently. However, he increasingly felt the temperature inside the room rising, causing his body to become drenched

“ทำไมมันร้อนอย่างนี้ฟะ” บ่นอุบอิบแล้วก็ยกมือขึ้นปาดเหงื่อ
"Why is it so hot?" he grumbled, then raised his hand to wipe away the sweat

แฮ่~~~!!
Hah~~~!!

ยังไม่ทันได้กล่าวอะไรต่อ จู่ๆ เสียงไม่พึงประสงค์ก็ดังขึ้นจนวิศนะเผลอสะดุ้งวูบรีบกวาดตามองหาต้นเสียงแทบไม่ทัน จะเห็นก็เพียงแต่ความมืดที่รายล้อมอยู่รอบตัวทำให้เขานึกว่าตัวเองคงหูฝาดไป
Before he could say anything more, an unpleasant sound suddenly erupted, causing Visana to flinch and quickly scan for the source of the noise almost too late. All he could see was the darkness surrounding him, making him think that he might have imagined it

และแล้วในชั่ววินาทีต่อมา ประกายไฟปริศนาก็ลุกพรึบขึ้นมาเบื้องหน้า ทำให้ชายหนุ่มชะงักกึก ก่อนที่มันจะดับวูบไป
And then, in the next moment, a mysterious spark suddenly flared up in front of him, causing the young man to freeze before it extinguished

“...ย...อย่าบอกนะว่า” เจ้าตัวแสบครางเสียงเบาหวิว
"...don't tell me that," the mischievous one murmured softly.

“ผู้เล่นวิศนะ ค้นพบ ลอร์ดอินเฟอร์โน่ ขอแนะนำให้หนีเพราะระดับความสามารถต่างกันมากเกินไป”
"Players are advised to flee from Lord Inferno as the skill levels are too different."

ทันทีที่เสียงของจินนี่ดังขึ้น คนมีศักดิ์เป็นนายก็แข้งขาอ่อนแทบจะลมจับมันเสียตรงนั้น ภายในเงามืดเบื้องหน้าเขาเห็นแสงสว่างวูบไหวอยู่ในระดับสูงกว่าตัวเขาหลายสิบเมตร ซึ่งก็พอจะเดาได้ว่าคงเป็นแสงจากดวงตาของเจ้าบอสเทพบรรลัยนั่นแน่ๆ
The moment Jinny's voice rang out, the person of high status felt their legs weaken, almost collapsing right there. In the dark shadow before him, he saw a flickering light several dozen meters above him, which he could guess was the light from the eyes of that godly boss of destruction

โชคยังดี...เจ้านั่นยังไม่ทันรู้ตัวว่าเขาอยู่ตรงนี้
Fortunately... that guy hasn't realized he's right here.

เพราะงั้นรีบเผ่นก่อนมีเรื่องเหอะ!!
So hurry up and get out of here before something happens!!

คิดสะระได้เสร็จ วิศนะก็ค่อยๆ ย่องกลับไปทางเดิมด้วยเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
Once the calculation was complete, Wisana slowly crept back the way he came, making as little noise as possible

เบาๆ เข้าไว้...เบาเข้าไว้นะ ไอ้นะ...
Take it easy... take it easy now, okay...

“ วิศนะนายอยู่ที่ไหนเนี่ย รีบออกมาหาฉันเร็วเข้า เดี๋ยวก็ได้เรื่องหรอก”
"Where are you, Visana? Hurry out to see me, or there will be trouble."

จู่ๆ เสียงแหลมแสบแก้วหูของเมษาก็ดังขึ้นมาจากหน้าต่างสื่อสาร ทำเอาคู่สนทนาถึงกับสะดุ้งโหยง ยกมือกดปิดแทบไม่ทัน
Suddenly, the piercing sound from the communication window blared, causing the conversation partner to jump and barely manage to press the button to turn it off in time

ตายชักแล้ว!
I'm dying!

คนซวยซ้ำซวยซากรู้สึกสะท้านวูบ ก่อนค่อยๆ หันกลับไปมองด้านหลังด้วยความหวังอันริบหรี่เหลือเกินว่าเสียงของเมษาที่ดังขึ้นมาได้ถูกจังหวะสุดๆ นั้นคงจะไม่ทำให้คุณพี่ผู้กำลังหลับใหลอยู่ด้านหลังของเขาต้องฟื้นจากนิทราขึ้นมาหรอก
The unfortunate person felt a shiver before slowly turning back to look behind with a faint hope that the perfectly timed sound of Mae would not wake his brother, who was sleeping behind him

ทันทีที่นัยน์ตาสีทองกลอกไปเห็นภาพเบื้องหลัง ร่างสันทัดก็แทบจะหลอมเหลวลงไปกองอยู่ที่พื้น
The moment the golden eyes rolled to see the image behind, the sturdy figure almost melted down to a pile on the floor

โฮกกกกกกกกก!!!!
Hoooooowwwwwww!!!!

เสียงคำรามกึกก้องดังสะท้อนไปทั่ว พร้อมกับเรือนร่างใหญ่ยักษ์ที่มีความสูงถึง 18 เมตรจะขยับตัวจุดประกายไฟลุกพรึบขึ้นมาทั้งตัวฉายให้เห็นลำตัวสูงหนา ท่อนแขนขนาดมหึมา กรงเล็บยาวเฟื้อย และใบหน้ายาวแหลมคล้ายมังกร โดยเฉพาะดวงตายาวรีโหมเพลิงที่กำลังจ้องมาทางวิศนะเขม็ง
The booming roar echoed everywhere, accompanied by a gigantic figure standing 18 meters tall, moving and igniting flames all over its body, revealing a tall, thick torso, massive arms, long claws, and a long, pointed face resembling a dragon, especially the elongated, fiery eyes that were staring intently at Visana

“ง...งานเข้าแล้วไงไอ้นะเอ๊ย”
"Ah... the trouble has come, huh?"

“เฮ้ย! ไหนล่ะเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่ที่ว่า นี่ก็ผ่านมาตั้งสิบนาทีแล้วนะ ยังไม่เห็นมันแม้แต่เงาเลย”
“Hey! Where is that Lord Inferno you mentioned? It’s been ten minutes already, and I haven’t even seen a shadow of it.”

“ใจเย็นๆ สิ เดี๋ยวพวกกลุ่มเพลย์เยอร์ที่มาล่าเขาก็หาเจอเองล่ะน่า ส่วนพวกเราที่มาทำเควสถ่ายรูปก็ได้แต่รอแหละ ...หรือว่าแกอยากจะลงไปตามหามันล่ะ”
"Calm down, they will find him soon enough. As for us, we're just here to complete the photo quest and wait... or do you want to go down and look for him?"

“ไอ้บ้า! เรื่องอะไรฉันจะเอาคอไปพาดเขียงวะ ขืนไปเจอไอ้อินเฟอร์โน่ตอนนี้มีหวังดับอนาถท่าเดียว”
"You crazy! Why would I put my neck on the chopping block? If I run into that Inferno guy now, I'm definitely going to meet a miserable end."

เสียงพูดคุยดังจ้อกแจ้กของเหล่าผู้เล่นซึ่งกำลังซุ่มรอทำเควสถ่ายรูปสร้างความหงุดหงิดให้เมษาไม่น้อย ยามนี้สาวน้อยตาโตเริ่มกระสับกระสายด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย
The chattering voices of the players who were lurking, waiting to complete the photo quest, were quite annoying to Maesa. At this moment, the wide-eyed girl began to fidget with an indescribable feeling

“อัล ยังจับสัญญาของวิศนะไม่ได้อีกเหรอ”
"Al still can't catch Visna's signal?"

“ไม่ได้เลยขอรับ เพราะพวกเพลย์เยอร์ใช้ AI Network มากเกินไปทำให้เกิดการแจมมิ่ง (คลื่นรบกวน) จนระบบปาร์ตี้ขัดข้อง ซึ่งกระผมกำลังพยายามเจาะสัญญาณเข้าไปหาตัวท่านวิศนะอย่างเต็มที่อยู่ครับ”
"Not at all, sir. Because the players are using the AI Network too much, it has caused jamming (interference), which has disrupted the party system. I am currently trying my best to penetrate the signal to reach you, Visana."

“แย่จริงๆ เลย ขนาดลองส่งเสียงไปมั่วๆ เผื่อตานั่นจะได้ยินมั่งแล้วแท้ๆ เชียว ยังไงก็พยายามหาต่อให้พบนะ อัล” น้ำเสียงเจ้าหล่อนฟังดูเครียดกว่าทุกที
"It's really bad. I even tried making random noises in case that person would hear me. Anyway, keep trying to find them, okay, Al?" Her tone sounded more stressed than ever

“ขอรับ”
"May I have"

หลังจากสั่งงาน AI ส่วนตัวเสร็จ นัยน์ตาสีเทาหม่นก็ตวัดมองภาพเบื้องล่างอย่างพินิจโดยหวังจะเจอร่างสันทัดของชายหนุ่มผมดำ คู่หูตัวแสบกำลังเดินเปะปะอยู่บ้าง
After finishing the task for the personal AI, her dull gray eyes scanned the scene below, hoping to spot the sturdy figure of her black-haired partner, who was wandering around aimlessly

เพื่อการนั้น ยามนี้ร่างเล็กบางจึงจำใจเดินขึ้นมายืนสังเกตการณ์อยู่บนเนินสูงที่รายล้อมด้วยกองหินก้อนใหญ่คล้ายจะถูกสร้างให้เป็นกำแพงของดันเจี้ยนคุกร้างก็ไม่ปาน เนื่องจากสามารถเห็นทัศนียภาพได้รอบด้าน สถานที่นี้จึงเป็นจุดที่เหล่าผู้เล่นหลายคนใช้เป็นทำเลในการตั้งกล้องเพื่อทำเควสเพราะจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องความปลอดภัยเวลาเกิดการต่อสู้
To that end, at this moment, the small figure reluctantly walked up to stand and observe from a high hill surrounded by large stone piles that seemed to have been constructed as walls of an abandoned dungeon. Since it offered a panoramic view, this place became a spot where many players set up their cameras to complete quests without having to worry about safety during battles

แม้ใจจริงเมษาจะอยากออกไปตามหาวิศนะใจจะขาด แต่ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนด้วยติดตรงสัญญาณของระบบปาร์ตี้ที่ดันมาเสื่อมสภาพเอาตอนนี้เสียอีก!
Even though May really wants to go out and look for Visna, her heart is breaking, she doesn't know where to go because the party system signal has deteriorated right now!

ครั้นจะให้เธอวิ่งกระโจนดุ่ยๆ ออกไปโดยไม่รู้ตำแหน่งอะไรเลยก็นับว่าเป็นเรื่องที่โง่มาก!
To let her run out blindly without knowing her position at all would be very foolish!

“โอ้ยตาย! ถ้ารอบนี้เจอหน้าตานั่นเมื่อไหร่คงต้องเขกกะโหลกให้ซักทีแล้ว คลาดสายตาไปหน่อยเดียวก็ก่อเรื่องได้ไม่หยุดหย่อน...”
"Oh no! If I see that face again this time, I might just have to knock some sense into them. Just a moment of distraction and they cause trouble non-stop..."

ตูม!!!!
Boom!!!!

ยังพร่ำบ่นได้ไม่ทันจบก็เกิดแรงระเบิดสั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณส่งให้ร่างบางเซยวบจนเกือบล้มอยู่รอมร่อ
Before the complaints could finish, a powerful explosion shook the area, causing the slender figure to sway almost to the point of falling

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เมษาอุทานเบาๆ
"What happened?" Maesa exclaimed softly

“เฮ้ย! เสียงอะไรวะ อย่าบอกนะว่ามันออกมาแล้ว!”
"Hey! What was that sound? Don't tell me it's out!"

“มันต้องออกมาแล้วแน่ๆ เลย พวกเรารีบเดินหามันเร็ว ก่อนที่คนอื่นจะได้ ‘เฟิร์สบลัด’ ไป!”
"It must be out by now. We need to hurry and find it before anyone else gets the 'first blood'!"

ต่อมาไม่นานนัก เสียงเอะอะโวยวายของเพลย์เยอร์ระดับสูงที่ยืนอยู่ข้างล่างก็ดังแทรกขึ้นมา ก่อนจะพากันกระชับอาวุธในมือของตัวเองเข้าที่ แล้วจึงจัดแจงวิ่งไปยังต้นเสียงเมื่อครู่ด้วยความรวดเร็ว นัยน์ตาคู่สวยหรี่แคบขณะเพ่งมองไปยังซากตึกขนาดใหญ่เบื้องหน้าซึ่งอยู่ใจกลางของดันเจี้ยนซึ่งเรียกว่า ‘ห้องทรมานนักโทษ’
Not long after, the loud commotion of high-level players standing below interrupted, before they tightened their weapons in hand and quickly ran towards the source of the sound. Their beautiful eyes narrowed as they focused on the large ruins in front of them, located in the center of the dungeon known as the 'Torture Chamber for Prisoners.'

เดี๋ยวก่อนสิ... ครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นวิศนะ ตานั่นกำลังเดินวนไปวนมาอยู่แถวห้องทรมานนี่นา...
Wait a minute... The last time you saw Visana, he was pacing around this torture room...

อย่าบอกนะว่า……!!!
Don't tell me that...!!!

ตูม!!!!!
Boom!!!!!

ระหว่างนั้นเอง ปราการหินสูงใหญ่ภายใต้สายตาเธอก็ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมกับพัดเศษซากของความพินาศให้กระเด็นออกมาตามแรงกระแทกเสียจนฝุ่นควันคละคลุ้งตลบอบอวลทั่วไปหมด!
At that moment, the towering stone barrier under her gaze exploded with a loud bang, scattering the debris of destruction outward with such force that dust and smoke filled the air all around!

ดีว่าเมื่อครู่เมษาก้มตัวหลบได้ทันก่อนที่ก้อนหินเหล่านั้นจะพุ่งเข้าใส่ เพราะว่ามีเหล่าเพลย์เยอร์ไม่น้อยที่โดนสะเก็ดระเบิดเจาะเข้ากลางกบาลเจนลงไปน็อคสลบเหมือดตายคาที่
Fortunately, just moments ago, Maysa managed to duck in time before the stones flew at her, as there were quite a few players who got hit by shrapnel, piercing their skulls and knocking them out cold on the spot

โฮกกกก~~~!!!
Hooooo~~~!!!

เสียงคำรามกึกก้องดังขึ้นมาอีกระลอก จนเมษาต้องยกมือขึ้นปิดหู พร้อมกับปีศาจร่างสูง 18 เมตรที่มีตัวสีแดงท่าทางดุดันบิดใบหน้าเกรี้ยวกราดคล้ายมังกร ขณะฟาดหางยาวมีหนามอยู่ตรงปลายไปมา
A booming roar erupted again, causing Meisa to raise her hands to cover her ears, along with an 18-meter tall demon with a fierce red body, its face twisted in anger like a dragon, while it swung its long, spiked tail back and forth

ราชาปีศาจอัคคี ลอร์ดอินเฟอร์โน่ปรากฏตัวแล้ว!
The Demon King of Fire, Lord Inferno, has appeared!

“นั่นไง มันอยู่นั่น เร็วพวกเราจัดการมันเลย!” เสียงตะโกนหนึ่งดังขึ้น แล้วร่างของเหล่านักรบระดับสูงหลายต่อหลายคนก็พากันกรูวิ่งตรงเข้าไปหาเจ้าปีศาจร้ายพร้อมกับเสียงเฮปลุกใจดังลั่น
"There it is! Quick, let's take care of it!" a voice shouted, and the figures of several high-ranking warriors rushed forward towards the evil demon with a loud cheer

ตูม!!!
Boom!!!

เพียงแค่ลอร์ดอินเฟอร์โน่ตวัดมือใหญ่ยักษ์ของมันแค่ครั้งเดียว ร่างของผู้เล่นทั้งหลายซึ่งเมษากล้ายืนยันได้เลยว่าล้วนแต่มีระดับ 60 ขึ้นทั้งนั้นก็ลอยหวือหายไปเหมือนตุ๊กตาทหารถูกเด็กน้อยปัดทิ้งเลยทีเดียว
As soon as Lord Inferno swung its gigantic hand just once, the bodies of all the players, which Meisa can confirm were all level 60 and above, flew away like toy soldiers being swatted aside by a child

นี่พี่แกตบทีเดียวผู้เล่นระดับ 60 หลายสิบคนถึงกับปลิวกระเด็นเลยเรอะ!
Wow, this guy can knock away dozens of level 60 players with just one hit!

แน่นอน ไม่ต้องเสียเวลาเดาหรอก พวกหน่วยกล้าตายทั้งหลาย นกกระจอกยังไม่ทันได้กินน้ำก็ต่างล้วนกลิ้งลงไปนอนแน่นิ่งกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
Of course, there's no need to waste time guessing. All those brave units have already rolled down and lay still, even before the sparrows had a chance to drink water

“....ถ...เถื่อนชิบ” ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างเมษากล่าวออกมาแทบไม่เป็นภาษา ตอนแรกเขายกกล้องถ่ายรูปขึ้นกะว่าจะกดชัตเตอร์อยู่แล้ว แต่พอเห็นพลังทำลายล้างสุดโหดของเจ้าปีศาจนรกนี่ก็เกิดมือไม้แข็งทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาเสียเฉยๆ
“...What the hell” a man standing next to Maisa exclaimed almost incoherently. At first, he raised his camera, ready to press the shutter, but upon witnessing the terrifying destructive power of this hellish monster, he suddenly froze, unable to move.

ความจริง นอกจากหมอนี่แล้ว ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ต่างอยู่ในอาการอึ้งไม่แพ้กัน จะมีก็แต่เมษาที่ขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะรีบหยิบของชิ้นหนึ่งออกมาจากบานหน้าต่างไอเท็มทันที
In fact, besides this guy, everyone standing there was equally stunned. The only one who furrowed her brows tightly was Mai, before quickly grabbing an item from the item window

“โหดซะขนาดนี้คงต้องขอแสกนเนอร์เก็บข้อมูลไว้หน่อยแล้วล่ะ” เจ้าหล่อนเปรยคนเดียวเบาๆ แล้วจึงสวมแว่นตาทรงกลมที่เรียกว่า ‘แสกนเนอร์ <Scanner>’ เข้าที่ใบหน้า
"This is so intense that I guess I need to use a scanner to collect some data," she murmured to herself softly before putting on the round glasses called 'scanner ' on her face

แสกนเนอร์ *ไอเท็มใช้ตรวจสอบความสามารถของมอนสเตอร์
Scanner *Item used to check the abilities of monsters

ข้อมูลมอนสเตอร์
Monster Data

ชื่อ : ลอร์ดอินเฟอร์โน่ <Lord Inferno>
Name : Lord Inferno <Lord Inferno>

ฉายา : ราชาปีศาจอัคคี < Demon of Fire>
Nickname : King of Fire Demons < Demon of Fire>

ระดับ : 180
Level : 180

ธาตุ : ไฟ
Element : Fire

พลังชีวิต : 15,000,000 / 15,000,000
Life Force : 15,000,000 / 15,000,000

ความสามาร
Abilityto

พลังโจมตี SS พลังป้องกัน A
Attack Power SS Defense Power A

ความฉลาด S เวทมนตร์ B+
Intelligence S Magic B+

ราชาปีศาจอัคคีลอร์ดอินเฟอร์โน่ เทพแห่งเปลวไฟประจำดินแดนไพรด์ ผู้มีร่างกายใหญ่โตและไร้ซึ่งจุดอ่อน ว่ากันว่าแค่ลมหายใจก็ทำให้ร่างกายของมนุษย์สลายเป็นจุลได้แล้ว
The Demon King, Akilord Inferno, the God of Flames of the Pride Land, possesses a massive body with no weaknesses. It is said that just his breath can disintegrate a human body into dust

พอสายตาได้อ่านข้อมูลปราดเข้า ใบหน้าเนียนก็ถึงกับเหงื่อตก เมษาค่อยๆ ถอดแว่นตาที่สวมอยู่ออกมาเก็บ โดยสายตายังคงจดจ้องไปที่ร่างของราชาปีศาจอัคคีตรงหน้าอย่างจนด้วยคำพูด
As soon as her eyes read the information, her smooth face broke into a sweat. Mei slowly took off her glasses and put them away, her gaze still fixed on the figure of the Fire Demon King in front of her, speechless

พี่เก่งเสียขนาดนั้นแล้วจะมีใครจัดการได้คะเนี่ย!
With someone as skilled as you, who could possibly handle this?

ลองขนาดปัดมือทีเดียวผู้เล่นตายระนาวแบบนั้น ...คงจะมีแต่ GM เท่านั้นแหละที่พอจะฟัดกับไอ้บ้านี่ได้
Trying to wipe out players in one go like that... it must be only the GM who can handle this guy.

ว้ากกกกกกก~~~~~!!!
Waaaaaah~~~~~!!!

เสียงหวีดสยองลอยแว่วเข้าสู่โสตประสาตของเมษา หลังจากร่างของเหล่าผู้หาญกล้าทั้งหลายสลายกลายเป็นธุลีได้ไม่นานนัก ที่สำคัญก็คือ...ไอ้เสียงร้องโหยหวนอย่างสมแมนนี่มันก็ช่างคุ้นหูเธอชอบกลอยู่นะ
The chilling scream echoed into Maesa's ears after the bodies of the brave ones had turned to dust not long ago. What was important was... that wailing sound was strangely familiar to her.

“เลิกยุ่งกับฉันสักทีสิว้อย ไปหาคู่ต่อสู้ตัวเท่ากันโน่นป๊ายย!” เจ้าของเสียงโหวกเหวกนั่นยังคงพยายามตะเบ็งคอคุยกับมอนสเตอร์ปาวๆ ราวกับคิดว่าเจ้าพวกนี้จะฟังภาษาตัวออกเสียอย่างนั้น ได้ยินแค่นี้ เมษาก็ชักจะรู้สึกได้ถึงลางของหายนะ
"Stop bothering me already, go find an equally matched opponent! The owner of that loud voice continued to shout at the monster as if thinking that these creatures would understand the language. Hearing this, Maysa began to sense the omen of disaster."

“ไปไกลๆ เลยว้อย!”
"Go far away!"

ร่างปราดเปรียวของใครบางคนค่อยๆ ปรากฏขึ้นท่ามกลางฝุ่นควันที่ตลบอบอวล ใครคนนั้นกำลังวิ่งด้วยความเร็วชนิดที่เรียกว่า ‘ป่าราบ’ พลางแหกปากเสียงดังลั่น ขณะที่เบื้องหลังก็มีร่างใหญ่ยักษ์ของเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่ตัวโตที่ดูเหมือนจะติดใจไอ้คนฝีเท้าสุนัขนี่เสียเต็มประดา จนก้าวเดินตามเหยื่อที่ปลุกมันจากการหลับใหลมาติดๆ!
The slender figure of someone gradually appeared amidst the swirling dust and smoke. That person was running at a speed known as 'flatland,' while shouting loudly, as behind them loomed the massive figure of Lord Inferno, who seemed completely captivated by this dog-footed individual, following closely after the prey that had awakened it from slumber!

ส่วนคนเฝ้ามองไกลๆ อย่างเมษานั้นอ้าปากค้างตั้งแต่เห็นไอ้หัวฟูๆ อันแสนคุ้นตานั่นแล้ว!!
The person watching from a distance, like Meisa, was left speechless the moment they saw that familiar fluffy head!

“กรี๊ดดด~!!! นายไปทำบ้าอะไรอยู่ตรงนั้น วิศนะ!” เจ้าร่างที่กำลังวิ่งหนีสุดชีวิตเงยหน้าขึ้นมองสูงทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อนสาว
"Ahhh~!!! What the hell are you doing over there, Visna!" The figure who was running for dear life looked up immediately upon hearing her friend's voice

“เมย์! ช่วยด้วยๆ อยู่ดีๆ ไอ้พี่เบิ้มนี่เขาก็หันมาไล่ฆ่าฉันเฉยเลย!”
"May! Help! Out of nowhere, this guy Berm just turned around and started trying to kill me!"

“จะให้ฉันช่วยบ้าอะไรยะ!”
"What do you want me to help with, you crazy person!"

“อะไรก็ได้...!”
"Anything...!"

“วิศนะ ระวังด้านหลัง!”
"Visana, watch out behind you!"

ยังไม่ทันได้คุยกันไปมากกว่านี้ เมษาก็กรีดร้องลั่นเมื่อเห็นว่าอินเฟอร์โน่กำลังง้างมืออันใหญ่โตเตรียมพร้อมจะฟาดวิศนะให้ดับอนาถตามกลุ่มผู้เล่นเมื่อครู่ไป
Before they could talk any further, Maysa screamed when she saw Inferno raising his huge hand, ready to strike Visana down like the other players moments ago

ฟวับ!!!
Whoosh!!!

“โว้ว! หวิดไปแล้ว!”
"Wow! That was close!"

เจ้าตัวแสบกลิ้งตัวหลบได้อย่างเฉียดตายเป็นที่สุด ขณะที่กลุ่มคนดูต่างก็ผวาออกมาพร้อมกัน พลางนึกเสียวไส้แทนไอ้คนวิ่งหน้าเริ่ดอยู่กลางสนามรบเป็นบ้า ลำพังแค่ลมกรรโชกจากการปัดมือของพี่เบิ้มแกครั้งเดียวก็เล่นเอาคนดูแทบล้มกลิ้งได้แล้ว
The little rascal rolled away just in the nick of time, while the crowd gasped in unison, feeling a chill for the guy running boldly in the middle of the battlefield. Just the gust of wind from the big guy's single swipe was enough to nearly knock the spectators over

“อูย~ เกือบไป ถ้าหลบช้ากว่านี้อีกนิดมีหวัง....อี๊~~~!”
"Ouch~ That was close. If I had dodged any slower, I might have... Eek~~~!"

ฟวับ!!!
Whoosh!!!

อีกครั้งที่วิศนะกระโดดหลบได้ชนิดผ่านไปแค่ปลายจมูก เจ้าคนมีสัญชาตญาณสัตว์ป่าจึงเหลือบขึ้นมองบอสเถื่อนนรกนั่นแล้วลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ขณะที่อะไรบางอย่างในสมองยังคงร้องเตือนออกมาดังๆ ว่า ...วิ่งเถอะ!!
Once again, Wisana managed to dodge just in time, barely missing with the tip of his nose. That person with the wild animal instincts glanced up at that hellish boss and swallowed the thick saliva down his throat, while something in his brain continued to loudly scream... run!!

“เมย์ ช่วยฉันด้วย!”
"May, help me!"

“กรี๊ดด~!! ไม่ต้องมาทางนี้เลยนะ อีตาบ้า จะลากฉันไปลงเหวด้วยหรือไงยะ!”
"Ahhh~!! Don't come this way at all, you crazy guy! Are you trying to drag me down into the abyss or what?!"

จริงดังที่พูด เพราะดูท่าเจ้าตัวแสบเอาความฉิบหายมาฝากเพื่อนสาวที่รักยิ่งด้วยวิธีการลากบอสปีศาจนั่นให้วิ่งตามก้นมาติดๆ แน่นอนว่าคนอย่างเมษาไม่มีวันยอมอยู่รอความตายด้วยหรอก เช่นเดียวกับผู้เล่นอีกหลายคนที่ตอนนี้เริ่มอพยพข้าวของย้ายสำมะโนครัวด้วยความเร็วติดจรวดทันที!
It's true as said, because it seems that the little troublemaker has brought disaster to her beloved friend by dragging that demon boss to chase after her. Of course, someone like Meisa would never just wait for death. Similarly, many other players are now starting to pack up and move their belongings at rocket speed immediately!

ตูม!!
Boom!!

เสียงกัมปนาทดังขึ้นเมื่อฝ่ามือยักษ์ฟาดลงไปกลางพื้นตรงจุดที่เมษาเคยยืนอยู่เต็มแรงจนผืนดินสั่นสะเทือน ทำให้เหล่าเพลย์เยอร์เคราะห์ร้ายหลายคนที่หลบไม่ทันลงไปนอนแบนอยู่ที่พื้น ขณะที่ปากก็ก่นด่าไอ้คนนำความซวยมาฝากไม่ยั้ง!
A deafening roar erupted as the giant's palm slammed down onto the ground right where Maysa had been standing, shaking the earth violently. Many unfortunate players who couldn't dodge in time were left lying flat on the ground, cursing the person who brought this misfortune upon them without restraint!

“วิศนะ นายต้องล่อมันไปหาพวกผู้เล่นที่เขาสู้ได้ พวกนั้นเขาจะช่วยนายเอง!” เมษาที่กำลังวิ่งอยู่ตรงขอบเนินเขาต่างระดับตะโกนบอกคู่หูที่อยู่ด้านล่าง ส่วนเจ้าตัวดีก็ยังคงวิ่งขนานคู่กับเธอไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าหมายจะหาคนช่วยหรือหาคนร่วมวิบากกรรมซวยด้วยกันแน่!
"Visana, you need to lure it to the players it can fight. They will help you!" Maysa, who was running at the edge of the uneven hill, shouted to her partner below, while the good-natured one continued to run alongside her, not knowing whether he intended to find help or to find someone to share in the misfortune together!

“อ๊ายย~! อย่าตามฉันมาสิ ฉันยังไม่อยากตาย!” เมษาร้องจ้าก
"Ahh~! Don't follow me! I don't want to die yet!" Maysa cried out

“เธอก็อย่าทิ้งฉันซี่” อีกฝ่ายร้องกลับมาลั่น
"Don't leave me, okay?" the other person shouted back

“ก็ไม่อยากจะทิ้งหรอกนะ แต่ไม่อยากตายมากกว่า”
"I don't want to leave it behind, but I don't want to die even more."

“ยัยบ้า!”
"Crazy girl!"

“นายสิบ้า! อุตริทำอีท่าไหนถึงได้ไปลากมันขึ้นมาได้ยะ ไอ้สมองเล็กๆ ของนายมันไม่เคยบอกตัวเองให้เจียมบอดี้บ้างเลยรึไง หรือไอ้ต่อมหาเรื่องส่วนตัวมันหยุดกระตุ้นให้เลิกก่อเรื่องไม่ได้!” เจ้าหล่อนตะโกนด่าได้อย่างเจ็บแสบจนคนวิ่งอยู่ด้านล่างต้องเบ้หน้าแหย
"Hey, you idiot! How on earth did you manage to drag it up like that? Has your tiny brain never told you to be a little more modest? Or can't that troublemaking gland of yours stop provoking you to cause trouble?" She shouted with such sharpness that people running below had to grimace in fear

“เถียงไม่ออกเลยตู”
"I can't argue against that."

โฮกกกกกกก~~~~!!
Hoooooowwwww~~~~!!

เมื่อลอร์ดอินเฟอร์โน่เล็งเห็นว่าเหยื่อของมันยังมีชีวิตชีวาดีอยู่ แถมยังมีแรงเถียงกับเพื่อนหน้าตาเฉยอย่างกับลืมมันไปเสียสนิทแล้ว ก็เลยคำรามด้วยความน้อยใจ(?)ออกมาลั่น รีบเร่งฝีเท้าวิ่งตามล่าด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
When Lord Inferno saw that its prey was still lively and even arguing with a friend as if it had completely forgotten about it, it let out a roar of disappointment and quickly increased its pace, running after them with double the speed

“ตายชัก! แค่เดินตามก็จะไม่ไหวแล้ว นี่พี่วิ่งได้ด้วยเหรอครับ!”
"Wow! Just walking is already exhausting, can you really run, brother?"

“อย่าไปดูถูกมันเชียวนะ วิศนะ” เมษาร้องเตือน “เมื่อกี้ฉันแสกนดูแล้ว ความฉลาดของมันระดับ S เลยนะ ขืนนายประมาทมองมันเป็นแค่คอมพิวเตอร์กระจอกๆ ล่ะก็เตรียมหาดินกลบหน้าตัวเองไปพลางๆ ได้เลย”
"Don't underestimate it, Vishana," Maysa warned. "I just scanned it, and its intelligence level is S. If you underestimate it and see it as just a lousy computer, you might as well prepare some dirt to cover your face."

“ว้อย! แล้วฉันจะทำยังไงดีวะเนี่ย!” คนทำตัวประมาทโวยวายอย่างใกล้จะสติแตกเต็มที
"Ugh! What am I supposed to do now?!" The reckless person shouted, on the verge of losing their mind

“ใจเย็นๆ ก่อน นายลองใช้ไอเท็มช่วยสิ มีของอะไรก็งัดออกมาช่วยเอาตัวรอดไปก่อน!” เสียงเล็กจากอีกฟากโต้กลับมาด้วยท่าทีใจเย็นมากขึ้น วิศนะจึงพยักหน้ารับรู้ว่าเจ้าหล่อนพยายามเตือนสติที่กำลังจะใกล้ดับเต็มทีให้กับเขา ยังไงเสียศัตรูที่เขากำลังต่อกรด้วยเป็นถึงซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่มีค่าไอคิวสูงถึง 800 นี่นะ!
"Calm down first. Try using the items to help. Whatever you have, pull it out to survive for now!" A small voice from the other side responded with a much calmer attitude. Visana nodded in acknowledgment that she was trying to remind him, who was on the verge of losing focus. After all, the enemy he was facing was a supercomputer with an IQ of 800!

“กรี๊ดดด~~!”
"Screeeam~~!"

ฟวับ!!
Whoosh!!

เสียงแหวกอากาศดังขึ้นมาอีกระลอก ปลุกสัญชาติญาณการเอาตัวรอดของวิศนะให้ขยับตัวหลบอย่างเร่งด่วนอีกครั้ง!
The sound slicing through the air rose again, awakening Visana's survival instincts, prompting him to move out of the way urgently once more!

ตูม!!!
Boom!!!

“โว้ว ...เกือบไป!” คนหลบทันเป่าปากโล่งอก เมื่อครู่กรงเล็บคมกริบหวิดจะเฉือนเนื้อเขาขาดอยู่รอมร่อ พอรอดตายได้หวุดหวิดเจ้าตัวแสบก็รีบเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนสาวด้วยสีหน้าเหยเก
"Wow... that was close!" The person dodged just in time, sighing in relief. Just moments ago, sharp claws had nearly sliced through his flesh. After narrowly escaping death, the mischievous one quickly looked up to meet his friend's gaze with a grimace.

“เธอจะกรี๊ดทำไม เมย์ คนที่เกือบตายน่ะมันฉัน!”
"Why are you screaming, May? The one who almost died is me!"

“ก็ฉันเสียวแทนนี่!” เมษาโอดครวญขณะซอยเท้าวิ่งถี่ยิบอยู่ด้านบน สมองวิ่งตื๋อพยายามคิดหาทางรอดให้คู่หูของเธอที่เข้าเค้าลางมรณะเต็มที เพราะบัดนี้เจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่วิ่งมันตามมาทันเขาแล้ว!
"I'm feeling anxious for her!" Maysa lamented while rapidly pacing back and forth above, her mind racing to find a way to save her partner who was clearly in grave danger, as Lord Inferno was now hot on his heels!

โดยไม่รอช้า วิศนะรีบเปิดหน้าต่างไอเท็มแล้วหลับหูหลับตาคว้าของอะไรสักอย่างในนั้นออกมา ทันทีที่มือล้วงไปหยิบระเบิดมือสีเขียวเข้มได้ เจ้าตัวก็จัดแจงดีดสลักทิ้ง ชะลอฝีเท้าครู่หนึ่ง แล้วขว้างอาวุธใส่เจ้าบอสนรกนั่นทันที!
Without hesitation, Wisna quickly opened the item window and blindly grabbed something from it. As soon as his hand reached for a dark green grenade, he promptly pulled the pin, slowed his pace for a moment, and immediately threw the weapon at that hellish boss!

ระเบิดลูกเล็กลอยเข้าใส่ใบหน้าของอินเฟอร์โน่ได้อย่างแม่นยำราวจับวาง ก่อนจะแตกตัวระเบิดออกดัง
A small bomb accurately floated into Inferno's face as if it were placed there, before exploding with a loud bang

ตูม!!
Boom!!

850 !

ระเบิดปะทะหน้าของลอร์ดอินเฟอร์โน่เต็มๆ จนมันชะงักนิ่ง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาเหยียดรอยยิ้มสะใจวูบเมื่อโจมตีได้ไม่พลาดเป้า
The explosion hit Lord Inferno's face directly, causing him to freeze in place. His smooth face momentarily stretched into a satisfied grin when the attack hit its mark without fail

แม้ว่าตัวเลขค่าความเสียหายมันจะขึ้นมาเป็นสีเขียวแปลกๆ ก็เถอะ
Even though the damage value appears in a strange green color

“ตาบ้า! ปาระเบิดใส่มันแล้วจะได้อะไรขึ้นมา” เสียงแหลมปรี๊ดของเมษาตวาดแหวใส่
"Crazy eyes! What will you gain by throwing a bomb at it?" May's sharp voice shouted back

“ก็ให้มันชะงักไง โจมตีโดนมันตั้ง 850 ไม่เห็นเหรอ”
"Well, let it be stunned. It was attacked for 850, can't you see?"

“เห็นสิ แต่นั่นมันตัวเลขสีเขียว! มันหมายความว่านายไปเพิ่มพลังให้มันต่างหากเล่า ตาซื่อบื้อ!”
"See, that's a green number! It means you increased its power, you clueless fool!"

“หา~!!” เจ้าคนเผลอตัวไปเพิ่มพลังให้บอสนรกลากเสียงสูง รูปหน้าคล้ายมังกรนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงแสยะยิ้มออกคล้ายกำลังเยาะเย้ยในความโง่เขลาของเขา
"Ha~!!" The person accidentally boosted the power for the boss, a high-pitched dragon-like figure, paused for a moment, and then smirked as if mocking his foolishness

“มันเป็นมอนสเตอร์ธาตุไฟ นายไปปาระเบิดไฟใส่มันก็เลยกลายเป็นเพิ่มพลังให้มันน่ะซี! โอ้ย จะมายืนหน้าเจ๋ออยู่ทำไม รีบวิ่งต่อสิยะ อยากไปทักทายท่านยมนักหรือไง!”
"It's a fire element monster. When you threw a fire bomb at it, you just ended up boosting its power! Oh, why are you standing there looking dumb? Hurry up and run! Do you really want to go greet the grim reaper or something?"

“หา...อ๋อ! เออ...จริงว่ะ!”
"Ah...oh! Yeah...that's true!"

ฟวับ!!
Whoosh!!

กว่าจะรู้สักตัวได้อีกทีก็เกือบได้ดิ่งลงเหวสมพรปากเมษาเข้าเสียแล้ว โชคดีที่สัญชาตญาณส่วนตัวช่วยให้เขาหลบการโจมตีของบอสสุดโหดนี่ได้อีกหน ร่างสันทัดออกแรงวิ่งสุดฝีเท้าอีกครั้งขณะที่มือยังคงสาละวนอยู่กับหน้าต่างไอเท็มเป็นพัลวัน
Just when I was about to realize something, I almost fell into the abyss. Luckily, my personal instinct helped me evade the ruthless boss's attack once again. The agile body dashed at its fastest pace while the hands were still busy with the window item, a panic

“อันนี้แหละ ได้ผลแน่!” วิศนะตะโกนพลางหยิบระเบิดออกมาอีกลูก คราวนี้เป็นระเบิดลูกสีเทา เขาจัดแจงดีดสลักออก ก่อนจะปามันใส่อินเฟอร์โน่เหมือนเดิม!
"This is it, I'm sure it will work!" Wissanu shouted as he pulled out another bomb. This time it was a gray one. He carefully pulled the pin before throwing it at the Inferno just like before!

ปุ๋ง~~!
Whoa~~!

1

เสียงระเบิดแสนพิสดารกับค่าความเสียหายที่ขึ้นมาแค่หนึ่งชนิดที่ว่าถ้าโจมตีเบาแค่นี้อย่าโยนขึ้นมาให้เสียเวลาดีกว่า วิศนะเลิกคิ้วสูงเมื่อพบว่าระเบิดที่เขาปาใส่หน้าปีศาจสีแดงนั่นไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากสร้างกลุ่มควันสีขุ่นให้ลอยฉุยขึ้นมาบนหน้าเท่านั้น
The deafening explosion and the insignificant damage it caused were hardly worth the effort. Visana raised his eyebrows when he realized that the explosive he had hurled at the red demon had no effect whatsoever, other than creating a plume of thick smoke

“อีตาบ้า! จะไปปาระเบิดควันให้มันสำลักหรือไง!”
"That crazy guy! Is he going to throw a smoke bomb at it to make it choke or what!"

“เว้ย ไอ้ระเบิดระยำพวกนี้มันมีประโยชน์ตรงไหนวะเนี่ย”
"Hey, what the hell is the use of these damn explosives?"

ฟวับ!!!
Whoosh!!!

ยืนเฉยได้ไม่ทันไร สัญชาตญาณก็สั่งให้ตัวเองกระโดดหลบไปทางขวาอีกครั้ง นับเป็นครั้งที่ 5 แล้วที่วิศนะหลบการโจมตีของลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้
Before I could stand still, my instincts told me to jump to the right again. This was the fifth time Wisana had dodged Lord Inferno's attack

เออ...อย่างน้อยความไวดุจแมงกระจั๊วะของตานี่ก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้างล่ะนะ..ถึงสมองของตานี่จะมีขนาดเล็กเท่าแมงกระจั๊วะด้วยก็เถอะ!
Well... at least this guy's speed like a cockroach is still somewhat useful... even if his brain is as small as a cockroach!

ยามนี้วิศนะชักจะเริ่มแสดงอาการล้าออกมาให้เห็นบ้างแล้ว เพราะตั้งแต่ต้นเรื่องมา เจ้าหมอนี่ก็เอาแต่วิ่งไม่ได้หยุดเลย เมื่อบวกกับสภาวะกดดันกับความแข็งแกร่งของลอร์ดอินเฟอร์โน่ และระดับที่ต่างกันมากเกินไปจึงส่งผลกระทบทางด้านจิตใจขึ้นอีกหลายเท่าตัวนัก
At this moment, Visna is starting to show signs of fatigue, as this guy has been running non-stop since the beginning. Coupled with the pressure from Lord Inferno's strength and the significant difference in levels, it has greatly affected his mental state

สุดท้าย...เขาก็เลยชักจะวิ่งได้ช้าลงเรื่อยๆ และถ้าหากโดนโจมตีซ้ำอีกสองสามครั้ง นั่นอาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่วิศนะจะได้กระทำก็เป็นได้
In the end... he started to run slower and slower, and if he were attacked two or three more times, that might be the last thing Visana would be able to do.

ด้วยเหตุนี้สองมือจึงทำการควานหาไอเท็มที่จะช่วยให้เขารอดตายอย่างบ้าคลั่ง
For this reason, both hands frantically searched for items that would help him survive

“อันนี้แหละชัวร์!” สิ้นคำ ชายหนุ่มก็จัดแจงขว้างลูกระเบิดสีเหลืองเข้าใส่ศัตรูที่ไล่กวดอยู่เบื้องหลัง ก่อนตะโกนเสียงดังลั่น
"This is it for sure!" With that, the young man prepared to throw a yellow grenade at the enemy chasing behind before shouting loudly

“เมย์ อย่าหันมามองนะ!”
"May, don't turn to look!"

ปัง!
Bang!

เสียงกระแทกเบาๆ แต่ตามมาด้วยลำแสงสว่างจ้าที่เมษาต้องรีบเบือนหน้าหนี เช่นเดียวกับวิศนะที่ยกมือขึ้นปิดตาตัวเองให้พ้นจากผลกระทบของ...ระเบิดแสง!
A soft thud was followed by a bright beam of light that Mae had to quickly turn away from, just like Wisana, who raised a hand to shield his eyes from the effects of... the flashbang!

โฮกกกกกก~~~~!!!
Hooooo~~~~!!!

ได้ผล! ในที่สุด ลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็คำรามออกมา อาจเป็นเพราะแสงจัดจ้านนั่นทำให้ดวงตาของมันพร่าเลือนไปชั่วขณะหนึ่ง ตอนนี้ร่างใหญ่ยักษ์จึงได้แต่ดิ้นทุรนทุรายอยู่กับที่
It worked! Finally, Lord Inferno roared out. Perhaps it was the blinding light that made its eyes blur for a moment. Now the giant figure could only writhe helplessly in place

“เป็นยังไงล่ะ ได้ผลแล้ว สมน้ำหน้าไอ้จิ้งจกยักษ์ ร้องลั่นไปเลย” แค่ชกลมสะใจยังไม่พอ เจ้าตัวดียังเตะพื้นใส่ด้วยทีท่ายียวนฝั่งตรงข้ามแบบไม่เจียมกะลาหัวของจริง จนเมษาต้องตะคอกใส่อย่างหัวเสีย
"How is it? It worked! Serves that giant lizard right, let it scream!" Just punching the air wasn't enough; the culprit even kicked the ground in a mocking manner towards the other side, completely oblivious to the reality, prompting April to shout back in frustration

“รีบหนีมาได้แล้ว วิศนะ ต้องรอให้ใครมาตัดริบบิ้นเชิญหรือไงนายถึงจะย้ายก้นหนีมาที่นี่ได้ พวกบอสน่ะมันติดอาการผิดปกติไม่นานหรอกนะ!”
"Hurry up and get over here, Visana! Do you have to wait for someone to cut the ribbon before you can move your butt over here? The bosses won't be in a weird mood for long!"

“ไม่เป็นไรหรอกน่า มันตาบอดซะขนาดนี้ ขอฉันถีบมันซักทีให้หายแค้นก่อนได้มะ”
"It's okay, really. It's so blind like this, can I kick it just once to relieve my anger?"

“โอ้ย ตานี่...เมื่อไหร่เขาจะเลิกซ่าซักทีนะ”
"Oh, this eye... when will he stop being so mischievous?"

ตูม!!!
Boom!!!

พูดได้ไม่ทันขาดคำ เสียงแห่งความพินาศก็ดังขึ้นมาอีกครา จริงอยู่ที่เจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่ไม่สามารถมองเห็นได้แล้ว แต่ส่วนอื่นที่เหลือก็ยังทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม! ด้วยเหตุนี้มันจึงใช้หางหนามตวัดใส่ตึกใหญ่ข้างๆ จนซากของหินคอนกรีตที่พังลงมากระเด็นไปทั่วบริเวณ
Before the words could even finish, the sound of destruction echoed once more. It is true that Lord Inferno could no longer be seen, but the remaining parts still functioned excellently! For this reason, it lashed its spiked tail at the large building next to it, sending debris of shattered concrete flying all around the area

ที่สำคัญก็คือมันดันหล่นลงมาตรงที่วิศนะยืนอยู่ด้วยน่ะสิ!
The important thing is that it fell right where Visna was standing!

“กรี๊ดดด~! วิศนะ หนีเร็ว!” เมษาร้องลั่น
"Ahhh~! Visana, run fast!" Maysa shouted

“อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซากได้ขนาดนี้วะเนี่ย!” คนเคยยืนกร่างอยู่เมื่อครู่ได้แต่ยืนมองดูซากของคอนกรีตที่กำลังร่วงลงมาตามหลักแรงโน้มถ่วงของโลกอย่างปลงชีวิต
"What kind of bad luck is this?!" The person who had been standing confidently just moments ago could only watch the concrete debris falling down according to the laws of gravity, resigned to their fate

โอเค...ต่อให้เขามีความสามารถในการหลบหลีกมากแค่ไหน แต่ถ้ามันมีจำนวนเยอะขนาดนี้ เขาจะไปมีปัญญาหลบพ้นหมดได้ยังไงกันละวะเนี่ย!
Okay... No matter how skilled he is at dodging, if there are this many of them, how is he supposed to be able to avoid all of them?

“โว้ว~!” ว่าแล้วก็ดิ้นรนยื้อชีวิตของตัวเองได้เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ ร่างสูงเพิ่งก้าวหลบหินก้อนขนาดเท่าตัวเขาได้แบบฉิวเฉียด เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบบรรดาคอนกรีตอีกนับร้อยที่เขาต้องหลบให้พ้นแล้วก็ได้แต่เม้มปากแน่น
"Wow~!" With that, he struggled to cling to his life for who knows how many times that day. The tall figure had just narrowly dodged a rock the size of himself. When he looked up, he found hundreds of concrete blocks that he had to avoid, and he could only bite his lip tightly

ในชั่วพริบตานั้นเองที่สมองเกิดแล่นแปลบ ดวงตาสีอำพันหรี่ลงอย่างรวดเร็ว สัญชาตญาณสั่งให้เขาย่อตัวลง ก่อนที่ริมฝีปากจะเปรยคำพูดบางอย่างขึ้นมาอย่างแผ่วเบา
In that instant, his mind raced. His amber eyes narrowed quickly. Instinct urged him to crouch down before his lips whispered something softly

“ฟูลเพาเวอร์จัมป์!”
"Full Power Jump!"

วินาทีต่อมารองเท้าของวิศนะก็ส่องประกายแสงขึ้น แล้วร่างที่ควรจะโดนคอนกรีตก้อนใหญ่ทับเมื่อครู่กลับกระโจนขึ้นไปกลางอากาศ
A moment later, Visana's shoes sparkled with light, and the body that should have been crushed by the large concrete block moments ago leaped into the air

ราวกับช่วงเวลารอบตัวได้หยุดลง ชายหนุ่มอาศัยความคล่องตัวกระโดดขึ้นเหยียบบนก้อนหินที่กำลังร่วงลงมาก้อนแล้วก้อนเล่าเพื่อใช้เป็นฐานกระโดดขึ้นไปสู่อีกก้อนหนึ่ง ดวงตาสีอำพันตวัดมองไปยังเมษาที่ยืนอึ้งค้างอยู่ตรงยอดเนินสูงที่เดิม
It was as if time around him had stopped. The young man used his agility to leap onto the falling rocks, one after another, to use them as a base to jump to another rock. His amber eyes darted towards the stunned April standing frozen at the top of the hill

ครู่ต่อมา วิศนะก็ออกแรงกระโดดครั้งสุดท้ายพุ่งตัวตรงดิ่งไปหาหญิงสาวเป็นเส้นตรงปานติดจรวดได้อย่างยอดเยี่ยม
A moment later, Wisana made one final leap, shooting straight towards the young woman like a rocket in a perfect line

...แม้ตอนลงพื้นจะเสียหลักจนกระเด็นกลิ้งขลุกๆ ก็เถอะ
...even when landing, it lost balance and tumbled around a bit.

“ว้าย!” เสียงหวานอุทานดังลั่นเมื่อเห็นว่าอยู่ดีๆ คนวอนหาเรื่องย้ายตัวเองจากด้านล่างพุ่งเข้ามาหาเธอได้อย่างรวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน
"Wow!" the sweet voice exclaimed loudly when she saw that suddenly the person who was looking for trouble moved up from below and rushed towards her so quickly that it was almost hard to see

ส่วนคนกำลังนอนหอบหมดสภาพอยู่กับพื้นยังคงเบิกตาโพลง พอสังเกตได้ว่าช่วงเวลารอบตัวที่หยุดลงเมื่อครู่เริ่มกลับมาเดินเป็นปรกติอีกครั้ง เจ้าตัวก็ยกมือขึ้นจับหน้าอกแรงๆ ก่อนเป่าปากอย่างโล่งใจเป็นที่สุด
The person lying on the ground, exhausted and breathless, still had wide-open eyes. Noticing that the time around them, which had just stopped, was beginning to flow normally again, they raised their hand to their chest forcefully before exhaling with immense relief

“รอดตายแล้ว”
"Survived"

“ไม่เป็นไรนะ วิศนะ” สาวน้อยเจ้าของดวงตาสีเทารีบก้มลงไปดูอาการ “นายทำได้ยังไงเนี่ย เมื่อกี้ฉันนึกว่ายังไงนายก็ต้องตายแน่ๆ แล้วเชียว”
"It's okay, Visana," the girl with gray eyes quickly bent down to check on him. "How did you do that? Just a moment ago, I thought for sure you were going to die."

คนโดนถามพูดอะไรไม่ออก ...จะว่าตกใจจนช็อกก็คงไม่ผิด
The person being asked couldn't say anything... it wouldn't be wrong to say they were shocked into silence.

“ฉ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกตัวอีกทีก็มานอนอยู่ตรงนี้แล้ว”
"I... I don't know either. The next thing I knew, I was lying here."

“นายนี่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ เลย” เมษายิ้มอ่อนใจ “...ฉันหมายถึงในหลายๆ ความหมายละนะ”
"You are really incredible," May said with a soft smile. "...I mean in many ways, you know."

“นั่นชม...หรือด่า...ฮะ” คนโดนกวนโต้เสียงอ่อย
"Is that a compliment... or an insult... huh?" the person being teased replied softly.

“ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละย่ะ ยังไงนายมันก็ตัวก่อเรื่องอันดับหนึ่งอยู่แล้ว”
"Well, both of those things, anyway, you're still the number one troublemaker."

“ขอโทษด้วยละกันนะที่ชอบสร้างปัญหา....” วิศนะแค่นเสียงพลางยิ้มกว้าง
"I'm sorry for causing problems..." Visna said with a wide smile.

“เงียบก่อน!” เจ้าหล่อนเอ่ยคั่นจังหวะ ก่อนจะหยิบของออกมาจากหน้าต่างไอเท็มอีกครั้ง รอบนี้เป็นผ้าคลุมสีน้ำตาลผืนใหญ่ ไม่มัวแต่พูดพล่ามทำเพลงเมษารีบจัดแจงใช้ผ้าผืนนั้นคลุมร่างของเธอที่ตอนนี้ลงไปนอนกอดกับวิศนะเรียบร้อย
"Be quiet first!" she interjected, before pulling something out from the item window again. This time it was a large brown cloak. Without wasting time chatting, Meesa quickly arranged to use that cloth to cover her body, which was now lying down cuddling with Wisana

“ธ...เธอจะทำอะไร!” เจ้าคนโดนกอดหน้าขึ้นสีทันที
"What... what are you going to do!" The person being hugged immediately turned red.

“เบาๆ สิ อยากจะโดนตามล่าอีกหรือไง” น้ำเสียงหวานกระซิบแผ่วเบาข้างหูสร้างลมหายใจอุ่นๆ ให้กระทบกับต้นคอคนตัวโตกว่าจนเขาต้องรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ ขึ้นมาชอบกล
"Easy now, do you want to be hunted down again?" The sweet voice whispered softly in his ear, creating a warm breath that brushed against the neck of the larger man, making him feel an odd shiver down his spine

โอ้ย...ตัวก็นุ่มกลิ่นก็หอม..
Oh... the body is soft and the scent is fragrant...

คิดนอกลู่นอกทางได้ไม่ทันไร แรงกดดันมหาศาลก็เข้าครอบคลุมบรรยากาศโดยรอบอีกครั้ง ความร้อนจนเรียกว่าอบอ้าวทำให้วิศนะต้องลอบกลืนน้ำลายเอื๊อก
Before I could think outside the box, immense pressure enveloped the surrounding atmosphere once again. The heat, so stifling, made Visana swallow hard

ด้านนอกผ้าคลุมที่เมษาใช้ห่มร่างของเขาทั้งคู่เอาไว้ ปรากฏร่างใหญ่โตของลอร์ดอินเฟอร์โน่กำลังเดินด้อมๆ มองๆ อยู่ไม่ห่างไปไหน ปีศาจสีแดงส่งเสียงฟึดฟัดออกมาทางจมูกจนไฟลุกพรึบ วิศนะเห็นท่าไม่ดี จึงก้มหน้าลงสบตากับเมษาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
Outside, the blanket that Mesa used to cover both of their bodies, the large figure of Lord Inferno was lurking nearby. The red demon snorted through his nose, causing flames to burst forth. Visana sensed trouble, so he lowered his head to meet Mesa's gaze with a tense expression

“มันยังตามล่านายอยู่” เธอกระซิบบอก
"It's still hunting you," she whispered

“ผ้าคลุมนี่ตบตามันไม่ได้แน่ ฉันจะถ่วงเวลาให้เอง เธอรีบหนีไปเถอะ” พอได้ยินเจ้าคนชอบก่อเรื่องกระซิบตอบมาแบบนั้น ดวงหน้าสวยก็เผลอระบายรอยยิ้มหวาน ก่อนยกนิ้วจิ้มจมูกคนอวดเก่งเบาๆ
"This cover can't be slapped away for sure. I'll buy some time myself. You hurry and escape." Upon hearing the troublemaker whisper that, her beautiful face involuntarily broke into a sweet smile before she lightly poked the boastful person's nose with her finger

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกพี่ชาย ผ้าคลุมนี่จะช่วยเราได้แน่นอนจ้ะ เพราะงั้นตอนนี้นายต้องอยู่เฉยๆ ก่อน”
"Don't worry, brother. This blanket will definitely help us. So for now, you just need to stay still."

“แต่...”
"But..."

เมษาใช้นิ้วปิดปากวิศนะก่อนที่เขาจะได้พูดจบ แล้วเหยียดยิ้มกว้างเชิงขอให้เขาวางใจ พอเห็นแบบนั้น ชายหนุ่มก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่เหลือบสายตามองลอดไปนอกผ้าคลุมอย่างหวั่นใจลำพังถ้าเขาจะตายน่ะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก แต่หากถ้าเมษาต้องตายไปพร้อมกับเขาด้วยนี่สิ...ที่เรียกว่าเรื่องใหญ่
Maysa used her finger to silence Wisana before he could finish speaking, then flashed a wide smile as if to reassure him. Seeing that, the young man was at a loss for words and could only glance nervously outside the cover. If he were to die, it wouldn't be a big deal, but if Maysa had to die along with him... that would be a big deal.

ยิ่งเลเวลเยอะเท่าไหร่ หากตายไปค่าประสบการณ์ที่เสียก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น เพราะอย่างนั้นถึงคนเลเวลแค่ 15 อย่างเขาจะตายสักกี่ทีเขาก็ไม่สนใจหรอก!
The higher the level, the more experience points you lose when you die, which is why someone at level 15 doesn't care how many times they die!

แต่สำหรับเลเวล 28 อย่างเมษา...มันไม่ใช่!
But for level 28 like Meisa... it's not!

และแล้วแรงกดดันต่างๆ ก็เริ่มหมดไป เพราะบัดนี้ลอร์ดอินเฟอร์โน่ค่อยๆ เคลื่อนตัวจากไปโดยคิดว่าวิศนะคงจะหนีจากไปไกลแล้ว ในที่สุดสองคู่หูที่เอาแต่นอนนั่งไม่กระดุกกระดิกเมื่อครู่จึงได้ระบายลมหายใจออกมาพร้อมกันอย่างโล่งอก!
And then the various pressures began to dissipate, as Lord Inferno slowly moved away, thinking that Visna must have fled far away. Finally, the two partners who had been sitting still and doing nothing just moments ago let out a sigh of relief together!

“...นึกว่าจะไม่รอดแล้วซะอีก” วิศนะพูดพลางเป่าปากหวือ หลังจากสะบัดผ้าคลุมออกจนลุกขึ้นมานั่งได้พร้อมกับเมษาที่นั่งหมดสภาพอยู่ข้างๆ
"...I thought we weren't going to make it," Wisana said, letting out a sigh as he shook off the cloak and sat up alongside Mae, who was sitting there in a disheveled state.

“เธอทำได้ยังไงเนี่ย เมย์ ผ้าคลุมแค่นี้ตบตาเจ้าบ้านั่นได้ด้วยเหรอ?” คนขี้สงสัยเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้
"How did you do that, May? Can this little cloak really fool that owner?" the curious person asked, unable to hold back

“ได้สิ นี่เป็นผ้าคลุมไหมนินจา <Ninja Silk> มันสามารถใช้บังสายตาของมอนสเตอร์ได้ แต่เงื่อนไขในการใช้ของมันค่อนข้างเยอะนะ เอาไว้ฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลัง”
“Sure, this isthe Ninja Silk Cloak <Ninja Silk> It can be used to obscure the sight of monsters, but there are quite a few conditions for its use. I'll explain it to you later.”

คำตอบที่คนฟังพยักหน้าหงึกหงักคล้ายเข้าใจ ก่อนจะใช้มือเอนตัวลงไปนั่งอย่างอ่อนแรง ครั้นพอตวัดสายตาเหลือบไปเห็นร่างอันใหญ่โตของลอร์ดอินเฟอร์โน่กำลังเดินจากไปทางอื่นแล้ว ขาแข้งก็อ่อนแรงลงอย่างช่วยไม่ได้
The answer made the listeners nod as if they understood, before they leaned down to sit weakly. When they glanced over and saw the large figure of Lord Inferno walking away in another direction, their legs gave way helplessly

“มันคงจะเลิกจ้องเล่นงานฉันแล้ว แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะตายแล้วซะอีก”
"It seems it will stop targeting me now; this is a bit of relief. I thought I was going to die."

“ใช่ ค่อยยังชั่วหน่อย!”
"Yes, that's a bit better!"

โป๊ก!!!
Bang!!!

เสียงฝ่ามือกระทบหัวดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่เคยยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาแปรเปลี่ยนเป็นกำลังบิดเบี้ยวด้วยความหงุดหงิดสุดขีด ทำเอาคนยังไม่ได้ตั้งหลักก็โดนทำร้ายร่างกายด้วยการเขกกะโหลกเข้าให้เต็มแรงต้องชักหน้าเหยเก จนตอนนี้ดวงหน้าดูดีที่พราวไปด้วยเม็ดเหงื่อต้องยกมือลูบหัวป้อยๆ ด้วยสีหน้างุนงง
The sound of a palm striking a head echoed, accompanied by a face that had always been smiling suddenly twisting in extreme frustration. This left the person, who hadn't even had a chance to brace themselves, physically harmed by a strong knock to the head, causing their face to contort. Now, the once handsome face, glistening with beads of sweat, had to raise a hand to gently rub their head with a confused expression

“มาเขกกะโหลกเค้าทำไมอ่ะ!?”
"Why are you hitting their head!?"

“ฉันไม่ถีบให้ก็บุญแล้วย่ะ!”
"I won't kick you, that's already a blessing!"

“ชะอุ๊ย ...ดุจัง” เจ้าคนกวนยิ้มแหย รีบหน้าจ๋อยลงทันที
"Oh no... so fierce," the mischievous guy smiled sheepishly, quickly lowering his face.

“นายนี่มันยอดตัวยุ่งอันดับหนึ่งของโลกเลยนะ วิศนะ!” เมษากระแทกเสียงว่าขณะพยุงตัวลุกขึ้นเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง “ฉันจำได้ว่าบอกให้นายไปรอที่บ่อตักน้ำหน้าดันเจี้ยน แล้วทำอีท่าไหนเข้าถึงได้ทะเล่อทะล่าเข้ามาในนี้ก่อนฉันยะ!”
"You are the number one troublemaker in the world, Visana!" Maysa exclaimed, raising her voice while propping herself up and putting her hands on her hips. "I remember telling you to wait at the water well in front of the dungeon, so how did you manage to barge in here before me?!"

“ก็เค้าโดนคลื่นมหาชนดันเข้ามาอ่ะ”
"They were pushed in by the crowd."

“ไม่ต้องมาเถียงเลย!” น้ำเสียงเข้มผิดปกติเล่นเอาคนมีคดีติดตัวได้แต่นั่งหน้าจ๋อย
"Don't even try to argue!" The unusually stern tone left the person with a case against them sitting there looking dejected

“แล้วนายนึกยังไงขึ้นมาถึงได้หาญกล้าไปลากเจ้าบอสโหดดิบเถื่อนตัวนั้นตามมา หา! รู้มั้ยว่าผู้เล่นคนอื่นที่เขามีระดับสูงกว่านายหลายขั้นยังนอนตายกันอนาถกันหมด นี่บุญเท่าไหร่แล้วที่เรารอดกันมาได้!”
"How did you come up with the courage to drag that brutal boss along? Do you know that other players who are several levels higher than you are all lying dead in despair? How lucky are we to have survived this!"

“เปล่าลากซะหน่อย เค้าเดินอยู่ดีๆ แล้วเจ้านั่นก็โผล่มาจ๊ะเอ๋เข้าง่ะ” พึมพำในลำคอแล้วจึงเหลือบขึ้นไปสบดวงตาเขียวปัดของคู่สนทนาเข้า เจ้าตัวดีเลยซ่าไม่ออก ได้แต่ก้มหน้างุดๆ ใหม่อีกรอบ
"Not at all, I was just walking when that thing suddenly popped up and startled me," she muttered under her breath, then glanced up to meet the green eyes of her conversation partner. The cheeky one was at a loss for words, only able to lower her head again

“ขอโทษก็ได้”
"I'm sorry."

พอเห็นอาการสำนึกผิดของเจ้าตัวแสบแล้ว คนหงุดหงิดก็ได้แต่พ่นลมออกมาทางจมูกแรงๆ ส่ายหน้าทั้งอ่อนใจทั้งโล่งใจที่พวกเธอรอดเงื้อมือมารมาได้
Upon seeing the remorseful behavior of the little troublemaker, the irritated person could only exhale forcefully through their nose, shaking their head in both exasperation and relief that they had escaped the clutches of the demon

“แล้วฉันบอกให้นายไปซื้อไอเท็มช่วยชีวิตมาเยอะๆ ไหงถึงกลายเป็นเครื่องสวมใส่หลายชิ้นแบบนี้เนี่ย” เมษากล่าวค่อนขอดระหว่างกวาดตาอุปกรณ์แต่งตัวชุดใหม่ของอีตาตัวแสบ
"Then I told you to go buy a lot of life-saving items, how did it turn into so many pieces of wearable gear?" Maysa remarked sarcastically while scanning the new outfit of that troublesome guy

มีทั้งเกราะแขนซ้าย เข็มขัดหนังมังกรไฟ ผ้าผันคอยาวประหลาดสีแดง
There is a left arm armor, a leather belt with a fire dragon, and a strange long red scarf

“คงจะเป็นไอ้นั่นสินะที่ทำให้นายรอดตายมาได้” เธอพูดพลางชี้ไปยังรองเท้าวินดี้ไลน์ ซึ่งวิศนะก้มลงมองตามพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก
"It must be that thing that saved you, right?" she said, pointing to the windy line shoes, while Wisana leaned down to look, raising an eyebrow in uncertainty

“นั่นเป็นรองเท้าผ้าใบระดับ C ที่มีสกิลโดดไกลระดับ 5 น้ำหนักเบาทำให้เพิ่มประสิทธิภาพในการโจมตีด้วยขาและเพิ่มความคล่องตัวมากยิ่งขึ้น”
"That is a level C sneaker with a level 5 jumping skill. Its lightweight design enhances leg attack efficiency and increases agility."

“อ่อ…” คนฟังคำอธิบายเดียวกันสองรอบลากเสียงตอบ “เออ ใช่ๆ เห็นพ่อค้าที่ขายของให้ฉันมันก็บอกมาแบบนี้เหมือนกันแหละ ถ้างั้นไอ้ที่กระโดดไกลมาได้เมื่อกี้ก็เพราะรองเท้านี่ใช่มั้ย”
"Oh..." The listener stretched out their response after hearing the same explanation twice. "Yeah, right. I saw the vendor who sold me this stuff said the same thing. So, that jump I made just now was because of these shoes, right?"

“ใช่ย่ะ” กระแทกเสียงตอบเสร็จ เมษาก็ยกมือหยิกแก้มทั้งสองข้างของวิศนะอย่างหมั่นเขี้ยว “แล้วฉันก็กำลังสวดนายอยู่นะยะ อย่าเพิ่งตีหน้าระรื่นให้มันเร็วนักจะได้มั้ย อีกอย่างฉันบอกให้ซื้อระเบิดมาหลายๆ ชนิด ดันเอาเงินไปซื้อมาแต่ข้าวของมาแต่งตัวห่วงเท่อยู่ได้”
"Yes, indeed," Maysa replied sharply, then pinched both of Wisana's cheeks playfully. "And I'm currently cursing you, you know. Can you not put on such a cheerful face so quickly? Besides, I told you to buy various types of explosives, but you went and spent the money on clothes to look cool instead."

“แต่ฮั๊นห้อฮื่อฮาไออาอ่าอูกอ๊ะ” (แต่ฉันก็ซื้อมาในราคาถูกนะ)
"But I bought it at a cheap price."

“นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นย่ะ! ประเด็นมันอยู่ที่ว่านายมันบ้าบิ่นเกินไปแล้ว”
"That's not the point! The point is that you're being too reckless."

“อ๋อโอ๊ดอ๊าบ” (ขอโทษคร้าบ)
"Ah, I'm sorry!"

พอเมษาเห็นหน้าตาที่โดนหยิกไปมาของวิศนะแล้วก็ต้องส่ายหน้าอมยิ้ม ก่อนจะดีดหน้าผากของคนตรงหน้าเบาๆ พลางสาวเท้าถอยออกมาอย่างโกรธไม่ลงจริงๆ
When Apirak saw Visan's pinched face, he couldn't help but shake his head with a smile before lightly flicking the forehead of the person in front of him, stepping back in a way that was truly unable to be angry

เล่นมาทำตาใสซื่อเป็นลูกหมาหิวนมแบบนี้ ใครจะไปด่าลงยะ
Playing with such innocent eyes like a hungry puppy, who would dare to scold?

เมื่อเห็นว่าสาวน้อยตรงหน้าเลิกตวาดแว๊ดๆ ใส่แล้วหันไปควานหาข้าวของในหน้าต่างไอเท็มของตัวเองแทน เจ้าตัวก่อเรื่องก็เริ่มยิ้มเผล่ค่อยๆ ดันตัวขึ้นมายืนมั่ง
When he saw that the little girl in front of him stopped yelling and turned to rummage through her own item window instead, the troublemaker began to smile and slowly pushed himself up to stand

“เอานี่ไปดื่มก่อน นายวิ่งมาเยอะขนาดนี้ ตอนนี้คงล้าเต็มที่แล้ว” พูดจบเธอก็ส่งขวดน้ำยาสีชมพูสลักลวดลายนางฟ้ามาให้ วิศนะไม่รอช้าคว้าขวดนั่นมาเปิดจุกแล้วยกกระดกรวดเดียวหมดขวดทันที
"Here, drink this first. You've run so much, you must be really tired now." After saying that, she handed him a pink bottle with a fairy design. Visana didn't hesitate to grab the bottle, open the cap, and chug it all down in one go

“โอ้ อร่อยดีแฮะ รสชาติเหมือนน้ำแดงเลย น้ำยาอะไรอ่ะ”
"Oh, this is really delicious! It tastes just like red syrup. What kind of sauce is this?"

“น้ำยาพิ๊กซี่” เมษาตอบปัดๆ แสดงให้เห็นว่าเจ้าหล่อนยังไม่หายเคืองดี
"The 'Pixie Solution,' Mei replied vaguely, showing that she was still not fully reconciled."

ชั่วระยะเวลาไม่นาน วิศนะก็กลับมารู้สึกสดชื่น กระปรี้กระเปร่าขึ้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับที่ความอ่อนล้าตามแข้งขาหายไปจนสัมผัสได้ถึงลำตัวที่เบาหวิว
In a short period of time, Visana felt refreshed and invigorated once again, along with the fatigue in his legs disappearing, allowing him to feel his body light as a feather

“แล้วเราจะเอาไงต่อดีล่ะ ยังจะใช้แผนเดิมรึเปล่า” น้ำเสียงห้าวถามด้วยท่าทีเจียมตัวกว่าเดิมโข
"So what should we do next? Are we still going to use the same plan?" The rough voice asked with a more humble demeanor than before

“แหงล่ะ!” เมษาร้องลั่น “เราจะยังคงใช้แผนเดิม เดี๋ยวรอให้พวกผู้เล่นคนอื่นเขาไปตะลุมบอนกับเจ้าบอสบ้านั่นก่อน แล้วเราค่อยไปหาทำเลเหมาะๆ ในการถ่ายภาพกัน”
"Of course!" Maysa exclaimed. "We will stick to the original plan. Let's wait for the other players to clash with that boss first, and then we can find a good spot to take pictures."

วิศนะพยักหน้ารับ พลางเหลือบไปมองบอสสุดแกร่งที่ว่าซึ่งเริ่มเดินหายไปไกลแล้ว
Visana nodded in agreement while glancing at the strong boss who had started to walk away into the distance

“แล้วเธอได้ถ่ายบ้างรึยัง เมย์?”
"Have you taken any photos yet, May?"

“แน่นอนสิจ๊ะ” เป็นครั้งแรกตั้งแต่เจอกันอีกหน ที่เมษาขยับยิ้มกว้างสดใส ขณะดีดนิ้วเรียกหน้าต่างข้อมูลของเธอให้โผล่ขึ้นมา วิศนะรีบสาวเท้าเข้ามาดูอย่างเคลือบแคลงเมื่อเห็นว่าใบหน้าอ่อนเยาว์เริ่มปรากฏรอยขันแปลกๆ
"Of course!" For the first time since they met again, Maysa smiled brightly as she snapped her fingers to bring up her information window. Wisana quickly stepped closer to take a look, feeling skeptical when she noticed the youthful face starting to show strange wrinkles

“โอ้ ถ่ายได้ชัดมาก ยัยเมย์” เขาหัวเราะหึทันที
"Oh, the picture is so clear, May," he immediately chuckled

ใช่ ตอนนี้เมษาถ่ายภาพเควสมาได้สามภาพแล้ว
Yes, now Mae has taken three pictures of the quest

แถมแต่ละภาพก็มีนายแบบวิศนะที่ต่างอยู่ในสภาพทุเรศเกินบรรยาย ...ภาพแรกเป็นตอนที่เขาแหกปากกรี๊ดด้วยท่าทางสมแมนแต๊ดแต๋โดยมีร่างเบ้อเร่อของบอสลอร์ดอินโฟเนอร์อยู่ด้านหลัง ...อีกภาพเป็นตอนที่เขาหลบการโจมตีของเจ้าบอสบ้านั่นเฉียดปลายจมูกไปได้นิดเดียว ขณะที่ภาพสุดท้ายเป็นตอนที่เขาเสือกโง่ไปปาระเบิดไฟเพิ่มพลังให้กับเจ้าบอสเวรนั่น
Moreover, each image features the model Visana in a state of utter disarray beyond description... The first image shows him screaming with a flamboyant pose, with the massive figure of Boss Lord Infoner behind him... Another image captures him narrowly dodging an attack from that pesky boss, just barely missing the tip of his nose, while the final image depicts him foolishly throwing a firebomb to empower that wretched boss.

“ตอนที่ฉันแทบเอาตัวไม่รอด เธอกลับกดชัตเตอร์กล้องสนุกมือเลยนะ” โมเดลจำเป็นค่อนขอดประชดให้อย่างเสียไม่ได้
"When I was barely hanging on, you were having fun pressing the camera shutter." The model had to sarcastically comment

“ฉันไม่ได้กดเองนะ ใช้อัลกดให้ต่างหากล่ะ”
"I didn't press it myself; I had an algorithm do it instead."

“มันก็ไม่ต่างกันหรอกน่ะ!”
"It's really no different!"

เมษาหัวเราะร่าทันที ก่อนจะดีดนิ้วให้หน้าต่างข้อมูลหายไป
April laughed immediately before snapping her fingers to make the information window disappear

“แล้วดูถ่ายแต่ละรูป ฉันอยู่ในสภาพทุเรศๆ ทั้งนั้นเลยนะ”
"Then look at each photo, I was in a terrible state in all of them."

“เอาน่า รูปพวกนี้ฉันไม่เอาไปส่งประกวดหรอก มันยังไม่ค่อยถูกใจฉันเท่าไหร่ ...แต่จะเก็บเอาไว้ในคอลเล็คชั่นส่วนตัวก็แล้วกันนะ ตั้งชื่อรูปว่า ต้องรอด ...ดีมั้ย?”
“Come on, I’m not going to submit these pictures for a contest. They don’t really please me that much... but I’ll keep them in my personal collection. I’ll name the picture Must Survive ...is that good?”

“เมย์!”
"May!"

ตูม!!!!
Boom!!!!

ยังไม่ทันที่เจ้าตัวแสบจะได้แหวใส่เพื่อนสาวจอมกวน เสียงระเบิดสะท้านปฐพีก็เริ่มดังขึ้นมาอีกครั้งให้ทั้งคู่รีบเบือนหน้าหันไปมองตามต้นเสียงทันที
Before the mischievous one could snap at her annoying friend, the sound of an explosion shook the earth again, causing both of them to quickly turn their heads to look in the direction of the noise

ร่างกายใหญ่โตของลอร์ดอินเฟอร์ที่อยู่ไกลๆ บัดนี้กำลังเริ่มเปิดฉากต่อสู้กับผู้เล่นคนอื่นอีกครั้ง หลักฐานที่ชัดเจนคือเสียงของสงครามที่ดังแว่วขึ้นมาพร้อมกับลีลาการออกอาวุธของเจ้าบอสตัวแสบที่ทำเอาแผ่นดินถึงกับสะเทือน
The massive body of Lord Infer, seen from afar, is now beginning to engage in battle with other players once again. The clear evidence is the sound of war echoing along with the movements of the troublesome boss, causing the ground to tremble

“นั่นไง วิศนะ ได้เรื่องแล้วล่ะ มีคนกล้าไปฟัดกับลอร์ดอินเฟอร์โน่แล้ว” เสียงใสร้องเรียกให้วิศนะวิ่งตามมา
"See, Visana, we have a lead! Someone dares to confront Lord Inferno now," a clear voice called for Visana to run along

“เดี๋ยว แล้วเราจะไปหาทำเลเหมาะๆได้ที่ไหนล่ะ”
"Wait, where are we going to find a suitable location?"

“เอาน่า ตอนนี้เราแค่วิ่งเลาะขอบกำแพงนี่ไปก่อนเถอะ ปลอดภัยสุดแล้ว!”
"Come on, for now, let's just run along the edge of this wall. It's the safest option!"

สิ้นคำสั่งลีดเดอร์ สองคู่หูก็รีบเร่งฝีเท้าไต่ขอบกำแพงตรงเข้าไปยังฉากสงครามเบื้องหน้าด้วยความรวดเร็ว ระหว่างทางวิศนะสังเกตเห็นว่าเมษาดูจะอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว ใบหน้ารูปไข่ปรากฏรอยยิ้มแป้นราวกับเจ้าหล่อนกำลังสนุกกับการเล่นเควสตรงเอาเสียมากๆ เลยทีเดียว
As soon as the leader's command was given, the two companions hurriedly quickened their pace, climbing the edge of the wall towards the battlefield ahead with great speed. Along the way, Visana noticed that Mesa seemed to be in a better mood. Her oval face displayed a broad smile, as if she were truly enjoying the quest they were on

“ดูเธอสนุกจังนะ เมย์”
"Look at you having so much fun, May."

“แหงล่ะ” เธอตอบเสียงดัง “บอสแบบนี้ไม่ได้โผล่ออกมาให้เราเห็นทุกวันไม่ใช่เหรอ พวกชอบผจญภัยกับความตื่นเต้นอย่างฉันก็ต้องรู้สึกสนุกอยู่แล้วสิ”
"Of course," she replied loudly. "A boss like this doesn't show up for us to see every day, right? People who love adventure and excitement like me are bound to feel thrilled."

“งั้นเมื่อกี้ตอนที่เราหนีไอ้บอสนรกนั่นเธอก็กำลังสนุกสินะ”
"So just now when we were escaping from that hellish boss, you were having fun, right?"

“ฉันหมายถึงเรื่องน่าตื่นเต้น ไม่ใช่เรื่องเสี่ยงตายย่ะ!” เธอโต้กลับด้วยรอยยิ้มกว้าง
"I mean exciting things, not life-threatening ones!" she retorted with a wide smile

“...มันก็เหมือนกันนั่นแหละ” วิศนะแย้งขันๆ
"...it's the same thing." Visna retorted playfully.

“มันก็มีแต่นายนั่นแหละที่เอาเรื่องเสี่ยงตายไปเหมารวมกับเรื่องน่าตื่นเต้นได้”
"He's the only one who can lump dangerous situations together with exciting ones."

พูดจบทั้งคู่ก็หัวเราะร่าออกมาพร้อมกัน ก่อนจะเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีกจวบจนกระทั่งใกล้จะถึงจุดตะลุมบอนเบื้องหน้า เมษาจึงชะลอฝีเท้าลงและมองไปด้านหน้าอย่างพินิจ
After finishing their conversation, both laughed heartily together before quickening their pace until they were close to the scuffle ahead. Then, Meesa slowed down and looked ahead intently

“โอโห ...เห็นแบบนี้แล้ว ไอ้เรื่องที่รอดตายมาได้เมื่อกี้เหมือนเป็นปาฏิหาริย์เลย” วิศนะโพล่งออกมาเสียงดัง เมื่อได้เห็นภาพเบื้องหน้า
"Oh wow... seeing this, the fact that I just survived feels like a miracle," Wisna exclaimed loudly upon seeing the scene before him.

สงครามย่อมๆ ของผู้เล่นเกือบห้าสิบคนที่กำลังฟาดฟันเหวี่ยงอาวุธนานาชนิดเข้าใส่จอมราชาปีศาจอัคคีอย่างบ้าคลั่ง ดาบยาวคมกริบแทงเข้าใส่ร่างกายสีแดงส่งเสียงดังเคร้งคร้าง นอกจากนี้ยังมีทั้งธนูและปืนที่กราดยิงใส่ รวมกับเวทมนตร์สารพัดบทเฝ้าโจมตีอย่างไม่หยุดยั้ง
A small-scale war involving nearly fifty players fiercely swinging various weapons at the fiery demon king, with sharp long swords stabbing into its red body, producing loud clanging sounds. Additionally, there are bows and guns firing relentlessly, combined with an array of spells attacking without pause

ทว่าการปะทะดังกล่าวกลับไม่สามารถสร้างความเสียหายใดๆ ให้ลอร์ดอินเฟอร์โน่กระเทือนได้เลยแม้แต่น้อย!
However, the clash did not cause any damage to Lord Inferno at all!

ตูม!!!
Boom!!!

แค่การตวัดมือเพียงทีเดียวก็เป่าผู้เล่นหลายคนจนปลิวกระเด็นหายไปคนละทิศละทาง บ้างก็ตายคาที่ในทันทีเนื่องด้วยเป็นพวกสายอาชีพที่มีเกราะป้องกันน้อย ส่วนพวกที่ยังทนได้ก็อยู่ในอาการมึนงง <Stun> กันถ้วนหน้า
Just a single flick of the hand sent several players flying in different directions, some dying on the spot due to being low-defense classes, while those who managed to survive were left in a daze

เห็นแค่นี้ทั้งเมษาและวิศนะก็ได้แต่เบ้ปากอย่างเสียวไส้
Seeing just this, both Mesa and Wisana could only grimace in disgust

และในจังหวะที่ผู้เล่นหลายคนกำลังติดสภาวะมึนงงอยู่นั้นเอง เจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็ได้ยิงลำแสง Hell Blaze <เพลิงนรก> ออกมาจากปากกว้างๆ ของมัน
And at the moment when many players were in a daze, Lord Inferno shot out a beam of Hell Blaze <เพลิงนรก> from its wide mouth

ดูเหมือนคำโฆษณาที่ว่าแค่ลมหายใจก็สามารถละลายกระดูกคนได้จะเป็นจริงดังพูด
It seems that the advertisement claiming that just a breath can dissolve a person's bones will come true as stated

เปลวไฟขนาดยักษ์เผาผลาญร่างผู้เล่นหลายสิบคนให้สลายกลายเป็นฝุ่นควันได้ในพริบตา เรียกเอาเสียงกรีดร้องโหยหวนมาจากเพลย์เยอร์หญิงใจกลางสนามรบให้ดังออกมาอย่างน่าสยดสยอง
A giant flame consumed the bodies of dozens of players, turning them to dust in an instant, eliciting horrifying screams from a female player in the center of the battlefield

“อะไรมันจะเถื่อนขนาดนั้น โจมตีเป็นสเต็ปแบบนี้ไม่มีใครฆ่ามันได้หรอก” วิศนะเปรยขึ้นอย่างหนักใจแทนเจ้าผู้เล่นด้านล่าง
"What could be so brutal? With an attack like this, no one can kill it," Wisana said, expressing concern for the player below

“นั่นสินะ” เมษาเห็นด้วย “เริ่มแรกก็ตบให้มึนก่อนจะปิดท้ายด้วยการย่างทั้งเป็น จะเรียกว่าโหดหรือว่าซาดิตส์ดีล่ะเนี่ย… ฉันว่าทางเดียวที่จะสามารถเอาชนะเจ้าปีศาจนี่ได้คงต้องอาศัยคนที่มีความไวเป็นหลักเป็นตัวล่อเจ้าปีศาจนี่เอาไว้ ก่อนที่จะให้พวกโจมตีหนักๆ จัดการเอาในแถวสอง” สิ้นคำวิเคราะห์ของเพื่อนสาวแล้ว คนตัวโตกว่าก็ปล่อยหัวเราะพรืด
"That's true," Maesa agreed. "At first, you stun them before finishing them off by roasting them alive. Should we call that brutal or sadistic? I think the only way to defeat this demon is to use someone fast as bait to keep the demon occupied before letting the heavy hitters take care of it in the second wave." After her friend's analysis, the taller person burst out laughing

“โจมตีทั้งเร็วทั้งแรงขนาดนั้นใครจะไปหลบพ้น”
"With an attack that fast and powerful, who could possibly evade it?"

“ก็นายไง...”
"Well, it's you..."

วิศนะสะดุ้งโหยง ก้มหน้าลงมองหน้าแม่ตัวดีแทบไม่ทัน
Visana was startled, quickly looking down at his mischievous mother

“ฉันเนี่ยนะ โอ้ย ไม่ไหวๆ เมื่อกี้มันแค่ฟลุ๊คเธอก็รู้”
"I, oh no, I can't take it anymore. That was just a fluke, you know."

“ฟลุ๊คตั้งห้าหกครั้งติดๆ กันเนี่ยนะ ฉันว่าไม่ใช่หรอกมั้ง”
"Winning five or six times in a row like that? I don't think that's possible."

“อ่า....” คนมีความไวเป็นอาวุธเกิดอาการจนแต้มเถียงไม่ออก ได้แต่มองภาพเบื้องหน้าที่บอสอินเฟอร์โน่กำลังทำตัวเป็นพลเมืองดีกวาดล้างร่างของผู้เล่นหลายคนให้ด้วยการตวัดหางอัดเข้าใส่เต็มแรง!
"Ah...." The person with quick reflexes was left speechless, only able to watch as Boss Inferno acted like a good citizen, sweeping away the bodies of several players with a powerful whip of its tail!

ถึงตอนนี้ คนที่พอมีแรงจะต่อสู้ได้เหลือแทบไม่ถึงครึ่งของกองทัพแล้ว เพลย์เยอร์เหล่านั้นต่างมองหน้ากันตาปริบๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจถอยทัพก่อนที่จะโดนไอ้บอสเถื่อนนรกนี่ฆ่าทิ้งยกกองพัน
By now, the number of people who still have the strength to fight is barely half of the army. Those players looked at each other with bewildered eyes and ultimately decided to retreat before this hellish boss could wipe out their entire battalion

“ตอนนี้แหละ วิศนะ ฉันต้องไปถ่ายภาพให้ได้เยอะๆ” สิ้นคำร่างบอบบางข้างกายก็วูบหายไปจากสายตา
"Now, Visana, I need to take a lot of photos." With that, the fragile figure beside me vanished from sight

“เดี๋ยว เมย์! เธอจะไปถ่ายอะไร ก็เจ้าอินเฟอร์โน่มันเก็บกวาดผู้เล่นที่สู้ได้ไปหมดแล้ว ตอนนี้มีแต่พวกวิ่งหนีทั้งนั้น” วิศนะออกปากถามพร้อมกับสาวเท้าออกวิ่งตาม
"Wait, May! What are you going to film? The Inferno has already taken out all the players who could fight. Now it's just a bunch of people running away." Visana asked as he started running after her

“ก็นี่แหละภาพที่ฉันต้องการ ถ่ายตอนที่กำลังเผ่นหนี แล้วตั้งชื่อว่า ฝันร้ายแห่งโลกไพรด์...นายคิดว่าดีมั้ยล่ะ” เมษายิ้มแป้น ขณะหันกลับมาขยิบตาให้เขาอย่างน่ารัก
“This is the picture I want, taken while I’m running away, and I’ll name it Nightmare of the Pride World...What do you think?” May smiled broadly as she turned back to wink at him cutely.

ดูท่าแม่นี่จะเห็นความกลัวของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกเสียงั้นแหละ จะว่าไป...ภาพของเขาตอนที่เกือบโดนฆ่านั่นก็เป็นหลักฐานได้อย่างดีแล้ว
It seems that this mother finds it fun to see other people's fear. Speaking of which... his image when he was almost killed is already good evidence.

หลังจากหาจุดเหมาะๆ ได้ ร่างสมส่วนก็ก้าวพรวดยืนไปจังก้าในจุดที่ลงตัวที่สุด แล้วหยิบเอากล้องถ่ายรูปออกมาจากหน้าต่างข้อมูล ทันทีที่นัยน์ตาคู่โตลดลงไปจับภาพก็รัวนิ้วกดชัตเตอร์มือเป็นระวิง เห็นแค่นั้นวิศนะก็ได้แต่ถอนใจ
After finding the perfect spot, the well-proportioned figure quickly stepped forward to stand in the most fitting position and took out a camera from the information window. As soon as the large eyes focused on the shot, the fingers were rapidly pressing the shutter. Seeing this, Visana could only sigh

นึกว่าพูดเล่น แม่คุณเขากำลังถ่ายภาพฝันร้ายของโลกไพรด์อยู่จริงๆ ด้วยแฮะ
I thought you were joking, but your mother is really capturing the nightmare of the pride world

“นั่นแหละเยี่ยม ...ขอหน้าสยองๆ กว่านี้อีกได้มั้ยจ๊ะ นั่นแหละแจ๋ว” เมษาพูดไปถ่ายรูปไปอย่างร่าเริง ผิดกับบุรุษอีกคนที่ค่อยๆ ก้มลงนั่งยองๆ มองดูความฉิบหายของชาวบ้านอย่างอ่อนใจ
"That's great... Can I have a scarier face than this? That's awesome," Meesa said cheerfully while taking pictures, in contrast to the other man who slowly crouched down, looking at the villagers' misfortunes with a sense of despair.

ถ้ากลัวกันซะขนาดนี้จะมาเล่นเควสนี้กันทำไม
If you're this scared, why come to play this quest?

พอพวกเยอะก็วิ่งเข้าใส่ พอพวกหายก็โกยแน่บ ...นี่ล่ะน้านิสัยคนไทย
When there are many people, they rush in; when they disappear, they scatter... This is the nature of Thai people.

“โอ้โห ภาพนี้สวย!!”
"Oh wow, this picture is beautiful!!"

ตูม!!!
Boom!!!

เมษาร้องอย่างร่าเริง เมื่อเห็นว่ามีคนโดนเจ้าบอสนี่เตะซะปลิว ซึ่งแน่นอนว่าเธอจับภาพนั้นได้อย่างงดงาม เป็นการถ่ายภาพสต๊อปแอ๊กชั่นที่ยอดเยี่ยมสุดๆ
April cheered joyfully when she saw someone being kicked by that boss and sent flying, and of course, she captured that moment beautifully. It was an absolutely amazing stop-action shot

“นี่วิศนะ! ภาพเมื่อกี๊ฉันจะตั้งชื่อว่า ปีศาจไพรด์ไปบอลโลก ดีมั้ย”
“This is Visana! The picture I just took, I will name it The Pride Demon Goes to the World Cup Is that good?”

“จ้าๆ ตามสะดวกเถอะ” เสียงห้าวตอบแบบขอไปที ขณะที่สายตาก็จับจ้องไปยังกลุ่มคนที่วิ่งกันแตกฝูงกันกระจาย
"Sure, do as you please," the rough voice replied casually, while his gaze was fixed on the group of people scattering in all directions

“โอ๊ะๆ อันนี้ก็สวย ..ฉันจะตั้งชื่อว่า โฉมงามกับราชาอสูร...”
“Oh, this one is beautiful .. I will name it Beauty and the Beast...”

เฮ้อ~ ยัยเมย์ รู้สึกว่าจะเพลิดเพลินเหลือเกินนะ!
Sigh~ May, I feel like you're having so much fun!

คิดหมั่นไส้ไปพลาง ก็ชะโงกหน้าเข้ามาดูภาพโฉมงามกับราชาอสูรที่ว่านั่นบ้าง ทว่าทันทีที่ภาพดังกล่าวแล่นเข้าคลองจักษุ ร่างสันทัดก็ชะงักกึก
As I pondered with annoyance, I leaned in to catch a glimpse of the beautiful figure with the beastly king. However, the moment the image entered my line of sight, my sturdy form froze in place

โอเค...ใช่เลย เมย์...ตั้งชื่อภาพได้ถูกต้องแล้ว ไอ้ราชาอสูรน่ะคือเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่แน่ล่ะ
Okay... that's right, May... you've named the picture correctly. That demon king is definitely Lord Inferno.

...แต่แม่โฉมงามเนี่ยสิ
...but that beautiful mother...

สาวน้อยหน้าใสแสนคุ้นเคยกับผมยาวสีดำเคลียแก้มใส
A familiar little girl with a clear face and long black hair brushing against her fair cheeks

มิหนำซ้ำเจ้าหล่อนยังมีสีหน้าตื่นตระหนกอย่างที่สุด
Moreover, she had an extremely startled expression

ผู้หญิงคนนั้นมัน...
That woman is...

วรัญญา!!!
Waranya!!!

อีกครั้งที่วิศนะตกใจแทบเป็นบ้า หัวใจของเขาแทบร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไหนวรัญญาเธอบอกว่ามาทำเควสถ่ายรูปเฉยๆ ไง ทำไมแม่คุณถึงได้ทะเล่อทะล่าไปวิ่งอยู่กลางสนามรบได้เล่า!
Once again, Visana was almost beside himself with shock. His heart nearly dropped to his ankles. Woranaya, she said she was just coming to do a photo quest, right? Why on earth did she recklessly run into the battlefield!

กรี๊ดดดดด~~~~!!!
Screeeaaam~~~~!!!

เสียงหวีดร้องของสาวน้อยเบื้องล่างเป็นเครื่องยืนยันได้ชัดเจนว่าเจ้าหล่อนคงไม่ได้ลงไปสู้กับเจ้าบอสนรกนั่นด้วยความสมัครใจเป็นแน่ เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวสุดขีดนั่นทำเอาใบหน้าเกลี้ยงเกลาถึงกับซีดเผือด ก่อนจะบิดเบี้ยวด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
The shrill screams of the young girl below clearly confirm that she must not have willingly gone to confront that hellish boss. The sound of her terrified screams made the smooth face turn pale, before twisting into a look of panic

“ผู้หญิงคนนั้นร้องซะเสียงหลงเลยแฮะ แล้วนี่ไม่คิดจะมีใครไปช่วยเธอเลยหรือไงเนี่ย” เมษากล่าวลอยๆ พลางเลิกคิ้วเมื่อเห็นท่าทางของบอสอินเฟอร์โน่เริ่มกำลังแปลกไป มันเริ่มโก่งคอและปรากฏเปลวไฟลุกพรึบออกมาจากปากกว้างๆ เต็มไปด้วยคมเขี้ยวนับสิบนั่น
"The woman screamed so loudly, didn't anyone think to help her?" Maysa said absently, raising an eyebrow as she noticed the boss Inferno's demeanor starting to change. It began to arch its neck, and flames erupted from its wide mouth, filled with dozens of sharp fangs

เห็นแค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าเจ้าบอสนรกนั่นกำลังจะพ่นเพลิงนรกออกมาอีกครั้งแหงๆ
Just by seeing this, you already know that that hellish boss is about to spew hellfire again for sure

“โอโห ไอ้บอสนี่มันเถื่อนได้ใจจริงๆ คิดจะเผาผู้หญิงคนนั้นทั้งเป็นเลยแฮะ งั้นฉันจะขอตั้งชื่อรูปนี้ว่า ถึงสวยก็ไม่เว้น ดีมั้ย วิศนะ”
“Wow, this boss really has a heart of stone. He actually thought of burning that woman alive. Then I’ll name this picture Even if she’s beautiful, it doesn’t matter How about that, Wisana?”

เงียบ...
Silence...

ไม่มีเสียงตอบรับจากคู่หูตัวแสบ
No response from the troublesome partner

“วิศนะ นายได้ยินฉันมั้ย” พอไม่ได้รับสัญญาณตอบรับ เมษาจึงหันกลับไปมองเพื่อนหนุ่ม แลเห็นว่าเจ้าตัวได้จัดแจงถอยหลังจากขอบหน้าผาไปหลายก้าว แถมยังใส่หน้ากากโอเปร่ารูปทรงพิลึกให้เธอต้องเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัยอีกต่างหาก
"Visana, can you hear me?" When there was no response, Mesa turned back to look at her male friend and saw that he had stepped back several paces from the edge of the cliff, and he was also wearing a strangely shaped opera mask that made her raise an eyebrow in curiosity

“นายใส่หน้ากากทำไม คิดจะทำอะไรของนายน่ะ วิศนะ”
"Why are you wearing a mask? What are you planning to do, Visana?"

“ไว้ทีหลังนะ เมย์”
"Save it for later, May."

พูดจบก็ตั้งท่าเตรียมพร้อม ก่อนจะพุ่งตัวออกไปด้านหน้าสุดแรงเกิดเล่นเอานัยน์ตาสีเทาคู่โตแทบถลนหลุดออกมาจาเบ้า!
After finishing speaking, he got ready and then dashed forward with all his might, causing his large gray eyes to nearly pop out of their sockets!

...อย่าบอกนะว่าตานี่!!!
...Don't tell me this guy!!!

“อีตาบ้า เมื่อไหร่นายจะรู้จักรักตัวกลัวตายบ้างเนี่ย~!!!”
"You crazy guy, when are you going to learn to love yourself and be afraid of dying a little?~!!!"

เสียงร้องโหยหวนของเมษาคงจะช้าไปแล้ว เพราะบัดนี้เจ้าตัวแสบได้พุ่งทะยานออกไปจากขอบกำแพงสูงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วยสกิลฟูลเพาว์เวอร์จัมป์!
The wailing cry of April must be too late now, because the little rascal has already soared over the high wall with the full power jump skill!

ชั่วพริบตาเดียว ร่างดังกล่าวก็ตรงดิ่งลงไปยังพื้นเบื้องล่าง รอบนี้เขาสามารถร่อนลงพื้นได้อย่างสวยงาม แถมยังลงไปหยุดตรงหน้าของวรัญญาได้อย่างเหมาะเจาะอีกต่างหาก ซึ่งทันทีที่สาวน้อยร่างบางเห็นว่ามีคนกระโดดลงมาอยู่ตรงหน้าก็ถึงกับสะดุ้งโหยง
In the blink of an eye, the figure dove straight down to the ground below. This time, he was able to land gracefully, even stopping right in front of Waranya, which made the slender young girl jump in surprise upon seeing someone jump down in front of her

“คุณวินเซนต์” เธอร้องลั่น รอยตระหนกแฝงอยู่ชัดเจนในน้ำเสียง
"Mr. Vincent," she cried out, a clear hint of panic evident in her voice

วิศนะไม่ตอบอะไร พอเหลือบขึ้นไปเห็นลอร์ดอินเฟอร์โน่ทำทีท่าว่าจะพ่นไฟออกมา เขาก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
Visana didn't respond. When he glanced up and saw Lord Inferno pretending to breathe fire, he made a clicking sound in his throat

ต้องช่วยวรัญาให้ทันก่อน ยังไงก็ต้องหลบไฟลูกนี้ให้ได้!
We have to help Waranya in time; we must dodge this fireball no matter what!

Hell Blaze!!

พรึบ~~!
Whoosh~~!

สายเกินไปแล้วสำหรับวิศนะ เพราะกองเพลิงขนาดยักษ์ได้ถูกยิงเข้าใส่ร่างของเขากับวรัญญาเต็มแรงด้วยความรวดเร็วในแบบที่เขาไม่มีทางหลบพ้นได้อย่างแน่นอน
It's too late for Visana, as the giant fireball has been shot at him and Waranya with such speed that there is no way he could possibly escape

“คุณออน!!” วิศนะร้องเรียก พลางกระชับร่างเล็กเข้ามากอดแน่น ก่อนจะใช้แผ่นหลังหันเข้ารับลูกไฟแทนโดยหวังว่าอย่างน้อยขอให้ร่างของเขาช่วยปกป้องคนที่เขารักได้แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
"On!!" Wisana called out, tightening his embrace around the small figure before turning his back to take the fireball, hoping that at least his body could protect the person he loved, even if just a little

ส่วนเมษาที่เฝ้ามองอยู่จากที่สูงได้แต่ตาเบิกโพลงกับการกระทำสิ้นคิดของเจ้าคนอวดดีคนเดิมนั่น ตาบ้านี่คิดจะตายพร้อมผู้หญิงคนนั้นหรือไงเนี่ย! ลูกไฟยักษ์ของอินเฟอร์โน่มันรุนแรงมากนะ ต่อให้เอาตัวบังแบบนั้นก็ไม่รอดหรอก!
As for May, who was watching from above, her eyes widened at the reckless actions of that arrogant person. Does this fool really think he can die alongside that woman? The giant fireball from the inferno is extremely intense; even if he tries to shield her like that, he won't survive!

“รีบหนีเร็ว วิศนะ โดดมาที่นี่ก็ได้ หรือไปที่ไหนก็ได้” เธอตะโกนออกมาลั่น หวังว่าจะให้วิศนะได้ยินเสียงของเธอบ้าง หากแต่คงสายเกินไปแล้ว ชั่ววินาทีต่อมาก็เกิดแรงระเบิดขนาดใหญ่ตรงจุดที่ทั้งสองยืนอยู่ปรากฏค่าความเสียหายที่พุ่งออกมาพร้อมกับเปลวไฟนรกนั่น!!
"Run quickly, Wisana! Jump here or go anywhere!" she shouted loudly, hoping Wisana could hear her voice. But it was probably too late. A moment later, a massive explosion occurred at the spot where they were standing, unleashing a wave of destruction along with hellish flames!

ตูม!!!!
Boom!!!!

85,389 !!

Stage 7

กิจกรรมล่าลอร์ดอินเฟอร์โน่(3)
Activity: Hunt for Lord Inferno (3)

ตูม!!!
Boom!!!

เสียงกัมปนาทสะท้านผืนดินพัดพาเศษดินบางเบาให้ลอยมากับสายลมมาปะทะกับร่างสูงๆ ของใครบางคนที่ยืนอยู่บนยอดตึกที่สูงที่สุดในบริเวณดันเจี้ยนคุกร้าง นิ้วมือได้รูปยกขึ้นเสยเรือนผมสีดำสนิทที่ยาวลงมาปรกหน้าเบาๆ ริมฝีปากเข้มคลี่รอยยิ้มสุขุม ขณะใช้ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจดจ้องไปยังภาพเบื้องล่างแน่นิ่ง เสื้อคลุมสีขาวขลิบดำซึ่งมีตัวหนังสือปักไว้ด้านหลังว่า Game Master ปลิวไสวน้อยๆ เมื่อต้องสายลมร้อนอบอ้าว
The rumbling sound shook the ground, carrying light particles of dirt that floated with the wind, colliding with the tall figure of someone standing on the highest building in the abandoned dungeon area. A shapely finger was raised to sweep back the jet-black hair that fell lightly over the face, while dark lips curled into a calm smile, as sharp eyes like a hawk fixed intently on the still image below. The white cloak trimmed in black, with the words "Game Master" embroidered on the back, fluttered slightly in the warm, oppressive breeze

“มาอยู่ตรงนี้เองนะคะคุณธาดา ปล่อยให้หนูตามหาตั้งนาน”
“So you are here, Mr. Thada I've been searching for you for so long.”

เสียงหวานหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เรียกสายตาของบุรุษในชุดเครื่องแบบจีเอ็มและชื่อ “ธาดา” นั้นต้องหันกลับไปมอง
A sweet voice rang out from behind, catching the attention of the man in the GM uniform, whose name was "Thada," prompting him to turn around

“เธอมาสาย” เขาทักเสียงนุ่ม
"You're late," he greeted in a soft voice

“ก็ยังดีกว่าไม่มานั่นแหละ พี่ดาก็” คนมาใหม่ไหวไหล่เบาๆ “กว่าเครื่องของหนูจะถึงกรุงเทพฯ ก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้ว นี่ดีเท่าไหร่แล้วที่หนูออนมาทันกิจกรรมล่าบอสของพี่”
"Well, it's better than not coming at all. Sister Da..." The newcomer shrugged lightly. "By the time my machine gets to Bangkok, it'll be past midnight. It's a good thing I logged on in time for your boss-hunting activity."

“แล้วเป็นยังไงบ้าง กรุงเทพที่ไม่ได้กลับมาตั้งนาน” จีเอ็มหนุ่มนามธาดายิ้มกว้าง ปรายตามองสาวน้อยผู้มาใหม่อย่างอารมณ์ดี
"So how is it? Bangkok that you haven't returned to in a long time." The young GM named Thada smiled widely, glancing at the newcomer girl in a cheerful mood

“ก็ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนไปเท่าไหร่นี่คะ” เจ้าหล่อนตอบยิ้มๆ
"Not much has really changed, you know," she replied with a smile

หญิงสาวผู้มาใหม่เป็นคนสูงเพรียว มีรูปร่างสมบูรณ์แบบชนิดที่หากมีคนบอกว่าเจ้าหล่อนเป็นนางแบบก็คงจะไม่มีใครกล้าเถียง ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนยาวจรดกลางหลังดัดเป็นลอนน้อยๆ ดูน่ารักราวกับตุ๊กตารับกับดวงตากลมโตคู่สวยที่ส่องประกายระยับยามกวาดมองทัศนียภาพโดยรอบ
The newcomer is a tall, slender young woman with a perfect figure that no one would dare dispute if someone said she was a model. Her long, light brown hair cascades down to the middle of her back, styled in soft waves, looking as cute as a doll, complementing her large, beautiful round eyes that sparkle as she gazes at the surrounding scenery

“ว่าแต่ไม่ได้เจอกันแค่สองสามเดือน ดูเหมือนจะเปลี่ยนลุคใหม่น่ารักขึ้นเยอะเลยนะครับเนี่ยคุณวารี” คำชมที่คนฟังได้แต่หัวเราะขำแล้วส่ายหน้าวืด
“By the way, we haven't seen each other for just two or three months, but it seems like you've changed your look to be much cuter, haven't you?”Wari” The compliment made the listener just laugh and shake their head in disbelief.

“แหม พี่ดา ชมหนูไปก็ไม่มีอะไรจะให้หรอกนะคะ” พูดจบเจ้าหล่อนก็ขยับยิ้มหวาน “แล้วเป็นยังไงบ้างคะ กิจกรรมของพี่ไปได้สวยรึเปล่า”
"Well, P'Da, complimenting me won't get you anything, you know," she said, then moved to smile sweetly. "So how did your activities go? Did they go well?"

“ก็โอเค” ธาดาตอบ “เปิดตัวไปได้กว่าสิบนาทีแล้วล่ะ เมื่อกี้มีผู้เล่นกลุ่มหนึ่งเข้าไปปะทะกับอินเฟอร์โน่แล้ว ...แต่ปาร์ตี้กลุ่มนั้นก็แตกยับในเวลาไม่ถึงนาที แถมพลังชีวิตของอินเฟอร์โน่ยังลดไปไม่ถึงแสนเลยด้วยซ้ำ”
"Okay," Thada replied. "It's been over ten minutes since the launch. Just now, a group of players went in to confront Inferno... but that party was completely wiped out in less than a minute, and Inferno's health didn't even drop by a hundred thousand."

ได้ยินดังนั้นแล้วหญิงสาวเจ้าของชื่อวารีก็หัวเราะหึออกมาเบาๆ ร่างบางสาวเท้าขึ้นมายืนเทียบข้าง พลางยกมือป้องแสงแดดเพื่อมองดูภาพเบื้องล่างให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
Upon hearing that, the young woman named Wari let out a soft chuckle. She stood on tiptoe beside him, raising her hand to shield her eyes from the sunlight to get a clearer view of the scene below

“ว้าว! กำลังอาละวาดได้ที่เลยนะคะเนี่ย” เธอเปรยลอยๆ เมื่อเห็นบอสอินเฟอร์โน่กำลังพ่นไฟใส่กลุ่มผู้เล่นด้านล่างอย่างโหดร้าย ก่อนตวัดนัยน์ตาสีเขียวคู่สวยมาทางเขา
"Wow! She's really going on a rampage!" she casually remarked as she saw the Inferno Boss ruthlessly breathing fire at the group of players below, before turning her beautiful green eyes towards him

“เล่นโหดซะขนาดนี้ หนูว่าวันนี้กว่าจะมีคนฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ของพี่ได้สงสัยล่อไปอีกครึ่งค่อนวัน”
"Playing so fiercely like this, I think it will take at least half a day for someone to kill your Lord Inferno."

“คงอย่างนั้นล่ะ” ธาดาตอบพลางยิ้มเจื่อน “ตอนที่พวกพี่ลองสู้กับมันสมัยอยู่ในห้องทดลอง กว่าจะล้มมันได้ก็ใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง แถมตอนใกล้ตายมันจะเก่งขึ้นจมเลยล่ะ”
"That's probably it," Thada replied with a faint smile. "When you guys tried to fight it back in the lab, it took almost half an hour to bring it down, and when it was close to dying, it got even stronger."

คำกล่าวที่วารีต้องสำลักลมกลั้นขำ
The statement that Wari must choke on the wind while trying to hold back laughter

“ขนาดคุณจีเอ็มหมายเลขหนึ่งยังถึงกับบ่นอุบแบบนี้ สงสัยวันนี้คงไม่มีใครฆ่าเจ้าบอสมังกรเถื่อนตัวนี้ได้แล้วละมั้ง”
"Even GM number one is complaining like this, it seems today no one can kill this wild dragon boss anymore."

ได้ยินเช่นนั้นธาดาก็ถอนใจออกมาเบาๆ ขณะใช้นัยน์ตาเรียวเล็กเหลือบมองเจ้ามอนสเตอร์ที่มีขนาดใหญ่โตถึง 18 เมตรด้วยสีหน้าเป็นกังวล ความจริงบอสใหม่ตัวนี้เขาเป็นคนอาสาช่วยทีมงานพัฒนาออกแบบความสามารถและรูปร่างของมันเองเสียด้วยสิ
Hearing that, Thada let out a soft sigh while glancing at the monster, which was a massive 18 meters tall, with a worried expression. In fact, he was the one who volunteered to help the development team design its abilities and appearance

หรือว่า...เขาจะออกแบบมันออกมาโหดเกินไป...
Or... could it be that he designed it to be too brutal...

“ไม่หรอกมั้ง ขนาดพวกพี่ยังฆ่ามันได้เลย” เสียงห้าวเอ่ยโต้อ่อยๆ
"Not really, even you guys can kill it." A rough voice replied teasingly

“พี่ดา! อย่าเอาคนอื่นมาวัดมาตรฐานกับพี่สิคะ”
"Big sister Da! Don't compare yourself to others, okay?"

“ทำไมอ่ะ”
"Why?"

“ถึงจะเป็นจีเอ็มแต่ถ้าวัดกันในฐานะผู้เล่นแล้วพี่น่ะอดีตผู้เล่นหมายเลขหนึ่งของเอเชียเลยนะคะ ผู้เล่นคนอื่นเขาทำแบบพี่ได้เสียที่ไหนกันเล่า”
"Even though you are a GM, if we measure it in terms of being a player, you are the former number one player in Asia. Where can other players do what you did?"

ธาดาก็ได้แต่ถอนใจ
Thada could only sigh

“พี่หวังว่าจะมีคนฆ่ามันได้นะ ไม่อย่างนั้นเจ้าบอสตัวนี้มีหวังโดนปลดออกจากเกมข้อหาเถื่อนเกินเหตุแน่เลย เฮ้อ บอสตัวแรกที่พี่ได้ออกแบบแท้ๆ”
"I hope someone can kill it. Otherwise, this boss is likely to be removed from the game for being too overpowered. Sigh, it's the first boss I've truly designed."

“ว้า น่าสงสารเจ้าอินเฟอร์โน่จัง” แม้น้ำเสียงจะฟังดูเห็นใจ ทว่าใบหน้าสวยได้รูปนั้นกลับปรากฏรอยขำอย่างอดไม่อยู่ “เกิดมาได้แค่แปปเดียวก็ต้องโดนแบนข้อหาเถื่อนเกินเหตุซะแล้ว ...งั้นหนูจะเอาใจช่วยให้มีคนฆ่ามันได้สำเร็จก็แล้วกันนะคะ แต่ก็อย่าหวังอะไรมากนักเลยนะ”
"Aw, poor Inferno." Although her tone sounded sympathetic, her beautiful face couldn't help but show a hint of amusement. "You were only around for a short while and already banned for excessive misconduct... Well, I'll cheer for someone to successfully kill it then. But don't get your hopes up too much."

“เฮ้อ~ พี่ก็เหมือนกัน”
"Sigh~ You too, big brother."

และแล้วจีเอ็มหนุ่มและสาวน้อยวารีก็ได้จ้องมองภาพสงครามเบื้องล่างอย่างลุ้นระทึกกันต่อไป
And then the young GM and the little girl Wari continued to gaze at the scene of the war below with bated breath

“วิศนะ~!!!”
"Visana~!!!"

เมษาตะโกนร้องเสียงหลง พยายามใช้ดวงตาสีเทาอ่อนกราดมองร่างของอีตาตัวแสบที่จู่ๆ ก็นึกอยากทะเล่อทะล่าวิ่งลงไปให้เจ้าบอสนรกนั่นเผาจนเกรียมขึ้นมาเสียเฉยๆ ภาพเบื้องล่างปรากฏแต่เพียงฝุ่นควันลอยฉุยขึ้นมาบดบังทัศนียภาพทุกอย่างจนเธอแทบมองอะไรไม่เห็น
April shouted in confusion, trying to use her light gray eyes to scan the figure of that troublesome guy who suddenly decided to recklessly run down to get burned by that hellish boss. Below, all she could see was a cloud of dust and smoke rising up, obscuring her view of everything so much that she could hardly see anything at all

ริมฝีปากเล็กสีชมพูเม้มเข้าหากันแน่นขณะที่มีเหงือไหลลงมาอาบแก้ม
The small pink lips pressed tightly together as sweat trickled down to wash over the cheeks

การโจมตีเมื่อครู่รุนแรงมาก เธอจำได้แม่นเลยทีเดียวว่าค่าความเสียหายที่ปรากฏขึ้นมา มันสูงถึงหลัก 8 หมื่น! ดังนั้นจึงเป็นไปได้ยากที่วิศนะจะรอดพ้นคมเขี้ยวยมทูตออกมาได้ เพราะถ้าหากการโจมตีของศัตรูสูงกว่าพลังชีวิตของตัวเองเกิน 5 หมื่นแล้วล่ะก็เพลย์เยอร์คนนั้นจะสลายหายไปทันทีโดยไม่มีโอกาสให้ใครชุบชีวิตได้เลย
The attack just now was very severe. She clearly remembered that the damage displayed was as high as 80,000! Therefore, it is unlikely that Wisna could escape the Grim Reaper's fangs, because if the enemy's attack exceeds the player's health by more than 50,000, that player will instantly disintegrate without any chance for anyone to revive them

ป่านนี้อีตานั่นคงจะหายไปแล้ว...
By now, that guy is probably gone...

ฟู่~!!
Phew~!!

เสียงของไอความร้อนที่กำลังปะทุดังแว่วขึ้นมา ฟังคล้ายกับยามที่เหล็กโดนความร้อนอย่างหนัก จังหวะเดียวกันกับกลุ่มควันหนาแน่นที่กำลังลอยฟุ้งอยู่จะค่อยๆ ม้วนตัวเข้าหากันช้าๆ
The sound of the heat waves erupting rises softly, resembling the moment when metal is subjected to intense heat. At the same time, the thick plume of smoke that is floating will gradually curl inwards slowly

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ หรือว่าเจ้าอินเฟอร์โน่กำลังจะใช้ท่าอะไรอีก” ร่างเล็กตั้งท่าพร้อมจะปลีกตัวหนีออกไปทุกเมื่อหากเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น
"What’s happening? Is that Inferno about to use another move?" The small figure was ready to escape at any moment if something unexpected occurred

แต่แล้วกลุ่มควันหนาจัดทั้งหมดตรงหน้าก็ถูกดูดไปรวมกันยังจุดเดียวปรากฏเป็นร่างสันทัดที่คนมองดูอยู่อย่างเมษาต้องเลิกคิ้วสูง!
But then, the thick smoke in front was sucked together into one point, revealing a stout figure that made the onlookers, including Meesa, raise their eyebrows in surprise!

บุรุษคุ้นตายังคงกอดร่างผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้แน่น ขณะใช้แผ่นหลังดูดซับอุณหภูมิอันร้อนจัดมากไปจนควันขึ้น และที่สำคัญ...เจ้าผ้าผันคอสีแดงกำลังเปล่งแสงวิบวับพลางลอยตัวหวือราวกับไร้น้ำหนัก แล้ววินาทีถัดมาทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน!
The familiar man continued to hold a woman tightly while using his back to absorb the intense heat, which was so high that smoke was rising. And importantly... the red scarf was shimmering and floating as if weightless. Then, in the next second, everything returned to normal as if nothing had happened before!

“วิศนะ!” ใบหน้าเนียนปรากฏรอยยิ้มกว้าง เมื่อพบว่าเพื่อนของเธอยังมีชีวิตอยู่ มิหนำซ้ำยังรอดมาได้โดยไม่มีบาดแผลเลยแม้แต่น้อย!
"Visana!" Her smooth face broke into a wide smile upon realizing that her friend was still alive, and moreover, had survived without a single scratch!

ทางด้านเจ้าตัวแสบเมื่อรู้ว่าตัวเองยังไม่ตายและไม่รู้สึกถึงเจ็บปวดอะไรจึงค่อยๆ ก้มลงมองหน้าวรัญญาที่เขาเผลอดึงตัวมากอดเอาไว้ช้าๆ เห็นว่าแม่สาวน้อยคนงามยังคงซุกหน้าลงกับอกเขาพลางหลับตาปี๋
On the other hand, the troublemaker, upon realizing that he was still alive and felt no pain, slowly leaned down to look at Waranya, whom he had inadvertently pulled into an embrace. He saw that the beautiful young girl was still burying her face against his chest, her eyes tightly closed

“นี่คุณออนครับ ไม่เป็นไรนะ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถาม
"This is you, On. It's okay, right?" a deep voice asked

“เป็นสิคะ ...ป่านนี้เราคงจะตายไปแล้ว” อีกเสียงครางโอดครวญ
"Come on... by now we must be dead." Another voice moaned in lament.

“ตายที่ไหนกันหือสาวน้อย เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้คุณตายกันล่ะ”
"Where are you going to die, little girl? What makes you think I would let you die?"

สบโอกาสคุยโวเมื่อใดเจ้าวิศนะเป็นไม่มีพลาด หมอนี่รีบพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสทันที ทั้งที่ยังงงอยู่ด้วยซ้ำว่าตัวเองรอดตายมาได้ยังไง เมื่อเจ้าของร่างเล็กรับรู้แล้วว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ดวงตาคู่สวยจึงค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนค่อยๆ เงยหน้ามองคนที่เพิ่งช่วยชีวิตเธอเอาไว้หมาดๆ ด้วยสีหน้าฉายความประหลาดใจ
Seizing the opportunity to boast, the young man never misses a chance. He quickly turns the crisis into an opportunity, even though he is still confused about how he survived. When the owner of the small body realizes that she is still alive, her beautiful eyes slowly flutter open before she gradually lifts her head to look at the person who just saved her, her face reflecting surprise

“คุณวินเซนต์” เสียงหวานขานชื่อเขาแผ่วเบา
"Mr. Vincent," a sweet voice softly called his name

“ดูเหมือนว่าฉิวเฉียดมากเลยนะเมื่อกี้นี้น่ะ”
"It seems like it was very close just now."

เจ้าคนสวมหน้ากากยิ้มหวาน แล้วจึงตวัดสายตามองไปเบื้องหน้าแลเห็นว่านอกจากเขากับวรัญญาแล้ว กลุ่มคนที่เหลือต่างโดนไฟบรรลัยกัลป์เมื่อครู่เผาตายจนเกรียมคาที่เสียเรียบ
The person wearing the sweet smile mask then turned their gaze forward and saw that, besides him and Waranya, the remaining group of people had been burned to a crisp by the hellfire just moments ago

...เห็นแค่นั้นเจ้าตัวก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอื๊อก
...just seeing that, the person could only swallow hard.

“แล้วอีท่าไหนถึงได้มาวิ่งงกๆ อยู่กลางสนามรบแบบนี้ล่ะครับ” ยังไม่วายเก๊กหล่อส่งเสียงถามยิ้มๆ
"How did you end up running around like this in the middle of the battlefield?" he asked with a smile, still trying to look cool

“ก็...ฉันพลัดหลงกับเพื่อนน่ะค่ะ พอรู้ตัวอีกทีก็โดนไล่ฆ่าซะแล้ว” เธอตอบแบบเขินๆ อีกทั้งไม่กล้าสบตาคู่สวยของคนตรงหน้า
"Well... I got separated from my friend. By the time I realized it, I was already being chased to be killed," she replied shyly, not daring to meet the beautiful eyes of the person in front of her.

“คุณนี่บางทีอาจจะดูก่งก๊งมากกว่าที่คิดก็ได้นะ” วิศนะพูดทั้งรอยยิ้ม “แต่ก็นะ แบบนี้แหละที่ผมชอบ ทั้งน่ารัก ทั้งก่งก๊ง มันน่าปกป้องดีน่ะ ว่างั้นมั้ย วรัญญา”
"You might sometimes look more clumsy than you think," Wisana said with a smile. "But this is what I like—both cute and clumsy. It's nice to protect, don't you think, Waranya?"

“...ฮะ...อ่อ...” คนโดนชมว่าน่ารักหน้าขึ้นสีจัด “โธ่ คุณวินเซนต์แกล้งฉันอีกแล้ว”
"...Huh... Oh..." The person being complimented on their cuteness blushed deeply. "Oh, Mr. Vincent is teasing me again."

“แล้วนี่ไม่คิดจะปล่อยผมหน่อยเหรอ วรัญญา ...กอดซะแน่นเชียว”
"Don't you think about letting me go, Waranya... you're holding on so tightly."

“ว้าย!”
"Wow!"

คนโดนแกล้งร้องลั่น รีบปล่อยมือแทบไม่ทัน ส่งให้เจ้าของร่างสูงต้องหัวเราะร่าพลางส่ายหน้าน้อยๆ ในความน่ารักด้วยความเอ็นดูอย่างที่สุด
The person being teased cried out, quickly letting go, causing the tall owner of the body to laugh heartily while shaking their head slightly in the utmost affection for the cuteness

“อีตาบ้า!!”
"That crazy guy!!"

ทว่ายังหวานกันได้ไม่ถึงนาที เสียงแหลมปรี๊ดของเมษาก็ดังขึ้นขัดจังหวะจนวิศนะสะดุ้งโหยง เหลือบตาขึ้นไปมองเพื่อนคู่หูแทบไม่ทัน
However, the sweetness lasted less than a minute when the sharp sound of Meisa interrupted, startling Wisana. He barely had time to glance up at his partner

“ตกใจหมดเลย เมย์ ตะโกนลงมาทำไมเนี่ย!”
"I'm so shocked! Why are you shouting down, May?"

“ฉันสิต้องถามนาย คิดจะอยู่ตรงนั้นกันอีกนานแค่ไหนยะ!” พอโดนติงแบบนั้นเข้า วรัญญายิ่งอายม้วนหนักเข้าไปใหญ่ ส่วนชายหนุ่มอีกคนแค่ยกมือเกาหน้าแกรกพูดไม่ออก
"I have to ask you, how much longer do you plan to stay there?!" After being scolded like that, Waranya felt even more embarrassed, while the other young man just raised his hand to scratch his face, unable to speak

“แล้วดูโน่น! พ่อนายกำลังส่งยิ้มหวานมาให้ด้านหลังโน่น!!”
"Look over there! Your dad is sending a sweet smile from behind there!!"

วิศนะเลิกคิ้วสูง แต่พอเหลือบตากลับไปมองตามที่เมษาบอกก็เข้าใจความหมายชัดเจน ร่างใหญ่ยักษ์ของอินเฟอร์โน่กำลังถลึงตาจ้องมาที่เขาเขม็ง พลางแสยะปากแยกเขี้ยวและส่งเสียงขู่กรรโชกเบาๆ ในลำคออีกต่างหาก
Visana raised an eyebrow, but when he glanced back to see what Meisa was pointing at, he understood the meaning clearly. The massive figure of Inferno was glaring at him intently, baring its fangs and letting out a low growl from its throat

นี่พี่ยังอยู่ตรงนี้อีกเหรอครับ...ผมนึกว่าพี่กลับบ้านไปแล้วเสียอีก…
Are you still here, brother? I thought you had already gone home...

“ผู้เล่นวิศนะได้รับสกิล Pierce Charge <ประจุมนตราทะลวงภูผา> โดยการผ่านเงื่อนไขสามารถรอดจากการโจมตีด้วยค่าเสียหายเกิน 50,000 ได้”
"The player Visana has acquired the skill Pierce Charge by meeting the conditions to survive an attack with damage exceeding 50,000."

โฮกกกกก~~~!!!
Hooooo~~~!!!

สิ้นเสียงของจินนี่ ลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็คำรามออกมาเสียงดังสนั่นจนทั้งเขาและวรัญญาต้องรีบยกมือขึ้นปิดหูแทบไม่ทัน
As soon as Ginny's voice faded, Lord Inferno roared loudly, causing both him and Waranya to quickly raise their hands to cover their ears

“คุณวินเซนต์ไปทำให้มันโกรธแน่เลยค่ะ” เสียงหวานว่าโอดครวญ
"You must have made him really angry, Mr. Vincent," the sweet voice lamented

“ผมว่าไม่ใช่หรอกมั้ง” วิศนะตอบเสียงเบาหวิว พลางคิดในใจว่ามอนสเตอร์มันโกรธได้ด้วยเหรอวะ
"I don't think so," Wisana replied softly, wondering to himself if monsters could actually get angry

“ผู้เล่นวิศนะทำให้ศัตรูอยู่ในสถานะโมโห (Berserk Mode) ตอนนี้ศัตรูจึงหันมาจ้องเล่นงานผู้เล่นวิศนะคนเดียว ขอแนะนำให้หนี เพราะระดับฝีมือต่างกันเกินไป”
"The player Visana puts the enemy in a berserk state, so now the enemy is focused on attacking only the player Visana. It is recommended to flee because the skill levels are too different."

โอ้ยตาย!
Oh no!

มีแบบนี้ด้วยเหรอ จะหันมาเล่นงานฉันคนเดียว! นี่ฉันไม่ทำอะไรให้แกวะ ไอ้จิ้งจกนรก อะไรจะจองล้างจองผลาญกันขนาดนี้
Is this really happening? Are you going to target me alone! I haven't done anything to you, you hellish gecko. What’s with this level of revenge?

โว้ยย! พวกบอสของเกมนี้มันโรคจิตทุกตัวเลยฟ่ะ!
Wow! The bosses in this game are all crazy!

“นี่! อย่าอยู่เฉยๆ สิ อีตาบ้า รีบหลบเร็วเข้า!” เสียงกรี๊ดของเมษาเรียกสติวิศนะให้กลับมาอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลทองเบิกโพลง เมื่อเห็นว่าเจ้าบอสตัวใหญ่ตรงหน้าเริ่มหันหลังเหวี่ยงหางเข้าใส่เขาเต็มแรง เจ้าตัวจึงรีบออกแรงกระโดดพุ่งไปกดวรัญญาให้ลงไปนอนหมอบกับพื้นอย่างรวดเร็ว
"Hey! Don't just stand there, you crazy guy! Hurry and dodge!" Maysa's scream brought Visan back to his senses. His golden-brown eyes widened when he saw the huge boss in front of him starting to turn around and swing its tail at him with full force. He quickly jumped and pushed Waranya down to the ground to take cover

“ว้าย!”
"Wow!"

ฟวับ!!!
Whoosh!!!

เสียงแหวกอากาศรุนแรงเหวี่ยงเหนือศีรษะคนทั้งคู่ไปได้อย่างฉิวเฉียด
The sound of slicing through the air violently swept over both of their heads narrowly

คนมีความไวเป็นอาวุธสบถดัง วะ! ขณะหันหน้าไปสั่งหญิงสาวข้างกายเคร่งเครียด
A person with quick reflexes cursed loudly, "Damn!" while turning to give orders to the tense young woman beside him

“เราต้องออกไปจากตรงนี้แล้วล่ะ”
"We need to get out of here now."

“ทำยังไงล่ะคะ เจ้าอินเฟอร์โน่มันไวซะขนาดนั้น!”
"How do we do it? That Inferno is so fast!"

“เชื่อใจผมมั้ย” น้ำเสียงนุ่มนวลทำเอาเธอชะงักกึก วรัญญาจ้องมองไปยังดวงตาสีทองคู่นั้นแล้วจึงสังเกตได้ถึงประกายมุ่งมั่นจริงจังที่สะท้อนกลับมาแจ่มชัด เธอจึงเอ่ยตอบหนักแน่น
"Do you trust me?" The gentle tone made her pause. Waranya gazed into those golden eyes and noticed the clear, serious determination reflected back. She then replied firmly

“คุณวินเซนต์ช่วยฉันมาขนาดนี้ ฉันคงจะเชื่อคนอื่นนอกจากคุณไม่ได้แล้วล่ะค่ะ”
"Mr. Vincent has helped me this much; I don't think I can trust anyone else but you."

“ดี!”
"Good!"

“ว้าย!”
"Wow!"

วิศนะจัดแจงช้อนตัวร่างบอบบางข้างกายขึ้นมาอุ้มทันที
Visana immediately arranged to lift the fragile figure beside him

“ค...ค...คุณวินเซนต์ จะทำอะไรคะ” เจ้าหล่อนเอ่ยถามน้ำเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าได้รูปขึ้นสีแดงเรื่อ
"Wh-what are you going to do, Mr. Vincent?" she asked with a stammer, her well-defined face turning a rosy red.

“พาเราออกไปจากตรงนี้น่ะสิ!”
"Take us out of here!"

ฟวับ!!
Whoosh!!

วินาทีต่อมา ลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็ตวัดมือลงหมายจะฟาดฟันร่างตรงหน้าให้ดับดิ้น แต่วิศนะกลับใช้ความคล่องตัวกระโดดหลบได้อย่างง่ายดาย ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะคุ้นชินกับแนวการโจมตีของเจ้าบอสสุดโหดเข้าบ้างแล้ว ความจริงขอแค่รู้ทริคนิดเดียว การจะเอี้ยวตัวหลบมันก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด!
A second later, Lord Inferno swung his hand down, intending to strike the figure in front of him to death, but Visna easily dodged with agility. It seemed that the young man was somewhat familiar with the brutal boss's attack pattern. In fact, as long as you know a little trick, dodging isn't as hard as it seems!

โฮกกกกกกก!!!
Hooooo!!!

บอสมังกรเถื่อนคำรามออกมาอีกครั้งอย่างหัวเสีย ดูเหมือนมันชักเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าวิศนะเป็นศัตรูตัวฉกาจที่มันไม่สามารถจัดการได้ง่ายๆ เพราะตั้งแต่ที่เจอกันมา หมอนี่เป็นมนุษย์เพียงคนเดียวที่สามารถหลบการโจมตีของมันได้นานต่อเนื่องขนาดนี้!
The rogue dragon boss roared out again in frustration. It seemed to be starting to realize that Visna was a formidable enemy that it couldn't easily handle, because since they first met, this guy was the only human who could continuously dodge its attacks for this long!

ด้วยเหตุนี้เจ้ามอนสเตอร์ขนาด 18 เมตรจึงเริ่มตวัดมือใหญ่โตเข้าโจมตีอย่างบ้าคลั่งทันที!
For this reason, the 18-meter monster immediately began to wildly swing its huge hands to attack!

“กรี๊ดดด~! วิศนะ นายมันบ้าบิ่นเกินไปแล้วที่ไปท้าทายมันแบบนั้นน่ะ!” เสียงกรีดร้องดังมาจากคนที่ยืนเสียวอยู่ด้านบน เมษาได้แต่วิ่งวนไปวนมาพยายามหาทางไต่ลงไปจากขอบกำแพงเพื่อไปช่วยอีตาคนก่อเรื่องตัวแสบเต็มกำลัง
"Ahhh~! Visana, you're being too reckless to challenge it like that!" The scream came from someone standing nervously above. Meisa could only run back and forth, trying to find a way to climb down from the edge of the wall to help that troublesome troublemaker

ตูม!!!
Boom!!!

อีกครั้งที่เจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่โจมตีพลาดจนไปตบเอาหอคอยสูงในดันเจี้ยนเข้า จนบัดนี้ปราการสูงลิบนั่นพังทลายจนเศษเสี้ยวของความพินาศร่วงหล่นลงมาใส่เจ้าคนฝีเท้าไวจัดอีกครั้ง
Once again, Lord Inferno's attack missed and struck the tall tower in the dungeon, causing that high rampart to collapse, with fragments of destruction falling down onto the swift-footed one once more

“ชิ! ชอบโจมตีแบบนี้เหลือเกินนะ ไอ้จิ้งจกยักษ์” วิศนะสบถพรืด
"Shh! I really hate being attacked like this, you giant gecko," Wisana cursed

“คุณวินเซนต์คะ แบบนี้ไม่ไหวแน่!” วรัญญาร้องแทรก
"Mr. Vincent, this is definitely not okay!" Waranya interjected

“ต้องไหวสิ จับให้แน่นๆ นะ!”
"You have to hold on tight, okay!"

ขาดคำ ร่างสูงกระโจนขึ้นไปเกาะซากของคอนกรีตที่ร่วงลงมาทีละชิ้นเป็นฐานเหยียบเพื่อกระโดดต่อยอดไปอีกอันได้อย่างว่องไว ความคล่องตัวบวกกับสัญชาตญาณอันสุดยอดของบุรุษตรงหน้าทำเอาวรัญญาถึงกับอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก
The tall figure leaped onto the crumbling concrete debris piece by piece, using it as a foothold to jump swiftly to the next one. The agility combined with the extraordinary instincts of the man in front of her left Waranya speechless, her mouth agape

“วรัญญา กอดผมให้แน่นๆ นะ!”
"Waranya, hold me tight!"

“ว้าย!”
"Wow!"

ครู่ต่อมา วิศนะก็กดศีรษะเธอให้แนบอกเขาอีกครั้ง โดยพยายามทำให้ร่างของทั้งคู่ให้ตัวเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้
A moment later, Wisana pressed her head against his chest again, trying to make both of their bodies as small as possible

พริบตาหอคอยสูงดังกล่าวก็ร่วงตกลงมาใส่ทั้งอัน ชายหนุ่มพลิกตัวลอดผ่านช่องหน้าต่างบานเล็กไปโผล่ฝั่งตรงข้ามของหอคอยจนหลุดพ้นซากของความหายนะชิ้นที่ใหญ่ที่สุดไปได้อย่างน่าหวาดเสียว เมื่อรอดตายมาได้เจ้าตัวก็จัดแจงลงแรงถีบตัวโดยใช้พื้นที่เหยียบอยู่เป็นฐานเพื่อทะยานตัวออกไปให้สูงที่สุด
In an instant, the tall tower fell down upon everything. The young man rolled over and slipped through a small window, emerging on the opposite side of the tower, narrowly escaping the largest piece of devastation. Having survived, he prepared to push himself off the ground, using the space beneath his feet as a base to propel himself as high as possible

โฮกกกกก~~~~!!!
Hooooo~~~~!!!

หากแต่นั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างมหันต์ เพราะยิ่งเขาอยู่สูงแค่ไหนก็ยิ่งมีโอกาสพลาดให้โดนโจมตีได้มากยิ่งขึ้น มิหนำซ้ำยามนี้เขาไม่มีฐานหรือสิ่งใดที่จะใช้เหยียบเพื่อกระโดดไกลได้เลย แล้วลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้แสดงถึงความโหดร้ายของมันอีกครั้งโดยการกระโดดขึ้นมายืนเทียบข้างวิศนะได้อย่างหน้าตาเฉย!
However, that was a colossal mistake, because the higher he was, the greater the chance of being attacked. Moreover, at that moment, he had no base or anything to step on to jump far. Then, Lord Inferno demonstrated his cruelty once again by jumping up and standing next to Visana nonchalantly!

“โอ้ย มีอะไรที่พี่ทำไม่ได้บ้างครับเนี่ย” วิศนะครางเสียงอ่อย
"Oh, is there anything I can't do?" Wisana groaned softly

“กรี๊ดดด~!!!” สาวน้อยในอ้อมแขนยังคงเอาแต่กรี๊ดเสียงดังต่อไป
"Ahhh~!!!" The little girl in his arms continued to scream loudly

ไวกว่าความคิด ปีศาจสีแดงจัดการเหวี่ยงมือเข้าโจมตีใส่วิศนะอย่างรวดเร็ว ซึ่งรอบนี้เขาคงไม่มีทางหลบพ้นได้เลย เนื่องด้วยกำลังลอยตัวค้างเติ่งอยู่กลางอากาศแบบนั้น!
Faster than thought, the red demon swung its hand to attack Wisana quickly, and this time he surely had no way to escape due to being suspended in mid-air like that!

หากแต่พริบตาที่จวนเจียนจะโดนฆ่า...
But in the moment just before being killed...

พริบตาที่หายนะพุ่งตรงเข้าใส่..
The moment disaster rushed straight in...

สมองของวิศนะก็ลั่นแปลบอีกครั้ง เขาสาบานเลยว่ารอบนี้เขาได้ยินเสียงแตกดังเปรี๊ยะดังมาก แค่นั้นเองสัญชาตญาณส่วนตัวก็เริ่มทำงาน ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดวรัญญาให้แน่นขึ้น แล้วจึงขดตัวและใช้แผ่นหลังเข้ารับการโจมตีของลอร์ดอินเฟอร์โน่
Visana's mind jolted again. He swore he heard a loud crack this time. Just that alone triggered his instincts. The young man tightened his embrace around Waranya and then curled up, using his back to absorb the attack from Lord Inferno

ฟวับ~~!!
Whoosh~~!!

เสียงลมแหวกอากาศไหลผ่านตัววิศนะไปอย่างน่าเหลือเชื่อ เขาใช้แผ่นหลังรองรับการโจมตีของอินเฟอร์โน่เอาไว้ได้ในชั่ววินาที ก่อนจะม้วนตัวหนีมือใหญ่ยักษ์นั้นได้อย่างหวุดหวิด เมื่อร่างกายสัมผัสได้ว่าโดนโจมตีอยู่ ร่างเล็กๆ นั่นก็หมุนตัวพลิกหนีไปโดยอาศัยช่องว่างจากแรงเฉื่อยของการโจมตีสุดแรงเกิดของศัตรูนั่นเอง!
The sound of the wind slicing through the air flowed past Visna in an incredible way. He used his back to absorb the attack from Inferno in an instant, before narrowly rolling away from that giant hand. When his body sensed that it was being attacked, that small figure spun away, taking advantage of the gap created by the inertia of the enemy's powerful strike!

“ยังหรอกน่า!” วิศนะตะโกนสะใจ “...มาดูกันซิว่าแกจะมาไม้ไหนอีก!”
"Not yet!" Wisana shouted with satisfaction. "...Let's see what trick you have up your sleeve this time!"

“ส...สุดยอด” วรัญญาได้แต่อ้าปากค้างอย่างอึ้งๆ
"Wow... amazing," Waranya could only stand there with her mouth agape in shock.

เมื่อการโจมตีด้วยร่างกายไม่เป็นผล ลอร์ดอินเฟอร์โน่จึงตัดสินใจใช้การโจมตีด้วยเวทมนตร์แทน เจ้าสัตว์ประหลาดร่างยักษ์จัดแจงอ้าปากอันกว้างใหญ่ให้ปรากฏเปลวเพลิงลุกพรึบขึ้นในเวลาต่อมา!
When the physical attack was ineffective, Lord Inferno decided to use a magical attack instead. The giant monstrous creature opened its enormous mouth, and flames erupted shortly thereafter!

“โอ้ยตาย พี่แก ทำไมถึงได้โหดแบบนี้เนี่ย” วิศนะแค่นเสียงอย่างหงุดหงิด
"Oh my, why is he so brutal like this?" Wisna exclaimed in annoyance

บอสลอร์ดอินเฟอร์โน่เตรียมปล่อยท่าไม้ตาย
The Inferno Boss Lord is preparing to unleash a finishing move

Hell Blaze (เพลิงนรก)
Hell Blaze

“ ผู้เล่นวิศนะได้รับสกิล ปลดปล่อยพลัง <Rerise> โดยการผ่านเงื่อนไขสามารถหลบหลีกการโจมตีของศัตรูได้ 150 ครั้งติดต่อกัน”
"Players of Visana have acquired the skill that allows them to evade enemy attacks 150 times in a row by meeting certain conditions."

วิศนะชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงของจินนี่
Visana froze when he heard Jinny's voice

เมื่อกี้ก็ได้มาสกิลหนึ่ง ตอนนี้ได้มาอีกสกิลหนึ่ง
I just got one skill earlier, and now I've got another skill

“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรตอนนี้ฟะ!” ชายหนุ่มสบถเสียงลั่น
"Then what good will it do now?!" the young man exclaimed loudly

“เป็นอะไรไปคะคุณ วินเซนต์?” สาวน้อยในอ้อมกอดเลิกคิ้วถาม เนื่องด้วยเจ้าหล่อนไม่ได้ยินเสียงของจินนี่เช่นเขา แต่คนถูกถามไม่ตอบ เขาแค่หรี่ตามองไปยังเจ้าบอสนรกนั่นเงียบๆ
"What's wrong, Mr. Vincent?" The young girl in his arms raised an eyebrow and asked, as she couldn't hear Jinny's voice like he could. But the one being asked didn't respond; he just narrowed his eyes and silently stared at that hellish boss

ได้แต่รอความตายหรือไงวะ!
Is it just waiting for death, or what?

“นายท่านคะ!” เสียงคอมพิวเตอร์จินนี่ตะโกนกลับมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“Sir!” The voice of the computer, Ginny, shouted back in a panicked tone.

“อะไร!” วิศนะตะคอกกลับ
"What!" Wisana shouted back

“จินนี่ขอแนะนำให้ใช้สกิลปลดปล่อยพลังโดยด่วนเลยค่ะ”
"Jinny recommends using the power release skill immediately."

คนฟังเลิกคิ้วสูง “ใช้ทำอะไรเล่า”
The listener raised an eyebrow. "What is it used for?"

“ไม่มีเวลาอธิบายกรุณาใช้โดยด่วนเลยค่ะ”
"There is no time to explain, please use it urgently."

“โอ้ย!” เขาร้องออกมาอย่างหัวเสีย “ใช้ก็ใช้วะ ปลดปล่อยพลัง! (อะไรก็ตามทีเถอะ) ออกมาซิ!”
"Ouch!" he exclaimed in frustration. "If you're going to use it, then unleash the power! (Whatever it is) Come on out!"

ตูม~~~!!!
Boom~~~!!!

พรึบ~~~!!
Whoosh~~~!!

เสียงระเบิดดังสนั่นดังขึ้นพร้อมกับเปลวไฟโชติช่วงที่ลุกท่วมหมายเผาผลาญศัตรูที่อยู่ตรงหน้าจะถูกพ่นออกมาจากปากของลอร์ดอินเฟอร์โน่ เปลวเพลิงสีแดงฉานวิ่งตรงเข้าครอบคลุมจุดที่วิศนะเคยลอยอยู่จนหมดสิ้น
The explosion roared loudly along with the blazing flames that engulfed the enemies in front, spewed forth from the mouth of Lord Inferno. The bright red flames rushed straight in, covering the spot where Visana had once floated until it was completely gone

ทว่า...บัดนี้ร่างสูงไม่ได้อยู่ตรงจุดเดิมอีกต่อไปแล้ว ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขาหายไปลอยหวืออยู่ ณ จุดอื่นแทน พร้อมกับเปลวไฟที่ลุกโชนออกมาจากด้านหลัง ...เปลวไฟที่ปรากฏขึ้นมาเป็นรูปปีก!
However... now the tall figure was no longer in the same spot. For some reason, he had vanished and appeared elsewhere, along with flames blazing from behind... flames that took the shape of wings!

Butterfly Effect ! (ปีกผีเสื้ออัคคี)
Butterfly Effect! (Fire Butterfly)

“เป็นไปได้ไงเนี่ย ฉันยังไม่ตาย แถม...” พูดแล้ววิศนะก็เหลือบไปมองปีกเพลิงด้านหลังตัวเองด้วยสายตาตะลึงงัน “...ปีกนี่มัน เหมือนที่เจ้าพ่อค้าคนนั้นพูดเลย!”
"How is this possible? I'm not dead, and..." After saying that, Wisna glanced at the fiery wings behind him with a stunned expression. "...these wings are just like what that merchant said!"

“คุณวินเซนต์...นี่คุณบินได้ด้วยเหรอคะ!” วรัญญาร้องลั่น
"Mr. Vincent... can you really fly?!" Waranya exclaimed.

“เอ่อ ผมเองก็เพิ่งจะรู้เหมือนกัน”
"Um, I just found out too."

“นายท่านคะ จินนี่จะขออธิบายอย่างรวบรัดที่สุดนะคะ” จินนี่กล่าวแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน วิศนะหันกลับไปมองเห็นร่างของลอร์ดอินเฟอร์โน่ที่ตกลงมายืนกับพื้นอีกครั้งกำลังส่งสายตาเคียดแค้นสุดขีดมายังเขาแล้วก็ได้แต่หน้าซีด
“Sir, I will explain as briefly as possible,” Jinny interjected with an anxious tone. Visana turned back to see Lord Inferno standing on the ground again, casting a furious glare at him, leaving him pale-faced.

“ปีกนี้เป็นผลกระทบจาก ผ้าพันคอบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟ็ค ค่ะ ผ้าคลุมนี้ทำให้นายท่านสามารถดูดซับพลังโจมตีธาตุไฟเป็นพลังงานให้ตัวเองได้ ซึ่งการโจมตีที่นายท่านโดนไปในตอนแรกนั้นมันแปรเปลี่ยนเป็นพลังงานให้กับผ้าผันคอผืนนี้ และ ‘สกิลปลดปล่อยพลังงาน’ ที่นายท่านได้รับมันสามารถใช้จุดชนวนของเปลวไฟในผ้าคลุมได้ ด้วยเหตุนี้นายท่านจึงสามารถบินได้ค่ะ”
“This year is affected by the butterfly effect scarf which allows you to absorb fire elemental attack power as energy for yourself. The attacks you received initially transform into energy for this scarf, and ‘energy release skill’ that you received can ignite the flames in the cloak. For this reason, you can fly.”

“ว่าไงนะ!” เสียงห้าวตะโกนถามด้วยความประหลาดใจสุดขีด ไม่ช้าหน้าต่างข้อมูลก็เด้งขึ้นมายืนยันคำพูดของจินนี่ให้ประจักษ์แก่สายตา
"What did you say!" a hoarse voice shouted in extreme surprise. Soon, a data window popped up to confirm Ginny's words for all to see

ชายหนุ่มรีบกลอกมองตัวหนังสือสั้นๆ ดังกล่าวด้วยความรวดเร็ว
The young man quickly glanced over the short text

Butterfly Effect <ปีกมารอัคคี>
Butterfly Effect

พลังงานที่สะสมมา
Accumulated energy

85389 / 85120

อัตราความเร่งสูงสุด 80 ก.ม./ชั่วโมง
Maximum acceleration rate80 km/h

อัตราการเผาผลาญพลังงาน 10 ต่อหนึ่งวินาที
The energy metabolism rate is 10 per second

หากเร่งความเร็วมากขึ้นก็จะยิ่งเผาผลาญพลังงานมากเช่นกัน
If you accelerate more, you will also burn more energy

ทันทีที่อ่านจบวิศนะก็ถึงกับอ้าปากค้าง ใช้เวลาตั้งสติครู่หนึ่งกว่าดวงหน้าคมจะปรากฏรอยยิ้มมุมปากอย่างพึงใจ สงสัยต้องไปขอบใจเจ้าพ่อค้านั่นแล้ว บินได้จริงๆ ด้วย ถึงเงื่อนไขที่จะทำให้บินได้มันจะเสี่ยงมากขนาดนี้ก็เถอะ!
As soon as he finished reading, Wisana was left speechless. It took him a moment to collect himself before a satisfied smile appeared at the corners of his sharp face. He must go thank that merchant; it really can fly! Even if the conditions to make it fly are this risky!

“นายท่านคะ ระวัง!”
"Sir, watch out!"

ไม่ทันขาดคำ วิศนะที่มัวแต่อ่านข้อมูลอยู่ก็เกือบจะเอาตัวไม่รอดโดนตบจนดับดิ้นเพราะเจ้าอินเฟอร์โน่อาศัยจังหวะนั้นกระโดดพรวดหมายจะเข้ามาเล่นงานเขาอีกรอบ ชายหนุ่มรีบพุ่งบินหนีสุดแรงเกิดจนสังเกตเห็นว่าพลังงานในการเผาผลาญของผ้าคลุมค่อยๆ ลดลงไปอย่างรวดเร็ว
Before he could finish his words, Visana, who was busy reading the information, nearly found himself in trouble, almost getting knocked out by Inferno, who took that moment to leap in and attack him again. The young man quickly darted away with all his might, noticing that the energy consumption of the cloak was rapidly decreasing

“ไอ้บ้าเอ๊ย เครื่องสองเจโบไงวะ พุ่งแค่นี้พลังงานลดฮวบๆ เลยว้อย!” วิศนะร้องลั่น “อีแบบนี้บินได้อีกแป๊ปเดียวต้องเข้าปั้มไปเติมแก็สแล้วมั้งเนี่ย”
"Crazy! The second Jebo engine is just shooting like this, and the energy drops drastically! This thing can only fly for a little while longer before it needs to stop and refuel!" Wisana shouted

โฮกกกก~~~~!!
Hooooo~~~~!!

ปีศาจสีแดงเพลิงคำรามออกมาลั่น เมื่อเห็นว่าศัตรูชักจะเล่นงานได้ยากกว่าเดิมขึ้นไปอีกเท่าตัว ร่างใหญ่ยักษ์หยุดชะงักฝีเท้าจนยืนนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงไปนั่งกับพื้นทำท่าเหมือนกับกำลังเบ่งอะไรสักอย่างออกมา
The fiery red demon roared loudly when it saw that the enemy was becoming increasingly difficult to deal with. The giant figure halted its steps and stood still before slowly bending down to sit on the ground, as if it were trying to push something out

“มันทำอะไรของมันอีกล่ะนั่นน่ะ” เจ้าคนขี้สงสัยเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้
"What is it doing now?" the curious person couldn't help but ask

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” วรัญญาตอบปัดๆ อย่างไม่ค่อยสนใจนัก ใบหน้าสวยหวานปรากฏรอยยิ้มปลาบปลื้มในความสามารถของชายหนุ่มตรงหน้าเหลือล้น เขาช่างเก่งได้เสียจนน่าเหลือเชื่อจริงๆ นอกจากนี้ยังเป็นคนอบอุ่น อ่อนโยนทำให้เธอมั่นใจได้เลยว่าตราบใดที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของชายคนนี้รับรองว่าเธอจะปลอดภัยอย่างแน่นอน!
"I don't really know," Waranya replied dismissively, not very interested. Her beautiful, sweet face showed a beaming smile at the young man's incredible abilities. He was truly impressively skilled. Moreover, he was warm and gentle, making her confident that as long as she was in this man's arms, she would definitely be safe!

โฮกกกก~~!!!
Hooooo!!!

เจ้าหล่อนคิดเพลินๆ ได้ไม่ทันไร ลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็ได้กระทำในสิ่งที่วิศนะตกใจจนตาเหลือกแทบหลุดออกจากเบ้า เบื้องหลังร่างใหญ่ยักษ์ได้สยายปีกออกมากว้าง! หนังสัตว์ห่อหุ้มแผ่นเนื้อบางๆ กางออกเป็นลักษณะคล้ายปีกของมังกรครอบคลุมทั่วตัว
She was lost in thought when, before she knew it, Lord Inferno did something that shocked Visana so much her eyes nearly popped out of their sockets. Behind the giant figure, he spread his wings wide! The animal skin wrapped around the thin flesh opened up in a shape resembling dragon wings, covering his entire body

“ไอ้บอสนรกนี่ ฉันถามจริงๆ เถอะมีอะไรที่แกทำไม่ได้มั่งวะเนี่ย!” พูดไม่ทันได้ขาดคำ บอสโหดนรกที่ว่าก็พุ่งกระโจนเข้าใส่ร่างของวิศนะด้วยความรวดเร็ว ทำเอาดวงตาสีอำพันเบิกกว้าง หันหลังโกยอ้าวด้วยพลังงานออกมาเต็มพิกัดทันที!!
"This hellish boss, I'm really asking, is there anything you can't do?!" Before the words could finish, the hellish boss lunged at Wisana's body with incredible speed, causing his amber eyes to widen in shock as he turned and bolted away with all his energy!

ตูม!!!
Boom!!!

ความไวของวิศนะกับลอร์ดอินเฟอร์โน่สูสีกันมาก แม้ว่าเขาจะมีรูปร่างเล็กกว่า แต่ด้วยการระเบิดพลังไม่ยั้งนั้นจึงผลักดันให้ตัวเขาพุ่งพรวดไปข้างหน้าด้วยความเร็วราวติดจรวด ส่วนเจ้าตัวใหญ่ด้านหลังถึงแม้จะบินได้ช้ากว่า แต่ขนาดอันแสนจะใหญ่โตของมันก็ทำให้วิศนะเหงื่อตกซิก
The speed of Visana and Lord Inferno is quite comparable. Although he is smaller in size, his relentless burst of power propels him forward with rocket-like speed. Meanwhile, the large figure behind, although flying slower, makes Visana break a sweat due to its enormous size

“คุณวินเซนต์ หลบไปทางซ้ายค่ะ!”
"Mr. Vincent, please move to the left!"

“โว้ว~!” วิศนะโวยวายเสียงลั่น หลังจากเบี่ยงตัวหลบการโจมตีของลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้อย่างฉิวเฉียด โชคดีที่แม่นางฟ้าของเขาอาสาเป็นตาหลังคอยบอกให้ว่าเจ้าบอสเวรนี่จะโจมตีมาทางไหน
"Wow~!" Wisana exclaimed loudly after narrowly dodging an attack from Lord Inferno. Luckily, his fairy maiden volunteered to be his eyes in the back, warning him which direction the pesky boss would attack from

พลันดวงตาก็เหลือบไปเห็นยอดหอคอยสูงใหญ่อีกอันตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าคมเข้มขยับรอยยิ้มกริ่มขึ้นมาทันที ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งตรงเข้าไปหาหอคอยนั้นด้วยความเร็วที่ชะลอลงเล็กน้อยหมายจะล่อให้เจ้าบอสอินเฟอร์โน่ตามมาให้ทัน
Suddenly, his eyes caught sight of another tall tower standing majestically ahead. His sharp-featured face immediately broke into a slight smile before he changed his target and dashed straight towards the tower, slowing down slightly in an attempt to lure the Inferno boss to follow him

“เกาะให้แน่นๆ นะครับคุณออน!”
"Hold on tight, okay, On?"

พอได้ระยะเหมาะสม เขาก็เพิ่มความเร็วขึ้นอีกในชั่วพริบตาจนร่างนั้นตรงดิ่งไปยังหอคอยสูงโดยมีเจ้ามังกรอินเฟอร์โน่ตามไล่หลังมาติดๆ จวบจนเวลาที่ใกล้จะชนกับหอคอยนั่นอยู่รอมร่อ วิศนะก็ใช้ความคล่องตัวหักมุมหลบไปได้อย่างง่ายดาย ขณะที่เจ้าบอสตัวใหญ่ยักษ์นั่นไม่สามารถทำตามได้เนื่องจากขนาดของตัวมันผิดกัน
As soon as he reached the right distance, he increased his speed in an instant, sending his body straight toward the tall tower, with the Inferno Dragon closely pursuing him. Just as he was about to collide with the tower, Visana skillfully maneuvered to dodge easily, while the giant boss could not follow suit due to its size

ตอนนี้มันจึงบินชนเข้ากับหอคอยนั่นเต็มแรง!
Now it is flying straight into that tower with full force!

โครม!!!
Crash!!!

5,898 !

ค่าความเสียหายปรากฏขึ้นพร้อมกับร่างอันใหญ่ยักษ์ที่ร่วงตกลงไปกองกับพื้น เรียกรอยยิ้มสาแก่ใจให้กับคนวางแผนอย่างยินดี
The damage value appeared along with the giant figure that fell to the ground, bringing a satisfied smile to the planner's face

“โจมตีแบบนี้ก็มีค่าความเสียหายขึ้นด้วยแฮะ ฉันชักจะจับวิธีการเล่นเกมนี้ได้แล้วสิ” วิศนะกล่าวยิ้มๆ บัดนี้เขาเข้าใจแล้วว่าไม่จำเป็นต้องโจมตีใส่บอสตัวนี้โดยตรงก็ได้ ขอแค่ให้ล่อให้มันชนเข้ากับสิ่งของ หรือถีบมันตกหน้าผา เขาก็สามารถสร้างความเสียหายให้มันได้เหมือนกับตอนที่เขาฆ่าเจ้าบอสเห็ดเขียวนั่น
"This kind of attack also has damage value, huh? I think I'm starting to get the hang of this game," Wisana said with a smile. Now he understood that it wasn't necessary to attack this boss directly; he just needed to lure it into hitting objects or kick it off a cliff, and he could deal damage to it just like when he killed that green mushroom boss

ไอ้เกมนี้มันสร้างมาได้สมจริงกว่าที่คิดแฮะ!
This game is more realistic than I thought!

“คุณวินเซนต์คะ มันกลับมาแล้วค่ะ!” วรัญญาร้องเตือน เมื่อเห็นว่าเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่เริ่มตั้งตัวบินกลับขึ้นมาได้อีกครั้ง วิศนะส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ก่อนจะระเบิดเปลวเพลิงเพื่อบินหนีต่ออีกหน
"Mr. Vincent, it's back!" Waranya shouted as she saw Lord Inferno starting to regain his ability to fly again. Wisana made a clicking sound in her throat before unleashing a burst of flames to fly away once more

เออ...ลืมไปว่าพลังชีวิตของคุณพี่เขามีตั้ง 15 ล้านนี่หว่า!
Oh... I forgot that your brother has as much as 15 million life force!

“ทางนี้!” พอบินไปได้ไม่ทันไร วิศนะก็ได้ยินเสียงอันแสนคุ้นเคยลอยเข้ามากระทบหู นัยน์ตาสีอำพันตวัดมองลงไปเห็นร่างเล็กบางของเมษากำลังยืนจังก้าอยู่ด้านล่างพร้อมโบกมือมายังเขาหย็อยๆ
"Over here!" Just as he flew over, Visana heard a familiar voice floating into his ears. His amber eyes glanced down to see the slender figure of Maisa standing below, waving her hand lazily at him

“เมย์ ทำอะไรซักอย่างได้มั้ย!”
"May, can you do something?!"

“บินมารับฉันไปอีกคนเร็วเข้า เดี๋ยวฉันจะช่วยนายเอง!” เมื่อได้ยินเสียงใสตะโกนตอบกลับมา ชายหนุ่มก็รีบเปลี่ยนทิศบินโฉบเข้าไปหาเพื่อนคู่หูทันที ตอนนั้นเองที่เขาเหลือบไปเห็นของบางอย่างที่อยู่ในมือหญิงสาว แค่นั้นใบหน้าคมคายก็ขยับรอยยิ้มกริ่ม เมื่อรับรู้ว่าเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่ยังคงบินไล่ตามลงมาติดๆ
"Come pick me up quickly, or I'll help you myself!" When he heard the cheerful voice shout back, the young man quickly changed direction and swooped down towards his partner. It was then that he caught a glimpse of something in the young woman's hand. Just that made his sharp face break into a slight smile as he realized that Lord Inferno was still closely pursuing them

วิศนะไม่สนใจสิ่งใดๆ ทั้งสิ้น เขาพะวงแต่การบินลงไปรับเมษาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!
Visana was not interested in anything at all. He was only concerned with landing to pick up Mesa as quickly as possible!

และไม่ช้าเขาก็โฉบเลียดพื้นในระดับที่พอจะคว้าตัวเจ้าหล่อนขึ้นมาได้
And soon he swooped down to a level where he could grab her up

“กอดคอผมให้แน่นๆ นะครับ คุณออนแล้วก็หลับตาให้สนิทด้วย”
"Hold me tightly, okay? You, On, and close your eyes tightly too."

“..ค...ค่ะ!” วรัญญาทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ส่วนเขาก็รีบยื่นมือออกไปคว้าร่างคู่หูให้ลอยเหนือพื้นในจังหวะเดียวกับที่เธอได้ดีดสลักไอเท็มในมือรอไว้เรียบร้อย
“..Yes!” Waranya complied with the command readily, while he quickly reached out to grab his partner's body, lifting it off the ground at the same moment she had already activated the item in her hand.

“เอาเลย เมย์!!” วิศนะร้องลั่น
"Go for it, May!!" Wisana shouted loudly

“ระวังตานายด้วยนะ!” พูดจบ เมษาก็ขว้างของดังกล่าวออกไปทันที
"Be careful of that guy!" After saying that, Mesa immediately threw the item away

ใช่แล้ว มันคือระเบิดแสงนั่นเอง!
Yes, it is indeed a flash bomb!

ทันทีที่คว้าตัวเพื่อนซี้ได้ วิศนะก็พุ่งตัวทะยานออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
As soon as he grabbed his best friend, Wisana shot forward quickly

ปัง!
Bang!

โฮกกกกกก~!!!
Hoooooook!!!

เมื่อระเบิดแสงทำงาน ลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็ส่งเสียงคำรามลั่นโลกขึ้นมาอีกครา ร่างใหญ่บินเสียหลักจนพุ่งไปชนเข้ากับตึกอีกแห่งหนึ่งจนสิ่งก่อสร้างหลังนั้นถล่มลงมาทับร่างทั้งร่างให้หายวับไปจากสายตา วิศนะไม่กล้าเหลียวหลังกลับไปมองผล เพราะเขามั่นใจว่าเรื่องแค่นี้คงไม่ทำให้เจ้าบอสเถื่อนนรกนั่นถึงกับตายหรอก นัยน์ตาสีน้ำตาลทองตวัดมองผู้มาใหม่ที่กำลังเกาะแขนของเขาแน่นอย่างขอความเห็น
When the light bomb went off, Lord Inferno roared once more, shaking the world. His massive body lost control and crashed into another building, causing that structure to collapse and bury him from sight. Visna didn't dare look back at the aftermath, as he was confident that such a thing wouldn't be enough to kill that hellish boss. His golden-brown eyes turned to the newcomer who was gripping his arm tightly, seeking his opinion

“เอาไงต่อดี เมย์ สงสัยไอ้บอสนั่นมันจะตามล่าฉันไม่ยอมเลิกว่ะ!”
"What should we do next, May? I suspect that boss of mine won't stop chasing me!"

“เราต้องหนีไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด” เมษาตอบ พลางกลอกตามองไปรอบๆ “นั่นไง! ไปในนั้น เข้าไปในตึกร้างนั่นก่อน เราต้องหลบมันให้พ้น ไม่งั้นมันก็ตามล่านายไม่จบสิ้นหรอก!”
"We need to get away from here as quickly as possible," Meisa replied, glancing around. "There! Let's go in there, into that abandoned building. We have to hide from it, or else it will keep chasing you endlessly!"

“เข้าใจแล้ว!”
"Understood!"

ตูม!!!
Boom!!!

วิศนะก็เร่งเครื่องเต็มที่พุ่งตรงเข้าไปยังตึกร้างที่เมษาบอก ก่อนจะค่อยๆ พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
Visana accelerated fully, heading straight towards the abandoned building that Meisa mentioned, before slowly expressing what was on his mind with a serious expression

“นี่สองสาว ฉันลืมบอกไปอย่างหนึ่งแหนะ” น้ำเสียงห้าวดัดได้แปร่งหู
"These two girls, I forgot to mention something." The rough voice sounded oddly off

“อะไรคะ” วรัญญาขานรับงงๆ พร้อมกับเมษาที่เลิกคิ้วแทนคำถาม
"What is it?" Waranya replied, confused, along with Maisa, who raised an eyebrow in question

“ไม่รู้จะว่าไงดีอ่ะ แต่พวกเธอก็ควรจะรู้ไว้ซักหน่อยก็ดี คือฉันลงจอดไม่เป็นหรอกนะ ยังไงก็เตรียมรับแรงกระแทกกันหน่อยก็แล้วกัน”
"I don't know what to say, but you should know this: I can't land, so just be prepared for the impact."

“ว่าไงนะ!” สองสาวตะโกนเสียงหลงออกมาพร้อมกันในจังหวะเดียวกับที่วิศนะทะลุผ่านช่องหน้าต่างจนกระจกแก้วแตกกระจาย แค่นี้ก็เป็นหลักฐานยืนยันได้อย่างดีแล้วว่าที่เขาพูดว่าลงจอดไม่เป็นน่ะ มันเป็นเรื่องจริง!!
"What did you say!" The two girls shouted in surprise at the same time as Wisna burst through the window, shattering the glass. This alone was enough evidence to confirm that what he said about not being able to land was true!!

“อี๋~ อีตาบ้า ฉันไม่น่าเกาะนายมาด้วยเลย!” เมษากรีดร้องพลางกัดฟันแน่น
"Eww~ You crazy guy, I shouldn't have clung to you!" Maysa screamed while gritting her teeth

“กรี๊ดดดด~!!” ส่วนวรัญญาไม่สามารถกล่าวอะไรไปได้มากกว่านั้น เจ้าหล่อนก้มหน้าก้มตาร้องกรี๊ดๆ อย่างเดียว
"Ahhh~!!" As for Waranya, she couldn't say anything more than that; she just bowed her head and kept screaming

โครม!!!!
Crash!!!!

“...ล...เหลือเชื่อ!” นั่นเป็นเสียงของวารีที่มองการต่อสู้เมื่อครู่อยู่ทุกวินาที เช่นเดียวกับธาดาซึ่งกำลังยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
"...incredible!" That was the sound of Wari watching the fight every second, just like Thada, who was standing silently beside her with an expressionless face.

“ผู้ชายคนนั้นทำได้ยังไง แถมยังบินได้อีกด้วย” สาวน้อยคนสวยหันไปมองคนมีศักดิ์เป็นรุ่นพี่อย่างขอความเห็น “ในเกมไพรด์ตอนนี้มีสายอาชีพที่บินด้วยเหรอคะ พี่ดา”
"How did that man do it? Plus, he can fly too." The beautiful young girl turned to her senior for advice. "Is there a flying class in the Pride game right now, P'Da?"

“ยังไม่มีหรอก” ธาดาตอบทันที “นั่นน่าจะเป็นผลมาจากไอเท็มมากกว่า ไม่น่าใช่สกิลของเขาหรอก”
"Not yet," Thada replied immediately. "That should be more due to the item rather than his skill."

คำสรุปของจีเอ็มหนุ่มทำให้วารีพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ดวงหน้าขาวเบือนไปมองร่างของเจ้าบอสสุดโหดที่กำลังพยายามกัดฟันลุกออกมาจากซากของตึกที่มันชนจนพินาศเมื่อครู่ พอสำเร็จแล้วก็รีบกวาดดวงตาสีแดงเถือกมองหาศัตรูคู่อาฆาตของตัวเองไปทั่ว เมื่อพบว่าไม่มีวี่แววของเจ้าแมลงร้ายนั่นอยู่แถวนี้ มันจึงได้แต่ส่งเสียงคำรามลั่นอย่างเจ็บใจเป็นที่สุด
The young GM's summary made Wari nod in understanding. Her pale face turned to look at the brutal boss who was trying to grit its teeth and rise from the wreckage of the building it had just crashed into. Once successful, it quickly swept its blood-red eyes around in search of its sworn enemy. When it found no sign of that pesky bug nearby, it could only roar in frustration

“ดูสิ เจ้าอินเฟอร์โน่หงุดหงิดได้ขนาดนั้น หมอนั่นนี่แสบใช่เล่นจริงๆ” เธอออกความเห็นยิ้มๆ
"Look, that Inferno is getting that annoyed. That guy is really something!" she commented with a smile

“ฝีมือเขาดีมากนะ” ธาดาเอ่ยชมราบเรียบ “เรื่องบินได้น่ะ พี่ไม่ค่อยใส่ใจหรอก แต่ที่พี่สนใจก็คือปฏิกิริยาอันเฉียบคมของเขาต่างหาก เขาสามารถหลบการโจมตีของบอสระดับนั้นได้ง่ายดายราวกับกำลังเล่นสนุกด้วยซ้ำไป”
"His skills are really good," Thada said flatly. "I don't really care about the flying part, but what interests me is his sharp reflexes. He can dodge attacks from a boss of that level as if he were just having fun."

“เรื่องแบบนี้คนอื่นก็คงทำได้มั้งคะ” คนฟังย้อนสบายๆ
"Other people can probably do things like this too, right?" the listener replied casually

“คนที่จะทำแบบนั้นได้ก็มีอยู่ แต่คงประมาณหนึ่งในล้าน ผู้เล่นที่จะมีปฏิกิริยาโต้ตอบรวดเร็วขนาดนั้นไม่ใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆ หรอกนะน้ำ เธอก็เห็นว่าอยู่ว่าตอนที่เขาค้างอยู่กลางอากาศก็ยังสามารถเบี่ยงตัวเอาจุดอ่อนเข้าปะทะกับจุดแข็งของศัตรู และอาศัยจังหวะนั้นหมุนตัวหนีได้อย่างแยบยล”
"People who can do that do exist, but it's probably about one in a million. Players who can react that quickly are not easy to find, you know. You saw that when he was suspended in mid-air, he could still maneuver to hit the enemy's weak point against their strong point, and took that opportunity to cleverly spin away."

“นั่นสิคะ” วารีกดเสียงเบาอย่างยอมรับ ขณะนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ดังกล่าว เธอจำได้ว่าชายสวมหน้ากากคนนั้นทำให้เธอถึงกับเปล่งเสียงอุทานออกมาดังลั่นกับสัญชาตญาณอันสุดแสนจะเหลือเชื่อของเขา!
"That's true," Wari said softly in acknowledgment as she recalled the incident. She remembered that the masked man made her exclaim loudly with his incredibly instinctive actions!

“...แต่ว่า”
"...but..."

“แต่” วารีทวนคำตาม
"But" Wari repeated the words

“ถ้าเอาแต่หนีแบบนี้ก็ไม่มีวันชนะหรอก หมอนั่นไม่คิดที่จะต่อสู้กลับเลยด้วยซ้ำ”
"If you just keep running away like this, you'll never win. That guy doesn't even think about fighting back."

“เขาคงจะไม่กล้าสู้ล่ะมั้งคะ ก็เห็นว่าอุ้มผู้หญิงอยู่คนหนึ่งอยู่ด้วยนี่นา”
"He probably wouldn't dare to fight, right? I see he's holding a woman with him."

“ก็เป็นไปได้” ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก “เพราะอย่างนั้นพี่อยากจะรู้นักว่าต่อไปเขาจะทำยังไง เมื่อกี้เห็นว่าตอนหนีไปเขาก็อุ้มผู้หญิงอีกคนไปด้วย เห็นทีหลังจากนี้เขาคงจะหาวิธีมาสู้กับลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้แน่ๆ”
"It is possible," the handsome face broke into a smile for the first time. "That's why I really want to know what he will do next. Just now, I saw that when he was escaping, he was carrying another woman with him. It seems that from now on, he will definitely find a way to fight against Lord Inferno."

“หรือไม่ก็อาจจะหนีไปเลย” วารีไหวไหล่
"Or maybe just run away completely," Wari shrugged

หากแต่ธาดากลับหันมายิ้มหวานให้กับเธอ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
However, Thada turned to smile sweetly at her before gently shaking his head

“เขาไม่หนีหรอกเชื่อพี่สิ ผู้ชายแบบนี้ไม่มีวันหันหลังหนีศัตรูหรอก”
"He won't run away, trust me. A man like this will never turn his back on the enemy."

คนฟังชะงักกึก ก่อนดวงหน้าสวยจะประดับไปด้วยรอยขันเสียจนลักยิ้มบุ๋มอยู่ข้างแก้ม
The listener paused, before the beautiful face was adorned with a smile that deepened the dimples on her cheeks

“แล้วพี่ดารู้ได้ยังไงคะว่าเขาจะไม่หนี”
"How did you know that he wouldn't run away?"

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นเพราะหมอนั่นเป็นคนประเภทเดียวกับพี่ล่ะมั้ง”
"I don't know, maybe it's because that guy is the same type as my brother."

“โอ้ย เจ็บๆๆๆ”
“Ouch it hurts so much!”

“อูย~ ก้นระบบแน่ๆ เลยฉัน”
"Ooh~ It must be the system's butt for sure."

“เจ็บอ๊า~”
"Ouch~"

สามเสียงครางออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน โดยที่ชายคนแรกล้มตัวลงไปนอนหงายเก๋งอยู่กับพื้นในสภาพยกขาข้างหนึ่งขึ้นไปพาดกับกำแพงสูง แสดงให้เห็นว่าตอนลงจอดเมื่อครู่เจ้าตัวคงเสียหลักล้มกลิ้งจนตีลังกาเลยก็ว่าได้ ส่วนร่างที่สองได้แต่ลูบบั้นท้ายตัวเองป้อยๆ แทนการบอกให้รู้ว่าสิ่งแรกที่สัมผัสกับพื้นก็คงจะเป็นก้นงามๆ ของเธอนั่นแหละ ขณะที่ร่างสุดท้ายยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าคนแรก แถมยังใช้แขนเขาหนุนนอนต่างหมอนอีกต่างหาก!
Three moans came out almost simultaneously, with the first man falling back to lie on the ground, one leg raised against the high wall, showing that during the landing, he must have lost his balance and rolled over. The second figure could only rub her backside gently, indicating that the first thing to touch the ground was likely her beautiful bottom. Meanwhile, the last figure remained still in the embrace of the first man, even using his arm as a pillow

“โอ้ย ทำไมลงจอดไม่เป็นแล้วเพิ่งจะมาบอกกันยะ!” พอตั้งสติได้ เมษาก็แหวออกมาลั่น
"Oh, why can't you land properly? Why are you just telling me this now!" Once she regained her composure, Maysa shouted out

“ขอโทษ...” วิศนะครางตอบเสียงเบา
"I'm sorry..." Wisana moaned in a soft voice.

“คุณวินเซนต์คะ ปล่อยฉันซักทีสิคะ” เสียงอ่อนหวานของวรัญญากระซิบอยู่ข้างหู เรียกสติให้วิศนะรู้สึกตัวว่ายังนอนกอดเธออยู่ เจ้าตัวดีจึงรีบกระตุกมือกลับแทบไม่ทัน ครั้นจะคิดหาคำแก้ต่างให้ตัวเองก็เห็นว่าสาวน้อยคนสวยรีบหันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อซ่อนดวงหน้าขึ้นสีจัดเข้าเสียแล้ว
"Vincent, please let me go," the sweet voice of Waranya whispered in his ear, bringing Visan back to his senses as he realized he was still holding her. He quickly pulled his hand back, almost too late. As he tried to think of an excuse for himself, he noticed the beautiful young woman quickly turning her face away to hide her flushed cheeks

อะแฮ้ม~!
Ahem~!

บุคคลที่สามได้แต่กระแอมออกมาดังๆ อย่างช่วยไม่ได้ ทำไมบรรยากาศแถวนี้มันถึงได้ให้ความรู้สึกร้อนเลี่ยนแปลกๆ ได้ล่ะเนี่ย
A third person could only clear their throat loudly, unable to help it. Why does the atmosphere around here feel so strangely suffocating?

“แหม คุณๆ ขา เมื่อกี้เกือบจะชะตาขาดกันอยู่รอมร่อ ยังจะอุตส่าห์มาหวานกันได้อีกนะคะ” เจ้าหล่อนแค่นเสียงลอยๆ เรียกนัยน์ตาสีน้ำตาลประกายทองให้ตวัดกลับไปปรามคู่หูแทนการบอกให้หุบปากเงียบไปก่อน
"Oh dear, you all! Just now, we were almost in a dire situation, and yet you still manage to be sweet with each other!" She let out a light scoff, her golden-brown eyes darting back to warn her partner instead of directly telling them to be quiet for a moment

แต่ดูท่าทางการส่งสัญญาณจะล้มเหลว...
But it seems the signal transmission has failed...

“แล้วนายน่ะ ทำไมต้องใส่หน้ากากด้วย วิศ...!” ยังพูดไม่ทันจบ เจ้าตัวแสบก็ปราดเข้ามาปิดปากแน่น เล่นเอาร่างเล็กได้แต่ดิ้นขลุกๆ ท่ามกลางสายตาสงสัยจากวรัญญาที่นั่งมองอยู่ห่างๆ
"Then why do you have to wear a mask, Vis...!" Before finishing the sentence, the mischievous one rushed in to cover the mouth tightly, leaving the small figure struggling amidst the curious gaze of Waranya, who was watching from a distance.

“ขอตัวซักครู่นะครับคุณออน ผมมีอะไรต้องคุยกับเพื่อนผมหน่อย” เจ้าตัวดีหันไปฉีกยิ้มให้ทีหนึ่ง ก่อนจะลากคนปากโป้งไปหลบมุมอยู่อีกทาง
"Excuse me for a moment, Ms. On. I need to talk to my friend." The mischievous one turned to flash a smile before dragging the gossiping person away to a corner

“นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย วิศนะ” ได้ทีเมษาก็ขึ้นเสียงเข้าอีกหน
"What the hell are you doing, Visana?" May shouted back at him

“เงียบก่อนเมย์ รู้แค่ว่าตั้งแต่นี้ต่อไปห้ามเรียกฉันว่า วิศนะ ให้เรียกฉันว่าวินเซนต์เข้าใจมั้ย”
"Be quiet, May. Just know that from now on, you must not call me Wisana. Call me Vincent, understand?"

“วินเซนต์” เธอเลิกคิ้วสูงแทนคำถาม ขณะที่ใบหน้าน่ารักกระตุกเล็กๆ
"Vincent," she raised an eyebrow in question, while her cute face twitched slightly

“นะๆ ขอร้องล่ะ ถ้าเธอไม่เรียกฉันแบบนั้นละก็ ฉันตายแน่...นะ” วิศนะยกมือพลางก้มหัวขอร้องเต็มที่ ส่วนคนถูกขอความเมตตาพลางหันไปมองสาวน้อยอีกคนที่กำลังส่งยิ้มเจื่อนๆ มาให้
"Please, if you don't call me that, I'm definitely going to die... okay?" Wisana raised his hand and bowed his head in a full plea, while the person being asked for mercy turned to look at another young girl who was giving a faint smile.

“ให้เดานะ สาเหตุมาจากผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย”
"Let me guess, it was because of that woman, right?"

“ไว้ฉันจะเล่าให้ฟังทีหลังนะ” วิศนะกระซิบ “รู้แค่ว่าเธอเป็นคนรู้จักของฉันในโลกจริงก็พอ อีกอย่างถ้าหากเธอรู้ว่าฉันมาเล่นเกมนี้ล่ะก็จะมีปัญหาหนักตามมาแน่ๆ ...เพราะงั้นขอร้องล่ะ...นะๆ”
"I'll tell you later," Wisna whispered. "Just know that she's an acquaintance of mine in the real world, and if she finds out that I'm playing this game, there will definitely be serious problems... So please, I'm begging you... okay?"

“ก็ได้ๆ” เจ้าหล่อนรับคำปัดๆ
"Alright, alright," she replied dismissively

“เยี่ยมมาก! ถ้างั้นเธอทำยังไงก็ได้ไม่ให้เขารู้ว่าฉันเป็นใคร จะโม้อะไรก็ว่าไปเลยนะ ที่สำคัญ...เธอกับฉันเป็นคู่หูกันเท่านั้น นะ โอเคมั้ย แค่คู่หูนะ!” พอได้ยินเจ้าตัวแสบมันย้ำคำนั้นนักหนา นัยน์ตาสีเทาก็หรี่ตาพินิจบุรุษตรงหน้าครู่หนึ่ง ก่อนระบายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาบ้าง
"Great! Then do whatever you can to make sure he doesn't know who I am. Just say whatever you want. The important thing is... you and I are just partners, okay? Just partners!" When the mischievous one repeated that phrase insistently, the gray-eyed person squinted and scrutinized the man in front of him for a moment before breaking into a sly smile.

“ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นกับนายมันไม่ค่อยจะธรรมดาเลยนะ วิศนะ” เมษาแสร้งดัดเสียงหวานเลี่ยน “แถมเธอคนนั้นก็หน้าตาสวยดีซะด้วย นี่ถามจริงๆ เถอะ...กับนายแล้ว เธอคนนั้นเป็นใครกันแน่จ๊ะ?”
"I think that woman and you are not ordinary at all, Visana," Maesa pretended to speak in a sweet, syrupy voice. "Plus, she’s quite pretty too. Let me ask you honestly... who is she really to you?"

พอโดนถามมาซะตรงประเด็น ใบหน้าหลังหน้ากากก็ขึ้นสีจัดเสียจนคนหยั่งเชิงถึงกับหัวเราะพรืด
When asked a direct question, the face behind the mask turned so red that even those who were testing the waters couldn't help but laugh out loud

“โอเค ฉันพอจะรู้แล้ว”
"Okay, I think I understand now."

เจ้าหล่อนพูดไปพลาง หัวเราะก๊ากไปพลาง ทำเอาวรัญญาที่มองอยู่ห่างๆ ต้องเอียงคอสงสัย
She spoke while laughing loudly, making Waranya, who was watching from a distance, tilt her head in confusion

หลังจากใช้เวลาพูดคุยกันอีกสองสามคำ วิศนะก็พาเมษาออกมาแนะนำให้อีกฝ่ายรู้จักโดยไม่ลืมส่งสายตาดุจัดไปปรามอยู่หลายรอบ
After spending a few more words talking, Wisana took Maesa out to introduce her to the other party, not forgetting to shoot several stern glances to warn them

“ยังไม่ได้ทักทายกันอย่างเป็นทางการเลย” เสียงใสหันไปกล่าวกับหญิงสาวอีกคน “ฉันชื่อเมษา จะเรียกว่าเมย์เฉยๆ ก็ได้ เป็นคู่หูของ...เอ้อ...วินเซนต์เขา” กล่าวเน้นคำสุดท้ายเล็กน้อย ก่อนใบหน้าเนียนจะขยับรอยยิ้มเยาะเสียจนคนมองได้แต่ชักหน้ากระตุกกึกๆ
"I haven't officially greeted you yet," the clear voice said to another young woman. "My name is Meisa, but you can just call me May. I'm Vincent's partner..." she emphasized the last word slightly, before her smooth face twisted into a mocking smile, making the onlooker's face twitch uncomfortably.

“ค่ะ ฉันชื่อวรัญญาค่ะเรียกว่าออนเฉยๆ ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก” ทั้งคู่ก็จับมือกันพอเป็นพิธี แล้ววรัญญาจึงเบือนหน้าหันไปมองชายหนุ่มอีกคน
"Yes, my name is Waranya, but you can just call me On. Nice to meet you." The two shook hands as a formality, and then Waranya turned her face to look at the other young man

“คุณวินเซนต์คะ ฉันคงต้องขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่อุตส่าห์ลงไปช่วย ไม่อย่างนั้น...ป่านนี้ฉันคงจะตายไปแล้วล่ะค่ะ”
"Mr. Vincent, I really have to thank you so much for going down to help. Otherwise... by now, I would probably be dead."

“อ้อ ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อย”
"Oh, it's okay. It's a small matter."

โป๊ก!!!
Bang!!!

สิ้นคำ มะเหงกพิฆาตก็ร่อนลงกลางกบาลเต็มแรง ทำเอาวรัญญาถึงกับสะดุ้งโหยง ส่วนคนโดนสำเร็จโทษได้แต่นั่งลูบหัวตัวเองป้อยๆ
As soon as the words ended, the deadly blow landed squarely on the forehead with full force, causing Waranya to jump in shock, while the person who was executed could only sit there, patting their own head gently

“ไม่เป็นไรบ้านแกสิ!” สาวน้อยสดใสที่เริ่มออกลายโหดขึ้นเรื่อยๆ ตวาดแหวใส่เรียกเสียงคนเจ็บให้ร้องโอดครวญอีกยก
"It's okay, it's your house!" The cheerful young girl, who was starting to show a more ruthless side, shouted, prompting the injured person to cry out in pain once again

“เขกกะโหลกเค้าอีกแล้วอ้า~!”
"They're banging their heads again, ah~!"

“สม! จะได้รู้เอาไว้บ้างว่าดีเท่าไหร่แล้วที่เอาตัวรอดกันมาได้!” น้ำเสียงหวานห้วนจัด ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่สงสัยในใจอย่างอดไม่ได้
"Alright! You should know how well you've managed to survive!" The sweet yet abrupt tone before she couldn't help but ask what was on her mind

“ว่าแต่ นายบินได้ยังไงเนี่ย วิศ ...อ่า...วินเซนต์!” วิศนะเหลือบมองแม่เจ้าประคุณที่เพิ่งฝากรอยช้ำสองยกไว้บนหัวเขาเมื่อครู่เปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังได้อย่างรวดเร็วราวกับกิ้งก่าเปลี่ยนสีแล้วก็ได้แต่แค่นยิ้มเจื่อน
"By the way, how did you fly, Vis... uh... Vincent!" Wis glanced at the lady who had just left two bruises on his head a moment ago, quickly changing his expression to a serious one like a chameleon changing colors, and could only manage a faint smile.

ตบหัวซะอย่างกับเขาเป็นลูกแหนะ!?
Slap him on the head as if he were a child!?

แม้จะอ่อนใจ แต่วิศนะก็ตั้งต้นอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เมษาฟังตั้งแต่เรื่องผ้าผันคอที่ได้รับมาจากพ่อค้าหน้าดันเจี้ยน และข้อความของจินนี่ที่บอกว่ามันสามารถดูดซับพลังโจมตีของลอร์ดอินเฟอร์โน่ รวมไปถึงเรื่องสกิลใหม่ที่เขาได้รับมาสองอันในการต่อสู้
Even though he was frustrated, Visna began to explain everything to Mesa, starting with the scarf he received from the merchant at the dungeon, and the message from Ginny stating that it could absorb the attack power of Lord Inferno, as well as the two new skills he acquired during the battle

ตลอดการเล่าเรื่อง ทั้งสองสาวเองต่างรู้สึกตื่นตะลึงในความสามารถของบุรุษตรงหน้าไม่น้อย ทั้งยังทึ่งกับความสามารถในตัดสินใจเฉพาะหน้าและสัญชาตญาณเหนือมนุษย์นั่นอีก
Throughout the storytelling, both girls felt astonished by the abilities of the man in front of them, as well as being impressed by his quick decision-making skills and his almost superhuman instincts

“หมายความว่าเจ้าผ้าคลุมนี่สามารถดูดพลังโจมตีของศัตรูและเปลี่ยนมาเป็นพลังงานได้สินะ” เป็นคำสรุปมากกว่าคำถาม มือเรียวบางของเมษาคลี่ผ้าพันคอในมือไปมาอย่างสนอกสนใจ
"It means that this cloak can absorb the enemy's attack power and convert it into energy, right?" It was more of a summary than a question. May's slender fingers fidgeted with the scarf in her hand with interest

“จินนี่บอกฉันมาอีกทีน่ะ...ใช่มั้ยจินนี่” วิศนะเอ่ยปากถาม AI ส่วนตัวทันที ไม่นานนักหน้าต่างข้อมูลสีน้ำเงินก็ปรากฏภาพของผ้าคลุมบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟ็คขึ้นมา
"Jinny told me again... right, Jinny?" Wisana immediately asked the personal AI. Before long, a blue information window appeared showing an image of the butterfly effect cloak.

“จริงค่ะ ท่านเมษา ผ้าคลุมผืนนี้สามารถดูดซับพลังโจมตีของมอนสเตอร์ธาตุไฟได้ถึง 100% แต่จะใช้ได้ในกรณีที่ปิดระบบการใช้งานทั้งหมดอยู่หรือหมายถึงตอนที่ไม่ได้บินอยู่เท่านั้นค่ะ ส่วนวิธีการใช้ต้องมีสกิลจุดชนวนหรือไอเท็มจุดชนวนด้วยค่ะ อย่างในกรณีของนายท่านใช้สกิล ปลดปล่อยพลังในการจุดชนวนแทนค่ะ”
"That's right, Master Mesa. This cloak can absorb 100% of the attack power from fire-element monsters, but it can only be used when all systems are turned off, meaning when you are not flying. As for how to use it, you need to have a trigger skill or a trigger item. In your case, you can use the skill to unleash power to trigger instead."

“อย่างนี้นี่เอง” เมษาพยักหน้าเข้าใจ พลางมองเจ้าผ้าคลุมสีแดงตรงหน้าอย่างพินิจ
"Is that so?" May nodded in understanding while examining the red cloak in front of her thoughtfully

“ยอดไปเลยค่ะ คุณวินเซนต์ ไอเท็มสวมใส่ที่มีประสิทธิภาพขนาดนี้ ถ้าหากเอาไปจดสิทธิ์บัตร ทางสมาคมสร้างและพัฒนาไอเท็มต้องตั้งไว้ที่ระดับ S แน่ๆ เลยค่ะ”
"That's amazing, Mr. Vincent! An item with such high efficiency like this would definitely be rated at level S if registered with the association for the creation and development of items."

“งั้นเลยเหรอ” วิศนะเลิกคิ้วสูง
"Is that so?" Wisana raised an eyebrow

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ” เมษากล่าวเสริม “ถ้าเอาไปจดสิทธิบัตรนะ เจ้าพ่อค้าที่ทำผ้าผันคอผืนนี้ก็เตรียมตัวรวยเละได้เลย” พูดจบก็ส่งของดังกล่าวกลับไปให้ ทำเอาเจ้าคนมีไอเท็มระดับ S ชิ้นแรกรีบประคองมันกลับมาถือในมืออย่างระแวดระวังจับใจ ท่าทางที่เรียกสายตาผู้มองดูทั้งสองให้หันมาสบตากันครู่หนึ่ง ก่อนส่งเสียงหัวเราะคิกอย่างอดไม่ได้
"I think so too," Maysa added. "If you patent it, the merchant who makes this neck scarf is going to get rich for sure." After saying that, she handed the item back, causing the person with the first S-level item to quickly cradle it in their hands with great care. The way they acted caught the attention of onlookers, making them exchange glances for a moment before bursting into giggles

ทีต่อสู้กับบอสตัวใหญ่เบ้อเร่อไม่ยักรู้จักกลัว แต่ดันมาว่ากลัวจะทำของเจ๊ง!
The one who fights against the huge boss doesn't seem to know fear, but suddenly worries about ruining things!

เมษาถอนใจเบาๆ ก่อนขยับตัวลุกขึ้นยืน นัยน์ตาสีเทาหม่นเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นว่าบอสมังกรแดงยังคงป้วนเปี้ยนอยู่โดยรอบ ร่างเล็กจึงผ่อนลมหายใจหนักหน่วงออกมาอีกระลอก
May sighed softly before getting up to stand. Her dull gray eyes glanced out the window to see that the red dragon boss was still hovering around. The small figure then exhaled another heavy breath

“ฉันว่าเรากลับกันเลยดีกว่า วิศ...เอ้อ วินเซนต์”
"I think we should go back now, Vis... uh, Vincent."

“หา! ทำไมล่ะ?” วิศนะร้องถาม
"Why not?" Wisana exclaimed

“ยังจะมาทำไมล่ะอีก ก็ฉันพอใจกับรูปที่ได้แล้วนี่ ตอนนี้เราไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมารออยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว อีกอย่างเป้าหมายของเราคือเควสถ่ายรูปต่างหาก ไม่ใช่บอส!” อธิบายเหตุผลเสร็จแล้วเห็นว่าเพื่อนหนุ่มจนมุมพูด ไม่ต่อปากต่อคำเหมือนเคย เมษาก็เลยคลี่ยิ้มกว้าง หันไปมองทางวรัญญาบ้าง
"Why are you still here? I'm already satisfied with the pictures we've got. We no longer need to wait here anymore. Besides, our goal is to take pictures, not to fight the boss!" After explaining her reasons, she noticed that her friend was at a loss for words and didn't argue back like usual, so Maysa smiled widely and turned to look at Waranya

“ว่าไงออน เธอจะหนีไปกับพวกเรามั้ย ถึงเจ้าบอสนั่นจะกำลังตามล่าเจ้าหมอนี่อยู่ก็เถอะ แต่ฉันพอมีช่องทางที่จะให้เราหนีพ้นได้อยู่แล้ว”
"What's up, On? Are you going to run away with us? Even though that boss is currently hunting this guy down, I have a way for us to escape."

“ก็ได้ค่ะ ถึงอยู่ที่นี่ฉันก็คงติดต่อเพื่อนในปาร์ตี้ไม่ได้อยู่ดี เพราะงั้นอยู่กับพวกคุณน่าจะปลอดภัยที่สุดแล้วล่ะมั้ง” วรัญญาตอบยิ้มๆ
"Alright then, even if I'm here, I probably won't be able to contact my friends at the party anyway. So, being with you all should be the safest option." Waranya replied with a smile

พอตกลงกันเสร็จ ทั้งคู่จึงเริ่มสาวเท้าหมายจะเดินออกไปจากห้องในตึกร้างที่น่าจะสูงอยู่ราวๆ ชั้น 5 คราวแรก เมษาคิดที่จะหนีโดยการเดินลงบันไดไปยังชั้นหนึ่งของตึก และลอบออกไปทางประตูหลัง ปีนผ่านรั้วกำแพงสูงนั่นออกไปจากดันเจี้ยนโดยใช้ตัวตึกเป็นที่กำบังจากสายตาของลอร์ดอินเฟอร์โน่
Once they reached an agreement, both of them began to make their way out of the room in the abandoned building, which was likely about five stories high. At first, Maysa thought of escaping by walking down the stairs to the first floor of the building and sneaking out through the back door, climbing over the high wall to get out of the dungeon while using the building as cover from Lord Inferno's gaze

หากแต่ไม่นานเธอก็ต้องชะงักเท้า เพราะดูเหมือนร่างของเจ้าคู่หูตัวปัญหายังคงยืนอยู่กับที่ ไม่ยอมขยับไปไหน มิหนำซ้ำยังจ้องตาเป๋งกลับมาที่เธอเสียอีก
However, it wasn't long before she had to stop in her tracks, as it seemed her troublesome partner was still standing still, refusing to move, and was even staring back at her intently

“เป็นอะไรไปเล่า วินเซนต์ มาสิ” เสียงใสเอ่ยร้องเรียก แต่วิศนะกลับส่ายหน้าเนิบช้า
"What's wrong, Vincent? Come here," a clear voice called out, but Wisana slowly shook his head

“เมย์ คือฉัน…”
"May is me..."

“ฉันรู้นะว่านายคิดอะไรอยู่” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ถอนใจปลงๆ “เลิกคิดไปได้เลย จะบอกให้นะยะ ระดับของนายกับไอ้บอสเถื่อนนรกนั่นมันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยเชียวล่ะ ไม่ต้องคิดซ่าจะไปฟัดกับมันเลยนะ”
"I know what you're thinking," she sighed resignedly. "Stop thinking about it. Let me tell you, your level is worlds apart from that hellish boss. Don't even think about going up against him."

“จริงด้วยค่ะ คุณวินเซนต์” วรัญญารีบเสริม “ขนาดผู้เล่นระดับ 60 ขึ้นไปเกือบห้าสิบคนยังโดนตีแตกกระจายเลยนะคะ นับประสาอะไรกับคุณแค่คนเดียว”
"That's true, Mr. Vincent," Waranya quickly added. "Even players at level 60 and above, nearly fifty of them, still got completely defeated. So what about just you alone?"

“แต่…” เจ้าตัวแสบที่ไม่รู้ไปเอาความคิดบ้าระห่ำนี่มาจากไหนเริ่มตีสีหน้าอ้อนอีกครั้งสร้างความหงุดหงิดให้กับเมษาเป็นที่สุด ร่างเล็กบางสาวเท้าฉับๆ เดินไปประจันหน้าคนตัวโตกว่าทันที
"But..." The mischievous one, who didn't know where this crazy idea came from, started to make a pleading face again, causing the utmost irritation to Maysa. The small girl stomped her feet and walked straight up to confront the taller person

“ฟังนะ! เรื่องแบบนี้มันเกินตัวพวกเรา ฉันรู้หรอกน่าว่านายกำลังมันส์ในอารมณ์อยู่ แล้วก็แค้นเจ้าบอสนั่นด้วยที่ยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรก็โดนตีเอาๆ แต่ฉันว่าเอาไว้รอให้นายเก่งกว่านี้ก่อน แล้วค่อยกลับมาสู้ใหม่ทีหลังก็ยังไม่สายจริงมั้ย”
"Listen! This kind of thing is beyond us. I know you're feeling pumped and angry at that boss for hitting you before you could even respond. But I think we should wait until you're better before we come back to fight again; it's not too late, right?"

“ไหนเธอบอกว่าชอบเรื่องน่าตื่นเต้นไง เมย์” เจ้าเด็กดื้อยืนกรานจะไม่ยอมฟังท่าเดียว แถมยังทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่เธออีกต่างหาก
"Where did you say you liked exciting things, May?" The stubborn kid insisted on not listening at all and even made a small voice at her

“ฉันบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าฉันชอบ ‘เรื่องตื่นเต้น’ ไม่ได้ชอบ ‘เรื่องเสี่ยงตาย’! แล้วไอ้ที่นายกำลังคิดอยู่เนี่ยมันเป็นประเภทพาไปตายชัดๆ เลย!!” ร่ายคำเทศน์ยาวยืดออกไปเสร็จ เมษาก็ถอนใจดังเฮือก แล้วจึงดีดนิ้วเรียกหน้าต่างข้อมูลออกมาฉายสถานะของลอร์ดอินเฟอร์โน่ให้ฝ่ายตรงข้ามได้เห็น เผื่อว่ามันจะช่วยให้หมอนี่หยุดซ่าขึ้นมาบ้าง
"I told you, didn't I, that I like 'exciting things' and not 'life-threatening things'! And what you're thinking about is clearly the type that leads to death!!" After delivering a long sermon, Meisa sighed heavily and then snapped her fingers to bring up the information window displaying Lord Inferno's status for the opposing side to see, hoping it would make this guy stop being reckless

“ดูซะให้เต็มตา นี่คือข้อมูลที่ฉันไปแสกนมาจากเจ้าบอสนั่น มันเถื่อนซะขนาดนี้ อย่าว่าแต่นายเลย ต่อให้เป็นผู้เล่นระดับสูงกว่านายหลายเท่าพวกนั้นยังร้องเจี้ยกเลยเหอะ”
"Take a good look, this is the information I scanned from that boss. It's so brutal that not only you, even players much higher level than you would be screaming."

“แต่เมย์ บอสแบบนี้มันไม่ได้ออกมาให้เราเห็นทุกวันไม่ใช่เหรอ” พอได้ยินเจ้าตัวดีเถียงเข้าให้แบบนี้ เจ้าหล่อนก็ชะงักกึกตวัดสายตากลับไปมองคนพูดเขม็ง
"But May, a boss like this doesn't come out for us to see every day, does it?" Upon hearing the clever retort, she paused and shot a sharp glance back at the speaker

“ถ้าจะเล่นเกมแล้วเอาแต่ห่วงเรื่องเก่งหรือไม่เก่ง เราจะเล่นสนุกได้ยังไงกันล่ะ ถ้ามีเรื่องน่าสนุกอยู่ตรงหน้าแล้วพวกเราก็ไม่ควรปล่อยมันผ่านไปเฉยๆ เธอเป็นคนบอกฉันแบบนี้เองไม่ใช่หรือไง” คราวนี้หญิงสาวกลายเป็นฝ่ายพูดอะไรไม่ออกแทน นัยน์ตาสีเทาสวยจ้องมองหน้าเพื่อนหนุ่มสลับกับมอนสเตอร์สูง 18 เมตรนอกหน้าต่างนั่นไปมา แล้วจึงถอนใจยาวเหยียด
"If we're going to play a game and only worry about whether we're good or not, how can we have fun? If there's something fun right in front of us, we shouldn't just let it pass by. You were the one who told me this, weren't you?" This time, the young woman found herself at a loss for words. Her beautiful gray eyes shifted between her friend's face and the 18-meter tall monster outside the window, before she let out a long sigh

จริงอย่างที่คิดเลย..
It's true as I thought...

อยู่กับอีตานี่ต่อให้มีซักร้อยชีวิตก็ไม่พอใช้หรอก!!!
Staying with this guy, even a hundred lives wouldn't be enough!!!

แล้วดูสิ มาใช้ลูกไม้อ้อนด้วยแววตาของลูกหมาหิวนมอีกแล้ว!
Look, here comes the puppy with its pleading eyes again, using its charm!

ไม่ได้ๆ เธอต้องขัดใจเจ้าวิศนะให้ได้ซักครั้งหนึ่งล่ะ ขืนปล่อยให้ซ่าไปทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนั้นเข้ามีหวังต้องมีเรื่องวุ่นวายไม่รู้จักหยุดจักหย่อนเป็นแน่ คิดสะระตะเสร็จ เธอเชิดหน้าขึ้นสบตาคนตรงข้ามที่กำลังส่งยิ้มเจื่อนสนิท พลางส่งดวงตาระยับมาให้ด้วยสีหน้าออดอ้อนสุดขีด อารมณ์เดียวกับเวลาลูกชายกำลังอ้อนขอคุณแม่ซื้อของเล่นเปี๊ยบเลย!
No, no. You have to stand up to that Visana at least once. If you let him keep doing risky things like that, there’s bound to be trouble that won’t stop. After thinking for a moment, she lifted her chin and met the gaze of the person opposite her, who was giving a faint smile while sending her a sparkling look with an extremely pleading expression, just like when a son is begging his mother to buy him a toy!

เมษาระบายลมหายใจใหม่อีกหน ยกมือเรียวขยี้หัวสีน้ำตาลที่รวบไว้สูงของตัวเองไปมาอย่างหงุดหงิด
April exhaled a new breath once more, raising her slender hand to irritably rub her high brown hair back and forth

“โอ้ยยย! ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลยที่ยอมตามใจนายแบบนี้!” คำโวยวายที่เรียกรอยยิ้มเหยียดพึงใจให้ปรากฏบนใบหน้าคมของอีกฝ่ายทันควัน
"Oh no! I must be going crazy to let you have your way like this!" The outcry immediately brought a smug smile to the sharp features of the other person

“ก็ได้ๆ ฉันยอมช่วยนายฟัดกับไอ้บอสบ้านั่นก็ได้!”
"Alright, alright. I’ll help you fight that boss!"

“จริงนะ~!?”
"Really!?"

“เออ ไหนๆ เรามันก็ทีมเดียวกันแล้วนี่!” เมษายิ้มกลับ แม้ว่ามันจะเจื่อนสนิท แต่เจ้าหล่อนก็พยักหน้าหงึกงักตามไปอย่างช่วยไม่ได้
"Well, since we're on the same team now!" May said with a smile, even though it was quite forced, she nodded along helplessly

“โอ้ย น่ารักมากเลย เมย์!” วิศนะรีบคว้าร่างเล็กตรงหน้ามากอดพลางกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความดีใจ ทำเอาคนมองอยู่ห่างๆ อย่างวรัญญาถึงกับสะดุ้งเฮือก เมื่อสังเกตว่าเมษาไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจใดๆ ออกมาสักนิด บวกกับที่เธอยอมตามใจวินเซนต์ทุกอย่างแล้ว...
"Oh, so cute, May!" Wisana quickly grabbed the small figure in front of her and hugged her while jumping up and down with joy, causing someone watching from a distance, like Waranya, to gasp in surprise when she noticed that Mesa showed no signs of disgust at all, especially since she had already been accommodating Vincent in everything...

รอยยิ้มจางๆ ของเธอก็พลันหายไปสิ้น
Her faint smile suddenly disappeared completely

“เอาล่ะๆ พอได้แล้ว ถ้าจะสู้กับเจ้าบอสนี่ เราคงต้องวางแผนกันยกใหญ่เลยล่ะ นายเตรียมใจโดนฉันจิกหัวใช้ให้ดีๆ ก็แล้วกัน”
"Alright, that's enough. If we're going to fight this boss, we really need to plan big. You better be ready for me to boss you around."

“รับบัญชาเลยจ้า!” คำตอบรับแข็งขันเรียกรอยยิ้มสดใสให้กลับมาบนใบหน้าน่ารักอีกครั้ง หลังจากที่เมษาจัดแจงดันร่างของวิศนะออกห่างจากตัวแล้วจึงหันกลับมามองเพื่อนใหม่อีกคน
"Got it right away!" The enthusiastic response brought a bright smile back to the cute face. After Meisa pushed Wisana's body away from her, she turned back to look at another new friend

“สงสัยเธอต้องไปคนเดียวแล้วล่ะออน ฉันดันติดธุระต้องคอยดูแลเจ้าเด็กเอาแต่ใจนี่ซะแล้วสิ”
"I guess you have to go alone, On. I ended up having to take care of this spoiled kid."

“เอ๋...เอ่อ...” วรัญญาชะงักกึก
"Uh... um..." Waranya paused abruptly.

“เธอเดินลงไปที่ชั้นหนึ่งนะ แล้วปีนกำแพงของดันเจี้ยนออกไปเลย ด้านหลังมันจะเป็นพื้นที่โล่ง ไม่มีมอนสเตอร์อันตรายหรอก แค่เธอออกจากเขตนี้ได้ฉันคิดว่าระบบสัญญาณปาร์ตี้คงจะกลับมาใช้ได้เหมือนเดิมแล้วล่ะ” เมษาอธิบายชัดเจนด้วยสีหน้าจริงจัง
"You go down to the first floor and then climb over the dungeon wall. Behind it, there will be an open area with no dangerous monsters. Once you get out of this zone, I think the party signal system will be back to normal," Meisa explained clearly with a serious expression

“เอ่อ คือฉัน...” เสียงหวานเอ่ยตะกุกตะกัก
"Um, I..." the sweet voice said hesitantly.

“หือ”
"Huh"

“ฉันก็...” เงียบไปพักหนึ่งเพื่อสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด “...ฉันก็จะขอสู้ด้วยค่ะ!”
"I also..." paused for a moment to take a deep breath, "...I will fight too!"

“หา!?” สองคู่หูประสานเสียงร้องออกมาพร้อมกันทันที
"Huh!?" The two partners exclaimed in unison immediately

แม่คนนี้เนี่ยนะจะขอเอี่ยวสู้ด้วย! ขนาดตอนโดนเจ้าบอสนรกนั่นไล่ฆ่า เจ้าหล่อนยังทำได้แค่กรี๊ดเสียงหลง อย่าว่าแต่จะไปท้าสู้เลย แค่ตอนประจันหน้ากันตรงๆ เธอจะครองสติตัวเองได้อยู่รึเปล่าก็ไม่รู้!
This mother is going to ask to fight too! Even when that hellish boss was chasing her to kill her, she could only scream in panic. Don't even mention challenging to fight; I don't even know if she can keep her composure when facing him directly!

“อย่าเลยครับคุณออน งานนี้มันเสี่ยงมากนะครับ อีกอย่างผมมันเพี้ยนๆ เองด้วยแหละ คุณอย่าเอาตัวมาเสี่ยงกับผมเลย” วิศนะรีบกล่าวแย้งด้วยความเป็นห่วง ทว่าสาวน้อยคนสวยกลับส่ายหน้าแรงๆ ก่อนจะวิ่งตรงไปคว้าแขนทั้งสองข้างของเขามาเขย่าสองสามที
"Please don't, On. This job is very risky. Besides, I'm a bit unstable myself. Don't put yourself at risk with me." Wisana quickly protested with concern, but the beautiful young girl shook her head vigorously before running straight to grab both of his arms and shake them a few times

“ฉันอยากตอบแทนบุญคุณให้กับคุณวินเซนต์ค่ะ เพราะงั้นได้โปรดให้ฉันสู้ด้วยเถอะนะคะ!” พอเจอน้ำเสียงเด็ดขาดของเจ้าหล่อนเข้าให้ คนมีบุญคุณก็รีบส่งสายตาขอความเห็นไปยังเพื่อนสาวข้างกายด้วยสีหน้าหนักใจ
"I want to repay the kindness to you, Vincent. So please let me fight with you!" Upon hearing her determined tone, the person who owed a favor quickly cast a worried glance at her friend beside her

“ออนฟังให้ดีนะ อีตาวินเซนต์อะไรเนี่ยมันเป็นสัตว์ประหลาด!” คำพูดโพล่งของคู่หูตัวแสบเล่นเอาวิศนะสะดุ้งโหยง นึกคันปากอยากจะถามเหลือเกินว่านี่เป็นการให้เหตุผลอะไรของเธอวะ!
"Listen carefully, that Vincent thing is a monster!" The sudden outburst from her mischievous partner startled Wisana, who felt an overwhelming urge to ask what kind of reasoning that was!

“ประเด็นก็คือ คนที่ตามการเคลื่อนไหวของตานี่ทันจะมีสักกี่คนในโลกก็ไม่รู้”
"The point is, I don't know how many people in the world are keeping up with this movement."

“คุณเมษาจะบอกเป็นนัยๆ ว่าคนๆ มีแค่คุณเท่านั้นที่ทำได้ใช่มั้ยคะ” วรัญญากล่าวแทรกทันทีด้วยน้ำเสียงไม่ใคร่พอใจนัก นัยน์ตากลมโตเปล่งประกายวาวโรจน์จนคนถูกจ้องชักหนาวสะท้าน เหงื่อตกซิกจึงได้แต่ลอบสะกิดวิศนะเป็นพัลวัน แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้บื้อขนาดไม่รู้หรอกว่าเพื่อนกำลังส่งขอความสัญญาณช่วยเหลือ
"Are you implying that there is only you who can do this?" Waranya interjected immediately with a somewhat displeased tone. Her large, round eyes sparkled brightly, causing the person being stared at to feel a chill. Sweating nervously, he could only discreetly nudge Wisna in a flurry. Of course, he wasn't so clueless as to not realize that his friend was sending a signal for help

ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบผมวรัญญาเบาๆ ทำให้สาวน้อยที่กำลังปั้นหน้าบึ้งใส่เมษาชะงักการกระทำเมื่อครู่ทันควัน ดวงหน้าเนียนขึ้นสีก่ำ เดินถอยหลังกลับแทบไม่เป็นกระบวน
The young man raised his hand to gently stroke Waranya's hair, causing the little girl, who was pouting at Maisa, to abruptly stop her previous action. Her smooth face turned a shade darker as she stumbled backward almost clumsily

“ค...คุณวินเซนต์อย่าทำเหมือนกับฉันเป็นเด็กสิคะ” เธอแย้งเสียงแข็ง
"Mr. Vincent, please don't act like I'm a child," she protested firmly.

“คุณออน ฟังนะงานนี้มีโอกาสตายสูงมาก อีกอย่างผมไม่อยากให้คุณที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับผมมาเสี่ยงอันตรายจนอาจต้องเสียค่าประสบการณ์ไปด้วยได้หรอก” เมื่อได้ยินแบบนั้น วรัญญาก็รีบสะบัดหน้าไล่ความกระดากทิ้ง แล้วสาวเท้าเดินไปประจันหน้าจนคนสวมหน้ากากต้องเป็นฝ่ายผงะและหน้าขึ้นสีแทนบ้าง
"You listen, this job has a very high risk of death. Besides, I don't want you, who has nothing to do with me, to take on such dangers and possibly pay the price for experience." Upon hearing this, Waranya quickly shook her head to dismiss the embarrassment and walked forward until the masked person had to step back and their face turned a shade of color

“ฉันน่ะ เกี่ยวข้องกับคุณตั้งแต่ตอนที่คุณกระโดดมากอดฉันเมื่อกี้แล้วล่ะค่ะ!”
"I've been involved with you since the moment you jumped and hugged me just now!"

“แต่ว่า...” วิศนะพยายามพูดต่อ
"But..." Visana tried to continue speaking.

“ไม่รู้ล่ะค่ะ ยังไงฉันก็จะช่วยคุณสู้ด้วย ไหนเมื่อกี้คุณบอกว่าถ้ามีเรื่องสนุกอยู่ตรงหน้าแล้วก็ต้องลุยไงคะ แถมยังบอกว่าถ้ามัวแต่กลัวก็จะไม่มีทางเล่นเกมให้สนุกได้หรอก”
"I don't know, but anyway, I'm going to help you fight. Just now, you said that if there's something fun in front of you, you have to go for it. You also said that if you keep being afraid, you won't be able to enjoy the game."

“อ่า...คือว่า...” วิศนะพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก้มลงสบตาคู่สวยของวรัญญาอย่างอ่อนใจ นัยน์ตาสีอ่อนกลมโตฉายแววมุ่งมั่นออกมาอย่างเต็มที่ สะท้อนถึงความตั้งใจแน่วแน่ของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี ก่อนจู่ๆ จะตวัดกลับไปสบกับผู้หญิงคนข้างๆ อย่างเคืองๆ โดยที่คนโดนเพ่งเล็งเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปทำอะไรให้แม่เจ้าประคุณไม่พอใจเมื่อไหร่กัน!
"Um... well..." Wisana couldn't find the words, only lowering his gaze to meet Waranya's beautiful eyes with a sense of resignation. Her large, light-colored eyes sparkled with determination, clearly reflecting her strong resolve. Suddenly, she turned to glare at the woman next to her, while the targeted person had no idea what she had done to upset her.

“ก็ได้ๆ” วิศนะกล่าวอย่างอ่อนใจ “ผมยอมให้คุณมาสู้ด้วยก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าผมไม่มีเวลามาปกป้องคุณทั้งวันหรอกนะ”
"Alright, alright," Wisana said with a sigh. "I’ll let you fight too, but I want to make it clear that I don’t have time to protect you all day."

“แน่นอนล่ะค่ะ” วรัญญายิ้มกว้างในที่สุด หลังการเจรจาต่อรองสำเร็จ
"Of course," Waranya finally smiled widely after the successful negotiations

ส่วนเมษาได้แต่ระบายรอยยิ้มแห้งออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
As for Mesa, she could only let out a dry smile, feeling weary and disheartened

ให้ตาย...คู่นี้เขาดื้อเหมือนกันเปี๊ยบเลยแฮะ หยังกะถอดมาจากพิมพ์เดียวกันแหนะ!
Damn... this couple is just as stubborn as each other! It's like they were cast from the same mold!

“เอาล่ะๆ” เธอกล่าวตัดบทขึ้น “ถ้างั้นออน ขอให้ฉันดูหน้าต่างความสามารถกับสกิลของเธอหน่อยได้มั้ย วินเซนต์ สกิลใหม่ของนายด้วยนะ ดูท่าเราคงต้องใช้เวลาวางแผนสักหน่อยล่ะ” สิ้นคำสั่ง ทุกคนก็พากันไปนั่งอยู่กลางห้อง ก่อนจะเรียกหน้าต่างข้อมูลส่วนตัวขึ้นมาแล้วส่งไปให้เมษา
"Alright, alright," she interrupted. "Then, On, can I take a look at your ability and skill window? Vincent, yours too. It seems we might need some time to plan." As soon as she finished speaking, everyone moved to sit in the middle of the room before calling up their personal information windows and sending them to Meisa

สาวน้อยกวาดดวงตาสีเทาไล่อ่านข้อมูลตรงหน้าอย่างรวดเร็ว พลางใช้สมองประมวลผลข้อมูลต่างๆ ในใจอย่างเงียบๆ
The young girl quickly scanned the information in front of her with her gray eyes, quietly processing the data in her mind

เอาล่ะ ลองมาเจอกันสักตั้งสิ อินเฟอร์โน่! ได้เวลาเอาคืนแล้ว!
Alright, let's meet up for a bit, Inferno! It's time to get revenge!

ขอพักภารกิจ ถ่ายให้ได้ถ้านายแน่จริง ก่อน
Take a break from the missionTake a photo if you're seriousfirst

และขอเริ่มต้นภารกิจ ตามฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ ได้ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป!!!!
And let's start the missionto kill Lord Inferno from now on!!!!

Stage 8

กิจกรรมตามล่า “ลอร์ดอินเฟอร์โน่” (จบ)
The activity to hunt "Lord Inferno" (end)

“นี่มันยังไงกันคะเนี่ย จวนจะครบห้านาทีอยู่แล้ว แต่ยังไม่เห็นมีใครกล้าออกมาสู้กับบอสของพี่เลยซักคน” วารีเปรยด้วยน้ำเสียงร้อนรน ร่างสูงเพรียวยืนเท้าเอวมองร่างปีศาจสีแดงตัวโตร่วม 18 เมตรเบื้องหน้าแล้วส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจ เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ
"What is going on here? It's almost been five minutes, but I still don't see anyone brave enough to fight my brother's boss," Wari said with an anxious tone, her tall, slender figure standing with hands on her hips as she looked at the massive red demon, about 18 meters tall, in front of her, making a frustrated clicking sound in her throat, which elicited a soft laugh from the tall figure standing next to her

“จะสู้กับบอสระดับนี้มันก็ต้องมีการวางแผนกันบ้าง ไม่ใช่แค่ทะเล่อทะล่าวิ่งออกมาแล้วจะชนะได้หรอกนะ วารี” คนถูกว่ากระทบแค่นเสียงตอบคล้ายๆ หึ ก่อนตวัดดวงตาสีเขียวอ่อนไปยังตึกสูงที่หล่อนจำได้ว่าเห็นกลุ่มผู้เล่นบ้าระห่ำชุดหนึ่งหนีเข้าไปลี้ภัยอยู่ข้างในได้ครู่ใหญ่แล้ว
"To fight a boss at this level, there has to be some planning involved. You can't just recklessly run out and expect to win, Wari." The person being criticized let out a sound that resembled a scoff before turning her light green eyes toward the tall building where she remembered seeing a group of reckless players take refuge inside for quite a while now

“หนูว่าป่านนี้พวกนั้นคงจะหนีออกไปกันหมดแล้วมั้งคะ” เสียงหวานว่า รอยยิ้มดูแคลนฉายวูบ
"I think by now they must have all escaped," the sweet voice said, a look of disdain flashing across her smile

“เอาน่า ทำใจเย็นๆ ก่อนสิ เดี๋ยวก็มีคนออกมาท้าสู้เองแหละ”
"Come on, calm down first. Soon someone will come out to challenge you."

“แต่นี่มันก็นานแล้วนะคะ หนูก็กลัวว่าบอสของพี่มันจะเป็นหมันก่อนน่ะสิ” วารี่เอ่ยแย้งแล้วถอนใจเบาๆ “แล้วผู้เล่นกลุ่มอื่นไปไหนหมดคะ หรือพอโดนฆ่าล้างบางไปชุดหนึ่งก็กลัวเสียจนไม่กล้าออกมาสู้แล้วรึไง”
"But it's been a while now. I'm just afraid that your boss might become impotent," Vary protested, letting out a small sigh. "And where did the other players go? Or are they so scared after being wiped out that they don't dare to come out and fight anymore?"

คิ้วเข้มกระตุกขึ้นเล็กน้อยกับถ้อยคำดังกล่าว ธาดาจึงเรียกบานหน้าต่างข้อมูลสีขาวอมเทาที่มีพื้นหลังว่า GM ออกมาให้วารีดู ในจอภาพปรากฏสัญญาณหลายช่องคล้ายโทรทัศน์พกพาขนาดย่อม หนึ่งในนั้นแสดงให้เห็นถึงกลุ่มคนร่วมสิบกำลังตั้งขบวนเดินทัพออกมาจากเมืองพร้อมด้วยอาวุธครบมือ
The dark eyebrows twitched slightly at those words, so Thada called up the white-gray information window with the background labeled GM for Wari to see. The screen displayed several signals resembling a small portable television, one of which showed a group of about ten people marching out of the city fully armed

“นี่เป็นภาพสถานการณ์สดจากเมืองทริสทานที่อยู่ใกล้ดันเจี้ยนนี้ที่สุด” ธาดาเปรยเสียงราบเรียบ “สงสัยคงเพิ่งจะได้ออกเดินทางจากเมืองหลวงใหม่อีกรอบละมั้ง เล่นตายแบบคาที่เสียแบบนั้นกว่าจะทำเรื่องย้ายออกจากโรงพยาบาลได้คงใช้เวลาไปโข แหม...ว่าแต่คราวนี้ขนอาวุธมากันเพียบเลยแฮะ”
"This is a live situation report from the city of Tristhan, which is closest to this dungeon," Thada remarked in a flat tone. "I guess they must have just set out from the new capital again. Dying like that on the spot, it will probably take quite a while to sort out the transfer from the hospital. Well... but this time, they sure brought a lot of weapons."

พูดจบใบหน้าคมคายก็ระบายรอยยิ้มบางเบา ดูเหมือนหลังจากที่เสียท่าให้ลอร์ดอินเฟอร์โน่ไปหนหนึ่ง เพลย์เยอร์เหล่านี้จะตระหนักได้ถึงพิษสงอันร้ายกาจของราชาปีศาจอัคคีตัวนี้ ถึงได้ขนยุทโธปกรณ์มากันจนแทบหมดคลังแสง!
After finishing speaking, the sharp-featured face broke into a faint smile. It seems that after being bested by Lord Inferno once, these players have come to realize the deadly power of this fire demon king, which is why they have brought almost all their equipment!

“ต่อให้ขนกันมาเยอะกว่านี้ก็ไม่ระคายผิวมันหรอก สักแต่ใช้จำนวนมากเข้าสู้แบบนี้ เห็นทีทั้งชาติก็คงจะล้มบอสตัวนั้นไม่ได้” หญิงสาวร่างบางแค่นเสียงดูถูกนิดๆ แล้วเบือนหน้ามองไปยังตึกใหญ่ฝั่งตรงข้ามที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเธอนัก
"No matter how many more come, it won't even scratch its surface. Just using a large number to fight like this, it seems that even in a lifetime, we won't be able to take down that boss." The slender young woman scoffed slightly in disdain and turned her face to look at the large building across from her, not far away

ผิดกับคนพวกนั้นลับลับ มีกันแค่สามคนแท้ๆ กลับสามารถปั่นหัวลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ขนาดนั้น
Unlike those secretive people, there are only three of them, yet they can manipulate Lord Inferno to such an extent

จะว่าไปพวกเขาวางแผนกันนานเกินไปรึเปล่า...หวังว่าคงไม่ได้ปอดจนเผ่นหนีไปแล้วจริงๆ หรอกนะ
Are they planning for too long... I hope they haven't really gotten scared and run away.

วารีคิดในใจ ก่อนดวงหน้าสวยจะเงยหน้าขึ้นสบตากับธาดาอย่างมีความหมาย
Wari thought to herself before her beautiful face lifted to meet Thada's gaze meaningfully

“ไม่ต้องห่วง” จีเอ็มหนุ่มขยับยิ้มตอบ “พี่มั่นใจว่าพวกนั้นต้องออกมาสู้แน่ เชื่อสิ ดีไม่ดีอาจจะชนะก่อนที่เจ้าผู้เล่นกลุ่มนี้จะเดินทางมาถึงที่นี่ด้วยซ้ำไป”
"Don't worry," the young GM replied with a smile. "I'm confident that they will definitely come out to fight. Believe me, they might even win before this group of players arrives here."

“ว่าไงนะ!” เสียงตะโกนหนึ่งดังคับห้องประชุมชั่วคราวจนเกิดเสียงสะท้อนไปทั่ว ดวงตาสีน้ำตาลอมทองของวิศนะเหลือบไปสบตากับวรัญญาวูบหนึ่ง แล้วจึงหันกลับไปมองสาวน้อยร่างเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามที่กำลังฉีกรอยยิ้มกว้างขวางพลางผงกหัวยืนยันเสียจนคนมองแอบนึกสะท้านใจอย่างไรพิกล
“What did you say!” A voice shouted loudly in the temporary meeting room, echoing throughout. Visana's golden-brown eyes glanced at Waranya for a moment before turning back to the small girl sitting across from him, who was tearing a wide smile while nodding her head in affirmation, making the onlookers feel strangely unsettled

“ไม่มีทาง แผนนี้บ้าระห่ำเกินไปค่ะ คุณเมษา ฉันว่ายังไงต้องไม่สำเร็จแน่ๆ” วรัญญากล่าวแย้งออกมาเป็นคนแรก ดวงหน้าสวยปรากฏรอยกังวล
"There’s no way. This plan is too reckless, Ms. Mesa. I think it definitely won’t succeed," Waranya was the first to argue, her beautiful face showing signs of worry

“อย่าห่วงไปเลยน่า ฉันมั่นใจว่าแผนการของฉันไม่มีวันพลาดชัวร์ๆ”
"Don't worry about it. I'm confident that my plan will definitely succeed."

“แต่ เมย์ ฉันว่าแผนนี้มันออกจะ...” วิศนะท้วงเสียงอ่อย เพียงแค่คิดเขาก็เหงื่อแตกซิกๆ แล้ว
"But May, I think this plan is a bit..." Wisana protested softly, just thinking about it made him break out in a cold sweat.

“นายน่ะหุบปากไปเลย วินเซนต์!” เมษาหันมาขึ้นเสียงใส่แทบจะทันที “นายเป็นคนบอกให้ฉันช่วยนายสู้กับเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่เองนะ ถ้าไม่ใช้แผนการระดับนี้แล้วคิดเหรอว่าเจ้าบอตัวนั้นมันจะยอมอยู่เฉยๆ ให้เรากระทืบโครมๆ ได้ง่ายๆ อีกอย่าง...คนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้มันมีแต่นายเท่านั้นแหละ!”
"Shut up, Vincent!" Mae shouted almost immediately. "You're the one who told me to help you fight Lord Inferno. Do you really think that bot would just sit there and let us stomp on it easily without a plan like this? Besides... you're the only one who can pull something like this off!"

“แต่ว่าคุณเมษาคะ...” อีกเสียงยังไม่วายเอ่ยค้าน จนคนถูกเบรกเข้าหลายๆ รอบชักจะมีน้ำโห!
"But Ms. Maisa..." another voice still objected, until the person being interrupted several times was starting to get angry!

โธ่เอ๊ย ทำมาเป็นปากเก่ง! ทั้งคู่เลย ทีแรกก็ช่วยกันออกรับแข็งขันว่าจะขอสู้กับบอสนั่นอย่างนู้นอย่างนี้ พอไอ้เราคิดแผนให้เสร็จดันพากันเบ้หน้าหนีไปตามๆ กันเชียวนะยะ!
Oh come on, acting all tough! Both of you! At first, you were all in, ready to fight that boss this way and that. But as soon as I finished the plan, you both turned your faces away and ran off together!

เมษาคิดในใจอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะถลึงตาจ้องหน้าไล่ไปทีละคนเสียจนถูกสายตาพิฆาตต้องยอมแพ้ ก้มหน้างุดๆ อย่างอับจนด้วยคำพูดไปโดยปริยาย
Maysa thought to herself with annoyance before glaring at each person one by one until they were forced to look away, bowing their heads in defeat without saying a word

“ว่าไง ยังข้องใจอะไรกับแผนของฉันอยู่มั้ย”
"What's up? Are you still unsure about my plan?"

เท่านั้นแหละทั้งสองคนก็รีบส่ายหน้าพร้อมกันจนคอแทบหลุด
Immediately, both of them hurriedly shook their heads in unison until their necks almost came off

ก็คุณพี่เล่นจ้องซะดุขนาดนั้น ใครเขาจะกล้าเถียงกันล่ะครับ!
Well, you were staring so fiercely, who would dare to argue with you!

“ถ้างั้นฉันจะขอทวนแผนการทั้งหมดอีกครั้งหนึ่งนะ” พูดจบ เมษาก็ดีดนิ้วเรียกหน้าต่างข้อมูลของตัวเองออกมา เสียงหวานสั่งให้อัลจำลองภาพคอมพิวเตอร์กราฟฟิกประกอบคำอธิบายตลอดทาง
"Then I would like to review the entire plan once more," said Maysa, snapping her fingers to bring up her information window. Her sweet voice instructed the AI to generate graphic images to accompany the explanation throughout

“อันดับแรกเราจะแบ่งกันออกเป็นสองทีม” เธอว่าพลางยกนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว “โดยทีมที่หนึ่งจะคอยดึงดูดความสนใจของศัตรูเอาไว้ตลอดเวลา อีกนัยหนึ่งก็คือเป็นเหยื่อล่อนั่นเอง ซึ่งนั่น...ก็คือทีมของนายกับวรัญญา เข้าใจมั้ย วินเซนต์” วิศนะเหลือบไปมองสาวน้อยข้างตัว แล้วหันมาพยักหน้าหงึก
"First, we will split into two teams," she said, raising two fingers. "The first team will always attract the enemy's attention. In other words, they will be the bait. And that... is your team and Waranya. Do you understand, Vincent?" Wisana glanced at the girl next to him and then nodded.

“เข้าใจแล้ว”
"Understood"

“ดี” เมษายิ้ม “นายเป็นคนที่มีความไวสูงที่สุดในทีม ในกรณีที่บินได้อยู่ ฉันอยากให้นายบินวนไปรอบๆ อย่าอยู่เป็นเป้านิ่งให้โจมตีเด็ดขาด แล้วถ้าหากพลังงานของบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟ็คใกล้หมดเมื่อไหร่ให้นายรีบปล่อยตัววรัญญามาอยู่กับฉันให้ว่องเลย เข้าใจมั้ย”
"Good," Meesai smiled. "You are the fastest person on the team, so if we can fly, I want you to fly around. Don't stay as a stationary target to be attacked. And if the energy of the butterfly effect is running low, you need to quickly release Waranya to be with me. Do you understand?"

“แล้วตัวฉันล่ะ ต้องทำไงต่อ” วิศนะยกมือถาม
"And what about me? What should I do next?" Wisana raised his hand to ask

“ก็ทางใครทางมันสิยะ”
"Let each person go their own way."

“เฮ้ย!”
"Hey!"

“ล้อเล่นน่า” เมษายิ้มหน้าเป็น “นายก็ใช้ความคล่องตัวกับสกิลกระโดดไกลนั่นเอาตัวรอดไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกัน”
"Just kidding," Mei said with a smile, "You can use your agility and that long jump skill to get by for now."

“ตัดหางปล่อยวัดกันชัดๆ เลยนี่หว่า” วิศนะได้แต่แยกเขี้ยวบ่นกระปอดกระแปด ยิ่งพอเหลือบไปเห็นแม่นักวางแผนส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ด้วยแล้วก็ได้แต่ถอนใจเฮือก
"Cutting ties and letting go is so clear now," Wisana could only grit his teeth and grumble. When he caught a glimpse of the cunning planner giving him a sly smile, he could only let out a deep sigh

จริงอยู่ที่เขามั่นใจว่าแผนของเมษาเป็นแผนการที่ยอดเยี่ยม แต่ครั้นจะให้เขาวิ่งหลบเจ้าบอสตัวนั่นนานๆ โดยไม่มีปีกมารอัคคีคอยช่วยมันก็น่ากลัวเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ!
It's true that he is confident that Maysa's plan is excellent, but having him run away from that boss for a long time without the wings of the fire demon to help is quite scary!

“มีอีกเรื่องหนึ่งที่นายต้องทำนะ วินเซนต์” เมษาพูดต่อ “ในกรณีที่ลอร์ดอินเฟอร์โน่คิดจะยิงท่าไม้ตายออกมาละก็ พวกเราต้องรีบมาเกาะกลุ่มรวมกันและใช้ผ้าพันคอนั่นดูดพลังเสียให้เกลี้ยงเลยนะ มันจะส่งผลดีทั้งในการตั้งรับและเติมพลังให้กับบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟ็คของนายไปในตัว”
"There’s one more thing you need to do, Vincent," Maysa continued. "In case Lord Inferno decides to unleash his ultimate move, we need to quickly group together and use that scarf to absorb all the energy. It will be beneficial for both defense and replenishing your Butterfly Effect at the same time."

“จ้าๆ ฉันเข้าใจแล้ว” วิศนะขานตอบอย่างเซ็งๆ พลางนึกขึ้นมาได้ว่าลำพังตัวเขาคนเดียวต้องทำหน้าที่ถึงสามอย่างด้วยกัน ทั้งบิน ทั้งเป็นตัวล่อ แถมยังต้องคอยอุ้มวรัญญาโฉบไปโน่นมานี่อีก มิหนำซ้ำถ้าหากไอ้บอสเถือนนั่นนึกอยากพ่นไฟใส่เมื่อไหร่ก็ต้องรีบบินถลามาคุ้มกันให้อีก
"Okay, okay, I understand," Wisana replied with a sigh, realizing that he alone had to perform three roles: flying, being a decoy, and also having to carry Waranya around. On top of that, if that thug boss decided to breathe fire at any moment, he would have to rush in to protect her as well

ใช้งานชาติความเป็นชายตูคุ้มจริงๆ เลยว้อย ผู้หญิงพวกนี้เนี่ย!!!
The use of national masculinity is really something, isn't it? These women!!!

“แล้วฉันละคะ ต้องทำอะไรบ้าง คุณเมษา” คราวนี้วรัญญาเป็นฝ่ายยกมือถามบ้าง
"And what about me? What should I do, Ms. Meisa?" This time, Waranya raised her hand to ask

“ง่ายนิดเดียวเอง” เมษาตอบพลางยิ้มแป้น ไม่นานก็ล้วงมือหยิบวัตถุบางอย่างออกมาจากหน้าต่างไอเท็ม ซึ่งก็คือระเบิดไฟ กับก้อนผลึกเวทมนตร์ธาตุน้ำ (Marine Crystal) พอเห็นสิ่งตรงหน้า เจ้าหล่อนก็พอจะเข้าใจแผนการของเมษาได้ลางๆ
“It's really easy,” Meisa replied with a broad smile, and soon reached into the item window to pull out a certain object, which was a fire bomb and a water element magic crystal (Marine Crystal). Upon seeing what was in front of her, she could somewhat understand Meisa's plan

“คุณจะให้ฉันมิ๊กซ์ไอเท็ม <Mix Item> ให้เหรอคะ”
"Are you going to let me mix the item ?"

“โอ้ ฉลาดมาก” พอเจอคนสมองไวเข้าหน่อย หญิงสาวก็ฉีกยิ้มกว้างพลางดีดนิ้วเป๊าะอย่างถูกใจ
"Oh, very clever!" When she encountered someone quick-witted, the young woman broke into a wide smile and snapped her fingers in delight

“มิ๊กซ์” ส่วนไอ้คนหัวทึบตลอดกาลได้แต่ย้อนด้วยเสียงสูงอีหรอบเดิมๆ
"Mix" while the thick-headed guy can only respond with the same high-pitched voice as always

“มันเป็นความสามารถในการผสมไอเท็มของสายอาชีพฉันน่ะค่ะ” วรัญญาหันมาอธิบาย “คุณเมษาคงจะรู้จากข้อมูลส่วนตัวกับสกิลของฉัน แล้วคุณอยากให้ฉันผสมอะไรให้เหรอคะ”
"It’s the ability to mix items of my profession," Waranya explained. "You probably know from my personal information and skills, so what would you like me to mix for you?"

“ฉันว่าจะทำ ระเบิดระเบิดแช่แข็ง สักหน่อยน่ะ” เมษาตอบชัดเจน
“I think I will make a frozen bomb a little bit” Maysa replied clearly

“เพราะบอสตัวนั้นเป็นธาตุไฟ อาวุธที่พอจะใช้ตอบโต้ได้ก็คงจะมีแต่ระเบิดแช่แข็งเท่านั้น”
"Because that boss is a fire element, the only weapon that can be used to counter it would probably be frozen bombs."

“ถูกต้อง” เมษายิ้มรับ
"Correct," said Mei with a smile

ได้ยินเช่นนั้นแล้ววรัญญาจึงจัดแจงหยิบระเบิดกับผลึกเวทมนตร์ธาตุน้ำมาวางบนตัก พร้อมกับเรียกหน้าต่างข้อมูลส่วนตัวออกมา พอวิศนะเห็นแผนผังตัวเลขและตัวหนังสือขยุกขยิกที่แสดงอยู่บนกรอบสี่เหลี่ยมโปร่งใสก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วสูง
Hearing this, Waranya arranged to take the bomb and the water elemental magic crystal and placed them on her lap, while calling up the personal information window. When Wisana saw the diagram of numbers and scribbled letters displayed on the transparent square frame, he couldn't help but raise an eyebrow

“นั่นเป็นหน้าต่างคำนวณส่วนผสมไอเท็มน่ะ วิศ...เอ้อ วินเซนต์” เมษาอธิบาย ก่อนจะเบ้ปากน้อยๆ เมื่อรู้สึกตัวว่าเธอเรียกชื่อชายตรงหน้าผิดอีกแล้ว “เป็นความสามารถพิเศษของพวกสายอาชีพนักเล่นแร่แปรธาตุ กับพวกนักพัฒนาไอเท็มเขาน่ะ”
"That's the item combination calculation window, Vincent," Maesa explained, pouting a little when she realized she had called the man in front of her by the wrong name again. "It's a special ability of the alchemist class and those item developers."

“อืม~” คนขี้สงสัยลากเสียงรับ ทั้งๆ ที่ใจยังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่นัก
"Um~" The curious person dragged out the sound, even though their mind still didn't quite understand much

“คุณเมษามีระเบิดกับผลึกเวทมนตร์อยู่เท่าไหร่เหรอคะ” วรัญญาตัดบทถามขึ้นมาดื้อๆ
"How many bombs and magic crystals do you have, May?" Waranya abruptly interrupted with her question

“ระเบิดไฟของฉันรวมกับของหมอนี่มีทั้งหมด 180 ลูก ส่วนผลึกเวทมนตร์คงราวๆ 2,900 ก้อนได้มั้ง”
"My fire bombs combined with this guy's total 180 pieces, and the magic crystals should be around 2,900, I guess."

“2,900 ก้อน!” วรัญญาทวนคำเสียงดังลั่น “มีเยอะขนาดนั้นเชียวเหรอคะ นี่คุณสะสมเอาไว้ทำไมตั้งเยอะแยะ ของประเภทนี้ก็ไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับสายอาชีพมือปืนอย่างคุณสักหน่อย น่าจะเอาไปขายทอดตลาดมากกว่า ความจริงผลึกเกรดดีขนาดนี้คงได้ราคาดีทีเดียวนะคะ” พอเห็นคนตรงหน้าทำตาโต แถมออกความเห็นเสียยาวยืดขนาดนั้นแล้ว เมษาก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มขำ
"2,900 pieces!" Waranya repeated loudly. "Is there really that many? Why have you collected so many? This kind of thing isn't necessary for a professional like you at all. You should sell them at auction instead. In fact, good quality crystals like this would fetch a good price!" Seeing the person in front of her wide-eyed and giving such a lengthy opinion, Mesa couldn't help but smile in amusement

“ก่อนหน้านี้ฉันเพิ่งไปลุยดันเจี้ยนใต้ทะเลมาน่ะ แล้วมอนสเตอร์แถวนั้นก็เอาแต่ดรอบผลึกนี่อย่างเดียวเลยน่ะสิ เรื่องของเรื่องก็คือฉันยังไม่ได้เอาไปขายให้พ่อค้าเจ้าประจำเนี่ยแหละ ...ทำไงได้ล่ะ หมอนั่นยิ่งเป็นพวกจุกจิกจู้จี้ เอาแต่พูดย้ำนักย้ำหนาอยู่ได้ว่าของแพงๆ แบบนี้ให้เอามาขายมันคนเดียวพอ ฉันถึงต้องเก็บไว้ขายมันเท่านั้นตอนนี้ก็เลยมีเยอะอย่างที่เห็น”
"Earlier, I just went to explore a dungeon under the sea, and the monsters there only dropped this crystal. The thing is, I haven't sold it to my regular merchant yet... What can I do? That guy is so picky and keeps insisting that expensive items like this should only be sold to him. That's why I have to keep it for now, and that's why I have so many as you can see."

“อย่างนี้นี่เอง” วรัญญาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"Is that so?" Waranya nodded in understanding

“แล้วเธอผสมได้มากสุดในอัตราส่วนเท่าไหร่ล่ะ” เมษาถามขึ้นพลางชะโงกหน้าไปมองหน้าต่างข้อมูลตรงหน้าของหญิงสาวคนสวย ดูเหมือนว่าเธอเองก็พอจะเข้าใจวิธีการใช้งานความสามารถในการผสมไอเท็มนี้เป็นอย่างดีทีเดียว
"So how much can you mix at the maximum ratio?" Meisa asked, leaning forward to look at the data window in front of the beautiful woman. It seemed that she understood how to use this item mixing ability quite well

“ระเบิดลูกหนึ่งต่อผลึกสิบก้อนค่ะ” วรัญญาตอบ
"One bomb for ten crystals," Waranya replied

“แล้วพลังโจมตีจะแรงขึ้นบ้างมั้ย”
"Will the attack power increase?"

“พอสมควรค่ะ เดิมทีพลังโจมตีของระเบิดไฟจะตกอยู่ประมาณ 1000-1500 หน่วย แต่พอผสมเข้ากับผลึกเวทธาตุน้ำ 10 ลูกแล้วจะมีพลังโจมตีอยู่ที่ 2000-2500 โดยคร่าวๆ ค่ะ” เมื่อได้รับคำตอบเป็นที่พอใจ เมษาก็ชูนิ้วโป้งให้เป็นทำนองว่าเยี่ยม ขณะที่วิศนะได้แต่ส่งเสียงร้อง ‘หูย’ ออกมาเบาๆ
"That's quite reasonable. Originally, the attack power of the fire bomb was around 1000-1500 units, but when mixed with 10 water element crystals, it will have an attack power of about 2000-2500." When she received a satisfactory answer, Maysa gave a thumbs up as if to say it was great, while Wisana could only let out a soft 'wow.'

“แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นน่ะสิคะ คุณเมษาคงรู้เรื่องกฎความต่างชั้นของเลเวลดี เจ้าบอสตัวนั้นก็เลเวลสูงตั้ง 180 ถึงจะโจมตีไปค่าความเสียหายทั้งหมดก็ถูกหารครึ่งอยู่ดี”
"But the problem isn't there, you see. Ms. Mesa must know about the level difference rule well. That boss is at level 180, so even if you attack, the total damage is still halved."

“อ้อ เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง” เสียงใสกล่าวตอบอย่างไม่ยี่หระ ขณะโยนไอเท็มอีกชนิดออกมาจากบานหน้าต่าง
"Oh, you don't have to worry about that," the cheerful voice replied nonchalantly while tossing another item out of the window

“เราจะใช้ไอ้นี่ตัดปัญหาเรื่องกฎความต่างชั้นของเลเวล”
"We will use this to solve the problem of the level hierarchy rules."

“นี่มัน...น้ำยาแมกทีเรีย (Magtiria)!!”
“This is...Magtiria solution!!”

“ใช่แล้วจ้า” เมษายืนยันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม มือเรียววางไอเท็มดังกล่าวลงกลางวงสนทนา วิศนะที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรกับเขานั่งสังเกตขวดแก้วกลมใสบรรจุของเหลวสีเหลืองทองอยู่ภายในเหมือนกับขวดน้ำยาทั่วไป พอไม่เห็นว่ามีสิ่งใดน่าตื่นตกใจ เขาก็ช้อนตามองหน้าเพื่อนสาวอย่างขอคำอธิบาย
"That's right," May confirmed with a smiling face, her slender hand placing the item down in the middle of the conversation circle. Wisana, who didn't really understand much about it, sat observing the clear round glass bottle containing a golden yellow liquid inside, similar to an ordinary bottle of solution. Not seeing anything alarming, he lifted his gaze to his friend's face, seeking an explanation

“ไอเท็มนี่เป็นน้ำยาหายาก ความสามารถของมันคือช่วยเพิ่มพลังโจมตีขึ้นอีกสองเท่ เพิ่มอัตราการฟื้นพลังชีวิตอีก 50 หน่วยต่อวินาที แล้วก็ยังสามารถป้องกันสภาวะผิดปกติได้ทุกชนิดเป็นเวลา 20 นาทีอีกด้วย” ถึงตอนนี้คนขี้สงสัยค่อยพยักหน้าได้หน่อย
"This item is a rare potion. Its ability is to double the attack power, increase health regeneration by 50 units per second, and it can also prevent all types of abnormal conditions for 20 minutes." At this point, the curious person could nod a little

ใช้น้ำยาเพิ่มพลังโจมตีสองเท่า เพื่อกลบความต่างชั้นของเลเวลที่หายไป 50% สินะ
Use a double attack power booster to cover the 50% level difference that is missing

ให้ตาย...ยัยเมย์นี่หัวหมอจริงๆ
Damn it... that May is really cunning.

“แต่น้ำยานี่ราคาแพงหูดับตับไหม้แถมยังหายากมากด้วยนะคะ เท่าที่จำได้ตอนนี้ตกขวดละตั้งแสนเหรียญ!”
"But this solution is extremely expensive and hard to find. As far as I remember, it's currently priced at a hundred thousand dollars per bottle!"

พรวด!
Proud!

วิศนะแทบสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อได้ยินราคาแพงหูฉี่ของสินค้าที่ว่า แถมแม่เจ้าประคุณผู้เป็นเจ้าของยังนั่งลอยหน้าลอยตายิ้มแก้มปริได้เหมือนกับเป็นเรื่องปกติที่สุดในโลกอีกต่างหาก
Visna almost choked on her own saliva when she heard the outrageous price of the product, and the owner, who was sitting there with a smug smile as if it were the most normal thing in the world, made it even worse

“แค่น้ำยาขวดละแสนเอง ทำเป็นตื่นเต้นไปได้”
"Just a hundred thousand baht for the liquid, why act so excited?"

“เธอนี่มีอะไรให้ฉันแปลกใจอยู่เรื่อยเลยนะ เมย์” เสียงห้าวออกความเห็นพลางชักสีหน้าเหยเก
"You always have something to surprise me, May," the hoarse voice commented while making a grimace

“ก็ไม่เท่านายหรอกน่า” เจ้าหล่อนย้อนกลับมาด้วยแววตาระยับ
"You're not like him, really." She replied with a sparkling gaze

หากแต่คนที่ดูจะตกใจที่สุดกลับเป็นวรัญญา นับตั้งแต่เล่นเกมมา เธอไม่เคยเห็นใครมีไอเท็มในตัวได้หลากหลายเท่าเมษามาก่อนเลย ผู้หญิงคนนี้เป็นเจ้าแมวอ้วนจากศตวรรษที่ 22 หรือยังไงเนี่ย นึกอยากได้อะไรก็หยิบออกมาจากกระเป๋าวิเศษได้หมดเลย!
However, the person who seemed the most shocked was Waranya. Since she started playing the game, she had never seen anyone with such a variety of items on them as Meesa. Is this woman a fat cat from the 22nd century or what? Whatever she wants, she can just pull it out of her magic bag!

“เอาล่ะ เข้าเรื่องๆ ฟังให้ดี ฉันมีน้ำยานี่อยู่ทั้งหมด 5 ขวด เราจะแบ่งกันออกเป็นสามส่วนนะ ฉันสองขวด วรัญญาสองขวด ส่วนของนาย...วินเซนต์ เอาไปขวดเดียวพอ”
"Alright, let's get to the point. Listen carefully. I have a total of 5 bottles of this liquid. We'll divide it into three parts: I'll take two bottles, Waranya will take two bottles, and yours... Vincent, just one bottle is enough."

“อ้าว ไหงฉันถึงได้น้อยกว่าเพื่อนอ้ะ”
"Hey, why do I have less than my friend?"

“ก็นายเป็นแค่ตัวล่อ ไม่จำเป็นต้องโจมตีอะไรนี่ยะ แค่เอาพกไว้เฉยๆ ก็พอ ถึงคราวฉุกเฉินจริงๆ ค่อยใช้ล่ะ เข้าใจมั้ย” วิศนะพยักหน้ารับ ก่อนลอบนึกโอดครวญในใจอย่างเสียไม่ได้
"You're just a decoy; there's no need to attack anything. Just keep the weapon on you for now. If there's a real emergency, then you can use it. Do you understand?" Wisana nodded in agreement, but secretly lamented in his heart

ใช่ซี่ ฉันมันก็แค่มาธาดอร์ล่อวัวกระทิงนี่!
Yes, I'm just a matador luring the bull!

“ส่วนระเบิดที่ผสมได้ 180 ลูก ฉันจะแบ่งเป็นสองส่วน เธอพกไว้ 160 ลูก ส่วนฉัน 20 ลูก”
"The part of the explosives that can be mixed is 180 units. I will divide it into two parts: you carry 160 units, and I will take 20 units."

“เข้าใจแล้วค่ะ” วรัญญาพยักหน้ารับ
"I understand," Waranya nodded in agreement

“ส่วนหน้าที่ของเธอนะ วรัญญา คือเกาะอีตาวินเซนต์นี่ขึ้นไปบนฟ้าแล้วคอยใช้ระเบิดโจมตีจากด้านบนตอนที่ลอร์ดอินเฟอร์โน่วิ่งไล่ตามมานั่นแหละ แต่ถ้าหากหมอนี่บินไม่ได้เมื่อไหร่ให้เธอรีบกลับมารวมกลุ่มกับฉัน คอยหาทำเลเหมาะๆ โจมตีใส่เจ้าบอสนั่นต่อ เข้าใจมั้ย”
"Your role, Waranya, is to stay up in the sky above Itawinsent and use bombs to attack from above when Lord Inferno is chasing. But if that guy can't fly anymore, you need to quickly regroup with me and find a good spot to attack that boss. Do you understand?"

“ค่ะ”
"Yes."

“ดี” เมษายิ้มกว้าง “งั้นฉันขอตั้งชื่อทีมนายว่า ‘หน่วยต่อสู้อากาศยาน’ ก็แล้วกัน” พอได้ยินชื่อกลุ่มสุดพิลึกแล้ว คนฟังก็เหลือบมามองหน้ากันพลางกระตุกยิ้มขัน
"Good," Meesai smiled widely. "Then I'll name your team 'Air Defense Unit'." Upon hearing the bizarre group name, the listeners exchanged glances and couldn't help but chuckle

“ช่วงนี้ก็รักกันให้มากๆ ซะนะ เพราะพวกนายสองคนยังต้องทำงานด้วยกันอีกเยอะ อย่าลืมทำงานกันให้เป็นระบบล่ะ ไม่งั้นแผนจะล่มไม่เป็นท่าเอา” ประโยคต้นทำเอาสองร่างที่กำลังหัวเราะคิกคักพลันหยุดกึก รีบเบือนใบหน้าขึ้นสีก่ำหนีไปอีกทางทันที จนคนมองลอบยิ้มขัน ลากเสียงแซวต่ออย่างนึกสนุก
"During this time, love each other a lot, okay? Because you two still have to work together a lot. Don't forget to work systematically, or else the plan will fall apart." The initial sentence made the two figures, who were giggling, suddenly stop and quickly turn their faces away in embarrassment, causing the onlooker to smile and tease them playfully

“นี่คุณๆ ขา~ คิดไปถึงไหนกันแล้ว เมื่อกี้ดิฉันหมายถึงให้พวกคุณทั้งสองไว้ใจกันและกันให้มากที่สุดต่างหาก จะได้ทำงานออกมาได้ดีนะคะ ไม่ได้หมายถึงให้รักกันแบบอื่น~”
"Hey everyone~ Where are you all at in your thoughts? What I meant earlier was for both of you to trust each other as much as possible so that you can work well together, not to love each other in another way~"

“...ร...รู้แล้วค่ะ คุณเมษา!” วรัญญาแก้ต่างเสียงสั่น ผิดกับวิศนะที่ยังหน้าแดงไม่เลิก คนก่อกวนหลุดหัวเราะก๊ากอีกรอบ แล้วจึงส่งปืนพกคู่ อาวุธประจำกายไปให้วรัญญา
"...I... understand now, Ms. Mesa!" Waranya defended herself, her voice trembling, unlike Wisana, who still couldn't stop blushing. The troublemaker burst into laughter again before handing over the pair of pistols, her usual weapons, to Waranya.

“ส่วนผลึกเวทมนตร์อีก 1,100 ก้อนนั่นน่ะ ช่วยแบ่งมาผสมกับปืนนั่นสัก 100 ก้อนด้วยนะ ฉันจะเปลี่ยนอาวุธตัวเองให้เป็นธาตุน้ำด้วย จะได้โจมตีเจ้าบอสบ้านั่นได้แรงๆ”
"The other 1,100 magic crystals, please help divide and mix about 100 of them with that gun. I will change my weapon to the water element so I can attack that boss hard."

“ค่ะ” รับคำเสร็จ วรัญญาก็หยิบเอาปืนพกคู่สวยนั่นมาเข้าคิวรอผสมไอเท็มต่ออย่างขะมักเขม้น
"Yes," after finishing her response, Waranya eagerly picked up the beautiful pair of handguns to queue up for item mixing

“ส่วนอีกหนึ่งพันก้อนที่เหลือให้นายพกติดตัวเอาไว้ วินเซนต์”
"Another thousand pieces that you should carry with you, Vincent."

“ฉันเหรอ”
"Me?"

“ใช่ ไม่ต้องถามอะไรมาก ฉันบอกให้พกก็พก ...รับรองว่ามันต้องมีประโยชน์แน่ๆ เชื่อเถอะ” กล่าวตัดบทเสร็จ เมษาก็หยิบของออกมาจากหน้าต่างไอเท็มอีกชุดใหญ่
"Yes, no need to ask too much. I said to bring it, so just bring it... I guarantee it will definitely be useful, trust me." After finishing her statement, Maysa took out another large set of items from the item window.

“คราวนี้เราจะมาแบ่งไอเท็มที่จำเป็นกัน พยายามใช้อย่างประหยัดที่สุดนะ ฉันมีน้ำยาเบอร์เซิร์คอยู่ 5ขวด น้ำยาพิ๊กซี่อีก 14 ขวด แล้วก็ระเบิดแสงอีก 58 ลูก พวกน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตคงต้องตัดทิ้ง เพราะถ้าเราโดนโจมตีเข้าไปยังไงก็คงซี้แหงๆ อยู่แล้ว” คำปิดท้ายที่ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหยิบไอเท็มจำเป็นทั้งหลายไปตามสัดส่วนที่กำหนด
"This time we will divide the necessary items. Try to use them as sparingly as possible. I have 5 bottles of Berserk potion, 14 bottles of Pixie potion, and 58 flash bombs. We will have to cut out the health potions because if we get attacked, we will definitely be done for anyway." The closing words made everyone nod in agreement before they took the necessary items according to the specified proportions

“เอาล่ะ พอวรัญญาผสมไอเท็มเสร็จเมื่อไหร่ พวกเราก็เตรียมตัวลุยกันได้เลย” หัวหน้าทีมหันไปพยักหน้ากับวิศนะ “อย่าลืมนะว่าเรามีระยะเวลากับอาวุธที่จำกัด เพราะงั้นจะทำอะไรก็ต้องรีบหน่อย ...แล้วก็นายวินเซนต์”
"Alright, once Waranya finishes mixing the items, we can get ready to go." The team leader turned to nod at Wisana. "Don't forget that we have a limited time with the weapons, so we need to hurry... and you, Vincent."

“อะไร”
"What"

“มีอะไรอยู่ปล่อยออกมาให้หมด ไม่ต้องกั๊ก กุญแจแห่งชัยชนะของเราขึ้นอยู่กับนาย จำเอาไว้!”
"Let everything out, no need to hold back. The key to our victory depends on you. Remember that!"

จวนจะครบ 10 นาทีอยู่แล้ว...
It's almost been 10 minutes...

หมายถึงช่วงเวลาที่ลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้แต่เดินไปเดินมาอย่างเหงามือสุดขีด แสนจะไม่มีอะไรทำ มอนสเตอร์ในคราบมังกรพยายามควานหาเจ้าวิศนะตัวแสบแทบพลิกแผ่นดิน แต่ทว่ายิ่งเดินหาเท่าไหร่ก็ยิ่งเสียเวลาเปล่า นึกเจ็บแค้นในใจไม่น้อยเมื่อเริ่มตระหนักได้ว่าบางทีศัตรูคู่อาฆาตของมันอาจจะหนีหายไปไกลแล้วก็ได้ ตอนนี้มันก็เลยได้แต่เดินเหยียบผู้เล่นที่มาทำเควสถ่ายรูปจนแบนตายคาพื้นฆ่าเวลาไปพลางๆ อย่างเซ็งๆ
It refers to the time when Lord Inferno was just wandering around feeling extremely lonely, with nothing to do. The monster in the guise of a dragon tried to search for that troublesome Visana, almost turning the land upside down. However, the more it searched, the more time was wasted. It felt quite resentful when it began to realize that perhaps its sworn enemy had already fled far away. So now, it could only step on players who came to complete the photo quest, squashing them flat on the ground to kill time in a bored manner

วินาทีต่อมามันก็หุบปีกมังกรที่เคยสยายอยู่กลางหลังลงดังเดิม เพราะดูเหมือนจะไม่มีความจำเป็นต้องใช้เสียแล้ว
A moment later, it folded the dragon wings that had been spread out on its back down as before, as there seemed to be no need to use them anymore

ตูม!!!
Boom!!!

ในชั่วพริบตาร่างสามร่างก็พุ่งออกมาจากตัวตึกสูงพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกโชนขึ้นมาจากเบื้องหลัง ทันทีที่ภาพดังกล่าวแวบเข้าคลองจักษุ ลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็ส่งเสียงคำรามอย่างพอใจออกมาดังลั่นเลยทีเดียว
In the blink of an eye, three figures shot out from the tall building along with flames erupting from behind. As soon as the image flashed into view, Lord Inferno let out a loud, satisfied roar

โฮกกกกก~~~!!!
Hooooo~~~!!!

เสียงตะโกนกู่ก้องเรียกสายตาผู้เฝ้ามองทั้งสองคนบนยอดตึกสูงให้ขยับตัวมองไปยังด้านล่างทันที
The sound of a shout echoed, drawing the attention of the onlookers on top of the tall building to immediately look down

“พวกนั้นออกมาแล้ว!” วารีตะโกนออกมาเป็นคนแรก ประกายยินดีฉายชัดผ่านนัยน์ตาสีเขียวอ่อน
"They're coming out!" Wari shouted first, a spark of joy clearly shining through her light green eyes

“กะแล้วเชียว” ธาดากล่าวสั้นๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"I knew it," Thada said briefly with a smiling face

วิศนะบินออกมาพร้อมกับวรัญญาในอ้อมแขน ส่วนเมษาอาศัยความคล่องตัวเกาะขาข้างหนึ่งของเขาแน่น ทันทีที่ดวงตาคู่โตสังเกตเห็นปีศาจร่างยักษ์ก็ขยับมือฉวยแว่นตาทรงกลมอันเดิมมาสวมทันควัน
Visana flew out with Waranya in his arms, while Maisa, taking advantage of her agility, clung tightly to one of his legs.As soon as her big eyes spotted the giant demon, she quickly moved her hand to grab the same round glasses and put them on.

“แสกนเนอร์!” เสียงตะโกนตามมาติดๆ แล้วข้อมูลของศัตรูก็แสดงออกมาให้เห็น
"Scanner!" A voice shouted immediately, and the enemy's information appeared for all to see

ลอร์ดอินเฟอร์โน่
Lord Inferno

พลังชีวิต
Life force

14,263,786

สถานะ : เบอร์เซิร์คโหมด
Status: Berserk Mode

เป้าหมาย : ผู้เล่นวิศนะ
Goal : Vision player

บรรทัดสุดท้ายเรียกใบหน้าหวานให้กระตุกรอยยิ้มเหยียด ก่อนเอ่ยคำสั่งเฉียบขาด
The last line called the sweet face to break into a stretched smile before issuing a decisive command

“วินเซนต์ พอปล่อยฉันลงที่พื้นก็ดำเนินการตามแผนได้เลย!”
"Vincent, once you let me down on the ground, we can proceed with the plan!"

“เข้าใจแล้ว ...ระวังตัวด้วยนะ”
"Understood... be careful, okay?"

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะพี่ชาย” ทิ้งท้ายเสร็จ เมษาก็ปล่อยมือจากวิศนะ แล้วสไลด์ตัวไปกับยอดตึกจนสามารถโดดลงสู่พื้นได้สำเร็จ เธอเงยหน้าขึ้นขยิบตาเป็นสัญญาณให้ว่า ‘ได้เวลาสนุกกันแล้ว’ ซึ่งคนบินอยู่บนฟ้าก็พยักหน้ารับ พลางขยับยิ้มเผล่ทันที
"Take care of yourself first, big brother," Maysa said before letting go of Wis's hand and sliding down the building until she successfully jumped to the ground. She looked up and winked as a signal that 'it's time to have fun,' to which the person flying in the sky nodded in agreement and immediately broke into a smile

“เอาล่ะนะ วรัญญา” วิศนะกล่าวออกมาในที่สุด
"Alright then, Waranya," Wisana finally said

“ค่ะ!”
"Yes!"

ตูม!!
Boom!!

ชั่วพริบตาเปลวไฟเบื้องหลังชายหนุ่มก็ปะทุแรงขึ้นส่งผลให้ร่างสันทัดลอยเข้าไปหาลอร์ดอินเฟอร์โน่ด้วยความรวดเร็ว เป็นการกระทำที่อยู่เหนือความคาดคิดของปีศาจแดงจนร่างใหญ่ถึงกับผงะถอยวูบ
In the blink of an eye, the flames behind the young man erupted violently, causing his sturdy body to swiftly fly towards Lord Inferno, an action that took the red demon by surprise, making the large figure stagger back in shock

โฮกกกกก~~!!!
Hooooo!!!

มังกรเพลิงพยายามส่งเสียงกรรโชกข่มขวัญคู่ต่อสู้ ทว่าสิ่งนั้นไม่อาจทำให้ความตั้งใจของวิศนะเปลี่ยนไปได้ ดวงตาสีอำพันเพ่งมองศัตรูตรงหน้าแน่วนิ่ง ขณะเร่งความเร็วบินเข้าใส่ไม่ยั้ง จวบจนเมื่อจวนตัว ราชาปีศาจอัคคีถึงรับรู้ได้ว่าฝ่ายตรงข้ามพร้อมที่จะเอาจริงแล้ว สัญชาติญาณจึงสั่งให้โจมตีกลับก่อนที่จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ฝ่ามือใหญ่โตจึงเงื้อขึ้นตบร่างของวิศนะสุดแรง!
The fire dragon tried to roar menacingly at its opponent, but that could not change Visana's determination. His amber eyes fixed steadily on the enemy in front of him as he accelerated forward without hesitation. Just as he was about to reach him, the fire demon king sensed that the opponent was ready to get serious. Instinct commanded him to strike back before he found himself at a disadvantage, so his massive hand swung down to strike Visana with all its might!

ฟวับ!!!
Whoosh!!!

เสียงลมแหวกอากาศผ่านไปอย่างรุนแรง เพียงวิศนะบิดตัวเล็กน้อยก็ทำให้เจ้าอสูรเพลิงพลาดเป้าหมายได้อย่างง่ายดาย
The sound of the wind cutting through the air was intense; just a slight twist of the body was enough for the fire beast to easily miss its target

“ตอนนี้แหละ วรัญญา!” หญิงสาวไม่รอช้า ดีดสลักระเบิดน้ำแข็งในมือเหวี่ยงใส่บอสอินเฟอร์โน่ได้อย่างแม่นยำ
"Now it is, Waranya!" The young woman wasted no time, flicking the ice bomb in her hand and throwing it accurately at Boss Inferno

ตูม!!!
Boom!!!

38,590 !

ตัวเลขความเสียหายมหาศาลปรากฏขึ้นเมื่อสิ้นสุดการโจมตี เกราะน้ำแข็งเข้าคลอบคลุมร่างของมังกรไฟเรียกเสียงครางอย่างเจ็บปวด ไอเย็นจากของเหลวเกาะรอบตัวจนประสาทกล้ามเนื้อตามร่างกายด้านชาทำให้ความเร็วในการเคลื่อนไหวลดลงตามไปด้วย
The massive damage numbers appeared at the end of the attack. The ice armor enveloped the body of the fire dragon, eliciting a painful groan. The cold mist from the liquid clung around, numbing the muscles throughout the body and reducing movement speed as a result

“ยอดเลย มันติดสถานะแข็ง (Freeze) ด้วย!” เมษาที่ยืนอยู่บนพื้นตะโกนลั่นอย่างยินดีกับความสำเร็จดังกล่าว ก่อนเจ้าหล่อนจะเรียกปืนพกคู่ใจออกมาบ้าง
"Awesome! It's in a frozen state too!" Mae, who was standing on the ground, shouted joyfully at this achievement before she pulled out her trusty handgun

“ทีนี้ก็ตาฉันบ้างละนะ!”
"Now it's my turn!"

Drill Shot! <ทลายศิลา>
Drill Shot!

ไม่ปล่อยให้เสียเวลาแม้เพียงเสี้ยววินาที เมษายกปากกระบอกปืนขึ้นเล็งศัตรูจากระยะไกลแล้วลั่นไกจนเกิดเสียงดัง “ปัง!” พริบตาเดียวลำแสงสีเขียวอมฟ้าก็พุ่งตัวออกจากลำกล้องไปอย่างรุนแรงตรงเข้าทะลวงร่างของอินเฟอร์โน่เรียกเสียงโหยหวนอย่างเจ็บปวดให้ดังตามมา
Not wasting a moment, even a fraction of a second, in April raised the gun barrel, aimed at the enemy from a distance, and pulled the trigger, producing a loud "bang!" In an instant, a blue-green beam shot violently from the barrel, piercing through Inferno's body and eliciting a painful wail that followed

เช่นเดียวกับค่าความเสียหายมหาศาลที่ปรากฏขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน
Similarly to the enormous damages that appeared around the same time

98,500 !

“ว้าว ได้ผลมากกว่าที่คิดแฮะ” เมษายิ้มหวาน ขณะยกปืนของตัวเองมาเป่าควันออกดังฟู่~
"Wow, it worked better than I thought!" May said with a sweet smile as she lifted her gun to blow out the smoke with a puff~

โฮกกกกกกกกกกก~~~!!
Hoooooowwwwwww~~~!!

ลอร์ดอินเฟอร์โน่คำรามลั่นไปทั่วบริเวณ นัยน์ตาสีสดค่อยๆ หันกลับมาอาฆาตเมษาที่ริอาจวางแผนลอบกัดจากด้านหลัง ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่อย่างเดือดพล่าน ร่างมโหฬารขยับเกร็งแน่นครู่หนึ่งฉับพลันก็พลิกตัวสะบัดเกล็ดน้ำแข็งหนาชั้นออกเพื่อแก้สภาวะผิดปกติของตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วจึงหมุนตัวตั้งท่าจะตวัดมือทำร้ายร่างเล็กให้สลายไปในครั้งเดียว
Lord Inferno roared throughout the area, his bright eyes slowly turning back in vengeance towards May, who dared to plan a sneak attack from behind. He bared his fangs in a furious display, his massive body tensed for a moment before suddenly flipping over to shake off the thick layer of ice scales to quickly remedy his abnormal condition. He then spun around, preparing to strike with his hand to obliterate the small figure in one swift motion

“วินเซนต์ วรัญญา ตอนนี้ล่ะ!”
"Vincent Waranya, now!"

“รับทราบ!” เสียงตะโกนดังขึ้นจากอีกฟาก วิศนะรีบบินโฉบมาดักหน้าลอร์ดอินเฟอร์โน่ทำเอาการโจมตีเมื่อครู่หยุดชะงัก ระหว่างนี้วรัญญาก็โยนระเบิดน้ำแข็งในมือใส่เจ้ามังกรไฟอีกคำรบ!
"Understood!" a voice shouted from the other side. Visana quickly swooped down to intercept Lord Inferno, causing the previous attack to come to a halt. Meanwhile, Waranya threw another ice bomb at the fire dragon!

ตูม!!!
Boom!!!

35,841!

อสูรร้ายถึงกับผงะวูบ เมื่อโดนความเย็นเกาะตัวจนกลายเป็นเกราะน้ำแข็งขนาดย่อมเต็มบริเวณหน้า หากแต่รอบนี้มันสามารถสะบัดเกล็ดเยือกแข็งนั่นออกได้ในชั่วพริบตาโดยไม่ทิ้งสภาวะผิดปกติเหมือนคราวแรก แต่กลับเป็นการพิสูจน์ว่ากลยุทธ์ดึงความสนใจโดยทีมต่อสู้อากาศยานนั้นได้ผลชะงัดนัก!
The monstrous creature recoiled in shock when the cold clung to it, forming a small ice armor across its face. However, this time it was able to shake off the frozen scales in an instant without leaving any abnormal state like the first time. Instead, it proved that the strategy of distracting the creature by the aircraft combat team was highly effective!

ลอร์ดอินเฟอร์โน่เหมือนจะลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้มันเคยคิดจะโจมตีใส่เมษา มังกรไฟรีบเปลี่ยนเป้าหมายไปมุ่งเล่นงานวิศนะแทน
Lord Inferno seems to have forgotten that it had previously considered attacking Maysa. The Fire Dragon has shifted its target to focus on Visna instead

ฟวับ!
Whoosh!

“โว้ว~!” วิศนะร้องเสียหลง เมื่อหวิดจะหลบไม่พ้น “จินนี่ เธอช่วยดูระดับพลังงานของบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟ็คให้ด้วยนะ ถ้าระดับต่ำกว่า 2000 เมื่อไหร่รีบเตือนฉันด่วนจี๋เลยนะ สาวน้อย!”
"Wow~!" Wisana exclaimed in surprise when she almost couldn't dodge in time. "Ginny, please check the energy level of the butterfly effect for me. If it drops below 2000, make sure to warn me immediately, okay, little girl!"

“รับทราบค่ะ” จินนี่ขานตอบอย่างแข็งขัน พร้อมกับฉายข้อมูลดังกล่าวให้วิศนะเห็น
"Understood," Ginny replied enthusiastically, while presenting the information for Visana to see

บัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็ค
Butterfly effect

พลังงานคงเหลือ
Remaining energy

52,936

“เหลือแค่ห้าหมื่นกว่าๆ เองหรือเนี่ย!”
"Is it really just over fifty thousand?"

พอวิศนะเห็นตัวเลขที่ลดลงฮวบฮาบแล้วก็ใจหายวูบ นี่เขาจะถ่วงเวลาบินอยู่บนฟ้าได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้
When Wisana saw the numbers drop sharply, his heart sank. He didn't know how much longer he could delay flying in the sky

“วินเซนต์!”
"Vincent!"

“หือ...เฮ้ย!”
"Huh... Hey!"

ฟวับ!!
Whoosh!!

เพราะมัวแต่วิเคราะห์พลังงานจนเพลิน วิศนะจึงเกือบหลบการตวัดหางฟาดใส่ของลอร์ดอินเฟอร์โน่ไม่ทัน โชคยังดีที่ว่าเขาเอี้ยวตัวหลบได้ด้วยสัญชาตญาณเกินมนุษย์ได้ แม้จะทุลักทุเลเต็มทน
Because he was so engrossed in analyzing energy, Wisana almost failed to dodge Lord Inferno's tail swipe. Fortunately, he instinctively managed to evade it with superhuman reflexes, even though it was quite a struggle

“อย่าอยู่เฉยๆ สิยะ อีตาบ้า! ขืนนายตายขึ้นมาก็หายนะงอกทั้งทีมเลยนะยะ” เมษาตะโกนด่าแว๊ดๆ เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้
"Don't just stand there, you crazy fool! If you die, the whole team is doomed!" Maysa shouted angrily, not knowing how many times she had done so that day

“ขอโทษๆ ...ก็กำลังคำนวณเรื่องพลังงานของผ้าผันคอที่เหลืออยู่อ่ะ”
"Sorry, sorry... I'm just calculating the energy of the remaining neck scarf."

“ไม่ต้องคำนงคำนวณมันแล้ว! อย่างนายมันเป็นพวกใช้แรงมากกว่าสมอง ไม่ต้องเสียเวลาคิดให้เมื่อยตุ้มหรอก อยากทำอะไรก็ทำไปเลยอีตาบ้า!”
"Don't overthink it anymore! Someone like you relies more on brute force than brains. No need to waste time thinking and tiring yourself out. Just do whatever you want, you crazy fool!"

“อุ๊...ด่าได้แสบมาก” คำวิเคราะห์ตรงเผงทำเอาใบหน้าคมบิดเบี้ยวไปครู่หนึ่ง ครั้นพอเหลือบไปสบเข้ากับใบหน้าของวรัญญาที่ขยับรอยยิ้มบางเบามาให้ เจ้าตัวจึงค่อยแค่นหัวเราะหึ
"Wow... that was a really sharp insult." The direct analysis made her sharp face twist for a moment. When she caught a glimpse of Waranya's face, which had a faint smile, she let out a small, amused snicker.

“เออ เอาไงเอากันวะ!” พอตัดสินใจได้ หน่วยต่อสู้ภาคอากาศยานก็เริ่มต้นวาดลวดลายด้วยการบินแบบผาดโผน ทว่ากลับพลิ้วหลบการโจมตีของลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้อย่างสวยงามทุกครั้งไป ส่วนวรัญญายังคงสร้างผลงานในการโยนระเบิดใส่เจ้ามังกรแดงได้อย่างแม่นยำ
"Well, what should we do!" Once a decision was made, the air combat unit began to perform acrobatic maneuvers, elegantly dodging Lord Inferno's attacks every time. Meanwhile, Waranya continued to excel at accurately throwing bombs at the red dragon

จนถึงตอนนี้ หน่วยโจมตีกลางอากาศสร้างความเสียหายให้ลอร์ดอินเฟอร์โน่ไปได้แล้วกว่าสองแสนหน่วย!
So far, the airstrike unit has inflicted over two hundred thousand units of damage to Lord Inferno!

ทีมภาคพื้นดินอย่างเมษาเองก็ใช้ย่อย!
The ground team like Maysa also uses it for digestion!

ร่างบางอาศัยจังหวะที่เจ้าบอสตัวใหญ่เผลอกราดกระสุนยิงจากด้านหลังได้อย่างเจ็บแสบเป็นที่สุด หากปีศาจนั่นคิดจะโจมตีใส่เธอเมื่อใด วิศนะก็จะบินพรวดมาเรียกความสนใจจากมอนสเตอร์เถื่อนตัวนี้ได้กวนอารมณ์ทุกครั้ง เพราะแต่ละทีเจ้าหมอนี่ก็ปรากฏตัวพร้อมสาดระเบิดเยือกแข็งเข้าใส่ที่ใบหน้าคล้ายมังกรเป็นชุด จนมันทนรำคาญไม่ไหวต้องหันกลับไปเล่นงานไอ้แมลงวันปีกไหม้นี่ทุกคราวไป!
The slender figure took advantage of the moment when the big boss was distracted, shooting from behind with a sharp sting. Whenever that monster thought of attacking her, Visana would swoop in to grab the attention of this unruly monster, irritating it every time. Each time, this guy would appear, showering icy explosions at its dragon-like face, until it could no longer tolerate the annoyance and had to turn back to deal with this pesky moth!

ด้วยระบบการรบอย่างมีจังหวะนี้เองทำให้พวกเขาสามารถโจมตีได้อย่างต่อเนื่อง เมษาที่อยู่พื้นราบคอยหาเวลาสวนกลับได้อย่างงดงาม เมื่อใดที่อินเฟอร์โน่ถอนความสนใจจากเธอ ร่างปราดเปรียวก็รีบเปลี่ยนตำแหน่งยืนของตัวเองแล้วระดมยิงใส่ด้านหลังบอสมังกรโดยไม่พลาดเป้าเลยสักนัด
With this rhythmic combat system, they were able to launch continuous attacks. The agile April, who was on the ground, waited for the perfect moment to counterattack beautifully. Whenever Inferno diverted his attention from her, she quickly changed her position and unleashed a barrage of shots at the back of the dragon boss, hitting every target without missing a single shot

วีธีนี้นอกจากจะทำให้บอสตัวนั้นจับตำแหน่งเธอไม่ได้แล้ว ยังลดโอกาสที่จะถูกโจมตีสวนกลับได้กว่า 90 % อีกต่างหาก!
This method not only prevents that boss from locating her, but also reduces the chance of being counterattacked by over 90%!

จริงอยู่ แม้เธอจะไม่ได้ใช้ Drill Short เช่นเดียวกับครั้งแรก เนื่องจากต้องเสียเวลาดีเลย์กว่า 2 นาทีกว่าจะยิงนัดต่อไปได้ แต่การโจมตีรัวเร็วเข้าไปยังจุดตายนั่นก็ยังเรียกความเสียหายจากลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้กว่าสี่แสนเข้าไปแล้ว!
It's true that even though she didn't use Drill Short like the first time, due to a delay of over 2 minutes before she could shoot the next shot, the rapid attacks on the death point still dealt over four hundred thousand damage to Lord Inferno!

“ยอดเยี่ยมมาก” ธาดาซึ่งดูการต่อสู้อยู่ตลอดเอ่ยปากชมในที่สุด
"Very impressive," Thada, who had been watching the fight the whole time, finally praised

“ใช่ พวกนี้ทำได้ดีมากเลยนะคะ” สาวน้อยผมสีน้ำตาลที่ยืนเคียงข้างเองก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชม “แต่พวกเขาโจมตีรุนแรงแบบนั้นได้ยังไงกันคะ พี่ดา ดูจากเครื่องสวมใส่แล้ว คนพวกนั้นไม่น่าจะมีเลเวลสูงถึง 150 ได้เลยนี่นา ทั้งที่มีกฎเรื่องความต่างชั้นของเลเวลอยู่แท้ๆ ทำไมยังสามารถโจมตีได้มากขนาดนั้นอีก”
"Yes, they did really well," the brown-haired girl standing next to me couldn't help but compliment. "But how could they attack so fiercely? Looking at their gear, those people shouldn't have a level as high as 150. Even with the rules about level differences, how could they still attack so much?"

“น้ำยาแมกทีเรีย”
"Magnesium solution"

คำสรุปสั้น เรียกดวงตาสีเขียวคู่สวยให้เบิกกว้าง
A brief summary calls the beautiful pair of green eyes to widen

“จริงด้วย น้ำยาเพิ่มพลังการโจมตีให้มากขึ้นเป็นสองเท่า” เธอรำพึง “มิน่าล่ะหัวหมอใช้ได้เลยนะเนี่ย”
"That's true. The potion doubles the attack power," she mused. "No wonder it's so clever."

“ไม่แค่นั้นนะ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยต่อเนิบๆ “คนพวกนั้นเปลี่ยนไอเท็มทุกชนิดให้กลายเป็นธาตุน้ำทั้งหมด ตั้งแต่ระเบิดยันลูกกระสุนปืน การโจมตีจึงกลายเป็นคูณสี่ไปโดยปริยาย”
"Not only that," the deep voice continued slowly, "those people turned every type of item into water elements, from explosives to bullets, so the attacks automatically became quadrupled."

“นั่นสินะคะ หากโจมตีด้วยธาตุที่ได้เปรียบก็จะเพิ่มความเสียหายได้อีกสองเท่าด้วย” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าทึ่งๆ
"That's right. If you attack with an advantageous element, it will double the damage," the young woman said with a look of amazement

“นอกจากนี้ พวกเขายังอาศัยข้อได้เปรียบอีกเรื่องนั่นก็คือสกิลเบอร์เซิร์คของลอร์ดอินเฟอร์โน่เองนั่นแหละ”
"Additionally, they also take advantage of another aspect, which is Lord Inferno's Berserk skill itself."

“สกิลเบอร์เซิร์ค” วารีทวนคำเสียงสูง
"Berserk Skill" Water repeats the high-pitched sound

“ใช่ มันจะเป็นสกิลที่ทำให้พลังโจมตีของลอร์ดอินเฟอร์โน่เพิ่มสูงขึ้นอีก 50% แต่กลับชี้เฉพาะให้มันเพ่งเล็งไปที่ผู้เล่นเพียงแค่คนเดียว และทำให้พลังป้องกันของมันลดลงมาอีก 2 เท่าด้วยน่ะสิ”
"Yes, it will be a skill that increases Lord Inferno's attack power by another 50%, but it specifically targets only one player and reduces its defense by half as well."

“...งั้นก็หมายความว่า”
"...then that means"

“ใช่ แทนที่จะดี สกิลนี้กลับสร้างผลบวกให้เพลย์เยอร์กลุ่มนั้นสามารถโจมตีได้แรงขึ้นทวีคูนขนาดนั้นยังไงล่ะ นั่นล่ะคือสาเหตุที่พวกเขาสามารถโจมตีบอสที่มีเลเวลสูงกว่าตัวเองได้แบบสบายๆ เรียบว่าลบกฏข้อได้เปรียบของกฏการต่างชั้นจากเลเวลได้จนหมดสิ้น และยังเปลี่ยนมันให้กลายเป็นข้อได้เปรียบอีกต่างหาก”
"Yes, instead of being good, this skill actually creates a positive effect that allows that group of players to attack much harder. That's how they can easily attack bosses that are at a higher level than themselves. It's as if they completely negate the advantage rules of different levels and even turn it into an advantage."

“ว้าว” หญิงสาวลากเสียงพร้อมรอยยิ้มหวาน
"Wow," the young woman elongated her voice with a sweet smile

“ยุทธวิธีที่พวกเขาใช้ เป็นการโจมตีขนาบซ้ายขวา รุกก่อนแล้วค่อยถอย ใช้ผู้เล่นคนหนึ่งเป็นตัวล่อแล้วสลับฉากให้อีกคนเข้าโจมตีผลัดกันไปมาแบบนี้เรื่อยๆ ...แถมเจ้าตัวล่อนั่นก็ไวเหลือเชื่อเสียด้วย”
"The tactics they used involved flanking attacks, advancing first and then retreating, using one player as a decoy while alternating with another to attack back and forth like this continuously... and that decoy was incredibly fast too."

“ฮิตแอนด์อเวย์ (Hit & Away) สินะคะ เป็นรูปแบบการต่อสู้ที่ต้องอาศัยทีมเวิร์คมากจริงๆ ถึงจะทำได้”
"Hit & Away, right? It's a fighting style that really requires a lot of teamwork to succeed."

“ใช่ แถมพวกนั้นยังใช้น้ำยาเบอร์เซิร์คเพื่อลดเวลาในการใช้สกิลลงไป 60 ต่อ 1 อีก ทำให้สกิลที่ต้องใช้เวลาในการร่ายเวทนานๆ จากสองหรือสามนาทีให้สั้นลงเหลือแค่สองหรือสามวินาทีเท่านั้น...คนคิดแผนการขึ้นมาได้เนี่ยหมดจดมากจริงๆ” ถึงตรงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาของจีเอ็มหนุ่มก็ปรากฏรอยยิ้มเย็นเยียบ
"Yes, and they also use Berserk potions to reduce the skill casting time to 60 to 1, making skills that normally take two or three minutes to cast shortened to just two or three seconds... The person who came up with this plan is really brilliant." At this point, the handsome face of the young GM showed a chilling smile.

“เอ๋ แต่น้ำยาเบอร์เซิร์คนั่นก็จะทำให้พลังป้องกันของผู้เล่นลดลงไปครึ่งหนึ่งเลยไม่ใช่เหรอคะ”
"Hey, but that Berserk potion will reduce the player's defense power by half, right?"

“พวกเขาคงคิดว่าต่อให้พลังป้องกันจะมากน้อยขนาดไหน หากโดนโจมตีเข้าไปตรงๆ ก็คงมีค่าเท่ากันนั่นแหละ พวกเขาก็เลยกล้าที่จะเสี่ยงยังไงล่ะ”
"They probably think that no matter how strong the defense is, if they get hit directly, it will have the same value anyway. That's why they dare to take the risk."

ยิ่งฟังคำอธิบาย ใบหน้าสะสวยของวารีก็ยิ่งแย้มรอยยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาสีมรกตเปล่งประกายระยับ นึกตื่นเต้นกับภาพการต่อสู้เบื้องหน้าเสียเต็มประดา
The more she listened to the explanation, the more the beautiful face of Wari broke into a wide smile. Her emerald eyes sparkled with excitement as she imagined the battle before her

ใช่แล้ว เธอไม่เคยเห็นใครต่อสู้ที่ไหนบ้าระห่ำขนาดนี้มาก่อน ดูจากรูปแบบการต่อสู้แล้ว เธอกล้าการันตีได้เลยว่าพลังชีวิตของเพลย์เยอร์กลุ่มนั้นคงน้อยมากถึงขนาดโดนโจมตีหนเดียวคงได้หายไปโผล่ที่โรงพยาบาลแน่ๆ
Yes, she has never seen anyone fight so recklessly before. Judging by the fighting style, she can confidently guarantee that the life force of that group of players must be so low that a single attack would surely send them to the hospital

ที่น่าประทับใจก็คือ แผนการของคนพวกนี้ช่างยอดเยี่ยมสุดๆ
What is impressive is that these people's plan is absolutely excellent

คนที่วางแผนแบบนี้ขึ้นมาได้ ...ต้องเป็นสุดยอดอัจฉริยะจริงๆ
The person who came up with this plan must be a true genius.

“สงสัยบอสของพี่จะไม่เป็นหมันแล้วล่ะค่ะ ยินดีด้วยนะคะที่มันจะไม่โดนแบนข้อหาเถื่อนเกินไปอย่างที่พี่กังวลแล้ว” วารีเปรยกลั้วหัวเราะ ขณะยกมือขึ้นตบไหล่ธาดาดังปุ๊ๆ ทว่าจีเอ็มหนุ่มกลับไม่กล่าวสิ่งใดกลับมา นัยน์ตาคมกล้ายังคงเพ่งมองภาพเบื้องหน้าอย่างพินิจ จนสุดท้าย...ก็ถอนใจยาวออกมาเฮือกใหญ่
"I suspect your boss is no longer infertile. Congratulations that it won't be banned for being too illegal as you were worried," Wari said with a laugh while patting Thada's shoulder with a light slap. However, the young GM said nothing in response, his sharp eyes still focused intently on the scene before him, until finally... he let out a long sigh.

“ยังหรอกน้ำ พี่บอกเราไปแล้วใช่มั้ยว่าบอสตัวนี้น่ะ ยิ่งใกล้ตายมันก็ยิ่งเก่ง” สิ้นคำ ร่างสูงก็เรียกหน้าต่างข้อมูลขึ้นมา “ดูเหมือนพลังชีวิตจะลดลงไปเหลือแค่ 12 ล้านแล้ว อีกครู่เดียวเท่านั้น...คอยดูให้ดีเถอะ”
"Not yet, water. I already told you that this boss gets stronger the closer it is to death." With that, the tall figure called up the information window. "It seems the life force has dropped to just 12 million now. Just a little longer... keep a close watch."

ทันทีที่ธาดาพูดจบ ลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็ส่งเสียงคำรามออกมาลั่นจนผืนดินสั่นสะเทือนไปหมด ที่น่ากลัวก็คือเสียงร้องนั้นฟังดูดังมากกว่าทุกคราว ร่างคล้ายมังกรขดตัวอยู่ในนั่งที่วิศนะคุ้นตาและเข้าใจดีว่าราชาปีศาจอัคคีตัวนี้กำลังคิดจะทำอะไร
As soon as Thada finished speaking, Lord Inferno let out a roar that shook the ground. What was frightening was that the roar sounded louder than ever. A dragon-like figure coiled in a familiar seat, and Visna understood well what this fire demon king was planning to do

“มันจะบินแล้ว!” ชายหนุ่มตะโกนออกมา มือปืนสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นพลางชักมือเปลี่ยนกระสุนในแม็กกาซีนด้วยความรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวเท่านั้นปีกขนาดใหญ่ของลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็แผ่สยายออกมากว้าง พร้อมกับดวงตาสีแดงฉานดุจเลือดจะเบิกโพลงจ้องมองศัตรูคู่อาฆาตเขม็ง!
"It's going to fly!" the young man shouted. The female gunman pressed her lips tightly together while quickly changing the bullets in the magazine. In the blink of an eye, the large wings of Lord Inferno spread wide, and his blood-red eyes stared fiercely at his sworn enemy!

“ฉันไม่ยอมให้แกบินขึ้นไปหรอกน่า!” เมษาร้องสุดเสียง พลางกระชับอาวุธทั้งคู่ให้อยู่ในท่าเตรียมพร้อม
"I won't let you fly up there!" Maysa shouted at the top of her lungs while tightening both weapons into a ready position

Lock Shot!! <กระสุนพันธนาการ>
Lock Shot!!

กระสุนลำแสงสีขาวพุ่งตรงเข้าใส่ลอร์ดอินเฟอร์โน่ก่อนที่มันจะกระโดดขึ้นไปบนฟ้าได้ทัน ชั่ววินาทีนั้นสายเรืองแสงจากปืนของเมษาก็พุ่งไปม้วนรอบร่างมหึมานั้นเอาไว้ ก่อนจะแปรสภาพกลายเป็นโซ่ขนาดใหญ่ที่พันอยู่รอบตัวจนมันไม่สามารถกระดิกไปไหนได้เลย
A white beam of light shot straight at Lord Inferno just before it could jump into the sky. In that instant, the glowing line from Mesa's gun wrapped around that massive figure, transforming into a large chain that bound it so tightly that it couldn't move at all

“นี่แหละนาทีทอง วินเซนต์ วรัญญา โจมตีใส่มันไม่ต้องยั้งมือเลย!” เมษาตะโกนก้อง พลางเล็งปากกระบอกปืนยิงกราดเข้าใส่ศัตรูที่ถูกพันธนาการไว้เป็นชุด
"This is the golden moment! Vincent Waranya attacks without holding back!" Meesa shouted loudly while aiming the gun to fire at the enemies who were bound together

“ดริล ช็อต!”
"Drill shot!"

102,850 !

และแล้วกระสุนทำลายที่มีอานุภาพรุนแรงที่สุดของเมษาก็พุ่งทะลวงผ่านร่างของคู่ต่อสู้เรียกเสียงหวีดร้องโหยหวนให้ดังไปทั่วบริเวณจนผืนดินสั่นสะเทือน เช่นเดียวกับวิศนะที่บินโฉบเข้าไปใกล้ แล้วส่งสัญญาณให้วรัญญาขว้างระเบิดใส่ไม่เลี้ยงต่ออีกชุดใหญ่
And then the most powerful destructive bullet of April pierced through the body of the opponent, causing a wailing scream to echo throughout the area, shaking the ground. Similarly, the drone swooped in close and signaled for Waranya to throw another large set of grenades without hesitation

โฮกกกกกกกกกกกกก~!!!
Hoooooook!!!

อสูรไฟได้แต่กรีดร้องพลางดิ้นไปมาอย่างอับจนหนทาง เนื่องด้วยสายโซ่ที่กำลังรัดรอบตัวนอกจากทำให้มันไม่สามารถบินหนีขึ้นฟ้าได้แล้ว ยังลดพลังป้องกันของมันลงไปอีก 5% ด้วย
The fire demon could only scream while thrashing about in desperation, as the chains wrapping around it not only prevented it from flying away but also reduced its defense power by 5%

ตอนนี้พลังชีวิตของมันจึงเหลือเพียงแค่ 8 ล้านได้อย่างน่าใจหาย
Its life force now stands at a mere 8 million, which is quite alarming

“อีแบบนี้ก็ง่ายแล้วล่ะ เมย์!” วิศนะส่งเสียงลงมาจากบนฟ้า
"This is easy like this, May!" Wisana called down from the sky

“อย่าเพิ่งประมาทนะ บอสระดับนี้มันต้องมีทีเด็ดแน่ อย่าเพิ่งคิดว่าอะไรมันจะจบง่ายๆ แล้วเวทมนตร์นี่ก็มีฤทธิ์อยู่ได้แค่ 5 นาทีเท่านั้น ระวังหน่อยล่ะ!” เมษากล่าวกำชับเสียงแข็ง
"Don't underestimate it yet. A boss of this level must have some tricks up its sleeve. Don't think that everything will end easily, and this magic only lasts for 5 minutes. Be careful!" Maysa said firmly

โฮกกกกกกกกกกกกก~!!!
Hoooooook!!!

พูดไม่ทันขาดคำ ระหว่างที่เมษากำลังง่วนอยู่กับการเปลี่ยนแม็กกาซีนอีกรอบ เสียงคำรามของลอร์ดอินเฟอร์โน่ก็ดังกึกก้องอย่างรุนแรงและดุดันมากกว่าที่เคย บานหน้าต่างตามตึกสูงใหญ่หลายชั้นสั่นไหวจนแตกกระจายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แล้วจะนับประสาอะไรกับผู้เล่นทั้งสามที่ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างเพื่อยกมือขึ้นปิดหู
Before she could finish her sentence, as Meisa was busy changing the magazine again, the roar of Lord Inferno echoed loudly and fiercely more than ever. The windows of the tall buildings shook and shattered into tiny pieces, and what could be said about the three players who had to stop everything they were doing to cover their ears?

“โอ๊ย แสบแก้วหูว้อย คิดจะทำบ้าอะไรของแกวะ!” วิศนะสบถพรืดออกมาอย่างหงุดหงิด
"Ouch, my eardrum hurts! What the hell are you thinking of doing?" Wisana exclaimed irritably

ครู่ต่อมา พื้นดินที่เมษาเคยยืนอยู่ก็เริ่มสั่นสะเทือนรุนแรงจนไอร้อนโดยรอบพุ่งประทุขึ้นมาตามรอยปริแตกของซอกหิน หินหนืดเหลวสีเข้มค่อยๆ ลอยปริ่มขึ้นจนทั่วบริเวณทำให้ร่างเล็กจำต้องกระโดดขึ้นตึกไปหาที่สูงๆ หลบภัยโดยเร็ว
Moments later, the ground where Mesa had once stood began to shake violently, causing the surrounding heat to erupt along the cracks in the rocks. Dark, molten rock slowly rose up, filling the area, forcing the small figure to jump up to a building to find higher ground for safety quickly

“วุ้ย! อะไรของแกนักหนายะ ไอ้บอสบ้า แกนี่มันโหดไม่บันยะบันยังเลยจริงๆ” สาวน้อยโมโหจนแก้มป่อง พอได้ทีปากก่นด่ามอนสเตอร์ตรงหน้าสารพัดหลังจากปีนขึ้นไปอยู่บนดาดฟ้าของตึกสูงสามชั้นได้เรียบร้อย
"Ugh! What the hell is wrong with you, you crazy boss? You're really ruthless!" The little girl was so angry her cheeks puffed up, and she took the opportunity to curse at the monster in front of her after successfully climbing up to the rooftop of the three-story building

“คุณวินเซนต์คะ นี่มันกำลังจะเกิดอะไรขึ้น” วรัญญาเอ่ยถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
"Mr. Vincent, what's going to happen?" Waranya asked with a look of panic

“ไม่รู้เหมือนกัน เกาะผมเอาไว้แน่นๆ ก็แล้วกันนะ” วิศนะตอบอย่างระแวดระวัง ยิ่งเมื่อมองลงมาจากที่สูงแล้วยิ่งสังเกตได้ชัดว่าพื้นที่โดยรอบเริ่มเปลี่ยนแปรไปทีละนิด เหล่าผู้เล่นหลายคนที่ซุ่มดูอยู่ละแวกนี้เริ่มจะปีนป่ายขึ้นหาที่กำบังกันหมดแล้ว
"I don't know either. Just hold on tight, okay?" Wisana replied cautiously. The higher he looked down, the more he noticed that the surrounding area was gradually changing. Many players who had been lurking in this vicinity were starting to climb up to find cover

“ชิชะ! ไอ้พวกนี้ ตอนเราสู้กันแทบเป็นแทบตายกลับทำเควสถ่ายรูปกันสนุกเลยนะ แอบถ่ายได้เนียนหยั่งกับพวกปาปารัสซี่เลยฟ่ะ” คำบ่นกระปอดกระแปดเรียกเสียงหัวเราะคิกให้ดังมาจากร่างบอบบางในอ้อมแขน ให้ตาย...เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแท้ๆ คนคนนี้ยังจะพูดจากวนประสาทออกมาได้อีก
"Geez! These guys, when we were fighting to the death, they were having fun taking pictures for a quest. They managed to sneakily snap shots like a bunch of paparazzi!" The grumbling words elicited a giggle from the delicate figure in his arms. Seriously... even in a life-or-death situation, this person can still annoy me with their chatter.

หากแต่ไม่นานนักหรอกที่จะมีเสียงจากจินนี่ดังขึ้นมาในแบบที่ทำให้วิศนะต้องชะงักงันไป
But it won't be long before a voice from Ginny rises in a way that makes Visana pause

“ลอร์ดอินเฟอร์โน่ทำการเรียกลูกน้อง โนวา <Nova> ออกมา ขอแนะนำให้หนีเพราะระดับความสามารถต่างกันเกินไป”
"Lord Inferno summoned his subordinate Nova and advised him to flee because their skill levels were too different."

คำกล่าวที่ว่าทำเอาใบหน้าคมถึงกับซีดเผือด เหงื่อกาฬแตกพลั่กทันที เมื่อเห็นว่าก้อนหินหนืดคล้ายแม็กม่าเหนือพื้นดินค่อยๆ รวมตัวกันจนกลายเป็นลูกไฟกลมๆ แต่มีขนาดใหญ่กว่าลูกบอลมากโข ของเหลวเพลิงนั้นแย้มปากกับดวงตาคล้ายปีศาจออกมาอย่างน่ากลัว
The statement made his sharp face turn pale, and cold sweat broke out immediately when he saw a viscous rock resembling magma slowly gathering above the ground, transforming into a large round fireball, much bigger than a regular ball. The fiery liquid opened its mouth and eyes, resembling a terrifying demon

“โอ้ยตาย! จะอะไรกันนักหนาวะเนี่ย”
"Oh my! What's all this fuss about?"

วินาทีถัดมา ลูกไฟดังกล่าวซึ่งมีจำนวนมากกว่า 20 ลูกต่างพากันอ้าปากประสานเสียงร้องแหลมปรี๊ด ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่วิศนะที่กำลังลอยอยู่บนฟ้าอย่างพร้อมเพรียงกัน!
The next second, the fireballs, numbering more than 20, all opened their mouths in unison, letting out a high-pitched scream, before simultaneously launching themselves at Wisana, who was floating in the sky!

“ลอร์ดอินเฟอร์โน่คงสั่งให้พวกมันเล่นงานคุณวินเซนต์แน่เลยค่ะ รีบหนีเร็ว!”
"Lord Inferno must have ordered them to attack you, Vincent! Hurry and run!"

“ไม่ต้องรอให้บอก ก็กะจะทำแบบนั้นอยู่แล้วครับ!”
"You don't have to wait for me to say it; I was already planning to do that!"

ร่างสูงรีบพุ่งตัวหนีจากจุดเดิมด้วยความเร็วสูงสุด เปลวไฟเบื้องหลังโหมแรงเสียจนควันขึ้น หากวัดกันจริงๆ ตอนนี้ร่างของเขากำลังบินอยู่ด้วยความเร็ว 180 กม./ ชั่วโมง เข้าไปแล้ว!
The tall figure quickly darted away from the original spot at maximum speed. The flames behind him roared fiercely, sending up smoke. If measured accurately, his body was now flying at a speed of 180 km/h!

“อย่าให้โดนนะ วินเซนต์ ถ้านายพลาดล่ะก็ตายแน่!” เสียงตะโกนของเมษาดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเหล่าโนวาต่างพุ่งตัวเข้าใส่คู่หูของเธอได้อย่างน่าขนลุก แถมความเร็วของมันดูจะเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด เพราะตอนนี้ลูกบอลไฟเหล่านั้นจวนเจียนจะไล่ร่างสัดทัดข้างหน้าทันอยู่แล้ว!
"Don't let it hit you, Vincent! If you mess up, you're definitely dead!" Maesa's voice shouted out when she saw the Novas lunging at her partner in a chilling manner. Moreover, their speed was clearly superior, as those fireballs were about to catch up with the figure in front!

“คุณวินเซนต์บินนิ่งๆ หน่อยค่ะ เดี๋ยวฉันจะลองปาระเบิดใส่พวกมันดู!” สิ้นคำ วรัญญาก็ดีดสลักระเบิดออก ก่อนจะขว้างวัตถุในมือไปด้านหลังสุดแรง
"Mr. Vincent, please stay still for a moment. I'm going to try throwing a bomb at them!" After finishing her sentence, Waranya pulled the pin from the bomb before throwing the object behind her with all her strength

ลูกระเบิดสีเข้มม้วนปลิวอยู่กลางอากาศด้วยทิศทางชนิดที่เรียกว่าเข้าเป้าเป๊ะ! ทว่าเหล่าลูกไฟพวกนั้นกลับกลิ้งม้วนหนีได้อย่างหน้าตาเฉยเล่นเอาระเบิดเยือกแข็งสลายกลายเป็นเพียงสายลมเปล่าๆ วูบหนึ่งเท่านั้น
The dark-colored bomb rolled through the air with a precise trajectory, hitting the target perfectly! However, those fireballs rolled away nonchalantly, causing the frozen bomb to dissolve into nothing but a fleeting breeze

“มันหลบได้!” เสียงเล็กตะโกนอย่างตื่นตระหนก
"It can dodge!" the small voice shouted in panic

“ไม่ต้องโจมตีแล้วครับ ผมจะบินล่อให้มันไปชนกับตึกจนตายไปเอง!” วิศนะตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว
"No need to attack anymore! I will fly and lure it to crash into the building until it dies on its own!" Wisana made his decision quickly

“จินนี่ไม่แนะนำให้ทำแบบนั้นค่ะ เพราะตอนนี้พลังงานของบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟ็คเหลืออยู่ไม่มากพอที่จะให้นายท่านทำแบบนั้นค่ะ!”
"Jinny does not recommend doing that because right now the energy of the butterfly effect is not enough for you to do that!"

พอคอมพิวเตอร์ส่วนตัวส่งเสียงเตือนจบ ชายหนุ่มก็ได้แต่ขบกรามกรอด ในช่วงจังหวะที่เขากำลังบินช้าลงนั้นเอง ลูกไฟโนวาดวงหนึ่งก็บินเข้ามาปาดหน้าเขาได้ พอก้อนกลมคล้ายลูกบอลปรากฏขึ้นเบื้องหน้า วิศนะก็ชะงักนิ่ง เบรกตัวแทบไม่ทัน
As soon as the personal computer emitted a warning sound, the young man could only grit his teeth. At the moment he was slowing down, a nova fireball flew in front of him. When the round object resembling a ball appeared before him, Visana froze, barely managing to brake in time

กี๊~!!
Kii~!!

มันร้องเสียงแหลม...
It screams in a high-pitched voice...

พริบตาร่างที่สร้างขึ้นมาจากเปลวไฟก็ค่อยๆ พองตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้วิศนะพอจะรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังทำอะไรอยู่!
In an instant, the figure made of flames began to swell rapidly. A certain intuition made Visna aware of what the opponent was doing!

“ระวังนะ วรัญญา มันจะระเบิดตัวเอง!” สิ้นเสียง มือใหญ่ก็คว้าร่างบอบบางเข้ามากอดแน่น ก่อนตัดสินใจสลายพลังปีกมารอัคคีของตัวเองออกดังพรึบ!
"Be careful, Waranya! It’s going to explode!" As soon as the voice finished, a large hand grabbed the fragile body and pulled it into a tight embrace before deciding to release his own fiery demon wings with a loud whoosh!

ตูม!!!
Boom!!!

เปลวเพลิงวงใหญ่พุ่งตรงเข้าล้อมรอบร่างของวิศนะในเสี้ยววินาที หากแต่ความสามารถของบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟ็คได้ช่วยชีวิตของเขาเอาไว้อย่างฉิวเฉียดเป็นที่สุด ผ้าพันคอสีแดงดูดซับแรงระเบิดนั่นและแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นพลังงานขับเคลื่อนในพริบตา
A large flame shot directly around Visana's body in an instant, but the ability of the butterfly effect saved his life by a hair's breadth. The red scarf absorbed the force of the explosion and transformed it into driving energy in the blink of an eye

“ปลดปล่อยปีกมารอัคคี!!” สิ้นคำสั่ง ปีกเพลิงของเขาก็ติดไฟลุกขึ้นมาอีกครั้ง
"Release the wings of the fire demon!!" As soon as the command was given, his fiery wings ignited once more

“เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ” วิศนะเป่าปากโล่ง แล้วเริ่มต้นบินหนีใหม่
"That was close, wasn't it?" Wisana sighed in relief and started to fly away again

“ยอดเยี่ยมมากค่ะ นายท่านได้ทำการดูดพลังงานจากแรงระเบิดเมื่อครู่ทำให้บัตเตอร์ฟลายเอฟเฟ็คมีพลังงานเพิ่มกลับมาได้อีกแล้วค่ะ”
"Very excellent! You have absorbed energy from the explosion just now, allowing the butterfly effect to regain its energy."

นัยน์ตาสีทองรีบตวัดมองหน้าต่างข้อมูลส่วนตัวทันที
The golden eyes quickly darted to the personal information window

บัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็ค
Butterfly effect

พลังงานคงเหลือ
Remaining energy

78,963

“เพิ่มขึ้นมามากขนาดนี้เชียว!” เสียงห้าวเปรยออกมาลั่น นี่แสดงว่าแรงระเบิดของโนวาอะไรนั่นมันรุนแรงไม่ใช่เล่นๆ เลยทีเดียว หากพลาดท่าโดนเข้าละก็มีหวังจอดไม่ต้องแจวแหงแซะ ทว่าในตอนนั้นเองมันกลับมีความคิดบ้าบิ่นบางอย่างวูบเข้ามาในสมอง จนส่งให้ชายหนุ่มต้องเหยียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาให้เห็น
"Has it really increased this much!" a hoarse voice exclaimed. This indicates that the explosion from that Nova is quite intense. If caught off guard, there's a good chance of being completely immobilized. However, at that moment, a reckless thought suddenly flashed through his mind, prompting the young man to break into a sly smile

“ยิ้มอะไรเหรอคะ คุณวินเซนต์” เสียงหวานข้างหูเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
"What are you smiling about, Mr. Vincent?" a sweet voice beside him asked curiously

“ผมมีแผนรับมือแล้วน่ะสิ” สิ้นคำ ชายหนุ่มก็ปลดปล่อยพลังงานออกมาเต็มพิกัดเพื่อพุ่งหนีลูกบอลโนวาอีก 19 ตัวที่อยู่ด้านหลังโดยไม่เหลียวกลับไปมองเลยสักนิด แต่พอเห็นจุดหมายปลายทางที่จะพาไปชัดเจนแล้ว ร่างบอบบางของคนบางคนก็เปล่งเสียงกรี๊ดออกมาดังลั่น
"I already have a plan to deal with this," said the young man as he unleashed his energy to the maximum to escape from the 19 nova balls behind him without looking back even once. But when he saw the destination clearly, the fragile figure of someone let out a loud scream

“กรี๊ดดดดดดด~!!! อีตาบ้า นายจะบินมาหาฉันทำแมวน้ำอะไรย๊า~!!” แน่นอน เจ้าของเสียงตวาดแว๊ดแบบนี้คือเมษานั่นเอง ยามนี้เจ้าหล่อนกำลังอ้าปากเหลือกตามองภาพคู่หูตัวแสบที่อุ้มเพื่อนสาวอีกคนตรงดิ่งมาทางเธอชนิดไม่แตะเบรกเลยสักนิด!
"Ahhh~!!! You crazy guy, what are you doing flying over to me like a seal~!!" Of course, the owner of such a loud voice is Maisa. At this moment, she is gaping with her mouth wide open, watching her troublesome partner carrying another girl straight towards her without even touching the brakes!

ที่สำคัญคือมันยังเสือกยกขบวนไอ้ลูกระเบิดบินได้นั่นมาตามมาด้วยเนี่ยสิ!
The important thing is that it still managed to bring along that flying little bomb!

“ไม่ต้องพูดมากน่ะ” วิศนะโต้กลับเสียงแข็ง “ช่วยรับตัววรัญญาหน่อย!”
"Don't talk too much," Wisana retorted firmly. "Please take care of Waranya!"

“อ...อะไรนะ!” คำไม่คาดคิดทำเอาหญิงสาวถึงกับชะงัก
"Wh...what did you say!" The unexpected words made the young woman freeze.

“รับตัววรัญญาไปหน่อย!” คนพูดเอ่ยย้ำอีกรอบ ก่อนก้มลงกระซิบกับคนในอ้อมแขน “เดี๋ยวผมจะส่งคุณไปหาเมย์นะ บอกด้วยว่าให้ดำเนินการตามแผนบีได้เลย พยายามถ่วงเวลาลอร์ดอินเฟอร์โน่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
"Take Waranya with you!" the speaker reiterated, before leaning down to whisper to the person in their arms, "I will send you to May. Tell her to proceed with Plan B. Try to delay Lord Inferno as much as possible."

“...อ...เอ๊! เอาจริงเหรอคะ!” วรัญญาร้องเสียงหลง
"...Huh! Are you serious?" Waranya exclaimed in surprise.

“เชื่อใจผม” พูดจบก็ขยิบตาให้ แม้ใบหน้าดูดีจะมีหน้ากากสีขาวบดบังไว้ถึงครึ่งค่อนก็สามารถเรียกดวงหน้านวลให้ร้อนวูบ ยอมพยักหน้าตามอย่างว่าง่าย
"Trust me," he said, winking. Even though his handsome face was partially obscured by a white mask, it could still make my cheeks flush. I nodded in agreement, feeling compliant

ภายในไม่กี่วินาที ร่างสูงก็ตรงดิ่งเข้าไปหาเมษาที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมรับร่างของวรัญญาเต็มที่ ก่อนจะบินจากไป วิศนะได้เหวี่ยงตัววรัญญาไปหาคนที่กางมือรออย่างรวดเร็วจนร่างสองร่างปะทะกันเกิดเสียงดัง
Within seconds, the tall figure rushed towards Mae, who was ready to receive Waranya's body, before flying away. Wisana quickly hurled Waranya towards the person who had their arms outstretched, resulting in a loud collision between the two bodies

โครม!!
Crash!!

“โอ๊ยๆๆ ก้นฉัน ระบมอีกแล้ว!” เมษาครางเสียงอ่อย
"Ouch, my butt is sore again!" May said in a soft voice

“อ๋อย~ เหมือนกับว่าฉันจะบินมากจนเมาอากาศเลยค่ะ” เช่นเดียวกับวรัญญาที่ยกมือขึ้นปิดปากด้วยสีหน้าคล้ายจะอาเจียน
"Oh~ It feels like I'm going to fly so much that I'm getting airsick." Just like Waranya, who raised her hand to cover her mouth with a face that looked like she was about to vomit

พอตั้งสติได้ เมษาก็ตวัดดวงตาสีเทาขึ้นมองหาตัวคู่หูที่ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ด้วยความกังวลใจ ชั่วครู่หล่อนก็พบว่าเขากำลังบินล่อลูกบอลเพลิงทั้ง 19 ดวงให้พุ่งตามกันมาเป็นทางเดียว
Once she collected her thoughts, Mesa lifted her gray eyes to look for her partner, who she was worried about what he was thinking at that moment. For a moment, she found that he was flying to lure all 19 fireballs to follow in a single line

นัยน์ตาสีอำพันคมกริบจดจ้องไปยังท้องฟ้าสูงลิบเบื้องหน้า ร่างกายที่แล่นแหวกอากาศสัมผัสได้ถึงสายลมระอุแล่นผ่านไปอย่างรวดเร็วยามบินสูงขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ไปหยุดเมื่อลอยตัวอยู่เหนือเมฆ จังหวะนั้นเองที่วิศนะตัดสินใจปล่อยเปลวเพลิงด้านหลังให้ดับวูบ!
The sharp amber eyes stared at the distant high sky. The body slicing through the air felt the hot wind rushing by quickly as it flew higher and higher, until finally it stopped, hovering above the clouds. At that moment, Visna decided to let the flames behind extinguish!

กี๊~~!!!
Squeak~~!!!

บรรดาโนวาร่วมสิบตัวประสานเสียงกรีดร้องอย่างยินดีเมื่อเห็นว่าศัตรูตรงหน้าหยุดบินในที่สุด จึงรีบเร่งสปีดเข้าปะทะร่างสันทัดด้วยความเร็วสูง
The group of ten Nova harmoniously screamed with joy when they saw that the enemy in front had finally stopped flying, so they quickly accelerated to collide with the sturdy body at high speed

ชั่ววินาทีนั้นเองที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาปรากฏรอยยิ้มพึงใจฉายวูบ
In that very moment, a satisfied smile flashed across the smooth face

ตูมมม!!!!!!
Boom!!!!!

แรงระเบิดรุนแรงจนแผ่นดินสะเทือนเรียกสายตาสาวน้อยสองคนให้เบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก
The explosion was so powerful that the ground shook, causing the eyes of two young girls to widen in shock

“หมอนั่นคิดจะทำอะไรของเขา” เสียงใสๆ ของเมษาเปรยขึ้นเป็นคนแรก
"What's that guy planning to do?" May said first in her clear voice

“คือ...เขาบอกว่าให้ใช้แผนบีได้เลยค่ะ คุณเมษา แล้วก็บอกให้ถ่วงเวลาลอร์ดอินเฟอร์โน่ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยค่ะ”
"That is... he said to go ahead and use Plan B, Ms. Mesa, and also told us to delay Lord Inferno for as long as possible."

ถ้อยคำดังกล่าวทำเอามือปืนสาวถึงกับชะงักนิ่ง หันกลับมามองหน้าวรัญญากับท้องฟ้าเบื้องบนสลับไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนรอยยิ้มหวานจะประดับบนดวงหน้าเนียนรับกับแววตาที่ส่องประกายเจิดจ้า
The words made the female assassin pause, turning to look at Waranya and the sky above alternately for a moment, before a sweet smile adorned her smooth face, matching the sparkle in her bright eyes

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง อีตานั่นบางทีก็คิดอะไรเข้าท่าใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย”
"Oh, so that's how it is. That guy sometimes has some decent ideas too."

“คะ...คุณรู้หรือคะ?”
"Excuse me... do you know?"

“เอาเป็นว่า เราทำตามคำสั่งของตานั่นก่อนเถอะ” เมษากล่าวกลั้วหัวเราะ “ให้ตายสิ หมอนี่มันบ้าบิ่นผิดมนุษย์มนาจริงๆ เลยแฮะ คิดไปได้แต่ละอย่าง...ระห่ำทะลุปรอทจริงๆ”
"Let's just follow that old man's orders first," Maysa said with a laugh. "Goodness, this guy is really out of his mind! The things he comes up with... it's truly outrageous!"

“อะไรกันท่าดีทีเหลวหรอกเหรอเนี่ย” วารีเปรยขึ้นอย่างอ่อนใจ ขณะเงยหน้ามองกลุ่มควันที่ลอยฟุ้งกระจายอยู่กลางท้องฟ้าเบื้องบนด้วยสีหน้าผิดหวังอย่างสุดซึ้ง
“What on earth is going on?” Wari said with a sigh, looking up at the clouds of smoke drifting in the sky above with a deeply disappointed expression.

“พวกที่หลบเก่งๆ ก็มักจะพ่ายแพ้กับจำนวนจริงๆ นั่นแหละ พอเจอลูกไฟฝูงใหญ่เข้าไปก็ทำอะไรไม่ถูกเสียแล้ว สิ้นหวังจริงๆ” เจ้าของชื่อวารีเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนใจ ก่อนจะตวัดสายตาไปมองเมษากับวรัญญาที่เริ่มเปิดฉากต่อสู้กับพวกโนวาอย่างเอาเป็นเอาตาย
"Those who are good at hiding often end up defeated by sheer numbers. When they encounter a large group of fireballs, they become helpless. It's truly despairing," said the one named Wari with a sigh, before turning to look at Mesa and Waranya, who had begun to fight fiercely against the Nova

“แค่ผู้หญิงสองคนนั่นคงเอาชนะบอสอินเฟอร์โน่ไม่ได้หรอกค่ะพี่ดา” เสียงใสยังคงพูดต่อและถอนใจ ก่อนจะหันกลับไปมองบุรุษอีกคนที่นิ่งเงียบมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว
"Those two women probably can't defeat the Inferno boss, right, P'Da?" The clear voice continued speaking and sighed before turning back to look at the other man who had been silent since a moment ago

“สงสัยพี่ต้องรอผู้เล่นกลุ่มอื่นเข้ามาจัดการต่อแล้วล่ะค่ะ พวกเขามีจำนวนน้อยเกินไป นี่ถ้าหากมีจอมเวทสายป้องกันกับจอมเวทสายจู่โจมคอยซัพพอร์ทอีกซักสองคนอาจจะชนะได้แล้วแท้ๆ”
"I guess we have to wait for other players to come in and take over. They are too few in number. If we had two more mages, one specializing in defense and another in offense to support us, we might actually win."

ธาดายังคงไม่กล่าวอะไรนอกจากถอนใจเสียงแผ่วเบา มองภาพเพลย์เยอร์หญิงสองคนกำลังสู้กับมังกรยักษ์ที่ถูกตรึงไว้ด้วยพันธนาการจากกระสุนเวทนั่นสุดกำลังแล้วก็ขยับรอยยิ้มเหยียด ธาดาส่งเสียงหัวเราะหึ แล้วเงยหน้ามองกลุ่มควันสีหม่นด้วยดวงตาพราวระยับ ก่อนจะลากเสียงปริศนาทิ้งท้าย
Thada still said nothing except for a faint sigh, watching two female players battling a giant dragon bound by magical bullets with all their might, then curled a sneer. Thada let out a scoffing laugh and looked up at the gloomy cloud of smoke with sparkling eyes before trailing off with a mysterious tone

“ผู้ชายคนนั้นจะตายไปแล้วจริงๆ เหรอ”
"Is that man really going to die?"

“โอ๊ย ให้ตายสิ! ควันเยอะชิบเป๋ง!” เสียงกวนประสาทว่าออกมาอย่างหงุดหงิด มือสองข้างยกขึ้นปัดกลุ่มหมอกสีขุ่นตรงหน้าไปมาเผยให้เห็นร่างสันทัดอันแสนคุ้นเคยที่รอดจากแรงระเบิดเมื่อครู่โดยไร้บาดแผลใดๆ ติดตัวเลยแม้แต่น้อย แถมปีกมารอัคคีของเขาก็กลับมาส่องแสงโชติช่วงเหมือนเดิม แถมยังดูรุนแรงกว่าตอนแรกอยู่มากโขเลยด้วยซ้ำ
“Ohmy goodness! So much smoke!” The annoying voice came out in frustration, both hands raised to swat away the thick fog in front, revealing the familiar sturdy figure who had survived the recent explosion without a single scratch. Moreover, his fiery demon wings were shining brightly as before, and they even looked much more intense than they did initially.

บัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็ค
Butterfly effect

พลังงานคงเหลือ
Remaining energy

635,855

เร่งความเร็วได้สูงสุด 600 ก.ม. /ชั่วโมง
Maximum speed can reach 600 km/h.

อัตราการเผาผลาญพลังงาน 60 ต่อหนึ่งวินาที
The energy metabolism rate is 60 per second

วิศนะยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าพลังงานปีกไฟเพิ่มขึ้นมากเสียจนเหลือเฟือ
Visana smiled widely when he saw that the energy of the fire wings had increased so much that it was more than enough

“แค่นี้ก็บินได้อีกนานเลยล่ะ ไอ้วิธีการเติมพลังแบบนี้มันใช้ได้ผลจริงด้วย” เขาว่าพลางเพ่งสายตาหาร่างเจ้าบอสเถื่อนนรกใต้เท้าอย่างยากเย็น พอมองจากระยะไกล ปีศาจมังกรนั่นจึงถูกย่อส่วนจนเหลือตัวเล็กเท่ามด แต่วิศนะยังมั่นใจว่าลอร์ดอินเฟอร์โน่นั่นยังคงถูกโซ่ของเมษารัดแน่นอยู่เหมือนเดิม...หากแต่คงฝืนได้อีกไม่นาน...
"With this, I can fly for a long time. This method of recharging really works," he said while straining his eyes to find the figure of the underworld boss beneath his feet. From a distance, the dragon demon was shrunk down to the size of an ant, but Visana was still confident that Lord Inferno was still tightly bound by the chains of Aries... though it probably wouldn't hold for much longer...

“ไม่ได้การ เห็นทีต้องรีบลงมือหน่อยแล้ว” คิดสะระตะเสร็จ ชายหนุ่มก็หยิบขวดน้ำยาออกมาจากหน้าต่างไอเท็ม ขวดแรกเป็นน้ำยาแมกทีเรียสำหรับเพิ่มพลังโจมตี 100% ขณะที่อีกอันเป็นน้ำยาเบอร์เซิร์คใช้ลดระยะเวลาในการเรียกใช้งานสกิลลง 60/1
"I can't wait any longer; it seems I need to take action quickly," thought the young man as he finished his contemplation. He took out a bottle of potion from the item window. The first bottle was a Magetheria potion that increased attack power by 100%, while the other was a Berserk potion that reduced the cooldown time for skill activation by 60/1

วิศนะไม่รอช้ารีบเปิดจุกดื่มน้ำยาในขวดลงท้องพร้อมกันทีเดียวสองขวดรวด
Visana didn't hesitate and quickly opened the caps, drinking the contents of two bottles down in one go

“อืม รสชาติไม่เลวแฮะ อันแรกคล้ายๆ น้ำสัปปะรด อีกอันเหมือนน้ำส้มเลยวุ้ย” ฉับพลัน วิศนะก็รู้สึกได้ถึงเรี่ยวแรงที่หายไปกำลังย้อนกลับมาจนร่างกายเบาหวิว
"Um, the taste isn't bad. The first one is kind of like pineapple juice, and the other one tastes just like orange juice." Suddenly, Visana felt the strength that had faded away returning, making his body feel light

“เอาล่ะ ต่อไปก็…” เขาหยิบวัตถุบางอย่างออกมาจากหน้าต่างไอเท็มอีกครั้ง คราวนี้เป็นผลึกเวทมนตร์ธาตุน้ำที่เมษายืนยันว่ายังไงก็ต้องพกติดตัวเอาไว้ถึงหนึ่งพันก้อน ชายหนุ่มกระชับคริสตัลในมือแน่น แล้วใช้มือที่ว่างอยู่อีกข้างประคองหินสีแปลกตาให้อยู่นิ่งๆ วิศนะสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มแรง แล้วพึมพำออกมาเบาๆว่า
"Alright, next..." He pulled out an object from the item window again. This time it was a water elemental magic crystal that Aesa insisted must be carried at least a thousand pieces. The young man tightened his grip on the crystal in his hand and used his other hand to steady the oddly colored stone. Wisna took a deep breath and whispered softly,

“ประจุมนตรา” สิ้นเสียง มือที่กำผลึกเวทมนตร์อยู่ก็ร้อนวูบ รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาเสียเฉยๆ จนร่างสูงต้องถ่ายน้ำหนักไปด้านหลังกันหน้าทิ่ม แสงสว่างสีขาวอมฟ้าปรากฏขึ้นจากมืออีกด้านแล้วค่อยๆ ม้วนตัวบิดไปรวมอยู่เป็นก้อนพลังขนาดเท่าลูกปิงปองอยู่ในมือ
"With the incantation finished, the hand that was holding the magic crystal suddenly felt a surge of heat and became heavy, causing the tall figure to shift their weight backward to avoid falling forward. A bright light with a bluish-white hue appeared from the other hand and gradually coiled together to form a sphere of energy the size of a ping pong ball in their palm."

“เริ่มต้นก็จะมีลูกประมาณนี้สินะ” วิศนะยิ้มแห้งๆ พลางคิดในใจว่าสกิลอันนี้ดูจะสร้างภาระให้เขาไม่ใช่เล่นๆ!
"It seems like there will be a child about this, huh?" Wisana smiled faintly while thinking to himself that this skill would definitely create quite a burden for him!

มิน่า เมย์ถึงได้บอกให้เขาใช้เฉพาะเวลาฉุกเฉิน
No wonder May told him to use it only in emergencies

สกิลที่จะทำให้พวกเราชนะ!
The skill that will make us win!

“จำเอาไว้นะวิศนะ สกิลอันนี้ของนายเรียกว่า ประจุมนตราทลายภูผา <Pierce Charge> เป็นสกิลที่จะรวบรวมพลังเวทมนตร์ที่นายเรียกขึ้นมารวมอยู่เป็นจุดเดียวและโจมตีออกไป แต่ในกรณีของนายที่ยังไม่สามารถเรียกพลังเวทมนตร์ธาตุต่างๆ ออกมาได้ก็ให้ใช้ผลึกเวทมนตร์นี่เป็นตัวแปรของพลังแทนไปก่อน”
"Remember this, Visna. Your skill is called 'Shattering Mountain Spell'. It is a skill that gathers the magical power you summon into a single point and attacks outward. But in your case, since you still cannot summon various elemental magical powers, use this magic crystal as a substitute for the power for now."

ภาพของเมษาวูบขึ้นมาในห้วงคิดทันที เจ้าหล่อนเคยพูดคำนั้นกับเขาตอนที่ยังอยู่ในตึกร้างนั่น โดยไม่ลืมย้ำนักหนาว่าสกิลโจมตีนี้เป็นสกิลระดับ A ที่ไม่ใช่ว่าจะได้กันมาง่ายๆ
The image of Meisa flashed in his mind immediately. She had said that to him when they were still in that abandoned building, not forgetting to emphasize that this attack skill was an A-level skill that wasn't easy to obtain

“แล้วมันต้องรวบรวมพลังนานแค่ไหน” เขาถามเสียงเครียด
"How long does it need to gather power?" he asked, his voice tense

“เรื่องนั้นมันก็แล้วขึ้นอยู่กับนาย ส่วนใหญ่เขาก็ใช้เวลาในการรวบรวมพลังกันแค่หนึ่งถึงสองนาทีก็ได้เรื่องแล้ว แต่ในกรณีที่สกิลยังอยู่ในขั้นแรกเริ่มกับระดับเลเวลที่ยังต่ำอยู่ ฉันจึงอยากให้นายเพิ่มความสามารถด้วยน้ำยาเบอร์เซิร์คขวดนี้”
"That matter depends on you. Most of the time, they only take one to two minutes to gather their power, and then it's done. But in cases where the skill is still in the initial stage and the level is still low, I want you to enhance your abilities with this berserk potion."

“น้ำยาเบอร์เซิร์ค”
"Berserk solution"

“ใช่แล้ว น้ำยานี่จะช่วยลดเวลาการใช้สกิลลงไป 60/1 หน่วย อธิบายง่ายๆ ก็คือย่นระยะเวลาการใช้สกิลจาก 1 นาทีมาเป็น 1 วินาทียังไงล่ะ นี่ยังไม่รวมกับการเพิ่มพลังโจมตีด้วยผลึกเวทมนตร์นั่นด้วยนะ”
"Yes, this potion will reduce the skill usage time by 60/1 unit. Simply put, it shortens the skill usage time from 1 minute to 1 second. This doesn't even include the increase in attack power from the magic crystal."

“โห...ทำได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ!”
"Wow... can you really do that?"

“ยิ่งกว่านั้นอีก ...นายลองคิดดูก็แล้วกัน ปกติสกิลนี้พอใช้เวลารวบรวมพลังเพิ่มเป็น 2 นาทีความแรงของสกิลก็จะเพิ่มขึ้นมาสองเท่าแล้ว แต่นี่ฉันจะลดระยะเวลารวบรวมพลังของนายลงด้วยน้ำยาเบอร์เซิร์ค ...และให้เวลานายเพิ่มซักสามนาที แล้วลองคิดเล่นๆ ซิว่าจะเท่ากับสกิลปกติกี่นาทีกันเอ่ย”
"Moreover... just think about it. Normally, this skill takes 2 minutes to charge up, and its power doubles. But here, I will reduce your charging time with a berserk potion... and give you an extra three minutes. Now, just imagine how many minutes that would equal to a normal skill."

“...180 นาที!”
"...180 minutes!"

“ถูกต้อง ความแรงของสกิลนี่มันจะมากขนาดไหนนะ ฉันล่ะอยากจะรู้จริงๆ ว่าไอ้บอสที่มีเลือดกว่า 15 ล้านนั่นถ้าเจอพลังโจมตีกว่า 180 เท่าของนายเข้า มันจะยังหน้าด้านทนต่อไปได้มั้ย!”
"That's right. I really want to know how powerful this skill is. If that boss with over 15 million health encounters an attack power more than 180 times yours, will it still be able to withstand it?"

“...แต่วิธีนี้มันเสี่ยง”
"...but this method is risky."

“ใช่มันเสี่ยง ฉันถึงต้องยกให้นี่เป็นแผนบี ในกรณีที่มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นไง”
"Yes, it's risky. That's why I have to consider this as a backup plan in case something unexpected happens."

แล้วภาพในอดีตสิ้นสุดลง...
Then the image of the past comes to an end...

พร้อมกับก้อนพลังในมือของวิศนะที่ขยายตัวเพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จากตอนแรกที่มีขนาดเท่าลูกปิงปอง ตอนนี้กลายเป็นขนาดเท่าลูกฟุตบอลไปแล้ว!
Along with the power orb in Visana's hand that rapidly expanded, what was initially the size of a ping pong ball had now grown to the size of a football!

“ยังไม่ถึงสามสิบวินาทีเลยด้วยซ้ำ เพิ่มขนาดได้เร็วจังแฮะ” วิศนะกัดฟันพูดด้วยสีหน้าที่เริ่มบิดเบี้ยว เพราะนอกจากขนาดที่เพิ่มขึ้นแล้ว น้ำหนักที่ตัวเขาต้องแบกรับเอาไว้ก็เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน ยามนี้ร่างสูงจึงต้องยกก้อนเรืองแสงนั่นขึ้นมาถือเหนือศีรษะด้วยพลังเกือบทั้งหมด
"It's not even thirty seconds yet, and the size increases so quickly," Wisana gritted his teeth and said with a face that was starting to twist. Because in addition to the increased size, the weight he had to bear was also increasing. At that moment, the tall figure had to lift the glowing mass above his head with almost all his strength

“เรนนี่ช็อต!”
"Renny shot!"

ลงมาทางด้านล่าง จุดตะลุมบอนที่หนักที่สุดเรียกเสียงระเบิดโครมครามอย่างรุนแรง ลำแสงจากปากกระบอกปืนของเมษาแตกตัวออกไปเป็นสิบๆ นัด ก่อนจะตรงเข้าทำลายลูกไฟโนวาให้ระเบิดจนพินาศหายไปได้หลายต่อหลายตัว
Descending to the bottom, the heaviest clash erupted with a loud explosion. The beams from the barrel of Meisa split into dozens of shots before striking and destroying the nova fireballs, causing many of them to explode and vanish

“วรัญญา ขอน้ำยาเพิ่มพลังเวทหน่อย ฉันใช้สกิลจนจะหมดเกลี้ยงอยู่แล้ว”
"Waranya, can I have some mana potion? I'm about to run out of skills."

“นี่ค่ะ!” ผู้ช่วยส่งขวดน้ำยาสีฟ้าอ่อนไปให้เมษาอย่างรวดเร็ว มือเรียวคว้าของเหลวนั่นมากระดกลงคอ ก่อนจะทิ้งขวดเปล่าลงพื้น แล้วยกอาวุธขึ้นโจมตีใหม่อีกครั้ง
"Here you go!" The assistant quickly handed the light blue liquid to Meisa, who swiftly grabbed the liquid and gulped it down before tossing the empty bottle to the ground and raising her weapon to attack again

“เรนนี่ช็อต!!”
"Renny shot!!"

ลำแสงอีกหลายเส้นวิ่งเข้าทำลายโนวาบนท้องฟ้าให้สลายไปอีกครา ทว่าต่อให้เธอทำลายไปมากแค่ไหน พวกมันกลับเพิ่มจำนวนขึ้นมาได้อีกด้วยความเร็วจนน่าตกใจ ถึงตอนนี้ก็มีลูกบอลปีศาจปาเข้าไปถึง 80 ลูกที่ผลัดกันบินโฉบลงมาจู่โจมสองสาวเป็นระยะๆ ร้อนถึงเมษาที่ต้องเหนี่ยวไกปืนมือเป็นระวิง!
Several beams of light rushed in to destroy the nova in the sky, causing it to dissipate once again. However, no matter how much she destroyed, they continued to multiply at a shocking speed. By now, there were 80 demon balls swooping down intermittently to attack the two girls, leaving Mae in a panic as she had to fire her gun frantically!

“ยิ่งฆ่ามันก็ยิ่งโผล่ออกมาเยอะขึ้นเรื่อยๆ เลย” วรัญญากล่าวด้วยเสียงเบาเกือบกระซิบ
"The more you kill it, the more it keeps popping up." Waranya said in a voice so soft it was almost a whisper

“แล้วจะให้ทำไงล่ะ ขืนอยู่เฉยๆ ก็ได้ตายกันพอดี!” เมษาโต้กลับเสียงกร้าว พลางเหลือบตาไปมองลอร์ดอินเฟอร์โน่พบว่าตอนนี้มันเริ่มจะสะบัดโซ่พันธนาการของเธอออกมาได้บางส่วนแล้ว ใบหน้ารูปไข่ปรากฏรอยเครียดขึงขึ้นมาฉับพลัน
"What do you want me to do? If I just sit here, I'll end up dead!" Mesa retorted fiercely, glancing at Lord Inferno and noticing that it was starting to shake off some of the chains binding her. A sudden look of tension appeared on her oval face

“ผนึกของฉันเหลือเวลาอีกไม่ถึง สองนาทีแล้ว ...ป่านนี้อีตานั่นจะรวมพลังได้แค่ไหนก็ไม่รู้”
"My seal has less than two minutes left... I don't know how much power that guy will have by now."

“คุณเมษาพอจะยิงกระสุนล็อคตัวอินเฟอร์โน่ใหม่อีกทีได้มั้ยคะ” เมื่อได้ยินคำถามดังกล่าว นัยน์ตาสีเทาก็เลื่อนไปสบชั่วครู่ ก่อนเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น...
"Can you shoot the new Inferno lock again, Ms. Mesa?" Upon hearing the question, her gray eyes shifted to meet briefly before she pressed her lips tightly together...

“ไม่ได้หรอก ดีเลย์ของมันมีมากตั้ง 30 นาทีเชียวนะ ...แต่ฉันยังมีอีกกระสุนอีกนัดที่พอจะช่วยเหลือหมอนั่นได้บ้าง”
"No way, its delay is as much as 30 minutes... but I still have one more bullet that might help that guy."

“ถ้างั้นก็จัดการเลยสิคะ”
"Then go ahead and take care of it."

“ต้องรอให้มันหลุดออกมาก่อน ฉันใช้สกิลนี้ซ้อนกับอันเก่าไม่ได้!”
"I have to wait for it to be released first. I can't stack this skill with the old one!"

“ถ้างั้นตอนนี้ฉันจะคุ้มกันให้เอง คุณเมษาเก็บกระสุนไว้รอใช้ตอนนั้นเถอะค่ะ” คำกล่าวของหญิงสาวเรียกสติให้คนกำลังเหนี่ยวไกกราดไม่เลี้ยงให้ฉุกคิดขึ้นมา
"Then I will protect you myself. Ms. Mesa, save the bullets for when you need them." The young woman's words snapped the person who was recklessly pulling the trigger back to reality

มันก็จริงอยู่หรอก แต่พอเห็นจำนวนที่ดาหน้ากันเข้ามามากมายเป็นคันรถแบบนี้ นอกจากยิงสกัดแล้วจะป้องกันได้ยังไงเล่า!
It's true, but when I see so many coming in like this, how can we defend against it other than shooting to intercept?!

หรือว่า...?
Or is it...?

“เธอมีสกิลป้องกันด้วยเหรอ” เมษาถามขึ้นในที่สุด
"Do you have any defensive skills?" Meisa finally asked

“มีค่ะ” วรัญญาตอบพลางคลี่ยิ้ม ว่าแล้วเธอก็หยิบน้ำยาเพิ่มพลังสีดำออกมา
"Yes," Waranya replied with a smile, and then she took out the black power-enhancing potion

Potion Barrier <น้ำยาอาคมเลือด>
Potion Barrier

พริบตาที่ขวดน้ำยาในมือของวรัญญาหายไปก็ปรากฏโดมสีขุ่นขนาดใหญ่พอดีตัวของทั้งคู่มาโอบล้อมบรรยากาศภายนอกเอาไว้
The moment the bottle of liquid in Waranya's hand disappeared, a large, opaque dome appeared, perfectly enclosing both of them and surrounding the outside atmosphere

“ท่านี้จะช่วยสร้างโล่ป้องกันการโจมตีได้ทุกชนิดค่ะ ส่วนพลังป้องกันของโล่ก็ขึ้นอยู่กับน้ำยาเพิ่มพลัง เมื่อครู่ฉันได้ใช้แบล็คโพชั่นไป น่าจะทนได้นานกว่า 3 นาทีอยู่”
"This stance will help create a shield against all types of attacks. The defensive power of the shield depends on the enhancement potion. Just now, I used a black potion, so it should last longer than 3 minutes."

ตูม!!!
Boom!!!

ขาดคำก็มีร่างของโนวาตัวหนึ่งบินตรงเข้ามากระแทกใส่เกราะป้องกันที่ว่านี่จนเปลือกนอกกระเทือน ทว่าดูเหมือนความทนทานของโล่โปรงแสงนี่จะคงทนสมคำโฆษณา เพราะพวกเธอไม่ได้รับบาดแผลจากแรงระเบิดเมื่อครู่นี้เลยแม้แต่น้อย
Without warning, a Nova flew straight in and collided with the mentioned protective armor, causing the outer shell to tremble. However, it seems that the durability of this translucent shield lives up to its advertisement, as they did not sustain any injuries from the explosion just now at all

“ยอดมาก วรัญญา” เมษายิ้มได้ครู่เดียวก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าใหม่ เมื่อเห็นว่าบอสอินเฟอร์โน่เพิ่งจะกระชากสายโซ่อีกชิ้นขาดกระจุย เสียงคำรามดุดันดังขึ้นในเวลาต่อมา ดวงตาสีเลือดวาวโรจน์ขณะแหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าราวกับรู้ว่าศัตรูคู่อาฆาตกำลังสร้างเวทีต่อสู้ด่านสุดท้ายอยู่บนนั้น!
"Great, Waranya," Mei smiled for a moment before her expression changed again when she saw Boss Inferno just tear another chain apart. A fierce roar echoed shortly after, and her blood-red eyes gleamed as she looked up at the sky, as if she knew that her sworn enemy was setting the stage for the final battle up there!

“แย่ล่ะสิ มันรู้แล้วว่าหมอนั่นยังไม่ตาย” เมษาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาราวกับกระซิบ
"Oh no, it knows that guy is still alive," Maesa said in a voice as soft as a whisper

“ถ้าอย่างนั้นทำไมมันถึงไม่ส่งเจ้าลูกไฟพวกนี้ขึ้นไปจัดการกับคุณวินเซนต์ละคะ”
"If that's the case, then why don't they send these fireballs up to deal with Mr. Vincent?"

“เพราะรู้ว่าถึงส่งไปก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่ดีน่ะสิ มันเลยเลือกที่จะจัดการกับเราดีกว่า นอกจากจะกันไม่ให้เราสองคนเข้าไปยุ่งแล้วยังได้สู้ตัวต่อตัวกับเจ้าหมอนั่นสมใจอยากอีกต่างหาก วุ้ย...บอสตัวนี้ฉลาดเป็นบ้า!”
"Because I know that even if I send it, nothing will change anyway. So it chose to deal with us instead. Not only does it prevent the two of us from getting involved, but it also gets to fight that guy one-on-one as it wishes. Ugh... this boss is incredibly smart!"

มือปืนสาวอธิบายพลางขบกรามแน่น ดวงตาคู่โตกวาดมองเหล่าลูกบอลเพลิงตรงหน้าด้วยสีหน้าหงุดหงิดใจ
The female shooter explained while clenching her jaw tightly, her wide eyes scanning the fireballs in front of her with an annoyed expression

ตอนนี้เธอทำได้แค่ประวิงเวลาออกไปเท่านั้น หากวิศนะเป็นฝ่ายแพ้...รับรองว่าพวกเธอเองก็คงหนีเจ้าลูกไฟนับร้อยนี้ไม่รอด
Right now, all she can do is buy time. If Visana loses... I guarantee that you won't be able to escape from these hundreds of fireballs.

สุดท้าย...ตัวแปรของศึกครั้งนี้ เห็นทีคงต้องฝากไว้กับการโจมตีครั้งสุดท้ายของวิศนะเท่านั้น!
Finally... the variable of this battle seems to rest solely on Visana's final attack!

โฮกกกกกกกกก~~~~~~!!!
Hoooooowwwwwww~~~~~~!!!

และแล้วสายโซ่ชิ้นสุดท้ายก็ขาดสะบั้นลง ลอร์ดอินเฟอร์โน่กู่เสียงคำรามก้องอย่างยินดีราวกับรอคอยช่วงเวลานี้มาแสนนาน ก่อนจะกางปีกมังกรทั้งสองข้างออกจนเกิดเสียงดังพรึบ
And then the last link of the chain snapped. Lord Inferno roared with joy as if he had been waiting for this moment for ages, before spreading his dragon wings wide, creating a loud whoosh

“มันหลุดแล้ว” เมษาร้องลั่น “บ้าจริง ยังถ่วงเวลาให้หมอนั่นได้ไม่ถึงสองทีด้วยซ้ำ” สิ้นคำเธอก็หันปากกระบอกปืนไปยังเจ้าปีศาจร่างใหญ่นั่นอีกครั้ง
"It's out!" Mae shouted. "Seriously, I didn't even delay that guy for two rounds!" As soon as she finished speaking, she turned the barrel of the gun back toward that big demon

ถึงจะถ่วงเวลาได้แค่นี้...ยังไงเธอก็ขอช่วยให้วิศนะได้เปรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็แล้วกัน!
Even if I can only delay it this much... I'll do my best to help Visna gain the greatest advantage possible!

Slow Shot <สโลว์ช็อต>
Slow Shot

สโลว์ช็อต * กระสุนโจมตีพิเศษที่จะลดความเร็วของศัตรูลงไปสองเท่า และทำให้ประสาทสัมผัสต่างๆ ของศัตรูลดน้อยลงตามไปด้วย!
Slow Shot * A special attack bullet that will reduce the enemy's speed by half and also diminish the enemy's senses accordingly!

ลำกล้องปืนของเมษาส่องแสงสว่างจ้าอีกครั้ง ขณะเล็งไปยังเป้าหมายที่เพิ่งเริ่มกระพือปีกเตรียมตัวทะยานออกบิน เป้าหมายตัวใหญ่ออกอย่างนี้ ยังไงเธอก็โจมตีไม่พลาดหรอก เธอคิดในใจ ก่อนเหนี่ยวไกปืนในมือด้วยความรวดเร็ว
The barrel of the gun shone brightly once again as it aimed at the target that had just begun to flap its wings, preparing to take off. With a target this big, she thought to herself, there's no way she would miss the attack. She quickly pulled the trigger of the gun in her hand

ปัง!
Bang!

ลำแสงสีแดงพุ่งตัวเป็นสายออกจากปลายวัตถุสีขุ่นจนเกิดแรงสะท้อนกลับเสียจนร่างบางเซถลาวูบ สายเล็กบางวิ่งตรงเข้าหาศัตรูตรงหน้าได้อย่างเฉียบคม แต่ทว่า...มันกลับพลาดเป้าหมายไปอย่างน่าเหลือเชื่อ! ชั่ววินาทีที่กระสุนเวทจะเคลื่อนตัวถึงร่างของลอร์ดอินเฟอร์โน่ ลูกไฟโนวาตัวหนึ่งก็โผบินเข้ามาขวางในระดับสายตารับผลกระทบของสกิลนั้นเข้าไปเต็มๆ!
A red beam shot out from the end of the opaque object, causing a backlash that made the slender figure stumble. The thin line darted straight toward the enemy in front with precision, but... it missed the target in an unbelievable way! In the moment the magic bullet was about to reach Lord Inferno, a fire nova flew in to intercept it at eye level, taking the full brunt of the skill!

“บ้าจริง!” เมษาสบถลั่น รีบชักกระสุนใหม่อย่างร้อนใจ
"Are you kidding me!" Meisa exclaimed, quickly loading a new bullet in a hurry

“เร็วเข้าสิคะ คุณเมษา”
"Hurry up, Ms. Mesa."

“ฉันก็กำลังรีบอยู่นี่ไง!” คนเคยใจเย็นอยู่เสมอลืมตัวตะคอกกลับดื้อ มือสั่นระริกถูกยกขึ้นเทปลอกสังกะสีออกตั้งท่าจะโจมตีออกไปใหม่อีกครั้ง หากแต่ไม่ทันการ...ร่างสูงยักษ์ของมังกรสีแดงได้โผบินขึ้นไปสู่ท้องฟ้าเสียแล้ว นัยน์ตาสีเทาจ้องมองภาพเบื้องหน้าแล้วได้แต่นึกเป็นห่วงอีตาคนกวนบางคน
"I'm in a hurry here too!" The person who was always calm lost control and shouted back defiantly. Their trembling hand was raised to remove the zinc tape, preparing to attack again, but it was too late... the towering figure of the red dragon had already soared into the sky. The gray eyes stared at the scene before them, filled with concern for that annoying guy.

สิ่งทำได้ตอนนี้คงเหลือแค่ภาวนาแล้วเท่านั้นจริงๆ
The only thing that can be done now is to pray, really

“นายห้ามแพ้เชียวนะ!!!”
"You must not lose, you know!!!"

“มันมาแล้วค่ะ นายท่าน!” เสียงเตือนของจินนี่ทำให้วิศนะเม้มปากแน่น
“It has already happened, sir!” Jinny's warning made Wisana clench his lips tightly.

“บ้าจริง ถ่วงได้ไม่ถึงสองนาทีหรือเนี่ย” เขาสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ขณะเงยหน้าขึ้นไปมองลูกพลังที่กำลังลอยอยู่เหนือร่าง
"Seriously, you can't even hold it for two minutes?" he exclaimed irritably while looking up at the energy orb floating above him

“บางทีไม่ต้องรอถึงสามนาทีก็น่าจะใช้ได้แล้วมั้ง” แค่นเสียงแผ่วเบา พลางฉีกยิ้มเจื่อน เมื่อเห็นว่าก้อนกลมๆ ที่รวบรวมสมาธิสร้างขึ้นมานานเกือบสองนาทีได้ขยายใหญ่เสียจนน่ากลัว
"Maybe it doesn't need to wait for three minutes; it should be usable by now," he said softly, forcing a faint smile when he saw that the round mass he had concentrated on for almost two minutes had grown so large it was frightening

ใช่ ...เริ่มจากขนาดเท่าลูกปิงปอง ต่อจากนั้นก็กลายเป็นลูกฟุตบอล
Yes... it starts the size of a ping pong ball and then becomes the size of a football.

แล้วไหงมันถึงได้ใหญ่เท่าลูกบอลลูนได้วะเนี่ย!!
So how did it get as big as a balloon?!

ประจุพลังขนาดยักษ์ที่ลอยอยู่เหนือร่างของวิศนะทิ้งน้ำหนักมหาศาลให้เขาต้องแบกรับไว้จนตัวสั่นงันงก พอดวงตาสีน้ำตาลทองเล็งเห็นร่างอริแต่ปางก่อนกำลังแยกเขี้ยวบินตรงเข้ามาหาพร้อมแสงไฟเข้มข้นหมุนวนเป็นลูกบอลอยู่ในปากแล้วก็ต้องชักหน้าหงิก
A massive energy charge hovering above Visna's body left him with an enormous weight to bear, causing him to tremble. As his golden-brown eyes spotted the enemy from before, it was baring its fangs and flying straight towards him, with a concentrated light swirling like a ball in its mouth, making him grimace

บ้าจริง มันคิดจะพ่นไฟใส่ ทำไงดี จะปิดปีกมารดูดพลังก็ไม่ได้ซะด้วย ไม่งั้นถึงเขาไม่โดนไฟนั่นคลอกตายก็ได้ดิ่งหัวโหม่งโลกดับอนาถเหมือนกันอยู่ดี
It's crazy, it's thinking of breathing fire at me. What should I do? I can't close the demon's wings to absorb its power. Otherwise, even if he doesn't get burned to death, he could still plunge headfirst into the world and meet a miserable end

หนอย...ฉลาดนักนะแก ตอนสู้กันเมื่อกี้ไม่ยักยอมปล่อยไฟ ทีตอนนี้ล่ะเพิ่งมานึกอยากพ่น!
Hey... you're so smart, huh? During the fight just now, you didn't want to let go of the fire, but now you suddenly feel like spitting it out!

“อีกสิบวินาทีจะเข้าถึงจุดปะทะแล้วค่ะ”
"In ten seconds, we will reach the impact point."

“เข้าใจแล้ว” วิศนะขบกรามแน่น ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด ความตื่นเต้นชนิดที่ไม่อาจหาสัมผัสได้ในโลกแห่งความเป็นจริงมันกลับทำให้ชายหนุ่มยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นับเป็นการเดิมพันครั้งสุดท้าย …ถ้าเขาโดนไฟนั่นคลอก ทุกอย่างที่ผ่านมาก็เป็นอันจบ แต่ถ้าเขาหลบท่าไม้ตายนั่นได้...รับรองว่าเจ้ามังกรเถื่อนนั่นเตรียมตัวจองศาลาไว้ได้เลยเช่นเดียวกัน!
"I understand," Visana clenched his jaw tightly, his stomach churning. The kind of excitement that couldn't be found in the real world made the young man smile unconsciously. This was the final bet... if he got burned by that fire, everything that had happened would be over. But if he could dodge that deadly move... he could guarantee that the wild dragon was also preparing to book the pavilion!

แค่คิดความตื่นเต้นก็ทำให้ร่างกายมันสั่นสะท้านไปหมด
Just thinking about the excitement makes my body tremble all over

“ได้ระยะที่กำหนดแล้วค่ะ”
"I have reached the specified distance."

AI สาวเอ่ยขึ้นให้สัญญาณ ส่งให้วิศนะสูดหายใจเข้าเต็มปอด
The AI girl spoke up to give a signal, allowing Wisana to take a deep breath

“มาเจอกันสักตั้งหน่อยเป็นไง ไอ้จิ้งเหลนไฟนรก!” สิ้นเสียง ชายหนุ่มก็ขว้างวัตถุอย่างหนึ่งออกไปด้านหลัง ก่อนจะใช้ของชิ้นนั้นเป็นฐานในการใช้สกิลกระโดดไกลถีบตัวพุ่งข้างหน้า!
"Let's meet up for a moment, how about it, you hellfire lizard!" As soon as he finished speaking, the young man threw an object behind him before using it as a base to perform a long jump, propelling himself forward!

“ปลดปล่อยพลัง ประจุมนตราทลายภูผา และ ปีกเพลิงมารอัคคีเต็มพิกัด!!!”
"Unleash the power, the spell to shatter the mountains, and the wings of the fiery demon at full capacity!!!"

ขาดคำร่างกายของวิศนะก็พลันส่องแสงสว่างจ้า ปีกเพลิงมารอัคคีถูกเผาผลาญอย่างรุนแรงเพื่อปลดปล่อยพลังออกมาเต็มที่จนเขาเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงถึง 600 กม./ชั่วโมง
The body of Visana suddenly radiated a bright light. The fiery wings of the demon were fiercely consumed to fully unleash power, allowing him to move forward at a speed of up to 600 km/h.

วิศนะกัดฟันแน่น พลันสมองของเขาเกิดความรู้สึกปวดแปลบแปลกๆ เหมือนยามก่อนหน้านี้อีกครั้ง
Visana clenched his teeth tightly, suddenly feeling a strange sharp pain in his head, just like before

สัญชาตญาณส่วนตัวเริ่มทำงานเต็มประสิทธิภาพแล้ว!
Personal instincts are now working at full capacity!

เมื่อทั้งคู่ก็เคลื่อนกายเข้ามาถึงจุดปะทะ ห้วงเวลารอบๆ ตัวของวิศนะก็เริ่มหมุนช้าลงอีกครั้ง คลองจักษุฉายภาพสโลว์โมชั่นของบอสปีศาจอัคคีค่อยๆ อ้าปากหมายจะพ่นไฟบรรลัยกัลป์ใส่เขาดับดิ้นในคราวเดียว ทว่าน่าแปลกใจนักที่ยามนี้เขากลับไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามใบหน้าเกลี้ยงเกลากลับเหยียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ
As the two moved into the point of collision, the time around Visana began to slow down once again. His eyes captured a slow-motion image of the fire demon boss slowly opening its mouth, intending to unleash a devastating fire upon him all at once. However, surprisingly, he felt no fear at all; on the contrary, his smooth face broke into a sly smile

“ถึงฉันจะเป็นผู้เล่นใหม่ แต่ฉันก็ไม่ได้โง่นะเว้ยไอ้คุณลอร์ดจิ้งเหลน!” เสียงกวนประสาทว่าทิ้งท้าย ก่อนลำแสงบาดตาจะสว่างวูบขึ้นในชั่ววินาทีต่อมา ประกายเจิดจ้าสะท้อนเข้าใส่ดวงตาสีเลือดของมันตรงๆ จนลอร์ดอินเฟอร์โน่ต้องส่งเสียงร้องครวญครางออกมาอย่างทรมาน
"Even though I'm a new player, I'm not stupid, you lizard lord!" The annoying voice taunted before a blinding beam of light suddenly flared up a moment later, the dazzling spark reflecting directly into its blood-red eyes, causing Lord Inferno to let out a pained groan

ระเบิดแสงนั่นเอง!
It's the light explosion!

แม้จะเป็นมอนสเตอร์ที่มีดีกรีความฉลาดมากสักเพียงไหน ก็คงไม่สามารถคาดคิดได้ว่าทุกการกระทำของวิศนะล้วนเกิดจากการวางแผนอันแยบยลที่เจ้าตัวแทบจะตีลังกาคิดเป็นสิบๆ รอบ ตลอดช่วงระยะเวลารอกว่าสองนาทีนั่นเอง
Even if it is a monster with a high level of intelligence, it would not be able to anticipate that every action of Wisana is the result of a cunning plan that he has thought through dozens of times during the two-minute waiting period

เป็นการวัดดวงที่สัมฤทธิ์ผล เมื่อบัดนี้เจ้าบอสหายนะได้ตาบอดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงทำให้เปลวไฟปล่อยออกมาพลาดเป้าจนไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ให้แก่วิศนะได้เลย!
It is a successful gamble, as now the boss of disaster has gone completely blind, causing the flames to miss their target and unable to harm the engineer at all!

“ลาขาดล่ะนะ ไอ้คุณลอร์ด”
"Goodbye then, Lord."

คำกล่าวสุดท้าย ก่อนที่ลูกบอลเวทมนตร์ขนาดยักษ์จะถูกโยนออกไปกระแทกร่างสูงใหญ่ของราชาปีศาจอัคคีเรียกเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูให้ดังตามมาอีกระลอก ทว่าการโจมตีของบุรุษตรงหน้ายังไม่จบ! วิศนะเร่งเครื่องปีกไฟของเขาให้ระเบิดพลังออกมาพร้อมกันในคราวเดียว ร่างสันทัดลากสัตว์ประหลาดตัวนั้นให้พุ่งดิ่งพสุธาตามมาด้วยความเร็วมากกว่า 600 กม./ชั่วโมง แล้วเหวี่ยงมันทิ้งกับพื้นราบด้านล่างจนเกิดเสียงถล่มทลายให้สะท้านไปทั่วพื้นดิน
The final words before the giant magic ball was thrown to collide with the towering figure of the fire demon king elicited a piercing scream that echoed in response. However, the attack from the man in front was not over! Visana accelerated his fiery wings to unleash their power all at once. The stout figure dragged the monstrous creature to plunge down to the ground at a speed of over 600 km/h, then hurled it down to the flat ground below, causing a thunderous crash that shook the earth.

ตูม!!!!!
Boom!!!!!

125,000,000 !!! <Critical>

Stage 9

ผลกระทบจากการต่อสู้
Impact of the Struggle

เวลา 13.25 น.
1:25 PM

สายลมแห้งแล้งพัดพาความร้อนระอุให้โชยมาพร้อมกับฝุ่นดิน พื้นราบแตกระแหงแผ่กระจายไปทั่วจนสถานที่ที่ได้ชื่อว่าดูดีน้อยอยู่แล้วให้ทรุดโทรมลงไปอีกหลายเท่า สภาพดันเจี้ยนคุกร้างในขณะนี้ชวนให้รู้สึกขนพองสยองเกล้าได้อย่างยากอธิบาย
The dry wind blows in scorching heat along with dust. The parched ground spreads out everywhere, making even the places that were already considered less appealing deteriorate even further. The condition of the abandoned dungeon now evokes an indescribable sense of dread

ตึกรามบ้านช่องที่ถูกทิ้งร้างคล้ายอาคารก่อสร้างไม่เสร็จตอนนี้โดนทำลายหายไปจนเกือบหมด มิหนำซ้ำใจกลางทุ่งโล่งกว้างยังปรากฏหลุมอุกกาบาตขนาดยักษ์กินอาณาบริเวณหลายกิโลที่มีร่างของราชาปีศาจอัคคีซึ่งบัดนี้สิ้นฤทธิ์นอนแผ่หลานิ่งอย่างสงบไร้ลมหายใจแล้วอย่างสิ้นเชิง
The abandoned buildings that resemble unfinished construction are now almost completely destroyed. Moreover, in the middle of the vast open field, there is a giant meteorite crater covering several kilometers, where the body of the fire demon king, now powerless, lies sprawled out peacefully, completely breathless

ซากแห่งความพินาศเหล่านั้นเรียกความสนใจจากให้ผู้เล่นหลายคนเดินออกมามุงดูด้วยสภาพตกตะลึงกันไปเป็นแถว NPC นักข่าวและสถานีโทรทัศน์หลายช่องหลายต่างพากันแบกกล้องออกมาทำสกู้ปเด็ดด้วยความอยากรู้เหลือเกินว่าตัวการที่ทำให้ดันเจี้ยนของเกมเละเทะขนาดนี้มันเป็นใครกันแน่!
The ruins of destruction drew the attention of many players who gathered in shock, lined up to see. NPC journalists and various television stations rushed out with cameras to scoop the story, eager to find out who was responsible for the dungeon's catastrophic state!

เวลานี้ ณ จุดเกิดเหตุปรากฏร่างผู้ดูแลระบบเกมกำลังง่วนอยู่กับการตรวจสอบความเสียหายของดันเจี้ยนไว้หาทางแก้ไขต่อไป เทปพลาสติกสีเหลืองจัดกั้นอาณาเขตโดยรอบไว้เป็นทางยาวเพื่อกันไม่ให้ผู้ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาด้านในพร้อมกับตัวหนังสือเขียนว่า Keep Out ชวนให้นึกถึงฉากที่พวกเจ้าหน้าที่กำลังตามเก็บหลักฐานในหนังชอบกล
At this moment at the scene, the game administrator is busy inspecting the damage to the dungeon to find a solution. Yellow plastic tape cordons off the surrounding area in a long line to prevent unauthorized individuals from entering, with the words "Keep Out" written on it, reminiscent of a scene where officials are collecting evidence in a peculiar movie

“ให้มันได้แบบนี้สิ ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสภาพแบบนี้จะเกิดจากการต่อสู้ระหว่างผู้เล่นแค่สามคนกับมอนสเตอร์ตัวเดียว” เสียงนุ่มๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเรียบสนิท นัยน์ตาคู่สวยกลอกมองสภาพบรรยากาศโดยรอบ แล้วมาสะดุดกับร่างสูงเพรียวของจีเอ็มหนุ่มอีกคนที่กำลังยืนกอดอกอยู่ข้างๆ พร้อมระบายรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
"Let it be like this. I can't believe that this situation is the result of a battle between just three players and a single monster," said a woman with a calm expression, her beautiful eyes scanning the surrounding atmosphere before landing on the tall, slender figure of another young GM standing next to her, arms crossed and wearing a sly smile

“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อน่า แอน เธอก็เห็นจากคลิปวีดีโอที่ฉันถ่ายเอาไว้แล้วนี่” ธาดาพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง พลางชี้ไปยังอีกด้านที่มีเจ้าหน้าที่ GM คนอื่นๆ กำลังดูคลิปวีดีโอดังกล่าวอยู่
“If you don't believe it, you have to believe it, right? Ann You saw it from the video I recorded, didn't you?” Thada said cheerfully, pointing to the other side where other GM staff were watching the video.

“ก็เพราะเห็นแล้วเนี่ยแหละ ถึงได้ทำใจเชื่อยาก คนบ้าอะไรโจมตีทีเดียวทำดันเจี้ยนพังยับได้ขนาดนี้!”
"That's why it's hard to believe; what kind of crazy person can attack and completely destroy a dungeon like this in one go!"

“แหม...จะเอาอะไรกับพลังโจมตีตั้ง 125 ล้านล่ะ” ธาดาไหวไหล่ตอบเอื่อยๆ เรียกเสียงถอนใจจากสตรีที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม
"Well... what can you expect with an attack power of 125 million?" Thada shrugged and replied lazily, eliciting a sigh from the woman standing across from him.

หญิงสาวคนนี้ตัวไม่สูงมากนัก ผมยาวสีดำสนิทถูกรวบเป็นหางม้าตึงแน่น ดวงหน้าอ่อนเยาว์แสดงอารมณ์สุขุม เช่นเดียวกับดวงตาสีน้ำตาลคู่โต ร่างเล็กสวมเสื้อนอกสีขาวตัดกับกระโปรงสั้นสีดำรัดรูปพร้อมกับปลอกรัดแขนที่มีแถบผ้าปักคำว่า GM เอาไว้ตัวเบ้อเร่อ
The young woman is not very tall, with long, jet-black hair pulled back into a tight ponytail. Her youthful face displays a calm demeanor, just like her large brown eyes. She has a petite frame, wearing a white outer shirt paired with a form-fitting black mini skirt, along with arm sleeves that have the embroidered letters "GM" prominently displayed

ถ้าเป็นคนที่มีความรู้สักหน่อย มองเพียงปราดเดียวก็รู้แล้วคนตรงหน้าก็คือ ‘จีเอ็มแอน’ หรือ ‘รัตนา’ อดีตผู้เล่นสาวผู้โด่งดังแห่งโลกไพรด์ในฐานะจอมเวทน้ำแข็งอันดับหนึ่งของเกม
If you are someone with a bit of knowledge, just a glance is enough to recognize that the person in front of you is 'GM Ann' or 'Rattana,' the former famous female player in the world of Pride, known as the number one ice mage in the game

“นายตรวจสอบเรื่องพลังโจมตีสุดโอเวอร์นั่นแล้วใช่มั้ย ดา?” GM สาวถามขึ้น
"Have you checked the issue with that overpowered attack, Da?" the GM asked

“ตรวจสอบแล้ว ไม่มีการเล่นโกงใดๆ ทั้งสิ้น ฉันกล้ารับประกันได้เลย การโจมตีทั้งหมดล้วนเกิดจากการใช้ข้อได้เปรียบจากเกมเท่านั้นจริงๆ”
"After checking, there is no cheating at all. I can confidently guarantee that all attacks are truly just a result of taking advantage of the game."

“125 ล้านเชียวนะ” รัตนาเลิกคิ้วขึ้น “ต้องใช้ข้อได้เปรียบในเกมสักกี่ชนิดกันถึงสร้างความเสียหายได้มากมายมหาศาลขนาดนั้น”
"125 million, you know," Ratana raised an eyebrow. "How many types of advantages in the game do you need to create such massive damage?"

เธอพูดพลางพลางชำเลืองสายตามองไปรอบๆ เห็นผู้ดูแลระบบเกมหลายคนต่างง่วนอยู่กับการเดินเช็คจุดเสียหายเตรียมทำการซ่อมแซมระบบด้วยสีหน้าหงิกจัด ดวงหน้าขาวจัดถอนใจเหนื่อยหน่าย
She spoke while glancing around, seeing several game administrators busy checking for damage, preparing to repair the system with grim expressions. Her pale face sighed wearily

“เสียหายหนักมากเลยนะ ขืนเป็นแบบนี้มีหวังต้องปิดระบบซ่อมเกมสักวันสองวันแล้วล่ะ แต่ฉันว่างานนี้เราคงได้เจอบั๊กในเกมกันมหาศาลเลยเชียวล่ะ ...พวกผู้บริหารเองก็ร้าย ตั้งใจจัดกิจกรรมนี้ขึ้นมาเพื่อตามหาบั๊กในระบบ ถึงมันจะได้ผลดีก็เถอะ แต่ดูสิ...เล่นเอาดันเจี้ยนพังไปเป็นแถบๆ”
"It's really heavily damaged. If it continues like this, we might have to shut down the game repair system for a day or two. But I think we will encounter a massive amount of bugs in the game... The executives are quite ruthless, intentionally organizing this event to find bugs in the system. Even if it yields good results, just look... the dungeons are getting wrecked all over."

“นั่นสินะ”
"That's right."

ธาดากล่าวสมทบ พอคิดได้ว่ามีงานหนักรออยู่ข้างหน้า ชายหนุ่มก็ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ
Thada said in addition, as soon as he realized that there was hard work waiting ahead, the young man let out a light sigh

“แล้วตาคนที่โจมตีได้โอเวอร์สุดๆ คนนั้นไปอยู่ไหนเสียล่ะ”
"Then where did that person who attacked so excessively go?"

“หายไปแล้ว”
"Disappeared"

“อะไรนะ” รัตนาแค่นเสียงถาม คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อย “หมอนั่นตายไปพร้อมกับเจ้าบอสตัวนี้งั้นเหรอ”
"What did you say?" Ratana asked with a slight raise of her eyebrows. "That guy died along with this boss, did he?"

“ไม่ตายหรอก” ธาดาตอบเรียบเรื่อย “เพราะน้ำยาแมกทีเรียน่ะ ตอนโจมตีครั้งสุดท้าย พลังชีวิตของเขาลดลงเพราะได้รับบาดเจ็บจากแรงเสียดสีกับความร้อน แต่ก็ได้รับการเพิ่มพลังจากน้ำยาแมกทีเรียทันที”
"He's not going to die," Thada replied calmly. "Because of the Magtherian potion, during the final attack, his life force decreased due to injuries from friction and heat, but he was immediately boosted by the Magtherian potion."

คำอธิบายที่หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ นอกจากจะใช้น้ำยาแมกทีเรียเพิ่มพลังโจมตีแล้ว ยังมีผลข้างเคียงที่ดีในการรักษาอาการผิดปกติทุกชนิดและช่วยฟื้นฟูพลังชีวิตอีก 50 หน่วยต่อหนึ่งวินาทีอีกด้วย
The explanation that the young woman nodded in understanding not only involves using the Magtira solution to increase attack power but also has beneficial side effects in treating all kinds of ailments and helps restore 50 life points per second

จะเรียกว่าดวงดี หรือเพราะคำนวณเอาไว้ดีแล้วกันแน่
Is it called good luck, or is it because it was calculated well?

ถ้าเกิดเป็นอย่างหลังจริง เจ้าหมอนี่ก็เทพปีศาจลงมาจุติชัดๆ!
If that's really the case, this guy is clearly a demon god reincarnated!

“ถ้ายังไม่ตายแล้วเขาหายหัวไปไหนซะล่ะ” เสียงไร้อารมณ์ถามขึ้นในเวลาต่อมา
"If he’s not dead, then where has he disappeared to?" a voice asked emotionlessly later on

“บินกลับไปแล้ว”
"Already flown back"

“หา”
"find"

“เธอได้ยินไม่ผิดหรอก เขารีบวิ่งมาลากเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งไป แล้วก็พากันบินหายไปจากที่นี่ทันทีเลย” ธาดากล่าวพลางอมยิ้มขำ นัยน์ตาคมแววระยับอย่างนึกสนุก
"You didn't hear wrong. He quickly ran to drag a girl friend away, and then they both flew off from here immediately," Thada said with a chuckle, his sharp eyes sparkling with amusement

“โดยที่ไม่ยอมมารับรางวัลจากนายเนี่ยนะ เขาก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าฆ่าบอสได้จะได้รับรางวัลเป็นไอเท็มเกรดS 5 ชิ้นน่ะ” จีเอ็มหนุ่มไม่ตอบ ร่างสูงไหวไหล่ ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ อย่างจนด้วยคำพูด
"By refusing to accept the award from him, doesn't he know that if he defeats the boss, he will receive 5 S-grade items as a reward?" The young GM didn't respond, shrugged his tall frame, and then shook his head slightly, at a loss for words

ทว่าหญิงสาวข้างตัวก็ดูจะตกใจไม่แพ้กัน รัตนาไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าจะมีคนที่เพี้ยนขนาดนี้อาศัยอยู่ในโลกด้วย!
However, the girl next to her also seemed equally shocked. Rattana had never imagined that there would be someone this crazy living in the world!

พอฆ่าบอสได้ก็เผ่นหนีไปเฉยเลย
As soon as I killed the boss, I just ran away

แถมยังไม่สนใจรางวัลอีกต่างหาก เจ้าหมอนี่ต้องการอะไรกันแน่นะ หรือว่าอยากจะเก็บค่าประสบการณ์ ไม่หรอกจะเก็บค่าประสบการณ์จริง ไปสู้กับมอนสเตอร์ตัวอื่นน่าจะง่ายกว่านี้เยอะ
Moreover, he doesn't even care about the rewards. What does this guy really want? Or does he just want to gain experience? No, if he really wanted to gain experience, it would be much easier to fight other monsters

หรือว่าอยากจะดัง? ถ้าเป็นอันนี้ก็ไม่แน่ เพราะตอนนี้หมอนั่นก็ได้ดังสมใจอยากแล้ว
Or do you want to be famous? If that's the case, then maybe not, because right now that guy has already become famous as he wished

ระหว่างที่สมองกำลังประมวลข้อสันนิษฐานต่างๆ อยู่ สายตาเหลือบไปมองเหล่าผู้เล่นนอกเขตอันตรายหลายคนต่างพูดคุยกันด้วยทีท่าตื่นเต้นเต็มที่ นอกจากนี้ยังมีนักข่าวอีกจำนวนหนึ่งที่เริ่มทยอยถ่ายทอดสถานการณ์สดกันแล้ว
While the brain was processing various hypotheses, the eyes glanced at several players outside the danger zone, who were chatting excitedly. Additionally, there were a number of journalists who had begun to broadcast the live situation

“หมอนั่นมีหวังดังระเบิด” รัตนากล่าวสรุป “อุตส่าห์ฆ่าบอสลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ทั้งทีนี่นะ แถมยังสร้างสถิติใหม่ด้วยค่าความเสียหายสูงสุดถึง 125 ล้าน หึ...ทำลายสถิติเดิมที่ไอ้บ้าพลังมาร์คัสนั่นทำไว้ 60 ล้านเสียยับเลย รับรองว่าถ้าหมอนั่นรู้เข้าคงได้อาละวาดยกใหญ่แหงๆ”
"That guy is bound to blow up," Rattana concluded. "He managed to kill the boss Lord Inferno and even set a new record with a maximum damage of 125 million. Hmph... he shattered the previous record set by that power-crazed Marcus at 60 million. I guarantee that if that guy finds out, he'll definitely go on a rampage."

“ไอ้บ้าพลัง? แอน...เขาเป็นถึง 1 ในจตุรเทพเชียวนะ ไปเรียกเขาอย่างนั้นได้ยังไง”
"Crazy power? Ann... he's one of the Four Heavenly Kings, you know. How can you call him that?"

“เหอะ คนอย่างหมอนั่นก็เป็นแค่ไอ้บ้าพลังจอมปากเสียสำหรับฉันเท่านั้นแหละ!” เจ้าหล่อนกระแทกเสียงตอบทันที
"Hmph, that guy is just a loudmouthed power freak to me!" she retorted immediately

“ฉันนึกว่าเธอเหม็นขี้หน้าหมอนั่นเพราะกำลังถูกตามจีบอยู่เสียอีก” ธาดาเอ่ยล้อเพื่อนสาวระหว่างฝืนกลั้นยิ้มเสียจนหน้ากระตุกกึกๆ
"I thought you hated that guy because you were being pursued by him," Thada teased his girlfriend while trying to hold back a smile that made his face twitch

“กรุณาอย่าพูดอะไรให้ฉันได้คายของเก่าจะได้ไหมเจ้าคะ คุณธาดา พวกเรากำลังทำงานอยู่นะ” พอได้ยินเสียงเย็นเยียบเอ็ดกลับมาแล้ว นายจีเอ็มผมยาวก็เลยหลุดหัวเราะพรืด ก่อนจะรีบเปลี่ยนอารมณ์กลับอย่างเร่งด่วนเมื่อโดนสายตาอภิมหาดุปราดมองเข้าให้
"Please don't say anything that would make me spill the old stuff, okay, Mr. Thada? We're working here." As soon as he heard the icy voice respond, my long-haired GM couldn't help but burst out laughing before quickly changing his mood when met with a fierce glare

“เออนี่ แอน มีเพื่อนของเจ้าหมอนั่นคนหนึ่งยังอยู่ที่นี่นะ ไอ้เจ้าผู้ชายที่ฆ่าบอสได้น่ะ” ธาดาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาใหม่อย่างแนบเนียน
"By the way, Ann, one of that guy's friends is still here, you know, the guy who killed the boss." Thada smoothly changed the topic of conversation

“จริงเหรอ แล้วอยู่ไหนล่ะ” คำถามที่ใบหน้าคมคายขยับยิ้ม ก่อนจะชี้นิ้วไปยังอีกทาง เมื่อรัตนาหันไปมองตามก็พบผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่งกำลังนั่งเข่าอ่อนอยู่ตรงซากปรักหักพังของตึกไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่นัก โดยมีเพื่อนอีกสองคนคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง
"Really? Then where is it?" The question made the sharp-featured face smile before pointing in another direction. When Rattana turned to look, she saw a beautiful woman sitting weak-kneed by the ruins of a building not far from where she was standing, with two friends nearby taking care of her

“เห็นบอกว่าชื่อวรัญญา เธอตอบว่าไม่ได้เป็นเพื่อนกับเจ้าคนที่บินได้นั่นหรอก แค่มาร่วมแจมปาร์ตี้ชั่วคราวด้วยเฉยๆ” นัยน์ตาสีเข้มหรี่จ้องร่างเล็กตรงหน้าครู่หนึ่ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกทางจมูกคล้ายเสียง ‘เฮอะ’
"I heard her name is Waranya. She replied that she is not friends with that guy who can fly, just joining the party temporarily." The dark eyes narrowed as they stared at the small figure in front for a moment before exhaling through the nose with a sound like 'Hmph.'

“กลุ่มปาร์ตี้เฉพาะกิจอีกต่างหาก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนแค่สามคนจะสามารถเอาชนะลอร์ดอินเฟอร์โน่ที่พวกเราใช้เวลาตั้งครึ่งชั่วโมงถึงจะล้มมันลงได้!”
"A special task party, I can't believe that just three people could defeat Lord Inferno, which took us half an hour to bring down!"

ธาดาฟังคำบ่นเป็นชุดของเพื่อนสาวแล้วก็ได้แต่ยิ้มบางๆ พลางยกมือขึ้นตบไหล่คนตัวเล็กกว่าเบาๆ
Thada listened to his friend's complaints and could only smile faintly while gently patting the shoulder of the smaller person

“โลกนี้กว้างใหญ่มากนัก แอน คนที่เก่งกาจกว่าเราอาจจะมีอีกเยอะแยะไป”
"This world is very vast, and there may be many others who are more capable than us."

“เก่งโดยไม่สนใจกฎความต่างชั้นของเลเวลเลยเนี่ยนะ!” รัตนาให้ย้อนเสียงสูง
"You're skilled without caring about the rules of hierarchy at all!" Ratana exclaimed in a high voice

“ก็เพราะแบบนี้ฉันถึงรักไพรด์ไงล่ะ แอน” ใบหน้าสวยคล้ายผู้หญิงแย้มรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะหมุนตัว ทำท่าจะเดินจากไป “ตอนนี้เราให้คนอื่นดูคลิปวีดีโอแล้วคำนวณค่าความเสียหายไปก่อนเถอะ ถึงเวลาเราค่อยไปรายงานผู้บริหารรู้เรื่องอีกที แต่ตอนนี้เราควรรีบแถลงข่าวกับผู้เล่นคนอื่นก่อนจะดีกว่านะ”
"That's why I love Pride, Ann," the beautiful face resembling a woman's broke into a wide smile before turning to walk away. "For now, let's let others watch the video and calculate the damages first. When the time comes, we can report to the management again. But for now, we should hurry to make a statement to the other players."

พูดจบร่างสูงก็สาวเท้าเดินตรงไปยังกลุ่มคนด้านนอกทันที แต่มือเล็กของรัตนาคว้าชายเสื้อเรียกคนตรงหน้าให้หยุดชะงัก ก่อนเอ่ยถามข้อสงสัยในใจออกไป
After finishing speaking, the tall figure immediately walked straight towards the group of people outside. However, Rattana's small hand grabbed the hem of his shirt, stopping him in his tracks, before she voiced the question that was on her mind

“ดา แล้วนายถามผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าว่าตาคนที่ฆ่าบอสได้เขาชื่ออะไร?” พูดจบ เธอก็หันหน้าพยักเพยิดไปทางวรัญญา
"Did you ask that woman what the name of the guy who killed the boss is?" After saying that, she turned her face and nodded towards Waranya

“ถามแล้ว”
"Asked."

“สรุปว่า...?”
"To summarize...?"

“วินเซนต์ หรืออะไรสักอย่างเนี่ยแหละ”
"Vincent or something like that."

ตูม!!!
Boom!!!

เสียงระเบิดดังสนั่นลั่นไปทั่วชายป่าไม่ไกลจากเมืองหลวงทริสทานเท่าใดนัก พร้อมกับร่างสองร่างที่หล่นพรวดลงมาจากฟ้าด้วยสภาพเบรกแตกส่งผลให้สัตว์ป่าหลายชนิดพากันหนีรังออกมาจากต้นไม้ใหญ่น้อยส่งเสียงหวีดร้องกันจ้าละหวั่น
The explosion echoed loudly throughout the forest not far from the capital, Tristante, along with two figures that fell abruptly from the sky in a broken state, causing various wild animals to flee their nests from the trees, making a cacophony of cries

“โอ้ย เจ็บๆๆๆ ทำไมนายถึงได้มีปัญหาเวลาตอนลงจอดทุกทีเลยนะอีตาบ้า!” เมษาแค่นเสียงตะคอกใส่อย่างหงุดหงิด
"Ouch, it hurts! Why do you always have problems when landing, you crazy guy!" Mesa exclaimed irritably

“จะบ่นอะไรนักครับคุณผู้หญิง ลืมไปแล้วหรือไงว่าผมเพิ่งจะเคยใช้งานมันเป็นเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วนี่เอง!” อีกเสียงตะโกนโต้กลับมาด้วยอาการจุกไม่แพ้กัน
"Why are you complaining so much, ma'am? Have you forgotten that I just started using it only a few minutes ago!" Another voice shouted back with equal frustration

ยามนี้สองเกลอจึงพากันนอนแผ่หลาหมดสภาพอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนนุ่ม โดยมีร่างเล็กกว่าของเมษานอนทับอยู่บนตัวของวิศนะที่ยังคงลุกไม่ขึ้น จึงได้แต่ยกมือดึงหน้ากากสีขาวแปลกตาออกจากใบหน้าชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อพลางหอบจนตัวโยน
At this moment, the two friends lay sprawled out on the soft, light green grass, with the smaller figure of Maisa lying on top of Wisna, who still couldn't get up. Wisna could only lift a hand to pull the strange white mask off his sweat-soaked face while gasping heavily

“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนายต้องหนีออกมาจากที่นั่นด้วย เราชนะแล้วนะ รู้ตัวรึเปล่า แล้วตำราไหนของนายบอกว่าคนชนะต้องหนียะ!” พอหอบหายใจเสร็จ เสียงแหลมก็ตวาดแหวระหว่างทรงตัวขึ้นมานั่งได้สำเร็จ
"I don't understand why you had to run away from there. We won, you know? Do you realize that? And which of your books says that the winner has to flee?!" After catching her breath, her sharp voice shouted as she managed to sit up successfully

“ก็มันมีเหตสุดวิสัยน่ะสิ ถึงต้องหนีออกมาแบบนี้” วิศนะตอบทั้งที่ยังลุกไม่ขึ้น
"Well, there were unforeseen circumstances, that's why I had to escape like this," Visana replied while still not getting up

“ให้ตายสิ” เมษาส่ายหน้าเบาๆ “ดีนะที่ฉันคว้าไอเท็มที่ดรอปออกมาจากลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ก่อนที่นายจะลากฉันหนีมาแบบนี้ ไม่งั้นมีหวังเสียดายตายเลย!”
"Goodness," Meisa shook her head lightly. "It's a good thing I grabbed the item that dropped from Lord Inferno before you dragged me away like this. Otherwise, I would definitely regret it!"

พูดจบเธอก็ก้มลงมองลูกแก้วมารเพลิง <Inferno Gemstone> ในมือด้วยดวงตาพราวระยับ ลูกแก้วสีแดงนี่รับรองถ้าเอาไปขายทอดตลาดคงได้ราคาอย่างต่ำก็ห้าล้าน นี่ถ้าขืนเธอหยิบมาไม่ทันนะ จะตบอีตานี่ให้หัวหลุดเลย!
After she finished speaking, she looked downat the Inferno Gemstone in her hand with sparkling eyes. This red gemstone is guaranteed to fetch at least five million if sold at auction. If she hadn't grabbed it in time, she would have knocked that guy's head off!

“แล้วคุณพี่จะบอกได้รึยังคะว่าทำไมเราต้องเผ่นหนีออกมาแบบนี้ด้วย ยังไม่ได้บอกลาหรือขอบใจวรัญญาเขาสักคำเลยนะ”
"Can you tell me why we had to run away like this? I haven't even said goodbye or thanked Waranya yet."

“ไม่มีเวลาบอกหรอก ไม่เห็นหรือไงว่าพอเราฆ่าเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ก็มีไอ้บ้าสองคนวิ่งเข้ามาหาวรัญญาทันทีเลยน่ะ” ได้ยินแบบนั้น เมษาก็พอจะนึกภาพเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้นมาได้ลางๆ
"I don't have time to explain. Can't you see that as soon as we killed Lord Inferno, those two crazy guys ran straight to Varanya?" Hearing that, Maysa could vaguely picture the incident

จริงอยู่...หลังจากหมอนี่ลากตัวปีศาจยักษ์นั่นให้กระแทกกับพื้นดินได้ก็เกิดแรงระเบิดกระจายไปทั่วบริเวณจนทำให้ผู้เล่นหลายคนปลิวกระเด็นหายวับไป โชคยังดีที่พวกเธอรอดตายมาได้ด้วย โพชั่นบาเรีย สกิลของวรัญญาแท้ๆ เชียว
It's true... after this guy dragged that giant demon to crash into the ground, an explosion spread throughout the area, causing many players to be blown away and disappear. Fortunately, they survived thanks to Barrier Potion, a skill of Waranya herself.

หลังจากการระเบิดดังกล่าวสิ้นสุดลง ก็มีผู้เล่นสองคนวิ่งเข้ามาหาวรัญญาจริงอย่างที่บอก ซึ่งเธอจำได้เลาๆ ว่าเป็นผู้หญิงกับผู้ชายคู่หนึ่ง
After the explosion ended, two players ran to find Waranya, just as mentioned, and she vaguely remembered that it was a couple, a woman and a man

“แล้วสองคนที่วิ่งเข้ามาหานั่นมีอะไรนักหนางั้นเหรอ”
"Then what is so important about those two people running towards me?"

“จะอะไรเล่า ก็สองคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของฉันน่ะสิ” วิศนะลากเสียงตอบอย่างเซ็งๆ “กับวรัญญาฉันยังไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ ถึงได้พอตบตาปลอมตัวไปได้บ้าง แต่ถ้าเจ้าสองคนนั่นมาเห็นเข้ารับรองความแตกแหงๆ เพราะแบบนี้นั่นแหละ...ฉันถึงต้องรีบลากเธอเผ่นออกมาก่อน”
"What's the matter? Those two are my close friends," Wisana replied with a bored tone. "I'm not that close with Waranya, so I could manage to disguise myself a bit, but if those two see me, it's definitely going to be exposed. That's why... I had to hurry and drag her out before that."

พอได้รับคำตอบแล้ว เมษาก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
Once she received the answer, Maysa could only let out a soft sigh

“นายนี่ก็พิลึก แค่มาเล่นเกมทำไมต้องปกปิดเพื่อนด้วยล่ะ”
"This guy is strange. Why does he have to hide his friends just to play a game?"

“ก็...” เจอย้อนให้แบบนี้ เจ้าตัวก็ถึงกับพูดไม่ออก
"Well..." Faced with this kind of response, the person was left speechless.

“เอาเถอะๆ ไว้อยากเล่าเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้ฟังทีหลังก็ได้ แต่ถ้าไม่อยากเล่าก็ช่างมันเถอะ” อีกเสียงว่าปัดๆ พลางโบกมือไปมา ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอีกหน
"Alright, whenever you want to tell the story, you can share it later. But if you don't want to talk about it, then forget it." Another voice said dismissively while waving their hand back and forth before sitting down again

“ผู้เล่นวิศนะสามารถฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่สำเร็จได้รับค่าประสบการณ์ 8,682,851”
"Players who successfully kill the Inferno Lord receive 8,682,851 experience points."

“ผู้เล่นวิศนะสามารถฆ่าโนวาได้ 20 ตัว ได้รับค่าประสบการณ์ 300,000”
"The player Visana can kill 20 Novas and receive 300,000 experience points."

“ผู้เล่นเมษาได้รับการแบ่งค่าประสบการณ์จากการฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่เป็นจำนวน 4,358,741”
"The player in April received an experience share from killing Lord Inferno amounting to 4,358,741."

“ผู้เล่นเมษาสามารถฆ่าโนวาได้ 57 ตัว ได้รับค่าประสบการณ์ 855,000”
"The player in April can kill 57 Novas and receives 855,000 experience points."

หากแต่ยังไม่ทันได้หย่อนก้นนั่งดี เสียงประสานของอัลและจินนี่ก็ดังขึ้นมาในเวลาไล่เลี่ยกัน เรียกสายตาสองคู่หูให้หันมามองหน้ากันครู่หนึ่ง
However, just as they were about to sit down, the harmonious voices of Al and Ginny rose up simultaneously, causing the two pairs of friends to glance at each other for a moment

“สงสัย AI ของเราจะคำนวณค่าประสบการณ์ที่ได้รับจากการต่อสู้เสร็จแล้วล่ะ” มือปืนสาวเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
"I suspect our AI has finished calculating the experience gained from the battle," the female gunslinger spoke up first

“นานจังแฮะ กว่าจะคำนวณเสร็จ”
"It's taking a long time to finish the calculations."

“นายไม่ได้ยินหรือไงว่าจำนวนค่าประสบการณ์มันเยอะขนาดไหน เราเพิ่งจะฆ่าบอสได้นะยะ ไม่ใช่เพิ่งไปเก็บบราวฮาวน์มา” คราวนี้ใบหน้าสวยฉีกยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดีทีเดียว “ไหนดูซิว่าเลเวลของเราเลื่อนขึ้นไปกี่ระดับกันเอ่ย”
"Didn't you hear how much experience points we gained? We just defeated a boss, not just collected some brown hounds." This time, her beautiful face broke into a cheerful smile. "Let's see how many levels we've gone up!"

“ผู้เล่นวิศนะได้รับการเลื่อนความสามารถเป็นระดับ 38”
"The player Visana has been promoted to level 38."

“ผู้เล่นเมษาได้รับการเลื่อนความสามารถเป็นระดับ 39”
"The player in April has been promoted to level 39."

พรวด!!
Proud!!

วิศนะถึงกับสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อถ้อยคำดังกล่าวเด้งเข้าหู ส่วนเมษาได้แต่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจ ร่างเพรียวบางจัดแจงเอนตัวลงไปนอนเคียงข้างพร้อมเสียงถอนหายใจดังเฮ้อ!
Visana nearly choked on her own saliva when those words hit her ears, while Mesa could only make a frustrated clicking sound in her throat. The slender figure arranged herself to lie down beside her with a loud sigh of "huh!"

“อะไรว้า ของฉันขึ้นมาได้แค่นี้เองเหรอเนี่ย” เสียงเล็กโวยวายอย่างไม่สบอารมณ์
"What? Is this all I can do?" the small voice complained unhappily

“แล้วทำไมของฉันมันถึงได้ขึ้นพรวดๆ แบบนี้ล่ะ ระดับขึ้นไปเกือบเท่าเธอเลย” พูดจบ ก็ยกนิ้วขึ้นมานับ “ตั้ง 23 เลเวลเชียวนะ ขึ้นมาซะเยอะขนาดนี้จะไม่เป็นไรเหรอเนี่ย”
"Then why did mine suddenly level up like this? It's almost as high as yours." After saying that, I raised my finger to count, "That's 23 levels! With such a big jump, is it really okay?"

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าเราเพิ่งจะไปฆ่าบอสมานะยะ แล้วนายก็เป็นคนโจมตีมันมากที่สุดก็สมควรที่จะได้เปอร์เซ็นต์ค่าประสบการณ์สูงกว่าแล้วนี่ อีกอย่างนายก็เป็นคนเรียก เฟิร์สบลัด <First Blood> ออกมาด้วย”
"I told you that we just went to kill the boss, right? And you were the one who attacked it the most, so you deserve to get a higher percentage of the experience points. Besides, you were the one who called out."

“เฟิร์สบลัด?” เจ้าคนความรู้เป็นศูนย์ยังคงตั้งหน้าตั้งตาถามเหมือนเคย
"First Blood?" The person with zero knowledge continued to ask earnestly as usual

“เป็นชื่อเรียกของการโจมตีหนแรกน่ะ ในเกมนี้คนที่สามารถโจมตีมอนสเตอร์ได้ก่อนใครจะได้แต้มที่เรียกว่า เฟิร์สบลัด ทำให้มีโอกาสได้รับค่าประสบการณ์มากกว่าคนอื่น แล้วก็มีโอกาสหยิบไอเท็มได้ก่อนใครไง”
"It's the name for the first attack in this game. The person who can attack the monster first will earn points called 'First Blood,' giving them a chance to gain more experience than others and the opportunity to pick up items before anyone else."

“หา! แล้วฉันไปโจมตีเจ้าบอสนั่นเมื่อไหร่ฟะ” วิศนะเลิกคิ้วสงสัย เขายังนึกไม่ออกเลยจริงๆ ว่าหลวมตัวไปตีโดนเจ้าบอสนรกนั่นตอนไหนกัน
"Huh! When did I go attack that damn boss?" Wisana raised an eyebrow in confusion. He really couldn't remember when he had accidentally hit that hellish boss

“นายจำไม่ได้จริงๆ เหรอ” คนข้างๆ เอียงหน้าถามยิ้มๆ
"You really can't remember?" the person next to him asked with a smile

“ไม่ได้อ่ะ”
"No, I can't."

“ก็ตอนที่นายกำลังวิ่งหนีเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่หูตาแทบเหลือกอยู่นั่นไง จำได้มั้ยว่านายปาระเบิดสารพัดชนิดใส่เจ้าบอสบ้านั่นไม่ยั้งเลย”
"When you were running away from Lord Inferno, your ears and eyes were nearly popping out, right? Do you remember that you kept throwing all kinds of explosives at that boss of his without stopping?"

นัยน์ตาสีทองเหลือบขึ้นมาอย่างครุ่นคิด ...เออใช่ เขาเป็นคนขว้างระเบิดใส่มันจริงๆ นั่นแหละ ถ้าจำไม่ผิด...รู้สึกว่าจะเป็นระเบิดไฟล่ะมั้ง
The golden eyes glanced up thoughtfully... Yes, he was the one who actually threw the bomb at it, if I'm not mistaken... I think it was a fire bomb.

“เฮ้ย! เธอหมายถึงไอ้ระเบิดไฟลูกที่ไปเพิ่มพลังให้บอสจิ้งจกนั่นน่ะเหรอ ของแบบนั้นถือว่าเป็นเฟิร์สบลัดได้ด้วยเหรอ”
"Hey! Are you talking about that fireball that boosts that lizard boss? Can something like that really be considered first blood?"

“แน่นอนว่าไม่ได้อยู่แล้ว” เมษาส่ายหน้า
"Of course, it's not there anymore," said Maysa, shaking her head

“อ้าว”
"Wow"

“ฉันไม่ได้หมายถึงระเบิดไฟโง่ๆ ลูกนั้นย่ะ ฉันหมายถึงระเบิดควันนั่นต่างหาก ที่นายโจมตีมันได้แค่ 1 ไงจำไม่ได้เหรอ!” พอได้ยินคำกล่าวแบบนั้น เจ้าตัวแสบถึงค่อยระลึกชาติขึ้นมาได้ ท่าทางเมษาจะหมายถึงระเบิดควันที่พอปาใส่แล้วจะมีเสียงดัง ปุ๋ง~ กับควันลอยฉุยออกบังหน้าของเจ้าบอสนั่นละมั้ง
"I didn't mean that stupid fire bomb, I meant that smoke bomb! You only managed to hit it once, remember?!" Upon hearing that, the troublemaker finally recalled. It seemed that Mae was referring to the smoke bomb that, when thrown, would make a loud pop and release a cloud of smoke in front of that boss

เขาจำได้เลยว่าเจ้าหล่อนยังด่าเขาปาวๆ ว่าจะปาไปให้มันสำลักควันตายหรือไง...
He clearly remembers that she was still scolding him loudly, asking if she was going to throw it at him to choke on the smoke and die...

“จำได้แล้ว โจมตีได้แค่ 1 เนี่ยก็ถือว่าเป็นเฟิร์สบลัดแล้วเหรอ”
"I remember now, attacking just once is considered a first blood, right?"

“ได้สิจ๊ะ” เมษาว่าพลางส่งยิ้มหวาน “ค่าความเสียหายจะเป็นเท่าไหร่ก็ได้ขอให้มีเลขปรากฏขึ้นมาก็ถือว่าใช่หมดแหละ”
"Sure!" Maysa said with a sweet smile. "The amount of damages can be anything as long as there are numbers appearing, that counts as valid."

ฟังจบ วิศนะก็หัวเราะพรืดออกมาทันที นี่เขาได้ค่าประสบการณ์เพิ่มมากขึ้นเพราะการโจมตีโง่ๆ ครั้งนั้นหรือเนี่ย โอ๊ย อยากจะขำให้ดิ้นตาย!!
As soon as he finished listening, Wisana burst out laughing. Did he just gain more experience points from that silly attack? Oh, I want to laugh until I die!!

“ความจริงฉันล่ะนึกว่านายจะไม่รอดแล้วเสียอีกนะเนี่ย รู้รึเปล่า” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หญิงสาวข้างตัวก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ
"I honestly thought you wouldn't make it this time, you know?" After a moment of silence, the girl next to him spoke softly

“อย่าว่าแต่เธอเลย ฉันเองก็คิดว่าตัวเองจะไม่มีทางชนะได้เหมือนกัน” คำกล่าวเสริมที่ร่างบางถึงกับขำกึก
"Don't mention it, I also think there's no way I can win." The thin figure added with a chuckle

“สุดท้ายก็เป็นเพราะอุปกรณ์ที่นายซื้อมาแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวนั่นแท้ๆ เลยทำให้เราชนะการต่อสู้มาได้ นี่ล่ะน้า~เขาถึงบอกว่าพวกมือใหม่มักจะมีหมัดฟลุ๊คเอาไว้น็อคคู่ต่อสู้”
"In the end, it was really because of the equipment you bought without knowing anything that allowed us to win the fight. This is why they say that beginners often have a lucky punch to knock out their opponents."

“ใครบอกว่าซื้อมามั่วๆ ฉันคำนวณเอาไว้แล้วทั้งนั้นเหอะ!” ได้ทีให้โม้เมื่อไหร่ ตาวิศนะไม่เคยพลาดโอกาส พอเจ้าตัวดีโวเสร็จก็ทิ้งตัวนอนยืดอกอยู่แถวๆ นั้น จนคนมองดูอยู่อย่างเมษานึกหมั่นไส้ รีบยื่นมือไปหยิกแก้มเจ้าคนขี้คุยเต็มแรง
"Who said I bought it randomly? I've calculated everything!" Whenever there's a chance to boast, Visana never misses an opportunity. Once the boastful one finished bragging, he lay back with his chest out around there, making the onlookers, like Maysa, feel annoyed and quickly reach out to pinch the cheek of the braggart with all their might

“เหรอยะ ไอ้ฉันก็นึกว่าซื้อมามั่วๆ เพราะอยากจะแต่งตัวเอาเท่เสียอีก!”
"Really? I thought I just bought it randomly because I wanted to dress stylishly!"

“ไม่มีอ่ะ ระดับท่านวิศนะคนนี้แล้ว” พูดพลางเก๊กหน้าไปพลางจนคนข้างๆ นึกคันไม้คันมือยิกๆ
"There's none at this level of Master Wisana," he said while striking a pose, making the person next to him feel a bit fidgety

“ให้ตายสิ วิศนะ นายนี่มันสุดยอดมนุษย์น่าเหลือเชื่ออันดับหนึ่งของโลกเลยจริงๆ ...คือฉันหมายถึง...”
"Goodness, Visana, this guy is truly the number one incredible human in the world... I mean..."

“ทั้งชมแล้วก็ด่าฉันด้วยใช่มั้ย” วิศนะต่อประโยคให้จบ จนเมษาชะงัก
"You're both praising and criticizing me, right?" Wisana finished the sentence, causing Maisa to pause

ทั้งคู่เงยหน้าสบตากันนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยพรืดออกมาแทบจะพร้อมกัน คนตัวโตกว่าขำจัดถึงขนาดต้องยกมือกุมท้อง ขณะที่อีกคนใช้พื้นที่โดยรอบกลิ้งไปกลิ้งมาด้วยความฮาจัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
Both of them looked up and locked eyes for a moment before bursting out laughing almost simultaneously. The taller one laughed so hard that he had to hold his stomach, while the other rolled around in the surrounding space, laughing harder than ever before

ยิ่งทำงานเป็นทีมก็ยิ่งรู้ใจกันมากขึ้น
The more we work as a team, the better we understand each other

ไม่ช้า เมษาก็ดันตัวลุกกลับมานั่ง พร้อมกับรอยยิ้มร่าเริงอีกครั้ง
Soon, Mei pushed herself up to sit again, accompanied by a cheerful smile once more

“วันนี้ฉันคงต้องออฟไลน์แล้วล่ะ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยเจอกันใหม่นะ ถึงตอนนั้นเราค่อยแบ่งเงิน รวมถึงไอเท็มที่ได้รับจากการต่อสู้วันนี้อีกที รับรองเลยว่ามีเงินให้ช็อปใหม่อื้อซ่า!” พอได้ยินคู่หูว่าอย่างนั้น วิศนะจึงจัดแจงขยับตัวลุกขึ้นมานั่งบ้าง
"Today I guess I have to go offline. Let's meet again tomorrow. By then, we can split the money, including the items we got from today's battles. I assure you there will be plenty of money to shop for new things!" Upon hearing his partner say that, Wisana adjusted himself and sat up

“โอเค ตอนนี้เวลาข้างนอกก็จวนจะ 6 โมงอยู่แล้ว ฉันเองก็ต้องตื่นแล้วล่ะ” เขาว่ายิ้มๆ
"Okay, it's almost 6 o'clock outside now. I have to wake up too," he said with a smile

“เออนี่ วิศนะ เอาเบอร์โทรศัพท์ของฉันไปด้วย” พูดจบ เธอก็ส่งหมายเลขสิบหลักไปที่หน้าต่างไอเท็มของคนตรงข้าม “มีอะไรฉุกเฉินก็โทรมาหาได้เลยนะ แต่ถ้าโทรไปแล้วพ่อฉันรับสายก็ตัวใครตัวมันนะจ๊ะ” สิ้นคำ เจ้าหล่อนก็ขยับรอยยิ้มหวานเลี่ยนที่คนฟังต้องอมยิ้มขำ
"Hey, Visna, take my phone number." After saying that, she sent the ten-digit number to the item window of the person opposite her. "If there's an emergency, feel free to call me. But if you call and my dad answers, it's every man for himself, okay?" With that, she flashed a sweet smile that made the listener chuckle

“แล้วพรุ่งนี้เราจะเจอกันกี่โมง” วิศนะถามต่อ
"What time will we meet tomorrow?" Visana asked further

“สักสองทุ่มก็แล้วกัน วันนี้ฉันกลับบ้านดึก อาจจะเข้ามาออนไลน์ช้าหน่อย ระหว่างรอนายก็เล่นอะไรในเกมไปเพลินๆ ก่อนก็ได้นะ” วิศนะพยักหน้ารับ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน มือใหญ่ผายส่งให้เมษาฉุดตัวเองลุกขึ้นตามมา
"How about around eight o'clock? I'm going home late today, so I might log in a bit late. In the meantime, you can play something in the game to pass the time." Wisana nodded in agreement before pushing himself up to stand. His large hand gestured for Maisa to pull herself up and follow

“เออ แล้วฉันขอเตือนอะไรนายเอาไว้อย่างนึง” เสียงใสเอ่ยขึ้นเรียบๆ
"Well, let me remind you of one thing," the clear voice said calmly

“อะไร”
"What"

“พรุ่งนี้ถ้าเข้ามาเล่นเกมแล้ว อย่าได้ใส่หน้ากากเด็ดขาด นอกจากนายจะเจอเพื่อนนายเข้าจริงๆ”
"Tomorrow, if you come to play the game, do not wear a mask at all, unless you want to really meet your friends."

“ทำไมล่ะ”
"Why?"

ใบหน้าน่ารักขยับรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นเท้าเอว
The cute face broke into a wide smile before raising a hand to place on the waist

“อย่าลืมสิว่านายกลายเป็นคนดังไปแล้ว สามารถฆ่าบอสลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้เชียวนะยะ ถ้าไม่อยากปวดหัวก็พยายามอย่าทำตัวให้มันเด่นนัก ฉันว่าป่านนี้ภาพสวมหน้ากากเป็นวินเซนต์ของนายคงถูกกระจายไปทั่วแล้วละมั้ง ดังนั้น...รอจนกว่าฉันจะเข้ามาในเกมแล้วเราค่อยว่ากันเรื่องนี้อีกทีนะ”
"Don't forget that you've become a celebrity now. You managed to kill the Lord Inferno boss, you know. If you don't want a headache, try not to stand out too much. I think by now your masked image as Vincent has probably spread everywhere. So... let's wait until I get into the game and then we can talk about this again."

“ขนาดนั้นเชียวเหรอ” วิศนะเลิกคิ้ว
"Is it really that big?" Wisana raised an eyebrow

“นายอย่าลืมสิว่าบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟ็คนั่นเป็นไอเท็มที่มีชิ้นเดียวในโลกตอนนี้ ถ้าขืนมีใครรู้ว่านายเป็นเจ้าคนที่ปราบบอสนั่นได้ล่ะก็ มีหวังได้กรูกันเข้ามาขอซื้อผ้าผันคอนั่นกันเป็นแถวแน่ๆ เลย” เมษาอธิบายเร็วๆ แบบไม่ใส่ใจอะไรมากนัก เธอก้มลงมองหน้าต่างข้อมูลของตัวเอง แล้วค่อยเงยหน้ามาส่งยิ้มให้ชายหนุ่มอีกที
"Don't forget that the butterfly effect is a one-of-a-kind item in the world right now. If anyone finds out that you're the one who defeated that boss, you can bet there will be a line of people wanting to buy that scarf for sure," Meisa explained quickly, not paying much attention. She looked down at her own information window and then raised her head to smile at the young man again

“ฉันต้องไปแล้ว เอาไว้เจอกันเย็นนี้นะคะ พ่อคนชอบก่อเรื่อง”
"I have to go now. Let's meet again this evening, okay? Dad loves to cause trouble."

“ย่ะ!” สิ้นเสียงประชดของวิศนะ เมษาก็หัวเราะก๊าก ประกายแสงสีรุ้งพลันค่อยๆ ครอบคลุมร่างบอบบางจนสลายหายไปจากเกมในพริบตา
"Yah!" With the sarcastic tone of Wisana, Mesa burst into laughter. A rainbow-colored light suddenly enveloped her fragile body and she vanished from the game in an instant

เห็นดังนั้น วิศนะก็ถอนใจเบาๆ “ถ้างั้นฉันเองก็คงต้องออกจากเกมมั่งแล้วล่ะ จินนี่จ๋า เอาไว้เจอกันเย็นนี้นะ”
Seeing that, Wisana let out a light sigh. "Then I guess I have to leave the game too. Ginny, see you this evening."

“ค่ะ นายท่าน”
"Yes, sir."

Stage 10

พี่น้องต่างสายเลือด
Half-siblings

“ฮ้าวว~!!”
"Wow~!!"

เสียงหาวยาวเหยียดดังขึ้นมาจากร่างสูงที่เพิ่งจะลืมตาตื่นได้ไม่นาน วิศนะเหลียวมองรอบตัวไปรอบหนึ่งถึงรู้ว่าตอนนี้เขากำลังหลับอยู่บนโซฟายาวในห้องรับแขกแทนที่จะอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง นอกจากนี้เขาก็ยังอยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกับตอนก่อนที่จะเข้าไปเล่นเกมเหมือนเดิมทุกอย่าง
A long yawn echoed from the tall figure who had just woken up. Wisana looked around and realized that he was currently sleeping on the long sofa in the living room instead of in his bed in his own bedroom. Moreover, he was still in his student outfit, just like before he went in to play the game, everything was the same

พอหวนนึกย้อนดูแล้ว จึงพอจะจำได้คร่าวๆ ว่าเมื่อวานเขาเองก็กูลีกูจอพยายามจะล็อคอินเข้าไปในโลกไพรด์ให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยที่ลืมตัวมานอนหลับคาอยู่บนโซฟาแห่งนี้นั่นเอง
When I think back, I can vaguely remember that yesterday I was trying to log into the Pride world as quickly as possible, only to fall asleep on this very sofa

“สงสัยทีหลังถ้าจะเล่นเกมเมื่อไหร่ ต้องเอาไว้รอตอนจะนอนแล้วจริงๆ แฮะ”
"I wonder if in the future, when I want to play games, I really have to wait until I'm about to sleep."

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพลางบิดตัวไปมาคลายความอ่อนล้าจากร่างกายที่ต้องทนนอนคุดคู้อยู่ในท่าที่ไม่ค่อยจะสบายนักทั้งคืน กระทั่งดวงตาสีอำพันของเขาก้มลงมองสภาพร่างกายของตัวเองที่ยังอยู่ครบ 32 ดี ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนในใจแล้วนึกโล่งอก แม้จะเมื่อยไปบ้างแต่ก็ได้นอนหลับเต็มอิ่มชนิดที่การผจญภัยสุดระทึกในโลกไพรด์เมื่อคืนนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบใดๆ ต่อร่างกายเขาในโลกความเป็นจริงเลย
The young man spoke up while twisting his body to relieve the fatigue from having to lie curled up in an uncomfortable position all night. As his amber eyes looked down at his body, which was still intact with all 32 parts and without even a scratch, he felt a sense of relief. Although he was a bit sore, he had slept soundly, and the thrilling adventure in the Pride world last night had no impact on his body in reality at all

“ค่อยยังชั่ว นึกว่าตื่นมาจะระบมตามเนื้อตามตัวเสียแล้ว เมื่อคืนก็เล่นอาละวาดซะสุดสวิงไปเลยด้วยฉัน”
"Thank goodness, I thought I would wake up sore all over after last night’s wild antics."

พูดแล้วก็ยิ้มขำพลางคิดในใจว่าขืนการเล่นเกมดันมีผลกระทบกับร่างกายจริงๆ ล่ะก็ ป่านนี้บริษัทมันคงจะโดนปิดตัวไปตั้งนานแล้วล่ะ สรุปเสร็จก็ไหวไหล่วืด แล้วจึงลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจสุดตัว พอเหลือบมองเห็นนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังในห้องตีเป็นเวลา 6 โมงกว่าๆ แล้วเขาก็ขยับรอยยิ้มกว้าง
He smiled and thought to himself that if playing games really had an impact on the body, the company would have been shut down a long time ago. After finishing, he stretched and then stood up, yawning widely. When he glanced at the clock hanging on the wall, it was just past 6 o'clock, and he widened his smile

กว่าจะต้องไปทำงานพิเศษก็ตั้ง 10 โมงเช้า เวลาเหลือเยอะแบบนี้สบายๆ
By the time I have to go to my part-time job, it's already 10 a.m., so I have plenty of time and it's relaxed

ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันปิดเทอมวันแรกของวิศนะ และเขาก็ไม่คิดจะปล่อยให้เวลาว่างของตัวเองต้องเสียเปล่า เลยตัดสินใจทำงานพิเศษกับรุ่นพี่ที่เรียนจบไปแล้วโดยการไปเป็นคุณครูสอนพิเศษวิชาศิลปะแถวๆ งามวงศ์วานนั่นเอง
Yes, today is the first day of vacation for Wisana, and he doesn't intend to waste his free time. So he decided to take a part-time job with a senior who has already graduated by becoming a tutor for art subjects around the Ngamwongwan area

ไม่ช้าร่างสูงก้าวไปเปิดโทรทัศน์ในห้อง เพื่อฟังข่าวภาคเช้าอันเป็นกิจวัตรประจำวัน แล้วก็ต้องชักสีหน้าเบื่อหน่าย เมื่อเปิดไปช่องไหนๆ ก็ไม่ค่อยมีข่าวอะไรน่าสนใจเท่าไหร่นัก พลันสมองก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีรายการหนึ่งที่ปกติเขาไม่คิดจะเปิดเข้าไปดูเสียที
Soon, the tall figure stepped forward to turn on the television in the room to listen to the morning news, which was a daily routine. He frowned in boredom when he found that there wasn't much interesting news on any channel. Suddenly, he remembered a program that he usually didn't think to check out

ช่อง 77 ทีวีเสรีไพรด์สเตชั่น ช่องฟรีทีวีที่ก่อนหน้านี้ให้ตายยังไงเขาก็ไม่เคยคิดที่จะเฉียดเปิดไปช่องนั้นเลยแม้แต่น้อย แต่ดูเหมือนอะไรหลายๆ อย่างจะทำให้เขาต้องเปลี่ยนใจไปบ้างแล้ว
Channel 77 Free TV Pride Station, a free TV channel that he never even considered switching to before, but it seems that various factors are making him change his mind a bit now

“คุณกำลังประสบกับปัญญาเลเวลไม่ขึ้นใช่หรือมั้ย มอนสเตอร์ที่ไปต่อสู้ด้วยเก่งเกินไป ...ติดต่อมาที่เราสิ ศูนย์ฝึกพิเศษการต่อสู้แห่งทริสทาน เรามีอาจารย์สอนพิเศษจำนวนมากที่คอยให้คำแนะนำจนคุณสามารถเก่งขึ้นได้ในเวลาอันสั้น ติดต่อเราตอนนี้....”
"Are you experiencing a problem with your level not increasing? The monsters you're fighting are too strong... Contact us at the Tristan Special Combat Training Center. We have many expert instructors ready to guide you so you can improve in no time. Contact us now..."

วิศนะเลิกคิ้วสูง เมื่อโฆษณาปรากฏภาพผู้ชายผมทองในชุดเกราะหนาหนักกำลังพูดด้วยน้ำเสียงแข็งขัน
Visana raised an eyebrow when an advertisement featuring a man with blonde hair in heavy armor appeared, speaking in a firm voice

“มันโฆษณากันง่ายอย่างนี้เลยเหรอวะ” เขาเปรยเบาๆ พร้อมเกาหน้าแกรก
"Is it really that easy to advertise?" he muttered softly while scratching his face

จะอยู่ในเกมหรือนอกเกม ไอ้ความแฟนตาซีนี่มันก็แทบไม่ต่างกันเลยแฮะ นี่แหละนะโลกของไพรด์ ...ถึงว่าทำไมมันถึงได้รับความนิยมจากประชาชนขนาดนี้ คิดเสร็จพลางไหวไหล่วูบไม่ยี่หระ วิศนะปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกแล้วหมุนตัวหมายจะเดินออกไปเข้าห้องน้ำ ไปจัดการทำธุระส่วนตัวที่เมื่อคืนลืมเพราะมัวแต่รีบจะเข้าไปหาวรัญญาเสียให้เสร็จ
Whether in the game or out of it, this fantasy thing is hardly different at all. This is the world of pride... no wonder it has gained such popularity among the people. As he thought this, Visana casually shrugged and unbuttoned his student shirt, turning to walk out to the bathroom to take care of personal business that he forgot to do last night because he was too eager to go see Waranya.

หากแต่สาวเท้าเดินไปได้ไม่ทันไร ก็มีเสียงเพลงน่าตื่นเต้นดังขึ้นมาจากจอทีวี ก่อนจะตามมาด้วยป้ายโลโก้รายการที่วิ่งรวมมาเป็นคำว่า “คุ้ยเขี่ยข่าว” ไม่นานนักก็มีภาพของผู้ชายใส่แว่นร่างท้วมกับผู้หญิงท่าทางก๋ากั่นปรากฏขึ้น ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะที่เรียงรายด้วยขวดน้ำยาเพิ่มพลังหลากสี แถมยังมีฉากหลังเป็นภาพของเมืองแฟนตาซีในนิยายอีกต่างหาก
However, as the girl walked, an exciting music suddenly played from the TV, followed by a logo of the show that came together to form the words "Digging for News." Soon after, images of a chubby man wearing glasses and a quirky-looking woman appeared. The two were sitting at a table lined with colorful energy drink bottles, with a backdrop of a fantasy city from a novel

“สวัสดีครับท่านผู้ชมทุกท่าน 6 โมงเช้าของวันทำงาน ก็เจอกับเราเช่นเคยครับ คุ้ยเขี่ยข่าว”
"Hello everyone, it's 6 AM on a workday, and here we are as usual, digging up the news."

“สวัสดีค่ะ” นักข่าวสาวอีกคนกล่าวสมทบ
"Hello," another female reporter said, joining in

“เป็นยังไงบ้างครับ คุณปรีดา เมื่อวานนี้มีกิจกรรมใหม่ของทางจีเอ็มเปิดตัวขึ้นมาอีกแล้วใช่มั้ยครับ เห็นว่าคึกคักคึกโครมกันยกใหญ่เลยทีเดียว”
"How are you, Khun Preeda? There was a new activity launched by GM yesterday, right? I heard it was quite lively and bustling."

“ใช่ค่ะ คุณนภดล ทางทีมงานได้จัดกิจกรรมขึ้นมาสองอย่างนั่นก็คือ ตามล่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ กับ ถ่ายให้ได้นะ ถ้านายแน่จริง ซึ่งทั้งสองกิจกรรมนี้ก็มีคนให้ความสนใจร่วมทำกิจกรรมกันอย่างล้นหลามเลยล่ะค่ะ”
"Yes, Mr. Napadol, the team has organized two activities: 'Hunt for Lord Inferno' and 'Take It If You Can,' which both have attracted a huge number of participants."

“แล้วก็นี่ล่ะครับ ...มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นในกิจกรรมนี้จริงๆ เสียด้วย เหมือนกับที่ผมวิเคราะห์ไว้เมื่อวานนี้ไม่มีผิดกันเลยทีเดียว แล้วยังไงครับมันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้บ้าง?”
"And here it is... something unexpected really happened in this activity. Just as I analyzed yesterday, it couldn't be more accurate. So, what happened last night?"

“ใช่แล้วค่ะ ถ้างั้นเราจะไปที่ข่าวแรกกันเลยนะคะ”
"Yes, that's right. Then let's go to the first news."

สิ้นเสียงของนิตยา ภาพก็ถูกตัดไปกลายเป็นภาพเคลื่อนไหวของลอร์ดอินเฟอร์โน่ยามกำลังอ้าปากร้องคำรามออกมาลั่น ก่อนจะวิ่งไล่ฆ่าบรรดาผู้เล่นตาดำๆ อย่างมันมือเป็นที่สุด!
As soon as Nittaya's voice faded, the scene shifted to an animated image of Lord Inferno roaring loudly before charging to hunt down the players with dark eyes with great enthusiasm!

“นี่คือภาพของกิจกรรมทั้งสองอย่างค่ะ มอนสเตอร์ที่เห็นอยู่ตอนนี้ก็คือเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่ที่ได้เริ่มออกอาละวาดตั้งแต่เวลา 8.20 ในเกมนะคะ แค่สองนาทีแรกก็เล่นเอาเหล่าเพลย์เยอร์อ่วมไปตามๆ กันเสียจนไม่มีใครกล้าต่อกรกับมันได้เลยค่ะ”
"This is a picture of both activities. The monster you see right now is Lord Inferno, who started rampaging at 8:20 in the game. In just the first two minutes, it made the players struggle so much that no one dared to confront it."

“อือฮือ~ เจ้าบอสตัวนี้ก็เก่งสมกับที่จีเอ็มการันตีมาจริงๆ นะครับ แบบนี้จะใครสามารถปราบมันลงได้เหรอเนี่ย”
"Wow~ This boss is really as strong as the GM guaranteed. Who could possibly defeat it?"

“มีแน่นอนค่ะ ทั้งนักข่าวกับช่างภาพของเราที่ประจำอยู่ในที่เกิดเหตุ พบว่ามีบุรุษลึกลับคนหนึ่งโผล่มาต่อสู้กับลอร์ดอินเฟอร์โน่ด้วยปีกไฟของเขาค่ะ”
"Certainly! Both our reporters and photographers on the scene found that a mysterious man appeared to fight Lord Inferno with his fiery wings."

“ปีก!” เจ้านักข่าวผู้ชายทวนคำอย่างตกใจจนแทบตกเก้าอี้
“Wing!” The male reporter repeated the words in shock, nearly falling off his chair.

“ใช่ค่ะ ติดปีกบินมาเลยค่ะ อย่างที่ทราบกันว่าในเกมไพรด์ตอนนี้ไม่มีสายอาชีพไหนและไอเท็มอะไรสามารถทำให้เพลย์เยอร์บินได้มาก่อน นอกจากนี้บุรุษลึกลับคนนี้ยังสามารถสังหารบอสลอร์ดอินเฟอร์โน่ลงได้ในเวลาเพียงแค่ 18 นาทีเท่านั้นเองนะคะ”
"Yes, I flew here with wings. As you know, in the Pride game, there are currently no classes or items that allow players to fly. Additionally, this mysterious man was able to defeat the Lord Inferno boss in just 18 minutes."

“โอ้โห...เก่งขนาดนั้นเชียวเหรอครับ?”
"Oh wow... are you really that skilled?"

“ใช่ค่ะ และนี่เป็นภาพของชายลึกลับคนดังกล่าวค่ะ”
"Yes, and this is a picture of the mysterious man."

ปัง!
Bang!

ตึงๆ ๆ ๆ ๆ
Tight, tight, tight, tight

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังลั่นพร้อมกับร่างของนายวิศนะที่รีบบึ่งมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าตื่นตระหนกสุดขีด จนลืมไปว่าสภาพตัวเองยังคาบแปรงสีฟันที่มีฟองฟอดอยู่เต็มปาก แถมเจ้าตัวดียังมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่สวมพันร่างกายท่อนล่างเอาไว้ลวกๆ
The sound of footsteps hitting the floor echoed as Mr. Wisana rushed out of the bathroom with an extremely startled expression, forgetting that he still had a toothbrush in his mouth full of foam. Moreover, he was only wearing a single towel wrapped loosely around his lower body

พอดวงตาสีอำพันมองไปเห็นภาพในจอโทรทัศน์ เขาก็แทบจะเข่าอ่อนทรุดลงไปกองอยู่ตรงนั้น รายการข่าวตรงหน้ากำลังฉายภาพของเขาที่สวมหน้ากากกำลังบินโฉบไปโฉบมาหนีเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่นั่นอย่างห้าวหาญ ที่สำคัญคือมันซูมให้เห็นตัวเขาเสียชัดแจ๋วมาก! ถึงแม้จะใส่หน้ากากอยู่ก็เถอะ แต่มันก็ชัดเสียจนน่าใจหายอยู่ดี!
As his amber eyes gazed at the image on the television screen, he nearly buckled and collapsed right there. The news program was showing footage of him wearing a mask, bravely swooping and dodging that Lord Inferno. What was most concerning was how clearly it zoomed in on him! Even though he was wearing a mask, it was still so clear that it was alarming!

ตายชัก! ไอ้พวกช่างภาพตอนนั้นแหงๆ เลย ที่แท้เป็นนักข่าวของสถานีโทรทัศน์หรอกเหรอเนี่ย
Damn it! It must have been those photographers back then. So they were actually reporters from the television station, huh?

แม่งถ่ายเสียชัดเลยนะ ไอ้พวกเวร!!!
The damn photo is so blurry, you bastards!!!

ไม่นานนักภาพทั้งหมดก็ตัดกลับมาในสตูดิโออีกครั้ง สีหน้านักข่าวสองคนเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อยหลังจากดูวีดีโอสั้นจบ
Before long, the scene cut back to the studio again. The expressions of the two reporters became slightly tense after watching the short video

“ภายหลังการต่อสู้ สิ่งที่น่าตกใจอีกเรื่องหนึ่งก็คือชายคนนี้สามารถสร้างค่าความเสียหายให้แก่ลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้สูงถึง 125 ล้านเชียวค่ะ”
"After the battle, another shocking thing is that this man was able to inflict damage on Lord Inferno amounting to 125 million."

“125ล้าน!” รอบนี้นักข่าวผู้ชายใส่แว่นดูจะตกใจมากเสียจนตะโกนออกมาเสียงดังลั่น “แบบนี้เขาก็ทำลายสถิติพลังโจมตีสูงสุดตลอดกาลของหัวหน้ากิลด์โดมิเนี่ยน <Dominion> มาร์คัส ที่สูงถึง 60 ล้านได้แล้วน่ะสิครับ”
“125 million!” This time, the male reporter wearing glasses seemed so shocked that he shouted out loud “With this, he can break the all-time highest attack power record of the Dominion <Dominion> guild leader, Marcus, which is 60 million!”

“ใช่ค่ะ แถมจีเอ็มแอนยังออกมายืนยันอีกนะคะว่าค่าความเสียหายนี้เป็นพลังโจมตีที่รุนแรงที่สุดเท่าที่เกมพอจะแสดงผลออกมาได้แล้ว หมายความว่าชายคนนั้นอาจจะยังโจมตีได้แรงกว่านี้อีก ถ้าหากระบบของเกมสามารถรับค่าความเสียหายได้เกิน 125 ล้านค่ะ”
"Yes, and the GM has also confirmed that this damage value is the highest attack power that the game can display. This means that the man may still be able to attack even harder if the game's system can handle damage values exceeding 125 million."

“ผมชักอยากจะรู้จักผู้ชายคนนี้ซะแล้วสิ”
"I’m starting to want to get to know this guy."

ได้ยินแบบนั้นวิศนะก็ดึงแปรงสีฟันออกจากปาก พลางชักสีหน้าปุเลี่ยนๆ
Hearing that, Wisana pulled the toothbrush out of his mouth while making a grimace

ตายชักแล้วตู ใครจะไปนึกว่าได้เกิดภายในชั่วข้ามคืนแบบนี้!
I'm dead! Who would have thought I would be born like this overnight!

สงสัยจะทำเกินไปหน่อยแล้วแฮะ
I think I might have gone a bit overboard

“และนี่เป็นคำสัมภาษณ์จากผู้หญิงที่ได้จับพลัดจับผลูไปอยู่ในปาร์ตี้เฉพาะเดียวกับชายคนดังกล่าวค่ะ”
"And this is an interview with the woman who unexpectedly found herself at a private party with the man in question."

ขาดคำ ภาพก็ตัดไปที่หญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง
The scene cuts to a beautiful young woman

พรวด!!!
Splash!!!

รอบนี้วิศนะตกใจจนพ่นเอายาสีฟันรสมิ้นต์ที่อมไว้เต็มปากจนกระเด็นหล่นพื้น สาวน้อยที่ปรากฏอยู่ในโทรทัศน์คือ วรัญญา คนที่เขาจำใจต้องทิ้งเพื่อชิ่งหนีออกมาก่อนด้วยกลัวว่าจะโดนเจ้าธันวากับยัยนุชจับได้ ที่สำคัญจนน่าตลกก็คือ ดูเหมือนเจ้าเพื่อนสองคนดังกล่าวพยายามจะกระเสือกกระสนเพื่อให้ได้เข้าไปอยู่ในกล้องเหลือเกิน วิศนะเผลอแค่นหัวเราะหึกับโรคอยากออกทีวีของไอ้เพื่อนตัวแสบทั้งสองอย่างอดไม่อยู่
This time, Wisana was so shocked that he spat out the mint-flavored toothpaste he had in his mouth, causing it to splatter on the floor. The young girl appearing on the television was Waranya, the one he had reluctantly left behind to escape before he got caught by that Thanu and that Nuch. What was amusingly important was that it seemed those two friends were desperately trying to get into the camera's view. Wisana couldn't help but let out a chuckle at the TV addiction of those two troublesome friends

“เขาชื่อว่าวินเซนต์ค่ะ” วรัญญาตอบอายๆ “เขาเป็นคนที่เก่งมากๆ เลยค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัวหรอกนะคะ แต่เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้น่ะค่ะ ฉันก็เลย...อยากจะตอบแทนบุญคุณเลยไปอาสาช่วยเขาสู้กับบอส”
“His name is Vincent.” Waranya replied shyly, “He is really very talented. I don’t know him personally, but he is the one who saved my life. So... I wanted to repay his kindness by volunteering to help him fight the boss.”

“แล้วไม่ทราบว่าทำไมเขาถึงหายไปล่ะครับ” อีกเสียงหนึ่งถามมา พร้อมกับยื่นไมค์ไปจ่อที่ปากของวรัญญา
“And I don't know why he disappeared.” Another voice asked, while holding the microphone up to Waranya's mouth.

“เรื่องนี้ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ หลังจากเอาชนะบอสได้แล้ว เขาก็รีบวิ่งมาพาเพื่อนผู้หญิงของเขาอีกคนบินหนีหายไปเลยค่ะ” เสียงหวานกล่าวเป็นคำสุดท้าย แล้วภาพก็ตัดกลับมาที่สตูดิโออีกครั้งหนึ่ง
“I don't know about this either. After defeating the boss, he quickly ran to take his other female friend and flew away.” The sweet voice said as the last words, and then the scene cut back to the studio once again.

“นั่นล่ะค่ะเป็นคำสัมภาษณ์จากน้องวรัญญาค่ะ”
"That was an interview from Nong Waranya."

“อืม ขนาดได้อยู่ปาร์ตี้เดียวกันยังรู้จักกันแค่ชื่อเลย ลึกลับซะขนาดนี้เลยนะครับเนี่ย”
"Well, even being at the same party, we only know each other by name. It's quite mysterious, isn't it?"

เจ้านักข่าวผู้ชายเผยยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา
The male journalist revealed a sly smile

“ใช่แล้วค่ะ เพราะหลังจากที่ข่าวลือเรื่องของ วินเซนต์ ได้แพร่ออกไป ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นกูเกิ้ลหรือสมาคมนักสำรวจก็ต่างวุ่นวายกันยกใหญ่เพราะมีผู้เล่นไม่ต่ำกว่า 5 แสนคนที่เข้าไปคลิกหาข้อมูลของนายวินเซนต์คนนี้ค่ะ ที่น่าแปลกก็คือไม่ว่าจะเป็นเว็บไซต์ไหน หรือที่สมาคมสำรวจเองก็ไม่มีข้อมูลหรือประวัติของนายคนนี้อยู่เลยแม้แต่น้อย”
"Yes, that's right. Because after the rumors about Vincent spread, now both Google and the Explorers' Association are in a frenzy, as there are no less than 500,000 players searching for information about this Mr. Vincent. What's strange is that no matter which website you visit, or even the Explorers' Association itself, there is not a single piece of information or history about this person."

คำอธิบายที่วิศนะฉีกรอยยิ้มเจื่อนทันที มันจะไปมีประวัติได้ยังไงเล่า ก็เพิ่งจะเข้าไปเล่นเกมเมื่อวานนี้เอง แถมไอ้ชื่อวินเซนต์อะไรนั่นก็เพิ่งจะคิดกันได้สดๆ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านนั่นแหละเจ๊!
The explanation made Wisna's smile fade immediately. How could there be a history? They just started playing the game yesterday! Plus, that name Vincent was just thought up a few hours ago, sis!

คนไทยก็งี้ เจอข่าวอะไรแรงๆ เข้าหน่อยก็ทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมกันไปหมด
Thai people are like this; when they encounter some intense news, they all act like startled rabbits

“นี่ก็เท่ากับว่าชายที่ชื่อวินเซนต์ตอนนี้ก็กลายเป็นที่จับตามองของโลกไพรด์ไปแล้วสินะครับ แหม รีบๆ ปรากฏตัวออกมาสู่สาธารณะชนเถอะ พ่อคุณ ถ้าคุณดูทีวีอยู่ตอนนี้ก็ขอบอกให้รู้เลยว่าคุณน่ะดังขึ้นมาในชั่วข้ามคืนแล้วครับ ตอนนี้มีคนอีกหลายล้านคนที่ต้องการรู้จักคุณนะครับ”
"This means that the man named Vincent has now become the center of attention for the Pride world, huh? Come on, hurry up and make your public appearance. If you're watching TV right now, let me tell you that you've become famous overnight. There are now millions of people who want to get to know you."

“แล้วแกจะย้ำทำแป๊ะอะไรฟะเนี่ย!” วิศนะยกมือตบหน้าผากตัวเองแรงๆ
“What are you trying to emphasize so much?!” Wisna slapped his forehead hard.

เออ ฉันรู้แล้วโว้ยว่ากำลังจะดัง! แถมไม่ได้มาจากความตั้งใจเลยด้วย เวรจริงๆ เขาแค่อยากจะเล่นเกมเงียบๆ โดยที่ไม่ให้เจ้าเพื่อนตัวแสบมันรู้แท้ๆ แถมคนที่ไม่อยากให้รู้มากที่สุดอย่างวรัญญาก็ดูจะสนใจนายวินเซนต์นี่เป็นพิเศษเสียด้วยสิ!
Yeah, I already know I'm going to be famous! And it didn't even come from my intention. Damn it! I just wanted to play the game quietly without letting that troublesome friend know. Plus, the person I didn't want to find out the most, Waranya, seems to be particularly interested in you, Vincent!

ไม่รู้จะดีใจหรือร้องไห้ดี!
I don't know whether to be happy or to cry!

โทรศัพท์เข้ารับสายด้วยเน้อ~~ โทรศัพท์เข้ารับสายด้วยเน้อ~~~
Answer the phone, please~~ Answer the phone, please~~~

ระหว่างที่กำลังสติแตกอยู่นั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น จนวิศนะสะดุ้งโหยงรีบคว้าอุปกรณ์สื่อสารดังกล่าวขึ้นมามองทันที พอเห็นชื่อปลายสายขึ้นมาเป็นคำว่า “บิดาสุดที่รัก” แล้วก็ได้แต่เลิกคิ้วสูง
While he was in a state of panic, his mobile phone rang, causing Wisana to startle and quickly grab the device to look. Upon seeing the caller ID display the words "Beloved Father," he could only raise an eyebrow in surprise

“ป๋าเนี่ยนะ?” วิศนะเลิกคิ้วงงๆ แต่ก็เลื่อกดรับสายก่อนจะเอาโทรศัพท์แนบใบหู “สวัสดีครับ ป๋า”
"Is it really you, Dad?" Wisna raised an eyebrow in confusion but chose to answer the call before putting the phone to his ear. "Hello, Dad."

“โอ๊ยยย! ไอ้นะลูกรัก แกทำให้ป๋าภูมิใจมากที่สุดในชีวิตเลยรู้มั้ย!!”
"Oh! My dear child, you make me the proudest in my life, do you know that?!"

พอรับสัญญาณได้ น้ำเสียงร่าเริงจนเกินเหตุก็ลอยเข้ามาปะทะหูชนิดที่เขาต้องรีบดึงมันออกห่าง ก่อนที่จะได้ไปนัดคุณหมอมาตรวจการหูของเขาอย่างเร่งด่วน!
As soon as the signal was received, an overly cheerful voice floated in, hitting his ears so hard that he had to quickly pull it away before he could urgently schedule an appointment with the doctor to check his ears!

“โอ๊ย หูเกือบแตก” วิศนะบ่นอุบอิบ “พูดเรื่องอะไรเนี่ยป๋า ผมไม่เห็นเข้าใจ”
"Ouch, my ears are almost bursting," Wisana muttered. "What are you talking about, Dad? I don't understand at all."

“นั่นแหนะๆ ยังจะมาไก๋” ป๊ะป๋าส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดมาอีกระลอก “ก็ไอ้เรื่องที่พอแกเล่นเกมได้วันแรกก็ประกาศศักดิ์ดาความยิ่งใหญ่โดยการฆ่าไอ้บอสโหดนรกตัวนั้นลงได้ยังไงล่ะ ไอ้ลูกรัก!”
"Look at you, still trying to act cool," Dad shouted again. "How did you manage to declare your greatness on the very first day of playing the game by defeating that hellish boss, my beloved child!"

วิศนะตาเหลือกเกือบจะหลุดออกไปว่า “ป๋ารู้ได้ยังไง?” ออกไปเสียด้วยซ้ำ แต่สมองก็เตือนให้แกล้งทำเป็นไก๋ได้ทัน จนะเปลี่ยนมันเป็นความแนบเนียน
Visana's eyes nearly popped out as he exclaimed, "How did you know, Dad?" But his mind quickly reminded him to play it cool, and he turned it into a smooth response

“ป๋าพูดเรื่องอะไร ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย” พูดจบ เจ้าตัวก็ผิวปากหวือไม่รู้ไม่ชี้
"What's Dad talking about? I don't understand at all." After saying that, he whistled and acted as if he didn't know anything

“อย่ามาเนียน ไอ้นะ ป๋าเลี้ยงแกมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย จนตอนนี้ตัวใหญ่กว่าฝาบ้าน แค่เห็นภาพแกในโทรทัศน์แวบเดียวข้าก็จำเอ็งได้แล้วว้อย ไอ้ตูดลูกรัก”
"Don't act all smooth, you. I've raised you since you were as small as a clam shell, and now you're bigger than the house. Just seeing your image on TV for a moment, I recognized you right away, you beloved brat."

“ป๋าไม่ได้เลี้ยงผมถึงตอนอายุ 13 แล้วหนีไปแต่งงานใหม่หรอกเหรอ” คำถากถางที่ว่าทำเอาฝ่ายตรงข้ามชะงักกึก ปลายสายเงียบไปนานเมื่อโดนเจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนย้อนศรได้อย่างเจ็บแสบ
"Didn't Dad stop raising me when I was 13 and run off to get married again?" The mocking words made the opponent freeze. The other end of the line went silent for a long time after being stung by the sharp retort from his beloved son

“กัดได้เจ็บเหมือนแม่แกเปี๊ยบเลยนะ”
"It hurts like your mother, exactly."

“ก็ผมลูกแม่นี่” เมื่อแผนได้ผล วิศนะก็ฉีกยิ้มสะใจ
"I'm the mother's child," when the plan worked, Wisana grinned with satisfaction

“เดี๋ยวๆ ไม่ต้องมาทำเปลี่ยนเรื่องเลยไอ้นะ อย่ามาไก๋ มันเป็นแกใช่มั้ยไอ้วินเซนต์อะไรนั่นน่ะ”
"Wait a minute, don’t try to change the subject, okay? Don’t act innocent. It’s you, right? That Vincent guy or whatever."

เดอะ เตี่ยยังคงจำเจตนารมณ์ของตัวเองได้ดีกว่าที่คิด ชายวัยกลางคนรีบย้ำประเด็นหลักขึ้นมาพูดใหม่จนวิศนะต้องทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอขึ้นมาอย่างนึกขัดใจ
The father still remembers his intentions better than he thought. The middle-aged man hurriedly reiterated the main point, causing Wisana to make a clicking sound in his throat out of annoyance

ชิ เปลี่ยนเรื่องไม่สำเร็จฟ่ะ!
"Chi, change the unsuccessful story!"

“ถึงชื่อวินเซนต์ของเอ็งจะลิเกไปหน่อย แต่ฝีมือก็ต้องยอมรับว่าเยี่ยม ได้เชื้อป๋าไปเต็มๆ เลยว้อย!” คำคุยโวที่คนฟังเกาหน้าแกรกๆ เค้นสมองแล้วก็ยังนึกไม่ออกแล้วว่าจะหาคำแก้ตัวยังไงดี เมื่อป๊ะป๋าที่รักแกดักทางหนีของเขาได้หมดราวกับรู้แกวกันมาก่อน
“Even though your name Vincent sounds a bit flashy, I have to admit your skills are excellent. You really got your father's talent!” The boastful words left the listeners scratching their heads, struggling to think of a way to defend themselves when their beloved dad had blocked all their escape routes as if he had known their plans beforehand.

พอคิดได้แบบนั้น คนเป็นลูกก็ถอนใจอย่างปลงตก
When realizing that, the child let out a sigh of resignation

“เออๆ ยอมรับก็ได้ วินเซนต์อะไรนั่นน่ะคือผมเอง!”
"Okay, I admit it. That Vincent thing is me!"

“นั่นไง ป๋าว่าแล้ว!” พอไล่บี้ได้ปลายสายก็ย้อนเสียงใสทันที
“There you go, I told you so!” As soon as they were chased to the end of the line, they immediately echoed back.

“นี่ป๋าครับ ป๋าที่รัก ป๋าผู้รูปหล่อ” วิศนะงัดเสียงอ้อนก้นหีบมาใช้อีกหน “ไหนๆ ป๋าก็รู้แล้ว ผมอยากขออะไรป๋าสักหน่อยจะได้มั้ย”
"Here, Dad. My beloved Dad, the handsome Dad," Wisana used a pleading tone again. "Since you already know, can I ask you for something?"

“ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ไอ้ลูกรัก” คนกำลังอารมณ์ดีหลวมตัวรับคำอย่างว่าง่าย
“You can have everything, my dear child” The person, in a good mood, readily accepted the words

“ป๋าอย่าไปบอกใครนะว่าผมคือวินเซนต์ ถ้าให้ดีช่วยไปปกปิดทางบริษัทไม่ให้เปิดเผยข้อมูลออกมาด้วยจะดีมากเลยนะ ป๋านะ”
"Don't tell anyone that I am Vincent, okay? It would be great if you could also help keep the company from disclosing any information. Please."

“เฮ้ย ทำแบบนั้นได้ไงวะ อุตส่าห์กลายเป็นคนดังทั้งที”
"Hey, how could you do that? You worked so hard to become famous."

ชายหนุ่มกลอกตารอบหนึ่ง ก่อนจะแค่นเสียงตอบอย่างเสียไม่ได้
The young man rolled his eyes before letting out a sarcastic response

“คือป๋าครับ ผมไม่อยากดังอ่ะ อีกอย่างมีเหตุผลอื่นที่ผมยังไม่ได้ ...ยังไงก็เหอะ ป๋าช่วยปกปิดข้อมูลของผมให้หน่อยได้มั้ยอ่ะ อีกอย่างถ้าผมดังขึ้นมางานนี้แม่เขาก็ต้องรู้เรื่อง แล้วถ้าแม่เขารู้ว่าผมเข้ามาเล่นเกมในบริษัทของป๋าล่ะก็ งานนี้แม่เขามาวีนใส่ป๋าผมไม่รู้ด้วยนะ”
"Well, Dad, I don't want to be famous. Besides, there are other reasons I haven't mentioned yet... Anyway, could you help keep my information confidential? Also, if I become famous, his mom will find out. And if she knows that I'm playing games in your company, I don't know what will happen when she confronts you."

เกิดความนิ่งเงียบไปในทันทีจากป๊ะป๋า แน่นอนว่าการต่อรองนั้นก่อให้เกิดความชั่งใจ อาจจะเป็นเพราะว่าพ่อกับแม่ของเขาที่ตอนนี้หย่ากันไปแล้วนั้น มักจะมีงานอดิเรกเป็นการ “ทะเลาะ” กันอยู่บ่อยๆ ซึ่งทุกครั้งผลชนะมันมักจะตกไปอยู่ในฝ่ายแดงก็คือแม่ของเขาเสมอเนี่ยสิ!
A sudden silence fell from Dad. Of course, the negotiation caused hesitation. It might be because his parents, who are now divorced, often had a hobby of "arguing" with each other, and every time, the victory usually went to the red side, which is always his mother!

“เออๆ ...แกก็พูดมีเหตุผลไอ้นะ งานนี้ป๋ายอมช่วยแกก็ได้”
"Yeah, yeah... you make a good point. In this case, I'll agree to help you."

“จริงนะป๋า” วิศนะยิ้มกว้าง
"Really, Dad," Wisana smiled widely

“แต่มีข้อแม้...”
"But there is a caveat..."

ตูว่าแล้ว ไม่เคยทำอะไรให้ฟรีๆ เล้ย ...นี่ขนาดลูกรักนะเนี่ย
I knew it, they never do anything for free... and this is for their beloved child.

“อะไรล่ะป๋า” น้ำเสียงห้าวถามอย่างเซ็งเต็มประดา
"What is it, Dad?" the rough voice asked, sounding completely bored

“เออ เอาเป็นว่าป๋ามีเรื่องรบกวนแกนิดหน่อย รับรองไม่ใช่เรื่องใหญ่เรื่องโตอะไรหรอก เดี๋ยวตอนเย็นๆ แกก็รู้เองล่ะ รับปากป๋าก่อนนะว่าแกจะช่วย”
"Well, let's just say I have a little something to bother you about. I assure you it's not a big deal. You'll find out later this evening. Promise me you'll help."

“ก็ผมยังไม่รู้เลยว่าจะให้ผมทำอะไร แล้วผมจะช่วยยังไงเล่า”
"I still don't know what you want me to do, so how can I help?"

“เออน่า บอกแล้วไงเรื่องขี้ประติ๋ว รับปากกับป๋าก่อนสิ”
"Hey, I told you about the little things. Promise me with Dad first."

คนเป็นลูกกลอกตาไปมารอบหนึ่ง ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด แม้ไม่รู้ว่าพ่อของเขากำลังจะวานให้ช่วยทำอะไรกันแน่ แต่ลางสังหรณ์ของคนเป็นลูกรู้สึกได้เลยว่าต้องเป็นเรื่องน่าปวดหัวอย่างแน่นอนที่สุด แต่ถึงกระนั้นเขาเองก็เพิ่งจะขอความช่วยเหลือเดอะเตี่ยคนนี้ไปหลายเรื่องอยู่เหมือนกัน ไอ้ครั้นจะไปปฏิเสธก็ดูจะเป็นลูกที่แย่เกินไปหน่อยล่ะ
The person rolled his eyes around once before letting out a long sigh. Even though he didn't know what his father was about to ask him to help with, his intuition as a son sensed that it was definitely going to be a headache. However, he had also just asked this father for help with several things, so refusing seemed a bit too ungrateful

“อืม ผมรับปากก็ได้ ผมจะช่วยป๋าทุกเรื่อง พอใจรึยังล่ะ”
"Um, I can promise that. I will help you with everything. Are you satisfied now?"

“จริงนะ ไอ้ลูกรัก!”
"Really, my beloved child!"

“อือ ผมรับปากแล้วไม่คืนคำหรอกน่า”
"Yeah, I promised and I won't go back on my word."

“ดีมาก งั้นแค่นี้นะ ไอ้ลูกตัวแสบ ส่วนเรื่องของแกไม่ต้องห่วง ป๋าจะช่วยกันเต็มที่”
"Very good. Then that's it, you little rascal. As for your matters, don't worry. I'll help you to the fullest."

สิ้นเสียง คุณพ่อผู้น่ารักก็ตัดสายทิ้งไปก่อนที่วิศนะจะได้เอ่ยปากพูดอะไรออกเสียอีก ร่างสูงทิ้งทิ้งตัวกลับลงไปนั่งบนโซฟาทั้งที่ยังอยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
As soon as the sound ended, the lovely father hung up before Wisana could say anything. The tall figure slumped back down onto the sofa, still in just a towel

อะไรมันจะซวยแบบนี้วะ
What kind of bad luck is this?

เข้าไปเล่นเกมวันเดียวก็ไปประกาศศักดิ์ดาจนดังลั่นโลกซะแล้ว
Just one day of playing the game and you've already declared your fame to the world

“งานเข้าไม่มีหยุดเลยว่ะ ไอ้นะเอ้ย” ว่าแล้วจึงตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ “ยังไงซะวันนี้ไปทำงานก่อนดีกว่าวุ้ย แล้วจะเอายังไงก็ค่อยมาพูดกันอีกที”
"There's no break from work, damn it." Saying that, he decided to walk back into the bathroom. "Anyway, it's better to go to work today, and we can talk about what to do later."

“เป็นไงมั่งนะ สอนวันแรก” เสียงหวานเอ่ยถามเรียกสายตาเจ้าของชื่อให้หันไปมอง พร้อมกับขยับรอยยิ้มกว้างขวางให้อย่างอารมณ์ดี
“How is it going? The first day of teaching,” a sweet voice asked, catching the attention of the person named, who turned to look with a wide, cheerful smile

“ก็ดีครับ พี่ภา”
"That's good, P'Pa."

“เหรอจ๊ะ” คนอายุมากกว่าพยักหน้ารับรู้ “เท่าที่พี่เห็น เด็กๆ เขาชอบนะกันทุกคนเลยนะ แต่รู้สึกจะโด่งดังในหมู่เด็กผู้หญิงมากไปรึเปล่าจ๊ะเนี่ย”
"Really?" The older person nodded in acknowledgment. "From what I've seen, the kids all seem to like it, but I wonder if it's becoming too popular among the girls."

“แหม ผมก็จะมีเสน่ห์ก็แค่กับเด็กนี่แหละครับ” เจ้าตัวย้อนขันๆ พลางเร่งฝีเท้าเดินต่อไป
"Well, I only have charm with this kid, you know." He replied jokingly while quickening his pace

ยามนี้วิศนะนั้นอยู่ชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนตัวเก่งอยู่บริเวณทางเท้าในโรงเรียนสอนพิเศษแห่งหนึ่งแถวๆ งามวงศ์วาน เขาสาวเท้าเดินผ่านตึกเรียนหรูซึ่งดูคล้ายโรงแรมมากกว่าจะเป็นสถานศึกษา โรงเรียนสอนพิเศษแห่งนี้มีชื่อว่า เดอะ จีเนียส เปิดรับสอนเด็กตั้งแต่ระดับประถมไปจนถึงวัยเตรียมเอ็นทรานซ์เลยทีเดียว
At this time, Visana is wearing a white shirt and his favorite pair of jeans, walking along the sidewalk of a tutoring school in the Ngamwongwan area. He strides past an elegant classroom building that looks more like a hotel than an educational institution. This tutoring school is called The Genius, offering classes for children from elementary level up to entrance exam preparation

คอร์สช่วงปิดเทอมดูจะเป็นที่นิยมมากที่สุด เนื่องจากผู้ปกครองส่วนใหญ่มักยุ่งอยู่กับงาน จึงตัดสินใจพาบรรดาลูกๆ วัยเรียนมาติวพิเศษกันที่นี่เพื่อใช้เวลาวันหยุดให้เป็นประโยชน์ไปในตัว นอกจากนี้ทางโรงเรียนยังเป็นสถานที่ปลอดภัยที่มีคุณครูคอยดูแลตลอดเวลา รวมทั้งมีอาหารกลางวันไว้พร้อม เรียกว่าแทบไม่ต่างอะไรกับสถาบันรับเลี้ยงเด็กเลยแม้แต่น้อย
The holiday courses seem to be the most popular, as most parents are often busy with work, so they decide to bring their school-age children for special tutoring here to make good use of their holiday time. Additionally, the school is a safe place with teachers supervising at all times, and there is also lunch provided, making it almost no different from a daycare center at all

แน่นอนว่า วันนี้เป็นวันทำงานวันแรกของวิศนะซึ่งรับหน้าที่เป็นคุณครูสอนวิชาศิลปะ งานถนัดของเจ้าตัว แถมยังได้สอนแต่น้องๆ ชั้นประถมต้นทั้งนั้น ไม่อยากจะโม้...เรื่องตะล่อมเด็กเนี่ย เขาเซียนนักล่ะ!
Of course, today is the first working day for Wisana, who has taken on the role of an art teacher, which is his specialty. Moreover, he is only teaching younger elementary students. I don't want to brag... but when it comes to charming kids, he's a pro!

“พี่ล่ะไม่รู้จะขอบใจเรายังไงดี จู่ๆ ตาครูสอนศิลปะคนก่อนเขาก็ลาออกไปเสียเฉยๆ เล่นเอาพี่หาคนมาสอนแทนแทบไม่ทัน โชคดีนะเนี่ยที่ยังรู้จักคนเก่งๆ อย่างนะ”
"I don't know how to thank you. Suddenly, the art teacher before left without notice, and I barely managed to find someone to replace him. I'm so lucky to know talented people like you."

“ไม่ต้องมายอผมหรอก พี่ภา แค่พี่สาวสุดสวยยอมส่งยิ้มหวานๆ ให้หน่อย ผมก็พร้อมถวายชีวิตให้แล้วครับ” วิศนะใช้ลูกอ้อนเดิมๆ กล่าวเอาใจรุ่นพี่โรงเรียนเก่าด้วยสีหน้าร่าเริง ระหว่างก้าวเข้าไปในห้องกระจกฟิล์มเข้มที่ติดป้ายด้านบนเอาไว้ว่า ‘ห้องทำงานของ ผอ. หยาดนภา’
"You don't have to flatter me, P'Pa. Just a sweet smile from my beautiful older sister, and I'm ready to devote my life to you," Wisana said with his usual charm, cheerfully stepping into the dark-tinted glass room marked 'Office of Director Yadanapa.'

“แหม ยังปากหวานเหมือนเดิมเลยนะคะ คุณวิศนะ”
"Oh, you're still as sweet-tongued as ever, Mr. Wisana."

“ผมก็หวานแต่กับพี่คนเดียวแหละคร้าบ” คนกะล่อนฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้รับแขกโดยไม่คิดจะขออนุญาตคนเป็นเจ้าของก่อนเลยสักนิด แสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวคงเคยชินกับสถานที่แห่งนี้ไม่น้อย
"I'm sweet only with you, you know." The sly person grinned widely before dropping down to sit in the guest chair without even thinking to ask the owner for permission, showing that they were quite accustomed to this place

“แล้วพวกเด็กๆ เขากวนเธอรึเปล่าจ๊ะ”
"Are the kids bothering you?"

“โอ๊ย ไม่เลยพี่!” วิศนะรีบแย้ง “เด็กๆ น่ารักมากเลย แต่ล่ะคนก็ขี้อ้อนดี ส่วนพวกผู้ชายเฮ้วๆ น่ะผมรับมือไม่ยากหรอกครับ สอนวาดตัวการ์ตูนนิดๆ หน่อยๆ ก็อยู่หมัดแล้ว”
"Oh no, not at all, brother!" Wisana quickly retorted. "The kids are really adorable, each one is quite affectionate. As for the rowdy boys, I can handle them easily. Just teaching them a little bit about drawing cartoons will do the trick."

พอเล่าเสร็จ คนฟังก็ปิดปากหัวเราะคิกคักชุดใหญ่
Once the story was finished, the listeners burst into a big fit of giggles

“เธอนี่ยังเข้าหาเด็กๆ เก่งเหมือนเดิมเลยนะ” พูดจบ เจ้าหล่อนก็ยิ้มให้ “ยังไงก็ขอบใจจริงๆ เอาไว้พี่หาอาจารย์สอนศิลปะคนใหม่ได้เมื่อไหร่ เราก็สบายแล้วล่ะ”
"You still approach the kids just as well as before," she said with a smile. "Anyway, thank you so much. Once I find a new art teacher, we'll be all set."

“โอ๊ย คนกันเองแท้ๆ พี่ภานี่คิดมากไปได้” วิศนะว่าปัดๆ ขณะเอนตัวพิงพนักแล้วบิดขี้เกียจเต็มที่
"Oh, it's just someone I know. Brother Pan thinks too much," Wisana said dismissively while leaning back and stretching lazily

“อ๋อ~ ถ้าอย่างนั้น....” หยาดนภาจงใจลากเสียงเล็กน้อย “ค่าจ้างที่พี่เตรียมไว้ นะก็คงไม่อยากได้สินะ แค่พี่ๆ น้องๆ ช่วยงานกันนิดหน่อยเท่านั้นเองนี่เนอะ”
"Oh~ If that's the case...." Yada Nappa intentionally elongated her voice a little, "The payment that you prepared, I guess you wouldn't want it, right? It's just that the older and younger siblings are helping out a little, isn't it?"

“ตามสบาย...เอ๊ย! เล่นงี้เลยเหรอ พี่” พยักหน้าหงึกหงักได้ไม่ทันไร คนเกือบถูกใช้งานฟรีก็สะดุ้งจนตัวโยน “เอาเถอะ เห็นแก่พี่ ไม่ต้องจ่ายเงินเดือนให้ผมก็ได้ครับ แต่แลกกับให้แม่พี่ยกลูกสาวให้ฟรี ไม่คิดค่าสินสอดแทนก็แล้วกันนะ”
"Take it easy... Oh! Is this how we're playing, big brother?" Before I could nod in agreement, the person almost used for free jumped in surprise. "Alright, for your sake, you don't have to pay me a salary, but in exchange, let your mother give her daughter to me for free, without asking for a dowry instead."

“โธ่ แค่นี้เองได้อยู่...เอ๊ย!” หยาดนภาเกือบหลงกลรับคำเจ้าเด็กเมื่อวานซืนตรงหน้าเข้าเสียแล้ว พอรู้ตัวว่าโดนเอาคืน เจ้าหล่อนก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างงอนๆ
"Oh, is that all... hey!" Yadnapa almost fell for the words of the kid from the day before yesterday in front of her. Once she realized she was being teased, she turned her face away sulkily.

“นะอ่ะ ชอบแกล้งพี่เรื่อย!”
"Hey, I like to tease my older sibling all the time!"

คำบ่นอุบอิบดังมากจากหญิงสาวตรงหน้า ซึ่งถือว่าเป็นคนโดดเด่นคนหนึ่ง ใบหน้าอ่อนหวานได้รูปรับกับผมสีดำสนิทยาวประบ่าหวีเป็นทรงดูเรียบร้อย เรือนร่างสูงเพรียวดูกระฉับกระเฉง คล่องแคล่วเช่นเดียวกับดวงตาสีน้ำตาลใสแลดูขี้เล่นของเจ้าตัว
The soft murmurs were quite loud from the young woman in front of me, who was considered one of the standout individuals. Her sweet face complemented her long, jet-black hair that was neatly styled to shoulder length. Her tall, slender figure looked energetic and agile, just like her playful, bright brown eyes

หยาดนภามีอายุมากกว่าวิศนะ 5 ปี และยังเป็นเพื่อนสนิทของพี่สาวเขามาตั้งแต่เด็กๆ สมัยที่เข้ามาเรียนที่กรุงเทพใหม่ๆ วิศนะไปอาศัยอยู่ที่บ้านญาติกับพี่สาวสองคนซึ่งหยาดนภาก็แวะมาเที่ยวที่บ้านบ่อยๆ จนเขาเองก็พลอยสนิทกับเธอไปด้วย
Yadanapa is 5 years older than Wisana and has been a close friend of his older sister since childhood. When Wisana first moved to Bangkok for school, he lived with his two older sisters at a relative's house, and Yadanapa often visited, which made him close to her as well

แม้ภายนอกจะดูเหมือนสาวออฟฟิศธรรมดา แต่จริงๆ แล้วเจ้าหล่อนกลับเป็นถึงเจ้าของโรงเรียนกวดวิชา เดอะจีเนียส ที่กำลังได้รับความนิยมอย่างมากในขณะนี้
Even though she appears to be an ordinary office girl on the outside, she is actually the owner of the highly popular tutoring school, The Genius

“แล้วนี่พวกเพื่อนๆ เราเป็นยังไงบ้าง พี่อุตส่าห์ชวนให้มาทำงานด้วยกันก็ไม่มา แบบนี้ก็ไม่ครบแก๊งสามเกลอเลยสิเนี่ย” น้ำเสียงใสพูดติดตลก ขณะเดินอ้อมไปทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"So how are our friends doing? I went out of my way to invite them to work together, but they didn't come. This way, the trio gang isn't complete at all!" The cheerful voice joked as she walked around and sat down in the chair opposite

“เจ้าพวกนั้นก็เหมือนเดิมล่ะครับ” พอนึกถึงเพื่อนสนิท วิศนะก็หัวเราะพรืด “สาเหตุที่ยัยนุชไม่ยอมมาก็เพราะเจ๊แกเกลียดเด็กเข้าไส้ พี่คงยังจำได้นะ สมัยก่อนยัยนั่นเคยโดนสั่งให้เลี้ยงหลานจอมแสบเข้าหนหนึ่ง พอเด็กมันออกลายหนักๆ จนเธอคุมไม่ได้เข้าคุณเธอก็เลยเกลียดฝังใจ”
"They're just the same as before," Visana laughed when he thought of his close friend. "The reason Nuch won't come is that she absolutely hates kids. You probably remember, back in the day, she was once told to take care of a really troublesome nephew. When the kid started acting up badly and she couldn't handle it, she ended up hating them deeply."

หยาดนภายิ้มขำ ก่อนจะผงกศีรษะน้อยๆ อย่างเข้าใจ
The raindrop smiled playfully before nodding its little head in understanding

“จำได้สิ แต่นั่นมันก็ตั้งนานแล้วนะ นุชยังไม่หายกลัวเด็กอีกเหรอ”
"I remember, but that was a long time ago. Are you still afraid of kids?"

“โรคแบบนี้ถ้าหายได้ง่ายๆ ก็ดีน่ะสิพี่ ทุกวันนี้เจอเด็กทีไร แม่เจ้าประคุณเป็นต้องวิ่งหนีทุกที ทำท่าหยั่งกะเจอแมลงสาป!”
"This kind of disease would be great if it could be easily cured, brother. Every time I see a child these days, my goodness, I have to run away every time, acting as if I've encountered a cockroach!"

คนฟังหัวเราะร่าชนิดที่พอจะนึกภาพตามได้เลยทีเดียว
The audience laughed heartily in a way that you could easily picture it

“แล้วตาธันล่ะ เป็นยังไงบ้าง”
"How about Grandpa? How is he?"

“โอ๊ย ไอ้นี่ยิ่งไม่ต้องไปห่วงเข้าไปใหญ่ ทุกวันนี้ก็ยังปากหมา หน้าตายังกวนเบื้องล่างเหมือนเดิมเปี้ยบ แถมหมอนั่นยังมาคุยข่มผมอีกนะว่าหน้าร้อนนี้มันจะหาแฟนเป็นตัวเป็นตนให้ได้ พวกเพื่อนในคณะจะได้เลิกเข้าใจผิดคิดว่ามันกับยัยนุชเป็นแฟนกันเสียที!”
"Oh, I don't even need to worry about that guy. These days, he's still as mouthy as ever, and his expression is still as annoying as before. Plus, that guy even came to brag to me that this summer he will find a real girlfriend so that our friends in the faculty can finally stop misunderstanding that he and that girl Nuch are a couple!"

ได้ทีวิศนะก็ตั้งโต๊ะเผาเพื่อนสุดที่เลิฟของตัวอย่างเมามัน เสียจนคนฟังหัวเราะจนกลิ้ง
Visana set up a table to roast his best friend so hilariously that the listeners were rolling with laughter

“พี่ก็ว่าสองคนนั้นเขาก็น่ารักดูเหมาะสมกันดีออกนะ” เธอออกความเห็นด้วยน้ำเสียงขบขัน
"I think those two are cute and seem to match well together," she commented with a playful tone

“โหย ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ ผมเห็นมาหลายคู่แล้ว เจอหน้าเป็นทะเลาะกันบ่อยๆ อย่างนี้แหละ สุดท้ายก็ ได้กันทุกราย”
"Don't worry, brother. I've seen many couples like this. They often argue when they meet, but in the end, they all end up together."

“เราเนี่ยนะ ทะเล้นจริงเชียว” คนแก่กว่ารีบเอื้อมมือมาตีแขนคนกวนประสาทเสียงดังป๊าบ! แทนที่จะร้องโอดโอย วิศนะกลับหัวเราะร่าราวกับชอบอกชอบใจเต็มประดาเสียอย่างนั้น
"We, really, are quite mischievous," the older person quickly reached out to slap the annoying person's arm with a loud smack! Instead of crying out in pain, Wisana burst into laughter as if he thoroughly enjoyed it

ไม่ช้าชายหนุ่มเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือเห็นเข็มกำลังชี้บอกเวลาบ่ายสองโมงก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีธุระที่จะต้องไปทำต่อ ใบหน้าคมชักสีหน้าหนักใจเมื่อคิดได้ว่าไม่รู้พ่อแกจะเอาเรื่องปวดหัวอะไรมาให้อีก
Before long, the young man glanced at his wristwatch and saw the hands pointing to two o'clock in the afternoon, and he remembered that he had errands to run. His sharp features took on a worried expression as he thought about what kind of headache his father would bring him next

ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะรู้ทันความคิดเขา ดวงหน้าดูดียิ้มน้อยๆ พลางเอ่ยปากถาม
It seems the opponent is aware of his thoughts. The face looks good with a slight smile as he asks

“แล้วเดี๋ยวนะจะไปไหนต่อเหรอจ๊ะ”
"So, where are you going next?"

“อ้อ ผมว่าจะไปซื้อพวกของใช้สักหน่อยน่ะครับ กะจะแวะหาตามห้างแถวๆ นี้แหละ พี่นภาสนใจไปทานข้าวเที่ยงกับผมมั้ยฮะ”
"Oh, I was thinking of going to buy some supplies. I plan to stop by the mall around here. Are you interested in having lunch with me?"

“ไม่ดีกว่าจ้ะ พี่มีงานต้องสะสางอีกเยอะเลย”
"It's not better, I have a lot of work to finish."

วิศนะพยักหน้ารับ ตั้งท่าจะเดินออกจากห้องแต่ไม่วายมีแผนกวนประสาทโผล่ขึ้นมาอีก เจ้าตัวจัดแจงกลับตัวเดินกลับมาหาหยาดนภาอีกครั้งก่อนจะส่งยิ้มหวานให้จนฝั่งตรงข้างเอียงคอสงสัย
Visana nodded in agreement, preparing to walk out of the room, but couldn't help but have a nerve-wracking plan pop up again. He turned around and walked back to Yada Nappa once more, before giving her a sweet smile, causing the person across from him to tilt their head in curiosity

“ผมลืมไป ทุกทีจะไปจะมาผมจะทักทายพี่แบบนี้ตลอดเลยนี่นะ”
"I forgot, every time I come and go, I always greet you like this."

“ว้าย...!”
"Wow...!"

สาวเจ้าถึงกับร้องเสียงหลง อาจเป็นเพราะเจ้าคนตรงหน้าถือวิสาสะเข้าไปหอมแก้มเขาหน้าตาเฉย ไม่รอช้าเจ้าตัวกวนยิ้มกว้างกวนประสาทก่อนจะวิ่งหายไปจากห้องทันที
The girl let out a surprised scream, possibly because the person in front of her casually leaned in to kiss her cheek without warning. Without hesitation, the mischievous one flashed a wide grin to annoy her before running out of the room immediately

“เราไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะตานะ มาทำแบบนี้กับพี่ได้ไง”
"We're not kids anymore, you know. How can you do this to your older sibling?"

“ขอโทษทีครับพี่ภา แต่มันอดใจไม่ไหว”
"I'm sorry, P'Pa, but I can't hold back."

ว่าแล้วก็วิ่งหัวเราะร่าออกไปจากห้อง ส่งให้คนอายุมากกว่ายกมือขึ้นกุมแกมเนียนที่บัดนี้มันขึ้นสีอย่างชัดเจน ...ดีนะว่าไม่มีลูกน้องคนไหนมาเห็นฉากเมื่อครู่เข้า ไม่งั้นมีหวังเธอโดนเอาไปนินทาแหงๆ เจ้าของโรงเรียนกวดวิชาแอบกิ๊กกับคุณครูใหม่...
She then ran out of the room laughing, leaving the older person holding their face, which was now clearly flushed... It's a good thing none of the staff saw the scene earlier; otherwise, she would definitely be the subject of gossip— the tutoring school owner secretly flirting with the new teacher...

“จริงๆ เลยอีตานี่”
"Really, this guy."

ากเดิมที่ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยปุยเมฆขาวและพื้นหลังสีน้ำเงินสดใสกลับค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีส้มแดงเรื่อๆ พาดบริเวณเส้นขอบฟ้าบ่งบอกถึงเวลาโพล้เพล้จวนจะมืดเต็มที วิศนะเร่งฝีเท้าพลางหอบข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือวิ่งตรงดิ่งเข้าไปในคอนโดของเขาจนกระทั่งมายืนอยู่ตรงหน้าห้องในที่สุด
Asthe sky, once covered with fluffy white clouds and a bright blue background, gradually changed to a soft orange-red hue along the horizon, indicating the twilight was nearing darkness. Visana quickened his pace, panting with his hands full of belongings, running straight into his condo until he finally stood in front of his room.

มือข้างที่พอจะหนีบเอาคีย์การ์ดออกมาแตะหน้าประตูได้นั้นก่อให้เกิดเสียง “ปิ๊บ!” ดังขึ้น จนส่งให้ชายหนุ่มกดลูกบิดและเบียดตัวเข้ามาในห้องได้อย่างทุลักทุเลกระทั่งใช้สิ่งที่เรียกว่าบาทานั้นเกี่ยวประตูปิดดัง...
The hand that was able to pinch the key card to tap on the door made a "beep!" sound, prompting the young man to turn the doorknob and awkwardly squeeze himself into the room until he used what is called a foot to pull the door closed with a thud...

ปัง!
Bang!

เสียงปิดประตูเบาๆ ดังตามมาเมื่อร่างสูงก้าวถึงบ้านแสนรักของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย วิศนะถอนใจยาว ก่อนจะกองบรรดาถุงพลาสติกไว้หน้าห้องครัว แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหน้าห้องนอนอย่างอ่อนแรง
The soft sound of the door closing followed as the tall figure arrived at his beloved home. Wisana let out a long sigh before piling the plastic bags in front of the kitchen and collapsing onto the sofa in front of the bedroom, feeling exhausted

“ทำงานวันแรกเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันแฮะ” เขาว่าลอยๆ ระหว่างปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดเผยให้เห็นแผ่นอกแข็งแรงอย่างคนสุขภาพดี หลังจากมองดูนาฬิกาอีกหนถึงได้รู้ว่าตอนนี้เกือบจะหกโมงเย็นอยู่แล้ว
"On the first day of work, it was tiring, huh?" he said casually while unbuttoning his shirt one by one, revealing a strong chest like a healthy person. After glancing at the clock again, he realized it was almost six in the evening

วันนี้นัดเมย์ไว้ตอนสองทุ่ม มีเวลาอาบน้ำทานข้าวเหลือเฟือ วิศนะคิดพลางขยับยิ้มกริ่ม ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเตรียมไปอาบน้ำ
Today I have a date with May at 8 PM I have plenty of time to shower and eat, Wisana thought while smiling slightly, before pushing herself up to get ready to take a shower

“คราวนี้เห็นทีต้องไปเล่นในห้องนอน ขืนมาหลับหมดสภาพตรงโซฟาแบบเมื่อวานอีกคงไม่ไหว” เจ้าตัวแสบพึมพำราวกับจะย้ำกับตัวเองเบาๆ มือใหญ่ถอดเสื้อเชิ้ตโยนลงตะกร้าแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวที่อยู่ข้างๆ มาพาดไหล่เดินตรงดิ่งเข้าห้องน้ำระหว่างใช้หัวคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย
"This time, it seems I have to go play in the bedroom. If I fall asleep on the sofa like yesterday again, it won't be good." The mischievous one murmured as if to remind himself softly. His large hand took off his shirt and tossed it into the basket, then grabbed a towel from beside him to drape over his shoulder as he walked straight into the bathroom, his mind wandering aimlessly

อยากจะลองไปทำเควสเปลี่ยนสายอาชีพอย่างที่เมย์บอกจัง ไหนๆ ก็ฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้แล้วนี่นะ ฮื่อ ขืนไปบอกใครว่าฆ่าได้ตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นนักผจญภัยมือใหม่จะมีใครเขาเชื่อบ้างมั้ยนะ
I want to try doing the job change quest like May said. Since I already killed the Inferno Lord, huh. If I tell anyone that I managed to kill it while still being a novice adventurer, would anyone believe me?

ว่าแล้วก็คว้าลูกบิดประตูก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน
He then grabbed the doorknob before opening it to go inside

“อ๊ะ...”
"Ah..."

“เอ๊ะ...”
"Eh..."

เสียงสองเสียงหลุดปากออกมาพร้อมกัน
Two voices slipped out at the same time

ชายหนุ่มเกิดอาการชะงักกึก หรือจะเรียกว่าตะลึงค้างกับภาพที่เห็นก็ไม่ผิดนัก
The young man froze in shock, or one could say he was stunned by the sight before him

ขณะที่เจ้าของเสียงอีกคนอยู่ในสภาพแน่นิ่งราวกับโดนแช่แข็งเอาไว้เช่นกัน
While the owner of another voice was in a frozen state as if they had been frozen as well

ทั้งสองฝ่ายต่างจ้องมองกันด้วยสีหน้าซีดจัด ดวงตาเบิกโพลง อ้าปากพะงาบๆ ชนิดพูดไม่ออก โดยเฉพาะเจ้าวิศนะที่เหลือแต่กางเกงยีนตัวเดียวต้องกลืนน้ำลายเอื้อก
Both sides stared at each other with pale faces, wide-open eyes, and mouths agape, unable to speak, especially the engineer who, wearing only a pair of jeans, had to swallow hard

ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าคือ เรือนร่างของสาวน้อยผมสีน้ำตาลอมทองเปียกลู่ไล่ดวงหน้าหวานสวยได้รูป เจ้าของผิวขาวเนียนของหญิงวัยแรกแย้ม และทรวดทรงองเอวที่ดูดีเสียจนนางแบบบางคนยังอาย แถม…
The image before us is the figure of a young girl with golden-brown hair, wet and slicked back, framing her sweet and beautifully shaped face. She has smooth, fair skin typical of a young woman in her early bloom, and a figure so good that even some models would feel shy in comparison. Moreover..

เจ้าหล่อนอยู่ในชุดวันเกิดอีกด้วย!
She is also in her birthday suit!

เข้าห้องผิดเหรอ?... สิ่งแรกที่วูบเข้ามาในสมอง ไม่สิ จะเข้าห้องผิดได้ยังไง ก็ระบบกุญแจของที่นี่ใช้แบบการ์ด ถ้าเป็นห้องของคนอื่นเขาคงไม่มีทางเปิดเข้าไปได้หรอก
Did I enter the wrong room?... The first thing that flashed in my mind, no, how could I enter the wrong room? The key system here uses cards; if it were someone else's room, I wouldn't be able to get in at all.

แล้ว...ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน เออ ช่างมันเหอะ! เพราะซาลาเปาหมูสับสองลูกตรงหน้ามันกำลังพุ่งเข้าใส่หน้าราวกับเป็นมนตร์สะกดที่ทำเอาเขาได้แต่นิ่งงันไปเช่นกัน
So... who is this woman? Well, never mind! Because the two steamed buns with minced pork in front of him were flying towards his face as if under a spell, leaving him stunned as well.

“เอ่อ...คุณเป็นใครเหรอครับ” เจ้าตัวแสบพยายามรวบรวมสติเอ่ยปากถามอย่างระมัดระวังที่สุดเท่าที่จะทำได้ แน่นอนว่าฝั่งตรงข้ามเองก็ดูจะช็อกไม่ใช่เล่นที่จู่ๆ ก็มีผู้ชายจากไหนก็ไม่รู้เปิดประตูห้องน้ำเข้ามาในสภาพเหลือแต่กางเกงยีนตัวเดียว
"Um... who are you?" The mischievous one tried to gather his composure and asked as carefully as he could. Of course, the person on the other side seemed to be just as shocked that suddenly a man from who knows where opened the bathroom door wearing only a pair of jeans.

“โอเค ผมรู้ว่าคุณกำลังช็อกนะ แต่ตอนนี้ตั้งสติดีๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ คือผมไม่รู้ว่าคุณเข้ามาได้ยังไง แล้วก็กำลังอาบน้ำอยู่ด้วย เพราะงั้นอย่างเพิ่งตบหน้าผมแล้วกรี๊ดนะ”
"Okay, I know you're in shock, but right now, try to stay calm. Don't get me wrong, I don't know how you got in here, and I'm currently taking a shower, so please don't slap me and scream."

เพี๊ยะ!!!
Peeah!!!

ดวงหน้าคมเข้มสะบัดไปอีกทางเต็มแรง ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะถูกปิดลงอย่างรวดเร็วและตามมาด้วย
The sharp-featured face turned away with full force before the bathroom door was quickly closed, followed by

กรี๊ดดดดดดดดดด~~~~~~!!!
Screeeeeeeeeam~~~~~~!!!

เสียงกรีดร้องลั่นโลกส่งให้นายวิศนะได้แต่ยกมือกุมส่วนที่โดนตบด้วยสีหน้าเอือมระอาสุดขีด พลันสมองก็นึกหาต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งหลายแหล่ขึ้นมาได้ลางๆ
The scream echoed around the world, causing Mr. Wisana to raise his hand to his slapped face with an expression of utter exasperation. Suddenly, his mind began to vaguely search for the cause of all the chaos

“ป๋า!!!”
"Dad!!!"

“ต้องขอโทษจริงๆ นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตบหน้าคุณเลย” น้ำเสียงหวานเอ่ยคำพูดนี้เป็นร้อยที่รอบ ส่วนผู้ถูกประทุษร้ายได้แต่นั่งกุมหน้าตัวเองป้อยๆ อยู่อีกมุม ระหว่างใช้มือข้างที่ว่างอยู่รัวกดโทรศัพท์ติดต่อหาเดอะเตี่ยสุดที่รักมือเป็นระวิง!
“Ireally have to apologize. I didn't mean to slap you at all,” the sweet voice said this a hundred times, while the victim could only sit in a corner, holding their face, as they frantically used their free hand to call their beloved dad!

หลังจากนั้นครู่ใหญ่ ในที่สุดแม่ผู้หญิงคนนี้ก็ยอมออกมาจากห้องน้ำในสภาพแต่งตัวเรียบร้อยได้เสียที แล้วก็เป็นไปตามความคาดหมาย ใบหน้าขาวยังคงแดงช้ำขณะเอาแต่ก้มหน้าก้มตาพูดขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่ามากว่าครึ่งชั่วโมง โดยที่เขาเองก็ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกเหมือนเดิม
After a long while, the mother of this woman finally agreed to come out of the bathroom, looking presentable. As expected, her pale face was still bruised and red as she kept her head down, repeatedly apologizing for more than half an hour, while he still couldn't make heads or tails of the situation

“คุณเป็นใคร แล้วเข้ามาในห้องผมได้ยังไง” วิศนะพยายามปรับเสียงให้เรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
"Who are you and how did you get into my room?" Wisana tried to keep his voice as steady as possible

“คือฉันเป็น...”
"I am..."

“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ โปรดฝากข้อความไว้หลังสัญญาณเสียง”
"The number you are calling is not available at the moment. Please leave a message after the beep."

ยังไม่ทันที่สาวน้อยตรงหน้าจะได้ตอบอะไร เสียงสัญญาณตอบรับอัตโนมัติจากปลายสายก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
Before the young girl in front could respond, the automated answering signal from the other end interrupted

“ว้อย! ไอ้พ่อบ้า!” เขาสบถลั่น “เอาเรื่องซวยมาฝากทีไรเป็นอันต้องปิดมือถือหนีทุกที อย่าให้เจอคราวหน้านะ พ่อจะจับทุ่มท่ายูโดให้หลังยอกเลย!”
"Hey! You crazy old man!" he exclaimed. "Every time I bring you bad news, I have to turn off my phone and run away. Don't let me catch you next time, or I'll throw you into a judo hold and break your back!"

คำพูดที่เรียกร่างเล็กในชุดเสื้อยืดหลวมๆ กับกางเกงยีนต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆ คนตรงหน้าก็ตะโกนตัดบทเธอเอาเสียดื้อๆ ดังนั้นแล้ววิศนะจึงถอนใจหนักๆ ตวัดดวงตาขึ้นมามองหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้ในที่สุด
The words that called the small figure in a loose t-shirt and jeans made her jump when suddenly the person in front shouted and interrupted her abruptly. Therefore, Wisana let out a heavy sigh and finally lifted her eyes to look at this strange woman

“เอ้า ผมโทรหาเจ้าตัวการไม่สำเร็จ ก็ต้องถามจากปากคุณแล้วล่ะ สรุปว่าคุณเป็นใครกันแน่คุณผู้หญิง ทำไมถึงได้เข้ามาอาบน้ำในบ้านผมแบบนี้ ที่สำคัญคือคุณเข้ามาในนี้ได้ยังไงกัน?”
"Well, I tried calling the person involved but was unsuccessful, so I have to ask you directly. So, who exactly are you, ma'am? Why are you taking a shower in my house like this? The important thing is, how did you get in here?"

“คือว่า...ฉัน” เธออ้ำอึ้ง
"Well... I" she hesitated.

“คุณ..?”
"You..?"

“ฉันเป็น...เป็นน้องสาวของคุณค่ะ”
"I am... your younger sister."

ได้ยินแค่นั้น วิศนะก็นิ่งค้างไปพักใหญ่ๆ เขาหรี่ตาลงอย่างชั่งใจ ก่อนที่จะเบ้ปากออกมา
Upon hearing that, Wisana froze for a while. He narrowed his eyes in contemplation before pouting

“น้องสาว?” ชายหนุ่มพูดย้ำ “นี่มามุกไหนเนี่ยคุณ น้องสาวของผมน่ะเธออยู่ที่เชียงใหม่นะบอกซะก่อน แล้วเธอก็ตัวเล็กนิดเดียว ไม่ได้....”
"Sister?" the young man repeated. "What kind of joke is this? My sister is in Chiang Mai, you should have said so earlier. And she's very small, not..."

พูดแล้วเจ้าแสบก็โบกมือไปมานิดๆ กำลังจะสื่อว่าสิ่งที่แตกต่างจริงๆ ระหว่างน้องสาวแท้ๆ ของเขาที่ไม่ได้อยู่ในกรุงเทพกับแม่สาวแปลกหน้าคนนี้ก็คือ.....ไอ้ซาลาเปาหมูสับสองลูกนั้นน่ะแหละ!
Speaking of which, the little rascal waved her hand a bit, trying to convey that the real difference between his biological sister who isn't in Bangkok and this strange girl is..... those two steamed buns with minced pork!

ซึ่งดูเหมือนความคิดนั้นจะสื่อตรงไปถึงฝั่งตรงข้ามได้ เธอจึงหน้าขึ้นสียกมือขึ้นปิดหน้าอกทันควัน
It seems that thought was conveyed directly to the other side, so she quickly raised her hand to cover her chest

“ทะลึ่ง!” หญิงสาวแหวใส่
"Rude!" the young woman shouted

“ประทานโทษนะครับคุณผู้หญิง ผมไม่ได้เป็นคนอยากจะเห็นมันเสียหน่อย คุณเล่นมาเปิดให้ผมเห็นแบบนี้มันจะกลายเป็นภาพติดตาก็ไม่แปลกรหอก” วิศนะพูดด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มพลางเบือนหน้าไปอีกทาง “แล้วสรุปว่ายังไงกันแน่เอาจริงๆ สิ ไม่เล่นมุก ....เดี๋ยวๆ หรือว่าป๋า...พ่อผมน่ะแกไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนโดยที่ผมไม่รู้อีก?”
"Excuse me, ma'am, I didn't want to see it at all. You showing it to me like this is bound to leave an impression, isn't it?" Wisana said with a sly smile, turning his face away. "So what's the conclusion, really? No jokes... Wait, or did my dad... leave some eggs somewhere without me knowing?"

“บ้าเหรอ ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อย พ่อเขาไม่ใช่ยุงลายนะคะ” เธอแหวโต้ดังลั่น ส่งให้อีกฝ่ายต้องเลิกคิ้วงุนงง
"Are you crazy? It's not like that at all. His father is not a dengue mosquito!" she retorted loudly, causing the other party to raise an eyebrow in confusion

“งั้นคุณเป็นใครกันแน่เนี่ย ผมงงไปหมดแล้ว”
"Then who exactly are you? I'm completely confused."

เจ้าหล่อนถอนหายใจปลงๆ กับโรคกระต่ายตื่นตูม(ช้า)ของตาคนกวนประสาทตรงหน้า
She sighed resignedly at the slow panic of the annoying person in front of her

“ฉันเป็นลูกสาวของแม่นิดไงคะ ...นิตยา ภรรยาใหม่ของพ่อคุณน่ะ” ได้ยินแบบนั้นวิศนะก็ชะงักกึก แล้วจึงนึกขึ้นได้ว่าภรรยาใหม่ของพ่อบังเกิดเกล้าของเขาก็มีลูกติดมาด้วยเหมือนกัน แต่จำได้ว่าเรียนอยู่ที่อเมริกากับญาติไม่ใช่หรือไง แล้วไหงถึงได้มาอาบน้ำอยู่ที่ห้องของเขาได้เล่า!
"I am the daughter of Maenid, you know... Nittaya, your father's new wife." Upon hearing this, Wisana froze and then remembered that his father's new wife also had a child, but he recalled that the child was studying in America with relatives, wasn't she? So how did she end up taking a shower in his room?

แถมยังเป็นพวกที่เกี่ยวข้องกับบ้านใหม่ของพ่อเขาอีกต่างหาก
Moreover, they are also connected to his father's new house

บ้านที่เขาไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไหร่เสียด้วย
The house he doesn't quite get along with

“ผมจำได้แล้ว คุณชื่อวารีใช่มั้ย” สาวน้อยตรงหน้าพยักหน้าหงึกหงัก พลางส่งยิ้มบางๆ มาให้
"I remember now, your name is Wari, right?" The young girl in front nodded eagerly and gave a faint smile

“ขอแนะนำตัวนะคะ ฉันชื่อ วารี หรือจะเรียก น้ำ เฉยๆ ก็ได้ค่ะ” พูดจบ เจ้าหล่อนก็ส่งมือให้หมายจะทำความรู้จักอย่างเป็นทางการ ทว่าวิศนะกลับเลิกคิ้วยียวนกับอาการดังกล่าว
“Let me introduce myself. My name is Wari or you can just call me Nam for short,” she said, then extended her hand to formally introduce herself. However, Wisana raised an eyebrow in response to her behavior.

“ไม่ต้องแนะนำตัวให้มากหรอก ป๋าแกพูดเรื่องคุณให้ผมฟังเป็นสิบๆ รอบแล้ว ลูกสาวอีกคนที่เรียนต่ออยู่อเมริกา เป็นอัจฉริยะ แล้วก็สวยมากๆ บลาๆๆ ...ฟังจนเบื่อแล้วล่ะ”
"You don't need to introduce yourself too much. He has told me about you dozens of times already. The other daughter studying in America is a genius and very beautiful, blah blah blah... I've heard it all to the point of boredom."

วารีเลิกคิ้วสูง ไม่นึกว่าฝั่งตรงข้ามจะเปลี่ยนท่าทีได้ไวเหลือเชื่อ พอรู้ว่าเธอเป็นสายเลือดของภรรยาใหม่ของพ่อเขาปุ๊บ ก็แสดงความเย็นชาออกมาทันที ตอนนี้เธอก็เลยได้แต่ปั้นหน้ายิ้มเจื่อน พลางยกมือขึ้นไหว้ตอบอย่างเสียไม่ได้
Wari raised her eyebrows in surprise, not expecting the other side to change their attitude so quickly. As soon as they learned that she was the blood relative of her father's new wife, they immediately showed their coldness. Now, she could only force a faint smile while raising her hands in a reluctant greeting

“แล้วคุณวารีมีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับ” น้ำเสียงทุ้มพยายามปรับให้ดูทางการ “ถ้าให้ผมเดาก็คงจะเกี่ยวกับพ่อของผมเต็มๆ เลยสินะ”
"Do you have any business with me, Ms. Wari?" The deep voice tried to sound formal. "If I had to guess, it would probably be entirely about my father, right?"

“อ้าว นี่คุณพ่อเขายังไม่ได้บอกอีกเหรอคะ” วิศนะนึกขัดใจกับคำเรียกขานอย่างสนิมสนมของหญิงสาวคนนี้กับบิดาของเขาไม่น้อย แต่เจ้าตัวก็รีบเปลี่ยนสีหน้ากลบเกลื่อนอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นเองที่เขานึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อเช้าอีตาพ่อตัวแสบวานให้ช่วยทำอะไรให้ซักอย่าง แต่ไม่ยอมบอกเนื้อหางานกับเขาสักที
"Oh, hasn't your father told you yet?" Wisana felt a bit annoyed by the familiar way this girl addressed his father, but he quickly changed his expression to hide it. It was then that he remembered that this morning, that troublesome father had asked him to help with something but never revealed the details of the task

เพราะงี้นี่เองเจ้าพ่อบ้านั่นถึงไม่ยอมบอก!
That's why that house lord refuses to tell!

“แผนสูงนักนะ” วิศนะพึมพำเบาๆ
"That's quite a high plan," Wisana murmured softly

“อะไรนะคะ”
"What did you say?"

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร” เขาพูดพลางโบกมือไปมา “แล้วสรุปว่าคุณมีอะไรให้ผมช่วยล่ะครับ”
"Nothing at all," he said, waving his hand back and forth. "So, what do you need my help with?"

“ก็ไม่มีอะไรมากมากนักหรอกค่ะ แค่ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันจะมาอยู่ที่คอนโดนี้กับคุณด้วยก็แค่นั้นเอง”
"There's really not much to it. From now on, I will be living in this condo with you, that's all."

“อ้อ...” ถอนใจได้สักพัก วิศนะก็ชะงักกึก “ห๊ะ!? มาอยู่ที่นี่!?”
"Oh..." After a moment of sighing, Wisana suddenly froze. "Huh!? Here!?"

“ใช่แล้วค่ะ” วารียิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี
"Yes, that's right," Wari smiled cheerfully

“จ...จะบ้าเหรอคุณ จะมาอยู่กับผมสองต่อสองได้ยังไง แถมคุณยังเป็นผู้หญิงอีกต่างหาก จะมาอยู่ในบ้านผู้ชายเนี่ยนะ บ้าเหรอ เป็นไปไม่ได้!”
"Are you crazy? How can you stay here alone with me? Plus, you're a woman. Staying in a man's house? Are you out of your mind? It's impossible!"

คำแย้งรัวเร็วของเขานั้นกลับทำให้คนฟังอมยิ้มหวาน เธอตัดสินใจหันไปหยิบจดหมายบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะยื่นมันให้กับวิศนะ
His rapid rebuttals made the listeners smile sweetly. She decided to turn and take out a certain letter from the nearby shoulder bag before handing it to Wisana

“พ่อเขาก็กะแล้วว่าคุณต้องไม่ยอม ก็เลยฝากจดหมายนี่มาให้คุณด้วย”
"His father figured that you wouldn't agree, so he sent this letter for you."

“จดหมาย?” วิศนะทวนคำเสียงสูง รีบยื่นมือคว้าซองจดหมายสีขาวนั่นมาเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว
"Letter?" Wisana repeated the words in a high voice, quickly reaching out to grab the white envelope and opening it to read

ถึงนะลูกรัก
To my beloved child

ขอโทษทีที่ป๋าต้องใช้ตัวหนังสือนี่เป็นคำอธิบายแทนที่จะพูดคุยกัน ...ก็ป๋ากลัวแกโกรธอ่ะก็เลยเขียนเอาง่ายกว่า
I'm sorry that I have to use this letter as an explanation instead of talking to you... I'm just afraid you'll get angry, so I thought it would be easier to write it down.

เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยก็แล้วนกันนะ คือพอดีว่าหนูน้ำเพิ่งจะกลับมาจากอเมริกา แล้วจะมาเรียนต่อที่กรุงเทพ เพราะงั้นป๋าก็เลยกะให้เธอย้ายไปอยู่กับแกที่คอนโดจนกว่าจะเรียนจบ เพื่อความสะดวกในการเดินทาง อีกอย่างป๋ากับนิตยาก็ไม่ค่อยมีเวลาก็เลยอยากให้แกช่วยดูแลหนูน้ำให้หน่อย ฝากด้วยก็แล้วกันนะ
Let's get straight to the point. You see, Nunam just returned from America and will be continuing her studies in Bangkok. So, Dad plans for her to move in with you at the condo until she finishes her studies for convenience in commuting. Also, since Dad and Nittaya don't have much time, they would like you to help take care of Nunam a bit. Please take care of her

อ้อ ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ป๋าคุยกับคุณนายวิมลแม่แกเรียบร้อยแล้ว ยัยนั่นอนุญาตให้หนูน้ำมาอยู่กับแกด้วยก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามแกทำอะไรพิเรนทร์ๆ กับเธอเด็ดขาด
Oh, don't worry about this. Dad has already talked to Mrs. Wimol, her mother. That girl has allowed Nong Nam to stay with you, but with the condition that you must not do anything crazy with her at all

ปล. นี่คือข้อตกลงระหว่างเราสองคนนะ ไอ้นะ แกช่วยป๋า ป๋าช่วยแก โอเค๊
P.S. This is the agreement between the two of us, okay? You help me, I help you, alright?

ปล.2 หนูน้ำเขาทานเผ็ดไม่ค่อยได้ อย่าทำอะไรเผ็ดๆ ให้เขากินมากล่ะ
P.S.2 He can't handle spicy food very well, so don't make him eat anything too spicy.

ปล.3 ถึงหุ่นหนูน้ำเขาจะดีแค่ไหนก็อย่าเผลอใจง่ายๆ นะเฟ้ย
P.S.3 No matter how good the water puppet is, don't let your guard down easily, okay?

ปล.4 ข้าวของหนูน้ำจะส่งไปให้พรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ
P.S.4 My things will be sent to you tomorrow in the afternoon.

ปล.5 อย่าทุ่มป๋าด้วยท่ายูโดนะ
P.S. 5 Don't throw the old man with a judo move.

รัก จากป๋าสุดหล่อ
Love from the handsome dad

“ตาเฒ่าสารพัดพิษ!” วิศนะสรรเสริญบิดาบังเกิดเกล้าเสียดังลั่น ร่างสูงสั่นสะท้านด้วยความโกรธอย่างที่เขาไม่ได้รู้สึกมานานหลายปี ชายหนุ่มขยำกระดาษในมืออย่างรุนแรง ก่อนจะโยนมันทิ้งลงถังขยะได้อย่างแม่นยำ เหลือไว้แค่อาการหอบแฮ่กเสียจนวารีหลุดหัวเราะพรืด
"Old man of all poisons!" Visana shouted in praise of his father, his tall frame trembling with a rage he hadn't felt in many years. The young man crumpled the paper in his hand violently before accurately tossing it into the trash can, leaving only his heavy panting, which made Wari burst into laughter

กว่าจะตั้งสติได้มันก็นานโขมากทีเดียว กระทั่งไปเห็นว่าถูกฟังตรงข้ามจ้องอยู่วิศนะจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของเขาลง
By the time he regained his composure, it took quite a while. When he noticed that he was being stared at in the opposite way, he took a deep breath to calm his emotions

“โอเค ผมเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว คุณจะอยู่ที่นี่ก็ได้” เขาพูดพลางกัดฟันกรอด
"Okay, I understand everything. You can stay here." He said, gritting his teeth

“ขอบคุณมากค่ะ” ใบหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มหวานทันที ความจริงเธอเองก็รู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าคงจะไม่มีปัญหา ในเมื่อพ่อของเธอพูดย้ำนักย้ำหนาว่าพอให้จดหมายฉบับนี้ปุ๊บ ถึงวิศนะจะแหกปากโวยวายขนาดไหนก็จะยอมตกลงในที่สุด
"Thank you very much," her beautiful face immediately broke into a sweet smile. The truth is, she already knew that the person in front of her would have no problem. After all, her father had repeatedly emphasized that once this letter was given, no matter how much Visan might scream and protest, he would eventually agree

“เอาเป็นว่าคุณใช้ห้องนอนสำหรับแขกไปก่อนก็แล้วกัน” ชายหนุ่มพูดอย่างอ่อนใจ พลางชี้ไปยังห้องที่อยู่มุมสุด “ในนั้นมีเตียงกับแอร์อยู่ เชิญใช้ได้ตามสบาย แล้วพอข้าวของคุณมาเมื่อไหร่ค่อยไปจัดตกแต่งอีกที” พูดจบก็ทรุดตัวลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ
"Let's just say you can use the guest bedroom for now," the young man said with a sigh, pointing to the room in the far corner. "It has a bed and air conditioning, feel free to use it as you like. And when your things arrive, you can arrange and decorate it again." After saying that, he collapsed onto the floor in a state of exhaustion

เนี่ยเหรอ เรื่องที่จะขอร้องให้ช่วย ไอ้เจ้าพ่อตัวแสบ!
Is this the matter for which you're asking for help, you little rascal?

อยู่คนเดียวก็สบายอยู่แล้วแท้ๆ ดันเอาใครก็ไม่รู้มาส่งให้ ....แถมยังเป็นลูกสาวของผู้หญิงคนนั้นอีก!
Being alone is already comfortable, yet here comes someone I don't even know to drop by... and she's the daughter of that woman too!

“ดูคุณรู้สึกหงุดหงิดกับการที่ฉันมาอยู่ด้วยจังนะคะ” วารีเอ่ยขึ้นเรียบๆ เมื่อเห็นท่าทีของฝ่ายตรงข้าม นัยน์ตาสีเขียวฉายประกายระริกอย่างขบขันเสียจนวิศนะต้องชักสีหน้าหงิก ก่อนจะเหลือบตากลับไปมอง
"I can see that you seem annoyed by my presence," Wari said calmly upon noticing the other party's demeanor. Her green eyes sparkled with amusement, causing Wisna to frown before glancing back

“แหม ผมแสดงออกชัดขนาดนั้นเลย”
"Wow, I expressed myself that clearly."

น้ำเสียงทุ้มกล่าวเหน็บแนมอย่างเสียไม่ได้ จนคนฟังแค่นหัวเราะหึ
The deep voice remarked sarcastically, causing the listener to chuckle softly

“คุณไม่พอใจที่ฉันมาอยู่ด้วย หรือว่าไม่พอใจที่ฉันเป็นลูกของภรรยาใหม่พ่อคุณกันแน่คะ คุณวิศนะ” คำถามตรงประเด็นทำเอาร่างสูงถึงกับนิ่ง นัยน์ตาสีอำพันตวัดขึ้นสบใบหน้าของผู้หญิงตรงข้ามเต็มตา ทันทีที่เห็นรอยยิ้มยียวนของอีกฝ่าย วิศนะก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันควัน หากแต่ใบหน้าดูดีนั้นกลับเหยียดกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดี
"Are you unhappy that I'm here, or are you unhappy that I'm your father's new wife's child, Mr. Wisana?" The direct question made the tall figure freeze. His amber eyes shot up to meet the face of the woman opposite him. As soon as he saw her mocking smile, Wisana felt a surge of irritation, but that handsome face broke into a wide grin, seemingly in a good mood

“แล้วคุณคิดว่าไงล่ะ คุณวารี” เขาจงใจถามหยั่งเชิง
"So what do you think, Ms. Wari?" he deliberately asked to gauge her reaction

“นี่คุณเกลียดแม่ของฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ” สิ้นคำ ชายหนุ่มก็เหยียดยิ้มเยาะ
"Do you really hate my mother that much?" After she finished speaking, the young man smirked mockingly

“เอางี้นะ...” เขาว่าเรื่อยๆ “ถ้าเกิดพ่อแท้ๆ ของคุณยังไม่ตาย แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งมาทำให้บ้านของคุณแตกแยกจนถึงขั้นหย่าร้างกัน แล้วสุดท้ายพ่อของคุณก็หนีไปแต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนนั้น ผมถามจริงๆ เถอะ คุณจะชอบผู้หญิงคนนั้นลงมั้ย”
"Let me put it this way..." he said casually. "If your real father is still alive and a woman comes along causing your family to break apart to the point of divorce, and in the end, your father runs off to marry that woman, I really want to ask you, would you like that woman?"

วารีชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์ จริงอยู่ที่ว่าพ่อแท้ๆ ของเธอตายไปแล้ว และพ่อของชายคนนี้เลือกมาแต่งงานกับแม่ของเธอโดยการหย่ากับคุณวิมลแม่ของเขา แต่ทำไม เขาต้องยกเรื่องพ่อที่เสียไปแล้วของเธอขึ้นมาพูดด้วย!
Wari paused for a moment before turning her face away in displeasure. It is true that her biological father had passed away, and this man's father chose to marry her mother after divorcing his own mother, Khun Wimol. But why did he have to bring up her deceased father!

“ใช่ บางทีฉันก็คงอาจจะเกลียดผู้หญิงคนนั้น” เสียงเล็กกล่าวตอบเย็นชา “แต่คุณที่รู้เรื่องราวไม่ถึงครึ่งก็อย่าทำเหมือนรู้ดีนักเลย บางทีเรื่องทั้งหมดอาจจะไม่ใช่อย่างที่คุณคิดก็ได้...”
"Yes, maybe I do hate that woman," the small voice replied coldly. "But you, who know less than half of the story, shouldn't act like you know so well. Sometimes, everything might not be as you think..."

“ก็คงงั้น ผมไม่รู้อะไรหรอก เพราะขนาดวันแต่งงาน ผมยังไม่ไปร่วมงานเลยนี่” วิศนะย้อนเสียงแข็ง แล้วเมินหน้าหนี “แต่ที่รู้ๆ ก็คือ วันที่ป๋าเดินออกไปจากบ้านของพวกเราน่ะ มันเป็นวันที่เลวร้ายมาก”
"Well, I don't know anything because I didn't even attend the wedding." Wisana replied sharply, turning away. "But what I do know is that the day Dad walked out of our house was a very bad day."

เขาไม่สนใจเรื่องรายละเอียดหรอก! ยังไงแม่ของผู้หญิงคนนี้ก็เป็นคนทำให้ครอบครัวของเขาต้องแตกแยกแล้วยังมีหน้ามาลอยหน้าลอยตาแต่งงานกับพ่อของเขาหน้าตาเฉย!
He doesn't care about the details! Anyway, the mother of this woman is the one who caused his family to break apart, and now she has the audacity to marry his father as if nothing happened!

“ผมว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า คุณวารี เรื่องระหว่างพ่อกับแม่ผมน่ะมันจบไปนานมากแล้ว” เขาตัดบท “คุยกันไปก็ดีแต่จะสาวความยาวยืดจนเสียเวลากันไปซะเปล่าๆ ผมว่าคุณไปนอนพักเถอะ” พูดจบ ชายหนุ่มก็ยันตัวลุกขึ้นตัดรำคาญ
"I think we should stop talking about this, Khun Wari. The matter between my father and mother has been over for a long time." He interrupted, "It's fine to chat, but dragging it out is just a waste of time. I think you should go get some rest." With that, the young man pushed himself up, annoyed

พอหันหลังเดินหนีไปได้ไม่ทันไรก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมลุกขึ้นเดินตามมาเสียที แถมยังเอาแต่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาไม่ขยับเขยื้อนเสียอีก
As soon as I turned to walk away, I had to stop in my tracks when the other person wouldn’t get up to follow me. They just sat still on the sofa, not moving at all

...ที่สำคัญคือไอ้อาการก้มหน้าต่ำๆ กับเสียงหายใจฟืดฟาดเนี่ยสิ...
...what's important is that low head-down posture and the wheezing sound...

ฉิบหาย! ร้องไห้นี่หว่า
Damn it! I'm crying here

ซวยแล้วไอ้นะ!
You're in trouble, man!

“...น...นี่คุณ”
"...here you are."

วิศนะชักใจคอไม่ดี เมื่อเห็นคนตรงหน้าเริ่มสะอึกสะอื้น อะไร ทีเมื่อกี้ยังเห็นยิ้มคอแข็ง ทำตัวอวดดีอยู่เลย จู่ๆ ก็ต่อมน้ำตาแตกขึ้นมาซะงั้น ถ้าร้องง่ายๆ แบบนี้ ....ตูก็ซวยสิที่ไปทำผู้หญิงร้องไห้
Visana felt uneasy when he saw the person in front of him start to sob. Just a moment ago, he had seen them smiling confidently, acting all high and mighty. Suddenly, they burst into tears. If it's this easy to cry... then I'm the one in trouble for making a woman cry.

“อะไรของคุณเนี่ย เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย จะร้องไห้ทำไม” ชายหนุ่มพูดพลางขยับตัวเข้าไปใกล้ สายตาลอกแลกไปมาอย่างคนทำอะไรไม่ถูก ครั้นพอวางมือแตะบนไหล่ เจ้าหล่อนก็ส่งเสียงสะอื้นฮั่กๆ ก่อนโผตัวเข้ากอดเต็มแรง เล่นเอาวิศนะแทบจะล้มทั้งยืน
"What’s wrong with you? You were fine just a moment ago. Why are you crying?" the young man said as he moved closer, his eyes darting around like someone unsure of what to do. When he placed his hand on her shoulder, she let out a sob before throwing herself into his arms with all her might, nearly knocking him off his feet

“เดี๋ยวๆ ...ใจเย็นๆ ก่อนคุณ” น้ำเสียงกระด้างเมื่อครู่พลันอ่อนลงเล็กน้อย ขณะสมองก็วิ่งตื๋อหาวิธีให้ผู้หญิงตรงหน้าหยุดร้องเป็นกำลัง
"Wait a minute... calm down first, please." The previously harsh tone softened slightly as the mind raced to find a way to make the woman in front of him stop crying.

“ก็คุณ...คุณ” วารียังสะอื้นไม่หยุด “คุณทำท่ารังเกียจฉันซะเต็มที่เลยนี่คะ ฉ..ฉันน่ะนะถึงกับคอยนับวันที่จะได้เจอคุณแท้ๆ แล้วนี่อะไรกัน อุตส่าห์ดีใจที่ได้มีพี่ชายทั้งที ....สุดท้ายแล้วคุณก็รังเกียจฉันเพียงเพราะเรื่องของพวกผู้ใหญ่แบบนี้!”
"Well, you... you," Wari was still sobbing. "You act like you completely despise me. I... I was actually counting the days until I could see you, and what is this? I was so happy to have an older brother, and in the end, you just hate me because of these adult matters!"

น้ำคำน้อยใจถูกกล่าวออกมาชุดใหญ่ ระหว่างเจ้าตัวยกมือขึ้นทุบอกคนตัวโตกว่าพลั่กๆ จนฝ่ายไม่ถนัดเล่นบทปลอบเริ่มชักสีหน้ากระอักกระอวน
The little girl, feeling hurt, expressed her feelings in a big way, while she raised her hand to thump the chest of the bigger person repeatedly, causing the one who was awkwardly playing the role of comforter to start showing a troubled expression

“เดี๋ยวก่อน ใจเย็นสิ ผมยังไม่ได้ทันบอกซักคำว่าผมรังเกียจคุณน่ะ”
"Wait a minute, calm down. I haven't even had a chance to say that I dislike you."

วิศนะว่าพลางคว้ามือสองข้างมากุมไว้แน่น ก่อนที่แม่เจ้าประคุณจะทุบอกเขาจนช้ำ
He thought while grabbing both hands tightly before the lady hit his chest until it bruised

“คุณน่ะมันแย่ที่สุดเลย ทั้งที่ฉันอุตส่าห์ดีใจที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแท้ๆ” วารีตะโกนใส่ก่อนจะสะอื้นเสียงสั่น “ถ้าคุณรังเกียจฉันถึงขนาดนี้...ก็ได้! ฉัน...ฉันจะย้ายไปอยู่ที่อื่น!”
"You are the worst! I was so happy that we would be together!" Waree shouted before sobbing with a trembling voice. "If you despise me this much... fine! I... I will move somewhere else!"

สิ้นเสียงเธอก็ทำท่าจะสะบัดมือของวิศนะออก หากแต่ชายหนุ่มกลับยื้อไว้แน่น
As soon as she finished speaking, she tried to shake off Wisana's hand, but the young man held on tightly

“ใจเย็นๆ ก่อน แล้วฟังผมนะ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยย้ำหนักแน่น “ผมไม่ได้รังเกียจที่คุณจะมาอยู่ที่นี่หรอก วารี เพียงแต่ผมอาจจะไม่ค่อยชินแล้วก็ตกใจนิดหน่อย เพราะปกติแล้วผมจะอยู่คนเดียวมาตลอด”
"Calm down first and listen to me," the deep voice said firmly. "I don't mind you being here, Wari. It's just that I might not be used to it and I'm a little surprised because I usually have been alone all the time."

“ถึงคุณไม่รังเกียจฉัน คุณก็รังเกียจแม่ฉันอยู่ดี!” วารีเอ่ยขัดดังลั่น ใบหน้าสวยยังปรากฏคราบน้ำตาจางๆ
"Even if you don't dislike me, you still dislike my mother!" Wari exclaimed loudly, her beautiful face still showing faint traces of tears

“โอเค ผมยอมรับว่าผมอาจจะไม่ค่อยชอบคุณแม่ของคุณเท่าไหร่ ...แต่การจะให้ผมนับถือเขาได้ในครั้งเดียวมันก็เป็นไปได้ยากเหมือนกันนะครับ ถึงตอนนี้ผมจะไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับคุณแม่คุณแล้วก็ตามทีเถอะ”
"Okay, I admit that I might not really like your mother very much... but it's also difficult for me to respect her all at once. Even though I don't really feel anything for your mother right now."

“..ล...แล้วทำไมคุณถึง...” พอสายตาเหลือบไปเห็นหยาดน้ำตาเม็ดโตที่กำลังไหลรินอาบแก้มอีกครา วิศนะถอนใจแผ่วเบา พลางยกมือขึ้นปาดมันออกอย่างอ่อนโยน ก่อนใบหน้าคมจะระบายรอยยิ้มให้วารีเป็นครั้งแรก ทว่ากลับเป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นที่สุดตั้งแต่เธอเคยเห็นมา
“...then why do you...” As his gaze caught sight of the large tear rolling down her cheek once again, Wisana let out a soft sigh. He gently raised his hand to wipe it away, before his sharp face broke into a smile for Wari for the first time. Yet, it was the warmest smile she had ever seen.

“ฟังผมนะ ผมไม่ได้รังเกียจคุณ หรือ เกลียดคุณแม่ของคุณหรอก ...ผมเข้าใจดีว่ามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ และพ่อของผมเองก็เป็นคนมีเหตุผลพอที่จะไม่ทำอะไรชุ่ยๆ อีกอย่างเรื่องที่ท่านหย่ากับแม่ของผมมันก็เป็นเรื่องของพวกท่านสองคนที่ไม่สามารถไปด้วยกันได้ ข้อนี้ผมเข้าใจดี”
"Listen to me, I don't dislike you or hate your mother... I understand well that it's a matter for adults, and my father is reasonable enough not to do anything rash. Besides, the fact that he divorced my mother is a matter between the two of them that couldn't work out. I understand this well."

“คุณวิศนะ....” เธอเรียกชื่อของเขาเบาๆ ก่อนร่างเล็กจะสั่นสะท้านเล็กๆ จากการร้องไห้
"Mr. Wisana...." she called his name softly before her small frame trembled slightly from crying.

วิศนะนึกขำขึ้นมาหน่อยๆ เมื่อนึกถึงตอนที่พ่อกับแม่ของเขาหย่ากันใหม่ๆ เขาจำได้ว่าคนที่ร้องไห้งอแงที่สุดก็คือน้องสาวของเขา จะเรียกว่าอยู่ในอาการเดียวกับวารีเลยก็ว่าได้ ความรู้สึกแปลกๆ ที่ได้เห็นหญิงสาวที่มีศักดิ์เป็นน้องของเขาคนนี้มันเริ่มทำให้เขาต้องอมยิ้ม
Visana couldn't help but chuckle a little when he thought about the time when his parents had just divorced. He remembered that the one who cried the most was his younger sister. You could say she was in the same state as Wari. The strange feeling of seeing this girl, who was his sister, began to make him smile

จะว่าไปมันก็แปลกดี นอกจากต้องปลอบน้องสาวแท้ๆ ของตัวเองแล้ว ยังต้องมาปลอบน้องสาวต่างแม่อีกต่างหาก
It's quite strange, really. Not only do I have to comfort my own biological sister, but I also have to comfort my half-sister as well

“แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ ผมค่อนข้างจะแพ้ทางน้ำตาผู้หญิงน่ะ” น้ำเสียงห้าวเอ่ยเย้าขันๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะเธอเบาๆ จนทำให้ฝั่งตรงข้ามนิ่งไป “เอาเป็นว่าผมเองก็ดีใจละกัน ที่ได้น้องสาวเพิ่มขึ้นมาอีกคน เพราะงั้นผมไม่ได้นึกรังเกียจอะไรคุณหรอกเข้าใจมั้ย”
"Now stop crying, okay? I'm quite weak against women's tears." His rough voice teased lightly before he raised his hand to gently stroke her head, causing the other side to go silent. "Let's just say I'm happy to have gained another little sister, so I don't have any dislike for you, understand?"

วิศนะกล่าวพลางส่งยิ้มกว้างขวางให้ เรียกรอยดีใจให้ปรากฏวูบบนดวงหน้าสวยเนียน ก่อนเจ้าหล่อนจะนึกได้ว่าเล่นบทงอนอยู่ เลยเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
Visana said while giving a wide smile, causing a look of joy to appear briefly on her beautiful, smooth face, before she remembered that she was playing hard to get and turned her face away in another direction

“สรุปว่าอยู่ที่นี่กับผมก็แล้วกันนะ เพราะถ้าขืนไม่ทำแบบนั้นป๋าคงได้เชือดผมแน่”
"To sum up, let's just stay here with me, because if we don't do it that way, I'm sure the boss will have me cut."

คำง้อนั้นทำให้หญิงสาวนิ่งไปพักใหญ่ๆ ก่อนที่เธอจะชำเลืองตามาสบจ้องด้วย สุดท้ายเธอจึงยิ้มอ่อนๆ และพยักหน้ารับ
The words of appeasement made the young woman pause for a moment before she glanced over to meet his gaze. Finally, she smiled softly and nodded in agreement

“ค่ะ”
"Yes."

ได้ยินแค่นั้น วิศนะก็เป่าปากอย่างโล่งอกถึงที่สุด โอ๊ย กว่าจะกล่อมอยู่หมัด เมื่อกี้ก็เห็นยิ้มแย้มดี ใครจะไปรู้ว่าแม่เจ้าประคุณจะต่อมน้ำตาตื้นเสียเหลือเกิน ไอ้เราก็ยิ่งเป็นประเภทแพ้น้ำตาผู้หญิงอยู่ด้วย นี่ดีเท่าไหร่แล้วที่กล่อมได้สำเร็จ ขืนปล่อยให้เจ้าหล่อนร้องไห้โฮกลับไปที่คฤหาสน์ของป๋าละก็...แทบไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไหนจะเรื่องข้อตกลงระหว่างเขากับป๋าอีก... คิดๆ แล้วเขาก็ยิ้มกว้าง นึกโล่งใจ
Hearing that, Wisana let out a sigh of relief. Oh, it took so long to calm her down. Just a moment ago, she was smiling brightly. Who would have known that the dear lady would be so easily brought to tears? And I, being the type who can't handle a woman's tears, am just glad that I managed to soothe her. If I had let her cry all the way back to her father's mansion... I can hardly bear to think about what would happen, especially with the agreement between him and her father... Thinking about it, he smiled widely, feeling relieved.

“แล้วหิวข้าวมั้ย วารี” วิศนะเอ่ยถามยิ้มๆ
"Are you hungry, Wari?" Wisana asked with a smile

“ก็นิดหน่อยค่ะ”
"Just a little bit."

“ดีเลย งั้นนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมไปทำอะไรให้กิน เห็นป๋าบอกว่าทานเผ็ดไม่ค่อยได้ใช่มั้ยล่ะ ไม่เป็นไรๆ เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญหา รอตรงนี้ก่อนแล้วกันนะ” ว่าเสร็จ เจ้าตัวแสบก็วิ่งจู๊ดหายเข้าครัวไป ทิ้งแต่น้องสาวคนใหม่ให้เลิกคิ้วอยู่คนเดียว
"Alright then, just sit and wait here for a bit. I'll go make something for you to eat. I heard you can't handle spicy food, right? No worries, it's no problem at all. Just wait here for a moment." After saying that, the mischievous one dashed into the kitchen, leaving the new sister raising her eyebrows alone

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งบนโซฟา นัยน์ตาสีเขียวแปลกตวัดมองตามร่างสูงของพี่ชายแต่ในนามแล้วก็ต้องอมยิ้มขำ ยิ่งเมื่อมองของในมือแล้วก็ต้องหลุดหัวเราะพรืดเข้าไปใหญ่
Not long after, she slowly sank down onto the sofa. Her unusual green eyes followed her tall brother's figure, and she couldn't help but smile. Especially when she looked at the item in her hand, she burst into laughter

“อะไรจะเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้นเนี่ย” วารีเปรยสั้น พลางระบายรอยยิ้มหวาน รีบซุกขวดน้ำยาเล็กๆ เข้ากระเป๋าก่อนที่จะถูกจับได้ ทั้งนี้เพราะขวดกลมๆ ดังกล่าวมีสลากลายมือเขียนด้วยตัวอักษรอ่านว่า น้ำตาเทียม
"What could be that serious?" Wari remarked briefly, while flashing a sweet smile and quickly hiding the small vial in her pocket before it was discovered, as the round vial had a label written in handwriting that read 'artificial tears.'

“หลอกแค่นี้ก็เชื่อแล้วแฮะ อีตานี่”
"Just this little trick and you believe it, huh? This guy."

พูดแล้ววารีก็หัวเราะคนเดียว เธอจำได้ว่าเคยได้ยินคุณแม่เปรยๆ ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนน่ารักดี แต่นิสัยออกจะจริงจังเกินไปหน่อย นึกไม่ถึงว่าเจ้าตัวจะซีเรียสได้ถึงขนาดนี้ แค่ร้องไห้ออกมานิดหน่อยก็มือไม้อ่อนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
Speaking of which, Wari laughed to herself. She remembered hearing her mother hint that this man was quite charming, but his personality was a bit too serious. She never expected him to be this serious; just crying a little made him so flustered that he didn't know what to do

เรื่องนิสัยน่ารักน่ะ เธอยอมรับ แถมยังเป็นประเภทแพ้น้ำตาผู้หญิงเสียด้วย!
The cute habit, she admits, and she's also the type who is weak against women's tears!

ท่าทางอยู่ที่นี่จะมีอะไรสนุกๆ ให้ทำเยอะแฮะ
It seems like there are a lot of fun things to do here

แถมพี่ชายก็น่ารักดีด้วย
Moreover, my older brother is quite cute too

Stage 11

ความโด่งดังเป็นเหตุ
Fame is the cause

“เฮ้ย นี่ฉันพูดจริงๆ นะเว้ย ไอ้นะ”
"Hey, I'm serious, okay? You know."

เสียงเจื้อยแจ้วกวนประสาทดังผ่านเครื่องมือสื่อสารในมือของวิศนะ เรียกเสียงลมจากคอเบาๆ ก่อนร่างสูงจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนอย่างอ่อนแรง
The annoying chatter echoed through the communication device in Wisana's hand, prompting a soft sigh from his throat before his tall figure slumped down onto the bed wearily

“ก็รู้แล้วไง” วิศนะลากเสียงตอบ “แกบอกฉันเป็นรอบที่ร้อยแล้วว่ามีหนุ่มมาตามจีบออนเขาในเกม แล้วยังไงล่ะ ทำไมฉันต้องสนใจด้วยวะ”
"I already know," Wisana dragged out the response. "You've told me a hundred times that some guy is trying to flirt with On in the game. So what? Why should I care?"

“เฮ้ย...แกป่วยป่ะวะไอ้นะ ทำไมถึงได้ดูไม่ร้อนอกร้อนใจเลยเนี่ย?” ฝ่ายตรงข้ามย้อนเสียงสูงอย่างประหลาดใจ เล่นเอาคำฟังแทบหลุดหัวเราะก๊าก
“Hey... are you sick or what? Why do you look so calm and unbothered?” The opponent replied in a high-pitched voice, surprisingly, almost making me burst out laughing.

“จำไว้นะครับ คุณธันวา คนอย่างกระผมน่ะมีความเยือกเย็นพอที่จะไม่ทำอะไรตื่นตูมแบบนั้น กระผมรู้จักคุณวรัญญาดีครับผม ต่อให้มีคนมาจีบเธอเป็นร้อยเป็นพันเธอก็ไม่สนใจใครหรอก เพราะตอนนี้เธอยังไม่สนใจเรื่องความรัก”
"Remember, Mr. Thanwa, someone like me is calm enough not to do anything dramatic like that. I know Ms. Waranya well. Even if there are hundreds or thousands of people trying to woo her, she won't pay attention to anyone because right now she is not interested in love."

ทำเป็นพูดไปงั้นเอง ทั้งๆ ที่เบื้องหลังเขาเองก็กระหืดกระหอบไปขอเครื่องเกมจากป๋าแทบไม่ทัน แต่เรื่องอะไรจะบอกไอ้เพื่อนตัวแสบมันให้เสียฟอร์มกันเล่า!
He pretends to talk like that, even though behind the scenes he was almost out of breath asking his dad for a game console. But why would he tell that troublesome friend and ruin his image!

“โอโห! เชี่ยวชาญขึ้นมาเชียวนะเอ็ง” ธันวาโต้กลับเสียงยานคาง “ลับหลังทำเป็นปากกล้า พอไปยืนตรงหน้าได้แต่ปั้นหน้าเป็นลูกหมาตื่นคน”
“Wow! You've really become skilled, haven't you?” Thanwa retorted in a drawling voice “You act tough behind my back, but when you stand in front of me, you just put on a scared puppy face.”

คนถูกว่าเป็นลูกหมาชะงักดีดตัวพรวดขึ้นจากเตียง นึกอยากทะลวงมือแทรกโทรศัพท์ไปตบหัวไอ้เจ้าเพื่อนปากเสียให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเสียจริงๆ!
The person, being called a puppy, suddenly jumped up from the bed, wanting to thrust their hand through the phone to slap that foul-mouthed friend on the head to teach them a lesson once and for all!

“แล้วไง สรุปว่าแกไม่เชื่อฉันเรอะ ไอ้นะ”
"So what? So you don't believe me, huh?"

“เออ ฉันยังพูดชัดไม่พออีกหรือไงวะ?” วิศนะยิ้มกว้าง
"Hey, am I still not speaking clearly enough?" Wisana smiled widely

จะไปเชื่อมันทำไมก็ในเมื่อเข้าไปดูด้วยตาตัวเองมาแล้ว ไม่เห็นจะมีไอ้หน้าไหนมาตามจีบวรัญญาซักคน จะมีก็แต่ไอ้ลอร์ดอินเฟอร์โน่นั่นแหละที่วิ่งไล่ตื้อเธอไม่เลิก!
Why would I believe it when I've seen it with my own eyes? I haven't seen anyone trying to flirt with Waranya. The only one is that Lord Inferno who keeps chasing her relentlessly!

“เดี๋ยวจะหาว่าไอ้เพื่อนคนนี้ไม่เตือนนะเว้ย ไอ้นะ” ธันวาพูดพลางหัวเราะลั่น “ขอบอกว่ามีคนมาจีบออนจริงๆ นะเฟ้ย คราวนี้เป็นหนุ่มหล่อมาดแมน แถมเก่งมากอีกต่างหาก”
"Don't say I didn't warn you, man," Thanwa said, laughing loudly. "I have to tell you that someone is really trying to woo On. This time it's a handsome, manly guy, and he's really talented too!"

คนฟังเลิกคิ้วสูง
The listener raised an eyebrow

“ใครวะ?”
"Who is it?"

“ไม่รู้ หน้าตาของมันฉันยังไม่เคยเห็นเลย เล่นใส่หน้ากากปกปิดหน้าตาตลอดเลยว่ะ”
"I don't know, I've never seen its face. It always wears a mask to cover its face."

ได้ยินแค่นี้นายวิศนะก็ทำเสียงออกมาจากคอคล้ายๆ หึ
Upon hearing this, Mr. Wisana made a sound from his throat that was somewhat like a grunt

ก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่ว่านั่นน่ะ...ตูเอง!!
I don't really want to say it, but that... is me!!

“เฮ้ย แต่บอกได้เลยนะ ท่าทางมันจะหล่อมากเลยว่ะ วรัญญาสนอกสนใจน่าดู วันๆ เอาแต่คุยเรื่องไอ้หมอนี่กับยัยนุชได้ทั้งวันไม่มีเบื่อ ฉันล่ะอยากจะรู้นักว่าหน้าหลังหน้ากากนั่นมันจะหล่อซักแค่ไหนเชียว ดีไม่ดีหน้าตาอาจจะอุบาทว์ก็ได้นะเว้ย”
"Hey, but I can tell you, he seems like he’s going to be really handsome. Waranya is so interested in him. She can talk about this guy with Yai Nuch all day without getting bored. I really want to know how handsome he is behind that mask. It might even be that he looks hideous!"

“โธ่ ไอ้ธัน มันก็แค่คนในเกม แกจะไปสนใจทำไม”
"Oh, Thun, it's just a character in the game. Why do you care?"

ใช่...ช่วยเลิกสนใจไอ้หน้ากากนั่นทีเถอะ! ตูจะได้เล่นเกมอย่างมีความสุขซักที!
Yes... please stop paying attention to that masked guy! I just want to play the game happily for once!

อีกอย่าง หน้าตามันก็เป็นแบบนี้แหละเฟ้ย รับรองไม่อุบาทว์หรอก!
Another thing, it looks like this, I assure you it's not ugly!

“เออ เอาเถอะๆ ถ้าพูดขนาดนี้แกยังไม่เชื่อฉันก็หมดปัญญาว่ะ” ธันวาว่าเสียงหน่ายๆ “แล้วพรุ่งนี้แกต้องไปทำงานพิเศษที่โรงเรียนของพี่ภาเขารึเปล่า”
"Well, fine, if you still don't believe me after saying this much, I'm out of ideas." Thanwa said with a bored tone. "And tomorrow, do you have to go do extra work at P'Pa's school?"

วิศนะยิ้มกว้างยินทีที่เจ้าเพื่อนตัวแสบมันเปลี่ยนเรื่องคุยได้ซักที
Visana smiled widely, pleased that his mischievous friend finally changed the subject of conversation

“เปล่า ไม่ต้องไป ฉันไปสอนวันเว้นวันน่ะ”
"No, you don't have to go. I teach every other day."

“งั้นพรุ่งนี้ฉันก็ไปสิงที่คอนโดแกได้น่ะสิ” เพื่อนสุดที่รักร้องถามเสียงใส ผิดกับเจ้าของบ้านที่มุ่นคิ้วแน่น
“Then tomorrow I can stay at your condo, right?” My dearest friend asked cheerfully, unlike the homeowner who frowned tightly.

“แกจะมาทำซากอะไรครับ คุณธันวา”
"What are you coming to do with the corpse, Mr. Thunwa?"

“แหงแซะ ก็ไปยลหน้าตาน้องสาวต่างแม่ของแกน่ะสิโว้ย ลองเป็นลูกสาวของคุณนิตยาแล้วสงสัยคงสวยโคตรๆ แหง เล่นมีเชื้อสายลูกครึ่งฝรั่งเศสอยู่ด้วยนี่ นะๆ ให้เราไปเที่ยวบ้านนายนะ วิศนะเพื่อนเลิฟ เราว่าเราจะไปทำการบ้านที่บ้านนายสักหน่อยอ่ะ”
"Of course, it's to see the face of your half-sister, right? If you were the daughter of Khun Nittaya, you would probably be extremely beautiful. After all, you have some French heritage too. Come on, let us visit your house, Visna, my dear friend. I think we should do some homework at your place for a bit."

“ไม่ต้องมาสาระแนเลย ไอ้หน้าแมว ฉันรู้ทันนะเฟ้ย อยู่นั่งขัดหูตัวเองให้หายดำเถอะ”
"Don't come meddling, you cat-faced one. I know what you're up to. Just sit there and clean your own ears until they're not black anymore."

วิศนะตัดบทได้เฉียบขาดเหลือเชื่อ เล่นเอาเจ้าธันวาถึงกับนิ่งไปเลย
The decision was incredibly decisive, leaving Thanu completely speechless

“เออ ไม่ไปก็ได้วะ น้องที่เชียงใหม่ก็หวง น้องต่างแม่ก็หวง ฉันไม่ยุ่งกับบ้านแกก็ได้เว้ย ไอ้เพื่อนงก”
"Well, I guess I won't go then. The younger sibling in Chiang Mai is possessive, and the half-sibling is possessive too. I can stay out of your house, you stingy friend."

คนกลายเป็นพี่หวงน้องหัวเราะร่า ส่ายหน้าขำกึก
The person became a protective older sibling, laughing heartily and shaking their head in amusement

“ฉันไม่ได้หวง แค่นึกเสียดายถ้าน้องๆ ฉันต้องมาเกลือกกลั้วกับแกจนต้องเสียอนาคตหมด”
"I’m not possessive; I just feel regretful if my younger siblings have to get involved with you and end up losing their future."

“โอโห ไอ้คุณวิศนะ” ธันวาโวยวายลั่น “เคยมีใครบอกคุณมั่งมั้ยครับว่าคุณน่ะ ...กวนตีน!”
"Oh wow, Mr. Wisana," Thunwa shouted loudly. "Has anyone ever told you that you... are such a pain in the ass!"

วิศนะหัวเราะก๊ากทันที
Visana burst out laughing immediately

ความสนิทสนมทีทำให้สองเกลอรักต่อปากต่อคำกันได้อย่างเผ็ดร้อนคล้ายกับเป็นกิจวัตรประจำวันของทั้งคู่ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กระทั่งเป็นฝ่ายนายธันวาที่ถอนใจออกมายาวๆ
The closeness that allows the two friends to engage in heated banter has become a daily routine for both of them, until it was Mr. Than who let out a long sigh

“เออ เอาเถอะ ฉันจะนอนแล้ว นัดยัยนุชเอาไว้น่ะ”
"Well, fine. I'm going to bed now. I have an appointment with Nunuch."

“อ้อ จะไปเจอกันที่ทางช้างเผือก” ชายหนุ่มเอ่ยเย้า พลางกระตุกยิ้มขำ
"Oh, we'll meet at the Milky Way," the young man teased, while breaking into a chuckle

“ไอ้นะ ตูไม่ใช่โกโบรินะโว้ย!”
"I’m not a goblin, you know!"

โดนไปดอกสุดท้ายธันวากระแทกเสียงใส่ดังลั่นก่อนจะตัดสายไปปล่อยให้คนกวนหัวเราะชอบใจกับผลงานของเขาที่วันนี้ดูจะท็อปฟอร์มไม่ใช่เล่นเลยจริงๆ ไม่ช้าชายหนุ่มจึงวางโทรศัพท์ของเขาลงบนหัวเตียง ชำเลืองไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ แลเห็นเป็นเวลาสองทุ่มกว่าๆ เจ้าตัวก็ยิ้มแฉ่งทันที เขาได้จัดการอาบน้ำ กินข้าว แล้วแยกย้ายกับน้องสาวต่างสายเลือดอย่างวารีเข้าห้องนอนของใครของมันเรียบร้อย
The last call in December ended with a loud, cheerful voice before hanging up, leaving the prankster laughing with satisfaction at his work, which today seemed to be top-notch indeed. Soon, the young man placed his phone down on the bedside table and glanced at the clock, noticing it was just past eight o'clock. He immediately smiled brightly. He had taken a shower, eaten dinner, and had already separated from his half-sister, Wari, to go to their respective bedrooms

นึกๆ ดูแล้ว แม่น้องสาวคนนี้ก็น่ารักดี พอร้องไห้เสร็จก็ปรับอารมณ์ได้เร็วเสียจนเขาแปลกใจ ตอนทานข้าวด้วยกันก็ยิ้มแย้มหัวเราะร่าเริงซะเต็มที่ จนเขาชักไม่ค่อยแน่ใจว่าไอ้น้ำตาที่ไหลออกมาในตอนนั้นเป็นของจริงรึเปล่า (ก็ไม่จริงน่ะสิเฮีย)
Thinking about it, this younger sister's mom is quite cute. After she finished crying, she adjusted her mood so quickly that he was surprised. When they were eating together, she was smiling and laughing joyfully, making him unsure whether the tears that had flowed earlier were real or not (they weren't real, of course)

เอาเถอะ จะคิดไปก็ใช่ที่...มาถึงตอนนี้ก็คงจะทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ
Alright, thinking about it won't help... at this point, there's probably nothing we can do anymore.

ครั้นพอเหลือบหางตาไปเห็นเครื่องเล่น P.M. ที่ทำการชาร์ตไฟจนเสร็จแล้ว เจ้าตัวดีก็ขยับยิ้มกริ่ม
When he glanced out of the corner of his eye and saw the P.M. device that had finished charging, he couldn't help but smile slightly.

“ถ้างั้นก็ไปลุยกันเลย”
"Then let's go for it!"

ารออนไลน์เริ่มต้นที่ ทุ่งกว้างโล่งๆ ใกล้กับเมืองหลวงทริสทานเป็นจุดที่มองไปแล้วไม่เห็นผู้เล่นคนอื่นๆ เลยแม้แต่เงาด้วยซ้ำ มอนสเตอร์ที่อยู่บริเวณนี้ก็เห็นจะมีแต่พวกตระกูลเห็ดกับหมาป่าบราวฮาวน์เพียงไม่กี่ตัว สายลมเย็นๆ ของฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านทิวไม้ใหญ่น้อยให้ปลิวไสวเบาๆ จังหวะเดียวกับที่ร่างของใครบางคนจะค่อยๆ ประกอบตัวจากเม็ดโฮโลแกรมนับร้อยจนกลายเป็นรูปร่างมนุษย์ในที่สุด
GThe online game starts in a wide open field near the capital Tristan, a spot where you can't see any other players, not even a shadow. The monsters in this area seem to consist only of mushroom families and a few brown wolves. The cool spring breeze flows through the trees, swaying gently in time with the gradual assembly of someone's form from hundreds of hologram particles until it finally takes on a human shape.

“มาเกิดตรงจุดที่ออฟไลน์ไปเมื่อวานจริงๆ ด้วยแฮะ” คนกวนเอ่ยขึ้น หลังจากเข้ามาในเกมเรียบร้อย พลางเหลียวมองทัศนียภาพโดยรอบ เสื้อผ้าและเครื่องใช้ทุกอย่างของเขายังเหมือนกับเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน ทีแรกวิศนะนึกว่าเขาจะออนไลน์มาในสภาพชุดนอนแบบเดียวกับเสื้อนักศึกษาคราวก่อนเสียอีก
"It's really like I was born right at the spot where I went offline yesterday," the mischievous person said after entering the game, glancing around at the scenery. His clothes and belongings were exactly the same as yesterday without any changes. At first, Visana thought he would come online in his pajamas just like the student shirt from before

ดีนะ...ที่ระบบมันจดจำเสื้อผ้าของผู้เล่นที่ออนไลน์เข้ามาครั้งแรกทีเดียว
It's good that the system remembers the clothes of players who log in for the first time.

“ยินดีต้อนรับสู่โลกไพรด์ค่ะ นายท่าน” ไม่นานนัก เสียงหวานๆ ของจินนี่ก็เอ่ยขึ้นทักทาย
“Welcome to the world of pride, my lord.” Not long after, the sweet voice of Ginny greeted.

“สวัสดีจ้า จินนี่” วิศนะกล่าวยิ้มๆ “ว่าแต่เวลาในเกมตอนนี้มันผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย”
"Hello, Ginny," Wisana said with a smile. "By the way, how many hours have passed in the game now?"

“ถ้านับตั้งแต่นายท่านออฟไลน์ไปก็ 38 ชั่วโมงกับอีก 27 นาทีค่ะ”
"If we count since you went offline, it's been 38 hours and 27 minutes."

คำตอบที่ชายหนุ่มครางเสียง อืม คล้ายรับรู้ ดูเหมือนเวลาในเกมกับนอกเกมจะต่างกันน่าดู ทั้งที่ออฟไลน์ไปแค่สิบกว่าชั่วโมง กลายเป็นหายออกจากเกมไปเป็นวัน
The response that the young man moaned, "Hmm," seemed to acknowledge that time in the game and outside the game felt quite different. Even though he had been offline for just over ten hours, it felt like he had been away from the game for days

“จินนี่ แล้วเมย์เข้ามาในเกมรึยัง”
"Jinny, has May joined the game yet?"

“กรุณารอซักครู่นะคะ ท่านเมษาออนไลน์แล้วค่ะ นายท่านต้องการติดต่อเลยมั้ยคะ”
"Please wait a moment. Mr. Maysa is online now. Would you like to contact him right away?"

“เอาสิ” วิศนะตอบยิ้มๆ ไม่นานนักหน้าต่างข้อมูลสีน้ำเงินก็โผล่ขึ้นมาตรงหน้าพร้อมกับคำว่า Connect ที่กระพริบวับแวบอยู่นานแสนนาน เสียจนคนนั่งคอยผุดลุกผุดนั่งรอเสียจนเมื่อย
"Go ahead," Wisana replied with a smile. Before long, a blue information window popped up in front of him with the word "Connect" flashing on and off for what felt like an eternity, causing the person waiting to get up and sit down repeatedly until they were tired

“ติดต่อไม่ได้เหรอจินนี่?” หลังจากเงียบมานาน วิศนะก็ถามในที่สุด
"Can't you get in touch, Ginny?" After a long silence, Wisana finally asked

“ติดต่อได้ค่ะ แต่ท่านเมษาไม่ยอมรับสาย” พอได้ยินแบบนั้น เจ้าตัวก็เลิกคิ้วสูง ก่อนจะยกมือปิดหน้าต่างสื่อสารไปทั้งยังงงๆ
“You can contact her, but Ms. Mesa won’t accept the call.” Upon hearing that, the person raised an eyebrow before covering the communication window, still feeling confused.

“งั้นบอกได้มั้ยว่าตอนนี้ยัยเมย์อยู่ที่ไหน ฉันจะได้ไปหา”
"Can you tell me where May is right now? I want to go see her."

“กรุณารอซักครู่นะคะ ....ทราบแล้วค่ะ ตอนนี้ท่านเมษาอยู่ที่....”
"Please wait a moment... I understand. Right now, Ms. Maesa is at..."

ปิ๊งป่อง มีเมล์เข้ามาจ้า~~~!!
Ding dong, there's an email coming in~~~!!

จากเสียงราบเรียบเมื่อครู่ จู่ๆ จินนี่ก็แทรกประโยคต่อมาด้วยน้ำเสียงเบิกบานเสียดื้อๆ จนคนเป็นเจ้านายตั้งตัวแทบไม่ทัน ชายหนุ่มนึกขันเล็กน้อยกับการจัดการข้อมูลของคอมพิวเตอร์สาว ขณะเปิดหน้าต่างข้อมูลขึ้นมาใหม่อย่างเงียบๆ
From the previously flat tone, Jinny suddenly interjected the next sentence with a bright voice, catching her boss off guard. The young man found it slightly amusing how the girl managed her computer data while quietly reopening the information window

Mail Inbox:

อย่าเพิ่งติดต่อฉัน ตอนนี้กำลังวุ่นวายสุดขีด พยายามหาทางแก้ไขปัญหาอยู่ อีกประมาณ 2 ชั่วโมง เราค่อยมาเจอกันที่โรงแรมเพลสตันในเมืองทริสทานแล้วกัน ฉันจองห้อง 308 ไว้แล้ว รหัสเปิดเข้าห้องคือ “วินเซนต์”
Don't contact me yet. I'm extremely busy right now trying to find a solution to the problem. In about 2 hours, let's meet at the Preston Hotel in Tristán. I've booked room 308, and the access code is "Vincent."

ขอย้ำว่าห้ามใส่หน้ากากเด็ดขาด ...ขอย้ำว่าเด็ดขาด!
I want to emphasize that wearing a mask is absolutely prohibited... I want to emphasize that it is absolutely prohibited!

เมษา
April

ยิ่งพอได้อ่านเมล์จากเพื่อนสาวแล้ว วิศนะก็ยิ่งมึนหนักเข้าไปใหญ่
The more I read the email from my girlfriend, the more confused I became

เมล์อะไรของเค้า ทำตัวลึกลับชะมัดยาดเลยยัยคนนี้ ชักสงสัยแล้วสิว่าเกิดอะไรขึ้น
What is their email? This girl is acting so mysteriously. I'm starting to wonder what's going on

ทำไมต้องนัดเจอกันที่โรงแรมอีก หรือว่าแม่นี่กำลังหนีหน้าใคร...?
Why do we have to meet at the hotel again? Is mom trying to avoid someone...?

“อีกตั้งสองชั่วโมง...” เสียงบ่นงุบงิบดังขึ้นในเวลาต่อมา ก่อนร่างสูงจะเพิ่งสังเกตว่าเหล่ามอนสเตอร์โดยรอบดูเหมือนจะจงใจเว้นระยะห่างจากตัวเขาพอสมควร สงสัยกฎความต่างชั้นของเลเวลจะเริ่มทำงานแล้วสินะ ถ้าจำไม่ผิด เมษาเคยบอกไว้ว่าหากผู้เล่นที่มีเลเวลสูงกว่ามอนสเตอร์เกิน 20 ระดับเข้ามาใกล้ มอนสเตอร์พวกนั้นจะกลัวไม่กล้าจู่โจมก่อน
"Another two hours..." a grumbling voice arose shortly after, before the tall figure noticed that the surrounding monsters seemed to intentionally keep a considerable distance from him. It seemed that the level difference rule was starting to take effect. If he remembered correctly, Meisa had once said that if a player was more than 20 levels higher than the monsters, those monsters would be too scared to attack first.

ถ้าอย่างนั้นก็อย่าไปตีมอนสเตอร์พวกนั้นให้เสียเวลาเลย ต่อให้ตีหามรุ่งหามค่ำเลเวลก็ก็คงไม่เพิ่มขึ้นหรอก ราวกับจะพิสูจน์คำกล่าวนั้น ทันทีที่วิศนะเหลือบไปสบตากับบราวฮาวน์ตัวหนึ่งเข้า ยังไม่ทันไรมันก็รีบวิ่งหางจุกตูดหนีไปแทบไม่ทัน เป็นอาการที่คนถูกรังเกียจอดจะมุ่ยหน้าขัดใจออกมาไม่ได้
In that case, don't waste time fighting those monsters. Even if you fight day and night, your level probably won't increase. As if to prove that statement, as soon as Visna caught sight of a Brown Hound, it quickly ran away with its tail between its legs, unable to hide its displeasure at being rejected

“ฉันแค่มองเฉยๆ เองนะ วิ่งหนีซะหยั่งกะเจอผี เฮ้อ! จินนี่ ขอแผนที่เดินทางไปทริสทานหน่อยสิ”
"I was just watching. You ran away as if you saw a ghost. Sigh! Ginny, could you please give me the map to Tristan?"

“รับทราบค่ะ”
"Understood."

ครู่ต่อมา แผนที่ดังกล่าวก็ลอยหวือมาอยู่ตรงหน้า กรอบสี่เหลี่ยมโปร่งแสงแสดงจุดสีเขียวที่กระพริบถี่ๆ แทนตำแหน่งที่เขากำลังยืนอยู่ ส่วนจุดสีแดงแสดงที่ตั้งของเมืองทริสทาน พอเทียบจากระยะทางแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ไกลจากกันมากมายเท่าไหร่นัก
A moment later, the map floated right in front of him. The translucent square frame displayed a green dot that blinked rapidly, indicating the position where he was standing, while the red dot showed the location of the city of Tristán. In terms of distance, it didn't seem to be very far apart

“ไปเดินเล่นในเมืองฆ่าเวลาน่าจะดีกว่าแฮะ”
"Going for a walk in the city to kill time might be better."

สิบนาทีผ่านไป ร่างสันทัดของชายหนุ่มผมดำก็กำลังยืนจังงันอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าเมืองตรงหน้าด้วยอาการอึ้งกิมกี่ ความยิ่งใหญ่อลังการของเมืองนี้แทบจะเทียบกับอัลบาสต้าไม่ได้เลยแม้แต่น้อย....
SilAs the minutes passed, the sturdy figure of a young man with black hair stood frozen in front of the city entrance, stunned by the overwhelming grandeur of this city, which could hardly be compared to Alabasta at all....

เพราะมันแตกต่างกันลิบลับเลยทีเดียว!!!
Because it is completely different!!!

สถานที่ขึ้นชื่อว่าเมืองหลวงแห่งโลกแฟนตาซีนี้เต็มไปด้วยตึกสูงใหญ่ระฟ้ารูปทรงแปลกประหลาดชนิดที่เขาไม่เคยจินตนาการถึงมาก่อน สิ่งก่อสร้างบางอย่างประดับด้วยบานกระจกแก้วทั้งหลัง มีบ้างบางอาคารที่เป็นตัวตึกดูธรรมดาติดด้วยป้ายรูปดาบไขว้กันอยู่ด้านบน ความจริง แม้แต่ปราสาทโบราณขนาดย่อมเลยก็มี!
This place, known as the capital of the fantasy world, is filled with towering skyscrapers of bizarre shapes that he had never imagined before. Some structures are adorned with glass facades, while there are a few buildings that look ordinary but have a sign of crossed swords on top. In fact, there are even small ancient castles!

ถนนตัดเข้าเมืองถูกแบ่งออกเป็นถนนคนเดินกับทางสำหรับยานพาหนะอย่างชัดเจน ผู้คนมากหน้าหลายตาที่เดินสวนกันขวักไขว่ล้วนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแฟนซีสีสันสดใส บนน่านฟ้าเต็มไปด้วยเรือเหาะและบอลลูนหลายชนิดบินวนไปมา
The road leading into the city is clearly divided into a pedestrian walkway and a lane for vehicles. A diverse crowd of people walking past each other is dressed in brightly colored fancy clothing. The sky is filled with various types of airships and balloons flying around

ริมทางเดินไม่มีร้านขายของแผงลอยให้เกะกะเหมือนเมืองทั่วไป เพราะลำพังแค่ปริมาณคนสัญจรไปมาก็ดูวุ่นวายจนเต็มถนนไปหมดแล้ว แม้แต่รถขนเควสที่มีไดโนเสาร์ตัวโตเทียมรถเลื่อนยังหยุดนิ่งรอสัญญาณไฟแดงตรงสี่แยกถนนอย่างเป็นระเบียบ ช่างแตกต่างกับพวกเด็กแว๊นตีนผีที่วิศนะเคยเจอมาชนิดพลิกแผ่นดิน
The sidewalks are free of street vendors cluttering them like in other cities, because just the sheer volume of people passing through already makes the streets feel chaotic. Even the quest delivery vehicles, with their large dinosaur-shaped carts, stop neatly at the red traffic light at the intersection. This is in stark contrast to the reckless bikers that Wisana used to encounter, who would turn the place upside down

“อลังการงานสร้างกันสุดๆ ไปเลยนะ” คนยืนมองได้แต่อ้าปากค้าง ขณะกลอกตาดูทัศนียภาพรอบด้านอย่างตื่นเต้น ยิ่งพอเจ้าตัวเหลือบไปเห็นมังกรสีแดงตัวใหญ่ตัวหนึ่งบินโฉบไปพร้อมกับคนสี่ห้าคนอยู่บนหลังก็ยิ่งช็อกเข้าไปใหญ่
"It's absolutely magnificent!" People stood by, mouths agape, as they excitedly scanned the surrounding scenery. When one of them caught sight of a large red dragon swooping by with four or five people on its back, the shock intensified even more

“บ๊ะ...มีคนขี่มังกรได้ด้วย”
"Wow... there are people who can ride dragons!"

“โทษทีนะ ขอทางหน่อยสิ” เสียงไม่คุ้นหูลอยมากระทบโสตประสาท เรียกคนตกอยู่ในภวังค์ให้กลับมามีสติใหม่อีกครั้ง ครั้นวิศนะหันกลับมามองก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นชายร่างใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามคนหนึ่งกำลังลากสัตว์ประหลาดคล้ายลิงบาบูนขนาดโตกว่าเขาถึงสองสามเท่าตัวมาด้านหลัง
"Excuse me, could you please make way?" A voice unfamiliar to the ears broke through the haze, bringing the person lost in thought back to reality. When Visana turned to look, he was startled to see a large, muscular man dragging a creature resembling a baboon that was two or three times larger than him from behind

“ขอโทษครับ” เจ้าตัวแสบก้มหัวปลกๆ รีบหลบทางให้แต่โดยดี
"I'm sorry," the mischievous one said, bowing his head slightly and quickly stepping aside

“ไม่เป็นไร ฉันสิต้องขอโทษ พอดีว่าตอนไปทำเควสที่ดันเจี้ยนฮาร์ดซีเติ้ล เจ้าไดโนเสาร์ขนเควสที่จ้างไปมันโดนฆ่าตายซะนี่ ฉันเลยต้องลำบากลากไอ้ลิงบ้านี่มาส่งเอง”
"It's okay, I should apologize. You see, when I went to do the quest at the Hard Settle dungeon, the dinosaur that was supposed to deliver the quest got killed. So I had to struggle to drag this monkey here to deliver it myself."

ชายคนนั้นสาธยายเสียยาวเหยียด แต่พอดูจากสีหน้าแล้วเห็นจะเหนื่อยสมอย่างปากว่าจริงๆ
The man spoke at great length, but judging by his expression, he seemed genuinely tired as his words suggested

“....ม...ไม่เป็นไรครับเชิญผ่านไปได้เลย” วิศนะกล่าวเสียงตื่นๆ เรียกรอยยิ้มจากคนตัวโตกว่า ก่อนเขาจะดึงร่างลิงยักษ์นั่นหายไปไปฝูงชนเงียบๆ
"...It's okay, please go ahead," Wisana said with a nervous voice, eliciting a smile from the larger person before he pulled the giant monkey away into the crowd quietly.

แน่นอนว่าชาวบ้านคนอื่นเขาไม่ใส่ใจกับเรื่องปกติแสนธรรมดาแบบนี้กันหรอก จะมีก็แต่นายวิศนะที่ตายังจ้องเป๋งไปที่ชายร่างใหญ่กับลิงบาบูนชนิดไม่กะพริบ พลางคิดว่า ที่อัลบาสต้ามันแฟนตาซีแล้วนะ แต่ที่นี่มันสุดๆ!
Of course, the other villagers don't pay attention to such a normal and ordinary matter. The only one who does is Mr. Wisana, whose eyes are fixed on the big man and the baboon without blinking, thinking that Alabasta is fantasy, but this place is over the top!

หง่าง~~!!
Huh~~!!

เสียงโลหะสั่นไหวดังก้องมาพร้อมกับสายลมที่พัดโชยมาเย็นๆ เรียกนัยน์ตาสีน้ำตาลอมทองให้ตวัดขึ้นไปมองหอระฆังสีขาวขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะสูงที่สุดในเมืองชั่วครู่ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาจึงค่อยระบายรอยยิ้มเจื่อน นึกเตือนตัวเองในใจเงียบๆ
The sound of metal vibrating echoed along with the cool breeze that gently blew, calling the golden-brown eyes to look up at the large white bell tower that seemed to be the tallest in the city for a moment. The smooth face then slowly revealed a faint smile, silently reminding oneself

มัวแต่ตระการตาอยู่นั่นแหละ ไอ้นะ ทำตัวเสร่อเป็นบ้านนอกเข้ากรุงไปได้!
You're just caught up in the spectacle, aren't you? Acting all naive like a country bumpkin coming to the city!

พอได้สติ วิศนะก็เรียกหน้าต่างข้อมูลส่วนตัวขึ้นมาดูนาฬิกา แล้วจึงรู้ว่าเวลาผ่านไปเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น ยังอีกนานกว่าจะไปพบเมย์ ถ้างั้นตอนนี้ขอไปเดินเล่นในเมืองหลวงพลางๆ ก่อนดีกว่า ชายหนุ่มคิดพลางขยับยิ้มกริ่ม ก่อนจะงัดเสียงออดอ้อนกับ AI ส่วนตัวอีกรอบ
Once he regained his senses, Visana called up the personal information window to check the time, and then realized that only ten minutes had passed. There was still a long way to go before meeting May. So, for now, it would be better to take a stroll around the capital. The young man thought while smiling slightly, before using a coaxing tone with his personal AI once again.

“จินนี่จ๋า”
"Jinny dear"

“คะ นายท่าน?”
"Yes, sir?"

“ที่เมืองหลวงเนี่ยเขามีตลาดขายของมั่งมั้ย”
"Is there a market for selling goods in the capital?"

“กรุณารอซักครู่ค่ะ เดี๋ยวจินนี่จะดาวน์โหลดแผนที่ของเมืองหลวงให้”
"Please wait a moment. Jinny will download the map of the capital for you."

ว่าแล้วเสียงของจินนี่ก็เงียบหายไป จนวิศนะที่ยืนรออยู่ต้องเริ่มหันมองโน่นมองนี่แก้เซ็ง โหลดนานขนาดนี้สงสัยเมืองหลวงทริสทานนี่จะใหญ่น่าดู ทั้งที่เมืองอัลบาสต้าใช้เวลาโหลดข้อมูลแค่ห้าวินาทีเองแท้ๆ เขายักไหล่วืดให้กับความคิดนั้น ก่อนจะเอนตัวพิงเข้ากับกำแพงของอาคารหลักหนึ่งแถวทางเข้าเมือง
Just then, Ginny's voice fell silent, leaving Wisna, who was waiting, to start looking around to alleviate his boredom. With such a long loading time, it seemed that the capital city of Tristana must be quite large, especially since it only took five seconds to load data in Alabasta. He shrugged off that thought before leaning against the wall of the main building along the entrance to the city

ตอนนั้นเองที่วิศนะสังเกตว่าสายตาของเพลเยอร์โดยรอบต่างพุ่งมาตรงมาที่เขากันหมด นัยน์ตาสีอำพันลอบพิจารณาคนกลุ่มนั้นอย่างระแวดระวัง มีบ้างบางคนที่กล้าสบตาเขาอย่างท้าทายแล้วจึงวิ่งจากไป แต่ส่วนใหญ่จะแอบหันมามองเงียบๆ ก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนของตัวเอง
At that moment, Visna noticed that the gazes of the surrounding players were all directed at him. His amber eyes cautiously observed that group of people. Some dared to meet his gaze defiantly before running away, but most would quietly glance back before whispering to their friends

มองอะไรวะ...? หน้าฉันไปเหมือนบุพการีพวกแกหรือไง?
What are you looking at...? Does my face look like your parents or something?

ชายหนุ่มชักเริ่มหัวเสียกับบรรยากาศอึมครึมโดยรอบขึ้นมาตงิดๆ ทำเอาคนเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจเกินร้อย ชักจะปอดเสียดื้อๆ เมื่อยืนยันได้ว่าสายตาทุกคนมองมาที่เขาจริงๆ แถมยังหันไปซุบซิบอะไรใส่กันอีกด้วย
The young man was starting to get a bit annoyed with the gloomy atmosphere around him, making him, someone who was overflowing with confidence, suddenly feel anxious when he confirmed that everyone's eyes were indeed on him, and they were whispering to each other as well

อะไรวะ หรือว่าฉันลืมรูดซิบ!?
What the hell, did I forget to zip up!?

คิดๆ แล้วก็แกล้งทำเป็นว่าคันท้อง และค่อยๆ ขยับลงไปตรวจเป้ากางเกง...
Thinking about it, I pretended to have a stomachache and slowly moved down to check the crotch of my pants...

ก็รูดซิบแล้วนี่หว่า แล้วมันจะมองหาอะไรกันวะ..?
I already zipped it up, so what are you looking for?

“พี่ชาย!”
"Brother!"

ก่อนที่ความคิดเพ้อเจ้อจะเตลิดเปิดเปิงไปไกลกว่านั้น เสียงตะโกนหนึ่งก็ลอยเข้ามากระทบหู เรียกสายตาทุกคนให้หันไปมอง วิศนะก็เช่นเดียวกัน ใบหน้าเกลี้ยงเกลาหันไปเห็นชายผมสั้นคนหนึ่งน่าจะอายุน้อยกว่าเขาราว 2-3 ปีกำลังวิ่งตรงเข้ามาหาเต็มกำลัง เรือนร่างสูงโปร่งเข้ากับใบหน้าค่อนข้างยาวใต้กรอบแว่นบางใสดูฉลาดเฉลียว
Before the fanciful thoughts could wander any further, a shout floated in, catching everyone's attention. Visana was no exception. He turned to see a short-haired man, likely 2-3 years younger than him, running straight towards him with all his might. The tall, slender figure matched with a rather long face beneath a pair of thin, clear glasses that looked intelligent

วิศนะเหลียวซ้ายแลขวาได้พักหนึ่ง เมื่อไม่เห็นใครรอบตัวก็เลยยกนิ้วชี้มาที่ตัวเองเลิกคิ้วสูงอย่างมึนๆ
Visana looked left and right for a moment. When he saw no one around, he pointed his index finger at himself and raised an eyebrow in confusion

“ใช่ พี่ชายนั่นแหละ” อีกเสียงว่ายืนยัน
"Yes, it's that older brother." Another voice confirmed

“เรารู้จักกันด้วยเหรอ?” วิศนะถามทั้งยังติดงงๆ
"Do we know each other?" Wisana asked, still a bit confused

“อ้าว ลืมผมซะแล้วเหรอ ก็ผมเองไง คนที่ให้....” จู่ๆ ชายใส่แว่นก็นั่นก็ชะงักกึกหยุดพูดไปเสียเฉยๆ ดูเหมือนเขาจะรับรู้แล้วว่าคนตรงหน้ากำลังกลายเป็นเป้าสายตาต่อประชาชนทั้งหลาย
"Hey, have you forgotten me? It's me, the one who gave...." Suddenly, the man in glasses stopped speaking abruptly. It seemed he realized that the person in front of him was becoming the center of attention for the public.

แถมไอ้เจ้าซื่อบื้อนี่ดูท่ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองถึงได้กลายเป็นเป้าสายตา
Moreover, this clueless guy doesn't even seem to realize why he has become the center of attention

“มายืนอยู่ตรงนี้ได้ไง ตามผมมานี่ก่อนเถอะ ผม ‘มาโนช’ ไงพี่ ความจำสั้นจริง! แล้วอะไรเนี่ย...แหม แต่งตัวตามกระแสเลยนะ คอสเพลย์เหรอพี่” เจ้าแว่นนี่ตั้งใจพูดเสียงดัง พลางสาวเท้าเดินมาตบไหล่วิศนะอย่างสนิทสนม
"How did you end up standing here? Come with me first. I'm 'Manoch', you know! Your memory is really short! And what’s this... Wow, you’re dressed according to the trend, huh? Is it cosplay?" The guy with glasses said loudly while walking over to pat Wisana's shoulder in a friendly manner.

“...เพลย์อะไรวะ?” เจ้าคนโดนตีซี้เลิกคิ้วสูง
"...What are you playing?" The guy who got hit raised an eyebrow.

“แหม ทำมาเป็นไก๋นะพี่” มาโนชว่าเสียงดังอีกรอบ ก่อนจะกระซิบใส่หูคนตรงหน้าเบาๆ
"Come on, pretending to be innocent, huh?" Manot said loudly again before whispering softly in the ear of the person in front of him

“อย่าทำให้เสียเรื่องสิพี่ ตอนนี้เล่นละครทำตามน้ำไปก่อน”
"Don't make a fuss, brother. For now, just go along with the situation."

“แล้วนี่มันเรื่องอะไร” วิศนะกระซิบกลับ
"What is this about?" Wisana whispered back

“อย่าเพิ่งถามเลยน่า ยัยเมย์ส่งผมมารับตัวพี่ ตอนนี้เฉยไว้แล้วก็ทำตามที่ผมบอกก็พอ”
"Don't ask yet, May sent me to pick you up. Just stay calm for now and do as I say."

ได้ยินแบบนั้นเข้า ชายหนุ่มก็ชะงักกึก ไอ้เจ้าหมอนี่เป็นเพื่อนของเมย์หรอกเหรอ
Hearing that, the young man froze. Is this guy a friend of May's?

แล้วจะให้ตามน้ำเรื่องอะไรฟะ เขาล่ะไม่เข้าใจมันจริงๆ
Then what should I just go along with? He really doesn't understand it at all

“ว่าไงพี่รอผมนานรึเปล่า...?”
"What's up, have you been waiting for me long...?"

เจ้าหนุ่มแว่นถามเสียงดังอีกครั้ง พลางส่งสายตากระพริบซ้ำซากมาให้อีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย
The bespectacled young man asked loudly once more, while sending repeated, desperate glances at the other party

“…ไม่นานหรอก พี่เพิ่งมาถึง!” แม้คำพูดที่ออกมาจะเป็นอย่างนั้น แต่ในใจกลับโวยวายลั่น ...ว่าแต่แกเป็นใครวะ!
“…Not long! I just arrived!” Even though the words that came out were like that, inside, I was screaming... Who the hell are you!

“แล้วนี่...แหม อะไรเห็นคนดังเข้าหน่อยก็อยากคอสเพลย์ขึ้นมาบ้างเลยนะ”
"Well, look at this... Wow, just seeing a celebrity makes me want to cosplay a bit!"

เออ...อยากจะรู้จริงๆ ว่าไอ้คอสเพลย์นี่มันคืออะไร!
Um... I really want to know what this cosplay thing is!

แม้จะหงุดหงิด แต่วิศนะก็ต้องจำใจตามน้ำไปก่อน
Even though he was frustrated, Wisana had to reluctantly go along with it for now

“ก็งานอดิเรกพี่นี่หว่า ไม่อยากคุยนะ บางวันตื่นนอนมาพี่ก็คอสเพลย์เลยนะไอ้น้อง ไม่ใช่พี่คนเดียวนะ แม่พี่ พี่สาวพี่ น้องสาวพี่ก็คอสเพลย์กันทั้งบ้านเลย” ได้ทีแมงโม้ก็ลอยว่อนอยู่เต็มหัว เสียจนคนสั่งให้ตามน้ำต้องชักสีหน้าแหยงๆ อย่างบอกไม่ถูก
"It's my hobby, you know. I don't want to talk about it. Some days I wake up and just cosplay, little brother. It's not just me; my mom, my older sister, and my younger sister all cosplay too, the whole family does." With that, the bragging was floating around in the air, making the person who had to go along with it wear a hesitant expression, unable to say anything

“ร...เหรอพี่ งานอดิเรกบ้านพี่น่ากลัวดีนะ นี่โอตาคุกันทั้งตระกูลเลยสิเนี่ย”
"Really, brother? Your family's hobby is quite scary, huh? It seems like everyone in your family is an otaku."

เฮ้ย!
Hey!

คอสเพลย์ยังไม่ทันเคลียร์ นี่จะมาโอตาคุอีกเรอะ!
Cosplay isn't even sorted out yet, and now you're going to be an otaku?

“ผมว่าเราไปจากตรงนี้กันก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเสียเวลาไปทำเควสซะเปล่าๆ”
"I think we should leave from here first, or else we'll waste time doing the quest for nothing."

“โอเค ไอ้น้อง” ว่าแล้วสองหนุ่มก็เดินกอดคอกันไปอย่างร่าเริง ปล่อยให้คนมุงทั้งหลายต้องลอบส่ายหน้ากันเป็นแถวๆ ถ้าหูไม่ฝากรู้สึกจะมีเสียงสบถคล้ายๆ วะ...ไอ้บ้า โดยทั่วกัน
“Okay, little brother,” said that, and the two boys walked arm in arm cheerfully, leaving the onlookers shaking their heads in unison. If I’m not mistaken, there seemed to be a curse similar to “Damn... you idiot” from everyone.

ไม่นานนักเจ้าคนแปลกหน้านั่นก็เปลี่ยนจากการเดินกอดคอมาเป็นลากคนอายุมากกว่าออกไปด้วยความเร็วสูง สองร่างพุ่งปราดเข้าไปในร้านกาแฟเล็กๆ ที่ผู้คนบางตากว่าใจกลางเมือง ชายหนุ่มแว่นเป็นฝ่ายทิ้งตัวนั่งลงก่อนจะกวักมือเรียกเพื่อนอีกคนหยอยๆ
Before long, that strange person changed from walking arm in arm to dragging an older person away at high speed. The two figures dashed into a small coffee shop that was less crowded than the city center. The young man with glasses was the first to sit down, then waved his hand to call over his other friend, who was slouching

“รีบนั่งเร็ว พี่วิศนะ!”
"Hurry and sit down, Brother Wis!"

คนถูกเรียกเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจที่บุรุษตรงหน้ารู้จักแม้กระทั่งชื่อของเขาด้วย
The person raised an eyebrow in surprise that the man in front of him even knew his name

“นายรู้จักฉันด้วยเหรอ” เขาถาม ก่อนจะนั่งลงอย่างว่าง่าย
"Do you know me?" he asked before sitting down obediently

“ตอนนี้อย่าเพิ่งถามอะไร รีบปลดเครื่องสวมใส่ทุกอย่างในตัวออกก่อนให้หมดเร็วเข้า” คำกล่าวที่วิศนะตีหน้ายุ่งอย่างไม่เข้าใจ เขาก้มลงมองเกราะแขนกับผ้าผันคอสีแดงของตัวเองแล้วยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ
"Right now, don't ask anything. Quickly take off all the gear you're wearing." Visan said with a confused expression. He looked down at his arm armor and the red scarf around his neck, then raised his hand to scratch his head awkwardly

“จะให้ถอดออกหมดเลยเหลือแต่กางเกงในเลยมั้ย” คำประชดลอยตามมาอย่างเสียไม่ได้
"Should I take everything off and just leave the underwear?" The sarcastic remark followed inevitably

“จะบ้าเหรอพี่ เอาแค่เกราะแขนกับผ้าพันคอก็พอ ผมยังไม่อยากเห็นเปรต” คนโดนสั่งทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอคล้ายขัดใจ อยู่ดีๆ ก็โดนใครที่ไหนไม่รู้กระชากแขนลากมา แถมยังมาบังคับให้เขาถอดเครื่องสวมใส่พวกนี้ออกให้หมดอีกต่างหาก
"Are you crazy, brother? Just the arm armor and the scarf are enough. I still don't want to see a ghost." The person being ordered made a clicking sound in their throat, seemingly annoyed. Suddenly, someone unknown yanked their arm and dragged them along, insisting that they take off all this gear

นี่ถ้าไม่ติดว่าหมอนี่เป็นคนรู้จักของเมย์นะ เขาไม่มีทางยอมง่ายๆ แบบนี้หรอก วิศนะถอนใจยาว ก่อนจะเอ่ยคำสั่ง ‘ถอด’ ออกมาเบาๆ พริบตา เกราะแขนกับผ้าพันคอก็พลันส่องแสงสว่างจ้า แล้วผลุบหายเข้าไปในหน้าต่างข้อมูลส่วนตัวของเขาทันที
If it weren't for the fact that this guy is a friend of May, he wouldn't easily give in like this. Wisana sighed deeply before softly uttering the command 'remove.' In an instant, the arm armor and scarf suddenly shone brightly and then vanished into his personal data window immediately

“ถอดออกแล้ว ทีนี้จะบอกได้รึยังว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” น้ำเสียงจริงจังถามขึ้น พร้อมกับคิ้วที่ขมวดตึงแน่นอย่างข้องใจ ส่งให้คนฝั่งตรงข้ามฉีกยิ้มเจื่อนๆ
"Now that it's removed, can you tell me what happened?" The serious tone asked, with furrowed brows showing concern, causing the person on the opposite side to give a faint smile

“คืองี้นะพี่…”
"Well, you see, brother..."

“ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีคะ?”
"I don't know what to order."

ยังไม่ทันได้กล่าวอะไร พนักงานร้านกาแฟก็เดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน เธอเป็นสาวน้อยน่ารักแต่งตัวด้วยชุดสาวใช้ลายลูกไม้สีดำ เรียกรอยยิ้มกว้างจากลูกค้าหนุ่มสองคนทันที
Before she could say anything, a coffee shop employee walked in to interrupt. She was a cute young girl dressed in a black lace maid outfit, instantly drawing wide smiles from two young male customers

“ผมเอาลาเต้หนึ่งแก้วละกันครับ” มาโนชว่า
"I'll have one latte, then," Manoch said

“งั้นผมขอคาปูชิโน่” เช่นเดียวกับวิศนะที่สั่งส่งๆ ไป ส่งให้สาวเสิร์ฟคนนั้นหันมาขยับรอยยิ้มหวานให้ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทำเอาวิศนะถึงกับตาค้างเลยทีเดียว แน่นอน ไม่ใช่เพราะหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนนั้นหรอก แต่เพราะหันไปเห็นว่าแม่เจ้าประคุณมีทั้งหูและหางแมวโผล่ออกมากระดิกดุ๊กดิ๊กได้อย่างเป็นธรรมชาติเหลือเกินนี่ต่างหากล่ะ!
"Then I'll have a cappuccino," said Wisana, casually ordering. The waitress turned to give him a sweet smile before turning away to walk off, leaving Wisana momentarily stunned. Of course, it wasn't because he was smitten with her; it was because he turned to see that the lady had both cat ears and a tail sticking out, wiggling naturally!

“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ พี่วิศนะ” เด็กหนุ่มผมซอยสั้นรีบกลับเข้าประเด็น หากแต่ยามนี้คนตรงข้ามกลับไม่อยู่ในอารมณ์อยากฟังเลยแม้แต่น้อย นัยน์ตาสีทองยังคงจับจ้องไปที่หางแมวที่กำลังส่ายไปมาอย่างอารมณ์ดีเหลือเกินนั่นชนิดไม่กะพริบ
"It's like this, Brother Wisana," the young man with short hair quickly got back to the point. However, at that moment, the person opposite him was not in the mood to listen at all. The golden eyes remained fixed on the cat's tail, which was happily swaying back and forth without blinking

“พี่ พี่...พี่วิศนะ!!!”
"Brother, brother... Brother Wisana!!!"

“หา! อ้อ เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ” พอได้สติ เจ้าตัวก็รีบตีหน้าซื่อกลับมายิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนดวงตาเรียวเล็กใต้กรอบแว่นต้องหรี่มองด้วยสีหน้าหน่ายๆ
"Huh! Oh, what did you just say?" Once he regained his composure, he quickly put on a naive face and smiled cheerfully as if nothing had happened, causing the small, slanted eyes behind the glasses to squint with a look of annoyance

“เออ ใช่นายยังไม่ได้บอกพี่เลยว่านายเป็นใคร แล้วก็ลากพี่มาที่นี่ทำไม” วิศนะรีบเบี่ยงประเด็นกลบเกลื่อน ทำเอาคราวนี้คนมองถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เลยทีเดียว
"Well, you haven't told me who you are yet, and why you dragged me here," Wisana quickly changed the subject to cover up, making the onlookers let out a big sigh

“เห็นหญิงแล้วลืมกันเลยนะ…”
"Seeing a woman makes you forget everything, huh..."

“หา? เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ?”
"Huh? What did you just say?"

“เปล่า...ไม่มีอะไรหรอกครับ” อีกฝ่ายว่าพลางโบกมือปัดๆ
"No... it's nothing," the other person said while waving their hand dismissively.

“คืองี้นะพี่ ผมน่ะเป็นเพื่อนของยัยเมย์ ชื่อว่า มาโนช ครับ” เมื่อเด็กตรงข้ามกล่าวแนะนำตัวเสร็จ วิศนะก็ผงกหัวรับหงึกๆ พลางยื่นมือออกไปเขย่าหมายจะทำความรู้จักพอเป็นพิธี
“So, you see, brother, I am a friend of that girl May, my name is Manot.” When the boy across finished introducing himself, Wisana nodded his head and reached out his hand to shake, intending to get to know him properly.

“พี่ชื่อวิศนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
"My name is Wisana. Nice to meet you."

“ผมรู้แล้วครับ อีกชื่อหนึ่งก็คือวินเซนต์ใช่มั้ย” ประโยคต่อมาทำเอาร่างสูงสะดุ้งเฮือก ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อยอย่างคาดไม่ถึงว่าชายตรงหน้าจะรู้เรื่องลึกถึงขนาดนี้
"I know now. Another name is Vincent, right?" The next sentence made the tall figure startle. His eyes widened slightly in surprise that the man in front of him knew such deep details

“นายรู้ได้ยังไง เมย์เล่าให้ฟังเหรอ?”
"How did you know? Did May tell you?"

“ใช่ที่ไหนล่ะพี่” มาโนชยิ้มกว้าง “สรุปว่าพี่จำผมไม่ได้จริงๆ เหรอ ที่เราเจอกันเมื่อวานไง พี่เป็นลูกค้าร้านผมนะ”
"Yes, where is it, brother?" Manot smiled widely. "So you really don't remember me? We met yesterday, you were my shop's customer."

วิศนะหรี่ตามองเด็กวัยไล่เลี่ยกันอย่างครุ่นคิดพักหนึ่ง สมองจึงเริ่มพอจำโครงหน้ายาวๆ รอยยิ้มการค้ากับดวงตาเจ้าเล่ห์ของหมอนี่มาได้ลางๆ
Visana squinted at the child of a similar age, pondering for a moment, and then his mind began to vaguely recall the long face, the business-like smile, and the cunning eyes of this guy

“อ้อ!” เขาร้องลั่น “นายพ่อค้าเมื่อวานที่ขายเสื้อผ้าให้พี่แล้วก็ยก ‘บัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็ค’ ให้เป็นของแถมใช่มั้ย”
“Oh!” he exclaimed. “The merchant who sold clothes to my brother yesterday and gave away ‘the butterfly effect’ as a bonus, right?”

“หนึ่งเดียวคนนั้นแหละพี่” มาโนชว่าพลางยิ้มอย่างดีใจเมื่ออีกฝ่ายจำเขาได้
"That one and only person, brother," Manot said with a happy smile when the other party recognized him

“เออ พี่ลืมเราไปเลย ว่าจะติดต่อไปหาเรื่องผ้าพันคออยู่พอดี” วิศนะพูดอย่างอารมณ์ดี เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเขามีคิวต้องขอบอกขอบใจเจ้าหมอนี่ยกใหญ่ เพราะว่าตามาโนชนี่ขายของดีๆ ให้เขามากมายในราคาถูกแสนถูก ถ้าไม่ได้ทั้งรองเท้าและผ้าพันคอนั่น เขาคงไม่มีวันรอดตายและเอาชนะลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้หรอก
"Ah, I completely forgot about you. I was just about to contact you regarding the scarf," Wisana said cheerfully, remembering that he had to express his gratitude to that guy. Because Manonchon has sold him so many good things at incredibly low prices. If it weren't for those shoes and that scarf, he would never have survived and defeated Lord Inferno

“ของที่นายขายให้พี่เนี่ย ดีๆ ทั้งนั้นเลยนะเนี่ย พี่ว่าจะติดต่อไปขอบคุณนายพอดีเลย”
"The things you sold to my brother are all really good. I was just about to contact you to thank you."

“ของมันแน่อยู่แล้วล่ะพี่” คำชมทำเอาคนอารมณ์ดียิ่งฉีกยิ้มจนแก้มปริ “ของพวกนี้ผมผลิตเองทั้งหมด เพราะงั้นรับประกันความพอใจได้เลย ลูกค้าขาประจำผมเขาก็ชอบใจกันหลายคน อีกอย่างสินค้าทุกชิ้นก็สร้างขึ้นมาจากวัตถุดิบชั้นยอดทั้งนั้นนะครับ” สมกับที่เป็นพ่อค้า ได้ทีมาโนชก็โฆษนาสรรพสินค้าของตัวเองเป็นชุดเสียจนคนฟังต้องอมยิ้มขำ
"Of course, brother," the compliment made the person in a good mood smile widely. "I produce all of these myself, so I guarantee satisfaction. My regular customers are very pleased. Moreover, every product is made from top-quality materials," Manoch, being a salesman, took the opportunity to promote his goods so well that the listeners couldn't help but smile in amusement

“แล้วนายมีธุระอะไรกับพี่เหรอ ว่าแต่โลกนี่มันกลมจังเลยแฮะ ไม่นึกเลยนะเนี่ยว่านายเป็นเพื่อนของเมย์”
"So what do you need from my brother? By the way, the world is really round, isn't it? I never thought you were May's friend."

“นั่นสิครับ” มาโนชไหวไหล่นิดๆ “เออ จริงๆ แล้ววันนี้ผมอยากจะมาคุยกับพี่เรื่องบัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็คเนี่ยแหละ พอดีรู้เรื่องจากเมย์เข้าก็เลยวานให้ยัยนั่นช่วยติดต่อให้หน่อย ดูเธอตกใจมาก บอกว่าไม่นึกเลยว่าของที่พี่ซื้อมาจะเป็นของผมเสียได้”
"That's right," Manot shrugged slightly. "Actually, today I wanted to talk to you about the butterfly effect. I heard about it from May, so I asked her to help me get in touch. She looked really surprised and said she never thought that the thing you bought would belong to me."

“เหรอ แล้วตอนนี้เมย์อยู่ไหนล่ะ?”
"Really? So where is May now?"

“ก็...อยู่ในทริสทานนี่แหละ แต่บังเอิญมีปัญหา...นิดหน่อย”
"Well... I'm in Tristan, but there happens to be a little problem..."

“ปัญหาอะไร” คำตอบตะกุกตะกักยิ่งทำให้คนถามเลิกคิ้วสูง
"What problem?" The hesitant answer only made the questioner raise their eyebrows higher

เด็กหนุ่มฝั่งตรงข้ามชักสีหน้าอ่อนใจเล็กน้อย ก่อนจะเรียกหน้าต่างข้อมูลของตัวเองขึ้นมา วิศนะสังเกตเห็นว่ากรอบสี่เหลี่ยมของหมอนี่เป็นสีเขียวพร้อมกับพื้นหลังรูปไขขวง มาโนชจัดแจงหยิบอะไรบางอย่างออกมาวางกลางโต๊ะ จังหวะเดียวกับที่สาวเสิร์ฟได้นำกาแฟสองแก้วมาวางให้ แล้วเดินยิ้มแย้มส่ายหางตัวเองกลับไป
The young man on the opposite side made a slight grimace of exasperation before calling up his own information window. Visana noticed that this guy's square frame was green with an oval background. Manot arranged to take something out and place it in the middle of the table, just as the waitress brought two cups of coffee and then walked back with a smile, wagging her tail

“อะไรเหรอ?” วิศนะถาม
"What is it?" Wisana asked

“หนังสือพิมพ์ของฉบับวันนี้ไง”
"The newspaper of today's edition."

สิ้นคำ วิศนะก็ก้มลงมองหนังสือพิมพ์กรอบเช้าบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปมองหน้าคนตรงข้ามเป็นเชิงขออนุญาตหยิบขึ้นมาอ่าน ทันทีที่เจ้าของพยักหน้าให้ มือใหญ่ก็คว้าปึกกระดาษขึ้นมาคลี่ทันที
As soon as he finished speaking, Wisana leaned down to look at the morning newspaper on the table before turning to glance at the person opposite him as if asking for permission to pick it up and read. The moment the owner nodded, his large hand grabbed the stack of paper and unfolded it immediately

ไล่สายตาอ่านตัวหนังสือได้ไม่นาน เจ้าตัวดีก็ผิวปากหวือ
After scanning the text for a short while, the good fellow whistled

ปกติจะเห็นพวกข้อมูลประเภทหนังสือของที่นี่อยู่ในรูปแบบหน้าต่างข้อมูลให้อ่านตลอดเวลา แต่คนที่ชอบอ่านมันในรูปลักษณ์ของหนังสือที่จับต้องได้ก็มีเหมือนกันแฮะ ระบบของเกมก็คงจะทำมาเพื่อสนับสนุนให้ผู้เล่นประเภทนั้นเหมือนกัน ทว่าวิศนะคิดเพลินๆ ได้เพียงครู่เดียว เขาก็ต้องมองพาดหัวข่าวแรกที่เขียนเสียตัวใหญ่เป้งจนแทบจะกระแทกตาเขาอยู่รอมร่อ
Normally, you would see information like books here in the form of a data window that is always readable, but there are also people who enjoy reading it in the form of a tangible book. The game's system seems to be designed to support that type of player as well. However, Visana could only think pleasantly for a moment before he had to look at the first headline that was written so large it almost hit his eyes

บุรุษลึกลับ ‘วินเซนต์’ และคู่หูของเขา ‘เมษา’ กลายเป็นสองผู้เล่นชื่อดังที่มีคนกว่าห้าล้านคนทั่วโลกไพรด์อยากรู้จักมากที่สุด *อ่านต่อหน้าสาม*
The mysterious man 'Vincent' and his partner 'Mesa' have become two famous players that over five million people around the world are most eager to know. *Read more on page three*

“เฮ้ย ข่าวอะไรวะเนี่ย” เสียวห้าวตะโกนลั่น พาดหัวที่ว่าทำเอาเขาอยากจะทรุดลงไปกองเสียกับพื้นให้รู้แล้วรู้รอด หนำซ้ำหน้าแรกยังแปะภาพของเขาตอนสวมหน้ากากเป็นวินเซนต์กำลังอุ้มวรัญญาต่อสู้อยู่กับลอร์ดอินเฟอร์โน่สลับกับภาพตอนเมษากราดกระสุนยิงใส่ศัตรูไม่มียั้งมือนั่นอีก!
"Hey, what news is this?" Siew Hao shouted loudly. The headline made him want to collapse to the ground in despair. To make matters worse, the front page featured a picture of him wearing a mask as Vincent, carrying Waranya while fighting Lord Inferno, alternating with an image of Meisa firing bullets at the enemy without holding back!

“...ลองอ่านต่อหน้าสามดูสิพี่” มาโนชพูดด้วยสีหน้าหนักใจ
"...try reading in front of the third page, brother," Manot said with a worried expression.

“หน้าสาม...” ว่าแล้วเจ้าตัวก็รีบพลิกหน้ากระดาษตามคำบอก ก่อนจะไล่ดวงตาสีสนิมเหล็กลงอ่าน
"Page three..." With that, he quickly flipped the page as instructed, before letting his rusty iron-colored eyes scan down to read.

อย่างที่ทุกคนทราบดีว่าตอนนี้โลกไพรด์ได้เกิดฮีโร่คนใหม่ขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โดยชายคนนั้นมีชื่อว่า ‘วินเซนต์’ บุรุษลึกลับที่สามารถล้มลอร์ดอินเฟอร์โน่ลงได้ในเวลาเพียงแค่ 18 นาทีเท่านั้น แต่นั่นยังเทียบไม่ได้กับความสามารถในการสร้างพลังทำลายล้างกว่า 125 ล้าน ซึ่งเป็นสถิติใหม่ล่าสุดในขณะนี้ ที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือปีกสีแดงเพลิงของเขาที่ได้ปรากฏสู่สายตาประชาคมโลกไพร์ดทั้งหลาย
As everyone knows, a new hero has emerged in the Pride world, a man named 'Vincent.' This mysterious man was able to defeat Lord Inferno in just 18 minutes. However, that pales in comparison to his ability to generate a destructive power of over 125 million, which is the latest record. Even more shocking is his fiery red wings that have appeared before the eyes of the global Pride community

สำหรับคู่หูสาวสวยของเขา ‘เมษา’ มือปืนคู่ที่มาพร้อมกับความงดงาม ปราดเปรียวในการต่อสู้ จากข้อมูลพบว่าเมษาเป็นผู้เล่นที่มีระดับแค่ 28 แต่ด้วยจิตใจที่แข็งแกร่งเหนือชายกับสมองอันชาญฉลาดของเธอ จึงทำให้เธอกลายเป็นผู้เล่นหญิงอีกคนที่ชายหนุ่มต่างหมายปองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
For his beautiful partner 'Meisa', a sharpshooter who comes with elegance and agility in combat. According to the information, Meisa is a player with a level of only 28, but with a strong spirit that surpasses men and her intelligent mind, she has become another female player that young men are already vying for

‘น้องวรัญญา’ ผู้ที่ได้เข้าไปร่วมปาร์ตี้โดยบังเอิญกล่าวเอาไว้ว่า
"Young Waranya," who accidentally attended the party, said that

“คุณวินเซนต์กับคุณเมษาเป็นคนทีน่าเหลือเชื่อมากค่ะ พวกเขาทำงานกันเป็นทีมและรู้ใจกันมาก ถ้าเป็นเรื่องแผนการและการเลือกใช้ไอเท็มจะเป็นหน้าที่ของคุณเมษา แต่ถ้าเป็นเรื่องการลงมืออย่างเฉียบขาดจะเป็นคุณวินเซนต์ ...พวกเขาเป็นคู่ขาที่น่าอัศจรรย์มากๆ เลยค่ะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเราสามคนจะสามารถล้มบอสที่มีพลังชีวิตกว่า 15 ล้าน ได้ แต่มันเป็นไปแล้วค่ะ”
"Mr. Vincent and Ms. Maisa are truly incredible people. They work as a team and understand each other very well. When it comes to planning and choosing items, it's Ms. Maisa's responsibility, but when it comes to decisive action, it's Mr. Vincent's... They are an amazing pair. I can't believe that the three of us were able to defeat a boss with over 15 million health points, but it happened."

ด้วยเหตุนี้เองทำให้เมื่อวานยอดการตามหาตัวและข้อมูลของผู้เล่นทั้งสองล้นหลามเสียจนเซิร์ฟเวอร์รองรับแทบไม่ไหว ทางสมาคมนักสำรวจได้ออกมายืนยันแล้วว่ามีผู้เล่นไม่ต่ำกว่าสองหมื่นคนในหนึ่งชั่วโมงเข้ามาขอรายละเอียดเกี่ยวกับข้อมูลของผู้เล่นทั้งสอง
For this reason, yesterday the number of inquiries about the identity and information of both players was overwhelming, to the point that the server could barely handle it. The Explorers' Association has confirmed that there were no fewer than twenty thousand players requesting details about both players within one hour

สรุปได้ว่าตอนนี้ผู้เล่น ‘วินเซนต์ และ เมษา’ กลายเป็นที่จับตามองสำหรับผู้เล่นทุกคนในเซิร์ฟเวอร์ ในกรณีของเมษา ทางสมาคมนักสำรวจสามารถหาข้อมูลมาเปิดเผยต่อสาธารณะชนได้เป็นที่เรียบร้อย ทว่าสำหรับวินเซนต์ทั้งประวัติและข้อมูลสายอาชีพล้วนไม่มีอยู่ในเซิร์ฟเวอร์ใดเลยแม้แต่นิดเดียว
It can be summarized that currently the players 'Vincent and Mesa' have become the center of attention for all players on the server. In Mesa's case, the Explorers' Association has successfully gathered information to disclose to the public. However, for Vincent, both his history and career information are completely absent from any server

จนตอนนี้ผู้เล่นหลายคนต้องการให้ฮีโร่คนใหม่ของพวกเขาออกมาเปิดเผยตัวในสาธารณะชนเสียที
Until now, many players want their new hero to finally be revealed to the public

วิศนะกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอได้อย่างยากลำบาก เมื่อเขาอ่านบทความตรงหน้าจบลง ดวงตาสีอำพันเหลือบขึ้นมาสบกับมาโนชที่กำลังส่งยิ้มเจื่อนสนิทมาให้ด้วยสีหน้าเห็นใจเป็นกำลัง
Visana swallowed the thick saliva with difficulty after finishing the article in front of him. His amber eyes glanced up to meet Manot's, who was giving him a faint smile with a sympathetic expression

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เมย์ก็” วิศนะเปรยเบาๆ
"If that's the case, then May is now..." Wisana said softly

“ใช่แล้วพี่ ตอนนี้ยัยเมย์กำลังโดนพวกแฟนคลับเฉพาะกิจไล่ล่าอยู่ เพราะงั้นแม่นั่นก็เลยวานให้ผมมาช่วยดูแลพี่แทนน่ะ” พ่อค้าหนุ่มพูดพลางเกาหน้าแกรก
"Yes, brother. Right now, May is being chased by a special task force of her fans. That's why my mom asked me to come and take care of you instead." The young merchant said as he scratched his head

“ดูแลพี่...?”
"Take care of sister...?"

“ครับ” มาโนชพยักหน้า “ผมเชื่อแล้วว่าพี่นี่มันสุดยอดตัวก่อเรื่องอย่างที่ยัยเมย์เล่าให้ฟังจริงๆ ...ทะเล่อทะล่าแต่งตัวแบบนั้นไปเดินโต๋เต๋อยู่กลางเมืองได้ยังไง?”
"Yes," Manote nodded. "I now believe that this sister of yours is truly the mastermind, just as Mei told us. ...How could she dress so outrageously and walk around the city like that?"

คำถามที่คนฟังเลิกคิ้วสูงทันที
A question that makes people raise their eyebrows immediately

“แต่งยังไง...?”
"How to dress...?"

“ก็พี่เล่นแต่งตัวชุดเดียวกับเมื่อวานอย่างนี้ คนเขาก็ต้องนึกว่าพี่เป็นคนๆ เดียวกับวินเซนต์อยู่แล้ว ...อย่าลืมนะพี่ ตอนนี้พี่เป็นคนดังแล้วนะครับ ทำอะไรระวังตัวหน่อย เห็นเมย์บอกมาว่าพี่ไม่ได้อยากจะดังอะไรไม่ใช่เหรอ ยิ่งตัวจริงของพี่ พี่ยิ่งไม่อยากเปิดเผยเข้าไปใหญ่”
"Well, you wore the same outfit as yesterday, so people are bound to think you're the same person as Vincent... Don't forget, you're famous now. Be careful with what you do. I heard May say that you didn't want to be famous, right? Especially since you really don't want to reveal your true self even more."

“ก็ใช่นะ...”
"That's right..."

วิศนะตอบ พลางชักสีหน้าปุเลี่ยน ระหว่างยกกาแฟตรงหน้าขึ้นมาจิบ พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงถูกคนในเมืองจ้องกันเป็นทางเดียวแบบนั้นได้!
Visana replied, while making a grimace, as he lifted the coffee in front of him to take a sip. He began to understand why he was being stared at by the townspeople in such a unified manner!

“แล้วตอนนี้ทำไงดีล่ะ” เสียงห้าวถามแบบอ่อนใจ
"Then what should we do now?" the hoarse voice asked with a sigh

“พี่ก็ควรจะเปลี่ยนชุดซักหน่อย ผมเอาชุดมาให้พี่เปลี่ยนแล้ว จากนั้นเดี๋ยวพี่ค่อยไปเจอกับยัยเมย์ตามที่นัดหมายกัน เมื่อกี้เธอเพิ่งติดต่อมาว่าหนีพวกนักข่าวกับแฟนคลับได้แล้ว”
"You should change your outfit a bit. I brought you a set to change into. After that, you can go meet May as planned. She just contacted me a moment ago saying she managed to escape from the reporters and fans."

“งั้นเหรอ” วิศนะร้องอย่างยินดี นึกโล่งใจไม่น้อยที่เมษาไม่ได้เป็นอะไรมาก เห็นแบบนั้นแล้วมาโนชก็ยิ้มรับ ก่อนจะเปิดหน้าต่างข้อมูลของตัวเองเพื่อหยิบเอาเสื้อแขนยาวสีดำขึ้นมา
"Is that so?" Wisana exclaimed happily, feeling relieved that Meisa wasn't seriously hurt. Seeing that, Manoch smiled back before opening his own information window to take out a long-sleeved black shirt

“เดี๋ยวพี่ใส่เสื้อตัวนี้แล้วก็รีบไปหาเมย์เลยแล้วกันนะครับ” มาโนชว่ายิ้มๆ พลางไล่สายตาดูบางอย่างในหน้าต่างของตัวเองเงียบๆ ส่วนวิศนะที่รับเสื้อสีดำเข้ามืออดจะคลี่ยิ้มบางๆ ไม่ได้
"I'll put on this shirt and then hurry to see May, okay?" Manot said with a smile while quietly scanning something in his own window, while Wisna, who received the black shirt, couldn't help but smile slightly

ดูๆ ไปแล้ว เจ้าหมอนี่เห็นจะเป็นคนดีกว่าที่คิด ตัวเองเป็นพ่อค้าแท้ๆ นอกจากขายของตรงไปตรงมาแล้วยังคอยให้ความช่วยเหลือเขาอีก แม้จะเพราะเป็นเพื่อนกับเมย์ก็เถอะ แต่คุยด้วยแล้วรู้สึกดี แบบนี้อาจจะไว้ใจได้ ยังไงซะเมย์ก็คุยหนักหนาว่าตัวเองเป็นประเภทมองคนเก่ง ถ้าเจ้าตัวยอมออกปากขอความช่วยเหลือจากหมอนี่ แสดงว่าเขาก็ต้องเป็นคนดีทีเดียวล่ะ
Looking at it, this guy seems to be better than I thought. He’s a true merchant; not only does he sell things straightforwardly, but he also offers help. Even if it’s because he’s friends with May, talking to him feels good. He might be trustworthy. Anyway, May has mentioned that she’s good at reading people. If he’s willing to ask this guy for help, it means he must be a really good person

“เออนี่ มาโนช พี่นึกขึ้นได้ว่ามีของต้องให้เรา”
"Hey, Manot, I just remembered that there's something I need to give you."

“ครับ?”
"Yes?"

วิศนะให้ฝั่งตรงข้ามละสายตาจากกรอบสี่เหลี่ยมโปร่งแสงตรงหน้า แล้วจึงส่งของชิ้นหนึ่งให้จนคนเด็กกว่าถึงกับชะงักกึก เบิกตากว้างอย่างตกใจทันที
The opponent turned their gaze away from the translucent square frame in front of them and then handed over an object, causing the younger person to freeze in shock, their eyes widening in surprise immediately

“พี่! คือจะดีเหรอ ...”
"Brother! Is this really okay...?"

“เออ เอาน่ารับไปเถอะ
"Well, just take it."

“แต่ผมให้พี่ไปแล้วนะ อีกอย่างที่มานี่ก็ไม่ได้คิดจะมาเอาคืนหรอก”
"But I already gave it to you. Besides, I didn't come here to take it back."

สิ่งที่วิศนะยื่นมาให้ ก็คือผ้าพันคอบัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็คนั่นเอง มาโนชเองก็อดรู้สึกขันในใจไม่ได้ จากไอเท็มที่ตอนแรกเป็นเพียงของไร้ค่าชิ้นหนึ่ง แต่ชายคนนี้กลับเปลี่ยนให้มันกลายเป็นไอเท็มระดับสูงได้จากการต่อสู้กับบอสเพียงแค่ครั้งเดียว
What Visana presented was the butterfly effect scarf. Manoch couldn't help but feel amused inside, as this item, which was initially just a worthless piece, had been transformed into a high-level item by this man after just one battle with a boss

“เห็นเมย์บอกเอาไว้ว่าถ้าเอาไปจดสิทธิบัตรแล้วนายจะได้เงินค่าลิขสิทธิ์อื้อเลยไม่ใช่เหรอ จะยอมทิ้งเงินก้อนนั้นหรือไง”
"I saw May say that if you patent it, you'll get a huge amount of royalties, right? Are you really willing to give up that money?"

“นั่นมันก็ใช่ครับ” มาโนชตอบอ้อมแอ้ม “แต่ผมกะแค่จะมาถามเฉยๆ ว่าวิธีการใช้งานของมันเป็นยังไง รวมไปถึงข้อดีข้อเสียของมัน ไม่ได้กะมาทวงมันคืนสักหน่อย”
"That's true," Manot replied evasively. "But I just wanted to ask how to use it, including its advantages and disadvantages. I didn't intend to demand it back at all."

“เอาไปเถอะน่า ยังไงเดิมทีมันก็เคยเป็นของนายมาก่อน”
"Go ahead, it used to belong to you anyway."

“จะดีเหรอพี่” มาโนชทำท่าอึกอัก “คือถ้าเอาไปจดทะเบียนสิทธิบัตรแล้วผมก็ต้องยกบัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็คนั่นให้ทางสมาคมพัฒนาไอเท็มไปเลยนะครับ ผมว่าพี่เก็บเอาไว้เถอะ เดี๋ยวรอให้ผมสร้างชิ้นใหม่ขึ้นมาก่อนก็ได้”
"Is that really okay, brother?" Manot hesitated. "Because if I register the patent, I would have to give that butterfly effect to the item development association right away. I think you should keep it for now. Just wait until I create a new piece first."

ได้ยินแบบนั้น วิศนะก็เลิกคิ้วสูง แบบนี้ก็เท่ากับขายต่อเลยน่ะสิ ...พวกสมาคมนี่ก็หัวหมอแฮะ ยอมจ่ายเงินก้อนหนึ่งเพื่อแลกสูตรการสร้างไปขายต่อในราคาแพงๆ
Hearing that, Wisana raised an eyebrow. This is basically reselling, isn't it... These associations are quite cunning, willing to pay a lump sum to exchange for the recipe to sell it at a high price.

“แล้วถ้าจะสร้างใหม่ต้องใช้วัตถุดิบเยอะมั้ยล่ะ?” วิศนะลองถามหยั่งเชิง
"Then if we are going to rebuild, will we need a lot of materials?" Wisana tried to ask to gauge the situation

“ก็...เยอะอยู่ครับ”
"Well... it's quite a lot."

“ถ้าเยอะก็ไม่ต้องเสียเวลาหรอก เอาอันนี้ไปเลย พี่ไม่อยากได้มันแล้ว” พูดจบ วิศนะก็ยัดผ้าพันคอสีแดงใส่มือมาโนชทันที คนไม่ทันได้เถียงจึงต้องจำใจรับอย่างเลี่ยงไม่ได้
"If it's too much, there's no need to waste time. Just take this. I don't want it anymore," said Wisana, immediately shoving the red scarf into Manoch's hands. With no chance to argue, he had no choice but to accept it reluctantly

“...จะดีเหรอพี่” ยังไม่วายเอ่ยถามด้วยสีหน้าลำบากใจ
"...Is that really okay, brother?" she still asked with a troubled expression.

“ดีไม่ดีไม่รู้ ...รู้แต่ถ้าเอามาคืนพี่อีกพี่เคืองแน่ ถ้าเป็นเพื่อนของเมย์ก็ไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยหรอก คนกันเองทั้งนั้น” คำกำชับดังกล่าวทำเอาพ่อค้าแว่นได้แต่พยักหน้ารับหงึกๆ แล้วเก็บของชิ้นนั้นลงหน้าต่างไอเท็มของตัวเองไปแต่โดยดี
"I don't know if it's good or bad... I just know that if you bring it back to me, I'll definitely be upset. If it's a friend of May's, there's no need to overthink it; we're all on the same side." The stern words made the glasses seller nod in agreement and put that item away in his own inventory without protest.

“ถ้างั้นพี่ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปหายัยเมย์เถอะครับ ผมคงต้องขอตัวไปทำธุระในสมาคมพัฒนาไอเท็มก่อน” มาโนชเปรยขึ้นเป็นเชิงออกตัว ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มรับ ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นยืน
"Then you should hurry and change your clothes and go see May. I have to excuse myself to take care of some business at the item development association first," Manot said as a way to excuse himself, to which the other party smiled in response before getting up

“แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ย?”
"Will we meet again?"

“แน่นอนครับพี่ เพราะยัยเมย์มันนัดเจอผมอีกทีก่อนที่เราจะไปทำเควสด้วยกัน”
"Of course, brother, because May has arranged to meet me again before we go do the quest together."

“ทำเควสด้วยกัน?” พอเจอศัพท์พิสดารเข้าหน่อย วิศนะก็ไม่วายปล่อยไก่ถามทุกที
"Do a quest together?" Whenever he encounters a peculiar term, Wisana can't help but ask every time

“ก็เควสเปลี่ยนอาชีพของพี่ไงครับ เห็นยัยเมย์บอกว่ายังไม่ได้เปลี่ยนอาชีพไม่ใช่เหรอ”
"It's the quest to change your job, right? I heard May say she hasn't changed her job yet, hasn't she?"

ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก พลางนึกขึ้นมาได้ว่าจริงๆ เป้าหมายของวันนี้คือการเข้ามาทำเควสเปลี่ยนอาชีพนี่นา คิดแล้วเจ้าตัวก็หัวเราะพรืดอย่างนึกขันในชะตาพาซวยของตัวเอง
The young man nodded repeatedly, realizing that the real goal for today was to come and take on this job change quest. Thinking about it, he chuckled at the misfortune of his own fate

“ถ้างั้นเอาไว้เจอกันนะครับ พี่วิศนะ หวังว่าพบกันคราวหน้าพี่จะยังอยู่ดี ครบ 32 ไม่โดนพวกแฟนคลับนั่นรุมทึ้งเอานะ” มาโนชแซวขำๆ ก่อนจะวางเงินค่ากาแฟลงบนโต๊ะ
"Then I'll see you later, P' Wis. I hope that when we meet next time, you'll still be well. Turned 32 without being mobbed by those fans, right?" Manot joked before placing the money for the coffee on the table

“เรียกพี่นะ เฉยๆ ก็ได้”
"Just call me brother, that's fine."

“โอเค พี่นะ” ว่าแล้วก็ขยับยิ้มเผล่ “งั้นผมไปก่อนนะ”
"Okay, big brother," he said with a shy smile. "Then I'll go first."

ลังจากนั้นไม่นาน วิศนะก็หลบมุมเพื่อเปลี่ยนใส่เสื้อแขนยาวสีดำแทนที่ชุดนักศึกษาตัวเก่าของเขา ยอมรับเลยว่าตอนนี้รู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะ จะขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวก็ดูคล่องแคล่วกว่าเดิมโข
After a short while, Wisana ducked into a corner to change into a long-sleeved black shirt instead of his old student uniform. I must admit that I feel much more comfortable now; moving around seems much more agile than before.

เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินทางไปยังโรงแรมเพลสตัน ดูจากภายนอกแล้ว ท่าทางจะเป็นโรงแรมหรูหราเอาการ เพราะตั้งแต่หน้าประตูทางเข้าจนถึงเพดานล้วนประดับตกแต่งด้วยของราคาแพงเสียจนวิศนะต้องผิวปากหวือ จะรู้สึกขัดลูกตานิดหน่อยก็ตรงที่ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นเพลเยอร์ร่างใหญ่ในชุดเกราะหนาๆ หรือไม่ก็มีผ้าคลุมยาวดูเกะกะ ไม่ค่อยเข้ากับสถานที่อันทันสมัยนี่สักเท่าไหร่แค่นั้นเอง
After getting himself sorted out, the young man traveled to the Preston Hotel. From the outside, it looked like a luxurious hotel, as everything from the entrance to the ceiling was adorned with expensive decorations, making him whistle in admiration. The only thing that felt a bit out of place was that most of the customers were large players in heavy armor or wearing long, cumbersome cloaks, which didn't quite match the modern setting

ไม่นานนัก ร่างสันทัดก็ยืนอยู่ที่บานประตูไม้แกะสลักอย่างดี ที่มีป้ายโลหะสีทองเรียบหรูติดอยู่ด้านบนว่า 308
Before long, a sturdy figure stood at the beautifully carved wooden door, which had a sleek gold metal sign attached above that read 308

“ห้องนี้ใช่มั้ย จุดหมายที่เมย์เขานัดเรามาน่ะจินนี่” วิศนะถาม
"This is the room, right? The place where May arranged to meet us, Jinny?" Visana asked

“ใช่แล้วค่ะ นายท่าน”
"Yes, sir."

พอได้ยินคำยืนยัน มือกร้านก็เอื้อมไปเคาะประตูห้องเบาๆ สองที
As soon as he heard the confirmation, his calloused hand reached out to gently knock on the door twice

“รหัสผ่าน?”
"Password?"

จู่ๆ เสียงแหบห้าวของผู้ชายก็ดังขึ้นเล่นเอาคนไม่รู้เรื่องสะดุ้งโหยง!
Suddenly, a hoarse voice of a man rang out, startling those who were unaware!

โหย! ประตูห้องพูดได้ก็ไม่บอก ตกใจหมดนึกว่าผี ตกแต่งก็ออกจะหรูดันทำเครื่องตรวจจับพาสเวิร์ดเป็นเสียงผียานคานเนี่ยนะ เจ้าของโรงแรมมันจะอินดี้เกินไปแล้ว!
Wow! The door to the room can talk but didn't say anything. I was so shocked, thought it was a ghost. The decor is quite luxurious, yet they made the password detector sound like a ghost. The hotel owner is going a bit too indie!

“วินเซนต์” สิ้นคำกล่าวบานประตูนั้นก็ปลดล็อกตัวเองเสียงดังแกร๊ก จนคนยืนรออยู่ต้องเป่าปากลูบอกตัวเองอย่างโล่งใจ ครั้นพอเหลือบสายตามองรอบๆ แล้วเห็นว่าไม่มีใครอยู่ ก็รีบเปิดประตูเข้าไปด้านในทันที
"Vincent" finished his words, and the door unlocked itself with a loud creak, causing the person waiting outside to exhale and pat their chest in relief. When he glanced around and saw that no one was there, he quickly opened the door and went inside

“ทำไมมันมืดแบบนี้เนี่ย” คำแรกที่พูดออกมาคือคำบ่นเหมือนเคย ร่างสูงถูกปกคลุมด้วยความมืดสนิทรายล้อมรอบตัว ครั้นพอสายตาชินกับความสลัวจึงค่อยสังเกตเห็นหน้าต่างสามสี่บานที่ถูกปิดไว้ด้วยม่านหนาหนักเพื่อกันไม่ให้แสงตะวันเล็ดลอดเข้ามาได้
"Why is it so dark like this?" The first words spoken were complaints as usual. The tall figure was enveloped in complete darkness surrounding him. Once his eyes adjusted to the dimness, he began to notice three or four windows that were covered with heavy curtains to prevent sunlight from seeping in

“เมย์...” วิศนะลองเอ่ยเรียกเพื่อนคู่หู หากแต่ไร้เสียงใดๆ ตอบกลับ พอกวาดสายตามองอีกรอบจึงเห็นสภาพภายในว่ามีเตียงนอน และเก้าอี้โซฟาขนาดย่อมๆ ตั้งอยู่คู่หนึ่ง แต่ไม่ว่าจะหันมองไปทางไหนก็ไม่เจอร่างของคนที่อยากพบเลยแม้แต่เงา
"May..." Wisana tried to call out to her partner, but there was no response. When she looked around again, she saw that there was a bed and a small sofa set up, but no matter where she looked, she couldn't find the person she wanted to see, not even a shadow.

“สงสัยยังไม่มาแฮะ” เปรยเบาๆ พลางทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง “เป็นคนนัดเขาแท้ๆ แต่ดันมาสายเองเนี่ยนะเนี่ยัยนี่”
"I guess they still haven't arrived," she said softly as she sat down on the bed. "I'm the one who made the appointment, but I'm the one who's late."

“ฉันมาแล้ว”
"I have arrived."

“เฮ้ย ผีหลอก!”
"Hey, a ghost is haunting!"

ยังไม่ทันตั้งสติ เสียงแหลมเล็กแปร่งหูก็ดังขึ้นมา จนคนกำลังนั่งเพลินๆ สะดุ้งจนตัวลอย
Before I could gather my thoughts, a sharp, high-pitched voice suddenly rang out, startling those who were sitting comfortably to the point of jumping

“ใครน่ะ เมย์เหรอ เธออยู่ไหน!?”
"Who is it? Is it May? Where are you!?"

“ฉันอยู่นี่ ใต้เตียง”
"I'm here, under the bed."

วิศนะเป่าปากโล่งอก นึกเบาใจหน่อยที่เสียงเมื่อครู่เป็นของเมษา แต่จะว่าไปทำไมวันนี้เสียงของเจ้าหล่อนฟังดูแปลกๆ ผิดกับเมื่อวานนี้ลิบลับ จะว่าเล็กลงก็ไม่เชิง เหมือนกับจะแหลมขึ้นมาแปร่งๆ
Visana sighed in relief, feeling a bit reassured that the voice from earlier belonged to Meisa. But come to think of it, why did her voice sound so strange today, so different from yesterday? It wasn't exactly softer; it seemed to have become sharper and more off-key

“แล้วไปทำอะไรใต้เตียง หา ยัยเมย์?” วิศนะถาม พลางทำท่าจะก้มลงไปมอง
"What were you doing under the bed, May?" Wisana asked, leaning down to take a look

“ก็นึกว่าเป็นคนอื่นน่ะสิ ฉันก็ต้องแอบไว้ก่อน นายยังไม่เคยโดนเหมือนฉันนี่ นายไม่รู้หรอกวิศนะ”
"I thought it was someone else. I have to keep it a secret for now. You've never been through what I have, you don't know, Wisana."

พอได้ยินเสียงบ่นกระปอดกระแปดเป็นชุดแล้ว เขาก็อมยิ้มขำ ท่าทางจะโดนมาเยอะใช่เล่น ท่านเมษาผู้กล้าหาญถึงกับยอมหนีลงไปมุดใต้เตียงเลยนี่นะ
As soon as he heard a series of grumbling sounds, he couldn't help but smile. It seemed he had been through a lot; even the brave April had to resort to hiding under the bed

“ออกมาเถอะน่า ไม่มีอะไรแล้ว” คนกวนเอ่ยขึ้นก่อนจะกลั้นหัวเราะจนตัวโยน เมื่อได้ยินเสียงกุกกักจากใต้เตียงเป็นเชิงบอกว่าแม่เจ้าประคุณกำลังพยายามกลิ้งตัวขลุกๆ ออกมาจากตรงจุดเดิมเสียที หลังจากทนร้อนอยู่ในนั้นได้ตั้งนาน
"Come out, it's okay, there's nothing left." The teasing person said, trying to hold back laughter as they heard a rustling sound from under the bed, indicating that the dear mother was finally trying to roll herself out from the same spot after enduring the heat for so long

ครั้นพอสายตามองเห็นร่างเล็กๆ ที่หมุนตัวออกมาเต็มตาแล้ว อาการขำตรงหน้าก็พลันหยุดกึกทันที ก็ว่าอยู่แล้ว ช่องใต้เตียงเล็กขนาดนั้นแท้ๆ เจ้าหล่อนทำอีท่าไหนถึงได้มุดเข้าไปอยู่ในนั้นได้
When I finally saw the small figure spinning out in full view, the laughter in front of me suddenly stopped dead. I thought so; how could she manage to squeeze into such a small space under the bed?

ดูเหมือนร่างตรงหน้าจะให้คำตอบแก่เขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
It seems that the figure in front of him has already provided the answer...

วิศนะที่บัดนี้ชี้นิ้วค้างตรงไปที่เมษา ในจังหวะที่เธอปัดฝุ่นตามร่างกายของตัวเองด้วยสีหน้าหงิกงอเต็มพิกัด เมื่อนัยน์ตาสีเทากลมโตปราดมามองเห็นสีหน้าช็อกจัดของเจ้าคนเคยพูดมากแล้วจึงเลิกคิ้วขึ้นสูง
The vision that is now pointing directly at April, while she dusts off her body with a fully contorted expression, when her large gray eyes catch sight of the shocked face of the person who used to talk a lot, she raises her eyebrows high

“เป็นอะไรของนาย” น้ำเสียงเล็กเอ่ยถามอย่างหงุดหงิด
"What’s wrong with you?" the small voice asked irritably

วิศนะพูดไม่ออก ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ อยู่นั่นเอง
Visana was speechless, just opening and closing his mouth

“นั่นใช่เธอจริงๆ เหรอเมย์?”
"Is that really you, May?"

“ก็ใช่สิ นี่ฉันเอง อะไร ผ่านไปวันเดียวก็จำกันไม่ได้แล้วเหรอ”
"That's right, it's me. What, you can't remember me after just one day?"

“...ไม่ใช่จำไม่ได้...แต่ว่า”
"...it's not that I can't remember...but..."

พูดได้สองสามคำก็ต้องลอบกลืนน้ำลายเอื้อก เมษาเปลี่ยนไปจากเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด เรือนร่างสูงเพรียวบัดนี้หดเล็กลงพอสมควร ..ไม่สิ เล็กลงไปเยอะมากๆ เลยด้วย! หากเทียบดีๆ แล้ว ตอนนี้เจ้าหล่อนอาจสูงเท่าเด็กห้าขวบด้วยซ้ำ! แขนขาทั้งสองข้างขนาดเล็กลง อีกทั้งน้ำเสียงก็แหลมขึ้นด้วย
After saying a few words, she had to swallow hard. Maesa has clearly changed from yesterday. Her once tall and slender figure has shrunk considerably... no, it has shrunk a lot! If compared properly, she might even be as tall as a five-year-old now! Both her arms and legs have become smaller, and her voice has also become higher-pitched.

ยังไม่เพียงแค่นั้น ร่างกลมปุ๊กยังอยู่ในชุดวันพีชของเด็กสีชมพูอ่อนน่ารัก ผมสีน้ำตาลเข้มที่เคยรวมสูงถูกผูกเป็นแกละสองข้าง และเหนือสิ่งอื่นใด ...เธอมีหูและหางแมวเหมือนกับแม่พนักงานเสิร์ฟที่ร้านกาแฟเมื่อกี้เปี๊ยบเลย!
Not only that, the round, chubby figure is still in a cute light pink one-piece dress. The dark brown hair that used to be long is tied into two pigtails, and above all... she has cat ears and a tail just like the waitress at the café earlier!

ด้วยเหตุผลร้อยแปดประการข้างต้น วิศนะจึงได้แต่อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกอยู่เหมือนเดิม
For a hundred and eight reasons mentioned above, Visana could only stand there with his mouth agape, unable to say anything as before

“เป็นอะไรไป วิศนะ ยืนอึ้งเชียว อ๋อ ไอ้ร่างเด็กของฉันเนี่ยน่ะเหรอ พอดีว่ามีเรื่องก็เลย...”
"What's wrong? Visana, you look stunned. Oh, is it my child's body? It's just that something happened, so..."

“ทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้!!” พูดจบ คนตัวโตกว่าก็คว้าตัวเด็กตรงหน้ามาอุ้มหมุนไปมาทันที
"Why are you so cute like this!!" After saying that, the bigger person immediately grabbed the child in front of them and spun them around

“อ๊ายยย~!! อย่ามาอุ้มนะยะ ฉันไม่ใช่เด็กนะ!!”
"Ahhh~!! Don't pick me up, okay? I'm not a child!!"

“โกหก มองยังไงก็เด็กชัดๆ” ชายหนุ่มแย้งเสียงแข็ง พลางดึงร่างป้อมๆ นั่นมากอดแน่น เสียจนคนถูกกระทำหน้าร้อนวูบ พยายามใช้มือเล็กๆ ดันหน้าเจ้าตัวแสบออกไปเต็มกำลัง
"You're lying. No matter how you look at it, it's clearly a child," the young man retorted firmly, pulling the chubby figure into a tight embrace, causing the one being held to feel a sudden rush of heat to their face as they tried with all their might to push the mischievous face away with their small hands

“ปล่อยนะ อีตาบ้านี่!”
"Let go, you bastard!"

“ไม่เอา เค้าจะกอด น่ารักจังเลยหนูน้อย”
"I don't want it, they want to hug. So cute, little one."

“โอ๊ย! อีตาโลลิค่อนเอ๊ย อะไรกันนักกันหนาเนี่ย ...วันนี้มันวันอะไรกันยะ!” ยังบ่นไม่ทันสาแก่ใจ เมษาก็ต้องรีบเบือนหน้าหนี ดิ้นสุดชีวิต เพราะดูท่าเจ้าคู่หูตัวดีจะติดใจร่างเด็กของเธอเข้าเต็มประดา ถึงได้ทำท่าอยากจะมาคลอเคลียกับหน้าเธอด้วย
"Ouch! That Lolicon guy, what's going on here... what day is it today!" Before she could finish her complaint, Maysa quickly turned her face away, struggling for dear life, because it seemed her troublesome partner was really taken with her childlike form and wanted to come close to her face.

โอ๊ยตาย! ใครก็ได้ช่วยให้หมอนี่มันหยุดคลั่งทีเถอะ!!
Oh my god! Someone please help stop this guy from going crazy!!

Stage 12

เริ่มต้นเควสเปลี่ยนอาชีพ
Start the job change quest

“แล้วเธอไปทำอีท่าไหนถึงได้กลายเป็นเด็กไปได้เนี่ย?”
"So how did you end up becoming a child like this?"

คำถามร่าเริงนั้นมาพร้อมกับรอยยิ้มกวนประสาท แสดงให้เห็นว่าคนถามกำลังรู้สึกสนุกกับการแกล้งเด็กตรงหน้าไม่น้อย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนวาววับขณะเพ่งมอง ‘ลุคใหม่’ ของเพื่อนสาวด้วยความขบขันเต็มประดา
The cheerful question came with an annoying smile, showing that the asker was having quite a bit of fun teasing the child in front of them. The light brown eyes sparkled as they focused on their friend's 'new look' with complete amusement

“ตกลงว่านายอยากจะรู้เรื่องของฉัน หรือกำลังหาเรื่องคุยเพื่อจะได้อุ้มฉันมานั่งบนตักเป็นตุ๊กตากันแน่ยะ!” เมษาแผดเสียงออกมาอย่างเหลืออด ร่างเด็กวัย 5 ขวบของเธอไม่สามารถต้านแรงของคนตัวโตกว่าได้เลยแม้แต่น้อย เจ้าหล่อนก็เลยได้แต่ขบฟันกรอดๆ ระหว่างพยายามใช้มือเล็กป้อมนั่นทุบแขนของเจ้าตัวแสบดังพลั่กๆ แม้ว่ามันจะสร้างได้แค่ความรู้สึกคันยิบๆ ให้ฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น
"Are you really interested in my story, or are you just looking for a way to chat so you can hold me on your lap like a doll?" Maesa shouted in frustration. Her 5-year-old body couldn't resist the strength of the bigger person at all. So, she could only grit her teeth while trying to use her small, chubby hands to hit the troublemaker's arm with a thud, even though it only created a slight tickling sensation for the other party

“มันก็ทั้งคู่นั่นแหละ” วิศนะอมยิ้ม “ใจหนึ่งก็นึกเป็นห่วงเธออยู่หรอก แต่อีกใจหนึ่งฉันก็รู้สึกว่าเธอในร่างนี้มันน่ารักน่ากอดซะจนไม่อยากฟังอะไรแล้ว”
"It's both, really," Wisana smiled. "On one hand, I'm worried about you, but on the other hand, I feel that you in this form is so cute and huggable that I don't want to hear anything else."

“ตาบ้า!” แม่หนูน้อยแหวใส่อีกรอบ ก่อนระดมรัวกำปั้นใส่เป็นชุด เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ถูกกระทำระลอกใหญ่ ก่อนอีกฝ่ายจะยกมือขึ้นกำแขนเล็กๆ ทั้งสองข้างไว้
"Crazy eyes!" the little girl shouted again before launching a flurry of punches, eliciting a big laugh from the recipient, who then raised both small arms to defend herself

“โอ๋ๆ พี่นะไม่แกล้งแล้วนะเด็กดี อยู่นิ่งๆ นะ”
"Shh, I won't tease you anymore, good child. Just stay still, okay?"

“ถ้านายไม่หยุดละก็ฉันจะงัดปืนมายิงนายให้พรุนเลยคอยดู”
"If you don't stop, I'll pull out my gun and shoot you to pieces, just wait and see."

คำขู่ที่คนโดนขู่รีบทำปากจู๋ ยกนิ้วขึ้นมาเขี่ยใต้คางเธออย่างนึกเอ็นดูมากกว่าจะกลัว
The threat made the person being threatened quickly pout, raising a finger to gently poke under her chin with more affection than fear

“วิศนะ!!”
"Vision!!"

“เอาล่ะๆ ฉันไม่แกล้งแล้ว” วิศนะยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ แม้แววตาจะยังพราวระยับไม่หยุด
"Alright, alright, I won't tease anymore," Wisana raised his hand in a gesture of surrender, though his eyes still sparkled incessantly

ที่ยอมให้นี่ไม่ใช่เพราะเขากลัวหรอกนะ แต่เป็นเพราะร่างเล็กๆ บนตักชักเริ่มจะน้ำตาซึมหน่อยๆ แล้วต่างหาก
It's not that he is afraid, but it's because the small body on his lap is starting to tear up a little

“แล้วตกลงจะบอกได้รึยังว่าทำไมถึงกลายมาเป็นเด็กแบบนี้”
"So, can you finally tell me why you became like this?"

“ก็ไอ้พวกประสาทนั่นน่ะสิ วิ่งไล่กวดฉันหยั่งกับหมาบ้า!” คำว่าไอ้พวกประสาทนั่นเมษาคงตั้งใจจะหมายถึงพวกนักข่าวกับแฟนคลับของเธอกระมัง ความคิดที่ทำให้เขาหลุดหัวเราะพรืด
"Well, those crazy people are chasing me like rabid dogs!" The term "those crazy people" was probably meant by Mae to refer to the reporters and her fans, a thought that made him burst out laughing

“ตอนแรกฉันก็ออนไลน์เข้ามาตามปกติ ว่าจะไปส่งรูปเควสถ่ายภาพลอร์ดอินเฟอร์โน่ที่สำนักเควสในเมืองนี่สักหน่อย ทีแรกก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมคนแถวนั้นถึงได้จ้องเอาๆ แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก จนถึงตอนกำลังกรอกรายละเอียดส่งเควสนั่นแหละ จู่ๆ ก็มีไอ้บ้าคนหนึ่ง ตัวอ้วนๆ ใส่แว่นท่าทางโรคจิตเดินมาถามฉันที่เคาน์เตอร์”
"At first, I logged in as usual, planning to submit a photo quest of Lord Inferno at the quest office in this city. I was a bit surprised at why people around there were staring so intently, but I didn't pay much attention until I was filling out the details to submit the quest. Suddenly, a crazy guy, a chubby one wearing glasses and looking a bit psychotic, walked up to me at the counter and asked."

“แล้วมันถามเธอว่าอะไร?” วิศนะเลิกคิ้ว
"What did it ask you?" Wisana raised an eyebrow

“วันนี้คุณใส่กางเกงในสีอะไรมั้ง ตาบ้า!” เมษาแหวใส่ทั้งน้ำตาคลอเบ้า ทำเอาคนฟังยิ่งหัวเราะก๊ากเข้าไปใหญ่
"Today, what color underwear are you wearing, you crazy person!" Meisa shouted with tears in her eyes, making the listeners laugh even harder

“มันก็มาถามว่าฉันชื่อเมษารึเปล่าน่ะสิ พอฉันบอกว่าใช่เท่านั้นแหละ พวกไทยมุงห่างๆ นั่นก็กรูเข้ามาหาเป็นร้อยๆ คนเลยอ่ะ ทั้งขอลายเซ็น ทั้งขอถ่ายรูป ยิ่งตอนช่วงชุลมุนอยู่ในวงล้อมนะ ...โดนจับก้นไปตั้งหลายทีอ้ะ!” พูดจบเจ้าหล่อนก็ร้องไห้จ้าให้วิศนะส่ายหน้าขันๆ ก่อนจะโอบร่างเล็กเข้ามากอดเบาๆ
"They came to ask if my name was Maisara. As soon as I said yes, those Thai onlookers rushed in by the hundreds, asking for autographs and photos. Especially during the chaos when I was surrounded... I got groped several times!" After finishing her story, she started crying, causing Wis to shake his head in amusement before gently pulling her into a hug.

“ฮือ วิศนะ ฉันแต่งงานไม่ได้แล้วอ้ะ โดนจับโน่นจับนี่ แถมยังมีพวกผู้ชายท่าทางโรคจิตก่อตั้งแฟนคลับบ้าๆ นั่นขึ้นมาอีก แง้~~!!! ชีวิตวัยสาวฉันจบสิ้นแล้ว!!” พอถูกโอ๋เข้าหน่อย แม่หนูน้อยก็เลยงอแงซะยกใหญ่ ดูแล้วน่าสงสารสุดๆ
"Oh no, Wisana, I can't get married anymore! I'm being caught here and there, and on top of that, there are these creepy guys forming crazy fan clubs! Waaah~~!!! My youth is over!!" After being comforted a bit, the little girl started to throw a tantrum. It looked really pitiful

น่าสงสารชนิดที่คนมองต้องกลั้นหัวเราะเสียจนท้องแข็ง!
So pitiful that onlookers have to stifle their laughter until their stomachs hurt!

“เอาน่าๆ ไม่ต้องเสียใจนะ เดี๋ยวพี่นะจะไปจัดการไอ้พวกนั้นให้หมดเลย ไหนใครแกล้งน้องเมย์ของพี่บอกมาเลย” เท่านั้นแหละ น้ำตาถึงได้หยุดไหลกึกราวกับปิดก๊อก เด็กขี้แงรีบขืนตัวออกห่างทันที
"Come on, don't be sad. I'll take care of those guys for you. Who bullied my little May? Just tell me." That was enough to stop the tears from flowing, as if a tap had been turned off. The whiny child quickly pulled away

“ยังจะมาตลกอีกนะ อีตานี่! รู้มั้ยกว่าฉันจะหนีไอ้พวกน่ากลัวนั่นมาได้ก็แทบแย่ ขนาดลงทุนปีนขึ้นไปบนหอระฆังกลางเมืองแล้วมันยังมีคนบ้าบิ่นตามฉันขึ้นมาด้วยเลยอ่ะ! ฉันล่ะกลัวแทบตาย แถมหน้าตาพวกมันแต่ละคนก็ ....น่ากลัวอ่ะ!” ว่าจบก็ปล่อยโฮอีกรอบ
"Still trying to be funny, huh? Do you know how hard it was for me to escape from those scary people? I even went so far as to climb up the bell tower in the middle of the city, and there were still crazy people following me up! I was terrified! Plus, each of their faces was... so frightening!" After saying that, she burst into tears again.

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง” กว่ามาตรการปลอบรอบสองจะใช้ได้ผลก็ต้องเสียเวลาโอ๋กันอยู่นาน จนในที่สุดเมษาก็ตั้งสติได้เสียที
"Shh, don't cry, don't cry." By the time the second round of comforting measures took effect, it took a long time of soothing each other, until finally, Maysa was able to collect herself

“แล้วสรุปว่าทำไมถึงกลายเป็นเด็กน้อยน่ารักแบบนี้ได้เนี่ย”
"So, in conclusion, how did you become such a cute little kid?"

“ก็ไอ้เอ...เจ้ามาโนชน่ะสิ!” น้ำเสียงเล็กตวาดตอบอย่างหงุดหงิด
"Well, you see... it's you, Mano!" the small voice snapped back irritably.

“หมอนั่นทำอะไร?”
"What is that guy doing?"

“ก็เพราะมันนั่นแหละที่ทำให้ฉันกลายเป็นเด็กแบบนี้”
"That's exactly what made me become a kid like this."

“หา?”
"Looking for?"

“ก็ไอ้นี่น่ะสิ!” พูดจบ เธอก็ชี้ไปที่หูแมวซึ่งกำลังกระดิกไปมาอยู่บนศีรษะ วิศนะหรี่ตามองของดังกล่าวอย่างงงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นไปจับหูดุกดิกนั่นเบาๆ ส่งให้เมษาหน้าแดงแป๊ด อ้าปากโวยวายแทบไม่ทัน
"Well, it's this thing!" After saying that, she pointed at the cat's ears that were twitching on its head. Visana squinted at the object in confusion before gently reaching up to touch the twitching ears, causing Mais to turn bright red and open her mouth to protest almost immediately

“อ๊าย!” เสียงครางดังลั่นทำเอาวิศนะสะดุ้งโหยง
"Ah!" The loud moan startled Wisana

“อย่าจับสิยะ ทั้งหูทั้งหางเนี่ยมันไวต่อความรู้สึกนะ”
"Don't touch it, both the ears and the tail are sensitive."

“..ข...ขอโทษ” คนไม่เคยรู้เรื่องออกปากตะกุกตะกัก “แล้วไอ้หูแมวนี่มันทำไมเหรอ”
"...I...I'm sorry," the person who had never known anything stammered. "So what's with this cat ear?"

“ก็มันเป็นเครื่องประดับติดสถานะคำสาปน่ะสิ!” เมษาร้องลั่น
"It's a cursed status accessory!" Maysa shouted

“หา?”
"Looking for?"

“เครื่องประดับติดคำสาปไง พอใส่แล้วมันจะทำให้มีคำสาปแปลกๆ ตามมาด้วย เช่นคำสาปหูแมว หางแมว คำสาปลดอายุ คำสาปปอดบวม ...ล้วนแล้วแต่วิปริตทั้งนั้นเลยอ่ะ!” พูดจบแม่เจ้าประคุณก็ตั้งท่าจะร้องไห้โฮออกมาอีกรอบ ส่วนวิศนะได้แต่ตีหน้าเหรอหรา จับต้นชนปลายไม่ถูก
"It's a cursed accessory, you know? Once you wear it, it brings strange curses along, like the cat ears curse, the cat tail curse, the age-reducing curse, the pneumonia curse... they're all bizarre! After saying that, the dear mother was about to burst into tears again, while Wisana could only look confused, unable to make sense of it."

“แล้วมันยังไงล่ะเมย์ ฉันไม่เข้าใจ”
"Then what is it, May? I don't understand."

“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ!” คราวนี้เธอถึงกับร้องลั่น “มันเป็นคำสาปทะลึ่งๆ ของไอ้พวกมีรสนิยมน่ารังเกียจน่ะสิ ไอ้พวกชอบสาวหูแมว โลลิค่อน หน้าอกโตๆ อ่ะ! แล้วไอ้หูบ้านี่เจ้ามาโนชก็ดันทะลึ่งไปอัพเกรดให้ทำงานได้ถึงสองคำสาป ทั้งหูแมวทั้งลดอายุด้วยไง!” เมษาโวยวายไม่หยุดขณะซุกหัวลงไปพิงคนตรงหน้าอีกที
"Don't you understand yet?!" This time she shouted loudly. "It's a perverted curse from those disgusting people with bad taste! Those who like cat-eared girls, lolicons, with big breasts! And this idiot Manosh had the audacity to upgrade it to work with two curses, both cat ears and age reduction!" Mesa complained non-stop while burying her head against the person in front of her again

“โอ๊ย ฉันอยากตาย แค่วันนี้วันเดียวก็โดนแต๊ะอั๋งไปทั้งตัว แถมยังต้องมาแต่งตัวทุเรศๆ แบบนี้อีก”
"Oh, I want to die. Just today, I've been groped all over, and now I have to dress in this ridiculous way."

พอได้ฟังคำบ่นยาวยืดจบ ชายหนุ่มก็เริ่มเข้าใจเรื่องราวขึ้นมาลางๆ วิศนะหัวเราะพรืดพลางยกมือลูบผมเด็กน้อยบนตักเป็นเชิงปลอบ
After listening to the long complaints, the young man began to understand the situation a little. Wisana chuckled softly while reaching out to stroke the little boy's hair on his lap as a gesture of comfort

“แหม ฉันว่าก็น่ารักดีนะเมย์”
"Well, I think it's quite cute, May."

“น่ารักกับผีน่ะสิ!” เมษาแย้งลั่น “ฉันก็นึกว่าไอ้เจ้ามาโนชมันหวังดี แหม รีบส่งไอ้หูแมวนี่มาให้พร้อมกับเสื้อผ้าเด็กตอนที่ฉันกำลังหนีหัวซุกหัวซุน หลงดีใจนึกว่ามันจะช่วย ที่ไหนได้นี่มันกะแกล้งกันชัดๆ! เพราะไอ้หูนรกนี่ก็ต้องใส่ให้ครบ 1วันกว่าจะถอดออกได้!” พูดจบก็ชักหน้าจ๋อย
"Isn't it cute with the ghost?!" Meisa protested loudly. "I thought that guy Mano was well-meaning. He hurriedly sent this cat ear along with the children's clothes when I was running away in a panic. I was so happy thinking he would help, but it was clearly a prank! Because this hellish ear has to be worn for a whole day before I can take it off!" After saying that, she pouted

“งั้นก็หมายความว่าเธอต้องอยู่สภาพนี้ไปอีกทั้งวันเลยสิเนี่ย” อีกเสียงถามกลั้วหัวเราะ
"Then that means you have to stay like this for the whole day, right?" another voice asked with a laugh

“ก็ใช่น่ะสิ!”
"That's right!"

“แหม น่าสงสารจังเลย” หนูน้อยมุ่ยหน้าขัดใจทันที
"Oh, how pitiful!" The little girl pouted in displeasure immediately

“สงสารแล้วทำไมถึงได้ยิ้มแป้นเสียงระรื่นแบบนั้นยะ!”
"Why do you smile so brightly and cheerfully if you feel sorry?"

“เอาน่า เวอร์ชั่นเก่าก็ดีนะ แต่เวอร์ชั่นเนี่ยถูกใจฉันเต็มๆ เลย เมย์” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวยังตบหัวเมษาเบาๆ ด้วยความเอ็นดูสุดขีด แถมยังไม่วายซุกหน้าลงไปเคล้าเคลียอีกรอบ ทว่าคนที่เคยวีนแตกเมื่อครู่ตอนนี้ยอมยืนนิ่งไม่ดิ้นหนีเหมือนอย่างเคย ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะเหนื่อยกับการตีโพยตีพายเมื่อครู่จนหมดแรงเสียแล้วกระมัง
"Come on, the old version is good, but this version really pleases me, May." Not only did she say that, but she also gently patted Meisa's head with utmost affection and even buried her face in her hair for another cuddle. However, the person who had just thrown a tantrum now stood still, not squirming away as usual. It seems she might be too tired from her earlier outburst to put up a fight

“ทำเป็นเล่นไปเถอะ ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้พวกเรากำลังลำบากสุดขีดเลยนะ” วิศนะชะงักกึก หันมาจ้องหน้าบ๊องแบ๊วนั่นด้วยรอยยิ้มขัน
"Just pretend to play along, don’t you know that we are in extreme trouble right now?" Wisana paused, turning to stare at that silly face with a wry smile

“ลำบากยังไง?”
"How difficult is it?"

“ก็ตอนนี้นายกับฉันกลายเป็นคนมีชื่อเสียงมากที่สุดในเกมน่ะสิยะ!”
"Well, now you and I have become the most famous people in the game!"

“ก็รู้แล้ว”
"I know already."

“รู้ก็ดีแล้ว จำเอาไว้นะ พวกเราเพิ่งฆ่าบอสสุดโหดที่มีเลเวล 180 ได้ในเวลาแค่ 18 นาที แล้วตอนนี้มีคนหลายล้านคนอยากจะรู้ว่าหน้าตาของนายเป็นยังไง เล่นอาชีพอะไร ด้วยความที่นายยังไม่เคยไม่ลงทะเบียนสายอาชีพที่ไหน แถมไอ้ชื่อวินเซนต์อะไรนี่นายเองก็เพิ่งคิดมันขึ้นมาสดๆ ข้อมูลของนายตอนนี้ถ้าจะเทียบง่ายๆ ก็เหมือนกับไอเท็มเกรด S สิบชิ้นนั่นแหละย่ะ” ข้อเปรียบเปรยที่คนฟังแอบหัวเราะขำในใจ แต่ก็อีกนั่นแหละ...พูดได้เข้าใจง่ายดี
"Good to know, remember this: we just killed a brutal boss at level 180 in just 18 minutes, and now millions of people want to know what you look like and what class you play. Since you've never registered for any class anywhere, and that name Vincent you just came up with is fresh, your information right now is like having ten S-grade items, you know?" The comparison made the listeners chuckle inwardly, but still, it was easy to understand.

“แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ” คำถามไร้เดียงสาเรียกเสียงถอนใจเฮือกใหญ่จากร่างเล็กตรงหน้า
"Then what do you want me to do?" The innocent question elicited a big sigh from the small figure in front

“เอาเป็นว่าตอนนี้มีสองกรณีให้นายเลือก” เมษาพูดพลางชูนิ้วขึ้นตามคำบอก
"Let's just say that right now there are two cases for you to choose from," Meisa said while raising her finger as instructed

“อันดับแรกก็คือเลือกที่จะอยู่ในเงามืดแบบนี้ต่อไป ใช้ชื่อวิศนะและพยายามหลีกเลี่ยงคนรู้จักของนายถ้านายไม่อยากให้พวกเขารู้ว่านายเข้ามาเล่นในเกมนี้ แล้วก็ไม่ควรเข้าเมืองหลวงบ่อยนัก ให้เล่นเกมแบบหลบๆ ซ่อนๆ เพื่อรอให้ชื่อของวินเซนต์หายไปกับสายลม เข้าใจมั้ย?” พูดเสร็จนิ้วก็หดนิ้วลงไปนิ้วหนึ่ง
"First, you need to choose to stay in the shadows like this. Use the name Visana and try to avoid your acquaintances if you don't want them to know that you're involved in this game. Also, you shouldn't go to the capital too often. Play the game discreetly while waiting for Vincent's name to fade away with the wind. Do you understand?" After finishing, he curled one finger down

“ตัวเลือกที่สองก็คือยอมเปิดเผยตัวต่อสาธารณชนไปเลยว่านายคือ ‘วินเซนต์’ ใส่หน้ากากซะ และไม่จำเป็นต้องหลบหลีกหรือเลี่ยงคนรู้จักของนาย นายก็จะเล่นเกมได้อย่างมีความสุขโดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะมารู้ว่านายที่ชื่อวิศนะเข้ามาเล่นในเกมนี้” คำอธิบายที่คนฟังถอนใจ พลางก้มหน้าครุ่นคิด
"The second option is to openly reveal to the public that you are 'Vincent,' wear a mask, and there's no need to avoid or dodge your acquaintances. You can play the game happily without fearing that anyone will find out that you, named Wisana, are playing in this game." The explanation made the listener sigh and lower their head in thought

ที่เมษาพูดมามันก็ถูก ถ้าเขาเลือกที่จะใช้ชื่อวิศนะ เขาก็ต้องเล่นเกมอย่างหลบๆ ซ่อนๆ จากสายตาของธันวากับนุชจรี เพราะถ้าขืนพวกนั้นเจอหน้าเขาเข้ามีหวังต้องลากไปเล่นเกมด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย พูดอีกนัยหนึ่งก็คือหายนะชัดๆ!
What May said is true. If he chooses to use the name Visana, he has to play the game secretly from Thanwa and Nuchjaree, because if those two see him, they will undoubtedly drag him to play the game with them. In other words, it's clearly a disaster!

ขืนเขาโชว์ฝีมือเล่นเกมอันแสนห่วยให้วรัญญาเห็น เจ้าหล่อนคงซึ้งใจจนน้ำตาร่วงเผลาะ!
If he shows off his terrible gaming skills to Waranya, she will probably be so touched that she will burst into tears!

แต่ถ้าหากเลือกที่จะเป็นวินเซนต์ เขาก็ไม่ต้องห่วงว่าคนรู้จักจะรู้ว่าเขาแอบมาเล่นเกมในนี้ แลกกับการทนรับกับความโด่งดังและเป็นที่จับตามอง ลำพังก็พอรับได้อยู่หรอก แต่พอเห็นเมษาวันนี้แล้ว เขาชักเริ่มรู้สึกขนลุกชอบกล
But if he chooses to be Vincent, he doesn't have to worry about acquaintances knowing that he secretly came to play this game, in exchange for enduring the fame and being in the spotlight. On his own, he could handle it, but after seeing Maysa today, he started to feel a strange chill

“แต่จริงๆ ฉันมีอีกตัวเลือกให้นายนะ วิศนะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปนาน เสียงเล็กก็เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนใจ
"But actually, I have another option for you, Visana." When seeing the other party silent for a long time, the small voice spoke up with a sigh

“อะไรเหรอ”
"What is it?"

“บอกความจริงพวกเพื่อนๆ นายไปซะว่านายเข้ามาเล่นเกม เรื่องทุกอย่างก็เคลียร์จริงมั้ย ชื่อวินเซนต์ก็จะหายไป แล้วก็ไม่ต้องเล่นเกมแบบหลบๆ ซ่อนๆ ด้วย” ข้อเสนอที่วิศนะมุ่ยหน้าออกมาทันที
"Tell the truth to your friends that you came to play the game. Everything will be clear, right? The name Vincent will disappear, and you won't have to play the game sneakily anymore." The proposal made Wisana frown immediately

“มันก็จริงของเธอนะเมย์ แต่ว่า…”
"It's true what you said, May, but..."

“แต่อะไรยะ เรื่องที่นายต้องปกปิดความจริงจากเพื่อนๆ นี่มันร้ายแรงมากหรือไง นายไปโกงค่าไฟฟ้าเพื่อนนายมาเล่นเกมเรอะ!” เมษาตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด ยังไงเสียวันนี้เธอก็ไม่มีอารมณ์ทนการพูดจาวกไปวนมาของตานี่ได้หรอก ก็เรื่องทั้งหมดที่เธอซวยเจอมาในวันนี้มันเป็นความผิดของคนตรงหน้าชัดๆ!
"But what the hell? Is it really that serious that you have to hide the truth from your friends? Did you cheat your friend out of their electricity bill to play games?" Maysa shouted in frustration. Anyway, today she was in no mood to tolerate this guy's roundabout talk. Everything she had gone through today was clearly this person's fault!

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ เมย์ คือฉันก็มีเหตุผลของฉัน”
"It's not like that, May. I have my reasons."

“แล้วนายมีเหตุผลอะไรละยะ!?” ครั้งนี้เธอว่าพร้อมลุกขึ้นยืนบนเตียงเพื่อยกระดับสายตาให้เท่ากับคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม มือสองข้างยกขึ้นเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง ถึงแม้ว่าผลที่ออกมาจะดูน่ารักมากกว่าก็เถอะ
"So what reason do you have!?" This time she said while standing up on the bed to elevate her gaze to match the person sitting across from her. Both hands were placed on her hips in a serious manner, even though the result looked more cute than anything else

วิศนะถอนใจยาว นึกในใจว่าคงจะเก็บเรื่องราวทั้งหมดเอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว เมื่อการที่เขาเก็บงำเรื่องนี้เอาไว้ทำให้ผู้หญิงตรงหน้าต้องลำบากถึงขนาดนี้
Visana sighed deeply, thinking to himself that he probably couldn't keep all of this to himself any longer, especially since hiding this matter had caused the woman in front of him so much trouble

“ฉันเล่าให้ฟังก็ได้” เสียงห้าวว่าอย่างอ่อนใจ ก่อนจะเริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้เมษาฟัง
"I can tell you," the hoarse voice said with a hint of frustration before starting to recount the whole story to Mesa

“โอ๊ย ฮ่าฮ่าฮ่า กร๊ากกกก ...เอิ๊ก...ฮาอ่ะ กร๊ากกกก”
“OhOuch, haha, grr... hic... that's funny, grr”

จากอาการวีนแตกเมื่อครู่กลายเป็นหัวเราะกลิ้งจนท้องงอ
From the earlier outburst, it turned into rolling laughter until the stomach hurt

ร่างเล็กของแม่หนูเมษากำลังนอนตีเท้าอยู่บนเตียงโดยไร้ซึ่งการเก็บอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น หลังจากที่นายวิศนะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง เธอก็เลยมีความรู้เพิ่มขึ้นอีกอย่างว่านอกจากอีตานี่จะชอบก่อเรื่องแล้ว ยังเพี้ยนเข้าขั้นอีกต่างหาก!
The small frame of Maenusa is lying on the bed, kicking her feet without any emotional restraint at all. After Mr. Wisana told her the whole story, she gained another insight that besides this guy liking to cause trouble, he is also quite insane!

“โอ๊ยตาย นายคิดได้ยังไงเนี่ย โกหกเพื่อนเพราะไม่อยากจะโดนชวนไปเล่นเกมด้วย โดยเฉพาะเหตุผลที่กลัวคุณออนเห็นสภาพการเล่นเกมอันแสนจะอนาถของตัวเองนี่มัน...” พูดค้างแค่นั้น แล้วเจ้าหล่อนก็หัวเราะก๊ากอีกรอบ
"Oh my, how could you think of that? Lying to your friend just because you don't want to be invited to play games, especially the reason that you're afraid of how pitiful your gaming skills are... " She stopped mid-sentence and then burst out laughing again.

“เพราะแบบนี้แหละฉันถึงไม่ค่อยอยากจะเล่าให้ฟัง” คนพูดชักหน้ามุ่ยลงเรื่อยๆ จนเมษาต้องลุกขึ้นมาตบหลังเขาดังป๊าบๆ เป็นการปลอบใจ
"That's why I don't really want to talk about it," the speaker's face gradually fell until Meisa had to get up and pat his back loudly as a way to comfort him

“โอ๋ๆ อย่าคิดมากนะพี่ชาย น้องไม่แซวแล้วก็ได้...แต่มัน ...ฮ่าฮ่าฮ่า” คนเส้นตื้นกลับเปลี่ยนอารมณ์ได้ไวเหลือเชื่อ ดูเหมือนตอนนี้เธอจะไม่รู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้อีกต่อไปแล้ว
"Hey, don't think too much about it, big brother. I won't tease you anymore... but it... haha." The person with a short temper changed her mood incredibly fast. It seems that now she no longer feels annoyed about what happened today.

เพราะมันมีเรื่องบ้าๆ ของคนงี่เง่ากว่ามาปลอบใจให้หายเครียด!
Because there are crazy things from more foolish people to comfort and relieve stress!

“จะหัวเราะอีกนานมั้ย” พอโดนหัวเราะเยาะหนักเข้า เจ้าตัวแสบก็กัดฟันกรอด
"Will you laugh for a long time?" After being laughed at heavily, the little rascal gritted his teeth

“แหม ก็ขำๆ ไง” เมษายิ้มเผล่ “เอาน่า เรื่องแค่นี้เอง นายไปบอกความจริงพวกเขาเถอะ ฉันก็บอกนายแล้วใช่มั้ยจะเล่นเกมเก่งหรือไม่เก่งก็ไม่สำคัญหรอก ยิ่งนายเอาชนะลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ยิ่งการันตีเลยว่านายน่ะไม่ใช่ไอ้ห่วยอีกต่อไปแล้วน่า”
"Well, it's just a joke," Meisa smiled. "Come on, it's just this. You should go tell them the truth. I already told you, whether you're good at the game or not doesn't matter. The fact that you defeated Lord Inferno guarantees that you're no longer a loser."

“เธอไม่เข้าใจ...” วิศนะลากเสียง “ถึงปกติฉันจะดูยิ้มแย้มแบบนี้ก็เถอะนะ แต่พอไปเจอหน้าออนตรงๆ แล้วฉันจะกลายเป็นอีกคนไปเลย ตัวงี้แข็งทื่อ ปากคอสั่นพูดอะไรไม่ออกทุกที” คำออกตัวที่เรียกคิ้วเรียวให้ยกสูง
"You don't understand..." Wisana dragged out the words. "Even though I usually look cheerful like this, when I see On face to face, I become a completely different person. My body goes stiff, my lips tremble, and I can't say anything every time." The introductory words made her slender eyebrows raise high.

“ก็ไม่เห็นนายจะเป็นอะไรเลย เห็นหยอดมุขกันหวานเจี๊ยบ ทั้งอุ้มทั้งกอดสารพัด”
"I don't see anything wrong with you. I see you two sweetly flirting, hugging and cuddling in every way."

“ก็ตอนนั้นฉันใส่หน้ากากอยู่นี่ มันก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก” อีกฝ่ายยังไม่วายเถียงข้างๆ คูๆ กลับมา
"I was wearing a mask at that time, so I didn't think much about it." The other person continued to argue back

“ฉันเข้าใจน่า กับคนที่ชอบนายก็จะกลายเป็นคนละคนเลยใช่มั้ยล่ะ” เมษาว่าแล้วก็ตบไหล่เขาเบาๆ “แต่การโกหกมันคนละเรื่องกันนะ วิศนะ ยังไม่ทันจีบเป็นเรื่องเป็นราวนายก็ไม่จริงใจกับเธอซะแล้ว จะนับประสาอะไรกับเรื่องในอนาคตคะ พี่ชาย” พอได้ยินแบบนั้น ชายหนุ่มก็ชะงักกึก
"I understand, right? Someone who likes you can become a completely different person," Maysa said, lightly patting his shoulder. "But lying is a different matter. Vithana, before you even start courting her seriously, you're already not being sincere with her. So what can we expect about the future, brother?" Upon hearing that, the young man froze

ที่เมษาพูดมันก็ถูก การที่เขาโกหกวรัญญาและเพื่อนรักอีกสองคนนั้นเป็นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเลยจริงๆ ความจริงเขาควรจะออกไปพูดกับพวกนั้นตรงๆ ไม่ใช่แอบมาทำอะไรลับๆ ล่อๆ แบบนี้
In April, what he said was true. The fact that he lied to Waranya and two other close friends is really not a big deal at all. In reality, he should have gone out and talked to them directly instead of sneaking around and doing things secretly like this

...แต่เรื่องมันบานปลายมาซะขนาดนี้แล้ว จะให้ออกไปพูดตอนนี้มันก็ยังไงอยู่...
...but since the situation has escalated this much, it feels awkward to go out and talk about it now...

“นายก็ไปบอกเธอเลยซี่ ว่าฉันนี่แหละคือวินเซนต์ผู้เก่งกาจที่ใช้เวลาแค่ 18 นาทีก็ล้มลอร์ดอินเฟอร์โน่ลงได้เชียวนะ” น้ำเสียงร่าเริงที่ตามมา เรียกนัยน์ตาสีน้ำตาลทองให้ตวัดกลับไปมอง
"You should just tell her that I am Vincent the great, who took only 18 minutes to defeat Lord Inferno!" The cheerful tone that followed made the golden-brown eyes turn back to look

“ไอ้นั่นแหละที่บอกไม่ได้เด็กขาดเลยล่ะ” เขาว่า “ก็คิดดูซิ ฉันทั้งกอดเขา อุ้มเขาสารพัด แถมยังไปหยอดเอาไว้ซะขนาดนั้น ลองเขารู้ว่าเป็นฉันสิ ...ไม่อยากจะคิด”
"That's the one who said he couldn't tell the kid was missing at all," he said. "Just think about it, I hugged him, carried him in every way, and even went and dropped hints like that. Just imagine if he knew it was me... I don't even want to think about it."

“ก็ดีน่ะสิ เธอจะได้รู้ว่านายสนใจเธอ”
"That's good, then. You'll know that he is interested in you."

“โธ่ เมย์! ฉันก็บอกแล้วไงว่าถ้าไม่ได้ใส่หน้ากากเวลาอยู่ต่อหน้าวรัญญาแล้วใจมันสั่น”
"Oh May! I told you that if you don't wear a mask in front of Waranya, your heart will race."

“จะบอกว่าพอเป็นวินเซนต์แล้วนายจีบเธอได้สบายปากงั้นสิ?”
"Are you saying that now that you're Vincent, you can easily flirt with her?"

“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น” เขาครางเสียงอ่อย “เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันอยากเล่นเกมสบายๆ มากกว่า ไม่อยากให้วรัญญาเข้ามาวุ่นวายด้วย เราก็อยู่ของเราไปเถอะนะ คือ ถ้าเป็นเรื่องความรักฉันขอไปจริงจังนอกเกมดีกว่า...น่านะ” พอเจอลูกอ้อนเดิมๆ เมษาก็ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ วิศนะอีกครั้ง
"It's not like that," he moaned softly. "Let's just say that right now I want to play a casual game. I don't want Waranya to get involved. Let's just stick to our own thing, okay? If it's about love, I'd rather take it seriously outside the game... please." When faced with the same old pleading, Mesa sighed deeply before sitting down next to Wisna again.

“ฉันล่ะไม่เข้าใจความคิดนายจริงๆ เป็นฉันจะบอกความจริงพวกเขาไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราว” เธอพูดพลางส่ายหน้าไม่ชอบใจ “แต่เอาเถอะ ยังไงมันก็เรื่องของนาย ฉันเองก็เป็นเพื่อนกับนายแค่ในเกม คงได้แต่ออกความเห็นไว้เฉยๆ ส่วนเรื่องตัดสินใจก็ไปคิดเอาเองก็แล้วกัน”
"I really don't understand your thinking. If it were me, I would tell them the truth to end the matter." She said, shaking her head disapprovingly. "But whatever, it's your business. I'm just your friend in the game, so I can only give my opinion. As for the decision, you can think about it yourself."

“จริงนะ! โอ๊ย เมย์น่ารักจังเลย” ว่าแล้วก็ดึงน้องเมย์มากอดอีกรอบ ทำให้เธอต้องส่ายหน้าเซ็งๆ
"Really! Oh, May is so cute!" Saying that, he pulled May into another hug, making her shake her head in annoyance

ให้ตาย หดหู่ได้สองนาทีก็กลับมาระรื่นต่อได้ในพริบตาจริงๆ อีตานี่
Give me a break, I can feel down for two minutes and then bounce back in an instant, really this guy

“เอาล่ะๆ” เมษากล่าวตัดบท “นายคงจะเลือกข้อแรกสินะ จะใช้ชื่อวิศนะแล้วก็เล่นเกมแบบหลบๆ ซ่อนๆ ต่อไปแล้วรอให้ชื่อวินเซนต์หายไปกับสายลมใช่มั้ย”
"Alright, alright," Meisa said, cutting in. "You're going to choose the first option, right? You'll use the name Visana and continue to play the game stealthily, then wait for the name Vincent to fade away with the wind, right?"

“อือๆ เอาแบบนั้นแหละ” เขาว่าพร้อมกับพยักหน้ารัวเร็ว “แล้วเธอล่ะจะทำยังไงกับพวกแฟนคลับพวกนั้น หรือจะอยู่ในร่างเด็กนี้ต่อไปเหรอเมย์ แบบนี้ก็ดีนะ ฉันชอบ”
"Uh-huh, just like that," he said, nodding quickly. "And what about you? What will you do with those fans? Are you going to stay in this child's body, May? This is nice, I like it."

“ดีกับผีน่ะสิ!” เจ้าหล่อนแหวให้ “ฉันก็มีวิธีของฉันก็แล้วกัน แต่ขอดูสถานการณ์ก่อน ถ้าทิ้งไว้นานๆ แล้วเรื่องมันยังไม่ซาลง เดี๋ยวฉันจะพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสเอง คอยดูเถอะ” พูดจบเธอก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ที่สุดจนวิศนะเผลอผงะวูบ
"Good with ghosts, huh!" she retorted. "I have my own way of doing things, but let me see the situation first. If it drags on and the issue doesn't settle down, I'll turn the crisis into an opportunity myself. Just wait and see." After saying that, she smiled cunningly, causing Wisana to flinch in surprise

อูย~ มารน้อยน่ารัก
Oh~ Cute little demon

“เอาล่ะ วันนี้เราลืมเรื่องพวกนี้ไปก่อนแล้วไปทำภารกิจที่ติดค้างกันอยู่ดีกว่า” เมษากล่าวขึ้นในที่สุด ก่อนจะดีดตัวขึ้นมายืนแล้วบิดขี้เกียจไปมา
"Alright, let's forget about these things for now and go tackle the pending mission instead," Maysa finally said, before springing up to stand and stretching lazily

“ทำอะไรเหรอ”
"What are you doing?"

“ลืมไปแล้วเหรอ ก็วันนี้ฉันจะพานายไปลงทะเบียนสายอาชีพไงคะ พี่ชาย” ว่าแล้วเธอก็ยิ้มกว้าง “เมื่อวานไปนั่งหาข้อมูลตั้งนานกว่าจะหาสายอาชีพที่เหมาะกับนายได้”
"Have you forgotten? Today I'm going to take you to register for a career path, big brother." Saying that, she smiled widely. "I spent a long time yesterday looking for information until I found a career path that suits you."

“เธอรู้แล้วเหรอว่าฉันควรเล่นสายอาชีพอะไรดี”
"Do you already know what profession I should pursue?"

“รู้แล้ว” เมษาพยักหน้า “อาชีพที่เป็นประเภทใช้เวทมนตร์ผสมกับการต่อสู้ระยะประชิด ที่ฉันไปค้นเจอมาก็มีหลายอาชีพอยู่ แต่ที่เหมาะกับนายจริงๆ ก็น่าจะเป็น เมจิค วอริเออร์ <Magic Warrior> นั่นแหละ”
“I know now,” May nodded. “There are many professions that combine magic with close combat that I found, but the one that really suits you is Magic Warrior <Magic Warrior> that’s it.”

“เมจิค วอริเออร์?” วิศนะทวนคำตาม
"Magic Warrior?" Visana repeated the words

“ใช่แล้ว อย่าเพิ่งถามมากเลยน่ะ ตอนนี้เรารีบไปที่สำนักงานลงทะเบียนกันก่อนเถอะ”
"Yes, don't ask too many questions right now. Let's hurry to the registration office first."

“เธอดูสองคนนั้นสิน่ารักจังเลย”
“Look at those two, they are so cute!”

“อุ๊ย จริงด้วย พี่ชายก็หล่อ น้องสาวก็น่าร๊ากน่ารัก”
"Oh, that's true! The older brother is handsome, and the younger sister is so cute!"

“เห็นแล้วอยากเข้าไปกอดทั้งพี่ทั้งน้องเลยอ่ะ”
"I just want to hug both my older sibling and younger sibling when I see them."

เสียงพูดเบาๆ ดังขึ้นรอบกายพร้อมกับรอยยิ้มชื่นชมน้อยๆ ที่ระบายอยู่บนมุมปากผู้คนกลับสร้างความตึงเครียดสุดขีดให้กับหนูน้อยเมษา ใบหน้าจิ้มลิ้มหงิกงอชนิดคิ้วแทบจะผูกกันเป็นโบว์อยู่รอมร่อ ผิดกับผู้ชายคนข้างๆ ที่ฉีกยิ้มแป้นจนหน้าบานเป็นกระด้งอย่างพออกพอใจเสียเหลือเกิน ทำเอาคนที่หน้าง้ำเป็นทุนรู้สึกปวดขมับตึ๊บๆ
Soft voices rose around, accompanied by small appreciative smiles at the corners of people's mouths, creating extreme tension for little Maisa. Her pouty face was scrunched up, with her eyebrows almost tied together like a bow, in stark contrast to the man next to her, who was grinning widely with immense satisfaction. This made the person with a frown feel a throbbing headache

“ดูนายร่าเริงจังนะ” เห็นท่าทางระรื่นเกินเหตุ เมษาก็แค่นเสียงแขวะอย่างเสียไม่ได้
"You seem really cheerful," seeing the overly cheerful demeanor, Mesa couldn't help but let out a sarcastic remark

“ก็นิดนึงล่ะ”
"Just a little bit."

“ก็เข้าใจอยู่ว่านายน่ะมันโลลิค่อน ...แต่ทำไมต้องจูงมือฉันด้วยยะ!” หนูน้อยวัยห้าขวบตะโกนลั่น ตวัดดวงตาสีเทาเงยหน้ามองคนสูงกว่าอย่างฉุนๆ พยายามยื้อมือออกจากคนถือวิสาสะจูงมือเธอเดินไปมาเหมือนกับพี่ชายจูงน้องสาว
"I understand that you're a lolicon... but why do you have to hold my hand?!" The five-year-old girl shouted, her gray eyes glaring up at the taller person in annoyance, trying to pull her hand away from the one who was presumptuously leading her around like an older brother with his younger sister.

อาการขี้ตู่ที่ทำให้เธอรู้สึกเดือดขึ้นมาตงิดๆ!
The symptoms of being a little annoyed that make her feel a bit heated!

“ทำไมล่ะ ก็แค่จูงมือไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวน้องเมย์หลงกับพี่นะแล้วแย่เลยนะ”
"Why not? It's just holding hands, there's nothing wrong with that. If May gets lost with you, it would be bad."

“วิศนะ!” เมษาแหวใส่อีกรอบ ก่อนจะสะบัดมือวิ่งหนี ปล่อยให้คนกวนประสาทส่ายหน้ายิ้มขำอยู่คนเดียว แล้วค่อยออกตัววิ่งตามร่างเล็กที่ยามนี้งอนตุ๊บป่องหายไปแล้ว
"Visna!" Maesa shouted again before shaking her hand and running away, leaving the annoying person shaking their head and laughing alone, then finally starting to run after the small figure that had pouted and disappeared

เสียงข้างทางที่ดังลอยมาเข้าหูอีกหน รอบนี้เป็นประมาณว่า 'พี่น้องทะเลาะกันน่ารักเชียว' เรียกรอยยิ้มอารมณ์ดีจากวิศนะอีกรอบ
The sound from the roadside floated into my ears again, this time it was something like 'siblings are playfully arguing.' It brought another smile of good cheer from Wisana

มีน้องสาวน่ารักแบบนี้จ่ายเท่าไหร่ก็ยอมฟ่ะ!
Having a cute little sister like this, I would pay anything!

เขาอมยิ้มคิดเพลินๆ ระหว่างเดินตัวลอยตามร่างของเมษาไป จนในที่สุดทั้งคู่ก็เดินมาถึงตึกสำนักงานเล็กๆ ที่มีคนเดินไปมาอยู่ประปราย บริเวณทางเข้าด้านหน้าเปิดโล่งและไม่มีประตูแสดงออกถึงการต้อนรับอย่างเต็มที่ ส่วนด้านบนของตึกมีป้ายรูปม้วนกระดาษพาดทับด้วยดาบและคทาเวทมนตร์ไขว้กันกับตัวหนังสือสลักเขียนไว้ว่า "สำนักงานสายอาชีพ"
He smiled to himself, lost in thought, as he floated along behind Maesa until they finally arrived at a small office building with a few people walking around. The front entrance was open and lacked a door, giving a full sense of welcome. Above the building, there was a sign depicting a scroll crossed with a sword and a magic staff, with the engraved words saying "Career Office."

“ที่นี่น่ะเหรอ เมย์” ชายหนุ่มก้มหน้าถามเด็กน้อยคนข้างๆ
"Is it here, May?" The young man asked the little girl next to him, looking down

“ใช่ ที่นี่คือสำนักงานสายอาชีพ เป็นสำนักงานที่มีข้อมูลเควสการเปลี่ยนอาชีพและตำแหน่งของสำนักงานอาชีพทุกสาย”
"Yes, this is the Career Office. It is an office that has information on quests for changing careers and positions in all career fields."

“แล้วเราต้องมาลงทะเบียนที่นี่ทุกคนเหรอ”
"Do we all have to register here?"

“อือ พวกผู้เล่นต่างต้องมาลงทะเบียนสายอาชีพที่นี่ทุกคน ก่อนที่สำนักงานนี้จะบอกรายละเอียดแล้วก็สนามสอบของอาชีพนั้นๆ เพื่อให้ไปทำเควสเปลี่ยนสายอาชีพไง”
"Yeah, all players must register their job class here before this office provides the details and the exam field for that job class, so they can go do the job change quest."

วิศนะพยักหน้าเข้าใจ พลางกวาดตามองไปยังด้านในของตึก พอเห็นพนักงานลงทะเบียนอยู่หลังเคาน์เตอร์สามสี่คนกำลังก้มหน้าก้มตาบริการเหล่าผู้เล่นคนอื่นที่ยืนต่อแถวรอกันยาวเหยียดแล้วเขายังรู้สึกเหนื่อยแทน
Visana nodded in understanding while glancing inside the building. Upon seeing three or four staff members at the registration counter diligently serving the other players who were standing in a long line, he felt tired for them

ภาพนี้มันให้อารมณ์เหมือนตอนเวลาไปทำธุรกรรมที่ธนาคารเลยยังไงก็ไม่รู้แฮะ!
This picture gives a feeling like when you go to do transactions at the bank, I don't know why!

“เราเข้าไปกันเถอะ ไม่รู้ว่าสำนักงานอาชีพเมจิค วอริเออร์ของนายต้องเดินทางไปไกลแค่ไหน”
"Let's go in. I don't know how far we have to travel to reach your Magic Warrior Career Office."

“อือ” อีกฝ่ายรับคำอย่างว่าง่าย แล้วสาวเท้าเดินตามเมษาเข้าไป นัยน์ตาคู่โตกวาดมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าช่องเคาน์เตอร์ที่สามซึ่งมีผู้หญิงผมสีแดงติดไมค์ตรงปากคล้ายพนักงานคอลเซ็นเตอร์กำลังว่างอยู่ วิศนะก็เดินตรงดิ่งเข้าไปทันที เขาระบายรอยยิ้มเป็นมิตรพลางเอ่ยทักทาย
"Uh-huh," the other party replied easily, then followed Maesa inside. His big eyes scanned the surroundings, and when he saw that the third counter, where a woman with red hair and a microphone at her mouth, resembling a call center employee, was vacant, Wisana walked straight in. He flashed a friendly smile and greeted her

“สวัสดีครับ”
"Hello."

“สวัสดีค่ะ....”
"Hello."

พนักงานสาวพูดเสร็จจึงเงยหน้าขึ้นสบตาผู้มาใช้บริการ พลันได้เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่นานๆ ครั้งจะแวะเวียนเข้ามาใช้บริการในสำนักงานแห่งนี้แล้ว เธอก็เผลอตัวยิ้มหวานจ้องมองวิศนะเขม็งกันเลยทีเดียว
The female staff finished speaking and looked up to meet the gaze of the customer. Suddenly, she saw a handsome young man who rarely came to this office. She couldn't help but smile sweetly and stared intently at him

“เอ่อ...คือมีอะไรให้ดิฉันช่วยมั้ยคะ ไม่ทราบว่าจะมาลงทะเบียนสายอาชีพรึเปล่าคะ” โอเปอเรเตอร์สาวถามด้วยน้ำเสียงหวานเจี๊ยบ
"Um... is there anything I can help you with? I’m not sure if you’re here to register for vocational training?" the young female operator asked in a sweet voice.

“ใช่ครับ” วิศนะตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมว่าจะมาลงทะเบียนสายอาชีพนั่นแหละครับ”
"Yes," Visana replied in a flat tone. "I was going to register for that vocational course."

“ได้เลยค่ะ” เธอว่าอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะเรียกหน้าต่างสี่เหลี่ยมขึ้นมาพิมพ์ข้อมูลลงไปอย่างรวดเร็ว
"Sure!" she said eagerly before calling up a rectangular window to quickly type in the information

“แต่ก่อนหน้านั้น คุณผู้เล่นนี่ดูไม่ค่อยคุ้นหน้าแถวๆ นี้เลยนะคะ เพิ่งจะเข้ามาเล่นเกมเหรอคะ”
"But before that, you don't seem to be familiar around here, do you? Have you just started playing the game?"

พูดแล้วก็ส่งสายตาแฝงนัยมาให้อีกฝ่ายอมยิ้มเจื่อนๆ พักหนึ่ง ก่อนจะปั้นยิ้มตอบกลับไป
Speaking, he sent a subtle glance to the other party, who smiled faintly for a moment before returning a smile in response

“อ่า...ก็ครับ เพิ่งเข้ามาเล่นได้ไม่กี่วันนี่เอง...”
"Ah... yes, I've just started playing for a few days now..."

“เหรอคะถ้ายังไงอยากให้ฉันช่วยแนะนำอะไรให้มั้ยคะ อาจจะเป็นการส่วนตัวนอกเวลางานก็ได้?”
"Really? If so, would you like me to help suggest something? It could be personal outside of work hours."

เจตนารมณ์ที่ชัดเจนจากฝั่งตรงข้ามพร้อมกับรอยยิ้มประกาศกร้าวว่า “ฉันจะจับเธอ!” นั้นปรากฏขึ้นมาจากหญิงสาวคนนี้จนวิศนะต้องแอบมีอาการเหงื่อตกเล็กๆ
A clear intention from the opposite side, accompanied by a bold smile declaring, "I will catch you!" emerged from this young woman, causing Visana to secretly break into a slight sweat

“ไม่จำเป็นย่ะ! จะขอลงทะเบียนอาชีพ เมจิค วอร์ริเออร์ เรื่องข้อมูลอะไรนั่นน่ะฉันหาให้เขาเองได้ เร่งมือหน่อยเถอะเราไม่ได้มีเวลามากนักนะ!”
"It's not necessary! I will register for the Magic Warrior profession. I can find that information for him myself. Hurry up, we don't have much time!"

แน่นอนว่าไม่ใช่คำพูดของวิศนะแน่ๆ เสียงดังกล่าวเรียกสายตาทั้งคู่ให้ก้มต่ำลงมามอง แลเห็นเด็กน้อยเมษากำลังกระตุกชายกางเกงคนตัวโตกว่าแรงๆ สองสามที พร้อมกับการยกมือสองข้างเป็นเชิงขอให้อุ้มด้วยสีหน้าออดอ้อนน่าเอ็นดูอย่างที่สุด
Of course, it wasn't the words of an engineer. The loud sound drew both their gazes down to see a little boy named April tugging at the pants of a bigger person vigorously a few times, while raising both hands in a gesture asking to be picked up, with an adorably pleading expression

อาการที่วิศนะคิ้วกระตุกวืด นึกเข้าใจหน่อยๆ ว่าทำไมแม่เจ้าประคุณถึงนึกอยากให้เขาอุ้มขึ้นมาเสียดื้อๆ สุดท้ายเขาก็ยอมยกตัวเธอขึ้นมาจนได้ ทันทีที่หัวโผล่พ้นเคาน์เตอร์ นัยน์ตาสีเทาก็ปราดไปจ้องแม่พนักงานสาวอย่างคาดโทษข้อหาเอาแต่พูดจาจีบคู่หูหนุ่มของเธอไม่เลิก!
The symptom of the eyebrow twitching made him somewhat understand why the dear mother suddenly wanted him to pick her up. In the end, he agreed to lift her up. As soon as her head popped over the counter, his gray eyes shot a glare at the female staff member as if warning her for constantly flirting with her young partner!

“ไม่ได้ยินหรือไงคะ! เขาจะขอลงทะเบียนอาชีพเมจิค วอริเออร์!”
"Didn't you hear? He wants to register as a Magic Warrior!"

“หา...อา...อ้อ ซักครู่นะคะ” พอเจอสายตามหาดุกับน้ำเสียงแสดงความไม่พอใจชัดเจนของเมษาเข้า อาการอ้อยอิ่งทีแรกก็หายวับไปกับสายลม สาวผมแดงรีบคีย์ข้อมูลลงในหน้าต่างของตัวเองมือเป็นระวิง
"Wait... um... oh, just a moment," as soon as she met the gaze of the clearly displeased Meisa, her initial hesitation vanished like the wind. The red-haired girl quickly typed the information into her own window with frantic hands.

“ขอทราบชื่อด้วยค่ะ” เธอถาม
"May I know your name, please?" she asked

“วิศนะครับ”
"Hello, I'm Vis."

สิบนิ้วเรียวพิมพ์คำตอบดังกล่าวดังแกรกๆ ก่อนจะชายตาขึ้นมามองอีกหนอย่างสงบเสงี่ยมขึ้นหน่อย
Ten slender fingers typed the response with a clattering sound before glancing up again, a bit more calmly and modestly

“แล้วคุณผู้เล่นเลเวลเท่าไหร่แล้วคะ?”
"So, what level are you at, player?"

“38 ครับ”
"38, yes."

คราวนี้มารยาทดังกล่าวหายวืดไปหมด เพราะเจ้าหล่อนเงยหน้าพรวดขึ้นมองอย่างตกใจ
This time, the manners disappeared completely because she suddenly looked up in shock

“โอ้โห ไม่ทราบว่าคุณผู้เล่นไปอยู่ที่ไหนมาคะ ปกติการลงทะเบียนสายอาชีพนี่แค่ระดับ 15 ก็ทำได้แล้วนะคะ คุณผู้เล่นปล่อยให้ระดับตัวเองขึ้นไปถึง 38 แบบนี้เดี๋ยวตอนฝึกสายอาชีพแล้วระดับสกิลจะไม่สมดุลกับเลเวลได้นะคะ”
"Oh wow, I don't know where you've been, player. Normally, you can register for a job class at level 15. You've let your level go up to 38 like this; when you train for the job class, your skill level might not be balanced with your level."

“เอ่อ...คือพอดีมีปัญหานิดหน่อยน่ะครับ”
"Um... there seems to be a slight problem."

วิศนะพูดพลางเกาหน้าแกรก ไม่อยากจะบอกคุณเธอเลยว่าเห็นเลเวลเยอะแบบนี้ก็เถอะ...เขาเพิ่งเล่นเกมได้เป็นวันที่สองเองนะ!
Visana said while scratching his face, he didn't want to tell her that even though he saw so many levels... he had only been playing the game for two days!

“เอาเถอะค่ะ ยังไงเดี๋ยวทางมาสเตอร์ของสายอาชีพคุณก็คงจะช่วยแก้ไขเรื่องนี้ให้เอง แต่ตอนลงทะเบียนอาชีพคลาส 2 อย่าปล่อยให้เลเวลผ่านไปเยอะๆ แบบนี้อีกนะคะ ไม่งั้นอาจทำให้ระดับของสกิลไม่สมดุลกับเลเวลได้”
"Alright, anyway, the master of your profession will probably help resolve this issue. But when registering for Class 2, don't let the level pass by too much like this again, or it may cause the skill level to be unbalanced with the character level."

“ครับผม” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ ก่อนจะก้มหัวกระซิบกับร่างเล็กในอ้อมแขนทันควัน “มาสเตอร์คืออะไรอ่ะ?”
"Yes, sir," the deep voice replied before leaning down to whisper to the small figure in his arms, "What is a master?"

“เอาไว้จะเล่าให้ฟังทีหลัง” เมษาพูดด้วยเสียงเบาพอกันให้วิศนะผงกหัวรับ
"I'll tell you later," May said softly, and Visna nodded in agreement

ไม่นานนักพนักงานผมแดงคนนั้นก็กรอกรายละเอียดทุกอย่างเสร็จ เธอหยุดมือลงครู่หนึ่ง แล้วจึงเรียกหน้าต่างอีกบานให้ปริ๊นกระดาษออกมาใบหนึ่งจากกรอบสี่เหลี่ยมโปร่งแสงนั้น เธอฉีกมันออกเบาๆ ก่อนจะหยิบตราประทับตรงหน้าปั้มสัญลักษณ์ทางการลงไป
Not long after, the red-haired employee finished filling in all the details. She paused for a moment, then called another window to print out a sheet of paper from the translucent frame. She gently tore it off before picking up the stamp in front of her to imprint the official symbol

“ช่วยเซ็นชื่อตรงนี้ด้วยนะคะ” วิศนะก้มลงเซ็นชื่อตัวเองตามคำบอก แล้วจึงเลื่อนกระดาษส่งคืน
"Please sign here." Wisana bent down to sign her name as instructed and then slid the paper back

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ส่วนนี่ก็คือคำสั่งเควสของพวกคุณ แล้วสำนักงานสายอาชีพเมจิค วอริเออร์อยู่ที่เมืองเอเนียส (Aeneas) นะคะ เมื่อไปถึงที่นั่นแล้วก็ยื่นกระดาษใบนี้ให้เขาก็เป็นอันเริ่มต้นเควสเปลี่ยนอาชีพได้เลยค่ะ”
"All set! This is your quest order. The Magic Warrior Career Office is located in the city of Aeneas. Once you arrive there, just hand them this paper to start your job change quest."

“เอเนียส!” เมษาที่โดนอุ้มอยู่ร้องเสียงหลง เหลือกตาก้มลงดูใบเควสสีเหลืองอ่อนด้วยสีหน้าตื่นตกใจเมื่อเห็นว่าในรายงานยืนยันให้เดินทางไปที่เมืองเอเนียสจริงๆ!
"Aeneas!" Mae, who was being carried, cried out in surprise, her eyes wide as she looked down at the light yellow quest paper, her face showing shock upon seeing that the report confirmed they were indeed to travel to the city of Aeneas!

“ใช่ค่ะ”
"Yes."

“ตายชักแล้ว วิศนะ” เมษาหันมาพูดด้วยน้ำเสียงตระหนก “เอเนียสนี่มันไกลลิบโลกเลยนะ ทำไมสำนักงานของนายมันไปตั้งซะกันดารขนาดนั้นเนี่ย”
"He's dead, Visana," Mae said in a shocked tone. "This Aneas is so far from the world. Why is your office set up in such a remote place?"

“ฉันจะไปรู้เรอะ” วิศนะพูดด้วยสีหน้าหน่ายๆ
"I wouldn't know," Wisana said with a bored expression

“เรื่องการเดินทางนั้น ดิฉันแนะนำให้เช่ารถม้าไปจะดีกว่าค่ะ เพราะว่าเมืองเอเนียสไม่มีท่าจอดเรือเหาะ แล้วก็ไม่ใช่เมืองท่าเลยไม่มีทะเลตัดผ่านด้วยค่ะ”
"For traveling, I recommend renting a horse-drawn carriage because the city of Aeneas does not have a docking station for airships, and it is not a port city, so there is no sea passing through it."

“โอ๊ยตายๆ รีบไปกันเถอะวิศนะ เราต้องรีบไปเช่านกเดินทางกับรถม้าแล้ว ถ้าขืนเสียเวลามากไปกว่านี้ไม่รู้ว่าจะทำเควสจบก่อนจะออฟไลน์ได้รึเปล่า”
"Oh no, let's hurry, Wisna. We need to quickly rent a travel bird and a carriage. If we waste any more time, I don't know if we'll finish the quest before going offline."

พูดจบเด็กน้อยก็คว้าใบเควสนั่นเข้ามือ ก่อนจะใช้แขนอีกข้างหนึ่งโอบรอบคอเขาไว้เป็นเชิงสั่งให้เริ่มเดินเสียที ทว่ายังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหน แม่พนักงานสาวคนนั้นก็คว้ามือของวิศนะเอาไว้เสียก่อน
After finishing speaking, the little child grabbed the quest paper in hand, then used the other arm to wrap around his neck as if to command him to start walking. However, before they could take a step, that female staff member grabbed Wisana's hand first

“อะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มหันกลับมาถาม
"What is it?" the young man turned back to ask

“คือคุณผู้เล่นยังไม่ได้จ่ายค่าลงทะเบียนเลยนะคะ”
"You haven't paid the registration fee yet."

“เออ ใช่ฉันลืมบอกนายไป ลงทะเบียนสายอาชีพมันต้องจ่ายเงินด้วย” เมษาทำท่าเหมือนเพิ่งจะนึกออก
"Yeah, I forgot to tell you, registering for the vocational track requires payment too," Maisa said as if she just remembered

“อ้าวเหรอ ถ้างั้นผมต้องจ่ายคุณเท่าไหร่ครับ?” พอได้ยินคำถามแบบนั้น สาวน้อยผมแดงก็รีบทำท่าสะดีดสะดิ้งขึ้นมาทันที เมษาเบ้ปากเหยียดๆ ออกมาอย่างรู้ทัน ก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ แน่นอนว่าวิศนะเองก็เข้าใจเช่นกัน เพียงแต่เขาไม่อยากทำให้ฝ่ายตรงข้ามต้องเสียหน้ามากกว่า
"Oh really? Then how much do I have to pay you?" As soon as she heard that question, the little red-haired girl immediately started to act all flustered. Meisa pouted her lips in a knowing manner before shaking her head in exasperation. Of course, Wisna understood as well; he just didn't want to embarrass the other party too much

“จริงๆ มันก็ประมาณ 1,500 เหรียญ ...แต่ให้ดีกว่านั้นหลังจากทำเควสเสร็จแล้ว ฉันอยากจะรู้จักกับคุณเป็นการส่วนตัวจังเลยค่ะ คุณ-วิด-สะ-นะ” เธอพูดพลางทำปากเผยอเล็กๆ ดูเซ็กซี่เสียเหลือเกิน
"Actually, it's about 1,500 dollars... but to make it better after finishing the quest, I really want to get to know you personally, you-vid-sa-na," she said while pouting her lips slightly, looking very sexy.

นัยน์ตาสีทองเหลือบไปสบตากับเมษาเป็นเชิงขอความเห็น แม่หนูตัวเล็กระบายอารมณ์ขัดใจทางจมูกแรงๆ ก่อนจะกระแทกถุงเงินลงบนโต๊ะดังโครม!
The golden eyes glanced at Maesa as if seeking her opinion. The little girl expressed her frustration with a strong huff through her nose before slamming the money bag down on the table with a thud!

“นี่ค่ะ ค่าลงทะเบียน 1500 เหรียญ! แล้วก็หลังทำเควสเสร็จแล้ว พ่อหนูเขาก็ไม่ว่างมาทำความรู้จักกับใครหรอกค่ะ เพราะคุณพ่อเขาต้องพาหนูไปทำเควสอื่นต่อ แค่นี้นะ ขอตัวก่อน!”
"Here it is, the registration fee is 1500 coins! And after finishing the quest, my dad won't have time to get to know anyone because he has to take me to do another quest. That's all, I have to go now!"

พูดจบเธอก็รีบตีหลังให้คนตัวสูงเดินหนีไปเสียที ส่วนเจ้าตัวแสบเสน่ห์แรงจัดก็ได้แต่อ้าปากค้างคลายจะงงกับการเป็นพ่อแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ยอมเดินจากไปตามคำขอของคุณลูกจำเป็นแต่โดยดี
After finishing her words, she quickly patted the back of the tall person to make him walk away. As for the charming troublemaker, he could only stand there with his mouth agape, bewildered by suddenly becoming a father. However, he willingly walked away as requested by the necessary child

ส่วนแม่พนักงานคนนั้นน่ะเหรอ ตาเหลือกอ้าปากค้างไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
As for that employee's mother, her eyes are wide open and her mouth is agape

“โธ่ คนหล่อมีเจ้าของอีกแล้ว นั่นลูกสาวเขาเหรอเนี่ย....โอ๊ยไม่ คุณพ่อยังหนุ่ม!”
"Oh no, the handsome guy has an owner again. Is that his daughter? Oh no, his father is still young!"

“เมย์ นี่เธอกลายเป็นลูกสาวฉันไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“When did you become my daughter?”?”

“อย่ามาพูดมากนะ ฉันทำไปเพราะหมั่นไส้ยัยนั่นต่างหากเล่า!” เมษาตวาดโต้ด้วยใบหน้าขึ้นสีจัด ยิ่งทำให้วิศนะหัวเราะชอบอกชอบใจเข้าไปใหญ่ น่ารักมาก ตอนแรกก็โดนเหมาว่าเป็นพี่น้อง ตอนนี้กลับกลายเป็นลูกสาวเขาไปแล้ว
"Don't talk too much! I did it because I was annoyed with that girl!" Meisa shouted back with a flushed face, which only made Wisana laugh even more, delighted. So cute! At first, they were assumed to be siblings, but now she has turned into his daughter

“แล้วเรามาทำอะไรตรงนี้ล่ะ ไม่รีบไปจองรถม้าอะไรนั่นเหรอ?” วิศนะถามอย่างเป็นการเป็นงาน แม้จะยังกลั้นหัวเราะไว้ไม่ค่อยอยู่
"So what are we doing here? Aren't you in a hurry to book that carriage?" Wisana asked formally, though he was still struggling to hold back his laughter

ตอนนี้เขากับเมษาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงมุมถนนแห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคนเดินพลุกพล่านเท่าไหร่นัก นอกจากร้านขายไอเท็มขนาดย่อมตั้งประชันแข่งกันอยู่สองสามร้านเท่านั้น
Now he and Meisa are standing at a corner of a street that isn't very crowded, except for a few small shops competing against each other

“ฉันติดต่อไปจองรถกับนกเดินทางแล้วไม่ต้องห่วงหรอก” เมษาตอบแบบขอไปที ระหว่างเรียกหน้าต่างส่วนตัวสีชมพูขึ้นมา
"I've already contacted Nok Travel to book the car, so don't worry." Mesa replied casually while bringing up the pink private window

“แล้วเรามาทำอะไรตรงนี้ล่ะ เมย์ ไอ้ร้านเช่านกเดินทางมันอยู่อีกมุมเลยไม่ใช่เหรอ?” อีกเสียงเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย พลางเรียกแผนที่ของตัวเองออกมาดูบ้าง
"So what are we doing here, May? Isn't the bird rental shop around the other corner?" another voice said curiously, pulling out their own map to take a look

“ใช่ ร้านเช่ามันอยู่อีกมุมหนึ่ง แต่ฉันกำลังรอใครบางคนอยู่แถวนี้ต่างหาก”
"Yes, the rental shop is on another corner, but I'm actually waiting for someone around here."

“รอ...รอใครเหรอ?”
"Waiting... waiting for someone?"

“ก็ไอ้...”
"Well, that..."

“ไง พี่นะ!” ยังพูดไม่ทันจบ เสียงทะเล้นใสๆ ก็ลอยขึ้นมากระทบหูจากทางด้านหลัง เรียกทั้งคู่ให้กลอกตากลับไปมองเห็นร่างสูงชะลูดของพ่อหัวการค้าคนเดิมกำลังยิ้มร่าวิ่งตรงเข้ามาหาอย่างอารมณ์ดี
"Hey, big brother!" Before finishing the sentence, a cheerful voice floated up from behind, causing both to roll their eyes back to see the tall figure of the same businessman smiling widely as he ran towards them in a good mood

“ไง มาโนช ไปจัดการทำธุระที่สมาคมพัฒนาไอเท็มเสร็จแล้วเหรอ?” วิศนะทักยิ้มๆ พลางยกมือขึ้นแตะไหล่ฝั่งตรงข้ามเบาๆ
"Hey, Manot, have you finished your business at the Item Development Association?" Wisana greeted with a smile while gently placing a hand on the opposite shoulder

“เรียบร้อยแล้วพี่”
"All done, brother."

“เหรอ แล้วเป็นไงบ้าง ไปจดสิทธิบัตรไอ้บัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็คแล้วได้ค่าลิขสิทธิ์มาเท่าไหร่ล่ะ?” พอได้ยินคำถามนี้เข้า คนเคยยิ้มแย้มเมื่อครู่พลันมุ่ยหน้าอารมณ์เสียออกมาทันที มาโนชมีอาการไหล่ตก สีหน้าเหยเกชนิดเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
"Oh really? So how did it go? Did you register the butterfly effect patent and how much royalty did you get?" Upon hearing this question, the person who had been smiling just moments ago suddenly frowned and looked upset. Manot's shoulders slumped, and his expression changed dramatically from cheerful to distressed

“เป็นอะไรไป” วิศนะถามด้วยสีหน้ากังวล
"What's wrong?" Wisana asked with a worried expression

“อย่าเพิ่งพูดเลยพี่ นึกถึงเรื่องนี้แล้วเซ็ง เอาไว้ผมจะเล่ารายละเอียดให้ฟังอีกที ว่าแต่ยัยเมย์ล่ะพี่” พ่อค้าหนุ่มพูดอย่างนึกอยากเปลี่ยนเรื่องเต็มแก่
"Don't say anything yet, brother. Thinking about this is frustrating. I'll tell you the details later. By the way, what about May?" the young merchant said, clearly wanting to change the subject

“ฉันก็อยู่นี่ไง ไอ้เอ”
"I'm right here, you idiot."

เสียงเล็กๆ เปรยขึ้นมาจากด้านหลังให้คนถูกทักเหลียวกลับไปมองอย่างมึนๆ
A small voice spoke up from behind, causing the person being addressed to turn back and look in confusion

“ไหนอ่ะ เมย์ใช่มั้ย แกอยู่ตรงไหนวะ?”
"Where are you, May? Where are you at?"

“แกช่วยกรุณาก้มลงมามองด้านล่างหน่อยได้มั้ยล่ะ”
"Could you please bend down and take a look below?"

มาโนชเลิกคิ้วขึ้นสูง แต่ก็ยอมก้มลงมองตามคำขออย่างว่าง่าย แต่พอสายตาไปสะดุดกับร่างเด็กผู้หญิงวัยห้าขวบกำลังยิ้มแยกเขี้ยว ยืนเท้าสะเอวมองอยู่จากด้านล่างแล้ว เขาก็แทบจะปล่อยพรืดเสียตรงนั้น โชคยังดีที่ใช้มือตะครุบปากตัวเองไว้ทัน
Manoch raised his eyebrows high but complied and leaned down to look as requested. However, when his gaze caught a five-year-old girl grinning with her hands on her hips, looking up from below, he nearly let out a gasp right there. Fortunately, he managed to cover his mouth with his hand just in time

“เฮ้ย เมย์ ยังไม่ถอดไอ้หูแมวนี่ออกอีกเหรอ ติดใจล่ะซี่ ฉันบอกแล้วว่าเธอน่ะเหมาะกับรูปร่างแบบนี้จะตาย เห็นมั้ยนอกจากจะช่วยให้หนีพวกนั้นพ้นแล้ว ยังทำให้เธอดูดีขึ้นอีกนะเนี่ย เธอต้องขอบคุณฉันนะรู้มั้ย”
"Hey May, you still haven't taken off those cat ears, huh? You're really into them, aren't you? I told you that this shape suits you perfectly. See? Not only does it help you escape from those guys, but it also makes you look better. You should thank me, you know?"

“ค่า ขอบคุณมากๆ เลยค่า คุณมาโนช” เจ้าหล่อนยิ้มกว้าง พลางตอบลากเสียงหวาน “ขอบคุณมากเลยที่ทำให้ชีวิตฉันต้องมีจุดด่างพร้อยติดตัวไปจนวันตาย!!”
"Thank you so much, Khun Manot," she said with a wide smile, dragging out her sweet voice. "Thank you very much for making my life have a blemish that will stick with me until the day I die!!"

ตูม!!
Boom!!

สิ้นเสียงกำปั้นเล็กๆ นั่นก็ยิงหมัดตรงพุ่งเข้าใส่เขตปลอดอาวุธของคนตัวสูงตรงหน้าเต็มแรง เล่นเอาจากใบหน้าที่เคยร่าเริงตอนนี้ซีดเผือด ใช้มือสองข้างกุมของสำคัญของตัวเองลงไปนั่งแน่นิ่งด้วยอาการจุกจนหน้าเขียว แม้แต่วิศนะที่มองอยู่ห่างๆ ยังอดเบ้ปากพลางส่งเสียงร้อง “อู๊ย” ตามมาไม่ได้
As soon as the sound of that little fist ended, it shot a straight punch into the unarmed zone of the tall person in front with full force, causing the previously cheerful face to turn pale. He used both hands to clutch his important parts and sat down motionless, gasping for breath with a greenish face. Even Visna, who was watching from a distance, couldn't help but grimace and let out a "Ouch!" in response

“...ธ...เธอ มาต่อยน้องชายฉันทำไม ...ถึงจะเป็นเกม แต่ตรงนี้มันก็จุกได้นะ”
"...Why did you come to hit my little brother ...even if it's a game, it can still hurt here."

“สมควรแล้วนี่” เมษาตะโกนลั่น “นายรู้มั้ยว่าฉันรู้สึกช้ำแค่ไหนที่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ แถมต้องทนเป็นเด็กไปอีกทั้งวัน กับอีแค่ฉันระเบิดคลังแสงของนายแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ!”
"It’s about time!" Meisa shouted. "Do you know how hurt I feel to be in this situation? Plus, I have to endure being a kid all day long. Just because I blew up your arsenal, that’s still not enough!"

“...น...นี่ยังน้อยไปอีกเหยอ...?”
"...Isn't this still too little...?"

เมษาทำเสียงออกมาจากคอคล้ายๆ “เออ!” ก่อนจะเดินหนีไปแบบไม่คิดจะแยแสเจ้าหมอนี่เลยแม้แต่น้อย
May made a sound from her throat that was somewhat like "Yeah!" before walking away without a care for this guy at all

“ไป วิศนะ ฉันรออีตานี่มาแค่นี่แหละ ได้ต่อยมันไปทีนึงฉันสบายใจแล้ว” เจ้าหล่อนพูดเสียงเฉียบขาดแล้วก็ทำท่าจะจูงมือวิศนะเดินจากไปจริงๆ อย่างปากว่า
"Let's go, Wisana. I've been waiting for this guy just for this. Once I get to hit him, I'll feel at ease." She spoke decisively and then made a move to take Wisana's hand and really walk away as she said

“ด...เดี๋ยวซี่ ฉันยังมีเรื่องที่ต้องคุยกับพี่นะเขานะ ขอเดินทางไปด้วยคนสิเมย์”
"Wait a minute, I still have something to discuss with you, can I go with you, May?"

“ไม่ได้!” คำตอบรัวเร็วดังขึ้นทันที พร้อมกับการยกมือเท้าเอวปราดตามองอย่างเคืองๆ
"No!" The answer came quickly, accompanied by a hands-on-hips stance and a glare

“ทำไมล่ะ?”
"Why?"

“ก็นายมันน่ารำคาญ แล้วก็เป็นตัวก่อเรื่องอันดับสองรองมาจากวิศนะน่ะสิ แค่ฉันต้องมาดูแลหมอนี่คนเดียวก็วุ่นจะแย่ ขืนมีนายไปด้วยมีหวังฉันไม่เป็นอันต้องทำอะไรแน่ๆ”
"Well, you're annoying, and you're the second biggest troublemaker after Visana. Just having to take care of this guy alone is already a hassle. If you're with me, I definitely won't be able to get anything done."

“แต่ฉันเป็นคนช่วยเธอให้รอดพ้นจากเจ้าพวกแฟนคลับพวกนั้นนะ” มาโนชพยายามพยุงตัวลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก ก่อนจะมองไปที่วิศนะแบบขอความช่วยเหลือ
"But I was the one who helped you escape from those fanatics." Manot struggled to get up on his feet before looking at Wisna with a pleading expression

“โดยการที่นายทำให้ฉันกลายเป็นเด็กไปตั้งหนึ่งวันเต็มๆ เนี่ยนะ!” เมษาแหวใส่
"By you making me act like a child for a whole day, huh!" Meisa shouted

“แต่มันก็ช่วยเธอเอาไว้นะ อีกอย่างเธอก็เหมาะกับสภาพนี้จะตายไป”
"But it helps her, you know. Besides, she really suits this condition."

“ฉันด่าแล้วยังจะมาหน้าด้านแถใส่อีก เดี๋ยวแม่ตบชัก!” ไม่พูดเปล่า แม่เจ้าประคุณตั้งท่าจะเดินไปเอาเรื่องจริงๆ เสียด้วย โชคดีที่วิศนะคว้าแขนของเธอเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะก้มลงไปนั่งยองๆ ในระดับเดียวกับร่างเล็กๆ ของคู่หูสาว
"I just scolded you and you're still coming here shamelessly to make excuses? Just wait, I'll slap you!" Without saying another word, the mother was really about to go confront her. Luckily, Wisana grabbed her arm just in time before bending down to sit at the same level as her petite partner

“เอาน่า เมย์” เขาว่ายิ้มๆ “ฉันเองก็มีอะไรจะคุยกับมาโนชเขาพอดี ให้เขาเดินทางไปกับพวกเราเถอะ อีกอย่างรถม้าที่เราไปเช่ามาก็ตั้งกว้างขวาง เดินทางกันแค่สองคนมันจะเบื่อเอาน่า”
"Come on, May," he said with a smile. "I also have something to discuss with Manosh. Let him travel with us. Besides, the carriage we rented is quite spacious. Traveling with just two people will be boring."

“...แต่ว่า” เมษาทำท่าจะแย้ง ยิ่งพอเหลือบไปเห็นมาโนชแสยะรอยยิ้มกวนประสาทเข้า เธอก็อ้าปากค้าง ตั้งท่าจะไปเอาเรื่องคนไม่เจียมบอดี้อีกรอบ
"...but," Maisa seemed ready to argue. However, when she caught a glimpse of Manot's irritating smirk, she was left speechless, preparing to confront the person who was so full of themselves once again.

“นายดูมันสิ วิศนะ อย่าเอามันไปเลยนะ ไอ้หมอนี่มันทั้งปากเสียทั้งกวนโอ๊ย”
"Look at it, Visana. Don't take it away, okay? This guy is both foul-mouthed and annoying."

“เมย์” วิศนะลากเสียงนุ่มๆ พลางยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบาๆ “อย่าดื้อกับพ่อสิ พ่อบอกว่าพ่อมีเรื่องจะคุยกับมาโนชเขา ดื้อมากๆ เดี๋ยวคืนนี้ไม่เล่านิทานให้ฟังเลย”
"May" Wisana said in a soft voice while gently stroking her head, "Don't be stubborn with your father. Dad said he has something to discuss with Manot. If you keep being so stubborn, I won't tell you a bedtime story tonight."

“...นี่นาย!” พอเจอมุกนี้เข้า แม่ลูกสาวถึงกับหน้าแดงก่ำ กระทืบเท้าเร้าๆ แสดงความไม่พอใจสุดๆ แต่พอเมษาเงยหน้าหมายจะเอาเรื่องเข้าจริงๆ แล้วเห็นคนตรงข้ามส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้แล้ว เธอก็วีนไม่ลงเอาเสียดื้อๆ
"...Hey you!" When she heard this joke, the mother and daughter turned bright red, stomping their feet in extreme displeasure. But when Amisa looked up, intending to confront the matter seriously, and saw the gentle smile from the person opposite her, she couldn't stay angry and just sulked.

ถึงแม้ในใจจะนึกหงุดหงิดกับไอ้รอยยิ้มยียวนแห่งชัยชนะของไอ้บ้าข้างหลังบางคนก็เถอะ หลังจากนิ่งเงียบไปนาน ในที่สุดร่างเล็กก็หมุนตัวเตะฝุ่นดังฟืดแสดงความโมโหสองสามที ก่อนจะสะบัดหน้าหนีจากไป
Even though I felt annoyed in my heart by the mocking smile of the idiot behind me, after a long silence, the small figure finally turned around, kicked up some dust with a huff to show their anger a few times, before turning away with a toss of their head

“ไอ้พวกบ้า!” เธอไม่วายตะโกนว่าทิ้งท้าย แล้วเริ่มสาวเท้าเดินจ้ำอ้าวออกไปจากซอยนั้นทันที เป็นการกระทำที่น่ารักน่าเอ็นดูมากเสียจนวิศนะต้องหันมากลั้นยิ้มขำกับมาโนชสองคนจนปวดท้อง ก่อนจะลุกขึ้นไปช่วยประคองนายแว่นที่ตอนนี้ดูเหมือนจะยังเสียศูนย์ไม่หาย
"You crazy people!" she shouted as she walked away from the alley immediately. Her action was so cute and endearing that Wisana had to turn to stifle a laugh with Manot, almost doubling over in pain, before getting up to help support Mr. Wan, who seemed to still be disoriented

“เป็นไงล่ะเรา เดินไหวรึยัง” วิศนะถามกลั้วหัวเราะ
"How are you? Can you walk now?" Wisana asked, chuckling

“ก็พอไหวครับพี่” คนตอบยังกุมส่วนโดนประทุษร้ายไม่เลิก “ว่าแต่พี่ทำได้ไงเนี่ย ผมรู้จักกับยัยเมย์มาตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยเห็นใครปราบพยศมันได้มาก่อนเลยนะเนี่ย เพิ่งจะเคยเห็นยัยนั่นเชื่องขนาดนี้เป็นครั้งแรกนี่แหละ”
"Well, it's manageable, brother," the person replied, still holding the injured part. "But how did you do it? I've known May since we were kids, and I've never seen anyone tame her like this before. This is the first time I've seen her so docile."

ประโยคที่วิศนะหัวเราะก๊าก
The sentence that Wisana burst out laughing

“คนนะไม่ใช่หมา จะได้มีเชื่องด้วย” คนแก่กว่าย้อนขำๆ “ไม่ต้องห่วงหรอก พี่มันประเภทเข้าหาเด็กเก่งอยู่แล้ว ไอ้น้อง” เหตุผลที่สองหนุ่มหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนที่มาโนชจะค่อยๆ พยุงตัวให้ลุกขึ้นยืนได้โดยปลอดภัยหลังจากทุเลาจากอาการบาดเจ็บเรียบร้อยแล้ว
"People are not dogs, so they can't be tamed." The older man chuckled in response. "Don't worry, he's the type who gets along well with kids, little brother." The two young men laughed together before Manot slowly helped himself to stand up safely after recovering from his injuries

“แล้วนี่พี่นะต้องไปทำเควสเปลี่ยนอาชีพที่ไหนล่ะครับ”
"Where do I have to go to do the job change quest?"

“เอเนียส”
"Aeneas"

“ห๊ะ! เอเนียสเลยเหรอพี่!” มาโนชตาโต
"Huh! Is it Aeneas, brother!" Manot exclaimed

“อือ พี่ถึงได้เช่านกเดินทางไกลไปนี่ไง ว่าไง ไกลขนาดนี้ยังอยากจะไปกับพี่อีกมั้ยล่ะ?”
"Yeah, that's why I rented a bird to travel this far. So, do you still want to go with me even though it's this far?"

“ไปสิพี่ ไปๆ ผมมีเรื่องต้องคุยกับพี่อีกเยอะแยะเลย รวมไปถึงรายละเอียดของบัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็คด้วย”
"Come on, brother, let's go. I have a lot to talk to you about, including the details of the butterfly effect."

“ดี งั้นเรารีบไปกันเถอะ ก่อนที่ลูกสาวพี่จะรอนานจนงอนตุ๊บป่องเสียก่อน” พูดจบก็หลุดพรืดอีกหน ก่อนทั้งคู่จะเริ่มสาวเท้าวิ่งตามร่างเล็กๆ ของหนูน้อยวัย 5ขวบไปติดๆ แม้มาโนชจะเดินเสียหลักตุปัดตุเป๋บ้างนิดหน่อยก็ตามที
"Alright, let's hurry before your daughter waits too long and gets upset." After finishing the sentence, he let out a little laugh before both of them started running after the small figure of the 5-year-old girl, even though Manot stumbled a bit while walking

ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของชายหนุ่มผมดำปรากฏรอยยิ้มเบิกบาน เนื่องด้วยเจ้าตัวได้มีโอกาสเล่นเกมโดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังเสียที แถมยังได้เพื่อนร่วมการเดินทางคนใหม่มาเพิ่มอีกคนให้สบายใจเพิ่มขึ้นด้วย ….หลังจากนี้คงมีเรื่องสนุกๆ รอเขาอยู่อีกเพียบแน่นอน!
The smooth face of the young man with black hair showed a bright smile, as he finally had the chance to play a game without worrying about anything else. Moreover, he had gained a new travel companion, which made him feel even more at ease... From now on, there would surely be plenty of fun things waiting for him!

Stage 13

สำนักงาน Magic Warrior
Magic Warrior Office

แสงแดดแผดเผากับสายลมร้อนอบอ้าวพัดผ่านร่างของคณะเดินทางเรียกเหงื่อชื้นๆ ให้ไหลออกมาตามรูขุมขน นกยักษ์สองตัวต่างกำลังตะกุยฝีเท้าผ่านทะเลทรายกว้างใหญ่ด้วยจังหวะคงที่ เสียงล้อรถม้าบดกับพื้นทรายดังยวบยาบยิ่งทำให้บุคคลทั้งสามรู้สึกได้ถึงความร้อนเป็นเท่าทวี
The scorching sunlight and the hot, humid breeze swept over the bodies of the travelers, causing beads of sweat to flow from their pores. Two giant birds were trudging through the vast desert with a steady rhythm. The sound of the wagon wheels grinding against the sand amplified the heat felt by the three individuals

“อ๋อย ร้อนหยั่งกับไปยืนอยู่หน้ากระทะหอยทอด”
"Oh, it's hot like standing in front of a fried shellfish pan."

เสียงแรกพูดด้วยอาการหมดแรง แม้จะมีเสื้อคลุมสีครีมช่วยปกปิดแสงแดงจากทุกส่วนแล้ว เขาก็ยังรู้สึกราวกับว่าตัวเองใกล้จะได้เวลาละลายเต็มแก่
The first voice spoke with a tone of exhaustion. Even with the cream-colored cloak helping to shield the red light from every part, he still felt as if he was close to the time of complete melting

“โอ๊ย ทำไมฉันต้องมาลำบากลำบนแบบนี้ในเกมด้วยนะ”
"Oh, why do I have to struggle like this in the game?"

อีกเสียงบ่นกระปอดกระแปด พลางกระพือเสื้อนอกเพื่อระบายความร้อนดังพั่บๆ หางแมวที่เคยกระดิกไปมาอย่างสบายอารมณ์ก่อนหน้านี้กลับตกลู่อยู่ข้างตัว
Another voice grumbled, fanning the outer shirt to cool off with a whoosh. The tail that had been swaying comfortably before now lay limp beside him

“ร้อนจะตายอยู่แล้ว ไม่มีอะไรคลายร้อนบ้างเลยเหรอ?”
"It's so hot I'm about to die. Is there nothing to cool down?"

คนสุดท้ายกล่าวอ่อนแรง เสื้อยืดสีดำที่เพิ่งได้รับมาไม่นานถูกถอดโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ขณะพยายามใช้มือสองข้างกวักลมเข้าหาร่างตัวเองเป็นการใหญ่ แม้มันจะแทบเรียกอะไรไม่ได้เลยนอกจากยิ่งทำให้เม็ดเหงื่อพราวเกาะเต็มใบหน้าเท่านั้น
The last person spoke weakly, the black t-shirt that had just been received was carelessly thrown aside. While trying to use both hands to fan air towards their body, it did little more than cause beads of sweat to cling to their face

“ยังไงเนี่ย เมย์ ทำไมยิ่งเดินทางไปเรื่อยๆ มันถึงเจอแต่ทะเลทรายแบบนี้ล่ะ”
"What's going on, May? Why do we keep encountering nothing but deserts as we travel further?"

เจ้าคนเหลือแต่กางเกงยีนเอ่ยถามด้วยสภาพราวกับเพิ่งอาบน้ำ จะทำไงได้ ยังไงเสียเดิมทีเขาเป็นคนเหนือโดยกำเนิดอยู่แล้ว ภูมิต้านทานโลกร้อนของเขาก็เลยยิ่งมีน้อยกว่าชาวบ้านเขาเข้าไปใหญ่น่ะสิ!
The guy in just jeans asked with a condition as if he had just taken a shower. What can be done? After all, he was originally from the north by birth, so his resistance to global warming is even less than that of the locals!

ด้วยเหตุนี้วิศนะเลยได้แต่หงายหน้านอนแผ่หลาอยู่บนรถม้าเปิดประทุนอย่างหมดสภาพ
For this reason, Wisana could only lie back, sprawled out on the convertible carriage, completely defeated

“อย่าบ่นนักเลยน่า ยิ่งเราเข้ามาในโซนทะเลทรายแบบนี้แสดงว่ามันใกล้จะถึงเอเนียสแล้วรู้มั้ย”
"Don't complain so much. The more we enter this desert zone, the closer we are to Aeneas, you know?"

“จริงครับพี่นะ” มาโนชเสริม “เพราะเอเนียสเป็นเมืองกลางทะเลทราย ยิ่งเราเข้ามาในเขตร้อนแบบนี้แสดงว่าใกล้ถึงที่หมายเต็มทีแล้ว อีกอย่างเมืองนี้มันดันไม่มีท่าเรือหรือท่าจอดเรือเหาะด้วย เราก็เลยมาได้แค่ทางนี้ทางเดียวแหละพี่ ทนๆ เอาหน่อยนะ”
"That's true, brother," Manos added. "Because Aeneas is a city in the middle of the desert. The more we enter this tropical area, the closer we are to our destination. Besides, this city doesn't have a port or a docking area for airships either, so we can only come this way, brother. Just bear with it a little, okay?"

“โอ๊ย แล้วทำไมไอ้สมาคมเมจิค วอริเออร์มันถึงได้ไปตั้งได้ไกลลิบโลกขนาดนั้นนะ!” เจ้าคนขี้ร้อนตะโกนขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
"Oh, why did that Magic Warrior Association have to set up so far away from the world like that!" the hot-tempered person shouted in frustration

“ฉันเองก็อยากรู้เหมือนนายนั่นแหละ” เมษาว่าอย่างอ่อนใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนด้วยอีกคน นัยน์ตาสีเทากลอกดูสภาพรถม้าคันเก่าที่สร้างจากท่อนไม้โทรมๆ แล้วก็ได้แต่ถอนใจ
"I want to know just like you do," said Maysa with a sigh, before lying down next to the other person. Her gray eyes rolled as she looked at the old carriage made from worn-out logs, and she could only sigh

ถ้าจะว่าตามจริงแล้ว รถม้าที่ดีกว่านี้มันก็พอจะมีให้เช่าหรอก ทั้งแบบเปิดประทุนติดแอร์ด้านใน แถมสารถีมาให้ด้วยก็ได้แล้วแต่จะต่อรอง
To be honest, there are better horse-drawn carriages available for rent, including ones with convertible roofs and air conditioning inside, and you can even get a driver depending on how you negotiate

แต่นี่อะไร พอเธอจองไปกลับได้แค่ไอ้เศษไม้บุโรทั่งหนึ่งอันกับนกแก่ๆ สองตัว!
But what is this? You can only book a round trip for a piece of old, rotten wood and two old birds!

ใช่ซี่~ ฉันมันเลเวลแค่ 39 ก็เลยเช่าได้แค่ของถูกๆ!!
Yes, I’m only level 39, so I can only rent cheap stuff!!

คิดๆ แล้วก็นึกโมโหขึ้นมาก็เลยได้แต่นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแง่งๆ อยู่คนเดียว
Thinking about it made me feel angry, so I just sat there grinding my teeth alone

“นี่เมย์” วิศนะที่นอนอยู่ข้างๆ เริ่มชวนคุย ทำเอาเมษาหยุดอาการที่ว่าลงทันที
"This is May," Wisana, who was lying next to her, started to chat, causing Maysa to immediately stop her previous behavior

“หือ”
"Huh"

“เธอยังไม่บอกฉันเลยนะว่ามาสเตอร์ที่ผู้หญิงในสำนักงานลงทะเบียนสายอาชีพพูดถึงคืออะไร” อีกฝ่ายเค้นเสียงออกจากคอคล้ายๆ อ้อ ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง แล้วค่อยเหลือบตากลับไปมอง
"You still haven't told me what the master that the woman in the office mentioned regarding the career path is." The other person cleared their throat, sounding somewhat surprised. The small figure shifted to sit up again and then glanced back

“มาสเตอร์ที่ว่าเนี่ยเขาก็หมายถึงพวก ...เจ้าสำนักอะไรทำนองนั้น”
"The 'master' they refer to means those ... like the head of a school or something like that."

“เจ้าสำนัก? พูดหยั่งกับหนังจีน” วิศนะยิ้มขำ
"Master of the sect? You talk like a Chinese movie," Wisana chuckled

“อารมณ์มันประมาณนั้นจริงๆ แหละครับ พี่นะ” มาโนชกล่าวเสริม “ในโลกของเกมไพรด์มีสายอาชีพให้เลือกอยู่เยอะมาก เรียกว่าพี่ไม่จำเป็นต้องเสียเวลานับให้เมื่อยหรอก เพราะว่าเกมนี้เปิดระบบสายอาชีพให้ผู้เล่นเลือกได้อย่างอิสระสุดๆ”
"The mood is really like that, brother," Manot added. "In the world of Pride, there are many job classes to choose from. You don't need to waste time counting them because this game offers a completely free system for players to choose their job classes."

“อิสระยังไง?”
"What is freedom like?"

“ก็แบบนี้ไง” เด็กสาวเป็นฝ่ายพูดบ้าง “ไม่ว่าจะเล่นอยู่สายอาชีพอะไร นายก็สามารถเปลี่ยนไปเล่นสายอาชีพอื่นได้ตามใจโดยไม่มีกฎเกณฑ์คอยบังคับเลยน่ะสิ”
"That's how it is," the girl said. "No matter what profession you're playing, you can switch to another profession freely without any rules to restrict you."

“ฉันก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี” คนหัวช้าชักหน้าเจื่อน ยกมือขยี้หัวตัวเองแรงๆ
"I still don't really understand." The slow-witted person frowned and rubbed their head vigorously

“ก็แบบ...สมมุติว่าคลาสแรกนายเลือกที่จะเล่นสายอาชีพนักดาบ พอถึงระดับสองแล้ว นายก็สามารถเปลี่ยนไปเล่นสายอาชีพจอมเวทได้โดยไม่จำเป็นต้องพัฒนาสกิลนักดาบขั้นสองตามสายอาชีพไง ...ว่าง่ายๆ ก็คือเปิดให้เล่นอะไรก็ได้ตามอิสระนั่นแหละ”
"It's like... let's say in the first class you choose to play as a swordsman. When you reach level two, you can switch to playing as a wizard without needing to develop the second-level swordsman skills according to the class... Simply put, it allows you to play whatever you want freely."

ได้ยินแบบนั้นคนฟังก็กลอกตาไปมา
Upon hearing that, the listener rolled their eyes

“ขืนเป็นแบบนี้ก็งงตายพอดีน่ะสิ”
"If it continues like this, it will be really confusing."

“ไม่งงหรอกพี่นะ” มาโนชบอก “ส่วนมากเขาจะเลือกผสมแต่อาชีพที่มันพอจะเอามารวมกันได้เท่านั้นแหละ สมมติว่าคลาสแรกพี่เป็นนักดาบมา ถ้าคลาสสองพี่เลือกเล่นจอมเวท พี่ก็จะใช้ความสามารถของนักดาบกับจอมเวทมาผสมกันได้ เช่น การร่ายเวทลงในดาบเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพอะไรทำนองนั้นไงครับ”
"I'm not confused, brother," Manot said. "Most of the time, they will choose to mix only professions that can be combined. For example, if your first class is a swordsman, and for the second class you choose to play a wizard, you can combine the abilities of the swordsman and the wizard. For instance, casting spells onto the sword to enhance its effectiveness, something like that."

ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปมองเมษาอีกที
The young man nodded in acknowledgment before turning to look at Maesa again

“ฉันพอจะเข้าใจเรื่องอาชีพแล้ว แต่สรุปมาสเตอร์มันคืออะไรล่ะ?”
"I somewhat understand about careers, but in summary, what is a master's degree?"

“คืองี้นะ นอกจากอาชีพที่มีอยู่มากมายไม่จำกัดแล้ว พวกเพลเยอร์อย่างเรายังสามารถสร้างอาชีพของตัวเองขึ้นมาได้อีกด้วย”
"Well, besides the countless existing professions, players like us can also create our own careers."

“ได้ด้วยเหรอ!?” วิศนะถามอย่างตื่นเต้น
"Is that possible!?" Wisana asked excitedly

“ได้สิ เพราะสกิลส่วนใหญ่ในเกมไพรด์มักจะได้มาโดยการปลดล็อคบางอย่างทั้งนั้นแหละ กรณีเดียวกับสกิล ประจุมนตราทลายภูผา ของนายไง”
“Sure, because most skills in the game Pride are usually obtained by unlocking something. It's the same case with the skill Shattering Mountain Spell of yours.”

คำอธิบายที่ยิ่งฟังวิศนะก็ยิ่งงง ดูเหมือนมาโนชจะรู้จึงช่วยพูดชี้แจงอีกแรง
The more you listen to the explanation, the more confused you become. It seems that Manot knows this, so he helps clarify further

“มันก็คือการทำตามเงื่อนไขของตัวละครไงครับพี่นะ เช่น ถ้าพี่ทำการหลบศัตรูได้ 100 ครั้งติดต่อกันพี่ก็จะได้สกิลนี้มา หรือพี่อาจจะต้องโจมตีศัตรูให้ได้ค่าความเสียหายเกินหนึ่งล้าน พี่ก็จะได้มาอีกสกิล อะไรทำนองนั้น”
"It's about following the character's conditions, you know? For example, if you dodge enemies 100 times in a row, you'll get this skill. Or you might need to deal over a million damage to enemies to earn another skill, something like that."

“เหมือนกับที่ฉันหลบการโจมตีได้ 150 ครั้งติดต่อกันก็เลยได้ท่า ปลดปล่อยพลัง มาใช่มั้ย?”
“Just like how I dodged 150 attacks in a row, I was able to use the power release, right?”

“ใช่แล้ว” เมษาตอบ “แล้วสกิลพวกนี้ก็ไม่ได้มีเงื่อนไขเหมือนกันทุกคนหรอกนะ มันขึ้นอยู่กับความสามารถของตัวละครกับสายอาชีพ อย่างเงื่อนไขการได้สกิลของนายอาจจะเป็นการหลบการโจมตีให้ได้ 150 ครั้งขึ้นไป แต่ของฉันอาจจะเป็นโจมตีศัตรูต่อเนื่อง 50 ครั้งติดต่อกันก็ได้ ใครจะไปรู้จริงมั้ย?”
"That's right," Meisa replied. "And these skills don't have the same conditions for everyone. It depends on the character's abilities and class. For you, the condition to gain a skill might be to dodge attacks 150 times or more, but for me, it could be to attack the enemy continuously 50 times in a row. Who really knows, right?"

“อ๋อ งี้มันก็เหมือนกับเราได้ข้อสอบคนละชุด”
"Oh, so it's like we have different sets of exam questions."

“ใช่แล้วจ้า” พอเห็นคนตรงหน้าทำท่าเหมือนรู้เรื่องขึ้น เจ้าหล่อนก็ขยับยิ้มหวานพอใจ
"That's right!" When she saw the person in front of her acting as if they understood, she smiled sweetly with satisfaction

“และด้วยกรณีนี้แหละครับพี่นะ มันก็มีพวกนักปลดล็อคสกิลมืออาชีพคอยเล่นเกมอยู่ คนพวกนี้ไม่ค่อยสนใจการเล่นเกมเพื่อเพิ่มเลเวล แต่จะหาวิธีปลดสกิลและคอยค้นหาสกิลพิเศษชนิดต่างๆ เพื่อเอามารวมกันให้เหมาะสม แล้วค่อยไปลงทะเบียนขอเปิดสายอาชีพกับสำนักงานสายอาชีพ มันก็คล้ายๆ กับการขอเปิดสำนักใหม่ของตัวเองขึ้นมานั่นแหละครับ ส่วนคนที่เป็นเจ้าของสายอาชีพก็ถูกเรียกกันว่า มาสเตอร์
“And in this case, you see, there are professional skill unlockers who play the game. These people are not really interested in leveling up but look for ways to unlock skills and search for various special skills to combine them appropriately before registering to open a career path with the career office. It's somewhat similar to applying to establish your own new school. The person who owns the career path is referred to as master.”

“งี้นี่เอง!” วิศนะฉีกยิ้มแฉ่ง “คล้ายๆ กับว่าพวกเขาคอยค้นหาวิชาของตัวเองเพื่อเปิดสำนักเอาไว้สอนศิษย์รุ่นต่อไปใช่มั้ย”
"Is that so!" Wisana smiled brightly. "It’s like they are searching for their own knowledge to establish a school to teach the next generation of students, right?"

“ใช่เลยพี่!” มาโนชแทบจะร้องกรี๊ด เมื่อในที่สุดเจ้าคนหัวช้าก็ตามเขาทันเสียที “แต่ผมว่าพี่นี่ท่าจะคลั่งหนังจีนเอาเรื่องนะ”
"Yes, brother!" Manot almost screamed when the slow-witted guy finally caught up with him. "But I think you're really crazy about Chinese movies."

“ช่างมันเถอะน่า” คนกวนว่าปัดๆ “แบบนี้พวกนักปลดล็อคสกิลเขาไม่ปลดเจอสกิลซ้ำกับเจ้าอื่นมั่งเหรอ?”
"Never mind that," the annoying person said dismissively. "In this way, don't those skill unlockers encounter skills that are the same as others?"

“ก็มีบ้างนะ” เมษาพยักหน้ารับ “ส่วนใหญ่พวกคนที่ต้องการจะสร้างอาชีพขึ้นมาใหม่ เขาก็จะต้องแข่งปลดล็อคสกิลแบบใครดีใครได้ด้วยกันทั้งนั้นแหละ”
"Well, there are some," Mei said, nodding. "Most of the people who want to create a new career have to compete to unlock skills, and it's a matter of who does it better."

“อีกอย่างนะพี่นะ” ชายสวมแว่นอธิบายเพิ่ม “การจะเปิดสายอาชีพใหม่ขึ้นมาได้ อย่างน้อยก็ต้องปลดสกิลที่เหมาะสมกับสายอาชีพนั้นได้ 100สกิลขึ้นไป นอกจากจะแข่งไม่ให้ปลดล็อคซ้ำกับคนอื่นแล้ว ยังต้องคำนึงอีกว่าสกิลนั้นเหมาะสมกับอาชีพที่จะเปิดใหม่รึเปล่า เช่น ถ้าพี่จะเปิดสายอาชีพนักดาบ แต่ดันไปปลดล็อคสกิลยิงปืนออกมามันก็เท่านั้นเองจริงมั้ย โดยสรุปก็คือเงื่อนไขการสร้างอาชีพใหม่ขึ้นมันยุ่งยากวุ่นวายจะตาย เพราะงั้นผมรับประกันได้เลยว่าพวกมาสเตอร์ของสายอาชีพเนี่ย เก่งสะบัดช่อไปเลย!”
"One more thing, brother," the man in glasses explained. "To open a new career path, you need to unlock at least 100 skills that are suitable for that career. Not only do you have to compete to avoid unlocking the same skills as others, but you also have to consider whether those skills are appropriate for the new career you want to pursue. For example, if you want to open the swordsman career but end up unlocking shooting skills, it doesn't really make sense, does it? In summary, the conditions for creating a new career are incredibly complicated. So I can guarantee that the masters of these career paths are exceptionally skilled!"

“แล้วพวกมาสเตอร์เนี่ยเขาก็เป็นผู้เล่นเหมือนเราด้วยนะ ไม่ใช่ NPC เพราะงั้นอย่าไปกวนอารมณ์เขาเวลาไปสอบเควสเปลี่ยนอาชีพเชียวล่ะ เดี๋ยวจะพาลสอบไม่ผ่านเอา”
"Those masters are players just like us, not NPCs. So don't annoy them when they're taking the class change quest exam, or you might end up failing."

คำพูดที่เหมือนดักคอนั้นทำให้วิศนะต้องพยักหน้ารับด้วยสีหน้าจ๋อยลงถนัดตา อยู่ในเกมยังต้องมีสอบอีกแฮะ ทำอะไรสมจริงเป็นบ้าเลย วางระบบการดำเนินชีวิตในเกมได้เป็นขั้นเป็นตอน แถมอิสระขนาดนี้ต่างจากเกมทั่วไปที่ปูทางเป็นเส้นตรงสุดๆ
The words that seemed like a trap made Visana nod in agreement with a noticeably downcast expression. Even in the game, there are still tests to take. Everything is so realistic. The system for living in the game is structured step by step, and the freedom is so different from typical games that follow a straight path

“แล้วข้อสอบเปลี่ยนสายอาชีพนี่มันยากรึเปล่า”
"Is the career change exam difficult?"

“ไม่รู้สิ เพราะข้อสอบของแต่ละอาชีพไม่ค่อยเหมือนกันหรอกนะ” เด็กน้อยตอบขอไปที
"I don't know, because the exams for each profession are not really the same." The little boy replied casually

“อย่างของผมนี่มาสเตอร์เขาให้ไปเก็บดอกอีเธอร์บนภูเขา มันก็ไม่ยากหรอกเพราะไม่มีมอนสเตอร์โหดๆ เลย แต่เดินทางไกลเอาเรื่องอยู่ แต่สายอาชีพพ่อค้าก็ไม่เน้นฆ่ามอนสเตอร์อยู่แล้วแหละครับ เขาจะเน้นที่ความอดทนมากกว่า” มาโนชพูดให้กำลังใจเป็นนัย
"My master sent me to collect ether flowers on the mountain. It's not hard because there are no tough monsters at all, but the journey is quite long. However, the merchant class doesn't focus on killing monsters anyway; they emphasize endurance more," Manot said encouragingly

พอได้ฟังจากหนึ่งแล้ว วิศนะก็กลอกตากลับไปมองผู้หญิงอีกคนที่มากประสบการณ์กว่าอย่างขอความเห็น
After hearing from One, Wisana rolled his eyes back to look at the other woman who was more experienced, seeking her opinion

“ข้อสอบของฉันเขาก็ให้ไปฆ่ามอนสเตอร์เลเวล 18 สองสามตัวก็ผ่านฉลุยแล้ว”
"My exam required me to kill a few level 18 monsters, and I passed easily."

เมื่อได้ยินเพื่อนทั้งสองย้ำแล้วว่าข้อสอบคลาสแรกไม่ได้ยากอย่างที่คิด ชายหนุ่มก็เป่าปากโล่งอก นั่นสินะ เพิ่งจะคลาสแรกเท่านั้นเอง ข้อสอบคงจะไม่ยากเท่าไหร่หรอก ดีไม่ดีอาจจะแค่จัดการกับมอนสเตอร์สองสามตัวแบบเมย์ก็ได้
When he heard both friends insist that the first class exam wasn't as difficult as he thought, the young man let out a sigh of relief. That's right, it's only the first class. The exam probably won't be that hard. If anything, it might just be dealing with a couple of monsters like Mei

นึกๆ แล้วใบหน้าคมก็เริ่มปรากฏรอยยิ้มเผล่ วิศนะลุกขึ้นมองไปยังมาโนชที่กำลังกุมบังเหียนรถม้าอยู่อย่างนึกขึ้นมาได้
As he thought about it, a faint smile began to appear on his sharp face. Wisana got up and looked at Manot, who was holding the reins of the carriage

“จะว่าไปนะ มาโนช นายยังไม่เล่าให้พี่ฟังเลยว่าเอาบัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็คไปลงทะเบียนมาแล้วได้เงินมาเท่าไหร่”
"By the way, Manosh, you haven't told me how much money you made from registering the butterfly effect."

แค่นั้นแหละ ใบหน้าที่เคยยิ้มระรื่นอยู่เมื่อครู่กลับมามืดมัวมาคุในทันที เด็กหนุ่มใช้มือดันกรอบแว่นบางของตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะเรียกหน้าต่างข้อมูลส่วนตัวขึ้นมาอย่างหัวเสีย ใช้เวลาเพียงครู่เดียวมาโนชก็หยิบของอย่างหนึ่งโยนให้วิศนะจากทางด้านหลัง
That's it. The face that had just been smiling brightly suddenly turned dark and gloomy. The young man adjusted the thin frame of his glasses with his hand before calling up the personal information window in frustration. In just a moment, Manot picked up something and threw it to Wisana from behind

ไอเท็มที่ทำให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาต้องเลิกคิ้วสูง ของดังกล่าวก็คือผ้าพันคอบัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็คที่ยังอยู่สภาพเดิมทุกประการราวกับยังไม่ได้ทำการส่งมอบใดๆ ให้กับทางเจ้าหน้าที่เลยแม้แต่น้อย
The item that makes the face smooth must raise an eyebrow; the item in question is the butterfly effect scarf, which remains in its original condition as if it has not been delivered to the authorities at all

“เอามาคืนพี่ทำไมเนี่ย?” วิศนะว่างงๆ
"Why are you bringing it back, brother?" Wisana asked, confused

“ผมยังไม่ได้เอาไปลงทะเบียนหรอกพี่”
"I haven't registered it yet, brother."

“อ้าว ทำไมล่ะ!?” คราวนี้มีเสียงเมษาดังขึ้นมาร่วมขบวนด้วย
"Wow, why!?" This time, Meisa's voice joined the procession

“ก็มันน่าโมโหมั้ยล่ะ” เจ้าตัวกล่าวเสียงสูง “ผมกะว่ายังไงไอ้บัตเตอร์ฟลายเฟ็คมันต้องได้จดทะเบียนเป็นไอเท็มระดับ S แน่ๆ เพราะตอนนี้มันเป็นไอเท็มชิ้นเดียวที่สามารถทำให้ผู้เล่นบินได้ แถมยังป้องกันการโจมตีธาตุไฟ 100% อีก”
"Isn't it frustrating?" the person said in a high voice. "I thought for sure that the Butterfly Effect would have to be registered as an S-level item because right now it's the only item that allows players to fly and it also provides 100% protection against fire attacks."

“แล้วมันไม่ได้ระดับ S เหรอ?” คำถามจากเมษาทำเอาอีกฝ่ายยกมือขยี้หัวตัวเองแรงๆ ด้วยสีหน้าหงุดหงิดสุดขีด
"Isn't it at level S?" The question from Meisa made the other person rub their head vigorously with an extremely annoyed expression

“พวกมันตีราคาแล้วให้แค่ระดับ A น่ะสิ!” พูดจบก็ทุบพื้นรถม้าอย่างเดือดดาล
"They evaluated it and only gave it a level A!" After saying that, he slammed the floor of the carriage in anger

“เขาบอกว่ามันยังมีจุดด้อยที่มากกว่าข้อดีตรงที่มันจะไม่สามารถบินได้ถ้าพลังงานหมด อีกทั้งเพลเยอร์ยังจำเป็นต้องมีสกิลจุดฉนวนเท่านั้นถึงจะระเบิดปีกไฟขึ้นมาได้ มันก็เลยไม่ต่างอะไรกับเครื่องป้องกันที่ต้านพลังโจมตีธาตุไฟได้ 100% เท่านั้นเอง ส่วนเรื่องที่บินได้ก็เป็นเหมือนแค่สกิลที่ใช้ออกมาได้ไม่แน่ไม่นอน มีจุดอ่อนเยอะ!”
"He said that it has more weaknesses than advantages in that it cannot fly if the energy runs out. Additionally, the player must have the insulation skill to be able to activate the fire wings. So, it's not much different from a shield that can resist fire elemental attacks 100%. As for the ability to fly, it's just a skill that can be used unpredictably. There are many weaknesses!"

คำบ่นยาวยืดที่สองคู่หูก็เหลือบจ้องตากัน
The long complaints made the two partners glance at each other

ก็จริงอย่างที่เขาพูดนะ
It's true what he said

บัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็คมันใช้ยากเกินไป นอกจากนี้ผู้เล่นยังต้องบ้าบิ่นพอที่จะไปยืนรับพลังโจมตีธาตุไฟเพื่อเปลี่ยนมาเป็นพลังงาน ไหนยังจะต้องใช้สกิลในการจุดชนวนปีกไฟออกมาอีก ถ้าพูดกันจริงๆ แล้ววิธีการมันยุ่งยากและเสี่ยงภัยเอาเรื่อง ยิ่งถ้าหากเอาไปสู้กับมอนสเตอร์ที่ไม่ใช่ธาตุไฟละก็ ไอเท็มนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับผ้าพันคอพลังป้องกันต่ำๆ ธรรมดาเลยด้วยซ้ำ
The butterfly effect is too difficult to use. Additionally, players must be crazy enough to stand and take fire elemental attack power to convert it into energy. They also need to use skills to ignite the fire wings. To be honest, the method is complicated and quite risky. Especially if you use it against monsters that are not fire elementals, this item is no different from a regular low-defense scarf

“พี่ว่าเขาก็พูดถูกนะ มาโนช”
"I think he's right, Manot."

วิศนะพยายามเกลี้ยกล่อม เรียกสายตาคนหงุดหงิดให้หันมาจ้องเขม็ง เล่นเอาคนออกความเห็นสะดุ้งโหยง ยกมือเกาหน้าแกรก
Visana tried to persuade, calling the irritated person's attention to focus intently, causing the commentator to jump in surprise and scratch their face awkwardly

“หง่า...พี่ก็แค่พูดไปตามความจริงประสาคนเคยใช้มาก่อน”
"Well... I just spoke according to the truth as someone who has used it before."

พอได้ยินคนอาวุโสกว่าออกตัวขลุกขลัก มาโนชก็ถอนใจยาวเหยียด
As soon as he heard the older person stammering, Manot let out a long sigh

“ผมรู้ครับพี่นะ แต่ผมก็แค่ผิดหวังนิดหน่อยเท่านั้นเอง เพราะเจ้านี่เป็นไอเท็มระดับสูงชิ้นแรกที่ผมสร้างขึ้นมาได้ ผมล่ะหวังอยากลงทะเบียนให้มันขึ้นเป็นระดับ S ไปเลย แต่พอโดนพวกกรรมการสำนักงานไอเท็มตอกหน้ากลับมาแบบนั้น ...มันก็อดไม่ได้ที่จะโมโหน่ะพี่!”
"I know, brother, but I'm just a little disappointed. This is the first high-level item I've created. I was hoping to register it as an S rank, but when the item office judges shot me down like that... I can't help but feel angry, you know!"

“เอาน่า พี่เข้าใจ” วิศนะลากเสียง ยกมือตบบ่าฝั่งตรงข้ามเบาๆ “เอาไว้พัฒนามันให้ดีกว่านี้ค่อยเอาไปลงทะเบียนใหม่ก็ได้ยังไม่สายจริงมั้ย”
"Come on, I understand," Wisana said, dragging out the words, lightly patting the shoulder of the person opposite him. "You can improve it further and register it again later; it's not too late, right?"

จริงอยู่ที่เขาหวังจะให้เด็กหนุ่มที่กำลังซึมอยู่กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม แต่พอเห็นใบหน้าใต้กรอบแว่นนั่นเงยส่งยิ้มแฉ่งการค้าเดิมๆ มาให้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะชะงักกึก นึกขยาดในใจชอบกล
It is true that he hoped to see the young boy who was feeling down return to his cheerful self, but when he saw the face beneath those glasses lift up with a bright smile, he couldn't help but pause, feeling strangely uneasy in his heart

“ก็เพราะแบบนั้นแหละพี่นะ ผมถึงขอมากับพี่ด้วยไงครับ”
"That's why I wanted to come with you, brother."

“ห๊ะ?”
"Huh?"

“คือพอดีผมมีเรื่องอยากจะรบกวนพี่อีกนิดหน่อย”
"I just have a little something I would like to ask you for help with."

มาโนชรีบประจบทำท่านอบน้อมทันที มือสองข้างถูไปมาได้อย่างระริกระรี้ชวนอัดเป็นที่สุด
Mano quickly flattered and bowed respectfully, his hands rubbing together eagerly, invitingly, and with great enthusiasm

“รบกวนพี่?” เหมือนจะเห็นลางมรณะของตัวเองขึ้นมาลางๆ วิศนะจึงแอบส่งสายตาไปมองเมษาด้วยสีหน้าแหยสนิท
"Excuse me, brother?" It felt like she could faintly see the omen of her own death, so Wisana secretly glanced at Maisa with a very nervous expression

“ครับพี่นะ ผมรบกวนพี่ไม่มากหรอกครับ ก็แบบว่าตอนนี้ในบรรดาคนรู้จักของผมมันก็มีแค่พี่ใช่มั้ยที่สามารถใช้เจ้าผ้าคลุมนี้ได้ อีกอย่างพี่ก็ทั้งเก่ง แถมยังมีความเร็วเป็นเลิศ เซนส์เรื่องการหลบหลีกก็ยอดเยี่ยมอีก ....ผมก็เลยอยาก...”
"Yes, brother. I'm not bothering you too much. It's just that among my acquaintances, you're the only one who can use this cloak, right? Plus, you're skilled and have excellent speed, and your sense of dodging is outstanding... so I wanted to..."

“ให้พี่ช่วยเป็นหนูทดลองให้หน่อย”
"Please let me be your test subject."

วิศนะดักทางอย่างรู้ทัน ทำเอามาโนชงะงักกึกไปพักหนึ่ง ก่อนจะคลี่รอยยิ้มกว้าง
Visana anticipated the situation so well that Manos was momentarily taken aback before breaking into a wide smile

“แหม หนูทดลองมันก็แรงไป แค่ผู้ช่วยในการทดลองก็พอครับพี่”
"Wow, the test subject is a bit too much. Just an assistant for the experiment is enough, brother."

“แล้วมันต่างกันตรงไหนวะ” วิศนะโวยวายอย่างเซ็งสุดขีด นึกอยากจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ ที่ไปหลวมตัวถามมันตั้งแต่ตอนแรก ส่วนเจ้าพ่อค้าหัวใสคนนั้นก็ยังส่งสายตาออดอ้อนชนิดที่คิดว่าน่าเอ็นดูที่สุดเท่าที่ใบหน้ายาวๆ ของมันจะทำได้มาให้
"Then what's the difference?" Visana complained in utter frustration, wishing he could bite his own tongue for having asked it in the first place. Meanwhile, that clever merchant continued to give him the most endearing look his long face could muster

ท่าทางที่เห็นแล้วเขารู้สึกโรคฮ่องกงฟุตชักจะกำเริบ
The way he looked made him feel like his Hong Kong foot condition was flaring up

“นะ พี่นะ” มาโนชร้องเสียงเล็กเสียงน้อย “ผมขอร้องล่ะพี่ ตอนนี้มันมีแต่พี่เท่านั้นที่ช่วยผมได้ ผมสัญญาเลยนะ ถ้าผมทำให้มันสมบูรณ์ได้แล้ว ผมจะแบ่งค่าเซ็นสัญญาให้ 0.1% เลยพี่”
"Please, brother," Manot cried in a small voice. "I'm begging you, brother. Right now, you're the only one who can help me. I promise, if I can make it perfect, I'll share 0.1% of the contract fee with you, brother."

“โห ให้พี่เยอะไปรึเปล่า? ให้น้ำยาเพิ่มพลังพี่ขวดเดียวก็ได้มั้ง ตั้ง 0.1% พี่เกรงใจว่ะ กลัวแกจะล้มละลายซะก่อน” พอได้ยินอัตรามากมายแทบทะลุเพดาน วิศนะก็อดไม่ได้ที่จะประชดใส่
"Wow, are you giving me too much? Just one bottle of the power-boosting potion should be enough, right? At 0.1%, I feel bad. I'm afraid you might go bankrupt before I do." Upon hearing such a high rate, Wisana couldn't help but respond sarcastically.

“ล้อเล่นน่ะพี่ ....ผมแบ่งให้ 10% เลยก็ได้เอ้า!”
"Just kidding, brother... I can give you 10%!"

เมื่อได้ยินยอดส่วนแบ่งที่เพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้ว ชายหนุ่มก็ผิวปากหวือ ก่อนจะเหล่ไปมองเมษาที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งเจ้าหล่อนก็ส่งเสียงหัวเราะคิกคักเบาๆ ลอยมาเข้าหู
Upon hearing the rapidly increasing share, the young man whistled before glancing back at Mae, who was behind him, and she let out a soft, giggling laugh that floated into his ears

แน่นอนว่าเธอรู้จักมาโนชดีทีเดียว เดิมทีหมอนี่เป็นพ่อค้าสุดงกชนิดเขี้ยวลากดินก็คงจะน้อยไป เพราะถ้ามันงอกได้ ฟันเจ้านี้คงจะหยั่งรากลึกลงไปถึงแกนโลกเลยด้วยซ้ำ โดยปกติแล้วตานี่ ไม่ค่อยชอบลงทุนเป็นหุ้นส่วนกับใครง่ายๆ หรอก ถ้าขืนเจ้าตัวยอมลงมาออดอ้อนขนาดนี้ แสดงว่ามาโนชคงได้ดูวีดีโอฉากการต่อสู้ของวิศนะกับลอร์ดอินเฟอร์โน่มาพอสมควร ถึงได้กล้าเอ่ยปากเสนอข้อต่อรองอย่างนั้น
Of course, she knows Manoch quite well. Originally, this guy was a miserly merchant, and calling him a tightwad would be an understatement, because if he could grow, his teeth would probably root deep down to the core of the Earth. Normally, this guy doesn't like to invest as a partner with anyone easily. If he is willing to come down and beg like this, it means Manoch must have watched enough videos of the fight between Wisana and Lord Inferno to dare to propose such a negotiation

เพราะถ้าหากสำเร็จจริงๆ ค่าลิขสิทธิ์ในการลงทะเบียนไอเท็มจะมีค่ามากกว่าตัวไอเท็มเกือบสองเท่าตัว ยิ่งถ้าเป็นไอเท็มเกรด S ด้วยแล้วเงินค่าลิขสิทธิ์คงจะอยู่ที่ประมาณ 160 ล้านเป็นอย่างต่ำ
Because if it really succeeds, the licensing fee for registering the item will be worth almost twice the value of the item itself. Especially if it is an S-grade item, the licensing fee would likely be around 160 million at a minimum

หากมาโนชจะแบ่งให้วิศนะ 10% ก็คิดเป็นเงินทั้งสิ้น 16 ล้าน
If Manot shares 10% with Wisana, it amounts to a total of 16 million

หมอนี่มีอย่างเหรอที่จู่ๆ จะยอมยอมลงทุนเงินเป็นล้านๆ กับใครเพราะแค่ถูกอัธยาศัย ดูท่าตาแว่นคงจะมองเห็นประกายอะไรบางอย่างของวิศนะเหมือนกับที่เธอมองเห็นล่ะสินะ เมื่อสรุปความคิดในหัวเสร็จ เมษาก็ขยับรอยยิ้มเผล่ เอ่ยเย้าด้วยเสียงไม่ค่อยเบานัก
Does this guy really have it in him to suddenly invest millions with someone just because he feels a connection? It seems like the glasses-wearing guy must see some spark in Visana, just like she does, right? Once she finished sorting out her thoughts, Meisa couldn't help but smile and teased in a voice that wasn't exactly quiet

“แหม ไอ้เอ ทีกับฉันไม่เห็นแกลงทุนทำการค้าด้วยขนาดนี้เลย”
"Wow, Ai, I never saw you invest this much in business with me."

“อย่างหล่อนมีอะไรให้น่าลงทุนด้วยบ้างล่ะ แค่ฉันเป็นนายหน้ารับซื้อขายไอเท็มให้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว” เจอคำตอบตอกมาให้แบบนี้ คนแซวก็ได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจ
"What do you have that’s worth investing in? Just me being a broker buying and selling items is already good enough." With such a response, the person teasing could only shake their head in exasperation

“ค่า~ คุณพ่อค้าอันดับหนึ่งของไพรด์ เป็นเกียรติของดิฉันจริงๆ เลยนะเนี่ย คิดค่านายหน้าตั้ง 10% ยังจะมาหน้าด้านทวงบุญคุณอีกนะ!!” พูดกระแนะกระแหนเสร็จ เมษาก็ปาขวดน้ำยาเพิ่มพลังเปล่าใส่เจ้าคนขี้งกเสียงดังตุ๊บ ทำเอามาโนชหันมาแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะกลับไปเขย่าแขนวิศนะต่อ
"The value~ of being the number one merchant of Pride is truly an honor for me! To think you charge a commission of 10% and still have the audacity to demand gratitude!!" After finishing her sarcastic remarks, Maysa threw an empty energy drink bottle at the stingy guy with a loud thud, causing Manot to turn and snarl at her before going back to shake Visan's arm

“นะ พี่นะ ตกลงช่วยผมเถอะ ผมยอมทุกอย่างเลยพี่ เอางี้! ผมยินดีเป็นพ่อค้าส่วนตัวให้พี่เลย รับซื้อรับขายให้พี่แบบไม่คิดค่านายหน้าเลย นะๆ พี่”
"Come on, please help me. I'm willing to do anything for you. How about this! I'm happy to be your personal trader, buying and selling for you without any commission. Please, please."

“โห เอางั้นเลยเหรอ” วิศนะเปรยยิ้มๆ
"Wow, is that how it is?" Wisana said with a smile

“นะพี่ นี่ผมไม่เคยลงทุนกับใครขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย เห็นใจผมเถอะ!”
"Come on, brother, I've never invested this much with anyone before. Please have some sympathy for me!"

ได้ยินแบบนั้นคนแก่กว่าก็หัวเราะพรืด หันไปสบตาเพื่อนคู่หูอย่างขอความเห็น ซึ่งเมษาก็ยิ้มกว้างไหวไหล่ให้เป็นทำนองตามใจ
Hearing that, the older man laughed heartily and turned to meet his partner's gaze as if seeking an opinion, to which Maesa smiled widely and shrugged in a way that suggested agreement

“ก็ได้ๆ พี่ยอมเป็นหุ้นส่วนกับนายก็ได้”
"Alright, alright. I'll agree to be your partner."

คำพูดที่เรียกนัยน์ตาเล็กรีใต้กรอบแว่นให้เบิกกว้างทันที
The words that called the small eyes under the frame of the glasses to widen immediately

“จริงนะพี่!”
"Really, brother!"

“เออสิ พี่พูดแล้วไม่คืนคำหรอกน่า เอ้า จับมือสัญญาลูกผู้ชายเลยก็ได้”
"Sure, I won't go back on my word. Come on, let's shake hands and make a manly promise."

พูดจบ วิศนะก็ยื่นมือไปออกไปให้เจ้าพ่อค้าวัยเยาว์ที่รีบคว้ามือมาเขย่าแทบไม่ทัน ทำหยั่งกับว่าถ้าไม่รีบจับไว้ภายในสามสิบวินาที บ้านจะถล่มดินจะทลายเอาบัดเดี๋ยวนั้นอย่างงั้นแหละ
After finishing his speech, Wisana extended his hand to the young merchant, who quickly grabbed it to shake, as if the house would collapse and the ground would break apart if he didn't hold on within thirty seconds

“บอกไว้ก่อนนะยะ ถ้าวิศนะเป็นหุ้นส่วนกับนายก็เท่ากับว่าฉันก็เป็นด้วย”
"Just so you know, if Wis is your partner, it means I am too."

เสียงเจื้อยแจ้วที่ดังขึ้นต่อมา เรียกสายตามาโนชให้ปราดไปมองหน้าเขม็ง
The cheerful voice that followed called Manoch's attention, making him glance sharply

“เฮ้ย! ได้ไง ฉันทำสัญญากับพี่นะคนเดียว ไม่เกี่ยวกับหล่อนเลยนะ”
"Hey! How come? I made a contract with you alone, it has nothing to do with her!"

“เกี่ยวสิยะ ก็ฉันกับวิศนะเป็นคู่หูกัน เวลาจะลงทุนทำอะไรก็ต้องลงทุนด้วยกัน” พูดจบเมษาก็หันไปฉีกยิ้มหวานให้คู่ซี๊เธออย่างรู้กัน “อีกอย่างตอนนี้ฉันก็เป็นลูกสาวของป๊ะป๋าเขาด้วย กระเป๋าตังค์ของป๋าก็เหมือนกับกระเป๋าตังค์ของฉันแหละ จริงมั้ยคะ ป๊ะป๋า”
"Well, it's because Wisana and I are partners. Whenever we want to invest in something, we have to invest together," said Mesa, turning to give her partner a sweet smile as if they understood each other. "Besides, right now I'm also his daddy's daughter, so his wallet is like my wallet, right, Daddy?"

เธอพาร่างเล็กๆ เท่ากับเด็กวัยห้าขวบนั่นวิ่งโผเข้าไปเกาะแขนคุณพ่อจำเป็นด้วยท่าทีออดอ้อนสุดขีดเสียจนคนมองห่างๆ รู้สึกคันมือยิบๆ อยากมะเหงกหัวโตๆ นั่นแรงๆ สักสามสี่ที
She took her small body, about the size of a five-year-old, and ran to cling to her father's arm with an extremely affectionate demeanor, making those watching from a distance feel an itch in their hands, wanting to give that big head a good thump three or four times

ผิดกับอีกคนที่ยามนี้กลับยิ้มหน้าบานอย่างพอใจสุดขีด แม้จะนึกขันในใจว่าคู่หูสาวของเขานั้นก็เค็มไม่แพ้เพื่อนของเจ้าหล่อนเลย
In contrast, the other person at this moment was smiling broadly with utmost satisfaction, even though he found it amusing that his female partner was just as salty as her friend

“....บ...แบบนี้ไม่แฟร์นะ เมย์”
"...this isn't fair, May."

“ไม่แฟร์ตรงไหน จริงมั้ยคะ คุณพ่อ?” เมษาแสร้งดัดเสียงน่ารักสุดชีวิต ขณะหันไปถามวิศนะด้วยดวงตาบ๊องแบ๊ว
"Where's the unfairness, right? Dad?" Maesa pretended to use her cutest voice while turning to ask Wisana with her big, innocent eyes

“จ้ะ ลูก” เจ้าตัวดีที่รับมุขเก่งพอกันว่า พลางยกมือขึ้นลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
"Yes, my child," said the clever one who caught the joke, while raising a hand to gently stroke her head affectionately

“เห็นมั้ยล่ะ ไม่รู้ล่ะ ฉันก็ถือว่าเป็นหุ้นส่วนของนายด้วย ฉันขอ 5% นี่ใจดีแล้วนะเนี่ย”
"Do you see? I don't know, but I consider myself your partner too. I'm asking for 5%, and that's already generous."

เจอลูกแทคทีมแบบนี้เข้า มาโนชก็ถึงกับใบ้กิน เขากลอกตามองหน้าของวิศนะสลับกับเมษาไปมา แล้วก็ได้แต่ปวดหัวตึ๊บ แม้ใจหนึ่งจะนึกดีใจที่ได้วิศนะมาเป็นหุ้นส่วน แต่อีกใจก็นึกแค้นใจที่เขาหาเหตุผลมาแย้งเมษากลับไม่ได้แม้แต่น้อย สุดท้ายเลยต้องจำใจกัดฟันกรอดๆ แล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
Meeting a team member like this, Manosh was left speechless. He rolled his eyes between Visana and Meisa, feeling a throbbing headache. While part of him was glad to have Visana as a partner, another part was frustrated that he couldn't come up with a counterargument against Meisa at all. In the end, he had to grit his teeth and turn his face away in the other direction

“ตามใจ อยากทำอะไรก็ทำ!”
"Do as you please, do whatever you want!"

คำกล่าวที่เรียกเสียงหัวเราะฮากลิ้งมาจากสองร่างด้านหลัง วิศนะลอบยกนิ้วโป้งและขยิบตาให้เมษาที่แลบลิ้นแผล็บสมน้ำหน้ากลับมาได้อย่างยียวนพอกัน
The laughter-inducing remark came from two figures behind. Wisana discreetly gave a thumbs up and winked at Maisa, who stuck out her tongue in a teasing manner, equally mischievous

“แล้วอีกนานมั้ยกว่าเราจะเดินทางถึงเอเนียส” หลังจากขำจนปวดท้องแล้ว วิศนะก็เอ่ยถามเปลี่ยนประเด็น
"How much longer until we reach Aeneas?" After laughing until his stomach hurt, Wisana changed the subject and asked

“ก็พอสมควรล่ะพี่ ผมว่าราวๆ อีกสองสามชั่วโมงได้ล่ะครับ”
"That's about right, brother. I think in another two or three hours it should be done."

มาโนชตอบ ก่อนจะสะบัดบังเหียนอีกครั้งเพื่อเร่งจังหวะการเดินของนกสองตัวขึ้นไปอีก
Manoch replied before flicking the reins again to quicken the pace of the two birds

“แถม...อากาศก็เริ่มเย็นลงแล้วด้วยนะ” เขาว่าลอยๆ ระหว่างเปิดหมวกคลุมศีรษะออก
"Besides... the weather is starting to get cooler too," he said casually while taking off his hood.

“จริงด้วยแฮะ”
"That's true."

วิศนะเองก็เริ่มจะรับรู้แล้วว่าแสงแดดที่เคยร้อนระอุได้เบาบางลงมากแล้ว เช่นเดียวกับสายลมอบอ้าวที่เริ่มจางหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
Visana has also begun to realize that the once scorching sunlight has softened significantly, just like the warm breeze that has started to fade away, though she doesn't know when it began

“คงจะใกล้มืดแล้วล่ะมั้ง อากาศมันก็เลยเย็นลง” เมษาออกความเห็น
"It must be getting dark soon, that's why the weather has cooled down," Maesa commented

คงจะจริงอย่างที่เธอว่า ระหว่างที่พวกเขาสนทนากันเพลินๆ เวลาได้ล่วงเลยผ่านไปนานเสียจนพระอาทิตย์ที่เคยตั้งฉากตรงกับศีรษะได้คล้อยต่ำลงกลายเป็นวัตถุทรงกลมสีส้มจางๆ อยู่ในทิศตะวันตก พร้อมกับบรรยากาศรอบตัวที่เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ
It must be true what you said, as they chatted happily, time passed so long that the sun, which had been directly overhead, had lowered to become a faint orange sphere in the west, along with the surrounding atmosphere gradually becoming cooler

สมกับที่เป็นทะเลทราย พอกลางวันก็ร้อนสุดขั้ว ตกกลางคืนก็เย็นสุดขีด
True to being a desert, it is extremely hot during the day and extremely cold at night

“ถ้างั้นผมว่าเราพักกันเสียหน่อยดีมั้ยครับ พอตื่นมาคงจะถึงเมืองเอเนียสพอดี ส่วนรถนี่ก็ปล่อยให้พวกนกมันลากไปก็ได้ มันรู้จักทางครับ”
"Then I think we should take a break for a while, right? By the time we wake up, we should arrive in the city of Aeneas. As for the car, we can just let the birds pull it; they know the way."

เมื่อออกความเห็นเสร็จ มาโนชก็ลุกจากที่นั่งสารถีขยับตัวเข้ามาอยู่ด้านในรถม้า
After finishing his comments, Manot got up from the driver's seat and moved inside the carriage

“ก็ดีนะ พักกันก่อนก็ไม่เลวเหมือนกัน ไหนๆ ก็เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว” เมษาผงกหัวเชิงเห็นด้วย
"That's good. Taking a break isn't bad either, since we've all been tired all day." Mei nodded in agreement

ได้ยินแบบนั้น วิศนะจึงจัดแจงเขยิบตัวหมายจะเว้นที่ให้เจ้าพ่อค้าแว่นได้เข้ามานอนในรถม้าด้วย หากแต่เมษากลับรู้ทัน เจ้าหล่อนจึงทำการทิ้งตัวลงนอนบนที่ว่างนั้นทันที ก่อนจะยกมือปิดปากหาวหวอดๆ แล้วชี้ไปยังมาโนชที่ได้แต่อ้าปากค้างตาเหลือก
Hearing that, Wisana adjusted his position to make room for the glasses merchant to lie down in the carriage. However, Maisa was quick to react; she immediately dropped down to occupy the space, then covered her mouth as she yawned widely and pointed at Manot, who could only gape with his mouth open and eyes wide

“นายน่ะเฝ้ารถม้าไปเลย ไอ้เอ ไม่ต้องนอน”
"You just keep an eye on the carriage, Ai. No need to sleep."

“เฮ้ย! ไหงงั้นล่ะเจ๊!” อีกฝ่ายโวยวายลั่น เรียกรอยยิ้มกว้างจากใบหน้าน่ารักของเด็กจอมแสบ
"Hey! How come, sis!" the other party exclaimed, drawing a wide smile from the cute face of the mischievous child

“แหงสิยะ แถวนี้ฉันไม่เคยมาก็เลยไม่รู้ว่ามอนสเตอร์เจ้าถิ่นมันจะโหดแค่ไหน แล้วถ้าไม่มีคนคอยเฝ้ารถเอาไว้ ถ้าเกิดโดนโจมตีขึ้นมาแล้วนายจะทำยังไง”
"Of course! I've never been around here, so I don't know how fierce the local monsters are. And if there's no one to watch over the car, what will you do if it gets attacked?"

คำพูดของเจ้าหล่อนก็ตอบได้ตรงประเด็นดีอยู่หรอก แต่ไม่รู้ทำไมมาโนชกลับฟังแล้วรู้สึกโมโหชอบกล
Her words were quite on point, but for some reason, Manot felt strangely angry upon hearing them

“ทำไมถึงต้องเป็นฉันด้วยฟะ ฉันเป็นคนคุมรถมาตลอดทางเลยนะ แม่คุณ!”
"Why does it have to be me? I've been driving the whole way, you know! Your mother!"

“แน่นอน เพราะว่าฉันเหนื่อยวิ่งมาทั้งวันแล้ว ก็ต้องนอนพักเอาแรงเป็นธรรมดา”
"Of course, because I am tired from running all day, it's only natural that I need to rest and regain my strength."

เมษาเลิกคิ้ว ลอยหน้าลอยตาตอบ แล้วทิ้งตัวลงนอนโดยใช้หน้าท้องของเพื่อนคู่หูต่างหมอนได้อย่างกวนประสาทเป็นที่สุด
In April, Mae raised an eyebrow, answered with a nonchalant expression, and then flopped down to lie on her partner's stomach in a most annoying way

มาโนชชักรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคฮ่องกงฟุตก็ตอนนี้แหละ
Manoch suddenly feels that he has Hong Kong foot disease right now

“บ๊ะ ไหงต้องเป็นฉันเฝ้าวะ”
"Why do I have to be the one to watch?"

“งั้นพี่เฝ้าให้ก็ได้ วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
"Then I can keep watch for you. I haven't done anything all day."

วิศนะว่ายิ้มๆ ตั้งท่าจะลุกขึ้นไปช่วย แต่ทว่าถูกเมษาคว่ำหน้ากดน้ำหนักตัวทับลงไปเสียก่อน
Visana smiled and was about to get up to help, but then Meesa pushed him down, pressing her weight on top of him first

“ไม่ต้องเลย วิศนะ นายน่ะนอนเอาแรงไว้เถอะ เดี๋ยวต้องไปสอบไม่ใช่เหรอ ให้ไอ้เจ้าพ่อค้าบางคนทำประโยชน์ตอบแทนพวกเราหน่อยดีมั้ย ไหนๆ เราก็เป็นหุ้นส่วนกันแล้ว ถือว่านี่เป็นค่าเซ็นสัญญาที่ถูกมากๆ แล้วนะจ๊ะ”
"No need at all, Visana. You should rest up because you have an exam coming up, right? How about letting some of those merchants do us a favor in return? Since we're partners now, let's consider this a very low signing fee."

ได้ยินแบบนั้นมาโนชก็ทำเสียงออกมาจากคอคล้ายๆ เหอะ! เขาคันปากนึกอยากจะตะโกนด่ายัยเมษาตัวแสบสักทีอยู่เหมือนกัน เสียแต่ว่าวิศนะกำลังมองเขาอยู่ด้วยสีหน้าเปี่ยมด้วยความหวังสุดขีดนี่สิ
Hearing that, Manot let out a sound from his throat, somewhat like a grunt! He felt an urge to shout at that troublesome girl, May, but Wis was looking at him with an expression full of extreme hope

ว้อย! ไม่ติดว่าพี่นะยังอยู่นะ พ่อจะเล่นให้หน้าหงายเลย ...ฝากไว้ก่อนเถอะยัยหูแมวตัวแสบ!
Whoa! Just so you know, I'm still here. Dad is going to make you facepalm... Just wait for it, you little troublemaker!

“เออ! เฝ้าให้ก็ได้เว้ย!”
"Sure! I can keep watch!"

เขาตอบแบบขัดใจ ก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง ร่างสูงหันหลังกลับไปหน้ารถเพื่อทำหน้าที่ยามสังเกตการณ์อย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก สร้างความสะใจให้กับเมษาไม่น้อย
He responded in a displeased manner before turning his head away. The tall figure turned his back to the front of the car to perform his observation duty, albeit somewhat reluctantly, which pleased Meisa quite a bit

ละในที่สุดการเดินทางอันแสนจะยาวนานก็สิ้นสุดลง
Andfinally, the long journey has come to an end

ช่วงเวลาเปลี่ยนจากกลางวันเป็นกลางคืนได้เร็วราวกับพลิกหน้ากระดาษ
The transition from day to night happens quickly, like turning a page

รถม้าจอดสนิท ร่างทั้งสามยืนมองดูบรรยากาศรอบเมืองเอเนียสด้วยสีหน้าตื่นเต้น
The carriage is parked still, and the three figures stand looking at the atmosphere around the city of Aeneas with excited expressions

สมเป็นเมืองในทะเลทรายอย่างที่ทุกคนจินตนาการเอาไว้ สภาพรอบด้านมีตึกทรงสี่เหลี่ยมขนาดไม่สูงนักอยู่ประปราย ร้านขายของชำและพ่อค้าแผงลอยเปิดให้บริการอยู่ไม่กี่แห่ง ย่านใจกลางเมืองมีรูปปั้นยักษ์ของผู้ชายคนหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ราวกับเป็นสัญลักษณ์ของเมือง ผู้เล่นส่วนมากต่างเป็นพวกขาจรที่ผ่านมาแวะหาที่พัก หรือหยุดเพื่อซื้อเสบียงไอเท็มเตรียมเดินทางไปยังเมืองอื่นต่อ
It is indeed a city in the desert as everyone imagines. Surrounding it are low-rise square buildings scattered about, with only a few grocery stores and street vendors open for business. In the city center, there stands a giant statue of a man, towering as if it were a symbol of the city. Most players are transient visitors stopping to find accommodation or pausing to buy supplies and items in preparation for traveling to other cities

แสงไฟที่ให้ความสว่างในเมืองนี้เป็นเพียงตะเกียงโบราณที่เปล่งประกายโชติช่วงไปทุกๆ ช่วงตึก ทว่าในยามกลางคืน มีบ้างบางคนที่ต้องถือตะเกียงติดตัวเพื่อเพิ่มทัศนวิสัยในการมองเห็น
The lights that illuminate this city are merely ancient lanterns that shine brightly in every building, yet at night, there are some who must carry lanterns to enhance their visibility

สภาพโดยรวมที่สรุปได้ด้วยคำๆ เดียวว่า...
The overall condition can be summarized in one word as...

“กันดารสุดๆ” สองหนุ่มเปรยขึ้นมาพร้อมกัน
"Extremely desolate," the two young men said in unison

“นั่นสินะ แต่ว่ามันก็อยู่ในเกณฑ์ที่ฉันกะไว้พอดี” เมษาว่าไม่สะทกสะท้าน จนสองคนข้างหลังต้องหันมามองหน้ากันตาปริบๆ
"That's true, but it's still within the range I estimated," Maisa said nonchalantly, causing the two people behind to exchange bewildered glances

“ไอ้อาชีพที่เธอไปสรรหามาให้ฉันเนี่ย มันเวิร์คแน่นะเมย์ ดูซิเนี่ย ไม่เห็นจะมีผู้เล่นคนอื่นเขาอยู่ในเมืองกันซักคน”
"The job you found for me really works, May. Look, there aren't any other players in the city at all."

วิศนะเอ่ยถามอย่างหวั่นใจในความคิดของเพื่อนสาวตงิดๆ ก็เมืองที่เขากำลังยืนอยู่เนี่ยมันแสนจะไกลปืนเที่ยง แล้วสมาคมอาชีพดีๆ ที่ไหน เขาจะมาตั้งอยู่ในสถานที่บ้านนอกแบบนี้กัน นอกเสียจากมันจะเป็นอาชีพดาดๆ ที่ไปแย่งพื้นที่แข่งกับชาวบ้านเขาไม่ไหว!
Visana asked with a hint of concern about her friend's thoughts, as the city they were standing in was incredibly remote. Where would a good professional association be located in such a rural place? Unless it was a mundane profession that couldn't compete for space with the locals!

“เชื่อฉันเถอะน่า งานนี้รับประกันเลย” เมษาตอบยิ้มๆ ก่อนจะเรียกหน้าต่างของตัวเองขึ้นมา “อัล โหลดแผนที่ของเมืองเอเนียสให้หน่อยสิ”
"Trust me, this is guaranteed," Meisa replied with a smile before calling up her own window. "Al, load the map of the city of Enias for me, please."

“รอสักครู่นะขอรับ” เสียงคอมพิวเตอร์ของอัลเบิร์ตเอ่ยตอบราบเรียบ
“Just a moment, please” Albert's computer voice replied flatly

เมื่อเห็นผู้นำกลุ่มทำเช่นนั้น ลูกน้องที่ดีทั้งสองคนก็เริ่มเรียกหน้าต่างส่วนตัวขึ้นมาให้โหลดแผนที่เก็บไว้ในฐานข้อมูลบ้าง
When the group leader did that, both good subordinates began to open private windows to load the maps to be stored in the database

ด้วยความที่เป็นเมืองเล็กจัด การดาวน์โหลดจึงสำเร็จภายในชั่วพริบตา
Due to being a small town, the download was completed in the blink of an eye

“เอาล่ะ แผนที่ก็มาแล้ว ถ้างั้นเราพาตาวิศนะไปสอบเควสกันเลย!”
"Alright, the map is here. Then let's take Tavis to take the quest!"

ตึกขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นมาจากหินล้วนๆ ชวนให้นึกถึงสิ่งก่อสร้างสมัยอียิปต์โบราณ สถานที่หยาบๆ รูปร่างคล้ายสี่เหลี่ยมเจาะช่องประตูขนาดเล็กปิดด้วยผ้าสีตุ่นผืนบาง เหนือประตูทางเข้ามีป้ายโทรมๆ เขียนเอาไว้ว่า
Thelarge building made entirely of stone evokes the structures of ancient Egypt. The rough place has a rectangular shape with a small door opening covered with a faded piece of cloth. Above the entrance, there is a worn-out sign that says

สำนักงานสายอาชีพ Magic Warrior
Magic Warrior Career Office

บรรยากาศโดยรอบไร้ซึ่งผู้คน ถนนทางเดินเงียบกริบจนเกือบจะคล้ายเมืองร้าง โอเค มันตั้งอยู่แถวชานเมืองก็จริง แต่ทำไมแถวนี้ถึงไม่มีคนเดินผ่านไปมากันเลยล่ะ ข้อสงสัยเดียวกันผุดขึ้นในใจของทั้งสามคน ก่อนจะต่างเหลือบตามองหน้ากันเลิ่กลั่ก โดยเฉพาะวิศนะที่ถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อก
The atmosphere around was devoid of people; the walkway was eerily quiet, almost resembling a ghost town. Okay, it is true that it is located in the suburbs, but why is there no one passing by here at all? The same question arose in the minds of the three, before they exchanged nervous glances, especially Visana, who even swallowed hard

“ใช่ที่นี่แน่นะ” เขาถามหวั่นๆ
"Is it really here?" he asked nervously

“ป้ายมันก็ติดอยู่ตัวเบ้อเริ่ม! มา รีบเข้าไปส่งเควสเร็วเข้า นายจะได้สอบให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเสียที” เมษากล่าวสรุป แล้วจึงคว้ามือชายหนุ่มเดินตรงเข้าประตูสำนักงานไปโดยมีมาโนชสาวเท้าเดินตามหลังมาติดๆ
"The sign is huge! Come on, hurry up and submit the quest so you can finish this once and for all," Maysa said, summarizing, and then grabbed the young man's hand, walking straight into the office door with Manot following closely behind

นัยน์ตาหลังกรอบแว่นตวัดมองความทรุดโทรมของสถานที่แล้วก็ชักหน้าแหย
The eyes behind the glasses surveyed the dilapidated state of the place and frowned

ครั้นเดินเข้ามาด้านในได้ครู่หนึ่ง แสงไฟจากตะเกียงก็ส่องสว่างขึ้นพอให้มองเห็นบรรยากาศภายในได้ถนัดตา เขาสังเกตเห็นโต๊ะที่ทำขึ้นมาจากไม้หยาบๆ ตั้งอยู่สี่ห้าตัวตรงมุมห้อง เตาผิงที่จุดไฟทิ้งไว้บ่งบอกว่าต้องมีใครบางคนอยู่ในห้องนี้อย่างแน่นอน ลึกเข้าไปไม่ไกลนักปรากฏเคาน์เตอร์ติดต่อประสานงานคล้ายสำนักงานลงทะเบียนสายอาชีพในเมืองหลวงทริสทานตั้งอยู่
As he walked inside for a while, the light from the lantern illuminated enough to clearly see the atmosphere within. He noticed a few rough wooden tables set up in the corner of the room. The fireplace that had been left burning indicated that someone must definitely be in this room. Not far inside, there was a counter for coordination, resembling a career registration office in the capital, Tristhan

จะต่างกันก็เพียงแต่...
It will only be different in that...

พนักงานในนี้หายหัวไปไหนกันหมดเนี่ย!!!
Where has all the staff gone?!

“ไม่เห็นมีใครอยู่สักคนเลยนี่”
"I don't see anyone here at all."

เมษาเปรยขึ้น น้ำเสียงเล็กเริ่มส่อเค้ากังวล เธอก้าวขาสั้นป้อมเดินสำรวจรอบๆ หมายจะมองหาเจ้าหน้าที่สักคนซึ่งอาจจะติดธุระอยู่มุมใดมุมหนึ่งในนั้น
Mesaya spoke up. Her small voice began to sound worried. She walked with short, sturdy steps, surveying the area, looking for an official who might be busy in some corner

“แน่ใจนะว่าอาชีพนี้ยังไม่โดนปิดไปน่ะ เมย์” มาโนชถาม
"Are you sure this job hasn't been closed yet, May?" Manoch asked

“ยังไม่โดนปิดแน่นอนย่ะ! ฉันเพิ่งจะไปค้นข้อมูลมาเมื่อคืนนี้เอง แถมโฮมเพจของสายอาชีพนี้มีคนคลิกเข้าไปดูเยอะมากเลยนะ” เธอโต้กลับมารวดเร็ว พลางชะโงกหน้าเข้าไปดูด้านหลังเคาน์เตอร์
"No, it's definitely not closed! I just went and looked up the information last night. Plus, the home page of this career path has a lot of people clicking into it to look," she responded quickly, leaning forward to look behind the counter

“ฉันล่ะสงสัยเหลือเกินว่าไอ้คนที่มันเข้าไปดูโฮมเพจนั่นไปอยู่ไหนกันหมด” ได้ทีมาโนชก็แขวะเข้าให้ “ฉันว่าเธอหลงไปเข้าโฮมเพจขยะเข้าแล้วล่ะ เมย์ สงสัยเป็นโฮมเพจเก่าที่ยังไมได้ลบออกจากระบบ ไม่งั้นป่านนี้พวกคนที่ว่าคงเดินเพ่นพ่านจนเต็มสำนักงานไปหมดแล้ว”
"I'm very curious to know where all the people who visited that homepage have gone," said Noi, throwing a jab. "I think you've wandered into a junk homepage, May. Probably an old homepage that hasn't been deleted from the system yet. If that was the case, the people you're talking about would be wandering all over the office by now."

“ฉันบอกว่ามันยังไม่ปิดก็ยังสิยะ!” เมษาหันมาตวาดลั่น “ฉันมั่นใจเลยย่ะ เมื่อวานยังเพิ่งไปคุยกับเพื่อนในเว็บบอร์ดอยู่เลย เขาก็ยืนยันว่าสำนักงานนี้ยังเปิดอยู่”
"I said it's not closed yet, okay!" Maysa turned and shouted. "I'm sure! Just yesterday I was talking to a friend on the forum, and they confirmed that this office is still open."

“ก็มาเห็นกับตาว่าสำนักงานนี้ไม่มีคนยังจะบอกว่าไม่ร้างอีก”
"I came to see with my own eyes that this office is empty, yet they still say it is not abandoned."

อีกฝ่ายเถียงโต้พร้อมไหวไหล่วืด ก่อนหันไปสบตากับวิศนะแนวขอเสียงสนับสนุน
The other side argued back while swaying, before turning to meet Visna's gaze to seek support

“วุ้ย! แหกตาดูเตาผิงนั่นหน่อยเถอะย่ะ เห็นมั้ยว่ามีไฟจุดอยู่! ถ้าไม่ใช่คนจุด แล้วจะเป็นผีหรือไงที่จุด ฮะ!?”
"Wow! Just look at that fireplace, will you? Do you see that there's a fire lit? If it's not a person who lit it, then is it a ghost or what, huh!?"

คนกวนแค่เลิกคิ้ว ขยับยิ้มกว้าง
The person just raised an eyebrow and smiled widely

“ก็อาจจะเป็นผีหรือผู้เล่นคนอื่นแอบเข้ามานอนประหยัดค่าโรงแรมก็ได้ ใครจะไปรู้จริงมั้ย ไม่รู้ล่ะ ฉันคิดว่ายังไงสำนักงานนี้คงเจ๊งไปแล้วชัวร์”
"It could be a ghost or another player sneaking in to save on hotel costs. Who really knows, right? I don't know, but I think this office is definitely going to go bankrupt."

“ม่ายช่ายผีหรอกค่า ...แล้วก็ยางม่ายเจ๊งด้วย~”
"That's not a ghost, okay... and the tire isn't flat either~"

“จริงเหรอ”
"Really?"

อยู่ดีๆ ก็มีเสียงยานคานพูดออกมาเบาๆ ด้านหลังเด็กหนุ่ม ส่งให้คนเผลอตอบกลับหันไปมอง แล้วภาพที่แล่นเข้าคลองจักษุกลายเป็นใบหน้าของผู้หญิงจากไหนไม่รู้ ผมยาวเหยียดยุ่งเหยิง ขอบตาดำปี๋ แถมยังทาปากด้วยลิปสติกสีเดียวกันกำลังยื่นมือขาวซีดมาเกาะไหล่เขาอยู่ทางด้านหลัง ทำเอาคนกำลังอารมณ์ดีแหกปากร้องจ้ากแทบไม่ทัน
Suddenly, a faint voice from behind the young man spoke, causing him to turn and look. The image that entered his vision transformed into the face of an unknown woman, with long, messy hair and dark circles under her eyes. She was wearing the same shade of lipstick and was reaching out with her pale hand to touch his shoulder from behind, making the person who was in a good mood scream in shock almost immediately

“ม....มันออกมาแล้ว!”
"It... it's out now!"

มาโนชกรีดร้องเสียงหลง กระโดดหนีไปเกาะแขนคนตัวโตกว่าข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
Manoch screamed in surprise and quickly jumped to grab the arm of the larger person in front of him

“ฉิบหาย!” วิศนะสบถลั่น หน้าซีด ผงะถอยหลังไปสองสามก้าว
"Shit!" Wisana exclaimed, his face pale as he stumbled back a few steps

“....” ส่วนคนสุดท้ายแม้จะนิ่งสนิทไม่พูดอะไร แต่หางแมวที่ชี้ตั้งบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังอยู่ในอาการตกใจสุดขีด!
"... The last person, although completely silent and not saying anything, had a tail that was pointed up, indicating that they were in a state of extreme shock!"

อาการตอบสนองดังกล่าวทำให้สาวน้อยมาใหม่ผู้มีรูปลักษณ์คล้ายผีต้องเอียงคอสงสัย เธอก้มตัวลงมองร่างชายใส่แว่นที่ตอนนี้ลงไปกองกับพื้นด้วยสภาพอ้าปากค้าง ตัวสั่นงันงก แล้วก็เปลี่ยนโฟกัสไปจ้องวิศนะที่ฉีกยิ้มแหย ชี้มาทางเธอด้วยอาการช็อกไม่ต่างกัน ส่วนเมษายังคงนิ่งอยู่ในท่าเดิม...ดูเหมือนแม่เจ้าประคุณจะวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว
The response made the new girl, who resembled a ghost, tilt her head in confusion. She leaned down to look at the man in glasses, who was now crumpled on the floor with his mouth agape, trembling in shock, and then shifted her focus to Visana, who was grinning awkwardly and pointing at her with a similar shocked expression. Meanwhile, Maisa remained still in the same position... it seemed that the dear lady's spirit had already left her body.

“เค้าม่ายช่ายผีนา เค้าเป็น NPC ประจำสำนักงานนี้ ชื่อว่าลาล่าต่างหาก”
“They are not a ghost, they are an NPC of this office, namedLalainstead.”

สาวน้อยขอบตาดำพูดเสียงยานคางดังเดิม ก่อนจะพยายามฉีกยิ้มเพื่อยืนยันประโยคของตัวเอง แต่ผลมันกลับเหมือนการแสยะแยกเขี้ยวใส่โดยไม่ได้ตั้งใจซะมากกว่า ทำเอานักเดินทางทั้งสามถึงกับสะดุ้งโหยง
The little girl with dark circles under her eyes spoke in her usual drawling voice before trying to force a smile to affirm her statement, but the result ended up looking more like an unintended grimace, startling all three travelers

“...ม...ไม่ใช่ผีเหรอ?” วิศนะที่ดูจะมีสติดีที่สุดเอ่ยถามตะกุกตะกัก
"...isn't it a ghost?" Wisana, who seemed to be the most composed, asked hesitantly.

“ม่ายช่ายค่า เค้าเป็น NPC มีหน้าที่ในการรับเควสกับลงทะเบียนสายอาชีพ”
"That's not it. They are an NPC whose job is to accept quests and register for job classes."

“จ...จริงนะ...”
"Really..."

มาโนชออกปากบ้างเพื่อความแน่ใจ แม้ขาสองข้างจะยังไม่มีเรี่ยวแรงพอจะลุกหนีไปไหนก็ตามทีเถอะ
Manoch spoke up for reassurance, even though his legs still lacked the strength to get up and run away

“จริงค่า อยู่ในเกมมันจาไปมีผีได้ยางงาย”
"Really, in the game, there can't be any ghosts."

“จ...จริงด้วย” เมษาเอ่ยอย่างยากลำบากด้วยเสียงที่สั่นจะแทบฟังไม่เป็นภาษา
"Yes... it's true," Meisa said with difficulty, her voice trembling to the point of being almost unintelligible.

ได้ยินแบบนั้น ผี(?)สาวนามลาล่าก็ฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง ก่อนโน้มตัวลงทักทายตามมารยาท
Hearing that, the girl ghost named Lala smiled widely again before leaning down to greet politely

“แล้วมาที่นี่มีอารายให้ลาล่ารับใช้มั้ยค้า?”
"Is there anything here for Lala to serve?"

คำถามยานคานแบบเดิมส่งให้เมษากับมาโนชรีบหันไปมองวิศนะทันที
The old-style question was sent to Meisa and Manosh, who immediately turned to look at Wisana

“รีบเอาใบเควสไปส่งซี่ จะได้ออกไปทำเควสซักที อยู่ที่นี่นานๆ ฉันกลัว”
"Hurry and submit the quest form so we can finally go do the quest. I've been here too long, I'm scared."

“อ..เอ่อ แป๊ปนึงนะครับ ร...เรามาส่งเควสน่ะครับ”
"Um... just a moment, please. W... we are here to submit a quest."

วิศนะพูดด้วยท่าทีสั่นงั่กๆ เขารีบเรียกหน้าต่างไอเท็มของตัวเองขึ้นมาหยิบใบเควสที่ได้รับจากทริสทานออกมา
Visana spoke with a trembling demeanor. He quickly called up his item window and took out the quest paper he received from Tristan

“นี่ไงครับ ใบเควส อ้าว ไปไหนแล้วล่ะ”
"Here it is, the quest card. Hey, where did it go?"

ครั้นพอจะยื่นให้ฝ่ายตรงข้าม ร่างผอมซูบของลาล่าก็หายไปจากจุดเดิมเสียแล้ว ยิ่งพอหันซ้ายขวาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ ทั้งสามก็ชักจะเริ่มใจคอไม่ดี รีบเบียดตัวเข้ามาอยู่ชิดกันทันที
Just as they were about to hand it over to the opposing side, Lala's thin, emaciated figure had already disappeared from the spot. No matter how much they looked left and right, they couldn't find her. The three of them began to feel uneasy and quickly huddled together

“....ธ..เธอหายไปไหนแล้วอ่ะ” วิศนะถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
"...Where has she gone?" Wisana asked with a look of panic.

“พ...พี่ถามผมแล้วผมจะไปถามใครดีล่ะ” มาโนชตอบ รู้สึกได้ถึงเหงื่อเย็นชืดทั่วใบหน้า
"P... you asked me, so who should I ask?" Manot replied, feeling the cold sweat all over his face.

“....ม...เมื่อกี้ยังอยู่ดีๆ อยู่เลย แค่หันไปหานายแป๊ปเดียว เขาก็หายไปแล้วง่ะ” เมษาเสริม
"...just a moment ago, everything was fine. I just turned to you for a second, and he disappeared." Meisa added.

“เค้าอยู่นี่!!!!”
"They're here!!!!"

แว๊กกกกกกกกกกก~~~~~~~!!!
Waaaaaaah~~~~~~~!!!

อยู่ดีๆ ลาล่าก็โผล่หัวพรวดมาจากด้านหลังเคาน์เตอร์แบบไม่ทันตั้งตัว ทำเอาคนขี้กลัวทั้งสามกรีดร้องออกมาพร้อมกันชนิดหมดหลอด โดยเฉพาะเจ้ามาโนชที่แหกปากออกมาสมแมน(?)กว่าเพื่อน
Suddenly, Lala popped her head up from behind the counter unexpectedly, causing the three scaredy-cats to scream in unison, completely startled. Especially Manoch, who let out a scream that was more manly than his friends

“จะร้องทำมายค้า ก้อบอกแล้วไงว่าเค้าไม่ใช่ผี!” ลาล่าตวาด สีหน้าซีดเซียวของเธอบิดเบี้ยวน้อยๆ ราวกับโมโห ยิ่งทำให้ดูน่ากลัวเข้าไปใหญ่
"Why are you screaming? I already told you that she's not a ghost!" Lala shouted, her pale face twisting slightly as if angry, making her look even more frightening

“ไม่ใช่ผีแล้วทำไมต้องโผล่ไปตรงโน้นทีตรงนี้ทีด้วย” เมษาตวาดลั่น
"Not a ghost, so why do you keep appearing here and there?" Maysa shouted loudly

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ หัวใจจะวาย” วิศนะว่าพลางหอบแฮ่ก
"Don't do this again next time, my heart will stop," Wisana said while panting

“หน้าตาก็เหมือนผี ยังทำกิริยาเหมือนผีอีก ยัยบ้านี่” มาโนชบ่นออกมายาวยืดทั้งในใจยังผวาไม่หาย
"The face looks like a ghost, and she acts like a ghost too, that girl." Manot complained at length, still feeling unsettled in his mind

พอได้ยินคนทั้งสามรุมว่าให้แบบนั้น คนเหมือนผีกลับยิ้มแป้นบิดตัวไปมาด้วยท่าทางเหมือนเขินน้อยๆ ราวกับแม่คุณคิดว่าคำสรรเสริญที่กล่าวไปนั้นเป็นคำชมอย่างหาที่สุดไม่ได้เสียอย่างนั้นแหละ เห็นอย่างนั้นทั้งหมดก็เลยได้แต่ลอบมองหน้ากัน ก่อนจะชักยิ้มแห้งๆ สีหน้าเจื่อนสนิท
Upon hearing the three people crowding around suggesting that, the ghost-like person smiled broadly, twisting and turning with a slightly shy demeanor, as if they thought the praise being said was the highest compliment imaginable. Seeing all of this, we could only exchange glances before breaking into a dry smile, our faces completely dull

“สรุปว่าพวกคุณสามคนมาทามอะไรที่นี่เหรอค้า” ลาล่าถามอีกครั้งด้วยเสียงเอกลักษณ์
"To summarize, what are you three doing here?" Lala asked again in her distinctive voice

“คือว่าผมจะมาทำเควสเปลี่ยนอาชีพที่นี่น่ะครับ”
"I'm here to do the job change quest."

วิศนะพูดพร้อมกับยื่นใบเควสให้ฝั่งตรงข้ามโดยเร็ว ลาล่าคว้ามันมาอ่านด้วยท่าทางแปลกพิศดารสุดขีด เจ้าหล่อนใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งหนีบเอากระดาษขึ้นไว้สูงๆ ทั้งยังเอียงคออ่านตามไปด้วย ดวงตาสีแดงของเธอกลอกตามตัวหนังสืออย่างรวดเร็วเสียจนคนมองขนลุกเกรียว
Visana spoke while quickly handing the quest paper to the other side. Lala grabbed it to read with an extremely strange expression. She pinched the paper high up with her thumb and index finger, tilting her head to read along. Her red eyes darted across the text so quickly that it sent shivers down the spine of anyone watching

“คุณวิศนะใช่มั้ยค้า?” เธอถาม
"Is this Mr. Wisana?" she asked

“ช...ใช่ครับ”
"Y...yes."

สิ้นคำ ลาล่าก็พุ่งตรงเข้ามาหาชายหนุ่ม เรียกเสียงร้อง เฮ้ย! พร้อมกับการผงะถอยออกห่างแทบไม่เป็นกระบวน จะติดก็แต่เจ้าคนโดนจ้องอย่างวิศนะที่โดนมือยาวๆ ของเธอล็อคตัวไม่ให้หนีไปไหนเนี่ยแหละ
As soon as she finished speaking, Lala rushed straight towards the young man, exclaiming "Hey!" while almost stumbling backward in surprise. The only one who couldn't escape was the guy being stared at, Wisana, who was locked in place by her long arms

ก็พอรู้อยู่หรอกว่าลาล่าจะทำการแสกนตัวเขา แต่ให้ตาย พอมาโดนจ้องใกล้ๆ แบบนี้ มันหลอนนะเฟ้ย!
I know that Lala is going to scan him, but damn, being stared at up close like this is creepy!

ว่าแล้วเธอก็ยื่นหน้าเข้าไปสำรวจทุกซอกมุม พร้อมทิ้งลมหายใจเย็นยะเยือกไว้ที่ต้นคอทำเอาเขาขนลุกซู่
She then leaned in to explore every nook and cranny, leaving a chilling breath on the nape of his neck that made him shiver

“ยืนยันแล้วว่าเป็นผู้เล่นวิศนะจริงๆ ค่า”
"It has been confirmed that he is indeed a true visionary player."

สิ้นสุดการรีเทปหวีดสยอง เธอก็ถอยกลับไปอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ ก่อนจะโยนกระดาษเควสของวิศนะไปในหน้าต่างไอเท็มของตัวเอง
The terrifying retape has ended, and she stepped back behind the counter before throwing Visna's quest paper into her own item window

“ต้องขอโทษด้วยนาค้า ที่ตอนนี้มาสเตอร์ของเราไม่ได้อยู่ในสำนักงาน เพราะท่านต้องไปทำธุระที่อื่น”
"I apologize, but our master is not in the office right now because he has to attend to other business."

เสียงยานคางของลาล่าทำให้สามสหายเหลือบมองตากันเป็นรอบที่สิบของวัน
The sound of Lala's raspy voice made the three friends glance at each other for the tenth time that day

ก่อนเมษาจะเอ่ยปากถามขึ้นในที่สุด
Before Mei finally spoke up to ask

“อ้าว แบบนี้เขาก็สอบเควสไม่ได้น่ะสิคะ” เธอว่าพลางชี้ไปทางวิศนะ
"Oh, in this case, he won't be able to take the quest," she said, pointing towards Wisana

“ม่ายต้องห่วงค่า เค้ามีหน้าที่คอยดูแลเรื่องข้อสอบของทางสมาคมตอนที่มาสเตอร์ไม่อยู่ในสำนักงานอยู่แล้ว เดี๋ยวรอซักครู่นาคะ เค้าจะส่งอุปกรณ์ประกอบเควสกับเนื้อหาเควสให้นาคะ”
"You don't have to worry. They have the responsibility to take care of the association's exam when the master is not in the office. Just wait a moment, they will send the quest materials and quest content to you."

เธอพูดยิ้มแย้ม ก่อนจะทำท่าเรียบร้อย หันไปมองด้านหลังของสำนักงาน แล้วปรบมือเบาๆ สองสามที
She spoke cheerfully before straightening up, turning to look behind the office, and clapping softly a few times

“เลโอนาร์ด เอาอุปกรณ์สอบเควสเปลี่ยนอาชีพมาให้หน่อยสิค้า อย่ามัวแต่นอนขี้เกียจอยู่เลย”
"Leonard, please bring the equipment for the job change quest. Don't just lie around being lazy."

คำสั่งที่เรียกสายตาทั้งหมดให้เหลือบมามองพร้อมกับความคิดที่ผุดขึ้นในใจเหมือนกันว่า นอกจากยัยผีนี่แล้ว ยังจะมีตัวประหลาดออกมาอีกเหรอ?
The command that caught everyone's attention made them glance over with the same thought popping up in their minds: Is there going to be another monster besides this ghost?

“เร็วเข้าซีคะ เลโอนาร์ด แขกของเรามารอนานแล้วนาค้า”
"Hurry up, Leonard. Our guest has been waiting for a long time."

“มาแล้วขอรับ”
"Here it comes."

ไม่นานนักก็มีอีกเสียงดังออกมาจากด้านหลังสำนักงาน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเสียดสีของโลหะกระทบกันกรุ๊งกริ๊ง ฝีเท้าหนักๆ สะท้อนตามทางเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
Before long, another loud sound came from behind the office, followed by the clinking of metal clashing together. Heavy footsteps echoed down the hallway, getting closer and closer

ร่างสูงของใครคนหนึ่งก็ปรากฏพรวดขึ้นมา ซึ่งขอย้ำอีกครั้งว่ามันสูงมากๆ จนถึงกับต้องย่อตัวหลบขอบประตูห้องที่ใหญ่อย่างน้อยก็สองเมตร เหนือสิ่งอื่นใดหมอนี่กลับไม่ใช่คน แต่เป็นมอนสเตอร์หน้าตาประหลาดที่มีใบหน้ายาวรีคล้ายสุนัข แถมยังเป็นพันธุ์หูตูบอีกต่างหาก ผิวหนังเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ กล้ามเป็นมัดๆ อยู่ในชุดเสื้อกล้ามและกางเกงขายาว
A tall figure suddenly appeared, and I must emphasize again that it was very tall, having to bend down to avoid the doorframe of the room, which was at least two meters high. Above all, this creature was not a person but a strange-looking monster with an elongated face resembling a dog, and it was also of the floppy-eared breed. Its skin was a light brown color, with muscles bulging, dressed in a tank top and long pants

“ของที่ต้องการได้แล้วขอรับ ท่านลาล่า”
"The desired item has been obtained, my lord Lala."

เสียงที่ทุ้มต่ำผิดปกติดังขึ้น พร้อมกับการยื่นวัตถุชุดหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ พลั่วขุดดินสามชิ้น ตะเกียงเจ้าพายุ แล้วก็แผนที่อีกหนึ่งฉบับ
A strange low sound emerged, accompanied by the presentation of a set of objects placed on the table: three digging shovels, a storm lantern, and one map

“นี่คืออุปกรณ์ประกอบเควสที่พวกเราจะให้คุณยืมไปใช้นาค้า” ลาล่าบอก
"This is the quest equipment that we will lend you to use," Lala said

“พลั่วกับตะเกียง คุณจะให้เราไปทำอะไรครับ?” วิศนะถาม
"What do you want us to do with the shovel and the lantern?" Wisana asked

ลาล่าหยิบเอาแผนที่ขึ้นมากางออก พร้อมชี้นิ้วไปยังจุดหมายซึ่งเป็นรูปเมืองและมีตัวหนังสือเขียนเอาไว้ว่า เอเนียส
Lala picked up the map and spread it out, pointing her finger to the destination marked with a city shape and the words written as Aeneas

“จุดนี้คือเมืองเอเนียสนาคะ” ลาล่าบอกก่อนจะลากนิ้วยาวบนกระดาษจนไปหยุดที่อีกจุดหนึ่ง “ส่วนตรงนี้จะเรียกว่า เครเวียร์ นาคะ มันเป็นผืนแผ่นดินเพียงส่วนเดียวในแถบเมืองเอเนียสที่สามารถกลั่นผืนดินให้กลายเป็น ผลึกศิลาระดับ4 <Earth Gemstone Lv.4> ได้นาคะ”
“This point is the city of Enias, okay?” Lala said before dragging her finger long on the paper until it stopped at another point. “This part will be called caviar, okay? It is the only piece of land in the Enias area that can refine the land into level 4 stone crystals <Earth Gemstone Lv.4>, okay?”

“ผลึกศิลาระดับ4?” วิศนะทวนคำงงๆ
"Level 4 crystal stone?" Visana repeated, confused

“ใช่ค่า ผลึกศิลาระดับ4”
"Yes, the level 4 stone crystal."

ลาล่าพูดย้ำ ก่อนที่เธอจะหยิบเอาผลึกก้อนหนึ่งออกมาจากหน้าต่างไอเท็มของตัวเอง มันเป็นผลึกสีอำพันสวย มีลักษณะค่อนข้างใส ตรงแกนกลางปรากฏลูกไฟสีเหลืองปนส้มส่องประกายเจิดจรัสอยู่ด้านใน
Lala reiterated before she took a crystal out from her item window. It was a beautiful amber crystal, quite transparent, with a core that displayed a bright yellow-orange flame shining inside

“นี่มันผลึกธาตุดินระดับสูงสุดเลยนี่นา” เมษาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแปลกใจนิดๆ
"This is a high-level earth element crystal!" Maesa said with a hint of surprise in her voice

“ใช่แล้วค่า” ลาล่าฉีกยิ้มน่ากลัวอีกหน “แล้วเค้าก็อยากให้คุณวิศนะช่วยไปยังพื้นที่เครเวียร์เพื่อขุดหาผลึกศิลาระดับ4 มาให้เค้าก้อนหนึ่งจะได้มั้ยคะ หากคุณวิศนะสามารถเอามันมาให้เค้าได้คุณก็จะสอบผ่านทันทีเลยค่า”
"That's right," Lala said with a frightening smile again. "And they want you, Wisana, to help go to the Kreyvar area to dig for a level 4 crystal stone. Can you bring them one? If you can bring it to them, you'll pass the exam immediately."

วิศนะเลิกคิ้วขึ้นมา ก่อนจะเหลือบตาไปมองเพื่อนทั้งสองคน
Visana raised an eyebrow before glancing over at the two friends

“แค่นี้เองเหรอครับ?” เขาถาม
"Is this all there is?" he asked

“แค่นี้แหละค่ะ อ๋อ อีกอย่างนึงนาคะ” ลาล่าทำท่าเหมือนนึกขึ้นมาได้ “พวกคุณสองคนก็สามารถช่วยคุณวิศนะหาของได้ด้วยนาคะ เค้าไม่ว่าอะไรหรอก ส่วนเวลาการทำเควสนั้นเค้าให้ส่งได้อย่างช้าที่สุดก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้นตอนเวลา 6โมงเช้านาคะ”
"That's all, oh, one more thing," Lala said as if she just remembered. "You two can also help Khun Wisana find the items. He won't mind. As for the quest time, he allows submissions as late as before the sun rises at 6 AM."

“เข้าใจแล้วครับ”
"I understand."

ลังจากเสร็จธุระที่สำนักงานเมจิก วอริเออร์แล้ว ทั้งสามคนก็เดินกลับมายังจุดจอดรถม้าบริเวณหน้าประตูเมืองอีกครั้ง
HAfter finishing their business at the Magic Warrior office, the three of them walked back to the horse-drawn carriage stop in front of the city gate once again.

ดูจากสีหน้าแล้ว ทุกคนต่างยังอยู่ในสภาพมึนงงระคนหวาดกลัวอยู่ในที ในมือกำพลั่วขุดดินและแผนที่ไว้แน่น เมื่อในสมองนึกย้อนไปถึงตอนที่ลาล่าปรากฏตัวขึ้นมาหนแรกวิศนะก็อดที่จะขนลุกซู่ไม่ได้ เช่นเดียวกับมาโนช แม้จะไม่พูดอะไร แต่เขาก็ยังเสียวสันหลังไม่หาย ส่วนเมษายังติดตากับภาพ NPC สาวกับมอนสเตอร์คล้ายหมาร่างใหญ่โบกมือหย็อยๆ ให้กำลังใจเดินทางไปทำเควสด้วยสีหน้าหวีดสยองแล้วพลันรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาดื้อๆ
Looking at their expressions, everyone was still in a state of confusion mixed with fear, tightly gripping their shovels and maps. When Visana recalled the moment Lala first appeared, he couldn't help but feel a chill run down his spine, just like Manosh. Although he didn't say anything, he still felt uneasy. Meanwhile, Meesa was fixated on the image of the female NPC and the large dog-like monster waving its hand weakly to encourage them to go on a quest, and suddenly felt a wave of nausea

แค่นี้พวกเขาพอจะรู้สาเหตุแล้วว่าทำไมบริเวณรอบๆ สำนักงานนั้นถึงได้ไม่มีคนเดินผ่านไปเลย
They can already understand the reason why there are no people walking around the office area

ก็ที่นั่นแทบไม่ต่างอะไรไปจากบ้านผีสิงเลย ให้ตายเถอะ!!
It's almost no different from a haunted house, for heaven's sake!!

“...อ...เอาล่ะ เรารีบเดินทางไปที่เครเวียร์กันก่อนเถอะ”
"...Alright, let's hurry and head to the crevasse."

เมษาพูดทำลายความเงียบ แม้เธอยังช็อกกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย แต่ตอนนี้การทำภารกิจให้สำเร็จลุล่วงนั้นสำคัญที่สุด
May spoke to break the silence. Although she was still in shock from the earlier event, completing the mission successfully was the most important thing now

“น..นั่นสินะ” วิศนะรีบพูดตาม
"Y-Yeah, that's right," Wisana quickly replied.

เมื่อตกลงกันเสร็จ ทุกคนก็เดินตรงเข้าไปยังนกยักษ์สองตัวที่กำลังพักกินใบไม้สีชมพูอ่อนกองพะเนินในคอกไม้ที่กั้นขึ้นมาลวกๆ อย่างสำราญใจอยู่
Once the agreement was settled, everyone walked straight to the two giant birds that were happily resting and eating piles of soft pink leaves in a makeshift wooden enclosure

“ฉันเสนอให้เราขี่นกไปดีกว่านะ เพราะถ้าขืนพ่วงรถม้าไปด้วยจะทำให้ความเร็วในการวิ่งของนกช้าลง อีกอย่างมันให้ทำอะไรได้คล่องตัวกว่าด้วย”
"I suggest we ride the bird instead, because if we attach a carriage, it will slow down the bird's speed. Besides, it allows for more agility."

“เอางั้นก็ได้ แล้วเธอขี่นกเป็นรึเปล่า เมย์”
"Alright then, can you ride a bird, May?"

วิศนะหันไปถาม ซึ่งเมษาก็ยิ้มแป้นเป็นคำตอบทันที
Visana turned to ask, and Mesa immediately smiled in response

“แน่นอนว่าไม่เป็นค่ะ”
"Of course not."

“อ้าว~” สองหนุ่มร้องพร้อมกัน
"Wow~" the two boys exclaimed together

“แหม ไม่เห็นต้องแปลกใจเลย ตัวฉันเล็กนิดเดียวเอง เดี๋ยวเกาะนายไปก็ได้ วิศนะ” เธอว่า ก่อนจะตวัดตาไปยังชายอีกคนที่ถูกหาเรื่องมาตลอดทาง “แล้วแกล่ะ ไอ้เอ ขี่เป็นรึเปล่า?”
"Well, there's no need to be surprised. I'm just a little one. I can just cling to you, Visna," she said before glancing at the other man who had been picked on the whole way. "And you, Ai, can you ride?"

“ชิชะ จะดูถูกพ่อค้าคนนี้มากไปแล้วนะ คุณหนู มีอะไรที่กระผมคนนี้ทำไม่ได้บ้าง”
"Wow, you're really underestimating this merchant, miss. Is there anything I can't do?"

“เออ ให้มันเก่งเหมือนปากเถอะ”
"Well, let it be as good as its mouth."

เมษาว่าดักคอ ก่อนจะกางแผนที่ที่ได้รับมาจากลาล่าลางวงสนทนา
April said to intercept before unfolding the map received from Lala in the conversation circle

“ดูจากจุดในแผนที่แล้ว น่าจะใช้เวลาเดินทางราวๆ ยี่สิบนาที” สิ้นคำ นัยน์ตาสีเทาก็มองดูนาฬิกาในหน้าต่างข้อมูล “ตอนนี้ก็สามทุ่ม ยังมีเวลาอีกเหลือเฟือกว่าจะเช้า แต่ยังไงก็รีบไปกันก่อนเถอะ เผื่อมีอะไรฉุกเฉินขึ้นมา”
"Looking at the points on the map, it should take about twenty minutes to travel." After finishing the sentence, the gray eyes glanced at the clock in the information window. "It's already nine o'clock, and there's still plenty of time until morning, but let's hurry up just in case something urgent comes up."

“อืม เข้าใจแล้ว”
"Um, I understand now."

เมษาใช้เวลาครู่หนึ่งในการจัดการดาวน์โหลดแผนที่ในมือเก็บเอาไว้ในดาต้าของตัวเอง ก่อนจะส่งข้อมูลไปให้ AI ของสหายร่วมทางที่เหลือพร้อมๆ กัน ระหว่างนั้นมาโนชก็เดินแยกไปลากนกยักษ์สองตัวที่มีคนสีเหลืองกับสีขาวอ่อนๆ ออกมาจากคอก
In April, it took a moment to manage the download of the map in hand and save it in his own data before sending the information to the AI of the remaining companions at the same time. Meanwhile, Manot walked away to drag two giant birds, one with yellow and the other with light white, out of the pen

“พี่เอาตัวสีเหลืองไปก็แล้วกัน ท่าทางมันจะเชื่องหน่อย”
"I'll take the yellow one then. It seems a bit tamer."

เขาบอกพลางส่งสายบังเหียนมาให้ เล่นเอาคนเพิ่งจะเคยขี่นกเป็นครั้งแรกเผลอกลืนน้ำลายเอื้อก
He said while handing over the reins, causing the person who was riding a bird for the first time to accidentally swallow their saliva

“ไม่ต้องกลัวหรอกพี่ ทริกมันก็ง่ายๆ อย่าไปจิกโดนขนมันเข้าก็แล้วกัน มันไม่ค่อยชอบ แล้วก็อย่าเผลอไปด่ามันมากล่ะ มันฟังภาษาของเราออกนะครับ ไม่งั้นมันจะพยศเอาได้”
"Don't worry, brother. The trick is simple. Just don't poke it with your fingers. It doesn't like that. And don't accidentally insult it too much; it understands our language. Otherwise, it might get rebellious."

“เข้าใจแล้ว”
"Understood"

วิศนะรับคำเสียงสั่นๆ
Visana received the trembling voice

ให้ตาย ขนาดม้ายังไม่เคยขี่เลย วันนี้ข้ามขั้นมาขี่นกยักษ์เลยวุ้ย!
I can't believe it, I've never even ridden a horse before, and today I'm skipping straight to riding a giant bird!

“งั้นพี่ขึ้นไปก่อน เดี๋ยวเลยผมจับให้”
"Then I'll go up first, wait a moment, I'll catch it for you."

ได้ยินแบบนั้น วิศนะก็ไม่รอช้าจัดแจงจับอานบนหลังให้เข้าที่ ก่อนจะเหยียบคานขึ้นไปเกาะบนตัวเจ้านกยักษ์นั่นได้ แต่กว่าจะจังแจงท่านั่งของตัวเองได้สำเร็จก็เล่นเอาทุลักทุเลเอาเรื่องเหมือนกัน
Hearing that, Wisana didn't hesitate to adjust the saddle on the back to fit properly before stepping onto the beam to cling to the giant bird. However, it took quite a struggle for him to finally settle into his position

“ไม่ยากอย่างที่คิดแฮะ” เขาว่ายิ้มๆ
"It's not as hard as you think," he said with a smile

“บอกแล้วว่าไม่ยาก” มาโนชบอก พลางก้มลงมองเมษาบ้าง “แล้วหล่อนล่ะ”
"I told you it wasn't difficult," Manot said, looking down at Maisa. "And what about you?"

“ฉันปีนเองได้ ไม่ต้องยุ่งเลย”
"I can climb by myself, no need to interfere."

หนูน้อยร่างเล็กพูดขึ้นมาอย่างโอ้อวด แถมยังตั้งท่าจะกระโดดขึ้นไปเกาะขาวิศนะโดยไม่ขอพึ่งความช่วยเหลือของเจ้าพ่อค้ากวนประสาทบางคนอีกต่างหาก ความมั่นจัดที่ทำเอาคนมองหัวเราะพรืด ก่อนจะถือวิสาสะอุ้มเธอขึ้นมาโดยไม่ขออนุญาต
The little girl spoke up boastfully and even prepared to jump up to grab the leg of the annoying merchant without asking for his help. Her confidence made onlookers laugh out loud before one of them took the liberty of picking her up without permission

“กรี๊ดดดด~!! ปล่อยนะ ไอ้เอ กล้าดียังไงมาอุ้มฉันยะ!” น้ำเสียงเล็กแหลมวีนลั่น
"Ahhh!! Let go of me, you! How dare you pick me up!" The high-pitched voice screamed

“อย่าดิ้นน่า! ตัวแค่นี้อย่าทำซ่านักจะได้มั้ย เสียงดังมากๆ เดี๋ยวนกมันก็พยศหรอก”
"Don't squirm! You're so small, can't you just calm down a bit? It's really loud, the birds will get agitated."

“ไอ้บ้า ปล่อยนะโว้ย!”
"Crazy idiot, let go!"

เมษายังคงดิ้นไม่เลิก ส่งให้คนอุ้มขึ้นมาได้แต่ส่ายหน้าเซ็ง จำใจยื่นยัยตัวแสบให้วิศนะรับไปแทน
April still wouldn't stop squirming, so I could only shake my head in frustration as I handed the little troublemaker over to Wisna instead

“ทีพี่นะอุ้มล่ะนิ่งเชียวนะ ยัยม้าพยศ”
"Hey, you’re really quiet, aren’t you, you rebellious horse?"

“แกกับวิศนะไม่เหมือนกัน ให้แกอุ้มมันเหมือนกับศักดิ์ศรีของฉันโดนบดจนป่นปี้ เหมือนโดนขยี้ลงพื้นสิบที จำเอาไว้ ...ทีหลังอย่าได้บังอาจเชียวนะยะ!”
"You and Visna are not the same. Let him hold it like my dignity has been crushed to pieces, like being stomped on the ground ten times. Remember this... don't you dare be so bold next time!"

เจ้าหล่อนกระแทกเสียงตอบ พลางเชิดหน้าใส่ ท่าทางที่วิศนะหัวเราะก๊าก ระหว่างพยายามกระเถิบเว้นที่ให้เด็กน้อยได้นั่งสบายๆ
She snapped back with a haughty tone, raising her chin, while Visna laughed heartily, trying to make space for the little girl to sit comfortably

“ฉันอยากจะอุ้มตายชักล่ะ”
"I want to hold you until you die."

“อะไรนะ!”
"What!"

“เปล่า”
"No"

หลังจากเถียงกันพอหอมปากหอมคอ มาโนชก็ยอมเป็นฝ่ายล่าถอยไปก่อน ร่างสูงปีนขึ้นไปนั่งบนหลังนกยักษ์สีขาว พลางจัดเตรียมข้าวของอย่างเงียบกริบ ไม่ต่อปากต่อคำใดๆ ต่อเลยแม้แต่น้อย
After a bit of a heated argument, Manot finally agreed to back down first. The tall figure climbed up to sit on the back of the giant white bird, quietly preparing his belongings without saying a word at all

สภาพที่วิศนะต้องแอบกลั้นหัวเราะเสียจนปวดท้อง
The situation where Wisana had to stifle his laughter so much that his stomach hurt

ฉากทะเลาะกันของคนทั้งคู่ทำให้เขานึกถึงเพื่อนสนิทสองคนขึ้นมา
The argument scene between the two made him think of his two close friends

ยัยนุชกับเจ้าธันก็กัดกันได้ทุกที่ทุกเวลาแบบนี้เหมือนกัน
Nuch and Thun can fight anywhere and anytime like this too

ท่าทางจะซี้กันน่าดูแฮะ สองคนนี้
It seems like these two are really close, huh?

“ยิ้มอะไรของนายยะ วิศนะ!”
"What are you smiling about, Yaya Wisana!"

เมษาแหวใส่ ซึ่งคนกวนก็ได้แต่ไหวไหล่ออกมาเบาๆ
April is wearing a bright outfit, and the person teasing can only gently sway out

“เปล่า” เขาปฏิเสธเสียงเรียบ
"No," he replied flatly

“ให้ตายสิ แต่ละคน กวนประสาทกันทั้งนั้นเลย”
"Goodness, each one of them is just so annoying!"

เด็กน้อยบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ขณะที่ชายหนุ่มอีกสองคนได้แต่กลั้นยิ้มขำ พลางนึกข้อสรุปเดียวกันขึ้นมาได้ว่า พอเป็นเด็กแล้ว เมษาอารมณ์แปรปรวนเก่งเสียจริง
The little boy was mumbling to himself while the two young men could only stifle their laughter, thinking the same conclusion: once you are a child, April really does have a knack for mood swings

“งั้นเราก็ไปกันเถอะ เป้าหมายต่อไปคือ เครเวียร์!”
"Then let's go. The next target is caviar!"

Stage 14

การขุดแสนวุ่นวาย
The chaotic excavation

“โอ๊ย ขี่นานๆ แล้วก็ชักจะปวดก้นเหมือนกันนะ”
"Ouch, riding for a long time is starting to make my butt hurt too."

เสียงบ่นเบาๆ ดังมาจากร่างสันทัดคนเดิมที่เริ่มจะรู้สึกเซ็งเล็กๆ กับสถานการณ์กำลังที่ประสบอยู่ในตอนนี้
A soft grumbling sound came from the same sturdy figure who was starting to feel a little bored with the situation they were currently facing

แรงกระแทกจากการก้าวเท้ายาวๆ ของนกยักษ์สีเหลืองทำให้วิศนะมีอาการเจ็บบั้นท้ายชอบกล แถมระหว่างวิ่งขาเจ้ากรรมนั่นก็ดันไปเตะเศษฝุ่นเศษทรายกระเด็นเข้าตาบ่อยครั้งเสียจนเขาต้องออกปากขอยืมแว่นกันลมจากเมษามาสวม
The impact from the long strides of the giant yellow bird made Visana feel an unusual pain in his backside. Moreover, while running, that troublesome leg kept kicking up dust and sand into his eyes so often that he had to ask Meesa to lend him her goggles

“ทนหน่อยน่า อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว” คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าเอ่ยปลอบ
"Just hang in there a little longer, we're almost there," the person sitting in front said to comfort

“เธอก็พูดได้ ตัวเล็กนิดเดียวแถมนั่งบนตักฉันอีก”
"She can talk, she's just a little small and sitting on my lap."

“เป็นผู้ชายก็ต้องบริการผู้หญิงสิคะ อีกอย่างนายเป็นพ่อฉันไม่ใช่หรือไง”
"Being a man, you have to serve women, right? Besides, you are my father, aren't you?"

พอได้ยินคำตอบตบท้ายด้วยรอยยิ้มแป้นสุดขีดแล้ว วิศนะก็ได้แต่ส่ายหน้าปลงตก นึกเสียใจที่ได้แม่สาวน้อยคนนี้มาเป็นลูกขึ้นมาก็ตอนนี้เอง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจัดมองนกสีขาวที่วิ่งนำอยู่ด้านหน้า แล้วเอ่ยปากถามร่างสูงๆ ของสหายร่วมเดินทางอีกคนด้วยสีหน้ากังวลใจ
Upon hearing the answer followed by an exaggerated smile, Wisana could only shake his head in resignation, feeling regretful that he had this little girl as his daughter only now. His light brown eyes looked at the white bird running ahead and then he asked the tall figure of another traveling companion with a worried expression

“มาโนช อีกไกลมั้ย!”
"Manoch, is it far away?"

“อีก 300เมตรครับพี่นะ!” ชายตรงหน้าตะโกนตอบ
"Another 300 meters, brother!" the man in front shouted back

เช่นนั้นแล้ว ใบหน้าเกลี้ยงเกลาค่อยปรากฏรอยยิ้มโล่งใจ ให้ตายเถอะ เห็นในหนังเขาขี่ม้าข้ามเมืองกันได้สบายๆ ใครจะไปรู้ว่านั่งได้ยี่สิบนาทีก็ปวดก้นขนาดนี้แล้ว!
Then, a smooth face slowly revealed a relieved smile. Goodness, in the movies, they ride horses across towns so easily. Who would have known that sitting for just twenty minutes could make my butt hurt this much!

“นั่นไง วิศนะ จุดที่เขาเรียกว่า เครเวียร์ ล่ะ”
“There it is, Visana, the point they call caviar .”

เสียงของเมษาดังขึ้นให้ชายหนุ่มตวัดสายตาออกไปมอง
The sound of April rose, causing the young man to glance out

เป้าหมายตรงหน้าเป็นพื้นที่โล่งกว้าง ผืนทรายเม็ดละเอียดสะท้อนแสงสีทองเป็นประกายดูสวยแปลกตา บริเวณรอบๆ ไม่มีมอนสเตอร์หรือสิ่งมีชีวิตใดๆ อยู่เลยแม้แต่ตัวเดียว ดูเหมือนที่นี่จะเป็นจุดเดียวในทะเลทรายที่มีต้นไม้และยอดหญ้าโผล่ขึ้นมาให้เห็นอยู่บ้างประปราย
The goal ahead is an open area, with fine sand reflecting golden light in a beautiful and unusual way. There are no monsters or living creatures around, not even one. It seems that this is the only spot in the desert where trees and blades of grass can be seen sporadically

“นั่นน่ะเหรอ” วิศนะถาม “ทำไมถึงมีแสงสว่างขึ้นมาจากพื้นทรายได้ล่ะ”
"Is that so?" Wisana asked. "Why is there light coming up from the sand?"

“ก็เพราะมันพื้นดินตรงนั้นมันอุดมสมบูรณ์ไงล่ะ” เมษาตอบสั้น “ในแต่ละภูมิประเทศมันก็จะมีแผ่นดินที่สมบูรณ์แบบนี้อยู่ไม่กี่จุดหรอกนะ ซึ่งพื้นที่แบบนี้เรียกว่า เครเวียร์ เป็นพื้นที่กลั่นหินเวทมนตร์ชั้นยอดออกมาได้ยังไงล่ะ”
"That's because the land there is fertile," Meisa replied briefly. "In each terrain, there are only a few spots of perfect land like this. This type of area is called Kreviar, a place where top-quality magical stone is refined."

“ไอ้แสงนั่นก็คือสัญญาณบอกว่าพื้นที่ตรงนี้เป็นพื้นที่กลั่นแร่ใช่มั้ย”
"That light is a signal that this area is a mining area, right?"

“ใช่แล้วจ้า พวกนักสำรวจกับนักขุดแร่เขาก็จะสังเกตกันแบบนี้แหละ”
"That's right! The explorers and miners will observe things like this."

วิศนะพยักหน้ารับ ก่อนจะกระตุกบังเหียนในมือเพื่อเร่งฝีเท้าเจ้านกยักษ์ให้วิ่งไปยังที่หมายเร็วขึ้น
Visana nodded in agreement before tugging on the reins in his hand to urge the giant bird to run faster towards their destination

ภายในเวลาไม่นาน ร่างทั้งสามก็ลงมายืนบนพื้นทรายได้เสียที มาโนชจัดการจูงมอนสเตอร์ทั้งสองไปผูกพักไว้ที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง ส่วนวิศนะกำลังง่วนอยู่กับการรื้อหน้าต่างเพื่อค้นเอาพลั่วกับตะเกียงเจ้าพายุออกมา
Before long, the three figures stood on the sandy ground. Manot took the two monsters to tie them up under a tree, while Wisana was busy dismantling the window to retrieve a shovel and a storm lantern

“แล้วเราต้องขุดหากันยังไงล่ะ?” เขาเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
"Then how do we have to dig for it?" he asked curiously

“วิธีขุดแร่มันก็ง่ายๆ นายก็แค่ขุดดินขึ้นมาธรรมดานั่นแหละ ถ้าเจออะไรมันก็จะมีเสียงดังขึ้นมาเอง”
"The method of mining is quite simple; you just dig up the soil normally. If you find something, it will make a loud noise on its own."

เมษาตอบโดยไม่หันกลับมามอง มือน้อยๆ หยิบเอาตะเกียงมาจุดให้ได้แสงสว่างมากขึ้น
April replied without turning back to look, her little hands picked up the lantern to provide more light

“เสียง...?” วิศนะเลิกคิ้วสูง
"Sound...?" Wisana raised an eyebrow.

“เอาน่า ลองขุดดูก็รู้เองล่ะ”
"Come on, just dig a little and you'll find out for yourself."

เมื่อได้ยินอีกฝ่ายว่าปัดๆ ชายหนุ่มก็ยักไหล่วืด ไม่สาวความใดๆ ต่อ
When he heard the other party being evasive, the young man shrugged and didn't pursue the matter further

นัยน์ตาสีสนิมกวาดมองพื้นที่โดยรอบแล้วไม่เห็นวี่แววว่าแถวนี้จะเจอแร่อะไรดีๆ ได้เลย จากสายตาเขามันก็เป็นแค่พื้นดินที่ส่องแสงสว่างขึ้นมาได้เท่านั้นเอง
The rust-colored eyes scanned the surrounding area but saw no sign of any good ore nearby. To him, it was just ground that reflected light

“พี่นะ”
"Brother"

ไม่นานนัก มาโนชก็เดินเข้ามาสมทบ เด็กแว่นหยิบพลั่วขึ้นมายื่นให้เขา ก่อนจะพยักหน้าให้
Not long after, Manot walked in to join. The bespectacled boy picked up a shovel and handed it to him, then nodded

“เราแบ่งกันขุดดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมไปขุดตรงนั้น ส่วนพี่ขุดตรงนี้ก็แล้วกัน”
"We should dig together, okay? I'll go dig over there while you dig here."

“อืม เข้าใจแล้ว”
"Um, I understand now."

“อ้าว แล้วฉันล่ะ” เมย์ถามแทรกขึ้นมา
"Hey, what about me?" May interjected

“เธอไม่ต้องขุดหรอกเมย์ ตัวเล็กเท่าลูกหมาแบบนี้ถือพลั่วไหวก็บุญหัวแล้ว แถมค่าความสามารถเรื่องโชคของหล่อนมันก็มีน้อยเท่าหางอึ่ง ขุดไปฉันว่ามันจะได้แต่ก้อนหินเท่านั้นแหละ”
"You don't need to dig, May. Being as small as a puppy, just holding a shovel is already a blessing. Plus, your luck is as low as a frog's tail. I think you'll only find stones."

น้ำเสียงอธิบายราบเรียบราวกับไร้อารมณ์ผิดกับสายตาเหยียดหยามกับรอยยิ้มกวนประสาทที่ส่งมาให้ชนิดฟ้ากับดิน ทำเอาเอาคนโดนสบประมาทถึงกับคิ้วกระตุกกึก
The tone of explanation was flat and emotionless, contrasting sharply with the scornful gaze and the irritating smirk directed at him, making the person being mocked twitch his eyebrow in irritation

“ชิชะ! จะดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะคะ ไอ้คุณเอ!”
"Geez! You're really looking down on me too much, you!"

“เปล่าซักหน่อย ก็แค่พูดไปตามเนื้อผ้าเองนะ หรือถ้าเธอทำได้ก็ลองดูสิ”
"Not at all, I'm just speaking as it is. Or if you can do it, go ahead and try."

พูดจบ เขาก็ยิ่งกระตุกยิ้มกว้างขึ้นไปอีก ส่งให้คนโดนเหน็บแนมรอบสองได้แต่กระทืบเท้าโครมๆ อย่างขัดใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนมือเล็กจะคว้าพลั่วขึ้นมาถือ แล้วหมุนตัวเดินฉับๆ ไปหยุดที่จุดหนึ่งไม่ไกลจากที่เดิมนัก จากนั้นจึงตั้งท่าเริ่มขุดได้อย่างทุลักทุเลเป็นที่สุด
After finishing his speech, he smiled even wider, leaving the person who was teased for the second time to stomp their feet in frustration for a while. Then, the small hand grabbed a shovel and quickly turned to walk to a spot not far from the original place. After that, he awkwardly got into position to start digging

ทันทีที่ปลายโลหะจ่อตรงผืนทราย เสียงคอมพิวเตอร์ก็ดังขึ้นในวินาทีถัดมา
As soon as the metal tip touched the sand, the sound of the computer echoed in the next second

กิ๊ง~!
Kring~!

“ผู้เล่นเมษาขุดเจอไอเท็มเป็นจำนวน 1ชิ้น”
"The player in April found 1 item."

เมื่ออัลเบิร์ตพูดจบ แม่เจ้าประคุณก็แสยะยิ้มกว้าง รีบหันกลับมามองมาโนชด้วยสีหน้าภูมิใจกับชัยชนะทันที
When Albert finished speaking, the revered mother grinned widely and quickly turned to look at Manoch with a proud expression of victory

“ตายจริง ดูซิ ขุดทีเดียวก็เจอไอเท็มซะแล้ว แหม ไอ้ฉันนี่มันดวงดีจังเลยแฮะ สงสัยจะไปหักปากเซียนบางคนเข้าซะแล้ว อย่าเผลอหน้าแตกนะคะที่พูดอะไรชุ่ยๆ ออกมาเมื่อกี้!”
"Wow, look at that! I dug once and found an item! Man, I'm really lucky! I must have upset some expert or something. I hope I don't embarrass myself after saying something silly just now!"

เธอว่าด้วยท่าทียียวนส่งให้คนโดนแขวะแค่นเสียงออกมาจากคอคล้ายๆ “เหอะ!” พื้นตรงจุดที่ขุดลงไปเมื่อครู่เริ่มมีประกายแสงระยิบระยับ ก่อนจะรวมตัวกลายเป็นรูปร่างของไอเท็มบางอย่างขึ้นมา
She said with a teasing attitude, causing the person to scoff with a sound like "Hmph!" The ground at the spot that had been dug into earlier began to shimmer with sparkling light before coalescing into the shape of some kind of item

และไอเท็มที่ได้รับก็คือ...
And the item received is...

ก้อนหิน
Stone

“อุ๊วะ ฮ่าฮ่าฮ่า!! ตายแล้ว ขุดทีแรกก็ได้ก้อนหินเลย! อย่าเผลอหน้าแตกนะครับที่ขุดมันขึ้นมาได้!” คราวนี้มาโนชเป็นฝ่ายถากถางแทน แถมเจ้าตัวยังถึงกับลงไปนั่งกุมท้องหัวเราะก๊ากด้วยความขบขันจนคนโดนแหย่หน้าร้อนวูบวาบ
"Wow, haha!! I died, the first dig and I got a rock right away! Don't let your face crack from digging it up!" This time, Manot was the one mocking instead, and he even sat down, holding his stomach and laughing uproariously, making the person being teased feel a rush of embarrassment

“ไอ้เอ! อย่ามากวนประสาทนะ ถ้าแกแน่จริงไหนลองขุดให้ดูสิยะ”
"Hey! Don't mess with me. If you're really serious, then show me what you can dig up."

“ปัทโธ่ เรื่องแค่นี้ ดูซะ ดูแล้วจำแล้วนำไปใช้”
"Come on, it's just this. Look at it, remember it, and use it."

พ่อค้าหนุ่มจงใจส่งยิ้มกวนอารมณ์ไปให้เธอ ก่อนลงมือขุดตามคำขอ และเพียงแค่พลั่วของเขาแตะถึงพื้นทรายเข้ามันก็มีเสียงดังขึ้นตามมา
The young merchant deliberately sent a teasing smile her way before starting to dig as requested, and as soon as his shovel touched the sand, a loud sound followed

กิ๊ง~!
Kring~!

“ผู้เล่นมาโนชขุดเจอไอเท็มเป็นจำนวน 2ชิ้น”
"The player Manos found 2 items."

พริบตาเดียวแสงสว่างก็ส่องประกายมาจากพื้นดิน แล้วรวมตัวกลายเป็นไอเท็มสองชิ้นที่มีลักษณะเป็นก้อนผลึกสีเหลืองอ่อนๆ ถึงแม้จะไม่งดงามเท่ากับก้อนที่วิศนะเคยเห็นในสำนักงานเมจิก วอริเออร์ แต่มันก็มีรูปร่างที่คล้ายกันและมีลูกไฟส่องประกายจรัสอยู่ในแกนกลางของผลึก
In an instant, a light shone from the ground and coalesced into two items that resembled pale yellow crystals. Although they were not as beautiful as the ones Visna had seen in the Magic Warrior office, they had a similar shape and a glowing fireball radiating in the core of the crystal

“ผู้เล่นมาโนชได้รับผลึกศิลาระดับ3 เป็นจำนวน 2ชิ้น”
"The player Manosh received 2 pieces of level 3 stone crystals."

“อุ๊ยตาย! เผลอขุดแรงไปรึเปล่าเนี่ย ทีเดียวได้ผลึกระดับสามมาถึง 2 ชิ้น”
"Oh my! Did I accidentally dig too hard? I got two level three crystals at once!"

พูดแล้ว ใบหน้าได้รูปก็เหยียดรอยยิ้มกวนโอ๊ยออกมา ส่งให้เด็กสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างต้องขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอดๆ จากนั้นจึงสะบัดหน้าลากพลั่วหายไปอีกมุมหนึ่งโดยไม่เถียงอะไรเขาเลยซักคำ เห็นแบบนั้นเข้า คนหัวเราะทีหลังดังกว่าก็หันไปชูนิ้วโป้งแยกเขี้ยวสะใจกับวิศนะที่ยืนส่ายหน้าขำอยู่บริเวณนั้นทันที
Speaking of which, the well-defined face broke into a mischievous smile, causing the girl standing beside to grit her teeth in frustration. Then, she flicked her head and disappeared around the corner with a shovel, not arguing with him at all. Seeing this, the one who laughed last turned to give a thumbs-up, grinning with satisfaction at Visana, who was shaking his head in amusement nearby

“เรานี่ล่ะน้า กวนประสาทชาวบ้านเขาเก่งจริงๆ” เขาว่ายิ้มๆ
"We are really good at annoying the locals," he said with a smile

“แหะๆ ปรกติผมไม่กวนตีนแบบนี้หรอกนะพี่ แต่สำหรับยัยเมย์ขอยกเว้นไว้ซักคนเถอะ พี่ก็เห็นอยู่ว่ายัยนั่นแหย่ขึ้นจะตายไป”
"Hehe, normally I don't mess around like this, but for May, I'll make an exception. You can see that she's been teasing me to death."

วิศนะหัวเราะกับคำกล่าวนั้น แล้วค่อยเหลือบไปมองเมษาที่ดูจะยังหัวเสียไม่หาย
Visana laughed at that remark and then glanced over at Mae, who still seemed to be upset

เห็นแล้วก็ได้แต่ถอนใจ ก่อนที่เขาจะเบือนสายตามองไปรอบๆ แลเห็นว่ามีพื้นที่ให้ขุดเหลืออีกตั้งมากมายเลยทีเดียว เพราะฉะนั้นรีบลงมือก่อนจะหมดเวลาน่าจะดีกว่า...
Seeing this, he could only sigh before turning his gaze to look around and noticing that there was still plenty of space left to dig. Therefore, it would be better to get started before time runs out...

“เรารีบแยกย้ายกันไปขุดเถอะ จะได้รีบๆ กลับกันซักที”
"Let's hurry and split up to dig, so we can quickly head back."

วิศนะเสนอขึ้นก่อนจะลากพลั่วของเขาเยื้องไปยังอีกมุมหนึ่ง เช่นเดียวกับมาโนชที่พยักหน้ารับก่อนจะวิ่งร่าไปเริ่มต้นขุดอีกมุมหนึ่งทันที หลังจากวกไปวนมาสักพัก ในที่สุดวิศนะก็หาทำเลเหมาะๆ ในการขุดของตัวเองได้ เขาพยายามเว้นระยะให้ห่างจากพวกเมษาและมาโนชระยะหนึ่งเพื่อแบ่งพื้นที่ขุดให้เท่าๆ กัน
Visana suggested before dragging his shovel to another corner, just like Manoch who nodded in agreement before happily running off to start digging in another corner immediately. After wandering around for a while, Visana finally found a suitable spot to dig for himself. He tried to keep a distance from Maesa and Manoch for a while to evenly divide the digging area

ตอนแรกก็นึกเกรงใจที่สองคนนี้จะมาช่วยเขาขุดหาของทำเควสอยู่หรอก
At first, I was worried that these two would come to help him dig for items to complete the quest

แต่เมษาบอกว่าไม่เป็นไร เพราะหากไม่ได้ทำเควสยังไงก็ยังขุดได้ผลึกศิลาเอาไปขายในตลาดได้ ถ้าหากหาเจอมากกว่าหนึ่ง ถ้าเอาไปขายแล้วคงจะราคาสูงถึง 3แสนทีเดียว
But Mais said it's okay because even if the quest isn't completed, they can still mine the crystal stones to sell in the market. If they find more than one, selling them could fetch a price as high as 300,000

เพราะอย่างนั้นทั้งคู่เลยก้มหน้าก้มตาขุดดินโดยไม่เอ่ยปากบ่นสักกะนิด
Because of that, both of them bent their heads and dug the soil without complaining even a little

สมกับที่เป็นเพื่อนกัน...ขี้เหนียวพอกันทั้งคู่...
Just as they are friends... both are equally stingy...

“จินนี่” วิศนะเอ่ยปากเรียก AI ของเขา
"Jinny," Wisana called out to his AI

“คะ นายท่าน?”
"Yes, sir?"

“การขุดหาไอเท็มจากจุดเครเวียร์เนี่ยมันมีวิธีการค้นหาไอเท็มที่แน่นอนมั้ย?”
"Is there a specific method for searching for items when digging for items at the crevasse points?"

“ไม่มีค่ะ”
"No."

คำตอบที่คนฟังถอนหายใจทันที
The answer that made the listeners sigh immediately

“ถ้างั้นเราก็ต้องขุดหาไปเรื่อยๆ สุ่มเอาว่าจะขุดเจอเมื่อไหร่งั้นเหรอ?”
"Then we just have to keep digging and randomly guess when we will find something?"

“ถูกต้องแล้วค่ะนายท่าน แต่จินนี่มีวิธีการขุดที่จะทำให้หาไอเท็มได้รวดเร็วขึ้นมานำเสนอ สนใจฟังมั้ยคะ?”
"That's correct, sir. But Ginny has a method of digging that will make finding items faster. Would you like to hear about it?"

“เอาสิๆ” วิศนะยิ้มกว้าง
"Go ahead, go ahead," Visana smiled widely

“รับทราบค่ะ วิธีการขุดหาของในจุดเครเวียร์ให้เจอไอเท็มได้เร็วขึ้นก็คือ พยายามอย่าขุดซ้ำในจุดที่ค้นหาไอเท็มได้แล้ว หากจุดไหนที่ขุดเจอไอเท็มแล้วจะไม่มีไอเท็มปรากฏซ้ำเป็นเวลา 5นาทีค่ะ ส่วนวิธีการขุดนั้นพยายามเซาะหน้าดินออกไปประมาณ 10เซนติเมตร หากขุดไปลึกตามนี้แล้วยังไม่ค้นพบไอเท็มให้เปลี่ยนพื้นที่ขุดได้เลยค่ะ”
"Understood. The method to dig for items at caviar spots to find them faster is to try not to dig again in areas where items have already been found. If an area has yielded items, no items will reappear for 5 minutes. As for the digging method, try to scrape off about 10 centimeters of soil. If you dig this deep and still don't find any items, you can change the digging area."

“อืม~ ขอบใจมากจ้ะ จินนี่ เธอนี่พึ่งพาได้เสมอเลยนะ”
"Um~ Thank you so much, Ginny. I can always count on you."

“ขอบคุณมากค่ะ”
"Thank you very much."

AI จินนี่ตอบรับเสียงหวานเจี๊ยบ เธอดูจะดีใจไม่น้อยที่วิศนะเอ่ยปากชม เพราะเธอเองก็ไม่ได้สนทนากับเจ้านายตัวเองมาพักใหญ่แล้วเหมือนกัน
AI Jinny responded to the sweet voice. She seemed quite happy that Wisana complimented her, as she hadn't spoken with her boss for quite a while either

ส่วนวิศนะเมื่อรู้วิธีการขุดอย่างถูกต้องแล้ว เจ้าตัวก็เริ่มถลกแขนเสื้อขึ้นในท่าเตรียมพร้อม ก่อนจะแลบลิ้นแผล็บ
As for Wisana, once he knew the correct way to dig, he began to roll up his sleeves in a ready position before sticking out his tongue

“เอาล่ะ ยุทธการขุดแหลกเริ่มขึ้นได้!”
"Alright, the excavation operation can begin!"

กิ๊ง~!
Kring~!

“ผู้เล่นวิศนะขุดเจอไอเท็มเป็นจำนวน 3ชิ้น”
"The player discovered 3 items while mining."

เป็นอีกคนที่ขุดครั้งแรกก็พบไอเท็ม เรียกสายตาสองร่างที่ยืนอยู่ไกลๆ ให้เงยหน้าขึ้นมามอง ไม่นานนักแสงสว่างที่ส่องประกายอยู่ตรงพื้นก็ค่อยๆ รวมตัวกันจนกลายเป็นรูปร่าง
It was another person who found an item on their first dig, drawing the attention of two figures standing far away to look up. Before long, the light shimmering on the ground gradually gathered together to form a shape

“ผู้เล่นวิศนะได้รับผลึกศิลาระดับ3 เป็นจำนวน 2 ชิ้น”
"The player Visana received 2 pieces of level 3 stone crystals."

“ผู้เล่นวิศนะได้รับบุษราคัมเป็นจำนวน 1ชิ้น”
"The player Visana received 1 piece of sapphire."

คนได้รับของเลิกคิ้วสูง
People raised their eyebrows in surprise

แค่ลงมือขุดดินนิดเดียวเนี่ยนะได้ของมาสามชิ้น
Just digging a little bit of dirt and I got three pieces

อะไรดวงของฉันมันจะดีขนาดนี้วะ
What is it about my luck that it’s this good?

“ยอดเลยพี่นะ ขุดทีเดียวได้ของตั้งสามชิ้น อัญมณีบุษราคัมนั่นน่ะเอาไปขายในตลาดได้ห้าหมื่นเลยนะพี่”
"That's amazing, brother! Digging just once and getting three pieces! That sapphire can be sold in the market for fifty thousand, you know!"

เสียงมาโนชตะโกนลอยตามลมมา ทำเอาคนกำลังก้มเก็บของตาโต
The sound of Manot's shout floated through the air, making the person who was bending down to pick up things widen their eyes

“ห้าหมื่นเลยเหรอเนี่ย!”
"Fifty thousand, really?!"

เขาโพล่งขึ้นมาอย่างตกใจ แล้วจึงก้มลงมองอัญมณีสีสวยในมือแล้วขยับรอยยิ้มเจื่อน
He exclaimed in surprise, then bent down to look at the beautiful gem in his hand and forced a faint smile

สงสัยอาชีพขุดแร่จะเหมาะกับเขามากกว่าเมจิก วอริเออร์แล้วฟ่ะ!
I suspect that a mining profession would suit him better than a magic warrior!

“เจ๋งไปเลย วิศนะ!” คราวนี้เป็นเมษาที่ตะโกนกลับมาบ้าง
"Awesome, Visna!" This time it was Mae who shouted back

“ใช่ เจ๋งไปเลย พี่นะ ยอดกว่าใครบางคนอีก งี้แหละพี่ความต่างกันของคนมีดวงกับพวกดวงกุด”
"Yes, that's awesome. You are better than some people. This is the difference between those who are lucky and those who are not."

“ไอ้เอ!”
"Hey you!"

“ขุดต่อ ขุดต่อ~”
"Keep digging, keep digging~"

เจ้าพ่อค้าตัวแสบแสร้งทำเป็นผิวปากหวือ ก้มหน้าก้มตาขุดดินไม่รู้ไม่ชี้ต่อทันที ส่งให้คนที่โดนแขวะอย่างต่อเนื่องได้แต่กัดฟันกรอด เช่นเดียวกับวิศนะที่ถอนใจเฮ้อ
The sly merchant pretended to whistle, bowing his head and digging into the ground, completely ignoring the situation. The person being mocked could only grit their teeth in frustration, just like Wisana, who sighed heavily

ดูเถอะ ขนาดมันยืนอยู่กันคนละมุมยังไม่วางแว้งมากัดกันได้อีก
Look, even though they are standing at different corners, they still can't help but snap at each other

เขาคิด ก่อนเริ่มลงมือขุดอีกครั้ง
He thought before starting to dig again

กิ๊ง~!
Kring~!

“ผู้เล่นวิศนะได้รับผลึกศิลาระดับ3 เป็นจำนวน 2ชิ้น”
"The player Visana received 2 pieces of level 3 stone crystals."

และอีกครั้งหนึ่ง
And once again

กิ๊ง~!
Kring~!

“ผู้เล่นวิศนะได้รับบุษราคัมเป็นจำนวน 3ชิ้น”
"The player Visana received 3 pieces of sapphire."

คราวนี้ย้ายจากจุดเดิมไปขุดอีกจุดหนึ่ง
This time, we moved from the original point to dig at another location

กิ๊ง~!
Kring~!

“ผู้เล่นวิศนะได้รับผลึกศิลาระดับ3 เป็นจำนวน 6ชิ้น”
"The player Visana received 6 pieces of level 3 stone crystals."

และย้ายไปอีกจุด พร้อมๆ กับสองคนที่เหลือกตามองภาพชายหนุ่มผมดำกำลังตะบี้ตะบันขุดทรายด้วยความเมามันชนิดฝุ่นตลบแล้วชักรู้สึกอยากโยนพลั่วในมือของตัวเองทิ้งตงิดๆ
And moved to another spot, along with the other two who were watching the scene of a young man with black hair furiously digging in the sand, creating a cloud of dust, and I started to feel a slight urge to throw away the shovel in my hand

กิ๊ง~!
Kring~!

“ผู้เล่นวิศนะได้รับผลึกอัพเกรดเครื่องสวมใส่มิธริล <Mithril> เป็นจำนวน 1ชิ้น”
"The player Visana received 1 piece of Mithril upgrade crystals for equipment."

ากหลุมเล็กๆ ที่เกิดขึ้นในตอนแรก ผ่านไปเพียงแค่หนึ่งชั่วยามเท่านั้นบริเวณนี้กลับเต็มไปด้วยหลุมลึกขนาดเท่ากันที่ถูกขุดโดยวิศนะร่วมร้อยจุดเห็นจะได้ จากตอนแรกที่แค่ถลกแขนเสื้อเพื่อให้ทำงานได้สะดวกขึ้น ยามนี้ร่างสัดทัดจัดการถอดชุดออกเหลือแต่เสื้อกล้ามตัวในเพื่อสนองความมันหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ มือข้างหนึ่งที่ว่างจากการจับพลั่วหยิบชุดดำที่พาดไว้ตรงไหล่มาเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มไปหน้าออกไปส่งๆ
Fromthe small holes that appeared at first, just one hour later, this area was filled with deep holes of the same size that had been dug by nearly a hundred points. From initially just rolling up the sleeves to work more comfortably, now the well-built figure had taken off their outfit, leaving only an inner tank top to satisfy some desire or something unknown. One hand, free from holding the shovel, grabbed the black outfit draped over the shoulder to wipe the sweat that had accumulated on the face.

“ให้ตายสิ ขุดมาเยอะขนาดนี้ยังไม่เจอผลึกศิลาระดับ4 เลยซักกะก้อน”
"Damn it, I've dug up so much and still haven't found a level 4 stone crystal, not even one."

เขาบ่นกระปอดกระแปด พลางทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง
He complained weakly, then sank down to sit with exhaustion

ส่วนผู้ช่วยสองคนต่างกำลังสาวเท้าเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าทึ่งเล็กๆ เมษาก้มลงมองแร่ผลึกศิลาระดับ 2ในมือ แล้วเงยหน้ามองไปในทางเดียวกับมาโนชที่ยืนอยู่ใกล้กัน
Two assistants were walking towards them with slightly astonished expressions. Meesa looked down at the level 2 crystal ore in her hand and then raised her gaze in the same direction as Manot, who was standing nearby

ชายหนุ่มดันแว่นตาของตัวเองให้เข้าที่เผื่อว่าเขาจะมองไอเท็มกองพะเนินที่วางอยู่เบื้องหน้าผิดไป
The young man pushed his glasses into place in case he was misjudging the pile of items in front of him

“เป็นอะไรไป?” วิศนะถามขึ้นเมื่อเห็นทั้งคู่เงียบไปนาน
"What's wrong?" Wisana asked when he saw the two of them silent for a long time

“คือพี่นะ...ผมก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ” มาโนชกล่าวอ้อมแอ้ม
"It's me, you know... I don't really want to say it," Manot said hesitantly.

“อะไรเหรอ”
"What is it?"

“คือ พี่มันดวงดีมากจนน่ากลัวเลยอ่ะ ผมบอกตรงๆ”
"He's so lucky that it's scary, to be honest."

ได้ยินแบบนั้น คนดวงดีก็เลิกคิ้วขึ้นสูง
Upon hearing that, the lucky person raised an eyebrow

“หมายความว่าไง?”
"What does it mean?"

“ก็หมายความว่าชั่วโมงเดียว พี่ขุดเอาไอเท็มออกมาได้มากมายขนาดนั้น ผมว่าพี่เลิกเล่นสายอาชีพต่อสู้แล้วไปเล่นสายอาชีพนักเสี่ยงดวงท่าจะรุ่งกว่ามั้งเนี่ย”
"It means that in just one hour, you were able to dig up so many items. I think you should quit playing the combat profession and try your luck as a gambler; it might be more promising."

ว่าแล้วมาโนชก็ชี้ไปยังกองไอเท็มที่วิศนะกำลังคิดจะยัดมันลงไปในหน้าต่างไอเท็มของตัวเองอยู่พอดี โดยรวมๆ แล้วมันประกอบไปด้วย ผลึกศิลาระดับสอง 40ก้อน ผลึกระดับสาม 38ก้อน บุษราคัม 17ก้อน และผลึกมิธริลหายากทีราคาในตลาดตอนนี้ตกก้อนละสองแสนอีก 4ก้อน
Manoch then pointed to the pile of items that Wisana was considering putting into his own item window. Overall, it consisted of 40 level two stone crystals, 38 level three crystals, 17 sapphires, and 4 rare mithril crystals, which are currently priced at 200,000 each in the market

ชายหนุ่มเหลียวหลังไปมองตามสายตาทั้งสอง ก่อนจะไหวไหล่ตอบไม่ยี่หระ
The young man glanced back to look in the direction of both gazes before shrugging his shoulders in indifference

“ทำไมล่ะ มันก็ธรรมดาไม่ใช่เหรอ พี่ขุดไปก็เจอเลยไม่เห็นจะยากตรงไหน”
"Why? It's just normal, isn't it? You dig and you find it, I don't see what's so difficult about it."

“ไม่เห็นยากตรงไหน!” มาโนชร้องลั่น “จะบ้าเหรอพี่! บางคนเขามาขุดทั้งวันยังได้ผลึกระดับ 2ไปแค่ก้อนเดียวก็ยังมีเลยนะพี่!”
"I don't see what's so difficult!" Manot shouted. "Are you crazy, brother! Some people dig all day and still only get one level 2 crystal!"

พอได้ยินมาโนชพูดแบบนั้นใครบางคนที่ถือผลึกศิลาระดับ 2 อยู่แค่ก้อนเดียวก็ต้องรีบแอบเก็บของในมือไปไว้ข้างหลังทันที ด้วยเพราะเธอก็คือไอ้คนที่ว่าคนนั้นนั่นแหละ!
As soon as she heard Manosh say that, someone holding just one Level 2 crystal quickly hid what was in her hands behind her back because she was the one being referred to!

“ก็แหม แค่ดวงดีนิดหน่อยเอง”
"Well, it's just a bit of good luck."

“นิดหน่อยเหรอพี่ ผมยังเพิ่งจะได้ผลึกศิลามาไม่กี่ก้อนเองนะ พี่เรียกไอ้กองไอเท็มที่พี่ใช้เวลาขุดมาแค่หนึ่งชั่วโมงนั่นว่าดวงดีนิดหน่อยเหรอพี่!”
"Just a little, brother? I’ve only just gotten a few pieces of stone crystals, you know? Are you calling that pile of items you dug up in just one hour a little bit of luck, brother?"

เจ้าคนไม่เคยเห็นฤทธิ์เทพีนำโชคของวิศนะถึงกับทำอ้าปากค้าง
The person who has never seen the power of the goddess of fortune, Visna, was left speechless

ส่วนเมษากลับไหวไหล่น้อยๆ ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะนึกชินเสียแล้ว
As for May, she seems to have gotten used to the slight movement of her shoulders

เธอรู้ดีว่าเทพีนำโชคของวิศนะมันไม่ได้ช่วยให้แค่โชคดีอย่างเดียวหรอก บางเวลามันก็แถมความฉิบหายมาให้ด้วย ซึ่งเธอไม่อยากจะพูดออกมาตอนนี้หรอก เดี๋ยวจะเป็นเรื่องจริงไปซะเปล่าๆ
She knows well that the goddess of fortune for Visna doesn't just bring good luck. Sometimes it also comes with a dose of disaster, which she doesn't want to mention right now, or it might just become true for no reason

“แล้วไงล่ะ เจอระดับ4 มั่งมั้ย พี่หาตั้งนานยังไม่เจอเลย”
"So what? Have you found a level 4 yet? I've been looking for a long time and still haven't found one."

วิศนะพยายามชวนคุยเปลี่ยนเรื่อง
Visana tried to change the subject of the conversation

“ยังเลยพี่” มาโนชตอบอย่างอ่อนใจ “ขนาดพี่ยังหาไม่เจอก็ไม่ต้องมาถามผมหรอกครับ อีกอย่าง ของแบบนี้ผมก็ไม่คิดว่าเราจะหาเจอภายในสิบนาทีอยู่แล้ว”
"Not yet, brother," Manot replied with a sigh. "Even I can't find it, so you don't need to ask me. Besides, I didn't think we would find something like this in just ten minutes anyway."

“แล้วเธอล่ะ เมย์ เจอมั่งมั้ย?”
"So how about you, May? Have you found anything?"

เมษาไม่ตอบ เธอแค่ยิ้มหวานและส่ายหน้าโดยไม่พูดอะไร
Maysa didn't respond; she just smiled sweetly and shook her head without saying anything

ท่าทางที่สองหนุ่มได้แต่มองหน้ากันแล้วถอนใจประมาณว่า ไม่น่าถาม...
The two young men just looked at each other and sighed as if to say it shouldn't have been asked...

“ท่าทางมันจะหายากเอาเรื่องนะเนี่ย” วิศนะเปรยขึ้นเรียบๆ
"It seems like it's going to be quite hard to find." Visana remarked casually

“คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะครับ ก็ระดับ4 เป็นระดับที่สูงที่สุดเลยนี่ครับ”
"It must be like that, right? Level 4 is the highest level, after all."

นัยน์ตาสีเทากวาดสำรวจรอบๆ บริเวณ เท่าที่เธอดูเหมือนพื้นที่โดยรอบของเครเวียร์จะโดนพวกเธอขุดไปแล้วทั้งสามด้าน ซึ่งก็นับว่าเป็นจำนวนไม่น้อยทีเดียว ทว่าพอเทียบกับพื้นที่ทั้งหมดแล้ว ส่วนที่ขุดกลับกว้างแค่ ¼ เท่าของอาณาเขตนั้นเอง
The gray eyes scanned the surroundings. From what she could see, the area around the caviar had been dug up on all three sides by them, which was quite a significant amount. However, compared to the entire area, the dug-up portion was only about ¼ of that territory

“ฉันว่านะ ไอ้ระดับ4 เนี่ยมันต้องมีอยู่ก้อนเดียวในเครเวียร์แห่งนี้แหงๆ เลย”
"I think that level 4 must be the only one in this caviar for sure."

เมษาพูดแบบอ่อนใจ หากต้องขุดให้รอบบริเวณนี้จริง อาจจะต้องเสียเวลาอยู่นานโข
May said with a sigh that if they really had to dig around this area, it might take a considerable amount of time

“นั่นน่ะสิ ฉันว่าลองขุดหายากขนาดนี้ คงจะมีแค่ก้อนเดียวจริงๆ” มาโนชกลาวเสริม “ก็อย่างนี่ล่ะน้า เครเวียร์ของที่นี่ถึงไม่ค่อยมีคน เพราะมันขุดหาของยากนี่เอง”
"That's right. I think if we try to dig for something this rare, there will probably be only one piece." Manosh added, "That's how it is. The caviar here isn't very common because it's hard to find."

พูดแล้วมาโนชก็เหลือบไปมองวิศนะ
Manoch glanced over at Wisana as he spoke

อ้อ ยกเว้นตานี่ไว้คนนะ!
Oh, except for this one, keep it for the person!

ขนาดมาขุดที่เครเวียร์ห่วยๆ ยังได้ของไปมากขนาดนี้ ถ้าไปขุดตรงเครเวียร์ดีๆ พี่แกไม่กลายเป็นเศรษฐีชั่วข้ามคืนไปเลยเหรอวะ!
Even digging at the lousy caviar, he still got this much. If he went to dig at the good caviar, wouldn't he become a millionaire overnight?

“ฉันว่าดูจากบริเวณแล้วมันกว้างมากนะ ดีไม่ดีเราอาจจะขุดไม่ทันส่งเควสก็ได้”
"I think looking at the area, it's very wide. If we're not careful, we might not finish digging in time to submit the quest."

เมษาออกความเห็นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เท่าที่เธอลองคำนวณดู ช่วยกันขุดแค่สามคนมันยังน้อยเกินไป มิน่ายัยลาล่านั่นถึงยอมให้พวกเธอช่วยได้ ตอนแรกนึกว่าจะเป็นเควสง่ายๆ ที่ไหนได้ นี่มันเควสสุดหินชัดๆ เลย!
Maysa expressed her opinion in a serious tone. As far as she calculated, having just three people digging was still too few. No wonder that girl Lala agreed to let them help. At first, she thought it would be an easy quest, but it turned out to be a really tough one!

“นั่นสินะ” มาโนชเห็นด้วย “ถ้าเราขุดกันแค่นี้สงสัยจะไม่ทันแฮะ”
"That's true," Manot agreed. "If we only dig this much, I doubt we'll make it in time."

ได้ยินแบบนั้นวิศนะก็หรี่ตามอง ก่อนเอ่ยให้กำลังใจทั้งสองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
Hearing that, Wisana squinted before speaking to encourage both of them with a cheerful expression

“ไม่เป็นไรน่า พี่ว่าเดี๋ยวเราก็ต้องหาเจอ รีบขุดกันต่อเถอะ”
"It's okay, I think we'll find it soon. Let's keep digging."

พูดเสร็จเจ้าตัวก็ตั้งท่าจะลุกขึ้น เพราะความจริงแล้วพอฟังความเห็นของทั้งสองเข้า เขาก็ชักใจคอไม่ดีเหมือนกัน
After finishing speaking, he prepared to get up because, in truth, after hearing both opinions, he also started to feel uneasy

ทว่าเด็กหนุ่มกลับยกมือห้ามเขาไว้เสียก่อน ใบหน้าขาวปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาแว่บหนึ่ง วิศนะหันไปสบตาเมษาด้วยความงุนงง
However, the young boy raised his hand to stop him first. A sly smile briefly appeared on his pale face. Wisana turned to meet Maesa's gaze in confusion

“ไม่ต้องหรอก พี่นะ ผมว่าผมมีวิธีที่จะทำให้เราขุดเจอศิลาระดับ4 อย่างรวดเร็วแล้ว”
"No need, brother. I think I have a way to quickly find a level 4 stone."

“ทำยังไงล่ะ?” วิศนะถาม
"How do we do it?" Wisana asked

“ง่ายมากพี่ แหม ทำไมผมไม่คิดให้มันเร็วกว่านี้นะ”
"Very easy, brother. Why didn't I think of it sooner?"

“แกแน่ใจนะ ไอ้เอ ฉันยิ่งไม่ค่อยอยากจะเชื่อใจแกเท่าไหร่อยู่ด้วย” เมษามองมาด้วยสายตาเคลือบแคลง
"Are you sure, Ai A? I really don't want to trust you much." Mesa looked at him with a skeptical gaze

ทว่าชายหนุ่มกลับแสร้งทำหูทวนลมแล้วเรียกหน้าตาไอเท็มของตัวเองขึ้นมา ไม่ช้าก็คว้าของบางอย่างออกมาจากในนั้น พอจ้องดูดีๆ แล้ววิศนะเห็นเป็น ระเบิด TNT กับ ไฟแช็ค
However, the young man pretended not to hear and called up his item interface. Soon, he grabbed something from it. Upon closer inspection, Visana saw it was TNT and a lighter

“เชื่อหัวไอ้เรืองคนนี้เถอะ”
"Believe this guy Ruang."

ตูม!!!
Boom!!!

แรงระเบิดสั่นสะเทือนเล่นเอาเศษฝุ่นทรายขจรขจายไปทั่วบริเวณ ร่างของคนสามคนที่หมอบเลียดลงกับพื้นยกมือปิดหูจากเสียงกัมปนาทดังกล่าว วิศนะพยายามใช้ร่างที่ใหญ่กว่าบังตัวเมษาเอาไว้ไม่ให้ขี้เถ้าและฝุ่นควันปลิวไปโดนร่างเล็กข้างๆ
The shockwave from the explosion sent dust and sand scattering throughout the area. The bodies of three people crouching on the ground covered their ears from the loud noise. Wisana tried to shield Maesa with his larger body to prevent ash and dust from blowing onto the smaller figure beside her

ผลที่ออกมาทำให้มาโนชส่งเสียงหัวเราะในลำคออย่างภูมิอกภูมิใจ
The result made Manosh let out a proud chuckle

“ผู้เล่นมาโนชขุดเจอไอเท็มเป็นจำนวน 50ชิ้น”
"The player Manos has dug up 50 items."

“ฮ่าฮ่าฮ่า!! เป็นยังไงล่ะ นัดเดียวกวาดรวด 50ชิ้นไปเลย” เจ้าตัวแสบลุกขึ้นยืนหัวเราะเสียงดังลั่น “เฮ้ย! ประกาศผิดไปหน่อยนะเว้ย ตูไม่ได้ขุด แต่ระเบิดต่างหากเล่า อุวะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
"Haha!! How about that, in one match I swept away 50 pieces! The little rascal stood up laughing loudly. 'Hey! I announced it wrong, I didn't dig, but it was an explosion instead! Uwah, haha!'"

พูดเสร็จร่างสูงก็วิ่งร่าเข้าไปหากองไอเท็มเรืองแสงตรงหน้าให้เพื่อนอีกสองคนที่เหลือหันมามองหน้ากันเองตาปริบๆ
After finishing speaking, the tall figure ran joyfully towards the pile of glowing items in front, causing the other two friends to look at each other with wide eyes

“ไอ้เอมันบ้ากว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะ” เมษาว่าเรียบๆ
"That guy is crazier than I thought," Maisa said flatly

“แต่วิธีของมันก็ได้ผลไม่ใช่เหรอ” วิศนะตอบยิ้มๆ
"But its method worked, didn't it?" Visana replied with a smile

แน่นอนทั้งคู่ไหวไหล่พร้อมกัน ก่อนจะยิ้มกว้างและลุกขึ้นไปดูผลงานของตาคนเพี้ยนสักหน่อย ใช่แล้ว ไอ้หมอนี่มันจัดการโยนพลั่วที่ได้รับมาทิ้งไป และหันมาใช้วิธีระเบิดแทน
Of course, both shrugged at the same time before smiling widely and getting up to check out the work of the crazy guy for a bit. That's right, this guy tossed aside the shovel he received and turned to use explosives instead

ซึ่งมันก็ค่อนข้างจะได้ผล แม้จะดูขี้โกงไปนิด บ้าระห่ำไปหน่อย
It works quite well, even though it seems a bit unfair and a little reckless

แต่ขอโทษ ก็เขาไม่ได้มีกฎห้ามไม่ให้ใช้ระเบิดซักหน่อยนี่!
But sorry, there are no rules prohibiting the use of explosives!

เมื่อมาโนชวิ่งไปถึงใจกลางบ่อที่รายล้อมด้วยไอเท็มนานาชนิดที่หล่นเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้นที่ เขาก็เรียกหน้าต่างสกิลของตัวเองขึ้นมา
When Manosh ran to the center of the pit surrounded by various items scattered all over the area, he called up his skill window

Absorb Item (ดูดไอเท็ม)
Absorb Item

(*สกิลพิเศษของสายอาชีพพ่อค้า สามารถใช้เก็บไอเท็มบนพื้นเข้ามาเก็บในหน้าต่างได้คราวละมากๆ กินบริเวณในระยะ 50เมตรรอบตัว และสามารถใช้ได้เฉพาะไอเท็มของตัวเองเท่านั้น)
The special skill of the merchant class can be used to collect items on the ground into the inventory in large quantities, covering an area within a 50-meter radius. It can only be used for the player's own items

ทันทีที่มาโนชตะโกนชื่อสกิลออกมา วัตถุทั้ง 50ชิ้นนั้นก็พุ่งเข้าไปยังหน้าต่างส่วนตัวที่เปิดทิ้งไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงประกาศของ AI
As soon as Manosh shouted the skill name, all 50 objects shot into the open private window quickly, followed by the announcement sound of the AI

“ผู้เล่นมาโนชได้รับผลึกศิลาระดับสอง 23ชิ้น”
"The player Manosh received 23 level two stone crystals."

“ผู้เล่นมาโนชได้รับผลึกศิลาระดับสาม 22ชิ้น”
"The player Manosh received 22 level three stone crystals."

“ผู้เล่นมาโนชได้รับบุษราคัม 5ชิ้น”
"The player Manos received 5 pieces of sapphire."

ได้ยินจำนวนของดังขึ้นมาพรวดๆ แล้วแทนที่จะดีใจ มาโนชกลับทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ก่อนจะเหลือบไปมองวิศนะ
He heard the loud number suddenly rise, and instead of being happy, Manot made a clicking sound in his throat before glancing at Wisana

“ยังไม่มีระดับ4 เลยพี่นะ!”
"There's still no level 4, brother!"

“ยังไม่ได้อีกเหรอ ว้า ขนาดระเบิดไปตั้งขนาดนี้แล้วแท้ๆ” วิศนะร้องลั่น
"Not yet? Wow, even after blowing it up this much!" Wisana exclaimed

“ไม่ต้องห่วงพี่” อีกฝ่ายยิ้มกว้าง “ผมเหลือระเบิดอีกเป็นร้อยลูก มาดูกันซิว่าหมดคลังแสงแล้วยังจะไม่ได้อีกก็ให้มันรู้ไป!”
"Don't worry, brother," the other party smiled widely. "I still have hundreds of bombs left. Let's see if we run out of ammunition and still can't get any more!"

พูดแล้วเขาก็หยิบระเบิดลูกใหม่ขึ้นมาจุดไฟ ส่งให้คนมองสะดุ้งโหยงรีบคว้างร่างเล็กข้างตัวหมอบลงไปติดพื้นอีกครั้งทันที
He then picked up a new bomb, lit it, and handed it to the person, who startled and quickly grabbed the small body next to him, dropping down to the ground again immediately

“ว้าย!”
"Wow!"

“ไอ้บ้า พี่ยังไม่ทันหลบเลยนะเฟ้ย!”
"You crazy! I didn't even have time to dodge!"

ตูม!!!
Boom!!!

เสียงระเบิดดังขึ้นมาอีกรอบกลบเสียงหัวเราะสะใจราวกับเพิ่งจะได้ชมพลุสวยๆ ซักชุดหนึ่งของมาโนชเสียสนิท คราวนี้ก็มีไอเท็มจำนวนมากโผล่ขึ้นมาจากหน้าดินอีกครั้ง ไม่นานนักพ่อค้าแว่นก็ทำการดูดไอเท็มเข้าตัวอีกรอบ
The explosion sounded again, drowning out the triumphant laughter as if one had just witnessed a beautiful fireworks display from Manot. This time, a large number of items emerged from the ground once more. Before long, the glasses-wearing merchant began to suck the items into himself again

แน่นอนพอสำรวจดูแล้วเขาก็ยังไม่ได้ระดับ 4ที่ต้องการอยู่ดี
Of course, after checking, he still hasn't reached the level 4 he wants

“พี่นะยังไม่ได้เลย ขออีกทีละกัน!”
"Brother hasn't done it yet, let's ask one more time!"

ความจริงหมอนี่ก็ตะโกนออกไปงั้นๆ นั่นแหละ อย่างกับว่าถ้ามีใครค้านขึ้นมาแล้วมันจะฟังความเห็นชาวบ้าน ดังนั้นวิศนะก็เลยตัดสินใจล้มกองอยู่กับพื้นแน่นิ่งเป็นการตัดปัญหา ดูท่าแล้วเขาคาดว่าเจ้าบ้ามาโนชนี่ก็คงได้ระเบิดพื้นที่แถวนี้เสียราบก่อนแน่ๆ กว่าจะหาผลึกศิลาระดับ 4เจอได้
The truth is this guy just shouted out like that, as if he would listen to the opinions of the villagers if someone opposed him. So, Visana decided to collapse onto the ground, motionless, as a way to avoid the problem. It seems he expected that this crazy Manoshan would probably blow up the area around here before they could find a level 4 crystal

ตูม!!!!
Boom!!!!

“อ๊ายยย~~!!! ไอ้เอมันบ้าเลือดไปแล้ว!” เมษาหวีดร้องเสียงลั่น
"Aaahhh~~!!! That guy is completely insane!" Maysa screamed loudly

“ว้อย! สรุปใครเป็นคนทำเควสกันแน่วะ” วิศนะคราง
"Hey! So who actually did the quest?" Wisana groaned

ตูม!!!
Boom!!!

“นายไปบอกให้มันหยุดก่อนได้มั้ยยะ อย่างน้อยก็ให้ฉันฉากออกไปจากตรงนี้ก่อน!”
"Can you tell it to stop first? At least let me get out of here!"

“เธอก็ไปบอกเองสิ เมย์!”
"You go tell her yourself, May!"

ตูม!!!
Boom!!!

“แหวะ~! ถุย~! ทรายเข้าปากแล้วง่ะ” คราวนี้ร่างเล็กเริ่มมีอาการน้ำตาไหล
"Yuck~! Spit~! Sand got in my mouth!" This time, the small figure started to tear up

“โอ๊ย ไอ้หมอนี่มันคิดจะระเบิดที่นี่ให้ราบไปเลยหรือไงวะ”
"Oh, does this guy really intend to blow this place to smithereens or what?"

ทั้งสองคนยังคงตะโกนพูดกันไปมาไม่หยุด ฉากด้านหลังเหมือนกำลังถ่ายหนังสงครามโลก วิศนะพยายามกดหัวของเมษาลงให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตัวก็เล็กอยู่แล้ว ขืนโดนแรงระเบิดนั่นเข้าไปทีรับรองว่าได้จอดไม่ต้องแจวแหงแซะ
The two of them continued to shout back and forth without stopping. The background looked like a scene from a World War movie. Visana tried to push Maisa's head down as low as possible. Being small already, if she got hit by that explosion, it was guaranteed she would be out for sure

“โอ๊ย ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ ทรายเข้าตาไปหมดแล้วอ่ะ” เธอร้องเสียงหลง
"Oh, I can't take it anymore. Sand is getting in my eyes!" she cried out

“ใจเย็นๆ ก่อน มุดหน้ามาที่เสื้อฉันนี่”
"Calm down first, come here and bury your face in my shirt."

“โว้ย แบบนี้มันไม่มีทางหาพบหรอก ให้ตายสิ วิธีบ้าระห่ำแบบนี้มันจะไปสำเร็จได้ยัง...”
"Hey, there's no way to find it like this, for heaven's sake. How can this crazy method possibly succeed..."

“เจอแล้ว!!!”
"Found it!!!"

เมษายังบ่นได้ไม่ทันจบ เสียงร้องอย่างยินดีของมาโนชก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน คำกล่าวนั้นเรียกสองร่างที่นอนหมอบราบอยู่กับพื้นให้โงหัวขึ้นมามองด้วยสีหน้าไม่เชื่อหู ก่อนจะอ้าปากร้องตอบไปพร้อมกับว่า หา!!
Before April could finish complaining, Manot's joyful shout interrupted him. The words called the two figures lying flat on the ground to lift their heads in disbelief, before they opened their mouths to respond, saying, "Huh!!"

“นี่ไง เจอแล้วพี่นะ ผมหาเจอแล้วระดับ4 นี่ไง สวยกว่าของยัยลาล่านั่นอีก”
"Here it is, I found it, brother. I found level 4. Look, it's even prettier than that Lala's."

พ่อค้าหนุ่มว่าด้วยท่าทางดีใจสุดขีด ร่างสูงโปร่งวิ่งจู๊ดเข้ามาหาวิศนะฝุ่นตลบ
The young merchant exclaimed with extreme joy, his tall figure running swiftly towards Visana amidst a cloud of dust

มือกร้านประคองก้อนผลึกระดับ 4นั่นส่งมาให้เขาด้วยรอยยิ้มกว้าง
The calloused hand cradled the Level 4 crystal and sent it to him with a wide smile

“จริงด้วย” วิศนะทำตาโต
"That's true," Wisana said, his eyes wide

ผลึกสีอำพันก้อนสวย เนื้อเนียนเกลี้ยง เปลือกนอกสะท้อนแสงเป็นประกายแวววาว และในแกนกลางปรากฏลูกไฟอันน้อยลุกโชติช่วงอยู่
A beautiful amber crystal, smooth and sleek, with an outer shell that reflects light in a sparkling shimmer, and in the center, a small flame glows brightly

“เป็นยังไงล่ะ ฝีมือผมล้วนๆ เลยนะเนี่ย กว่าจะหาพบก็เล่นเอาแทบแย่ นี่ถ้าเรายังขุดหากันอยู่ก็ไม่มีวันเจอหรอกนะเนี่ย”
"How about that? It's all my skill, you know. It took a lot of effort to find it. If we were still digging, we would never have found it."

นายแว่นพูดด้วยท่าทางอวดภูมิ ซึ่งคนฟังก็คงทำได้เพียงแค่ยิ้มเจื่อนสนิท
Mr. Wain spoke with a boastful demeanor, while the listeners could only manage a faint smile

“เออ...ขอบใจมากก็แล้วกัน”
"Well... thanks a lot then."

“ไม่เป็นไรหรอกพี่นะ คนกันเอง ...โอ๊ย!!”
"It's okay, brother... Ouch!!"

ยังพูดไม่ทันจบประโยค ชายหนุ่มก็อุทานออกมาเสียงดังลั่น เนื่องด้วยขาของเขาเพิ่งจะโดนใครบางคนแถวนี้เตะเข้าให้เต็มแรง นัยน์ตาใต้แว่นตวัดกลับไปจ้องต้นเหตุตาเขียว
Before he could finish his sentence, the young man exclaimed loudly because someone nearby had just kicked his leg with full force. His eyes, behind the glasses, shot back to glare at the culprit with a fierce look

“เธอมาเตะฉันทำไมเนี่ย เมย์!”
"Why did you come to kick me, May!"

“ฉันไม่ยิงกบาลให้บุญแล้วไอ้เอ ทะลึ่งทำอะไรบ้าๆ เล่นเอาฉันเกือบตายแล้ว รู้รึเปล่า”
"I won't shoot you in the head, you idiot. What crazy thing are you doing? You almost got me killed, do you know that?"

เมษาเท้าสะเอวด่าฉอดๆ อย่างเอาเรื่อง
April's back is aching, complaining loudly as if it's a serious matter

“แล้วมันตายมั้ยล่ะ!”
"Then does it die or not!"

“ไม่ตายมันก็เกือบตายล่ะวะ! ทีหลังจะทำอะไรหัดใช้สมองให้มากกว่านี้หน่อยนะ มันมีตั้งหลายวิธีที่ไม่ต้องมาใช้ระเบิดแบบนี้!”
"If it didn't die, it was almost dead! Next time, try to use your brain a bit more when doing something. There are so many ways that don't involve using explosives like this!"

“โอ๊ย! ขืนรอให้คิดวิธีอื่นออก พี่นะไม่ต้องได้ส่งเควสกันพอดี หรือจะให้รอเธอขุดจนกว่าจะหาเจอ ฉันว่าวิธีนี้มีหวังรอจนแก่ตายก่อนพอดี”
"Ouch! If I wait for another way to come up, I won't be able to send the quest in time. Or should I wait for you to dig until you find it? I think this way, I might end up waiting until I grow old and die."

“ไอ้เอ!!”
"Hey you!!"

“เอาล่ะๆ ทั้งสองคนพอเถอะน่า ...ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะนะ ...นะ”
"Alright, alright, both of you stop it... It's good that no one is hurt... okay?"

เมื่อเห็นว่าสงครามน้ำลายมีแนวโน้มว่าจะยืดเยื้อ สเปเชี่ยลลิสต์ด้านการห้ามทัพอย่างวิศนะก็เอ่ยเบรกฉากโต้วาทีตรงหน้าขึ้นเสียก่อน ทั้งคู่ส่งเสียงฮึดฮัดขัดใจครู่หนึ่ง ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปคนละทางให้ชายหนุ่มส่งเสียงหัวเราะแห้งๆ
When it became apparent that the war of words was likely to drag on, the specialist in military prohibitions, Wisana, interrupted the debate scene in front of them. Both of them huffed in annoyance for a moment before turning their heads away in opposite directions, leaving the young man to let out a dry laugh

“เอาน่า เมย์ วิธีของเอเขาถึงจะบ้าระห่ำไปหน่อย แต่มันก็ได้ผลนะ เห็นมั้ยนี่ไงเราได้ผลึกมาแล้ว” วิศนะพยายามพูดเกลี้ยกล่อมเมษาที่ดูยังฉุนไม่หาย เจ้าหล่อนเลยได้แต่เชิดหน้าค้างทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เสียอย่างนั้น
"Come on, May. His method may be a bit reckless, but it works, you see? We’ve already got the crystals." Wisana tried to persuade Mae, who still looked annoyed. She just held her head high, pretending not to know or care

“นายก็เหมือนกันนะ ทีหลังจะทำอะไรก็ใจเย็นๆ หน่อย แล้วก็ต้องปรึกษาเพื่อนมากกว่านี้ หรือไม่ก็ให้พวกฉันไปหลบก่อน ไม่งั้นมีหวังตายยกกลุ่มเอาง่ายๆ นา”
"You too, next time take it easy when doing something, and consult your friends more. Or let us hide first, otherwise, we might easily end up dead as a group."

“....ครับ”
"....yes."

มาโนชรับคำอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่ด้วยความเกรงใจที่มีมากกว่าทำให้เขายอมมองข้ามทิฐิไปแต่โดยดี คนกลางห้ามทัพเป่าปากอย่างโล่งอกที่เขาระงับสงครามนี้ได้ทันเวลา แล้วเหลือบตามองผลึกดังกล่าวในมือ จากนั้นจึงค่อยขยับยิ้ม
Manoch accepted the words with some displeasure, but out of greater respect, he chose to overlook his pride. The mediator sighed in relief that he had managed to halt this conflict in time, then glanced at the crystal in his hand before slowly breaking into a smile

เอาน่ะ ...อย่างน้อยของที่มาหาก็ได้มาแล้ว
Well... at least what came has already arrived.

ถึงมันจะได้รับมาด้วยวิธีที่น่าหวาดเสียวไปหน่อยก็เถอะ!
Even though it was obtained in a somewhat frightening way!

“พี่ว่าเรารีบกลับไปที่เอเนียสกันเถอะ ของก็ได้มาแล้ว แถมยังได้ผลึกมาขายเยอะแยะเลย เผื่อมีเวลาจะได้เอากลับไปขายที่เมืองหลวงได้ด้วย”
"I think we should hurry back to Aeneas. We've got the goods, and we even have a lot of crystals to sell. If we have time, we might be able to take them back to sell in the capital too."

เขากล่าวขึ้นทำลายความเงียบ ก่อนจะดุนหลังชายหญิงสองคนตรงหน้าให้เริ่มออกเดินทางกลับเมืองเสียที ดีกว่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆ ด้วยการงอนกันในเรื่องไม่เป็นเรื่อง
He spoke up to break the silence before nudging the two people in front of him to start their journey back to the city. It was better than wasting time sulking over trivial matters

ครืนนนน~~!!!
Creeeakkk~~!!!

ครั้นพอออกเดินเท้าไปได้ไม่กี่ก้าว รอบตัวของพวกเขาก็เกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่วคล้ายแผ่นดินไหวขนาดย่อม ร่างเล็กของเมษาแทบจะเสียหลักล้มหากมือไม่ไวพอจะคว้าชายกางเกงของวิศนะไว้ได้ทัน
As soon as they took a few steps, a tremor shook around them like a small earthquake. The small figure of Meesa almost lost balance and fell if her quick hand hadn't grabbed the hem of Wisana's pants in time

ก็ไอ้แรงสั่นสะเทือนนี่มันเบาเสียที่ไหนกัน!!
This vibration is not light at all!!

“แกทำอะไรอีกเนี่ย ไอ้เอ!” เจ้าหล่อนหันไปคาดโทษคนชอบก่อเรื่องเสียงสูง
"What are you doing again, you troublemaker!" She turned to threaten the troublemaker in a high-pitched voice

“ฉันยังไม่ทันทำอะไรเลย บ้าเหรอ!”
"I haven't done anything yet, are you crazy!"

ชายหนุ่มโต้กลับมาแทบจะทันที แม้สีหน้าจะไม่ฉายแววหยอกล้อแบบทุกครั้ง นัยน์ตาใต้กรอบแว่นกวาดมองสภาพโดยรอบอย่างระแวดระวัง
The young man retorted almost immediately. Although his expression did not show the usual teasing glint, his eyes behind the glasses scanned the surroundings cautiously

มันจะเกิดแผ่นดินไหวได้ยังไงในเมื่อพื้นที่ตรงนี้เป็นทะเลทราย!
How can an earthquake happen when this area is a desert!

“ก็เพราะแกนั่นแหละขว้างระเบิดสุ่มสี่สุ่มห้า ดูสิเนี่ย เกิดเหตุอาเพศอะไรขึ้นมาอีกก็ไม่รู้!”
"That's because you randomly threw a bomb around! Look, who knows what kind of disaster will happen next!"

“วะ เวลามีเรื่องที่ไรหล่อนเลิกมาโวยวายใส่ฉันซักทีเถอะ มันไม่เกี่ยวกันเลยโว้ย”
"Hey, every time there's an issue, can you stop complaining to me already? It has nothing to do with me!"

“จะไม่เกี่ยวได้ไงยะ ก็มันมีแต่แกนั่นแหละที่ระเบิดแถวนี้มั่วๆ ถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร หนอนชาเขียวหรือไงยะ!!”
"How can it not be related? You're the only one who has been blowing things up around here randomly. If it's not you, then who else could it be? The green tea worm or something?!"

“เฮ้ยๆ ทำไมพูดแมวๆ งี้ล่ะเจ๊~!”
"Hey, why are you talking like a cat, sis~!"

“ทำไมก็ฉันจะพูดแบบนี้นี่ ทำไม แกมีปัญหาหรือไง!”
"Why am I saying this? What's wrong with you!"

“เฮ้ย หยุดก่อนได้มั้ย!”
"Hey, can you stop for a moment?"

เป็นเสียงของวิศนะก็ตะโกนแทรกขึ้นมาอย่างเหลืออด
It was the voice of Visana shouting out in exasperation

จะบ้าตาย!
I'm going crazy!

ขนาดเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นมาไอ้สองคนนี้มันยังไม่วายกัดกันไม่เลิกชนิดไม่ลืมหูลืมตาได้อีก
Even when such an incident occurs, these two still can't stop bickering, completely oblivious to everything around them

ได้ผล หลังจากเขาขึ้นเสียงมาหนนั้น ทั้งคู่หุบปากเงียบกริบทันที เพราะแทบจะเป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันมาที่ชายหนุ่มปล่อยให้ตัวเองระเบิดอารมณ์ตวาดออกมาแบบนั้น
It worked. After he raised his voice that time, both of them immediately fell silent, as it was almost the first time since they had known each other that the young man allowed himself to explode with such emotion

“เอ่อ...คือ...” คนลืมตัวชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง น่าแปลกที่แผ่นดินไหวครั้งนั้นสงบลงเมื่อสิ้นเสียงตะโกนของเขาไปด้วยเหมือนกัน
"Um... that is..." The person lost in thought paused for a moment. Strangely, the earthquake seemed to calm down as soon as his shout ended.

“พี่นะ ตกใจเลยอ่ะ เสียงพี่ฟ้าผ่ากว่าอาจารย์ที่โรงเรียนผมอีก” มาโนชครางเสียงอ่อย
"Big brother, I was so surprised. Your voice is louder than the teacher at my school." Manot moaned softly

“จ...จริงด้วย ดูสิตะโกนทีเดียวแผ่นดินหยุดไหวเลย” เมษา
"Wow... it's true. Look, just one shout and the ground stopped shaking." Maysa

“แหะๆ...”
"Hehe..."

วิศนะพยายามหัวเราะกลบเกลื่อน เขาพยายามเพ่งมองพื้นที่รอบๆ หมายจะหาว่าความจริงแล้วเกิดอะไรขึ้น หากแต่เห็นเพียงแค่ความว่างเปล่า แรงสั่นสะเทือนเมื่อครู่มันไม่ใช่แผ่นดินไหวหรอก เขาสัมผัสได้ ลางสังหรณ์ส่วนตัวของเขากำลังเตือนว่ามีภัยอะไรบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ เขาถึงได้เผลอตะโกนใส่เพื่อนทั้งสองคนไปแบบนั้น
Visana tried to laugh it off. He focused on the surrounding area, trying to figure out what had really happened, but all he saw was emptiness. The tremor from earlier was not an earthquake; he could feel it. His personal intuition was warning him that some danger was creeping closer. That's why he inadvertently shouted at his two friends like that

“รีบกลับกันเถอะ”
"Let's hurry back."

วิศนะว่าพลางดันหลังมาโนชให้ออกเดินรุนแรงเสียจนเด็กหนุ่มแทบหัวคะมำไปข้างหน้า ร่างสันทัดสาวเท้าเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นการออกวิ่ง ส่วนเมษาที่ก้าวเท้าเชื่องช้ายามนี้ถูกคนตัวโตกว่าหอบร่างขึ้นอุ้มตัดปัญหาเสียเลย
Visana pushed Manot from behind, urging him to walk so forcefully that the young boy nearly stumbled forward. The sturdy figure quickened her pace until it turned into a run, while Mais, who was moving slowly, was lifted up and carried by the larger person to avoid any issues

“เป็นอะไรไป วิศนะ” เมษาที่โดนอุ้มอยู่เลิกคิ้วถาม
"What's wrong, Wisana?" asked Maysa, who was being carried

“สังหรณ์ว่าจะซวย รีบกลับก่อนเป็นดี เชื่อฉันเถอะ”
"I have a bad feeling that something will go wrong. It's better to go back quickly. Trust me."

ชายหนุ่มตอบอย่างรวดเร็ว พลางเร่งฝีเท้าไปหาเจ้านกสองตัวที่ผูกไว้ใต้ต้นไม้ ทว่ายังไม่ทันจะวิ่งไปถึงเลยแรงสั่นสะเทือนของพื้นดินก็เริ่มกลับมาอีกครั้งจนทั้งสองคนต้องหยุดฝีเท้า
The young man quickly replied while hastening his steps towards the two birds tied under the tree. However, before he could reach them, the tremors of the ground began again, causing both of them to stop

“แผ่นดินไหวอีกแล้วพี่นะ!” มาโนชร้อง
"Another earthquake, brother!" Manoch shouted

“ช่างมันเถอะ รีบวิ่งไปที่นกเร็วเข้า”
"Never mind, hurry and run to the bird quickly."

เขามั่นใจแล้ว!
He is confident now!

นี่ไม่ใช่แผ่นดินไหวแน่นอนแล้ว
This is definitely not an earthquake

มันเป็นตัวอะไรซักอย่างที่มุดอยู่ใต้ดิน และอาศัยเสียงเป็นสื่อกลางในการค้นหาเหยื่อ เมื่อครู่พอพวกเขาเบาเสียงพูดคุยลงมันก็หยุดการเคลื่อนไหวเพราะหาเขาไม่พบ แต่พอตอนนี้พวกเขาเร่งฝีเท้าในการวิ่ง มันก็กลับมาได้ยินเสียงพวกเขาอีกครั้งและเริ่มออกล่าเหยื่อใหม่!
It is some kind of creature that burrows underground and uses sound as a medium to locate its prey. Just now, when they lowered their voices, it stopped moving because it couldn't find them. But now that they are quickening their pace to run, it can hear them again and has started to hunt for new prey!

อีหรอบนี้สัตว์ประหลาดชัวร์ๆ!!
This time, it's definitely a monster!!

ตูม!!!!
Boom!!!!

ยังไม่ทันไร ข้อสงสัยของวิศนะก็โดนไขกระจ่าง ร่างใหญ่โตของของตัวอะไรบางอย่างกระโจนพรวดออกมาจากผืนทรายเบื้องหลังของพวกเขา เรียกสายตาทุกคนให้หันกลับไปมอง
Before they knew it, Wisana's doubts were clarified as a large figure of something leaped out from the sand behind them, drawing everyone's attention to turn back and look

มอนสเตอร์ขนาดใหญ่ยักษ์ที่มีลำตัวสูงถึงขนาดบดบังแสงจันทร์จนมิด ทิ้งเพียงเงาร่างสีดำแผ่กระจายเป็นอาณาบริเวณกว้าง รวมถึงตัวพวกเขาสามคนด้วย!
A giant monster with a body so tall that it blocks out the moonlight completely, leaving only a shadowy figure spreading over a wide area, including the three of them!

“โอ๊ยตาย~! งานเข้าอีกแล้ว ไอ้นะเอ๊ย!”
"Oh no~! Trouble again, that guy!"

ที่สำนักงานของเมจิก วอริเออร์ NPC สาวสุดหลอนเดินไปเดินมาเป็นรอบที่ร้อยเสียจนเกิดเสียงเสียดสีกับพื้นปูนดังครืดคราด เธอกัดเล็บของตัวเองไปมา ท่าทางดูเหมือนกำลังวิตกเรื่องอะไรบางอย่าง ครั้นพอเงยหน้ามองดูแสงจันทร์บนหน้าต่างแล้วก็ถอนหายใจ พลางส่ายหน้าอีก
Atthe office of the Magic Warrior, a creepy female NPC walks back and forth for the hundredth time, creating a scraping sound against the concrete floor. She bites her nails, looking as if she is worried about something. When she looks up at the moonlight coming through the window, she sighs and shakes her head again.

“นี่เค้าลืมบอกอารายบางอย่างกับพวกคุณวิศนะไปหรือป่าวน้า?”
"Did they forget to tell you something, Wisana?"

เธอเปรยขึ้นมาอย่างครุ่นคิด
She remarked thoughtfully

พอดีกับร่างใหญ่ยักษ์ของเลโอนาร์ดจะเดินสวนเข้ามาด้านใน
Just as the giant figure of Leonard was walking in from the outside

มันคงเห็นว่าเจ้านายมีท่าทางแปลกๆ ก็เลยเอ่ยปากถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ
It probably noticed that the boss was acting strangely, so it spoke up in a low voice to ask

“มีอะไรหรือขอรับ ท่านลาล่า?”
"Is there something, sir Lala?"

“ไม่รู้ซี่ค้า” ลาล่าตอบ “เหมือนกับว่าเค้าลืมบอกอะไรพวกคุณวิศนะไปบางอย่าง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกม่ายออก”
"I don't know, dear," Lala replied. "It's like they forgot to tell you something, but no matter how hard I think, I can't remember."

เจ้าเลโอนาร์ดเอียงคอสงสัยออกมาคล้ายท่าสุนัขกำลังงง
Leonard tilted his head in curiosity, resembling a dog that is confused

“ท่านลืมบอกวิธีการขุดแร่รึเปล่าขอรับ?”
"Did you forget to mention how to mine the ore?"

“อันนั้นเค้าไม่กะจะบอกอยู่แล้ว”
"That one, they weren't going to say anyway."

“หรือว่าลืมจะลืมบอกว่าให้เอาแต่นกเดินทางไปเท่านั้นอย่าเอารถม้าไปเพื่อความคล่องตัว”
"Or did you forget to mention that only the traveling birds should be taken, and not the horse-drawn carriage, for the sake of convenience?"

“ข้อนั้นพวกเขาคงจะรู้อยู่แล้วล่ะค่า”
"They probably already know that."

“ถ้างั้นก็อาจจะเป็นเรื่องของรังพวก จูสวอร์ม
“Then it might be about the nests of Juice Worms

“เรื่องนั้นก็....” พูดแล้วลาล่าก็ชะงักกึก “ใช่แล้ว! เรื่องนี้แหละค่า เลโอนาร์ด เค้าลืมบอกเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย”
"That matter is...." After speaking, Lala paused abruptly. "That's right! This is it! Leonard completely forgot to mention this."

“เวรกรรม ท่านลาล่าขอรับ นั่นน่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดไม่ใช่หรือขอรับ”
"Karma, Lord Lala, that should be the most important matter, shouldn't it?"

“ก็เค้าลืมนี่” ลาล่าร้องเสียงหลง “จาทามยังไงดี ถ้าขืนพวกนั้นไปขุดหาแร่เสียงดังเกินไปล่ะก็มีหวังปายปลุกพวกจูสวอร์มนั่นให้ออกมาโจมตีแน่เลย ทำยางงายดี ทำยางงายดี”
"Well, they forgot this," Lala exclaimed in a startled voice. "What should we do? If those guys go digging for ore too loudly, we might wake up those Ju-Swarm things to attack for sure. What should we do? What should we do?"

“...จ...ใจเย็นๆ ก่อนขอรับ ท่านลาล่า”
"...J...calm down first, please, Lady Lala."

ลาล่ายกมือทั้งสองกุมขมับด้วยท่าทางหวาดกลัว เธอเดินไปมาด้วยท่าทางกระสับกระส่ายแปลกๆ ดูเหมือนคนคิดไม่ตก หากแต่ก็เป็นอย่างนี้ได้ไม่ถึงนาทีลาล่าก็หยุดเดินไปมาเสียเฉยๆ จนเลโอนาร์ดต้องชะงักกึกตามไปด้วย
Lala raised both hands to her temples with a fearful expression. She paced back and forth with a strange restlessness, looking like someone who couldn't settle their thoughts. However, it was only less than a minute before Lala suddenly stopped pacing, causing Leonard to halt in surprise as well

NPC สาวแสยะยิ้มขาวซีดก่อนจะค่อยๆ เบือนหน้ามาสบตาอีกฝ่ายอย่างเชื่องช้า
The NPC girl with a pale smile slowly turned her face to meet the gaze of the other party

“ช่างมันเถอะ เลโอนาร์ด ถึงพวกคุณวิศนะจะตายไปยังไงก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราอยู่แล้ว ปล่อยตามบุญตามกรรมเถอะนะค้า”
"Never mind, Leonard. No matter how you guys die, it has nothing to do with us. Just let it be according to fate."

“อ้าว ซะงั้นอ่ะ ท่านลาล่า!”
"Oh, really? Lady Lala!"

Stage 15

หนีตายมาเจอปีศาจ
Escaped death to encounter a demon

“เร็วกว่านี้อีก วิศนะ!!”
"Faster than this, Visana!!"

เสียงตะโกนอย่างตื่นตระหนกนั้นเป็นของเมษา
The panicked shout was from Mesa

ร่างเล็กป้อยกำลังนั่งหันหน้าเข้าหาเจ้าของชื่อบนหลังนกยักษ์สีเหลืองตัวเก่ง เนื่องด้วยดวงตาสีเทากลมโตจำเป็นต้องถูกใช้ประโยชน์ต่างตาหลังเพื่อเตือนระดับความอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามาหาพวกเขาทั้งสามคนอย่างน่าหวาดเสียวเป็นที่สุด!
The small figure was sitting facing the owner of the name on the back of the giant yellow bird, as the large round gray eyes needed to be used for a different purpose to warn of the level of danger that was creeping toward the three of them in a most frightening manner!

หลังจากคำพูดนั้นไม่เกินสามวินาที เจ้าหล่อนก็กรีดร้องเสียงหลงอีกหน
After those words, no more than three seconds later, she screamed again in a panic

“กรี๊ดดดดด~!! ทางซ้าย วิศนะ!” ไม่พูดเปล่าคราวนี้แม่เจ้าประคุณกระชากคอเสื้อเข้าไปทางซ้ายอย่างปากว่าอีกต่างหาก
"Ahhh~!! To the left, Visana!" Not only did she shout, but this time the dear lady also yanked the collar and pulled it to the left as she said it

เขายังรู้นะว้อย ว่าซ้ายน่ะมันอยู่ข้างไหน!
He still knows, you know, which side the left is on!

“รู้แล้วๆ!”
"I know, I know!"

วิศนะตะโกนกลับ พลางออกแรงดึงบังเหียนเต็มเหนี่ยว สะบัดเบี่ยงทางวิ่งของนกยักษ์ไปทางซ้ายอย่างฉับพลัน
Visana shouted back while pulling the reins with all his might, suddenly veering the giant bird's path to the left

ตูม!!!
Boom!!!

ซึ่งการกระทำนั้นทำให้เขารอดตายได้อย่างฉิวเฉียด
That action allowed him to survive by a narrow margin

ร่างใหญ่ยักษ์ของตัวอะไรบางอย่างเพิ่งจะทิ้งน้ำหนักตัวลงบนจุดที่นกสีเหลืองเลี้ยวหลบไปเมื่อครู่เท่านั้นเอง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มตวัดกลับไปมองภาพนั้นแล้วก็ต้องลอบกลืนน้ำลายเอื้อกอย่างเสียววาบ สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายตะขาบสีน้ำตาลเข้ม ลำพังความยาวขนาด 14 เมตรของมันก็ชวนขนพอสยองเกล้าพออยู่แล้ว แต่ตอนมันเลื้อยอยู่บนพื้นทรายนี่สิ...น่ากลัวกว่า!
A massive figure of something just dropped its weight on the spot where the yellow bird had just veered away. The dark brown eyes flicked back to that image, and a shiver ran down the spine as it swallowed hard. The creature, resembling a dark brown centipede, was already terrifying with its length of 14 meters, but as it slithered across the sandy ground... it was even more frightening!

“ตัวบ้าอะไรเนี่ย เมย์?” วิศนะแค่นเสียงถาม
"What kind of crazy thing is this, May?" Wisna asked with a scoff

“จูสวอร์ม!”
"Juice Worm!"

“ตัวอะไรนะ!?”
"What is that thing!?"

“ก็บอกว่าจูสวอร์มไง!” พูดจบเมษาก็เรียกเอาหน้าต่างข้อมูลของตัวเองขึ้นมา “มันเป็นมอนสเตอร์ในทะเลทรายชนิดโหดสุดๆ เลเวล 47 แถมยังเป็นมอนสเตอร์ประเภทโจมตีโดยอัตโนมัติอีกต่างหาก”
"I told you it's a Juice Worm!" After finishing her sentence, Mesa called up her own information window. "It's a monster in the desert that's extremely fierce, level 47, and it's also an automatic attack type monster."

ได้ยินแบบนั้นวิศนะก็รีบตวัดสายตาหันไปมองหน้าเจ้า จูสวอร์ม อีกครั้ง
Upon hearing that, Wisana quickly turned his gaze to look at you Ju Swarm once again

ดูเหมือนเจ้าตะขาบยักษ์ตัวนั้นจะมึนงงนิดหน่อยหลังจากที่ทิ้งตัวโจมตีพลาดไปเมื่อครู่ มันสะบัดหัวไปมาสองสามที จากนั้นจึงอ้าปากกว้างแสยะเขี้ยวจนน้ำลายเหนียวหนืดสีเขียวไหลออกมาเต็มไปหมด ภาพที่คนมองเห็นแล้วต้องเบ้หน้าหนี
It seems that the giant centipede is a bit dazed after missing its attack a moment ago. It shook its head back and forth a few times, then opened its mouth wide, baring its fangs, causing thick green saliva to drip out everywhere. The sight is enough to make anyone grimace and turn away

“จะอ้วกฟ่ะ”
"I'm going to throw up."

“ระวังนะ น้ำลายของมันมีฤทธิ์เป็นกรด มันจะทำให้เราติดสถานะติดพิษและลดความเร็วในการเคลื่อนที่ของเราไปด้วย ขืนโดนเข้าไปรับรองนอนแอ้งแม้งแน่!”
"Be careful, its saliva has acidic properties. It will poison us and slow down our movement as well. If we get hit by it, we’ll definitely end up in a bad state!"

“พี่นะ ระวังครับ!”
"Be careful, big brother!"

อีกเสียงตะโกนเตือน เรียกสติวิศนะให้หันกลับไปมองด้านหน้า ปรากฏร่างจูสวอร์มอีกตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากผืนดินให้เขาสะดุ้งโหยง รีบกระชากบังเหียนเต็มแรงทันที!
Another voice shouted a warning, bringing Visna back to his senses to look ahead. Another Jusworm emerged from the ground, startling him, and he immediately yanked the reins with all his strength!

“ฉิบหาย มาจากไหนอีกตัววะเนี่ย!”
"Where the hell did this thing come from?!"

“กรี๊ดดดดด~~!!!”
"Ahhhhhh~~!!!"

ฟวับ!!
Whoosh!!

สองเซนติเมตร ไม่สิ อาจจะหนึ่งเซนติเมตรด้วยซ้ำ ความห่างของจูสวอร์มที่โผล่ขึ้นมากับปลายแขนของวิศนะที่เกือบจะพลาดท่าโดนมันกระแทกเข้าจนตกจากหลังนก นกสีเหลืองกรีดร้องเสียงแหลมพลางตะกุยฝีเท้าวิ่งหลบสุดชีวิต
Two centimeters, no, it might even be one centimeter. The distance of the juice worm that popped up at the tip of Wisna's arm, who almost got hit and fell off the bird. The yellow bird screamed sharply while desperately flapping its feet to escape

“ระวังหน่อยนะ พี่นะ ผมว่ามันต้องมาอีกหลายตัวแน่ครับ!”
"Be careful, okay? I think there will definitely be more of them coming!"

มาโนชควบนกอีกตัวขึ้นมาเทียบข้าง แล้วตะโกนข้ามฟากมา
Manoch brought another bird alongside and shouted across the way

“นั่นสิ ฉันว่าแบบนี้มันน่าจะมาไม่ต่ำกว่าสี่ตัวแน่ๆ” เมษาประเมินสถานการณ์ตรงหน้าอย่างครุ่นคิด
"That's right. I think it should come in no less than four." Meisa assessed the situation in front of her thoughtfully

“มันเลื้อยได้เร็วมากเลย แบบนี้จะหนีพ้นรึเปล่าก็ไม่รู้!” วิศนะกัดฟันกรอด
"It can slither really fast, I don't know if we can escape!" Wisana gritted his teeth

“ใจเย็นๆ ก่อนครับพี่นะ ผมมีข้อมูลของพวกจูสวอร์มอยู่ เดี๋ยวจะส่งให้เดี๋ยวนี้ล่ะครับ ถ้าพี่เห็นข้อมูลของมันอาจจะมีประโยชน์อะไรบ้างก็ได้”
"Calm down for a moment, brother. I have information about the Juice Worms. I'll send it to you right now. If you see the information, it might be useful in some way."

“มีเหรอ ไอ้เอ ส่งมาให้ฉันเลย ด่วนที่สุดเลยนะ”
"Do you have it? Send it to me right away, as soon as possible!"

เมษารีบหันกลับมาสั่งทันที เรียกเสียงจิ๊จ๊ะจากพ่อค้าหนุ่ม แต่ทว่ายามนี้เขาไม่มีเวลาพอจะปะทะคารมกับใคร ชายหนุ่มจึงเรียกหน้าต่างข้อมูลขึ้นมาและส่งรายละเอียดไปให้ร่างเล็กด้านข้างอย่างรวดเร็ว
Maysa quickly turned back to give orders, drawing a sharp response from the young vendor. However, at that moment, he didn't have enough time to engage in a verbal spar with anyone. The young man then called up the information window and swiftly sent the details to the small figure beside him

ข้อมูลมอนสเตอร์ (Monster Data)
Monster Data

ชื่อ : จูสวอร์ม <Juzsworm>
Name: Juzsworm <Juzsworm>

ระดับ : 47
Level : 47

ธาตุ : ดิน
Element: Earth

พลังชีวิต 90,000 / 90,000
Life Force 90,000 / 90,000

ความสามารถ
Ability

พลังโจมตี Cความเร็ว B
Attack Power C Speed B

พลังป้องกัน Cเวทมนตร์ E
C Defense Power E Magic

ทักษะ Dโชค E
Skill D Luck E

มอนสเตอร์แมลงธาตุดิน ขนาดตัวใหญ่ยักษ์ที่มีความเร็วสูงสุดเมื่ออยู่กับพื้นทราย สามารถมุดดินได้ ชอบล่าเหยื่อเป็นทีม น้ำลายของมันเป็นกรดที่อันตรายมาก อีกทั้งจูสวอร์มนั้นไม่มีดวงตา มันจึงต้องอาศัยประสาทหูที่ดีใช้ในการล่าเหยื่อ
The earth element insect monster is a giant creature that has maximum speed when on sandy ground. It can burrow into the ground and prefers to hunt prey in teams. Its saliva is a very dangerous acid, and the juice worm has no eyes, so it relies on its excellent hearing to hunt for prey

เมษาอ่านข้อมูลตรงหน้าอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาสีเทากลอกไปมาอย่างบ้าคลั่ง ไม่ช้าเธอก็เรียกหน้าต่างไอเท็มของตัวเองขึ้นมาบ้าง ครั้งนี้เธอต้องรีบทำการคำนวณทั้งวิธีการหลบหนี การตอบโต้ หาจุดอ่อน จุดแข็งของศัตรูอย่างรวบรับที่สุด
Maysa quickly read the information in front of her, her gray eyes darting around wildly. Soon, she called up her item window. This time, she had to quickly calculate both escape methods and counterattacks, finding the weaknesses and strengths of the enemy as comprehensively as possible

ริมฝีปากสีชมพูอ่อนก็เม้มเข้าหากันแน่นจนห้อเลือด
The soft pink lips pressed tightly together until they bled

ไม่ไหว ไอเท็มในตัวเธอตอนนี้ต้องไม่พอใช้แน่ๆ เลย ถ้าศัตรูมีแค่สองตัวก็อาจจะรอด แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มั่นใจเรื่องจำนวนของศัตรู ทำให้การวางแผนของเธอไม่สมบูรณ์แบบ!
I can't take it anymore. The items you have right now definitely aren't enough. If there are only two enemies, you might survive, but right now you're not sure about the number of enemies, which makes your planning imperfect!

“ไอ้เอ ส่งหน้าต่างไอเท็มของแกมาให้ฉันดูหน่อย” น้ำเสียงเล็กตะโกนสั่งเฉียบขาด
"Hey, Ai, send me your item window to take a look." The small voice shouted decisively

“จะเอาไปทำไม?”
"Why do you want to take it?"

“ส่งมาเถอะน่า อย่าขี้สงสัยนักเลย อยากตายหรือไงยะ!”
"Just send it already, don't be so suspicious! Do you want to die or something?!"

อีกครั้งที่คนโดนสั่งทำเสียงคล้ายไม่พอใจ ก่อนจะเรียกหน้าต่างไอเท็มขึ้นมาแล้วดีดส่งไปให้อีกฝ่ายทันที เมษากวาดมองหน้าต่างทั้งสามบานไปมา พลางประมวลความคิดในสมองอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นาน ใบหน้าอ่อนเยาว์ก็ปรากฏรอยยิ้มเหยียดเจ้าเล่ห์
Once again, the person was ordered to make a sound that seemed displeased before calling up the item window and immediately sending it to the other party. Maysa glanced back and forth at the three windows while quickly processing thoughts in her mind. Before long, a sly smile appeared on her youthful face

มีโอกาส!
There is an opportunity!

ถ้ารวมไอเท็มของเจ้ามาโนชเข้าไปด้วยต้องไหวแน่ๆ
If you include Manosh's items, it will definitely work

“ไอ้เอ ผสมไอเท็มให้ฉันหน่อย”
"Hey, mix the items for me."

เมษาหันไปพูดกับมาโนชอีกครั้ง เมื่อชายหนุ่มหันหลังกลับไปมองเห็นว่าพวกจูสวอร์มยังคงเลื้อยตามมาอยู่ในระยะที่ห่างกันพอที่จะเจียดเวลาวางทำได้ก็พยักหน้า หันมาถามรัวเร็ว
April turned to speak to Manosh again. When the young man turned around, he saw that the Ju-Swarm was still slithering behind at a distance that allowed him to take a moment to respond, so he nodded and quickly asked

“จะเอาไอเท็มอะไร?!”
"What item do you want?!"

“กระสุนไฟกับระเบิดไฟ แกเอาระเบิดทุกลูกมารวมกันให้หมดเลย ขอลูกใหญ่ๆ นะ ยิ่งเสียงดังยิ่งดี”
"Fire bullets and fire bombs, gather all the bombs together. I want the big ones, the louder the better."

“เข้าใจแล้ว!”
"Understood!"

พ่อค้าใส่แว่นรับคำอย่างว่าง่าย เมื่อเรียกหน้าต่างไอเท็มของตัวเองกลับไป เขาก็เริ่มทำการผสมไอเท็มอย่างชำนาญ แม้จะต้องขี่นกไปด้วยก็ยังไม่มีการสะดุดเลยสักนิด
The merchant, wearing glasses, responded easily. When he called back his item window, he began to mix items skillfully, and even while riding a bird, there was not a single stumble

“วิศนะ ต่อไปนายพยายามขี่นกให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ ฉันจะบอกจังหวะให้นายเร่งความเร็วกับผ่อนความเร็ว แล้วที่สำคัญ ประคองฉันเอาไว้ด้วย”
"Next, try to keep the bird as still as possible. I will give you the rhythm to speed up and slow down, and importantly, hold me steady."

“หา! จะลดความเร็วลงเหรอ” เจ้าคนคุมนกเลิกคิ้วสูง
"Ha! Are you going to slow down?" the bird keeper raised an eyebrow

“ไม่ต้องห่วงน่า!” เมษายิ้มหวาน “ฉันไม่ทำอะไรเสียเปล่าหรอก!”
"Don't worry!" May said with a sweet smile. "I won't do anything in vain!"

วิศนะพยักหน้ารับหนักหน่วง แม้เขาและเธอจะรู้จักคบหากันได้ไม่นาน แต่ความเชื่อใจเมษานั้นมีไม่ใช่น้อยแน่ๆ เธอได้แสดงการวางแผนอันยอดเยี่ยมให้ประจักษ์แก่สายตาเขาแล้วถึงสองหน ครั้งนี้ก็เหมือนกัน วิศนะเชื่อว่าต่อให้กลายร่างเป็นเด็กยังไง เมษาก็ยังสุขุมและเฉียบขาดอยู่เหมือนเดิม
Visana nodded heavily. Although he and her had not known each other for long, there was certainly no lack of trust in Meisa. She had already demonstrated her excellent planning skills to him twice. This time was no different. Visana believed that no matter how she transformed into a child, Meisa would still remain composed and decisive as always

มือใหญ่สะบัดเชือกเพื่อเร่งความเร็วของนกยักษ์ให้ทะยานไปข้างหน้า
The large hand flicked the rope to accelerate the giant bird forward

“ได้แล้ว เมย์!” มาโนชตะโกนเรียก “กระสุนไฟได้แค่ 500นัดเองนะ ส่วนระเบิดน่ะฉันรวมให้กลายเป็นลูกเดียวแล้ว แรงระเบิดมันเพิ่มขึ้นไปเป็น 10 เท่า พอใจมั้ย”
"Got it, May!" Manot shouted. "The fire bullets are only 500 rounds, and as for the bomb, I've combined it into one. The explosive power has increased by 10 times. Are you satisfied?"

“ดีมาก!”
"Very good!"

เมษายิ้มกว้าง และรับของนั่นมาจากหน้าต่างไอเท็มของมาโนชที่เจ้าตัวเขาส่งมาให้อีกที
April smiled widely and received that item from Manosh's item window that he sent to him again

วินาทีต่อมา เจ้าหล่อนก็เรียกเอาปืนพกสองกระบอกคู่ใจขึ้นมา ที่น่าแปลกก็คืออาวุธสังหารในมือเธอดูเหมือนจะถูกย่อให้เหลือขนาดเล็กลงจนดูคล้ายปืนของเล่น
A second later, she pulled out her two favorite handguns. Strangely, the lethal weapons in her hands seemed to have been shrunk down to a size that resembled toy guns

“เมย์ ปืนเธอทำไมเหลือกระบอกแค่นั้นน่ะ” วิศนะอดไม่ได้ที่จะถาม
"May, why does your gun only have that much of a barrel?" Wisana couldn't help but ask

“ก็ฉันโดนย่อเหลือตัวแค่นี้จะให้ใช้ปืนกระบอกโตๆ เหมือนเดิมได้ไงล่ะ”
"I've been shrunk down to this size, how can I use a big gun like before?"

เธอโต้กลับอย่างรวดเร็ว มือคว้าเอากระสุนธาตุไฟที่เพิ่งจะได้รับมาใหม่ใส่ในแม๊กกาซีน ก่อนจะเงยหน้าสบตากับวิศนะและมาโนช
She quickly retorted, her hand grabbing the newly received fire element bullet to load into the magazine before looking up to meet Visna and Manot's gaze

“ไอ้เอ แกพยายามอยู่วงนอกไว้นะ ถ้ามีอะไรไม่คาดฝันเกิดขึ้นรีบวิ่งเข้ามาช่วยทันที”
"Hey A, stay on the outskirts. If anything unexpected happens, rush in to help immediately."

เมษาหันไปตะโกนบอกซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ
April turned to shout to the other side, who nodded in agreement

“ส่วนนาย วิศนะ ประคองฉันได้แล้ว”
"The gentleman, Wisana Prakongchan, can support me now."

สิ้นคำ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปใช้มือเดียวในการควบคุมนก ส่วนอีกมือหนึ่งยกร่างเล็กป้อมของเมษาโดยหันหน้าเข้าหาเข้าเอาไว้ เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอหยิบขวดน้ำยาสีแดงขึ้นมาเปิดจุกดื่ม
As he finished speaking, the young man switched to using one hand to control the bird, while the other hand lifted the small, stout figure of Meisa, turning her to face him, just as she picked up a bottle of red liquid and opened the cap to drink

น้ำยาเบอร์เซิร์ค น้ำยาที่จะช่วยลดเวลาอัตราในการเรียกใช้สกิลลง 60/1
Berserk Potion, a potion that will help reduce the cooldown time for skill usage by 60/1

เห็นแค่นี้เขาก็พอจะรู้แล้วว่าเจ้าหล่อนคิดจะทำอะไร
Just by seeing this, he can already tell what she intends to do

ยัยนี่คิดจะใช้สกิลพลิกแพลงของตัวเองช่วยให้พวกเขาพ้นจากวิกฤต!
This girl thinks to use her own improvisational skills to help them out of the crisis!

“เอาล่ะนะ ตอนนี้แหละพวกเรา มีเท่าไหร่ปล่อยไปให้หมดเลย!”
"Alright then, now is the time for us to let everything go, no matter how much we have!"

น้ำเสียงเล็กตะโกนก้อง พร้อมชี้ปากกระบอกปืนเข้าใส่ศัตรูทันที
The small voice shouted loudly while pointing the gun barrel at the enemy immediately

Rainy Shot <กระสุนพิรุณคลั่ง>
Rainy Shot

ลำแสงสีฟ้าอ่อนพุ่งตรงออกจากปากกระบอกปืนของเธอ ก่อนจะไปรวมตัวกันกลางอากาศเป็นลูกกลมๆ แล้วแตกตัวเป็นลำแสงสี่เส้นพุ่งเข้าโจมตีเป้าหมายทันที จูสวอร์มสองตัวที่กำลังเลื้อยตามมาถึงกับชะงัก ขณะที่ลำแสงอีกสองเส้นนั้นพุ่งลงไปใต้ดินก่อนจะตามมาด้วยเสียงดัง
A soft blue beam shot straight out from the barrel of her gun before gathering in the air into a round shape and then splitting into four beams that immediately attacked the target. The two Jusworms that were crawling behind came to a halt, while the other two beams shot down into the ground, followed by a loud sound

ตูม!!!
Boom!!!

“กะแล้วเชียวว่าต้องมีอีกสองตัว!”
"I knew there had to be two more!"

เธออุทานเสียงดัง
She exclaimed loudly

แน่นอนว่าเมษาตั้งใจยิงเรนนี่ช็อตออกไปเพราะต้องการยืนยันจำนวนของศัตรูให้แน่ชัด ซึ่งกระสุนที่แตกกระจายเป็นวงกว้างนั้นจะพุ่งเข้าชนศัตรูในระยะ 50 เมตรแบบไม่มีทางพลาดเป้าอยู่แล้ว นอกจากจะรับรองได้แล้วว่ามีมอนสเตอร์อยู่ทั้งหมด 4 ตัว สกิลนี้ยังทำให้ศัตรูที่หลบซ่อนมาโดยตลอดนั้นโผล่ร่างออกมาให้เห็นอีกด้วย
Of course, Meisa intended to fire the Rainy Shot to confirm the exact number of enemies, as the widely scattered bullets would inevitably hit the enemies within a 50-meter range. Not only does this guarantee that there are a total of 4 monsters, but this skill also reveals any enemies that have been hiding all along

“เธอจะบ้าเหรอ เมย์ คิดยังไงไปเรียกมันโผล่ขึ้นมาอีก 2ตัวฟ่ะ!” มาโนชตะโกนลั่น
"Are you crazy, May? What were you thinking calling out for it to show up again with two more?!" Manot shouted

“หุบปากแล้ววิ่งไปเถอะน่า!”
"Shut up and just run!"

เมษาแหวคืนทันที ดวงตากลมโตของเธอมองตะขาบยักษ์ตรงหน้าเขม็งราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง ซึ่งวิศนะที่มองดูเหตุการณ์อยู่ก็ยังเดาไม่ออกว่าเธอกำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่!
April immediately turned back. Her big round eyes stared intently at the giant centipede in front of her as if she were waiting for something. Meanwhile, Wisana, who was watching the scene, still couldn't figure out what she was planning!

“ไม่ได้” เมษาบ่นเบาๆ “ยังอยู่กันไกลเกินไป”
"Not yet," Mesao muttered softly. "We're still too far apart."

“อะไรไกลเกินไปเหรอ?” วิศนะถาม
"Is it too far away?" Visa asked

“มันรวมตัวกันไกลเกินไป ฉันใช้สกิลพิเศษของฉันไม่ได้”
"It's gathered too far away. I can't use my special skill."

“สกิลพิเศษ..?”
"Special skill..?"

“วิศนะชะลอความเร็วลงหน่อยได้มั้ย ฉันจะเสี่ยงใช้มัน”
"Could you please slow down a bit? I'll risk using it."

“หา?! เอาจริงเหรอ? ถ้าพลาดนี่เราสองคนได้ลงไปกลิ้งด่อกแด่กแน่นะ!”
"Huh?! Are you serious? If we mess this up, the two of us are definitely going to roll down!"

“เอาจริงสิยะ อะไร เรื่องขี้ประติ๋วแค่นี้นายกลัวหรือไง!”
"Come on, seriously! Are you scared of something as trivial as this?"

เจ้าหล่อนแหวกลับแบบไม่มองหน้า เพราะกำลังควานลงไปหยิบของบางอย่างออกมาอีกชิ้น รอบนี้เป็นระเบิดที่เจ้ามาโนชเพิ่งจะผสมให้กับเธอ ระเบิดที่เอาลูกเล็กๆ มารวมกันเป็นลูกเดียวเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพเป็นสิบเท่านั่นเอง
She retorted without looking up, as she was rummaging to pull out something else. This time it was a bomb that Chao Manoch had just mixed for her, a bomb that combined small balls into one to increase its effectiveness tenfold

วิศนะยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าผู้หญิงตรงหน้าคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่เขาก็ยอมลดความเร็วลงตามคำสั่ง
Visana still didn't understand what the woman in front of him was really planning to do, but he agreed to slow down as instructed

“จะทำอะไรก็รีบทำนะ คุณเมษา กระผมชักจะหนาวๆ ร้อนๆ กับแผนการสุดบ้าระห่ำของคุณขึ้นมาชอบกลแล้วนะเนี่ย!”
"Whatever you do, hurry up, Ms. Mesa. I'm starting to feel a bit uneasy about your crazy plan!"

เขาว่าทั้งใจยังเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ
They say the heart still beats thump-thump

ยัยเมย์ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้ยืนรอหายนะอยู่แบบนี้!
That May must be crazy to be standing here waiting for disaster like this!

“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ชาย!” เธอว่าพร้อมกับดีดสลักระเบิดในมือออก “แผนของฉันร้อยทั้งร้อย มันต้องได้ผลจำเอาไว้!”
"Don't worry, big brother!" she said as she flicked the detonator in her hand. "My plan is a hundred percent; it has to work, remember that!"

สิ้นคำ มือเล็กๆ นั่นก็ปาระเบิดที่มีความแรงสิบเท่าออกไปทันที ในทิศทางที่ทำให้สองหนุ่มถึงกับตาแทบจะหลุดจากเบ้า!
As soon as the words ended, that small hand immediately threw a bomb with ten times the power in a direction that nearly made the two young men’s eyes pop out of their sockets!

“ยัยบ้า! ปาไปทางไหนของแกกันวะ ตาบอดเรอะ!”
"You crazy girl! Where are you throwing that? Are you blind?!"

มาโนชแหกปากโวยวายลั่น ขณะที่วิศนะเพียงยิ้มเจื่อน
Manoch shouted loudly while Wisana just smiled faintly

เมษาเธอปาระเบิดไปแล้วก็จริง ทว่าแม่คุณเขากลับปาไปคนละทิศละทาง ก็เจ้าจูสวอร์มมันอยู่ทางซ้าย แต่แม่เจ้าประคุณเธอเลือกที่จะปาไปทางขวาแทนเสียนี่!!
In April, she did throw the bomb, it's true, but her mother threw it in a completely different direction. The swarm was on the left, but instead, her mother chose to throw it to the right!

“หวังว่านี่คงจะเป็นการจงใจนะ” วิศนะเอ่ยท้วงหวั่นๆ
"I hope this is intentional," Wisana said, hesitantly

“แน่นอนสิคะ”
"Of course."

ตูม!!!
Boom!!!

แรงสั่นสะเทือนจากระเบิดดังขึ้นในชั่ววินาทีต่อมา แน่นอนว่าเหล่าจูสวอร์มไม่ได้รับความเสียหายอะไรเลยแม้แต่น้อย
The explosion's vibrations sounded just a second later. Of course, the Jusworm suffered no damage at all

“ตอนนี้หยุดวิ่งก่อน วิศนะ แกด้วย ไอ้เอ!”
"Stop running now, Visana. You too, you idiot!"

“เฮ้ย! จะบ้าเรอะ นี่ถ้าแกจะให้ฉันฆ่าตัวตายก็ไม่เห็นต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากแบบนี้เลยนะว้อย!”
"Hey! Are you crazy? If you want me to commit suicide, you don't need to make it so complicated like this!"

“อีตาบ้าเอ๊ย หุบปากแล้วก็ทำตามไปเถอะน่า!”
"Hey, you crazy guy, just shut up and do as you're told!"

“หยุดเถอะ เอ!”
"Stop it, hey!"

เสียงของวิศนะที่ดังขึ้นทำเอาชายหนุ่มหุบปากฉับ เลิกเถียงแต่โดยดี แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่เข้าใจเลยว่าเมษาคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่พอเห็นคนอายุมากกว่าทำท่าเชื่อใจเจ้าหล่อนเสียขนาดนั้นเขาก็พูดอะไรไม่ออก
The sound of Visana rising made the young man shut his mouth immediately, stopping the argument willingly. Even he himself didn't understand what Mais was really planning to do, but seeing an older person trust her so much left him speechless

ถ้าพี่นะไม่ขอไว้ ให้ตายเขาก็ไม่มีวันยอมทำอะไรเสี่ยงๆ พรรค์นี้หรอก!
If you don't ask, I swear he will never agree to do anything risky like this!

นกยักษ์ทั้งสองตัวก็หยุดฝีเท้าลงตามที่เมษาสั่ง ทว่าแม้พวกเขาจะนิ่งอยู่กับที่ แรงระเบิดเมื่อครู่กลับไม่ได้ทำให้จูสวอร์มทั้งสี่ตัวนั้นหยุดไปด้วย ตอนนี้พวกมันจึงเลื้อยเข้ามาหาพวกเขาแบบติดจรวด!
The two giant birds stopped their steps as May instructed. However, even though they remained still, the explosion from earlier did not stop the four Juswarm. Now they were slithering towards them like rockets!

ยามนี้ดวงตาทั้งสามคู่มองภาพเบื้องหน้าอย่างลุ้นระทึก โดยเฉพาะมาโนชที่ตอนนี้กำลังทำตาโตกลืนน้ำลายเอื้อก เขาไม่เคยเจออะไรน่ากลัวแบบนี้มาก่อนตลอดชีวิตการเล่มเกม ที่ผ่านมาอาชีพพ่อค้าอย่างเขามักจะคุ้นเคยกับความเสี่ยงเรื่องการลงทุนในสินค้ามากกว่าความเสี่ยงตายในการต่อสู้แบบนี้!
At this moment, the three pairs of eyes stared at the scene before them with bated breath, especially Manot, who was now wide-eyed and gulping nervously. He had never encountered anything so terrifying in his entire gaming life. As a merchant, he was more accustomed to the risks of investing in goods than the life-and-death risks of battles like this!

ผิดกับชายหญิงสองคนที่นั่งขี่อยู่บนนกตัวเดียวกัน
Unlike the two people sitting on the same bird

ดวงตาของทั้งคู่กลับสงบนิ่ง
The eyes of both remained calm

โดยเฉพาะเมษาที่กำลังมีรอยยิ้มสนุกสนานประดับอยู่บนดวงหน้าอ่อนวัยนั่น
Especially in April, which has a cheerful smile adorning that youthful face

“เธอต้องรับผิดชอบนะ เมย์ ถ้าฉันตายเธอต้องรับผิดชอบ!” เจ้ามาโนชพูดเสียงสั่น
"You have to take responsibility, May. If I die, you have to take responsibility!" Ja Manoch said with a trembling voice

“เออ รู้แล้วน่า”
"Yeah, I know already."

“อย่าสักแต่พูดนะเฟ้ย หล่อนคงรู้นะถ้าพ่อค้าตายนอกเมืองน่ะมันจะเสียเงินไป 5% จากทั้งหมดที่มีเลยนะเฟ้ย หล่อนต้องชดใช้นะเฟ้ย!”
"Don't just talk, okay? You must know that if a merchant dies outside the city, it will cost 5% of the total amount, right? You have to compensate for that!"

“ก็บอกว่ารู้แล้วไง” เธอยังคงย้ำด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดีอยู่ “แต่นั่นต้องหมายความว่าถ้าแกตายจริงๆ นะ ไอ้เอ ซึ่งมันคงเป็นไปไม่ได้”
"I already told you I know," she reiterated with a cheerful smile. "But that must mean that if you really die, right, you idiot? Which is probably impossible."

ครืนนนน~~!!
Rumbleee~~!!

แต่แล้วจูสเวิร์มทั้งสี่ตัวก็เลื้อยผ่านหน้าของพวกเขาทั้งสามคนไปอย่างน่าเหลือเชื่อ!
But then the four juice worms slithered past the three of them incredibly!

คนที่ยืนยันหนักแน่นว่ายังไงก็ต้องตายแน่ๆ ถึงกับตะลึงค้าง ขณะที่เมษาเหยียดยิ้มพึงใจออกมาเต็มที่
The person who firmly insisted that they would definitely die was left stunned, while Meisa smiled with complete satisfaction

“เป็นไปตามที่คิด” เธอว่า “เจ้าพวกนี้มันไม่มีดวงตาจึงต้องอาศัยประสาทการรับเสียงกับการจับคลื่นความร้อน แรงสะเทือนของระเบิดกับความร้อนนั่นก็เป็นตัวดึงดูดชั้นเยี่ยมแล้ว”
"It is as I thought," she said. "These creatures have no eyes, so they rely on their sense of hearing and the detection of heat waves. The vibrations from the explosion and the heat are already excellent attractants."

“งี้นี่เอง”
"This is it."

วิศนะชักจะเข้าใจความคิดของเมษาขึ้นมาบ้างแล้ว หากแต่เจ้ามาโนชน่ะยัง
Visana is starting to understand the thoughts of Mesa a bit, but that Manoson still doesn't

“แล้วหล่อนจะให้พวกมันวิ่งไปรวมกันตรงนั้นทำไม มีสกิลฆ่าพวกมันได้หรือไง?”
"Then why would she have them run together over there? Does she have the skill to kill them?"

“ไม่มีหรอก” เมษาตอบ
"There isn't any," Meisa replied

“อ้าว”
"Wow"

“แต่ฉันมีสกิลที่จะจัดการพวกมันได้ก็แล้วกันน่ะ”
"But I have the skills to handle them, so that's that."

สิ้นคำ เธอก็ยกปากกระบอกปืนทั้งสองชี้ไปยังเป้าหมายที่ยังคงมุ่งหน้าไปหาเศษซากระเบิดท่ามกลางกลุ่มควันคละคลุ้งนั่น
As soon as she finished speaking, she raised both barrels of the gun, aiming at the target that was still heading towards the debris amidst the swirling smoke

Mix Skill <ผสานทักษะ>
Mix Skill

Rainy Shot + Lock Shot

จบการเรียกใช้สกิลของเมษา ลำแสงสีแดงและสีเหลืองทองก็วิ่งออกมาจากลำกล้อง ก่อนที่มันจะไปรวมตัวกันกลางอากาศแล้วม้วนตัวแตกออกเป็นลำแสงสี่เส้นพุ่งเข้าโจมตีศัตรูที่สุดท้ายก็มารวมตัวกันสมความตั้งใจของเธอซักที
After the skill activation of Meisa, red and golden yellow beams shot out from the barrel, before they converged in mid-air and spiraled apart into four beams that rushed to attack the enemy, ultimately coming together as she had intended

พริบตาที่ลำแสงทั้งสี่เส้นปะทะเข้ากับตัวจูสวอร์ม โซ่แสงสีเงินก็รัดรวบตัวพวกมันให้ลงไปนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่กับพื้นทุกตัวในทันที!
The moment the four beams of light struck the Ju-Swarm, silver chains of light wrapped around them, forcing each one to lie still and motionless on the ground immediately!

วิศนะยังจำสกิลนี้ได้
Visana still remembers this skill

สกิลพิเศษของเมษาที่ทำให้ศัตรูเคลื่อนไหวไม่ได้อยู่พักหนึ่ง เป็นสกิลที่เธอใช้ตอนที่สู้กับเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่คราวก่อน ทว่าครั้งนี้ถูกผสมผสานเข้ากับเรนนี่ช็อตทำให้ความสามารถพิเศษที่ใช้พันธนาการศัตรูได้นั้นก็กระจายให้โดนทั่วถึงทั้งสี่ตัวอีกด้วย
The special skill of Aries that immobilizes enemies for a while is a skill she used when fighting the Lord Inferno last time. However, this time it has been combined with the Rainy Shot, allowing the special ability to bind enemies to affect all four of them as well

“นี่เธอมีสกิลผสานทักษะด้วยเหรอเนี่ย เมย์!”
"Hey, do you have skill in skill integration, May!"

มาโนชเอ่ยถามเสียงหลง จากคำกล่าวแสดงว่าสกิลนี้เป็นสกิลระดับสูง ซึ่งมันสามารถใช้ผสมสกิลตั้งแต่สองสกิลขึ้นไปให้เกิดพลังโจมตีและผลกระทบที่คาดไม่ถึงได้ ที่สำคัญมันยังเป็นสกิลหายากที่มีแต่ผู้เล่นระดับสูงๆ ใช้กันได้เท่านั้น
Manoch asked in a surprised voice, from the statement indicating that this skill is a high-level skill, which can combine two or more skills to create unexpected attack power and effects. Importantly, it is also a rare skill that only high-level players can use

“ก็คงงั้น”
"That's probably it."

เมษาตอบปัดๆ ก่อนร่างเล็กจะทรุดฮวบลงบนตักวิศนะที่ตกใจคว้าตัวเธอไว้เกือบไม่ทัน
Maysa responded vaguely before the petite figure collapsed onto Wisna's lap, who was startled and barely caught her in time

“เป็นอะไรไป?”
"What's wrong?"

“สงสัยจะยังเร็วไปนะที่ฉันจะใช้สกิลนี้ได้ ดูสิ ใช้ทีเดียวพลังเวทหมดเกลี้ยงเลย แถมยังติดสถานะอัมพาตมาอีก แผนนี้ได้ผลก็จริง แต่ไม่ค่อยเวิร์คเท่าไหร่แฮะ”
"I guess it's still too early for me to use this skill. Look, using it just once drained all my magic power, and it also inflicted paralysis. This plan worked, but it doesn't really seem effective."

เธอพูดพร้อมฉีกยิ้มเจื่อนๆ ได้ยินแบบนั้นเจ้าสองหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นสบตากัน
She spoke with a faint smile, and upon hearing that, the two young men looked up and exchanged glances

“ดีแล้วล่ะเมย์ แค่นี้ก็ยอดคนแล้ว เวลาจวนตัวแบบนี้ยังอุตส่าห์คิดแผนดีๆ แบบนี้ออกมาได้อีก อัจฉริยะชัดๆ จริงมั้ย มาโนช?”
"That's great, May. Just this is already impressive. Even in such a tight situation, you still managed to come up with a good plan like this. Clearly a genius, right, Manot?"

วิศนะพยายามพูดชมโดยการหาพวกมาช่วยเสริม
Visana tried to compliment by gathering people to help reinforce

หากแต่คนโดนถามความเห็นแค่กระแอมออกมาเบาๆ
However, the person being asked for their opinion just cleared their throat softly

“ก็งั้นๆ แหละ” เขาพูดพลางเบือนหน้าหนีไปอีกทาง “แผนการแบบนี้มันบ้าระห่ำเกินกว่าที่ผู้หญิงจะคิดออกมาได้ ก็อยากจะชมอยู่หรอกนะ แต่ทีหลังช่วยทำอะไรให้มันเสี่ยงน้อยๆ หน่อย ฉันเป็นพ่อค้านะเฟ้ย ไม่ใช่อาชีพที่ต่อสู้ได้!”
"Just so-so," he said, turning his face away. "A plan like this is too reckless for a woman to come up with. I want to compliment you, but next time, please do something a little less risky. I'm a businessman, not a fighter!"

“ปากแกนี่มันไม่เคยสร้างสรรค์เลย พับผ่าเถอะ”
"The mouth here is never creative, just shut it."

เมษาว่าอย่างอ่อนแรง
April speaks softly

ความจริงถ้าเป็นไปได้ เธอนึกอยากจะลุกไปฟาดปากกับไอ้พ่อค้ากวนโอ๊ยนี่ใจจะขาด จะติดก็ตรงที่เธอเพิ่งจะใช้พลังเวทไปจนเกลี้ยงทำให้อยู่ในสภาพอ่อนล้าสุดขีด แถมยังติดสถานะคำสาปอัมพาตจนขยับตัวไปไหนไม่ได้อีกด้วย
In fact, if possible, she really wanted to get up and confront that annoying merchant, but the problem was that she had just used up all her magical power, leaving her utterly exhausted. On top of that, she was under a paralysis curse, making it impossible for her to move at all

สุดท้ายเจ้าหล่อนก็เลยได้แต่ปรายตาไปมองอย่างเคืองๆ โดยอยู่นิ่งเป็นตุ๊กตาให้วิศนะอุ้มเล่นไปโดยปริยาย
In the end, she could only glance over with annoyance, remaining still like a doll for Visana to play with by default

“ฉันว่าเรารีบเผ่นก่อนเถอะ” เธอว่า “ล็อคช็อตของฉันยื้อให้พวกมันอยู่แบบนั้นได้อีกไม่นานหรอกนะ อย่ามัวโอ้เอ้อยู่ตรงนี้จะดีกว่า”
"I think we should hurry and get out of here," she said. "My lock shot won't hold them off for much longer. It's better not to linger here."

“เห็นด้วยอย่างไม่มีเงื่อนไขเลย”
"Unconditionally agree."

วิศนะรับคำ แล้วเหลือบไปสบตากับมาโนชเป็นเชิงให้รีบออกไปจากที่นี่กันดีกว่า
Visana nodded in agreement and glanced at Manot as if to suggest that it would be better to leave this place quickly

ลับมาที่สำนักงานเมจิก วอร์ริเออร์ในเมืองเอเนียส
Gback to the Magic Warrior office in the city of Enias

สำนักงานที่ทั้งเก่าและสกปรกยังคงมีร่างของ NPC สองตัวที่เดินวนไปวนมาอย่างเครียดขึงมาร่วมค่อนคืน หนึ่งในนั้นก็คือ NPC ผีลาล่าที่ยังคงนั่งกัดเล็บไม่เลิก ดวงตาสีทับทิมเพ่งมองตรงไปยังงประตูทางเข้าตรงหน้าด้วยอาการตื่นเต้นสุดขีด
The office, both old and dirty, still had the figures of two NPCs pacing back and forth anxiously for most of the night. One of them was the ghost NPC, Lala, who kept biting her nails. Her ruby-colored eyes were fixed intently on the entrance door in front of her, showing extreme excitement

ขณะเดียวกัน เจ้าสัตว์เลี้ยงหน้าตาคล้ายสุนัข ผู้มีร่างกายกำยำอย่างเลโอนาร์ดก็ยังคงเดินไปเดินมาคล้ายกับสามีกำลังรอภรรยาคลอดลูกก็ไม่ผิด
At the same time, the pet that looks like a dog, with a sturdy body like Leonard, continues to walk back and forth as if a husband is waiting for his wife to give birth

“กระผมหวังว่าเรื่องนี้จะไม่ไปเข้าหูของมาสเตอร์เข้านะขอรับ”
"I hope this won't reach Master's ears."

เสียงทุ้มต่ำของเลโอนาร์ดเรียกร่างผอมแห้งให้สะดุ้งโหยง
The deep voice of Leonard startled the thin figure

“อย่าพูดเป็นลางอย่างนั้นซี่ค้า เลโอนาร์ด!”
"Don't speak ominously like that, Leonard!"

น้ำเสียงแหลมสูงขัดกันตวาดกลับ สีหน้าเธอดูวิตกขึ้นมาเป็นเท่าตัว เหมือนกับคำว่า มาสเตอร์ นั้นทำให้ขนทั้งร่างของแม่คุณลุกซู่ได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
The sharp, high-pitched voice shouted back, her expression became twice as anxious, as if the word master could easily make your mother's hair stand on end.

“แต่ท่านลาล่าขอรับ เรื่องที่ท่านไม่เตือนว่ารังของจูสวอร์มนั้นอยู่ใกล้ๆ กับเครเวียร์นั่นผิดเต็มๆ เลยนะขอรับ”
"But Lady Lala, I must say that your failure to warn that the nest of the juice worm is close to the caviar is completely wrong."

“เค้าก็รู้แล้วไง ถึงได้มานั่งกระวนกระวายอยู่อย่างนี้งาย” ลาล่าว่าเสียงสลด
"He already knows, that's why he's sitting here so anxious," Lala said with a sorrowful voice

“แต่ว่าในฐานะของ NPC แล้ว การให้ข้อมูลข่าวสารแก่ผู้เล่นไม่ครบถือว่าเป็นความผิดขั้นร้ายแรงเลยนะขอรับ ถ้าเกิดมาสเตอร์รู้เรื่องนี้เข้าล่ะก็...”
"However, as an NPC, failing to provide complete information to the players is considered a serious offense. If the master finds out about this..."

พอได้ยินแบบนั้นลาล่าก็ชักจะเริ่มนึกภาพตามขึ้นมาเป็นฉากๆ
Upon hearing that, Lala began to visualize the scenes in her mind

อาการหน้าซีดเผือดนั่นทำเอาใบหน้าผอมซูบที่แทบไร้สีเลือดอยู่แล้วให้ดูน่ากลัวขึ้นอีกเท่าทวี ดวงตาสีทับทิมกลอกไปมาอย่างบ้าคลั่ง เล็บที่กำลังกัดอยู่ก็กุดไปหมดทุกเล็บจนไม่เหลืออะไรให้กัดอีกต่อไปแล้ว!
The pale, ashen face made the already gaunt and bloodless visage look even more terrifying. The ruby-colored eyes rolled wildly, and the nails that had been bitten were now all gone, leaving nothing left to bite!

“กรี๊ดดด~~~!!!”
"Screeeam~~~!!!"

“ตกใจหมดเลย ท่านลาล่า อยู่ดีๆ กรี๊ดทำไมขอรับ!”
"I'm completely shocked! Why did you suddenly scream, Lady Lala?"

ลาล่าไม่ตอบ เธอรีบลุกขึ้นมาจากเก้าอี้และตรงรี่ไปจับแขนทั้งสองข้างของเลโอนาร์ดแรงๆ ดวงตากลมโตสองข้างยิ่งเปิดกว้างดูน่ากลัว แถมด้วยรอยยิ้มชวนขนลุกที่แสยะออกมาเป็นของแถมอีกต่างหาก
Lala didn't respond. She quickly got up from the chair and rushed to grab both of Leonard's arms tightly. Her big round eyes widened in a frightening way, accompanied by a creepy smile that added to the effect

“....ม...มีอะไรเหรอขอรับ ท่านลาล่า?”
"...Is there something, my lord Lala?"

“เรื่องนี้ต้องไม่ถึงหูของมาสเตอร์ จำเอาไว้นะคะ เลโอนาร์ด ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้รู้ถึงหูของมาสเตอร์เด็ดขาดเลยนะคะ หวังว่าคุณคงยังไม่ลืมครั้งสุดท้ายตอนที่เราโดนมาสเตอร์ลงโทษใช่มั้ยคะ”
"This must not reach Master’s ears. Remember this, Leonard. No matter what, you must not let Master find out. I hope you haven't forgotten the last time we were punished by Master, right?"

เธอบอกด้วยเสียงสั่นเครือที่ไม่ยานคางอีกต่อไปแล้ว แม้แต่มือสองข้างยังสั่นริกๆ ตามไปอีกด้วย
She said with a trembling voice that no longer slurred, even her two hands were shaking along with it

ได้ยินแบบนั้นเลโอนาร์ดก็ชักจะมีอาการขนลุกเกรียวตามขึ้นมาอีกคน
Hearing that, Leonard started to feel a chill run down his spine as well

“..ต...แต่ท่านลาล่าขอรับ ถ้ามาสเตอร์มารู้ทีหลังว่าพวกเราโกหกล่ะก็ มีหวังพวกเราเละแน่ๆ เลยนะขอรับ”
"...But, Master Lala, if Master finds out later that we lied, we are definitely in big trouble."

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ถ้าเลโอนาร์ดไม่พูด เค้าไม่พูด แล้วมาสเตอร์จะรู้ได้อย่างไรจริงมั้ยคะ?”
"Don't worry, if Leonard doesn't speak, he won't speak, so how will the master know, right?"

“...ต...แต่ว่า” เลโอนาร์ดอึกอัก
"...b-but..." Leonard stammered.

“อย่าลืมสิค้าว่าเค้าเป็นเจ้านายของเลโอนาร์ดนะ เพราะฉะนั้นเค้าขอสั่งให้คุณปกปิดเรื่องที่เค้าไม่เตือนภัยให้พวกผู้เล่นสามคนนั้นระวังตัวเรื่องจูสวอร์มไม่ให้มาสเตอร์รู้อย่างเด็ดขาดเลยค่ะ ไม่ต้องห่วงถ้าเลโอนาร์ดไม่บอกมาสเตอร์แล้วมันก็ไม่มีใครกล้าไปบอกหรอกค่ะ”
"Don't forget, dear, that he is Leonard's boss. Therefore, he orders you to keep the fact that he didn't warn those three players to be cautious about the juice swarm a secret from the master. Don't worry, if Leonard doesn't tell the master, then no one will dare to say anything."

“ก็อาจจะเป็นพวกเราที่ไปบอกก็ได้นะ”
"It could be us who might say it."

เสียงนิรนามที่ทำให้ทั้งสองร่างถึงกับชะงักกึก
The anonymous voice made both figures freeze in place

ใบหน้าซีดเผือดค่อยๆ เบือนกลับไปมองอย่างแช่มช้า นัยน์ตาสีแดงเลือดเบิกโพลงอย่างตกตะลึงทันทีที่ร่างอันคุ้นเคยสามร่างแวบเข้าคลองจักษุ พวกวิศนะกลับมาแล้ว มาพร้อมกับสภาพเสื้อผ้ามอมแมมราวกับเพิ่งจะไปคลุกฝุ่นมา เนื้อตัวของพวกเขาสกปรกไม่เป็นชิ้นดี และที่สำคัญแต่ละคนอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดอย่างที่สุด
The pale face slowly turned to look, eyes wide with shock at the sight of three familiar figures suddenly appearing in view. The Visana had returned, looking as if they had just rolled in the dirt, their clothes in tatters. Their bodies were filthy and, most importantly, each of them was in an extremely irritable mood

“อ๋อ~ ที่แท้เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง” เมษาลากเสียง
"Oh~ So that's how it is." Meisa elongated her voice

“หน็อย! รู้เรื่องอยู่แล้วแต่ก็สะเพร่าไม่ยอมบอกพวกเราเนี่ยนะ!” มาโนชกล่าวเสริมอย่างนึกโมโห
"Hey! You already knew about it but were careless enough not to tell us!" Manot added, feeling angry

AI ลาล่าฉีกยิ้มกว้างลากเสียงสูงออกมาแทบไม่ทัน
AI Lala smiled widely, almost unable to hold back a high-pitched sound

“พวกคุณยังไม่ตาย!”
"You are not dead yet!"

เธอร้อง ก่อนจะโผล่พรวดเข้ามาจับแขนมาโนชที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดราวกับต้องการยืนยัน
She shouted before suddenly rushing in to grab Manot's arm, who was standing at the front, as if to confirm

“ยังไม่ตายจริงๆ ด้วย ...ถึงสภาพจะโทรมไปหน่อยก็เถอะ แต่พวกคุณก็รอดมาได้!”
"Not really dead... even though the condition is a bit shabby, you all made it!"

ชายหนุ่มถึงกับคิ้วกระตุกวืด เอื้อมมือไปคว้าไหล่ NPC สาวมาเขย่าแรงๆ สองสามที
The young man raised his eyebrows in surprise and reached out to grab the female NPC's shoulder, shaking it hard a few times

“ยังจะมาทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอีก หล่อนเกือบทำให้พวกฉันฉิบหายนะรู้ตัวรึเปล่ายัยหน้าผี!”
"Still pretending to be oblivious? Did you realize you almost caused us to be ruined, you ghost-faced girl!"

พอกระแทกเสียงใส่ตรงๆ ยัยลาล่าถึงกับทำตาเหลือก
When I shouted directly at her, Lala's eyes went wide

ไม่นานก็เมินหน้าไปอีกทางพร้อมกับดวงหน้าขาวซีดที่เริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาตรงแก้ม
Before long, she turned her face away with a pale complexion that was starting to flush on her cheeks

“แหม~ เราเพิ่งจะเจอกันไม่นานนี่เองนะค้า เล่นมาชมกันแบบนี้เค้าก็เขินแย่สิ”
"Oh~ We just met not long ago, you know? Complimenting me like this makes me feel shy!"

“ชม..?” เจ้ามาโนชเลิกคิ้วสูง “...ฉันไม่ได้ชมโว้ย ฉันด่าหล่อนต่างหากล่ะ ยัยคนไม่ใช่คน!”
"Compliment..?" Jaomanoch raised an eyebrow. "...I'm not complimenting you, I'm insulting you, you non-human!"

“อ๊าง~! ชมเค้าอีกแล้ว เขินนะตัวเอง”
"Ah~! Complimenting me again, I'm shy, you know."

ยิ่งเห็นไอ้อาการอายตัวบิดไปบิดมาของยัย NPC สุดเพี้ยนนี่แล้ว มาโนชชักจะรู้สึกขยะแขยงแม่นี่ขึ้นมาชอบกล มือทั้งสองข้างรีบปล่อยไหล่ของลาล่าออกแถมยังถอยทัพหนีมาอยู่กับวิศนะแทบไม่เป็นกระบวน
The more I see that weird NPC's awkwardness twisting and turning, the more Manot feels a strange disgust towards her. He quickly lets go of Lala's shoulders and retreats to Visna in a disorganized manner

จะไม่ให้ถอยได้ไงก็แม่นี่เล่นส่งตาหวานมาให้เขาเฉยเลย!
How can I back down when she's just sending him sweet looks like that!

“ยัยนี่ท่าจะโรคจิต” เมษากระซิบกับวิศนะ
"This girl seems to be a psycho," Maesa whispered to Wisana

“เธอก็พูดเกินไปเมย์...แค่ไม่ค่อยเต็มก็พอ” เขาว่า
"You’re overreacting, May... just not too much is enough," he said.

“มันต่างกันตรงไหนยะ!”
"What's the difference?"

“ต่างค่ะ!”
"Different!"

“เฮ้ย!!”
"Hey!!"

เป็นอีกครั้งที่ทั้งสามคนต้องร้องตะโกนออกมาเสียงดัง เพราะว่าแม่ลาล่ายังคงคอนเซปต์ขยับกายเยี่ยงผีเอาไว้เหมือนเดิม ตอนนี้เธอยื่นใบหน้าซูบซีดเข้าไปใกล้ให้พวกวิศนะผงะถอยห่างออกมาแทบไม่ทัน
It was yet another time that the three of them had to scream loudly because Mama Lala was still sticking to her concept of moving like a ghost as usual. Now she leaned her pale face closer, causing the engineers to recoil almost immediately

“ยัยบ้า! เรื่องที่ไม่ยอมบอกเราเกี่ยวกับรังของจูสวอร์มยังไม่เคลียร์นะ ยังมาทำตัวเหมือนผีให้กลัวกันอีก ถ้าเป็น NPC แล้วทำงานออกมาได้ห่วยแบบนี้หล่อนรีบไปผุดไปเกิดให้ไวๆ เลยไป!”
"You crazy girl! The issue you haven't told us about the Juuswarm's nest is still unclear, and you're acting like a ghost to scare us again. If you're an NPC and your performance is this bad, you should hurry up and reincarnate!"

เจ้ามาโนชตวาดลั่น
The master has called out loudly

“อ๊า~! ชมเค้าอีกแล้วคุณคนนี้อ่ะ นี่หลงรักเค้าอยู่รึเปล่าคะเนี่ย ชมกันหลายครั้งแล้วนะ”
"Ah~! You're praising me again, aren't you? Are you in love with me or something? You've complimented me several times already."

“โธ่เว้ย! ฉันจะทำยังไงถึงจะด่ายัยนี่ให้มันเจ็บแสบได้ที่สุดวะเนี่ย” เขากัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ
"Oh damn! What am I supposed to do to scold this girl so it hurts her the most?" He gritted his teeth in frustration

“เอาล่ะๆ พอก่อนๆ”
"Alright, alright, that's enough."

วิศนะพยายามตัดบทอย่างสุขุมที่สุด เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเกี่ยวกับการกระทำอันแสนจะน่าขนลุกของยัยลาล่า เพราะตอนนี้ต้องจำใจคุยธุระทุกอย่างให้เคลียร์ก่อน
Visana tried to cut the conversation as calmly as possible. He pretended not to feel anything about Lala's creepy actions because he had to reluctantly clear up all the business matters first

“นี่คุณลาล่า ไอ้เรื่องเควสน่ะ ผมจะ...”
"This is you, Lala. About that quest, I will..."

“คุณทำเควสไม่ผ่านเพราะไปเจอกับจูสวอร์มใช่มั้ยคะ” ยัยลาล่ารีบร้องตัดบท “ไม่เป็นไรค่ะไม่เป็นไร เดี๋ยวเค้าจะให้คุณวิศนะไปทำเควสใหม่ก็ได้เป็นกรณีพิเศษเลยนะคะ ครั้งนี้เค้าจะลดให้หาแค่ผลึกศิลาระดับ3 มาแค่ 10ก้อนก็พอ ขออย่างเดียวอย่ารายงานเรื่องนี้ให้มาสเตอร์ของเค้ารู้จะได้มั้ยค่า”
"You didn't complete the quest because you encountered a juice worm, right?" Lala quickly interjected. "It's okay, it's okay. They will let you, Wisna, do the quest again as a special case. This time, they will only require you to find 10 level 3 stone crystals. Just one request: can you not report this to your master?"

“ไม่ได้หรอก” วิศนะตัดคำแบบเฉียบขาด
"That's not possible," Wisana said decisively

ลาล่าถึงกับทำตาโตช็อคกับคำปฏิเสธนั่นอย่างเก็บอาการไม่อยู่
Lala's eyes widened in shock at that rejection, unable to hide her feelings

“ทำไมล่ะคะ คุณวิศนะ ขอร้องล่ะค่ะ”
"Why is that, Mr. Wisana? I'm begging you."

ว่าแล้วเธอก็ก้มลงไปกอดขา ส่งให้เจ้าคนโดนกอดอ้าปากร้องเฮ้ย
Then she bent down to hug his legs, causing the person being hugged to open his mouth and exclaim, "Hey!"

“คุณไม่เข้าใจ มาสเตอร์ของเค้าน่ะโหดแสนโหดเลยนะค้า ถ้าเขามารู้เรื่องที่เค้าทำงานบกพร่องแบบนี้เข้าล่ะก็ เค้าโดนเล่นงานยับแน่ๆ เลยนะคะ เพราะงั้นขอร้องล่ะค่ะ นะๆ คุณวิศนะจะให้เค้าทำอะไรก็ได้ ให้เค้าเซ็นใบสอบผ่านให้เลยก็ได้นะค้า”
"You don't understand, their master is extremely ruthless. If he finds out about this negligence, he will definitely be in big trouble. So please, I beg you, Mr. Wisana can let them do anything, even just sign the passing exam form."

ได้ยินแบบนั้นทั้งสามคนก็หันมาสบตากัน
Upon hearing that, the three of them turned to look at each other

โดยเฉพาะเจ้ามาโนชที่ยิ้มกริ่มออกมาทันที
Especially Manoch, who immediately broke into a smile

ท่าทางของยัยลาล่าแสดงออกมาชัดเจนเลยว่ากลัวมาสเตอร์ของตัวเองแค่ไหน
The way that girl Lala behaves clearly shows how much she fears her master

เห็นแบบนั้นมาโนชก็เลยชักอยากจะแกล้งขึ้นมาบ้าง
Seeing that, Manot started to want to play a prank as well

“ไม่เอาฉันจะบอก!” มาโนชประกาศกร้าว
"I won't! I'm going to tell!" Manot declared fiercely

“เอ๊~! ทำไมล่ะคะ”
"Eh~! Why is that?"

“ก็แหงล่ะถ้าเธอทำผิดมันก็ต้องรับโทษตามความผิดสิ”
"Of course, if you do something wrong, you have to face the consequences."

“ต...แต่ว่า” ลาล่าชักมีอาการละล่ำละลัก
"But..." Lala started to stutter.

“อีกอย่างฉันเกลียดพวกใช้เส้นสายในการสอบมากที่สุดเลย นี่ถ้าเธอยืนยันที่จะโกงข้อสอบให้พวกเราเพื่อปกปิดความผิดนะ ฉันจะไปฟ้องสมาคมสายอาชีพให้มาปิดที่นี่ซะเลย”
"Another thing, I hate those who use connections to cheat on exams the most. If you insist on cheating for us to cover up the wrongdoing, I will report it to the professional association to shut this place down."

“ว้าย! อย่านะคะ อย่าทำแบบนั้นเด็ดขาด ถ้าเกิดว่าที่นี่ถูกยุบไป ลาล่าต้องโดนมาสเตอร์ปล่อยเกาะแน่ๆ เลยค่ะ ขอร้องล่ะค่ะ นะๆ”
"Ah! Please don't! Don't do that at all. If this place gets shut down, Lala will definitely be left stranded by the master. I'm begging you, please."

รอบนี้แม่ NPC สาวปล่อยขาของวิศนะรีบชันเข่างกๆ ไปเกาะขาของมาโนชต่อ
This time, the NPC girl’s mother let Visna quickly lift her knees to cling to Manosh's legs

“ขอร้องล่ะนะคะ นะ”
"Please, I beg you."

“ไม่!”
"No!"

เจ้ามาโนชปฏิเสธอย่างเฉียบขาดทำเอาลาล่าถึงกับชะงักกึก เธอค่อยๆ ปล่อยมือจากขาของเขาอย่างอ่อนแรง สีหน้าดูจะช็อคสุดขีด ซึ่งยังไม่ทันไรแม่คุณก็ถึงกับปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่น!
Manoch firmly rejected, causing Lala to freeze in shock. She slowly released her grip from his leg weakly, her expression showing extreme shock, and before long, she burst into loud sobs!

“แง้~~!! ลาล่าต้องตายแน่ๆ เลย ลาล่าต้องโดนลงโทษแน่ๆ เลย ฮือออ ทำไงดี”
"Ahh~~!! Lala is definitely going to die. Lala is definitely going to be punished. Huhuu, what should I do?"

“โธ่ ท่านลาล่า” เจ้าเลโอนาร์ดครางเสียงต่ำ ก่อนจะก้มลงมานั่งด้วย
"Oh, Lord Lala," Master Leonard groaned softly before bending down to sit

“ทำยังไงดีคะ เลโอนาร์ดเราสองคนต้องซวยแน่ๆ เลย”
"What should we do? Leonard, the two of us are definitely in trouble."

“ไม่ต้องห่วงขอรับ กระผมจะยอมรับโทษมากกว่าเพื่อให้ท่านลาล่าไม่ต้องโดนลงโทษหนักมาก” เลโอนาร์ดตอบด้วยน้ำตาคลอเบ้า
"Don't worry, sir. I will accept the punishment more so that you, Lala, won't have to face a severe penalty," Leonard replied with tears in his eyes

“เลโอนาร์ด!”
"Leonard!"

“ท่านลาล่า!”
"Lady Lala!"

ว่าแล้วสองร่างก็หันมากอดกันปล่อยโฮได้อย่างน่าเวทนาสุดขีด เล่นเอาคนมองดูเหตุการณ์อย่างวิศนะต้องยิ้มเจื่อน ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองมาโนช ตัวต้นเหตุที่ทำให้ NPC ทั้งสองถึงกับบ่อน้ำตาแตกแบบนี้
Then the two figures turned to hug each other, crying in a pitiful manner, making the onlooker, Wisana, smile faintly before glancing at Manot, the one responsible for causing the NPCs to break down in tears like this

“ฝีมือนายนะ” วิศนะว่า
"The skill of the master," Wisana said

“....” มาโนชพูดไม่ออก ไม่รู้จะสมเพชหรือสงสารดี
Manoch was at a loss for words, unsure whether to feel pity or compassion.

“ยังไงก็ตามนะ ฉันว่าเราทำอะไรซักอย่างให้ยัยนี่หยุดร้องไห้ทีเถอะ ฉันสยองอ่ะ”
"Anyway, I think we should do something to make her stop crying. It's terrifying."

เมษาเปรยขึ้นให้หนุ่มๆ หันไปมองตาม วิศนะพอเข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนคู่หูของเขาถึงนึกสยองขึ้นมา ก็เม็คอัพสีดำรอบดวงตาของลาล่ามันกำลังไหลลงมาอาบแก้มพร้อมกับน้ำตาจนทำให้ตอนนี้น้ำตาของลาล่ากลายเป็นสีดำคล้ายปีศาจมากขึ้นไปทุกที
Maysa hinted for the guys to look over, and Wisana understood why his partner felt a shiver. The black makeup around Lala's eyes was running down her cheeks along with her tears, making her tears look increasingly like a dark, demonic hue

“...น...นี่หยุดร้องไห้เถอะทั้งสองคน” วิศนะพยายามปลอบ
"...Stop crying, both of you." Wisana tried to comfort.

“ก...ก็คุณคนนี้เขาจะฟ้องมาสเตอร์ของลาล่า บ...แบบนี้ลาล่าตายแน่ๆ อ้า”
"Well... this person is going to sue Lala's master. If this happens, Lala is definitely going to be in trouble."

“ไม่มีใครไปฟ้องมาสเตอร์ของคุณหรอกน่า เพราะงั้นตอนนี้หยุดร้องก่อนเถอะนะ”
"No one is going to report your master, so please stop crying for now."

ได้ผล เสียงนุ่มๆ กับรอยยิ้มอ่อนโยนของวิศนะทำให้ลาล่าสูดน้ำมูกเสียงดัง พร้อมกับการสะอื้นซิกๆ ที่ทำได้ดูน่ากลัวมากกว่าน่ารักเยอะแยะเลยทีเดียว
The result was that Visna's soft voice and gentle smile made Lala sniffle loudly, accompanied by quiet sobs that looked much more frightening than cute

“จริงนะ” เธอถามย้ำ
"Really?" she asked again

“จริงสิ ผมไม่บอกหรอกน่า อีกอย่างนะ” ว่าแล้วเขาก็หยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง “เราก็สอบผ่านแล้วด้วย เพราะงั้นเธอก็ไม่ได้ทำผิดอะไรจริงมั้ย?”
"Really, I'm not going to tell you. Besides," he said as he pulled something out of his pocket, "we passed the exam too, so you didn't do anything wrong, right?"

ผลึกสีอำพันสวยถูกขยับขึ้นมาให้ลาล่ามองเห็น...
The beautiful amber crystal was moved up for Lala to see...

เธอถึงกับสะอื้นออกมาดังๆ พร้อมกับยิ้มกว้าง
She even sobbed loudly while smiling broadly

“คุณหามันพบ!” เธอร้องเสียงดัง
"You found it!" she shouted loudly

“ใช่ เราหามันพบ แต่ก็แทบตายเลยล่ะ”
"Yes, we found it, but it was almost a struggle."

ได้ยินวิศนะพูดแบบนั้น NPC สาวก็คว้าผลึกสีอำพันนั้นเข้ามาในมือทันที ก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับการปาดน้ำตาสีดำของเธอออกอย่างรวดเร็ว
Hearing Visna say that, the NPC girl immediately grabbed the amber crystal into her hand before standing up and quickly wiping away her black tears

“ถ้างั้นก็ดีแล้วค่า” แถมยังกลับมาเสียงใสได้อีกต่างหาก “ถ้างั้นคุณรีบมาเซ็นชื่อสอบผ่านเลยนะคะ เค้าจะลงทะเบียนให้คุณเป็นผู้เล่นที่อยู่ในคลาสแรกของเมจิค วอร์ริเออร์เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ ....เร็วๆ สิค้า”
"Then that's good," she added, her voice bright again. "In that case, please hurry to sign your name to pass the exam. They will register you as a player in the first class of Magic Warrior right now... Hurry up!"

ไม่ว่าเปล่า แม่ลาล่าคนนี้เปลี่ยนอาการได้ไวจนน่าใจหาย ทำเอาวิศนะชักสงสัยแล้วว่าเมื่อกี๊นี่ยัยนี่แกล้งร้องไห้รึเปล่าตอนนี้แม่คุณถึงได้ดูร่าเริงและดึงแขนเขาไปเพื่อจะทำเรื่องสอบผ่านได้ง่ายขนาดนี้
No matter what, this mother Lala can change her mood so quickly that it's alarming. Visana is starting to wonder if she was just pretending to cry earlier, as now she seems so cheerful and is pulling his arm to make passing the exam this easy

“นี่มันต้องรีบขนาดนี้เลยเหรอครับ?” วิศนะถาม
"Does it really have to be this urgent?" Wisana asked

“ต้องรีบสิคะ ถ้านายท่านของเค้ารู้เรื่องเข้านะ เค้าได้ตายหยังเขียดแน่เลย”
"You need to hurry. If their master finds out, they will definitely be in big trouble."

ได้ยินแบบนั้นวิศนะก็เกาหน้าแกรก
Hearing that, Wisana scratched his face

“ผมว่าถ้าเขารู้ความจริงเขาคงเข้าใจล่ะมั้งครับ แหม คนเรามันก็มีผิดพลาดกันได้”
"I think if he knows the truth, he would understand. Well, everyone makes mistakes sometimes."

“คุณวิศนะไม่รู้ความจริงก็พูดได้น่ะสิค้า มาสเตอร์ของเขานะ ทั้งโหด ทั้งดิบ ทั้งเถื่อน!”
"You see, Mr. Wisana can say that because he doesn't know the truth. His master is both brutal and savage!"

“เหรอ โหดมากมั้ย?”
"Really? Is it very intense?"

“ก็มากเลยน่ะสิคะ ถามได้!”
"Yes, there is a lot, you can ask!"

เป็นอีกครั้งที่ลาล่าหยุดชะงัก ทว่าคราวนี้เธอกลับเงียบไปนาน ระหว่างที่ NPC สาวกำลังลากชายหนุ่มให้สาวเท้าเดินตามเธอมานั้นเอง เสียงสุดท้ายที่เอ่ยปากถามกลับมานั้นมันไม่ได้ใกล้เคียงกับเสียงของวิศนะเลยแม้แต่น้อย
It was another time that Lala paused, but this time she fell silent for a long while. While the female NPC was dragging the young man to follow her, the last voice that responded was nothing like Visna's at all

ดวงตาสีทับทิมเบิกกว้าง ร่างกายพลันเย็นชืด เหงื่อผุดออกมาตามรูขุมขนอย่างควบคุมไม่อยู่
The ruby-colored eyes widened, the body suddenly felt cold, and sweat broke out from the pores uncontrollably

เช่นเดียวกับทุกสายตาในสำนักงานแห่งนี้ที่เริ่มจะตวัดกลับไปมองผู้มาใหม่อย่างพร้อมเพรียงกัน ผู้ชายสูงรูปร่างผอมบางในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนกับกระเป๋าเป้สะพายหลังใบใหญ่คล้ายพวกแบ็คแพ็คปีนเขา ผมยาวระต้นคอที่ถูกรวบเป็นห้าม้าเล็กๆ รับกับดวงหน้าดูมีอายุ ดวงตาเล็กตี่และริมฝีปากที่ขยับเป็นรอยยิ้มดูใจดี
Like every eye in this office that began to turn and look at the newcomer in unison, a tall, slender man in a t-shirt and jeans with a large backpack similar to those used by hiking backpackers. His long hair, tied in a small ponytail at the nape of his neck, complemented his aged face, with small, squinty eyes and lips that moved into a kind smile

“ใครน่ะ คุณลาล่า” วิศนะถาม
"Who is that, you Lala?" Wisana asked

“..ม..มาสเตอร์ของเค้าเอง”
"..his own master"

ได้ยินแบบนี้ทุกคนก็ทำเสียงออกมาจากคอคล้ายๆ หา! ก่อนจะหันกลับไปมองผู้มาใหม่อีกที นอกจากจะดูไม่โหดแล้ว ใบหน้าของเขายังดูใจดีมากเลยด้วย ท่าทางเหมือนจะอายุประมาณ 35 ภายนอกดูอย่างไรก็น่าจะเป็นคนใจเย็น ไม่เห็นโหดทมิฬหินชาติอย่างที่ยัยลาล่าบอกเลยแม้แต่น้อย
Hearing this, everyone made a sound from their throats, similar to "Huh!" before turning back to look at the newcomer again. Not only did he not look fierce, but his face also appeared very kind. He seemed to be around 35 years old, and no matter how you looked at him, he seemed like a calm person. He didn't look at all like the terrifying monster that Lala had described

“สวัสดีทุกท่านนะครับ แหม สำนักงานของเราไม่ได้มีแขกมาเยี่ยมนานแล้วนะเนี่ย”
"Hello everyone! Wow, it has been a long time since we had guests visit our office."

เขาทักยิ้มๆ ระหว่างเดินผ่านมาโนชกับเมษาไป ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าวิศนะ
He greeted with a smile while walking past Noh and Mesa before stopping right in front of Wisana

“เธอสินะ คนมาสมัครลงทะเบียนในสายอาชีพของฉัน?”
"Is it you who came to register in my career field?"

“ใช่ครับ”
"Yes."

“โอ้! ดีมากเลย หน่วยก้านเธอยอดเยี่ยมมากเลยนะรู้ตัวรึเปล่า...เอ่อ...”
"Oh! That's great. Your physique is really excellent, do you realize that... um..."

“ผมชื่อวิศนะครับ”
"My name is Wis."

“โอเค วิศนะใช่มั้ย ฉันเป็นมาสเตอร์ของสมาคมเมจิก วอริเออร์ ชื่อว่า แซนเดอร์ นะ”
“Okay, Visana, right? I am the master of the Magic Warrior Association named Sander.”

คนมาใหม่กล่าวแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มสุภาพ ก่อนจะยกมือขึ้นมาหมายจะทำความรู้จัก ซึ่งวิศนะก็ไม่รังเกียจยกขึ้นมาเขย่ากันพอเป็นพิธี
The newcomer introduced themselves with a polite smile before raising their hand to signify a desire to get acquainted, and Visana didn't mind raising their hand to shake in a formal manner

“นี่แต่ฉันพูดจริงๆ นะวิศนะ หน่วยก้านของเธอมันยอดเยี่ยมมากจริงๆ นะ ท่าทางจะยืดหยุ่นมากเลยใช่มั้ย นี่เคยเล่นกีฬาอะไรมาก่อนรึเปล่า?”
"I'm really serious about this, Vis. Your physique is truly amazing. You seem very flexible, right? Have you played any sports before?"

“เอ่อ ...ผมเคยเล่นเทควันโด้มานิดหน่อยน่ะครับ”
"Um... I've played a little taekwondo."

“จริงเหรอ!”
"Really?!"

นายแซนเดอร์ทำตาโตยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นตบบ่าของวิศนะแรงๆ
Mr. Sander's eyes widened with a big smile as he raised his hand to pat Wisna's shoulder hard

“ยอดๆ แบบนี้ก็ไร้ที่ติไปเลย แล้วเควสของที่นี่ล่ะสอบผ่านรึเปล่า ที่ให้ขุดหาผลึกระดับ4”
"This is flawless. How about the quest here? Did you pass the one that requires digging for level 4 crystals?"

“ผ่านแล้วครับ”
"Passed."

วิศนะพูดแบบงงๆ ชี้ไปทางผลึกสีอำพันในมือของลาล่า ซึ่งตอนนี้เขาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าแม่ลาล่ากำลังตัวสั่นหยั่งกับลูกนกตกน้ำเลยทีเดียว แค่นั้นเองเจ้าตัวก็เลิกคิ้วขึ้นสูง
Visana spoke in a confused manner, pointing at the amber crystal in Lala's hand, which he had just noticed that Lala's mother was trembling like a little bird that had fallen into the water. Just that made him raise his eyebrows high

“ยอดเยี่ยมมาก แบบนี้ก็หมดปัญหาแล้วล่ะ ฉันยินดีอนุมัติให้เธอผ่านได้โดยไม่ต้องสอบรอบสองเลยล่ะพ่อหนุ่ม”
"Very excellent! With this, there are no more problems. I am happy to approve you to pass without having to take a second exam, young man."

“สอบรอบสอง..?”
"Second round exam..?"

คนฟังเลิกคิ้วสูงอีกครั้ง ก่อนหันไปมองลาล่าเขม็ง
The listener raised an eyebrow again before turning to look at Lala intently

“นี่ยังมีสอบรอบสองด้วยเหรอครับ!”
"Is there still a second round of exams?"

“อ้าว นี่ลาล่าไม่ได้บอกเธอหรอกเหรอ?”
"Oh, didn't Lala tell you?"

ได้ยินแบบนั้นลาล่าก็สะดุ้งโหยง แน่นอนว่าวิศนะพูดอะไรไม่ออก นี่เขาพยายามจะช่วยเธอมามากแล้วนะ แต่ดูเหมือนว่าความผิดของเธอมันจะมีหลายกระทงจนเอาใบบัวมาปิดไม่มิดซะแล้ว
Hearing that, Lala jumped in shock. Of course, Wis couldn't say anything. He had already tried to help her a lot, but it seemed that her faults were so numerous that even a lotus leaf couldn't cover them all

“แหมๆ นอกจากลืมบอกเรื่องรังของพวกจูสวอร์มแล้วยังลืมบอกเรื่องสอบรอบที่สองอีกเหรอเนี่ย”
"Wow, not only did you forget to mention the nests of the juice worms, but you also forgot to mention the second round of exams?"

แซนเดอร์พูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิวคล้ายจะหัวเราะออกมาด้วยซ้ำไป
Sander spoke in a light tone that almost sounded like he was about to laugh

ได้ยินแค่นั้นเองลาล่าก็ถึงกับเข่าอ่อนลงไปนั่งพับเพียบแต้กับพื้นทันที
Upon hearing that, Lala immediately went weak in the knees and sat down cross-legged on the floor

“...ม...มาสเตอร์รู้ด้วยเหรอค้า” ลาล่าพูดด้วยอาการเหงื่อตก
"...Does the master know too?" Lala said with a look of sweat on her brow.

“รู้สิจ๊ะ” เขาว่าด้วยรอยยิ้มหวาน “พอดีว่าตอนที่กำลังเดินทางกลับมาที่นี่ก็ไปเห็นพวกเขากำลังขุดหาแร่กันอยู่ ก็เลยรู้ได้ทันทีเลยว่ามาทำเควสของสมาคมเรา แต่พอเห็นวิธีขุดแร่แบบพิสดารของพ่อหนุ่มพ่อค้าคนนั้นแล้ว ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ได้บอกเรื่องรังของจูสวอร์มกับพวกเขาไปแน่ๆ”
"You know," he said with a sweet smile, "I happened to see them digging for ore while I was on my way back here, so I immediately knew they were here for our guild's quest. But when I saw that peculiar way of digging for ore by that young merchant, I realized right away that you definitely didn't tell them about the Juusworm's nest."

เขาว่าพร้อมกับชี้ไปทางมาโนชให้ลาล่าพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ทำปากพะงาบๆ ออกมาคล้ายปลาทอง
He said while pointing at Manot, causing Lala to be speechless, only able to move her mouth like a goldfish

“...ย...ยกโทษให้ลาล่าด้วยเถอะนะค้า”
"...Please forgive Lala."

“ก็ได้”
"Okay"

แซนเดอร์พูดด้วยรอยยิ้มหวาน ทำให้ลาล่ายิ้มตามออกมา
Sander spoke with a sweet smile, causing Lala to smile back

“ไอ้เรื่องที่ลืมบอกเขาเกี่ยวกับรังของจูสวอร์มฉันพอจะให้อภัยเธอได้ ...แต่ไอ้เรื่องที่พยายามจะปกปิดแล้วก็โกหกฉันเนี่ย ฉันคงต้องลงโทษหน่อยแล้วล่ะ”
"The thing about forgetting to tell him about the juice worm nest, I can somewhat forgive you for that... but the fact that you tried to cover it up and lied to me, I think I’ll have to punish you a bit."

แค่นั้นเองลาล่าก็หน้าซีดเผือดยิ้มไม่ออกอีกต่อไป พร้อมกันนั้นแซนเดอร์ก็หันมายิ้มให้กับวิศนะอีกครั้งก่อนจะวางมือไว้บนไหล่ของเขาเบาๆ น่าแปลกที่ตอนนี้ชายคนนี้กำลังยิ้มให้เขาอย่างสุภาพ แต่ทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน ขนทั่วทั้งร่างของเขากลับลุกซู่ขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่
That's all, Lala's face turned pale, unable to smile anymore. At the same time, Sander turned to smile at Wisna once more before gently placing his hand on his shoulder. It's strange that this man is smiling at him politely now, but for some reason, all the hair on his body stood on end uncontrollably

“เดี๋ยวเธอรออยู่ตรงนี้ก่อนได้มั้ยวิศนะ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธออีกเยอะแยะเลย ไหนจะเรื่องแนะแนวสายอาชีพนี้ รวมไปถึงวิธีการเล่น แล้วก็วิธีการอัพสกิลด้วยนะ”
"Can you wait here for a moment, Wis? I have a lot to talk to you about, including career guidance in this field, how to play, and how to level up your skills."

“...ค...ครับ” วิศนะรับคำเสียงสั่น
"...Yes, sir," Visana replied, his voice trembling.

“ดี ถ้างั้นฉันขอตัวครู่เดียวนะ ขอตัวไปจัดการธุระของตัวเองก่อน”
"Okay, then I'll excuse myself for a moment to take care of my own business first."

พูดแบบยิ้มแย้มแล้วเขาก็เดินตรงไปทางเลโอนาร์ดก่อนจะล็อคคอเจ้ามนุษย์ครึ่งสุนัขนั่นไป และแน่นอนว่าเขาไม่ลืมที่จะลากคอเสื้อของลาล่าตามไปด้วยอีกคน ไม่นานก็ใช้บาทายันประตูหลังของสำนักงานให้เปิดดังโครม! ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้พวกวิศนะอีกครั้ง
He spoke cheerfully and walked straight towards Leonard before grabbing the neck of that half-dog human. And of course, he didn't forget to drag Lala's collar along with him. Soon, he used his foot to kick the back door of the office open with a bang! Then he turned back and smiled at the engineers once again

“ทำตัวตามสบายนะ นั่งเล่นแถวนี้ไปก่อนก็ได้ อ้อ แล้วก็ถ้าได้ยินเสียงอะไรร้องโหยหวนออกมาจากในห้องก็อย่าไปใส่ใจมากนักเลย คิดซะว่าเป็นเสียงของหมูตอนโดนเชือดก็แล้วกัน”
"Just make yourself comfortable, you can sit and play around here for now. Oh, and if you hear any howling sounds coming from the room, don't pay too much attention to it. Just think of it as the sound of a pig being slaughtered."

“...ค...ครับ” อีกครั้งที่วิศนะรับคำเสียงอ่อย
"...Yes..." Once again, Wisana responded in a soft voice.

ปัง!
Bang!

เสียงปิดประตูดังขึ้นมาตอนนั้นชวนให้เขานึกถึงยามใบมีดกิโยตินหล่นลงมาบั่นคอของมนุษย์ชอบกล
The sound of the door closing at that moment reminded him of the time the blade of the guillotine fell to sever a human's neck, strangely

วิศนะเดินตัวแข็งไปสมทบกับพวกเพื่อนๆ ที่ตอนนี้ต่างยืนนิ่งไม่ไหวติงกันอยู่ที่เดิมด้วยอาการคล้ายๆ กัน ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา พวกเขาสื่อความเข้าใจด้วยดวงตาที่หันมาสบกัน
Visana walked stiffly to join his friends, who were all standing still in the same place with similar expressions. No one dared to say anything. They communicated their understanding through their eyes as they met each other's gaze

พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมยัยลาล่าถึงได้น่าสยดสยองขนาดนั้น
I can understand now why that girl Lala is so terrifying

เพราะแม่นี่ได้เชื้อมาจากมาสเตอร์ของตัวเองมาแบบเต็มๆ!
Because this mother has fully inherited the genes from her own master!

ที่สำคัญเจ้ามาสเตอร์ของสมาคมนี้ก็ทั้งโหด ทั้งดิบ ทั้งเถื่อน ตามที่ยัยลาล่าโฆษณาเอาไว้ทุกระเบียบนิ้ว เพราะภายใต้หน้ากากอันแสนจะใจดีนั้น ไม่มีใครหรอกที่จะมองไม่ออกว่าชายที่ชื่อ แซนเดอร์ นั่นน่ะแสร้งทำขึ้นมา
Importantly, the master of this association is both brutal and savage, just as that girl Lala advertised down to the last detail. Because beneath that seemingly kind mask, no one can fail to see that the man named Sander is just pretending

กรี๊ดดดดดดดด~~~~~~~~!!!!
Screeeaaammmmm~~~~~~~~!!!!

ไม่นานนักเสียงร้องแบบหวีดสยองสุดขีดของลาล่าก็ดังขึ้นมาให้พวกเขาทั้งสามคนสะดุ้งโหยงจนแทบจะกระโดดเข้ามากอดกัน เพียงแค่สบตาก็รู้ว่าแต่ละคนอยากจะหนีออกไปจากที่นี่เต็มแก่ โดยเฉพาะเจ้ามาโนชที่ขาแข็งตั้งแต่เห็นรอยยิ้มหวานของซาตานตนนั้นแล้ว
Not long after, the horrifying scream of Lala echoed, causing all three of them to jump and almost hug each other. Just by making eye contact, they knew that each of them desperately wanted to escape from this place, especially Manot, whose legs had gone stiff since he saw that sweet smile of the devil

ตอนนี้ทั้งสามคนเลยได้แต่พูดออกมาเป็นเสียงเดียวว่า
Now all three of them can only say in unison that

“สำนักงานสยองขวัญ”
"Office of Horror"

Stage 16

แนะแนว
Guidance

บรรยากาศสยองขวัญเริ่มคุกคามมากขึ้นเรื่อยๆ
The atmosphere of horror is increasingly threatening

คณะเดินทางทั้งสามนั่งตัวลีบอยู่บนเก้าอี้โซฟารับแขกเล็กๆ สีแดงเลือดหมูชวนขนลุกในสำนักงานเมจิค วอริเออร์เช่นเดิมในสภาพไม่ต่างกันนัก คือ ตัวเบียดกันชิด เข่าสั่นพั่บๆ ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด
The three travelers sat huddled on a small, blood-red sofa in the Magic Warrior office, looking much the same as before, with their bodies pressed close together, knees shaking rapidly, and expressions of extreme panic

โดยเฉพาะมาโนชที่ดูจะมีอาการหนักกว่าเขาเพื่อน นัยน์ตาเรียวรีกวาดมองรอบห้องที่แซนเดอร์ย้ำนักย้ำหนาว่าเป็น “ห้องรับแขก” แต่ในสายตาเขา ไม่ว่ามองยังไงห้องนี้มันคือ “ห้องลับมีด” มากกว่า!
Especially Manot, who seems to be in worse condition than his friend, his narrow eyes scanning the room that Sander repeatedly insisted was the "guest room." But in his eyes, no matter how you look at it, this room is more of a "secret knife room"!

ห้องดังกล่าวเป็นพื้นที่โล่งสี่เหลี่ยม แต่งด้วยสีน้ำเงินเข้มดูขมุกขมัว หน้าต่างทุกบานถูกปิดด้วยม่านมิดชิด สิ่งที่ให้ความสว่างเห็นจะมีแค่ตะเกียงเจ้าพายุที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องส่องของรอบกายให้ทิ้งเงายาวเฟื้อยชวนหลอนประสาทสุดๆ แต่สิ่งที่จะทำให้เขาทนไม่ได้ก็ตรงผนังห้องที่เต็มไปด้วยบรรดาหัวของมอนสเตอร์ชนิดต่างๆ ถูกตัดและแขวนโชว์เอาไว้อย่างเป็นระเบียบ นอกจากนี้ยังถูกรายล้อมด้วยเครื่องทรมานหลากหลายรูปแบบ อาทิเช่น เครื่องตอกเล็บ กิโยติน และสาวพรหมจรรย์เหล็ก ไอร่อนเมเด็น!
The room is a spacious square, decorated in a dark, murky blue. Every window is tightly closed with curtains. The only source of light is a storm lantern placed in the corner, casting long, eerie shadows that are quite unsettling. However, what he cannot endure is the wall filled with various monster heads, cut off and displayed neatly. Additionally, it is surrounded by various torture devices, such as a nail press, a guillotine, and an iron maiden!

คนที่เคยปากกล้าอยู่เสมองานนี้ถึงกับหงอ มาโนชรีบขยับตัวไปเบียดวิศนะที่นั่งอยู่ข้างๆ ชนิดไม่คิดจะรักษาภาพพจน์ของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
The person who was always outspoken in this job has become subdued. Manosh quickly moved to squeeze in next to Wisna, not caring at all about maintaining his own image

สำหรับคนที่อยู่ขวาสุดอย่างเมษา
For the person on the far right like Meisa

เจ้าหล่อนกำลังนั่งกอดแขนเพื่อนคู่หูเอาไว้ชนิดตัวสั่นฟันกระทบกันกึกๆ ดวงตาสีเทาอ่อนไม่ได้กวาดตามองไปรอบๆ แบบพ่อค้าหนุ่มรายก่อน แต่กลับจ้องเขม็งไปที่คนตรงหน้าแน่นิ่ง ชายรูปร่างสูงผอมท่าทางใจดี เจ้าบุคลิกหนุ่มใหญ่ผู้อ่อนโยน(?)
She was sitting, hugging her best friend's arm tightly, trembling and her teeth chattering. Her light gray eyes did not scan the surroundings like the previous young merchant but instead fixed intently on the man in front of her, a tall, thin figure with a kind demeanor, a gentle-looking young man

“ขอโทษที่ให้รอนานนะ เอ้า ดื่มอะไรเย็นๆ กันซะก่อนสิ”
"Sorry to keep you waiting. Come on, let's have something cold to drink first."

แซนเดอร์พูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาลากรถเข็นเล็กๆ ที่มีแก้วน้ำสี่ใบเข้ามาด้วย
Sander spoke with a smiling face as he pulled in a small cart with four glasses of water

“ไม่เป็นไรครับ”
"It's okay."

วิศนะพยายามพูดให้น้ำเสียงเป็นธรรมชาติมากที่สุด
Visana tried to speak in the most natural tone possible

“ว่าแต่ ลาล่าล่ะครับ?”
"What about Lala?"

“อ้อ นอนตาย...เอ๊ย” พูดถึงตรงนี้ทั้งสามคนก็สะดุ้งโหยง “คือฉันหมายถึงนอนอายอยู่อีกห้องหนึ่งน่ะ เธอรู้สึกผิดมากที่ทำงานบกพร่องได้ถึงขนาดนี้ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันตักเตือนลาล่าไปเรียบร้อยแล้ว รับรองเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอน”
"Oh, sleeping dead...oops," at this point, all three of them jumped. "What I mean is sleeping in another room. She feels very guilty for being so negligent, but don't worry, I've already warned Lala. I assure you this kind of thing won't happen again."

“...ง...งั้นเหรอครับ”
"...Oh... is that so?"

วิศนะรับคำเสียงสั่นๆ เขาสัมผัสได้ดีเลยว่าเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังอาศัยเขาเป็นที่พึ่งพิงนั้นกำลังหวาดกลัวสุดขีด โดยเฉพาะเมษา หล่อนใช้มือเล็กๆ นั่นกอดแขนเขาเอาไว้แน่น ตัวที่ว่าเล็กอยู่แล้วยังพยายามเบียดมาเสียจนชิด ชนิดที่ว่าถ้าเจ้าหล่อนสามารถซุกตัวเข้าไปในเสื้อได้เธอก็คงทำไปแล้วด้วยซ้ำ
Visana received the trembling voice; he could clearly sense that both friends who were relying on him were in extreme fear, especially Meisa. She was tightly hugging his arm with her small hands, trying to press herself so close that if she could have tucked herself into his shirt, she probably would have done so

คิดๆ แล้วเขาก็ถอนใจยาว
He thought for a moment and then let out a long sigh

ชายตรงหน้านี่ไม่ว่ามองยังไงก็เป็นแค่ตาลุงท่าทางใจดีคนหนึ่งเท่านั้น นี่ถ้าหากเขาไม่เห็นเหตุการณ์สุดสยองตอนลาล่าถูกลากหายไปอีกห้องพร้อมกับเสียงหวีดสยองสุดขีดนั่นแล้วล่ะก็ ต่อให้มีคนเอาปืนมาจ่อหัวเขาก็คงไม่เชื่อหรอกว่าตาหนวดคนนี้แอบจิต!
The man in front of me, no matter how you look at him, is just a kind-looking old man. If he hadn't witnessed the horrifying event when Lala was dragged into another room with that terrifying scream, even if someone pointed a gun at his head, he wouldn't believe that this mustached man is secretly insane!

วินาทีต่อมา แซนเดอร์ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทีสบายอารมณ์
A moment later, Sander dropped down to sit on the opposite sofa with a relaxed demeanor

“แล้วเป็นยังไงบ้าง เควสของทางสมาคมเราไม่ยากอย่างที่คิดใช่มั้ย?” เขาเริ่มบทสนทนา
"So how is it going? The quest from our association isn't as difficult as you thought, right?" He started the conversation

“อ่า...ก็”
"Ah... well"

คนโดนถามมีอาการอึกอัก ก่อนหันไปสบตาเพื่อน
The person being asked hesitated before turning to make eye contact with a friend

“ไม่ยากเท่าไหร่หรอกครับ”
"It's not that difficult."

“เห็นมั้ย ใครๆ เขาก็บอกว่าเควสของสมาคมฉันมันหินเกินไปมั่งล่ะ ทำออกมาได้ไร้สาระมั่งล่ะ แต่คนที่มาสอบแต่ละคนเขาก็ไม่เห็นจะมีปากเสียงบ่นอะไรออกมาซักคำ”
"Do you see? Everyone says that the quests from my association are too difficult or pointless, but none of the people who come to take the tests ever complain about it."

ก็ลองบ่นดูสิครับ!
Just try complaining!

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะโดนพี่จับไปทำปุ๋ยหมักใส่ต้นไม้ที่ไหน!
I don't know either where my brother will take me to make compost for the plants!

“แล้วเห็นคุณแซนเดอร์บอกว่ามีสอบรอบที่สองด้วย นี่มันคืออะไรเหรอครับ?”
"Then I saw Mr. Sander say that there is a second round of exams. What is this about?"

“อยากรู้เหรอ?”
"Do you want to know?"

อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นเล็กๆ พร้อมขยับยิ้มบางๆ ออกมา
The other party raised an eyebrow slightly while a faint smile appeared

“ก็นิดหน่อยน่ะครับ”
"Just a little bit."

“สอบรอบที่สองก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ ก็แค่ต้องสู้กับฉันเท่านั้นเอง”
"The second round of the exam isn't anything much, you just have to fight against me."

“สู้กับคุณ?”
"Fight with you?"

“ใช่แล้ว”
"That's right."

โคตรโชคดีเลยที่สอบผ่านแล้ว!!!
I'm so lucky that I passed the exam!!!

วิศนะกู่ตะโกนก้องในใจ คนตรงหน้าส่งยิ้มมาให้น้อยๆ ราวกับรู้ทัน
Visana's heart echoed with a shout; the person in front sent a small smile as if they knew

“ฉันก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมายหรอกน่า” แซนเดอร์เปรยพลางไหวไหล่ “แค่เป็นมาสเตอร์มาสองปี มีคนสามารถผ่านบททดสอบของฉันไปได้ก็ ....8คน”
"I'm not really that great," Sander said, shrugging. "I've just been a master for two years, and only... 8 people have been able to pass my test."

“8คน!”
"8 people!"

ชายหนุ่มทวนคำเสียงลั่น
The young man repeated the words with a loud voice

“มีคนชนะคุณไปได้ถึงแปดคนเลยเหรอครับ?”
"Did eight people actually beat you?"

“เปล่า” แซนเดอร์ส่ายหน้า “รอดตายไปจากฉันได้ 8คนต่างหาก”
"No," Sanders shook his head. "Eight people survived from me."

พูดจบรอยยิ้มก็ละไมผุดขึ้นมาจากดวงหน้ากร้านแดด นัยน์ตาคมกล้าลอบสังเกตเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามตลอดเวลา โดยที่ดวงตาสีน้ำตาลทองไม่ได้ขยับหลบเลยแม้แต่นิดเดียว
After finishing speaking, a gentle smile appeared on the sun-kissed face. The sharp eyes secretly observed the young boy sitting across from him the entire time, with the golden-brown eyes not shifting away even a little

“จะว่า 8 คนก็ไม่เชิงแฮะ” เขาว่าต่อ “ถ้าพูดให้ถูกก็แค่ 2 คนเท่านั้นแหละ เพราะอีก6คนที่เหลือก็ผ่านเกณฑ์ของฉันได้ โดยไม่ต้องสอบผ่านรอบที่สอง แบบเธอไง”
"To say 8 people isn't quite right," he continued. "To be precise, it's only 2 people because the other 6 passed my criteria without having to take the second round of exams, like you."

“อืม...จะเป็นการถามมากไปมั้ยครับ คุณแซนเดอร์?” วิศนะอ้ำอึ้ง
"Um... is it too much to ask, Mr. Sander?" Wisana hesitated.

“อะไรเหรอ?”
"What is it?"

“ทำไมถึงมีคนมาสอบเข้าที่นี่น้อยจังเลยล่ะครับ ผมมองจากจำนวนคนที่สอบผ่านน่ะครับ...คือแบบว่าสายอาชีพนี้มันไม่ค่อยได้รับความนิยมเหรอครับ?”
"Why are there so few people applying here? I'm looking at the number of people who passed the exam... Is this profession not very popular?"

ข้อสงสัยตรงเผงทำเอาคนถูกถามถึงกับหน้าหงาย!
The direct question left the person being asked completely taken aback!

ชายวัยกลางคนนิ่งไปนานคล้ายจะอึ้ง แสดงว่าคำพูดดังกล่าวไม่ได้อยู่ในความคาดหมายของเขาเลยแม้แต่น้อย รังสีชวนอึดอัดใจที่แผ่ออกมาจากร่างสูงทำเอาคู่ชายหญิงที่เหลืออีกสองคนสะดุ้งโหยงเข็ดขยาดในทันที แล้วจึงรีบย่อตัวเบียดให้ลีบลงไปกว่าเดิมเพื่อดีดตัวออกห่างแทบไม่ทัน
The middle-aged man stood still for a long time, seemingly stunned, indicating that the words were completely unexpected for him. The uncomfortable aura emanating from his tall figure made the other two couples flinch in fear immediately, prompting them to quickly crouch down and shrink away to distance themselves almost instantly

ไอ้บ้า ไปถามอะไรแมวๆ แบบนั้นเนี่ย!!
You crazy! Why are you asking such silly things to the cat?!!

“เมื่อกี้เธอถามว่ายังไงนะ?”
"What did you just ask?"

แซนเดอร์แค่นเสียงถามราบเรียบทว่าเปี่ยมด้วยอารมณ์ที่ชวนให้คนฟังเสียวสันหลังวูบ!
Sander's voice was smooth yet filled with an emotion that sent shivers down the listener's spine!

“หง่า...คือถ้ามันมากเกินไปก็ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมคงถามอะไรซี้ซั้วะเกินไป”
"Um... if it's too much, you don't have to answer. I might be asking something too silly."

ยังพูดไม่ทันจบ ชายร่างสูงตรงหน้าก็พุ่งพรวดข้ามฝั่งตรงเข้าไปหาวิศนะทันที เล่นเอากลุ่มคณะเดินทางแตกกระจายในบัดดล ทั้งหมดอุทานออกมาเสียงดัง เฮ้ย!
Before he could finish speaking, the tall man in front suddenly dashed across the bank straight towards Wisana, causing the group of travelers to scatter instantly. Everyone exclaimed loudly, "Hey!"

ตายชัก โดนเล่นงานแน่เลยฉัน ดันถามอะไรไม่เข้าท่า!!
I'm definitely in trouble, I asked something inappropriate!!

“ก๊ากก ฮ่าฮ่าฮ่า เธอนี่เป็นคนเถรตรงดีนะ!”
"Gak gak ha ha ha, you are quite straightforward!"

ผิดคาด นอกจากจะไม่โมโหแล้ว แซนเดอร์ดูท่าจะถูกใจวิศนะเอาเรื่อง มือใหญ่ถูกยกขึ้นตบไหล่เจ้าตัวแสบที่เผลอทำหน้าเหวอออกมาเสียงดังป๊าบๆ!
Unexpectedly, instead of being angry, Sander seemed to be quite pleased with Visna. A large hand was raised to slap the shoulder of the mischievous one, who inadvertently made a loud, surprised face!

“...ร...เหรอครับ” เขาเปรยเหงื่อตก
"...Really?" he said, wiping his sweat.

“นี่แหละ ถึงจะเหมาะกับสายอาชีพของฉัน! ทั้งนิสัย ทั้งร่างกาย แถมยังเซนส์ที่ยอดเยี่ยมนี่อีก เธอนี่มันเป็นเพชรดิบชั้นยอดที่รอวันเจียระไนออกมาเลยนะเนี่ย!”
"This is exactly suitable for my career path! Both the personality and the physique, plus this amazing sense, you are like a top-quality raw diamond waiting to be polished!"

พูดพลางตีไหล่ร่างตรงหน้าไปอีกหลายครั้ง เจ้าคนโดนชมเป็นชุดก็เลยได้แต่ส่งสีหน้าปุเลี่ยนๆ ไปหาเพื่อนที่เหลืออีกสองคน
While speaking, he patted the shoulder of the person in front of him several times. The person being praised could only give a sheepish look to the other two friends

ให้พูดตรงๆ นะ เขาปรับอารมณ์ตามอีตาผู้ชายตรงหน้านี่ไม่ทันจริงๆ ให้ตายสิ!
To be honest, he really can't keep up with the mood of that guy in front of him. It's unbelievable!

“เมื่อกี้เธอถามฉันใช่มั้ย”
"You just asked me, didn't you?"

“ครับ?”
"Yes?"

“ก็ที่ทำไมสำนักงานของเราถึงไม่ค่อยมีคนมาสมัครสอบเท่าไหร่ไง”
"That's why our office doesn't have many people applying for the exam."

“อ้อ ...อ่า ใช่ครับ”
"Oh... uh, yes."

“ไม่ใช่มาไม่เยอะหรอกนะ” แซนเดอร์ไหวไหล่ “แต่มาแล้วสอบไม่ผ่านกันจนถอดใจไม่ยอมมากันอีกเลยต่างหากล่ะ”
"It's not that there aren't many coming," Sander shrugged. "But those who come and fail the exam end up losing heart and never come back."

ได้ยินแบบนี้แล้วทั้งสามคนก็ชะงักกึกเหลือบไปมามองหน้ากันเองทันที
Upon hearing this, the three of them froze and immediately glanced at each other

“หมายความว่ายังไงเหรอคะ?” เมษาถาม
"What does that mean?" May asked

“ตอนแรกที่ฉันเพิ่งจะเปิดสมาคมขึ้นมาใหม่ๆ คนก็ให้ความสนอกสนใจดีหรอกนะ ฉันทั้งเข้าไปโฆษณาในอินเตอร์เน็ต ติดใบประกาศตามเมืองต่างๆ มันก็ได้ผลอยู่หรอก เชื่อมั้ยว่าเดือนแรกมีคนเดินทางมาที่นี่เพื่อรับการทดสอบสายอาชีพของฉันถึงห้าพันคนเลยนะ”
"When I first started the association, people were quite interested. I advertised online and put up posters in various cities, and it worked. Can you believe that in the first month, five thousand people came here to take my career assessment?"

เขาพูดพลางทำหน้าชวนฝันลอยๆ
He spoke with a dreamy expression

“ห้าพันเลยเหรอลุง!” มาโนชตาโต “นั่นมันเรียกว่ามหาศาลเลยนะเนี่ย”
"Five thousand, really, uncle!" Manot exclaimed. "That's what you call a fortune!"

“ใช่เลย พ่อหนุ่ม” ว่าแล้วก็ถอนใจ “ตอนนั้นฉันก็ดีใจล่ะนะที่มีคนมาให้ความสนใจดี แต่ไม่รู้ทำไม ไม่มีคนสอบผ่านเลยแม้แต่คนเดียว”
"That's right, young man," he sighed. "At that time, I was happy that someone showed interest, but I don't know why, not a single person passed the exam."

“จากห้าพันคนน่ะเหรอครับ” วิศนะถาม
"From five thousand people, is it?" Wisana asked

“ใช่ ไม่มีเลยซักคนเดียว”
"Yes, not a single person."

แซนเดอร์พูดด้วยท่าทางหงอยลง ทำให้เมษาเหลือบตาหันไปมองคู่หู
Sander spoke with a gloomy demeanor, causing Mesa to glance over at her partner

“ถ้าหนูจะขอถามว่าตอนนั้นข้อสอบให้ทำอะไรจะได้มั้ยคะ?”
"Can I ask what the exam was about at that time?"

“ข้อสอบตอนนั้นเหรอ?” แซนเดอร์เลิกคิ้ว ก่อนจะยกมือขึ้นลูบคางอย่างครุ่นคิด “ก็ไม่มีอะไรมากนะ ตอนแรกๆ ก็มีให้ไปหาคทาโซโลม่อนในดันเจี้ยนฟาโรห์บ้าง ไปฆ่าดีเซิร์ทแพลนท์ในทะเลทรายแถวๆ นี้บ้าง หรือไม่ก็ให้ไปเดินทางไปส่งเควสที่ดันเจี้ยนสุสานบรรพชน อะไรทำนองนั้น”
"Was it the exam back then?" Sander raised an eyebrow before rubbing his chin thoughtfully. "Well, it wasn't much. At first, there were tasks like finding the staff of Solomon in the Pharaoh's dungeon, killing desert plants in the nearby desert, or delivering quests to the ancestor's tomb dungeon, something like that."

ได้ยินแค่นั้น ทั้งเมษากับมาโนชก็ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก
Upon hearing that, both Meisa and Manot were so stunned that they couldn't speak

จะมีก็เพียงแต่เจ้าคนความรู้เป็นศูนย์อย่างวิศนะเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าทั้งคู่เงียบไปเพราะอะไร
Only someone as clueless as Wisana wouldn't know why both of them fell silent

ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง เควสแรกที่ให้ไปหาคทาโซโลม่อนในดันเจี้ยนฟาโรห์นั้น เป็นไอเท็มที่หาได้จากอานูบิส มอนสเตอร์เจ้าถิ่นสุดโหดซึ่งมีระดับสูงถึง 48 แถมอัตราการดรอบของไอเท็มก็มีอยู่แค่ 0.2% ต่อหนึ่งตัวเท่านั้นเอง
How can you not be surprised? The first quest to find the Solomon's staff in the Pharaoh's dungeon involves an item that can be obtained from Anubis, a brutal local monster with a level as high as 48, and the drop rate for the item is only 0.2% per monster.

ส่วนเควสที่สองที่ให้ไปฆ่าดีเซิร์ทแพลนท์ เลเวล 24 นั้นแม้จะฟังดูเหมือนง่าย แต่มอนสเตอร์ที่ว่าเนี่ยเป็นตระกูลพืชที่มักจะอยู่รวมตัวกันเป็นกลุ่มตั้งแต่ 50ต้นขึ้นไป ขืนลองไปอัดมันเข้าสักตัวสิ มันได้แห่พากันมารุมยับทั้งฝูง!
The second quest to kill the Desert Plant, level 24, may sound easy, but that monster belongs to a plant family that usually gathers in groups of 50 or more. If you try to attack one, the whole group will swarm and overwhelm you!

ส่วนเควสสุดท้ายที่ให้เดินทางไปส่งเควสที่ดันเจี้ยนสุสานบรรพชน โอเค อันนี้ฟังดูเหมือนง่ายสุด ก็แค่เดินทางไปส่งเควส แต่ไอ้ดันเจี้ยนสุสานบรรพชนนั่นตั้งอยู่ตรงใจกลางทะเลทรายที่มีมอนสเตอร์ระดับ 50 ขึ้นไปอาศัยอยู่ล้วนๆ แล้วขอถามหน่อยเถอะ ผู้เล่นที่จะมาสอบเปลี่ยนระดับคลาสแรกซึ่งมีเลเวลประมาณ 15 นิดๆ เนี่ย ใครมันจะไปสอบผ่านได้!!!
The last quest requires you to travel to deliver a quest at the Ancestor's Tomb dungeon. Okay, this sounds like the easiest one; it's just about traveling to deliver a quest. But that Ancestor's Tomb dungeon is located right in the middle of a desert inhabited entirely by level 50 monsters and above. Let me ask you this: what player, who is around level 15, is going to pass that class change exam!!!

อีตาแซนเดอร์เนี่ย ถ้าไม่โหดก็เพี้ยนเข้าขั้น!!
That guy, Sander, is either brutal or completely insane!

คิดข้อสอบมาแต่ละอย่าง ไม่ได้ไตร่ตรองอะไรเลยล่ะมั้งเนี่ย!
You didn't think about anything when creating each exam question, did you?

“เอ่อ คุณแซนเดอร์คะ ไม่คิดว่ามัน...เอ่อ...ยากไปเหรอคะ ข้อสอบน่ะ” เมษาลองเลียบๆ เคียงๆ ถามดู
"Um, Mr. Sander, don't you think it's... um... a bit too difficult? The exam, I mean," Meisa tried to ask cautiously.

“ใช่ ฉันก็คิดว่ามันยากไปนะ” เขาตอบอ่อนใจ “สามเดือนแรกก็มีคนมาบ่นว่าข้อสอบมันยากเกินไป ฉันก็เลยต้องไปเปลี่ยนข้อสอบให้มันง่ายขึ้น สุดท้ายก็คือการไปขุดหาแร่อย่างที่พวกเธอไปทำกันนี่แหละ”
"Yes, I think it's too difficult," he replied with a sigh. "In the first three months, people complained that the exam was too hard, so I had to change the exam to make it easier. In the end, it was just like going to dig for minerals like you all are doing."

ทั้งสามคนพยักหน้าเข้าใจ
The three of them nodded in understanding

อีตานี่ก็พอจะมีความพอดีกับเขามั่งนะ
This guy seems to fit him somewhat

“แต่ฉันก็เพิ่มให้มีสอบสองครั้งอย่างที่บอกนั่นล่ะนะ ให้ขุดหาแร่ให้เจอแล้วก็มาสู้กับฉันตัวต่อตัว ถ้าเกิดสามารถทนมือทนเท้าฉันได้เกิน 3นาทีก็ถือว่าสอบผ่าน แต่ไม่รู้เป็นยังไงฉันต่อยไปแค่ทีเดียวพวกนั้นนอนตายกันทุกคนเลย ให้ตายสิ พวกนี้ไม่มีความอดทนกันเลยซักนิดเดียว”
"But I also added that there would be two tests as I mentioned, to dig for ore and then fight me one-on-one. If they can withstand my punches and kicks for more than 3 minutes, they pass the test. But I don't know what happened; I punched just once and they all fell down dead. Seriously, these guys have no patience at all."

ขอถอนคำพูด...อีตานี่มันไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซักนิด!
I take back what I said... This guy hasn't changed at all!

โอเค เควสอาจจะง่ายขึ้น แต่แกจะให้เขามาสู้กับแกทำไม ก็ในเมื่อแกมันเถื่อนนรกแตกไม่ต่างอะไรกับมอนสเตอร์ที่แกส่งพวกเขาไปโดนเชือดเลยซักนิด!!!
Okay, the quest might be easier, but why would you let them fight you when you're a hell of a lot more brutal than the monsters you send them to be slaughtered by?

“สุดท้ายปีแรกก็มีคนสอบผ่านแค่ 3 คนเท่านั้นเอง”
"At the end of the first year, only 3 people passed the exam."

แซนเดอร์พูดพลางถอนหายใจยาวเหยียด
Sander sighed deeply as he spoke

คำบ่นที่เมษาลอบยิ้มเจื่อนๆ แล้วหันไปพึมพำเบาๆ อีกทาง
The complaint that Meisa secretly smiled faintly and then turned to mumble softly in another direction

“3 คนก็นับว่าปาฏิหาริย์แล้วย่ะ”
"Three people is already considered a miracle."

“เมื่อกี้หนูว่าอะไรนะจ๊ะ?”
"What did I just say?"

แซนเดอร์หันไปถาม ซึ่งแม่หนูน้อยก็รีบตีหน้าซื่อตาใส หันมายิ้มหวานทันควัน
Sander turned to ask, and the little girl's mother quickly put on an innocent face, turning to smile sweetly right away

“หนูบอกว่า 'แย่จังเลยนะคะ น่าจะสอบผ่านกันซักสามพันคน'”
"I said, 'That's too bad. There should be about three thousand people passing the exam.'"

“นั่นสิ! ถ้าพวกนั้นใจกล้าซักหน่อยเดี๋ยวก็ต้องสอบผ่านอยู่แล้ว! ไม่ได้มีความอดทนเลยให้ตายสิ เจอปัญหาอะไรนิดหน่อยก็ถอดใจกันแล้ว เด็กสมัยนี้นี่แย่จริง!”
"That's right! If they were a bit braver, they would definitely pass the exam! They have no patience at all, for heaven's sake. They give up at the slightest problem. Kids these days are really something!"

พอได้แนวร่วม ตาหนวดก็บ่นเป็นชุดอย่างออกรสออกชาติ
Once he had allies, the mustached man began to complain in a colorful and expressive manner

“นั่นสิคะ” เมษาพูดกลั้วหัวเราะโฮะๆ
"That's right," Maysa said, laughing heartily

ปัญหามันคือแกนั่นแหละ รู้ตัวซักทีสิยะ!!!
The problem is you, realize it already!!!

อากัปกิริยาดังกล่าวไม่ได้สร้างความติดใจใดๆ ให้กับแซนเดอร์เลยแม้แต่น้อย ยกเว้นก็แต่สองหนุ่มที่คุ้นเคยกับเมษาเป็นอย่างดีที่ต้องกระตุกหน้าตัวเองเล็กๆ เป็นเชิงว่า รู้นะเธอคิดอะไรอยู่
The gesture did not impress Sander at all, except for the two young men who were well acquainted with Mesa, who had to slightly tug at their own faces as if to say, "We know what you're thinking."

“คือ ผมสงสัยอีกอย่างน่ะลุงแซนเดอร์” มาโนชเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นบ้าง
"I have another question, Uncle Sander," Manosh said, speaking up

“หือ?”
"Huh?"

“ปรกติทางสมาคมสายอาชีพเขาจะทำการโละสายอาชีพที่ไม่ได้รับความนิยมออกทุกปีไม่ใช่เหรอครับ ผมเคยได้ยินมาว่าหากสายอาชีพมีคนสอบผ่านไม่ถึง 50 คนภายในหนึ่งปีก็จะโดนปิดไปทันทีเลยนี่ครับ”
"Normally, the professional association removes unpopular professions every year, right? I've heard that if a profession has fewer than 50 people passing the exam within a year, it will be closed immediately."

“แล้วทำไมฉันถึงยังเปิดสำนักงานโทรมๆ นี่มาถึงทุกวันนี้ได้ใช่มั้ย?”
"Then why have I still been able to keep this rundown office open until today?"

แซนเดอร์กล่าวต่อประโยคให้จบ ซึ่งพ่อค้าแว่นก็พยักหน้าหงึกหงัก
Sander continued to finish the sentence, and the glasses merchant nodded vigorously

“คำตอบมันก็ง่ายๆ เพราะว่าไอ้ 8 คนก่อนหน้านี้ที่สอบผ่านไปแต่ละคน มันกลายเป็นผู้เล่นชื่อดังที่ตอนนี้มีผู้คนรู้จักกันดีไปทั่วทั้งเกมน่ะสิ”
"The answer is simple because those 8 people who passed the exam have all become famous players that everyone knows throughout the game."

คำตอบอย่างภูมิอกภูมิใจทำเอาทั้งสามต้องเอียงหน้าฉงน
The proud answer made all three tilt their heads in confusion

“ผู้เล่นชื่อดัง...เหรอคะ?”
"Famous player... really?"

“ใช่แล้ว ยกตัวอย่างง่ายๆ ก็เช่น อสูรกายโลหิตเหล็ก มาร์คัส ยังไงล่ะ ถ้าเป็นชื่อนี้ล่ะก็ ฉันว่าพวกเธอคงจะรู้จักเป็นอย่างดีสินะ”
"That's right. A simple example would be the Iron Blood Beast, Marcus. If it's this name, I think you all must be quite familiar with it, right?"

“มาร์คัส!?”
"Marcus!?"

มาโนชและเมษาทวนคำออกมาพร้อมกัน ผิดกับวิศนะที่แค่เลิกคิ้วขึ้นมางงๆ
Manoch and Mesa repeated the words together, unlike Wisana, who just raised an eyebrow in confusion

“มาร์คัสไหนเหรอ?” เขากระซิบถามเด็กสาวคนข้างๆ
"Where is Marcus?" he whispered to the girl next to him

“ไว้ก่อนนะ” เธอหันมาตัดบท “คุณแซนเดอร์หมายถึง มาร์คัส หนึ่งในจตุรเทพของไพรด์น่ะเหรอคะ”
"Wait a moment," she turned to cut in. "Are you referring to Marcus, one of the four deities of Pride?"

“ใช่แล้ว เจ้าปีศาจตัวนั้นนั่นแหละที่เป็นหนึ่งในคนที่เคยสอบผ่านล่ะ”
"Yes, that demon is one of the people who has passed the exam."

“ยอดไปเลย” มาโนชว่า “แบบนี้นี่เองทางสมาคมถึงไม่กล้าปิดสำนักงานของลุง เพราะถ้าขืนปิดสายอาชีพของจตุรเทพไปมีหวังเกิดเรื่องใหญ่แหงๆ เลย”
"That's it," Manos said. "This is why the association doesn't dare to close Uncle's office, because if they do, the profession of the Four Gods will definitely face a big problem."

คำสรุปที่แซนเดอร์หัวเราะขำทันที
The conclusion that made Sander laugh immediately

“นั่นสินะ นี่แล้วรู้มั้ย ที่น่าขำก็คือไอ้หมอนี่มันก็ไปขุดหาแร่ด้วยวิธีพิสดารแบบพวกเธอเปี๊ยบ เจ้านี่มันใช้สกิลต่อยพื้นให้ระเบิดเพื่อหาของ แต่สิ่งที่ต่างกันก็คือ เขาทำทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ารังของพวกจูสวอร์มอยู่แถวนั้นน่ะสิ”
"That's right. You know what's funny? This guy also digs for minerals in a bizarre way just like you all. He uses a skill to punch the ground to make it explode to find things. But the difference is, he does it knowing that the nests of those juice worms are around there."

วิศนะเลียริมฝีปากแผล็บ ก่อนจะกลอกตาไปมองมาโนชเป็นเชิงพูดว่า 'ไอ้คนบ้าระห่ำพรรค์นี้มันก็มีอยู่อีกคนในโลกด้วยแฮะ' แต่ในกรณีของเจ้าหมอนี่ดูท่าพ่อคุณจะบ้าพลังใช่เล่น ใช้วิธีต่อยพื้นเลยเนี่ยนะ แถมทำไปทั้งๆ ที่รู้ว่าอยู่ว่าเจ้าพวกหนอนนรกนั่นจะออกมาเสียด้วย!
Visana licked his lips before rolling his eyes to look at Manot as if to say, 'There’s another crazy person like this in the world, huh?' But in this guy's case, it seems like he’s really power-crazy, using the method of punching the ground like this, and doing it while knowing those hellish worms are going to come out too!

“ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องเจอกับจูสวอร์มเหมือนกันสิครับ” มาโนชถาม
"If that's the case, then he must also face the juice worm, right?" Manot asked

“จะไปเหลือเรอะ” แซนเดอร์หัวเราะร่า “ตอนนั้นจูสวอร์ออกมากันเพียบเลยล่ะ เกือบ 20 ตัวเห็นจะได้ล่ะมั้ง”
"Are you going to be left behind?" Sander laughed heartily. "At that time, there were a ton of Ju-Swar coming out, almost 20 of them, I think."

ได้ยินแบบนั้นทั้งสามคนก็ทำเสียงออกมาคล้ายๆ โห~!
Upon hearing that, the three of them made a sound similar to "Oh~!"

“..ล...แล้วเขารอดมาได้ยังไงเหรอคะ?” เมษาถาม
"...So how did he manage to survive?" Maysa asked.

“รอด? ตลกรึเปล่าจ๊ะหนู เปลี่ยนไปถามดีกว่าว่าเจ้าพวกจูสวอร์มนั่นตายหมดเกลี้ยงเลยหรือว่าหนีรอดจากไอ้เจ้าบ้าพลังนั่นได้ซักตัวรึเปล่า”
"Survived? Are you kidding, dear? It’s better to ask whether all those juice worms are completely dead or if any of them managed to escape from that crazy powerhouse."

“หา อะไรนะ!!” สามคนร้องประสานเสียงกัน
"What are you looking for!!" the three of them shouted in unison

“พวกเธอได้ยินไม่ผิดหรอก มาร์คัสน่ะฆ่าล้างบางฝูงจูสวอร์มนั่นด้วยตัวคนเดียวจนเกลี้ยงเลยรู้รึเปล่า ตอนนั้นเขามีเลเวลแค่ 30 เองนะ”
"You heard it right, Marcus single-handedly wiped out that entire swarm of Juiceworms, did you know? At that time, he was only level 30."

ทุกคนถึงกับอึ้งกับคำกล่าวนั้นไปโดยปริยาย แม้แต่วิศนะก็ยังต้องเบิกตาโพลง เขาไม่นึกมาก่อนเลยว่าในโลกนี้จะมีคนที่เก่งกาจเยี่ยงปีศาจอย่างนี้อยู่ด้วย ลำพังแค่สี่ตัว พวกเขาก็แทบจะหนีไม่รอดกันอยู่แล้ว แต่ตามาร์คัสนั่นนอกจากไม่หนีแล้ว ยังสามารถเอาชนะเจ้าตะขาบนรกนั่นได้ตั้ง 20ตัว!
Everyone was stunned by that statement. Even Wisana had to widen his eyes. He never imagined that there would be someone in this world as skilled as a demon. Just the four of them could barely escape, but Marcus, instead of fleeing, was able to defeat that hellish centipede, all 20 of them!

ได้ยินแบบนี้เข้าก็ชักจะเหี่ยวขึ้นมาหน่อยๆ แล้วแฮะ
Hearing this makes me feel a bit wilted

จริงอยู่ที่วิศนะก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเก่งกาจอะไรมากมาย แต่การที่เขาสามารถล้มลอร์ดอินเฟอร์โน่ลงได้ทำให้เขามั่นใจในระดับหนึ่งว่าฝีมือของเขาก็เรียกว่าไม่ธรรมดาแล้ว
It is true that Wisana does not feel particularly skilled, but the fact that he was able to defeat Lord Inferno gives him a certain level of confidence that his abilities are indeed remarkable

ทว่าพอได้ฟังเรื่องมาร์คัสคนนี้แล้ว เหมือนกับตัวเองหดเล็กลงไปเหลือแค่สองนิ้วอย่างไรอย่างนั้น
However, after hearing about this Marcus, it felt as if I had shrunk down to just two inches

“อย่างเพิ่งท้อซะล่ะ วิศนะ อย่าได้เผลอเอาตัวเองไปเทียบกับมาร์คัสเชียว เพราะเธอกับหมอนั่นมันคนละประเภทกัน”
"Don't get discouraged yet, Wisana. Don't accidentally compare yourself to Marcus, because you and that guy are completely different types."

“ครับ..?”
"Yes..?"

“จริงอยู่ มาร์คัสน่ะเก่งมากที่สามารถฆ่าจูสวอร์มกว่ายี่สิบตัวนั่นได้แบบไม่ยากเย็นนัก แต่สำหรับคนที่ระดับต่ำกว่าเจ้าตะขาบนั่นแล้วสามารถหนีรอดจากการตามล่าของมันได้โดยที่ไม่มีบาดแผลติดตัวมาเลยซักนิดก็เพิ่งจะมีเธอเป็นคนแรกนี่ล่ะ”
"Indeed, Marcus is very skilled to be able to kill more than twenty of those juice worms without much difficulty, but for someone at a lower level than that centipede to escape its pursuit without a single scratch, you are the first one to do so."

คำอธิบายราบเรียบทำเอาคนฟังอ้าปากค้างคล้ายพูดอะไรไม่ออก
The flat explanation left the listeners speechless, as if they had nothing to say

นัยน์ตาสีน้ำตาลอมทองตวัดกลับไปมองเพื่อนสองคนที่เหลือ เห็นทั้งคู่พยักหน้ายืนยันกลับมาให้แล้วก็รู้สึกเขินขึ้นมาแปลกๆ สุดท้ายก็เลยได้แต่ยกนิ้วเกาหน้าตัวเองแกรกๆ
The golden-brown eyes glanced back at the two remaining friends, seeing both nod in confirmation, which made her feel oddly shy. In the end, she could only scratch her face awkwardly with her finger

“แต่ว่าผมก็ไม่ได้หนีมาได้ด้วยตัวเองคนเดียวหรอกนะครับ จะว่าไปก็แทบไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ คุณแซนเดอร์ก็เห็น ....จริงๆ แล้วเป็นฝีมือของพวกเขาล้วนๆ เลยนะครับ”
"But I didn't escape by myself, you know. To be honest, I hardly did anything at all. Mr. Sanders saw it... Actually, it was all their doing."

ชายหนุ่มว่าพลางบุ้ยใบ้ไปทางพรรคพวกที่เหลือ
The young man said while gesturing towards the remaining companions

“ไม่หรอก” แซนเดอร์ส่ายหน้า “เธอคือหัวใจ วิศนะ”
"No way," Sanders shook his head. "You are the heart, Wisana."

“...หัวใจ..?”
"...heart..?"

วิศนะทวนคำแบบไม่เข้าใจ ทว่าเพื่อนทั้งสองคนต่างมองหน้ากันทันที เป็นครั้งแรกเลยที่เมษาหันไปยิ้มกับมาโนช พวกเขาเองก็คิดแบบเดียวกับที่แซนเดอร์บอกไม่มีผิด
Visana repeated the words without understanding, but both friends immediately looked at each other. It was the first time that Maisa turned to smile at Manot. They thought the same way as Sander had said, without a doubt

“...คือผมไม่เข้าใจ”
"...I don't understand."

“ซักวันเธอจะเข้าใจวิศนะ จนกว่าจะถึงวันนั้น ฉันเชื่อว่าเธอจะกลายเป็นผู้เล่นชั้นยอดอีกหนึ่งคนที่จะสร้างชื่อเสียงให้สำนักงานของฉันไม่น้อยหน้าไปกว่ามาร์คัสเลย ฉันมั่นใจ”
"One day you will understand the vision. Until that day comes, I believe you will become another top player who will bring as much fame to my office as Marcus does. I am confident."

พูดแล้วเขาก็เอื้อมตัวไปตบไหล่วิศนะเบาๆ เป็นทำนองให้กำลังใจ
He then reached out and gently patted Wisana's shoulder as a way of encouragement

ซึ่งอีกฝ่ายก็ได้แต่ตีหน้าซื่อ ผงกศีรษะรับไปอย่างนั้นเอง เรียกเสียงหัวเราะคิกคักให้ดังตามมาอีกระลอก
The other party could only feign innocence, nodding their head in agreement, which prompted another wave of giggles

“เอาล่ะ คุยกันมานานแล้วนะ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า”
"Alright, we've been talking for a long time, so let's get to the point."

แซนเดอร์กล่าวตัดบท ก่อนที่เขาจะเปิดหน้าต่างข้อมูลส่วนตัวเพื่อหยิบกระดาษออกมาสองแผ่น และหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่งขึ้นมาวางบนโต๊ะ
Sander interjected before he opened the personal information window to take out two sheets of paper and a thick book, placing it on the table

“กระดาษสองแผ่นนี้เป็นใบรับรองเควสว่าเธอสอบผ่าน พอกลับไปที่เมืองหลวงทริสทานแล้วก็อย่าลืมเอาใบเควสนี่ไปส่งที่สำนักงานสายอาชีพซะล่ะ”
"These two sheets of paper are a quest certificate that you have passed. When you return to the capital Tristan, don't forget to submit this quest certificate at the career office."

“ครับ”
"Yes"

วิศนะรับเอากระดาษสองแผ่นนั้นมา
Visana took the two sheets of paper

เขาสังเกตเห็นสัญลักษณ์ของรูปภาพกำปั้นที่มีออร่าพลังรายล้อมอยู่บนหัวกระดาษ ชายหนุ่มจึงเดาเอาว่านั่นคงจะเป็นสัญลักษณ์ประจำสำนักงานนี้เป็นแน่
He noticed the symbol of a fist surrounded by a glowing aura at the top of the paper. The young man guessed that it must be the emblem of this office

“แล้วก็หนังสือเล่มนี้” แซนเดอร์ส่งไอเท็มดังกล่าวให้ “เป็นรายละเอียดทั้งหมดของสายอาชีพของเมจิค วอริเออร์ ฉันเขียนไว้อย่างละเอียดที่สุด ถ้ามีเวลาว่างๆ ก็อ่านซะมั่งล่ะ”
"And this book," Sander handed over the item, "contains all the details of the Magic Warrior profession. I've written it as thoroughly as possible. If you have some free time, make sure to read it."

เขารับของชิ้นนั้นเข้ามือมาอย่างว่างาย พลางคิดในใจว่า ให้ตายเขาก็ไม่เสียเวลาไปนั่งอ่านหรอก!
He took the item into his hands effortlessly, thinking to himself that he would never waste time sitting down to read it!

ก็ขนาดคู่มือเล่นเกมยังไม่อ่านเลย!!
I haven't even read the game manual!!

“แล้วก็ตอนนี้ได้ยินมาว่าเธอระดับ 38 แล้วใช่มั้ย วิศนะ?” แซนเดอร์ถาม
"Then I heard that you are at level 38 now, right, Wisana?" Sander asked

“ใช่ครับ”
"Yes."

“อืม~ มันก็ยังไม่ถือว่าเยอะไปหรอกนะ เพราะสายอาชีพนี้เน้นค่าพลังกายพื้นฐานเป็นหลักอยู่แล้ว ถ้าระดับเธอต่ำเกินไปจะทำให้เล่นยากเสียเปล่าๆ เลเวลที่เหมาะสมในการเปลี่ยนสายอาชีพเมจิค วอริเออร์จริงๆ ก็คงอยู่ประมาณ 25-30 ล่ะมั้ง แต่ 38 ของเธอนี่ก็ไม่เลวร้ายหรอกนะ”
"Um~ It's still not considered too much, you know, because this profession focuses mainly on basic physical power. If your level is too low, it will make it difficult to play for no reason. The appropriate level to change to a Magic Warrior class is probably around 25-30, but your level 38 isn't bad at all."

“แล้วมันจะเสียเปรียบอะไรมั้ยคะ?” เมษาเอ่ยถามแทนอย่างเป็นกังวล
"Will it put us at a disadvantage?" Maesa asked anxiously

“ไม่เลย อย่างที่รู้กันนั่นแหละว่าในเกมไพรด์ การที่เราจะได้สกิลมาแต่ละอย่างมามันก็ขึ้นอยู่กับวิธีการปลดล็อคอยู่แล้ว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเลเวลของผู้เล่นเลยสักนิด เพราะฉะนั้นถึงระดับจะมากหรือน้อย ถ้าหากปลดล็อคสกิลได้ถูกวิธีมันก็มีค่าเท่ากันนั่นแหละ”
"Not at all. As we know, in the game Pride, the way we acquire each skill depends on the unlocking method, not on the player's level at all. Therefore, whether the level is high or low, if the skill is unlocked correctly, it holds the same value."

วิศนะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจครึ่งไม่เข้าใจครึ่ง
Visana nodded in a way that was half understanding and half not

เห็นเช่นนั้นแซนเดอร์ก็ยิ้มกว้าง
Seeing that, Sander smiled widely

“แต่ตอนนี้เดี๋ยวฉันจะให้สกิลเธอไปก่อน 5 สกิล เป็นของแถมก็แล้วกันนะ ...จริงๆ มาสเตอร์ของที่อื่นเขาให้กันแค่ 3 สกิลเท่านั้นนะเนี่ย ถือซะว่าฉันถูกใจเธอ จะแถมให้เป็นกรณีพิเศษก็แล้วกัน”
"But right now, I'll give you 5 skills as a bonus... Actually, other masters only give 3 skills, you know. Consider it a special case because I like you."

“...ขอบคุณครับ”
"...Thank you."

เจ้าคนพิเศษฉีกยิ้มกว้างทันที
The special person broke into a wide smile immediately

“เอาล่ะ งั้นเรามารู้จักอาชีพเมจิค วอริเออร์กันก่อนนะ” คนมีศักดิ์เป็นอาจารย์ว่าด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “อาชีพของเราเน้นการโจมตีทางกายภาพผสานเข้ากับเวทมนตร์ เป็นการโจมตีที่อาศัยธาตุทั้ง 5 ในการต่อสู้กัน โดยประกอบไปด้วย ดิน น้ำ ลม ไฟ แสงสว่าง ซึ่งแต่ละธาตุที่เรียกขึ้นมา เมื่อผสานเวทเข้ากับร่างกายก็จะมีความสามารถแตกต่างกันออกไปนะ ...ตามทันมั้ย?”
"Alright, let's get to know the Magic Warrior profession first," the person with the title of teacher said in a serious tone. "Our profession focuses on physical attacks combined with magic. It involves using all five elements in combat: earth, water, wind, fire, and light. Each element, when combined with magic and the body, will have different abilities... Are you following along?"

“ครับ”
"Yes"

“งั้นต่อเลยนะ ...ความสามารถของแต่ละธาตุเป็นอย่างนี้ ดินเพิ่มพลังป้องกัน น้ำเพิ่มอัตราการเพิ่มพลังชีวิต ลมเพิ่มความไว ไฟเพิ่มพลังโจมตี แสงสว่างเพิ่มพลังรุกรับเวทมนตร์ การจะใช้เวทมนตร์อะไรก็ตามมันก็ต้องขึ้นอยู่กับสถานการณ์ในตอนนั้น รวมทั้งต้องประเมินความได้เปรียบเสียเปรียบทางเวทมนตร์ของศัตรูให้เหมาะสมด้วย”
"Then let's continue... The abilities of each element are like this: Earth increases defense power, Water increases health regeneration rate, Wind increases speed, Fire increases attack power, and Light enhances magical offense and defense. Using any magic depends on the situation at that moment, as well as assessing the magical advantages and disadvantages of the enemy appropriately."

“ความได้เปรียบเสียเปรียบทางเวทมนตร์คืออะไรเหรอครับ?” วิศนะถาม
"What is the advantage and disadvantage of magic?" Wisana asked

“มันก็คือการโจมตีโดยคำนึงถึงธาตุของศัตรูยังไงล่ะวิศนะ อย่างเช่นถ้าศัตรูเป็นธาตุไฟเธอก็จำเป็นต้องโจมตีด้วยธาตุน้ำ เพราะมันจะทำให้เธอสามารถโจมตีศัตรูได้แรงขึ้นเป็นสองเท่า”
"It's an attack that takes the enemy's element into account, you see. For example, if the enemy is a fire element, you need to attack with water element because it will allow you to deal double damage to the enemy."

“อ้อ”
"Oh"

วิศนะพยักหน้ารับ พอเริ่มเห็นภาพดังกล่าวชัดเจนเป็นครั้งแรก มันก็เหมือนกับตอนที่เขาโจมตีลอร์ดอินเฟอร์โน่ด้วยระเบิดธาตุน้ำชุดใหญ่นั่นสินะ
Visana nodded in agreement. As he began to see the image clearly for the first time, it was like when he attacked Lord Inferno with that large set of water element bombs

“ส่วนเรื่องธาตุไหนได้เปรียบเสียเปรียบธาตุไหน เธอลองไปดูในหนังสือที่ฉันให้ไปก็แล้วกันนะ ฉันเขียนเอาไว้อย่างละเอียดแล้ว”
"As for which element has an advantage or disadvantage over another, you can check the book I gave you. I've written it down in detail."

“ครับ”
"Yes"

“แล้วก็วิธีการเก็บค่าประสบการณ์ กับมอนสเตอร์ที่เธอควรหลีกเลี่ยงมันก็มีอยู่หลายชนิด ประเภทที่เธอสามารถสู้ได้อย่างสบายๆ เลยก็คือพวกที่มีความอึดสูง ยิ่งมีพลังป้องกันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งได้เปรียบมากเท่านั้น ส่วนศัตรูที่เธอควรหลีกเลี่ยง คือ ศัตรูที่มีพลังเวทมนตร์สูงกว่า ยิ่งมากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งเสียเปรียบ”
"There are also various methods for gaining experience points, and there are several types of monsters she should avoid. The type she can easily fight against are those with high endurance; the more defense they have, the more advantageous it is for her. On the other hand, the enemies she should avoid are those with higher magical power; the greater the power, the more at a disadvantage she will be."

“ทำไมล่ะคะ สายอาชีพนี้เป็นประเภทถนัดการโจมตีทางกายภาพไม่ใช่เหรอคะ ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องได้เปรียบพวกสายเวทมนตร์ที่ส่วนมากมีร่างกายเปราะบางอยู่แล้ว”
"Why is that? This profession specializes in physical attacks, doesn't it? If so, it should have an advantage over the magic users, who mostly have fragile bodies."

เมษาแย้งขึ้นมาตามหลักเหตุผล
April argued based on reason

แซนเดอร์ก็หันมายิ้มให้อย่างใจดี
Sander turned to smile kindly

“มันก็จริงของหนูหรอก” เขาตอบ “พวกสายเวทมนตร์มักจะมีพลังป้องกันต่ำ แถมยังเคลื่อนไหวช้า แต่พวกเมจิค วอร์ริเออร์ไม่ใช่ประเภทโจมตีทีเดียวตายหรอก พวกเราไม่ใช่ทั้งนักรบ และ นักเวท แต่พวกเราเป็นนักสู้ที่ผสมผสานศาสตร์ทั้งสองแขนงมาเป็นหนึ่งเดียว เพราะฉะนั้นการโจมตีทางกายภาพของเมจิค วอร์ริเออร์นั้นมีแค่ 50% และอีก 50% นั้นมันมาจากเวทมนตร์ ดังนั้นยิ่งพลังเวทมนตร์ของเราน้อยกว่าฝั่งตรงข้ามก็เท่ากับว่าพลังโจมตีจะโดนบั่นทอนไปอีก 50% เลยเชียวนะ อย่างลืมกฎข้อนี้เสียล่ะ เรื่องการหักลบค่าพลังโจมตีเวทมนตร์กับพลังโจมตีกายภาพมันไม่เหมือนกัน ที่สำคัญพวกจอมเวทน่ะเป็นพวกที่ยืนซัดกับมันนานๆ ไม่ค่อยจะได้ซะด้วยสิ เพราะขืนปล่อยให้พวกนั้นร่ายเวทจบ ชีวิตของเราก็จบไปด้วยพอดี เข้าใจนะ”
"That's true for me," he replied. "Magic users often have low defensive power and move slowly, but magic warriors aren't the type to take you down in one hit. We're neither warriors nor mages, but fighters who combine both disciplines into one. Therefore, the physical attack power of a magic warrior is only 50%, and the other 50% comes from magic. So, the lower our magical power compared to the opponent's, the more our attack power is reduced by another 50%. Don't forget this rule: the way magical attack power is deducted is different from physical attack power. Importantly, mages are those who stand and fight for a long time; they rarely get to do that. If we let them finish casting their spells, our lives will be over. Understand?"

“ครับ”
"Yes"

วิศนะรับคำ พลางคิดในใจว่าสงสัยต้องไขข้อข้องใจกับเมษาอีกเป็นกระบุงเลยกระมังเนี่ย เขาที่เพิ่งจะเล่นเกมมาได้สองวัน จู่ๆ จะให้มาทำความเข้าใจเรื่องทั้งหมดนี่ในพริบตามีหวังสมองระเบิดกันพอดี!
Visana received the message while thinking to himself that he probably had to clarify all the doubts with Maesa again, as he had just started playing the game for two days. Suddenly asking him to understand everything in an instant might just blow his mind!

“ดี ถ้าอย่างนั้นอย่างที่ฉันเตือนเอาไว้ก็คือสายอาชีพเราจะถนัดสู้กับพวกอึดๆ โจมตีทางกายภาพเป็นหลักมากว่า แต่จะแพ้ทางพวกเวทมนตร์ อย่าลืมตรงนี้ซะล่ะ”
"Well, in that case, as I warned, our profession will be more adept at fighting against the tough ones, primarily using physical attacks, but we will struggle against magic users. Don't forget this."

“อ้อ แล้วไอ้วิธีการผสานเวทมนตร์นั่นต้องทำยังไงเหรอครับ?”
"Oh, and how do you go about merging that magic?"

“อันนั้นฉันว่าเธอน่าจะไปลองด้วยตัวเองจะดีกว่านะ เธอน่ะคงจะเป็นประเภทสอนด้วยปากคงไม่เข้าหัวแน่ๆ เลย ...ไปลองให้ร่างกายมันเคยชินด้วยตัวเองมันจะเข้าสมองมากกว่านะฉันว่า”
"I think you should try it yourself; it would be better. You probably learn better by doing rather than just listening... If you let your body get used to it on its own, it will stick in your mind more, I believe."

ได้ยินแบบนั้นเมษาก็แอบพยักหน้าเห็นด้วย
Hearing that, Maesa secretly nodded in agreement

วิศนะตีหน้าซื่อ กะพริบตาปริบๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเพิ่งนึกได้ว่าเขาหลอกด่าตัวว่าโง่นี่หว่า!
Visana made a naive face and blinked a few times before suddenly realizing that he had just insulted himself by calling himself stupid!

“อ้อ มีอีกเรื่องหนึ่งนะ” แซนเดอร์เอ่ยท้วง
"Oh, there's one more thing," Sander interjected

“ครับ?”
"Yes?"

“เรื่องเครื่องสวมใส่แล้วก็อาวุธที่ใช้ในการต่อสู้น่ะ เธอควรจะแต่งตัวด้วยเครื่องสวมใส่ที่เน้นความเบาและคล่องตัวเอาไว้เป็นหลักนะ เพราะมองยังไงเธอก็คงอยู่สายหลบหลีกเป็นหลักอยู่แล้ว ส่วนเรื่องอาวุธน่ะ ฉันแนะนำว่าอย่าไปใส่พวกสนับมือเลยมันเกะกะพื้นที่”
"When it comes to wearable gear and weapons for combat, you should primarily dress in lightweight and agile attire, as you will likely be focusing on evasion. As for weapons, I recommend not using gauntlets as they take up too much space."

พูดแล้วเขาก็ชี้ไปที่ผ้าพันมือสีขาวของวิศนะ
He then pointed to Wisana's white hand wrap

“แต่ผมถนัดแนวชกต่อยนะครับ”
"But I'm more skilled in boxing."

“ฉันรู้เรื่องนั้นดี ฉันถึงแนะนำให้เธอใส่เจ้าสิ่งนี้ไว้ดีกว่า”
"I know that well, that's why I recommend you to keep this thing."

พูดจบเขาก็วางของสิ่งหนึ่งลงบนโต๊ะ มันเป็นถุงมืออันเล็กๆ ที่ยาวสุดแค่ตรงข้อนิ้วอันแรกทำให้เวลาสวมใส่นิ้วทั้งหมดจะโผล่ออกมาด้านนอก ตรงด้านหลังมือปักรูปไม้กางเขนสีเงินเอาไว้ด้วย
After finishing his speech, he placed an item on the table. It was a small glove that only reached the first knuckle, so when worn, all the fingers would stick out. On the back of the hand, there was an embroidered silver cross

“แกรนด์ครอส!”
"Grand Cross!"

อีกครั้งที่เมษากับมาโนชร้องประสานเสียงกัน
Once again, Mais and Manoch sang in harmony

“ใช่ แกรนด์ครอส” แซนเดอร์ยิ้มกว้าง “ข้อดีของเจ้าถุงมืออันนี้ก็คือมันมีพลังโจมตีที่สูง แต่กลับไม่โดนนับว่าเป็นอาวุธ แต่ได้ลงทะเบียนเป็นเครื่องประดับแทน เพราะงั้นช่องในการถืออาวุธของเธอก็จะไม่โดนลดไปเหมือนตอนที่ใส่สนับมือ ทำให้เธอสามารถเลือกใช้อาวุธได้หลากหลายมากขึ้นโดยที่ยังสามารถใช้วิชาหมัดมวยที่เธอถนัดได้ด้วย”
"Yes, Grand Cross," Sander smiled widely. "The advantage of this glove is that it has high attack power but is not counted as a weapon; instead, it is registered as an accessory. This means that her weapon slots won't be reduced like when she wears gauntlets, allowing her to choose from a wider variety of weapons while still being able to use the boxing techniques she is skilled in."

“งี้นี่เอง” วิศนะยิ้มแบบเข้าใจ
"Is that so?" Wisana smiled in understanding

“จำเอาไว้นะ วิศนะ จากที่ฉันประเมินรูปร่างแล้วก็เซนส์ของเธอแล้ว เธอน่ะน่าจะเป็นพวกสายหลบหลีกและเน้นการจู่โจมเข้าจุดบอดของศัตรูให้ตายในทีเดียว เพราะฉะนั้นการโจมตีของเธอจำเป็นต้องหลากหลายอย่าง จะใช้เพียงมือหรือเท้าในการโจมตีสนับสนุนอย่างเดียวไม่พอหรอก อาวุธชนิดอื่นเองก็สำคัญไม่ว่าจะเป็นดาบ หอก มีด กระบอง เธอต้องไปฝึกใช้มันให้คล่อง ไม่อย่างนั้น ศัตรูอาจจะอ่านทางเธอออกได้ไม่ยากเย็นนัก เข้าใจมั้ย”
"Remember this, Visana. From my assessment of your shape and your senses, you should be the type that dodges and focuses on striking the enemy's weak points to take them down in one hit. Therefore, your attacks need to be diverse; relying solely on your hands or feet for support attacks won't be enough. Other types of weapons are also important, whether it's a sword, spear, knife, or baton. You need to practice using them proficiently; otherwise, the enemy might easily read your moves. Do you understand?"

“ครับ”
"Yes"

ได้ยินแบบนั้นแซนเดอร์ก็ยิ้มเบาใจ ก่อนจะส่งไอเท็มแกรนด์ครอสให้วิศนะทันที
Hearing that, Sander smiled with relief before immediately sending the Grand Cross item to Wisana

“ถ้างั้นก็ดีแล้ว เอาอันนี้ไปใช้ก็แล้วกัน”
"Then that's good. Just use this one."

“เอ๊ะ ให้ผมเลยจะดีเหรอครับ”
"Eh, is it really okay for me to have it?"

นัยน์ตาคู่โตเบิกกว้างน้อยๆ ผิดกับของมาโนชที่แทบจะถลนทะลุกรอบแว่นออกมาอยู่รอมร่อ
The pair of big eyes widened slightly, unlike Manot's, which were almost bulging out of the frames of his glasses

“นั่นสิลุง! ให้แกรนด์ครอสกับพี่นะเขาไปจะดีเหรอ อย่าว่างั้นงี้เลยนะ ถ้าลุงให้แล้วมาขอคืนทีหลังไม่ได้นะครับ อย่าบอกนะว่าลุงไม่รู้ว่าไอ้แกรนด์ครอสเนี่ยราคาในตลาดมันสูงถึงสามล้านเชียวนะ!”
"That's right, uncle! Is it really okay to give Grand Cross to my brother? Don't say that! If you give it and then ask for it back later, you can't do that, okay? Don't tell me you don't know that Grand Cross is worth up to three million in the market!"

พรูดดดดดดด!
Pruuuuuuuuuuuuu!

“สามล้าน!”
"Three million!"

วิศนะแทบสำลักน้ำลาย อ้าปากตะโกนเสียงลั่น พลางก้มหน้าลงไปมองถุงมือราคาแพงลิบตรงหน้า แล้วก็รีบโบกของในมือไปมาแทบไม่ทัน
Visna almost choked on his saliva, opened his mouth to shout loudly, then leaned down to look at the expensive gloves in front of him, and quickly waved the item in his hand back and forth almost too fast

ไอ้ถุงมืออันเล็กๆ แค่เนี๊ยะน่ะนะ ราคาสามล้าน!
That little glove right there costs three million!

เกมนี้มันบ้าไปแล้ว!!
This game is insane!!

แกรนด์ครอส <Grand Cross>
Grand Cross

เครื่องสวมใส่ประเภทเครื่องประดับมือ
Wearable device in the form of hand jewelry

ระดับความหายาก : A
Rarity level: A

พลังโจมตี : 250
Attack Power: 250

ความสามารถ : ผสานการโจมตีกับเวทมนตร์ได้ทุกธาตุ
Ability: Can combine attacks with magic of all elements

“ถ้าราคามันแพงขนาดนั้นผมคงรับไว้ไม่ได้หรอกครับ”
"If the price is that high, I probably can't accept it."

“รับไปเถอะน่า” แซนเดอร์ไม่พูดเปล่ายังยัดถุงมือนั่นใส่มือคนเด็กกว่าอีกต่างหาก “ฉันไม่ได้ให้ฟรีๆ ซักหน่อย ถือซะว่านี่เป็นของตอบแทนผลึกศิลาระดับ4 ก็แล้วกันนะ”
"Just take it," Sander said, not only speaking but also stuffing the gloves into the hands of the younger person. "I'm not giving it for free. Consider this a reward for the Level 4 crystal, then."

ได้ยินแบบนั้นวิศนะก็เลิกคิ้วสูง
Hearing that, Wisana raised an eyebrow

“แต่ผลึกก้อนนั้นมันก็เป็นเควสที่ผมต้องหาอยู่แล้วนี่ครับ”
"But that crystal chunk is a quest that I have to find anyway."

“อ๋อ ถ้าก้อนนั้นน่ะใช่ แต่ไอ้ 4ก้อนเนี่ยไม่ใช่”
"Oh, if that one is right, but those four are not."

พูดแล้วแซนเดอร์ก็วางผลึกศิลาระดับ 4อีกสี่ก้อนลงบนโต๊ะรับแขกให้ทั้งหมดดู ซึ่งแต่ละคนก็หันมามองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ
Speaking of which, Sander placed four more level 4 crystal stones on the reception table for everyone to see, and each person looked at one another in confusion

“ผลึก4ก้อนนี้มันทำไมเหรอคะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับพวกเราตรงไหนเลย” เมษาถาม
"Why are these 4 crystals here? I don't see how they relate to us at all," asked Maysa

“เกี่ยวสิ เพราะฉันไปได้มาจากจูสวอร์ม4ตัวที่พวกเธอหนีไม่ยอมสู้กับมันมายังไงล่ะ” แซนเดอร์พูดพลางยิ้มเผล่ “รู้สึกว่าแม่หนูคนนี้จะทำเฟิร์สบลัดกับพวกหนอนนรกนั่นได้ไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้นผลึกพวกนี้ก็ถือว่าเป็นของพวกเธอน่ะสิ จริงมั้ย?”
"That's right, because I got it from the four juice worms that you all ran away from instead of fighting them. I feel like this girl here can make first blood with those hell worms, right? So these crystals are considered yours, aren't they?" Sander said with a casual smile

คำอธิบายที่เมษาคิ้วกระตุกวืด หมายความว่าตาลุงคนนี้จัดการเจ้าจูสวอร์มนั่นจนลาขาดกับโลกใบนี้ไปแล้วสินะ
The explanation that April's eyebrow twitched means that this old man has dealt with that Ju Swarm until it has severed ties with this world, hasn't it?

น่าสงสาร ท่าทางจะไม่ได้ตายดี
Poor thing, it seems they won't die peacefully

“ก็คงงั้นล่ะค่ะ”
"That's probably it."

เธอตอบด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ ส่งให้แซนเดอร์หัวเราะก๊าก
She replied with a faint smile, causing Sander to burst out laughing

“ถ้างั้นก็ถือซะว่าเราหายกันก็แล้วกันนะ อีกอย่างไอ้แกนด์ครอสเนี่ยก็เป็นของมือสองที่ฉันเคยใช้มาก่อน มันก็เคยมีเสียหายอยู่ครั้งสองครั้ง ราคาของมันก็เลยลดลงมาบ้าง แต่เดี๋ยวพ่อหนุ่มพ่อค้าคนนี้ก็คงจะเอาไปซ่อมจนกลับมาใหม่เอี่ยมได้อยู่แล้วจริงมั้ย?”
"Then let's just consider that we're done with each other. Besides, that hand crossbow is a second-hand item that I've used before. It has had some damage a time or two, so its price has gone down a bit. But soon this young merchant will probably fix it up until it looks brand new again, right?"

พูดแล้วเขาก็หันไปมองมาโนช ซึ่งเจ้าตัวรีบพยักหน้าหงึกเป็นคำตอบทันที วิศนะจึงได้แต่ส่งยิ้มขอบคุณไปให้อย่างดีใจ
He then turned to look at Manot, who quickly nodded in response. Visana could only smile back in gratitude, feeling happy

“เอาล่ะ!” หลังจากนั้น มาสเตอร์วัยกลางคนก็ยันตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะเหยียดรอยยิ้มกว้าง “การแนะแนวสายอาชีพก็จบแต่เพียงเท่านี้ล่ะนะ ฉันก็ไม่ขอพูดอะไรมาก จะรอวันที่ได้เห็นเธกลายเป็นผู้เล่นชื่อดังตามศิษย์รุ่นพี่ทั้ง 8 คนของเธอไปติดๆ วิศนะ ขอให้เธอโชคดี”
"Alright!" After that, the middle-aged master pushed himself up to stand before breaking into a wide smile. "The career guidance session ends here. I won't say much more. I will wait for the day I see you become a famous player just like your eight senior classmates. Wish you good luck."

วิศนะขยับตัวลุกขึ้นยืน แล้วโคลงศีรษะรับเบาๆ
Visana shifted to stand up and gently nodded his head

“ขอบคุณครับ”
"Thank you."

สงแดดยามเช้าทอประกายสีทองอ่อนละมุนลงบนผืนทรายให้ส่องประกายระยิบระยับเข้าตา ดวงอาทิตย์กลมโตค่อยๆ โผล่พ้นเส้นขอบฟ้าจากทางทิศตะวันออกบ่งบอกเช้าวันใหม่อย่างแช่มช้า คณะเดินทางทั้งสามยังคงนั่งอยู่บนรถม้าคันเล็กๆ ที่ถูกเทียมด้วยนกยักษ์สองตัวเดิมหลังจากออกมาจากเมืองเอเนียสได้เป็นระยะทางประมาณสองกิโลเมตร
Themorning sunlight glimmers with a soft golden hue on the sand, sparkling brightly in the eyes. The round sun slowly rises above the horizon from the east, signaling a new day in a leisurely manner. The three travelers are still sitting in a small carriage drawn by two giant birds, having traveled about two kilometers from the city of Aeneas.

“เฮ้อ~ ในที่สุดเควสนี้ก็จบซักที”
"Ah~ Finally, this quest is over."

เป็นเสียงเล็กๆ ของเด็กสาวร่างบางเปรยขึ้น พลางบิดขี้เกียจไปมา
It was the small voice of a slender girl who spoke up, while lazily stretching and twisting

“เหนื่อยเป็นบ้า” มาโนชกล่าวเสริม
"I'm exhausted," Manot added

“นั่นสินะ แค่เควสเปลี่ยนอาชีพทำไมมันถึงได้ยุ่งยากวุ่นวายแบบนี้ก็ไม่รู้ นี่ดีนะว่าเราทำเควสรอบเดียวผ่าน ถ้าฉันสอบไม่ผ่านขึ้นมา แทบไม่อยากคิดเลยว่าต้องมาสอบใหม่อีกรอบ”
"That's true. I don't know why a simple job change quest has to be so complicated. It's a good thing we passed the quest on the first try. If I had to retake the exam, I can hardly bear to think about it."

วิศนะพูดกลั้วหัวเราะ
Visana spoke with a laugh

“ถ้าสอบไม่ผ่านฉันก็ไม่ให้นายมาสอบใหม่แล้วย่ะ! สำนักงานบ้าอะไรก็ไม่รู้น่ากลัวอย่างกับบ้านผีปอบ นี่ตั้งแต่เราออกมาจากห้องนั้นฉันยังไม่เห็นหน้ายัยลาล่าอะไรนั่นเลยนะ ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง ...บรื้อ~ คิดแล้วก็ขนลุก!”
"If I fail the exam, I won't let you retake it! What kind of crazy office is this? It's scarier than a haunted house. Since we came out of that room, I haven't seen that girl Lala or whatever her name is. I wonder how she's doing by now... Brr~ Just thinking about it gives me chills!"

เมษาทำท่าสยดสยองประกอบ ทำให้วิศนะยิ่งหัวเราะก๊าก
April made a horrifying expression, causing Visana to laugh out loud

“นี่พวกเรา อีกเดี๋ยวจะ 6 โมงเช้าแล้วนะ มีใครจะออฟไลน์ออกไปก่อนรึเปล่า”
"This is us, it will be 6 AM soon. Is anyone going to log off before that?"

เสียงห้าวๆ ของพ่อค้าหนุ่มเอ่ยเปิดประเด็นหลังจากเหลือบไปมองนาฬิกาในหน้าต่างข้อมูล
The hoarse voice of the young merchant opened the topic after glancing at the clock in the information window

“ฉัน ...เช้านี้แม่ฉันนัดว่าต้องตื่นมาตักบาตรกับน้าแต่เช้า”
"I... this morning my mom scheduled that I have to wake up early to make merit with my uncle."

“ทำไม จะตักบาตรล้างซวยหรือไงจ๊ะ แม่หนู” พอพ้นเขตเมือง ปากกวนโอ๊ยของมาโนชก็เริ่มทำการแขวะได้เหมือนเดิม
"Why are you going to make merit to wash away your bad luck, dear? Once we left the city limits, Manot's sarcastic remarks started up again as usual."

“เออ! มันซวยก็เพราะฉันต้องมาอยู่ปาร์ตี้เดียวกับแกนี่แหละ ไอ้เอ ยังไม่นับว่าต้องมาใส่ไอ้หูแมวในร่างเด็กแบบนี้ด้วยนะ ให้ตาย ดูสิจะออฟไลน์ออกอยู่แล้วคำสาปมันยังไม่หายไปเลย บ้าจริงๆ!”
"Ugh! It's so unlucky because I have to be at the same party as you! And I still have to wear these cat ears in this child form too! Damn it, look, I'm about to go offline and the curse still hasn't gone away. This is crazy!"

คำบ่นยาวยืดของคู่ปรับเรียกรอยยิ้มขบขันจากอีกฝ่ายได้อย่างดี
The lengthy complaints of the rival elicited a humorous smile from the other side

“แล้วพี่นะล่ะครับ จะออฟไลน์รึเปล่า?”
"Will you be offline then?"

“พี่ก็คงต้องตื่นแล้วล่ะ พอดีวันนี้ที่บ้านพี่มีแขกมาพักด้วยน่ะ ตื่นสายไปคงดูไม่ดีแหงๆ”
"You probably have to wake up now. Today, there are guests staying at my house, so waking up late wouldn't look good at all."

วิศนะตอบยิ้มๆ ทำเอามาโนชถอนหายใจคอตก
Visana smiled in response, causing Manot to sigh and lower his head

“อะไรกัน พี่นะก็ออฟไลน์เหมือนกันเหรอเนี่ย แบบนี้ก็เหลือผมคนเดียวสิที่ยังออนไลน์อยู่ เซ็งเลยว่ะ ไม่มีเพื่อนเล่นด้วยซักคน”
"What’s going on? Are you offline too? At this rate, I’m the only one still online. This is so boring; I don’t have anyone to play with."

“มันก็จะมีแต่แกแหละ ไอ้บ้า คนอื่นเขาก็มีเรื่องต้องไปทำตั้งเยอะตั้งแยะ ใครจะมีเวลามานั่งเล่นเกมได้ทั้งวันแบบแก”
"You're the only one like that, you crazy person. Others have so many things to do. Who has time to sit and play games all day like you?"

ได้ทีคนเมษาก็อ้าปากกัดเข้าให้อีกหนึ่งดอก เล่นเอาคนโดนเล่นงานถึงกับคิ้วกระตุกกึก
The Aries person took the opportunity to bite back with another jab, leaving the person on the receiving end with a twitch in their eyebrow

“ก็มันปิดเทอมนี่โว้ย อีกอย่างฉันก็สอบเข้ามหาลัย’ ได้แล้ว จะรีบตื่นแต่เช้าไปทำบ้าอะไร!”
"It's the break, you know! Besides, I've already passed the university entrance exam. Why should I rush to get up early to do something crazy!"

“ต๊าย~! ร้อนตัวหรือคะ คุณมาโนช ดิฉันยังไม่ทันจะพูดอะไรเลยนะคะ”
"Oh my~! Are you feeling hot, Mr. Manot? I haven't even had a chance to say anything yet."

“เอาล่ะๆ พอได้แล้ว ทั้งคู่เลย”
"Alright, that's enough for both of you."

อีกครั้งที่วิศนะต้องทำหน้าที่เป็นคนกลางหยุดสงครามน้ำลายของเจ้าสองคนนี้ โดยการเดินเข้าไปคั่นและแยกทั้งคู่ให้ออกห่างกันไปคนละมุมแบบกรรมการห้ามมวย
Once again, Wisana had to act as a mediator to stop the verbal war between these two by stepping in to separate them, like a referee breaking up a boxing match

ตอนนี้เขาชักจะชินกับการทะเลาะกันได้ตลอดเวลาโดยไม่เลือกพื้นที่ของหนุ่มสาวคู่นี้ไปเสียแล้ว แถมเขายังรู้จังหวะที่เหมาะสมในการหยุดสงครามนี้ดีแล้วด้วย
He is now getting used to the fact that this young couple can argue at any time and anywhere. Moreover, he also knows the right timing to stop this war

ไม่รู้จะชำนาญเรื่องพวกนี้ไปทำไมเหมือนกัน
I don't know why I should be skilled in these things either

“ถ้างั้นนายจะยังเล่นเกมนี้อยู่ต่อสินะเอ?” เขาหันไปถาม
"So you're going to keep playing this game, right?" he turned to ask

“ครับ พี่นะ”
"Yes, brother."

“งั้นพี่ฝากขายของหน่อยได้มั้ย”
"Then can you help me sell something?"

“เอาสิพี่” เจ้ามาโนชยิ้มร่าทันที “พี่อยากจะฝากผมขายอะไรล่ะ เดี๋ยวผมจัดการให้เลย แน่นอนว่าไม่คิดค่านายหน้าอยู่แล้วครับผม”
"Go ahead, brother," Jaomanoch immediately smiled. "What do you want me to sell? I'll take care of it right away. Of course, I won't charge any commission."

พูดจบ เจ้าตัวก็รีบถูมือไปมาแบบประจบประแจงเต็มที่ให้เมษาเบ้ปากออกมาอย่างหมั่นไส้
After finishing speaking, he quickly rubbed his hands together in a flattering manner, causing Maesa to pout in annoyance

“งั้นพี่ฝากขายพวกผลึกที่เราขุดกันมาได้วันนี้หน่อยได้มั้ย”
"Then can you help me sell the crystals we dug up today?"

พูดจบวิศนะก็หยิบไอเท็มดังกล่าวออกมาส่งให้มาโนช พ่อค้าแว่นรีบเสนอตัวรับงานไปทำอย่างยินดีโดยไม่อิดออดเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เจ้าตัวดูจะดีใจที่ได้ทำประโยชน์ให้กับนายวิศนะด้วยซ้ำ
After finishing his speech, Wisana took out the item and handed it to Manot. The glasses merchant eagerly volunteered to take on the task without any hesitation at all. On the contrary, he seemed pleased to be able to do something beneficial for Mr. Wisana

“รับประกันเลยพี่ ออนไลน์เข้ามาครั้งหน้าจะมีเงินสดมากองตรงหน้าพี่แน่ๆ” มาโนชว่าพร้อมขยับยิ้มเผล่ “เอ่อ แล้วพี่นะจะออนไลน์อีกครั้งตอนกี่โมงล่ะครับ?”
"I guarantee, brother, that next time you go online, there will definitely be cash piled up in front of you." Manot said with a sly smile. "Um, so what time will you be online again?"

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นตอนเย็นๆ ล่ะมั้ง”
"I don't know, maybe in the evening."

“โอเคครับพี่ ถ้ายังไงออนไลน์แล้วก็ติดต่อหาผมได้เลยนะครับ วันนี้ผมคงอยู่เกือบทั้งวันแหละครับ”
"Okay, brother. If you need anything, you can contact me online. I'll probably be around almost all day today."

“ได้เลย” วิศนะยิ้มรับ
"Sure," Wisana smiled in response

“แล้วหล่อนล่ะ ยัยเมย์ จะฝากขายอะไรรึเปล่า?” มาโนชหันไปถามหญิงสาวข้างกายอย่างเสียไม่ได้
"How about you, May? Do you want to sell anything?" Manot turned to ask the young woman beside him

“ไม่มี”
"None"

“แน่ใจนะว่าไม่มี นี่กะจะขายให้แบบไม่คิดเปอร์เซ็นเลยนะเนี่ย”
"Are you sure there’s none? I was planning to sell it without taking any commission at all."

นัยน์ตาสีเทาเหลือบไปมองหน้าอริอย่างไม่ค่อยจะเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่นัก
The gray eyes glanced at the enemy's face, hardly believing their own ears

“เป็นไปได้เหรอเนี่ย ไอ้เค็มเข้าอณูเลือดอย่างแกเกิดไม่อยากคิดค่าเปอร์เซ็นขึ้นมาแบบนี้”
"Is it possible? That salty guy like you suddenly doesn't want to think about the percentage like this."

“พูดมากว่ะ” เด็กหนุ่มว่าตาขวาง “สรุปจะฝากหรือไม่ฝาก เอาให้ไว คนถามดีๆ อย่ากวนประสาทจะได้มั้ย ฮะ?”
"Stop talking so much," the young boy said with a glare. "So, are you going to leave it or not? Make it quick. Can you please answer nicely without being annoying?"

“เออ ไม่มีหรอก ตอนนี้ยังไม่มีอะไรอยากขายเลยซักชิ้น เอาไว้จะขายแล้วจะบอก”
"Well, there isn't anything right now. I don't have anything I want to sell at the moment. I'll let you know when I do."

“ตามใจ”
"At your discretion"

สิ้นคำ เขาก็กลับมาตีหน้าระรื่นกับวิศนะต่อ
As soon as he finished speaking, he returned to his cheerful demeanor with Visana

“ถ้างั้นเจอกันตอนเย็นๆ นะครับ พี่นะ ตอนนี้ผมคงต้องขอนอนเอาแรงหน่อยแล้ว เจอไอ้พวกผิดมนุษย์มนามาทั้งวัน เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกัน”
"Then see you in the evening, okay? I think I need to take a nap to recharge. I've been dealing with those inhumane people all day, and it's really exhausting."

“ตามสบาย”
"At your convenience"

เขาย้อนขำๆ หลังจากนั้นไม่นานนัก มาโนชก็ทิ้งตัวลงนอนในรถม้าได้ชั่วครู่ก็กรนออกมาเสียงดังพอควร แสดงให้เห็นว่าอาการอ่อนล้าที่สะสมมาทั้งวันเริ่มออกฤทธิ์ขึ้นมาบ้างแล้ว
He chuckled back, and not long after, Manot collapsed into the carriage and began to snore quite loudly, indicating that the fatigue accumulated throughout the day was starting to take effect

นัยน์ตาสีอำพันเหลือบไปสบตาเพื่อนสาวอย่างนึกขำ ก่อนคนตัวเล็กกว่าจะไหวไหล่วืด
The amber eyes glanced at her friend with a chuckle before the petite girl swayed her hips

“งั้นเราก็ออกไปกันเถอะ วิศนะ” เมษาว่าเรียบๆ
"Then let's go out, Visana," said Mesa calmly

“แล้วเราออกจากเกมตอนนี้จะเป็นอะไรรึเปล่า ฉันหมายถึงตอนนี้เรายังอยู่บนรถม้าอยู่เลยนะ ถ้าออกจากเกมไปแล้วคงไม่มาโผล่กลางทะเลทรายใช่มั้ย”
"Then if we exit the game now, what will happen? I mean, we're still in the carriage right now. If we leave the game, we won't suddenly appear in the middle of the desert, right?"

“ไม่หรอกๆ” เธอว่า “ถ้าเราออฟไลน์ระหว่างเดินทางบนรถม้าหรือบนเรือเหาะละก็เขาจะถือว่าเราออกจากเกมในระหว่างเดินทาง เพราะงั้นไม่เป็นปัญหาหรอกจ้า พอนายออนไลน์ขึ้นมาอีกครั้งนายก็จะไปโผล่ในเมืองที่เครื่องโดยสารนั้นไปจอดอยู่เท่านั้นเอง”
"No way," she said. "If we go offline while traveling on a carriage or a dirigible, they'll consider us out of the game during the journey. So it's not a problem. Once you come online again, you'll just appear in the city where that vehicle has docked."

“อย่างนี้เอง แบบนี้เวลาจะเดินทางไปไหนไกลๆ เขาก็ไปทิ้งตัวเองไว้บนเครื่องโดยสารแล้วก็ออฟไลน์ออกไปเลยกันใช่มั้ย”
"This is how it is. When traveling far, they just leave themselves on the passenger plane and go offline, right?"

“ใช่แล้วจ้า เล่นแบบนี้มันก็ประหยัดเวลาไปได้เยอะเลยไง”
"Yes, playing like this saves a lot of time."

เมษาพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะเรียกหน้าต่างข้อมูลสีชมพูหวานขึ้นมา
May nodded vigorously before calling up the sweet pink information window

“ถ้างั้นเจอกันตอนเย็นนะ”
"Then see you in the evening."

“อือ...เจอกันตอนเย็น”
"Uh... see you in the evening."

Stage 17

น้องสาวช่างน่ากลัว!
My sister is so scary!

ฮ้าวว~~!!!
Haaaw~~!!!

เสียงหาวออกมายาวเหยียด พร้อมกับร่างสูงที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองด้วยสภาพหัวฟูเป็นรังนก หน้าตางัวเงียเหมือนคนยังไม่ตื่นดี ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือพ่อคุณเล่นถกเสื้อยืดเดินเกาพุงแกรกๆ อย่างหมดสภาพไม่สมกับหน้าตาที่ติดจะดูได้ของเจ้าตัวเลยแม้แต่น้อย
A long yawn escaped as a tall figure just walked out of his bedroom, his hair a messy nest and his face still groggy as if he hadn't fully woken up. To make matters worse, he was pulling up his T-shirt and scratching his belly in a disheveled manner, completely unbefitting of his otherwise decent appearance

ดวงตาสีอำพันเหลือบไปมองนาฬิกาแขวนผนังในห้องเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา 6โมงกว่าๆ เท่านั้นแล้วจึงถอนใจยาว ก่อนจะเบือนหน้าไปยังห้องนอนอีกห้องที่อยู่มุมสุด
The amber eyes glanced at the wall clock in the room and saw that it was just past 6 o'clock, then let out a long sigh before turning to the other bedroom in the far corner

“ป่านนี้คงยังนอนไม่ตื่นหรอกมั้ง” วิศนะเปรยขึ้นเบาๆ
"At this hour, they probably still haven't woken up," Wisana said softly

นั่นเป็นห้องของ วารี น้องสาวต่างสายเลือดของเขาเพิ่งจะกลับมาจากอเมริกา ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเจ้าหล่อนคงยังนอนคุดคู้อยู่บนเตียงเป็นแน่ ยังไงเสียเธอก็คงปรับเวลาตามประเทศไทยไม่ได้เสียละมั้ง อีกทั้งตอนนี้มันก็ยังเช้าเกินกว่าที่คนปกติเขาจะลุกขึ้นมาในสภาวะวันหยุดแบบนี้
That is the room of Wari, his half-sister, who has just returned from America. So he thought she must still be curled up in bed. After all, she probably hasn't adjusted to the time in Thailand yet. Moreover, it's still too early for a normal person to get up on a day off like this

นายตัวดีไหวไหล่ ก่อนจะสาวเท้าเดินเนิบๆ เข้าครัวไปอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก
The rascal shrugged his shoulders before slowly walking into the kitchen without much care

“แล้วเราจะตื่นเช้ามาทำไมวะเนี่ย” เสียงทุ้มว่าลอยๆ “รู้แบบนี้อยู่นั่งคุยกับไอ้เอต่อซะก็ดีหรอก มีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ค่อยจะเข้าใจเลย”
"Then why do we even wake up in the morning?" a deep voice said casually. "If I had known this, it would have been better to just sit and talk with that guy A for a while; there are still many things I don't really understand."

เขาบ่นพึมพำระหว่างเดินไปเปิดตู้เย็น แล้วหยิบเอาขวดนมขึ้นมากระดกรวดเดียวหมดขวด เพราะอยู่คนเดียวมานาน วิศนะจึงไม่ค่อยสนใจที่จะล้างหน้าแปรงฟันตามมารยาทหยุมหยิมสักเท่าไหร่ บางวันตื่นมาเขาก็กินข้าวเช้าจนเสร็จเสียก่อนจะไปจัดการธุระส่วนตัวด้วยซ้ำ
He muttered to himself while walking to the fridge, then grabbed a bottle of milk and downed it in one go because he had been alone for a long time. Wisana didn't really care much about washing his face or brushing his teeth according to the usual etiquette. Some days, he would finish breakfast before even taking care of his personal matters

ร่างสูงจึงตรงไปยังโซฟา คว้ารีโมทเปิดทีวีเพื่อดูข่าวเช้า ทว่าในตอนนั้นเองที่จมูกได้กลิ่นอะไรแปลกๆ
The tall figure went straight to the sofa, grabbed the remote to turn on the TV to watch the morning news, but at that moment, the nose caught a strange smell

“กลิ่นอะไรเนี่ย?”
"What is that smell?"

เขานิ่วหน้าด้วยความสงสัย ตาก็กวาดมองหาต้นเหตุไปเรื่อย ความคิดแรกสุดที่เข้ามากระทบคือเตาแก๊สเจ้าปัญหาที่ขืนเปิดทิ้งไว้เมื่อไหร่มีซวยแน่ๆ
He frowned in suspicion, his eyes scanning for the source of the problem. The first thought that struck him was the troublesome gas stove; if left on, it would surely lead to disaster

อือ...ไม่หรอก เขาไม่ได้แค่เปิดแก๊สทิ้ง แต่เขาเผลอต้มอะไรไว้ทั้งหม้อเลยต่างหาก!!!
Hmm... no, he didn't just leave the gas on; he accidentally boiled something in the whole pot instead!!!

“ตายชัก! เปิดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย”
"Damn it! How long has this been left open?"

เจ้าตัวแทบจะทำขวดนมหลุดมือ รีบวิ่งดิ่งไปยังเตาแก๊สเจ้ากรรมแทบไม่ทัน เมื่อมือขยับหมุนปุ่มหน้าเตาเสร็จถึงเพิ่งเห็นว่าในหม้อกำลังต้มโจ๊กส่งกลิ่นหอยฉุยอยู่ หนำซ้ำอาหารดังกล่าวก็ไม่ได้มีส่วนไหนเสียหายเลยแม้แต่น้อย
The little one almost dropped the bottle, rushing towards the gas stove just in time. When the hand finished turning the knob on the front of the stove, it was only then that they noticed the pot was boiling congee, giving off a delicious aroma. Moreover, the food was in perfect condition, not damaged at all

“ทำไมไม่ไหม้หว่า สงสัยเจ้าที่เจ้าทางท่านคงช่วยเอาไว้แหงๆ”
"Why isn't it burning? I suspect the spirits must be helping."

พูดแล้วก็เป่าปากโล่งใจ แทบไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเกิดไฟไหม้คอนโดขึ้นมาจะเป็นยังไง!
Speaking of which, I let out a sigh of relief; I can hardly bear to think about what would happen if a fire broke out in the condo!

“ว่าแต่ว่าจำไม่เห็นได้เลยแฮะว่าเมื่อวานเผลอต้มโจ๊กทิ้งเอาไว้ตอนไหน”
"I can't remember at all when I accidentally left the porridge cooking yesterday."

“น้ำทำเอาไว้เองล่ะค่ะ พี่นะ”
"The water was made by me, you know."

“อ้อเหรอ...เฮ้ย!”
"Oh really... Hey!"

ระหว่างพยายามเข้าฌานระลึกชาติอยู่นั้นเอง เสียงหวานๆ ก็ลอยมาเข้าหูให้ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง หันหัวกลับไปมองแทบไม่ทัน
While trying to enter a meditative state and recall past lives, a sweet voice suddenly floated into the young man's ears, causing him to startle and turn his head back to look almost instantly

ด้านหลังปรากฏร่างสูงเพรียวของสาวน้อยน่ารัก เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลยาวสลวยที่ถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าหลวมๆ ดูสดใส ใบหน้าหวานได้รูปปรากฏรอยยิ้มร่าเริง ที่สำคัญคือเธอกำลังอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีเหลืองอ่อนลายคุณหมีที่วิศนะจำได้แม่นว่าเป็นของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
Behind appeared the tall, slender figure of a lovely young girl, the owner of long, flowing brown hair tied up in a loose ponytail, looking bright and cheerful. Her sweet, well-shaped face displayed a joyful smile. Most importantly, she was wearing a light yellow apron with a bear pattern that Wisna remembered clearly was undoubtedly his

“วารี!” เขาร้องลั่น “ผมนึกว่าคุณยังไม่ตื่นซะอีก!”
"Water!" he exclaimed. "I thought you weren't awake yet!"

หญิงสาวยิ้มกว้างกับคำกล่าวนั้น
The young woman smiled broadly at that remark

“น้ำยังปรับตัวเข้ากับเวลาในกรุงเทพไม่ค่อยได้ ก็เลยนอนไม่หลับน่ะค่ะ ว่าแต่พี่นะตื่นเช้าจังเลยนะคะ นี่น้ำกะว่าจะทำอาหารเช้าไปเสิร์ฟให้ถึงเตียงแท้ๆ เลยนะเนี่ย”
"The water still hasn't adjusted to the time in Bangkok, so I can't sleep well. By the way, you wake up really early! I was actually planning to make breakfast and serve it to you in bed."

“งั้นเหรอ”
"Is that so?"

วิศนะยิ้มเจื่อนๆ พลางคิดในใจว่าโชคดีเป็นบ้าที่ตื่นเช้า ไม่อย่างนั้นมีหวังคุณน้องสาวเธอได้เห็นสภาพนอนน้ำลายยืดของเขาแหงๆ
Visana smiled faintly while thinking to herself how lucky she was to wake up early; otherwise, her younger sister would definitely have seen him drooling in his sleep

“แล้วเมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง หลับสบายดีมั้ย?”
"How was last night? Did you sleep well?"

“สบายดีค่ะ แล้วพี่นะละคะ?”
"I'm fine, and how about you?"

“อ้อ...พี่ก็สบายดี”
"Oh... I'm doing well too."

คนเป็นพี่ตอบปัดๆ นึกแปลกใจหน่อยๆ ไม่คิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะถามกลับมาอย่างนั้น
The older sibling responded evasively, feeling a bit surprised, not expecting the other party to ask back like that

ก็ในเมื่อที่นี่มันบ้านเขา ถ้าหลับไม่สบายแล้วจะให้ทำยังไงเล่า
Since this is their home, what can they do if they can't sleep comfortably?

“แล้วตื่นมาทำอาหารแต่เช้าเลย ทีหลังไม่ต้องก็ได้นะครับ พอดีผมไม่ค่อยชอบทานข้าวเช้าเท่าไหร่ ปกตินมแก้วเดียวก็อยู่ได้จนถึงเที่ยงแล้ว”
"Then I woke up to make breakfast early. You don't have to do that next time, okay? I don't really like eating breakfast much. Usually, just one glass of milk is enough for me until noon."

“ไม่ได้นะคะ!” วารีแหวกลับเสียงสูงจนอีกฝ่ายสะดุ้ง “อาหารเช้าเป็นสิ่งสำคัญนะคะ นอกจากจะทำให้สมองแล่นแล้ว ยังทำให้เรามีเรี่ยวแรงในการลุยงานไปถึงเที่ยงด้วย”
"No way!" Wari retorted in a high-pitched voice, startling the other person. "Breakfast is important! Not only does it get the brain going, but it also gives us the energy to tackle work until noon!"

“แต่ผม..”
"But I.."

“ไม่มีแต่ค่ะ!” พูดแล้วเธอก็ยกมือเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง “แล้วทีหลังไม่ต้องแทนตัวเองว่าผมก็ได้นะคะ พี่นะ เรียกน้องว่าน้ำเฉยๆ ก็ได้ อย่าทำตัวห่างเหินแบบนี้สิ เมื่อวานน้ำก็บอกไปทีแล้วไม่ใช่เหรอ?”
"There’s nothing, okay!" she said, placing her hands on her hips assertively. "And from now on, you don’t have to refer to yourself as 'I' either. Just call me 'Nam' like you did before. Don’t act so distant like this. I told you that yesterday, didn’t I?"

“...ก็ได้ๆ”
"...Alright, alright."

คนถูกน้องสาวเอ็ดได้แต่เกาหน้าแกรกๆ เถียงอะไรไม่ออก ในใจอดรู้สึกทึ่งหน่อยๆ ไม่ได้ที่ผู้หญิงคนนี้ทำตัวเป็นธรรมชาติได้อย่างน่าเหลือเชื่อ จะมีแต่เขานั่นแหละที่ติดจะขัดเขินกับหล่อนอย่างไรชอบกล
The person who was scolded by his younger sister could only scratch his face awkwardly, unable to argue back. He couldn't help but feel a bit amazed at how this woman could act so naturally. It was only him who felt strangely shy around her

เมื่อเห็นท่าทีว่าง่ายอย่างนั้นแล้ว วารีก็ยิ้มกว้าง
When I saw that it looked so easy, Waree smiled broadly

“งั้นไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารเลยค่ะ คุณพี่ เดี๋ยวคุณน้องจะเอาโจ๊กไปเสิร์ฟให้ถึงที่เลย”
"Then go and wait at the dining table, my dear. Your younger sibling will bring the porridge and serve it to you there."

“หา อ้อ ให้ผม ...เอ่อ หมายถึง พี่ช่วยก็ได้นะ”
"Find, uh, for me...uh I mean, big brother can help too, okay?"

“ไม่เอา!”
"No!"

คำยืนยันหนักแน่นทำเอาพี่ชายชะงักรอบสอง
The firm and emphatic words left my brother stunned and taken aback

“อย่าปฏิเสธน้ำเลยนะคะ นานๆ น้ำจะมีพี่ชายกับเขาซักคน ขอให้น้ำได้เอาอกเอาใจหน่อยเถอะ เพราะงั้นไปนั่งรอเลยข้างนอกดีๆ นะคะ พี่นะ”
"Please don't refuse water. It's rare for water to have a brother like him. I hope water can be taken care of a little. So, please go sit and wait nicely outside, okay? Big brother."

“แต่...”
"But..."

“พี่นะ!”
"Big brother!"

สุดท้ายวิศนะก็จำใจยอมแพ้ ยิ่งเมื่อเห็นอีกฝ่ายส่งตาขวางมาให้แล้ว เขาก็อดนึกสงสัยในใจไม่ได้ว่าแม่เจ้าประคุณกินอะไรเข้าไปถึงได้ปรับตัวได้ไวเหลือเชื่อแบบนี้
In the end, Wisana reluctantly gave in. Especially when he saw the other party glaring at him, he couldn't help but wonder what on earth that person had consumed to adapt so incredibly quickly

เพิ่งจะมาอาศัยอยู่ด้วยแค่วันเดียวกลับทำตัวราวกับเป็นพี่น้องกันมาสิบกว่าปี!
You've only been living here for a day, yet you act like we've been siblings for over ten years!

“งั้นผม...เอ่อ พี่ไปรอข้างนอกก็ได้”
"Then I... um, you can wait outside."

“ดีมากค่ะ คุณพี่”
"Very good, sister."

ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มหวานออกมาอย่างพอใจที่เห็นชายหนุ่มทำตามคำสั่งของเธอแต่โดยดี ทว่าก้าวเดินพ้นห้องครัวมาได้ไม่ทันไร วิศนะก็อดจะหันกลับไปมองวารีอีกทีด้วยความเกรงใจไม่ได้ ครั้นพอเห็นร่างบอบบางนั่นเข้าเต็มตา เขาก็ชะงักนิ่งราวกับโดนกดหยุดด้วยรีโมท ก่อนจะสำลักน้ำลายออกมาเสียงดัง
The beautiful face broke into a sweet smile, pleased to see the young man obediently following her orders. However, as he stepped out of the kitchen, Visana couldn't help but turn back to look at Wari with a sense of hesitation. When he saw her delicate figure clearly, he froze as if stopped by a remote control, before suddenly choking on his saliva loudly

พรวด!!!
Splash!!!

“...น...น้ำ ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ!” เขาร้องเสียงหลง
"...N...water, why are you dressed like this?!" he exclaimed in surprise.

“คะ?”
"Yes?"

เธอหันมาพลางเอียงคอสงสัย
She turned and tilted her head in curiosity

“คือ...แบบ” วิศนะพูดไม่ออก “พี่เข้าใจนะว่าเสื้อผ้าของเรายังส่งมาไม่ถึง แต่เราก็น่าจะเอาเสื้อผ้าดีๆ ของพี่มาใส่ก่อนก็ได้ ไม่เห็นต้องเป็นตัวนี้เลยนี่!”
"Well... like" Wisana couldn't find the words. "I understand that our clothes haven't arrived yet, but we could at least wear some of your nice clothes first. There's no need to wear this one!"

“ตัวนี้มันทำไมเหรอคะ พี่นะ?”
"What's wrong with this one, big sister?"

น้องสาวถามด้วยดวงตาใสซื่อ เล่นเอาคนเป็นพี่แทบจะล้มลงไปนอนตายอยู่ตรงนั้น
The younger sister asked with innocent eyes, making the older sibling nearly collapse and die right there

แม่เจ้าประคุณ! ถามเข้ามาได้!!
Oh my goodness! Feel free to ask!

ก็เธอไปเอาเสื้อนักศึกษาแขนยาวของเขามาใส่น่ะสิ แถมยังไม่ได้ใส่อะไรด้านล่างอีกต่างหาก! วารีคงจะเห็นว่าเสื้อของเขาตัวใหญ่ดีถึงได้สวมมันแทนชุดนอนเสียอย่างนั้น ทีแรกเขาก็ยังไม่ได้ติดใจอะไรเพราะผ้ากันเปื้อนลายคุณหมีบังข้างหน้าเอาไว้หมด
She went and put on his long-sleeved student shirt! Plus, she wasn't wearing anything underneath! Wari must have thought the shirt was big enough to wear it instead of pajamas. At first, he didn't think much of it because the bear-patterned apron covered everything in front

แต่พอมองจากด้านหลังนี่สิ เล่นเอาหัวใจจะวาย!
But when viewed from behind, it really makes the heart race!

ส่วนคนไม่ระวังเนื้อตัวได้แต่เอียงคอฉงน คิ้วขมวดมุ่นไม่หายสงสัย
Those who are careless can only tilt their heads in confusion, their brows furrowed in persistent doubt

“ทำไมละคะ น้ำเห็นว่ามันใส่สบายดีก็เลยหยิบมาใส่ น้ำใส่เสื้อตัวนี้ไม่ได้เหรอคะ?”
"Why is that? I think it's comfortable to wear, so I just picked it up. Can't I wear this shirt?"

“ไอ้ได้น่ะมันก็ได้อยู่หรอก” วิศนะพูดเสียงสั่น “แต่น้ำต้องเห็นใจพี่บ้างนะ คือ...อย่างน้อยพี่ก็เป็นผู้ชาย”
"That guy can do it, you know," Wisana said with a trembling voice. "But you have to have some sympathy for your brother, at least... I am a man."

“คะ..?”
"Yes..?"

เสียงเล็กย้อนสูงๆ ทำเอาชายหนุ่มต้องชักหน้าแหย ก่อนจะส่ายหัววืดๆ
The high-pitched small voice made the young man flinch before shaking his head vigorously

“...ช...ช่างมันเถอะ เดี๋ยวพี่หาตัวอื่นมาให้ใส่ก็แล้วกัน” พูดจบแล้วเขาก็รีบเมินหน้าหนีไปอีกทาง “...งั้นพี่ไปรอที่โต๊ะกินข้าวนะ”
"...Never mind. I'll find someone else to wear it." After saying that, he quickly turned his face away in another direction. "...Then I'll wait at the dining table."

ร่างสูงหมุนตัวเผ่นหนีออกมาอย่างรวดเร็ว ในสภาพมือข้างขวายกขึ้นจับหน้าอก หอบแฮ่กเหมือนคนหายใจไม่ทัน ส่วนมือข้างซ้ายเสยผมขึ้นลงอย่างบ้าคลั่ง
The tall figure spun around and quickly fled, with the right hand raised to clutch the chest, gasping as if struggling to breathe, while the left hand wildly tossed the hair up and down

โอ๊ยตาย เกิดมาเพิ่งจะเคยมีผู้หญิงที่ไม่ใช่ญาติมาแต่งตัวแบบนี้ให้เห็นเนี่ยแหละ จริงอยู่ว่าเขาอาจจะชินกับการอยู่กับผู้หญิงมาเยอะ แต่มาเจอแบบนี้เข้า หัวใจจะวายฟ่ะ! คิดๆ แล้ววิศนะก็ยกมือขึ้นปาดเหงื่อ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างแรง
Oh my, I can't believe it! I've never seen a woman who isn't a relative dress like this before. It's true that he might be used to being around many women, but encountering something like this makes my heart race! Thinking about it, Wisana wiped the sweat from his brow before dropping heavily into a chair

นี่มันสาหัสกว่าการเผชิญหน้ากับลอร์ดอินเฟอร์โน่อีกนะ!
This is more serious than facing Lord Inferno!

เขากำลังโดนยั่วอยู่รึเปล่า..?
Is he being teased?

ไม่หรอกน่า! นั่นน้องสาวนะ!
No way! That's my younger sister!

แต่ก็คนละสายเลือดนี่หว่า แบบนี้ก็แต่งงานกันได้น่ะสิ...
But we're from different bloodlines, so this means we can get married...

เฮ้ย เพ้อเจ้อน่ะไอ้นะ!!
Hey, you're rambling, man!!

เลอะเทอะไปใหญ่แล้ว ก็บอกแล้วไงว่านั่นน่ะน้องสาว อีกอย่างน้ำเขาคงจะไม่ระวังตัวมากกว่า ก็อยู่เมืองนอกมาตั้งหลายปีนี่น่า ให้ตายสิ สังคมของพวกฝรั่งนี่มันยังไงกันแน่วะ เล่นใส่เสื้อเชิ้ตตัวหลวมๆ แล้วด้านล่างไม่ใส่อะไรเลยเนี่ย...มันความฝันของผู้ชายชัดๆ!
It's getting really messy. I already said that's my younger sister. Besides, she probably isn't being very careful since she's been living abroad for so many years. Goodness, what is the society of these foreigners like? Wearing a loose shirt and nothing underneath... it's clearly a man's dream!

อย่างกับพวกข้าวใหม่ปลามันเพิ่งย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยฟ่ะ!
It's like a bunch of newlyweds who just moved in together!

“ได้แล้วค่ะ พี่นะ”
"Got it, big brother."

“หา! เอ่อ ขอบใจจ้ะ”
"Wow! Um, thank you!"

ระหว่างที่กำลังฟุ้งซ่านเป็นเรื่องเป็นราว ชามโจ๊กก็ถูกวางลงด้านหน้าของวิศนะเรียบร้อย ใบหน้าคมส่งรอยยิ้มเจื่อนเพียงบางเบา ยังไม่กล้าแม้แต่จะสบตาน้องสาวคนสวย ซึ่งยามนี้ถอดผ้ากันเปื้อนออกเผยให้เห็นหุ่นโค้งเว้าอย่างสาวรูปร่างดี
While being distracted by various thoughts, a bowl of porridge was placed in front of Wisna. His sharp face offered a faint, hesitant smile, not daring to meet the eyes of his beautiful younger sister, who had just removed her apron, revealing her curvy figure like that of a well-shaped woman

ทำเอาเขาแทบจะเป็นลมรอบสอง
It almost made him faint a second time

“นี่น้ำทำสุดฝีมือเลยนะ พี่นะลองชิมหน่อยสิคะ น้ำล่ะไม่อยากจะคุย ตอนอยู่ที่อเมริกาน้ำก็ทำอาหารให้ญาติๆ ที่นั่นทานบ่อย รับรองว่าอร่อยไม่แพ้มื้อเย็นที่พี่นะทำเมื่อวานเลยล่ะ”
"This is my best effort, you should try it. I don't want to brag, but when I was in America, I often cooked for my relatives there. I guarantee it's just as delicious as the dinner you made yesterday."

“เหรอ?”
"Really?"

วิศนะรับส่งๆ ไปอีกที พลางขยับมือควานหาช้อนมาถือด้วยอาการสั่นระริก
Visana sent it back again while moving his hand to search for a spoon, trembling slightly

“งั้นพี่ขอชิมหน่อยนะ”
"Then let me have a taste."

พูดแล้วก็ตักโจ๊กคำโตเข้าปากโดยไม่ผ่านกระบวนการเป่าให้เย็นลงเลยสักนิด
Speaking of which, he scooped a big spoonful of porridge into his mouth without cooling it down at all

พรวด!
Proud!

“ร้อนว้อย!”
"It's so hot!"

แหงล่ะ ถ้าปากแกทนได้ มันก็ต้องสร้างขึ้นมาจากเหล็กเทฟรอนแล้ว!
Of course! If your mouth can endure it, it must be made of Teflon steel!

ร่างสูงพลันลุกพรวด เต้นเป็นเจ้าเข้าทันที
The tall figure suddenly jumped up and started dancing like a spirit immediately

“ตายแล้วพี่นะ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้”
"I'm dead, brother. I'll go get some water for you."

ข้อเสนอที่คนกำลังปากพองรีบพยักหน้ารับรัวเร็วชนิดฟอร์มแตกยับเป็นเสี่ยงๆ ไม่นานนัก วารีก็วิ่งกลับมาพร้อมกับน้ำขวดใหญ่ในมือ วิศนะไม่รอช้าเปิดฝาขวดแล้วกรอกน้ำเย็นเข้าปากรวดเดียวหมด พลันอาการเริ่มดีขึ้น นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยก็เผลอตวัดไปสบกับสีเขียวกระจ่างของอีกฝ่ายที่มองมาอย่างเป็นห่วง ก่อนจะหลุดหัวเราะพรืดออกมาพร้อมกัน
The proposal that people were eagerly nodding in agreement to was so overwhelming that it seemed to fall apart. Before long, Wari ran back with a large bottle of water in hand. Wisana wasted no time opening the cap and gulping down the cold water in one go. Suddenly, he started to feel better. His beautiful brown eyes inadvertently met the bright green eyes of the other person, who was looking at him with concern, before they both burst into laughter together

“พี่นะนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ เลย!” วารีว่าทั้งยังไม่หายขำดี
"You're really clumsy!" Wari said, still unable to stop laughing

“อย่ามาว่าพี่นะ ก็ใครจะไปนึกว่าโจ๊กของเรามันจะร้อนได้ขนาดนี้เล่า”
"Don't blame me, who would have thought our porridge could get this hot?"

“โจ๊กของมันก็ต้องร้อนตามปกตินั่นแหละค่ะ ที่ผิดปกติน่ะมันพี่ต่างหาก” พูดแล้วเธอก็หัวเราะคิกคัก “เอาแต่ทำตาหลุกหลิก มองไปมองมาอยู่ได้ แปลกคนจริงๆ เหมือนที่คุณพ่อเขาบอกเอาไว้ไม่ผิด”
"The porridge has to be hot as usual, that's the norm. What's unusual is him," she said, giggling. "Always darting his eyes around, looking this way and that. Such a strange person, just like what his father said."

ก็เพราะเธอนั่นแหละ!
It's because of you!

วิศนะคิดในใจ แต่ไม่กล้าพูด
Visana thought in his heart but did not dare to speak

เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามส่งยิ้มหวานน่ารักมาให้แล้ว เขาก็อดที่จะยิ้มตอบเธอไปไม่ได้ รอยยิ้มบริสุทธิ์ที่ไร้การเสแสร้งใดๆ ทำให้เขารู้สึกดีทุกครั้งที่มองเห็น ชายหนุ่มยอมรับตั้งแต่ครั้งแรกแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่ยิ้มสวยมากจริงๆ
When he saw the opponent send a sweet, cute smile his way, he couldn't help but smile back at her. The pure smile, free of any pretense, made him feel good every time he saw it. The young man had admitted from the very first time that the other person had a truly beautiful smile

“แล้วสรุปว่าพี่นะเป็นอะไรไปคะเนี่ย?”
"So, what happened to you, big brother?"

คำถามที่คนฟังหัวเราะพรืด ขณะทิ้งตัวลงนั่งอีกที
The question that made the audience burst into laughter as they sat down again

“ไม่มีอะไรหรอก” เขาว่า “แค่ไม่ค่อยชินที่โดนคนอื่นมาเอาอกเอาใจน่ะ ปกติก็อยู่บ้านคนเดียว พอโดนแบบนี้เข้าก็เลยเขินนิดหน่อย”
"There's nothing really," he said. "I'm just not used to being pampered by others. Normally, I stay home alone, so when this happens, I feel a bit shy."

คำแก้ตัวที่วารียิ้มกว้าง ทำเสียงออกมาคล้ายๆ หือ~
The excuse that Vari smiled widely and made a sound similar to "huh~"

“เขินน้องเหรอ” เธอว่า ก่อนจะยกนิ้วขึ้นจิ้มแก้มอีกฝ่ายเบาๆ “เขินน้องสาวคนใหม่เหรอคะ กิ๊วๆ ...ทำตัวน่ารักแบบนี้น้องรักตายเลยนะเนี่ย”
"Are you shy around the younger sister?" she said, before playfully poking the other person's cheek with her finger. "Are you shy around the new little sister? Hehe... Acting cute like this is going to make your little sister fall for you!"

“อย่ามาแซวพี่น่ะ!”
"Don't tease me, okay!"

เขาบ่นพลางปัดมือออกพร้อมกับเสียงหัวเราะพรืด เรียกเสียงถอนใจเบาๆ จากร่างเล็กข้างๆ
He complained while waving his hand away with a soft laugh, eliciting a light sigh from the small figure beside him

“พี่นะไม่ต้องเกรงใจน้ำหรอกนะคะ คิดซะว่าได้น้องสาวมาเพิ่มอีกคนก็แล้วกัน เพราะแบบนั้นน้ำจะดีใจมากๆ เลยล่ะค่ะ”
"You don't have to be polite to me, okay? Just think of it as having another little sister. Because of that, I will be very happy."

เจอลูกอ้อนแบบนี้เข้า วิศนะก็เกาหน้าแกรก
When faced with such a plea, Wisana scratched his face

“เอาเป็นว่าพี่จะพยายามก็แล้วกันนะ เราเองก็เหมือนกัน อยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องเกรงใจอะไรพี่หรอก เราก็เป็นลูกสาวของป๋าก็ถือว่าเป็นน้องของพี่คนหนึ่งเหมือนกัน”
"Let's just say that I will try my best. We are the same. Being here, you don't have to worry about anything with me. Since we are both the daughters of Dad, I consider you as one of my younger siblings."

“ค่ะ!”
"Yes!"

วารีรับคำตาหยี ในใจรู้สึกพองโตอย่างยินดีกับคำพูดดังกล่าวเป็นที่สุด วิศนะเริ่มเข้าใจหน่อยๆ ว่าทำไมวารีถึงยอมตื่นแต่เช้ามาเอาอกเอาใจเขาขนาดนี้ เธอพยายามสร้างความสนิทสนมเพื่อทำลายกำแพงของคนแปลกหน้าให้กลายเป็นพี่น้องกันจริงๆ
Wari accepted the words of the sleepy-eyed one, feeling a swell of joy in her heart at the statement. Wisana began to understand a little why Wari was willing to wake up early to take care of him like this. She was trying to create intimacy to break down the wall of a stranger and turn them into true siblings

เอาเถอะ ถึงจะรู้สึกเขินไปซักหน่อย แต่ก็อย่างที่บอก เขาน่ะไม่คิดอะไรมากอยู่แล้ว ออกจะดีใจด้วยซ้ำที่มีน้องสาวน่ารักๆ แบบนี้เพิ่มมาอีกคน
Alright, even though I feel a bit shy, as I said, he doesn't think much of it. In fact, he's quite happy to have another cute little sister like this

“แต่จะว่าไปนะ โจ๊กนี่ก็อร่อยดีแฮะ”
"But to be honest, this porridge is quite delicious."

วิศนะเปรยขึ้นลอยๆ ราวกับต้องการเริ่มบทสนทนา เรียกรอยยิ้มพอใจจากใบหน้าสวยได้รูปทันที
Visana casually mentioned, as if wanting to start a conversation, instantly eliciting a satisfied smile from her beautifully shaped face

“ขนาดเมื่อกี้ปากจะพอก็ยังรู้สึกถึงรสอร่อยเลย”
"Even just now, when my mouth was full, I could still taste the deliciousness."

“จริงเหรอ” วารีร้องเสียงใส
"Really?" Wari exclaimed with a clear voice

“จริงสิ อร่อยที่สุดในเมืองมนุษย์เลยนะ เม็ดข้าวที่โดนต้มจนเปื่อยได้ที่แต่ละเม็ดมันแฝงไปด้วยความกลมกล่อม ไหนจะซุปกระดูกหมูที่เคี่ยวอย่างลงตัว แล้วยังเนื้อหมูนิ่มๆ ที่โดนปรุงรสมาอย่างละเอียดนี่ด้วยอีก ทานแล้วเหมือนจะมีปีกงอกออกมาให้บินได้เลย”
"Really, it's the most delicious in the human world. The rice grains, boiled to perfection, are infused with a harmonious flavor. Not to mention the perfectly simmered pork bone broth, and the tender pork that has been seasoned meticulously. Eating it feels like you could sprout wings and fly."

บทสาธยายแสนพิสดารนั่นทำให้วารีหัวเราะพรืด ก่อนจะยกมือตีแขนชายหนุ่มเบาๆ
That bizarre narration made Wari burst out laughing before she lightly hit the young man's arm

“เว่อร์แล้วพี่นะ เอาจริงๆ สิว่ามันอร่อยมั้ย?”
"You're exaggerating, seriously. Is it really delicious?"

“อร่อยสิ แหม น้องสาวทำให้ทั้งทีจะให้บอกว่าแย่ได้ยังไง จริงมั้ย”
"It's delicious! Come on, how can I say it's bad when my little sister made it? Right?"

“ก็แน่ล่ะค่ะ น้องสาวคนนี้มีดรีกรีเป็นถึงกุ๊กอัจฉริยะเชียวนะคะ อยู่ที่อเมริกาใครๆ เขาก็ต่างชื่นชมในตัวน้ำกันทั้งนั้นแหละ”
"Of course! This younger sister has a degree as a genius chef, you know. In America, everyone admires her."

“เหรอ แต่รสชาติมันออกจะคล้ายๆ โจ๊กกึ่งสำเร็จรูปในตู้เก็บของเลยแฮะ”
"Really? But the taste is quite similar to instant porridge in the cupboard."

คำพูดดักคอกลั้วหัวเราะทำเอาหญิงสาวชะงักกึก แก้มนวลพลันขึ้นสีร้อนวูบอย่างห้ามไม่อยู่ จนวิศนะหัวเราะก๊ากที่เดาทางถูก ทำไมเขาจะไม่รู้ เห็นเขาเป็นผู้ชายแบบนี้ก็เถอะนะ เรื่องทำอาหารเขาก็ไม่น้อยหน้าผู้หญิงคนไหนทั้งนั้นนะจะบอกให้
The teasing words mixed with laughter made the young woman freeze. Her cheeks suddenly flushed with a hot color that she couldn't control, causing Wis to burst out laughing at his accurate guess. Why wouldn't he know? Even though he looked like this, he was just as good at cooking as any woman, just to let you know

“พี่นะรู้ด้วยเหรอ?”
"Do you really know, big brother?"

“อ้าว ทำกุ๊กอัจฉริยะหน้าเสียซะแล้ว” เขาแกล้งหยอก “เอาน่า ไม่ว่าจะเป็นโจ๊กทำเองหรือโจ๊กกึ่งสำเร็จรูป ถ้าเราทำมันก็ออกมารสชาติดีเหมือนกันนั่นแหละ”
"Wow, the genius chef looks upset," he teased. "Come on, whether it's homemade porridge or instant porridge, if we make it, it will taste just as good."

“...”
It seems that the source text is missing. Please provide the text you would like to have translated.

วารีพูดไม่ออก ได้แต่เบือนหน้าแดงก่ำไปทางอื่นอย่างเขินๆ
Wari was speechless, only able to turn her blushing face away shyly

“เอาน่า มันอร่อยจริงๆ นะ พี่ชอบ”
"Come on, it's really delicious. I like it."

“จริงเหรอ?” นัยน์ตากลมโตตวัดกลับมามองวูบหนึ่งด้วยความหวังเล็กๆ
"Really?" Her big round eyes flickered back with a little hope

“จริงสิ ถึงแม้มันจะทำง่ายๆ แค่เปิดซองแล้วเทน้ำร้อนใส่ก็เถอะ”
"That's true, even though it's easy to just open the packet and pour in hot water."

“พี่นะอ่ะ!”
"That's my older sibling!"

พอโดนแหย่มากเข้า คนเป็นน้องสาวก็ทนไม่ไหว เดินเข้าไปตีแขนพี่ชายดังเพี๊ยะ ส่วนอีกฝ่ายยังเอาแต่หัวเราะไม่หยุดที่ป่วนประสาทเจ้าหล่อนได้เป็นผลสำเร็จ
When teased too much, the younger sister couldn't take it anymore and walked over to hit her brother's arm with a loud smack, while the other side just kept laughing non-stop at successfully annoying her

จะว่าไป...การได้น้องสาวเพิ่มมาอีกคนมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักหรอก...
To put it this way... having another younger sister isn't really that bad...

ตัวหนังสือค่อยๆ เคลื่อนผ่านไปทีละหน้าอย่างเชื่องช้า ดวงตาสีอำพันสวยกับแพขนตางอนไล่อ่านตัวอักษรบรรทัดแล้วบรรทัดเล่า พลางยกนิ้วเรียวพิมพ์ปุ่มในคีย์บอร์ดบนหน้าต่างส่วนตัวด้วยจังหวะคงที่
Thebook slowly turned page by page, beautiful amber eyes with curled eyelashes reading the letters line by line, while a slender finger pressed the keys on the keyboard in the private window with a steady rhythm.

ธาดา จีเอ็มหนุ่มหน้าหยกผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ นึกเซ็งไม่น้อยที่ตัวเองต้องมาทำงานอยู่ที่สำนักงานจีเอ็มใจกลางเมืองทริสทานเพียงลำพัง ร่างสูงนั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟาเนื้อเนียนสีเขียวอ่อนด้วยท่าทีสบายๆ มือคว้าน้ำส้มขึ้นมาดื่มไปอึกหนึ่ง แล้วจึงถอนหายใจหนักหน่วง
Thada, the young GM with a fair complexion, let out a soft sigh, feeling quite frustrated that he had to work alone at the GM office in the heart of Tristhan. The tall figure lounged on the smooth light green sofa in a relaxed manner, took a sip of orange juice, and then let out a heavy sigh

อะไรงานมันจะเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย ทีงานล่ะสั่งได้สั่งดี แล้วทำไมสำนักงานใหญ่ถึงไม่ยอมเปิดรับสมัครหา GM คนอื่นมาช่วยทำงานซักที คนทำก็เซ็งเป็นเหมือนกันนะ!
Why is there so much work? When we order, we order well. So why doesn't the head office agree to hire another GM to help with the work? The people doing the work are also frustrated!

“เป็นไงบ้าง ดา เสร็จมั้ย?”
"How are you, Da? Are you done?"

น้ำเสียงราบเรียบอันแสนคุ้นเคยดังขึ้น เรียกความสนใจจากชายหนุ่มชั่วครู่ ธาดาหยุดมือจากงานหันไปมองเพื่อนร่วมชะตากรรมที่กำลังยืนหอบแฟ้มเอกสารเดินเข้ามาในห้องแล้วค่อยคลี่ยิ้มบางเบา
A familiar flat tone rose, capturing the young man's attention for a moment. Thada stopped his work and turned to look at his fellow sufferer, who was standing out of breath with a stack of documents as he walked into the room, and then slowly smiled faintly

“จวนแล้วล่ะ แอน แต่งานพวกนี้ก็เล่นเอาฉันแทบบ้าเลยเหมือนกัน”
"It's almost time, Ann, but this kind of work is driving me almost crazy too."

เขาพูดไปพลางโยนกระป๋องน้ำลงถังขยะใต้โต๊ะ
He spoke while tossing a water can into the trash bin under the table

“แล้วทางเธอล่ะ เป็นไงบ้าง?”
"So how about you?"

รัตนาสะบัดผมสีดำยาวไปด้านหลัง ก่อนจะโยนกองแฟ้มหนาหนักลงบนโต๊ะรับแขกเสียงดังปัง!
Rattan tossed her long black hair back before slamming a heavy stack of files down on the reception table with a loud bang!

“เพิ่งเสร็จเมื่อกี้นี้เอง”
"It just finished a moment ago."

เธอว่าเนือยๆ พลางคว้าหนังยางเสยผมรวบให้เป็นหางม้าเหมือนเดิม
She said lazily while grabbing a rubber band to tie her hair back into a ponytail like before

“ฉันเอาภาพการต่อสู้ของนายวินเซนต์อะไรนั่นไปคำนวณหาค่าบั๊คทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลยดา นายรู้รึเปล่าว่าหมอนั่นต่อสู้ทีเดียวเราเจอค่าบั๊คของเกมทั้งหมดกี่จุด?”
"I took the footage of that Vincent's fight to calculate the total number of bugs. I can't believe it, Da. Do you know how many bugs we found in the game from that one fight?"

“กี่จุดล่ะ?” ธาดาถามยิ้มๆ
"How many points?" Thada asked with a smile

“47จุด ให้ตายสิ! หมอนี่มันยอดมนุษย์หรือไงเนี่ย สู้กับบอสทีเดียวอาศัยข้อได้เปรียบของเกมที่เราหาไม่เจอได้มากมายขนาดนั้น เหลือเชื่อจริงๆ”
"47 points, are you kidding me! Is this guy some kind of superhuman? He fights the boss and takes advantage of game mechanics that we can't even find, it's truly unbelievable."

อีกฝ่ายไม่ตอบ ชายหนุ่มแค่หัวเราะพรืดออกมาเบาๆ จากนั้นจึงตั้งหน้าตั้งตากรอกข้อมูลลงในหน้าต่างต่อเงียบๆ พอรู้สึกตัวอีกที ร่างเล็กบางด้านหน้าก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เขาเสียแล้ว ใบหน้าขาวเนียนชะโงกมองงานของชาวบ้านด้วยท่าทางเรียบเรื่อยไร้อารมณ์
The other party did not respond; the young man just let out a soft chuckle. Then he focused on filling in the information in the window quietly. When he became aware again, a slender figure had dropped down to sit next to him. The smooth, pale face leaned in to look at the work of the villagers with an expressionless demeanor

“ได้เยอะแล้วนี่นา” เธอว่านิ่งๆ
"You've already gotten a lot, haven't you?" she said quietly

“อืม ประมาณ 80% แล้วล่ะ ฉันว่าคงจะเสร็จประมาณ 4โมงเย็นนั่นแหละ แล้วจะปิดเซิร์ฟเวอร์ปรับปรุง 2 ชั่วโมง ฉันว่าภายใน6โมงเย็นนี้เราก็เปิดตัวแพทช์ใหม่ได้แล้ว”
"Um, it's about 80% done. I think it will be finished around 4 PM. Then we will shut down the server for 2 hours for maintenance. I believe we can launch the new patch by 6 PM."

รัตนาขยับมุมปากขึ้นคล้ายจะยิ้ม แต่เธอก็เปลี่ยนเป็นการเอนตัวลงไปบนโซฟาแทน
Rattana moved the corner of her mouth up as if to smile, but she instead leaned back on the sofa

“ทำไมนายใจร้อนที่จะอัพแพทช์ใหม่นี้จังเลย นายก็รู้ว่าแพทช์นี้มันยังไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไหร่ เอาไว้รออีกซักหน่อย ให้แผนกพัฒนาเขาค่อยๆ เขียนให้เสร็จก็ยังไม่สายไม่ใช่หรือไง?”
"Why are you so eager to update this new patch? You know that this patch isn't quite complete yet. Why not wait a little longer for the development team to finish it properly? It's not too late, is it?"

“สายไปสิ” ธาดาแย้มรอยยิ้ม
"You're late," Thada said with a smile

“หมายความว่าไง”
"What does it mean?"

“เกมไพรด์กำลังเปลี่ยนไปทีละนิดๆ เธอไม่สังเกตเหรอแอน?”
"The pride game is changing little by little. Don't you notice, Ann?"

อีกฝ่ายเลิกคิ้วนิดๆ อย่างงุนงง ยิ่งเมื่อหันไปมองดวงหน้าสุขุมของเพื่อนจีเอ็มด้วยกันแล้วก็ยิ่งสงสัย หากเมื่อหล่อนมองตามดวงตาสีทองสุกสว่างแล้ว รัตนาก็เข้าใจความหมายของคำพูดดังกล่าวขึ้นมาทันที
The other party raised an eyebrow slightly in confusion, especially when looking at the calm face of her GM friend, which made her even more curious. However, when she followed the bright golden eyes, Rattana immediately understood the meaning of those words

ภาพที่ธาดากำลังมองอยู่
The image that Thada is looking at

ชายผู้สวมหน้ากากครึ่งหน้าและปีกเพลิงด้านหลัง
A man wearing a half mask and fiery wings on his back

บุรุษลึกลับผู้ล้มลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ในเวลาแค่ 18นาที
The mysterious man who defeated Lord Inferno in just 18 minutes

“นายหมายถึงเจ้าคนที่ชื่อวินเซนต์ใช่มั้ย?”
"Are you referring to that person named Vincent?"

ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาแค่ไหวไหล่เล็กน้อย
The young man did not answer. He just shrugged slightly

“ได้ข่าวว่าตอนนี้สมาคมนักสำรวจก็ยังหาข้อมูลของหมอนี่ไม่ได้เลยนะ”
"I heard that the Explorers' Association still can't find any information about this guy."

“ไม่แปลก” ธาดาว่า “ขนาดจีเอ็มอย่างพวกเรายังหาข้อมูลไม่ได้เลยนี่”
"It's not surprising," Thada said. "Even a GM like us can't find the information."

“ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เจ้าหมอนี่มันต้องการอะไรกันแน่!” รัตนาถอนใจ “ทั้งๆ ที่เพิ่งจะทำลายสถิติพลังโจมตีสูงสุดในเกม แถมยังฆ่าบอสตัวใหม่ได้ด้วยจำนวนปาร์ตี้เพียงแค่สามคนแบบนั้น หมอนั่นกำลังจะกลายเป็นฮีโร่คนใหม่ของเกมแท้ๆ ทำไมเจ้าตัวถึงเลือกที่จะหลบหน้าประชาชนแล้วปกปิดข้อมูลทุกอย่างของตัวเองกันนะ นึกเพี้ยนอะไรของเขาก็ไม่รู้”
"I really don't understand what this guy wants!" Rattana sighed. "Even though he just broke the record for the highest attack power in the game and killed the new boss with only a party of three, he's about to become the new hero of the game. Why does he choose to hide from the public and conceal all his information? I can't figure out what he's thinking."

“ก็เพราะแบบนี้ถึงน่าสนใจไงล่ะ”
"That's why it's interesting."

น้ำเสียงทุ้มกล่าวเรียบเรื่อย เรียกสายตาเขียวปัดจากอีกฝ่ายอย่างเคืองๆ
The deep voice spoke monotonously, drawing an annoyed glance from the other party

“ดูนายมีความสุขจังนะดา”
"You look so happy, Da."

“มองออกขนาดนั้นเชียวเหรอ” ธาดาหัวเราะเบาๆ
"Can you see that far?" Thada chuckled softly

“อย่าลืมซะล่ะ ถึงหมอนี่จะเป็นผู้เล่นที่เก่งกาจแค่ไหน โอกาสที่นายกับเขาจะได้สู้กันมันหาไม่ได้ง่ายๆ หรอก จำไว้ว่าตอนนี้นายไม่ใช่ผู้เล่นอย่างแต่ก่อนแล้วนะนายขึ้นเป็นจีเอ็มแล้วนะแถมยังเป็นระดับหัวหน้าจีเอ็มเลยด้วย ไปทำอะไรบ้าๆ เข้าเดี๋ยวก็ไปมีปัญหากับพวกผู้ใหญ่เขาอีกหรอก”
"Don't forget, no matter how skilled this guy is, the chance for you to face him isn't easy to come by. Remember that you're not just a player like before; you've become a GM, and a head GM at that. If you do something crazy, you'll end up having problems with the higher-ups again."

“ไม่ต้องห่วงหรอก แอน”
"Don't worry, Ann."

มือใหญ่ละจากงานตรงหน้าเป็นครั้งแรก ก่อนจะตวัดนัยน์ตาสีอำพันขึ้นสบตาเธอวูบหนึ่ง แล้วจึงหันกลับไปมองภาพตรงหน้าด้วยประกายวาวโรจน์ แววตาของเขาส่องประกายชนิดที่แม้แต่คนสงบนิ่งอยู่เสมออย่างรัตนายังต้องเผลอกลืนน้ำลายเอื้อก
The large hand left the work in front for the first time, before flicking his amber eyes to meet hers for a moment, then turning back to gaze at the scene before him with a brilliant glimmer. His eyes sparkled in a way that even the usually composed Rattana couldn't help but swallow hard

“ฉันก็แค่สนใจในตัวหมอนี่เฉยๆ จริงๆ ....ไอ้เรื่องจะได้สู้กันรึเปล่าเนี่ยคงแล้วแต่โชคชะตา”
"I'm just interested in this guy, really... Whether we get to fight or not probably depends on fate."

ไม่บ่อยนักหรอกที่ธาดาจะทำให้หญิงสาวรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ได้ขนาดนี้
It's not often that Thada can make a young woman feel this hot and cold

โดยปกติแล้วผู้ชายคนนี้เป็นคนใจเย็นมาก ออกจะเอื่อยเฉื่อยเกินไปเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ยังสุขุมและอ่อนโยน หากแต่เมื่อไหร่ที่เจอผู้เล่นที่เก่งกาจจนทำให้ดวงตาสีสวยนั้นแวววาวได้ขนาดนี้ละก็...แสดงว่าปีศาจกระหายสงครามในตัวเขาได้ปรากฏออกมาแล้ว!
Normally, this man is very calm, almost too sluggish, but he is still composed and gentle. However, whenever he encounters a skilled player that makes his beautiful eyes shine like this... it means the war-hungry demon within him has emerged!

เมื่อก่อนก็เคยมีเหตุการณ์ทำนองนี้เกิดขึ้นเหมือนกัน
There used to be similar incidents like this in the past

สมัยตอนที่ฝ่ายกิจกรรมจัดศึกให้ผู้เล่นท้าสู้กับจีเอ็มได้ในทัวร์นาเมนท์พิเศษ คนที่ได้ประลองกับธาดาเป็นปีศาจร้ายอีกตัวที่เขาหมายตาเอาไว้ตั้งแต่แรก การต่อสู้ดำเนินไปอย่างเข้มข้น ทว่าต้องแลกกับเมืองที่ใช้จัดประรำพิธีที่พินาศไปทั้งเมืองโดยที่ยังหาผลสรุปแพ้ชนะกันไม่ได้
During the time when the event team organized a battle for players to challenge the GM in a special tournament, the one who faced Thada was another demon that he had targeted from the beginning. The fight was intense, but it came at the cost of the city used for the ceremony, which was completely destroyed, with no conclusion on the winner or loser

แม้ธาดาอยากจะแข่งขันต่อให้จบ แต่กลุ่มผู้บริหารของเกมกลับห้ามเอาไว้ เพราะว่าชายหนุ่มเป็นถึงจีเอ็มอันดับหนึ่ง ซึ่งเปรียบเสมือนผู้พิทักษ์เกมกลายๆ หากไปท้าตีท้าต่อยกับผู้เล่นคนอื่นบ่อยๆ คงจะทำให้ภาพลักษณ์ของบริษัทดูไม่ดีอย่างแน่นอน
Although Thada wanted to continue competing until the end, the game's management group prohibited it because the young man was the number one GM, which was akin to being a guardian of the game. If he frequently challenged other players to fights, it would certainly tarnish the company's image

มาธาดาถูกสั่งห้ามไม่ให้ต่อสู้กับผู้เล่นคนไหนอีกและจากนั้นมาไฟในตัวของผู้ชายคนนี้ก็ค่อยๆ มอดลงเรื่อยๆ จนกระทั้งวันนี้
Mathada was forbidden to fight with any players again, and since then, the fire within this man has gradually dimmed until today

วันที่ผู้ชายชื่อวินเซนต์ปรากฏตัวขึ้นมา ดวงตาคู่นี้ก็ส่องประกายกร้าวขึ้นมาอีกครั้ง
The day the man named Vincent appeared, those eyes sparkled fiercely once again

“เอาเถอะ”
"Alright"

รัตนากล่าวตัดบท เรียกสติของธาดาให้กลับมาภายในตัว
Rattanak interrupted, calling Thada's attention back to himself

“ถ้านายยืนยันถึงขนาดนั้น ฉันก็คงห้ามอะไรไม่ได้ แต่อย่าลืมเชียวล่ะว่าไม่ได้มีแต่นายคนเดียวหรอกนะที่อยากจะฟัดกับเจ้าวินเซนต์คนนั้นเต็มแก่น่ะ”
"If you insist that much, I can't really stop you. But don't forget that you're not the only one who wants to take on that Vincent guy head-on."

พอได้ยินเพื่อนสาวพูดแบบนั้น เขาก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
When he heard his girlfriend say that, he nodded in understanding

“อย่างน้อยก็มีมาร์คัสที่รักของเธอคนนึงแล้วใช่มั้ยล่ะ แอน?”
"At least you have your beloved Marcus, right, Ann?"

“ฉันไม่ตลกนะดา”
"I'm not joking, Da."

น้ำเสียงเย็นชากระแทกกลับอย่างฉุนเฉียว ปฏิกิริยาที่คนแหย่หัวเราะร่าทันที
The cold tone snapped back sharply, provoking immediate laughter from those who teased

“ไม่ต้องห่วงหรอก” ธาดาไหวไหล่เบาๆ “คนที่ฉันหมายตาเอาไว้น่ะ ไม่จอดง่ายๆ กับอีแค่คนอย่างมาร์คัสหรอก คนอย่างหมอนั่นยังไปได้ไกลกว่านั้นเยอะ ดีไม่ดี อาจจะเหนือกว่าเจ้าปีศาจตัวนั้นก็ได้”
"Don't worry," Thada shrugged lightly. "The person I'm interested in won't stop easily with just someone like Marcus. Someone like him can go much further than that; he might even surpass that demon."

สาวน้อยแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน
The little girl chuckled softly before getting up to stand

“ถ้าเก่งกว่าเจ้าปีศาจตัวนั้น มันก็เท่ากับว่าเก่งกว่านายด้วยน่ะสิ ก็นายกับปีศาจตัวนั้นสู้เสมอกันไม่ใช่หรือไง”
"If you are stronger than that demon, it means you are stronger than your master too, right? You and that demon are evenly matched, aren't you?"

ข้อยอกย้อนที่อีกฝ่ายโคลงหัวขำ
I retorted as the other party chuckled

“ก็แบบนั้นแหละที่ฉันต้องการ ยิ่งคู่ต่อสู้เก่งเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งสนุกมากขึ้นเท่านั้น”
"That's exactly what I want. The better the opponent, the more fun I have."

“ดูนายมั่นอกมั่นใจในตัวของตาวินเซนต์อะไรนั่นจังนะ”
"Look at how confident you are in that Vincent guy."

“ก็แน่ล่ะ คนประเภทเดียวกันย่อมมองกันออกอยู่แล้ว”
"Of course, people of the same type can easily recognize each other."

ใบหน้าสวยกระตุกยิ้มบางเบากับคำกล่าวนั้น เจ้าหล่อนทำเป็นหูทวนลมไม่รู้ไม่ชี้ ร่างเล็กสาวเท้าเดินไปยังตู้เย็นยูนิตเล็กๆ ที่ตั้งอยู่มุมห้องหมายจะหยิบอะไรออกมาดื่มแก้คอแห้งเสียหน่อย
The beautiful face twitched into a faint smile at those words. She pretended not to hear, ignoring it completely. The petite figure walked over to the small refrigerator in the corner of the room, intending to grab something to drink to quench her dry throat

“เออ ดา แล้วเจ้าต้นล่ะ?”
"Hey, Da, what about that tree?"

“อยู่ในห้องล้างรูปนั่นแหละ กำลังตันสินใจว่าจะเลือกรูปถ่ายไหนให้เป็นผู้ชนะเลิศในกิจกรรม”
"He's in the photo development room, trying to decide which photo to choose as the winner of the event."

พูดแล้วเขาก็ชี้ไปที่ประตูห้องที่อยู่ถัดกันอีกบาน
He then pointed to the door of the adjacent room

“อะไรกัน ได้รูปมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วยังคัดไม่เสร็จอีกเหรอ” รัตนาพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ พลางเปิดกระป๋องน้ำอัดลมเสียงดังฟู่
"What’s going on? You got the pictures since yesterday and you still haven’t sorted them out?" Rattana said in a reproachful tone while opening a can of soda with a loud hiss

“เห็นใจเจ้าต้นมันหน่อยเถอะ แอน นี่มันก็ทำงานหามรุ่งหามค่ำแล้วนะ มีหมอนี่คนเดียวที่ยังไม่ได้ออกไปทานข้าวทานปลาซักนิด”
"Please have some sympathy for Ton. Ann, he has been working day and night. He's the only one who hasn't gone out to eat at all."

“ฉันก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน มีแต่นายนั่นแหละที่หนีแว่บออกไปคนเดียว”
"I haven't eaten either; it's just that guy who sneaked out alone."

“อะไรๆ กระผมยังไม่ได้ออกไปเลยนะขอรับ นั่งปั่นงานเสียจนจะกระอักเลือดออกมาเป็นตัวอักษรอยู่แล้วเนี่ย”
"I haven't gone out at all, you know. I've been working so hard that I'm about to cough up blood in the form of letters."

“เหรอ แหม พูดแล้วชักหิว ไม่รู้ว่าวันนี้ป้าแดงแกจะทำอะไรอร่อยๆ ให้กินที่โรงอาหารน้า”
"Really? Wow, talking about it is making me hungry. I wonder what Aunt Daeng will cook for us to eat at the cafeteria today."

“โหย ผัดเผ็ดปลาดุกอร่อยอย่างนี้เลย!”
"Wow, the spicy catfish stir-fry is this delicious!"

พูดแล้วก็ยกนิ้วโป้งขึ้นมา พลางเหยียดยิ้มกว้างอย่างลืมตัว กว่าจะคิดทันว่าโดนหลอกเข้าให้แล้ว นายธาดาก็แลบลิ้นแผล็บ ก่อนจะเสยผมตัวเองแก้เก้อ จนคนมองได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ
He spoke and raised his thumb, while breaking into a wide, carefree smile. By the time he realized he had been tricked, Mr. Thada stuck out his tongue and ruffled his hair awkwardly, leaving onlookers shaking their heads in exasperation

“ก็เนี่ยล่ะน้า ฉันล่ะตามอารมณ์นายไม่ทันเลยจริงๆ ดา เดี๋ยวก็จริงจังจนน่ากลัว เดี๋ยวก็ปัญญาอ่อนจนเหมือนเด็ก บางทีก็ดูติ๊งต๊อง เหมือนคนโรคจิต....”
"Well, this is it. I really can't keep up with your mood, Da. Sometimes you're so serious it's scary, and other times you're so clueless like a child. Sometimes you seem silly, like a crazy person..."

พูดได้แค่นั้น เธอก็ยกมือขึ้นปิดปาก เรียกสายตาอีกฝ่ายให้เหลือบขึ้นมอง
She could only say that, then she raised her hand to cover her mouth, drawing the other person's gaze to look up

“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?”
"What did you just say?"

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร ทำงานของนายไปเถอะ”
"Nothing at all. Just go ahead and do your work."

เจ้าหล่อนว่าปัดๆ ก่อนจะเบนหน้าหนีไปอีกทางเสียดื้อๆ ทิ้งให้ธาดาได้แต่มองแบบไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็ยอมทำเป็นไม่สนใจ กลับไปรัวนิ้วพิมพ์ข้อมูลลงในหน้าต่างของตัวเองต่อ
She brushed it off before abruptly turning her face away, leaving Thada looking on in confusion. However, he pretended not to care and continued typing information into his own window

ท่าทางที่รัตนาลอบเป่าปากโล่งใจ นึกดีใจไม่น้อยที่คนตรงหน้าเป็นพวกจอมบื้อในคราบอัจฉริยะ!
The way Rattanalob sighed in relief, he felt quite happy that the person in front of him was a bunch of fools disguised as geniuses!

“แล้วเรื่องของนายวินเซนต์อะไรนั่นน่ะ นายคิดจะแก้ไขปัญหายังไง?”
"So what about that Mr. Vincent? How do you plan to solve the problem?"

น้ำเสียงเล็กเอ่ยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
The small voice spoke, changing the topic of conversation

“ปัญหาอะไรล่ะ?”
"What problem is it?"

“....นี่นายทำงานจนไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรือไง ตอนนี้เริ่มมีผู้เล่นหลายคนบ่นแล้วนะ เรื่องที่อีตาวินเซนต์นี่ไม่ยอมปรากฏตัวออกมาให้เห็นซักที แถมยังมีข่าวแปลกๆ ว่าวินเซนต์เป็นเด็กเส้นของจีเอ็ม หรือไม่ก็เป็นผู้เล่นโกงๆ ที่ทางบริษัทสร้างขึ้นมาเพื่อสร้างเรทติ้งด้วย”
"...Are you working so hard that you don't know what's going on? Now there are several players starting to complain about that Vincent guy not showing up at all. Plus, there are strange rumors that Vincent is a favorite of the GM, or that he's a fake player created by the company to boost ratings."

ธาดาถอนใจเบาๆ ยกมือขึ้นเสยผมอย่างไม่ใส่ใจนัก
Thada sighed softly, raising his hand to casually brush his hair back

“คนมันก็พูดกันไปเรื่อยเปื่อย เธอจะให้ทำยังไงล่ะ?”
"People just talk aimlessly. What do you want me to do?"

“ฉันถึงบอกว่าเราควรจะทำอะไรซักอย่างยังไงละยะ! นายจะปล่อยให้ผู้เล่นคนอื่นประท้วงแบบนี้ต่อไปได้ยังไงเล่า!”
"I told you we should do something about this! How can you let the other players protest like this?"

คำโวยวายจากคนอารมณ์คงที่ตลอดเวลาทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากงานตรงหน้าอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขึ้นเล็กน้อยอย่างใช้ความคิด มันก็เห็นจะจริงอย่างที่แอนพูด ขืนยังปล่อยให้วินเซนต์เล่นเกมอยู่ในเงามืดแบบนี้ต่อไปคงไม่เป็นผลดีต่อแพทช์ใหม่ที่เขากำลังจะเปิดตัวอย่างแน่นอน
The complaints from the consistently emotional person made the young man divert his gaze from the work in front of him once again. His handsome face tightened slightly as he thought. It seemed to be true what Ann said; if Vincent continued to play the game in the shadows like this, it would definitely not be good for the new patch he was about to launch

ปัง!!
Bang!!

จู่ๆ ประตูห้องล้างรูปก็ถูกเปิดออกมาอย่างรุนแรง ทำเอาสองร่างในห้องสะดุ้งโหยง หันหน้ากลับไปมองคนเปิดตัวเสียงดังทันที
Suddenly, the door to the darkroom was flung open violently, startling the two figures inside, who immediately turned to look at the person who had made the loud entrance

ร่างผอมแห้งเล็กๆ เดินอ่อนแรงโรยราออกมาจากห้อง เด็กหนุ่มอายุประมาณ 20 ต้นๆ ขยี้ผมฟูๆ ทรงวัยรุ่นของตัวเองอย่างหงุดหงิด ที่น่ากังวลกว่าอารมณ์ของเจ้าตัวก็คือขอบตาที่สีเข้มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนตัวกินใบไผ่เข้าไปทุกที
A small, thin figure walked out of the room, weak and weary. A young man in his early twenties rubbed his messy, teenage hair in frustration. More concerning than his mood was the increasingly dark circles under his eyes, as if he were being consumed by a bamboo-eating creature

เขาสาวเท้าเดินฉับๆ ตรงเข้ามาหาธาดา ก่อนจะวางแฟ้มงานลงบนโต๊ะรับแขกเสียโครมใหญ่
She strode briskly towards Thada before slamming the work folder down on the reception table

“งานเสร็จแล้วครับ!”
"The work is done!"

สิ้นคำ ชายหนุ่มคนดังกล่าวก็หน้าหงายลงไปนอนกับพื้น
As soon as he finished speaking, the young man fell back and lay on the ground

เล่นเอาคนแก่กว่าทั้งสองสะดุ้งเฮือก ลุกพรวดตามไปดูแทบไม่ทัน
The older person was startled and quickly got up to follow and see, almost not making it in time

“เป็นอะไรไป ต้น ตอบพี่สิ” ธาดาร้อง
"What's wrong, Ton? Answer me!" Thada shouted

ครู่ต่อมา รัตนาที่เอามือไปอังตรงจมูกของอีกฝ่ายค่อยถอนหายใจยาวเหยียดอย่างโล่งใจ
A moment later, Rattana, who had placed her hand on the other person's nose, let out a long sigh of relief

“ไม่เป็นไรหรอก แค่หลับไปเฉยๆ”
"It's okay, just fell asleep."

“โอโห ตัวตายไม่ว่าขอให้ข้าทำงานลุล่วงก็พอ ปีนี้นายกะสอยรางวัลจีเอ็มตัวอย่างเลยสินะเนี่ย”
"Oh, I don't care about dying, just let me finish my work. This year, the boss is aiming to win the GM award, isn't he?"

ธาดาเอ่ยเย้าด้วยน้ำเสียงร่าเริง ระหว่างก้มลงมองหน้าของเจ้าหนุ่มหัวฟูที่เริ่มมีเสียงกรนดังออกมาให้ได้ยิน เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเฉยอย่างนั้น สตรีอีกคนจึงต้องเป็นคนแบกเจ้าเด็กตัวแสบขึ้นมานอนบนโซฟาให้เป็นที่เป็นทางอย่างเสียไม่ได้
Thada teased in a cheerful tone while leaning down to look at the face of the young boy with messy hair, who had started to snore loudly. Seeing the other party remain still, another woman had to be the one to carry the mischievous child and lay him down on the sofa properly

“มัวแต่พูดกวนประสาทอยู่นั่นแหละ เป็นห่วงน้องมันซะหน่อยสิยะ” เธอขึ้นเสียงแหวลั่น
"Stop being so annoying and worry about your younger sibling a little, will you?" she raised her voice sharply

“จะห่วงไปทำไม ยังไงซะเดี๋ยวพวกนี้มันก็ได้โบนัสเป็นของตอบแทนอยู่แล้ว”
"Why worry? Anyway, these people will get bonuses as a reward."

คำย้อนขำๆ เรียกสายตาคมกริบให้หันมามองทันควัน ทำเอาคนกำลังยิ้มร่าหุบปากฉับด้วยความรวดเร็ว ร่างสูงกระแอมครั้งหนึ่ง ก่อนจะยืนขึ้นเดินไปหยิบแฟ้มเอกสารอันใหม่มาเปิดดูด้วยสีหน้าเป็นการเป็นงาน และแล้วดวงตาสีทองก็เบิกกว้างอย่างตกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเหยียดอย่างน่ากลัว
A witty remark caught the sharp gaze, making the person who was smiling suddenly stop with a quick snap. The tall figure cleared his throat once before standing up to grab a new file, opening it with a serious expression. Then, his golden eyes widened in shock before transforming into a terrifying smirk

แฟ้มงานนี้รวบรวมรูปภาพของกิจกรรมงานประกวด “ถ่ายให้ได้นะ ถ้านายแน่จริง” เอาไว้ จึงเต็มไปด้วยฉากเควสไล่ล่าลอร์ดอินเฟอร์โน่เต็มไปหมด และต้นได้ทำการคัดเลือกเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ทันทีที่ธาดาเห็นรูปภาพที่ชนะรางวัลที่หนึ่ง เขาก็แค่นเสียงหัวเราะหึขึ้นมา
This file contains a collection of photos from the contest "Take It If You Can," filled with scenes from the quest to chase Lord Inferno. Ton has already selected them. As soon as Thada saw the photo that won first prize, he let out a snicker

“แอน...”
"Ann..."

“หือ”
"Huh"

“ตะกี้เธอถามฉันใช่มั้ยว่าฉันจะเรียกเจ้าวินเซนต์นั่นออกมาได้ยังไง?”
"Just now you asked me how I would call that Vincent out, right?"

คนโดนถามเลิกคิ้วสูง
The person raised an eyebrow when asked

“ยังไงล่ะ”
"How is it?"

“เอาเป็นว่าฉันมีวิธีก็แล้วกัน”
"I have a way, then."

เสียงทุ้มเอ่ยทิ้งท้ายสั้น ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานด้วยสีหน้าอารมณ์ดี
A deep voice said briefly before turning around and walking back to the desk with a cheerful expression

บนโต๊ะวางภาพของมังกรยักษ์นอนราบอยู่กับพื้น โดยมีชายสวมหน้ากากที่เห็นใบหน้าไม่ชัดเพราะปีกไฟจากด้านหลังส่องประกายโชติช่วงจนเกิดเงาปิดบังส่วนหน้าไปจนหมด บุรุษปริศนาคนนั้นกำลังเหยียบย่ำอยู่บนร่างไร้ลมหายใจของลอร์ดอินเฟอร์โน่ราวกับต้องการประกายชัยชนะให้ชาวโลกได้รับรู้
On the table lies an image of a giant dragon sprawled on the ground, with a man wearing a mask whose face is obscured by the fiery wings behind him, casting a shadow that completely hides his front. The mysterious man is trampling on the lifeless body of Lord Inferno as if he wants the world to witness his triumph

ใต้รูปเขียนกำกับชื่อเอาไว้ว่า “Who’s Monster? (ใครกันแน่ที่เป็นปีศาจ)”
Under the picture, it is labeled "Who's Monster?" (Who is the real monster?)

และเจ้าของภาพสวยงามรูปนี้ก็มีชื่อว่า
And the owner of this beautiful picture is named

เมษา
April

Stage 18

ล่อเสือออกจากถ้ำ (1)
Luring the tiger out of the cave (1)

“จริงเหรอเนี่ย พี่เพิ่งจะรู้นะว่าเราก็เรียนอยู่มหาลัยฯ เดียวกันกับพี่”
"Really? I just found out that we are studying at the same university as you."

“อือ! น้ำเพิ่งจะสอบติดเมื่อไม่นานมานี้เองล่ะค่ะ”
"Uh! Nam just passed the exam not long ago."

น้ำเสียงใสเอ่ยตอบร่าเริง ระหว่างยกลังกระดาษขนาดไม่ใหญ่มากนักเข้าห้องนอนตัวเองอย่างแข็งขัน ใบหน้าน่ารักประดับรอยยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี ร่างเล็กยึดเสื้อยืดตัวใหญ่ของวิศนะมาใส่คู่กับกางเกงยีนที่พี่สาวของเขาเคยลืมทิ้งเอาไว้ โชคดีที่วารีใส่มันได้อย่างพอดิบพอดี ไม่อย่างนั้นเขาเองก็จนปัญญาที่จะหาเสื้อผ้าตัวอื่นมาให้เธอเหมือนกัน
The cheerful voice replied brightly while eagerly lifting a not-so-large cardboard box into her bedroom. Her cute face was adorned with a cheerful smile, and the small figure wore a big T-shirt belonging to Wisana paired with jeans that her older sister had forgotten. Luckily, Wari fit into it perfectly; otherwise, he would have been at a loss to find her other clothes as well

ทั้งสองพี่น้องกำลังขนกล่องข้าวของที่บริษัทรับส่งของเพิ่งเอามาทิ้งไว้เมื่อสิบนาทีที่แล้ว
The two siblings are carrying boxes of belongings that the delivery company just dropped off ten minutes ago

“งั้นปีหน้าเราก็กลายมาเป็นรุ่นน้องของพี่ที่มหาลัยด้วยน่ะสิ” วิศนะยิ้มกว้าง พลางแบกกล่องอีกใบเดินตามเข้าไปติดๆ
"Then next year we will become the juniors of our older siblings at university, right?" Wisana smiled widely while carrying another box and following closely behind

“ใช่แล้วค่า ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคะ รุ่นพี่” วารีว่าแล้วหัวเราะคิกคัก
"Yes, that's right! Anyway, please take care of me, senior." Wari said, then giggled

“อือ...รู้สึกพี่จะมีเพื่อนเรียนอยู่คณะบริหารพอดีเสียด้วย บอกให้มันรับน้องเราหนักๆ ดีกว่า”
"Um... I feel like my older sibling has a friend studying in the Faculty of Business Administration. I should tell them to give our freshmen a hard time instead."

“อ๊า~! อย่าแกล้งน้ำนะ น้ำยิ่งกลัวๆ เรื่องนี้อยู่ด้วย เพื่อนน้ำบอกว่าการรับน้องของมหาลัยในไทยมันน่ากลัวมากๆ เลยอ่ะ”
"Ah~! Don't tease Nam, okay? Nam is already scared of this. My friend said that the freshman orientation at universities in Thailand is really scary!"

“ปัทโธ่ มันจะไปน่ากลัวได้ยังไง ก็แค่ให้เต้นท่าอุบาทว์ๆ แล้วก็บูมเพลงคณะเอง”
"Come on, how can it be scary? It's just about dancing in a ridiculous way and then boom, the group song."

วิศนะว่าพลางวางกล่องใบใหญ่ที่ถืออยู่ลงบนเตียงนอนของวารี ในห้องของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยกล่องลังกระดาษแบบเดียวกันอีกห้ากล่อง เครื่องคอมพิวเตอร์ที่ยังไม่ได้ประกอบ กับโทรทัศน์จอ LCD ขนาด 40นิ้วอีกหนึ่งเครื่อง
Visana said while placing the large box he was holding down on Wari's bed. Her room was now filled with five more boxes of the same cardboard type, an unassembled computer, and another 40-inch LCD television

นัยน์ตาสีน้ำตาลกวาดมองไปรอบๆ ห้องแล้วก็ถอนใจเฮือก สงสัยต้องตกแต่งกันอีกยาวเลยแฮะ ปกติห้องนี้ก็มีไว้ให้แขกมานอนเฉยๆ ใครจะนึกว่ามันจะกลายเป็นห้องนอนประจำของใครบางคน
The brown eyes scanned the room and then let out a deep sigh. It seems like there’s still a long way to go with the decoration. Normally, this room is just for guests to sleep in; who would have thought it would become someone's permanent bedroom?

“ตกลงว่าของที่เขามาส่งนี่ครบนะ” วิศนะหันมาถาม
"Is everything he delivered here complete?" Wisana turned to ask

“ครบค่ะ” หญิงสาวยิ้มตอบ ขณะที่นั่งอยู่บนเตียง
"That's it," the young woman smiled in response while sitting on the bed

“แล้วเอาไงต่อ จะให้พี่ช่วยจัดของมั้ย เพราะจากที่ดูแล้วนี่ก็เยอะเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย” เขาว่าเมื่อมองดูพัสดุระเกะระกะที่วางกระจายอยู่เต็มห้อง
"What's next? Do you want me to help organize things? Because from what I see, this is quite a lot." He said while looking at the scattered packages all over the room

ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ ข้าวของเครื่องใช้มันก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา
Women are like this; it's natural for them to have a lot of belongings

“จะช่วยน้ำจัดของเหรอ แหม น่ารักจัง”
"Will you help Nam organize things? Aww, that's so cute!"

“แน่นอนสิ งั้นพี่เริ่มจากกล่องนี้เลยก็แล้วกันนะ”
"Of course! Then I'll start with this box."

พูดจบ คนทำตัวน่ารักก็เริ่มถลกแขนเสื้อขึ้นเตรียมพร้อม จากนั้นจึงลงไปนั่งกองกับพื้นทำท่าจะเปิดกล่องกระดาษที่ตั้งอยู่ตรงหน้าด้วยทีท่ากระตือรือร้นสุดขีด เรียกรอยยิ้มขบขันจากใบหน้าหวานที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนวารีจะตัดสินใจลุกจากเตียงเพื่อจัดของตัวเองด้วยอีกคน
After finishing speaking, the cute person started rolling up their sleeves in preparation. Then, they sat down on the floor, eagerly trying to open the cardboard box in front of them, which brought a humorous smile to the sweet face standing next to them. Before Wari decided to get up from the bed to organize their things with the other person

พรวด!!
Suddenly!!

หากแต่เพิ่งจะเปิดกล่องแรกเสร็จพ่อคุณก็สำลักน้ำลายตัวเองแทบไม่ทัน
Just as he finished opening the first box, your father almost choked on his own saliva

เริ่มมาก็เจอแจ๊กพอทเข้าเลยวุ้ย!
I started and immediately hit the jackpot!

ดวงตาสีอำพันคู่สวยยามนี้เบิดกว้าง อ้าปากค้าง ชะงักมือแน่นิ่งแบบทำอะไรไม่ถูก ซึ่งการกระทำนั้นก็ไม่รอดจากสายตาวารี
The beautiful amber-colored eyes are wide open now, mouth agape, hands frozen in place as if unsure of what to do, and that action does not escape the gaze of Wari

“เป็นอะไรไปเหรอคะพี่นะ ตัวสั่นเชี่ยว”
"What's wrong, big brother? You're shaking."

“หา อ๋อ!” คนเป็นพี่สะดุ้งโหยง “...ม..ไม่มีอะไร พี่ว่ากล่องนี้ไม่เหมาะแล้วล่ะ เราเอากล่องนี้ไปจัดเองเถอะ” ละล่ำละลักพูดเสร็จ วิศนะก็ส่งกล่องใบนั้นไปให้อย่างร้อนรน ก่อนจะคลานขลุกๆ ไปคว้าอันอื่นมาเปิด ส่งให้คนมองต้องเอียงคอสงสัย แต่เมื่อเหลือบดวงกลมโตลงมองกล่องที่พี่ชายส่งมาให้ถึงได้เริ่มเข้าใจ
"Ah, I see!" The older sibling jumped in surprise. "...N-no, it's nothing. I think this box isn't suitable anymore. Let's just organize it ourselves." After stammering out the words, Visana hurriedly handed over that box before crawling off to grab another one to open. The person looking on tilted their head in confusion, but when they saw the large round box that the older brother had sent, they began to understand.

กล่องในมือของเธอนั้นเป็นกล่องใส่เสื้อผ้า นอกจากชุดธรรมดาแล้วก็มีชุดชั้นในหลายชิ้นวางเอาไว้ด้านบนด้วย ใบหน้าเนียนกระตุกรอยยิ้มซุกซน ดูเจ้าเล่ห์อยู่ในที แต่ก็น่ามองพอๆ กับนางฟ้าตัวน้อยๆ เลยทีเดียว
The box in her hands is a clothing box. Besides ordinary outfits, there are several pieces of lingerie placed on top as well. Her smooth face twitches into a mischievous smile, looking cunning yet just as charming as a little fairy

“พี่นะคะ”
"Older sibling, right?"

“พี่ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะ ทั้งกางเกงนอกกางเกงในอะไรไม่เห็นเลย สีชมพูสีขาวอะไรไม่เห็นทั้งนั้น” เจ้าคนขี้อายโพล่งออกมาจนหมดเปลือกชนิดที่คนฟังหัวเราะก๊าก
"I don't see anything at all, neither the outer pants nor the inner ones, nothing at all. I can't see the pink or the white, nothing at all." The shy person blurted out everything to the point that the listeners burst into laughter

“นี่ขนาดไม่เห็นนะเนี่ย”
"This is even though I can't see it."

“...” โดยย้อนให้แบบนี้ วิศนะก็พูดไม่ออก แสร้งเบือนหน้าหนีทำเป็นยุ่งกับการเปิดกล่องอีกใบแทน
"..." By turning it back like this, Visana was left speechless, pretending to turn away and busying himself with opening another box instead.

“แหม อายน่ารักเป็นเด็กเลยนะคะ พี่นะเนี่ย อินโนเซนส์จังเลยนะ แค่ชุดชั้นในเองก็อายหน้าแดงไปถึงหูแล้ว” ระหว่างกำลังแซวเพลินๆ เจ้าหล่อนก็เหลือบไปเห็นว่าคนกำลังเขินหนักมือไม้สั่นจนทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายก็ไปคว้าเอาอัลบั้มรูปเล่มหนาขึ้นมาถือแก้ขัด อาการที่คนเป็นน้องสาวอ้าปากค้าง พุ่งกระโจนใส่แทบไม่ทัน
"Oh my, you're so cute like a child! You're so innocent! Just wearing lingerie and you're blushing all the way to your ears." While teasing playfully, she noticed that the person was so embarrassed, their hands were shaking and they didn't know what to do. In the end, they grabbed a thick photo album to hold as a distraction. The younger sister's jaw dropped, and she almost jumped in surprise

“อันนั้นไม่ได้นะคะ พี่นะ!”
"That can't be done, okay? Big sister!"

“เฮ้ย!”
"Hey!"

รู้ตัวอีกที มือเล็กๆ ก็คว้าอัลบั้มรูปนั่นออกไปจากมือเสียแล้ว ดวงหน้าน่ารักเกิดอาการขึ้นสีจัด ขณะกอดสมุดเล่มหนาไว้แนบอกอย่างหวงแหน
Before I knew it, those small hands had already snatched the photo album away from me. The cute face turned bright red while hugging the thick book tightly to her chest as if it were precious

“นั่นแน่ะ” วิศนะเหยียดยิ้มกว้าง “ไอ้อัลบั้มรูปอันนั้นมันมีอะไร ทำไมถึงได้ทำท่าหวงซะขนาดนั้น”
"Well then," Wisana smirked widely, "What’s in that photo album? Why are you acting so possessive about it?"

“...ป...เปล่าซักหน่อย” วารีแก้ตัวอึกอัก
"...No... not at all," Wari stammered in defense.

“สงสัยจะมีพวกรูปตอนเด็กๆ แน่เลย ดีไม่ดีอาจจะมีรูปตอนแก้ผ้าอาบน้ำแหงๆ นี่ขอพี่ดูหน่อยสิ อยากจะเห็นภาพของเราตอนเด็กๆ จัง” พอได้ยินคำพูดนั้น ร่างเล็กก็เกิดอาการสะดุ้งโหยง
"I suspect there are some childhood photos for sure. If I'm lucky, there might even be some pictures of us bathing without clothes. Can I see them, please? I really want to see pictures of us as kids." Upon hearing those words, the small figure jumped in surprise

“ไม่เอา! อย่าดูนะ!”
"No! Don't look!"

“โห ทำท่าปกปิดซะขนาดนั้นพี่ยิ่งสงสัยหนักเลยนะว่าในนั้นมันมีรูปอะไรอยู่กันแน่ เอาน่า ขอพี่ดูหน่อย นิดเดียวเองไม่เสียหายหรอก”
"Wow, you're hiding it so much that I'm even more curious about what's really in there. Come on, let me take a quick look. Just a little bit, it won't hurt."

“ไม่เอา!” อีกฝ่ายกล่าวยืนยันหนักแน่น ทำเอาคนเป็นพี่หัวเราะร่า แล้วจึงส่ายหน้าเบาๆ
"No way!" the other party said firmly, causing the older sibling to laugh heartily and then shake their head lightly

“โอเคๆ ไม่ดูก็ไม่ดู ...แต่อย่าเผลอก็แล้วกัน”
"Okay, okay, if you don't want to watch, then don't... but just don't let your guard down."

“พี่นะอ่ะ!”
"That's my older sibling!"

“ล้อเล่นน่า บอกว่าไม่ดูก็ไม่ดูซี่ แหม หวงซะขนาดนั้นพี่ไม่เข้าไปยุ่งหรอก ถ้าเป็นรูปสมัยเด็ก เดี๋ยวพี่ไปขอป๋าเขาที่คฤหาสน์ก็ได้” คำกล่าวทีเล่นทีจริงทำเอาคนโดนแหย่ต้องมุ่ยหน้าออกมาอย่างงอนจัด ร่างบอบบางรีบดึงอัลบั้มออกให้ห่างตัวพี่ชายคนกวนประสาทโดยเร็ว ก่อนจะลงมือจัดของต่ออย่างเงียบเชียบ ท่าทางที่วิศนะต้องหัวเราะพรืด
"Just kidding! If you say you won't watch it, then I won't watch it either. Wow, being so possessive, I won't interfere. If it's a childhood photo, I can just ask his dad at the mansion." The playful remark made the teased person sulk in annoyance. The delicate figure quickly pulled the album away from the annoying older brother before quietly continuing to organize things, making Visna want to burst out laughing

เมื่อลงมือรื้อลังอีกรอบ เขาก็ไปสะดุดกับของคุ้นตาเข้าอีกที กล่องพัสดุเล็กๆ ที่มีตัวหนังสือด้านหน้าเขียนเอาไว้ว่า ไพรด์ ออนไลน์
When he started to unpack the box again, he stumbled upon something familiar once more: a small package with the words "Pride Online" written on the front

นี่มันเครื่องเล่นเกม P.M. ไม่ใช่หรือไง?
Isn't this a P.M. game console?

ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง มือคว้าเครื่องเล่นเกมดังกล่าวขึ้นโบกไปมา
The young man raised an eyebrow, his hand grabbing the game console and waving it around

“น้ำ”
"Water"

“รอบนี้อะไรอีกละคะ พี่นะ จะแกล้งอะไรน้ำอีกล่ะ?”
"What is it this time? What are you going to prank me with again?"

“เราเล่นไอ้นี่ด้วยเหรอ?” นัยน์ตาสีเขียวซีดตวัดมามองของที่อยู่ในมือคนตัวโตกว่าแล้วค่อยเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ
"Are we playing with this?" The pale green eyes glanced at the item in the hands of the taller person before raising an eyebrow slightly

“ก็เครื่อง P.M. นี่ ทำไมเหรอคะ?”
"Then why is the P.M. machine like this?"

“เปล่า พี่ก็แค่ถามดูเฉยๆ”
"No, I was just asking."

“แหม เกมของบริษัทของคุณตาเขาทั้งทีนี่คะ น้ำจะไม่เล่นได้ยังไงล่ะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยตอบราบเรียบ “อีกอย่างน้องก็เล่นเซิร์ฟอินเตอร์ตั้งแต่อยู่ที่อเมริกาแล้วล่ะค่ะ พอย้ายมาที่นี่ก็ต้องทำเรื่องขอโอนย้ายตัวละครยุ่งยากน่าดูเหมือนกัน ว่าแต่พี่นะถามไปทำไมเหรอคะ หรือว่าเล่นไพรด์เหมือนกัน?”
"Well, it's your grandfather's company's game, how could I not play it?" Nam replied in a sweet, even tone. "Besides, I've been playing international servers since I was in America. When I moved here, I had to go through a complicated process to transfer my character. By the way, why are you asking, big brother? Do you play Pride too?"

“หา! อ้อ ม...ไม่ได้เล่นหรอก” วิศนะแก้ตัวอึกอัก “พอดีเพื่อนพี่เล่นกันหลายคนน่ะ พี่ก็แค่ถามดูเฉยๆ”
"Ah! Oh... I can't play." Wisna stammered. "It's just that my friends are playing together, I was just asking."

เขาว่ากลบเกลื่อน ซึ่งดูท่าจะได้ผล เพราะวารีแค่เดินมาหยิบกล่องนั่นไปจากมือเขา ไม่ใส่ใจจะถามอะไรต่อ ผิดกับอีกฝ่ายที่ตอนนี้เริ่มมีสีหน้าอึดอัดใจ
They say it's a cover-up, which seems to be effective because Wari just walked over to take that box from his hand, not bothering to ask anything further, unlike the other party who now started to look uncomfortable

งานเข้าแล้วไง มีคนรู้จักมาเล่นเกมนี้เพิ่มอีกคนแล้วไง สงสัยต้องระมัดระวังตัวให้มากกว่านี้แล้วแฮะ
It's happening now, someone I know has come to play this game too. I guess I need to be more careful from now on

“พี่นะคะ น้ำวานพี่ช่วยต่อคอมพิวเตอร์ให้หน่อยสิ” คำขอร้องเรียกสติชายหนุ่มให้กลับมา เขารีบผงกหัวรับเป็นพัลวัน
"Excuse me, could you please help me set up the computer?" The request snapped the young man back to reality, and he quickly nodded in agreement

หลังจากนั้นการจัดของก็ดำเนินต่อเนื่องกว่าสามชั่วโมง วิศนะยอมรับเลยว่าข้าวของเครื่องใช้ของแม่น้องสาวคนนี้ช่างมากมายเสียจริงๆ ขนมาทีเดียวแทบจะเยอะกว่าเขาที่ใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดนี้มาหลายปีซะอีก
After that, the organizing continued for over three hours. Wisana admitted that the belongings of his younger sister were indeed quite numerous. In fact, there were almost more items than he had accumulated living in this condo for several years

เพียงวันเดียว ห้องนอนเรียบๆ จืดชืดก็ถูกแปลงโฉมกลายเป็นห้องสีหวานแหววไปเรียบร้อย วารีเปลี่ยนผ้าม่านสีขาวตุ่นๆ เก่าใกล้จะขาดเต็มแก่เป็นสีส้มดูสดใส เช่นเดียวกับผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนเป็นลายการ์ตูนน่ารัก
In just one day, the plain, dull bedroom was transformed into a sweet, colorful room. Wari replaced the old, faded white curtains that were about to tear with bright orange ones, as well as the bedspread and pillowcases featuring cute cartoon designs

นอกจากนี้รอบห้องยังเต็มไปด้วยตุ๊กตายัดนุ่นหลายต่อหลายตัวที่ต่างตบเท้าเดินเข้ามาเรียงรายเต็มไปหมด ยังไม่พอ วารียังขนเครื่องตกแต่งอีกหลายชิ้นมาวางประดับไว้ที่ห้องรับแขกในคอนโดด้วย ได้แก่ โคมไฟ ตุ๊กตาปั้นตัวเล็กๆ รูปภาพลายสวยๆ อาจจะรวมพวกพรมเช็ดเท้า และต้นไม้ประดับต้นเล็กๆ อีกไม่กี่อัน
In addition, the room is filled with numerous stuffed dolls that are lined up in rows. Not only that, Vari has also brought several decorative items to place in the living room of the condo, including lamps, small figurines, beautifully patterned pictures, possibly some doormats, and a few small decorative plants

เรียกได้ว่าพริบตาเดียว เจ้าหล่อนได้ทำการเนรมิตคอนโดของวิศนะให้เหมือนเรือนหอหวานแหวว ของคู่แต่งงานใหม่ได้อย่างชวนเข้าใจผิดสุดๆ สภาพที่เจ้าของบ้านได้แต่ลอบกลืนน้ำลายเอื้อก
In the blink of an eye, she transformed Visana's condo into a sweet and charming bridal suite for newlyweds, creating a scene that was incredibly misleading, leaving the homeowner to swallow hard in disbelief

นี่ถ้าไอ้ธันมันได้เห็นสภาพห้องตอนนี้เข้ามีหวังต้องโดนมันล้อยันลูกบวชแน่ๆ เลย!
If Than saw the state of the room right now, he would definitely tease me about it!

“เฮ้อ~ ในที่สุดก็เสร็จซักทีนะคะ พี่นะ” วารีที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำ เพื่อเอาแปรงสีฟันไปวางคู่กับของพี่ชาย หันมายิ้มหวานกับเขา ซึ่งยามนี้กำลังยืนอึ้งกิมกี่อยู่กลางห้องรับแขก
"Ah~ Finally done, huh? Big brother," Wari, who had just walked out of the bathroom to place her toothbrush next to her brother's, turned and smiled sweetly at him, who was currently standing in shock in the middle of the living room

“ต่อไปนี้เราก็จะได้อยู่ด้วยกันจริงๆ แล้ว” เธอพูดด้วยสีหน้าอารมณ์ดี “ฝากเนื้อฝากตัวอีกทีนะคะ” กล่าวเสร็จแล้วร่างบางก็ยอบลงไปถอนสายบัวเล่นๆ กับพื้น ใบหน้าเนียนปรากฏลักยิ้มซุกซน ทำเอาคนเป็นพี่ได้แต่กะพริบตาปริบๆ ขยับยิ้มเจื่อนสนิทมาให้อย่างพูดอะไรไม่ออกกับคำกล่าวที่ฟังดูทะแม่งๆ ชอบกล
"From now on, we will really be together," she said with a cheerful expression. "Please take care of me again," she added, then the slender figure bent down to playfully pull at the grass on the ground. Her smooth face revealed a mischievous dimple, leaving her older sibling blinking in surprise, unable to respond with anything more than a faint, awkward smile at the oddly peculiar statement

“...จ..จ้า ฝากตัวด้วยนะ”
"...I... I'm counting on you."

“ตายแล้ว มัวแต่จัดห้องเพลินไปหน่อย นี่หกโมงเย็นแล้วเหรอคะเนี่ย” นัยน์ตาสีน้ำตาลทองของวิศนะเหลือบไปมองนาฬิกาแขวนผนัง สังเกตว่าเข็มสั้นชี้ไปที่เลขหกอย่างที่เธอว่าจริงๆ
"Dead already? I got a bit too carried away organizing the room. Is it really six in the evening?" Visna's golden-brown eyes glanced at the wall clock, noticing that the short hand was indeed pointing at the number six, just as she had said

“เวรกรรม พี่ยังไม่ได้เตรียมอาหารเย็นเลย”
"Bad karma, I haven't prepared dinner yet."

“ไม่เป็นไร!” วารีร้องแข็งขัน “เดี๋ยววันนี้น้ำอาสาเป็นคนทำอาหารเย็นเอง พี่นะอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าคะ?” คำพูดที่เขาเลิกคิ้วสูง พลางคิดในใจว่าขนาดอาหารเช้า แม่หนูคนนี้ยังทำเป็นแค่โจ๊กกึ่งสำเร็จรูปเลย แล้วตอนนี้คิดจะอาสามาทำอาหารเย็นให้งั้นเหรอ
"It's okay!" Wari exclaimed enthusiastically. "Today, I'll volunteer to make dinner myself. Is there anything special you want to eat?" He raised an eyebrow, thinking to himself that even for breakfast, this girl only made instant porridge. And now she thinks she can volunteer to make dinner?

เห็นทีจะไม่ดีต่อกระเพาะแฮะ...
It seems it won't be good for the stomach...

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ทำเองก็ได้ วันนี้เราเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่นา” วิศนะพูดรอมชอม พยายามถนอมน้ำใจอีกฝ่าย แม้ว่าใจจริงเขาจะไม่ค่อยเชื่อใจเรื่องฝีมือในการทำอาหารของเจ้าหล่อนสักเท่าไหร่
"It's okay, I'll do it myself. We've been tired all day today," Visana said, trying to be considerate of the other person, even though deep down he didn't quite trust her cooking skills

จะว่ายังไงดีล่ะ ขนาดโจ๊กใส่น้ำร้อนเมื่อเช้าแม่คุณยังทำออกมารสชาติแปร่งๆ เลย
What should I say? Even the porridge with hot water this morning, your mom made it taste a bit off

เพราะไม่อยากให้เสียใจก็เลยเออออว่าอร่อยไปหรอก!
Because I didn't want to hurt their feelings, I just went along and said it was delicious!

“ทำไมไม่ให้น้ำทำล่ะ หรือไม่เชื่อใจฝีมือน้ำ!”
"Why not let water do it, or don't you trust water's skills?"

“เปล่าสักหน่อย!” วิศนะรีบโบกมือไปมา “พี่แค่ไม่อยากให้เราเหนื่อยเท่านั้นเอง”
"Not at all!" Wisana quickly waved her hands. "I just don't want us to get tired."

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงน้ำก็จะทำ ก็วันนี้มันเป็นเวรทำอาหารของน้ำนี่คะ”
"I don't know, but anyway, I'll cook because today it's my turn to make food."

“เวรทำอาหาร? เวรอะไร ไปจัดตั้งแต่เมื่อไหร่”
"Cooking? What do you mean? When did that start?"

ท่าทางงุนงงสุดๆ ทำเอาวารีแย้มยิ้มกว้าง มือเรียวหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมายื่นให้ชายหนุ่มดู
The look of confusion was so intense that Wari broke into a wide smile, her slender hand reaching into her pocket to pull out a piece of paper and hold it out for the young man to see

“เมื่อคืนน้ำแบ่งเวรหน้าที่ของเราสองคนไว้แล้วค่ะ จะได้ดูแลห้องง่ายขึ้นไง”
"Last night, the water divided the duties between the two of us, so it will be easier to take care of the room."

เขาไม่พูดอะไรได้แต่คลี่กระดาษในมือออกมาอ่าน และก็เป็นจริงอย่างที่น้องสาวว่าที่วันนี้เป็น เวรทำอาหาของแม่เจ้าประคุณเขา ใบหน้าเกลี้ยงเกลาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาอย่างเชื่องช้า จากนั้นจึงปั้นยิ้มเจื่อนสนิทส่งไปให้
He didn't say anything but unfolded the paper in his hand to read, and it was true as his sister said that today was the day he had to cook for their dear mother. His smooth face slowly lifted up, and then he formed a faint smile to send her way

“งั้นน้ำไปทำอาหารเย็นก่อนนะคะ”
"Then I'll go prepare dinner first."

รับโทรศัพท์หน่อยจ้า! รับโทรศัพท์หน่อยจ้า!
Please answer the phone! Please answer the phone!

ไม่ทันไรวารีก็ต้องชะงักกึก เพราะเสียงแปลกปลอมดังขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงยีน เรียกสายตาคนมองตามไปอย่างแปลกๆ
Before she knew it, Wari had to stop abruptly because a strange sound came from her jeans pocket, drawing curious glances from those around her

“คือ...โทรศัพท์ เดี๋ยวน้ำขอตัวไปคุยแปปนึงนะคะ” ว่าแล้วเธอก็วิ่งหายจู๊ดเข้าไปในห้องนอน วิศนะได้แต่หัวเราะพรืดออกมาเบาๆ
"Um... it's a phone call. I'll just step away to talk for a moment," she said, and then she ran quickly into the bedroom. Wisna could only chuckle softly.

เออ...ไอ้เสียงเรียกเข้าแปลกๆ แบบนี้นึกว่าจะมีแต่เขาคนเดียวที่ใช้ซะอีก ยัยน้ำนี่ก็มีมุมพิลึกๆ กับเขาเหมือนกันแฮะ เขาคิดพลางถอนใจยาวเหยียด แล้วจึงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โซฟา ตอนนี้มาคิดหาทางออกจากไอ้ตารางแบ่งหน้าที่บ้าๆ ในมือนี่ก่อนดีกว่า
Well... I thought this strange ringtone would only be used by him. This girl has her own quirks too, huh? He thought to himself, letting out a long sigh, and then sank down onto the sofa. Now, it's better to think of a way out of this crazy duty schedule in my hands first.

น้ำนี่ก็ช่างคิด ...ทำอะไรออกมาก็ไม่รู้!!
This water is so thoughtful... I don't know what it's doing!!

โดยเฉพาะไอ้เวรทำอาหารเนี่ยแหละที่เขารับไม่ได้เลยจริงๆ เนื่องจากฝ่ายนั้นแบ่งเวรให้เขาแค่สองวันเท่านั้น นอกจากนั้นแม่เจ้าประคุณเธอรับเหมาขอเป็นแม่ครัวตลอด งานนี้มีหวังท้องไส้ปั่นป่วนทั้งปีแหงๆ
Especially that damn cook, he just can't accept it at all, because that side only assigned him shifts for two days. Besides that, the lady has taken on the role of the cook for the entire time. This is bound to cause stomach troubles all year long

“ไม่รู้ว่าต่อไปคอนโดของฉันจะกลายเป็นนรกหรือสวรรค์” ว่าแล้วก็ถอนใจ “เหมือนสวรรค์ก็ตรงที่มีนางฟ้าตัวน้อยๆ มาอยู่ด้วย แต่คงเหมือนนรกตอนอาหารนางฟ้าตกถึงท้อง เดี๋ยวไปซื้อยาแก้ท้องอืดตุนไว้บ้างดีกว่า” วิศนะตัดสินใจอย่างรอบคอบ พาลนึกไปถึงอีกเรื่อง
"I don't know if my condo will become hell or heaven," he sighed. "It feels like heaven because I have little angels living with me, but it must be like hell when the food for the angels lands in my stomach. I should go buy some anti-bloating medicine to stock up." Wisana made a careful decision, leading him to think about another matter

ช่วงนี้อย่าเพิ่งให้ธันวามันมาที่ห้องจะดีกว่า ...ขี้เกียจโดนล้อฟ่ะ!!
During this time, it's better not to let Thanwa come to the room... I don't want to be teased!!

“พี่นะคะ ขอโทษจริงๆ น้า!” ครู่ต่อมาวารีก็วิ่งกลับมาจากห้องนอนด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
"Big sister, I'm really sorry!" A moment later, Wari ran back from the bedroom with a look of panic on her face

“มีอะไรเหรอ น้ำ?”
"What's wrong, Nam?"

“พอดีว่าน้ำมีธุระด่วนต้องเข้าไปในเกมก่อน สงสัยเราคงไม่ได้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันซะแล้ว”
"It turns out that Nam has an urgent matter to attend to in the game first. I guess we won't be having dinner together after all."

“เกม?” วิศนะเลิกคิ้ว
"Game?" Wisana raised an eyebrow

“ก็ไพรด์ไงคะ พอดีเพื่อนของน้ำโทรมาบอกว่ามีเรื่องด่วนให้เข้าไปในเกมเดี๋ยวนี้ พี่นะไม่โกรธนะคะที่ไม่ได้ทำอาหารเย็นให้”
"It's Pride, you see. A friend of mine just called to say there's an urgent matter that needs me to go into the game right now. I'm sorry, I hope you're not mad that I didn't make dinner."

ดีใจจะตายชักต่างหาก แม่หนูเอ๊ย!
I'm so happy I could die, oh my goodness!

ชายหนุ่มกรีดร้องในใจ แต่ก็ต้องปั้นหน้าเสียดายสุดแสนเป็นการรักษามารยาท
The young man screamed inside, but had to put on a face of deep regret to maintain his manners

“เหรอ ไม่เป็นไรหรอก เราไปหาเพื่อนเถอะ”
"Really? It's okay. Let's go find some friends."

“ขอโทษจริงๆ นะคะ พี่นะ”
"I'm really sorry, okay?"

“อือ ไม่เป็นไร ไปเถอะ” วิศนะโบกมือปัดๆ วารีตีหน้าเศร้าเล็กน้อย แล้วค่อยหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง. สิ้นเสียงปิดประตู เจ้าตัวแสบก็รีบชกลมไปมาอย่างยินดี
"Yeah, it's fine. Go ahead," Wisana waved his hand dismissively. Wari's face fell slightly, then he turned and walked back into the room. As soon as the door closed, the little rascal quickly started punching the air in delight.

นับว่าฟ้ายังมีตา!
It can be said that the sky still has eyes!

พระผู้เป็นเจ้าเรียกนางฟ้ากลับสวรรค์ไปเสียก่อน วันนี้เขาเลยรอดมื้ออาหารนรกมาได้!!
The Lord called the angel back to heaven first, so today he escaped from the meal of hell!

“รอดมาได้แบบฉิวเฉียดเลยฟ่ะ”
"I barely made it through."

โทรศัพท์เข้ารับสายด้วยเน้อ~!! รับสายด้วยเน้อ~~~!!!
Answer the phone, please~!! Pick up the call, please~~~!!!

ยังกระโดดโลดเต้นได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นมาบ้าง ร่างสันทัดชะงักกึก คว้าหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาเลิกคิ้วสูง เมื่อเห็นเป็นเบอร์แปลกหน้า แต่ก็ยอมสไลด์ฝาครอบรับสายอย่างว่าง่าย
He had not been jumping around for long when his mobile phone rang. The stocky figure froze, quickly pulling the device out of his pocket. He raised an eyebrow upon seeing an unfamiliar number but willingly slid the cover to answer the call

“สวัสดีครับ วิศนะพูดอยู่ครับ”
"Hello, this is Visana speaking."

“วิศนะเหรอ นี่ฉันเองนะ!” เสียงเจื้อยแจ้วคุ้นหูทำให้เขาหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด
“Visana? It's me!” The familiar chirpy voice made him squint in thought.

“ใครน่ะ?”
"Who is it?"

“ฉันเอง เมย์ไง จำเสียงไม่ได้เหรอ”
"It's me, May. Don't you recognize my voice?"

“อ้าว เมย์เองเหรอ” วิศนะร้องเสียงดัง “มีอะไรล่ะ อีกซักพักแหละกว่าฉันจะเข้าไปในเกม ตอนนี้ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย”
"Oh, is that you, May?" Wisana exclaimed loudly. "What's up? It'll be a while before I get into the game. I haven't had dinner yet."

“ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้ว ตาบ้า! รีบเข้ามาในเกมด่วนเลย มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว!” เมษาว่ามาเป็นชุด ฟังดูร้อนรนกว่าที่เคยจนเขาต้องขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด
“You don't have to worry about eating it anymore, you crazy guy! Hurry up and get into the game, something big has happened!” Meisa said in a rush, sounding more anxious than ever, causing him to furrow his brows tightly.

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” วิศนะชักรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี เพราะปกติแล้วเมษานับเป็นคนใจเย็นมากคนหนึ่ง (ยกเว้นเวลาอยู่กับมาโนช) น้อยนักที่เธอจะมีอาการตื่นตูมแบบนี้
"Is there something wrong?" Wisana started to feel uneasy because normally, Meesa is a very calm person (except when she's with Manot). It's rare for her to be this flustered

“ไม่ต้องสงสัยหรอก เอาเป็นว่านายรีบออนไลน์เข้ามาเถอะ ฉันจะรออยู่ที่เมืองทริสทานนะ แล้วเจอกันที่โรงแรมห้อง 317 รหัสคือ วินเซนต์ เหมือนเดิม”
"There's no doubt about it. Just hurry online, okay? I'll be waiting in Tristán. See you at the hotel room 317, the code is Vincent, just like before."

“นี่เธออยู่ในเกมแล้วเหรอ แล้วทำไมถึงโทรออกมาข้างนอกได้ล่ะ?” วิศนะถามงงๆ
"Are you already in the game? Then why can you call from outside?" Wisana asked, confused

“ก็ตอนนี้ช่วงเวลาภายในเกมกับโลกภายนอกมันยังเท่ากันอยู่เพราะว่าเพิ่งเปิดแพทช์ใหม่ได้ไม่นาน อีกเดี๋ยวเวลามันก็จะเริ่มปรับให้ห่างกันเหมือนเดิมแล้ว...นายไม่ต้องถามเซ้าซี้หรอกน่ารีบเข้ามาก่อนเถอะ”
"Right now, the time in the game and the outside world is still the same because the new patch was just released not long ago. Soon, the time will start to differ like before... You don't need to keep asking, just hurry up and come in."

“เข้าใจแล้ว จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
"I understand, I'll go right now."

“ถ้างั้นก็รีบมานะยะ!” เสียงหงุดหงิดกรอกกลับไปในเครื่องมือสื่อสารของตัวเองเบาหวิว ราวกับไม่ต้องการให้ผู้คนที่อยู่รอบข้างได้ยิน
“Ifthat’s the case, hurry up, okay!” The annoyed voice murmured back into their communication device softly, as if not wanting the people around to hear.

เมษาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะปิดหน้าต่างข้อมูลการสื่อสารภายในโลกไพรด์ลงไป ดวงตาสีเทาอ่อนยามนี้ส่องประกายขุ่นเคืองอย่างปิดเอาไว้ไม่มิด
May sighed deeply before closing the internal communication window of the Pride world. Her light gray eyes now sparkled with a hidden irritation that she couldn't fully conceal

หงุดหงิดที่เรื่องราววุ่นๆ วิ่งเข้ามาหาไม่หยุดหย่อน!
Frustrated that chaotic matters keep coming at me non-stop!

และเหนือสิ่งอื่นใด เธอกำลังหงุดหงิดกับสายตาใครบางคนที่เอาแต่จ้องมองมาที่เธอตาเดียว!
And above all else, she was irritated by the gaze of someone who kept staring at her with one eye!

“คุยธุระเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ คุณเมษา?” น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยถามอย่างสุภาพ ทว่าคนตรงข้ามกลับแค่แค่นเสียงจากลำคอคล้ายๆ อือ! พร้อมกับเชิดหน้าใส่อย่างไม่คิดจะรักษามารยาทเลยแม้แต่น้อย
"Are you done with your business, Ms. Mesa?" a gentle voice asked politely. However, the person opposite merely made a sound from their throat, similar to a grunt, while lifting their chin in a way that showed no intention of maintaining any manners at all

“ผมหวังเหลือเกินว่าคนที่คุณติดต่อไปเมื่อครู่จะเป็นคุณวินเซนต์ผู้โด่งดังคนนั้น” คำกล่าวที่เรียกใบหน้าน่ารักให้ระบายรอยยิ้มออกมาบางเบา
"I really hope that the person you just contacted is that famous Mr. Vincent." The words made the lovely face break into a faint smile

“แอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์แบบนี้ ไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะคะ...” เธอเปรยเสียงแข็ง ระหว่างมองคนตรงหน้าด้วยหางตา “คุณธาดา!”
"Listening in on other people's phone conversations like this is really rude..." she said sharply, glancing at the person in front of her out of the corner of her eye. "Mr. Thada!"

“โอ๊ะ ถ้าเกิดว่าผมทำให้ไม่พอใจก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
"Oh, if I have disappointed you, I apologize."

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันพอจะเดานิสัยคุณออกอยู่!” เจ้าหล่อนเหน็บแนมอีกฝ่ายอย่างเจ็บแสบ ทว่าดวงหน้าดูดีของบุรุษตรงข้ามกลับสงบนิ่งได้อย่างประหลาด ราวกับไม่รู้สึกอะไรกับถ้อยคำแดกดันเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย ธาดากลับขยับรอยยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดี
"It's okay! I can somewhat guess your personality!" She teased the other party sharply, yet the handsome face of the man opposite her remained strangely calm, as if he didn't feel anything from her sarcastic words at all. Thada instead broke into a wide smile, looking cheerful

ผิดกับเธอที่ต้องทนนั่งให้อีตาจีเอ็มที่ใครต่อใครต่างบอกว่าหล่อนักหล่อหนามองหน้าอย่างกับจะแสกนหาไวรัส การพบกันครั้งแรกที่ทำเอาความคาดหวังพังยับเมื่อพบข้อเท็จจริงที่ว่าคนคนนี้มันโคตรจะกวนประสาทเลย!
Unlike you, who has to endure sitting in front of that GM guy, whom everyone says is very handsome, staring at you as if scanning for a virus. The first meeting shattered all expectations when I realized that this person is incredibly annoying!

หลังจากที่เมษารู้จากหน้าต่างข่าวสารว่าเธอชนะเลิศการประกวดถ่ายภาพกิจกรรมตามล่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ เธอก็ดีใจจนแทบจะกรี๊ดลั่นเมือง หากแต่พอเดินทางมาพบ เพื่อพูดคุยเรื่องรายละเอียดการรับรางวัลของกิจกรรม เธอชักจะรู้สึกเสียใจที่ได้รางวัลขึ้นมาชอบกล!
After discovering from the news window that she won the photography contest for the Lord Inferno hunt, Maisara was so happy that she almost screamed in the city. However, when she arrived to discuss the details of the award, she began to feel strangely sad about winning the prize!

ก็ตาจีเอ็มธาดานี่แสนจะเรื่องมาก แถมยังขี้เก๊ก ที่สำคัญยังมีจุดประสงค์แอบแฝงมากับรางวัลที่เขาจะมอบให้กับเธออีกต่างหาก!
GM Thada is really picky and also quite pretentious. Most importantly, he has hidden motives behind the reward he is going to give her!

“แล้วตกลงจะว่ายังไงละคะ คุณธาดา สรุปว่าดิฉันต้องทำอะไรบ้างถึงจะได้รับรางวัลของกิจกรรมถ่ายภาพ ต้องไปเอาสำเนาบัตรประชาชนกับทะเบียนบ้านมายืนยันมั้ยคะ?” เมษาจงใจถามประชดอย่างกวนประสาท ร่างเพรียวบางนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้รับรองในสำนักงานจีเอ็มอย่างไม่กลัวเกรง
"So what should I say then, Mr. Thada? To sum it up, what do I need to do to receive the prize for the photography activity? Do I need to bring a copy of my ID card and house registration to confirm?" Mesa intentionally asked sarcastically, sitting cross-legged on the chair in the GM's office without any fear

ถ้าหากเป็นผู้เล่นคนอื่นคงมีอาการตื่นเต้นจนอยู่ไม่สุขเป็นแน่ หากยามนี้มือปืนสาวยังคงสงบเยือกเย็น นัยน์ตาสองข้างจ้องมองบุรุษฝั่งตรงข้ามเขม็งด้วยสีหน้าเครียดขึง ไร้รอยยิ้มเช่นทุกครา ทว่าในแววตากลับทอประกายยียวนไว้อย่างที่ธาดาอดจะขำไม่ได้
If it were another player, they would surely be restless with excitement. However, at this moment, the female assassin remains calm and composed, her eyes fixed intently on the man across from her with a tense expression, devoid of the usual smile. Yet, in her gaze, there is a glimmer of mischief that Thada can't help but find amusing

“ไม่ต้องวุ่นวายขนาดนั้นก็ได้ครับ คุณเมษา” เขาว่า “แค่คุณมายืนยันด้วยตัวเอง แล้วบอกรหัสรูปภาพที่คุณถ่ายให้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ ถ้าจะพูดให้ถูก หลักฐานทุกอย่างที่คุณเอามาให้เราก็ถูกต้องและครบถ้วนดีแล้ว”
"You don't need to go to such lengths, Ms. Mesa," he said. "Just come and confirm in person, and then provide the code for the photo you took, and that will be all set. To be precise, all the evidence you provided us is correct and complete."

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็ต้องควรจะได้รับของรางวัลซักทีสิคะ หรือมันมีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องมานั่งเสียเวลาอยู่ตรงนี้งั้นเหรอคะ!” เธอจงใจกระแทกเสียงแสดงความไม่พอใจชัดเจน
"If that's the case, then I should finally receive a prize, right? Or is there any reason I have to waste my time sitting here like this?" She deliberately raised her voice to clearly express her dissatisfaction

“ใจเย็นๆ ก่อนสิครับ คุณเมษา ผมมีเรื่องที่อยากจะคุยกับคุณอีกมากเลยนะครับ”
"Calm down for a moment, Ms. Meisa. I have a lot I want to talk to you about."

“เรื่องอะไรไม่ทราบเหรอคะ?”
"What is it that you don't know?"

สาวน้อยแสร้งถามด้วยสีหน้าใสซื่อ ทั้งที่ใจรู้ดีอยู่แล้วว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการอะไร
The little girl pretended to ask with an innocent expression, even though she already knew what the other party wanted

“ก็เรื่องเกี่ยวกับเพื่อนของคุณนั่นแหละครับ”
"It's about your friend."

“ใครงั้นเหรอคะ ฉันเองก็มีเพื่อนอยู่หลายคนเสียด้วย” คำเย้าป่วนประสาทที่เรียกรอยยิ้มเหยียดจากใบหน้าคม
"Who is it then? I actually have quite a few friends myself." The teasing words provoked a smirk from the sharp-featured face

“คุณก็รู้ว่าผมหมายถึงใครนะครับ คุณเมษา ผู้ชายที่ตอนนี้ใครๆ ต่างก็อยากจะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา ผู้ชายที่ชื่อว่าวินเซนต์” คำตอบที่คนฟังเงียบกริบ ไม่กล่าวอะไรต่อ สาวน้อยร่างเล็กแค่จดจ้องไปที่ดวงตาสีอำพันแปลกตรงหน้าคล้ายอยากจะอ่านใจ แน่นอนว่าธาดาไม่คิดจะหลบสายตา เขากลับเลือกที่จะยิ้มให้เมษาอย่างไม่รู้ว่าไม่ใส่ใจหรือเพราะถือไพ่เหนือกว่ากันแน่
"You know who I mean, right? You, Maesa, the man that everyone wants to know the true identity of right now, the man named Vincent." The response from the listeners was silence; no one said anything further. The petite girl just stared into the strange amber eyes in front of her, as if wanting to read his mind. Of course, Thada had no intention of looking away; instead, he chose to smile at Maesa, not knowing whether he was indifferent or holding the upper hand

“วินเซนต์เขาทำไมเหรอคะ?” เธอถามแบบเนิบๆ
"Why did Vincent do that?" she asked slowly

“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่อยากจะรู้จริงๆ ว่าทำไมเขาต้องปกปิดตัวเองขนาดนั้น ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แถมยังเป็นคนมีฝีมือ จะเรียกว่าเก่งกาจจนน่าจับตามองก็ไม่ผิด ผมก็แค่สงสัยว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะปกปิดสถานะของตัวเองด้วย”
"There's nothing really. I just genuinely want to know why he has to hide himself so much, even though he hasn't done anything wrong and is quite skilled. It wouldn't be wrong to say he's talented enough to be noticed. I'm just curious why he chooses to conceal his status."

เมษาแค่นหัวเราะหึ ก่อนจะตอบเสียงสูงคล้ายขบขันกับสิ่งที่จีเอ็มหนุ่มพูดเสียเต็มประดา
Maysa just chuckled before responding in a high-pitched voice, seemingly amused by what the young GM said

“คนเราก็มีทั้งเรื่องที่อยากจะพูดและไม่อยากพูดนะคะ คุณจีเอ็ม แล้วการที่เราจะปกปิดหน้าตา หรือชื่อต่อสาธารณะชนมันผิดตรงไหนไม่ทราบคะ? หรือว่าเดี๋ยวนี้... จีเอ็มอย่างพวกคุณมีอำนาจมากพอถึงขนาดไม่ต้องสนใจเรื่องสิทธิส่วนบุคคลของผู้เล่นคนอื่นก็ได้”
"People have both things they want to say and things they don't want to say, you know, GM. So what's wrong with hiding one's face or name from the public? Or is it that nowadays... GMs like you have so much power that you don't have to care about the personal rights of other players?"

ธาดาไม่ตอบ เขารู้ดีว่าเมษาต้องการปั่นหัวเขา ตอนนี้ชายหนุ่มจึงทำได้แค่ยิ้มกลับ
Thada didn't respond. He knew well that Mesa wanted to mess with him. So now the young man could only smile back

“แน่นอนว่าจีเอ็มอย่างเราไม่มีสิทธิที่จะทำแบบนั้นหรอกครับ”
"Of course, someone like us at GM has no right to do that."

“เหรอคะ” อีกฝ่ายลากเสียง “ถ้าอย่างนั้นคำถามที่คุณถามมา ฉันก็ไม่จำเป็นต้องตอบก็ได้ใช่มั้ยคะ”
"Really?" the other party elongated the sound. "If that's the case, then I don't have to answer the question you asked, right?"

“แน่นอนครับ คุณไม่ต้องตอบผมก็ได้”
"Of course, you don't have to answer me."

“ดีจัง งั้นฉันว่าเรามาคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของรางวัลเลยจะดีกว่ามั้ย ดิฉันเองก็ไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันเสียด้วยสิ ไหนจะเกลียดขี้หน้า...อุ๊ย! ขอโทษทีนะคะ ดิฉันหมายถึง จะกวนเวลาอันมีค่าของคุณธาดาไปเสียเปล่าๆ” ใบหน้าเนียนปรากฏรอยยิ้มสาแก่ใจเมื่อมีโอกาสพูดจาเชือดเฉือนฝั่งตรงข้าม
"That's great! Then I think we should talk about the prizes, shall we? I don't have all day to spare. Not to mention I can't stand... Oops! I'm sorry, I meant to say I don't want to waste your valuable time, Mr. Thada." A satisfied smile appeared on her smooth face as she had the chance to cut down the opposing side.

ทว่าดวงหน้าหล่อเหลาปานรูปสลักก็ยังยิ่งเฉยเหมือนอย่างเคย แถมยังแย้มยิ้มราวกับสนุกกับคำว่าร้ายตรงหน้าด้วยซ้ำไป
However, the handsome face, like a sculpted figure, remained as indifferent as ever, even smiling as if enjoying the harsh words before him

“ถ้างั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ”
"Then let's get straight to the point."

“ดีค่ะ” เมษายิ้มกว้าง รู้สึกได้ถึงชัยชนะในกำมือ
"Good!" May said with a wide smile, feeling the victory in her hands

ท่าทางที่ธาดาแย้มรอยยิ้มเอ็นดู ก่อนจะเรียกหน้าต่างข้อมูลส่วนตัวขึ้นมาอ่านรายละเอียด
The way Thada smiled affectionately before calling up the personal information window to read the details

“คุณเมษาจะได้รับรางวัลหลังชนะเลิศกิจกรรม ‘ถ่ายให้ได้นะ ถ้านายแน่จริง’ ซึ่งประกอบไปด้วย เงินเป็นจำนวน 1ล้านเหรียญ กับไอเท็มระดับ S หนึ่งชิ้น รวมไปถึงรถมอเตอร์ไซด์ลาโนว่า ที่ยังไม่มีวางขายในตลาดอีกหนึ่งคัน”
"Ms. Mae will receive a prize after winning the 'Take It If You Can' event, which consists of 1 million baht in cash and one S-level item, including a Lanova motorcycle that is not yet available on the market."

“ใช่แล้วค่ะ” เสียงใสเอ่ยตอบร่าเริง นึกยินดีไม่น้อยที่ในที่สุดคนตรงหน้าก็พูดเข้าเรื่องเสียที
"Yes, that's right," the cheerful voice replied, feeling quite pleased that the person in front finally got to the point

“ถ้างั้นเย็นนี้ก็เตรียมตัวไปรับของรางวัลที่โดมใจกลางเมืองได้เลยครับ งานรับรางวัลจะจัดตอน 18นาฬิกาตรง พยายามอย่าสายนะครับ เพราะคนมาร่วมงานท่านอื่นเขาจะรอนานจนเบื่อ” สิ้นคำกล่าว อาการลิงโลดเมื่อครู่ก็จางหายไปโดยพลัน รอยยิ้มกว้างขวางหุบฉับแทบจะทันที
"Then get ready to pick up your prize at the dome in the city center tonight. The award ceremony will be held at 6 PM sharp. Please try not to be late, as the other attendees will get bored waiting." As soon as he finished speaking, the earlier excitement faded away instantly, and the wide smile disappeared almost immediately

“งานรับรางวัล...อะไรคะ?”
"What is the award ceremony about?"

“ไม่เข้าใจเหรอครับ” ธาดาย้อนเสียงสูง นัยน์ตาคู่สวยฉายแววระยับท้าทาย “หมายความว่าทางทีมงานของเราจะทำการประกาศรางวัลให้กับผู้ชนะเลิศในกิจกรรมอย่างสมศักดิ์ศรีไงล่ะครับ โดยการจัดพิธีมอบรางวัลที่โดมกลางเมือง ท่ามกลางผู้เล่นกว่า 8หมื่นคน”
"Don't you understand?" Thada replied in a high-pitched voice, his beautiful eyes sparkling with a challenging glint. "What I mean is that our team will announce the award for the winner of the event with full dignity, by organizing a prize-giving ceremony at the dome in the city, amidst more than 80,000 players."

“เรื่องนั้นฉันรู้ค่ะ!” เมษาร้องลั่น “แต่ฉันหมายถึง...ทำไมต้องจัดงานวุ่นวายแบบนี้ด้วย แค่รับมอบตามปกติไม่ได้หรือไงคะ ทำไมถึงต้อง...”
"I know about that!" Maysa exclaimed. "But I mean... why do we have to organize such a chaotic event? Can't we just receive it as usual? Why does it have to be...?"

“แหม กิจกรรมครั้งยิ่งใหญ่ของไพร์ดทั้งที จะมาจัดงานเล็กๆ แบบนั้นได้ยังไงกันล่ะครับ” ชายหนุ่มกล่าวยิ้มๆ ระหว่างปิดหน้าต่างตัวเองลง
"Well, for such a grand event of Pride, how could they possibly hold a small event like that?" the young man said with a smile as he closed his window

“อีกอย่าง เราจะจัดพิธีมอบรางวัลให้กับผู้ที่สามารถฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ด้วย เรียกได้ว่าเป็นไฮไลท์ของงานเลยก็ได้มั้ง” คำกล่าวเรียบเรื่อยที่เมษาชะงักกึก เมื่อเดาได้ว่าธาดาต้องการอะไร
"Additionally, we will hold a ceremony to award those who can kill Lord Inferno. You could say it's the highlight of the event," the statement was casual, but Meisa froze when she realized what Thada wanted

หมอนี่ตั้งใจจัดงานรับรางวัลใหญ่โตเพื่อจะดึงให้วิศนะออกมาเปิดเผยตัว โดยการใช้ของรางวัลเป็นเหยื่อล่อ
This guy is planning a grand award ceremony to lure Visana out into the open, using the prizes as bait

“ดิฉันว่าวินเซนต์เขาคงไม่มาหรอกค่ะ” เธอพยายามเถียงอย่างใจเย็น “ทางที่ดิฉันว่าคุณอย่าจัดอะไรให้มันยุ่งยากจะดีกว่า”
"I don't think Vincent will come," she tried to argue calmly. "I believe it would be better if you didn't make things complicated."

“สงสัยจะไม่ทันแล้วล่ะครับ ผมเพิ่งจะประกาศรายละเอียดของงานมอบรางวัล ก่อนที่คุณจะมาที่สำนักงานของเราเมื่อครู่นี่เอง” ธาดาว่ายิ้มๆ “แล้วผมคงต้องขอบอกเอาไว้ก่อนว่า งานนี้ไม่มีการรับรางวัลแทนนะครับ ถ้าหากคุณวินเซนต์ไม่มารับด้วยตัวเองล่ะก็ ทางเราจะถือว่าเขาสละสิทธิ์ทันที” เงื่อนไขที่เมษานิ่งเงียบไปทันที ร่างเล็กไม่ต่อคำใดๆ สีหน้าไร้รอยยิ้ม แม้จะยังคงสบตากับฝ่ายตรงข้ามอยู่
"I'm afraid it's too late now. I just announced the details of the award ceremony right before you came to our office," Thada said with a smile. "And I must inform you in advance that there will be no accepting the award on behalf of anyone. If Mr. Vincent does not come to receive it in person, we will consider that he has forfeited his rights immediately." The condition made Meesa fall silent. The small figure did not say anything further, her expression devoid of a smile, even though she continued to make eye contact with the opposing party

เธอรู้ดีว่าคนคนนี้พยายามจะดึงตัววิศนะออกมาให้ได้ โดยไม่สนใจวิธีการ ฮึ! คิดหรือว่าของรางวัลแค่นั้นจะสามารถทำให้เรียกความสนใจจากวิศนะได้
She knows well that this person is trying to lure Visana out by any means necessary. Huh! Do you think that just that reward will be enough to attract Visana's attention?

ถ้าเชื่ออย่างนั้นก็เห็นจะโง่เต็มทีล่ะ
If you believe that, then you must be really foolish

“เรื่องนั้นมันก็แล้วแต่คุณนะคะ คุณธาดา” เมษาเหยียดยิ้มกว้าง ก่อนจะลุกขึ้นยืนในที่สุด
"That matter is up to you, Mr. Thada," Meisa said with a wide smile before finally standing up

“จะไปแล้วเหรอครับ ถ้ายังไงก็อย่าลืมมางานมอบรางวัลด้วยนะ อ้อ แล้วก็อย่าลืมบอกเพื่อนคุณให้มางานเลี้ยงด้วยนะครับ เพราะผมเองก็อยากจะเจอเขาอยู่เหมือนกัน”
"Are you leaving already? If so, don't forget to come to the award ceremony. Oh, and don't forget to tell your friends to come to the party too, because I would like to see them as well."

เจ้าหล่อนไม่กล่าวอะไร เพียงแค่ขบกรามแน่นอย่างฉุนเฉียว แม้ในใจอยากจะตอกคนตรงหน้ากลับมากแค่ไหน แต่การประเมินจากภายนอกบอกอยู่ครามครันว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ทั้งวาจาและท่าทางแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายน่ากลัว ขืนเผลอทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าออกไปคงไม่ดีแน่ๆ
She said nothing, merely clenched her jaw in irritation. No matter how much she wanted to retort to the person in front of her, her external assessment indicated that this man was extraordinary. Both his words and demeanor carried an aura of intimidation. If she carelessly acted recklessly, it would surely not end well

“ดิฉันแนะนำว่าอย่าคาดหวังอะไรมากก็จะดีกว่านะคะ” น้ำเสียงกร้าวจงใจเอ่ยทิ้งทวนให้บุรุษตรงข้ามโคลงหัวรับ ก่อนจะหมุนตัวทำท่าจะเดินจากไปจริงๆ
"I suggest that it would be better not to expect too much," she said with a deliberately firm tone, causing the man opposite to nod in agreement before she turned to actually walk away

“อ้อ ผมลืมบอกคุณไปอย่างหนึ่งนะครับ คุณเมษา” คำเปรยที่ร่างบอบบางชะงักกึก แล้วตวัดนัยน์ตาสีเทากลับมามอง
"Oh, I forgot to tell you something, Ms. Maisa," the slender figure paused abruptly and turned her gray eyes back to look

“คะ?”
"Yes?"

“ตอนนี้ไพรด์ได้อัพเดทแพทช์ใหม่ขึ้นมาแล้ว ไม่ทราบว่าตอนออนไลน์คุณทันสังเกตหรือเปล่าว่า P.M. ของคุณได้ทำการโหลดแพทช์ขึ้นมาใหม่” เมษาหรี่ตาเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตอนออนไลน์เครื่อง P.M. ได้ทำการดาวน์โหลดแพทช์ใหม่ขึ้นมาจริงๆ
"Right now, Pride has updated a new patch. I wonder if you noticed while online that your P.M. has downloaded the new patch." Maisa squinted slightly when she remembered that the P.M. machine had indeed downloaded the new patch while online.

“แล้วยังไงเหรอคะ?”
"What happened then?"

“ผมอยากแนะนำระบบใหม่นี้ให้คุณรู้จักซักหน่อย แพทช์นี้ที่มีชื่อว่า 'เพลย์เยอร์ ฮันเตอร์ (Player Hunter)' เป็นระบบใหม่ที่ผมเพิ่งจะคิดค้นขึ้นมาเองล่ะครับ”
“I would like to introduce this new system to you a little. This patch called 'Player Hunter' is a new system that I just invented myself.”

มือปืนสาวมุ่นคิ้วเข้าหากันนิดๆ ขณะลอบพิจารณาสีหน้าคนตรงข้ามซึ่งยามนี้เอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างสบายๆ ราวกับกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ
The female assassin furrowed her brows slightly while secretly observing the expression of the person opposite her, who was now leaning back comfortably against the sofa as if discussing the weather

ผิดกับเธอ...ที่ยามนี้เม้มปากแน่น รู้สึกไม่ประทับใจชื่อระบบใหม่ที่ตานี่พูดถึงขึ้นมาชอบกล
Unlike her... at this moment, she pressed her lips tightly, feeling unimpressed by the new system name that Tan had mentioned.

“แล้วมาบอกฉันทำไมคะ?” เธอแค่นเสียงถาม
"Then why are you telling me?" she asked in a tone

“ผมก็แค่อยากเตือนคุณ” ธาดาว่า ก่อนขยับยิ้ม “ระบบนี้ผมคิดขึ้นมาเพื่อแบ่งเบาภาระหน้าที่ของจีเอ็มให้น้อยลง โดยการให้ผู้เล่นคนอื่นๆ ทำงานแทนเราบ้างยังไงล่ะครับ”
"I just want to remind you," Thada said before smiling. "I came up with this system to lighten the GM's workload by having other players do some of the work for us."

เมษายังคงไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูดมาอยู่ดี
April still doesn't understand the meaning of what he said

“ยกตัวอย่างง่ายๆ ว่า หากมีผู้เล่นที่กระทำผิดในเกมตอนนี้ ระบบจะทำการพาดหัวให้กับผู้เล่นคนนั้นจนกลายเป็นพวก 'มีค่าหัว' กลายเป็นเควสย่อยสำหรับผู้เล่นคนอื่นๆ ให้เก็บทั้งค่าประสบการณ์แล้วก็เงินไปในตัวโดยการล่าตัวผู้กระทำผิดมาให้จีเอ็มอย่างเรายังไงล่ะครับ ที่สำคัญ ในรูปแบบไหนก็ได้...ไม่ว่าจะจับเป็น หรือจับตาย!” ประโยคสุดท้ายถูกเน้นให้ชัดกว่าปกติ ทำเอาหญิงสาวกระตุกวูบ
“For example, if there is a player who commits an offense in the game right now, the system will headline that player until they become a 'bounty' turning into a side quest for other players to collect both experience points and money by hunting down the offender for a GM like us. Importantly, it can be done in any form... whether capturing alive or killing on the spot!” The last sentence was emphasized more than usual, causing the young woman to flinch.

เมษาเข้าใจทันทีว่าชายคนนี้พยายามจะบอกอะไรเธอ มือเรียวเล็กเผลอตัวกำมัดแน่นอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะลอบสบถในใจอย่างเดือดดาล
Maysa immediately understood what the man was trying to tell her. Her slender fingers involuntarily clenched into a tight fist in annoyance before she secretly cursed in her mind in anger

ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ คิดระบบแบบนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะจัดการวิศนะโดยเฉพาะเลย!
This man is really cunning; he came up with this system specifically to deal with the situation!

“แล้วยังไงต่อเหรอคะ” เธอแสร้งถามด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจดีว่าอีกฝ่ายจะกล่าวอะไรต่อ
"And then what happened next?" she pretended to ask with a smile, even though she knew very well what the other person would say next

“ผมก็แค่อยากจะเตือนคุณอย่างที่บอก ...สมมตินะว่ามีผู้เล่นคนหนึ่งที่ปกปิดทั้งชื่อเสียงและหน้าตาเอาไว้ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด มิหนำซ้ำเขายังปกปิดตัวเองหลังจากเพิ่งไปฆ่าบอสตัวใหม่สุดโหดด้วยเวลา 18 นาทีที่น่าเหลือเชื่อ แถมในการต่อสู้ของเขายังก่อให้เกิดบั๊คในระบบถึง 47 ตัวอีก ผมถามคุณเมษาว่าคุณจะคิดว่าผู้เล่นคนนั้นเป็นยังไงเหรอครับ”
"I just want to remind you as I said... Let's assume there is a player who hides both their reputation and appearance even though they haven't done anything wrong. Moreover, they also conceal themselves after just defeating a new, incredibly tough boss in an unbelievable time of 18 minutes. Additionally, their fight caused 47 bugs in the system. I ask you, Mesa, what do you think of that player?"

“....ไม่รู้สิคะ”
"I don't know."

“เหรอครับ” ธาดาว่าเนิบๆ ก่อนจะยกขาไขว้อย่างสบายอารมณ์ “แต่ถ้าเป็นผม ผมจะคิดว่าผู้เล่นคนนั้นอาจจะใช้โปรแกรมโกง หรือไม่ก็มีการเจาะระบบ เพื่อให้ตัวเองเก่งขึ้นก็ได้นะครับ” ได้ยินแค่นั้น เธอก็แค่นเสียงเหอะในคอ แล้วเสมองไปทางอื่นอย่างไม่อยากสบตาผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนี้อีกต่อไป
"Really?" Thada said slowly before crossing his legs comfortably. "But if it were me, I would think that player might be using cheat software or maybe hacking the system to make themselves better." Hearing just that, she scoffed softly and looked away, not wanting to meet the eyes of this cunning man any longer

“หมายความว่าคุณธาดาจะหมายหัวผู้เล่นคนนั้น แล้วส่งให้ผู้เล่นคนอื่นๆ ทำการล่าตัวเขามาให้คุณแทนอย่างนั้นเหรอคะ ไม่คิดบ้างเหรอว่าบางทีอาจจะไม่มีผู้เล่นคนไหนตามจับเขาเจอเลยก็ได้นะคะ” คำถามตรงประเด็นที่ชายหนุ่มดีดนิ้วขึ้นมาอย่างชอบใจ
"Does that mean that you, Thada, will target that player and send the other players to hunt him down for you? Don't you think that maybe no player will be able to find him at all?" The question was on point, and the young man snapped his fingers in delight

“ผมนึกแล้วว่าคุณต้องมองจุดอ่อนของระบบนี้ออก! ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ทางเราได้เตรียมระบบซัพพอร์ทเรื่องนี้เอาไว้แล้ว สำหรับผู้เล่นที่โดนหมายหัวเอาไว้ เราจะมีระบบชี้ตำแหน่งให้ รวมไปถึงสกิลซัพพอร์ทอีกมากมาย เชื่อเถอะครับ ถ้าลองมีค่าหัวแล้วล่ะก็ จะมีผู้เล่นนับร้อยคนเลยล่ะที่พร้อมจะพุ่งเป้าไปตามจับผู้เล่นคนนั้น” ธาดาจงใจเน้นคำว่า ผู้เล่นคนนั้น จนเมษาต้องสบถออกมาคล้ายๆ หึ!
"I thought you would see the weaknesses of this system! Don't worry, we have prepared a support system for this. For players who are targeted, we will have a location marking system, along with many support skills. Believe me, if there's a bounty, there will be hundreds of players ready to target and hunt that player down." Thada deliberately emphasized the words "that player," causing Maisa to exclaim something like, "Hmph!"

“เป็นระบบที่น่ารังเกียจจังเลยนะคะ” เธอว่าด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"It's such a disgusting system," she said in a cold tone

“เป็นระบบที่ทุ่นแรงจีเอ็มอย่างเราไปได้มากต่างหากล่ะครับ ผู้เล่นท่านอื่นก็ได้ค่าตอบแทนที่ช่วยงานด้วย ผมอยากให้คุณมองว่าเป็นระบบที่ยอดเยี่ยมจะดีกว่า”
"It's a system that significantly reduces the effort for GM like us. Other players also receive compensation for their help. I would like you to see it as a great system."

“ก็เพราะแบบนั้นแหละค่ะ ฉันถึงบอกว่ามันน่ารังเกียจ!” พูดแล้ว เธอก็สะบัดหน้าเดินตัวปลิวออกไปโดยไม่มีการกล่าวลาใดๆ ตามมารยาทเลยแม้แต่น้อย ธาดาลอบหัวเราะขันกับอาการไม่พอใจของฝ่ายตรงข้าม ดูเหมือนเขาจะยั่วแม่มือปืนสาวผู้เยือกเย็นจนหัวปั่นได้สำเร็จเสียแล้ว
"That's exactly why I said it's disgusting!" After saying that, she tossed her head and walked away without any farewell, completely disregarding etiquette. Thada couldn't help but chuckle at the displeasure of his opponent. It seemed he had successfully provoked the cool-headed female assassin to the point of being flustered

แต่ก็อย่างว่าจะตีเหล็ก มันก็ต้องตีตอนร้อนๆ จะแหย่ผู้หญิง มันก็ต้องแหย่ตอนอารมณ์กำลังขึ้นนี่แหละ!
But just like forging iron, it has to be done when it's hot. To tease a woman, it has to be done when her mood is rising!

“แล้วผมจะรอให้ถึงตอนเย็นนะครับ คุณเมษา รอเวลาที่คุณและเพื่อนของคุณจะมารับรางวัล”
"I will wait until the evening, Ms. Mesa, for the time when you and your friends will come to receive the prize."

เมษาชะงักระหว่างกำลังเปิดประตูสำนักงาน ร่างบอบบางยังคงยืนนิ่งโดยไม่คิดจะเหลือบมามองคนเจ้าเล่ห์ที่ยังยืนยิ้มอยู่เบื้องหลังแม้แต่น้อย มือเรียวกำหมัดแน่นอย่างนึกฉุน ก่อนจะแค่นเสียงตอบกลับไป
Maysa paused while opening the office door. The frail figure stood still, not even glancing at the cunning person still smiling behind her. Her slender hand clenched into a fist in frustration before she let out a scoff in response

“ค่ะ ฉันเองก็จะรอให้ถึงตอนนั้น อย่างใจจดใจจ่อเลยด้วย!” สิ้นเสียงเธอก็กระแทกประตูปิดดังโครม! ทำเอาธาดาหลุดหัวเราะก๊ากกับอาการโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงดังกล่าว
"Yes, I will wait until then, eagerly!" As soon as she finished speaking, she slammed the door shut with a loud bang! This made Thada burst out laughing at her furious and dramatic reaction

“เฮ้อ ทั้งปากร้าย ทั้งแสบน่าดูเลย แม่เมษาคนนี้ อยากจะรู้นักว่าตอนเย็นเธอจะทำหน้ายังไง”
"Ugh, both sharp-tongued and quite feisty, this Mae Maysa. I really want to know what face she'll make in the evening."

“กรี๊ดดดดด~~!!! อีตาผู้ชายเจ้าเล่ห์!” เมษาที่เพิ่งจะเดินออกมาจากสำนักงานจีเอ็มกรีดเสียงร้องออกมาเสียงดังลั่น โดยไม่สนใจว่าใครจะหันมามองสักนิด เท้าสองข้างกระแทกพื้นโครมๆ คล้ายจะระบายอารมณ์อย่างเด็กไม่ได้ดั่งใจ
“Griiiiiid~~!!! That sly guy!” May, who had just walked out of the GM's office, shouted loudly, not caring who might look her way. Her feet stomped on the ground with a thud, as if to vent her frustration like a child not getting their way.

ในหัวผุดใบหน้าหล่อเหลาของจีเอ็มเมื่อครู่ตีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่าฉีกยิ้มหัวเราะยียวน แล้วก็นึกหงุดหงิดที่คนตรงหน้ากลายเป็นพวกเจ้าเล่ห์แสนกลชนิดที่ขนาดแน่ๆ อย่างเธอยังโดนปั่นหัวเป็นของเล่น!
In his mind, the handsome face of the GM from earlier turned serious before shifting to a mocking smile and laughter, and then he felt annoyed that the person in front of him had become such a cunning trickster that even someone as certain as he was could be toyed with!

“หนอย ผมจะรอให้ถึงตอนเย็นนี้นะครับ คุณเมษา” โวยเสร็ยก็แลบลิ้นแหวะ “อยากจะอ้วก! ฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่อยากจะเจอหน้านายเลยอีตาบ้า!”
"Hey, I'll wait until this evening, okay, Ms. Mesa," he complained, then stuck out his tongue in disgust. "I feel like throwing up! I'm one person who doesn't want to see your face at all, you crazy guy!"

อุตส่าห์ดีใจที่ได้รับรางวัลชนะเลิศทั้งที เพิ่งมารู้สึกเสียใจก็ตอนเจออีตาธาดาบ้านี่แหละ แถมหมอนั่นยังขู่ว่าถ้าหากเย็นนี้วิศนะไม่ยอมเปิดเผยตัวล่ะก็ เขาจะให้ระบบทำการหมายหัว ซึ่งนั่นต้องไม่เป็นสิ่งดีแน่ ก็ตอนนี้ชื่อวินเซนต์มันกำลังเป็นที่จับตามองของทุกคนนี่น่า!
I was so happy to have won the first prize, but I only started to feel sad when I encountered that old man at home. Moreover, that guy threatened that if Visna didn't reveal himself this evening, he would have the system put a target on him, which surely can't be a good thing. After all, the name Vincent is currently under everyone's scrutiny!

ไม่ได้การแล้ว สงสัยต้องรีบไปคิดแผนการกับวิศนะที่โรงแรมก่อนแล้วล่ะ!
This won't do. I guess I need to hurry and come up with a plan with Wisana at the hotel first!

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นอีตาธาดานั่น หน้าตาก็ออกดี ทำไมถึงได้กวนประสาทแบบนี้นะ! เพราะแบบนี้แหละเธอถึงเกลียดพวกผู้ชายขี้เก๊ก!!!
The more I think about it, the more I resent that Thada guy. He looks good, but why is he so annoying like this! This is why I hate those show-off guys!!!

โครม!!
Crash!!

“ว้าย!”
"Wow!"

“โอ๊ย!” ก่นด่าในใจได้ไม่ทันไร เมษาก็โมโหปึงปังจนไปชนกับใครบางคนเข้า ร่างเล็กล้มลงไปกองกับพื้นด้วยท่าคลาสสิกที่ต้องยกมือกุมก้นป้อยๆ
"Ouch!" Before she could finish cursing in her mind, Maesa got so angry that she bumped into someone. The small figure fell to the ground in a classic pose, holding her bottom with her hands

คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ใครมันเดินมาชนเนี่ย!
Someone is already in a bad mood, who just bumped into me!

“เดินยังไงของเธอเนี่ย ฉันยิ่งรีบๆ อยู่ด้วย” มือปืนสาวโวยวายอย่างหงุดหงิด
"How are you walking like that? I'm in a hurry!" the female assassin complained irritably

“ขอโทษค่ะๆ พอดีฉันเองก็กำลังรีบเหมือนกันเลยไม่ได้มองทาง” คู่กรณีตอบกลับมาเสียงอ่อย เมษาไม่ใส่ใจลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นออกจากตัว พลางบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
"I'm sorry, I'm in a hurry too, so I wasn't looking where I was going," the other party replied softly. Maysa ignored it, stood up, brushed the dust off herself, and muttered to herself

“วันนี้มันวันอะไรเนี่ย!”
"What day is it today?!"

“ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ.....คุณเมษา!” น้ำเสียงเรียกคุ้นหูทำให้เธอต้องหันหน้ากลับไปมองอย่างเสียไม่ได้ นัยน์ตาสีเทาเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นคนตรงหน้าเต็มตา
"I'm really sorry... Ms. Mesa!" The familiar voice made her turn back to look, unable to help it. Her gray eyes widened in shock upon seeing the person in front of her.

ฝ่ายตรงข้ามเป็นสาวน้อยหน้าสวย ผมยาวสีดำปล่อยล้อมกรอบเอาไว้ดูน่ารัก บุคคลคุ้นเคยที่แม้เพิ่งจะเจอหน้ากันแค่ครั้งเดียวแต่ก็จำได้อย่างแม่นยำ
The opponent is a pretty young girl with long black hair framing her face, looking adorable. A familiar person whom I remember clearly even though we have only met once

“วรัญญา!”
"Waranya!"

Stage 19

ล่อเสือออกจากถ้ำ (2)
Luring the tiger out of the cave (2)

“ยินดีต้อนรับสู่โลกไพรด์ค่ะ นายท่าน”
"Welcome to the world of pride, sir."

“จ้ะ จินนี่” วิศนะกล่าวทักทาย AI สาวพอเป็นพิธี หลังจากต้องเข้ามาออนไลน์ด้วยอาการกระหืดกระหอบ
"Yes, Ginny," Wisana greeted the AI girl formally after having to come online, breathless

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆ เมษาถึงได้เร่งให้เขาเข้ามาออนไลน์เดี๋ยวนี้ โดยไม่ยอมรอให้กินอาหารเย็น หรืออาบน้ำก่อนเลยสักนิด ด้วยเหตุนี้สภาพของเขาจึงดูไม่จืดสุดๆ ผมเผ้ากระเซิงยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง และเสื้อผ้าก็ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อหลังจากออกแรงจัดห้อง
He himself didn't know why suddenly Meisa was urging him to go online right now, without waiting for him to have dinner or even take a shower first. Because of this, he looked really disheveled; his hair was messy and unkempt, and his clothes were soaked with sweat after working hard to organize the room

ถ้าไม่มีเรื่องด่วนนะ พ่อจะหยิกให้แก้มช้ำเลย!
If there's no urgent matter, Dad will pinch your cheeks until they bruise!

คิดในใจพลางมองไปรอบๆ เมื่อเห็นหอระฆังสูงเสียดฟ้ากลางใจเมือง กับตึกรามบ้านช่องอันใหญ่โตแล้ว เขาก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้กำลังยืนอยู่บนลานกว้างในเมืองหลวงทริสทานนั่นเอง
Thinking to himself while looking around, when he saw the towering bell tower in the heart of the city along with the large buildings, he immediately realized that he was standing in a wide square in the capital city of Tristann

“จินนี่ ขอแผนที่ไปโรงแรมมิราจหน่อยสิ”
"Jinny, could I have a map to the Mirage Hotel, please?"

“รับทราบค่ะ”
"Understood."

ไม่ช้าหน้าต่างก็แสดงแผนที่เมืองขึ้นมา
Soon the window displayed the city map

วิศนะอดนึกกังวลในใจไม่ได้ว่าเรื่องด่วนขนาดไหนกันทำให้เมษาต้องนัดเขาไปคุยที่โรงแรม หวังว่าคราวนี้คุณนายเธอจะไม่กลายเป็นเด็กอายุ 5 ขวบอีกหรอกนะ ถึงเขาจะชอบก็เถอะ แต่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของแม่คุณมันก็เอาใจยากอยู่ เมื่อกำหนดเป้าหมายเดินทางได้แล้ว ชายหนุ่มก็ปิดแผนที่ของตัวเองลง แล้วรีบก้าวเท้าเดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที
Visana couldn't help but feel anxious about how urgent the matter was that made Meisa arrange to meet him at the hotel. He hoped that this time she wouldn't turn into a 5-year-old child again. Even though he liked her, her mood swings were hard to handle. Once he had set his travel plans, the young man closed his map and quickly stepped out of the area

วันนี้บรรยากาศของเมืองทริสทานดูคึกคักกว่าที่เคย หากถ้าสังเกตดีๆ แล้วจะเห็นว่าตัวเมืองดูสะอาดขึ้นอย่างชัดเจน ตอนเข้ามาที่นี่ครั้งแรก เขาจำได้ว่าใจตัวเมืองออกจะสกปรกกว่านี้นิดหน่อย แถมตามตึกก็มีรอยแตกร้าวบ้างพอประปราย
Today, the atmosphere of the city of Tristán seems more lively than ever. If you look closely, you'll notice that the city looks noticeably cleaner. When he first arrived here, he remembered that the heart of the city was a bit dirtier than this, and there were some cracks on the buildings here and there

แต่พอมาวันนี้สิ่งก่อสร้างได้ทั้งหลายเปลี่ยนไปเล็กน้อย มันดูใหม่เอี่ยมราวกับเมืองเพิ่งสร้างเสร็จอย่างนั้นแหละ
But today, all the constructions have changed slightly. They look brand new as if the city has just been completed

ไม่รู้ว่าเกี่ยวอะไรกับการโหลดแพทช์ใหม่ตอนเข้าเกมหรือเปล่า
I don't know if it's related to downloading a new patch when entering the game or not

“ข่าวด่วนครับ ข่าวด่วน!”
"Breaking news! Breaking news!"

พอเดินไปได้ไม่ทันไรก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาจากมุมถนน วิศนะเห็นชายคนหนึ่งแต่งตัวในชุดเสื้อกั๊กสีเหลืองอ่อนกับหมวกแก๊ปสีแดง มือกำลังถือป้ายประกาศแผ่นใหญ่ พลางร้องด้วยเสียงอันดังจนคล้ายกับโทรโข่งเข้าไปทุกที
As soon as he walked a short distance, a voice shouted from the street corner. Visana saw a man dressed in a light yellow vest and a red cap, holding a large announcement sign while shouting loudly, almost like a megaphone

“ในเวลา 18นาฬิกาวันนี้ ทางทีมงานไพรด์จะจัดงานมอบรางวัลประจำปีที่โดมใจกลางเมืองทริสทานนะครับ มีผู้ที่ผ่านการคัดสรรในกิจกรรมต่างๆ เข้ามารับรางวัลอย่างสมเกียรติ ขอเชิญทุกท่านที่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งในพิธีรางวัลอันยิ่งใหญ่เข้าร่วมงาน 'ไพรด์ อาคาเดมี่อวอดส์' ได้ตั้งแต่เวลา 16 นาฬิกาตรงที่โดมกลางเมืองเลยนะครับ”
"At 6 PM today, the Pride team will hold the annual awards ceremony at the dome in the city center of Tristan. Selected participants from various activities will receive their awards with honor. We invite everyone who wishes to be part of this grand award ceremony to join the 'Pride Academy Awards' starting from 4 PM at the city center dome."

“มีงานมอบรางวัลด้วยวุ้ย” วิศนะเปรยขำๆ “มันจะเหมือนกับพวกมอบรางวัลตุ๊กตาทองของโลกนอกเกมรึเปล่าฟะ แบบนี้พวกดาราประจำเกมคงมากันเพียบแหงเลย”
"There’s an award ceremony, you know," Wisana joked. "Will it be like those Golden Doll awards from outside the game? If so, the game’s regular stars will definitely show up in droves."

เขาพูดพลางไหวไหล่วืด กะจะไปถามรายละเอียดจากปากของเมษาหรือมาโนชเอาทีหลัง
He spoke while swaying, intending to ask for details from either Mesa or Manot later

“และที่สำคัญในงานมอบรางวัลไพรด์ เพลเยอร์อวอดส์นั้นเราจะมีการมอบรางวัลพิเศษให้กับผู้ชนะการแข่งขันกิจกรรมล่าบอสลอร์ดอินเฟอร์โน่ด้วย นี่อาจจะเป็นครั้งแรกก็ได้ที่ผู้เล่นวินเซนต์อันโด่งดังคนนั้นจะยอมเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเขาในงานรับรางวัล!”
"And importantly, at the Pride Player Awards, we will present a special award to the winner of the Lord Inferno boss hunt event. This might be the first time that the famous player Vincent will reveal his true face at the award ceremony!"

พรูดดด!!
Pruuud!!

สิ้นเสียง วิศนะก็ถึงกับสำลักน้ำลาย รีบเหลือกตากลับมามองหน้าเจ้าคนป่าวประกาศแทบไม่ทัน
As soon as the sound ended, Wisana choked on his saliva, quickly rolling his eyes back to look at the face of the announcer almost instantly

“อะไรนะ!” เขาร้อง “งานนี้มีมอบรางวัลให้วินเซนต์ด้วยเหรอ”
"What!?" he exclaimed. "Is there a prize for Vincent in this event?"

พูดแล้วก็นึกขึ้นมาได้ เขาเป็นคนฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่เองนี่หว่า เพราะฉะนั้นไอ้รางวัลที่จะได้รับจากกิจกรรมนั่นมันก็ต้องเป็นเขาอยู่แล้วนี่!
Speaking of which, it just occurred to me that he was the one who killed Lord Inferno! Therefore, the reward from that activity must be for him!

แต่ให้ตาย...ใครจะนึกว่าจะรับรางวัลทีมันต้องมีพิธีอลังการแบบนี้ด้วย!!
But for heaven's sake... who would have thought that receiving the award would require such a grand ceremony like this!!

พรึบ!
Whoosh!

ระหว่างกำลังสติแตกอยู่นั้นเอง จู่ๆ ตามกำแพงตึกก็ปรากฏโปสเตอร์ขนาดใหญ่โผล่พรวดขึ้นมาราวกับมีเวทมนตร์ มันคลี่ตัวติดผนังเผยให้เห็นรูปภาพสวยงามและชื่อของกิจกรรม Pride Player Award โดยมีรูปของผู้เล่นหลายคนที่วิศนะไม่ค่อยคุ้นหน้าเต็มไปหมด
While I was in a state of panic, suddenly a large poster appeared on the wall of the building as if by magic. It unfolded against the wall, revealing beautiful images and the name of the event, Pride Player Award, featuring pictures of many players whose faces I didn't quite recognize

หลังจากนั้นไม่นานก็มีโปสเตอร์อีกหลายใบโผล่ขึ้นเรียงรายไล่ติดประกาศไปทั่วเมือง
Shortly after that, several more posters appeared lined up and stuck around the city

นี่เขาแปะประกาศงานกันอย่างนี้น่ะเหรอ สะดวกดีแฮะ แค่ดีดนิ้วทีเดียวโปสเตอร์ก็ติดพรึ่บ
Is this how they post job announcements? It's quite convenient, just snap your fingers and the poster sticks right up

คิดอารมณ์ดีได้ไม่ทันไร สายตาก็ไปสะดุดกับภาพอันแสนคุ้นเคยเข้า รูปของลอร์ดอินเฟอร์โน่ที่กำลังนอนตายสนิทโดยมีร่างของชายคนหนึ่งซึ่งมีเปลวไฟร้อนแรงปะทุอยู่กลางแผ่นหลัง
Before I could even think positively, my gaze was caught by a familiar image: a picture of Lord Inferno lying dead, with the body of a man whose back was ablaze with intense flames

รูปที่ขึ้นจ่าหัวไว้ว่า 'ใครกันแน่ที่เป็นปีศาจ'
The image titled 'Who is the real demon?'

กับชื่อด้านล่างกำกับที่เอาไว้ว่า สร้างสรรค์ภาพโดย เมษา สาวน้อยมหัศจรรย์ที่คุณจะพบได้ในงานมอบรางวัลผู้ชนะเลิศกิจกรรม 'ถ่ายให้ได้นะ ถ้านายแน่จริง'
With the name below labeled as created by Meisa, the wonderful young girl you will meet at the award ceremony for the winners of the 'Take a Photo If You Can' event

ชั่ววินาทีต่อมา ภาพนั้นก็เปลี่ยนเป็นรูปเมษากำลังฉีกยิ้มหวานมาให้ ซึ่งวิศนะเห็นแล้วอดทึ่งนิดๆ ไม่ได้
A second later, the image changed to show Maysa smiling sweetly, which Visana couldn't help but be a little amazed by

ยัยเมย์ชนะการประกวดถ่ายภาพได้จริงๆ ด้วยแฮะ
May really won the photography contest!

แถมรูปนั้นน่ะ...มันแอบไปถ่ายตอนไหน ทำไมตัวเขาถึงได้ดูเถื่อนแบบนี้!!!
That picture... when did it sneak off to take it? Why does he look so rough like this!!!

จากนั้นเขาก็ชายตามองไปที่โปสเตอร์อีกใบที่อยู่ข้างๆ รอบนี้ดวงตาสีอำพันถึงกับเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอน้อยๆ คล้ายจะอ้าปากค้าง วิศนะพยายามกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก!
Then he glanced at another poster next to him. This time, his amber eyes widened, and his lips slightly parted as if he were about to gasp. Visana struggled to swallow the thick saliva down his throat!

“โอโห เล่นกันแบบนี้เลยเหรอ”
"Oh wow, is it really like this?"

โปสเตอร์ใบนี้ค่อนข้างจะแตกต่างจากใบแรกตรงที่มันเป็นภาพเคลื่อนไหวของฉากต่อสู้สุดอลังการ โดยเน้นซูมไปที่ดวงหน้าดูดี แม้จะมีหน้ากากบดบังไว้กว่าครึ่ง ภาพดังกล่าวถูกตัดต่อจากคลิปหลายชิ้นจนกลายเป็นฉากสงครามเข้มข้นระหว่างผู้ชายใส่หน้ากากกับลอร์ดอินเฟอร์โน่ ภาพชายร่างสูงพุ่งหลบการโจมตีอันรุนแรงสลับกับตอนเขาบินทิ้งตัวโจมตีด้วยค่าพลังมหาศาลกว่า 2ล้าน!
This poster is quite different from the first one in that it features an animated scene of an epic battle, focusing on a handsome face, even though more than half is obscured by a mask. The image has been edited from several clips to create an intense war scene between a masked man and Lord Inferno. The image of the tall man dodging a fierce attack alternates with moments of him flying down to strike with a power level exceeding 2 million!

ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะตัดมาที่หน้าของชายคนนั้นยามหันมองออกจากภาพ ใบหน้าคมเหยียดรอยยิ้มมุมปากออกมา เรียกกรี๊ดของสาวๆ แถวนั้นดังลั่นเสียจนชายหนุ่มสะดุ้งโหยง
Before everything cuts to the face of the man as he turns to look out of the frame, his sharp features stretch into a smile at the corners of his mouth, eliciting loud screams from the girls nearby, causing the young man to jump in surprise

ชายที่เรียกเสียงฮือฮาขึ้นมาได้แม้จะเป็นแค่ภาพในโปสเตอร์ ...ชายที่ชื่อวินเซนต์
The man who caused a stir even though he was just an image on a poster... the man named Vincent.

“หล่อกว่าตัวจริงอีกว่ะ” วิศนะประชดพร้อมกับถอนหายใจยาวเหยียด
"You're even more handsome than the real thing," Wisana said sarcastically, letting out a long sigh

ไม่นานนักก็มีตัวหนังสือโผล่ขึ้นมาเหมือนกับรูปของเมษา
Before long, letters appeared as if in the shape of Aries

บุรุษผู้ร้อนแรงดุจเปลวไฟ
The man who is as fiery as a flame

ชายที่สามารถล้มราชาปีศาจอัคคีลงได้อย่างง่ายดาย
The man who can easily defeat the fire demon king

เขาคือใครกันแน่ พบกันในงานมอบรางวัล!
Who is he really? Meet him at the award ceremony!

ฝันไปเถอะว่าจะได้พบตู!!!
Dream on about meeting me!!!

พ่อคนดังกู่ตะโกนก้องในใจ จากนั้นก็รีบวิ่งพรวดออกมาจากจุดเดิมแทบไม่ทัน เขาพอจะรู้แล้วว่าทำไมเมษาถึงได้เร่งให้เขารีบมาออนไลน์ขนาดนี้
The famous father shouted loudly in his heart, then quickly rushed out from the same spot almost immediately. He began to understand why Mae had urged him to get online so urgently

ไม่นึกไม่ฝันเลยจริงๆ ว่าทีมงานไพรด์จะใช้วิธีนี้ในการเรียกให้เขาเปิดเผยตัวจริงออกมา กะอีแค่รางวัลสี่ห้าชิ้นคิดหรือว่าจะเรียกคนอย่างนายวิศนะได้ ฝันไปเถอะ! ต่อให้เอาเงินพันล้านมากองตรงหน้า คนอย่างเขาก็ไม่มีวันติดกับดักกระจอกๆ พรรค์นี้หรอกเฟ้ย!
I never imagined that the Pride team would use this method to get him to reveal his true self. Just for a few awards, do you really think you can call someone like Mr. Wisana? Dream on! Even if you piled up a billion baht in front of me, someone like me would never fall for such a petty trap!

“กรี๊ดดดด! ฉันไปแน่ๆ วันนี้ต้องได้เจอคุณวินเซนต์สมใจแน่เลย” เสียงร้องของผู้หญิงบางคนตะโกนขึ้นมา หลังจากวิศนะวิ่งผ่านไป
"Ahhh! I'm definitely going! Today I will finally get to meet you, Vincent!" shouted a woman's voice after Visana ran past

“ว้าย! งั้นคุณเมษาก็จะไปด้วยใช่มั้ย งานนี้พลาดไม่ได้แล้ว”
"Wow! So you will be going with us, right? We can't miss this event!"

“ฉันต้องไปให้ได้”
"I have to make it."

“วินเซนต์จะเปิดตัวเหรอ ยอดไปเลย!”
"Is Vincent going to debut? That's awesome!"

“ตายแล้ว จะเปิดเผยใบหน้าหลังหน้ากากรึเปล่านะ อ๊าง~! เห็นแค่รอยยิ้มนั่นเค้าก็จะละลายแล้ว”
"Dead already, will they reveal their face behind the mask? Ah~! Just seeing that smile makes them melt."

ตลอดทางที่วิ่งไปยังโรงแรม วิศนะเชื่อว่าทุกคนที่กำลังพูดถึงข่าวพิธีมอบรางวัลอะไรนั่นจะต้องมีคำว่า วินเซนต์ กับ เมษา อยู่ประมาณ 90% จากที่ได้ยิน
Throughout the journey to the hotel, Wisana believes that everyone talking about the news of that award ceremony must mention the words Vincent and Mesa about 90% of the time from what he has heard

แค่นี้ก็พอจะรู้แล้วว่าถ้าขืนเผลอเปิดเผยตัวจริงออกไป มันจะวุ่นวายแค่ไหน!
Just this is enough to know that if I accidentally reveal my true self, it will be chaotic!

ร่างสูงวิ่งตัวปลิวเข้ามาในโรงแรมมิราจ ก่อนจะกระโดดขึ้นบันไดไปยังห้องเลขที่ 307 อย่างรวดเร็วชนิดฝุ่นตลบ มือสองข้างระดมเคาะประตูปังๆ หมายจะให้อีกฝ่ายเอ่ยถามพาสเวิร์ดมาอย่างเคย แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ประตูไม้บานหนักก็เปิดพรวดเสียจนคนยืนรอเผลอสะดุ้งเฮือก
A tall figure rushed into the Mirage Hotel before quickly jumping up the stairs to room 307, kicking up dust. Both hands pounded on the door loudly, intending to prompt the other party to ask for the password as usual. But before they could say a word, the heavy wooden door swung open so suddenly that the person waiting was startled

“มาแล้วเหรอ!”
"Are you here already?"

“ต..ตกใจหมดเลย”
"I'm completely shocked."

หน้าคนที่ยื่นออกมารับเป็นของเมษานั่นเอง
The face that protrudes to receive is indeed that of April

“อยู่ดีๆ โผล่ออกมาทำไมเนี่ย ฉันยังไม่ทันบอกพาสเวิร์ดเลย แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันมาแล้ว?”
"Why did you suddenly show up? I haven't even had a chance to tell you the password yet. How did you know I was here?"

“เลิกถามเซ้าซี้เถอะน่า” เธอว่าพลางมองไปรอบๆ ห้อง
"Stop nagging already," she said while looking around the room

“ไม่มีใครตามนายมานะ?” เสียงใสเอ่ยถามอย่างกังวล
"Isn't anyone following you?" the clear voice asked with concern

“จะไปมีได้ยังไงล่ะ”
"How can it be possible?"

“ดี งั้นรีบเข้ามาคุยกันเร็วเข้า!”
"Good, then hurry up and come talk to me!"

บานประตูถูกเปิดกว้างอย่างร้อนรน วิศนะรีบวิ่งเข้าไป ก่อนจะผลักแท่งไม้บานใหญ่นั่นปิดส่งเสียงดังโครม!
The door was flung open eagerly. Wisana quickly ran in before slamming the large wooden panel shut with a loud bang!

ภายในห้องแตกต่างจากคราวที่แล้วอย่างสิ้นเชิง บรรยากาศโดยรอบดูสว่างไสวดี หน้าต่างทุกบานถูกเปิดออกกว้างรับสายลมเย็นสบายให้พัดผ่านเข้ามา โดยเฉพาะตรงระเบียงที่เปิดทิ้งไว้ให้ผ้าม่านสีสวยปลิวน้อยๆ ตามแรงลม นัยน์ตาสีน้ำตาลทองไปสะดุดกับชุดโต๊ะรับแขกตัวเล็กๆ ตรงมุมห้อง แล้วค่อยสังเกตเห็นว่ามีแก้วกาแฟกับขนมทานเล่นเตรียมรับรองไว้สองชุด
The room was completely different from the last time. The atmosphere around was bright and cheerful. Every window was wide open, allowing a cool breeze to flow in, especially on the balcony where the beautiful curtains fluttered gently in the wind. The golden-brown eyes caught sight of a small guest table in the corner of the room and then noticed that there were two sets of coffee cups and snacks prepared for reception

เขาถึงรู้ได้ทันทีว่าในห้องนี้ไม่ได้มีเมษาอยู่แค่คนเดียว
He immediately realized that there was not just Meisa in this room

“เออยู่ไหนล่ะ?” ชายหนุ่มเอ่ยปากถามอย่างมั่นใจสุดๆ
"Where are you?" the young man confidently asked

“ไอ้เอมันอยู่ในตลาดนั่นแหละ ฉันให้มันไปซื้อของจำเป็นอยู่”
"I told him to go buy some essentials; he's in the market."

“อ้าว ถ้าหมอนั่นอยู่ที่ตลาด” ว่าแล้วก็ชี้ไปที่แก้วกาแฟ “แล้วใครอยู่กับเธอในห้องนี้ล่ะ?”
"Well, if that guy is at the market," she said, pointing to the coffee cup, "then who is with you in this room?"

“อ้อ เขากลับไปแล้วล่ะ” เมษาตอบแบบขอไปที ก่อนจะเดินไปล็อคประตูห้องให้แน่นหนาอีกครั้ง
"Oh, he has already gone back," Meisa replied dismissively before walking over to lock the room door securely once again

“ใคร? เจ้าเอน่ะเหรอ?”
"Who? Is it you?"

“เปล่า วรัญญาต่างหาก”
"No, it's Waranya."

พรูดดด!
Pruuud!

นายตัวดีสำลักน้ำลายออกมาเสียงดัง
The rascal choked on his saliva and made a loud noise

“ออนมาที่นี่เหรอ!”
"Are you here?"

“จะตกใจอะไรนักหนา ฉันเป็นคนเรียกเขามาคุยเองนั่นแหละ” เธอว่าขณะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โซฟาอย่างอ่อนแรง
"Why are you so surprised? I was the one who called him to talk." She said as she sank down onto the sofa chair wearily

“คิดยังไงถึงพาออนมาที่นี่ ดีนะที่เขากลับไปก่อน ถ้าเขามาเจอฉันเข้าไม่ซวยแย่เหรอ?!”
"What were you thinking bringing On here? It's a good thing he left early; if he had run into me, wouldn't that have been a disaster?!"

“ฉันก็ไม่ได้อยากจะพามานักหรอกนะ แต่มีเรื่องต้องคุยกับเธอนี่”
"I didn't really want to bring her along, but there's something I need to talk to you about."

“เรียกมาคุย ...เรื่องอะไร?”
"What do you want to talk about?"

“ก็หลายเรื่อง ไหนจะเรื่องรางวัลที่สามารถฆ่าบอสลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ ฉันคิดว่าน่าจะแบ่งให้ออนเขาบ้าง แล้วก็เรื่องตัวตนของนาย ฉันแค่อยากกำชับเธอว่าอย่าบอกข้อมูลของนายให้คนอื่นรู้มากนัก โดยเฉพาะเรื่องบัตเตอร์ฟลายเอ็ฟเฟ็ค กับเลเวลที่แท้จริง”
"There are many things, including the reward for defeating the Lord Inferno boss. I think it would be good to share some with On. And about your identity, I just want to emphasize that you shouldn't share too much information about yourself with others, especially regarding the butterfly effect and your true level."

ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงข้างๆ แล้วจึงตวัดสายตามองค้อนเมษาด้วยสีหน้าตำหนิ
The tall figure dropped down to sit on the bed next to her and then shot a disapproving glance at Meesa with a scolding expression

“โธ่ ยัยเมย์จอมหาเรื่องเอ๊ย คิดยังไงของเธอถึงได้ไปชักศึกเข้าบ้านอีกเนี่ย!”
"Oh, that May, always looking for trouble! What were you thinking to bring the fight home again?"

“เหอะ! คนอย่างคุณมีสิทธิ์มาว่าดิฉันด้วยเหรอคะ คุณวินเซนต์!” น้ำเสียงหวานแขวะใส่อย่างอดไม่ได้ระหว่างเบือนหน้าหันมามอง เธอกระตุกคิ้วขึ้นด้วยท่าทียียวน อาการที่วิศนะได้แต่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมาอย่างขัดใจ
"Hmph! Do you really have the right to criticize me, Mr. Vincent?" Her sweet voice teased as she turned her face to look. She raised an eyebrow with a mocking expression, while Visana could only make a frustrated clicking sound

“แล้วเธอเรียกฉันมามีธุระอะไรล่ะ?” เมื่อเถียงไม่ออก ชายหนุ่มก็เริ่มเปลี่ยนเรื่องคุย
"So, what do you need me for?" When he couldn't argue back, the young man started to change the subject

“ถามมาได้เรียกมาทำไม” เมษาโต้ฉุนๆ “นายเห็นบรรยากาศรอบๆ เมืองก็น่าจะรู้แล้วไม่ใช่หรือไง?”
"Why did you call me here?" Meisa retorted angrily. "You should already know the atmosphere around the city, right?"

วิศนะพยักหน้าหงึก แล้วค่อยผ่อนลมหายใจยาว
Visana nodded slowly and then let out a long breath

“ไม่นึกเลยนะว่าจะมีไอ้งานรับรางวัลอะไรแบบนี้ด้วย อะไรมันจะประจวบเหมาะขนาดนี้ฉันยิ่งไม่ค่อยจะอยากเด่นดังอยู่ด้วย!” เขาพูดพลางกันฟันกรอดๆ ให้เมษาแค่นหัวเราะหึ
"I never thought there would be an award ceremony like this. What a coincidence! I really don't want to be in the spotlight!" he said, grinding his teeth, making Maesa chuckle

“นายคิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือไง” เธอถาม
"Do you think this is a coincidence?" she asked

“ฉันรู้น่าว่าพวกทีมงานไพรด์กำลังจะล่อฉันออกไป”
"I know that the Pride team is going to lure me out."

“รู้ก็ดีแล้ว แต่เชื่อเถอะว่าเรื่องมันไม่ได้มีแค่ของรางวัลหรอก มันยังมีเรื่องอื่นที่นายไม่รู้อยู่อีก”
"It's good that you know, but believe me, it's not just about the prize. There are other things you don't know about."

“หมายความว่ายังไง?” วิศนะหันไปมองเพื่อนคู่หูด้วยสีหน้าหนักใจ
"What does that mean?" Visana turned to look at his partner with a worried expression

จากนั้นเมษาจึงเริ่มตั้งต้นเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ทั้งเรื่องระบบใหม่ที่จะทำการล่าผู้เล่นที่มีค่าหัว รวมไปถึงคำขู่ของธาดา ใบหน้าเกลี้ยงเกลาปรากฏรอยวิตกขึ้นแทนที่ รอยยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดีทุกทีพลันหายไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อรับรู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
Then, Mesa began to recount the entire story, including the new system that would hunt players with bounties, as well as Thada's threats. The smooth face showed signs of concern instead, and the cheerful smile that usually graced it completely vanished upon realizing that the whole situation was not a coincidence

เรื่องราวประติดประต่อกันได้อย่างลงตัว วิศนะจึงเข้าใจว่าพวกจีเอ็มเองก็ไม่ปลื้มกับเรื่องที่เขาเอาแต่มุดหัวอยู่ไม่ยอมไปเปิดเผยตัวต่อสาธารณชนเสียที
The story connects perfectly, so Wisana understands that the GMs themselves are not pleased with the fact that he keeps hiding and refuses to reveal himself to the public

“ตอนนี้มันชักจะวุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว” เมษาหันมาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “นายอาจจะไม่รู้ แต่ว่าตอนนี้ตัวนายกลายเป็นที่จับตามองทั่วประเทศแล้วนะ ไม่มีผู้เล่นคนไหนไม่รู้จักชื่อของนายหรอก ยิ่งเราปกปิดสถานะของตัวเองมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้คนอื่นเขาอยากจะรู้จักนายมากยิ่งขึ้น”
"It's getting really chaotic now," Maysa said with a serious expression. "You may not know this, but you have become the center of attention across the country. No player is unaware of your name. The more we hide our status, the more others want to get to know you."

พูดแล้วเมษาก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันขึ้นมา
Speaking of which, Mesa gritted her teeth

“โดยเฉพาะไอ้พวกจีเอ็มนั่น มันแสดงออกชัดเจนเลยว่าอยากเจอนายจนตัวสั่น ถึงกับคิดระบบล่าผู้เล่นออกมาขู่กันเลยนะ!”
"Especially those GM guys, they clearly show that they want to meet you so badly that they're shaking. They even thought of a system to hunt players just to threaten them!"

วิศนะพูดไม่ออก เขาพยายามเหลือบมองไปทางอื่นอย่างครุ่นคิด
Visana was speechless; he tried to glance elsewhere, deep in thought

“แล้วเธอจะทำยังไงล่ะ เมย์?”
"So what are you going to do, May?"

“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉันนะ นั่นมันก็แล้วแต่นายต่างหากล่ะ พ่อตัวปัญหา” พอได้ยินเมษาพูดออกไปแบบนั้นแล้ววิศนะก็ผงะไป
"It's not up to me. That's entirely up to you, you troublemaker." Upon hearing Maysa say that, Wisna was taken aback

จริงของเธอ เรื่องนี้เป็นปัญหาของเขาตรงๆ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเมย์เลยซักนิด ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ยามนี้เจ้าตัวดีเลยได้แต่ยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองแรงๆ
It's really about her; this is directly his problem. It has nothing to do with May at all. The more I think, the more confused I get. At this moment, the good one can only raise their hand to rub their hair vigorously.

“ตอนแรกฉันคิดว่าพอปล่อยไปนานๆ เข้าจะมีคนลืมเรื่องของฉันไปเสียอีก แต่นี่มันไม่ใช่เลย” เขาว่าอย่างอ่อนใจ “นอกจากจะไม่ลืม ดูเหมือนชื่อเสียงของนายจะกำลังโด่งดังมากขึ้นจนหยุดเอาไว้ไม่อยู่แล้วนะรู้ตัวรึเปล่า?”
“At first, I thought that if I let it go for a long time, people would forget about me, but that’s not the case at all,” he said with exasperation. “Not only do they not forget, but it seems your reputation is becoming more and more famous to the point that it can’t be stopped. Do you realize that?”

เมษาพูดด้วยสีหน้าเห็นใจ ดูจากท่าทีของคนที่เห็นโฆษณาในโปสเตอร์นั่นแล้ว เขามั่นใจเลยว่าคนกว่า 90% มาร่วมงานมอบรางวัลเพราะอยากเห็นตัวเขาอย่างแน่นอนที่สุด
May spoke with a sympathetic expression. Judging by the reactions of the people who saw the advertisement on that poster, he was confident that over 90% of those attending the award ceremony were definitely there to see him

“ตอนนี้ปัญหาที่เราคิดว่ามันจะค่อยๆ สลายตัวไปเองได้มันไม่มีอีกแล้วล่ะ วิศนะ” เมษาพูดเซ็งๆ “ฉันมั่นใจแล้วว่าตอนนี้นายไม่มีทางเลือกอื่น นอกเสียจากต้องเปิดเผยตัวจริงออกไป ดูจากบรรยากาศแล้ว นายก็น่าจะเข้าใจได้ใช่มั้ย?”
"The problems that we thought would gradually dissolve away on their own don't exist anymore, Wisanu," Mesaa said frustratedly. "I'm confident now that you have no other choice but to reveal your true self. Based on the atmosphere, you should understand that, don't you?"

“อือ...ฉันรู้ดี” เขาพยักหน้าเชื่องช้า
"Hmm... I know that well," he nodded slowly.

ลองไม่เปิดเผยตัวดูสิ เขาได้โดนผู้เล่นทั่วประเทศหมายหัวเอาแน่ๆ
Try not to reveal yourself. He's definitely being targeted by players across the country

“ถ้านายเลือกที่จะเปิดเผยตัวเองตอนนี้ ก็มีอยู่อีกสองทางเลือก” เธอพูดก่อนยกนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว “หนึ่งก็คือเปิดเผยตัวเองในชื่อของวิศนะไปเลย ยังไงนายก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็อาจจะต้องไปเคลียร์กับพวกเพื่อนๆ เอาเองล่ะนะ แต่ว่าต่อไปนายก็จะไม่จำเป็นต้องหลบๆ ซ่อนๆ แล้วก็สามารถทำอะไรไม่ต้องปกปิดใครด้วย”
"If you choose to reveal yourself now, there are two more options," she said, raising two fingers. "One is to come out in the name of Wisana, since you haven't done anything wrong, but you might have to clear things up with your friends on your own. But then you won't have to hide and sneak around anymore, and you can do things without having to conceal it from anyone."

ว่าแล้วนิ้วก็หดไปหนึ่งนิ้ว
And then the finger retracted one finger

“ส่วนข้อที่สองก็เหมือนกับที่ฉันบอกไปครั้งที่แล้ว ใช้ชื่อวินเซนต์ ปกปิดใบหน้าแต่ก็ออกไปยอมรับชื่อเสียงของตัวเอง ใช้นามแฝงเล่นเกมต่อไปโดยไม่ต้องกังวลว่าจะกลัวเพื่อนๆ จับได้ ซึ่งถ้าเลือกข้อนี้นายก็อาจจะต้องมีการหลบเลี่ยงพวกเพื่อนๆ ของนายบ้าง”
"The second point is similar to what I mentioned last time. Use the name Vincent, hide your face but still go out to accept your own fame. Use a pseudonym to continue playing the game without worrying about your friends finding out. If you choose this option, you might have to avoid your friends a bit."

ได้ยินแบบนั้นวิศนะก็ทิ้งตัวลงไปนอนอย่างอ่อนใจ
Hearing that, Wisana lay down in resignation

ไม่ว่าทางไหนมันก็ไม่พ้นจะต้องมีชื่อเสียงโด่งดังจนเป็นที่จับตามองของชาวบ้านเขาอยู่ดี
No matter which way you go, it will inevitably lead to becoming famous and attracting the attention of the locals anyway

“ฉันรู้นายลำบากใจ นายไม่อยากมีชื่อเสียงแล้วก็อยากเล่นเกมแค่สนุกๆ” คู่หูสาวออกปากอย่างรู้ทัน ถ้าเลือกได้เธอเองก็อยากผจญภัยกับวิศนะสนุกๆ ไปเรื่อยๆ เหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ ถ้าตัวเองมีฝีมือ มันก็ต้องเป็นที่จับตามองของคนอื่นเขาเป็นเรื่องธรรมดา
"I know you're in a difficult position. You don't want to be famous and just want to play games for fun," the girl partner said knowingly. If she had a choice, she would also want to go on fun adventures with Visana endlessly. But what can you do? If you have skills, it's only natural for others to pay attention to you

“ฉันไม่อยากโดนจับตามองเลย พับผ่าเถอะ มันมีความรู้สึกเหมือนทำอะไรก็ไม่ค่อยได้ยังไงก็ไม่รู้” วิศนะบ่นพลางยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก
"I really don't want to be watched. Honestly, it feels like no matter what I do, I can't really do anything." Visana complained while raising a hand to cover his forehead

“ฉันก็เหมือนกับนายนั่นแหละ แต่ทำยังไงได้ล่ะ” พูดแล้วเธอก็ถอนหายใจ
"I'm just like you, but what can I do?" she said, then sighed

ใครจะไปคิดว่าแค่เล่มเกมได้สามวันก็กลายเป็นที่จับตามองของคนทั่วประเทศไปแล้ว!
Who would have thought that just three days of playing a game would make it the center of attention for people all over the country!

ทุกวันนี้เรื่องยิ่งชักจะลามปามไปกันใหญ่ ไม่ใช่แค่ในเกมเท่านั้น ตอนนี้เขากำลังจะมีชื่อเสียงนอกเกมไปด้วย เพราะว่าโลกภายนอกก็เรียกได้ว่ามีเส้นใยเชื่อมต่อเข้าหากับโลกไพรด์อยู่ตลอดเวลา
Nowadays, the situation is getting out of hand. It's not just in the game anymore; now he is about to gain fame outside the game as well, because the outside world is constantly connected to the Pride world

ลองเขาเปิดเผยตัวเองในฐานะวิศนะไปดูสิ อย่างน้อยคนทั้งมหาลัยก็ต้องรู้จักเขา เพราะเด็กในมหาลัยกว่า 80% นั้นเล่นเกมไพรด์กันเกือบทั้งหมดเลย! ซึ่งเรื่องแบบนั้นแหละที่เขาไม่ชอบ เขาไม่อยากจะโดนจับตามองจากคนรอบข้าง เขาเกลียดความรู้สึกกดดันเวลาถูกคนมอง อย่างน้อยก็ในฐานะของผู้ชายที่ชื่อวิศนะ
Try to let him reveal himself as Wisana and see. At least everyone in the university should know him because over 80% of the students play Pride games! That's the kind of thing he doesn't like. He doesn't want to be watched by those around him. He hates the pressure of being looked at, at least as a man named Wisana

“ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องเปิดเผยตัวเองออกไปใช่มั้ย?”
"No matter what, I have to reveal myself, right?"

“ใช่...ไม่วิศนะ ก็วินเซนต์” ได้ยินคำตอบนั้นของเมษาแล้ว วิศนะก็สำลักลมออกมาคล้ายๆ จะหัวเราะ จากนั้นไม่นานเขาก็สปริงตัวเองขึ้นมานั่ง และเหลือบตาไปจ้องเพื่อนสาวเขม็ง
"Yes... it's not Wisana, it's Vincent." After hearing that response from Meisa, Wisana choked on the air as if he was about to laugh. Shortly after, he sprang up to sit and glared at his female friend intently.

“เมย์ ฉันว่าฉันมีความคิดดีๆ ขึ้นมาอย่างนึงนะ” เขาว่าพลางดีดนิ้วขึ้นเสียงดัง
"May, I think I have a good idea." He said while snapping his fingers loudly

“อะไรล่ะ?”
"What is it?"

“ไหนๆ เราจะโดนจับตามองแล้วใช่ม้า คนหลายคนก็คิดว่าฉันเก่งกาจซะเต็มประดา แล้วทำไมเราไม่ทำให้มันกลายเป็นเรื่องจริงไปซะเลยล่ะ”
"Since we're going to be watched anyway, right? Many people think I'm incredibly talented, so why not make it a reality?"

นัยน์ตาสีเทาหรี่มองนายตัวแสบที่อยู่ฝั่งตรงข้ามราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าความคิดแบบนี้จะถูกกลั่นออกมาจากคนสมองเบาแบบนั้น
The gray eyes narrowed as they looked at the troublemaker on the opposite side, as if unable to believe that such a thought could come from someone so dim-witted

“นายหมายถึงอะไร วิศนะ”
"What do you mean, Visana?"

“ก็ประมาณว่านะ ตอนนี้ผู้คนกำลังสนใจฉันมากเพราะคิดว่าฉันทั้งเก่งแล้วก็ ...อาจจะดูดีนิดหน่อย” คำพูดที่เมษาหลุดสำลักลมพรืด
"Well, it's about that. Right now, people are really interested in me because they think I'm both talented and... maybe a little good-looking." The words that Mae Sa accidentally blurted out.

“เออก็ได้! ฉันหมายถึงผู้หญิงหลายคนกำลังหลงในความเท่ของฉันทั้งที่ยังไม่รู้ความจริงแบบหัวปักหัวปำแล้วยังไงล่ะ! ฉันพูดผิดตรงไหนเนี่ย เธอเองก็มีผู้ชายหลายคนชอบอยู่ไม่ใช่หรือไง ถึงขนาดตั้งแฟนคลับให้เลยนี่”
"Okay! I mean, many women are infatuated with my coolness without knowing the truth completely, so what’s the problem! Where did I say something wrong? You also have many guys who like you, don’t you? You even have a fan club!"

“ย่ะ! แต่ให้ดีอย่าไปพูดถึงมันจะดีกว่านะ!” เมษาทำท่าขนลุก จนคนมองหัวเราะร่า
"Yeah! But it would be better not to talk about it!" Meisa shivered, causing onlookers to laugh heartily

“ก็นั่นแหละ ตอนนี้กำลังมีกลุ่มคนสนใจเรามากเป็นพิเศษใช่มั้ย ฉันคิดว่าครั้งแรกฉันคงตัดสินใจผิดไปจริงๆ นั่นแหละ เพราะยิ่งเราปกปิดเท่าไหร่ คนเรามันก็ยิ่งอยากจะรู้มากขึ้นเท่านั้น”
"Well, that's it. Right now, there are a lot of people particularly interested in us, aren't there? I think I really made the wrong decision the first time. Because the more we hide, the more people want to know."

“แล้ว...?” เมษาเลิกคิ้วขึ้น
"Then...?" Meisa raised an eyebrow.

“ฉันก็เลยคิดว่าการที่เราออกไปแสดงตัวเลยมันก็อาจจะดูเข้าท่ากว่า” พูดแล้วเขาก็หยิบเอาหน้ากากขึ้นมาใส่ทำเอาเมษาชะงักกึก
"I thought that going out to show ourselves might be more appropriate," he said, then picked up a mask and put it on, causing Mae to freeze in surprise

“ไปในฐานะวินเซนต์ ชายที่สามารถฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ลงได้ด้วยฝีมือขั้นเทพที่พวกเขาไม่อาจจะดาดเดา เอาเป็นว่าฉันจะยอมเปิดตัวต่อหน้าพวกเขา แล้วแสดงให้ผู้คนเห็นว่าเราเก่งกาจแค่ไหน ยิ่งพวกเราแน่เท่าไหร่พวกเขาก็จะยิ่งรู้สึกเห็นด้วย แล้วก็จะชินจนในที่สุดก็ลืมพวกเราไปเอง”
"Go as Vincent, the man who can kill Lord Inferno with skills they cannot fathom. Let's just say I will reveal myself in front of them and show people how capable we are. The more confident we are, the more they will agree, and eventually, they will get used to us and forget about us."

“นายหมายความนายจะออกไปในฐานะของวินเซนต์”
"You mean you will go out as Vincent."

“ผู้เก่งกาจ!” วิศนะต่อประโยคให้จบพร้อมรอยยิ้ม “ก็ในเมื่อยิ่งปกปิด พวกเขาก็ยิ่งอยากจะรู้จักกันนักนี่ ฉันก็เลยคิดว่าเราเปิดเผยตัวเองไปเลย แถมบวกเรื่องสุดโอเว่อร์ที่พวกเขาต่างพูดกันไปต่างๆ นานานั่นให้มันเป็นจริงไปด้วยเป็นไง ยังไงไม่ว่าจะรูปแบบไหนชื่อเสียงของเราก็จะยิ่งดังขึ้นไปอยู่ดี เพราะงั้นเรามาทำให้มันอลังการไปเลยดีกว่า เธอคิดว่ายังไงล่ะ เมย์ ไหนๆ เราก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่”
"Masterful!" Visana concluded the sentence with a smile. "The more we hide, the more they want to know us. So I thought we should just reveal ourselves completely, plus make all those extravagant stories they've been talking about come true. No matter the form, our reputation will only grow louder. So let's make it grand! What do you think, May? After all, we have nothing to lose."

สิ้นคำพูดก็มีแต่ความเงียบที่โรยตัวขึ้นอย่างเนิ่นนาน สาวน้อยร่างเล็กตรงหน้าอ้าปากค้างคล้ายจะอึ้งอยู่ไม่น้อย เธอเหลือบจ้องวิศนะราวกับว่าเขาได้กลายเป็นตัวประหลาดไปแล้ว เห็นดังนั้นคนวางแผนด้วยอาการคึกจัดเมื่อครู่ก็เหี่ยวลงในทันที มือกร้านถอดหน้ากากออกมาแบบอ่อนแรง
Once the words were spoken, there was only a long silence that settled in. The small girl in front of him stood with her mouth agape, seemingly stunned. She glanced at Wisna as if he had become a strange creature. Seeing this, the planner, who had been so lively just moments ago, immediately wilted. His rough hands weakly removed the mask

“เธอไม่เห็นด้วยเหรอ?” เขาว่าเสียงเบาหวิว “แต่มันก็เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้คนหันมาสนใจวินเซนต์แทนที่จะมาสนใจฉันนะ เมย์ เธอก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ”
"Don't you disagree?" he said in a soft voice. "But it's the only way to make people pay attention to Vincent instead of focusing on me, May. You should know that, right?"

ฮ่าฮ่าฮ่า ก๊ากกกก~~!!!
Hahaha, kkkkk~~!!!

อยู่ดีๆ เมษาก็เกิดต่อมขำแตกขึ้นมาเสียเฉยๆ แม่เจ้าประคุณอ้าปากหัวเราะก๊ากออกมาชุดใหญ่อย่างลืมตัว ร่างบอบบางล้มลงไปนอนกลิ้งขำบนโซฟา พลางตีเท้าขึ้นลงอย่างหมดสภาพ
Suddenly, in April, she burst into uncontrollable laughter out of the blue. My goodness, she laughed out loud, completely forgetting herself. Her fragile body fell back, rolling with laughter on the sofa, while her feet kicked up and down in a state of utter exhaustion

“โอ๊ย ตายๆ คิดขึ้นมาได้นะคะเนี่ย” พูดเสร็จเธอก็ตบมือชอบใจใหญ่ ผิดกับคนโดนหัวเราะใส่หน้าที่ยามนี้ได้แต่ฝืนยิ้มเจื่อนๆ
"Oh my, I can't believe I thought of that," she said, clapping her hands in delight. In contrast, the person being laughed at could only force a faint smile

“โธ่~! ก็ฉันมันโง่นี่ คิดได้แค่นี้ก็ดีตายชักแล้วนะ”
"Oh~! I'm so stupid. Just being able to think of this is already a good thing."

“ก็ไอ้ที่แบบนั้นแหละมันถึงน่าขำ” เมษาพูดไปกลั้นขำไปอย่างยากลำบาก จนคนถูกหัวเราะเยาะเริ่มงอน แล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
"That's exactly what makes it funny," Maysa said, struggling to hold back her laughter, until the person being laughed at started to sulk and turned away

“เออ ฉันไม่คิดอะไรแล้ว อยากทำอะไรก็ตามใจ”
"Well, I don't think about anything anymore. I just want to do whatever I feel like."

“โอ๋ๆๆ อย่างอนไปเลยน่า พี่ชาย แหม ทำเป็นใจน้อยไปได้” เธอพูดพลางกระวีกระวาดลุกไปคว้าแขนหนุ่มขี้งอนขึ้นมาเขย่าเบาๆ แม้ปากจะเอ่ยคำง้อไปแบบนั้นก็เถอะ ใบหน้าน่ารักก็ยังไม่วายหุบยิ้มขบขันนั่นไม่ลง
"Aw, aw, don’t be sulky now, big brother. Come on, stop being so sensitive," she said while hurriedly getting up to grab the arm of the sulky young man and shaking it gently. Even though she was saying words of appeasement, her cute face couldn't help but break into a mischievous smile

“คนยิ่งเครียดๆ อยู่ด้วย ยังจะมาทำเป็นเล่นอีกนะ ยัยเมย์” วิศนะแหวใส่อย่างอดไม่ได้
"People are already stressed out, and you still want to act like it's a game, May," Visna snapped without holding back

“เอาน่า อย่าเครียดไปเลย” เพื่อนสาวว่าพลางยกนิ้วไปเขี่ยใต้คางเขาเบาๆ
"Come on, don't stress out," the girl friend said while gently tapping under his chin with her finger

“ที่ฉันขำน่ะก็เพราะว่า ความคิดของเรามันตรงกันเลยต่างหากล่ะ!”
"I'm laughing because our thoughts are completely in sync!"

นัยน์ตาสีน้ำผึ้งเบิกกว้างอย่างแปลกใจ ร่างสันทัดรีบหมุนตัวไปมองหน้าฝ่ายตรงข้ามทันที เมื่อเห็นแววตาวาววับเต็มไปด้วยประกายท้าทายของเมษาก็ค่อยเบาใจว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง
The honey-colored eyes widened in surprise as the stocky figure quickly turned to face the opponent. When she saw the sparkling, challenging glint in Meisa's eyes, she felt relieved that what she said was true

“หมายความว่ายังไง” วิศนะเลิกคิ้วสูง
"What does that mean?" Wisana raised an eyebrow

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่ชาย เราน่ะคิดเหมือนกันเปี๊ยบเลย...ไม่สิ” ว่าแล้วเธอก็ยิ้ม “ฉันหมายถึงเราสามคนต่างหากล่ะ ไอ้เอเองก็คิดแบบเดียวกันนี้เลย ตอนนี้หมอนั่นถึงได้กำลังออกไปซื้อของจำเป็นหลายๆ อย่างในเมืองอยู่ยังไงล่ะ”
"Don't worry, big brother. We think exactly the same... no, wait." She smiled. "I mean the three of us. That guy Ai thinks the same way too. That's why he's out buying a lot of necessities in town right now."

ใบหน้าเกลี้ยงเกลาปรากฏรอยยิ้มกว้างเป็นครั้งแรกเสียที
The smooth face finally showed a wide smile for the first time

“หมายความว่า...”
"It means..."

“เราจะเปิดตัวในงานมอบรางวัลนั่นอย่างอลังการงานสร้างสุดๆ ไปเลย! ฉันจะได้ตอกหน้าอีตาจีเอ็มคนนั้นให้มันหน้าหงายสักหน คอยดูสิ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับท่านเมษาคนนี้!” เจ้าหล่อนพูดพลางตบอกตัวเองราวกับภูมิอกภูมิใจเสียเต็มประดาให้ชายหนุ่มหัวเราะขำ
"We will make a grand entrance at that award ceremony! I will slap that GM's face and make him look foolish, just wait and see! He shouldn't mess with me!" She said, patting her chest proudly, making the young man laugh

“แล้วเธอวางแผนไว้ว่าไงล่ะ”
"What did you plan then?"

“ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องนั้นฉันคิดเอาไว้แล้ว” เมษาพูดแล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ฝ่ายนั้นใช้แผนล่อเสือออกจากถ้ำสินะ ซึ่งฉันก็ยินดีรับคำท้านั้นเอาไว้อย่างเต็มใจ แต่จำเอาไว้นะ วิศนะ พวกเราไม่ใช่เสือ แต่เป็น เทพ แล้วก็ไม่ใช่ เทพธรรมดานะ แต่เป็นเทพแห่งการล้างแค้นด้วย!” ยิ่งได้ฟังอีกฝ่ายก็ยิ่งเลิกคิ้วงงอย่างไม่เข้าใจ
"Don't worry about it, I've already thought of that," Meisa said with a sly smile. "They are using a plan to lure the tiger out of its cave, right? I'm more than willing to accept that challenge. But remember, Visana, we are not tigers; we are gods. And not just any gods, but the gods of vengeance!" The more they listened, the more confused they looked, raising their eyebrows in bewilderment

“หมายความว่ายังไง เมย์?”
"What does it mean, May?"

“ก็ไหนๆ ชาวบ้านเขาอยากจะเห็นความเก่งของพวกเรานักหนาไม่ใช่หรือไง ฉันก็กะว่าจะสนองให้สมอยากเสียหน่อย เราจะสร้างกิลด์ที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ไพรด์ กิลด์ที่ไร้เทียมทานที่ไม่ว่าใครก็ตามจะต้องรู้จัก โดยใช้ชื่อเทพแห่งการลงทัณฑ์มาเป็นชื่อของกิลด์เรา”
"Well, since the villagers really want to see our skills, don't they? I plan to fulfill their wishes a bit. We will create the strongest guild in the history of Pride, an unbeatable guild that everyone will have to know, using the name of the God of Punishment as our guild's name."

คำกล่าวที่วิศนะยิ้มกว้าง ตวัดตาขึ้นสบเพื่อนคู่หูอย่างรู้ดีว่าฝั่งตรงข้ามกำลังจะสื่ออะไรออกมา ทั้งคู่พลันออกปากคำพูดเดียวกันออกมาอย่างพร้อมเพรียง
The words that Visana smiled widely, lifting his eyes to meet his partner's gaze, knowing well what the other side was about to convey. Both suddenly spoke the same words in unison

“เนเมซิส (Nemesis)”
"Nemesis"

Stage 20

สมาชิกคนที่ 4
Member 4

“ยอดไปเลย ไอ้แบบนี้ก็เท่ดีนะพี่” เสียงชมไม่ขาดปากที่ดังอยู่ข้างหูเป็นรอบที่ห้ากลับทำให้ขมับของคนฟังเต้นผางอย่างห้ามไม่อยู่ และที่แย่ที่สุดก็คือยิ่งพูดมันก็ยิ่งกระตุกตึงมากขึ้นไปทุกทีนี่สิ!
"That's awesome! This kind of thing is really cool, brother." The continuous praise ringing in his ears for the fifth time made the listener's temples throb uncontrollably, and the worst part was that the more they spoke, the more tense it became!

“นายแน่ใจนะว่ามันเท่จริงๆ” วิศนะเอ่ยถามจริงจัง พยายามเก็บอารมณ์เต็มที่
"Are you sure it's really cool?" Visna asked seriously, trying to keep his emotions in check

“แหงสิพี่ เนี่ยแหละโคตรเท่เลย ไม่เชื่อถามจีจี้ก็ได้”
"Of course, big brother! This is super cool! If you don't believe me, just ask Gigi."

“จริงด้วยค่ะ คุณวิศนะขา เจ๊ล่ะอยากจะบอกว่าเห็นคุณแต่งตัวแบบนี้แล้ว ขนาดเจ๊ยังน้ำลายหกเลยค่ะ” นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนโฟกัสไปมองเจ้าของเสียงที่แสร้งดัดจนหวานเจี๊ยบแล้วค่อยชักสีหน้าแหย ร่างของชายอยากสวยทำให้เขารู้สึกขนลุกพิกล ถึงแม้เจ้าตัวจะมีร่างกายบึกบึนราวกับพวกทหารเกณฑ์ หรือทรงผมสั้นเกรียนไม่อำนวยเพียงใด เจ๊แกก็ไม่หวั่นยังคงกล้าแต่งตัวด้วยสีสันแสบตาคล้ายไฟจราจรให้คนมองอย่างเขาปวดหัวเล่น และเหนือสิ่งอื่นใด แม่ผู้ชายเลนกลางคนนี้ตั้งแต่เจอหน้ากันก็เอาแต่จ้องในระดับต่ำกว่าเข็มขัดมาโดยตลอดเลย!
"That's true, Ms. Wisana. I just want to say that seeing you dress like this even makes me drool," the light brown eyes focused on the owner of the voice who pretended to be sweet and then made a hesitant face. The figure of the man trying to look pretty gave him an odd chill, even though the guy had a sturdy body like a conscript or a buzz cut that didn't help at all. She was still bold enough to dress in eye-popping colors like traffic lights, making someone like him feel a headache. And above all, this middle-aged man's mother had been staring below his belt level since they first met!

ให้ตายเถอะ! ที่เขายอมคุยด้วยนี่ก็เพราะพ่อหนุ่มลูกครึ่ง(เพศ)คนนี้ก็เป็นเพื่อนของมาโนชหรอกนะ!
Damn it! The only reason he's willing to talk is because this half-breed (gender) guy is a friend of Manot!

ท่าทางสะดีดสะดิ้งชวนขยาดนั่นทำให้วิศนะรู้สึกดีที่ตัวเองไม่ได้กินข้าวเย็นขึ้นมาตงิดๆ แต่เขาก็ยังไม่วายรู้สึกเหมือนเพิ่งขึ้นไปนั่งบนรถไฟเหาะตีลังกา ตามด้วยไวกิ้งอีกสักสิบรอบ มันเวียนหัวเสียจนอยากคายของเก่าขึ้นมาแปลกๆ!
The way that person was bouncing around made Wisana feel a bit better about not having dinner, but he still felt like he had just gotten off a roller coaster, followed by ten rounds on a Viking ship. It was so dizzying that he strangely wanted to throw up!

“เอถ้าเป็นไปได้นายมีเสื้อผ้าแบบอื่นให้พี่มั้ย?” วิศนะพูดอย่างปลงสังเวช ขณะก้มลงมองสภาพตัวเองด้วยสีหน้าเอือมระอาสุดขีด
"Well, if possible, do you have any other clothes for me?" Wisana said with a tone of resignation while looking down at his own appearance with an expression of utter disgust

“ทำไมล่ะ นี่ก็ยังไม่ชอบอีกเหรอ ชุดนี้ปาเข้าไปตัวที่ 5 แล้วนา” มาโนชพูด นัยน์ตาหลังแว่นมองมาที่เขาราวกับเห็นเป็นตัวประหลาด ซึ่งวิศนะได้แต่ก่นด่าเงียบๆ ในใจ
"Why? Don't you like it yet? This is already the fifth outfit!" Manot said, his eyes behind the glasses looking at him as if he were a strange creature, while Wisana could only silently curse in his mind

เออ ขอฉันเรื่องมากหน่อยเถอะ!!!
Sure, let me be a bit picky!!!

หลังจากที่พวกเขาสามคนเห็นพ้องต้องกันว่าจะไปรับของรางวัลตามคำเชิญชวนกึ่งท้าทายของพวกจีเอ็มด้วยการเปิดตัวแบบอลังการสุดขีดแล้ว เมษาก็จัดแจงแบ่งหน้าที่ให้แต่ละคนรับผิดชอบตามแผนที่ได้วางเอาไว้
After the three of them agreed to go collect the prize in response to the GM's semi-challenging invitation with a grand launch, Maysa arranged to assign responsibilities to each person according to the plan that had been laid out

หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มอาสาไปจัดการธุระเกี่ยวกับการตั้งกิลด์ โดยกำชับนักหนาให้วิศนะสร้างความน่าเชื่อถือด้วยการเปลี่ยนเสื้อผ้ากับทรงผมให้ดูเหมือนผู้ดีตั้งแต่หัวจรดเท้า
The only girl in the group volunteered to handle the guild establishment matters, insisting that Visna build credibility by changing her clothes and hairstyle to look like a noble from head to toe

‘ฟังนะ วิศนะ ต่อแต่นี้ไปนายก็คือวินเซนต์ ชายที่จะต้องมีเสน่ห์ทั้งวาจา และบุคลิก ที่สำคัญที่สุด นายจะต้องเนื้อหอม’ เขานึกย้อนไปถึงตอนที่เมษาเอ่ยย้ำคำสั่งดังกล่าว
“Listen, Wisana, from now on you are Vincent, a man who must have charm in both speech and personality. Most importantly, you must be desirable.” He recalled the moment when Meisa reiterated that command.

‘มันจำเป็นขนาดนั้นเชียวเรอะ?’
"Is it really that necessary?"

‘จำเป็นสิ เพราะนายจะเป็นมัสก็อตดึงดูดให้คนทั่วทั้งเกมมาสนใจกิลด์ของพวกเรานี่ เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไปนายต้องทำตัวดูดีทุกกระเบียบนิ้ว เชื่อเถอะ รับรองมีคนสนใจนายเป็นล้านแน่ๆ...อ้อ โดยเฉพาะพวกผู้หญิงล่ะนะ’ อีกฝ่ายพูดพลางหัวเราะเอิ๊กอ๊ากให้เขามุ่นคิ้วขัดใจ
"It's necessary because you will be the mascot that attracts people from all over the game to our guild. So from now on, you have to present yourself well in every detail. Trust me, I guarantee there will be millions interested in you... oh, especially the women," the other party said while laughing, making him frown in annoyance.

‘ทำไมต้องเป็นฉันด้วยฟะ’
"Why does it have to be me?"

‘แหงล่ะ นายมีเสน่ห์กับผู้หญิงจะตายไป แค่เห็นตอนที่สำนักงานสายอาชีพนั่นฉันก็มั่นใจแล้ว เอาน่า ถือซะว่าเป็นสีสันของกิลด์เราก็แล้วกัน ไม่เห็นต้องพยายามอะไรมาก แค่นายทำตัวเหมือนตอนอยู่กับวรัญญาก็โอเคแล้ว รับรองว่าผู้หญิงทั้งเกมต้องหลงนายจนโงหัวไม่ขึ้นชัวร์ๆ!’
"Of course, you have a charm that drives women crazy. Just seeing you at that career office made me sure of it. Come on, let's just consider it a splash of color for our guild. There's no need to try too hard; just act like you do when you're with Waranya, and it'll be fine. I guarantee that all the women in the game will be head over heels for you for sure!"

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เจ้าตัวก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ชายหนุ่มชักสีหน้าหงุดหงิดขณะปรายตาไปมองเพื่อนร่วมแผนการอีกคน
When he thought about this, he made a clicking sound in his throat. The young man frowned in annoyance as he glanced at another accomplice in the plan

สำหรับมาโนช เมษาให้เขาเป็นคนจัดการเรื่องอุปกรณ์เสริมทั้งหมด รวมถึงเครื่องแต่งกายของวิศนะด้วย ด้วยเหตุนี้ เจ้าพ่อค้าแว่นจึงรีบลากเขามายังร้านเสื้อผ้าที่เจ้าตัวคุยโวว่าซี้ปึ้กกับเจ้าของร้านนักหนา จึงสามารถต่อรองเรื่องราคาได้สบายมาก แถมยังมีเสื้อผ้าให้เลือกเยอะแยะอีกต่างหาก
For Manot, Mesa assigned him to handle all the accessories, including Visana's outfit. For this reason, the glasses merchant quickly dragged him to the clothing store where he boasted about being very close with the owner, allowing him to easily negotiate the price. Moreover, there were plenty of clothes to choose from

โอเค เรื่องต้องมาแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดูดีก็พอเข้าใจอยู่หรอก ถ้ามันสามารถทำให้กิลด์เป็นที่จับตามองมากขึ้น เขาก็ยินดีที่จะทำ แต่ไอ้ที่รับไม่ได้เลยจริงๆ นอกจากรสนิยมอันแสนห่วยของไอ้แว่นนี่แล้วก็คือการถูกผู้ชายเลนกลางแทะโลมด้วยสายตาเนี่ยแหละ!!!!
Okay, I understand that we need to dress up and look good, especially if it can make the guild more noticeable. I'm willing to do that. But what I really can't accept, aside from this guy's terrible taste, is being leered at by men like this!!!!

“โธ่ คุณน้องคะ ทำหน้าแบบนี้ไม่ชอบชุดนี้เหรอคะ” จีจี้จีบปากจีบคอถามเขาด้วยเสียงห้าวที่ปรับให้แหลมปรี๊ดได้ระคายหูเหลือเชื่อ
"Oh, dear sister, do you not like this outfit with that face?" Gigi asked him with a raspy voice that could be incredibly piercing

“ไม่ค่อยชอบครับ” วิศนะตอบกลับ พยายามคงน้ำเสียงสุภาพ
"I don't really like it," Wisana replied, trying to maintain a polite tone

ใครจะไปชอบลงวะ!! เสื้อเอวลอยสีม่วงแป๋นเปิดให้เห็นสะโพกกับกางเกงซุปเปอร์โลว์โชว์ขอบกางเกงในนั่นนับว่าแย่แล้ว แต่ไอ้ผ้าพันคอขนมิ้งค์เนี่ยโคตรจะรับไม่ได้เลยโว้ย!!
Who would like that!! The cropped purple top shows off the hips, and the super low pants reveal the edges of the underwear, which is already bad enough, but that mink scarf is just totally unacceptable!!

“พี่นะนี่เรื่องมากจริงๆ ตัวที่ 5 แล้วนะพี่ ยังไม่ถูกใจอีกเหรอครับ” คำกล่าวที่ร่างสูงถอนหายใจยาวเหยียดอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ ก่อนจะลอบขบฟันกรอดๆ อย่างโมโห
"Brother, this is really too much. This is the fifth one already, and you still don't like it?" The tall figure said, letting out a long sigh as he tried to control his emotions, before gritting his teeth in frustration

“ไอ้เอ” เขาเรียกเบาๆ ขณะกวักมือเรียกคนเด็กกว่าให้เข้ามาใกล้ๆ
"Hey, you," he called softly while waving his hand to beckon the younger person to come closer

“ครับพี่นะ” ทันทีที่เจ้าพ่อค้าตัวแสบเดินมาถึงตัว เส้นความอดทนที่เคยเกาะตัวกันแน่นก็พลันขาดผึง! มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่คอเสื้อคนเด็กกว่า ก่อนจะถลึงตาพลางตะคอกใส่อย่างหงุดหงิด
"Yes, brother." The moment the troublesome merchant approached, the thread of patience that had been tightly woven suddenly snapped! A large hand grabbed the collar of the younger person, before glaring and shouting in frustration

“ไอ้เอ! ถามจริงๆ เถอะ เสื้อเกย์แตกแบบนี้บ้านบิดาแกเรียกว่าเท่เหรอ!?”
"Hey! Seriously, do you really think this gay shirt looks cool in your dad's house?!"

“เอ่อ แต่แหม พี่นะ มันก็ดูดีออกนะ ก็พี่อยากได้แบบอลังการไม่ใช่เหรอครับ?” นัยน์ตาหลังกรอบแว่นหลุกหลิกไปมา ระหว่างเถียงตอบข้างๆ คูๆ ให้อีกฝ่ายหมั่นไส้จนโขกหัวสั่งสอนเข้าไปทีหนึ่ง
"Um, but hey, big brother, it does look good, right? You wanted something extravagant, didn't you?" The eyes behind the glasses darted back and forth while arguing, provoking the other person until they got a good whack on the head as a lesson

“ฟังนะ ไอ้คุณมาโนช! พี่อยากได้เสื้อผ้าเท่ๆ เอาไปหลอกชาวบ้านให้เขาศรัทธา ไม่ได้กะจะไปเปิดคาบาเร่ว้อย!!!” วิศนะตะโกนออกมาสุดเสียงจนมาโนชยกมืออุดหูแทบไม่ทัน
"Listen up, you Manot! I want some cool clothes to trick the villagers into believing, not to go open a cabaret!!!" Wisana shouted at the top of his lungs, causing Manot to raise his hands to cover his ears just in time

“โอ๊ย เดี๋ยวผมไปหามาให้ใหม่ พี่รอแปปเดียวนะ!” สิ้นประโยค เขาก็วิ่งจู๊ดหายเข้าหลังร้านไปให้วิศนะกลอกตามองตาม แล้วขบกรามแน่นอย่างหงุดหงิด
"Oh, wait a moment, I'll go get it for you!" After finishing his sentence, he dashed into the back of the shop, leaving Visana rolling his eyes and clenching his jaw in annoyance

“อุ๊ย ขนาดตอนโมโหยังน่ารักเลย” เสียงแหบห้าวที่แว่วเข้าหูทำเอาชายหนุ่มสะท้านวูบ ค่อยๆ เหลือบตากลับไปมองกะเทยร่างยักษ์ด้วยรอยยิ้มเจื่อนสนิทราวกับเพิ่งนึกได้
"Oh, even when you're angry, you're still cute." The hoarse voice that drifted into his ears made the young man shiver. He slowly glanced back at the giant transgender woman with a faint smile as if he had just remembered something

“ไอ้เอ! ลากเพื่อนแกไปไกลๆ ฉันด้วย!” ขาดคำ คนที่เพิ่งมุดหัวเข้าไปอยู่หลังร้านได้แหมบๆ ก็รีบวิ่งหน้าตั้งมาลากเพื่อนร่วมอาชีพ(พ่อค้า)ให้มาช่วยกันหาชุดทันที
"Hey! Drag your friend away from me!" Without finishing the sentence, the person who had just ducked behind the shop quickly ran to pull their fellow vendor to help look for the outfit immediately

“โธ่ นังกระเทยคูโบต้า ให้แกมองพี่เขาทั้งชาติ พี่เขาก็ไม่หันมาชอบหลุมดำแบบแกหรอก!” เขาสบถอุบอิบระหว่างลากคนตัวโตกว่าเกือบสองเท่าให้ย้ายก้นออกมาจากที่เดิม
"Oh, you transgender Kubota, no matter how much you look at him, he won't turn to like a black hole like you!" He muttered as he dragged the person who was almost twice his size to move out of the way

“อย่าเพิ่งสิ เอ ฉันกำลังเพลินเลย” จีจี้ยังจีบปากจีบคอพูดไม่หยุด
"Not yet, wait! I'm really enjoying this," Gigi said, chattering non-stop

“แกจะเพลินหรือไม่เพลินฉันไม่รู้ รู้แต่พี่เขาไม่ชอบเว้ย”
"I don't know if you'll enjoy it or not, I just know that he doesn't like it."

“เหรอ แต่ฉันโคตรชอบเลย” ไม่พูดเปล่า แม่คุณยังเลียปากแผล็บให้วิศนะเสียวสันหลังเล่น จนเผลออุทานคำสบถออกมาดังลั่น
"Really? But I really like it." Not only did she say that, but she also licked her lips in a way that made Visana shiver, causing him to accidentally exclaim a curse loudly

“พอๆ พอได้แล้ว! นายจิตชนะ!” ราวกับคำศักดิ์สิทธิ์ คนกำลังกระดี๊กระด๊าเมื่อครู่พลันหยุดชะงักราวกับกดรีโมท ใบหน้าเปื้อนเครื่องสำอางหนาเตอะตวัดกลับมามองค้อนอย่างเคืองๆ
"Enough! That's enough! Mr. Jitchan!" Like a sacred command, the people who were just buzzing with excitement suddenly stopped as if someone had pressed a remote. The heavily made-up face turned back to glare with annoyance

“กรี๊ดดดดด~!!! ไอ้เอ ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าฉันทิ้งชื่อนั้นไปนานแล้ว ตอนนี้ฉันชื่อจีจี้นะยะ”
"Ahhh!!! I’ve told you so many times that I’ve left that name behind a long time ago. Now my name is Gigi!"

“ไม่ต้องลีลาเลย ยัยกระเทยคูโบต้า แกรีบย้ายก้นมาช่วยฉันหาเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวแล้วจัดการแปลงเพศให้แกตรงนี้”
"Don't hesitate at all, you transgender Kubota. Hurry up and move your butt to help me find clothes right now, before I can't take it anymore and decide to change your gender right here."

“ต๊าย จริงเหรอ ประหยัดดี เอาสิ”
"Wow, really? That's a good deal. Let's do it!"

“เฮ้ย! ด่าให้ยังจะหน้าด้านอีกนะ ไอ้จีจี้ มาๆ ไม่ต้องลีลา ...เดี๋ยวผมฝากหน้าร้านหน่อยนะพี่นะ แป๊ปเดียวผมจะไปหาเสื้อผ้าที่เหมาะๆ กับพี่มาให้” หลังจากหันมาฉีกยิ้มพูดเพราะเสร็จ มาโนชก็จัดการลากตัวจีจี้หายออกจากห้องไป แม้มันจะทำได้ยากพอๆ กับการแงะตุ๊กแกออกจากข้างฝาก็ตามที
"Hey! You still have the nerve to talk back, huh? Gigi, come on, no need to be dramatic... Just let me drop something off at the front of the shop, okay? I'll be quick, I just need to find some clothes that suit you." After turning to flash a charming smile, Manot proceeded to drag Gigi out of the room, even though it was as difficult as prying a gecko off the wall.

วิศนะลอบเป่าปากโล่งใจ พอตัวเองพ้นจากการตกเป็นเหยื่อของสาวประเภทสอง ร่างสูงถึงกับเข่าอ่อนทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ในร้านอย่างแรง ยิ่งเมื่อหันไปเห็นสภาพตัวเองในกระจกแล้ว เขาก็อดจะเบ้หน้าหงิกไม่ได้
Visana let out a sigh of relief after escaping from becoming a victim of a transgender woman. The tall figure's knees went weak as he dropped heavily into a chair in the shop. Even more so when he turned to see his reflection in the mirror, he couldn't help but grimace

“ทางที่ดีรีบเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า ไม่งั้นคนอื่นคงมองฉันเป็นพวกสมาคมรักป่าไม้แหงๆ” พูดแล้วเขาก็รีบหยิบเสื้อยืดและกางเกงยีนตัวเก่าขึ้นมาสวมเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว พลางโยนเสื้อคาบาเร่โชว์นั่นไปกองตรงมุมห้องอย่างไม่คิดจะเหลือบตากลับไปมองอีกเลยตลอดชีวิต!
"It's better to change clothes quickly; otherwise, people will definitely see me as part of the forest conservation association." With that, he hurriedly grabbed an old t-shirt and a pair of jeans to change into, tossing the cabaret shirt into a pile in the corner of the room without a single glance back for the rest of his life!

ความจริง ร้านของจีจี้นี่ก็สวยดี สภาพโดยรวมตกแต่งคล้ายกับร้านเสื้อผ้าตามห้างสรรพสินค้าทั่วไป ดูสวยงามและสะอาดตา บริเวณรอบๆ มีเสื้อผ้าหลายชนิดแขวนเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ คู่กับกระจกขนาดเท่าตัวที่วางไว้ตามมุมต่างๆ เพื่อให้ลูกค้าได้ส่องดูภาพตัวเองระหว่างฟังเพลงคลาสสิกที่เปิดคลอเบาๆ ชวนให้อารมณ์ผ่อนคลาย
In fact, Gigi's shop is quite beautiful. The overall decor is similar to that of clothing stores in general department stores, looking attractive and tidy. Around the area, various types of clothes are neatly hung, paired with full-length mirrors placed in different corners for customers to check their reflections while listening to the softly playing classical music that creates a relaxing atmosphere

ทั้งๆ ที่ร้านโคตรจะมีคลาส แต่ทำไมเจ้าของที่นี่โคตรจะน่ากลัวเลยวะ!!!
Even though the shop is super classy, why does the owner here seem so scary?!

วิศนะได้แต่ลอบสยองในใจ ไม่รู้เหมือนกันว่ามาโนชที่ดูออกจะแมนนั่นไปทำอีท่าไหนถึงไปรู้จักกับยัยกระเทยจีจี้นั่นได้ แต่สำหรับเขาที่ไม่ค่อยถูกโรคกับพวกสาวประเภทสองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร...ขอผ่านจะดีกว่า!
Visana could only feel a chill in his heart, not knowing how Manoch, who seemed to be a man, ended up knowing that transgender girl Gigi. But for him, who has never really gotten along with transgender people, it would be better to pass!

ทำไมน่ะเหรอ ปกติเขาก็โดนพวกผู้หญิงลวนลามบ่อยแล้วนะ แต่เขาโดนแม่พวกเลนกลางนี่ลวนลามบ่อยยิ่งกว่า นี่ถ้าพี่แกถอดเสื้อแล้วกดเขาลงไปนอนได้ป่านนี้พวกพี่เขาคงทำไปแล้วด้วยซ้ำ!!!
Why, you ask? Normally, he often gets harassed by women, but he gets harassed by those middle-aged women even more. If he had taken off his shirt and pushed him down to lie down, those older women would probably have done it by now!

“เฮ้อ~!” พอนึกถึงประสบการณ์เลวร้ายขึ้นมา วิศนะก็ได้แต่ถอนหายใจยาว
"Haah~!" When recalling the bad experience, Wisana could only let out a long sigh

โครม!!!
Crash!!!

จู่ๆ เสียงปริศนาก็ดังขึ้นมาจากนอกร้านให้เขาหันไปมองด้วยสีหน้าแปลกใจ ร่างสูงรีบกระโดดผลุงออกจากเก้าอี้ไปเปิดประตูกระจก แล้วชะโงกหน้าออกไปมองภายนอกทันที
Suddenly, a mysterious voice rang out from outside the shop, causing him to turn and look with a surprised expression. The tall figure quickly jumped out of the chair to open the glass door and leaned out to look outside immediately

“เฮ้ย สรุปว่าอยากมีเรื่องหรือไงวะ ยัยบ้า!” เสียงโวยวายดังลั่นทำให้เขาต้องเบ้หน้าเล็กน้อย นัยน์ตาสีน้ำตาลทองกวาดมองสภาพไทยมุงตรงหน้าแล้วนึกสรุปในใจว่าต้องมีเหตุการณ์ปะทะคารมเกิดขึ้นชัวร์
"Hey, so do you want to have a problem or what, you crazy girl!" The loud voice made him grimace slightly. His golden-brown eyes scanned the crowd in front of him and he concluded in his mind that there must be a verbal confrontation happening for sure

แล้วก็เป็นจริงดังคาด ผู้ชายตัวใหญ่ 8 คนที่น่าจะเป็นพวกเดียวกัน เพราะต่างใส่เสื้อสีดำไขว้รูปกะโหลกและเครื่องประดับรสนิยมคล้ายกันทุกคน แต่ที่ดูแย่ยิ่งกว่าก็คือเจ้าพวกหมาหมู่นี่กำลังยืนล้อมหญิงร่างเล็กไร้ทางสู้เพียงคนเดียวได้อย่างหน้าไม่อายสักนิดเลยต่างหาก
And it turned out as expected, the 8 big men who seemed to be from the same group, as they all wore black shirts with a skull design and had similar taste in accessories. But what was even worse was that these thugs were standing around a small, defenseless woman without a hint of shame

ครู่ต่อมาก็มีชายร่างผอมบางคนหนึ่งวิ่งออกมาจากร้านขายยาข้างๆ เขาปราดเข้าไปหาแก้งค์ชุดดำนั้นพร้อมก้มหัวให้งกๆ
A moment later, a thin man ran out from the nearby pharmacy. He rushed towards the group in black, bowing his head repeatedly

“เฮียครับ อย่ามีเรื่อยกันเลยนะครับ ตรงนี้มันหน้าร้านผม ยังไงผมขอเถอะครับ”
"Hey, please don't do that here. This is in front of my shop, so I'm asking you nicely."

“ขอมากูจัดให้!”
"I'll take care of it for you!"

โครม!!
Crash!!

ไม่ทันขาดคำ พ่อค้าตัวผอมก็โดนตบกระเด็นจนปลิวหายเข้าไปในร้านได้อย่างน่าหวาดเสียวเสียจนคนมุงแถวนั้นถึงกับผวากันตัวโก่ง
Before he could finish speaking, the skinny merchant was slapped and sent flying into the shop, causing onlookers nearby to flinch in fear

“คนเขามีเรื่องกันเสือกเข้ามายุ่งเอง ช่วยไม่ได้” เจ้าคนลงมือว่าออกมาดังๆ ก่อนตวัดดวงตารีแหลมกลับมามองผู้หญิงต้นเรื่องใหม่ วิศนะคาดว่าเจ้าหมอนี่คงจะเป็นหัวหน้ากลุ่มนิยมกะโหลกพวกนี้แน่ เมื่อดูจากรูปร่างใหญ่โตนั่น แถมมันเป็นคนเดียวที่กล้าไว้ผมทรงเดธร็อคเป็นเปียหลายสิบเส้นบนศีรษะ!
"People have their own issues, and you meddle in them. Can't help it," the man said loudly before turning his sharp eyes back to the woman who started it all. Visana guessed that this guy was probably the leader of this skull-loving group, judging by his large build. Plus, he was the only one brave enough to sport a death rock hairstyle with dozens of braids on his head!

รสนิยมโฉดแบบนี้ จ่าฝูงแหงๆ!
This kind of bad taste is definitely the leader!

“ไอ้พวกนั้นมันกลุ่มแก้งค์กะโหลกดำใช่มั้ย?” ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นข้างหูให้วิศนะหันกลับไปมอง
"Those guys are the Black Skull gang, right?" a man said in Visna's ear, prompting him to turn back and look

“รู้สึกว่าจะใช่นะ พักหลังมานี่ไอ้พวกกิลด์กะโหลกดำมันเข้ามาวุ่นวายในเมืองทริสทานบ่อยๆ สงสัยจะแย่เสียแล้ว ขนาดพวก NPC ทหารคุ้มกันประจำเมืองยังเอาคนพวกนี้ไม่อยู่เลย เห็นทีถ้าไม่ใช่พวกจีเอ็มคงจะไม่ไหว น่าสงสารผู้หญิงคนนั้นชะมัด” เมื่อได้ยินแบบนั้น เขาก็ถึงกับอ้าปากค้าง รีบเหลือกตากลับไปมองสาวน้อยผู้โชคร้ายกลางวงล้อมแล้วก็ได้แต่นึกเสียวสันหลังแทน
"I feel like it might be true. Lately, those black skull guilds have been causing trouble in Tristhan city quite often. It seems like it’s getting bad. Even the NPC guards can't handle these people. It looks like if it’s not the GMs, it won’t be good. That poor girl." Upon hearing this, he was left speechless, quickly turning his gaze back to the unfortunate girl in the center of the circle, feeling a chill run down his spine instead

“ว่ายังไง ยัยคุณหนู เมื่อกี๊เธอเดินชนฉันซะน้ำยาเพิ่มพลังสุดแพงนี่หลุดจากมือจนเปื้อนเสื้อฉัน แล้วเธอจะว่ายังไง ฮะ!”
"What do you have to say, young lady? Just now you bumped into me and made this expensive energy drink spill all over my shirt. So what do you have to say about that, huh!"

“ก็ขอโทษไปแล้วนิ” นอกจากน้ำเสียงราบเรียบที่เอ่ยตอบอย่างผิดคาดแล้ว เจ้าหล่อนยังไม่สนใจจะปรายตามองเจ้าผู้ชายทรงผมเดธร็อคนั่นเลยซักนิด ดวงตาสีเขียวแปลกกลับทอดมองร่างเจ้าของร้านขายยาที่กำลังตะเกียดตะกายซ่อนตัวด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าใดนัก
"I'm already sorry, aren't I?" Besides the unexpectedly flat tone in her response, she didn't even bother to glance at the guy with the dreadlocks. Her strange green eyes were instead fixed on the pharmacy owner, who was awkwardly trying to hide himself with a rather displeased expression

“อุ๊วะ! ถ้าขอโทษแล้วเรื่องทุกอย่างมันจบ โลกนี้ก็ไม่จำเป็นต้องมีตำรวจแล้วสิ” หัวหน้ากลุ่มคนนั้นพูด พลางตั้งท่าจะเดินเข้ามาคว้าไหล่ แต่หญิงสาวกลับไหวตัวทัน เธอรีบปัดมือใหญ่นั่นออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชายหางตามามองด้วยสีหน้าเหยียดหยามสุดขีด
"Wow! If saying sorry ends everything, then this world wouldn't need police anymore," the leader of that group said, preparing to walk in and grab her shoulder. But the young woman was quick to react; she swiftly brushed that large hand away before turning to look with an utterly contemptuous expression

“ฉันจะชดใช้เรื่องค่าน้ำยาของนายให้ แค่นี้พอใจมั้ย?”
"I will compensate you for your expenses. Is this enough for you?"

“วะ! นังนี่พูดไม่รู้เรื่อง”
"Wow! This girl doesn't make any sense."

“ที่พูดไม่รู้เรื่องมันนายต่างหากล่ะ หัวมีไว้คั่นระหว่างหูหรือไง แค่เดินชนนิดชนหน่อยก็เข้ามาหาเรื่องกันแล้ว ทำไมยะ? ชีวิตแกมันน่าอับเฉานักเหรอ หรือว่าครอบครัวมีปมด้อย ดูพ่อแม่ที่บ้านทะเลาะกันทุกวันจนเก็บกดต้องเอามาลงในเกมฮะ? อ๋อ...หรือว่าความจริงแล้วเป็นพวกใจเสาะ ชีวิตจริงคงโดนข่มเหงมามากก็เลยมาหาที่ใหญ่ในนี้สินะ เหอะ จะบอกอะไรให้นะ รู้รึเปล่าว่าเวลาหมามันกัดกัน พอเอาน้ำไปสาดมันยังแยกออกจากกันได้เลย นี่ฉันก็จะชดใช้ค่าเสียหายให้แล้วแท้ๆ ยังจะเอาอะไรจากฉันอีกไม่ทราบ? อ๋อ...หรืออยากกินกระดูก?”
"You’re the one who doesn’t make sense. Is your head just there to separate your ears? Just a little bump and you come looking for trouble. Why? Is your life that miserable? Or does your family have issues? Look at your parents fighting every day, and you have to take it out in the game, huh? Oh... or are you actually just a coward? You must have been bullied a lot in real life, so you come here to find a big shot, huh? Heh, let me tell you something. Do you know that when dogs fight, you can still separate them with water? Here I am, ready to compensate for the damages, and you still want something from me? Oh... or do you want a bone?"

ถ้อยคำเผ็ดร้อนที่ร่ายออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มนั่นทำเอาคนรอบข้างถึงกับตาโตอ้าปากค้าง ก็ใครจะไปนึกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้จะกล้าถึงขนาดยืนด่าพวกแก้งค์กะโหลกดำอันโด่งดังนั่นฉอดๆ แบบนี้ ผิดกับวิศนะที่หัวเราะพรืด นึกถูกชะตากับความใจกล้าบ้าบิ่นของแม่ผู้หญิงคนนั้นเข้าเต็มเปา
The fiery words that flowed from those petite lips left everyone around wide-eyed and speechless. Who would have thought that this small woman would dare to stand and scold that infamous gang of black skulls like this? In contrast, Wisana burst out laughing, feeling a strong connection to the boldness and audacity of that woman

สงสัยพวกกลุ่มกะโหลกดำเริ่มจะใช้ของที่อยู่กลางหัวเป็นบ้างแล้ว หลังจากโดนร่ายไปหนึ่งยก จ่าฝูงทรงเดธร็อคเริ่มมีอาการควันออกหูกลายๆ
It seems that the group of black skulls has started to use what’s in the middle of their heads after being hit once. The leader, who has a death rock style, is beginning to show signs of smoke coming out of his ears

“ตายซะเถอะแก!!” สิ้นคำ ร่างสูงใหญ่ทั้งแปดก็กระโจนเข้าโจมตีเธอพร้อมๆ กันด้วยท่วงท่าดุดันจนคนมองถึงกับขยาด ผิดกับอีกฝ่ายที่ระบายรอยยิ้มเย็นเยียบ
"Die already, you!!" As soon as the words were spoken, all eight tall figures lunged to attack her simultaneously with aggressive movements that made onlookers shudder, in contrast to the other side, which wore a chilling smile

“แล้วฉันจะบอกให้อีกอย่างนะ กับผู้หญิงน่ะ แค่นายกล้าเงื้อหมัดชกก็หมดสิทธิที่จะเรียกตัวเองว่าผู้ชายแล้ว!”
"And I'll tell you one more thing, with women, as soon as you dare to raise your fist to hit, you lose the right to call yourself a man!"

โครม!!!!
Crash!!!!

ชั่วพริบตาที่ใครหลายคนมองไม่ทัน ร่างใหญ่โตของชายหน้าเถื่อนที่พุ่งเข้าหาเป็นคนแรกยามนี้กลับลงไปนอนหน้าจูบพื้นชนิดว่าทีเดียวจอด
In the blink of an eye, which many did not notice, the large figure of the rough-looking man who charged in first now lay face down on the ground as if he had been knocked out in one blow

“ลูกพี่!”
"Big brother!"

“อะไรกันนังนี่ ทำอะไรของมันวะ อยู่ดีๆ ก็...”
"What the hell is this? What is it doing? Out of nowhere..."

เจ้าพวกลูกน้องกะโหลกดำที่เหลือต่างร้องออกมาอย่างตื่นตระหนกที่จู่ๆ แม่สาวน้อยที่ดูไร้พิษสงสุดๆ กลับสามารถล้มหัวหน้ากลุ่มให้ลงไปกองแน่นิ่งกับพื้นพร้อมกับคอนกรีตที่แตกกระจายเป็นบริเวณกว้าง ส่วนร่างเพรียวลมยังคงยืนนิ่งไม่ยี่หระ ขณะปรายตามองสถานการณ์โดยรอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
The remaining minions of the black skull cried out in panic as the seemingly harmless young girl suddenly managed to bring their leader down, leaving him sprawled motionless on the ground along with the concrete that shattered widely. Meanwhile, the slender figure stood still, unfazed, while glancing around at the situation with an expressionless face

ท่าทางดูถูกชัดเจนทำเอาหนึ่งในนั้นถึงกับฉุนขาด กัดฟันตะโกนออกมาลั่น
The clear look of disdain made one of them furious, gritting their teeth and shouting out loud

“ไม่ต้องสนใจแล้ว รุมแม่งเลย!” สิ้นคำสั่ง บรรดาชายฉกรรจ์อีกเจ็ดคนก็พุ่งตรงเข้าใส่ร่างของสาวน้อยบอบบางเพียงคนเดียวนั้นอย่างหน้าไม่อายทันที
"Don't worry about it anymore, just gang up on her!" As soon as the command was given, the seven burly men rushed straight at the frail girl without any shame

โครม!!!
Crash!!!

และอีกครั้งที่ร่างของชายคนหนึ่งโดนกดให้กระแทกกับพื้นด้วยพลังที่มองไม่เห็นจนสลบแน่นิ่งไป หากแต่การโจมตีดังกล่าวต้องหยุดชะงักไปชั่วครู่ เมื่อศัตรูที่เคยเข้ามาทีละหนึ่งกลายเป็นรุมล้อมรอบทิศทาง หญิงสาวเพียงผ่อนลมหายใจเบาๆ คล้ายอ่อนใจ ก่อนเอียงใบหน้าขาวเล็กน้อย ขณะเคลื่อนไหวตัวไปมา
And once again, the body of a man was pressed down to the ground by an unseen force until he fainted. However, the attack had to pause for a moment when the enemies, who had previously approached one by one, surrounded her from all directions. The young woman simply exhaled softly, as if weary, before tilting her pale face slightly while moving back and forth

ฟวับ~!
Whoosh~!

เสียงลมแหวกอากาศดังขึ้น พร้อมกับแรงอัดหนักคล้ายกำปั้นที่ทุบจู่โจมคู่ต่อสู้เป็นชุด ครั้นพอรู้สึกได้ถึงการโจมตีที่ด้านหลัง นัยน์ตาสีเขียวก็รีบตวัดไปมองคนลอบกัดด้วยสีหน้านิ่ง ก่อนจะยกมือเรียวขึ้นทาบอกอีกฝ่ายเบาๆ
The sound of the wind slicing through the air grew louder, accompanied by a heavy pressure like a fist striking an opponent in a series of blows. When he felt the attack from behind, his green eyes quickly darted to look at the ambusher with a calm expression, before gently raising a slender hand to touch the other person's chest

ตูม!!!!
Boom!!!!

พริบตาเดียว เสียงกัมปนาทรุนแรงก็ดังขึ้นมา แล้วร่างใหญ่โตนั้นก็กระเด็นไปกระแทกเข้ากับพวกเดียวกันจนสลบเหมือดไปอีกสองราย
In an instant, a loud explosion sounded, and the large figure was thrown back, crashing into its companions, knocking out two more

เพียงแค่สองกระบวนท่าเมื่อครู่ก็ลดจำนวนศัตรูลงไปเหลือแค่ 4 คนได้อย่างรวดเร็ว
Just two moves earlier quickly reduced the number of enemies to just 4

ทว่าชายฉกรรจ์ที่เหลือกลับสามารถแท็คทีมกันได้ดีกว่าที่คาด ทั้งหมดพุ่งโจมตีอย่างต่อเนื่องเสียจนร่างเล็กต้องเสียเวลาตั้งรับจนถอยร่นกลับไปสองสามก้าว เห็นได้ชัดว่าเจ้าหล่อนคงไม่ถนัดการโจมตีระยะประชิด เม็ดเหงื่อชื้นเริ่มผุดพรายบนใบหน้าขาวเนียนระหว่างที่เธอตั้งสมาธิท่องอะไรบางอย่างขมุบขมิบ
However, the remaining men were able to team up better than expected. They all launched continuous attacks, forcing the small figure to spend time defending and retreating a few steps. It was clear that she was not skilled in close combat. Beads of sweat began to appear on her smooth white face as she concentrated, mumbling something under her breath

ชั่วขณะนั้นเองที่ข้างหลังหล่อนมีเสียงลอดไรฟันดังมากระทบหู
At that moment, a loud sound of something scraping against her teeth came from behind her

“ตายซะเถอะแก...!”
"Just die already, you!"

ผัวะ!!
Bang!!

ทว่าก่อนการจู่โจมนั้น ปรากฏร่างใครบางคนวิ่งถลาเข้ามาหมุนตัวเตะใส่เจ้าคนเล่นทีเผลอเสียจนตัวลอยหวือลงไปนอนแอ้งแม้งนับดาวอยู่กับพื้นเสียก่อน
However, before the attack, someone appeared running in, spinning around to kick the unsuspecting player so hard that they flew up and landed on the ground, lying there counting stars

แน่นอนว่าเจ้าคนที่วิ่งเข้ามาแจมในจุดตะลุมบอนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากคนชอบก่อปัญหาหมายเลขหนึ่งอย่างนายวิศนะ!
Of course, the person who rushed in to join the fray could only be none other than the number one troublemaker, Mr. Wisana!

“โอ๊ะ พอเปลี่ยนคลาสแล้วเตะแรงขึ้นเยอะเลยแฮะ ทีเดียวตายเลยฟ่ะ” เจ้าตัวแสบร้องเสียงใสอย่างตื่นเต้น
"Oh, after changing classes, the kick is much stronger! One hit and it's over!" the mischievous one exclaimed excitedly

“อ้ากกกกกกก~~~~!!!” เสียงร้องเรียกสายตาเขาให้หันไปมอง เห็นผู้ชายสามคนที่เหลือโอดครวญดังลั่น เมื่อปะทะเข้ากับแสงเรืองรองที่สว่างวูบออกมาจากผู้หญิงคนนั้น ภายในชั่วพริบตา ร่างของกลุ่มชุดดำก็ค่อยๆ ล้มลงไปนอนหมดสภาพเป็นที่เรียบร้อยครบองค์ประชุม ภาพที่วิศนะได้แต่ผิวปากหวือ
"Ahhhhh~~~~!!!" The scream caught his attention, and he turned to see the three remaining men wailing loudly as they were hit by the bright light emanating from that woman. In the blink of an eye, the bodies of the group in black slowly fell down, completely incapacitated. The scene left Visana only able to whistle in amazement

จริงๆ เขาไม่ต้องเข้ามาช่วยก็ได้ ในเมื่อผู้หญิงคนนี้เก่งถึงขนาดจัดการกับหมาหมู่ 8 ตัวได้อย่างสบายๆ โดยไม่มีบาดแผลติดตัวเลยด้วยซ้ำ แต่เอาเถอะ ครั้นจะให้เขายืนมองผู้หญิงถูกทำร้ายเฉยๆ มันก็ดูกระไรอยู่ เขาคิดพลางมองร่างชายฉกรรจ์ทั้ง 8 ที่ต่างลงไปนอนวัดพื้นกันชนิดที่ต่อให้มีใครมาชุบชีวิตให้ก็ยังมึนจนลุกไม่ขึ้นแหงๆ
Actually, he didn't need to come help since this woman was skilled enough to handle 8 dogs easily without even a scratch on her. But still, it seemed odd to just stand by and watch a woman being attacked. He thought while looking at the 8 burly men who were all lying on the ground, so dazed that even if someone brought them back to life, they would still be too confused to get up

เหล่าไทยมุงทั้งหลายต่างปรบมือให้กับความเก่งกาจของสาวน้อยคนนั้น ส่วนนายวิศนะที่นึกสนุกเข้าไปร่วมแจมทีหลังก็พลอยได้รับความชื่นชมไปด้วย เขาเลยได้แต่โค้งรับแบบงงๆขณะที่หญิงสาวปริศนากำลังสาวเท้าเดินเข้าไปหาเจ้าหัวโจกเดทร็อคที่เธอซัดจนต้องลงไปกองกับพื้นคนแรก ใบหน้าหวานคลี่รอยยิ้มสดใสวูบหนึ่ง ก่อนจะโยนของบางอย่างลงบนตัวอีกฝ่าย
The crowd of onlookers applauded the young girl's talent, while Mr. Wisana, who had joined in for fun later, also received praise. He could only bow in confusion as the mysterious young woman walked towards the leader of the gang, whom she had knocked down first. Her sweet face broke into a bright smile for a moment before she threw something onto the other person

“นี่คือเงินค่าน้ำยาที่ฉันทำหก แล้วทีหลังจะหาเรื่องใครก็ดูตามาตาเรือสักหน่อยนะ” น้ำเสียงเล็กว่าทิ้งท้าย ทั้งที่ไม่รู้ว่าเจ้าคนนอนแน่นิ่งอยู่จะยังรับรู้ได้อยู่หรือเปล่า แต่เป็นการกระทำที่วิศนะยิ้มเอ็นดูในใจ ถึงจะตัวเล็กแค่นี้กลับใจกว้างน่าดูเลยแฮะ
"This is the money for the supplies that I spilled. Next time, if you want to find fault with someone, at least pay attention to the situation a bit," the small voice said at the end, not knowing if the person lying still could still hear. But it was an action that made Wisana smile fondly inside; even though she was so small, her heart was quite generous

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า แต่แหม เก่งน่าดูเลยนะ คนเดียวซัดเสียเรียบเลย ความจริงแล้วฉันไม่ต้องเข้ามาช่วยก็ได้มั้ง” เขาเอ่ยทักยิ้มแย้มกับแผ่นหลังของคู่สนทนา
"Are you okay? But wow, you're really impressive! You took them all down by yourself. Honestly, I probably didn't even need to come help," he said, greeting with a smile at the back of his conversation partner

ถ้อยคำสบายๆ ดังกล่าวเรียกรอยยิ้มหวานให้ปรากฏบนดวงหน้าสวย เมื่อเธอนึกย้อนไปว่าก่อนการโจมตีครั้งสุดท้าย มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาช่วยเธอเอาไว้ แม้มันจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่หญิงสาวกลับซาบซึ้งกับน้ำใจที่เขามีให้มากนัก เพราะเขาเป็นคนเพียงคนเดียวที่โดดเข้ามาช่วยเธออย่างไม่นึกกลัวเกรงเจ้านักเลงพวกนี้เลยแม้แต่น้อย
The casual words brought a sweet smile to her beautiful face as she recalled that before the final attack, a man had rushed in to help her. Although it was just a small matter, the young woman was deeply touched by his kindness, as he was the only one who bravely jumped in to assist her without any fear of those thugs at all

“ไม่หรอก คุณช่วยฉันได้เยอะเลยล่ะค่ะ” เธอเอ่ยตอบร่าเริง ขณะค่อยๆ หันหน้ากลับมา
"No, you can really help me a lot," she replied cheerfully as she slowly turned her face back

“แหม ไม่หรอก....”
"Oh, not really..."

เฮ้ย!!
Hey!!

เมื่อได้เห็นใบหน้าฝ่ายตรงข้ามชัดเจน วิศนะก็ได้แต่กรีดร้องในใจ ส่วนอีกฝ่ายแค่เบิกตากว้างเมื่อแววตาคู่สวยสะท้อนภาพเขาอยู่ข้างใน
When he saw the opponent's face clearly, Wisana could only scream internally, while the other party just widened their eyes as their beautiful gaze reflected his image inside

สาวน้อยตรงหน้ามีเรืองร่างสูงโปร่งคล้ายนางแบบรับกับผมสีน้ำตาลยาวลงมาถึงกลางหลัง ปล่อยเพียงบางส่วนให้ล้อมกรอบดวงหน้าได้รูป ดวงตาสีเขียวแมกไม้ดูซุกซนรับกับริมฝีปากเล็กน่าเอ็นดู
The girl in front of me has a tall, slender figure like a model, with long brown hair that falls to the middle of her back, leaving just a few strands to frame her beautifully shaped face. Her green eyes look playful, complementing her small, adorable lips

พระเจ้าช่วย! ขอให้ลูกช้างเขาตาฝาดทีเถอะ ผู้หญิงตรงหน้านี่มัน...!
God help! I hope that little elephant is just seeing things, because the woman in front of him is...!

“พี่นะ!” คำเรียกขานดังกล่าวยืนยันแล้วว่าแม่เจ้าประคุณต้องเป็นคนรู้จักของเขาอย่างแน่นอน สาวน้อยคนสวยผู้เป็นเจ้าของรอยยิ้มน่ารักราวกับนางฟ้าทิงเกอร์เบลคนนั้น น้องสาวคนละสายเลือดที่เขาเพิ่งกล่าวราตรีสวัสดิ์กันเมื่อครู่!
"Big brother!" That call confirmed that the dear mother must definitely be someone he knows. The beautiful young girl with a charming smile like that of Tinker Bell, the half-sister he had just said goodnight to moments ago!

นรกจริงๆ! ตูไม่น่าหาเหาใส่หัวเล๊ยย ตะกี้มองอยู่ห่างๆ ก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ!
It's really hell! I shouldn't have looked for trouble! I was just watching from a distance, and everything was fine!

“อ่ะ...สวัสดีน้ำ...”
"Ah... hello, Nam..."

ขณะเดียวกันที่สำนักงานลงทะเบียนกิลด์อีกแห่งหนึ่ง....
At the same time, at another guild registration office....

ตึกขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นมาเป็นรูปทรงกลมสูงสามชั้นนี้คือสำนักงานลงทะเบียนสร้างกิลด์ เพราะผู้เล่นทุกคนที่ต้องการสร้างกลุ่มของตัวเองในเกมจำเป็นต้องมาลงทะเบียนทั้งหมด บริเวณโดยรอบจึงเต็มไปด้วยผู้เดินมากหน้าหลายตาเดินกันอยู่ขวักไขว่ แม้ว่าขั้นตอนการสมัครจะต้องใช้ทั้งเงินและเงื่อนไขยุ่งยากอีกจำนวนหนึ่งก็ตาม
The large building constructed in a three-story circular shape is the guild registration office, as every player who wants to create their own group in the game must come to register. The surrounding area is therefore filled with a diverse crowd of people bustling about. Although the registration process requires both money and a number of complicated conditions

เราผ่านเรื่องที่ว่านั่นไปก่อนก็แล้วกัน เพราะตอนนี้ที่หน้าเค้าน์เตอร์สำนักงานชั้นหนึ่งเริ่มมีมวยขนาดย่อมระหว่างมือปืนสาวเมษากับแม่พนักงานประจำที่กำลังโต้คารมกันอย่างดุเดือด
Let's set that aside for now because at the front counter of the first floor office, a small brawl is starting between the female shooter, Maysa, and the mother of a staff member who are arguing fiercely

“ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณเมษา เงื่อนไขอย่างอื่นเรายังพอจะอะลุ่มอล่วยได้บ้าง แต่เรื่องนี้ยังไงดิฉันก็ปล่อยให้ผ่านไม่ได้จริงๆ”
"No matter what, it really can't be done. Ms. Mesa, there are other conditions that we can be flexible about, but this matter, I really cannot let it pass."

“แต่ว่าพวกเรามีจำนวนคนแค่นี้นี่คะ” เมษาว่าด้วยสีหน้าหงุดหงิด
"But we only have this many people," Maisa said with an annoyed expression

“ดิฉันเข้าใจค่ะ แต่ว่าต่อให้คุณมีเงินมากแค่ไหน ถ้าหากจำนวนสมาชิกไม่พอ ดิฉันก็ไม่สามารถสร้างกิลด์ให้คุณได้จริงๆ ค่ะ เพราะว่าการลงทะเบียนกิลด์นั้นต้องคำนึงถึงตำแหน่งต่างๆ ภายในกิลด์ด้วยนะคะ อย่างน้อยๆ กิลด์นึงก็ต้องมีตำแหน่งสำคัญอย่างเช่น หัวหน้ากิลด์ รองหัวหน้ากิลด์ เสนาธิการ แล้วก็หัวหน้าการคลังด้วยนะคะ แต่นี่คุณเล่นมาสมัครกันแค่สามคนยังไงดิฉันก็คงจะทำเรื่องให้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ”
"I understand, but no matter how much money you have, if the number of members is not enough, I really cannot create a guild for you. Because registering a guild must consider various positions within the guild as well. At the very least, a guild must have important positions such as the guild leader, deputy leader, secretary, and head of finance. But since you have only three people applying, I really cannot proceed with this."

“ทำเรื่องให้ก่อนไม่ได้เหรอคะ เดี๋ยวฉันจะไปหาสมาชิกอีกคนที่เหลือมาเพิ่มทีหลังก็ได้” คำต่อรองที่พนักงานสาวส่ายศีรษะด้วยสีหน้าเห็นใจ
"Can't we do this first? I can find the other remaining member to add later." The negotiation made the female employee shake her head with a sympathetic expression

“ไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณเมษา กฎต้องเป็นกฎนะคะ ไม่ว่ายังไงการจะก่อตั้งกิลด์ขึ้นมาได้ก็ต้องมีสมาชิก 4 คนขึ้นไปเท่านั้น ดิฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจ” เมื่ออีกฝ่ายยืนยันชัดเจนแบบนั้น เธอก็จำใจต้องพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้
"I'm really sorry, Ms. Meisa, but rules are rules. No matter what, to establish a guild, there must be at least 4 members. I hope you understand." When the other party confirmed clearly like that, she had no choice but to nod in agreement

ไม่นึกเลยว่าการก่อตั้งกิลด์จะต้องมีข้อตกลงเยอะแยะมากมายขนาดนี้ แต่ปัญหาใหญ่ที่สุดตอนนี้คงเป็นเรื่องที่สมาชิกไม่พอ ...อีกแค่คนเดียวเท่านั้นแท้ๆ ทำไมถึงต้องมีปัญหาอยู่เรื่อยเลยนะ ให้ตายเถอะ!
I never thought that establishing a guild would require so many agreements, but the biggest problem right now is that we are one member short... Just one person! Why does there always have to be an issue? It's so frustrating!

“ถ้างั้นฉันขอเอาแบบฟอร์มไปก่อนได้มั้ยคะ พอหาสมาชิกคนที่ 4ได้แล้วจะกลับมาลงทะเบียนอีกที”
"Then can I take the form for now? Once I find the 4th member, I will come back to register again."

“ตามสบายค่ะ”
"Take it easy."

“สรุปว่าพี่นะคือผู้ชายที่ชื่อวินเซนต์คนนั้นจริงๆ เหรอคะ?”
“Sois it true that you are the guy named Vincent?”

น้ำเสียงตื่นเต้นเอ่ยถามพร้อมกับดวงตาสีเขียวที่ส่องประกายวาววับ เมื่อกลับมาที่ร้านขายเสื้อจีจี้อีกครั้งหนึ่ง ยามนี้ดูเหมือนจะมีหญิงสาวอีกคนหนึ่งเข้ามานั่งอยู่ในร้านขณะที่กำลังจ้องมองวิศนะตาใสแจ๋วด้วยท่าทางท่าทางชื่นชม จนทำเอาคนถูกจ้องนั้นได้แต่ยิ้มออกมาเจื่อนสนิท
The excited voice asked with sparkling green eyes when returning to the Gigi clothing store once again. At that moment, it seemed that another young woman had come to sit in the shop while gazing at Visna with bright eyes in an admiring manner, causing the one being stared at to only smile faintly

“อย่าเอาไปบอกใครนะน้ำ พี่ขอร้องล่ะ”
"Please don't tell anyone, Nam. I'm begging you."

“ทำไมล่ะคะพี่นะ ถ้าคนอื่นรู้ว่าพี่คือวินเซนต์ละก็พี่ได้ดังระเบิดแน่ๆ”
"Why is that, big brother? If others knew that you are Vincent, you would definitely be famous!"

“คือพี่ก็มีเหตุผลของพี่ หวังว่าน้ำคงจะเข้าใจพี่นะ” เมื่อพี่ชายงัดคำพูดรื่นหูทว่าเด็ดขาดแบบนั้นขึ้นมาแล้วมีหรือวารีจะกล้าต่อปากต่อคำ หญิงสาวได้แต่มุ่ยหน้าขัดใจที่ไม่ได้ระบายความรู้สึกภูมิใจนี้ให้ใครฟัง
"Well, I have my reasons. I hope you can understand me." Once her brother used such smooth yet firm words, how could Wari dare to retort? The young woman could only sulk in frustration at not being able to share this feeling of pride with anyone

ถึงตอนนี้ก็เป็นกว่าเวลายี่สิบนาทีแล้ว หลังจากการเจอกันอย่างบังเอิญเมื่อครู่ จริงอยู่ที่กาลิเลโอเคยบอกว่าโลกใบนี้มันกลม แต่ใครจะไปเชื่อว่ามันจะทั้งกลมแล้วก็แคบด้วย ขนาดเกมออกตั้งกว้างขวาง แต่เขาก็ดันมาเจอกับน้องสาวเสียได้ เรื่องนี้มันก็ชวนให้วิศนะต้องหนักใจอยู่หรอกแต่พอคิดไปคิดมาการบอกความจริงกับวารีไปนั้นก็ไม่ได้ส่งผลเสียอะไรเลย มิหนำซ้ำมันอาจจะเป็นผลดีเสียด้วยซ้ำไป เขาจึงเลือกที่จะลากเธอเข้ามานั่งใจเย็นๆ และเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา
By now, it has been more than twenty minutes since their chance meeting earlier. It's true that Galileo once said the world is round, but who would believe it could be both round and narrow? Even though the game is vast, he unexpectedly ran into his younger sister. This situation certainly weighed heavily on Visana, but upon further thought, telling Wari the truth wouldn't have any negative consequences. In fact, it might even be beneficial. So, he chose to pull her in to sit calmly and share the whole story

“แต่มันน่าเหลือเชื่อมากเลยนะคะที่พี่นะเข้าเกมมาแค่สามวันเท่านั้น แต่กลับสร้างปรากฏการณ์ให้กับโลกไพรด์ได้มากมายขนาดนี้น่ะ รู้ตัวรึเปล่าว่าพี่ไปก่อเรื่องอะไรเอาไว้บ้างเนี่ย”
"But it's really incredible that you've only been in the game for just three days, yet you've created such a phenomenon for the Pride world. Do you even realize what you've caused?"

“ก็เพราะว่าพี่รู้เนี่ยแหละถึงได้ไม่อยากจะบอกใคร” วิศนะขยี้หัวไปมา ผิดกับคนเป็นน้องสาวที่แอบยินดีจนต้องเผลอยิ้ม
"That's exactly why I don't want to tell anyone," Wisana said, rubbing his head back and forth, unlike his younger sister who was secretly pleased and couldn't help but smile

“แต่แบบนี้น้ำแอบดีใจนะเนี่ย”
"But in this way, I'm secretly happy."

“หือ? หมายถึงเรื่องอะไร?” ชายหนุ่มหรี่ตาลง
"Huh? What do you mean?" The young man squinted

“ก็เพราะว่าพี่นะไม่ปกปิดเรื่องนี้กับน้ำ แถมยังเล่าความจริงให้ฟังหมดแบบนี้ด้วย”
"That's because you didn't hide this from Nam and even told the whole truth like this."

“ก็...นะ” ชายหนุ่มยิ่งเร่งสปีดการขยี้หัวขึ้นเป็นเท่าตัว
"Well... you know," the young man accelerated the rubbing of his head even more.

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้วารีฟัง บางทีเขาอาจจะอึดอัดกับการที่ต้องโกหกใครบ่อยๆ โดยเฉพาะคนรู้จักกันก็ได้ อย่างน้อยตอนนี้ก็มีเพื่อนเขาสามคนแล้วที่ต้องมาร่วมชะตากรรมเดียวกัน คือ เล่นเกมอย่างหลบๆ ซ่อนๆ และโกหกคนอื่นไปวันๆ
He himself doesn't know why he told the whole story to Wari. Maybe he felt uncomfortable having to lie to someone often, especially to someone he knows. At least now he has three friends who share the same fate, which is to play the game secretly and lie to others every day

เพราะอย่างนั้นเขาถึงอยากจะพูดให้ใครซักคนฟัง ใครซักคนที่สามารถช่วยเหลือเขาได้ในโลกภายนอก ไม่ใช่แต่ในเกม
Because of that, he wanted to talk to someone, someone who could help him in the outside world, not just in the game

ด้วยเหตุผลทั้งปวงเลยทำให้ วารี น้องสาวของเขาเหมาะสมที่สุด เพราะเธอไม่ได้รู้จักกับวรัญญาเป็นการส่วนตัว แถมยังอยู่บ้านเดียวกันอีกต่างหาก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมันก็คงง่ายที่จะปรึกษา
For all these reasons, Wari, his younger sister, is the most suitable choice because she does not know Waranya personally and they live in the same house. If anything happens, it would be easy to consult her

“นี่ พี่นะคะ” น้ำเสียงร่าเริงเอ่ยเรียก
"Here, it's me." A cheerful voice called out

“หือ”
"Huh"

“น้ำก็พอจะรู้หรอกนะว่าทำไมจีเอ็มเขาถึงต้องใช้วิธีนี้ขู่ให้พี่แสดงตัวออกมา ก็พี่เล่นเก็บตัวเงียบซะขนาดนี้เป็นใครมันก็สงสัยทั้งนั้นแหละ อย่าลืมสิคะว่าพี่เป็นถึงผู้เล่นที่ฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ได้ทั้งที่มีปาร์ตี้แค่ 3คนเท่านั้นนะ” คำอธิบายที่คนเป็นพี่ชักสีหน้าปุเลี่ยนๆ ก่อนจะไหวไหล่วืด
"You know, I can understand why GM has to use this method to threaten you to show yourself. I mean, if you keep being so reclusive, anyone would be suspicious. Don't forget that you're a player who managed to kill Lord Inferno with just a party of three!" The explanation made the older sibling frown before shrugging it off

“พี่ก็พอจะรู้เหตุผลหรอกนะ แต่เพื่อนของพี่นี่สิ ดูท่าทางเธอจะหมั่นไส้นายจีเอ็มที่ชื่อธาดานั่นเต็มที่เลยน่ะสิ”
"I kind of know the reason, but my friend seems to really dislike that GM named Thada."

“ธาดา?” วารีเลิกคิ้วสูง
"Thada?" Wari raised an eyebrow

“ชื่อของจีเอ็มคนที่เพื่อนพี่ไปคุยด้วยไง” วิศนะบอกแบบไม่ใส่ใจมากนัก “เห็นว่าโดนพูดจาเหน็บแนมเสียชุดใหญ่ ขนาดเพื่อพี่ว่าฝีปากร้ายกาจแล้วนะ ยังโดนตอกหน้ากลับมาเสียสิ้นท่าเลยล่ะ พอสู้เขาไม่ได้ เธอก็เลยโวยวายใหญ่ หาว่าหมอนั่นขี้เก๊กบ้างล่ะ พูดจากวนประสาทบ้างล่ะ ยิ้มกวนโอ๊ยบ้างล่ะ”
"The name of the GM that my friend talked to, you know?" Visana said somewhat nonchalantly. "I heard he was really sarcastic. Even though my friend has a sharp tongue, he got completely shut down. When he couldn't keep up, she started making a big fuss, accusing him of being pretentious, of being annoying, and of having an irritating smile."

พอได้ยินถึงตรงนี้คนเป็นน้องก็หัวเราะก๊าก
As soon as the younger person heard this, they burst out laughing

“ขำอะไรเหรอ”
"What are you laughing at?"

“เปล่าค่ะๆ” วารีโบกมือไปมา ทั้งยังไม่หายขำดี “น่าสงสารเพื่อนของพี่นะจังเลยนะคะ ต้องไปคุยกับคนแบบนั้น ถ้าไม่หัวเสียกลับมาก็แปลกแล้วล่ะค่ะ”
"No, no," Wari waved her hand back and forth, still chuckling. "I feel sorry for your friend. They have to talk to someone like that. It would be strange if they didn't come back upset."

“เราพูดเหมือนกับรู้จักจีเอ็มคนนั้นเลยนะ”
"We talk as if we know that GM person very well."

“แหม ก็...”
"Well, it's just..."

“พี่นะครับ ชุดได้แล้วครับผม!”
"Brother, I got the outfit already!"

ยังไม่ทันที่วารีจะได้พูดมากไปกว่านี้ จู่ๆ มาโนชก็วิ่งพรวดเข้ามาแทรกบทสนทนาทั้งคู่ เรียกสายตาตำหนิจากวิศนะให้คนไม่รู้จักมารยาทสะท้านไปวูบหนึ่ง
Before Wari could say anything more, Manoch suddenly dashed in, interrupting their conversation, drawing a disapproving glance from Wisana that made the impolite newcomer flinch momentarily

“ได้แล้วเหรอ?” ชายหนุ่มแสร้งลากเสียงถาม
"Is it done?" the young man pretended to ask with a drawn-out voice

“ครับผมพี่นะ!” พ่อค้าแว่นพูดพลางฉีกยิ้มแหย ขณะหลุบตาต่ำไม่ยอมสบตาฝั่งตรงข้าม
"Yes, it's me, brother!" the glasses seller said with a nervous smile while lowering his gaze, refusing to meet the eyes of the person across from him

“เฮ้ย พูดกับพี่ก็มองหน้าพี่สิเอ” วิศนะดุใส่ พร้อมกับเชยคางของเจ้าตัวแสบให้เงยขึ้นมามอง
"Hey, when you talk to me, look at my face, okay?" Wisana scolded, while lifting the chin of the mischievous one to make them look up

“โอ๊ยๆ ครับพี่ ได้แล้วครับ ตัวนี้รับรองเลยว่าพี่ต้องชอบชัวร์”
"Oh, yes, brother! I've got it! I guarantee you'll definitely like this one."

“จริงนะ” เขาแกล้งแค่นเสียงถาม ระหว่างยื่นมือไปรับชุดดังกล่าว
"Really?" he teased, asking in a playful tone while reaching out to take the outfit

“ไปลองหลังร้านดีกว่าพี่ ตรงนี้มีผู้หญิงอยู่ ผมกลัวว่าพี่จะอาย”
"Let's try behind the shop instead, brother. There are women here, and I'm afraid you might be embarrassed."

พูดจบ คนเด็กกว่าก็จัดแจงออกแรงผลักเขาด้วยท่าทีกระตือรือร้นแปลกๆ ทำเอาสองพี่น้องต้องหันมาสบตากันงงๆ ก็มันจะให้เขาไปลองหลังร้านทำไม ในเมื่อจะลองตรงไหน มันก็มีค่าเท่ากัน แค่ตะโกนคำว่า “ใส่” เสื้อผ้ามันก็พุ่งเข้ามาสวมให้เองแล้วเฟ้ย!
After finishing speaking, the younger person eagerly pushed him with a strange attitude, causing the two siblings to look at each other in confusion. Why would he want to try it behind the store when it would be the same no matter where he tried it? Just shouting the word "put on" would make the clothes fly onto him anyway!

“งั้นเดี๋ยวพี่มานะน้ำ รอตรงนี้ก่อนแล้วกัน” วิศนะหันมาเปรยกันวารี
"Alright, I'll be right back, Nam. Just wait here for a moment," Wisana said, turning to speak to Wari

“ค่ะ”
"Yes."

ทันทีที่พาเข้าหลังร้านได้ มาโนชก็รีบเข้ามาเขย่าแขนเขา ก่อนจะชะโงกหน้ามาถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดขีด
As soon as they got him to the back of the shop, Manot quickly came over to shake his arm before leaning in to ask in an extremely excited tone

“พี่นะ นั่นน้องสาวพี่เหรอ”
"Is that your younger sister?"

“ใช่ ถามทำไมวะ?” เจ้าพ่อค้าตัวดีหันหน้าไปมองวารีอีกที
"Yes, why are you asking?" The good merchant turned to look at Wari again

“สวยเนาะ ผิวก็ขาว หน้าตาก็หวาน”
"Beautiful, right? Skin is fair, and the face is sweet."

“ก็แหงล่ะ รู้สึกเขาจะมีเชื้อสายฝรั่งเศสอยู่นิดหน่อยล่ะมั้ง ไม่แปลกหรอกที่จะขาวขนาดนั้นน่ะ” ชายหนุ่มตอบอย่างว่าง่าย ระหว่างสำรวจเสื้อผ้าชุดใหม่ของตัวเอง
"Of course, I feel like he might have a bit of French ancestry. It's not surprising for him to be that fair." The young man replied casually while examining his new clothes

“มิน่าเล่าน้องนางถึงได้งามปานนี้ มีเชื้อลูกครึ่งนี่เอง”
"That's why the young lady is so beautiful; she has mixed heritage."

ได้ยินแบบนั้นเขาก็หัวเราะขำ นึกแปลกใจที่เพิ่งรู้ว่าหมอนี่มันเจ้าบทเจ้ากลอนใช่เล่น
Hearing that, he laughed, surprised to just realize that this guy is quite the poet

“แล้วสรุปว่าถามทำไมวะ” วิศนะถามพลางจะหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้
"So what’s the conclusion? Why are you asking?" Visana asked as he was about to sit down on the chair

“ผมชอบน้องพี่ว่ะ ติดต่อให้ผมหน่อยสิพี่!”
"I like your younger sibling, can you please contact me?"

โครม!!
Crash!!

คำพูดโพล่งของคนไม่รู้จักคิด ทำเอาวิศนะแทบตกเก้าอี้ ความจริงวัตถุรองนั่งนั่นได้ล้มไปกลิ้งขลุกๆ อยู่ที่พื้นแล้วเรียบร้อย นัยน์ตาสีอำพันตวัดกลับมามองมาโนชอย่างตกตะลึงเพราะคาดไม่ถึงว่าไอ้หน้าจืดนี่มันจะกล้าขอน้องสาวเขาตรงๆ แบบนี้
The blunt words of someone who doesn't think nearly made the engineer fall off his chair. In fact, the object he was sitting on had already toppled over and was rolling on the floor. His amber eyes turned back to Manoch in shock, as he didn't expect this pale-faced guy to directly ask for his sister like this

“แกพูดว่าอะไรนะ” เขารีบแค่นเสียงถาม
"What did she say?" he quickly asked

“แหม พี่ก็ได้ยินแล้วไง ก็ผมชอบผู้หญิงสไตล์นี้มาตั้งนานแล้ว แบบผิวขาวๆ ดูบอบบางน่าทะนุถนอม ปากนิด จมูกหน่อย ...เห็นแค่นี้ใจก็จะละลายแล้วพี่” พร่ำเพ้อเสร็จแล้ว หมอนั่นก็หันกลับมาระริกระรี้กับเขาต่อ
"Well, I've heard it already. I've liked this type of girl for a long time, you know, the fair-skinned, delicate-looking ones that seem easy to take care of. Just a little mouth, a little nose... just seeing this makes my heart melt." After rambling, he turned back to fidget with him again.

“นะ พี่ติดต่อให้ผมหน่อย รับรองเลยพี่ติดต่อให้ปุ๊บผมต่อติดปั๊บเลย ผู้หญิงแบบนี้แหละที่ผมรอคอยมานานแสนนาน รับประกันเลยถ้าได้เป็นแฟนจะดูแลเป็นอย่างดี นะครับพี่เขย”
"Hey, please contact me. I assure you that as soon as you reach out, I'll get in touch right away. This is the kind of woman I've been waiting for a long time. I guarantee that if I become her boyfriend, I will take very good care of her. Okay, brother-in-law?"

พอพูดมาถึงตรงนี้ วิศนะก็ถึงกับสบถออกมาเสียงดัง ทำเอามาโนชเผลอสะดุ้งโหยงตามไปด้วย ดวงตาของคนเคยขี้เล่นพลันวาวโรจน์ชนิดที่เล่นเอาคนเพิ่งอาจหาญขอน้องสาวเขาอยู่เมื่อครู่เป็นอันต้องหุบปากฉับ
As soon as he reached this point, Wisana exclaimed loudly, causing Manoth to flinch in surprise. The eyes of the once playful person suddenly sparkled in a way that made the one who had just bravely asked for his sister's hand fall silent immediately

“ฟังนะ ไอ้คุณมาโนช...” เขาพูดพลางยื่นมือไปคว้าคอเสื้อเจ้าฝ่ายตรงข้างดังหมับ! “ขอยอมรับว่าแกกล้ามากที่มาขอน้องสาวฉันตรงๆ แบบนี้ แต่เอาเถอะ ถือซะว่าแกไม่รู้และยังเป็นครั้งแรกที่แกมาทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าฉัน ฉันจะยอมให้อภัยแกไปก่อน แต่แกคงไม่อยากรู้หรอกนะว่าตลอดหลายปีมานี้ ฉันทำยังไงกับไอ้คนที่ริอาจมาจีบน้องสาวฉัน ใช่มั้ย”
"Listen, you Manot..." he said while reaching out to grab the collar of the guy next to him tightly! "I have to admit that you’re very bold to ask for my sister directly like this, but fine, let’s say you don’t know and this is your first time doing something like this in front of me. I’ll let it slide for now, but you probably don’t want to know what I’ve done to those who dared to pursue my sister over the years, right?"

“ค...ครับ” มาโนชขานตอบพร้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เรียกรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมจากอีกฝ่ายได้อย่างดี
"Y...yes," Manot replied, swallowing hard, which elicited a wicked smile from the other party.

“ถ้างั้นก็ดีแล้ว ไอ้น้อง ถ้ายังอยากจะอยู่ด้วยกันยืดๆ อย่าได้คิดไม่ซื่อกับน้องสาวพี่เด็ดขาดไม่งั้นจะหาว่าพี่ชายคนนี้ไม่เตือน” วิศนะว่าเสียงเย็นเยียบ ก่อนจะจบลงด้วยการยกมือขึ้นตบหน้าผากเจ้าตัวแสบเบาๆ “แล้วทีหลังอย่ามาเรียกฉันว่าพี่เขย ...ของมันขึ้น!!”
"Well then, that's good, little brother. If you still want to stay together for a long time, don't even think about being dishonest with my little sister, or else you’ll regret it when I don’t warn you." Wisana said in a cold voice, before finishing with a light slap to the troublemaker's forehead. "And don’t call me brother-in-law... it’s just not happening!!"

“คร้าบพี่!!!” ท่าทางโอยอ่อนแบบนั้น ทำให้อีกฝ่ายยิ้มกว้างอย่างพอใจ
"Yes, brother!!!" That weak and feeble demeanor made the other party smile widely with satisfaction

“แล้วก็ไปหาชุดอื่นมาให้พี่ด้วย ชุดแบบนี้มันก็เกือบจะเข้าท่าแล้วล่ะ เสียตรงที่มันดูเทอะทะไปหน่อย”
"Then go find another outfit for me too. This kind of outfit is almost suitable, but it looks a bit bulky."

“ได้เลยคร้าบ พี่นะ!!” มาโนชรีบรับคำเสียงหลงพร้อมๆ ทันทีที่ปล่อยคอเสื้อเขาออก ใบหน้าดูดีกลับคลี่ยิ้มเบิกบานราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะส่งเสื้อผ้าคืนให้ และเดินออกจากห้องไป ทิ้งเจ้าคนปากกล้าให้ลงไปนั่งเข่าอ่อนอยู่กับพื้นเพียงลำพัง
"Sure thing, big brother!!" Manos quickly replied with a cheerful tone as soon as he released his grip on his collar. His handsome face broke into a bright smile as if nothing had happened, before handing the clothes back and walking out of the room, leaving the bold one to sit weak-kneed on the floor all alone

พี่นะเวอร์ชั่นหวงน้องโคตรน่ากลัวเลย!
The older sibling in the possessive version is really scary!

เพื่อความอยู่รอด คราวหน้าสาบานว่าจะไม่ยุ่งกับน้องพี่เขาแน่ๆ!!
For survival, next time I swear I won't mess with his little brother for sure.!!

“มาแล้วจ้า” วิศนะเดินกลับมาที่เดิมด้วยรอยยิ้มร่าเริงชนิดที่คนเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่รับรองต้องเหงื่อตกซิก
"Here I am!" Visana walked back to the same spot with a cheerful smile that would surely leave those who witnessed the earlier incident in a cold sweat

“ไปทำอะไรมาเหรอคะ พี่นะ เสียงดังเชียว”
"What have you been doing? You're so loud."

“ไม่มีอะไรหรอก แค่ปรึกษาเรื่องงานตอนเย็นวันนี้นิดหน่อยเอง” วารีพยักหน้ารับรู้ ระหว่างนั้นเธอเกิดเหลือบไปเห็นมาโนชกำลังชะโงกหน้าออกมาพอดี หญิงสาวเลยส่งยิ้มพลางโบกมือทักทาย ทว่าชายคนนั้นกลับหน้าซีด รีบดึงตัวเองกลับเข้าห้องแทบไม่ทัน ทำเอาคนสวยอย่างเธอแอบเสียเซลฟ์นิดๆ ไม่ได้
"Nothing much, just a little consultation about work this evening," Wari nodded in acknowledgment. In the meantime, she happened to catch a glimpse of Manot peeking out. The young woman smiled and waved to greet him, but the man turned pale and quickly pulled himself back into the room, making her feel a bit self-conscious

หารู้ไม่ว่าตอนนั้น นอกจากสายตาเป็นมิตรของวารีแล้วก็มีสายตามหาโหดวิศนะร่วมอยู่ด้วย!
Little did they know that at that moment, besides the friendly gaze of Wari, there was also the fierce gaze of Visna present!

ก็คนเขาหวงออกชัดขนาดนั้น ใครเขาจะไปกล้าแหยมกันเล่า!!
It's clear that people are protective like that; who would dare to mess with them!

“เพื่อนพี่เขาเป็นอะไรของเขาเหรอคะ” วารีถามงงๆ
"What is her friend to him?" Wari asked, confused

“ไม่มีอะไรหรอก แค่ขี้อายน่ะ” เขาตอบปัดๆ พลางลอบหันไปหัวเราะหึ “เออ พี่ยังไม่ได้ถามเลย เราเพิ่งจะกลับมาจากอเมริกาแท้ๆ ทำไมถึงได้เก่งขนาดนั้นล่ะ หรือว่าตอนอยู่อเมริกาเราก็เล่นเกมนี้อยู่เหมือนกัน”
"There's nothing, just shy," he replied dismissively while secretly turning away to chuckle. "Oh, I haven't asked yet. We just got back from America. How come you're so good at this? Or did you play this game while you were in America too?"

“ใช่แล้วค่ะ ตอนอยู่อเมริกาน้ำก็เล่นไพรด์เหมือนกัน แต่ตอนนั้นเป็นเซิร์ฟอินเตอร์น่ะค่ะ ไม่ใช่เซิร์ฟไทยหรอก พอย้ายมาอยู่ที่นี่น้ำก็ทำเรื่องขอย้ายตัวละครมาด้วย แต่ก็ย้ายมาได้แค่ตัวละครล่ะค่ะ พวกไอเท็มต่างๆ น้ำจำใจต้องทิ้งไว้ที่นั่นหมด ก็เลยมีแค่เสื้อผ้าโทรมๆ แบบนี้”
"Yes, that's right. When I was in America, I played on Pride too, but at that time it was an international server, not a Thai server. When I moved here, I requested to transfer my character, but I could only transfer the character itself. I had to leave all my items behind, so I only have these worn-out clothes."

เธอพูดพลางก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเองที่มันโทรมอยากปากว่าจริงๆ เรียกเสียงหัวเราะเอ็นดูจากชายคนข้างๆ อีกระลอก
She spoke while looking down at her tattered clothes, which really made her want to laugh, eliciting another round of affectionate laughter from the man next to her

“มิน่าเราถึงได้เก่งนัก ขนาดโดนรุมตั้ง 8 คนยังเอาชนะมาได้เลย”
"That's why we're so skilled; even when surrounded by 8 people, we still managed to win."

“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ยังสู้พี่นะที่ฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ตัวนั้นไม่ได้หรอก” วารีเอ่ยเย้าเสียงหวาน “จะว่าไปตอนที่พี่นะสู้กับอินเฟอร์โน่ น้ำก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยน้า”
"Well, it's not that much. I still can't fight that Lord Inferno," Wari teased in a sweet voice. "Speaking of which, when you were fighting Inferno, I was there too."

“จริงเหรอ!?”
"Really!?"

“อือ แต่ดูอยู่ห่างๆ น่ะค่ะ วันนั้นเพิ่งจะได้ย้ายข้อมูลมาที่เซิร์ฟไทยเลยไม่ได้เตรียมตัวมาร่วมกิจกรรม น้ำกะแค่จะไปดูเฉยๆ แต่ได้เห็นพวกพี่สู้กันอยู่พอดี ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะเป็นพี่นะหรอก” พูดแล้วเธอก็ขยิบตาให้ “แต่บอกตรงๆ นะคะ ตอนนั้นพี่นะเท่มากเลย ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่ชายละก็น้ำคงหลงรักไปแล้วล่ะ”
"Yeah, but I was just watching from a distance. That day, I had just transferred my data to the Thai server, so I wasn't prepared to join the activity. I just wanted to go and watch, but I happened to see you guys fighting. At first, I didn't think it would be you, though," she said, winking. "But to be honest, at that time, you were really cool. If you weren't my older brother, I would have probably fallen in love with you."

คำพูดจริงใจดังกล่าวทำเอาคนฟังหน้าร้อนวูบจนต้องรีบเมินหน้าไปทางอื่นแทบไม่ทัน
The heartfelt words made the listener's face flush, causing them to quickly turn away almost immediately

“...ร...เหรอ”
"...really?"

“อื้อ! ตัวจริงว่าเท่แล้วนะ แต่ในเกมเท่กว่าอีก”
"Wow! In real life, he's cool, but in the game, he's even cooler."

วารีพูดเจื้อยแจ้วอย่างชื่นชมเต็มที่ อาการปลื้มพี่ชายสุดขีดทำเอาวิศนะชักรู้สึกหนักใจชอบกล นี่ถ้ายัยน้ำมาเห็นเบื้องหลังของการต่อสู้ของเขาเข้า ไม่รู้ว่าเธอจะยังกล้าพูดแบบนี้อยู่อีกหรือเปล่า แล้วภาพในอดีตย้อนขึ้นในห้วงคิดให้วิศนะเหงื่อตกซิก เมื่อนึกถึงตอนโดนเจ้าเห็ดเขียวนรกนั่นไล่ฆ่า ตอนโดนกองทัพหมาวิ่งไล่กวด อีกทั้งตอนที่วิ่งหนีลอร์ดอินเฟอร์โนหัวซุกหัวซุนนั่นอีก
Wari spoke cheerfully and enthusiastically, her admiration for her older brother evident. Visana felt an unusual heaviness in his heart. If that girl Nam saw the behind-the-scenes of his struggles, he wondered if she would still dare to speak like this. Memories from the past flooded his mind, making him break into a sweat as he recalled being chased by that hellish green mushroom, being pursued by a pack of dogs, and running away from that bumbling Lord Inferno

ไม่...อย่าเล่าเรื่องพวกนี้ให้น้ำฟังจะดีกว่า! ไม่งั้นไอ้ภาพวาดของพี่ชายคนเก่งเมื่อครู่ได้แตกกระจายจนไม่เหลือชิ้นดีแหงๆ เลย!!
No... it's better not to tell Nan about these things! Otherwise, that painting of my talented brother from earlier will definitely be shattered into pieces!

“แล้วเย็นนี้พี่นะจะเอายังไงต่อไปคะ จะออกไปรับรางวัลตามคำบอกของจีเอ็มคนนั้นรึเปล่า?” คำถามที่เขาถอนหายใจเฮือก
"So what are you going to do this evening? Are you going to go out to receive the award as that GM said?" The question made him sigh deeply

“อือ พี่คงต้องออกไปเปิดเผยตัวเองต่อสาธารณชนแล้วล่ะ”
"Yeah, I guess I have to go out and reveal myself to the public now."

“ในฐานะของวินเซนต์เหรอคะ?”
"As Vincent, right?"

“ใช่” วิศนะพยักหน้ารับ “เราอาจจะคิดว่าพี่บ้าใช่มั้ยที่ต้องปกปิดหน้าตาเสียจนเรื่องราวมันใหญ่โตแบบนี้ แต่พี่อยากให้เราเข้าใจว่าที่พี่ทำไปเพราะมันจำเป็นจริงๆ ถึงยังไงพี่ก็ไม่อยากให้....”
"Yes," Wisana nodded in agreement. "We might think that I'm crazy for having to hide my face to the point that it has become such a big deal, but I want you to understand that what I did was truly necessary. After all, I don't want to..."

“น้ำเข้าใจค่ะ ไม่ต้องพูดหรอก” วารีตัดบทพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน “พี่นะจะทำอะไรมันก็เป็นสิทธิของพี่อยู่แล้ว พี่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนซักหน่อย พี่ไม่ต้องต่อว่าตัวเองแบบนั้นหรอกค่ะ อีกอย่างโลกไพรด์มันเป็นโลกแฟนตาซีที่ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง คนที่อยากจะลืมเรื่องวุ่นวายของโลกภายนอกเพื่อเข้ามาผจญภัยในโลกใบนี้มันก็มีออกเยอะแยะไปจริงมั้ยคะ”
"I understand, you don't have to say anything," Wari interjected with a sweet smile. "What I do is my own right. I'm not causing anyone any trouble at all. You don't need to criticize yourself like that. Besides, the Pride World is a fantasy world completely cut off from the outside world. There are many people who want to forget the chaos of the outside world to come and have adventures in this world, right?"

คำกล่าวจริงใจทำให้เขาเงยหน้าขึ้นสบตากลมโตใสแจ๋วของวารีซึ่งกำลังยกมือขึ้นวางบนต้นแขนของเขาเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ
The heartfelt words made him look up into the clear, round eyes of Wari, who was gently placing her hand on his upper arm as a gesture of encouragement

“แล้วอีกอย่าง พี่ทำให้โลกไพรด์มีสีสันมากขึ้นด้วยนะ รู้ตัวรึเปล่า” เธอพูดพลางหัวเราะคิกคัก
"And another thing, you make the Pride world more colorful, you know that?" she said while giggling

“พี่น่ะเหรอ?”
"Is it you?"

“ค่ะ โลกใบนี้เป็นโลกแฟนตาซีเป็นโลกเหนือจินตนาการนี่คะ และพี่นะก็เป็นคนที่ทำให้ไพรด์มีสีสันมากขึ้น เพราะพี่เป็นที่จับตามองเลยทำให้มีคนเข้ามาสนใจไพรด์มากขึ้น แล้วแบบนี้จะมีใครมาว่าพี่ได้ยังไง จริงมั้ยคะ”
"This world is a fantasy world, a world beyond imagination. And I am the one who makes Pride more colorful because I am the center of attention, which makes more people interested in Pride. So how can anyone say anything about me like this, right?"

วิศนะไม่ได้พูดอะไร เขาแค่จ้องลึกไปยังดวงตาสีเขียวของน้องสาวและริมฝีปากเล็กๆ สีชมพูที่ตอนนี้กำลังคลี่เป็นรอยยิ้มอ่อนหวานดูน่ารัก
Visana didn't say anything. He just stared deeply into his sister's green eyes and the small pink lips that were now curling into a sweet, lovely smile

“เราพูดเหมือนกับรักไพรด์มากเลยนะ น้ำ” เขากล่าวยิ้มๆ
"We talk as if we really love pride, don't we, Nam?" he said with a smile

“ใช่ค่ะ น้ำรักไพรด์มาก ...รักมากที่สุดเลยล่ะ”
"Yes, I love Pride very much... I love it the most."

วารีพูด หากแต่ในความอ่อนโยนที่แฝงมากับน้ำเสียงนั้นมันมีความเศร้าผสมเข้ามาด้วยจนชายหนุ่มสัมผัสได้ ดวงตาสีมรกตตรงหน้าหลุบต่ำวูบหนึ่ง ก่อนเจ้าหล่อนจะรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว
Wari spoke, but in the gentleness that accompanied her tone, there was a sadness mixed in that the young man could sense. The emerald eyes in front of him glanced down briefly before she quickly changed the subject of the conversation

“แล้วน้ำก็รักคนที่ทำให้ไพรด์มีสีสันมากขึ้นที่สุดด้วย” เธอยิ้มกว้าง “เพราะงั้นพี่นะจะทำอะไรก็ทำให้เต็มที่ไปเถอะค่ะ ที่นี่เป็นโลกเหนือจินตนาการ น้ำว่าพี่อย่าไปยึดติดกับเรื่องราวของโลกภายนอกมากนักเลย อยากจะทำอะไรก็ก็ตามใจเถอะค่ะ ไม่งั้นระวังจะเล่นเกมไม่สนุกนะ”
"And water loves the person who makes Pride more colorful the most," she smiled widely. "So, you should do whatever you want to the fullest. This is a world beyond imagination. I think you shouldn't get too attached to the stories of the outside world. Just do what you want, okay? Otherwise, be careful, or you might not enjoy the game."

ได้ยินแบบนั้นวิศนะเลยเผลออมยิ้มตามคำพูดของเธอไปด้วย
Hearing that, Wisana couldn't help but smile at her words

นั่นสินะ จะว่าไปรู้สึกว่าคุณปู่แท้ๆ ของน้ำจะเป็นพวกผู้บริหารในบริษัทไพรด์และก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ก่อร้างสร้างตัวบริษัทนี้ขึ้นมากับเพื่อนๆ จึงไม่เป็นเรื่องแปลกหรอกที่เธอจะรักโลกไพรด์ขนาดนี้ เพราะว่าเธอเองก็คงจะโตขึ้นมาพร้อมๆ กับโลกใบนี้เช่นกัน
That's true. Come to think of it, I feel that Nan's real grandfather is one of the executives at Pride Company and was one of the people who helped build this company with his friends. So it's not surprising that she loves the Pride world this much, because she probably grew up alongside this world as well

คนเป็นพี่ฉีกยิ้มกว้าง แล้วยกมือขึ้นตบไหล่น้องสาวเบาๆ
The older sibling smiled widely and gently patted the younger sister's shoulder

“ได้เลย! ไม่รู้ว่าจะทำได้แค่ไหนหรอกนะ แต่พี่ก็จะพยายามทำให้เต็มที่ก็แล้วกัน” เขาพูดพลางกำหมัดแน่นคล้ายจะยืนยัน ท่าทางเด็กๆ ที่ทำให้วารีหัวเราะพรืด
"Sure! I don't know how much I can do, but I'll try my best," he said, clenching his fist as if to affirm it. The child's demeanor made Wari burst out laughing

“ดีมากค่ะ! ถ้างั้นต่อไปทางคุณวินเซนต์ได้วางแผนการว่าจะเปิดตัวยังไงกันเอ่ย ช่วยบอกให้น้องสาวฮีโร่ให้รู้หน่อยจะได้มั้ยคะ”
"Very good! So, what are you planning to launch next, Mr. Vincent? Could you please let the hero's sister know?"

“แผนเหรอ?” ทวนคำแล้วเขาก็ยกมือขึ้นแตะปากครุ่นคิด
"Plan?" He repeated the words and raised his hand to touch his lips in thought

“อันดับแรกก็คงจะสร้างกิลด์ล่ะมั้ง”
"First, I guess we should create a guild."

“กิลด์เหรอคะ?”
"Is it a guild?"

“ใช่ เพื่อนพี่เขากำลังไปเดินเรื่องอยู่พอดีเลย เห็นบอกว่าจะสร้างกิลด์ก่อน แล้วพวกเราก็วางแผนจะเปลี่ยนเครื่องแต่งกายยกเซ็ตเลยด้วย พี่ถึงต้องมานั่งจ๋องอยู่ในร้านขายเสื้อผ้านี่ไง”
"Yes, my friend's brother is currently handling the matter. I heard they plan to create a guild first, and then we also plan to change our outfits completely. That's why he has to sit around in this clothing store."

“แบบนี้นี่เอง” วารีว่าขมุบขมิบ “อันดับแรกคือ พี่นะต้องการแต่งตัวให้มันดูเก่งๆ หน่อยใช่มั้ยคะ กะจะหลอกตาคนอื่นว่าพี่เก่งมากล่ะสิ”
"This is how it is," Wari said quietly. "First, you want to dress up to look impressive, right? Planning to deceive others into thinking you're really skilled, huh?"

“ใช่ๆ แต่อย่าใช้คำว่าหลอกเลยนะ แค่ทำให้ตัวเองดูเก่งตามที่หลายๆ คนเขาคิดกันขึ้นมาเอง จะฟังดูดีกว่า” วิศนะยิ้มแก้ตัวแห้งๆ เรียกเสียงหัวเราะขบขันได้อีกระลอก
"Yes, yes, but don't use the word 'deceive.' Just make yourself look skilled as many people think, it will sound better." Wisana smiled, making a dry excuse that elicited another round of laughter

“แล้วพี่นะก็จะสร้างกิลด์ขึ้นมาด้วยใช่มั้ยคะ”
"And you will create a guild too, right?"

“อ่าฮะ” รอบนี้สาวน้อยผมสีน้ำตาลลากเสียงในลำคอคล้ายๆ อื้อ~ พร้อมกับการพยักหน้าราวกับเริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
"Ah-huh," this time the little girl with brown hair elongated her voice in her throat, similar to a hum~ while nodding as if she was starting to understand something

“หนูพอจะเข้าใจแผนการแล้วล่ะค่ะ
"I think I understand the plan now."

กริ๊ง~!
Ding~!

เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้นหยุดจังหวะการสนทนาชั่วครู่ เบื้องหลังกรอบไม้บานใหญ่ปรากฏร่างบอบบางของมือปืนสาวคนเดิมกำลังเดินกระแทกเท้าเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าที่มองปราดเดียวก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิดสุดขีด นัยน์ตาสีเทากวาดมองไปรอบๆ อย่างหัวเสีย พอเจ้าหล่อนโฟกัสเห็นวิศนะกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟา เธอก็รีบเดินลงส้นตึงตังมาทิ้งตัวลงข้างๆ ทันที
The sound of the shop's doorbell interrupted the conversation for a moment. Behind the large wooden frame, the slender figure of the same female assassin appeared, stomping into the shop with an expression that made it clear she was extremely irritated. Her gray eyes scanned the room in annoyance. As soon as she focused and saw Visana sitting on the sofa, she quickly walked over and plopped down beside him

“กลับมาแล้วเหรอ เมย์” วิศนะเอ่ยทักอย่างเสียไม่ได้
"Are you back, May?" Wisana greeted without being able to help it

“อือ” เมษาลากเสียงตอบเรียบๆ
"Uh," Meisa replied in a flat tone

“แล้วเป็นไงบ้างล่ะ เรื่องกิลด์ของเราน่ะ”
"So how is it going with our guild?"

“จบ...”
"End..."

“ทำเรื่องจบแล้วเหรอ”
"Have you finished the matter?"

“ยัง...”
"Still..."

“อ้าว ยังไงแน่เนี่ย”
"Well, what's going on?"

วิศนะเริ่มงงกับท่าทีหงุดหงิดสุดๆ ของเมษา แค่เจ้าหล่อนมีอาการถามคำตอบคำจนคุยกันไม่รู้เรื่องก็นับว่าหนักแล้ว แต่นี่เธอฉุนจัดถึงขนาดเดินเข้ามาโดยไม่สังเกตเห็นวารีด้วยซ้ำไป ตอนนี้สองพี่น้องก็เลยได้แต่ลอบมองหน้ากันตาปริบๆ
Visana started to feel confused by Maesa's extremely irritated demeanor. Just her asking questions and giving answers to the point where they couldn't communicate was already heavy, but now she was so furious that she walked in without even noticing Wari. Now the two siblings could only exchange glances at each other in surprise

“เอาเถอะ อยากจะเล่าเมื่อไหร่ค่อยเล่าแล้วกัน” วิศนะว่าพลางไหวไหล่วืด
"Alright, whenever you want to tell it, just go ahead." Wisana said while swaying lightly

“ก็นายคิดดูสิ วิศนะ เรื่องแค่นี้ก็อนุโลมให้กันหน่อยก็ไม่ได้!”
"Well, just think about it. Visana, can't we be a little lenient about something like this?"

“เอ้า! อยู่ดีๆ พูดอะไรของหล่อนเนี่ย”
"Hey! What are you suddenly talking about?"

ดูสิ แค่แหย่เท้าเข้าไปหน่อยเดียว แม่เจ้าประคุณก็โพล่งอะไรก็ไม่รู้ออกมาชุดใหญ่ ทั้งที่เมื่อกี้ทำปากหนักจะตายชัก ชายหนุ่มได้แต่ตีหน้าแหยอ่อนใจกับนิสัยคู่หู ผิดกับวารีที่ปล่อยก๊ากออกมาเสียดังลั่น
Look, just a little poke with my foot and she suddenly blurts out a whole lot of nonsense, even though just a moment ago she was being so tight-lipped. The young man can only put on a worried face, feeling exasperated with his partner's behavior, unlike Wari, who bursts out laughing loudly

“จะเรื่องอะไรเสียอีกล่ะ ก็ไอ้สำนักงานลงทะเบียนกิลด์เขาไม่ยอมให้เราทำเรื่องเปิดกิลด์ขึ้นมาน่ะสิ คิดแล้วน่าโมโหจริงๆ!”
"What's the matter? It's just that the guild registration office won't let us open a guild! It's really frustrating to think about!"

“อ้าว ทำไมล่ะ”
"Oh, why is that?"

“เขาบอกว่าสมาชิกของเรามีน้อยเกินไปเขาเลยทำเรื่องให้ไม่ได้ เพราะอย่างน้อยต้องมี 4คนถึงจะก่อตั้งกิลด์ได้น่ะสิ”
"He said that we have too few members, so he couldn't proceed with the matter because at least 4 people are needed to establish a guild."

“เอ้า~” วิศนะลากเสียง “แล้วทำไงดีล่ะทีนี้”
"Well~" Wisana dragged out the sound, "So what should we do now?"

“ไม่รู้!” คนหงุดหงิดตะโกน “ฉันก็พยายามขอให้เขาช่วยผ่อนผันให้แล้วนะ แต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมท่าเดียว เมื่อกี้ฉันก็ลองพยายามติดต่อคนรู้จักหลายคนแล้ว แต่พวกเขาไม่สนใจกันเลยอ่ะ ให้ตาย กะอีแค่จะตั้งกิลด์ใหม่ทำไมมันถึงได้ยุ่งยากอย่างนี้นะ”
"I don't know!" the frustrated person shouted. "I've been trying to ask him for a deferment, but he just won't agree. Just now, I tried to contact several acquaintances, but they don't care at all. It's ridiculous! Why does it have to be so complicated just to start a new guild?"

พูดจบ เมษาก็ยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองแรงๆ ส่วนวิศนะขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น
After finishing her speech, Maysa raised her hand and rubbed her hair vigorously, while Wisna frowned tightly

“ฉันไม่เข้าใจทำไมต้องมีสมาชิก 4คนขึ้นไปด้วย”
"I don't understand why there needs to be 4 or more members."

คำถามที่เธอถอนหายใจยาว แล้วค่อยเอนตัวลงไปพิงกับเบาะอย่างอ่อนแรง
The question made her sigh deeply, then she leaned back against the cushion weakly

“การจะตั้งกิลด์ขึ้นมาสักกิลด์จำเป็นต้องมีสมาชิกมากกว่า 4 คนเพราะในกิลด์หนึ่งจะมีตำแหน่งอยู่ 4ตำแหน่งที่ขาดไม่ได้ ดังนั้นตอนสร้างกิลด์ขึ้นมาครั้งแรกเขาเลยบังคับให้มีการแต่งตั้งคน 4คนนั้นให้รับผิดชอบหน้าที่ในกิลด์และสิทธิพิเศษบางอย่างน่ะสิ”
"To establish a guild, it is necessary to have more than 4 members because there are 4 essential positions within a guild. Therefore, when creating a guild for the first time, it is mandatory to appoint those 4 people to take responsibility for their roles in the guild and certain privileges."

พูดแล้วเมษาก็ยกนิ้วขึ้นมาสี่นิ้ว
Then, Mae raised four fingers

“ตำแหน่งในกิลด์หลักๆ ก็ประกอบไปด้วย หัวหน้ากิลด์ รองหัวหน้ากิลด์ เสนาธิการ แล้วก็หัวหน้าการคลัง ซึ่งแต่ละตำแหน่งก็มีหน้าที่และความสามารถที่แตกต่างกันออกไป อย่างเช่นหัวหน้ากิลด์ก็มีหน้าที่ดูแลสมาชิกทั้งหมด มักจะมีสิทธิขาดในการตัดสินใจทุกอย่าง และมีสิทธิบางอย่างที่จะได้รับเวลามีกิจกรรมต่างๆ รวมทั้งได้สกิลพิเศษประเภทโจมตีแถมมาให้ด้วย
The main positions in the guild consist of the guild leader, deputy guild leader, chief of staff, and head of finance, each with different responsibilities and abilities. For example, the guild leader is responsible for overseeing all members, usually has the final say in all decisions, and has certain privileges during various activities, including receiving special attack skills as a bonus

ส่วนรองหัวหน้ากิลด์ก็ทำหน้าที่คอยช่วยเหลือ ประสานงานต่างๆ ของหัวหน้ากิลด์ ถึงแม้จะไม่มีสิทธิในการตัดสินใจ แต่เวลาที่หัวหน้ากิลด์ไม่อยู่ก็จะมีสิทธิเทียบเท่าหัวหน้ากิลด์ไปโดยปริยาย สำหรับตำแหน่งนี้จะได้รับสกิลประเภทป้องกันแถมมาให้
The deputy guild leader assists and coordinates various tasks for the guild leader. Although they do not have decision-making authority, when the guild leader is absent, they automatically have equivalent rights to the guild leader. This position also comes with additional defensive skills

ถ้าเสนาธิการจะเป็นคนคอยวางแผนทุกอย่างให้กับกิลด์ เหมือนกับนักคิด กำหนดทิศทางว่ากิลด์ควรจะเดินไปทางไหน หรือควรจะทำอย่างไรเวลาเจอปัญหา เรียกได้ว่าเป็นที่ปรึกษาของหัวหน้ากิลด์ก็ไม่ผิดหรอก ในตำแหน่งนี้ก็จะมีสกิลเกี่ยวกับพวกการวิเคราะห์ต่างๆ มาให้
If the strategist is the one who plans everything for the guild, like a thinker, determining the direction the guild should take or what to do when facing problems, it can be said that they are an advisor to the guild leader. In this position, there will also be skills related to various analyses provided

สุดท้ายก็เป็นหัวหน้าการคลัง หน้าที่นี้มีอย่างเดียวคือดูแลอุปกรณ์และเรื่องการเงินทั้งหมด อาจจะพ่วงหน้าที่พัฒนาอาวุธและไอเท็มด้วยก็ได้ สำหรับตำแหน่งนี้จะได้พวกสกิลค้าขายกับสร้างสรรค์ไอเท็ม”
Finally, I became the head of finance. This role has only one responsibility: to oversee all equipment and financial matters. It may also include the duties of developing weapons and items. For this position, you will gain skills in trading and item creation

สิ้นคำบรรยายยาวยืดแล้ว วิศนะก็ได้แต่ชักสีหน้าแหยพลางคิดในใจว่า มีกระดาษเล็คเชอร์มั้ย จดไม่ทันฟ่ะ!
After the lengthy lecture ended, Wisana could only make a grimace while thinking to himself, "Is there a lecture paper? I can't keep up!"

“แล้วตอนเนี่ยเราก็ขาดอีกแค่คนเดียวเอง!” เมษาโวยวายพร้อมกับตีหน้าขาตัวเองดังเพี๊ยะ
"And right now, we only need one more person!" Mesa exclaimed, slapping her own thigh with a loud smack

“เธอไม่มีเพื่อนคนอื่นแล้วเหรอ เมย์?”
"Don't you have any other friends, May?"

“ไม่มีแล้วล่ะ” มือปืนสาวร้อง “ฉันลองติดต่อไปหลายคนแล้วนะ แต่ช่วงนี้การจะสร้างกิลด์ขึ้นมาใหม่ก็ค่อนข้างลำบาก เพราะกิลด์ในปัจจุบันก็มีมากอยู่แล้ว แถมส่วนใหญ่ก็ขึ้นตรงกับพวกจตุรเทพกันหมดทำให้โอกาสรุ่งมันมีน้อย อีกอย่างฉันก็ไม่กล้าบอกว่ากิลด์ของเรามีนายที่เป็นวินเซนต์อยู่ด้วย กลัวเดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่อีก” เธอว่าแล้วก็เอนหัวพิงไหล่ของวิศนะอย่างอ่อนแรง “ฉันรู้ว่านายสงสัยเรื่องจตุรเทพ แต่เอาไว้ฉันจะเล่าให้ฟังทีหลังนะ แต่ตอนนี้ฉันเหนื่อยจัง”
“There’s nothing left,” the female assassin cried. “I’ve tried contacting many people, but right now, starting a new guild is quite difficult because there are already so many existing guilds, and most of them are aligned with the Four Deities, which makes the chances of success very slim. Also, I’m afraid to mention that our guild has a boss who is Vincent; I’m worried it might turn into a big issue.” She said this and leaned her head weakly against Wisana’s shoulder. “I know you’re curious about the Four Deities, but I’ll tell you later. Right now, I’m really tired.”

“อือ เธอพักก่อนเถอะ เดี๋ยวหายเหนื่อยแล้วเราค่อยลุยกันต่อก็ได้”
"Yeah, you should rest for a bit. Once you feel better, we can continue."

“ขอบใจนะ”
"Thank you."

วิศนะยกมือขึ้นลูบศีรษะเพื่อนสาวเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ ซึ่งคนโดนโอ๋ก็ส่งเสียงครางเบาๆ อย่างพอใจกับการปลอบโยนหลังจากเสียแรงเดินไปเดินมาอยู่เกือบทั้งวัน
Visana raised her hand to gently stroke her friend's head as a gesture of encouragement, and the one being comforted let out a soft moan of satisfaction from the consolation after having spent almost the entire day walking back and forth

“แล้วไอ้ตำแหน่งที่เธอพูดให้ฟังเนี่ย เธอจะให้ใครอยู่ตำแหน่งไหนบ้างล่ะ เมย์?” วิศนะพยายามชวนคุย
"So, about the position you mentioned, who are you going to assign to which position, May?" Wisana tried to engage in conversation

“เรื่องนั้นคิดเอาไว้แล้วล่ะ” เมษาตอบ “หัวหน้ากิลด์ก็นาย เสนาธิการก็ฉัน ส่วนหัวหน้าการคลังก็ไอ้เอ”
"I've already thought about that," said Mesa. "You're the guild leader, I'm the chief of staff, and the head of finance is that guy A."

“หา!? นี่เธอให้ฉันเป็นหัวหน้ากิลด์เหรอ ทำไมเธอถึงไม่เป็นล่ะ?” เขาร้องเสียงดังลั่น ทำเอาคนนั่งข้างๆ ต้องเบ้หน้าหนีคล้ายหนวกหูเสียงของเขา
"Huh!? You're making me the guild leader? Why aren't you doing it?" he shouted loudly, causing the person sitting next to him to grimace and turn away, as if his voice was too loud

“อย่าโวยวายน่า มันก็แน่อยู่แล้วนี่ ก็นายคือวินเซนต์ผู้เก่งกาจไม่ใช่หรือไง ถ้านายไม่เป็นหัวหน้ากิลด์แล้วจะให้ใครเป็นล่ะยะ”
"Don't complain, it's obvious. You're Vincent the talented, aren't you? If you're not going to be the guild leader, then who else will be?"

“แต่ฉันนึกว่าเธอจะเป็นหัวหน้าซะอีก”
"But I thought you would be the leader."

“ตอนแรกก็ว่าจะเป็นหรอกนะ แต่ว่าสกิลของเสนาธิการมันเป็นพวกสกิลคำนวณค่าต่างๆ ในเกมซึ่งมันก็เหมาะกับฉันพอดีเลย ฉันเลยอยากจะเป็นเสนาธิการมากกว่า หรือนายจะให้ไอ้เอเป็นหัวหน้ากิลด์ล่ะ แบบนั้นฉันไม่ขออยู่กิลด์นี้ด้วยคนหนึ่งล่ะ”
"At first, I thought I would be, but the skills of the strategist are all about calculating various values in the game, which suits me perfectly. So I want to be a strategist instead. Or are you going to make that guy A the guild leader? If that's the case, I don't want to be in this guild anymore."

ได้ยินคำแจกแจงนั้นแล้วเขาเถียงไม่ออก ก็พอจะเข้าใจว่าตำแหน่งที่ต้องใช้สมองน่ะมันเหมาะกับเมษามากกว่า แต่จะขัดใจไอ้ตรงที่เขาต้องมาเป็นหัวหน้ากิลด์เนี่ยแหละ!!
After hearing that explanation, he couldn't argue anymore. He understood that the position requiring intellect was more suitable for Aries, but he was frustrated about having to be the guild leader!

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้กิลด์ของพวกคุณก็ขาดคนแค่คนเดียวก็สามารถสร้างกิลด์ขึ้นมาได้ใช่มั้ยคะ?”
"If that's the case, your guild only needs one more person to be able to establish the guild, right?"

“ช่าย...” เมษาลากเสียงตอบพร้อมรอยยิ้มผ่อนคลาย เพราะกำลังใช้งานว่าที่หัวหน้ากิลด์นวดขมับให้อยู่ด้วยท่าทีสบายสุดขีดชนิดที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคนที่ตั้งคำถามเมื่อครู่นั้นไม่ใช่วิศนะ
"Yes..." Maisa replied, stretching her voice with a relaxed smile, as she was using the soon-to-be guild leader to massage her temples in a completely comfortable manner, unaware that the person who had asked the question earlier was not Visna.

“เออ อันที่จริงฉันก็นั่งฟังอยู่นานแล้ว อาจจะเสียมารยาทไปนิด แต่ถ้าไม่ว่าอะไรฉันจะขอเป็นรองหัวหน้ากิลด์ของคุณจะได้มั้ยคะ”
"Well, actually, I've been listening for a while now. I might have been a bit rude, but if it's okay, can I ask to be your guild's vice leader?"

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะให้นายเป็นหัวหน้ากิลด์ แล้วจะมาอยากเป็นรองฯ ทำไมล่ะยะ...”
"I told you that I would make you the guild leader, so why do you suddenly want to be the deputy?"

คำพูดขาดห้วงไปทันทีเมื่อเมษารู้ตัวว่าคนที่เธอคุยอยู่นั้นเสียงหวานเกินกว่าจะเป็นวิศนะ ดวงหน้าอ่อนเยาว์จึงรีบชะโงกไปหาตัวต้นเสียงทันที
The words immediately fell silent when Mae realized that the person she was talking to had a voice too sweet to be Visana. Her youthful face quickly leaned forward to find the source of the voice

“ตกลงได้มั้ยคะคุณ เอ่อ...เมย์ ใช่มั้ยคะ?” วารีกล่าวอย่างสุภาพ พลางขยับรอยยิ้มเป็นมิตรให้
"Is that okay with you, May?" Wari said politely, while adjusting her friendly smile.

“เอาจริงเหรอน้ำ ที่ว่าจะขอมาอยู่กิลด์เดียวกับพี่น่ะ!” เมื่อได้สติ วิศนะก็ร้องลั่น
"Are you serious, Nam, about wanting to join the same guild as me?!" When he came to his senses, Wisana shouted out loud

“ค่ะ ท่าทางอยู่กับพี่นะแล้วน่าจะสนุกดี”
"Yes, it seems like being with my brother would be fun."

“เหรอ! งั้นก็ยอดไปเลย เห็นมั้ยเมย์เราได้สมาชิกคนที่สี่แล้ว”
"Really! That's awesome! See, May, we have our fourth member now."

“เดี๋ยวๆๆ จะรับสมาชิกใหม่ยังไงฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ช่วยบอกทีเถอะว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?”
"Wait, wait, how are we going to accept new members? I don't mind, but please tell me who this woman is?"

เมษาพูดอย่างคนจับต้นชนปลายไม่ถูก ก็เธอไม่คาดคิดด้วยซ้ำว่าอยู่ดีๆ จะมีคนเข้ามาขออยู่ด้วยกันง่ายๆ ขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อหลายชั่วโมงก่อน เธอเสียเวลาวิ่งหาสมาชิกคนที่สี่แทบพลิกแผ่นดิน ครั้นบทจะหาเจอมันก็ง่ายเสียชนิดที่ว่าอยู่เฉยๆ ก็วิ่งมาชนตัว
May spoke like someone who couldn't make heads or tails of the situation, as she never expected that someone would simply come and ask to live together so easily. Just a few hours earlier, she had spent a lot of time searching for the fourth member, almost turning the world upside down. Yet when it came to finding him, it was so easy that he just ran into her while she was standing still

“เธอชื่อน้ำ เป็นน้องสาวของฉันเอง” วิศนะแนะนำด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ
"Her name is Nam; she is my younger sister," Visna introduced with a proud expression

“น้องสาวของนาย นี่นายมีน้องเล่นเกมนี้ด้วยเหรอ งี้ก็เป็นมือใหม่เหมือนนายเลยล่ะสิ”
"Your younger sister, do you have her playing this game with you? That means she's a beginner just like you!"

เจ้าของดวงตาสีเทาพูดพร้อมขยับรอยยิ้มแห้งๆ แหงล่ะ ถ้าจะมีสมาชิกเพิ่ม เธอก็อยากได้คนเก่งๆ มากกว่า เพราะคนที่มีอยู่มันก็แทบจะเอาไปตบตาหลอกชาวบ้านเขาไม่รอดอยู่แล้ว!
The owner of the gray eyes spoke with a dry smile. Of course, if there were to be more members, she would prefer skilled people because the ones they have are barely enough to fool the villagers!

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเลย น้ำเขาเก่งกว่าฉันอีก”
"Don't worry about that, he's better than me."

“ไอ้เรื่องฝีมือหรืออะไรน่ะช่างมันก่อน แต่เรื่องที่สำคัญจริงๆ ก็คือ...เธอรู้เรื่องเป้าหมายที่แท้จริงของพวกเราแล้วเหรอ”
"Forget about skills or anything like that for now, but the really important thing is... do you know our true objective?"

เมษาพยายามจะกระซิบตรงท้ายประโยคให้วิศนะฟังคนเดียว แน่นอนว่าเจ้าคนสนับสนุนน้องสาวพยักหน้ารัวเร็ว ก่อนจะวางมือไว้บนไหล่วารี
In April, she tried to whisper at the end of the sentence for Visana to hear alone. Of course, the person supporting her sister nodded quickly before placing a hand on Wari's shoulder

“ฉันเล่าให้น้ำฟังหมดทุกอย่างแล้ว รับประกันเลยว่าเรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วง อีกอย่างเธอเป็นน้องสาวของฉัน เรื่องนิสัยใจคอรับประกันได้เลยว่าเธอจะต้องชอบแน่”
"I've told Nam everything, and I guarantee that there's no need to worry about this. Besides, she's my sister, and I can assure you that she'll definitely like it."

“แต่ แหม มันปุบปับไปหน่อย ถ้าให้ฉันติดสินใจเลยมันก็...”
"But, wow, it was a bit sudden. If you want me to decide right away, it..."

“รับเขาเดี๋ยวนี้เลย ยัยเมย์!” จู่ๆ เสียงตะโกนดุจฟ้าผ่าก็ดังออกมาจากหลังร้านให้เมษายกมือขึ้นปิดหูแทบไม่ทัน เมื่อเธอปราดไปมองต้นเสียงก็เห็นมาโนชกำลังวิ่งทั่กๆ เข้ามาหาด้วยสีหน้าขึงขังสุดขีด
"Get him right now, May!" Suddenly, a voice like thunder shouted from behind the shop, causing Maysa to quickly raise her hands to cover her ears. When she glanced towards the source of the sound, she saw Manot running towards her with an extremely serious expression

“อะไรของแกเนี่ย ไอ้เอ อยู่ดีๆ ก็แหกปากซะลั่น”
"What the hell is wrong with you, Ai? Suddenly shouting out loud like that."

“ไม่ต้องพูดมาก ดูซิเขาก็หน้าตาออกจะเป็นคนดีขนาดนั้น แถมยังน่ารักซะขนาดนี้ แกจะมัวอ้ำอึ้งรออะไรไม่ทราบ พี่นะเขาก็ยืนยันแล้วว่าน้องสาวของเขาเป็นคนดี แล้วเธอก็อยากจะมาอยู่กิลด์เดียวกับเราจะตาย รับๆๆ ไม่เห็นต้องพูดมากเลย”
"You don't need to say much. Just look at him; he looks like a really good person and is so cute. Why are you hesitating? He has already confirmed that his sister is a good person, and she wants to join our guild. Just accept it; there's no need to say more."

พอเห็นมาโนชพยายามชักจูงให้รับวารีเข้าก๊วนเสียขนาดนั้น คู่กัดอย่างเธอก็อดจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจไม่ได้
When she saw Manot trying so hard to persuade Wari to join the group, her rival couldn't help but raise an eyebrow in surprise

“อะไรของแกเนี่ย ไอ้เอ ร้อยวันพันปีแกไม่เคยพูดเข้าข้างใครขนาดนี้มาก่อนเลยนี่หว่า”
"What is this with you? You've never spoken in favor of anyone like this before, have you?"

“เข้าข้างอะไร ฉันก็พูดไปตามเนื้อผ้า อีกอย่างฉันก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ตอนนี้เรากำลังต้องการสมาชิกเพื่อที่จะไปเปิดกิลด์ขึ้นมาให้ได้ไม่ใช่หรือไง”
"Whichever side you're on, I'm just speaking the truth. Besides, I've heard the whole story already. Right now, we need members to start a guild, don't we?"

“ไอ้เอ ฉันนะทำไมแกถึงได้พูดช่วยน้องสาวของฉันนัก” น้ำเสียงเยียบเย็นที่เอ่ยขึ้นดักคอเป็นของพี่ชายหวงน้องคนเดิม ทำเอาคนออกอาการโอเวอร์พลันเสียวสันหลังวูบ
"Hey, why are you talking so much about helping my sister?" The cold tone that interrupted was from the same overprotective older brother, making the person suddenly feel a chill run down their spine

“โธ่ พี่นะ หรือพี่จะไม่ให้น้องสาวของพี่เข้ากิลด์ของเรา ยังไงซะตอนนี้สมาชิกอีกคนหนึ่งก็เป็นสิ่งสำคัญสำหรับกิลด์เรา หรือไม่จริง!”
"Oh, come on, big brother. Are you really not going to let your little sister join our guild? Anyway, having one more member is important for our guild, isn't it?"

มาโนชก็แย้งออกมาได้ถูกจุดดี แต่มันก็เป็นข้ออ้างที่วิศนะอยากตบกะโหลกมันชอบกล
Manoch made a valid point, but it was also an excuse that Wisana wanted to hit him on the head for

“เออ จริงของมันแหละ เมย์ ยังไงก็รับน้องสาวของฉันเข้าปาร์ตี้เราเถอะ” เพราะว่าเถียงไม่ออก เขาก็เลยหันไปช่วยส่งสายตาขอร้องกับเมษาอีกคน พอโดนจ้องจากคนนั้นทีคนนี้ทีมีหรือคนใจอ่อนแบบเธอจะไม่ยอม ว่าที่เสนาธิการประจำกลุ่มจึงถอนหายใจยอมแพ้ และพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้
"Yeah, that's true. May, let's just let my little sister join our party." Unable to argue, he turned to give a pleading look to another May. With being stared at by one person after another, how could someone as soft-hearted as her refuse? The group's de facto commander sighed in defeat and nodded in acceptance

“ก็ได้ๆ ถ้านายยืนยันขนาดนั้น ฉันก็จะเชื่อใจให้คุณน้ำเป็นรองหัวหน้ากิลด์เราก็ได้”
"Alright, if you insist that much, I will trust you and let Nam be the deputy leader of our guild."

“จริงนะ” วิศนะยิ้มกว้าง
"Really?" Wisana smiled widely

หลังจากเมษาพยักหน้าเป็นคำตอบ ชายหนุ่มก็แทบโดดคว้าคอเพื่อนสาวมากอดเบาๆ อย่างยินดีทันที โดยไม่วายขยี้ผมเจ้าหล่อนเสียยุ่งเป็นการขอบคุณเรียกเสียงหัวเราะเฮฮาจากในกลุ่มอีกระลอก
After May nodded in response, the young man almost jumped to hug his female friend lightly in joy, while playfully ruffling her hair as a thank you, eliciting another round of laughter from the group

“เอาล่ะๆ ถ้าเราได้สมาชิกกันครบแล้วก็มาช่วยกันกรอกรายละเอียดเถอะ ฉันจะได้ไปทำเรื่องเปิดกิลด์ของเราให้เสร็จก่อนจะค่ำ” เมษาพูดทั้งยังติดขำๆ
"Alright, if we have all the members, let's help each other fill in the details. I need to finish setting up our guild before it gets dark," said Maysa, still chuckling

เลยกลายเป็นว่าตอนนี้สมาชิกของเนเมซิสก็มีเพิ่มมาอีกคนอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว วิศนะรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้วารีมาอยู่กิลด์เดียวกัน เขาจะได้เห็นรอยยิ้มน่าเอ็นดูนั่นทั้งในเกมและนอกเกมตลอดเวลา แถมกิลด์เนเมซิสของเขาเริ่มที่จะก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาเรื่อยๆ แล้ว
It turns out that now there is one more member in Nemesis unexpectedly. Visana feels indescribably happy to have Wari in the same guild. He will get to see that adorable smile both in-game and out of the game all the time. Moreover, his Nemesis guild is starting to take shape more and more

ใครจะไปรู้ว่าการพบเจอกันของคนสองคนในร้านขายยาเล็กๆ ระหว่างวิศนะกับเมษาจะกลายมาเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวการผจญภัยไร้ขีดจำกัดของพวกเขาในภายภาคหน้าได้
Who would have known that the meeting of two people in a small pharmacy, between Visana and Maisa, would become the starting point of their limitless adventure in the future?

“ยินดีต้อนรับสู่กลุ่มเนเมซิสนะจ๊ะ น้องสาว ไม่สิ ท่านรองฯ” วิศนะหันมายิ้มกับวารี
"Welcome to the Nemesis group, little sister. No, I mean, Vice President." Wisana turned to smile at Wari

“ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งนะคะ พี่ชาย ไม่สิ คุณหัวหน้า” เธอกล่าวตอบพร้อมรอยยิ้มเบิกบาน
"Yes, I would like to entrust myself to you once again, big brother, no, I mean, boss," she replied with a bright smile

Stage 21

Nemesis (1)

เวลา 18.25 น.
6:25 PM

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มทีละน้อย บอกให้รู้ว่าดวงตะวันใกล้จะลับขอบฟ้าหายไปมอบงานต่อให้ดวงจันทร์ขึ้นมาทำหน้าที่แทนในยามราตรี
The sky gradually began to change to orange, signaling that the sun was about to dip below the horizon, handing over its duties to the moon to take over during the night

ณ ใจกลางเมืองทริสทาน ในโดมรูปครึ่งวงกลมขนาดยักษ์มีผู้ร่วมงานกว่าแปดหมื่นคนต่างจับจองที่นั่งจนแน่นขนัดไปหมด พื้นที่ตรงกลางเป็นลานโล่งกว้างขนาดเท่าสนามฟุตบอล หรือแม้แต่รูปลักษณ์ด้านนอกของมันก็ดูจะถูกออกแบบให้มีลักษณะคล้ายกับสเตเดี่ยมกีฬาในโลกภายนอกไม่มีผิด ซึ่งหากพูดให้ชัดๆ แล้วที่นี่ก็คือ “อารีน่า” ที่ทางเมืองหลวงทริสทานนั้นสร้างขึ้นมาเพื่อไว้จัดกิจกรรมต่างๆ มากมายทั้งทัวร์นาเมนต์การแข่งขันต่างๆ จำพวก PVP หรือมินิเกมต่างๆ บ้างก็มีไว้จัดการแสดงคอนเสิร์ตหรือการมอบรางวัลอะไรอยู่บ่อยๆ เช่นเดียวกัน
In the heart of Tristan City, in a giant semicircular dome, over eighty thousand attendees filled the seats to capacity. The central area was a wide open space the size of a football field, and even its exterior appeared to be designed to resemble a sports stadium from the outside. To put it clearly, this is the "Arena" that the capital city of Tristan built to host a variety of events, including various PVP tournaments, mini-games, and often concerts or award ceremonies

บริเวณลานกว้างของโดมถูกยกพื้นเป็นเวทีปราสัยขนาดย่อมเชื่อมกับบันไดทางเดินสั้นๆ กับเวทีในแบบที่เปิดกว้าง 360 องศา นอกจากนี้ด้านบนยังติดแผงจอแอลซีดีเป็นวงกลมทำให้ผู้ชมสามารถมองเห็นได้โดยทั่วกัน
The spacious area of the dome is raised to form a small stage connected to a short walkway and an open 360-degree stage. Additionally, there is a circular LCD screen above, allowing the audience to see it from all angles

การแสดงแสง สี เสียงเรียกเสียงชื่นชมจากคนดูได้ไม่ขาดปาก ทำให้รู้ว่างานสำคัญของไพรด์กำลังดำเนินไปได้ด้วยดี หลังจากที่กิจกรรมบนเวทีสิ้นสุดลง ผู้ร่วมงานต่างก็ปรบมือให้กับชายผู้หนึ่งที่ยืนอยู่กลางเวทีกันอย่างพร้อมเพรียง
The light, color, and sound show received continuous applause from the audience, indicating that the important work of Pride was progressing well. After the activities on stage concluded, the attendees all applauded for the man standing in the center of the stage in unison

“ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่านครับ สิ่งที่พวกท่านได้รับชมไปเมื่อสักครู่ก็คือพิธีมอบรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมในทุกสาขาของไพรด์แห่งประเทศไทยครับ ผมขอเสียงปรบมือดังๆ ให้กับผู้เล่นอันทรงเกียรติเมื่อสักครู่อีกครั้งด้วยครับ”
“Ladies and gentlemen, what you just witnessed was the award ceremony for the best players in all categories of the Pride of Thailand. Please give a big round of applause once again for the esteemed players.”

สิ้นเสียงบรรยายเสียงปรบมือก็ดังกึกก้องไปทั่วโดมอีกระลอก เช่นเดียวกับพิธีกรประจำเวทีซึ่งสวมชุดสูตรเป็นการให้เกียรติกับพิธียิ่งใหญ่ประจำปีของไพรด์อย่างไม่ต้องสงสัย
As the narration ended, applause echoed throughout the dome once again, just like the host on stage, who wore a formal outfit to honor the grand annual Pride ceremony without a doubt

“แต่นั่นยังไม่ใช่ทั้งหมดของปีนี้นะครับ ทางเรายังคงมีกิจกรรมอื่นให้ท่านผู้มีเกียรติได้รับชมกันอีก แต่ตอนนี้หมดหน้าที่ของผมแล้ว ผมขอมอบหน้าที่ให้กับพิธีกรคนต่อไป ...จีเอ็มธาดาครับ!”
"But that's not all for this year. We still have other activities for you esteemed guests to enjoy. But now my duty is done, and I would like to hand over to the next host... GM Thada!"

คราวนี้เสียงโห่ร้องยินดีดังกว่ารอบที่แล้วมากนัก โดยเฉพาะเหล่าสาวๆที่ต่างพากันกรี๊ดต้อนรับบุรุษร่างสูงโปร่งอย่างพร้อมเพรียง เมื่อธาดายืนอยู่ท่ามกลางแสงสปอร์ตไลท์ทำให้เขาดูมีประกายเจิดจ้าขึ้นเป็นกอง แน่นอนว่าพ่อจีเอ็มหน้าหยกไม่ลืมบริหารเสน่ห์ตัวเองโดยการโบกมือให้กับแฟนๆ พร้อมฉีกรอยยิ้มละลายใจแก่สาวๆ เสียจนผู้ชมบนอัฒจันทร์แถวแรกแทบจะลงไปกองกับพื้นด้วยความปลาบปลื้ม
This time, the cheers of joy were much louder than the last round, especially from the girls who all screamed in unison to welcome the tall, slender man. As Thada stood in the spotlight, he appeared to shine brilliantly. Of course, the handsome GM didn't forget to charm his fans by waving to them and flashing a heart-melting smile at the girls, causing the audience in the front row to nearly collapse to the ground in delight

ธาดาจับมือกับพิธีกรคนเก่าพอเป็นพิธี ก่อนจะสาวเท้าตรงเข้าไปยังแท่นโพเดียมกลางเวที
Thada shook hands with the old host as a formality before striding directly to the podium in the center of the stage

“สวัสดีท่านผู้มีเกียรติทุกท่านครับ และก็ต้องขอขอบคุณพี่เต้ยสำหรับหน้าที่ผู้ดำเนินรายการเมื่อซักครู่นะครับ”
"Hello, esteemed guests. I would also like to thank Brother Toey for hosting the program just now."

จีเอ็มหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟัง ขณะที่เสียงกรี๊ดจากพวกสาวๆ เริ่มเงียบหายไป หลงเหลือเพียงแสงไฟที่สาดส่องลงไปกลางเวทีเพื่อจับจ้องไปยังร่างผู้ดำเนินรายการที่เผยรอยยิ้มชวนฝันละลายใจสาวออกมาทางจอภาพขนาดใหญ่เหนือศีรษะของเขาด้วย
The young GM spoke in a soft, inviting voice as the screams from the girls began to fade away, leaving only the spotlight shining down on the stage to focus on the host, who displayed a dreamy smile that melted the hearts of the girls on the large screen above him

“ที่จบไปเมื่อครู่ก็คือรายการมอบรางวัลไพรด์เพลเยอร์อวอดส์ (P.P.A.) ประจำปี ซึ่งผมก็ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นทุกท่านที่ชนะในรางวัลสาขาต่างๆ ด้วยครับ ทุกๆ รางวัลนั้นเหมาะสมกับผู้เล่นกลุ่มนี้ทั้งสิ้นไม่ว่าจะเป็นทั้งความพยายามและความโดดเด่นของพวกขาภายในปีนี้ ซึ่งได้สร้างเสียงเชียร์และรอยยิ้มจากเหล่าผู้เล่นทุกคนได้เป็นอย่างดี และตัวผมเองก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่ารางวัลเหล่านี้จะเป็นเสมือนแรงบันดาลใจให้ผู้เล่นท่านอื่นๆ ได้สร้างสรรค์เรื่องราวต่างๆ บนโลกใบใหญ่ที่ชื่อไพรด์ของเราต่อไป เพราะว่าไม่แน่ รางวัลครั้งต่อไปอาจจะเป็นของพวกคุณก็ได้....”
"The event that just concluded was the annual Pride Player Awards (P.P.A.), and I would like to congratulate all the players who won in various categories. Every award is well-deserved by this group of players, reflecting their efforts and excellence throughout the year, which has brought cheers and smiles from all the players. I sincerely hope that these awards will serve as inspiration for other players to create their own stories in our vast world called Pride. Because who knows, the next award could be yours..."

ตัดไปทางด้านในของห้องพักทีมงานที่อยู่ใต้อัฒจันทร์ บานประตูถูกผลักออกพร้อมกับชายหนุ่มในชุดสูตรอย่าง “ดีเจเต้ย” พิธีกรประจำรายการสำคัญต่างๆ ที่มักจะถูกทางทีมงานไพรด์เรียกตัวมาดำเนินรายการอยู่เสมอๆ พลันเพิ่งสาวเท้าเดินเข้ามาภายในห้องรับรองแล้ว เด็กสตาฟคนหนึ่งจึงรีบวิ่งมาส่งผ้าเช็ดเหงื่อกับขวดน้ำให้กับเขาทันที
Thedoor was pushed open towards the inside of the team room under the stands, revealing a young man in a suit like “DJ Toey,” the regular host of various important shows, who is often called by the Pride team to host the programs. Just as he stepped into the lounge, one of the staff quickly ran over to hand him a towel and a bottle of water.

“เฮ้อ! เหนื่อยจริงๆ ให้ดิ้นตาย กิจกรรมของไพรด์นี่มันเยอะเป็นบ้า แถมปีนี้คนก็เข้ามาร่วมงานเยอะกว่าที่คิดไว้เสียอีก ไม่รู้ไอ้ดามันทนรับแรงกดดันจากแฟนๆ ของมันได้ยังไง”
"Ugh! I'm really tired, it's exhausting. The Pride activities are just overwhelming, and this year there are even more people participating than I expected. I don't know how that guy can handle the pressure from his fans."

ชายหนุ่มบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะยกขวดน้ำสีแดงในมือขึ้นดื่ม
The young man complained restlessly before raising the red water bottle in his hand to drink

“งานถนัดดาเขาเลยล่ะค่ะ พี่เต้ย”
"That's what he's good at, P' Toey."

เจ้าของน้ำเสียงเรียบเรื่อยดังกล่าวเป็นหญิงสาวในชุดจีเอ็มสีดำสนิท เรือนผมยาวถูกรวบตึงเป็นหางม้าอยู่ด้านหลัง เช่นเดียวกับใบหน้าสวยไร้อารมณ์เช่นทุกที ส่งให้นายเต้ยคนนี้ชะงักและหันไปยิ้มรับกับ จีเอ็มรัตนา ผู้เป็นอีกหนึ่งคนสำคัญในกลุ่มจีเอ็มที่วันนี้จะดูอยู่ในชุดสูตรที่เข้ากับเจ้าหล่อนไม่ใช่เล่นเลยทีเดียว
The owner of the calm voice is a young woman in a solid black GM outfit. Her long hair is tightly pulled back into a ponytail, just like her beautiful, emotionless face as always. This made Mr. Toey pause and turn to smile at GM Ratana, who is another important person in the GM group, today dressed in an outfit that complements her quite well

“ก็นะสมกับที่เป็นหัวหน้าจีเอ็มแล้วล่ะเจ้าดาน่ะ” เต้ยว่าพลางขยับยิ้ม “เรื่องเอ็นเตอร์เทนคนเก่งนี่พี่ยอมซูฮกเจ้าดามันเลย ขนาดพี่เป็นพิธีกรให้ไพรด์มาตั้งหลายปียังพูดไม่เก่งเท่ามันเลย ชิชะ คนไม่หล่อเท่ามันบ้างให้มันรู้ไป” คำทิ้งท้ายขำๆ นั่นทำเอาจีเอ็มสาวหน้ากระตุกเล็กน้อยคล้ายกำลังกลั้นยิ้ม ก่อนจะตัดสินใจผายมือเชิญคนอายุมากกว่าให้เดินเข้าไปพักด้านในห้องรับรองของทีมงาน
"Well, it suits you to be the GM, doesn't it, Dana?" Toey said with a smile. "When it comes to entertaining people, I have to admit that Dana is really good at it. Even though I've been a host for Pride for many years, I still can't speak as well as she does. Tsk, tsk, let her know that not everyone is as good-looking as she is." That funny remark made the young GM's face twitch slightly, as if she was holding back a smile, before she decided to gesture for the older person to walk into the team's lounge

“แอนนึกว่าปีนี้พี่จะไม่มาเป็นพิธีกรให้เราแล้วเสียอีก”
"Ann thought that this year you wouldn't come to be our host anymore."

“จะไม่มาได้ยังไงงานสำคัญที่จัดแค่ปีล่ะครั้งแบบนี้น่ะ ใครๆ เขาก็รู้ว่างานนี้น่ะมันเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของไพรด์แล้วก็ว่าได้ ของแบบนี้มันก็ต้องคู่กับพิธีกรอันดับหนึ่งอยู่แล้วจริงมั้ย?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ก่อนจะถอนใจ “แต่จริงๆ มันก็มอบรางวัลกันจนครบแล้วไม่ใช่เหรอ ไหงปีนี้ถึงได้ยืดช่วงเวลาออกไปอีกล่ะ ...พี่ก็ไม่ค่อยมีเวลาได้อ่านสคริปต์เท่าไหร่ด้วยสิ มันยังมีงานอะไรต่ออีกเหรอ?”
"How could I not come to such an important event that only happens once a year? Everyone knows this is the biggest event of Pride, right? This kind of thing has to be paired with the number one host, doesn't it?" He said in a relaxed tone before sighing. "But really, haven't they already given out all the awards? Why is this year dragging on... I also don't have much time to read the script. Is there anything else coming up?"

คำถามที่รัตนาเพียงกระตุกยิ้มบางเบา
The question made Ratana smile faintly

“สงสัยพี่เต้ยคงต้องไปถามจากปากดาเอาเองแล้วล่ะค่ะ”
"I guess I have to ask Da directly then."

“หือ”
"Huh"

“ความจริงลำพังแค่การมอบรางวัลแก่ผู้ชนะกิจกรรมร่วมสนุกไม่จำเป็นต้องมีพิธีการอะไรให้ยุ่งยากแบบนี้ก็ได้ แต่อีตาหัวดื้อนั่นยืนยันว่ายังไงก็ต้องจัดช่วงพิเศษตอนท้ายขึ้นมาให้ได้น่ะค่ะ....ก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับนายวินเซนต์คนนั้นนั่นแหละค่ะ”
"The truth is that simply awarding the winners of the fun activity doesn't need to have such complicated ceremonies. But that stubborn guy insisted that there must be a special segment at the end... it's all about that Mr. Vincent."

“อือ~ แบบนี้นี่เอง เจ้าหมอนั่นกำลังเป็นกระแสสุดๆ เลยนี่เนอะ”
"Ah~ So that's how it is. That guy is really trending right now, isn't he?"

เขาลากเสียงพลางเหยียดยิ้มรู้ทันให้กับหญิงสาว
He dragged his voice while giving a knowing smile to the young woman

“ก็เพราะอย่างนี้ล่ะค่ะพวกเราถึงได้วุ่นวายกันสุดๆ” พูดแล้วเธอก็ถอนใจ “สุดท้ายเราก็ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำเพื่อโปรโมตไอ้พิธีการมอบรางวัลนี่ แถมงานดันมาชนกับวันเปิดตัวแพทช์ใหม่ประจำปีอีก อ้อ พูดถึงเรื่องนี้นะ พี่เต้ย คิดดูสิ ไม่รู้ตาบ้านี่คิดยังไงถึงได้อัพเกรดแพทช์จากเวอร์ชั่น 8.5 ไปเป็นเวอร์ชั่น 10.0 เฉยเลย”
"That's why we're all so busy," she said, sighing. "In the end, we have to work day and night to promote this award ceremony, and the event coincides with the launch of the new annual patch. Oh, speaking of this, Brother Toey, just think about it. I don't know what this guy was thinking to upgrade the patch from version 8.5 to version 10.0 just like that."

“หา? ก็ไหนในเว็บบอร์ดบอกว่าอัพเกรดแค่แพทช์ 9.0 ไงล่ะ”
"Huh? But it said on the forum that the upgrade is just patch 9.0."

ดีเจหนุ่มอุทานพลางทำตาโต ซึ่งก็ไม่ผิดไปจากที่รัตนาคาดการณ์ไว้ ไม่ว่าใครถ้ารู้เรื่องการอัพเดทแพทช์แบบก้าวกระโดดแล้วก็ต่างต้องตกใจด้วยกันทั้งนั้น
The young DJ exclaimed with wide eyes, which was not different from what Rattana had predicted. Anyone who knew about the leap patch updates would be equally shocked

“ใครจะไปกล้าบอกผู้เล่นคนอื่นล่ะคะ ตัวเราเองยังไม่รู้เลยว่าจะส่งผลกระทบต่อเกมแค่ไหน ถ้ามีปัญหาเกิดขึ้นมันคงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ค่ะ ก็เล่นอัพข้ามแพทช์ขนาดนี้”
"Who would dare to tell other players? We ourselves don't even know how much it will affect the game. If problems arise, it will definitely become a big issue, especially with such a significant patch update."

“แล้วแผนกพัฒนาเขาไม่โวยวายแย่เหรอ”
"Then the development department won't complain badly, right?"

“จะไปเหลืออะไรล่ะคะ” อีกฝ่ายพูดพลางทำสีหน้าเอือมระอาสุดขีด
"What will be left, then?" the other party said, making an extremely exasperated face

“ให้เดานะ แต่เจ้าดามันก็ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูดจนแผนกพัฒนาเขายอมจนได้ล่ะสิ”
"Guess what, but that guy really talked the whole river until the development department finally gave in."

คำถามของชายหนุ่มนั้นไม่ได้ทำให้จีเอ็มสาวพูดอะไรออกมา เธอแค่พยักหน้าหงึกหงักและอ่อนใจ ท่าทางที่เต้ยหัวเราะขำเมื่อรู้ว่าธาดายังคงรักษาฝีปากการเจรจาไว้เหนียวแน่นเหมือนเดิม
The young man's question did not make the girl GM say anything. She just nodded and sighed, while Teoy laughed when he realized that Thada still maintained his negotiation skills as firmly as ever

“แสบจนทิงเจอร์เรียกพี่เสมอเลยนะไอ้หมอนี่ ทำงานกับมันทีไรมีแต่เรื่องให้ปวดหัวอยู่เรื่อย”
"This guy is so annoying that the tincture always calls him brother. Every time I work with him, there's always something to give me a headache."

“แอนถึงได้ปวดหัวอยู่ทุกที่ทุกวันนี่ไงคะ”
"That's why I'm having a headache everywhere every day."

“ไอ้เจ้านี่ก็ไม่รู้จักโตเลยจริงๆ น้า ครั้งก่อนก็ไปฟัดกับเจ้าปีศาจลาวี่นั่นจนเซิร์ฟเวอร์แทบพังมาทีหนึ่งแล้ว คราวนี้เปลี่ยนมาหมายตาเจ้าวินเซนต์คนนั้นแทนเหรอ”
"This guy really doesn't know how to grow up. Last time, he got into a fight with that La Vie monster and almost crashed the server. This time, he's set his sights on that Vincent guy instead?"

“นิสัยเสียมันแก้ยากน่ะค่ะ” ได้ทีรัตนาก็แขวะเข้าให้
"Bad habits are hard to change." Rattana took the opportunity to make a jab

“เอาเถอะ มันก็เป็นข้อดีของดาเขาล่ะนะ พอหมายตาอะไรแล้วก็ต้องเอามาให้ได้”
"Alright, that's one of Da's strengths. Once she sets her sights on something, she has to get it."

“แต่แอนรู้สึกกังวลกับเรื่องนี้ยังไงก็ไม่รู้สิคะพี่เต้ย ก็เรายังไม่รู้เลยว่าการอัพแพทช์แบบนี้จะมีบั๊คตามมากี่ตัว แถมดายังโดนจับตามองจากพวกผู้บริหารเพราะเรื่องคราวที่แล้วอยู่ด้วย ...แล้วดูอีตานี่สิ โดนดุไม่ทันไรก็เริ่มกลับมาทำซ่า จะไปท้าตีท้าต่อยกับชาวบ้านเขาอีกแล้ว” คำต่อว่าเป็นชุดจากคนเคยปากหนักเรียกเสียงฮาจากร่างสูงกว่าข้างๆ ได้อีกรอบ
"But Ann feels worried about this for some reason, Brother Toey. We still don't know how many bugs will come with this patch update. Plus, Dai is being watched by the executives because of the last incident... And look at this guy, he gets scolded and right away starts acting up again, challenging the locals to fights." The series of complaints from the usually blunt person elicited another round of laughter from the taller figure next to her.

“เอาน่า ถึงมันจะชอบทำอะไรแผลงๆ ไปบ้าง แต่ก็ต้องยอมรับนะว่าเซนส์ของเจ้าดาน่ะยอดเยี่ยมจริงๆ เพราะการตัดสินใจของมันเนี่ยแหละที่ทำให้ช่วงหลังๆ นั้น โลกไพรด์มันดูน่าสนใจขึ้นเยอะเลย”
"Come on, even though it sometimes likes to do strange things, we have to admit that Dana's sense is truly excellent because its decisions have made the Pride World much more interesting lately."

“มันก็จริงของพี่หรอกค่ะ” รัตนาเริ่มคล้อยตาม “แต่เรื่องของเรื่องก็คือพอตานี่หมายตาอะไรซักอย่างแล้วจะไม่ยอมหยุดจนกว่าจะสำเร็จนี่สิคะ ตาบ้านี่ไม่เคยคิดเลยว่ามันสร้างความหนักใจให้แอนที่ต้องมาคอยตามแก้ปัญหาต่อแค่ไหน!”
"That's true, sister," Rattana began to agree. "But the thing is, once this guy sets his sights on something, he won't stop until he succeeds. He never thinks about how much stress it causes Ann, who has to keep solving the problems!"

“เอาน่า พี่ว่าสิ่งที่ดาทำมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอก กลับทำให้ไพรด์สนุกขึ้นเสียด้วยซ้ำ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ “แม้วิธีในการให้เจ้าผู้ชายที่ชื่อวินเซนต์ออกมามันจะดูผิดจรรยาบรรณของจีเอ็มไปซักนิด แต่ถ้าหมอนั่นยอมเปิดเผยตัวขึ้นมาจริงๆ มันก็คุ้มใช่มั้ยล่ะ”
"Come on, I think what Da is doing isn't bad at all; in fact, it makes Pride more fun," he said with a laugh. "Even though the way to get that guy named Vincent out might seem a bit against GM ethics, if he actually reveals himself, it would be worth it, right?"

“แอนเข้าใจหรอก เพียงแต่...ไม่อยากให้มันมีเรื่องก็เท่านั้น” น้ำเสียงหวานส่อเค้าหนักใจ
"Ann understands, it's just that... she doesn't want there to be any trouble, that's all." Her sweet tone revealed her concern.

“ทำไมล่ะ หรือกลัวว่าวิธีการล่อให้เจ้าวินเซนต์ออกมาเปิดเผยตัวนั่นจะมีเบื้องลึกอะไรมากกว่านี้” คำพูดของชายหนุ่มตรงใจเธอเป็นอย่างยิ่ง นัยน์ตาคู่สวยหลุบต่ำลงระหว่างคิดวิตกกับแผนการของธาดา ท่าทีที่เต้ยคิดทันว่าเพื่อนชายของเขาคงวางแผนไว้มากกว่าการเอารางวัลมาล่ออย่างแน่นอนที่สุด เห็นทีจะไปวางระเบิดขู่อะไรไว้ด้วยสินะ เขาน่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่าถึงหมอนี่จะหน้าตาดูใจดีก็เถอะ บทจะตื๊อขึ้นมาล่ะกัดไม่ปล่อย!
"Why? Or are you afraid that the method of luring Vincent out to reveal himself has deeper implications?" The young man's words resonated with her. Her beautiful eyes lowered as she worried about Thada's plan. Teoy realized that his male friend must have a more elaborate scheme than just using a reward as bait. It seemed he might have set up some kind of threat as well. He should know well that even though this guy looks kind-hearted, when he gets persistent, he won't let go!

“เอาเถอะ!” ดีเจหนุ่มกล่าวตัดบท “จะใช้วิธีไหนพี่ก็ไม่ใส่ใจหรอกนะ แต่อย่าให้เรื่องมันรู้ไปถึงหูคณะกรรมการฝ่ายบริหารของไพรด์เข้าแล้วกัน ไม่อย่างนั้นพวกทีมงานอย่างเราอาจจะโดนตำหนิเอาก็ได้ ...จะเรียกแผนนี้ว่ายังไงดีนะ ล่อเสือออกจากถ้ำดีมั้ย”
"Alright!" the young DJ interrupted. "I don't care what method you use, but just don't let the management committee of Pride find out about this. Otherwise, our team might get reprimanded... What should we call this plan? How about 'luring the tiger out of its den'?"

รัตนาหลุดหัวเราะพรืด
Rattana burst out laughing

“ค่ะ ก็ประมาณนั้น ล่อเสือออกจากถ้ำ” เธอกล่าวพลางยิ้มออกมาแห้งๆ ดวงตาสีเข้มยังส่อแววกังวลไม่หาย คนอายุมากกว่าจึงได้แต่ยกมือขึ้นตบบ่าสาวน้อยผู้จริงจังเสมอเบาๆ
"Yes, something like that, luring the tiger out of the cave," she said with a dry smile. Her dark eyes still showed lingering concern. The older person could only raise a hand to gently pat the shoulder of the always serious young girl

“ถ้างั้นพี่ขอตัวก่อนนะ มีอะไรต้องไปคุยกับพวกทีมงานอีกเยอะแยะเลย ไว้เจอกันอีกทีนอกเกมนะ”
"Then I'll take my leave for now. I have a lot to discuss with the team. Let's meet again outside the game."

“ค่ะ”
"Yes."

หญิงสาวมองดูภาพดีเจหนุ่มเดินจากไปในทางเดินเล็กๆ ก่อนจะระบายลมหายใจยาว เมื่อเธอหันหน้ากลับไปยังเวทีเห็นธาดายังคงพูดคุยกับคนดูเจื้อยแจ้วแล้วก็ได้แต่ชักสีหน้าเคร่งเครียด
The young woman watched the young DJ walk away down the narrow corridor before letting out a long sigh. When she turned back to the stage, she saw Thada still chatting animatedly with the audience and could only frown in a tense expression

“แหม เผลอเดินมาได้ยินเข้าพอดี อะไรนะ ล่อเสือออกจากถ้ำงั้นเหรอ”
"Wow, I accidentally walked in and heard that. What? Luring the tiger out of the cave, huh?"

จู่ๆ ก็มีเสียงห้าวๆ ทรงพลังที่เอ่ยทักขึ้นมาจากทางด้านหลังของจีเอ็มสาว ส่งผลให้ร่างบางชะงักกึก
Suddenly, a deep, powerful voice greeted from behind the girl GM, causing her slender figure to freeze

“ผมว่าดีเจคนนั้นพูดผิดไปหน่อย คุณว่าอย่างนั้นมั้ยครับ คุณแอน ไอ้เจ้าวินเซนต์อะไรนั่นมันไม่ใช่เสือหรอก แต่เป็นแมวต่างหากล่ะ แมวขโมยเสียด้วย”
"I think that DJ spoke a bit incorrectly. Don't you think so, Ann? That Vincent thing is not a tiger; it's a cat instead. A thieving cat, to be precise."

บุรุษคนนั้นยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงหยามเหยียดชัดเจน รัตนาแค่นหัวเราะหึ ก่อนจะตวัดสายตามาสบกับผู้มาเยือนแช่มช้า
The man continued to speak in a clearly mocking tone. Ratana let out a scoff before turning her gaze to meet that of the slow-moving visitor

กระทั่งสายตาของเธอนั้นได้ไปพบเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังของเธอพอดิบพอดี สิ่งที่เด่นชัดก็คงจะเป็นรูปร่างสูงใหญ่ของเขาที่ทำให้เธอแทบจะต้องแหงนคอขึ้นมองเพื่อสบตาด้วยเลยทีเดียว มองคร่าวๆ แล้วน่าจะมีทะลุหลัก 190 ซม. ไปได้แบบสบายๆ
Until her gaze happened to meet a young man standing right behind her. What stood out was his tall stature, which made her almost have to tilt her head back to make eye contact. At a glance, he seemed to easily exceed 190 cm.

เขาเป็นคนผิวสีเข้ม ไว้ผมยาวและดัดให้เป็นหลอดหรือเรียกว่า “เดดร็อค” นั่นเอง แม้วันนี้มันจะโดนรวบเป็นหางม้าด้านหลังให้ดูเรียบร้อย แต่ในสายตาของจีเอ็มแอนแล้วมันก็ยังดูรุงรังจนน่ารำคาญอยู่ดี เด่นชัดคือดวงตาคมกริบของเขาที่มีแววตาที่แข็งกร้าวจนสัมผัสได้ โดยเฉพาะรอยยิ้มกว้างที่น่ากลัว
He has dark skin, long hair styled into locks, commonly known as "dreadlocks." Even though today it is tied back in a ponytail to look neat, in GM's eyes, it still appears messy and annoying. His sharp, piercing eyes are striking, with an intense gaze that is palpable, especially the wide, frightening smile

แค่เห็นก็รู้ทันทีว่าชายคนนี้ก็คือ....มาร์คัส
Just seeing him, I immediately knew that this man is... Marcus.

หนึ่งในจตุรเทพแห่งโลกไพรด์นั่นเอง!
One of the four deities of the Pride world!

“อยากจะพูดอะไรกันแน่คะ คุณมาร์คัส”
"What do you really want to say, Mr. Marcus?"

จีเอ็มสาวเผยรอยยิ้มมารยาทที่แสดงชัดเจนว่ามันคือหน้ากากขึ้นมาให้ น้ำเสียงของเธอนั้นไร้เยื้อใย จนทำให้ฝั่งตรงข้ามเป็นอันต้องชะงัก
The GM girl revealed a smile of manners that clearly showed it was a mask. Her tone was devoid of warmth, causing the opposing side to pause

“ผมบอกกี่ทีแล้วว่าไม่ต้องเรียกผมเต็มยศขนาดนั้นก็ได้ เรียกผมว่า มาร์ค เฉยๆ ก็ได้ไม่ใช่เหรอครับ”
“How many times do I have to say that you don't need to call me by my full title? Just call me Mark for short, right?”

“ฉันก็จะรู้สึกดีมาก ถ้าหากคุณจะกรุณาเรียกฉันว่ารัตนานะคะ คุณมาร์คัส” จีเอ็มสาวเปรยตอบด้วยท่าทีเย็นชา ทว่าคนตรงข้ามกลับไม่แสดงอาการรังเกียจกับการกระทำของเธอ ตรงกันข้ามเขากลับยิ้มรับราวกับรู้ปฏิกิริยาล่วงหน้าดีอยู่แล้วด้วยซ้ำ
"I would feel very good if you would kindly call me Rattana, Mr. Marcus," the girl GM replied with a cold demeanor. However, the person opposite her did not show any signs of disgust at her actions. On the contrary, he smiled as if he already knew her reaction in advance

มาร์คัส ชายร่างยักษ์ผู้เป็นหนึ่งในจตุรเทพแม้เปลือกนอกจะดูก้าวร้าวดุดัน แต่เขาก็ใส่สูทสีดำสนิทราคาแพงยับ ผมสีแดงนั่นถูกผ้าเนื้อดีลายกะโหลกไขว้โพกติดไว้ตรงเหนือหน้าผากที่มีรอยสักของสัญลักษณ์อะไรบางอย่าง ที่เด่นชัดก็คือมือทั้งสองข้างประคองถ้วยรางวัลสีทอง และ กุหลาบช่อโตเอาไว้
Marcus, the giant man who is one of the four deities, may appear aggressive and fierce on the outside, but he wears an expensive, perfectly tailored black suit. His red hair is tied back with a high-quality fabric featuring a skull pattern, positioned just above his forehead, which has a tattoo of some symbol. Notably, both of his hands are holding a golden trophy and a large bouquet of roses

เมื่อหญิงสาวพอจะเดาเจตนาเขาออก ก็ลอบชักสีหน้าแหยทันที
When the young woman could somewhat guess his intentions, she immediately made a frightened face

“จริงอยู่ว่าในฐานะผู้เข้าชิงรางวัลประจำปีเราจะเตรียมห้องรับรองพิเศษเอาไว้ให้แก่คุณ แต่พื้นที่บางส่วนก็จะถูกสงวนไว้ให้ทีมงานเข้ามาได้ทั้งนั้นนะคะ และคุณเองก็ไม่ได้เป็นเจ้าหน้าที่ของเราเสียด้วย”
"Indeed, as a nominee for the annual award, we will prepare a special lounge for you, but some areas will be reserved for the team to access as well. And you are not one of our staff members."

รัตนากล่าวอย่างสุภาพ ทว่ามาร์คัสกลับไม่สนใจ เขายังคงสาวเท้าเดินอาดๆ เข้ามาใกล้ให้เจ้าหล่อนเลิกคิ้วสูง
Rattana said politely, but Marcus was indifferent. He continued to stride confidently closer, causing her to raise an eyebrow

“อย่าพูดตัดสัมพันธ์กันแบบนั้นสิครับ คุณแอน”
"Don't talk about cutting ties like that, Ms. Ann."

“ฉันขอพูดซ้ำอีกครั้งนะคะ เชิญ”
"I would like to repeat once again, please."

“ไม่!” มาร์คัสร้องลั่น “ต่อให้ที่นี่เป็นพื้นที่อันตรายสุดๆ เป็นรังของสัตว์ประหลาดร้ายกาจแค่ไหนผมก็จะเข้ามา หากมันมีคุณอยู่ที่นี่” เขาพูดพลางยื่นช่อดอกกุหลาบแดงให้ “กุหลาบสำหรับคนพิเศษ สีแดงน่าจะแสดงถึงความรักที่ผมมีต่อคุณได้มากที่สุดนะครับ”
"No!" Marcus shouted. "Even if this place is extremely dangerous, a den of terrible monsters, I will come in if you are here." He said while handing over a bouquet of red roses. "Roses for a special person. The red should best represent the love I have for you."

จีเอ็มสาวพูดไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่อย่างนั้น แม้กระทั่งคนเย็นชาเช่นเธอก็ยังไม่รู้วิธีรับมือเวลาถูกมาร์คัสจอมพลังทำตัวญาติดีชวนน้ำเน่าด้วยแบบนี้ แต่ด้วยความสำคัญของหน้าที่และมารยาทที่ยังพึงมีจึงทำให้เธอจำใจยื่นมือออกไปรับช่อดอกไม้นั่นมาถืออย่างเสียไม่ได้ แม้ว่าในใจจะอยากคว้าของนั่นมากระทืบต่อหน้าต่อหน้าเจ้าหมอนี่ก็ตามที
The GM girl was speechless, standing still like a statue. Even someone as cold as her didn't know how to handle it when Marcus, the powerhouse, acted all friendly and cheesy like this. However, due to the importance of duty and the etiquette she still had to uphold, she reluctantly reached out to accept the bouquet of flowers, even though deep down she wanted to grab it and stomp on it right in front of that guy

เอาเถอะ ยังไงชะตากรรมมันก็คงไม่ต่างกัน เพราะสุดท้ายเธอก็ต้องโยนไอ้ช่อดอกไม้นี่ลงถังขยะอยู่ดี!
Alright, anyway, fate probably won't be any different because in the end, you still have to throw this bouquet of flowers in the trash!

“ขอบคุณค่ะ” รัตนาตอบรับเสียงแผ่ว
"Thank you," Rattana replied softly

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมาก ถ้าหากมันจะทำให้คุณแอนเหลือพื้นที่เล็กๆ ในหัวใจให้ผมได้บ้าง”
"It's okay, this is just a small matter. If it will allow you, Ann, to have a little space in your heart for me."

แหวะ~~!!
Eww~~!!

หญิงสาวแทบจะอยากหันหน้าหนีไปคายของเก่าอีกทาง ทว่าหล่อนกลับปั้นหน้านิ่งกลับมายิ้มเจื่อนให้เขาได้เสียก่อน
The young woman almost wanted to turn away and spit out the old stuff in another direction, but instead, she composed her face and managed to give him a faint smile first

ทางที่ดีฉันว่านายเอาเงินค่าดอกไม้ไปหาหมอรักษาโรคน้ำเน่าของตัวเองก่อนเถอะย่ะ!!
You should take the money for the flowers and go see a doctor to treat your own rotten disease first!

“เมื่อกี้ผมได้ยินคุณกับดีเจคนนั้นคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของเจ้าคนที่ชื่อวินเซนต์ใช่มั้ยครับ?” ประโยคที่ไม่คาดคิดเรียกสายตาเธอให้หันไปมอง
"I just heard you talking with that DJ about someone named Vincent, right?" The unexpected sentence caught her attention and made her look over

“ทำไมเหรอคะ”
"Why is that?"

“เปล่าหรอกครับ พอดีผมเกิดไปได้ยินอะไรที่น่าสนใจเข้าอย่างหนึ่ง” มาร์คัสพูดแล้วแสยะยิ้มกว้าง “เห็นว่าต้องมีการวางแผนล่อลวงกว่าจะให้เจ้าบ้านั่นยอมมาร่วมงานได้เชียวหรือครับ”
"No, not at all. I just happened to hear something interesting," Marcus said with a wide grin. "I see that there needs to be a plan to lure that host into joining the event, huh?"

“ก็ใช่ค่ะ”
"That's right."

มาร์คัสแค่นเสียงหึในคอตอบรับ
Marcus let out a grunt in response

“มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร” ว่าแล้วเขาก็ส่ายหน้า “หมายความว่าถ้าไม่ขอร้อง มันก็ไม่คิดจะมารับรางวัลหรือไง หมอนั่นมั่นใจในตัวเองมากหรือพยายามจะสร้างภาพว่ามันไปร่วมกิจกรรมเพื่อไปฆ่าบอสแก้เซ็งโดยไม่สนใจรางวัลงั้นหรือ หึ จะมั่นอกมั่นใจในตัวเองไปหน่อยแล้วมั้ง”
"Who does it think it is?" he said, shaking his head. "So, it means that if no one asks, it doesn't think about coming to accept the award? Is that guy so confident in himself or is he trying to create an image that he's participating in the event just to kill the boss out of boredom without caring about the prize? Hmph, maybe he's a bit too self-assured."

“ฉันว่ามันก็เป็นสิทธิ์ของเขาที่จะเลือกมารับรางวัลหรือไม่ก็ได้ไม่ใช่เหรอคะ ทำไมคุณถึงได้คิดว่าเขาตั้งใจแบบนั้นกัน”
"I think it's his right to choose whether to accept the award or not, isn't it? Why do you think he intended it that way?"

“เพราะมันกำลังทำอยู่น่ะสิ!” ชายหนุ่มตะโกนขึ้นมาอย่างฉุนขาด มือใหญ่โตชูถ้วยรางวัลขึ้นไปมา “มันกำลังดูถูกคนที่ได้รับรางวัล MVP อย่างผม เจ้าหมอนั่นมันทำลายสถิติพลังโจมตีสูงสุดตลอดกาลของผมได้ แต่กลับเลือกที่จะปกปิดตัวเองไม่ให้ใครได้รับรู้ชื่อเสียงที่แท้จริงของมัน แถมยังทำเหมือนไม่ยี่หระเรื่องรางวัลอีก ...เพราะแบบนี้แหละมันถึงได้น่าโมโหนัก!”
"Because it's doing it right now!" the young man shouted angrily, his large hand raising the trophy high. "It's insulting people like me who have won the MVP award. That guy broke my all-time highest attack power record but chose to hide himself so no one would know his true fame. Plus, he acts like he doesn't care about the award... that's why it's so infuriating!"

ไม่ใช่ว่าโมโหเพราะอยากจะไปหาเรื่องเขา แต่ตามตัวไม่เจอหรอกเหรอ คำพูดที่รัตนาคิดเงียบๆ ในใจ
It's not that I'm angry because I want to confront him, but isn't it that I can't find him? The words that Rattana quietly thought in her mind

“บางทีฉันว่าเขาอาจจะไม่คิดอะไรแบบนั้นเลยก็ได้นะคะ”
"Maybe I think he might not be thinking anything like that at all."

“ไม่หรอก มันต้องคิดแบบนั้นอยู่แน่ๆ ผมมั่นใจ!” มาร์คัสพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ชิชะ คิดจะมองข้ามหัวอสูรกายโลหิตเหล็กมาร์คัสคนนี้อย่างนั้นเหรอ มันจะมากไปหน่อยแล้ว ไอ้เจ้าวินเซนต์!”
"No way, it must be thinking like that for sure. I'm confident!" Marcus said with an annoyed expression. "Tch, you think you can overlook me, the Iron Blood Beast Marcus? That's a bit too much, you Vincent!"

อาการพาลที่หญิงสาวได้แต่นวดขมับอย่างอ่อนใจ ผู้ชายเขาเป็นแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่านะ เอะอะก็จ้องจะหาเรื่องชาวบ้านแบบไม่มีเหตุผลท่าเดียวเลย หรือจะเป็นก็แต่ไอ้ลิงกอริลล่าตัวนี้กัน
The young woman could only massage her temples in frustration. Are all men like this? Always looking for trouble with no reason at all, or is it just this gorilla of a guy?

“แต่ยังดีนะ...!” อยู่ดีๆ มาร์คัสก็ตะโกนขึ้น ทำเอาเธอหลุดออกจากภวังค์
"But it's still good...!" Suddenly, Marcus shouted, causing her to snap out of her trance.

“อะไรคะ”
"What is it?"

“ก็ที่วันนี้เจ้าวินเซนต์มันยอมเปิดเผยตัวออกมาเสียที ครั้งนี้ล่ะผมคงจะได้สะสางบัญชีกับมันให้สมใจอยาก เพราะว่าเราคงมีอะไรให้คุยกันเยอะแยะเลยทีเดียว” เขาพูดกลั้วหัวเราะ
"Well, today Vincent finally decided to reveal himself. This time, I should be able to settle the score with him as I wish because we probably have a lot to talk about." He said, chuckling

“ฉันว่าคุณอย่าเพิ่งหวังอะไรมากจะดีกว่า บางทีคุณวินเซนต์เขาอาจจะไม่ปรากฏตัวก็ได้”
"I think it's better if you don't hope for too much. Maybe Mr. Vincent might not show up."

“ไม่หรอก” มาร์คัสแค่นเสียงหึ “รอบนี้มันต้องมาแน่ ผมมั่นใจ สัญชาตญาณของผมบอกว่าเจ้าหมอนั่นมันต้องโผล่หัวมาในงานคืนนี้แน่ๆ”
"No way," Marcus scoffed. "This time it has to happen for sure. I'm confident. My instincts tell me that guy is definitely going to show up at the event tonight."

สิ้นคำเขาก็โคลงศีรษะให้กับรัตนาเบาๆ ก่อนจะขยับรอยยิ้มหวาน สร้างความกระอักกระอวนให้เธอพอสมควร
As he finished speaking, he gently nodded his head to Ratana before breaking into a sweet smile, creating a fair amount of discomfort for her

“ผมคงต้องไปแล้วล่ะครับ คุณแอน”
"I guess I have to go now, Ann."

“ดีค่ะ!” ใบหน้าสวยคลี่รอยยิ้มดีใจอย่างไม่ปกปิด
"Good!" Her beautiful face broke into an unhidden smile of joy

“ป่านนี้ลูกน้องของผมคงจะรอนานแล้ว อีกอย่างผมต้องไปหาที่นั่งดีๆ เพื่อที่จะได้เห็นหน้าตาของเจ้าวินเซนต์นั่นชัดๆ หน่อย” หลังจากนั้นร่างสูงใหญ่ก็หมุนตัวเดินจากไปให้หญิงสาวเป่าปากโล่งใจได้เพียงไม่กี่ก้าว มาร์คัสก็หันกลับมามองหน้าเธออีกหนด้วยสีหน้าจริงจัง
"By now, my subordinate must have been waiting for a long time. Besides, I need to find a good seat to clearly see that Vincent's face." After that, the tall figure turned and walked away, allowing the young woman to breathe a sigh of relief for just a few steps. Marcus then turned back to look at her again with a serious expression

“ผมลืมบอกไปอีกอย่างนะครับ คุณแอน” เขาว่า “บอกเจ้าธาดาด้วยนะว่าผมไม่มีวันปล่อยวินเซนต์ไปฟัดกับมันสมใจหรอก เพราะผมจะเป็นคนจัดการเจ้าหมอนี่เอง ส่วนธาดาให้ล้างคอรอวันสะสางบัญชีกับผมก็พอแล้วนะครับ” พูดจบ ชายหนุ่มก็ชูถ้วยรางวัลในมืออีกครั้ง ก่อนจะผละจากไป
"I forgot to mention one more thing, Ann," he said. "Tell Thada that I will never let Vincent go to fight with him as he wishes, because I will be the one to handle this guy myself. As for Thada, just have him clear his throat and wait for the day to settle accounts with me, that's enough." After finishing his words, the young man raised the trophy in his hand once again before walking away

ใบหน้าขาวพลันซับสีแดงระเรื่ออย่างคนโมโหจัดทันที จีเอ็มสาวเม้มปากแน่นขณะใช้ดวงตาเพ่งมองแผ่นหลังคนตรงหน้าไม่กะพริบ
The pale face suddenly flushed with a deep red like someone who was extremely angry. The girl GM pressed her lips tightly together while staring intently at the back of the person in front of her without blinking

เมื่อครู่เขาบอกชัดเจนแล้วว่าต้องการจะขยี้วินเซนต์ให้ย่อยยับ แน่นอนว่ามาร์คัสมีเป้าหมายอยู่ที่ธาดา ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่เคยคิดที่จะชายตามองเจ้าบ้าพลังคนนี้สักนิด จึงไม่น่าแปลกที่เขาจะรู้สึกหมั่นไส้วินเซนต์อย่างออกนอกหน้า
Just now, he clearly stated that he wanted to crush Vincent to pieces. Of course, Marcus had his sights set on Thada, but the other party never even considered glancing at this power-crazed person, so it's no surprise that he openly felt annoyed by Vincent

เพราะมาร์คัสเห็นธาดาเป็นคู่แข่งมาโดยตลอด ทว่าคู่แข่งคนสำคัญกลับไปให้ความสนใจวินเซนต์มากกว่าก็เลยโมโห
Because Marcus has always seen Thada as a rival, but the important rival has started to pay more attention to Vincent, which made him angry

“หึ ...คิดจะเล่นงานดางั้นเหรอ” น้ำเสียงเย็นเยียบเปรยขึ้นมา ขณะกำช่อดอกไม้ในมือแน่น พริบตาเดียวกุหลาบแดงทั้งหมดก็พลันจับตัวกลายเป็นก้อนน้ำแข็งทันควัน
"Hmph... you think you can take me on?" The cold voice remarked as she gripped the bouquet tightly. In an instant, all the red roses suddenly turned into blocks of ice.

“นายต้องผ่านด่านฉันไปก่อน มาร์คัส จำใส่กะโหลกหนาทึบของนายเอาไว้!” พูดจบเธอก็โยนดอกไม้เยือกแข็งนั่นลงกับพื้นอย่างแรงเสียจนชิ้นส่วนแตกกระจาย
"You have to get past me first, Marcus. Remember that in your thick skull!" After saying this, she threw the frozen flower down onto the ground with such force that the pieces shattered

“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราต้องมาร่วมไอ้งานมอบรางวัลไร้สาระนี้ด้วย” เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังขึ้นมาจากอัฒจันทร์ชั้นเกือบจะบนสุด ผู้พูดเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลากำลังนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีที่ใกล้จะเรียกว่านอนเต็มที ดวงตาสีสนิมเหล็กเพ่งมองไปเบื้องหน้า ก่อนจะหาวออกมาหวอดๆ
“I don’t understand at all why we have to attend this ridiculous award ceremony.” A grumbling voice rose from the nearly top tier of the stands. The speaker was a handsome young man leaning back against the chair with a posture that was almost lying down. His rust-colored eyes stared ahead before he let out a big yawn.

“อย่าบ่นมากได้มั้ยยะ อีตาบ้า จะพูดมากให้มันได้อะไรขึ้นมา!” เสียงหนึ่งตะโกนแทรกอย่างหงุดหงิด
"Can you stop complaining so much? You crazy guy, what good does talking a lot do?" a voice shouted in annoyance

“ก็คนมันเบื่อนี่โว้ย!” คนขี้เบื่อโวยวาย ทำเอาสองสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องชักสีหน้าเหนื่อยใจ ก็พอรู้จะอยู่หรอกนะว่าธันวานั้นเป็นพวกความอดทนต่ำ แต่ใครจะไปรู้ว่ามันมีน้อยพอๆ กับออกซิเจนในอวกาศแบบนี้!
"Well, I'm just bored, damn it!" The bored person complained, making the two girls sitting next to him roll their eyes in exasperation. They knew that Thanwa had low patience, but who would have thought it was as scarce as oxygen in space!

“ไม่ต้องไปสนใจคนงี่เง่าอย่างนั้นหรอกนะ ออน นานๆ เธอจะขออะไรซักที ไม่เป็นไรหรอก” คนพูดเป็นหญิงสาวร่างเล็ก ใบหน้าค่อนข้างน่ารัก เจ้าหล่อนหันไปพูดกับเพื่อนสาวคนสนิทโดยจงใจเน้นบางประโยคเพื่อยั่วประสาทคนที่นั่งข้างๆ
"Don't pay attention to stupid people like that, On. It's rare for you to ask for something. It's okay." The speaker was a petite young woman with a rather cute face. She turned to speak to her close friend, deliberately emphasizing certain phrases to irritate the person sitting next to them

“คือ...ถ้าพวกเธอเบื่อ จะกลับไปก่อนก็ได้นะ ฉันอยู่ในงานคนเดียวก็ได้”
"If you guys are bored, you can go back. I can stay at the event alone."

“จริงเหรอ งั้นฉันขอ.....โอ๊ย!!!” คำอุทานดีใจของธันวาเป็นต้องขาดห้วง เมื่อโดนนุชจรีบิดหูเข้าให้เต็มแรงเสียจนร้องจ้ากอย่างที่เห็น นัยน์ตากลมโตสีอ่อนตวัดไปสบตาเพื่อนรัก ก่อนจะฉีกยิ้มให้
"Really? Then I want..... Ouch!!!" Thanwa's exclamation of joy was cut short when Nuchjari twisted his ear with full force, causing him to cry out as seen. His big, light-colored eyes darted to meet his best friend's gaze before breaking into a smile.

“ไม่เป็นไรจ้ะ ออน พวกเราอยู่กับเธอด้วยดีกว่า อีกอย่างฉันก็อยากจะเห็นคุณวินเซนต์ของเธอจะแย่แล้ว” สิ้นประโยค วรัญญาก็พลันหน้าขึ้นสี
"It's okay, On. We'd rather stay with you. Besides, I really want to see your Vincent." With that, Waranya's face suddenly flushed

“เขาไม่ใช่ของฉันซักหน่อยนะ นุช”
"He's not mine at all, Nuch."

“นั่นแหนะๆ เล่นเขินแบบนี้ สงสัยจะไปจี้โดนจุดเข้าซะล่ะมั้งเนี่ย” สาวขี้เล่นเอ่ยเย้าพลางหัวเราะคิกคัก ผิดกับชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มที่ได้แต่นั่งกุมหูป้อยๆ แล้วหันไปมองค้อนอย่างหมั่นไส้
"Look at you, acting shy like this. I guess I must have hit a nerve, huh?" The playful girl teased while giggling, in contrast to the only young man in the group who just sat there, holding his ears and giving her an annoyed glare

นอกจากจะเบื่อที่ต้องมานั่งอยู่ในงานมอบรางวัลไร้สาระนี่แล้ว เขายังชักจะรู้สึกหนักใจแทนวิศนะเพื่อนรักชอบกล
In addition to being bored sitting at this pointless award ceremony, he was starting to feel heavy-hearted for his friend Wisana, who was oddly anxious

ชักจะยังไงแล้วนะ ไอ้นะ! รู้สึกว่าวรัญญาชักจะชอบเจ้าวินเซนต์นั้นมากขึ้นทุกทีๆ แล้วนะเฟ้ย อุตส่าห์โทรไปบอกแล้วมันก็ยังไม่เชื่อ แล้วจะหาว่าไอ้เพื่อนคนนี้ไม่เตือน ดูสิ ขนาดงานมอบรางวัลบ้าบออะไรนี่มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเราเลย คุณหนูวรัญญาก็ยังตะแง๊วๆ ขอมาร่วมงานนี้จนได้ ให้ตาย อยากจะเห็นหน้าไอ้คนที่ชื่อวินเซนต์นี่นัก หนอย มันจะหล่อฟ้าประทานซักแค่ไหนเชียว!!!
It’s getting a bit out of hand, you know! I feel like Waranya is starting to like that Vincent guy more and more. I even called to tell her, but she still doesn’t believe it. And then she’ll say this friend didn’t warn her. Look, even this ridiculous award ceremony has nothing to do with us, yet Miss Waranya still insists on attending. I swear, I want to see the face of this Vincent guy so badly. How handsome can he possibly be!!!

“เอาล่ะครับ ตอนนี้ก็ได้เวลาเหมาะสมแล้วที่เราจะต้องดำเนินรายการในช่วงต่อไปซักที” เสียงธาดาเปรยขึ้นอีกครั้งให้ธันวาเบ้หน้าเบื่อหน่าย
“Alright, now is the right time for us to proceed with the next segment of the program.”” Thada's voice remarked again, causing Thunwa to make a bored face.

จะทำอะไรก็ทำสักทีเถอะ พ่อคุณ เมื่อกี้ก็เอาแต่พูดน้ำลายแตกฟองเกี่ยวกับเรื่องแพทช์ใหม่อะไรก็ไม่รู้ได้ตั้งนานสองนาน รีบๆ ดำเนินรายการต่อไปให้จบๆ ซักทีเถอะ ไอ้เจ้าจีเอ็มธาดานี่ก็อีกคน เห็นกี่ทีก็หมั่นไส้ อยากรู้นักถ้ามันไม่หล่อสักหน่อย สาวๆ จะกรี๊ดมันขนาดนี้มั้ยวะ!
Just do something already, will you? You just kept rambling about some new patch for ages. Hurry up and finish the program already! And that GM Thada guy, too. Every time I see him, it annoys me. I really want to know if the girls would scream for him this much if he weren't good-looking!

ธันวาเริ่มพาลโน่นพาลนี่ตามประสาคนหงุดหงิด แล้วจึงจัดที่ทางตัวเองใหม่ให้เรียบร้อย เตรียมจะเอนตัวหลับต่อ
Thanwa started to fuss about, as is typical for an irritable person, and then rearranged his space neatly, preparing to lie down and continue sleeping

“ถ้าอย่างนั้น ลำดับต่อไปผมจะขอเชิญพิธีกรพิเศษมาช่วยผมในการดำเนินรายการนะครับ” ว่าแล้วธาดาก็ผายมือไปยังโถงทางเดิน “ขอเสียงปรบมือให้กับพิธีกรผู้ช่วยของผม น้องจูนครับ!”
"If that's the case, the next step is to invite a special host to help me with the program," said Thada, gesturing towards the hallway. "Please give a round of applause for my assistant host, Nong June!"

เสียงปรบมือดังกระหึ่มเรียกสติที่ใกล้ดับของธันวาให้ลุกขึ้นมาอีกครั้ง
The sound of applause thundered, bringing Thunwa's fading consciousness back to life once more

“ยังจะมีพิธีกรหญิงอะไรให้เสียเวลาอีกเหรอวะเนี่ย คนยิ่งจะรีบอยู่ด้วย” ขาดคำธันวาก็โวยวายออกมาตามระเบียบ สองสาวข้างๆ อดไม่ได้ต้องหันมามองค้อน แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะใส่ใจอยู่แล้ว แถมตั้งท่าจะลงไปนอนใหม่เสียอีก ถ้าสายตาไม่บังเอิญหันไปเห็นแม่พิธีกรคนใหม่นั่นเข้าเสียก่อน
"Is there really going to be another female host wasting our time? People are already in a hurry." Khaad Khamthawa complained as usual. The two girls beside her couldn't help but glare at her. Of course, he didn't intend to care at all and was even preparing to lie down again, until his gaze accidentally fell on that new host

นัยน์ตาสีเข้มพลันต้องเบิกโต อ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง!
The dark eyes suddenly widened, and the mouth fell open in disbelief!

เนื่องจากเขานั่งอยู่ริมทางเดินพอดี จึงเป็นทางผ่านที่สาวน้อยคนนั้นกำลังวิ่งทั่กๆ ตรงไปบนเวที ลำพังแค่หน้าตาจิ้มลิ้มพอน่ารักของเจ้าหล่อนก็ชวนมองอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผู้ชายในสนามทุกคนตาค้างก็คือขนาดหน้าอกหน้าใจของแม่เจ้าประคุณที่ใหญ่โตมโหฬารเสียชวนหัวใจวาย แถมคุณเธอยังใส่กระโปรงสั้นจิ๋ว แล้วยังไว้ผมสีชมพูแหววอีกต่างหาก
Since he was sitting by the aisle, it was the path that the young girl was running straight towards the stage. Just her cute, delicate face was already captivating, but what left all the men in the arena speechless was the enormous size of her chest that could cause a heart attack. Moreover, she was wearing a tiny short skirt and had her hair dyed a bright pink

“มายก๊อด ใหญ่อะไรปานนั้น!” ธันวาเผลอตะโกนออกมาลั่น ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้มีแต่เขาหรอกที่เก็บอาการไม่อยู่
"Oh my God, how big is that?!" Thunwa accidentally shouted out loud, and of course, he wasn't the only one who couldn't contain his emotions

“โหย สุดยอดน้องสาว! ยิ่งกว่าแตงโมอีกมั้งนั่น!”
"Wow, awesome little sister! Even better than a watermelon!"

“หน้าตาก็น่ารักด้วย! ใครวะเนี่ย เห็นแล้วปิ๊งเลยว่ะ!”
"She looks cute too! Who is this? I just fell for her at first sight!"

“ธาดาขี้โกงนี่หว่าเล่นได้อยู่ใกล้ๆ สาวน้อยน่ารักแบบนั้นแค่คนเดียว”
"That cheating Thada can only play close to that cute little girl."

เสียงโวยวายของผู้ชายอีกหลายพันคนเริ่มดังคับโดม เมื่อสาวน้อยคนนั้นเดินขึ้นไปบนเวที เจ้าหล่อนก็สวมกอดธาดาพอเป็นพิธี ยิ่งเรียกเสียงฮือฮาจากคนดูได้อีกระลอกใหญ่
The loud cries of thousands of men began to fill the dome as the young girl walked up onto the stage. She hugged Thada ceremoniously, which elicited another wave of excitement from the audience

“ธาดาขี้โกง!!!”
"Thada is a cheater!!!"

“ขอกอดมั่งซี่!”
"Can I have a hug?"

ไม่นานนัก หญิงสาวผมสีชมพูก็คลี่ยิ้มกว้าง ก่อนจะยอบตัวลงทักทายคนดูอย่างน่ารักเรียกเสียงเป่าปากชื่นชม(จากหนุ่มๆ) ไปทั่ว
Not long after, the girl with pink hair smiled widely before bending down to greet the audience in a cute manner, eliciting whistles of admiration (from the guys) all around

“สวัสดีค่ะทุกท่าน” เธอร้องทัก “ฉันชื่อว่า จูน ตอนนี้เป็นจีเอ็มฝึกหัด ยังไงก็ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ จากแต่นี้ต่อไป ฉันจะมีหน้าที่คอยดูแลเรื่องการประชาสัมพันธ์ข่าวสารเกี่ยวกับเกมให้กับทุกท่านได้รู้กัน ...แต่ไม่ว่ายังไงจูนก็ยังเป็นแค่จีเอ็มฝึกหัดนะคะ”
“Hello everyone” she greeted “My name is June, and I am currently a trainee GM. I hope to be taken care of by all of you from now on. My duty will be to keep everyone informed about news related to the game... but no matter what, I am still just a trainee GM.”

พูดแล้วเธอก็ทำหน้าตาเศร้าๆ
She made a sad face after saying that

“จูนจะสอบผ่านเป็นจีเอ็มเต็มตัวได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับผู้เล่นทุกท่านที่จะคอยให้คะแนนยอมรับในตัวจูนรึเปล่า ยังไงก็ขอฝากเรื่องคะแนนที่ทุกท่านจะมอบให้จูนด้วยนะคะ!” สิ้นคำ เธอก็เคยหน้าขึ้นแอ็คท่าน่ารักให้หนึ่งที เรียกเสียงเฮกระหึ่มได้จากผู้เล่นชายทุกคนอย่างท่วมท้น
“Whether June will pass the exam to become a full GM depends on all the players who will give their acceptance scores to June. Anyway, I hope you all will consider the scores you give to June!” After finishing her words, she posed cutely for a moment, eliciting a thunderous cheer from all the male players.

“แค่ท่าก็เอาไปเลย100คะแนน น้องจูน!”
"Just the pose alone gets you 100 points, little June!"

“แบบนี้มันต้องล้านคะแนน!”
"This must be a million points!"

“บ้าเรอะ แค่ความน่ารักมันต้องเอาไปซักร้อยล้านคะแนน!!”
"Crazy! Just being cute has to be worth hundreds of millions of points!!"

และยังมีเสียงเชียร์อีกมากมายที่ทำให้จีเอ็มฝึกหัดอย่างจูนเหลือบมามองธาดาพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่คนมองได้แต่ส่ายหน้าขำ ทางทีมงานนี่ก็ร้ายจริงๆ ที่ใช้งานมอบรางวัลเป็นการเปิดตัวจีเอ็มคนใหม่ที่มีสไตล์น่ารักคนละแบบกับแอนเพื่อเรียกคะแนนความนิยม แต่บอกได้เลยว่าแค่สิ่งที่พ่อแม่เธอให้มาก็เรียกคะแนนได้มากเกินพออยู่แล้ว
And there were many cheers that made GM apprentice Joon look up at Thada with a sweet smile that people could only shake their heads and laugh at. The team here is really evil to use the award presentation to introduce a new GM with a cute style, different from Ann, to call for popularity votes. But I can tell you that just the things her parents gave her can already earn more than enough votes

“เอาล่ะค่ะ ถ้าอย่างนั้นวันนี้จูนจะขอสู้ตายกับแรงเชียร์ของทุกท่าน แล้วจะทำหน้าที่เพื่อผ่านบททดสอบแรกไปให้ได้เลยค่า” จูนพูดพลางชูมือขึ้นสูง ขณะที่ธาดาเริ่มสาวเท้าถอยไปข้างหลัง ให้จีเอ็มหน้าใหม่ได้ทำการโปรโมตตัวเองอย่างเต็มที่
"Okay, then today June will fight to the death with the cheers of everyone, and will do her duty to pass the first test." June said, raising her hand high, while Thada began to step back, allowing the new GM to promote himself to the fullest.

“ถ้าอย่างนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา จูนจะขอดำเนินรายการต่อไปเลยนะคะ พี่ดา”
"In that case, to avoid wasting time, June will proceed with the program, dear Dha."

“ได้เลยครับ” ชายหนุ่มยิ้มตอบ “รายการต่อไปนั้นเป็นรายการที่ทุกๆ ท่านรอคอยกันมานานแล้วครับ นั่นก็คือการมอบรางวัลให้แก่ผู้ชนะเลิศการประกวดกิจกรรม ถ่ายให้ได้ ถ้านายแน่จริง กับกิจกรรม ตามล่าฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ ครับผม”
“Sure!” The young man smiled in response. “The next program is one that everyone has been waiting for a long time, which is the award presentation for the winners of the 'Take a Shot if You Dare' contest, along with the 'Hunt Down Lord Inferno' activity.”

“ใช่แล้วค่ะ” จูนร้องเสียงใส “ก่อนที่เราจะเชิญผู้รับรางวัลมา จูนขอให้พี่ดาช่วยนำรางวัลที่ผู้ชนะเลิศจะได้รับมาแสดงให้ท่านผู้ชมทุกท่านดูกันก่อนจะดีมั้ยคะ”
“Yes, that’s right.” June sang in a clear voice. “Before we invite the award recipient up, I would like to ask Brother Da to show the prize that the winner will receive to all the audience first, shall we?”

“ได้เลยครับ” สิ้นประโยค จีเอ็มหนุ่มก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ ฉับพลันพื้นเวทีด้านหลังก็ปรากฏของรางวัลขึ้นมาทีละชิ้น “และนี่ก็คือรางวัลของผู้ชนะเลิศกิจกรรม ถ่ายให้ได้ ถ้านายแน่จริง จักรยานยนต์ ลาโนว่า (Lanova) ที่ยังไม่มีวางขายที่ไหนมาก่อนครับผม”
"Sure!" At the end of the sentence, the young GM snapped his fingers. Suddenly, prizes began to appear on the stage one by one. "And this is the prize for the winner of the activity, 'Capture It If You Can.' If you're really up for it, it's the Lanova motorcycle that hasn't been sold anywhere before!"

หลังจากนั้นรถจักรยานยนต์สีแดงคันสวยก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นใต้เวที เรียกเสียงฮือฮาจากคนดูได้อย่างท้วมท้น เนื่องจากพาหนะคันนี้แม้ไม่มีล้อรถ ก็สามารถลอยตัวได้กลางอากาศ แถมขนาดยังค่อนข้างใหญ่จนสามารถนั่งได้ประมาณสองถึงสามคน
After that, a beautiful red motorcycle emerged from beneath the stage, drawing an overwhelming reaction from the audience. Despite not having wheels, this vehicle could float in mid-air, and it was large enough to accommodate about two to three people

“ว้าว มันสวยมากๆ เลยค่ะพี่ดา แล้วเจ้าลาโนว่า นี่มันดียังไงเหรอคะ?” จูนร้องถาม
"Wow, it's really beautiful, Sister Da. So, what’s so good about this Lanova?" June asked

“มันยอดเยี่ยมมากแน่ๆ ครับน้องจูน” ธาดาตอบ “เจ้าลาโนว่านี่นอกจากจะมีความเร็วสูงสุดถึง 250 กม./ชั่วโมงแล้ว มันยังสามารถขับเคลื่อนได้ทุกพื้นผิว และลอยตัวเหนือพื้นได้สูงสุดถึง 6เมตรครับ นอกจากนั้นยังสามารถติดตั้งอาวุธโจมตีได้รอบทิศทาง และนำไปดัดแปลงออปชั่นต่างๆ ให้มีความแรงกว่านี้ได้อีก 3ครั้งเชียวนะครับ”
“It must be amazing, right, Jun?” Thada replied “This Lanova not only has a top speed of 250 km/h, but it can also drive on any surface and hover up to 6 meters above the ground. Additionally, it can be equipped with offensive weapons in all directions and can be modified with various options to increase its power up to 3 times more, you know?”

“ว้าว! อย่างนี้ก็ยังมีช่องให้อัพเกรดได้อีกถึงสามครั้งเลยเหรอคะ”
"Wow! So there are still three more opportunities for upgrades?"

“ใช่แล้วครับ และเหนือสิ่งอื่นใดคือมันยังไม่มีวางขายที่ไหนมาก่อน ซึ่งกว่าเราจะทำออกมาวางขายได้ ก็ต้องรออัพแพทช์ครั้งใหม่ในอีกหกเดือนข้างหน้าครับ เรียกได้ว่าผู้ชนะเลิศของเราจะมีเจ้าลาโนว่านี่มาใช้ก่อนใครก็ได้นะ”
"That's right, and above all, it hasn't been sold anywhere before. It will take us six months to release it for sale after the next patch update. You could say that our winner will get to use this Lanova before anyone else."

สิ้นคำประกาศ เสียงคุยก็ดังกระหึ่มทั่วสเตเดี่ยมด้วยความรู้สึกเดียวกัน คือทั้งทึ่งและนึกอิจฉาคนที่ได้รางวัลนี้ขึ้นมาจับใจ
At the end of the announcement, the sound of conversation echoed throughout the stadium with a shared feeling of both amazement and envy for those who received this award

“แล้วรางวัลของผู้ชนะมีแค่นี้รึเปล่าคะ พี่ดา”
"Is this all the prize for the winner, P'Da?"

“แน่นอนว่าไม่ใช่ครับ ผู้ชนะกิจกรรมการถ่ายรูปยังได้รับเงินรางวัลอีก 1ล้านเหรียญและไอเท็มระดับ S อีกหนึ่งชิ้นจากทางเราครับ”
"Of course not. The winner of the photography event will also receive a cash prize of 1 million dollars and one additional S-level item from us."

“ยอดไปเลยค่ะ แล้วผู้ชนะของกิจกรรมฆ่าบอสล่ะคะ พี่ดา”
"That's great! And what about the winner of the boss-killing event, P'Da?"

“แน่นอนว่าผู้ชนะกิจกรรมฆ่าบอสนั้นก็จะได้รับไอเท็มระดับ S ถึง 5 ชิ้นด้วยกันครับ เรียกได้ว่าคุ้มค่าสุดๆ เลยทีเดียว”
"Of course, the winner of the boss-killing event will receive up to 5 S-level items. It's definitely a great value."

คราวนี้วงสนทนาก็แตกฮืออีกครา บ้างก็พากันเปิดประเด็นถามว่าว่าผู้เล่นอย่างวินเซนต์จะเลือกขอไอเท็มอะไร เพราะไอเท็มระดับ S นั้นถือว่าเป็นของหายากที่แทบจะหาดร็อบจากมอนสเตอร์ได้ยากมาก เนื่องด้วยไอเท็มส่วนใหญ่จะถูกสร้างขึ้นมาจากผู้เล่นด้วยกันเอง จึงทำให้มีอยู่จำนวนไม่กี่ชิ้นเท่านั้น บางชิ้นก็หายสาบสูญไปจากเกมแล้ว ขณะที่บางอันก็เป็นเพียงไอเท็มที่มีเพียงแค่ชื่อ และไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน
This time, the discussion group erupted again, with some asking what item a player like Vincent would choose, as S-rank items are considered rare and extremely difficult to obtain from monsters. Most items are created by players themselves, resulting in only a few pieces being available. Some have disappeared from the game, while others are merely items that exist only by name and have never been seen before

จะเรียกว่าเป็นไอเท็มระดับตำนานก็ไม่ผิดนักหรอก
It wouldn't be wrong to call it a legendary item

“ได้ยินขนาดนี้แล้วจูนชักอยากจะเห็นหน้าตาของผู้ชนะแล้วสิคะ พี่ดา”
"I've heard this much, and now I'm really curious to see the face of the winner, right, P'Da?"

“งั้นเหรอครับ น้องจูน แล้วทุกๆ ท่านล่ะครับอยากจะเจอกับผู้ชนะของกิจกรรมหรือยัง?”
"Is that so? Little June, how about everyone else? Do you want to meet the winner of the event yet?"

ธาดาลองหยั่งเสียงคนดูอีกครั้ง เรียกเสียงเฮกระหึ่มไปทั่วเพราะทุกคนต่างมีเจตนาจะมาดูหน้าตาของผู้ชนะในรายการนี้ทั้งนั้น!
Thada tried to gauge the audience's reaction once more, calling for a thunderous cheer all around as everyone was eager to see the face of the winner of this event!

“ถ้างั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ผมขอเชิญผู้ชนะเลิศจากกิจกรรมทั้งสองท่าน คุณวินเซนต์และคุณเมษาครับ!”
"Then, to avoid wasting time, I would like to invite the winners from both activities, Mr. Vincent and Ms. Maisa!"

สิ้นคำ ดนตรีปลุกใจก็บรรเลงขึ้นมาพร้อมๆ กับเสียงเชียร์ของคนดูหลายคนที่ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น แสงไฟสปอร์ตไลท์สาดส่องไปทั่วไปบริเวณเพื่อตามหาตัวของผู้ชนะเลิศที่อาจจะแฝงตัวอยู่ในที่นั่งคนดูก็เป็นได้
As the words ended, the uplifting music began to play alongside the excited cheers of many spectators who shouted out in enthusiasm. The spotlight illuminated the area in search of the winner who might be hiding among the audience

หากแต่เวลาผ่านไปนานขึ้นเรื่อยๆ ก็ยังไม่เห็นวี่แววของผู้ชนะเลิศทั้งสองเลยแม้แต่น้อย
However, as time went on, there was still no sign of the two winners at all

นานเข้า เสียงคนดูก็เริ่มเงียบลงพร้อมๆ กับเสียงเพลงที่หยุดมือ
As time passed, the audience's voices began to quiet down along with the music that came to a stop

แสงสปอร์ตไลท์ยังคงสาดส่องไปเรื่อยๆ ส่วนจูนเริ่มเหลือบมาสบตากับธาดาอย่างวิตก ผิดกับชายหนุ่มอีกคนที่ยังคงยืนยิ้มกว้างได้แม้ในสถานการณ์แบบนี้
The spotlight continued to shine brightly, while June began to glance nervously at Thada. In contrast, the other young man still stood with a wide smile even in this situation

สถานการณ์ที่วินเซนต์และเมษาอาจจะไม่โผล่ออกมาก็เป็นได้ แต่เขาก็ยังเชื่อมั่นว่าหมอนั่นจะต้องมาแน่ รอยยิ้มบางเบาของธาดาดูสงบนิ่งเช่นเดียวกับมาร์คัสที่นั่งอยู่ตรงอัฒจันทร์แถวใกล้เวทีที่สุด เจ้าของร่างสูงใหญ่และผมทรงเดธร็อคนั้นกำลังแสยะรอยยิ้มเหี้ยมอยู่
The situation where Vincent and Mesa might not show up is possible, but he still believes that guy will definitely come. Thada's faint smile looks calm, just like Marcus, who is sitting in the front row of the stands closest to the stage. The owner of the tall, large body and the death rock hairstyle is grinning menacingly

“...รีบๆ โผล่หัวออกมาเซ่ ไอ้คุณวินเซนต์” เสียงห้าวเอ่ยขึ้น
"...Hurry up and show your face, Mr. Vincent," a rough voice said.

“มันอาจจะไม่มาก็ได้นะครับ หัวหน้า”
"It might not come, you know, boss."

วิทยา ชายร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมากระซิบบอกนายเหนือหัว หากแต่คนตัวใหญ่กว่ากลับส่ายหน้า พลางหัวเราะหึออกมาบางเบา
Wittaya, the small-framed man sitting next to him, leaned in to whisper to his superior, but the larger man shook his head and let out a light chuckle

“มันต้องมาแน่ๆ ฉันมั่นใจ”
"It has to come for sure, I'm confident."

ตอนนี้ทั่วทั้งโดมเริ่มเงียบกริบชนิดที่ว่าหากมีเข็มหล่นสักเล่มคงมีเสียงสะท้อนเป็นพื้นดินกังวานไปทั่ว ผู้ชมหลายคนเริ่มมองหน้ากันเองอย่างคลางแคลงใจ
Now the entire dome has fallen into a silence so profound that if a needle were to drop, its sound would resonate throughout the ground. Many spectators began to look at each other with skepticism

“เฮ้ย! พวกเรานั่นอะไรอยู่บนท้องฟ้า!”
"Hey! What is that in the sky!"

พลันแล้วก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้น ทุกคนในโดมต่างเหลือบขึ้นไปมองบนท้องฟ้าอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะพากันเบิกตากว้าง สูงขึ้นไป บนท้องฟ้าปรากฏเปลวไฟลุกโชนออกมาในลักษณะคล้ายปีก มิหนำซ้ำมันยังทำท่าตรงดิ่งมาที่ใจกลางโดมแห่งนี้อีกด้วย!
Suddenly, a voice shouted out. Everyone in the dome looked up at the sky in unison, their eyes widening. High above, flames erupted in a shape resembling wings, and it seemed to be heading straight for the center of this dome!

“นั่น...มันกำลังจะตกมาตรงนี้ไม่ใช่หรือไง!”
"That... it's going to fall right here, isn't it?!"

“มันอะไรวะเนี่ย”
"What the hell is this?"

ผู้เล่นหลายคนเริ่มตื่นตกใจกับสิ่งที่เห็น บางคนถึงขนาดคิดเป็นตุเป็นตะว่าจะเป็นดาวหางหล่นลงมาชนโลก เว้นก็แต่ธาดาคนเดียวที่เหยียดรอยยิ้มกว้างออก ก่อนจะเปรยออกมาสั้นๆ
Many players began to panic at what they saw. Some even thought it might be a comet falling to collide with the Earth, except for Thada, who smiled widely before briefly commenting

“...มาแล้วสินะ”
"...So you've come."

ชั่วพริบตาเดียว ลูกไฟดวงนั้นก็พุ่งทะยานผ่านโดมใหญ่มาอย่างรวดเร็ว มันวิ่งผ่านบรรดาอัฒจันทน์ตรงดิ่งไปยังกลางเวทีชนิดที่จีเอ็มฝึกหัดอย่างจูนต้องกรีดร้องลั่น!
In the blink of an eye, that fireball shot swiftly through the grand dome, racing past the stands directly towards the center of the stage, causing the trainee GM, June, to scream out loud!

ตูม!!!!!
Boom!!!!!

ทันทีที่สัมผัสเวที เปลวไฟกลับระเบิดปะทุออกจากกันจนแตกกระจาย แนวเพลิงลุกโชนขึ้นไปสูงเกือบถึงเพดานจนคนดูหลายคนต้องยกมือขึ้นปิดหน้าเพื่อหนีไอร้อน ก่อนดวงไฟนั้นจะม้วนตัวเข้าหากันเป็นจุดเดียว ณ ใจกลางเวที
As soon as it touched the stage, flames erupted and scattered apart. The fire blazed up high, almost reaching the ceiling, causing many spectators to raise their hands to shield their faces from the heat, before the flames curled inwards into a single point at the center of the stage

เปลวเพลิงร้อนแรงได้สลายไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ไอความร้อนและหมอกควันที่ยังคงขยายตัวไปทั่วบริเวณ น่าแปลกที่บนเวทีไร้ซึ่งกองไฟลุกไหม้ใดๆ แสดงให้เห็นว่าเปลวเพลิงเมื่อครู่ไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายใคร เพียงแต่ต้องการแสดงถึงความร้อนแรงของผู้ใช้เท่านั้นเอง
The fierce flames have dissipated, leaving only heat and smoke that continue to spread throughout the area. Strangely, the stage is devoid of any burning fire, indicating that the flames just moments ago had no intention of harming anyone; they merely aimed to demonstrate the intensity of the user’s power

ม่านควันบางเบาเริ่มจางลงเผยให้เห็นร่างของชายหญิงคู่หนึ่งยืนตระหง่านอยู่บนเวที
A thin veil of smoke began to dissipate, revealing the figures of a man and a woman standing majestically on the stage

ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำเข้มกับหน้ากากปีศาจสีดำสนิทปกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกสวมทับด้วยเสื้อคลุมหนังยาวลงมาถึงหัวเข่าตัดกับผ้าพันคอสีแดงที่ปลิวไสวน้อยๆ
A tall young man with deep black hair and a pitch-black demon mask covering half of his face, dressed in a white shirt topped with a long leather coat that reaches his knees, contrasted by a gently fluttering red scarf

ส่วนสาวน้อยผมสีดำรวบเป็นเปียใหญ่ๆ และปล่อยให้เคลียร์มาบนไหล่ด้านซ้าย เธออยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกระโปรงสั้นสีเดียวกัน เน็คไทสีม่วงอ่อนปลิวไสว เรียวขายาวถูกสวมทับด้วยถุงน่องตาข่ายสีม่วงอ่อนและรองเท้าบูทหุ้มข้อสีดำสนิท
The young girl has long black hair tied in a big braid and let it fall over her left shoulder. She is wearing a dark-colored shirt with a matching short skirt. A light purple tie sways gently, and her long legs are covered with light purple fishnet stockings and black ankle boots

ที่น่าสังเกตคือทั้งคู่มีสัญลักษณ์ของเทพธิดาที่มีปีกสองข้างอยู่กลางหลังติดเอาไว้ทั้งคู่ ของชายหนุ่มติดอยู่ที่ด้านหลังของเสื้อคลุม ขณะที่สาวน้อยนั้นประดับไว้ในรูปของที่ติดเน็คไท
It is noteworthy that both have the symbol of a winged goddess placed in the middle of their backs; the young man's is attached to the back of his cloak, while the young girl's is adorned in the form of a tie pin

“ขอโทษที่มาสาย” เสียงนุ่มนวลของบุรุษผู้มาพร้อมกับเปลวไฟกล่าวขึ้นเรียบๆ ทว่าก้องกังวานไปทั่ว
"Sorry for being late," said the gentle voice of the man who arrived with the flames, his words simple yet resonant throughout

บริเวณสเตเดี้ยมปกคลุมด้วยความเงียบขึ้นมาฉับพลัน ทุกสายตาจ้องไปยังผู้มาเยือนทั้งสองที่เปิดตัวได้อย่างรุนแรงเหลือเชื่อ โชคยังดีว่าจีเอ็มฝึกหัดอย่างจูนตั้งสติได้ไว จึงรีบเดินไปหาคนทั้งคู่ทันที
The stadium area was suddenly enveloped in silence. All eyes were on the two visitors who made an incredibly intense entrance. Fortunately, the trainee GM, June, quickly composed herself and hurried over to both of them

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าพวกคุณคือ”
"Um... hello. May I ask who you are?"

“พวกคุณเป็นคนนัดเรามาเองแท้ๆ แต่กลับไม่รู้ว่าพวกเราเป็นใครงั้นเหรอคะ?”
"You are the ones who arranged to meet us, but you don't even know who we are?"

หญิงสาวคนนั้นเอ่ยตอบยิ้มแย้ม ก่อนจะชายตาไปยังอีกคนที่มาด้วยกัน
The young woman replied with a smile before glancing at the other person who came with her

“ฉัน เมษา ค่ะ”
"I am Mesa."

หญิงสาวตอบด้วยสีหน้ามาดมั่น ขณะที่ชายหนุ่มผู้ยืนอยู่เคียงกันนั้นก็หัวเราะหึขึ้น
The young woman replied with a confident expression, while the young man standing beside her chuckled softly

“ถ...ถ้าอย่างนั้นคุณคนที่สวมหน้ากากคนนี้ก็?”
"If that's the case, then who is this person wearing the mask?"

จนกระทั่งเป็นสาวจูนที่ชี้นิ้วตรงไปยังเจ้าของร่างสูงในชุดคลุม จนเขาแย้มรอยยิ้มขึ้นมา
Until she became a girl, June pointed her finger directly at the tall figure in the robe, causing him to break into a smile

“วินเซนต์”
"Vincent"

สิ้นเสียงของชายหนุ่มภายใต้หน้ากากสีดำของปีศาจอานูบิสแล้ว เสียงโห่ร้องก็ดังกึกก้องจนโดมสั่นสะเทือนราวกับว่าพวกเขารอที่จะได้ยินคำๆ นี้มานานแสนนาน และด้วยการเปิดตัวอย่างร้อนแรงนี้เองที่ทำให้คนทั้งโดมถึงกับร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง ธาดาลอบเหยียดรอยยิ้มกว้างอย่างพอใจ เช่นเดียวกับมาร์คัสที่จดจ้องวินเซนต์เขม็ง
As the voice of the young man beneath the black mask of the demon Anubis faded, the cheers erupted, echoing so loudly that the dome trembled as if they had been waiting to hear this word for ages. It was this explosive debut that made everyone in the dome scream wildly. Thada secretly wore a satisfied wide smile, just like Marcus, who was staring intently at Vincent

และในจังหวะนี้เองที่เมษาเหลือบไปเห็นธาดาเป็นครั้งแรก เจ้าหล่อนยกใจกระตุกยิ้มท้าทาย พลางเลิกคิ้วใส่อย่างอวดดีเต็มที่ ร่างบางค่อยๆ สาวเท้าเข้าไปหา ก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างให้ได้ยิน
And at that moment, Maysa caught her first glimpse of Thada. She raised her heart and flashed a challenging smile, arching her eyebrow in a full display of arrogance. Her slender figure slowly stepped closer before whispering something barely audible

“ฉันมาตามที่คุณบอกแล้วนะคะ คุณธาดา”
"I've come as you told me, Mr. Thada."

น้ำเสียงหวานมีเค้าล้อเลียน ทว่าอีกฝ่ายกลับแค่ขยับรอยยิ้มบางเบา
The sweet tone had a hint of mockery, yet the other party merely responded with a slight smile

“ครับ แล้วผมก็ดีใจมากที่คุณทำให้ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่พิเศษสำหรับผม คุณเมษา”
"Yes, and I am very happy that you made tonight a special night for me, you Mesa."

“อย่าเพิ่งดีใจเลยค่ะคุณธาดา เพราะคืนนี้มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น”
"Don't be too happy yet, Mr. Thada, because tonight has just begun."

พูดทิ้งท้ายให้สงสัย ก่อนจะหมุนตัวกลับไปหาคู่หู พร้อมโบกมือขึ้นทักทายคนดูกว่าแปดหมื่นคนที่ตะโกนเรียกชื่อวินเซนต์เสียดังลั่น
He spoke in a way that left them wondering before turning back to his partner, waving to greet the more than eighty thousand spectators who were shouting Vincent's name loudly

Stage 22

Nemesis (2)

เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีที่แว่วมาจากโดมในเมืองทริสทานก้องกังวานไปถึงสถานที่อันไกลออกไป ในที่สุดก็ไปลอยเข้าหูชายคนหนึ่งที่กำลังยืนตระหง่านอยู่บนยอดเขานอกเมือง
The cheers of congratulations echoing from the dome in Tristang resonated far away, eventually reaching the ears of a man standing tall on a hill outside the city

ดวงตาสีทับทิมคมกริบจ้องเขม็งไปยังร่างสันทัดที่ยืนอยู่กลางเวที แม้ว่าตัวเขาจะอยู่ห่างจากโดมใจกลางเมืองแห่งนั้นหลายกิโลเมตร ทว่าดวงตาคู่นี้กลับมองเห็นภาพเบื้องหน้าได้อย่างชัดเจน เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวไสวตามสายลมกรรโชกแรงเสียจนเขาต้องยกมือขึ้นเสย ริมฝีปากบางเฉียบเม้มเป็นเส้นตรง ระหว่างแค่นเสียงหึในลำคอเบาๆ
The sharp ruby-colored eyes stared intently at the sturdy figure standing in the middle of the stage. Even though he was several kilometers away from the dome in the heart of the city, these eyes could see the scene before them clearly. The light brown hair fluttered in the strong gusts of wind, causing him to raise a hand to brush it back. His thin lips pressed into a straight line as he let out a soft huff from his throat

“ผมก็แปลกใจว่าคุณหายไปไหน ที่แท้ก็มาแอบดูงานไร้สาระของพวกจีเอ็มอยู่ที่นี่เอง” เสียงนุ่มนวลของใครบางคนเอ่ยทักขึ้น เรียกสายตาชายหนุ่มให้หันไปมอง ก่อนจะเหยียดรอยยิ้มหยันขึ้นตอบรับ
"I was surprised to see where you had gone; it turns out you were here secretly watching the nonsense work of those GMs." The gentle voice of someone called out, drawing the young man's gaze before he responded with a mocking smile

“ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบให้โผล่พรวดจากด้านหลังแบบนี้ เนโร่” คนมาใหม่แค่แค่นยิ้มบางเบา ขณะสาวเท้าขึ้นไปเทียบข้าง
“How many times have I told you that I don’t like you popping up from behind like this Nero” The newcomer just gave a faint smile as they walked up to stand beside.

“ถ้าทำให้รู้สึกแย่ ก็ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณ อเลน
“If it makes you feel bad, I apologize, Mr. Alan

“ก็นะ...ฉันคงรู้สึกแย่น่าดู ถ้าเผลอพลั้งมือฆ่าพวกเดียวกันทิ้งเข้า เพียงเพราะเจ้านั่นมันดันทะลึ่งมาเล่นจ๊ะเอ๋ไร้สาระแบบนี้น่ะ”
"Well... I would probably feel really bad if I accidentally killed my own kind, just because that idiot decided to play this silly peek-a-boo."

ชายที่ชื่อเนโร่เพียงยิ้มกว้างให้กับคำข่มขู่ที่ว่า ซึ่งมันก็ไม่ได้การถือสาใดๆ จากชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามที่ดูเหมือนจะถูกบลัฟเข้าให้แบบเบาๆ
The man named Nero simply smiled broadly at the threat, which did not seem to bother the young man on the opposite side who appeared to be lightly bluffed

“ไม่ยักรู้ว่าคุณชอบดูงานประเภทนี้ด้วยนะครับคุณอเลน” เขาเริ่มบทสนทนาอีกครั้ง “ปกติผมเห็นคุณออกจะหมั่นไส้พวกจีเอ็มนั่นจะตาย แล้วนึกยังไงถึงได้รู้สึกสนอกสนใจพวกเขาขึ้นมาล่ะครับ”
"I didn't know you liked to watch this kind of work, Mr. Alan," he started the conversation again. "Usually, I see you quite annoyed with those GMs, so what made you suddenly interested in them?"

“ฉันไม่ได้ถ่อมาจากแบล็คโซนเพื่อมาดูไอ้พวกบ้านี่เล่นปาหี่กันหรอกนายก็รู้เนโร่” อเลนแย้งกลับ “สิ่งที่เรียกความสนใจจากฉันได้จริงๆ ก็คือเจ้าหมอนั่นนั้นต่างหาก”
"I didn't come all the way from the black zone to watch these idiots perform tricks, you know, Nero," Alan retorted. "What really caught my attention is that guy over there."

สิ้นคำพูด เขาก็ชี้นิ้วไปยังจุดๆ หนึ่งให้ชายร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทองยาวระบ่า และดวงตาสีม่วงคู่สวยให้ตวัดมองตาม
As soon as he finished speaking, he pointed to a specific spot for the tall man with long golden blonde hair and beautiful purple eyes to look at

“คุณหมายถึงผู้ชายที่ชื่อว่าวินเซนต์คนนั้น” เป็นประโยคบอกเล่ามากกว่าคำถาม ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายผงกหัวยอมรับ เนโร่ก็หลุดหัวเราะพรืด สร้างความหงุดหงิดให้กับอเลนไม่น้อย
"You mean that guy named Vincent," was more of a statement than a question. When the other party nodded in agreement, Nero burst out laughing, which annoyed Alan quite a bit

“ขำอะไรของนายเนโร่?”
"What are you laughing at, Nero?"

“น่าขำสิครับ” เนโร่กลั้นยิ้ม “ผมก็ตรวจสอบมาให้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้เก่งกาจอย่างที่ผู้เล่นคนอื่นๆ เขาพูดกันหรอกครับ ความจริงระดับเลเวลของเขาต่ำติดดินแค่ 38 เท่านั้นเอง กะอีแค่ผู้เล่นธรรมดาๆ แบบนี้ทำไมคนอย่างคุณถึงได้นึกสนใจขึ้นมาได้นะ ...ถ้าจะให้พูดชัดๆ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากลูกเจี้ยบสำหรับพวกเราเลยด้วยซ้ำนะครับ”
"Isn't it funny?" Nero suppressed a smile. "I already checked, didn't I? That guy isn't as skilled as other players say he is. In reality, his level is just a lowly 38. Why would someone like you be interested in such an ordinary player? To put it clearly, that guy is no different from a chick for us."

ชายผมสีน้ำตาลไม่ได้โต้ตอบทันที สายตายังคงจับจ้องไปยังบุรุษผู้ห่างไกลแน่นิ่ง ก่อนจะเริ่มประโยคต่อไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
The man with brown hair did not respond immediately. His gaze remained fixed on the distant, motionless figure before he began his next sentence in a flat tone

“แล้วถ้าเกิดว่ามันไม่ใช่แค่ลูกเจี้ยบล่ะ”
"And what if it's not just a chick?"

อเลนเอ่ยขึ้นจนฝั่งตรงข้ามเลิกคิ้วขึ้น
Alan spoke up, causing the person across from him to raise an eyebrow

“คุณกำลังหมายถึง?”
"What do you mean?"

“เลเวลมันก็แค่ตัวเลขเท่านั้นเนโร่ สิ่งสำคัญก็คือชั้นเชิงในการต่อสู้ต่างหาก และเจ้าหมอนั่นก็มีบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวแฝงอยู่ในตัวมากมายนัก ฉันสัมผัสได้เลยล่ะ....”
"The level is just a number, Nero. What matters is the strategy in the fight. And that guy has something terrifying hidden within him. I can feel it..."

คำตอบจริงจังทำให้ร่างสูงข้างๆ ชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาหรี่ตามองบุรุษตรงหน้าใหม่ด้วยสีหน้าปั้นยาก
The serious answer made the tall figure next to him pause for a moment. He squinted at the man in front of him with a difficult expression

“คุณเห็นความพิเศษของเขาตรงไหนกัน สำหรับผมเขาก็เป็นแค่ผู้เล่นดาดๆ คนหนึ่งที่แค่โชคดีทำให้รอดตายจากลอร์ดอินเฟอร์โน่มาได้เท่านั้นเอง”
"Where do you see his special qualities? For me, he's just an average player who was lucky enough to survive the Lord Inferno."

“นายมองข้ามบางอย่างไปนะเนโร่” อเลนพูด พร้อมกับเหยียดรอยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก “การต่อสู้กับลอร์ดอินเฟอร์โน่ครั้งนั้น ชายคนนี้สามารถทำให้ฉันทึ่งได้ถึงสอง... ไม่สิ อาจจะสามครั้งด้วยซ้ำ”
"You seem to be overlooking something, Nero," Alan said, a smile spreading across his face for the first time. "In that fight against Lord Inferno, this man managed to amaze me not just once... no, it might even be three times."

“คุณหมายความว่ายังไง”
"What do you mean?"

“สัญชาตญาณในการหลบหลีกขั้นสูงสุด น่าจะเข้าขั้นในระดับ อิมพัลซ์ ได้สบายๆ เลยเชียวล่ะ” เนโร่นิ่งงันไปในทันที ใบหน้าคมเข้มปรากฏรอยขึงเครียด ขณะเอ่ยถามกลับ
“The instinct for ultimate evasion should easily reach the level of impulse,” Nero was immediately stunned, his sharp features showing a tense expression as he asked back.

“คุณกำลังจะบอกว่าชายคนนี้มี...”
"You are about to say that this man has..."

“ไซน์เนติก ซิงโคร” สิ้นคำก็มีแต่ความเงียบปกคลุมไปทั่ว ชายผมบลอนด์ใช้สายตาจับจ้องเพื่อนร่วมงานอย่างจริงจังชั่วอึดใจ ก่อนจะหลับตาลงแล้วถอนหายใจตัดบท
“Synetic Sync” ended with a silence that enveloped everything. The blonde man stared intently at his colleague for a moment before closing his eyes and letting out a sigh to cut the conversation short

“ผมว่าคุณคงประเมินชายคนนั้นสูงเกินไป”
"I think you might be overestimating that man."

“ผิดแล้ว ฉันไม่ได้ประเมินของมันสูงเกินไปหรอก ตรงกันข้าม ฉันยังวัดระดับพลังที่แท้จริงของมันไม่ได้ต่างหากล่ะ” น้ำเสียงสุขุมเอ่ยตอบนิ่ง จากนั้นใบหน้าเรียบเฉยค่อยคลายยิ้มกว้าง “ยามที่เขาต่อสู้กับลอร์ดอินเฟอร์โน่ มีอยู่สามจังหวะที่มันใช้เพียงสัญชาตญาณล้วนๆ ในการหลบหลีก ซึ่งในแต่ละครั้ง ฉันมั่นใจว่าหมอนี่นั้นได้หลั่งสารไซน์เนติกออกมาจากร่างกายโดยไม่ได้ตั้งใจ”
"That's wrong. I didn't overestimate its abilities. On the contrary, I still haven't measured its true power." The calm voice replied steadily, then the expression turned into a wide smile. "When it fought against Lord Inferno, there were three moments when it relied solely on instinct to evade. Each time, I am sure that this guy unintentionally released kinetic energy from its body."

คำอธิบายที่อีกฝ่ายนิ่งเงียบ
The explanation for the other party's silence

“นั่นล่ะคือเหตุผลที่ฉันสนใจในตัวเขา ถ้าหากหมอนี่สามารถควบคุมการหลั่งสารไซน์เนติกในร่างกายได้เมื่อใด เมื่อนั้นมันจะกลายเป็นปีศาจที่เก่งกาจจนน่ากลัวเลยทีเดียว”
"That is the reason I am interested in him. If this guy can control the release of synaptic substances in the body at will, he will become a terrifyingly skilled monster."

“ผมว่าคุณอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้นะครับคุณอเลน” เนโร่เอ่ยขึ้นในที่สุด ร่างสูงไหวไหล่ขณะกล่าวแย้งข้อคิดเห็นดังกล่าว “จริงอยู่ที่ว่าเขาอาจจะมีไซน์เนติก ซิงโครอยู่ในตัว แต่คุณจะกังวลไปทำไมกันครับ ขนาดเจ้าจีเอ็มธาดา หรือ เลวี่ที่เป็นผู้เล่นที่ร้ายกาจที่สุดในเซิร์ฟเวอร์ตอนนี้คุณแทบจะไม่ชายตามองพวกเขาด้วยซ้ำ”
"I think you might be overthinking it, Mr. Allen," Nero finally spoke up, his tall figure shrugging as he countered the comment. "It's true that he might have a kinetic sync built in, but why worry? Even GM Thada or Levi, who are the most formidable players on the server right now, you hardly even glance at them."

“ก็เจ้าสองคนนั้นมันถึงขีดจำกัดของตัวเองไปนานแล้วแต่เจ้าหมอนี่มันไม่ใช่” อเลนว่า “แล้วก็อย่าลืมสิหากนับเวลาตั้งแต่ที่เจ้าสองคนนั้นออนไลน์เข้ามาในเกมครั้งแรก กว่าที่พวกมันจะหลั่งและควบคุมสารไซน์เนติกได้ก็ใช้เวลากันไปเกือบสองปีเต็มๆ แต่เจ้าคนที่ชื่อวินเซนต์นี้กลับใช้เวลาแค่วันเดียวจากการออนไลน์เข้ามาในเกมได้เลยด้วยซ้ำ”
"Those two have long reached their limits, but this guy is different," Alan said. "And don't forget, if you count the time since those two first logged into the game, it took them almost two full years to release and control the synaptic substance. But this guy named Vincent managed to do it in just one day after logging into the game."

รอยยิ้มสบายอารมณ์เมื่อครู่เหือดหายไปจากใบหน้าคมเข้มของคู่สนทนาทันที นัยน์ตาสีม่วงตวัดขึ้นสบดวงตาคมกล้าของอีกฝ่ายอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก
The relaxed smile from moments ago vanished from the sharp-featured face of the conversation partner immediately. The purple eyes narrowed and met the intense gaze of the other person seriously for the first time

“คุณพยายามจะบอกว่านายวินเซนต์คนนี้อาจจะมีไซน์เนติกอยู่ในระดับเดียวกับพวกเรา”
"You are trying to say that this Mr. Vincent might have a synaptic level on par with ours."

“หรืออาจจะเหนือกว่า”
"Or perhaps even superior."

ประโยคต่อท้ายทำเอาเขาถึงกับพูดไม่ออกเมื่อรับรู้ได้ถึงความหมายโดยนัยของคำกล่าวนั้น เนโร่เบือนหน้าไปมองโดมสูงใหญ่ที่อยู่ใจกลางเมืองอีกครั้ง ก่อนจะเปรยต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
The concluding sentence left him speechless as he grasped the implied meaning of those words. Nero turned to look at the towering dome in the center of the city once more before speaking up with a firm tone

“ผมก็ได้แต่หวังว่าข้อสันนิษฐานของคุณจะไม่เป็นจริงนะครับ แม้ว่ามันจะไม่เคยพลาดเลยสักครั้งก็ตาม”
"I can only hope that your assumption is not true, even though it has never been wrong even once."

“ฉันก็หวังแบบนั้นเช่นกัน เจ้าวินเซนต์นี่นั้นมีไซน์เนติกอยู่ในระดับเดียวกับพวกเราจริงแล้วล่ะก็ มันจะต้องกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจที่เราต้องหาทางกำจัดให้เร็วที่สุดเป็นแน่”
"I hope so too. If Vincent really has the same level of psionics as us, he will definitely become a formidable enemy that we need to find a way to eliminate as soon as possible."

คนทั้งคู่ต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองพักหนึ่ง ก่อนร่างสูงๆ ของชายผมยาวจะเป็นฝ่ายขยับตัวก่อน เนโร่ผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ ระหว่างสลัดชายเสื้อคลุมสีขาวของตัวเองดังพรึ่บ แล้วหมุนตัวเดินกลับหลังจากไป
Both individuals were lost in their own thoughts for a moment before the tall figure of the long-haired man moved first. Nero let out a deep breath as he shook off the hem of his white cloak and turned to walk back after leaving

“ผมขอตัวกลับไปที่แบล็คโซนก่อนแล้วกันนะครับ คิดว่าคงต้องรายงานเรื่องนี้ให้พวกเราทุกคนรู้ไว้ก่อน แล้วคุณอเลนจะกลับไปพร้อมกับผมเลยรึเปล่าครับ”
"I'll head back to the black zone first. I think I need to report this to all of us beforehand. Will you be coming back with me, Alan?"

“ยังก่อน” อเลนส่ายหน้า “ขอข้าดูหน่อยเถอะว่าชายคนนั้นต้องการจะทำอะไรกันแน่ ถึงได้ยอมออกมาเปิดเผยตัวต่อสาธารณชนแบบนี้” เขาพูดพลางกระตุกรอยยิ้มเย็นเยียบ แล้วทอดสายตามองภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าต่อไปอย่างใจเย็น
"Not yet," Alan shook his head. "Let me see what that man really wants to do, to be willing to come out and reveal himself to the public like this." He said, a cold smile flickering on his lips, then calmly gazed at the scene unfolding before him

“และนี่ก็คือสองคู่หูที่ชนะเลิศกิจกรรมล่าลอร์ดอินเฟอร์โน่ กิจกรรมส่งท้ายประจำปี 2008 ครับผม ขอเสียงปรบมือดังๆ ให้กับพวกเขาทั้งสองคนอีกครั้งครับ!”
“Ahand here are the two winning partners of the Lord Inferno hunting event, the year-end activity of 2008. Let's give them a big round of applause once again!”

เมื่อธาดาพูดจบ เสียงปรบมือดังกระหึ่มก็สะท้อนไปทั่วทั้งห้องโถงใหญ่ สร้างความกดดันให้กับสองร่างที่เป็นจุดรวมสายตาไม่น้อย ฝ่ายชายได้แต่ฉีกรอยยิ้มแห้งๆ ให้กับเหล่าแฟนๆ ก่อนจะลอบกระซิบกับเมษาเบาๆ
When Thada finished speaking, the sound of applause echoed throughout the grand hall, creating pressure on the two figures who were the center of attention. The man could only offer a dry smile to the fans before whispering softly to Meisa

“นี่มันยิ่งกว่าที่ฉันจินตนาการไว้อีกนะ เมย์”
"This is even more than I imagined, May."

“ฉันก็เหมือนกัน” เมษาตอบด้วยสีหน้าหนักใจ “ใครจะไปนึกว่าพวกเราจะดังกันขนาดนี้ แล้วดูจำนวนคนนั่นสิ พวกพี่ท่านจะมาอะไรกันเยอะแยะขนาดนี้”
"I feel the same way," Meisa replied with a worried expression. "Who would have thought we would become this famous? And look at that crowd! Why are so many of you coming?"

ทั้งคู่กระซิบกระซาบกันได้ไม่ทันไรก็ต้องหันมาฉีกยิ้มกว้างแทบไม่ทัน เพราะคณะช่างภาพจากที่ไหนก็ไม่รู้พากันโผล่พรวดมาขอถ่ายรูปชนิดเกาะติดขอบเวที แสงแฟลชชุดใหญ่สะท้อนเข้าตาวูบวาบเสียจนหนุ่มสาวเริ่มเวียนหัว
The two whispered to each other for just a moment before they had to turn and break into wide smiles almost immediately, as a group of photographers from who knows where suddenly appeared, requesting to take pictures right at the edge of the stage. The bright flashes reflected into their eyes so intensely that the young couple began to feel dizzy

“ดาราฮอลลิวูดชัดๆ เลยเราสองคนเนี่ย” เขาแค่นเสียงบอกเพื่อนสาวขำๆ
"We're clearly like Hollywood stars," he said jokingly to his girlfriend

“แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฆาตกรชื่อดังที่เพิ่งโดนจับตัวได้ยังไงก็ไม่รู้” คำตอบแหวกแนวของมือปืนสาวเล่นเอาชายหนุ่มหลุดหัวเราะพรืด พอนัยน์ตาสีน้ำตาลทองเหลือบไปมองสองพิธีกรที่ยังคงดำเนินรายการต่ออย่างมืออาชีพแล้วก็อดหนักใจไม่ได้
"But why do I feel like I'm a famous murderer who has just been caught, I don't know how?" The unconventional response from the female shooter made the young man burst out laughing. When his golden-brown eyes glanced at the two hosts who continued the show professionally, he couldn't help but feel a sense of worry

“แหม จูนนึกว่าคุณสองคนจะไม่มาแล้วเสียอีกนะคะ”
"Wow, I thought you two weren't going to come after all."

จีเอ็มจูนรีบกระโดดมาคว้ามือทั้งคู่มาจับอย่างสนิทสนม
GM June quickly jumped over to grab both hands tightly

“ต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณจูน” วินเซนต์ยิ้มกว้าง หลังจากยกมือขึ้นเปิดไมค์ “พอดีว่าผมเพิ่งทำภารกิจเควสของตัวเองเสร็จ นี่ผมก็รีบบินกลับมาจาก นาเซ็น อย่างเร็วที่สุดแล้วนะครับ”
“I apologize, Ms. June.” Vincent smiled widely after raising his hand to turn on the mic. “I just finished my own quest mission, and I rushed back from NASA as quickly as possible.”

“ฉันก็เตือนเขาแล้วนะคะว่าวันนี้ต้องมารับรางวัลที่นี่ แต่เขาบอกว่าเบื่อ เลยไปทำเควสแก้เซ็งคนเดียวน่ะค่ะ แย่จริงๆ เลย” เมษากล่าวเสริม พลางตีไหล่คู่หูเบาๆ ท่าทางที่จีเอ็มจูนต้องกะพริบตาปริบๆ
“I did warn him that he had to come to receive the award here today, but he said he was bored, so he went to do a quest alone to relieve his boredom. It's really too bad.” Maysa added, lightly patting her partner's shoulder, a gesture that made GM June blink in surprise.

“เอ่อ ถ้าจูนจะขอถามว่าไปทำเควสอะไรจะได้มั้ยคะ คุณวินเซนต์?”
"Um, if I may ask what quest you went to do, Mr. Vincent?"

“ได้สิครับ วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อให้ทุกคนได้รู้จักตัวผมมากขึ้นอยู่แล้วนี่ครับ”
"Sure! Today I'm here for everyone to get to know me better."

เขาพูดพร้อมระบายรอยยิ้มอ่อนโยนที่คนมองถึงกับหน้าขึ้นสี เช่นเดียวกับสาวๆ บนอัฒจันทร์ที่ต่างส่งเสียงออกมากันสนั่นเวทีเมื่อเห็นภาพรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของวินเซนต์ฉายอยู่บนจอภาพขนาดใหญ่ด้านบน
He spoke while displaying a gentle smile that made onlookers blush, just like the girls in the stands who erupted in cheers when they saw Vincent's charming smile projected on the large screen above

“ถ้าอย่างนั้น ไม่ทราบว่าคุณวินเซนต์ไปทำเควสอะไรมาเหรอคะ” จูนเอ่ยถามด้วยแววตาเคลิบเคลิ้ม เรียกเสียงหัวเราะขำจากธาดาที่ยืนอยู่ข้างๆ
“In that case, may I ask what quest you went on, Vincent?” June asked with a dreamy look in her eyes, eliciting a laugh from Thada, who was standing next to her.

“ผมไปทำเควสที่ดันเจี้ยนแถวๆ นาเซ็นมาน่ะครับ เป็นเควสล่าเจ้าตัวเนี่ยแหละ” พูดจบ ชายหนุ่มก็ชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้าให้ทุกสายตาเหลือบขึ้นไปมองพร้อมกัน
“I went to do a quest in the dungeon around Nasen. It's a quest to hunt this creature.” After finishing his sentence, the young man pointed his finger up to the sky, prompting everyone to look up together.

ครู่ต่อมาก็มีบอลลูนยักษ์ลำหนึ่งบินผ่านเพดานโดมที่เปิดโล่งในระยะไกล แต่ที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือบอลลูนลำนั้นได้แบกร่างของมอนสเตอร์สีแดงตัวใหญ่บินผ่านไปด้วย ทันทีที่ปรับโฟกัสได้ว่าภาพสัตว์ประหลาดตัวนั้นคืออะไร ผู้ชมในโดมต่างก็เบิกตาอ้าปากค้างกันไปเป็นแถวๆ
A moment later, a giant balloon flew past the open dome ceiling in the distance, but what was even more shocking was that the balloon was carrying the body of a large red monster. As soon as the audience could focus on what the creature was, they all gasped in astonishment

“มังกรเหรอคะ!” จีเอ็มจูนตะโกนอย่างตกใจ เช่นเดียวกับเหล่าคนดูที่ต่างเริ่มส่งเสียงฮือฮาออกมาตามลำดับ
“A dragon, really?!” GM June shouted in surprise, just like the audience who began to murmur in response.

“คุณวินเซนต์มีเลเวลเท่าไหร่กันแน่คะ ถึงสามารถทำเควสล่ามังกรได้ด้วยตัวคนเดียวแบบนี้” เธอหันกลับมาถามด้วยสีหน้าตกตะลึง ทว่าวินเซนต์เพียงยกนิ้วขึ้นปิดปากสาวน้อยคนสวยเบาๆ ก่อนจะขยิบดวงตาสีอำพันหลังหน้ากากให้
“What level is Vincent really at to be able to solo a dragon hunting quest like this?” She turned back to ask with a look of astonishment, but Vincent simply raised a finger to gently hush the beautiful young girl before winking his amber eyes behind the mask at her.

“นั่นน่ะสิ ตอนนี้ผมมีเลเวลอยู่ที่เท่าไหร่กันนะ ลองเอาไปคิดเป็นการบ้านดีมั้ย”
"That's right. I wonder what level I am at now. Should I think about it as homework?"

“ง่า...ก็ดีค่ะ” อีกครั้งที่เสน่ห์ส่วนตัวของวินเซนต์ทำให้จีเอ็มสาวถึงกับเคลิ้มไปชั่วขณะ ส่วนพวกคนดูที่เหลือต่างก็หันมาพูดคุยกันเองจนเกิดเสียงดังเซ็งแซ่ไปทั่ว
“Well... that's good.” Once again, Vincent's personal charm made the girl GM swoon for a moment, while the remaining spectators turned to chat among themselves, creating a loud buzz all around.

ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง ในเมื่อมอนสเตอร์ประเภทมังกรถือเป็นมอนสเตอร์ที่เก่งที่สุดในเกมไพรด์ก็ว่าได้ ที่สำคัญมังกรสีแดงที่บอลลูนส่งเควสลากไปเมื่อสักครู่นั้นก็คือ มังกรไฟลาเวน ที่มีเลเวลสูงถึง 158 อีกด้วย!
How can one not be shocked when dragon-type monsters are considered the strongest monsters in the game Pride? Importantly, the red dragon that the balloon just sent the quest to is the Lava Fire Dragon, which has a level as high as 158!

ความจริงที่ทุกคนในโดมต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อก ขณะที่บางกลุ่มเริ่มคุยฟุ้งถึงกับความเก่งกาจของท่านวินเซนต์ไม่หยุด
The truth that everyone in the dome had to swallow hard, while some groups began to boast endlessly about the prowess of Sir Vincent

“แล้วเอาไงต่อดีคะ” เมษาเริ่มหัวข้อสนทนาใหม่ เรียกสติพิธีกรสาวให้กลับมา “ที่คุณเรียกพวกเรามาวันนี้เพื่อรับรางวัลเท่านั้นรึเปล่า หรือว่ามีอะไรพิเศษกว่านี้ ถึงได้จัดงานต้อนรับพวกเราเสียใหญ่โต”
"So what should we do next?" Maesa started a new topic of conversation, bringing the host back to her senses. "Did you call us here today just to receive an award, or is there something more special than that, which is why you organized such a grand welcome for us?"

คำกระแนะกระแหนดังกล่าวเรียกรอยยิ้มขบขันจากร่างสูงที่ยืนอยู่ถัดไปได้อีกครั้ง นัยน์ตาสีทองเปล่งประกายระยับ ขณะเอ่ยตอบเสียงนุ่ม
The teasing words elicited another amused smile from the tall figure standing nearby. The golden eyes sparkled as he replied in a soft voice

“ใจร้อนจังเลยนะครับ คุณเมษา”
"You are so impatient, Ms. Mesa."

“อาจจะเพราะตื่นเต้นก็ได้นะคะ” หญิงสาวหันมายิ้มให้ ทว่าดวงตากลับไม่มีแววเป็นมิตรเลยสักนิด “อีกอย่างพวกเราไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันหรอกนะคะ ที่ยอมมานี่ก็เพราะว่าทุกคนเรียกร้องอยากจะเจอหน้าพวกเรากันเสียให้ได้ มันก็เลยไม่มีทางเลือกให้พวกฉันมากเท่าไหร่นัก”
"It might be because I'm excited," the young woman turned to smile, but her eyes showed no hint of friendliness at all. "Besides, we don't have all day to spare. The only reason we came here is that everyone insisted on wanting to see us. So we really didn't have much of a choice."

คำพูดตรงไปตรงมาทำเอาคนดูหลายคนถึงกับตกใจ มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ผิดกับธาดาที่แค่คลี่ยิ้มสุภาพ
The straightforward words shocked many viewers, who looked at each other nervously, unlike Thada, who simply smiled politely

“เมย์ แบบนี้มันเสียมารยาทนะ” คู่หูหนุ่มเอ่ยเตือนแผ่วเบา
“May, this is rude.” The young partner softly warned.

“ฉันก็แค่พูดความจริง อีกอย่างฉันก็บอกนายแล้วว่าไม่อยากจะมางานนี้เท่าไหร่”
"I’m just speaking the truth. Besides, I already told you that I didn’t want to come to this event that much."

“ไม่เอาน่า เมย์” เขาขยับรอยยิ้มขำ “ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
“Come on, May” He adjusted his amused smile “I think we understand each other now”

“นายก็ใจดีแบบนี้เรื่อย วินเซนต์ รู้ทั้งรู้ว่าทำแบบนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์”
"You are always this kind, Vincent. You know very well that doing this is pointless."

“มันมีประโยชน์แน่นอน สาวน้อย ฉันไม่อยากเป็นสาเหตุให้พวกจีเอ็มเขาต้องลำบากนี่ เธอเองก็รู้ว่ามีคนหลายคนที่อยากจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของฉัน ถึงขนาดขู่ว่าจะทำให้เซิร์ฟเวอร์มีปัญหา แต่ถ้าฉันออกมาเปิดเผยตัว เรื่องทั้งหมดมันก็จบจริงมั้ย?”
"It is definitely useful, little girl. I don't want to be the reason for the GMs to have a hard time. You know that there are many people who want to know my true identity, even threatening to cause problems for the server. But if I come out and reveal myself, would it really be the end of it all?"

“นายก็เป็นแบบนี้ซะเรื่อย!”
"You keep being like this all the time!"

เมษาแสร้งสะบัดหางเสียงงอนๆ ก่อนจะเมินหน้าไปอีกทาง วิศนะแค่คลี่ยิ้มเอ็นดู ขณะยกมือขึ้นโยกศีรษะเพื่อนสาวเบาๆ พอเป็นพิธีและหันมาสบตาธาดา
Maysa pretended to flick her tail with a sulky sound before turning her face away. Wisna could only smile fondly as she gently shook her friend's head a little as a formality and turned to meet Thada's gaze

“ถ้างั้นก็เชิญดำเนินรายการต่อไปได้เลยครับ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ โดยรอยยิ้มขันยังไม่คลายไปจากใบหน้าหล่อเหลา
“Then please continue with the program.” The young man nodded in agreement, his smile still lingering on his handsome face.

“ถ้าอย่างนั้น ก่อนที่เราจะมีการมอบรางวัลให้กับพวกคุณ เราอยากจะขอสัมภาษณ์สักหน่อยจะได้มั้ยครับ”
"If that's the case, before we present the awards to you, we would like to request an interview, if that's alright."

“ได้แน่นอนครับ” วิศนะตอบว่าง่าย
“Definitely, yes.” Wisana replied that it was easy.

ธาดาหันไปพยักหน้าส่งสัญญาณ หลังจากนั้นจีเอ็มจูนก็วิ่งมารับหน้าที่ต่อทันที
Thada turned to nod as a signal, and then GM June immediately ran to take over the duties

“ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มสัมภาษณ์คุณวินเซนต์และคุณเมษากันเลย ดีมั้ยคะทุกท่าน!”
"Then let's start the interview with Mr. Vincent and Ms. Mesa right away. Is that okay with everyone!"

จีเอ็มสาวผู้ถนัดเรื่องการเอ็นเตอร์เทนตะโกนถามคนดูราวกับนักร้องกำลังเล่นคอนเสิร์ต ซึ่งก็ได้รับเสียงเฮตอบดังกระหึ่มจนแผ่นดินถึงกับสะเทือน ในจังหวะนี้เองที่วินเซนต์เหลือบมาสบตากับเมษาวูบหนึ่ง ก่อนจะเลิกคิ้วส่งสัญญาณอะไรบางอย่างให้แก่กัน
The female GM, skilled in entertainment, shouted to the audience as if a singer were performing at a concert, receiving a thunderous cheer that shook the ground. At this moment, Vincent caught a fleeting glance with Maysa before raising an eyebrow to signal something to each other

“ถ้าเช่นนั้นฉันจะขอเริ่มประเด็นแรกเลยนะคะ คือฉันอยากจะให้ทั้งคู่ช่วยแนะนำตัวเองให้กับผู้ชมหน่อยจะได้มั้ยคะ”
"If that's the case, I would like to start with the first point. Could you both introduce yourselves to the audience, please?"

“ได้สิคะ” เมษาตอบยิ้มแย้มราวกับรอคำถามนี้อยู่แล้ว “ฉันชื่อว่า เมษา ค่ะ สายอาชีพของฉันคือมือปืน โดยส่วนตัวก็เป็นคนชอบการผจญภัยแบบนี้ล่ะค่ะ ว่างๆ ก็มาร่วมกิจกรรมบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็จะชอบเดินทางสำรวจไอเท็มหายากมากกว่า”
“Sure!” Meisa replied with a cheerful smile as if she had been waiting for this question.“My name is Meisa. My profession is a hitman, and personally, I enjoy adventures like this. When I have free time, I join some activities, but mostly I prefer traveling to explore rare items.”

“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณเมษาอายุเท่าไหร่เหรอคะ?”
"Um, may I ask how old you are, Ms. Mesa?"

“17 ค่ะ”
"17"

“สัดส่วนเท่าไหร่เนี่ยน้อง หุ่นโคตรดีเลย!!”
"What proportion is this, little sister? Your figure is amazing!!"

อยู่ดีๆ ก็มีเสียงตะโกนลงมาดังลั่นจนเมษาชะงักกึก เมื่อเธอตวัดสายตาไปมองต้นเสียงเห็นว่าเป็นกลุ่มผู้ชายขี้หลี เจ้าหล่อนก็ระบายยิ้มหวาน ก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาแตะปาก แล้วขยิบตาให้ท่าทางยียวน
Suddenly, a loud shout echoed down, causing Meisa to freeze. When she turned her gaze to the source of the sound, she saw a group of flirtatious men. She then flashed a sweet smile, raised a finger to her lips, and winked playfully

“เรื่องนั้นเป็นความลับค่ะ แต่ถ้าอยากจะรู้ก็ต้องมาคำนวณด้วยตัวเองนะ”
"That is a secret, but if you want to know, you'll have to calculate it yourself."

เมื่อได้ยินเสียงหวานพูดหยอดกลับไปเช่นนั้น สมาคมรักเมษาก็ส่งเสียงเชียร์ออกมาดังลั่น แล้วค่อยมาปิดท้ายด้วยคำพูดที่ว่า “ท่านเมษาจงเจริญ” ซึ่งต่อไปจะเป็นสโลแกนที่ได้รับการอนุมัติอย่างเป็นทางการในเวลาต่อมา
When hearing the sweet voice respond like that, the April Love Association cheered loudly and then concluded with the words, "Long live April," which would later become the officially approved slogan

“เอ่อ งั้นเรามาทางคุณวินเซนต์บ้างดีกว่านะคะ ช่วยแนะนำตัวด้วยค่ะ” พอจูนผายมือมาทางฝ่ายชายผู้สวมหน้ากากอานูบิส ความเงียบก็เข้าปกคลุมโดยทั่วไปอีกครั้ง ทั้งนี้เนื่องด้วยบรรยากาศรอบตัวของวินเซนต์กับเมษานั้นให้ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง
“Um, then let's turn to you, Vincent. Please introduce yourself.” As June gestured towards the man wearing the Anubis mask, a silence enveloped the room once again. This was due to the completely different atmosphere surrounding Vincent and Maysa.

หากจะเปรียบเทียบให้เห็นภาพ เมษานั้นเปรียบเสมือนสีขาวที่ส่องสว่างและสดใส ทว่าวินเซนต์กลับมีบุคลิกที่ต่างออกไป เขาดูสุขุม ดูลึกลับ และน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน เหมือนกับสีดำที่มืดสนิท หากก็เป็นสีดำที่ดูอบอุ่นและน่าค้นหาเป็นอย่างยิ่ง
If we were to compare to create a picture, April is like a bright and vibrant white, while Vincent has a different personality. He appears composed, mysterious, and intimidating at the same time, like a pitch-black color, yet it is a black that looks warm and intriguing

“ผมชื่อว่าวินเซนต์ ซึ่งหลายๆ คนก็คงจะรู้อยู่แล้วละมั้งครับ” ชายหนุ่มเปิดประเด็นขำๆ จากนั้นเขาก็ขยับยิ้มกว้าง “จะว่ายังไงดีล่ะ ผมก็ไม่ได้เป็นคนที่น่าสนใจอะไรหรอก ที่มาเล่นเกมนี้ก็เพราะชอบอะไรท้าทายมากกว่า เวลาว่างๆ ส่วนใหญ่ผมก็ชอบผจญภัยกับเพื่อนๆ คนสนิท เก็บเลเวล สะสมไอเท็ม เดินเล่นตามดันเจี้ยนอะไรทำนองนี้น่ะครับ”
“My name is Vincent, and I guess many people already know that, right?” The young man opened with a funny topic, then he smiled widely “What can I say? I'm not really an interesting person. I play this game because I enjoy challenges more. In my free time, I mostly like to go on adventures with close friends, level up, collect items, and wander around dungeons and things like that.”

“แล้วไม่ทราบว่าคุณวินเซนต์ชอบไปเดินเล่นที่ดันเจี้ยนไหนเป็นพิเศษเหรอคะ”
"Do you know if Mr. Vincent has a favorite dungeon to stroll in?"

สิ้นคำถาม เขาก็ยกนิ้วขึ้นมานับ
Once the question was finished, he raised his finger to count

“ก็มีที่ ดันเจี้ยนวัลคาโน่บลีซ แฟนธอมเดธ ปราการเทพสงคราม สุสานแห่งบรรพชน...ทำนองนี้แหละครับ”
"There are places like the Dungeon of Volcano Bliss, Phantom Death, the Fortress of War Gods, the Ancestors' Tomb... something like that."

เงียบกริบ...
Silent...

ก็แต่ละที่ที่ออกมาจากปากมาล้วนแต่เป็นดันเจี้ยนสุดโหดชนิดถ้าใครไม่แน่จริงและไม่มีออปชั่นเพียบพร้อมก็คงไม่กล้าถ่อเข้าไปแล้วหวังจะมีชีวิตรอดกลับมาครบ 32 หรอก เพราะมอนสเตอร์ของที่นั่นต่างก็มีระดับสูงกว่า 80 ทั้งนั้น
Each place that comes out of the mouth is a brutal dungeon, where anyone who isn't truly confident and doesn't have plenty of options probably wouldn't dare to venture in and hope to come back alive and intact, because the monsters there all have levels above 80

ให้ตาย นั่นคือสถานที่เดินเล่นของพี่เหรอครับ!!!
Oh my god, is that your brother's walking place?!!!

ครั้นจะไม่เชื่อก็ไม่ได้อีก เพราะพี่แกมีศพมังกรเลเวล 158 มายืนยันถึงที่ซะขนาดนั้น!
I couldn't help but believe it, as he had a level 158 dragon corpse right there to confirm it!

“..ร...เหรอคะ แหม เป็นสถานที่ที่น่าสนใจมากๆ เลยนะคะ” จูนพูดกลั้วหัวเราะ ทั้งที่หน้าเธอเริ่มจะซีดเป็นไก่ต้มอยู่รอมร่อ
“..Really? Wow, it's such an interesting place!” Joon said with a laugh, even though her face was starting to turn pale like a boiled chicken.

“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ หลังๆ ไปเดินแถวนั้นก็ชักจะเบื่อแล้วล่ะครับ”
"It's not that much, really. Lately, I've been getting a bit bored walking around there."

“อ้าว ทำไมล่ะคะ”
"Oh, why is that?"

“ก็มันไม่มีคนเดินข้างๆ น่ะสิครับ” พูดจบ วินเซนต์ก็จงใจยกมือขึ้นเชยคางพิธีกรสาวขึ้นมาสบตา เล่นเอาดวงหน้าสวยพลันขึ้นสีร้อนวูบอีกหน จังหวะเดียวกับที่เสียงกรี๊ดกร๊าดแสดงความไม่พอใจของผู้หญิงจะดังระงมไปทั่วทั้งฮอล
“Well, there’s no one walking beside me, you see.” After finishing his sentence, Vincent deliberately raised his hand to tilt the host's chin to meet his gaze, causing her beautiful face to flush with heat once again, just as the sound of women’s shrieks of discontent echoed throughout the hall.

อะแฮ้ม~~!!
Ahem~~!!

เป็นเมษานั่นเองที่ทนไม่ไหวจนต้องกระแอมออกมาดังๆ ราวกับต้องการเรียกสติที่เริ่มจะหลุดลอยหน่อยๆ ของเพื่อนหนุ่มให้กลับมา
It was indeed April who couldn't hold back any longer and had to clear his throat loudly, as if trying to bring back the slightly drifting awareness of his male friend

“โอ๊ะ ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอผมเจอสาวน้อยน่ารักๆ แบบนี้ทีไร เป็นต้องอดใจไม่ไหวทุกทีเลย” พูดเสร็จ ชายหนุ่มก็ส่งรอยยิ้มหวานให้อีกที
“Oh, I must apologize. Every time I see a cute little girl like you, I just can't help myself.” After saying that, the young man gave another sweet smile.

“...ถ...ถ้างั้นคำถามต่อไปก็แล้วกันนะคะ” จีเอ็มจูนพยายามพูดต่ออย่างยากลำบาก เห็นทีจะไม่ได้มีแต่คนดูสาวๆ หรอกที่โดนรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของวินเซนต์เล่นงาน ตัวเธอเองก็เริ่มจะอ่อนยวบจนแทบตั้งหลักไว้ไม่อยู่แล้วเหมือนกัน
“...If that's the case, then let's move on to the next question, shall we?” GM June struggled to continue speaking. It seemed that it wasn't just the female audience who were affected by Vincent's charming smile; she herself was starting to feel weak and barely able to hold her ground as well.

“แต่เห็นคุณสองคนอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแบบนี้เนี่ย คุณสองคนเป็นอะไรกันเหรอคะ” เป็นคำถามที่โดนใจผู้ชมหลายคนไม่น้อย บริเวณทั่วโดมถึงได้เงียบกริบ จนหนุ่มสาวทั้งสองรู้สึกได้ถึงสายตานับแสนคู่ที่จ้องมองตรงมา ทว่าทั้งสองแค่หันมาสบตากันครู่หนึ่ง ก่อนจะแย้มยิ้มเผล่
“But seeing the two of you together all the time like this, what are you two to each other?” It was a question that resonated with many viewers. The entire dome fell silent, allowing the two young people to feel the gaze of countless pairs of eyes staring at them. However, they just turned to look at each other for a moment before breaking into a shy smile.

“อย่างเราเนี่ยเขาเรียกว่าเพื่อนกันรึเปล่า เมย์ หรือมากกว่านั้นหว่า”
"Are we considered friends, May, or something more?"

วินเซนต์แสร้งเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เรียกเสียงกลั้นหายใจสะท้อนไปทั่วสเตเดี้ยม โดยเฉพาะพวกสาวๆ ที่ต่างต้องยกมือขึ้นปิดปาก
Vincent pretended to ask with a sly smile, causing a gasp to echo throughout the stadium, especially among the girls who all had to cover their mouths with their hands

“อย่าพูดอะไรกำกวมแบบนั้นจะได้มั้ย เดี๋ยวคนเขาก็เข้าใจผิดกันหมดหรอก ยังไม่เข็ดอีกเหรอยะ ตาบ้า”
"Can you not speak ambiguously like that? People will misunderstand everything. Aren't you tired of it yet, you crazy guy?"

“อ้าวเหรอ” คนกวนหลุดหัวเราะเบาๆ
“Oh really?” The teasing person chuckled softly.

เมษาจงใจส่ายหน้าอ่อนใจ เธอแสร้งยกมือหยอกล้อกับอีกฝ่ายพอเป็นพิธี แล้วจึงหันมายิ้มให้กับกล้องที่กำลังซูมมาที่เธอ
April deliberately shook her head in exasperation. She pretended to playfully wave her hand at the other person just for show, then turned to smile at the camera that was zooming in on her

“ฉันกับวินเซนต์เราเป็นเหมือนคู่หูกันมากกว่าค่ะ ...ไม่สิ เราเป็นเหมือนพี่ชาย-น้องสาวเท่านั้นเองค่ะ ไม่มีอะไรเกินไปกว่านั้นจริงๆ” คำชี้แจงชัดเจนทำเอาบรรดาแฟนๆ ทั้งหลายต่างยกมือทาบอกโล่งใจ
"Vincent and I are more like partners... no, we are just like brother and sister. There's really nothing more than that." The clear explanation made all the fans breathe a sigh of relief.

“อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นคุณสองคนก็ต้องเข้าขากันมากเลยสินะคะเนี่ย”
"I see, so you two must get along very well then."

“ก็นิดหน่อยล่ะครับ”
"Just a little bit."

“ถ้าอย่างนั้นเราอยากจะถามความรู้สึกตอนที่คุณสู้กับลอร์ดอินเฟอร์โน่สักหน่อยค่ะ คุณรู้สึกยังไงบ้างคะ ตอนที่ได้ต่อสู้กับบอสตัวใหม่ของเกม”
"If that's the case, we would like to ask about your feelings when you fought Lord Inferno a bit. How did you feel when you got to battle the new boss of the game?"

“จะให้บอกตามตรงก็ ....เคลื่อนไหวช้าไปหน่อยนะครับ เจ้าบอสตัวนั้นน่ะ” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย
“To be honest, it’s... moving a bit slowly, that boss.” The young man replied in a calm tone.

“ออกจะโง่ไปนิดด้วยนะคะ” เมษาเสริม
“It might be a bit silly, you know?” Maysa added

“เน้นโจมตีแรงแบบบ้าพลังมากไปหน่อย แรกๆ ก็เหมือนกับจะมีสมองหรอก แต่พอจับทริ๊คได้ก็ฆ่าได้ไม่ยากเท่าไหร่ ผมเชื่อว่าอีกหน่อยถ้าบอสตัวนี้ได้บรรจุลงเป็นหนึ่งในบอสของไพรด์ มันคงจะเป็นบอสอีกตัวที่น่าล่ามากทีเดียวครับ” พอฟังวินเซนต์วิจารณ์เสร็จ พวกคนดูก็ต่างส่ายหน้าวืดกันเป็นแถว
“The focus on overwhelming attacks is a bit too much. At first, it seemed like there was some strategy, but once you figure out the tricks, it's not that hard to defeat. I believe that if this boss is eventually included as one of the bosses in Pride, it will definitely be another boss worth hunting.” After listening to Vincent's critique, the audience shook their heads in unison.

มันคงมีแต่พี่แหละที่บอกว่าเจ้าบอสตัวนี้มันช้าไปนิด โง่ไปหน่อย!
It must be only you who says that this boss is a bit slow and a little stupid!

สำหรับคนอื่น มันทั้งเร็ว แถมฉลาดโคตรเลยล่ะ!!!
For others, it's both fast and incredibly smart!!!

“ก็ตอบได้สมกับที่เป็นคุณวินเซนต์ดีนะคะ” จูนกล่าวสรุปพลางหัวเราะแห้งๆ เจ้าหล่อนลอบหันไปส่งสายตาให้กับธาดาวูบหนึ่ง ซึ่งจีเอ็มหนุ่มก็ระบายรอยยิ้มตอบแล้วจึงพยักหน้าให้
“Well, that's a fitting response for you, Vincent.” Joon concluded with a dry laugh, glancing over to Thada for a moment, who smiled back and nodded.

“ถ้างั้นนี่ก็เป็นคำถามสุดท้ายแล้วนะคะ จากนี้ต่อไปคุณวินเซนต์คิดจะทำอะไรต่อเหรอคะ คือจูนหมายถึงเป้าหมายของคุณน่ะค่ะ”
"Then this is the last question. What do you plan to do next, Vincent? I mean, what are your goals?"

ทั่วทั้งฮอลถึงกับเงียบสนิทด้วยความสงสัยเช่นเดียวกัน
The entire hall fell silent in the same curiosity

นายวินเซนต์คนนี้คิดจะทำอะไรต่อไปกันแน่ หลังจากที่เขาได้สร้างชื่อเสียงให้ตัวเองจนโด่งดังได้ในชั่วพริบตา ทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงไม่เคยปรากฏตัวที่ไหนมาก่อน แม้ว่าจะมีฝีมือร้ายกาจจนอาจถึงขั้นสูสีกับพวกจตุรเทพด้วยซ้ำ
What does this Vincent intend to do next after he has made a name for himself and become famous in the blink of an eye? Why had he never appeared anywhere before, even though he possesses skills that could rival the Four Deities?

จังหวะนี้เองที่ดวงตาสีอำพันเหลือบไปสบกับดวงตากลมโตสีเทาอ่อนอย่างรู้กัน
At that moment, the amber eyes caught a glimpse of the large, light gray eyes as if they understood each other

“เป้าหมายต่อไปงั้นเหรอครับ” น้ำเสียงนุ่มว่าเอื่อยๆ “จะว่ายังไงดีล่ะ บอกตามตรงว่าทีแรกผมไม่อยากมีชื่อเสียง หรืออยากจะออกมารับรางวัลอะไรแบบนี้หรอกนะ ผมแค่สนุกกับการเล่นเกม ได้พูดคุยกับเพื่อนที่รู้ใจ ผจญภัยไปในโลกแห่งจินตนาการที่นี่”
"Is that the next goal?" the soft voice said lazily. "How should I put it? To be honest, at first, I didn't want to be famous or receive any awards like this. I just enjoy playing games, talking with friends who understand me, and adventuring in this world of imagination."

ชายหนุ่มหยุดคำพูดไว้ช่วงหนึ่ง ราวกับต้องการให้เมษาต่อประโยคให้จบ
The young man paused his words for a moment, as if wanting Maysa to finish the sentence

“หากคิดที่จะพอ ทุกอย่างก็จบ หากไร้ความท้าทาย ชีวิตก็เหมือนกับนกที่ถูกขังอยู่ในกรง นั่นคือคติของพวกเราค่ะ”
"If you think about giving up, everything ends. If there are no challenges, life is like a bird trapped in a cage. That is our motto."

คำอธิบายดังกล่าวดูเหมือนจะสร้างความข้องใจให้กับคนดูมากกว่าแถลงไขให้กระจ่าง
The explanation seems to create more confusion for the audience than to clarify

“คือ...หมายความว่ายังไงเหรอคะ”
"What does that mean?"

เมื่อได้ยินคำถามกลับมาเช่นนั้น สองคู่หูก็เผลอหัวเราะพรืดออกมาพร้อมกัน
When they heard the question come back like that, the two friends couldn't help but laugh out loud together

“หากกลัวก็จะไม่กล้าก้าวต่อไป และเมื่อฝีเท้าหยุดนิ่งทุกสิ่งก็ไม่มีวันเปลี่ยน” วินเซนต์เอ่ยประโยคเริ่ม
“If you are afraid, you will not dare to move forward, and when your steps come to a halt, nothing will ever change.” Vincent said the opening line.

“วันนี้เราอาจเป็นคนธรรมดา หากแต่พรุ่งนี้อาจจะกลายเป็นตำนานก็ได้” เมษากล่าวเสริม
“Today we may be ordinary people, but tomorrow we might become legends.” April added.

“และนั่นคือเป้าหมายต่อไปของเราครับ” เขาตอบยิ้มๆ ก่อนจะชี้นิ้วไปบนฟ้า “พวกเราจะสร้างตำนานขึ้นมา เป็นตำนานบทใหม่ที่ทำให้ทุกคนจดจำชื่อของพวกเราไว้ตลอดกาล กลุ่มคนที่จะกลายเป็นฮีโร่ในโลกแฟนตาซีแห่งนี้ กลุ่มคนที่ไม่จำเป็นต้องสนใจกฎเกณฑ์ไร้สาระข้อไหนๆ”
"And that is our next goal," he replied with a smile before pointing to the sky. "We will create a legend, a new chapter that will make everyone remember our name forever. A group of people who will become heroes in this fantasy world, a group that doesn't need to care about any ridiculous rules."

“นั่นคือสิ่งที่ฉันกับวินเซนต์คิดเหมือนกันและอยากจะสร้างมันให้เป็นจริงขึ้นมาค่ะ”
"That is what Vincent and I both think and want to make it a reality."

“หมายความว่าพวกคุณจะ...”
"It means that you will..."

“ครับ พวกเราจะสร้างกิลด์ขึ้นมา”
"Yes, we will create a guild."

“และเป็นกิลด์ที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของไพรด์ด้วยนะคะ”
"And it is the strongest guild in the history of Pride."

สิ้นเสียงของเมษา ผู้ชมก็ต่างพูดคุยกันเสียงอึกทึก หลังจากเข้าใจเจตจำนงที่แท้จริงของสองคนนี้ในที่สุด ต่อมาเสียงเชียร์ก็ดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับว่าคำพูดดังกล่าวได้ไปกระตุ้นให้คนกว่าแปดหมื่นคนนั้นรู้สึกเร่าร้อนขึ้นมาในฉับพลัน
As the sound of April ended, the audience began to chatter loudly after finally understanding the true intentions of these two people. Soon, the cheers erupted once again, as if those words had suddenly ignited a passion in over eighty thousand people

คำพูดของพวกเขาสองคนไม่ได้แสดงถึงการโอ้อวดตนเองเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มันกลับเป็นคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยความฝันและความท้าทาย
Their words did not reflect any self-promotion at all. On the contrary, they were filled with dreams and challenges

และเป็นความท้าทายที่อันตรายเป็นอย่างมาก เพราะการประกาศออกมาเช่นนั้น หมายความว่าพวกเขาต้องการที่จะก้าวพ้นเหล่าจตุรเทพขึ้นไป ซึ่งในปัจจุบันเรื่องแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับความฝันของคนเสียสติ ทว่าเมื่อคำพูดนั้นออกมาจากปากของชายที่ชื่อวินเซนต์คนนี้ มันกลับเป็นเหมือนความฝันที่อยู่แค่เอื้อมเท่านั้น
And it is a very dangerous challenge because such a declaration means that they want to surpass the Four Deities, which in the present is no different from the dreams of the insane. However, when those words came from the mouth of a man named Vincent, it felt like a dream that was just within reach

“ว้าว นานมากแล้วนะคะ ที่ไม่ได้ยินคนพูดอะไรแบบนี้”
"Wow, it's been a long time since I've heard someone say something like this."

จีเอ็มจูนเผลออุทานด้วยความชื่นชม แม้แต่เธอเองก็ยังแอบเก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ เช่นเดียวกับธาดาที่ยืนทอดสายตามองชายหนุ่มแน่นิ่ง นัยน์ตาสีทองปรากฏรอยอ่านยาก ขณะที่ดวงหน้าคมคายยังประดับด้วยรอยยิ้มบางเบาเหมือนเช่นเคย
GM June involuntarily exclaimed in admiration. Even she couldn't hide her excitement, just like Thada, who stood gazing at the young man intently. His golden eyes showed a difficult-to-read expression, while his sharp features were still adorned with a faint smile as usual

ทำอะไรได้เหนือความคาดหมายเหมือนเดิมนะ วินเซนต์ คิดจะท้าชนกับพวกจตุรเทพงั้นเหรอ จะเรียกว่าเพ้อฝันหรือบ้าระห่ำดีล่ะ
You can still do the unexpected as always, Vincent. Are you thinking of challenging the Four Heavenly Kings? Should we call it a daydream or reckless madness?

“แล้วไม่ทราบว่ากิลด์ของพวกคุณนั้นจะชื่อว่าอะไรเหรอคะ” วินเซนต์หันมาฉีกยิ้มหวานให้กับกล้องทันที
“So, may I ask what your guild will be called?” Vincent turned and flashed a sweet smile at the camera immediately.

“เนเมซิส นั่นคือชื่อกิลด์ของเราครับ”
"Nemesis, that is the name of our guild."

“เป็นชื่อที่...”
"It is a name that..."

“ชวนอ้วกมาก!” จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นขัดจังหวะการสัมภาษณ์ที่ดูจะลื่นไหลไปด้วยดีเข้าจนได้ เจ้าของเสียงเป็นชายที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดของอัฒจันทร์ ชายคนนี้มีร่างกายสูงใหญ่และใบหน้าแสดงความบูดบึ้งไม่เป็นชิ้นดี
"Very nauseating!" Suddenly, a voice shouted, interrupting the interview that seemed to be going smoothly. The owner of the voice was a tall man sitting in the front row of the stands, with a grimacing face that looked quite displeased

เขาคือหนึ่งในจตุรเทพที่เพิ่งถูกท้าชนซึ่งๆ หน้า อสูรกายโลหิตเหล็ก มาร์คัส!
He is one of the four gods who has just been challenged face to facethe Iron Blood Beast, Marcus!

“ไม่นึกไม่ฝันจริงๆ เลยนะว่าจะมาใช้เวทีแห่งนี้เป็นที่ประกาศหาเสียงให้ตัวเอง ก็อย่างนี้ล่ะ พวกอยากดังที่หวังจะรวยทางลัด” มาร์คัสพูดพร้อมเหยียดรอยยิ้มหยันมาให้วินเซนต์ เมื่อเมษาเริ่มเห็นท่าไม่ดี หญิงสาวจึงรีบตรงไปกระซิบอะไรบางอย่างกับเพื่อนคู่หู ซึ่งชายหนุ่มเพียงแค่คลี่ยิ้มขบขันมาให้ด้วยดวงตาพราวระยับ
"I never really thought I would use this stage to announce my campaign for myself. It's just like this, those who want to be famous hoping for a shortcut to wealth," Marcus said with a mocking smile directed at Vincent. When Meisa began to sense trouble, she quickly went over to whisper something to her partner, who simply responded with a humorous smile and sparkling eyes

“ไม่นึกไม่ฝันเลยเหมือนกันว่า หนึ่งในจตุรเทพอย่างอสูรกายโลหิตเหล็กมาร์คัส จะอุตส่าห์ยอมนั่งดูอยู่ในพิธีมอบรางวัลของผมด้วยแบบนี้”
"I never imagined that one of the four deities, the Iron Blood Beast Marcus, would willingly sit and watch my award ceremony like this."

“อย่าเพิ่งเข้าใจอะไรผิดสิ เจ้าหนู ใครจะอยากอยู่ดูแกรับรางวัลบ้าบอพรรค์นั้นกัน อย่าหลงตัวเองเพียงเพราะสามารถฆ่าบอสกระจอกๆ ตัวหนึ่งได้เลย”
"Don't misunderstand, kid. Who would want to stick around to see you receive that ridiculous award? Don't get full of yourself just because you managed to kill a weak boss."

สิ้นคำพูดคราวนี้ เขาก็กระโดดลงมาจากที่นั่งคนดูอย่างแรงโดยปราศจากการห้ามปรามใดๆ ทั้งสิ้น แม้แต่จีเอ็มอย่างธาดายังเลือกที่จะยืนดูอยู่เฉยๆ
As soon as he finished speaking, he jumped down from the spectator's seat forcefully without any objections at all. Even the GM, Thada, chose to stand by and watch

“ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเก่งเลยนะ แม้หลังจากที่ฆ่าบอสตัวนั้นลงได้ก็ตาม”
"I never thought I was good at all, even after defeating that boss."

“อยากจะอ้วกว่ะ!” ใช้เวลาไม่นานนัก ร่างสูงใหญ่ก็เดินขึ้นมาประจันหน้ากับวินเซนต์บนเวทีด้วยท่าทางยั่วประสาทเต็มที่ ทว่าชายหลังหน้ากากนั้นยังใจเย็นพอจะขยับรอยยิ้มออกมาให้เห็น
"I feel like throwing up!" It didn't take long for the tall figure to walk up and confront Vincent on stage with a completely provocative demeanor. However, the man behind the mask was still calm enough to show a smile

“แกคิดว่าฉันคนนี้จะโง่พอที่จะหลงเชื่อคำพูดพล่อยๆ ของแกหรือไง ไอ้หนู ขอบอกเอาไว้ก่อนนะ ถ้าหากแกคิดจะใช้สถานการณ์แบบนี้ทำให้ตัวเองมีชื่อเสียงแล้วล่ะก็ ...ผิดถนัด!”
"Do you think I'm stupid enough to fall for your empty words, kid? Let me tell you beforehand, if you think you can use this situation to make a name for yourself, you're completely wrong!"

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ คุณมาร์คัส” อีกฝ่ายกดปิดเสียงไมค์ของตัวเอง เพื่อที่จะได้คุยกับชายตรงหน้าเป็นการส่วนตัวมากขึ้น ตอนนี้จึงเหลือแค่คนบนเวทีเท่านั้นที่สามารถได้ยินบทสนทนาชัดเจน
"Why do you think that way, Mr. Marcus?" The other party muted their microphone to have a more private conversation with the man in front of them. Now, only the person on stage could hear the conversation clearly

“อย่างแรกก็คือคนจริงใจเขาไม่ปกปิดหน้าตาของตัวเองกันหรอก อย่างที่สองก็คือคนที่เก่งจริงๆ เขาไม่จำเป็นต้องปกปิดฝีมือตัวเองอย่างที่แกกำลังทำอยู่ตอนนี้”
"First of all, sincere people do not hide their true selves. Secondly, truly skilled people do not need to conceal their abilities like you are doing right now."

“ฉันว่านายออกไปก่อนจะดีกว่า มาร์คัส ตอนนี้เรากำลังถ่ายทอดสดทั่วประเทศอยู่นะ” ในที่สุดธาดาก็สาวเท้าเข้ามาห้ามทัพ มาร์คัสเพียงแค่ชายหางตาไปมองจีเอ็มหนุ่มวูบหนึ่ง ก่อนจะแค่นหัวเราะหึ
"I think it would be better for you to go out first, Marcus. Right now, we are live nationwide." Finally, Thada stepped in to intervene. Marcus just glanced at the young GM for a moment before snorting a laugh

“อย่าเพิ่งเข้ามายุ่ง ธาดา นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับไอ้หมอนี่ แกเป็นจีเอ็มก็ก็อยู่ส่วนของแกไป ตรงนี้พวกผู้เล่นเขาจะคุยธุระกัน”
"Don't come in yet, Thada. This is a matter between me and this guy. You're the GM, so stay in your own area. Here, the players are going to discuss business."

“...แต่”
"...but"

“ไม่เป็นไรครับ คุณธาดา ผมเองก็มีอะไรอยากจะพูดกับเขาเหมือนกัน” น้ำเสียงเย็นเยียบของวินเซนต์เอ่ยปรามชายหนุ่มไว้ ก่อนจะตวัดนัยน์ตาคมกล้าไปสบกับบุรุษที่สูงกว่าเขม็งแม้จะเป็นการเงยหน้ามองก็ตามที เขาคลี่รอยยิ้มสบายอารมณ์ที่คนตัวสูงกว่าไม่ชอบตั้งแต่แรกเห็นอีกครั้ง
"It's okay, Mr. Thada. I also have something I want to say to him," Vincent's cold voice interjected, holding back the young man, before he fixed his sharp gaze on the taller man, even though it required looking up. He spread a relaxed smile that the taller person had disliked from the very first sight once again

“ที่คุณว่าผมจะใช้โอกาสนี้สร้างชื่อเสียงให้ตัวเองบางทีมันก็อาจจะไม่ผิดก็ได้นะครับ” เขาว่าแล้วหัวเราะน้อยๆ “แต่คุณเองก็กำลังจะใช้โอกาสนี้เพิ่มชื่อเสียงให้ตัวเองอยู่เหมือนกันไม่ใช่หรือไงครับ”
"I know you think I might use this opportunity to build my reputation, and that might not be wrong," he said with a small laugh. "But aren't you also trying to use this opportunity to enhance your own reputation?"

เจอคำเสียดสีแบบนั้นเข้า ฝ่ายตรงข้ามก็ถึงกับคิ้วกระตุกวูบ
Upon encountering such sarcasm, the opponent's eyebrows twitched in surprise

“แกหมายความว่ายังไง”
"What do you mean?"

“หมายความว่าคุณต้องการที่จะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าคุณทั้งเก่งและเหนือกว่าผม โดยการปรากฏตัวออกมาขู่เพื่อให้ผมกลัวคุณ แต่ต้องขอโทษด้วยนะ ผมคงจะแกล้งทำเป็นกลัวคุณไม่ได้ เพราะว่า หนึ่ง ผมมันพวกแสดงละครไม่เก่งก็เลยแกล้งกลัวใครเขาไม่เป็น สอง ถ้าหากคนเราเก่งจริงเขาไม่พูดโอ้อวดชาวบ้านกันหรอกครับ แต่พวกที่ชอบประกาศปาวๆ ว่าตัวเองเก่งนั่นน่ะ แถวบ้านผมเขาเรียกว่าพวก เก่ง-แต่-ปาก” พูดแล้ววินเซนต์ก็ไหวไหล่วืด แสดงอาการเหยียดหยามออกมาเต็มที่ “แล้วก็ไม่ต้องรีบหรอกครับ คุณมาร์คัส ไม่ว่าวันใดวันหนึ่งเราก็ต้องได้เจอกันอย่างเป็นทางการแน่นอน อย่าเพิ่งรีบกลัวผมถึงขนาดต้องออกมาประกาศกันโจ่งแจ้งขนาดนี้เลย”
"It means you want to show everyone that you are both skilled and superior to me by appearing to threaten me to make me fear you. But I’m sorry, I can’t pretend to be afraid of you because, one, I’m not good at acting, so I can’t pretend to be scared of anyone. Two, if someone is truly skilled, they wouldn’t boast about it. But those who like to loudly declare their own skills are what we call 'skilled-but-mouthy' in my neighborhood." After saying this, Vincent shrugged, showing his disdain fully. "And there’s no need to rush, Mr. Marcus. One day, we will definitely meet officially. Don’t be in such a hurry to fear me that you have to announce it so openly."

ถ้อยคำแดกดันทำเอาอีกฝ่ายถึงกับชะงักนิ่งไปด้วยอารมณ์โกรธสุดขีด เป็นการโต้ตอบที่สร้างความแปลกใจให้กับธาดาไม่น้อย เขาเองก็นึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะใจกล้าถึงขนาดพูดจาท้าทายหนึ่งในจตุรเทพอย่างมาร์คัสได้ตรงไปตรงมาขนาดนี้
The sarcastic words left the other party momentarily stunned with extreme anger. This response surprised Thada quite a bit. He never expected that the young man in front of him would be bold enough to directly challenge one of the Four Deities, like Marcus, in such a straightforward manner

ส่วนคนโดนลูบคมเพียงแค่นหัวเราะพรืด แล้วค่อยทำเสียงออกมาจากคอคล้ายๆ เหอะ! เมื่อดวงตาของทั้งคู่สบกัน มาร์คัสเป็นฝ่ายแรกที่ส่ายหน้า
The person who was brushed off just let out a soft laugh and then made a sound from their throat, similar to a "huh!" When the eyes of both met, Marcus was the first to shake his head

“ฉันว่าแล้วว่าแกต้องเป็นพวกคุยกันด้วยปากไม่ได้ แล้วก็จริงเสียด้วย พับผ่าเถอะ!” เขาตะโกนเสียงดังกึกก้อง ก่อนจะตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะร่า
"I knew you must be the type who can't talk face to face, and it really is true. Come on, seriously!" he shouted loudly, before finishing with a hearty laugh

“สงสัยมันต้องสอนกันซักดอกสองดอกแล้วมั้ง!”
"I guess it needs to be taught a thing or two!"

สิ้นคำ มาร์คัสก็ง้างหมัดเข้าโจมตีใส่วินเซนต์เต็มแรง สร้างความตกใจให้กับผู้ชมทั่วทั้งโดมจนต้องเผลออุทานออกมาเสียงดังลั่น
As soon as he finished speaking, Marcus swung his fist to attack Vincent with full force, shocking the audience throughout the dome, causing them to involuntarily exclaim loudly

ชั่ววินาทีระทึกใจนั้นเอง ได้ปรากฏร่างเล็กของใครบางคนที่กระโดดออกมาจากอัฒจันทร์แถวแรกเช่นกัน แน่นอนว่าบุคคลนั้นตั้งท่าจะพุ่งตรงไปยังเวทีตั้งแต่จังหวะที่จอมบ้าพลังนั่นเริ่มง้างหมัดขึ้นครั้งแรกแล้ว
In that thrilling moment, the small figure of someone jumped out from the front row of the stands as well. Of course, that person was poised to dash straight to the stage the moment that power-crazed individual raised their fist for the first time

ตูม!!!!
Boom!!!!

เสียงสั่นสะเทือนดังกึกก้องไปทั่ว พร้อมกับสายลมกรรโชกแรงที่ทำให้ใครหลายคนต้องยกมือขึ้นปิดหน้า ความรุนแรงของการโจมตีแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่ามาร์คัสต้องการปลิดชีพวินเซนต์ให้ดับดิ้นลงในคราวเดียว
The deafening sound of vibrations echoed everywhere, accompanied by a strong gust of wind that forced many to raise their hands to shield their faces. The intensity of the attack clearly showed that Marcus wanted to take Vincent's life in one fell swoop

ทว่าบุรุษคนที่ควรจะลงไปนอนหัวทิ่มอยู่ที่พื้นกลับยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง แถมยังขยับรอยยิ้มขันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเดิม ไม่ใช่ว่ามาร์คัสเกิดใจดียั้งหมัดเอาไว้เสียก่อนหรอก ตรงกันข้าม หมัดของเขาถูกพลังบางอย่างหยุดเอาไว้ต่างหาก เมื่อเพ่งสายตาดูให้ดี เขาก็พบว่ามีมือเล็กๆ ของใครบางคนสกัดแรงเขาเอาไว้โดยไม่มีอาการสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
However, the man who should have been lying face down on the ground remained standing still, unmoving. Moreover, he even maintained a wry smile as if nothing had happened. It wasn't that Marcus had suddenly decided to hold back his punch; on the contrary, his fist was stopped by some unseen force. Upon closer inspection, he realized that a small hand belonging to someone was blocking his strength without any sign of hesitation at all

“อะไรกัน...” มาร์คัสร้องครางออกมาเบาๆ
"What the...?" Marcus moaned softly.

ที่น่าตกใจไม่ใช่เรื่องที่การโจมตีของเขาไม่เป็นผล แต่เป็นเพราะผู้หญิงจากไหนก็ไม่รู้สามารถรับหมัดของเขาได้หน้าตาเฉยต่างหาก แถมเจ้าหล่อนยังไร้ซึ่งการสะเทือนใดๆ ทั้งสิ้นอีกด้วย
What is shocking is not that his attack was ineffective, but that a woman from who knows where could take his punch without flinching at all. Moreover, she showed no signs of being affected whatsoever

“ออกจะหุนหันพลันแล่นไปสักนิดนะครับ คุณมาร์คัส” วินเซนต์กล่าวด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “แต่เอาเถอะ มันก็สมกับเป็นคุณดีครับ ไอ้การต่อยครั้งนี้มันก็ไม่ได้อยู่นอกเหนือความคาดหมายของผมเท่าไหร่หรอก”
"You seem to be a bit impulsive, Mr. Marcus," Vincent said with a chuckle. "But that's just like you. This punch wasn't really beyond my expectations."

“...น...นี่เธอ” ชายร่างใหญ่พยายามเค้นคำพูดจากคออย่างยากลำบาก ขณะใช้ดวงตาจับจ้องไปที่หญิงสาวที่สามารถรับหมัดเขาได้อย่างง่ายดายตรงหน้า
"...you..." The large man struggled to force words from his throat while his eyes fixed on the young woman in front of him, who could easily take his punch.

เจ้าหล่อนเป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่ง เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวไสวน้อยๆ รับกับโครงหน้ารูปไข่ขาวเนียนกับนัยน์ตาสีเขียวมรกตงดงาม
She is a beautiful woman with light brown hair that flows gently, complementing her smooth oval face and stunning emerald green eyes

“อ๋อ คนนี้น่ะเหรอครับ ขอแนะนำให้รู้จักเลยก็แล้วกัน เธอชื่อว่า วารี เป็นรองหัวหน้ากิลด์ของผมเอง”
"Oh, is this the person? Let me introduce you. Her name is Wari, and she is the deputy leader of my guild."

“..ร..รองฯ” มาร์คัสเสียงสั่น
"Vice" Marcus's voice trembled.

“ใช่ครับ รองหัวหน้าเท่านั้น” วินเซนต์ก็จงใจเน้นคำพูดสุดท้ายชัดเจน ข้อความที่ทำให้มาร์คัสถึงกับหน้าซีดเผือด
“Yes, Deputy Chiefonly” Vincent deliberately emphasized the last word clearly, a statement that made Marcus go pale.

นี่เขากำลังโดนกดดันงั้นหรือนี่!? ชายคนนี้พยายามจะเตือนว่าขนาดแค่รองหัวหน้าที่เก่งน้อยกว่ายังสามารถหยุดหมัดของเขาได้ง่ายดายขนาดนี้ แล้วนับประสาอะไรกับหัวหน้ากิลด์อย่างมันที่คิดจะจบชีวิตของเขาเมื่อไหร่ก็ย่อมได้!
Is he being pressured like this!? This man is trying to warn that even a deputy leader who is less skilled can easily stop his punches like this, so what about the guild leader who can end his life whenever he wants!

ความคิดที่แล่นปราดเข้าสมองทำเอาชายหนุ่มขนลุกซู่ ครั้นพอตั้งท่าจะขยับมืออีกข้างก็ถูกวัตถุบางอย่างจ่อเข้าที่หน้าอย่างรวดเร็วเสียจนเผลอสะดุ้งโหยง
The thought that suddenly raced into his mind made the young man shiver. Just as he was about to move his other hand, something was quickly pointed at his face, causing him to flinch in surprise

แกร๊ก~!
Crack~!

“ลองนายขยับแม้แต่ปลายนิ้วดูสิ ฉันไม่เอานายไว้แน่ มาร์คัส” ถ้อยคำเย็นเยียบดังมาจากหญิงสาวร่างบางอีกคน ดวงตาสีเทาฉายแววเอาจริงกับคำพูดดังกล่าว ขณะยกปากกระบอกปืนชี้มายังเขาพร้อมกับขึ้นลำกล้องในมือ
"Try moving even a finger, and I won't keep you, Marcus." The cold words came from another slender young woman, her gray eyes reflecting seriousness as she aimed the gun at him and cocked it in her hand

มาร์คัสรู้ดีว่าถ้าหากคิดจะโจมตีเจ้าหมอนี่ต่อไป ความกดดันดังกล่าวทำเอาชายหนุ่มต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอ ไม่นึกไม่ฝันว่าหนึ่งในจตุรเทพกำลังตกที่นั่งลำบากด้วยการโดนทั้งปืนจ่อหน้าและถูกผู้หญิงร่างเล็กรับหมัดได้ มิหนำซ้ำยังถูกสายตาคมกริบของวินเซนต์จ้องตรงมาให้ขนลุกซู่อีก
Marcus knew well that if he continued to attack this guy, the pressure made the young man swallow hard. He never imagined that one of the Four Deities was in a difficult position, facing a gun pointed at him and being hit by a small woman. To make matters worse, he was also being stared at with piercing eyes by Vincent, sending chills down his spine

ภาพดังกล่าวทำเอากว่าแปดหมื่นพลอยตื่นเต้นไปด้วย ส่วนพวกจีเอ็มอย่างธาดาได้แต่คอยมองดูอยู่ห่างๆ เพราะไม่รู้ว่าจะแยกมวยกลางเวทีออกมายังไงดี
The image excited over eighty thousand gems, while the GMs like Thada could only watch from a distance, unsure of how to separate the fighters in the ring

“แย่จังแฮะ พวกเธอนี่ไม่ไหวเลยจริงๆ” วินเซนต์เปรยขำๆ “ไปแกล้งคุณมาร์คัสแบบนี้ เขาก็ลำบากใจแย่สิ ต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณมาร์คัส สองคนนี้เธอออกจะใจร้อนไปซักหน่อย โดยเฉพาะวารี เธอไม่ค่อยชอบคนที่จ้องจะมาทำร้ายผมเท่าไหร่ ไอ้มอนสเตอร์ตัวสุดท้ายนั่นต้องโชคร้ายก็เพราะเธอไปเห็นว่ามันตรงเข้ามาทำร้ายผมเข้า ก็เลยจัดการซะ ผมเองจำไม่ได้แล้วสิ ว่าเธอบั่นคอมันขาดภายในกี่วินาทีกัน”
"That's really bad. You guys are just too much," Vincent joked. "To play a trick on Mr. Marcus like this, he's really in a tough spot. I apologize, Mr. Marcus. These two can be a bit impulsive, especially Wari. She doesn't really like people who seem to want to harm me. That last monster was just unlucky because she saw it coming to attack me and took care of it. I can't even remember how many seconds it took her to snap its neck."

เขาพูดพลางลดมือของสาวน้อยทั้งสองคนลง ก่อนจะโค้งศีรษะให้อีกฝ่ายราวกับต้องการขอโทษจากใจจริง
He spoke while lowering the hands of the two girls, then bowed his head to the other party as if wanting to sincerely apologize

“ผมว่าเราจบกันแค่นี้ดีกว่ามั้ยครับ” น้ำคำเรียบเรื่อยที่มาร์คัสชะงักกึก
"I think it's better if we just end it here, don't you?" The calm words made Marcus pause

“….น…นี่แกคิดจะเล่นงานฉันอยู่ข้างเดียว…”
"...Are you planning to target me alone..."

“เปล่าเลยนะครับ คุณต่างหากที่จ้องจะเล่นงานผมอยู่” วินเซนต์ยิ้ม “อีกอย่างผมกำลังพยายามช่วยกู้หน้าให้คุณอยู่นะครับ คุณมาร์คัส หวังว่าคุณคงยังไม่ลืมหรอกนะว่าด้านหลังของคุณมีคนดูอยู่อีกหลายหมื่นคนเลยนะครับ” คำพูดที่อีกฝ่ายถึงกับผงะวูบ
"Not at all, it's you who is trying to take me down," Vincent smiled. "Besides, I'm trying to help save your face, Mr. Marcus. I hope you haven't forgotten that there are tens of thousands of people watching you from behind." The other party was taken aback by his words

เขาเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองได้ตัดสินใจพลาดครั้งมหันต์ไปแล้ว เพียงแค่ถูกยั่วยุหน่อยเดียวก็เผลอฉุนขาดจนออกแรงโจมตีไป หมอนี่ไม่เพียงไม่ได้มีช่องโหว่มากมายอย่างที่เขาเห็น มันกลับมีคำพูดเป็นอาวุธทำให้เขาตายใจจนไม่ฉุกคิดว่ามันจะมีลูกน้องที่มีสายตาเฉียบคมและฝีมือดีถึงสองคน
He just realized that he had made a huge mistake in his decision. Just a little provocation was enough to make him lose his temper and attack. This guy not only didn't have as many weaknesses as he thought, but he also had words as weapons that made him let his guard down, so he didn't consider that there would be two subordinates with sharp eyes and great skills

มิหนำซ้ำมันยังกุมสถานการณ์ทั้งหมดเอาไว้ได้ตั้งแต่แรกแล้ว!
Moreover, it has been able to control the entire situation from the very beginning!

ไอ้เจ้าวินเซนต์คนนี้…ปีศาจชัดๆ
This Vincent guy... clearly a demon

“เว้ย...เจอกันรอบหน้าเถอะแก สนุกแน่!” ทิ้งทวนไว้แบบนั้น เจ้าของร่างใหญ่ก็เดินกลับไปชนิดที่ไม่สนใจจะหันมามองวินเซนต์อีกเลย ส่วนคนกวนแค่โบกมือส่งท้ายให้เขาหย็อยๆ
"Hey... see you next time, buddy! It’s going to be fun!" With that parting remark, the big guy walked away without bothering to look back at Vincent, while the teasing person just waved goodbye lazily.

“แล้วผมจะรอวันนั้นนะครับคุณมาร์คัส” เจ้าตัวแสบจงใจตะโกนไล่หลังเพื่อยั่วประสาท ทว่ามาร์คัสทำได้เพียงกัดฟันกรอดๆ แล้วก้มหน้าก้มตาเดินผ่านทางเดินใต้อัฒจันทร์หายไปพร้อมกับลูกน้องตัวผอมๆ คนหนึ่งที่กระโดดตามไปติดๆ
"Then I'll wait for that day, Mr. Marcus," the mischievous one shouted back to provoke him. However, Marcus could only grit his teeth and walk with his head down, disappearing down the corridor under the bleachers with a skinny subordinate who jumped right after him

ส่วนคนสามคนที่เหลือบนเวทีต่างก็ส่ายหน้าอ่อนใจออกมาเบาๆ จะมีก็แต่วินเซนต์ที่ยังคงหัวเราะร่าราวกับเด็กกำลังเล่นสนุก
The three other people on stage shook their heads in mild frustration, while only Vincent continued to laugh joyfully as if he were a child playing happily

ทันทีที่มาร์คัสเดินจากไป ทั่วทั้งโดมก็มีเสียงโห่ร้องชื่นชมไม่ขาดสายมาจากกลุ่มคนดู แค่ไม่ทันไร วินเซนต์ก็ได้ทำในสิ่งที่เหนือความคาดหมายโดยการจัดการมาร์คัส หนึ่งในจตุรเทพเสียอยู่หมัด ทำให้คำพูดของเขาที่ว่าจะสร้างกิลด์ใหม่ในตำนานขึ้นมาดูมีน้ำหนักมากขึ้นจนผู้คนต่างตะโกนชื่อเนเมซิสออกมาอย่างพร้อมเพรียง
The moment Marcus walked away, the entire dome erupted with continuous cheers from the audience. Before long, Vincent did the unexpected by taking down Marcus, one of the Four Deities, making his words about creating a legendary new guild carry much more weight, causing the crowd to shout Nemesis's name in unison

บุคคลทั้งสามยืนดูความสำเร็จอย่างงดงามนั้นด้วยสีหน้าพึงพอใจ ก่อนจะหันมาสบตากันพร้อมกับรอยยิ้มกว้างขวางที่สุดของวัน
The three individuals stood watching the magnificent success with satisfied expressions before turning to look at each other with the widest smiles of the day

จะมีใครรู้บ้างว่าเรื่องทั้งหมดนี้ คือ ละครฉากใหญ่ที่คนพวกนี้เป็นคนสร้างและกำกับการแสดงขึ้นมาเองทั้งหมด ทั้งเรื่องที่การเปิดตัวอย่างอลังการ ทั้งเรื่องบอลลูนขนมังกร อีกทั้งยังเรื่องที่อาจจะมีคิดร้ายลอบโจมตีวินเซนต์ ใครจะไปรู้ว่าเรื่องทั้งหมดนี้ล้วนอยู่ในการคำนวณในสมองน้อยๆ อันแสนร้ายกาจของผู้หญิงที่ชื่อ เมษา เรียบร้อยแล้ว!
Who would know that all of this is a grand play created and directed by these people themselves? From the extravagant debut to the dragon-shaped balloon, and even the possible malicious plot to attack Vincent—who would have guessed that all of this was already calculated in the wicked little mind of a woman named Mesa!

‘จำเอาไว้นะ วิศนะ บทพูดของนายต้องเป๊ะๆ อย่างที่ฉันบอกเอาไว้เลยนะ บุคลิกของนายต้องเป็นคนอารมณ์ดี แล้วก็พูดจาจีบสาวได้แบบเป็นธรรมชาติที่สุด และเหนือสิ่งอื่นใดนายต้องใจเย็นและยิ้มแย้ม ภายนอกเป็นคนประณีประนอมแต่จริงๆ แล้วนายไม่กลัวใครและพร้อมจะท้าชนกับทุกสิ่งทุกอย่าง’ คำพูดของเมษาในร้านเสื้อผ้าของจีจี้ยังคงก้องอยู่ในสมองของวิศนะ จนถึงตอนนี้ เขายังจำได้ดีว่าตอนได้ยินคำพูดนั้นหนแรก เขายังหลุดก๊ากเพราะคิดว่ามันเป็นคำพูดที่น่าตลกสิ้นดี
“Remember this, Wisana: your lines must be exactly as I told you. Your personality should be cheerful, and you should flirt with girls as naturally as possible. Above all, you need to be calm and smiley. On the outside, be accommodating, but deep down, you should not be afraid of anyone and be ready to take on everything.” The words of Meisa in Gigi's clothing store still echoed in Wisana's mind. Even now, he clearly remembers that when he first heard those words, he burst out laughing because he thought they were utterly ridiculous.

‘นี่ เมย์ เราไปเปิดตัวแค่ไม่ถึงยี่สิบนาที อะไรฉันจะได้แสดงบุคลิกมากมายขนาดนั้น เธอจะบ้าหรือไง’
"Hey May, we only have less than twenty minutes for the launch. How can I show so many personalities in that time? Are you crazy?"

‘เชื่อเถอะ นายได้ทำทั้งหมดแน่’ เมษาตอบยิ้มๆ ‘จากการคำนวณของฉัน พวกจีเอ็มจะต้องทำการสัมภาษณ์นายกับฉันอย่างแน่นอน ส่วนไอ้คำถามที่พวกนั้นจะถาม ฉันก็เก็งเอาไว้เกือบ 30 ข้อ นายต้องจำให้ได้ทั้งหมดเข้าใจมั้ย’
“Believe me, you definitely did it all.” April replied with a smile. “Based on my calculations, the GMs will definitely have to interview you and me. As for the questions they will ask, I’ve prepared almost 30 of them. You need to remember all of them, understand?”

‘30ข้อ!! เธอจะบ้าเหรอ ฉันจะไปจำหมดได้ยังไง’ วิศนะร้องเสียงหลง
‘30 questions!! Are you crazy? How can I remember all of them?’ Visana exclaimed loudly

‘ไม่ต้องจำทั้งหมดจริงๆ หรอกย่ะ เอาแค่รายละเอียดหลักๆ ก็พอ ไม่ต้องพูดตามที่เขียนเป๊ะๆ ก็ได้’ เมษาอธิบายด้วยทีท่าร่าเริง ขณะส่งกระดาษบทพูดของวินเซนต์ให้กับเขา ก่อนจะตวัดสายตามามองมาโนช
“You really don’t have to remember everything, just the main details will do. You don’t have to say it exactly as it’s written.” Meisa explained cheerfully while handing over the script for Vincent to him, before glancing over at Manot.

‘ส่วนแกนะ ไอ้เอ จังหวะที่เราเปิดตัวไปได้ ประมาณ 2นาที แกรีบให้เพื่อนของแกขับบอลลูนผ่านไปเหนือโดมทันทีเลย เข้าใจมั้ย’
"As for you, A, the moment we launched, about 2 minutes in, he quickly had his friend drive the balloon over the dome right away. Do you understand?"

‘เข้าใจแล้ว’ มาโนชรับคำด้วยเสียงเซ็งๆ ‘แต่ให้ตาย ถึงกับต้องไปจ้างบอลลูนส่งเควสมาหลอกคนดูเลยเชียวเหรอ มันไม่มากไปหน่อยเหรอ เมย์ แถมยังต้องไปซื้อลูกโป่งมหัศจรรย์มาทำเป็นรูปร่างของศพมังกรอีก’
‘I understand’ Manosh replied in a bored voice ‘But seriously, do we really have to hire a balloon to send a quest to trick the audience? Isn’t that a bit much, May? Plus, we have to buy magical balloons to shape them into a dragon's corpse too.’

‘เชื่อเถอะน่า! อันนี้แหละไม้เด็ดเลย ถ้าขาดไอ้บอลลูนขนมังกรเนี่ย บทพูดของฉันกับวินเซนต์มันจะดูไม่มีน้ำหนักทันทีเลยนะ’
"Believe me! This is the key item. If we miss the dragon candy balloon, my dialogue with Vincent will immediately seem weightless."

‘เออๆ แต่ฉันว่ามันดูไม่มีน้ำหนักตั้งแต่เรื่องลูกโป่งรูปมังกรแล้วล่ะ ถ้าโดนจับได้ขึ้นมาพวกเราจะเกมโอเว่อร์ทันทีเลยนะ’
"Yeah, but I think it looks weightless since the dragon-shaped balloon incident. If we get caught, we’ll be game over immediately."

‘เชื่อฉันเถอะ มันต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่ ตอนนั้นมันเป็นตอนกลางคืน แถมเรายังบินอยู่ตั้งไกลพวกคนดูเขามองไม่เห็นหรอก รับรองนายบินผ่านไปได้อย่างสบายใจแน่ ไอ้เอ’ ได้ยินแบบนั้น มาโนชก็พยักหน้ารับอย่างจำใจ
“Trust me, it will definitely go well. At that time, it was nighttime, and we were flying so far that the spectators couldn't see us. I assure you, you can fly through it with peace of mind, buddy.” Hearing that, Manot nodded reluctantly.

‘แล้วฉันละคะ คุณเมย์’ วารีเอ่ยถามออกมาบ้าง นัยน์ตาสีเขียวเปล่งประกายวิบวับอย่างนึกสนุกเต็มที่ เห็นดังนั้นกุนซือสาวก็ฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะส่งกระดาษอีกแผ่นให้กับเธอ
“And what about me, May?” Wari asked, her green eyes sparkling with excitement. Seeing this, the young strategist broke into a wide smile before handing her another piece of paper.

‘วารีจะเป็นคนที่อยู่วงนอก คอยสนับสนุนเวลาที่เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นมา’
"Water will be the one on the periphery, ready to support when unexpected events arise."

‘เกิดเรื่อง ...เรื่องอะไรเมย์!’ วิศนะร้องออกมาเสียงหลง
“What happened ... what happened, May!” Wisana exclaimed in a startled voice

‘ก็แค่เผื่อเอาไว้เท่านั้นแหละ ฉันเดาว่าหลังจากที่เราพูดจบ ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะรู้สึกชอบเรา มันอาจจะมีคนเหม็นขี้หน้าเรามากเสียจนอยากลงมาหาเรื่องนายก็ได้นะ แล้วรับรองเลยว่าไอ้คนที่ลงมาเนี่ย ต้องเป็นพวกใจร้อนแล้วก็เก่งเอาเรื่องเลยทีเดียว’
"It's just to be on the safe side. I guess that after we finish talking, not everyone will like us. There might be some people who dislike us so much that they want to come down and confront you. And I can guarantee that the person who comes down will definitely be hot-headed and quite skilled at causing trouble."

‘อ้าวเฮ้ย แบบนี้ฉันก็ออกไปล่อเป้าให้พวกนั้นจัดการสิ’
"Hey, in that case, I'll go out and be the target for them to deal with."

‘นั่นแหละคือแผนของฉันล่ะ’ คำตอบที่สองพี่น้องเหลือบมามองกันแบบไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก
‘That’s my plan’ The second answer made the siblings glance at each other with a bit of confusion.

‘แผนอะไรของเธอล่ะ’
"What are your plans?"

‘ก็เพราะคนที่ลงมามันต้องหมั่นไส้ในตัวนายมากๆ ไง วิศนะ เพราะแบบนั้นนายต้องยิ่งยั่วมันให้หนัก ยิ่งยั่วจนมันลงมือทำร้ายนายได้เลยยิ่งดี’
"That's because the person coming down must really be annoyed with you, Visana. Because of that, you need to provoke them even more. The more you provoke them to the point where they might actually harm you, the better."

‘เฮ้ย แบบนั้นฉันก็เจ็บตัวฟรีสิ’
"Hey, if that's the case, I'm just going to get hurt for nothing."

‘ไม่ต้องกังวลหรอกน่า คราวนั้นแหละคือบทของเธอ น้ำ’ เมษากล่าวอธิบาย‘เท่าที่ฉันดูจากข้อมูลสายอาชีพ เธอน่าจะเป็นพวกสายป้องกันที่เก่งเอาเรื่องทีเดียวใช่มั้ยจ๊ะ’
“Don’t worry, that time is your part, Nam.” Meisa explained.“From what I see in the career data, you should be quite good at the defense type, right?”

‘จ้ะ’ น้ำพยักหน้าตอบ เรียกรอยยิ้มกว้างจากเสนาธิการสาวทันที
“Yes”Nam nodded in response, instantly eliciting a wide smile from the female commander.

‘เพราะงั้นหน้าที่เธอก็คือ จังหวะที่มีคนลงมาต้องการจะโจมตีใส่วิศนะ ให้เธอโดดลงมาจากบนอัฒจันทร์ลงมาป้องกันการโจมตีของเขาให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เรื่องนี้สำคัญมากนะ ถ้าหากป้องกันไม่ทัน ทุกอย่างก็จบกัน’ เมษาพูดด้วยสีหน้าจริงจังแต่ถ้าเธอทำได้สำเร็จ พวกเราก็จะได้เครดิตไปเต็มๆ เลยละ’
"Therefore, your duty is to jump down from the stands as soon as someone comes down wanting to attack Visana, to defend against his attack as quickly as possible. This is very important; if you can't defend in time, everything will be over," Meesa said with a serious expression. "But if you succeed, we will get all the credit."

ถึงตรงนี้ สองพี่น้องก็พอจะเข้าใจแผนการของเมษาขึ้นมาทีละนิดแล้ว วิศนะพยักหน้าให้เบาๆ แล้วค่อยเอ่ยถามต่อ
At this point, the two siblings were beginning to understand Maysa's plan little by little. Wisana nodded slightly and then asked further

‘ถ้าป้องกันการโจมตีสำเร็จแล้วเขายังไม่ยอมหยุดล่ะ แบบอยากจะอัดฉันให้ได้ทำนองนั้น’
"If he successfully prevents the attack but still refuses to stop, it's like he wants to beat me up or something like that."

‘ฉันจะหยุดเขาให้ได้เองไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องการขู่ชาวบ้านน่ะฉันถนัด อีกอย่างนายต้องพยายามเล่นสงครามประสาตกับหมอนั่นตลอดเวลา แล้วก็สบตามันให้ตลอดนะ เพราะคนเราน่ะเวลาโดนรุมจ้องนานๆ แล้วมันจะทำอะไรไม่ค่อยถูก เชื่อเถอะว่าฝ่ายนั้นต้องหยุดหาเรื่องเรา และยอมถอยกลับไปแน่ๆ’
"I'll handle him myself, don't worry. I'm good at intimidating the locals. Besides, you need to constantly play mind games with that guy and keep eye contact. Because when people are stared at for too long, they tend to lose their composure. Trust me, they'll have to stop bothering us and back off for sure."

‘แน่ใจนะ’ วิศนะเกาหน้าแกรก
“Are you sure?” Visana scratched his face.

‘ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่นะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับพี่ล่ะก็ น้องคนนี้จะปกป้องพี่ชายอย่างสุดฝีมือเอง’ คำยืนยันที่ชายหนุ่มชะงักนิ่ง ก่อนจะตวัดสายตาไปสบกับวารีที่ส่งยิ้มให้กำลังใจมาให้ เขาทำสีหน้าปั้นยากอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงยกมือขึ้นโยกศีรษะเจ้าหล่อนเบาๆ
“Don’t worry, big brother. If anything happens to you, this little sister will protect you with all her might.” The young man paused, then turned his gaze to meet Wari’s encouraging smile. He made a difficult expression for a moment, then raised his hand to gently shake her head.

‘พูดแบบนี้พี่ก็ดีใจอยู่หรอก แต่บทพูดมันเหมือนกับจะสลับกันอยู่นะ แบบนี้มันเหมือนกับพี่เป็นคนไม่ได้เรื่องจนต้องให้น้องออกมาปกป้องเลยอ่ะ’
"I'm happy to hear you say that, but the dialogue seems to be switched around. It makes it seem like I'm the one who's useless and needs you to come out and defend me."

‘น้ำไม่ได้คิดแบบนั้นซักหน่อยนะ’ หญิงสาวหลุดหัวเราะก๊ากกับอาการน้อยใจของพี่ชาย ทำเอาคนขี้ใจน้อยได้แต่เกาหน้าแกรกๆ ท่าทางที่เมษาต้องถอนใจยาว พูดตัดบทด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“I didn’t think that way at all.” The young woman burst out laughing at her brother's sulking, leaving the sensitive person scratching his head awkwardly. It seemed that Meisa had to let out a long sigh and spoke decisively to cut off the conversation.

‘เอาล่ะๆ ตอนนี้เลิกที่จะแสดงความรักกันก่อนนะคะ สองพี่น้อง เราเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วก่อนที่จะต้องออกไปแสดงละครฉากใหญ่นี้’ ได้ยินแบบนั้นทุกคนก็เหลือบมาสบตากันจนต่างคนต่างหลุดหัวเราะพรืดออกมาพร้อมกันอีกที
“Alright, alright, let’s stop showing our affection for now, siblings. We don’t have much time left before we have to go perform this big scene.” Hearing that, everyone glanced at each other and burst into laughter together once again.

คราวนี้เมษาต้องกระแอมเรียกสติออกมาดังๆ อีกรอบ
This time, Mae had to clear her throat and call for her senses out loud again

‘ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวกันให้พร้อมนะ ทุกคน ฉันจะขอตั้งชื่อแผนการครั้งนี้ว่า 'เปิดตำนานเนเมซิส' ขอให้ทุกคนจงโชคดี’
"If that's the case, then everyone get ready. I will name this plan 'The Legend of Nemesis.' Good luck to everyone."

Stage 23

คำเตือนของธาดา (1)
Warning from Thada (1)

“ชนแก้ว!!” เสียงตะโกนดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศครึกครื้น แก้วสี่ใบขยับเข้ามาชนกันพอเป็นพิธี แล้วผู้คนทั้งหมดต่างก็ยกน้ำสีชมพูอ่อนในภาชนะโปร่งใสเข้าปากไป
"Cheers!!" A loud shout rang out amidst the lively atmosphere. Four glasses clinked together ceremoniously, and everyone raised the light pink drink in their transparent containers to their lips

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแผนการของเราจะสำเร็จได้อย่างงดงามขนาดนี้!” น้ำเสียงร่าเริงดังออกมาจากปากนายตัวแสบคนเดิม ที่ตอนนี้ฉีกกำลังยิ้มระรื่นได้อย่างน่าหมั่นไส้สุดๆ
"I can't believe our plan has succeeded so beautifully!" The cheerful voice came from the same mischievous guy, who was now grinning in an incredibly annoying way

“นั่นนาซี พี่นะ ไอ้ผมก็นึกว่าตอนเจ้ามาร์คัสหน้าแมวนั่นมันกระโดดลงมาท้าต่อย พี่จะเละแล้วซะอีก” เด็กหนุ่มฝั่งตรงข้ามพูดกลับมายานคาง ดวงตาใต้กรอบแว่นดูล่องลอยชอบกล
"That's Nazi, brother. I thought when that cat-faced Marcus jumped down to challenge you, you would be in trouble." The young boy on the opposite side replied, leaning on his chin, his eyes behind the glasses looking strangely vacant

“เฮ้ย! แกก็พูดเกินไป ไอ้เอ คนอย่างพี่มีหรือจะพลาดกับเรื่องง่ายๆ พรรค์นี้!”
"Hey! You're overreacting. Someone like me would never mess up something this simple!"

“เออว่ะ คนอย่างพี่มันไม่มีพลาดอยู่แล้ว ขนาดไอ้อินเฟอร์โน่ตัวนั้นพี่ยังตบหัวทิ่มมาแล้วเลย!”
"Yeah, someone like you never misses. Even that Inferno guy, I already knocked him down!"

“เฮ้ย พูดถูกใจว่ะ ไอ้น้อง แบบนี้ชนอีกแก้วโว้ย”
"Hey, you're speaking my mind, bro. Let's clink another glass like this!"

“เอ้าชน!”
"Cheers!"

ทั้งสองร่างยกแก้วที่เพิ่งจะรินน้ำสีชมพูลงไปจนเต็มขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมดอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มคว้าตะเกียบแถวนั้นมาเคาะแก้วเปล่าแล้วร้องรำทำเพลงกันต่ออย่างครึ้มใจ
Both figures raised their glasses, which had just been filled with pink liquid, and drank it all in one go again, before starting to grab chopsticks nearby to tap on the empty glasses and continue singing and dancing joyfully

“ลูกพี่มาโนชขอรับ เติมอีกแก้วมั้ยขอรับ” หุ่นยนต์กลมๆ ตัวหนึ่งเอ่ยถาม พร้อมนำถาดใส่ขวดแก้วแปะสลากที่เขียนเอาไว้ว่า พิ้งค์ค็อกเทล ผสมแอลกอฮอล์ 30% มาให้
“Brother Manot, may I refill your glass?” a round robot asked, while bringing a tray with a glass bottle labeled Pink Cocktail, 30% Alcohol to him.

“โอ๊ย รินมาเลย ไอ้ทิด เรื่องแบบนี้ไม่เห็นต้องถาม” มาโนชตอบด้วยใบหน้าแดงเรื่อ
"Ouch, Rin, come here! This kind of thing doesn't need to be asked," Manot replied with a flushed face

“แล้วท่านวิศนะล่ะขอรับ”
"And what about you, Visana?"

“เต็มแก้วเลย ริชชี่
“Full glass Richie

“ได้ขอรับกระผม!!” เจ้าหุ่นยนต์ตัวกลมนามริชชี่ขานตอบเสียงใส แล้วค่อยจัดแจงรินแอลกอฮอล์ขวดนั้นจนเต็มแก้วของตาคนขี้เมาทั้งสองคนที่สติสตังใกล้จะหลุดลอยหนักขึ้นทุกที โดยเฉพาะชายผมดำที่บัดนี้หัวฟูจนไม่เป็นทรง แถมยังหน้าแดงแจ๋ ขณะเริ่มยกผ้าพันคอสีแดงในมือมาแกว่งไปมา
“I have received your request!!” The round robot named Ritchie replied in a clear voice, then proceeded to pour the alcohol from the bottle until it filled the glasses of the two drunken men, whose senses were increasingly slipping away, especially the black-haired man whose hair was now a mess and his face was bright red, as he began to wave the red scarf in his hand back and forth.

อาการไร้สติที่สองสาวร่วมโต๊ะได้แต่นั่งส่ายหน้าปลงตก
The two girls at the table could only sit and shake their heads in resignation at the state of confusion

“เหมือนเราจะคิดถูกแล้วที่แยกออกมาตั้งวงน้ำเปล่าตรงนี้นะ” เสียงแหลมเล็กเปรยขึ้นอย่างเอือมๆ
"It seems we were right to set up a circle of plain water here," a small sharp voice remarked with annoyance

“ฉันว่าพวกเขาก็น่ารักกันดีออกค่ะ” เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามตอบพลางหัวเราะคิกคัก
"I think they are quite lovely," replied the girlfriend sitting across from me, giggling

“ฉันว่ามาตรฐานความน่ารักของเธอมันพิกลอยู่นะ ถึงได้มองอีตาขี้เมาสองคนนี้น่ารักไปได้ ดูซิ เอาแต่เอะอะโวยวายอะไรก็ไม่รู้ ดีนะเนี่ยที่เรายกกันมาฉลองกลางป่ากลางเขากันแบบนี้ ขืนไปอยู่ในเมืองต้องมีเรื่องแน่ๆ” เมษาว่าระหว่างยกมือนวดขมับ
"I think your standard of cuteness is quite strange, considering you find these two drunkards cute. Look at them, making all that noise for no reason. It's good that we brought them to celebrate in the middle of the forest like this; if we were in the city, there would definitely be trouble." Meisa said while rubbing her temples

ตอนนี้เธอและพรรคพวกที่เหลือกำลังฉลองความสำเร็จกันอยู่บนยอดเขาเอนเดล แม้จะยังอยู่ในเขตการปกครองของทริสทาน แต่พื้นที่แถวนี้กลับห่างไกลผู้คน เพราะขาดมอนสเตอร์น่าสนใจ แถมยังไม่ได้เป็นทางผ่านไปยังดันเจี้ยนแห่งใดอีกด้วย ดังนั้นมันก็เลยกลายเป็นสถานที่อันเหมาะสมสำหรับการจัดงานรื่นเริงหลังจากแผนการงานมอบรางวัลประจำปีลุล่วงไปได้ด้วยดี
Now she and the remaining party are celebrating their success on the summit of Endel. Although still within the jurisdiction of Tristan, this area is far from people due to the lack of interesting monsters, and it is not a passage to any dungeon. Therefore, it has become a suitable place for festivities after the annual award ceremony went smoothly

แต่ที่น่าหนักใจก็คือ พอเริ่มตั้งวงได้ มาโนชกับวิศนะก็จัดแจงแจกปูเสื่อนอนกลิ้งกันอยู่กลางเขา ระหว่างดวดเหล้าค็อกเทลชนิดแรงที่สุดเข้าปากกันอั่กๆ เล่นเอาสองสาวต้องขออพยพหนี เพราะทนฟังเสียงโวยวายกับกลิ่นเหล้าไม่ไหว!
But what is concerning is that once the gathering started, Manot and Wisana set up a mat to lie down in the middle of the area, while they gulped down the strongest cocktails, making the two girls request to evacuate because they couldn't stand the noise and the smell of alcohol!

“แต่ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันที่เรื่องมันเป็นไปตามที่เธอคำนวณไว้หมดเลย” วารีเริ่มบทสนทนาใหม่ หลังจากดื่มน้ำอัดลมจนหมดแก้ว ใบหน้าอ่อนใสของคนถูกชมปรากฏรอยยิ้มบางเบา
"But I also don't want to believe that everything has gone according to your calculations," Wari started a new conversation after finishing her soda. The soft, clear face of the person being complimented showed a faint smile

“มันก็เป็นความสามารถเดียวที่ฉันพอจะเอาไปอวดชาวบ้านได้ละมั้ง”
"It’s probably the only skill I can show off to the villagers."

“แค่นี้ก็ยอดคนแล้วค่ะ” หญิงสาวกล่าวเสียงใส “มิน่า พี่นะเขาถึงได้ไว้ใจเธอมากขนาดนี้ แต่บอกตามตรงนะ คราวแรกฉันก็หวั่นๆ อยู่เหมือนกัน แต่พอได้เห็นจนจบแผนการอันสุดยอดของเธอแล้ว ฉันประทับใจมากเลยล่ะ” เธอพูดก่อนหัวเราะคิกคักให้เมษาร่วมสมทบ
"That's already amazing, you know," the young woman said cheerfully. "No wonder he trusts you this much. But to be honest, I was a bit worried at first too. But after seeing your brilliant plan all the way through, I was really impressed." She said this before giggling, inviting Mais to join in

“คนที่น่าเหลือเชื่อน่าจะเป็นเธอมากกว่ามั้งน้ำ” มือปืนสาวว่ายิ้มๆ “กล้ายืนหน้านิ่งรับหมัดของมาร์คัสได้เฉย ให้ว่าตามจริง ตามแผนที่ฉันคิดไว้น่ะมันควรจะเป็นแค่ไอ้พวกนักเลงปลายแถว เลเวลไม่น่าจะเกิน 80-90 เสียอีกที่ทนแรงเสียดสีของวิศนะไม่ได้ แต่พอเป็นอีตามาร์คัสนั่นแล้วใจฉันงี้ร่วงลงไปถึงตาตุ่มแหนะ โชคดีมากเลยนะที่เธอหยุดเจ้าหมอนั่นเอาไว้ได้ ไม่งั้นมีหวังวิศนะได้เละเทะไม่มีชิ้นดีแหงๆ”
"The one who seems unbelievable is probably you, right, Nam?" The female assassin said with a smile. "You dared to stand there and take Marcus's punch calmly. To be honest, according to the plan I had in mind, it should have just been those low-level thugs, not exceeding level 80-90, who couldn't withstand Visna's friction. But when it comes to that Marcus, my heart dropped to my ankles. It was really lucky that you managed to stop that guy; otherwise, Visna would have been a complete mess for sure."

เธอแสดงท่าทางประกอบคำกล่าวยาวเหยียดเสียสมจริงจนวารีต้องหลุดขำก๊ากอีกรอบ
She acted out her lengthy speech so realistically that Wari couldn't help but burst into laughter again

“ก็ดีแล้วล่ะค่ะที่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี” วารีพยักหน้ารับพลางถอนใจ แล้วจึงตวัดดวงตาสีเขียวไปมองกองวัตถุที่วางซ้อนกันอยู่ไม่ไกล “จะว่าไปรางวัลที่เราได้รับมามันก็เยอะเอาเรื่องเหมือนกันนะ”
"It's good that everything went well," Wari nodded in agreement while sighing, then turned her green eyes to look at the pile of objects stacked not far away. "Come to think of it, the rewards we've received are quite a lot too."

“ก็นะ” เมษาเหลือบสายตามองตาม “เป็นกิจกรรมสุดท้ายของปีนี่นะเขาก็ใช้มาตรการลดแลกแจกแถมกันแบบนี้แหละ อันที่จริงก็ดีนะ ฉันได้มอเตอร์ไซค์มาใช้ตั้งคันหนึ่งแหนะ”
"Well," Meisa glanced over, "this is the last activity of the year, and they are using this kind of promotion. Actually, it's good; I got a motorcycle to use."

“ไอเท็มจากรางวัลนั้นก็มีแต่ของดีๆ ทั้งนั้น เล่นเอาผู้เล่นคนอื่นอิจฉากันเป็นแถวเลยนะคะ” วารีพูดขึ้น
"The items from that reward are all good stuff, making other players envious in line," Wari said

“เดิมทีมันเป็นของรางวัลที่กะเอาไว้แจกให้กิลด์ใหญ่ๆ ที่มาร่วมกิจกรรมล่าบอสอยู่แล้ว ได้ของรางวัลชิ้นใหญ่แบบนี้น่ะไม่แปลกหรอก แต่ไอ้พวกฉันที่เข้าไปลุยกันแค่สามคนจนฆ่าบอสได้ต่างหากล่ะที่มันแปลก”
"It was originally a prize intended to be given to the big guilds participating in the boss hunting event. It's not surprising to receive a big prize like this, but it's strange that it was us, just three people, who went in and managed to kill the boss."

“ก็อาจจะจริงนะคะ”
"It might be true."

วารีหัวเราะคิกคักพลางทอดสายตามองกล่องรางวัลที่ได้รับจากกิจกรรมล่าบอสและถ่ายภาพซึ่งถูกซีลอยู่ในพัสดุอย่างดีตรงหน้าเงียบๆ
Wari giggled softly while gazing at the prize box received from the boss hunt and photo activity, which was well-sealed in a package right in front of her quietly

หลังจากที่มาร์คัสถอยทัพกลับไป พวกเธอก็ได้เข้าพิธีรับรางวัลเป็นเงินสดหนึ่งล้านเหรียญกับรถจักรยานยนต์ลาโนว่า และ “ปืนมายาอีลูชั่น” ไอเท็มระดับ S ที่เมษาเลือกมาอีกหนึ่งชิ้น ลำพังแค่ชื่อของไอเท็มชิ้นนี้ก็เรียกเสียงฮือฮาจากคนดูไปทั่วแล้ว อาจจะเป็นเพราะปืนที่เธอขอไปเป็นอาวุธหายากที่มีพลังโจมตีสูงถึง 850 และสกิลพิเศษอีกมากมายนับไม่ถ้วน ที่สำคัญก็คือ ปืนกระบอกนี้มีเพียงแค่ 2กระบอกในประเทศไทยเท่านั้นเอง ซึ่งหนึ่งกระบอกตอนนี้อยู่ในหน้าต่างไอเท็มของเมษา และอีกกระบอกก็อยู่ในมือของจตุรเทพอีกคนหนึ่ง
After Marcus retreated, they participated in a ceremony to receive a cash prize of one million dollars along with a Lanova motorcycle and the "Maya Illusion Gun," an S-rank item that Maisa had chosen. Just the name of this item drew gasps from the audience. This might be because the gun she requested is a rare weapon with an attack power of 850 and countless special skills. Importantly, there are only two of these guns in Thailand; one is currently in Maisa's item window, and the other is in the hands of another member of the Four Deities

“ฉันอยากได้ปืนกระบอกนี้มานานแล้ว เธอรู้รึเปล่า” เมษาพูดด้วยสีหน้าปลาบปลื้ม ขณะหยิบวัตถุสีเงินแวววาวดังกล่าวมาถูไปมาอย่างแสนรัก
"I've wanted this gun for a long time, you know?" Meisa said with a beaming expression as she lovingly rubbed the shiny silver object

“ก็แน่ล่ะค่ะ มันมีแค่สองกระบอกในโลกนี้นี่นา”
"Well, of course, there are only two of these in the world."

“นั่นแค่เหตุผลเท่านั้นแหละ” เธอว่าพลางไหวไหล่ “ที่สำคัญก็คือมันทำให้ฉันเข้าใกล้การเป็นมือปืนอันดับหนึ่งของเกมมากขึ้นอีกก้าวต่างหาก เธอก็รู้ใช่มั้ยว่าอีลูชั่น อีกกระบอกอยู่ที่ใคร”
“That's just the reason,” she said, shrugging her shoulders. “What’s important is that it brings me one step closer to being the number one assassin in the game. You know, right, thatIllusion is in whose hands.”

“ก็พอรู้อยู่” คำตอบที่ฝ่ายตรงข้ามพยักหน้าหงึกหงักคล้ายกำลังตื่นเต้น
"I know well enough," the response that the opposing side nodded eagerly, as if they were excited

“คนๆ นั้นก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แถมยังมีสไตล์การต่อสู้คล้ายกับฉันอีกต่างหาก ฉันก็เลยคิดว่าถ้าหากจะท้าชนกับหล่อนที่เป็นจตุรเทพ ฉันก็จำเป็นต้องมีอาวุธที่สมน้ำสมเนื้อหน่อย พอเข้าใจใช่มั้ย น้ำ”
"That person is a woman too, and she even has a fighting style similar to mine. So I thought that if I were to challenge her, who is one of the Four Deities, I would need to have a weapon that is worthy. Do you understand, Nam?"

“เข้าใจสิ ก็ฝ่ายนั้นเค้าเป็นถึงจตุรเทพนี่นา” วารีพูดด้วยรอยยิ้มขัน เมื่อเห็นว่าเพื่อนใหม่ของเธอดูจะเป็นปลื้มกับอาวุธในมือมากจริงๆ
"I understand, because that side is the Four Divine Beings after all," Wari said with a wry smile, seeing that her new friend seemed really pleased with the weapon in hand

“จะเรียกว่างานนี้นอกจากพวกเราจะได้เปิดตัวกิลด์แบบสวยๆ แล้ว เรายังได้รับไอเท็มมาช่วยสร้างตัวอีกเพียบ เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยจริงม้า” เมษาว่า ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปยังคนนั่งตรงข้าม
"This event not only allows us to beautifully launch the guild, but we also received a ton of items to help build our characters. It's like hitting two birds with one stone, really!" said Maysa, before changing the topic of conversation to the person sitting across from her

“จะว่าไป เธอเองก็เลือกไอเท็มได้ไม่เลวเหมือนกันนี่” เธอชี้ไปยังสร้อยคอทรงกลมที่มีรูปดาวหกแฉกอยู่ด้านใน สาวน้อยผมสีน้ำตาลเพียงแค่อมยิ้มตอบ แล้วหยิบสิ่งที่สวมอยู่มามอง
"Come to think of it, you also chose a pretty good item." She pointed to the round necklace with a six-pointed star inside. The little girl with brown hair just smiled in response and picked up what she was wearing to look at it

“มันเป็นไอเท็มที่ฉันเคยใช้ตอนเล่นอยู่เซิร์ฟอินเตอร์น่ะค่ะ”
"It’s an item that I used when playing on the international server."

“แบบนี้นี่เอง ฉันเคยได้ยินมาว่าถ้าทำเรื่องขอเปลี่ยนเซิร์ฟเวอร์จะย้ายมาได้แต่ตัวละคร ส่วนไอเท็มจำเป็นต้องทิ้งเอาไว้หมดเลยใช่มั้ย”
"This is it. I’ve heard that if you request to change servers, only the character can be transferred, but all the items must be left behind, right?"

“ถูกแล้วล่ะ” หญิงสาวผงกหัวตอบ “ไอเท็มนี้สำคัญสำหรับฉันมาก ถ้าหากมีมันแล้วฉันจะต่อสู้ได้เต็มความสามารถค่ะ” เธอพูดพลางลูบคลำสร้อยคอรูปดาวหกแฉกอย่างทะนุถนอม
"That's right," the young woman nodded in response. "This item is very important to me. If I have it, I will be able to fight to my full potential." She said while gently stroking the six-pointed star necklace

ไอเท็มที่อยู่บนลำคอเล็กๆ ของวารีมีชื่อว่า “สร้อยคออัญเชิญแห่งบาบิโลน” เป็นไอเท็มที่ดีที่สุดของผู้เล่นสายอัญเชิญอสูร แม้หากเทียบมูลค่ากับไอเท็มของเมษาแล้วจะดูด้อยกว่ามาก แต่สร้อยคอชิ้นนี้ก็ยังนับเป็นของหายากที่มีค่าประมาณ 130 ล้านเหรียญ อยู่ดี
The item on the little neck of Wari is called “Necklace of Summoning from Babylon” which is the best item for summoner players. Even when compared to the value of items from Meisa, it may seem much inferior, but this necklace is still considered a rare item worth about 130 million coins.

“ว่าแต่จะดีจริงๆ เหรอคะ ที่ให้ไอเท็มฉันมา” วารีเอ่ยท้วงอย่างคลางแคลงใจ
"Is it really okay to give me this item?" Wari questioned with skepticism

“ทำไมล่ะ”
"Why?"

“ก็แหม นี่เป็นรางวัลที่คุณกับพี่นะควรจะได้กันแค่สองคนนี่นา ฉันไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักหน่อย แถมยังเพิ่งจะเข้ามาอยู่ปาร์ตี้ทีหลังอีก ...พอคิดแบบนี้แล้วมันก็...”
"Well, this is an award that you and your brother should have just for the two of you. I didn't help at all, and I just came to the party later... When I think like this, it..."

“ไฮ๊~! อย่าเกรงใจเลยน่า” เมษาตีมือเพื่อนสาวเบาๆ “เธอก็รู้ว่าทั้งฉันและวิศนะไม่ได้คิดอยากได้ของพวกนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ก็ดูอีตานั่นสิ เคยใส่ใจที่ไหน ขนาดของๆ ตัวเองยังเอามากองทิ้งเอาไว้ตรงนี้เลย”
"Hi~! Don't be shy!" Meisa lightly tapped her friend's hand. "You know that neither I nor Wisna ever wanted these things in the first place. Just look at that guy over there. Has he ever cared? He even left his own stuff piled up right here."

เจ้าหล่อนพูดพลางพยักเพยิดไปทางนายตัวแสบอีกคนที่ยังคงร้องเพลงเสียงหลงอยู่กับมาโนชอีกฝั่ง
She spoke while nodding towards the other troublemaker who was still singing off-key with Manot on the other side

พอเห็นแบบนั้น วารีก็เลยได้แต่หัวเราะแห้งๆ กลับมา
When she saw that, Wari could only laugh dryly in return

“แล้วเธอไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราที่ไหน ในเมื่อเธอก็เป็นเพื่อนคนหนึ่งของเรา เอ...จะว่าไปแล้วยศเธอใหญ่กว่าของฉันด้วยซ้ำไป” มือปืนสาวกล่าวติดตลกให้อีกฝ่ายหัวเราะร่วน
"Then what does it have to do with you? After all, you are one of our friends. Hmm... come to think of it, your rank is even higher than mine," the female assassin joked, making the other party laugh heartily.

“เหมือนถูกประชดเลยค่ะ”
"It feels like being sarcastically mocked."

“เปล่าสักหน่อย นี่พูดจากใจเลยนะ” เมษาตอบ ทั้งที่พยายามกลั้นขำจนตัวโยน
"Not at all, I'm speaking from the heart," Meisa replied, trying to hold back her laughter, shaking her body

หลังจากพูดคุยสัพเพเหระกันได้สักพัก นัยน์ตาสีเทาก็ปราดไปมองวงเหล้าของเพื่อนชายสองคนที่ยังก๊งกันไม่เลิก แล้วได้แต่ชักสีหน้าละเหี่ยใจ
After chatting aimlessly for a while, her gray eyes darted to the drinking circle of two male friends who were still drinking without a care, and she could only frown in disappointment

“พูดถึงเรื่องเกรงใจนะ ทำไมไอ้เอมันไม่มีให้ซักครึ่งหนึ่งของเธอก็ไม่รู้”
"Speaking of being considerate, I don't know why that guy doesn't have even half of what you have."

เมษาพูดจบก็ยกมือนวดขมับ ให้คู่สนทนาต้องเลิกคิ้วขึ้นมางงๆ
After May finished speaking, she raised her hand to massage her temples, causing her conversation partner to raise an eyebrow in confusion

“ทำไมคะ”
"Why?"

“ก็ดูมันซี่ ไม่เห็นจะเกรงใจสักกะนิด ทั้งที่ตัวมันก็ไม่ได้ช่วยฆ่าลอร์ดอินเฟอร์โน่เลยแท้ๆ แค่วิศนะช่วยพูดว่าหมอนี่เป็นคนสร้างผ้าพันคอปีกไฟให้ มันก็รีบฉีกยิ้มระรื่นมาขอส่วนแบ่งหน้าตาเฉยเลย”
"Look at it, it doesn't show any consideration at all, even though it didn't help kill Lord Inferno at all. Just because Wisna said that this guy was the one who created the fiery scarf, it immediately started grinning and asking for a share as if it were nothing."

“แหม แต่ฉันเห็นว่าตอนแรกเขาก็ไม่ค่อยอยากได้ไม่ใช่เหรอคะ ถ้าพี่นะไม่คะยั้นคะยอเขาก็คงไม่ทำหรอกค่ะ” วารีพยายามแก้ตัวแทน
"Well, I saw that at first he didn't really want it, did he? If it weren't for you urging him, he probably wouldn't have done it." Wari tried to defend on his behalf

“ก็นั่นแหละ มันก็ไม่เห็นจะต้องระรื่นขนาดนี้เลย!” เมษาได้แต่บ่น พลางกัดพันกรอดอย่างหงุดหงิด “แล้วดูมันขอรางวัลมาสิ ขอมาได้ หุ่นยนต์รับใช้รุ่นอัลลิมิเต็ด ขออะไรก็ไม่รู้ ไม่แฟนตาซีเลยซักนิดเดียว!!”
"Well, it really doesn't need to be this cheerful!" Maysa complained, biting her lip in frustration. "And look at it asking for a reward! Asking for a limited edition service robot, asking for who knows what, not a bit of fantasy at all!!"

เธอกลอกตาไปมองเจ้าหุ่นยนต์สีขาวตัวเล็กๆ ที่กำลังเปิดเพลงรับรองพวกขี้เมาทั้งสองให้ร้องเพลงเฮฮาแล้วส่ายหัว
She rolled her eyes at the little white robot that was playing music to entertain the two drunks, making them sing and sway their heads

แน่นอนว่า เจ้าหุ่นยนต์กระป๋องนี่ก็เป็นไอเท็มระดับ S เหมือนกัน มันเป็นหุ่นยนต์รับใช้ซึ่งเป็นที่นิยมมากในสายอาชีพพ่อค้า เพราะสามารถใช้ประโยชน์ได้สารพัด ตั้งแต่การใช้งานได้เยี่ยงทาสไปจนถึงช่วยต่อสู้ยามคับขัน นอกจากนี้ยังสามารถดัดแปลงความสามารถอื่นเพิ่มได้โดยไม่มีข้อจำกัดอีกต่างหาก
Of course, this can robot is also an S-level item. It is a servant robot that is very popular among merchants because it can be utilized in various ways, from functioning like a slave to assisting in battles during emergencies. Additionally, it can be modified to enhance other abilities without any limitations

แต่ดูสิ! เอาหุ่นรับใช้ราคาหลายล้านเหรียญมาคอยรินเหล้ากับแปลงเป็นตู้คาราโอเกะแบบนี้มันดีแล้วหรือไง!?
But look! Is it really good to have a multi-million dollar robot servant pouring drinks and transforming into a karaoke machine like this!?

“ฉันล่ะหน่ายกับอีตานี่จริงๆ” เมษาแขวะให้อย่างหมั่นไส้ ส่วนวารีได้แต่ยิ้มฝืด
"I'm really fed up with that guy," Maesa scoffed with annoyance, while Wari could only smile awkwardly

“อะไรจ๊ะสาวๆ นินทาพวกเราเหรอ?” เสียงอ๋อแอ๋ดังมาจากก๊งขี้เมา ก่อนร่างสูงๆ ของตาบ้าบางคนจะกระโดดคว้าคอเธอไว้ ทำเอาร่างเล็กกว่าแทบจะร่วงลงไปกองกับพื้น
"What is it, girls? Are you gossiping about us?" A loud voice came from a group of drunks before the tall figure of a certain crazy guy jumped and grabbed her by the neck, causing her smaller frame to nearly fall to the ground

“อี๋~! เหม็นเหล้าอ่ะ วิศนะ”
"Eww~! It smells like alcohol, Visna."

“นิดหน่อยเองไม่เป็นไรหรอกน่า โคนสวย”
"Just a little bit, it's okay. Beautiful cone."

ชายหนุ่มหัวเราะร่า ขณะยกมือขยี้หัวสีดำของเธอไปมาราวกับเห็นเป็นของเล่น
The young man laughed joyfully while rubbing her black hair back and forth as if he saw it as a toy

“พี่นะเมามากแล้วนะคะ น้ำว่าพี่ไปนอนก่อนดีมั้ย” วารีพยายามแกะมือพี่ชายของเธอออก และคงทำสำเร็จไปแล้วถ้าไม่ติดว่ามันเหนียวอย่างกับตีนตุ๊กแก วิศนะยังคงล็อคคอเมษาแน่น ทำเอาผู้ถูกกระทำได้แต่ส่ายหน้าปลงตกคล้ายจะชาชิน
"You're really drunk, aren't you? I think you should go to bed first," Wari tried to pry her brother's hand off, and she might have succeeded if it weren't for how sticky it was, like a gecko's foot. Wisana still had a tight grip on Amesa's neck, leaving the one being held to just shake her head in resignation, as if she were becoming numb

“ช่างเถอะน้ำ ตั้งแต่อยู่กับอีตานี่มาโดนกอดจนชินไปแล้ว อีกหน่อยเธอก็คงจะชินเหมือนกันแหละ” เจ้าหล่อนว่าอย่างเอือมระอา พลางโบกมือเป็นเชิงให้อีกฝ่ายนั่งลงเหมือนเดิม
"Never mind, Nam. Ever since I've been with this guy, I've gotten used to being hugged. Soon enough, you'll probably get used to it too," she said with a hint of exasperation, waving her hand as if to signal the other person to sit down as before

“หือ...นี่พี่นะเขาชอบกอดเมย์เหรอ หรือว่าทั้งสองคนเป็น...”
"Huh... Does he like to hug May, or are the two of them...?"

ประโยคหยุดค้าง จบด้วยรอยยิ้มหวานแบบมีเลศนัย ทำเอาเมษาหน้าขึ้นสีวูบ
The sentence hung in the air, ending with a sweet, suggestive smile that made Mae's face flush

“จะบ้าเหรอ!” เธอแหวเสียงสูง “ฉันกับตานี่ไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ นะ เราก็แค่...”
"Are you crazy!" she exclaimed in a high voice. "This guy and I really don't have anything going on, okay? We're just..."

“เราร้ากกันมากเลย” อยู่ดีๆ เจ้าบ้าวิศนะก็ร้องออกมาลั่น ยิ่งทำให้ดวงหน้าขาวร้อนผ่าวขึ้นไปอีก ส่วนวารีที่ยืนมองอยู่ห่างๆ แค่ส่งสายตาซุกซนมาให้ ระหว่างแสร้งทำเสียงร้อง ว้าย~
"We love each other so much," suddenly shouted the crazy Visna, making her pale face flush even more. Meanwhile, Wari, who was standing at a distance, just gave a mischievous glance while pretending to make a squealing sound, "Eek~"

“อีตาบ้า! พูดอะไรออกมายะ เดี๋ยวน้องสาวนายก็เข้าใจผิดกันพอดี!” แต่เขากลับยิ่งยิ้มแป้น แล้วยกมือเธอขึ้นแกว่งไปมาเหมือนไม่สนใจ
"That crazy guy! What are you saying? Your sister is going to misunderstand!" But he just smiled even more and waved her hand back and forth as if he didn't care

“ล้อ-เล่น-น่า” พูดจบพ่อคุณก็ส่งเสียงหัวเราะร่าอยู่คนเดียว เมษารู้สึกทั้งฉุนทั้งขันทำท่าทางไร้สติของบุรุษตรงหน้า
"Just kidding," said the father, laughing to himself. Maysara felt both annoyed and amused by the absurd behavior of the man in front of her

“โธ่ พี่นะ ล้อเล่นแบบนี้ผู้หญิงเขาเสียหายไม่ใช่เหรอคะ ทีหลังอย่าพูดอีกนะ”
"Oh, come on, brother. Joking like this can harm a woman, can't it? Please don't say it again next time."

“ช่ายๆ! พูดแบบนี้ได้ยางไงกันล่ะ พี่น้า” ยังไม่ทันไร มาโนชก็โผล่เข้ามาร่วมแจมจากทางด้านหลัง ทั้งที่เดินยังไม่ค่อยจะไหวด้วยซ้ำ พ่อค้าแว่นจงใจทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ วารี ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
"That's right! How can you say that, big brother?" Before long, Manot popped in to join from behind, even though he could barely walk. The glasses seller deliberately dropped himself down to sit next to Wari before breaking into a wide smile

“อะไรวะ ไอ้เอ” วิศนะถามเสียงสูง
"What the hell, Ai?" Wisana asked in a high-pitched voice

“ก็ไม่ทำมายหรอกพี่น้า~ เรื่องแบบนี้พี่เอามาพูดเล่นได้ยางงาย ถ้าเกิดว่าพี่ไม่ได้ชอบเขาก็ต้องบอกว่าไม่ชอบ แต่ถ้าพี่ชอบเขาพี่ก็ต้องบอกว่าชอบ ...เหมือนผมนี่” เขาหันหน้าไปหาร่างเล็กข้างๆ พลางทำท่าจะยกมือขึ้นไปโอบรอบคอเลียนแบบลูกพี่บ้าง
"I'm not going to do that, big brother~ You can joke about things like this, but if you don't like him, you have to say you don't like him. But if you do like him, you have to say you like him... just like me." He turned to the small figure next to him, pretending to lift his hand to wrap around his neck, imitating his older brother.

“วารี คือว่าผมชอบ...”
"Wari means that I like..."

โครม!!!!
Crash!!!!

วินาทีต่อมา บาทาของใครบางคนก็พุ่งถีบยอดอกของเจ้าคนลืมตัวเต็มแรง ร่างผอมแห้งกระเด็นขลุกๆ ลงไปกองอยู่ที่พื้นแน่นิ่งและไม่ขยับไหวติงอีกเลย
A second later, someone’s foot kicked the chest of the oblivious person with full force. The thin, frail body was sent tumbling down to the ground, lying still and not moving at all

“ก๊ากกกกก~~!! คิดจะแต๊ะอั๋งน้องข้าตอนข้าเมา ฝันไปเถอะ ไอ้กร๊วก! ต่อให้โดนมีดเสียบอยู่ฉันก็ลุกมาถีบไอ้พวกที่มันริจะจีบน้องฉันได้โว้ย ฮ่าๆๆ” พี่หวงน้องตะโกนก้อง แล้วหัวเราะร่วนทั้งยังค้างอยู่ในท่าเดิม คือใช้มือหนึ่งกอดคอเมษาไว้ และยกเท้าที่ใช้ถีบมาโนชเมื่อครู่ไว้อย่างนั้น
"Ha ha ha ha~~!! Thinking of hitting on my little sister while I'm drunk? Dream on, you jerk! Even if I got stabbed with a knife, I'd still get up and kick those who dare to flirt with my sister! Ha ha ha!" The protective brother shouted loudly, laughing heartily while still in the same position, with one arm around Maesa's neck and the foot he used to kick Manot earlier raised like that

“พี่นะเล่นแรงไปแล้วนะ!” วารีแหวใส่อย่างฉุนเฉียว หลังจากมองตามร่างของเพื่อนชายอีกคนที่เหมือนจะโดนกล่อมด้วยพระบาทจนหลับปุ๋ยไปแล้ว ครั้นพอหันจะมาเอาเรื่องจริงจัง คนเป็นพี่ชายก็ดันไหลลงไปนอนอย่างไร้สติคาตักเมษาเสียเรียบร้อย
"You're playing too rough!" Wari snapped angrily after watching the figure of another male friend who seemed to have been lulled to sleep by the foot. When she turned to confront him seriously, her older brother had already slumped down to sleep mindlessly on Maysa's lap

เป็นภาพที่ชวนให้เมษาต้องเบือนหน้าอย่างอ่อนใจ
It is an image that makes April turn away with a sense of resignation

“ดูสิ เมาแอ๋ขนาดนี้ยังไม่วายจะหวงน้องอีก” เธอพูดก่อนจะบีบจมูกชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ “เพราะเหล้าแท้ๆ ทำให้คนเราบ้าได้ขนาดนี้”
"Look, even being this drunk, you're still possessive over your little sister." She said before pinching the young man's nose playfully. "It's the alcohol that makes people go crazy like this."

“แต่ก็น่ารักดีนะคะ” น้ำเสียงใสกล่าวตบท้ายขำๆ แต่ฝ่ายตรงข้ามแค่ชักหน้ามุ่ย
"But it's quite cute, isn't it?" the clear voice said playfully at the end, but the other party just frowned

“เพี้ยนเข้าขั้นทั้งคู่นั่นแหละ”
"They're both completely crazy."

เธอพูดพลางหยิกแก้มคนบนตักเบาๆ นึกเอ็นดูกับหน้าตายามหลับของชายหนุ่มไม่น้อย
She spoke while gently pinching the cheek of the person on her lap, feeling quite fond of the young man's sleeping face

“แหม มองตาหวานเชียวนะคะ คุณเมษา” หญิงสาวสะดุ้งเล็กๆ เมื่อได้ยินเสียงแซว เธอรีบปล่อยมือออกจากอีกฝ่ายทันทีราวกับต้องของร้อน
"Oh, those eyes are so sweet, aren't they, Ms. Mesa?" The young woman flinched slightly upon hearing the teasing voice. She quickly pulled her hand away from the other person as if it were something hot

“ป...เปล่านี่ ก็แค่เห็นหน้าตาของหมอนี่ตอนนอนน่ารักดีแค่นั้นเอง”
"No... it's just that I think this guy looks cute when he's sleeping."

“จริงเหรอคะ” วารีแสร้งลากเสียงยาวป่วนประสาท ดวงตาสีเขียวเปล่งประกายวิบวับอย่างนึกสนุก
"Really?" Wari pretended to drag out her voice, annoying everyone. Her green eyes sparkled with mischief

“ก็จริงน่ะสิ! ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษซักหน่อย ก็บอกแล้วไงว่าฉันกับตานี่ก็เป็นแค่คู่หูกันเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นจริงๆ!!” ยิ่งเธอแก้ตัว ฝั่งตรงข้ามก็ยิ่งขยับยิ้มกว้าง
"That's true! There's nothing special about it at all. I already said that me and him are just partners, nothing more than that, really!!" The more she defended herself, the wider the smile on the other side grew

“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย แล้วจะรีบแก้ตัวไปทำไมล่ะคะ”
"I haven't said anything yet, so why rush to defend myself?"

“ก็...!” เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เมษาจนด้วยคำพูด จึงรีบเบือนใบหน้าหนี ให้คนมองกลั้นหัวเราะร่า ก่อนจะขยับตัวเข้าไปเอ่ยกระเซ้าใหม่
"Well...!" For the first time in many years, Maysa was at a loss for words, so she quickly turned her face away to hide her laughter before moving closer to tease again.

“ไม่คิดอะไรกับพี่ชายของฉันจริงๆ เหรอคะคุณเมย์?”
"Do you really not think anything of my brother, May?"

“ไม่!”
"No!"

“จริงเหรอจ๊ะ ถามจริงๆ ไม่รู้สึกอะไรกับพี่นะเขาเลยเหรอ พี่นะเขาออกจะใจดี แถมยังหล่อด้วย เขาเองก็ดูสนิทกับคุณเป็นพิเศษเสียด้วย แถมฉันยังรู้มาว่าพี่เขายังไม่มีแฟนด้วยนะคะ”
"Really? I'm asking seriously, don't you feel anything for him? He's so kind and handsome. He also seems to be particularly close to you. Plus, I heard that he doesn't have a girlfriend."

“แล้วไงล่ะ” คำย้อนห้วนยิ่งทำให้วารีรุกหนัก คิ้วสวยได้รูปยกขึ้นสูงอย่างยั่วเย้าจนเมษาต้องสะบัดหน้าเมินไปอีกทาง แต่ความเงียบที่โรยตัวขึ้นชั่วอึดใจทำเอาคนชอบแหย่ต้องมุ่ยหน้าเซ็ง
"So what?" The curt retort only made Wari push harder. Her beautifully shaped eyebrows arched teasingly, causing Maysa to turn her head away in annoyance. But the silence that settled for a moment made the one who loved to provoke sulk in frustration

“ไม่สนุกเลยอ่ะ” เจ้าหล่อนโวยเบาๆ เมื่อไม่ได้ดังใจ ท่าทางที่เมษาลอบเป่าปากโล่งอก
"It's not fun at all," she complained softly when things didn't go her way, while Meisa secretly sighed in relief

สงสัยต้องให้วิศนะหยุดมาคลอเคลียกับเธอบ่อยๆ เสียแล้วล่ะมั้ง ...จะว่าไปเธอก็คงจะชินกับการแหย่เล่นของตานี่ด้วยแหละ คราวหลังต้องระวังตัวให้มากกว่านี้!
I guess I need to have Wisana stop by and hang out with her more often... Come to think of it, she must be used to this guy's teasing by now. Next time, I need to be more careful!

เธอผ่อนลมหายใจแผ่วเบา นัยน์ตาสีเทาอ่อนหลุบมองต้นเรื่องที่กำลังหายใจขึ้นลงด้วยจังหวะคงที่แล้วค่อยระบายรอยยิ้มน้อยๆ
She let out a soft breath, her light gray eyes lowered to the story that was breathing steadily up and down, then slowly released a small smile

“ถึงยังไงตานี่ก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ฉันจะมากังวลทำไมนะ”
"Anyway, this guy already has someone who likes him. Why should I worry?"

“เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ”
"What did you just say?"

“เปล่านี่ ฉันยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเลย” น้ำเสียงเล็กบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ ได้ยินแล้ววารีจึงหัวเราะขำก่อนจะเลื่อนสายตาไปดูซากอนาถสองร่างและถอนหายใจเฮือก
"No, I haven't even had a chance to say anything yet," the small voice dismissively replied. Upon hearing this, Wari laughed before shifting her gaze to the two unfortunate figures and let out a deep sigh

“ฉันว่าเราก็นอนพักกันบ้างดีกว่านะคะ ไหนๆ คนอื่นเขาก็หมดสภาพกันไปหมดแล้ว” เธอว่าพลางมองสภาพอันแสนเละเทะรอบตัวอย่างเหนื่อยหน่าย “เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคิดหาวิธีเก็บกวาดก็แล้วกัน”
"I think we should take a rest, don't you? Everyone else is already exhausted," she said, looking at the messy state around her with a weary expression. "Let's think about how to clean up tomorrow."

“ไม่เป็นไรน่า” เมษายิ้มกว้าง “หน้าที่เก็บกวาดปล่อยให้ริชชี่ หุ่นขี้ข้าของเจ้าเอจัดการไปก็ได้”
"It's okay," May said with a wide smile. "Leave the cleaning duties to Richie, your little servant."

“ริชชี่เป็นหุ่นรับใช้นะขอรับ ไม่ใช่หุ่นขี้ข้า!” ราวกับรู้ตัว หุ่นกระป๋องทรงกลมสีขาวรีบลอยหวือมาเอ่ยค้านคำกล่าวเสียงสูง ท่าทางที่มือปืนสาวต้องกลั้นขำจนปวดท้อง
“Richie is a servant robot, not a slave robot!” As if aware, the round white robot quickly floated over to counter the statement in a high-pitched voice, causing the female gunslinger to stifle her laughter to the point of pain.

แหย่ขึ้นเหมือนไอ้เอเปี๊ยบ! สมกับที่เป็นคนรับใช้ ถอดแบบเจ้านายมาทุกระเบียบนิ้วเลยวุ้ย!
Teasing like a perfect little servant! Just like their master, down to the last detail!!

“ต๊าย! แล้วมันต่างกันตรงไหนไม่ทราบ”
"Wow! So what's the difference, I wonder?"

“ต่างสิขอรับ! เพราะริชชี่เป็นหุ่นรับใช้ของลูกพี่มาโนชคนเดียว ไม่ใช่ขี้ข้าที่ใครจะมาสั่งก็ได้ โดยเฉพาะคุณเมษาไม่มีสิทธิ์มาสั่งริชชี่นะขอรับ” เจ้าหุ่นยนต์ตัวเล็กเอ่ยวางมาดได้อย่างหน้าตบ ทำเอาคนไม่มีสิทธิ์นึกคันมืออยากจะฟาดเจ้าหมอนี่ชิดข้างฝาตงิดๆ
“Of course! Because Richie is only the servant of Master Manot, not just anyone's servant that can be ordered around. Especially you, Maysa, you have no right to order Richie around!” The little robot said with a haughty demeanor, making those without authority feel an urge to smack this little guy against the wall just a bit.

“แล้วทำไมพอวิศนะสั่ง แกถึงฟังล่ะ”
"Then why do you listen when Wisana gives an order?"

“ก็เพราะท่านวิศนะเป็นหัวหน้าของลูกพี่มาโนชน่ะสิขอรับ ส่วนคุณเมษานั้นมียศเท่าๆ กับลูกพี่ของริชชี่ เพราะงั้นริชชี่ก็ไม่มีความจำเป็นต้องรับฟังคำสั่งของคุณ”
"That's because Mr. Wisana is the boss of my brother Manoh, you see. As for Ms. Maysa, she holds the same rank as my brother Richie, so Richie has no obligation to follow her orders."

“ชิชะ ไอ้เศษเหล็กกระจอก คิดจะแข็งข้อกับฉันเรอะ!” เมษากำหมัดแน่น “ฉันเป็นคนทำให้แกโผล่ขึ้นมาได้นะยะ จำใส่หัวเอาไว้ ถ้าฉันไม่ออกปากขอแกมาจากจีเอ็ม มีเหรอที่แกจะได้มายืนอยู่ตรงนี้”
"Hey, you scrap metal! You think you can stand up to me?" Maysa clenched her fists tightly. "I'm the one who made it possible for you to show up, you know? Keep that in mind. If I hadn't asked the GM for you, would you even be standing here?"

“โอ๊ะ อันนั้นมันก็ช่วยไม่ได้นะขอรับ คุณอยากเรียกริชชี่ขึ้นมาเองทำไมล่ะขอรับ ยังไงผมก็จะเชื่อฟังคำสั่งแต่คนที่เห็นคุณค่าของผมเท่านั้นแหละขอรับ” เจ้าหุ่นย้อนกวนประสาท จนคนถูกยั่วโมโหต้องขมวดคิ้วตึง
“Oh, that can't be helped, sir. Why do you want to call Richie up yourself? Anyway, I will follow the orders, but only from those who value me, sir.” The annoying robot provoked the person so much that they had to furrow their brows tightly.

“หน็อย มันจะมากไปแล้วนะยะ คิดจะลองดีกับฉันเหรอ เดี๋ยวแม่จับโยนไปขายให้ซาเล้งรับซื้อของเก่าซะเลยนี่!”
"Hey, that's enough! Are you trying to challenge me? Just wait, I'll have your mother throw you out to be sold to a junk collector!"

“ว้าก คุณวารีช่วยด้วยขอรับ” พอเห็นหญิงสาวตั้งท่าจะลุยอย่างปากว่า เจ้าโรบอตจิ๋วก็รีบบินฉิวไปหลบหลังของวารีทันที
“Help, Miss Waari!” As soon as he saw the young woman getting ready to charge as she said, the little robot quickly flew to hide behind Waari.

“โธ่ คุณเมย์ก็อย่าไปแกล้งเขาสิ ริชชี่เขาออกจะน่ารักจะตายไป ดูสิ”
"Oh, May, don't tease him like that. Richie is just so adorable, look!"

“ใช่ๆ คุณเมษาขี้แกล้ง ริชชี่ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย ทำไมต้องเอาริชชี่ไปขายด้วย”
"Yes, yes, you are teasing, Maysa. Richie didn't do anything wrong at all. Why do you have to sell Richie?"

“อ้าวๆ เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยนะแก ไอ้หุ่นกระป๋อง! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เดี๋ยวจะโยนแกทิ้งในเตาเผาขยะนี่แหละ”
"Wow, you've changed from night to day, you tin can! I've changed my mind. I'm going to throw you into this garbage incinerator!"

“คุณเมษาคะ!” น้ำเสียงหวานงวดขึ้นเสียจนอีกฝ่ายชะงัก ตอนนั้นเธอแน่ใจว่าเห็นเจ้าริชชี่ตัวแสบมันแอบเปลี่ยนลูกตาจากเส้นขีดดิจิตอลมาเป็นแบบยิ้มเยาะชวนหัวแน่ๆ!
"Ms. Mae!" The sweet tone became so intense that the other party paused. At that moment, she was sure she saw that mischievous Richie secretly change his digital line eyes to a mocking smile!

“นั่นไง มันหัวเราะเยาะฉันเห็นๆ! น้ำ เธออย่าไปโดนไอ้หุ่นเส็งเคร็งนี่มันหลอกเอานะ”
"See, it's laughing at me! Nam, don't go near that clumsy robot; it's trying to trick you."

“พอแล้วน่าคุณเมย์” วารีดุเข้าให้อีกที “เลิกแกล้งริชชี่ซักทีเถอะค่ะ เขาน่ารักออกจะตายไป คุณก็อย่าไปอคติกับเขาให้มากนักสิคะ” ร่างบางว่าพลางอุ้มหุ่นยนต์จิ๋วขึ้นมามองใกล้ๆ
"That's enough, May," Wari scolded again. "Stop teasing Richie already. He's really cute, you know. Don't be so biased against him." The slender figure said while picking up the tiny robot to take a closer look

“ริชชี่เองก็ด้วย ช่วยเป็นเด็กดีแล้วเชื่อฟังที่เมย์บอกด้วยนะ วานเธอช่วยเก็บกวาดพื้นที่แถวนี้ให้หน่อยได้มั้ยจ๊ะ แล้วอย่าลืมไปหาผ้าห่มให้เจ้านายของเธอด้วยนะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดกันพอดี”
"Richie too, please be a good child and listen to what May says. Could you help tidy up this area a bit? And don't forget to find a blanket for your boss too, or else they might catch a cold."

พูดจบ วารีก็ก้มลงจูบตรงหน้าปัดดวงตาเบาๆ จนมันเปลี่ยนเป็นรูปหัวใจ และมีเสียงคล้ายกับหัวรถจักรออกมาดังลั่น
After finishing her words, Wari leaned down to gently kiss the dial of the eyes, causing it to change into a heart shape, accompanied by a loud sound resembling a train whistle

“ได้เลยขอรับ! ริชชี่จะทำให้สุดความสามารถเลยขอรับ~!!”
"Of course! Richie will do his best, I assure you~!!"

เจ้าหุ่นยนต์ตัวกลมรีบลอยหวือไปเก็บเศษขยะอย่างแข็งขัน เรียกรอยยิ้มกว้างอย่างพอใจจากใบหน้าสวย ผิดกับอีกคนที่ได้แต่แค่นเสียงกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิด
The round robot quickly floated to collect the trash diligently, eliciting a wide smile of satisfaction from the beautiful face, unlike the other person who could only let out a frustrated grumble through clenched teeth

“เจ้าของกับคนใช้ มันนิสัยน่าตบเหมือนกันเปี๊ยบเลย” เมษาได้แต่บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว ระหว่างควานหาหมอนกับผ้าห่มให้ตัวเองกับวิศนะ ที่ยังคงนอนหลับปุ๋ยบนตักเธออย่างสบายใจเฉิบ ส่วนวารีก็เริ่มตั้งต้นช่วยริชชี่เก็บข้าวของเข้ากลับไปในหน้าต่างไอเท็มของตัวเองบ้างเหมือนกัน
"The owner and the servant have the same annoying personality," Maysa muttered to herself while searching for a pillow and blanket for herself and Wisna, who was still sound asleep on her lap. Meanwhile, Wari began to help Richie pack his things back into his own item window as well

“เดี๋ยวฉันไปจุดไฟไล่มอนสเตอร์แถวๆ นี้ก่อนนะคะ” วารีกล่าว
"I'll go light a fire to scare away the monsters around here first," Wari said

“จุดแถวๆ นี้ก็ได้มั้ง ไม่เห็นต้องไปไหนไกล”
"This spot around here should be fine, no need to go far."

“คือ...ฉันนอนไม่ค่อยหลับเวลามีแสงสว่างอยู่ตรงหน้าน่ะค่ะ”
"I... don't sleep well when there's light in front of me."

ได้ยินเช่นนั้นแล้วเมษาจึงพยักหน้ารับรู้ จากนั้นจึงค่อยดึงผ้าห่มออกมาจากหน้าต่างตัวเองต่อ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที วารีก็เดินหายไปกับความมืดเสียแล้ว หญิงสาวได้แต่จ้องมองความว่างเปล่าอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะขยับมือห่มผ้าให้ชายหนุ่มที่นอนหลับปุ๋ยไม่ได้สติอยู่บนตัก
Hearing that, Maesa nodded in acknowledgment. Then she slowly pulled the blanket out from her own window. When she looked up again, Wari had already disappeared into the darkness. The young woman could only stare at the emptiness for a moment before moving her hand to cover the young man who was sound asleep and unaware on her lap

“อ้าว มาสายไปแฮะ งานเลี้ยงเลิกซะแล้วเหรอเนี่ย” เสียงทุ้มรื่นหูเอ่ยขึ้นจากด้านหลังทำเอาร่างเล็กถึงกับสะท้านวูบ เมื่อเมษาหันหน้ากลับไปมองก็พบชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อโค้ทขาวที่มีผมยาวถึงกลางหลังกำลังใช้ดวงตาสีอำพันคู่สวยมองตรงมาที่เธอ ใบหน้าคมคายมีเค้าเป็นมิตรเหมือนอย่างเคย เช่นเดียวกับรอยยิ้มเหยียดตรงมุมปากที่เธอไม่เคยนึกชอบเลยสักครั้ง
"Wow, you're late. Is the party already over?" A deep, pleasant voice called out from behind, making the small figure shudder slightly. When Maisa turned to look, she found a tall young man in a white coat with long hair reaching the middle of his back, using his beautiful amber eyes to gaze directly at her. His sharp features had a friendly look as always, just like the smile that curved at the corners of his mouth, which she had never liked even once

“นาย...ธาดา!?”
"Mr. Thada!?"

เธออุทานชื่ออีกฝ่ายอย่างตกใจ เมื่อตั้งสติได้ มือปืนสาวก็รีบใช้ผ้าห่มคลุมหน้าวิศนะเอาไว้เพื่อปกปิด อาการตระหนกที่คนมองหลุดหัวเราะพรืด
She exclaimed the other person's name in shock. Once she regained her composure, the female shooter quickly used a blanket to cover Visana's face to hide the startled expression that made onlookers burst into laughter

“แหม นี่นอกเวลางานแล้วนะครับ คุณเมษา” ธาดายิ้มกว้าง “ผมไม่ได้มาที่นี่ เพราะอยากจะมาสืบใบหน้าที่แท้จริงของวินเซนต์ซักหน่อย”
"Well, this is outside of work hours, Ms. Mesa," Thada said with a wide smile. "I'm not here because I want to investigate Vincent's true identity a bit."

“งั้นนายมาที่นี่ทำไม?” น้ำเสียงสะบัดเอ่ยถามห้วน
"Then why did you come here?" the voice asked sharply

“ยังชอบพูดจาตัดเยื่อใยกันเหมือนเดิมเลยนะครับ” เขาเปรยเอื่อยๆ พลางแสร้งชักสีหน้าเจ็บปวด “ผมก็แค่อยากจะมาร่วมงานเลี้ยงด้วยก็แค่นั้น ไม่ได้ตั้งใจจะมาก่อกวนหรือสร้างความลำบากใจให้คุณสักนิด”
"I still like to speak in a cutting manner as usual," he said slowly, pretending to show a pained expression. "I just wanted to join the party, that's all. I didn't intend to disturb or cause you any discomfort at all."

“แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”
"But I don't want to see your face!"

“ว้า~! โดนเกลียดขี้หน้าเข้าเต็มๆ เลยแฮะเรา” ธาดายิ้มแห้งกับคำกล่าวนั้น ดูเหมือนชายหนุ่มจะกระอักกระอ่วนอยากปากว่าจริงเสียด้วย
"Wow~! I've really been hated on, huh?" Thada smiled dryly at that remark. It seemed the young man was awkwardly wanting to say it was true

“ไม่ต้องลีลา บอกมาซะ นายหาพวกเราเจอได้ยังไง”
"Don't beat around the bush, just tell me how you found us."

“อ้าว ลืมไปแล้วเหรอ ผมเป็นจีเอ็มนะคุณ” คำตอบเนิบนาบทำเอาอารมณ์หงุดหงิดแล่นปราดขึ้นมาในใจเมษา เมื่อตระหนักได้ว่าเธอลืมคิดไปจริงๆ ว่าจีเอ็มมีสกิลที่ใช้ค้นหาผู้เล่นคนอื่นได้ แถมยังมีสกิลวาร์ปพิเศษไปยังพื้นที่ทั่วทั้งเกมอีกด้วย!
"Oh, did you forget? I'm the GM, you know." The slow response made Maesa feel a surge of irritation when she realized that she had indeed forgotten that the GM had the skill to search for other players, and also had a special warp skill to any area in the game!

บ้าจริง! ต่อให้แอบหนีไปไกลแค่ไหน เพียงแค่เจ้าหมอนี่ดีดนิ้วเป๊าะเดียวก็โผล่พรวดมาหาได้ง่ายๆ แล้ว โอ๊ย คิดแล้วโมโห!
Really crazy! No matter how far I sneak away, as soon as this guy snaps his fingers, he can easily pop up right in front of me. Oh, just thinking about it makes me angry!

“ก็อย่างที่พูดแหละครับ ตอนนี้มันนอกเวลางานแล้ว ไม่ทราบว่าผมจะขอเข้ามาร่วมสังสรรค์กับคุณด้วยได้มั้ย”
"As I mentioned, it's outside of work hours now. I wonder if I could join you for the gathering?"

“โทษทีนะ งานเลี้ยงจบแล้ว เชิญนายกลับไปได้เลย!”
"Sorry, the party is over. You can go back now!"

“ว้า~ น่าเสียดายจัง” ธาดาถอนใจยาว ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่ง “ถ้างั้นผมขอนั่งคุยด้วยซักครู่ก็แล้วกัน” คำขอที่เธอถึงกับสะดุ้งโหยง
"Ah~ What a pity," Thada sighed deeply before sitting down. "In that case, I'll just sit and chat for a while." Her request made her jump in surprise

“ไม่ต้องๆ! ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายทั้งนั้น รีบๆ ไปให้พ้นหน้าฉันเลย”
"No need! I have nothing to talk to you about. Just get out of my sight!"

เจ้าหล่อนเอ่ยตัดบทอย่างไม่ไว้หน้าอีกครั้ง ท่าทางที่ชายหนุ่มแค่เลิกคิ้วสูง ขณะเหยียดรอยยิ้มขันราวกับไม่ใส่ใจ นัยน์ตาสีทองยังสบตาเธออยู่แน่นิ่งในระยะห่างไกล แต่ทว่าเพียงพริบตาเดียวร่างสูงโปร่งนั้นก็โผล่พรวดมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอเสียแล้ว
She cut in without regard once more, while the young man merely raised an eyebrow, his smile seeming indifferent. His golden eyes remained fixed on her from a distance, but in the blink of an eye, that tall figure suddenly appeared right in front of her

ซ้ำยังใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่เธอไว้แน่นอีกต่างหาก!
He even used both hands to hold her shoulders tightly!

“จะทำอะไรของนายน่ะ!” เมษาตกใจจนเผลอร้องลั่น
"What are you doing!" Meisa exclaimed in shock

“นั่นสิ จะทำอะไรนะ” เขาว่าพลางเหยียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"That's right, what are you going to do?" he said while giving a sly smile

“ปล่อยนะ ตาบ้า! นายเป็นจีเอ็มไม่ใช่หรือไง เป็นจีเอ็มแล้วมารังแกผู้เล่นคนอื่นแบบนี้ได้เหรอ!”
"Let go, you crazy guy! Aren't you a GM? How can you bully other players like this as a GM?"

“คุณเข้าใจอะไรผิดไปหน่อยรึเปล่าครับ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลเอ่ยเรียบเรื่อย ระหว่างโน้มใบหน้าคมเข้มลงมาใกล้เสียจนเธอตัวร้อนวูบวาบ
"Did you misunderstand something a little?" His deep, gentle voice said calmly, as he leaned his sharp face closer, making her feel a rush of warmth

“ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าตอนนี้มันนอกเวลางาน เท่ากับว่าผมไม่ได้เป็นจีเอ็มอีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้น...การที่ผมจะทำอะไร กับใคร...มันก็ไม่ผิด จริงมั้ย” มุมปากยกเผยรอยยิ้มยั่วเย้าที่ทำให้เธอหวาดหวั่นเสียจนหายใจไม่ทั่วท้อง นัยน์ตาสีเทากลมโตเหลือบมองวิศนะที่ยังคงหลับอยู่บนตักอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
"I told you, didn't I, that right now it's outside of work hours? That means I'm no longer the GM. So... whatever I do, with whoever... it's not wrong, right?" The corner of his mouth lifted, revealing a teasing smile that made her feel so anxious she could hardly breathe. Her large gray eyes glanced at Wisna, who was still sleeping on her lap, looking helpless.

“...จ...จะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ” ครั้นพอสู้ไม่ได้ เมษาก็เริ่มใช้เสียงเข้าตอบโต้
"...What are you going to do? Let me go." When she couldn't fight back anymore, Maysa started to respond with her voice.

“ถ้าปล่อยแล้วคุณจะยอมฟังผมพูดรึเปล่าล่ะ” ธาดาหยอกล้อเธอต่อด้วยประกายตาเข้มข้น
"If I let go, will you agree to listen to me talk?" Thada teased her with an intense sparkle in his eyes

“ไม่!” ริมฝีปากบางเอ่ยออกมาชัดเจน แม้จะกลัว แต่ทิฐิของเธอมีสูงยิ่งกว่า ต่อให้โดนขู่เข็ญมากขนาดไหน เมษาก็ไม่คิดจะก้มหัวให้ใคร โดยเฉพาะนายจีเอ็มที่เธอแสนเกลียดคนนี้
"No!" The thin lips spoke clearly. Even though she was scared, her pride was even higher. No matter how much she was threatened, Maysa had no intention of bowing her head to anyone, especially to this GM whom she hated so much

“เฮ้อ ทำไมคุณถึงได้ต่อต้านผมนักนะ คุณเมษา ผมชักอยากรู้แล้วสิ รู้สึกว่าจะตั้งแต่แรกด้วยซ้ำที่คุณเอาแต่กวนประสาทผมตลอดเวลา ทำไม...คุณไม่ชอบหน้าผมเหรอ?”
"Ugh, why are you so against me, Maesa? I'm starting to really want to know. It feels like from the very beginning you've been annoying me all the time. Why... don't you like my face?"

“ใช่!” เมษาร้องลั่น “ฉันเกลียดคนแบบนายที่สุด”
"Yes!" Maysa shouted, "I hate people like you the most!"

พอโดนพูดตอกหน้าเข้าตรงๆ แม้แต่ธาดาก็มีอาการชะงักนิ่งไปเหมือนกัน
When confronted directly with a sharp remark, even Thada was momentarily taken aback

“ทำไมถึงได้เกลียดผมนักล่ะ” เขากดเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย แม้ใบหน้าจะยังคงยิ้ม
"Why do you hate me so much?" He pressed his voice a little harder, though his face still wore a smile

“ไม่มีเหตุผล ฉันไม่ชอบรอยยิ้มของนาย แล้วนิสัยของนายด้วย ฉันไม่ชอบคนทำอะไรอ้อมค้อม มันไม่เป็นลูกผู้ชาย เข้าใจมั้ย!”
"I have no reason. I don't like your smile, and your personality too. I don't like people who beat around the bush. It's not manly, you understand?!"

จีเอ็มหนุ่มแค่แค่นเสียงหึในลำคอ ดวงตาสีทองเลื่อนไปมองชายอีกคนที่กำลังนอนหนุนตักเธออยู่
The young GM merely let out a huff in his throat, his golden eyes shifting to look at the other man who was resting his head on her lap

“แล้วมันจะต่างอะไรกับคนๆ นี้” เขาว่า “ชอบยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ตลอดเวลา นิสัยก็ใช่ว่าจะเป็นลูกผู้ชาย ชอบพูดจายั่วยุคนอื่น ทำอะไรอ้อมค้อมเหมือนกัน อย่างเช่นตอนหลอกใช้มาร์คัสเป็นฐานเรียกคะแนนความนิยม”
"Then what’s the difference with this person?" he said. "Always smiling slyly, not really acting like a man. Likes to provoke others, does things indirectly, like when he tricked Marcus into being a popularity booster."

คำยอกย้อนทำเอาหญิงสาวเบิกตากว้าง ดวงหน้าหวานอาบไล้ด้วยเลือดฝาด ริมผีปากสีชมพูเม้มแน่นเป็นเส้นบางแสดงความโกรธถึงขีดสุด
The sarcastic words made the young woman widen her eyes. Her sweet face was flushed, and her pink lips were pressed tightly together in a thin line, showing her anger to the fullest

“ต่างสิ นายไม่รู้จักวินเซนต์ดี นายไม่มีสิทธิมาต่อว่าเขาแบบนั้น” เธอค้านเสียงแข็งแสดงถึงโทสะที่ชัดเจนกว่าทุกครา “เขาเป็นผู้ชายที่ทั้งใจดีแล้วก็อ่อนโยน เป็นคนพูดจาแบบตรงไปตรงมา แม้จะชอบก่อปัญหาให้บ่อยๆ แต่เขาก็ดีกว่าผู้ชายไร้เหตุผลอย่างนายหลายเท่านัก!”
"Different, you don't know Vincent well. You have no right to criticize him like that," she protested firmly, showing a clear anger more than ever. "He is a man who is both kind and gentle, someone who speaks straightforwardly. Even though he often likes to cause trouble, he is much better than a senseless man like you!"

ชายหนุ่มหลุดหัวเราะร่วนทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น
The young man burst out laughing immediately upon hearing that

“โอเค คุณกำลังจะบอกว่าผมเป็นคนไม่มีเหตุผลสินะ” ธาดาว่า “งั้นถ้าผมจะขอทำอะไรแบบไม่มีเหตุผลอีกสักรอบ คุณก็คงไม่ว่าอะไรงั้นสิ”
"Okay, you're about to tell me that I'm being unreasonable," Thada said. "Well, if I ask to do something unreasonable one more time, I guess you won't object, will you?"

สิ้นคำ ร่างสูงก็ออกแรงบีบไหล่สองข้างของเธอแน่นอีกครั้ง ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ท่าทางที่หญิงสาวต้องเบิกตากว้างอีกรอบเมื่อนึกได้ว่าชายคนนี้คิดจะทำอะไรเธอ
The tall figure strengthened his grip on her shoulders once again. He then leaned in closer, allowing her to feel his warm breath. The young woman's eyes widened as she realized what this man intended to do to her

...หมอนี่คิดจะจูบเธอ!
He's going to kiss her!

“จะทำอะไรนะตาบ้า ปล่อยฉันนะ!” เมษาพยายามดิ้น พลางกรีดร้องสุดเสียง
"What are you doing, you crazy old man? Let me go!" Mesaa struggled, screaming at the top of her lungs

“ก็ทำอะไรแบบไม่มีเหตุผลไง”
"It's just doing something in an irrational way."

“ปล่อยนะ!!”
"Let go!!"

แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าหนีไม่รอด เธอก็ยังฝืนพยายามต่อไป แรงของเขามีเยอะกว่าเธอมากนัก สุดท้ายเธอจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากเบือนหน้าหลบ ยิ่งดวงหน้าคมเข้มค่อยๆ ขยับเลื่อนเข้า เมษาก็กลอกตาหนีจนสุดท้ายก็ไปสะดุดอยู่ที่ร่างใต้ผ้าห่มของวิศนะ
Even though she knew she couldn't escape, she still stubbornly tried to continue. His strength was much greater than hers. In the end, she could do nothing but turn her face away. As his sharp, handsome face slowly moved closer, Maysa rolled her eyes away until they finally landed on the figure under the blanket of Wisana

ตอนนั้นเอง ด้วยเหตุผลที่แม้แต่เธอก็ไม่เข้าใจ หยาดน้ำใสๆ ก็ไหลซึมออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ในอกพลันปวดแปลบด้วยความรู้สึกผิดที่ถาโถม ซึ่งเธอเองก็ไม่สามารถอธิบายได้เช่นกันว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้
At that moment, for reasons even she didn't understand, clear tears flowed uncontrollably. Her heart suddenly ached with a wave of guilt, which she also couldn't explain why she felt this way

“....”
It seems there is no source text provided. Please provide the text you would like translated.

ความจริง ธาดาได้หยุดการกระทำดังกล่าวเสียนานแล้ว ตั้งแต่ที่เจ้าหล่อนเริ่มเงียบ ครั้นพอเพ่งมองเห็นฝ่ายตรงข้ามมีอาการสะอื้น เขาก็ถอนหายใจยาว เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรเกินกว่าเหตุเข้าอีกแล้ว ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ละมือสองข้างนั้นออกอย่างระแวดระวัง
In fact, Thada had stopped that action a long time ago, since she started to go quiet. When he noticed the other party starting to sob, he let out a long sigh, realizing that he had inadvertently gone too far again. The young man then slowly withdrew his hands cautiously

“ทำอะไรน่ะ พี่ดา!” เสียงแข็งๆ ที่ตวัดเรียกห้วนดึงสติของเมษาให้กลับมาอีกครั้ง พอหันไปมอง เธอก็พบวารีกำลังยืนจ้องอยู่ด้วยสีหน้าตระหนกสุดขีด
"What are you doing, P'Da!" The harsh voice that called out abruptly snapped Maesa back to reality. When she turned to look, she found Wari standing there, staring with an expression of extreme panic

ทันทีที่รับรู้ว่าแขนสองข้างเป็นอิสระ มือปืนสาวก็ออกแรงชกบุรุษตรงหน้าเสียเต็มแรง ทำเอาคนโดนโจมตีระยะประชิดถึงกับถอยกรูด ยกมือกุมเสี้ยวหน้าดูดีของตัวเองแทบไม่ทัน
As soon as she realized her arms were free, the female shooter threw a powerful punch at the man in front of her, causing him to stagger back, barely able to cover his handsome face in time

“อู้ย~!! ล้อเล่นด้วยแค่นี้ถึงกับต้องชกกันเลยเหรอครับ! โอ๊ย หมัดหนักใช้ได้เลยนะเนี่ย!”
"Oh~!! Just joking around and we have to fight over this? Ouch, that punch really packs a punch!"

“ก็ใครใช่ให้ น...นาย ม...มาทำแบบนี้กับฉันล่ะ!” เมษาย้อนตอบทั้งยังไม่หายสะอื้นดี วารีที่ยืนมองอยู่ห่างๆ รีบวิ่งเข้ามาสวมกอดเพื่อนสาวเอาไว้ทันที
"Who gave you the right to treat me like this!" May said in response, still not fully composed. Wari, who had been watching from a distance, quickly ran over to embrace her friend.

“พี่ดาจะทำอะไรคุณเมย์น่ะ!” ได้ที เธอก็หันมาแหวลั่น
"What are you going to do to May, big sister!" She turned around and shouted

“จะบ้าเหรอ น้ำ พี่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย แค่หยอกคุณเมษาเขาเล่นหน่อยเดียวเอง”
"Are you crazy? I haven't done anything yet. I just teased Ms. Maisa a little."

“หยอกบ้าอะไรของพี่เนี่ย เธอถึงได้ร้องไห้สะอึกสะอื้นแบบนี้” พอโดนเอ็ดเข้าสองทีซ้อน จีเอ็มหนุ่มก็เลยนิ่งเงียบ เกาหน้าแกรกๆ อย่างคนทำอะไรไม่ถูกพักหนึ่ง แล้วค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมองสาวน้อยผมดำคนเก่งที่บัดนี้สิ้นท่า นั่งร้องไห้กระจองอแงราวกับเด็กด้วยสีหน้าเจื่อนสนิท
"What kind of nonsense are you teasing me with? Why are you crying like this?" After being scolded twice in a row, the young GM fell silent, scratching his face awkwardly like someone at a loss for what to do for a moment. Then he slowly lifted his eyes to look at the little girl with black hair, who was now at her wit's end, sitting there crying like a child with a completely dejected expression

“คือ...ผมคงเล่นแรงเกินไปหน่อย ขอโทษด้วยนะ คุณเมษา ผมไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินคุณจริงๆ หรอกนะครับ พอเห็นว่าคุณเอาแต่ตวาดแว๊ดๆ ใส่ผมตลอดเวลาแล้วมันก็อดไม่ได้....เอาเป็นว่าผมขอโทษจริงๆ นะครับ”
"I'm sorry... I might have played too hard. I apologize, Ms. Mesa. I really didn't mean to offend you. When I saw you constantly yelling at me, I couldn't help it... So, I truly apologize."

อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร เธอแค่ซุกหน้ากับวารีแน่นิ่งราวกับต้องการซ่อนน้ำตาให้พ้นสายตาคนที่เธอแสนเกลียดคนนี้ ส่วนวารีเอาแต่กุมขมับเคร่งเครียด
The other party didn't respond. She just buried her face in Wari's shoulder, as if trying to hide her tears from the gaze of this person she hated so much, while Wari could only hold her head in stress

“เล่นก็อะไรไม่รู้ พี่ดาเนี่ย” วารีถอนใจเริ่มหันมาเทศน์ใส่ “ไม่ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนเขาจะชอบเวลาโดนพี่แกล้งแบบนั้นสักหน่อย พี่ล่ะชอบเล่นอะไรแผลงๆ แบบนี้เรื่อย น้ำว่าแล้วว่าเดี๋ยวมันต้องเกิดเรื่องเข้าสักวัน แล้วก็เอาจนได้...”
"Playing around, I don't know what it is, P'Da," Wari sighed and started to lecture. "Not every woman likes it when you tease them like that. You always like to play these strange games. I said it would lead to trouble one day, and here we are..."

“พี่ผิดไปแล้วน่า พี่ขอโทษ” ธาดาครางอ่อยๆ ฟอร์มที่เคยรักษาไว้บัดนี้พังย่อยยับ
"I'm sorry, I was wrong." Thada moaned seductively, the facade he had maintained now completely shattered

หลังจากเสียเวลาปลอบกันอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเมษาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาคนทั้งคู่ได้เสียที เธอมองหน้าวารีกับธาดาสลับกันไปมาพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามอย่างงุนงง
After spending some time comforting each other, Maysa finally looked up and made eye contact with both of them. She glanced back and forth between Wari and Thada for a moment before asking in confusion

“เดี๋ยวก่อน นี่...ทั้งสองคนรู้จักกันเหรอ!?” หนุ่มสาวเพียงสบตากันชั่วครู่ ก่อนวารีจะเป็นฝ่ายเอ่ยตอบ
"Wait a minute, do both of you know each other!?" The young man and woman exchanged glances for a moment before Wari spoke up to respond.

“ก็ทำนองนั้นแหละค่ะ”
"That's about it."

Stage 24

คำเตือนของธาดา (2)
Warning from Thada (2)

“สรุปว่าพวกเธอสองคนรู้จักกันมาจากโลกภายนอกอย่างนั้นเหรอ” คำถามย้อนดังขึ้นมาจากสาวน้อยน่ารัก ที่บัดนี้ดวงหน้าอ่อนเยาว์งอง้ำราวกับเด็กถูกขัดใจ บางทีอาจเป็นเพราะตอนนี้มีผู้ชายที่เธอไม่ชอบหน้ากำลังนั่งยิ้มมุมปาก จิบกาแฟอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ได้
"So, you two know each other from the outside world, huh?" The question echoed from the cute little girl, whose youthful face now looked sulky like a child who had been upset. Perhaps it was because there was a man she didn't like sitting across from her, smiling slightly and sipping coffee

“ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ฉันไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณก่อน” วารีเอ่ยอย่างสำนึกผิด มือเรียวสวยเขย่าแขนเมษาเบาๆ ราวกับต้องการขอโทษ เด็กสาวแค่กลอกตาวูบ ก่อนจะไปสะดุดที่จีเอ็มหนุ่ม
"I'm sorry that I didn't tell you about this earlier," Wari said with remorse, her beautiful slender hand gently shaking Maesa's arm as if wanting to apologize. The girl just rolled her eyes briefly before stumbling upon the young GM

เธอยังนึกเคืองไม่หายที่เขาแกล้งล่วงเกินเธอหน้าตาเฉยแบบนั้น
She still can't shake off her resentment that he casually violated her like that

“ถ้างั้นพี่ชายเธอเขาก็ไม่รู้เรื่องนี้ด้วยสิ”
"Then your brother doesn't know about this either."

“ใช่ค่ะ พี่นะไม่รู้หรอก”
"Yes, I don't know, big sister."

ได้ยินเช่นนั้นเมษาจึงก้มลงมองที่หลับสนิทของวิศนะอีกครั้ง แล้วจึงตวัดตาไปจ้องธาดาเขม็ง
Hearing that, Maisa looked down at Wisana, who was sound asleep, and then fixed her gaze intently on Thada

“แล้วนายมีธุระอะไรไม่ทราบ เรื่องที่บีบให้พวกเราออกมาเปิดเผยตัวสู่สาธารณชนยังไม่ทันเคลียร์ นายยังทะลึ่งมาทำอะไรรุ่มร่ามกับฉันอีก คอยดูเถอะ ฉันจะไปฟ้องสำนักงานให้เขาไล่นายออก!”
"What business do you have? The matter of forcing us to come out and reveal ourselves to the public hasn't even been cleared up yet, and you're still bold enough to mess around with me. Just wait, I will report to the office to have you fired!"

คำขู่ฟ่อที่อีกฝ่ายหัวเราะพรืด นัยน์ตาสีอำพันทอดมองคนอ่อนวัยกว่าตรงหน้าด้วยความรู้สึกทั้งขันทั้งเอ็นดู ก่อนจะไหวไหล่เบาๆ
The mocking threat that the other party laughed off, their amber eyes gazing at the younger person in front of them with a mix of amusement and affection, before they shrugged lightly

“ถ้าอยากฟ้องก็เชิญตามสบายเลยครับ”
"If you want to sue, feel free to do so."

“นี่กล้าท้าฉันเหรอ” เมษากรีดร้องลั่น
"Are you daring to challenge me?" Meisa screamed loudly

“ไม่ได้ท้าสักหน่อย แค่จะบอกว่า ด้วยเหตุผลแค่นี้ทางบริษัทไพรด์เขาคงไม่ไล่ผมออกหรอกคุณ” พูดจบเขาก็ยกกาแฟขึ้นจิบ “อีกอย่าง เมื่อกี้ผมก็บอกไปแล้วไงว่าผมล้อเล่น แหม...คิดว่าผมอยากจะจูบคุณนักหนารึไง หือ?”
"I'm not challenging you at all. I'm just saying that for such a reason, the Pride company probably won't fire me, you know." After saying that, he lifted his coffee to take a sip. "Besides, I already said earlier that I was just joking. Come on... do you really think I want to kiss you that badly?"

“ล้อเล่น!” คนถูกกระทำเลิกคิ้วสูง “ต๊าย~! ที่บ้านคุณเขาล้อเล่นกันแบบนี้เหรอคะ คุณธาดา อยากจะบอกให้รู้เอาไว้เลยนะคะว่าที่บ้านของดิฉันเรียกการกระทำแบบนี้ว่า 'ทำอนาจาร' ถ้าเป็นนอกเกม ดิฉันสามารถเรียกตำรวจมาจับคุณเข้าคุกได้นะคะ!”
"Just kidding!" The person being teased raised an eyebrow. "Oh my~! Is this how they joke at your house, Mr. Thada? I want to let you know that in my house, we call this kind of behavior 'indecent conduct.' If it were outside the game, I could call the police to have you arrested!"

เจ้าหล่อนโวยวายเสียงลั่น ทำเอาจีเอ็มหนุ่มหลุดหัวเราะดังลั่น ราวกับเห็นเป็นเรื่องตลกเสียอย่างนั้น ส่วนวารีก็อดส่ายหน้าอ่อนใจกับนิสัยคนรู้จักของเธอไม่ได้
She was screaming loudly, causing the young GM to burst out laughing as if he found it amusing. Meanwhile, Wari couldn't help but shake her head in exasperation at the behavior of her acquaintance

“พี่ดาก็เลิกแกล้งคุณเมย์เขาซักทีเถอะค่ะ” เธอพูด ก่อนจะหันไปยิ้มเจื่อนกับเมษา “ต้องขอโทษแทนพี่ดาเขาด้วยนะคะ ตอนอยู่ที่อเมริกาพี่เขาก็ชอบแกล้งผู้หญิงแบบนี้บ่อยๆ แต่มันต่างกันนิดหน่อย ตรงที่ผู้หญิงพวกนั้นเขาออกจะชอบให้พี่ดาแกล้งซะด้วยน่ะสิ”
"Can you please stop teasing May, Da?" she said, before turning to give a faint smile to Meisa. "I have to apologize on Da's behalf. When he was in America, he often liked to tease women like this, but it was a bit different because those women actually seemed to enjoy being teased by him."

“ไอ้พวกหลงตัวเอง” คำด่าเจ็บแสบทำเอาคนกำลังหัวเราะกลิ้งต้องหุบปากเงียบ
"Those self-absorbed idiots" The sharp insult made everyone who was laughing uncontrollably fall silent

“น่าๆ” วารีพยายามประณีประนอม “ยังไงก็ยกโทษให้พี่ดาเขาเถอะนะคะคุณเมย์ ถือซะว่าเห็นแก่ฉันก็แล้วกัน ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจะจัดการสั่งสอนพี่เขาทีหลังเอง”
"Come on," Wari tried to mediate. "Please forgive P'Da, okay May? Just consider it for my sake. Don't worry, I'll take care of teaching her a lesson later."

เมื่อเพื่อนสาวว่าอย่างนั้นเมษาจะทำอะไรได้นอกเสียจากตอบตกลง แต่ครั้นหันไปมองเห็นเจ้าตัวต้นเหตุแสร้งทำเป็นตีหน้าเจี๋ยมเจี้ยมแล้ว เธอก็รู้สึกคันไม้คันมือ อยากจะตบไอ้แก้มขาวๆ นั่นให้ขึ้นรอยห้านิ้วชอบกล!
When her friend said that, Meisa had no choice but to agree. But when she turned to see the culprit pretending to act innocent, she felt an urge to slap that white cheek hard enough to leave a five-finger mark!

“ก็ได้! แต่อย่าลืมสั่งสอนเพื่อนเธอด้วยนะว่าผู้หญิงไม่ใช่ของเล่นที่คิดจะทำอะไรด้วยก็ได้ แล้วถ้าครั้งหน้ายังขืนทำอะไรแบบนี้อีก นายได้คุยกับทนายของฉันแน่!”
"Alright! But don't forget to teach your friend that women are not toys to be used however one pleases. And if you do something like this again next time, you'll definitely be talking to my lawyer!"

“จ้า ขอบคุณมากนะคะ ที่เข้าใจฉัน” สาวน้อยผมสีน้ำตาลรีบรับคำอย่างโล่งใจ แล้วไม่วายหันไปส่งสายตาตำหนิให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ถัดไป จนธาดาต้องลอบเบ้ปาก กลอกตาไม่รู้ไม่ชี้
"Sure, thank you so much for understanding me," the brown-haired girl quickly replied with relief, then couldn't help but shoot a disapproving glance at the tall figure sitting next to her, causing Thada to secretly pout and roll his eyes, pretending not to notice

“แล้วสรุปว่านายมีธุระอะไร นายยังไม่ตอบฉันเลยนะ”
"So, what is it that you need? You still haven't answered me."

พอได้ยินเมษาถามเสียงแข็ง เขาก็ได้แต่นึกกลุ้มใจกับความจริงที่ว่า ชาตินี้แม่เจ้าประคุณคงไม่ยอมพูดดีกับเขาแหงๆ เอาเถอะ จะตอแยเธอไปก็ใช่เรื่อง เดี๋ยวจู่ๆ หล่อนก็ปล่อยโฮร้องจ้ากออกมาแบบเมื่อกี้อีก เขาจะซวยโดนวารีดุเข้าให้เสียเปล่าๆ
As soon as he heard Maisa ask in a stern voice, he could only feel troubled by the reality that in this lifetime, the revered mother would surely never speak kindly to him. Well, it wouldn't be right to provoke her; suddenly, she might burst into tears again like just now, and he would end up getting scolded by Wari for nothing

“เอ้า มีอะไรก็รีบพูดสิยะ ปากอมมะเขือพวงอยู่หรือไง” คนหงุดหงิดตะโกนถามอย่างหมดความอดทน ธาดาลอบส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากวารี ซึ่งเธอแค่ไหวไหล่ตอบเป็นทำนองว่า อย่าไปกวนใจเธอจะดีกว่า
"Come on, if you have something to say, just say it! Are you chewing on a bunch of eggplants or what?" The irritated person shouted out of frustration. Thada secretly glanced at Wari for help, but she just shrugged in a way that suggested it would be better not to bother her

“ผมแค่อยากจะมาเตือนคุณเรื่องหนึ่ง” จีเอ็มหนุ่มเปิดประเด็น
"I just want to warn you about something," the young GM opened the topic

“เตือน? เรื่องอะไรไม่ทราบ ถ้าเป็นเรื่องที่นายสงสัยว่าพวกฉันใช้โปรแกรมโกงช่วยเล่นเกม ฉันก็ออกไปเปิดตัวให้ตามที่ต้องการแล้วไง แล้วยังมีปัญหาอะไรอีกยะ”
"Warning? About what, I don't know. If it's about you suspecting that we use cheating programs to help play the game, I already went out and revealed myself as needed, so what other problems are there?"

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย” ธาดาเอ่ยท้วงอย่างใจเย็น “เรื่องนั้นคุณวางใจเถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าคำพูดพวกนั้นทำให้คุณไม่พอใจละก็ ผมก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ แต่เชื่อเถอะ ผมไม่มีทางทำเรื่องไร้จรรยาบรรณแบบนั้นหรอก”
"Not like that at all," Thada said calmly. "You can rest assured about that. I never intended to do that in the first place. If my words upset you, I truly apologize. But believe me, I would never do something unethical like that."

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เคยพูดไร้แววนุ่มนวลเหมือนอย่างเคย ตรงกันข้าม มันกลับงวดและจริงจังขึ้นกว่าแต่ก่อนมากโข ยามนี้ชายหนุ่มไม่มีรอยยิ้มกวนประสาทที่เธอนึกเกลียดอีกแล้ว เขากลับทำสีหน้าเคร่งเครียดเป็นครั้งแรก ทำให้เมษาเลือกที่จะนิ่งและหรี่ตามอง
The deep voice that used to speak without a soft tone, as it once did, was now the opposite; it had become much more tense and serious than before. At this moment, the young man no longer had the irritating smile that she used to hate. Instead, he wore a serious expression for the first time, causing Meisa to choose to remain silent and squint her eyes

“ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้ แล้วนายจะมาเตือนพวกเราเรื่องอะไรล่ะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยท่าทีอ่อนลง
"If it's not about this, then what are you going to warn us about?" the young woman asked with a softened demeanor

“ผมมาเพราะเรื่องไอเท็มที่คุณขอจากทางเราไป คุณคงทราบดีว่าเราได้ทำการอัพเกรดแพทช์ใหม่เป็นเวอร์ชั่น 9.0 แล้วใช่มั้ยครับ”
"I came because of the item you requested from us. You must know that we have upgraded to the new patch version 9.0, right?"

“แล้ว..?”
"Then..?"

“ผมอยากเตือนคุณเกี่ยวกับไอเท็มที่คุณครอบครองอยู่ตอนนี้”
"I want to remind you about the item you currently possess."

คำพูดที่สาวน้อยผมดำเลิกคิ้วสูง แล้วจึงเบือนหน้าไปสบตาวารีที่ส่ายหน้าไม่เข้าใจความหมายเช่นกัน
The words of the young girl with black hair raised an eyebrow, then turned her face to meet the gaze of Wari, who was also shaking her head in confusion

“ผมขออธิบายสั้นๆ แล้วกัน แพทช์ใหม่ที่ทำการอัพเกรดขึ้นมาได้มีการเปลี่ยนแปลงเรื่องกรรมสิทธิ์ในการครอบครองไอเท็มระดับ S เพื่อสร้างความสมดุลให้กับเซิร์ฟเวอร์มากขึ้นครับ”
"I'll explain briefly. The new patch that has been upgraded includes changes regarding the ownership of S-level items to create more balance for the server."

“กรรมสิทธิ์ในการครอบครองไอเท็มระดับ S?” หญิงสาวทั้งสองประสานเสียงออกมาพร้อมกัน
"Ownership of the S-level item?" Both young women exclaimed in unison

“ใช่” ธาดาพยักหน้า “ผมขออธิบายเรื่องแรกก่อนแล้วกัน ตอนนี้เซิร์ฟเวอร์ได้ทำการเพิ่มระดับไอเท็มขึ้นมาอีกหนึ่งเกรด ซึ่งถูกแยกออกมาจากไอเท็มระดับ S อีกที นั่นก็คือคีย์ไอเท็ม”
"Yes," Thada nodded. "Let me explain the first thing. The server has now upgraded the item level by one more grade, which is separated from the S-level items. This is the key item."

“คีย์ไอเท็ม?” เมษาย้อนคำงงๆ
"Key item?" May asked back, confused

“ให้เข้าใจง่ายๆ ก็เหมือนไอเท็มในตำนานนั่นแหละครับ ตอนแรกผมเสนอก็ให้เป็นระดับ SS หรอก แต่ทางทีมงานแย้งมาว่าดูธรรมดาไป สุดท้ายเลยเปลี่ยนมาเป็นคีย์ไอเท็ม”
"To put it simply, it's like that legendary item. At first, I proposed it to be at the SS level, but the team argued that it seemed too ordinary. In the end, it was changed to a key item."

“แล้วมันต่างกับไอเท็มระดับ S ยังไงล่ะคะ” เธอจงใจซักรายละเอียด เนื่องจากเจ้าหล่อนเบื่อที่จะฟังเรื่องตะเข็บที่ไม่ได้เกี่ยวข้อง ถ้าจะว่าง่ายๆ ก็คือเธอไม่อยากฟังหมอนี่โม้เรื่องส่วนตัวให้เสียเวลา
"So how is it different from an S-level item?" She deliberately probed for details, as she was bored of listening to irrelevant stories. To put it simply, she didn't want to waste time listening to this guy brag about his personal matters

“ต่างกันมากแน่นอนครับ” แน่นอนว่าธาดารู้ทัน ชายหนุ่มจึงลอบถอนใจอย่างปลงๆ “ยกตัวอย่างง่ายๆ ก็ อีลูชั่นที่คุณครอบครองอยู่ กับสร้อยคอบาบิโลนของน้ำนั่นแหละครับ”
"Of course, it's very different." Naturally, Thada was aware, so the young man let out a resigned sigh. "A simple example would be the illusion you possess and that Babylon necklace of water."

ร่างบอบบางก้มลงดูไอเท็มของตัวเองพร้อมกัน แล้วจึงเงยหน้าฟังคำอธิบายต่อ
The fragile figure bent down to look at their items together, then raised their head to listen to the continued explanation

“สิ่งที่ต่างกันก็คือ สร้อยคออัญเชิญบาบิโลน แม้จะถือว่าเป็นไอเท็มระดับ S แต่ก็ยังสามารถหาซื้อได้ตามท้องตลาด ผิดกับ ศาสตรามายาอิลูชั่น ที่คุณเมษาครอบครองอยู่อย่างชัดเจน อย่างแรก อีลูชั่น เป็นแรร์ไอเท็มที่มีแค่สองชิ้นในโลกใบนี้เท่านั้น หนึ่งอยู่กับคุณ ส่วนอีกหนึ่งก็อยู่กับวาเลนไทน์ ที่เป็นหนึ่งในจตุรเทพ”
“The difference is that the Babylonian Amulet, although considered an S-level item, can still be found in the market, unlike the Maya Illusion weapon that you, Maysa, clearly possess. First, the Illusion is a rare item with only two pieces in this world. One is with you, and the other is withValentine, who is one of the Four Deities.”

ชื่อวาเลนไทน์ทำให้เมษาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกลบเกลื่อนสีหน้าใหม่ด้วยความรวดเร็ว
The name Valentine made April pause slightly before quickly masking her expression

“สรุปว่ามันต่างกันแค่เรื่องจำนวนของไอเท็มเท่านั้นใช่มั้ย”
"To summarize, it's just a matter of the number of items, right?"

“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกครับ” จีเอ็มหนุ่มตัดบทเรียบๆ “ผมอยากบอกให้คุณรู้ไว้ก่อนว่า อิลูชั่น เป็นอาวุธที่ไม่มีใครสามารถสร้างขึ้นมาได้อีกแล้ว ดังนั้นนับจากนี้ไปคนที่จะครอบครอง ศาสตรามายา จะมีได้เพียงแค่สองคนเท่านั้น”
"That's not all," the young GM interjected calmly. "I want to let you know beforehand that Illusion is a weapon that no one can create anymore. Therefore, from now on, only two people will be able to possess the legendary weapon."

นัยน์ตาสีเทาอ่อนพลันหรี่แคบทันทีที่สิ้นประโยค
The light gray eyes suddenly narrowed as soon as the sentence ended

“ทำไมถึงไม่สามารถสร้างขึ้นมาได้อีกแล้วล่ะ?”
"Why can't it be created again?"

“เพราะว่าสูตรผสมในการสร้างอีลูชั่นถูกทำลายไปแล้วครับ”
"Because the formula for creating the illusion has already been destroyed."

“อะไรนะ” เมษาร้องลั่น “หมายความว่ายังไง ถูกทำลายไปแล้ว ก็ผู้เล่นที่สร้างไอเท็มนี้ขึ้นมาต้องไปจดลิขสิทธิ์ที่สำนักงานพัฒนาไอเท็มอยู่แล้ว ยังไงสูตรการสร้างไอเท็มก็น่าจะยังอยู่ในเซิร์ฟเวอร์ แล้วจะมีใครไปทำลายมันได้”
"What?" Meisa exclaimed. "What do you mean it's been destroyed? The player who created this item must have already registered the copyright at the item development office. The item creation formula should still be on the server, so who could possibly destroy it?"

“ผมเป็นคนทำลายสูตรการสร้างอีลูชั่นทิ้งไปเอง” คำกล่าวราบเรียบทำเอาร่างเล็กถึงกับชะงักกึก
"I am the one who destroyed the formula for creating illusions myself." The flat statement made the small figure freeze in shock

“เพื่อ?”
"To?"

“เพื่อรักษาความสมดุลของเซิร์ฟเวอร์ครับ” ธาดาตอบชัดเจน “ไอเท็มพวกนี้ถือเป็นของอันตราย มันมีอานุภาพรุนแรงเกินไปจนอาจทำให้เกมเสียสมดุลได้ ผมจึงจำเป็นต้องลดจำนวนมันให้เหลือน้อยที่สุด เพราะฉะนั้นคนที่จะสามารถครอบครองอาวุธนี้ได้จำเป็นต้องผ่านการคัดสรรพอสมควร ไม่ใช่แค่มีเงินอย่างเดียวก็จะได้สิ่งที่ต้องการไปเสียทั้งหมด แบบนั้นความสนุกของเกมมันก็ลดลงไปครึ่งหนึ่งเลย จริงมั้ยล่ะครับ”
"To maintain the balance of the server," Thada replied clearly. "These items are considered dangerous. They have too much power and could disrupt the balance of the game. Therefore, I need to reduce their numbers to the minimum. As a result, those who can possess this weapon must go through a proper selection process; it's not just about having money to get everything they want. If that were the case, the fun of the game would be reduced by half, wouldn't it?"

คำกล่าวที่สองสาวพยักหน้าเข้าใจ ใช่ ขอเพียงมีเงินมากหน่อย พวกเขาก็จะสามารถซื้อสูตรสร้างอาวุธดีๆ มาใช้ได้ทันที ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกที่มีเงินน้อยกว่าก็จะเสียเปรียบด้านไอเท็มมากทีเดียว
The two girls nodded in understanding. Yes, as long as they have a bit more money, they can immediately buy good weapon creation formulas. If that's the case, those with less money will be at a significant disadvantage in terms of items

“ด้วยเหตุนี้ผมจึงจำต้องทำลายไอเท็มระดับ S ทิ้งหลายชิ้นเพื่อสร้างสมดุลให้กับเกมครับ”
"Therefore, I have to destroy several S-level items to balance the game."

“แบบนี้ปืนที่ฉันขอนายมามันก็กลายเป็นของไร้ค้าไปสิเนี่ย” เมษาบ่นพลางแกว่งปืนในมือไปมาด้วยสีหน้าไม่ได้ดั่งใจ ท่าทางที่ชายหนุ่มเผลออมยิ้มขำ
"This way, the gun I asked you for has become worthless, hasn't it?" Meisa complained while swinging the gun in her hand with a dissatisfied expression, causing the young man to inadvertently smile in amusement

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้แบนปืนของคุณหรอก แต่ผมยกระดับให้เป็นคีย์ไอเท็มไปแล้วต่างหาก” เขาพูดยิ้มๆ “ผมแค่ทำลายสูตรการสร้างของไอเท็มทิ้งไปเฉยๆ ไม่ได้หมายความว่าใช้มันไม่ได้สักหน่อย”
"Don't worry about that. I didn't ban your gun; I just upgraded it to a key item." He said with a smile. "I just destroyed the crafting recipe for the item, but that doesn't mean you can't use it at all."

“นายหมายความว่ายังไง”
"What do you mean, sir?"

“ผมทำให้มันกลายเป็นไอเท็มในตำนานแทนต่างหากล่ะครับ”
"I made it into a legendary item instead."

“หา?”
"Looking for?"

“ที่จริงผมก็ไม่ได้ทำลายสูตรผสมพวกนั้นทิ้งไปเสียทีเดียวหรอกนะ ผมแค่ซ่อนมันในรูปแบบปริศนาทั่วๆ ไป บางทีคุณอาจจะเจอมันโดยบังเอิญในรูปแบบของเควส หรืออาจจะเป็นไอเท็มที่ดร็อบออกมาจากมอนสเตอร์บางตัวก็ได้ อ้อ บางอันผมใส่อยู่ในลายแทงตามดันเจี้ยนต่างๆ ด้วยนะ”
"In fact, I didn't completely destroy those formulas. I just hid them in the form of general puzzles. You might come across them by chance in the form of quests, or they could be items that drop from certain monsters. Oh, and some of them are included in the maps throughout various dungeons too."

“พี่ดาพยายามจะบอกว่าพี่ซ่อนคีย์ไอเท็ม พวกนั้นไว้เป็นเหมือนสมบัติลึกลับให้ผู้เล่นคนอื่นคอยแก้ไขปริศนาไปเรื่อยๆ เพื่อที่จะได้ครอบครองมันเหรอคะ”
"Big sister Da is trying to say that she has hidden the key items as a kind of mysterious treasure for other players to keep solving puzzles in order to possess them, right?"

“ถูกต้อง” คนกวนยิ้มร่าทันที
"Correct," the teasing person immediately smiled

“นายจะบอกว่าเปลี่ยนรูปแบบของสูตรสร้างไอเท็มเป็นลายแทงสมบัติแทนอย่างนั้นเหรอ”
"Are you saying to change the format of the item creation formula to a treasure map instead?"

“ถูกต้องอีกนั่นแหละ แต่ปริศนาที่ผมทิ้งไว้มันแก้ไม่ง่ายนักหรอก คนที่ต้องการจะครอบครองไอเท็มพวกนี้ต่างต้องผ่านภารกิจกับปริศนามากมาย ดังนั้นของเหล่านี้จึงมีราคาสูบลิบในแบบที่หาค่าไม่ได้เลย ...นั่นล่ะที่เรียกว่า คีย์ไอเท็ม”
"That's correct again. But the riddle I left behind isn't easy to solve. Those who want to possess these items must go through many missions and puzzles. Therefore, these things are priceless in a way that cannot be measured... that's what is called a key item."

เมษาหลุบตามองปืนกระบอกใหม่ในมือเธอทันที มิน่า ตอนเธอประกาศขอเจ้านี่มาจากธาดา คนในอัฒจันทร์ถึงได้ฮือฮาขนาดนั้น ใครจะไปนึกว่าเธอจะได้ครอบครองไอเท็มในตำนานโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่เข้าแบบนี้!
April immediately glanced at the new gun in her hand. No wonder, when she announced that she wanted this from Thada, the people in the stands were so excited. Who would have thought she would possess a legendary item like this without even realizing it!

“ฉันก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าแพทช์ใหม่มีการเปลี่ยนแปลงเรื่องระดับของไอเท็มเพิ่มขึ้นมา” น้ำเสียงเล็กเปรยเอื่อยๆ ระหว่างเงยหน้าขึ้นสบตา “แล้วที่นายบอกว่าจะเตือน ...เรื่องอะไรไม่ทราบ”
"I do know that the new patch has changes regarding the level of items being increased," she said softly, looking up to meet his gaze. "And what you said about warning me... about what, I wonder?"

“กรรมสิทธิ์ในการครอบครองไอเท็มไงครับ” ธาดาตอบด้วยรอยยิ้มสุภาพ “ผมอุตส่าห์เท้าความยาวขนาดนี้แล้ว คุณก็คงพอจะเดาได้ว่ามูลค่าของคีย์ไอเท็มพวกนี้สูงมากขนาดไหน”
"The ownership of the item, of course," Thada replied with a polite smile. "I've gone to such lengths to explain, so you can probably guess how valuable these key items are."

“แล้ว...?”
"Then...?"

“ผมก็เลยกำหนดกรรมสิทธิ์ในการครอบครองคีย์ไอเท็มขึ้นมา ซึ่งก็คือผู้เล่นคนหนึ่งสามารถถือคีย์ไอเท็มไว้ได้ไม่เกิน 3 ชิ้นเท่านั้น หากใครฝ่าฝืน ทางเราจะทำการยึดเป็นทรัพย์สินของจีเอ็มโดยทันทีครับ” คำอธิบายที่หญิงสาวแค่นหัวเราะเหอะ!
"I have therefore established ownership rights for the key items, which means that a player can hold no more than 3 key items at a time. If anyone violates this, we will immediately confiscate them as property of the GM." The explanation made the young woman chuckle!

“ไม่ง่ายไปหน่อยหรือไงคะ คุณธาดา” เธอเริ่มแขวะเสียงสูง “คุณเพิ่งจะทำการเปลี่ยนแพทช์ใหม่ไม่นาน ก็คิดจะหาเรื่องยึดไอเท็มชาวบ้านเขาเสียแล้ว ถ้าใครบางคนเกิดถือไอเท็มพวกนี้เกินสามชิ้นมาแต่ไหนแต่ไร มันจะไม่โหดร้ายกับเขาเกินไปหรือคะ”
"Isn't it a bit too easy, Mr. Thada?" she began to tease in a high voice. "You just changed the patch not long ago, and now you're thinking of finding a way to seize other people's items. If someone happens to hold more than three of these items for a long time, wouldn't that be too cruel to them?"

“อย่าห่วงเลยครับ คุณเมษา” ชายหนุ่มตัดบทอย่างนิ่มนวล “ตอนนี้มีคนถือคีย์ไอเท็มอยู่ทั้งหมด 14 คน และพวกเขาก็ล้วนมีกันเพียงคนละชิ้นเท่านั้นครับ” คำตอบไม่คาดฝันทำเอาร่างเล็กสะดุดกึก “ถ้าหากรวมทั้งเซิร์ฟเว่อร์จริงๆ ตอนนี้ก็มีคนถือคีย์ไอเท็มทั้งหมด 16 คนเท่านั้น ...ผมรวมคุณที่มีอิลูชั่น กับ...”
"Don't worry, Ms. Mesa," the young man interjected gently. "Right now, there are 14 people holding the key items, and each of them has only one piece." The unexpected answer made the small figure pause. "If we include all the servers, there are only 16 people holding the key items... I'm counting you with the illusion and..."

ธาดาจงใจเว้นจังหวะ ขณะเบนสายตาไปยังวิศนะที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่อง
Thada deliberately paused as he shifted his gaze to Visana, who was still sleeping unaware

“วินเซนต์ที่ครอบครอง เอเลเมนต์ และ ดาร์คเนส เอาไว้ด้วยนะครับ” นัยน์ตาสีเทาพลันเบิกกว้างกับความจริงข้อใหม่ที่เพิ่งรับรู้
"Vincent who possesses the Element and Darkness, you know." The gray eyes suddenly widened at the new truth just realized

“ไอเท็มสองชิ้นนั้นก็เป็นคีย์ไอเท็มเหมือนกันงั้นเหรอ”
"Are those two items also key items?"

ธาดานิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ ราวกับกำลังอ่านสีหน้าหญิงสาว
Thada fell silent for a moment, as if he were reading the expression of the young woman

“ใช่ครับ” ร่างสูงเอ่ยตอบราบเรียบ “ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณไปค้นข้อมูลพวกนี้มาจากไหน ยอมรับเลยว่าตอนได้ยินคุณเรียกชื่อไอเท็มสองชิ้นนี้ ขนาดผมยังต้องตกใจ”
"Yes," the tall figure replied flatly. "I don't know where you found this information. I admit that when I heard you mention the names of these two items, I was surprised myself."

เขากล่าวเสริม ก่อนจะระบายรอยยิ้มจริงใจ นั่นก็อีกประเด็น เมษาคิด เธอยังจำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ดี ไม่ใช่แค่ธาดาเท่านั้นที่ชะงัก แม้แต่คนทั่วทั้งโดมก็ยังเงียบกริบ ผิดกับตอนที่เธอประกาศชื่ออีลูชั่นอย่างสิ้นเชิง
He added, before revealing a sincere smile. That’s another point, April thought. She still remembered that moment well. It wasn’t just Thada who was taken aback; even the people throughout the dome fell completely silent, unlike when she announced the name Illusion

“ไอเท็มสองชิ้นนั้นมันทำไมเหรอคะ พี่ดา?” วารีเอ่ยซักบ้างหลังจากที่เงียบไปนาน
"Why are those two items like that, P'Da?" Wari asked after being silent for a long time

“เป็นแรร์ไอเท็มที่หายากมาก เป็นของที่เคยมีอยู่ในอดีตกับผู้เล่นคนหนึ่งมาก่อน” ธาดาตอบ “แถมไอเท็มทั้งสองชิ้นนั้นก็ถูกทำลายหายไปจากเซิร์ฟเวอร์มานานมากแล้ว แม้หลายคนจะอยากได้มาครอบครอง แต่เพราะส่วนผสมและเงื่อนไขในการผลิตมันวุ่นวายจึงทำให้ไม่มีใครสามารถสร้างไอเท็มทั้งสองชิ้นนี้ขึ้นมาใหม่ได้เลย”
"It is a very rare item, something that once existed in the past with a player." Thada replied, "Moreover, both items have been destroyed and lost from the server for a long time. Even though many people want to possess them, the complicated ingredients and conditions for crafting make it impossible for anyone to recreate these two items."

“โอโห! อย่างนี้มันก็เป็นไอเท็มในตำนานของจริงเลยสิคะ”
"Oh wow! This is really a legendary item, isn't it?"

“ใช่ เพราะอย่างนี้ล่ะครับ ตอนที่คุณประกาศชื่อพวกมันออกมาถึงได้มีคนตกใจขนาดนั้น ผมเองก็ไม่รู้วิธีการใช้งานของมันเท่าไหร่ แต่ผมหวังว่าคุณที่อุตส่าห์ไปค้นหามันจนเจอจะสามารถใช้มันได้อย่างคล่องแคล่วนะครับ ไม่อย่างนั้นไอเท็มพวกนั้นคงจะกลับมาอย่างเสียเปล่าแน่นอน”
"Yes, that's why when you announced their names, people were so shocked. I don't really know how to use them either, but I hope that you, who went through the effort to find them, will be able to use them fluently. Otherwise, those items will definitely come back in vain."

เมษาไม่ได้กล่าวแย้งในทันที ใบหน้าเนียนก้มลงมองวิศนะราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง หากเพียงพริบตาดวงทาสีหม่นกลมโตก็เปล่งประกายระยับ ขณะเงยหน้ากลับมาส่งยิ้มให้ใหม่อีกครั้ง
Maysa did not immediately object; her smooth face lowered to look at Wisna as if she were pondering something. In just a moment, her dark, round eyes sparkled brightly as she looked up and smiled at him again

“ไม่ต้องห่วง วินเซนต์จะต้องใช้มันได้อย่างคล่องแคล่วแน่นอน ฉันมั่นใจ”
"Don't worry, Vincent will definitely be able to use it fluently. I'm confident."

คำยืนยันที่จีเอ็มหนุ่มโคลงศีรษะรับยิ้มๆ
The young GM's nod of confirmation with a smile

“ก็ดีครับ ถ้าอย่างนั้นผมก็หวังว่าคุณคงเข้าใจด้วยนะว่าตอนนี้วินเซนต์เป็นคนเดียวที่ครอบครองคีย์ไอเท็มสองชิ้น ซึ่งหมายความว่าเขากลายเป็นคนที่มีไอเท็มในตำนานมากที่สุดในเซิร์ฟเวอร์ไปโดยปริยาย”
"That's good. In that case, I hope you understand that right now Vincent is the only one who possesses two key items, which means he has become the one with the most legendary items on the server by default."

“จริงด้วยสิ” เมษาพึมพัมเบาๆ
"That's true," May said softly

“ผมถึงอยากมาเตือนคุณก่อน ต่อจากนี้วินเซนต์จะสามารถถือคีย์ไอเท็มได้เพิ่มอีกแค่ชิ้นเดียวเท่านั้น ห้ามมีมากเกินไปกว่านี้ มิฉะนั้นทางเราจะทำการยึดไอเท็มทั้งหมดของคุณ ในข้อหาละเมิดสิทธิ์ในการครอบครองอาวุธระดับสูงทันที”
"I just want to warn you that from now on, Vincent will only be able to hold one more key item. No more than that is allowed; otherwise, we will confiscate all your items for violating the rights to possess high-level weapons immediately."

คำกล่าวจริงจังที่หญิงสาวได้แต่ทอดถอนใจ เธอรู้สึกกังวลแทนวิศนะชอบกล จริงอยู่ว่าเธอกะจะใช้เขาเป็นตัวดึงดูดความสนใจจากชาวบ้าน แต่นั่นมาจากการใช้ชื่อเสียงของวินเซนต์เป็นหลัก ไปๆ มาๆ ตอนนี้หมอนี่เลยถูกจับตามองเป็นพิเศษข้อหาครอบครองอาวุธในตำนานถึงสองชิ้น!
The serious statement made the young woman sigh. She felt worried for Visan, oddly enough. It was true that she intended to use him to attract the attention of the villagers, but that was based on leveraging Vincent's reputation. Now, this guy was being particularly scrutinized for possessing two legendary weapons!

จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายดีล่ะเนี่ย!
Should we call this good luck or bad luck?

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ” เมษาเอ่ยออกมาในที่สุด “ฉันจะบอกเรื่องนี้ให้เขาฟังเอง ขอบคุณที่อุตส่าห์มาเตือนเรื่องกรรมสิทธิ์ในการครอบครองไอเท็มกับพวกเรานะคะ”
"Don't worry," Meisa finally said. "I will tell him about this myself. Thank you for taking the time to remind us about the ownership of the items."

“ไม่เป็นไรครับ”
"It's okay."

ธาดาแค่พยักหน้ารับ แม้จะรู้แก่ใจดีกว่าฝ่ายตรงข้ามจงใจพูดเพราะประชดเขาก็ตามทีเถอะ
Thada just nodded in acknowledgment, even though he knew full well that the opposing side was deliberately speaking sarcastically to him

“อ้อ...ยังมีอีกเรื่องที่ผมต้องเตือนพวกคุณเอาไว้ด้วย” เขาพูดราวกับเพิ่งนึกขึ้นมาได้
"Oh... there's one more thing I need to warn you about," he said as if he had just remembered it.

“ยังมีอีกเรอะ!?” ความตกใจทำเอามารยาทที่มีเมื่อครู่พลันหายวับไป เรียกรอยยิ้มขบขันให้ระบายบนดวงหน้าหล่อเหลาชั่ววูบ ก่อนจะลอยหน้าลอยตาพูดต่อ
"Is there still more!?" The shock made the manners that were present just moments ago vanish instantly, bringing a fleeting amused smile to his handsome face before he continued to speak with a haughty demeanor

“ระวังพวก นักล่า เอาไว้หน่อยก็ดีนะครับ”
“Be careful of the hunters a little, okay?”

“นักล่า? นักล่าอะไร?” เมษาเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้างงงวย
"Hunter? What kind of hunter?" Maesa raised an eyebrow, asking with a puzzled expression

“ที่เซิร์ฟเวอร์ไทยมีนักล่าด้วยเหรอคะ พี่ดา” ดวงตาสีเขียวสวยของวารีปรากฏรอยตกใจ
"Is there a hunter on the Thai server, P'Da?" Wari's beautiful green eyes showed a look of surprise

“มีสิ มากกว่าที่อเมริกาอีกนะ แถมยังเก่งกว่าหลายเท่าตัวเลยด้วย”
"There is indeed more than in America, and they are also many times more skilled."

“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งคุยกันสองคนสิ บอกฉันมาก่อนว่านักล่าคืออะไร” คนไม่รู้เรื่องหันมองไปมาอย่างขอคำอธิบาย วารีจึงหันกลับมาหาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"Wait, don't talk just the two of you yet. Tell me first what a hunter is." The clueless person looked around, seeking an explanation, so Wari turned back to them with a serious expression

“พวกนักล่าเป็นพวกชอบสะสมไอเท็มหายากน่ะ คนพวกนี้ชอบการท้าสู้ หรือการเดิมพันแบบแปลกๆ เพื่อแย่งชิงไอเท็มหายากจากผู้เล่นด้วยกันเอง ส่วนใหญ่พวกมันจะอาศัยช่องโหว่เพียงเล็กน้อยของเกมในการแย่งชิงสิ่งของจากชาวบ้าน”
"The hunters are those who enjoy collecting rare items. These people like challenges or unusual bets to compete for rare items from other players. Most of the time, they exploit small loopholes in the game to snatch items from villagers."

คำอธิบายของวารีทำเอาเมษาต้องขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น อะไรหลายๆ อย่างมันฟังดูไม่สมเหตสมผลชอบกลจนอดที่จะสงสัยไม่ได้
The explanation from Wari made Maysa furrow her brows tightly. Many things sounded oddly unreasonable, making it impossible not to be curious

“แต่ในเกมห้ามการแย่งของจากผู้เล่นด้วยกันไม่ใช่เหรอ?”
"But in the game, isn't it prohibited to steal from other players?"

“จริงอยู่ที่ระบบของเกมทำให้ไม่สามารถแย่งของจากผู้เล่นด้วยกันเองได้ แต่คนพวกนี้อาศัยโปรแกรมโกงเพื่อสร้างบั๊คขึ้นมาในระบบ ทำให้สามารถแย่งไอเท็มต่างๆ จากผู้เล่นด้วยกันได้ค่ะ”
"It is true that the game's system prevents players from stealing items from each other, but these people use cheat programs to create bugs in the system, allowing them to steal various items from other players."

“เรื่องนี้ซีเรียสนะครับ คุณเมษา” ธาดาเสริมย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คนพวกนี้ไม่สนกฎเกณฑ์ นอกจากการแย่งชิงไอเท็มที่หมายตาเท่านั้น พวกเขายินดีทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้มันมาครอบครอง ตอนนี้นักล่าเป็นปัญหาใหญ่ที่กำลังระบาดไปทั่วทั้งเซิร์ฟเวอร์ ทางสำนักงานจีเอ็มก็พยายามจัดการคนพวกนี้มานานแล้ว แต่พวกมันก็ไหวตัวเร็ว และคอยหลบหลีกพวกเราได้ตลอดเวลา”
"This is serious, Ms. Mesa," Thada added, emphasizing with a serious tone. "These people don't care about the rules; they only care about snatching the items they have their eyes on. They are willing to do anything to possess them. Right now, the hunters are a major problem that is spreading throughout the server. The GM office has been trying to deal with them for a long time, but they are quick to react and always manage to evade us."

ได้ยินแบบนั้นแล้วเมษาก็ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากอย่างครุ่นคิด
Hearing that, Maisa raised her hand to touch her lips thoughtfully

“นายกำลังจะบอกว่าพวกนักล่าอาจจะกำลังเพ่งเล็งไอเท็มที่อยู่กับวินเซนต์งั้นเหรอ”
"Are you saying that the hunters might be targeting the item that Vincent has?"

“เป็นไปได้สูงมากครับ” จีเอ็มหนุ่มตอบ “เพราะตอนนี้เขาเป็นคนเดียวที่ถือไอเท็มระดับตำนานอยู่ถึงสองชิ้น อีกอย่างกิลด์ของพวกคุณก็เพิ่งเปิดตัวได้ไม่นาน จึงต่างกับพวกจตุรเทพที่ครอบครองไอเท็มในตำนานเอาไว้ เพราะพวกเขามีคนในสังกัดมากมาย ทำให้ยากในการลอบโจมตี ผิดกับคุณที่มีจำนวนสมาชิกเพียงไม่กี่คน”
"It's very likely," the young GM replied. "Because right now, he is the only one holding two legendary items. Moreover, your guild has just recently launched, which is different from the Four Deities who possess legendary items, as they have many members, making it difficult to ambush. In contrast, you have only a few members."

ยามนี้เองที่เธอตระหนักถึงคำเตือนของธาดาอย่างจริงจัง
It is at this moment that she realizes Thada's warning seriously

กิลด์ของพวกเธอเป็นกิลด์ใหม่ จำนวนสมาชิกก็น้อย แถมยังมีไอเท็มระดับตำนานอยู่ถึงสามชิ้น การลงมือตอนนี้เป็นจังหวะเหมาะสมที่สุด เพราะถ้าหากทิ้งเวลาให้กิลด์ของเธอเติบโตจะทำให้จำนวนสมาชิกมีมากขึ้น ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อการจู่โจมได้
Their guild is a new guild with few members, and they have three legendary items. Taking action now is the perfect timing because if they allow their guild to grow, the number of members will increase, which will affect their ability to launch attacks

มิน่า อีตานี่ถึงยอมลำบากออกมาเตือนภัยพวกเธอถึงที่แบบนี้
No wonder this guy is willing to go through hardship to warn you all like this

ก็ภัยที่กำลังเข้ามาคุกคามพวกเธอมันน่ากลัวน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่!
The threat that is about to invade you is never small!

ทว่ายิ่งคิดเมษากลับยิ่งรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาชอบกล เพราะสำหรับเธอแล้วไอ้คนกลุ่มนี้เป็นเหมือนพวกตัวน่ารำคาญที่ทำให้ความสนุกในการเล่นเกมมันลดน้อยลงอย่างน่าใจหายทีเดียว
However, the more she thought about it, the more irritated she felt, strangely enough, because for her, these people were like annoying characters that significantly diminished the fun of playing the game

“น่าสนุกดีนี่” น้ำเสียงหวานที่เปล่งออกมาอย่างไม่ยี่หระ ทำเอาคนเฝ้าดูทั้งสองถึงกับชะงัก
"That sounds fun." The sweet voice that came out nonchalantly made both onlookers pause

“คุณเมย์คะ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ” วารีเตือนด้วยสีหน้าหนักใจ “พวกนักล่าเป็นตัวอันตรายของจริงนะ ถ้าหากพวกนั้นเข้าถึงตัวเราได้แล้วละก็ มีโอกาสสูงที่เราจะโดนมันไล่ล่าจนเสียไอเท็มไป อีกอย่างคนพวกนี้มันไม่เลือกวิธีการด้วยนะคะ”
"May, this is not a joke," Wari warned with a worried expression. "The hunters are real dangers. If they get to us, there's a high chance we'll be hunted down and lose our items. Besides, these people don't choose their methods."

“ก็เพราะแบบนั้นมันถึงได้น่าสนุกไง”
"That's why it's so much fun."

เมษากล่าวเบาๆ ก่อนจะระบายรอยยิ้มกว้างขวาง จนวารีนึกคำทักท้วงไม่ออก
May said softly before breaking into a wide smile, leaving Waree at a loss for words

“ถ้าพวกมันคิดว่าการจะมาขโมยของจากฉันคนนี้มันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากล่ะก็ ผิดถนัด” พูดจบเธอก็หันไปมองธาดา “ฉันต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ คุณธาดา ที่มาเตือนกันก่อน แล้วฉันจะนับวันรอเจอคนพวกนั้นอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ”
"If they think that stealing from me is as easy as peeling a banana, they're dead wrong." After saying that, she turned to Thada. "I have to thank you again, Mr. Thada, for warning me in advance. I will be counting the days until I meet those people with great anticipation."

ธาดาไม่ยิ้มตอบ แต่ก็ไม่บึ้ง ดวงตาของทั้งคู่สบนิ่งนานกันราวกับต้องการอ่านใจ
Thada did not smile back, but he was not frowning either. The eyes of both locked in a long gaze as if they were trying to read each other's minds

“คนพวกนั้นไม่เหมือนมอนสเตอร์ที่ยืนอยู่เฉยๆ รอให้คุณจัดการหรอกนะครับ คุณเมษา” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยหนักแน่น “พวกมันมีโปรแกรมโกงที่จะทำให้คุณเสียเปรียบ แล้วเชื่อเถอะ พวกมันไม่ออกมาล่าคุณตามลำพังหรอก อย่างน้อยก็ต้องมีเป็นสิบคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าของที่มันหมายตาเป็นของใหญ่ๆ อย่างคีย์ไอเท็มที่พวกคุณถืออยู่ด้วยแล้วละก็”
"Those people are not like monsters just standing still waiting for you to deal with them, Ms. Mesa," the deep voice said firmly. "They have cheat programs that will put you at a disadvantage, and believe me, they won't come after you alone. There will be at least a dozen of them, especially if what they are targeting is something big, like the key items you are holding."

“ถ้าคิดว่าจะเอาไปได้ง่ายๆ ก็ลองดูสิคะ” เมษาพูดตัดบท ท่าทางอวดดีที่ฝ่ายตรงข้ามลอบพิจารณาเงียบๆในใจ “ให้พวกมันขนกันมาเลย จะสิบคน ร้อยคน สองร้อยคน ฉันกับวินเซนต์ แล้วก็น้ำจะจัดการพวกมันไปให้เละเลยคอยดูสิ”
"If you think you can take it easily, go ahead and try," May said, cutting off the conversation, her demeanor showing off as her opponent quietly assessed her in their mind. "Let them bring as many as they want—ten, a hundred, two hundred. Vincent and I, along with Nam, will take care of them and make a mess of it, just wait and see."

หลังจากคุยโวคำโตจบก็ปรากฏความเงียบขึ้นโดยรอบชั่วอึดใจ ก่อนคนเคยตีหน้าขึงขังอยู่เมื่อครู่จะทนไม่ไหว ปล่อยก๊ากออกมาฮาใหญ่ เช่นเดียวกับวารีที่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคัก แต่ธาดารู้ดีว่าคำกล่าวนั้นไม่ใช่คำพูดโอ้อวด แต่เป็นคำพูดที่มีความเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยม ที่ไม่ใช่แค่เชื่อมั่นในตัวเอง แต่ยังครอบคลุมไปถึงพวกพ้องทุกคนที่อยู่รอบตัวเธอด้วย
After finishing the boastful talk, a silence fell around for a moment before the person who had been serious just a moment ago couldn't hold it in any longer and burst out laughing. Similarly, Wari couldn't help but giggle. But Thada knew well that those words were not mere bragging; they were words filled with confidence, not just in herself but also encompassing everyone around her

“มั่นใจในตัวเองจังเลยนะครับ คุณเมษา” ธาดาเย้าขันๆ ทั้งยังไม่หายปวดท้องดี
"You're really confident, aren't you, Maysa?" Thada teased, still not fully recovered from his stomach ache

“คนที่จะเปิดตำนานบทใหม่ขึ้นมาอย่างพวกเรา ขืนมากลัวพวกเลวๆ แบบนั้นมันก็เสียชื่อ เนเมซิส หมดสิคะ” เมษาพูดพร้อมกับไหวไหล่ไม่ยี่หระ “ฉันจะตั้งใจ ไม่สิ... ฉันน่ะทำใจเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะค่ะว่าการที่เราจะกลายเป็นตำนานได้มันไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงอย่างนั้นพวกเราก็พร้อมจะท้าชนกับศัตรูทุกรูปแบบ โดยเฉพาะวินเซนต์ หากมีเขาอยู่แล้วล่ะก็ ฉันเชื่อว่าไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้แน่ค่ะ”
"Those of us who will create a new legend shouldn't be afraid of those bad people; it would ruin our reputation as Nemesis," Maysa said, shrugging nonchalantly. "I will be determined. No, I’ve already accepted from the beginning that becoming a legend is not easy. Even so, we are ready to confront enemies in all forms, especially Vincent. If he is around, I believe there is nothing I can't do."

จีเอ็มหนุ่มอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้เมื่อได้ยินเจ้าหล่อนประกาศความมั่นใจในตัวคู่หูออกมาแบบนั้น อีกทั้งภาพตรงหน้าที่ยืนยันความคิดในหัวเขานี่อีก ร่างบอบบางกำลังโอบศีรษะบุรุษร่างสูงกว่าให้นอนหนุนตักเธออย่างอ่อนโยน โดยใช้มือเล็กๆ นั่นลูบผมสีเข้มของเขาไว้ราวกับจะปกป้อง
The young GM couldn't help but chuckle softly when he heard her confidently declare her faith in her partner like that. Moreover, the scene before him confirmed his thoughts; the delicate figure was gently cradling the head of the taller man, allowing him to rest on her lap, while her small hand stroked his dark hair as if to protect him

เอ้อ เห็นแล้วก็ขำดี...ไหนบอกไม่ใช่แฟนกันไง?
Well, seeing it makes me laugh... didn't you say you're not dating?

นี่มันเชื่อใจกันยิ่งกว่าคู่แต่งงานที่อยู่ด้วยกันมาสามสี่ปีอีกมั้งเนี่ย!
This is more trust than a married couple who have been together for three or four years!

“ดูเหมือนวันนี้คุณจะโกหกชาวบ้านเขาเอาไว้หลายเรื่องเชียวนะครับคุณเมษา”
"It seems that today you have lied to the villagers about several things, haven't you, Maesa?"

“คะ?” คนโดนแซวแบบไม่รู้ตัวย้อนถามเสียงสูง จะมีก็แต่คนหัวไวอย่างวารีที่เข้าใจความหมาย เจ้าหล่อนเลยหันไปหัวเราะคิกคักอยู่อีกด้านให้มือปืนสาวต้องลอบมองงงๆ
"Excuse me?" The person being teased unknowingly replied in a high-pitched voice. Only someone quick-witted like Wari understood the meaning, so she turned to giggle on the other side, causing the female assassin to glance over in confusion

“เอาเถอะ” ธาดาตัดบท “ผมคงต้องขอตัวกลับก่อนแล้วล่ะครับ”
"Alright," Thada interrupted. "I guess I should take my leave now."

“อ้าว จะกลับแล้วเหรอคะ” เมษาแสร้งดัดเสียงเสียดายสุดขีด อาการที่ธาดาต้องส่ายหน้าเบาๆ อย่างทำใจว่าสงสัยอีกฝ่ายจะไม่ชอบหน้าเขาจริงๆ อย่างปากว่า ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นยืน หลังจากก้าวเท้าออกไปสองสามก้าว ชายหนุ่มก็หันหน้ากลับมามองหญิงสาวร่างเล็กอีกคนด้วยแววตาเอ็นดู
"Oh, are you leaving already?" Maesa pretended to sound extremely regretful. Thada had to shake his head slightly, resigning himself to the thought that the other person might really not like him as she said. The tall figure stood up, and after taking a few steps, the young man turned back to look at the petite woman with a fond expression in his eyes

“น่าเสียดายนะ น้ำ พี่นึกว่าเราจะได้ทำงานเป็นจีเอ็มด้วยกันที่นี่เสียอีก” วารีระบายรอยยิ้มแห้งกับประโยคนั้น ก่อนจะโคลงศีรษะน้อยๆ
"It's a pity, Nam. I thought we would get to work as GMs together here," Wari said with a dry smile at that sentence before shaking her little head

“ขอโทษด้วยค่ะ พี่ดา คือว่าน้ำ....”
"I'm sorry. P'Da, it's that the water...."

“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ” น้ำเสียงทุ้มตอบกลับมานุ่มนวล “เป็นพี่ก็เลือกที่จะอยู่กับพวกเขา น่าเสียดายที่พี่มีหน้าที่หลายอย่างต้องทำ ไม่งั้นพี่ก็อยากร่วมผจญภัยไปกับพวกเธอ ...พี่คิดว่ามันคงสนุกเสียจนทำให้ลืมเรื่องทุกอย่างไปได้แน่ๆ”
"It's okay, I understand," the deep voice replied gently. "As an older sibling, I chose to stay with them. It's a pity that I have many responsibilities to fulfill; otherwise, I would love to join you on your adventures... I think it would be so much fun that it would make me forget everything else."

“...ค่ะ”
"...yes."

ทั้งสองคนต่างสบตากันอย่างมีความหมาย ก่อนธาดาจะเป็นฝ่ายละสายตาจากไป แล้วหันมาส่งยิ้มชวนหัวให้เมษาใหม่อีกครั้ง
The two exchanged meaningful glances before Thada was the first to look away, then turned to give Meisa another inviting smile

“เอาไว้ว่างๆ ผมขอไปเก็บเลเวลด้วยคนก็แล้วกันนะครับ คุณเมษา”
"I'll go level up with you when I have some free time, okay, Khun Mesa?"

“ขอโทษ ปาร์ตี้เต็มแล้ว!” เมษาตัดบทอย่างเฉียบขาด เล่นเอาคนโดนปฏิเสธอย่างรวดเร็วหัวเราะร่วน
"Sorry, the party is full!" Maysa cut off decisively, making the person who was rejected laugh quickly

“อ้อ มีอีกเรื่องหนึ่ง” เขาหันมายิ้มให้ “ทีหลังถ้าจะหลอกชาวบ้านล่ะก็ อย่าใช้มังกรไฟลาเวนจะดีกว่านะครับ เพราะเควสที่ให้ไปล่ามังกรไฟลาเวนมันยังไม่มี ถ้าให้ดีเอาเป็นมังกรลมซิลเวียร์จะเข้าท่ากว่า แล้วก็กระโปรงของคุณมันออกจะสั้นไปหน่อยนะ จะขยับอะไรก็ระวังเนื้อระวังตัวบ้างนะครับ เพราะเด็กที่อายุต่ำกว่า 18 ก็เล่นเกมนี้เยอะเหมือน อีกอย่างผมว่าสีขาวมันไม่ค่อยเหมาะกับคุณเท่าไหร่ ผมชอบสีชมพูมากกว่า”
“Oh, there's one more thing,” he turned and smiled. “Next time, if you're going to trick the villagers, it would be better not to use the Lavendermonster, because the quest to hunt the Lavendermonster doesn't exist yet. If you want to do it right, go for the Silverwind monster instead. Also, your skirt is a bit too short; be careful with your movements, especially since there are many players under 18 in this game. Besides, I thinkwhitedoesn't really suit you that much. I prefer pink.”

สิ้นคำทิ้งท้ายยาวเหยียด ดวงหน้าหวานก็ซับสีจัดแดงเรื่อไปจนถึงใบหู หมอนี่รู้เรื่องมังกรแล้วเหรอว่ามันทำขึ้นมาจากลูกโป่ง ไอ้เรื่องกระโปรงสั้นนั่นยังพอทำเนา แต่ที่ทำให้เธอเคืองจริงๆ มันก็คือเรื่องสีขาวที่ตานั่นพูดถึงต่างหาก!
After the long concluding words, her sweet face flushed a deep red all the way to her ears. Does this guy know about dragons being made from balloons? The short skirt thing is manageable, but what really annoys her is thewhitethat those eyes mentioned!

มันก็มีเสื้อผ้าชิ้นเดียวในร่างกายเธอนั่นแหละที่เป็นสีขาว ในเมื่อเสื้อก็ดำ กระโปรงก็สีดำ เน็คไทก็สีม่วง จะเหลือก็แต่....
The only piece of clothing on her body that is white is that one; since the shirt is black, the skirt is black, and the tie is purple, all that remains is...

“อีตาบ้า! ทะลึ่ง! นายมองตรงไหนของนายไม่ทราบยะ ตาจีเอ็มลามก สักวันฉันจะส่งหมายศาลไปถึงโต๊ะทำงานนายเลยคอยดู!”
"You crazy fool! How dare you look wherever you want! You perverted GM! One day, I will send a court summons to your desk, just wait and see!"

Stage 25

แยกทาง
Separation

สายลมแรกของวันที่พัดโชยมาเอื่อยๆ กับแสงอาทิตย์แดดยามเช้าที่เริ่มทอประกายเจิดจ้าให้รำคาญตา เรียกสติร่างสูงของบุรุษผู้หนึ่งให้ค่อยๆ ตื่นจากห้วงนิทราอย่างช้าๆ นัยน์ตาอำพันกะพริบถี่สองสามครั้ง ก่อนจะส่งเสียงครางออกมาเบาๆ เมื่อสัมปชัญญะกลับคืนมาดังเดิม
The first breeze of the day gently wafted in, accompanied by the morning sunlight beginning to shine brightly, causing a slight annoyance to the eyes. It called the tall figure of a man to slowly awaken from his slumber. His amber eyes blinked rapidly a few times before he let out a soft groan as his senses returned to him

“มึนหัวจังแฮะ สงสัยเมื่อคืนจะดื่มหนักไปหน่อย” วิศนะเปรยพลางยกมือขึ้นนวดขมับ นึกแปลกใจกับความจริงที่ว่าแม้จะอยู่ในเกมก็มีอาการเมาค้างได้เหมือนกัน ถึงจะรู้สึกตื้นตันกับความสมจริงดังกล่าว เขาก็ยังไม่วายนึกด่าวิวัฒนาการนี้อยู่ในใจ เพราะเขาล่ะเกลียดช่วงเวลาแบบนี้ที่สุดเลยจริงๆ
"I'm feeling so dizzy. I guess I drank a bit too much last night," Wisana said, raising his hand to massage his temples. He was surprised by the fact that even in a game, one could experience a hangover. Although he felt touched by this realism, he couldn't help but curse this evolution in his mind because he truly hated moments like this the most

หวังว่าในเกมจะมียาแก้แฮ้งค์ให้ด้วยนะ ไม่งั้นมีหวังเดินหัวทิ่มแหงๆ เขาคิด ระหว่างเงยหน้าขึ้นมองทัศนียภาพยามเช้า เสียงนกกระจอกตัวน้อยดังไปทั่วราวกับจะกล่าวคำทักทายอรุณสวัสดิ์แก่เขา แต่พอตั้งใจจะลุกขึ้นนั่ง ร่างกายกลับรู้สึกหนักวูบเสียจนกระดิกไม่ได้ วิศนะชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจ
I hope there will be hangover medicine in the game, otherwise I'll definitely be walking around like a zombie. He thought, as he looked up at the morning scenery. The little sparrows chirped all around as if to greet him with a good morning. But when he intended to sit up, his body felt so heavy that he couldn't move. Visana paused for a moment before raising his eyebrows in surprise.

“อะไร นี่เราเมาหนักจนลุกไม่ขึ้นเลยเหรอวะเนี่ย”
"What, am I so drunk that I can't even get up?"

“มันใช่ที่ไหนล่ะยะ” น้ำเสียงแหลมใสอันคุ้นเคยเรียกสายตาเขาให้กลับไปมอง เพื่อนคู่หูสาวสวยกำลังนั่งขดอยู่บนท่อนไม้แข็งๆ ไม่ไกลจากเขาเท่าไหร่นัก ดวงหน้าจิ้มลิ้มจับจ้องไปยังหน้าตาข้อมูลโปร่งแสงเบื้องหน้านิ่ง
"Where is it, huh?" The familiar high-pitched voice caught his attention, making him look back. His beautiful partner was curled up on a hard log not too far from him, her cute face focused on the translucent data display in front of her

เธอปรายมายังเขาวูบหนึ่ง แล้วจึงกระตุกรอยยิ้มให้
She glanced at him for a moment and then gave a slight smile

“อรุณสวัสดิ์ เมย์” ชายหนุ่มร้องทักตามมารยาท ทำเอาเจ้าหล่อนยิ่งขำเข้าไปใหญ่
"Good morning, May," the young man greeted politely, making her laugh even more

“เชื่อแล้วล่ะว่าเมาค้างจริงๆ” เธอว่า “ก่อนทักไม่คิดจะดูหน่อยเหรอว่าอะไรทำให้นายลุกไม่ขึ้น”
"I really believe that you're hungover," she said. "Did you not think to check what made you unable to get up before you spoke?"

“อะไรของเธอ” คนเมาค้างหันมาเลิกคิ้วสงสัย จากนั้นจึงก้มหน้ามองตามสายตาเพื่อนสาวไป เมื่อภาพตรงหน้าวูบเข้าคลองจักษุ ชายหนุ่มก็แทบสำลักน้ำลายตัวเองออกมาดังพรวด!
"What is it with you?" The hungover person raised an eyebrow in curiosity, then looked down following his friend's gaze. When the image in front of him registered in his eyes, the young man nearly choked on his own saliva!

“ยัยน้ำ! ทำอะไรเนี่ย!” วิศนะตะโกนลั่น
"Hey Nam! What are you doing?!" Wisana shouted loudly

“ก็เห็นๆ กันอยู่ว่ามุดโปงนายไง พี่ชาย” เมษาตอบ พลางหัวเราะร่วน ความจริงเธอก็เดาปฏิกิริยาของหมอนี่ไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องแหกปากร้องจ้ากแน่ๆ แล้วก็เป็นจริงดังว่า ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจนักหรอก ในเมื่อสาวน้อยคนสวยคนนี้เป็นพวกไม่ระวังตัวระดับ Max จริงๆ!
"Well, it's obvious that you're just being a coward, big brother," Meisa replied, laughing heartily. In fact, she had already guessed this guy's reaction from the start, knowing he would definitely scream loudly, and it turned out to be true. It wasn't really surprising, considering this beautiful young girl was truly someone who let her guard down to the max!

สถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทำเอาพี่ชายได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เป็นปลาทอง ขณะจ้องมองคนอายุน้อยกว่ากำลังนอนใช้ไหล่เขาหนุนต่างหมอนด้วยท่าทางสบายสุดขีด แขนขาเรียวขดเข้าหากันชิดเสียจนร่นกระโปรงจีบที่สั้นมากอยู่แล้วให้ถกขึ้นมาอีกจนเห็นขาอ่อนขาว รวมถึงแพนตี้สีชมพูอ่อนรอมแรมที่คนมองแทบอยากล้มลงไปนอนตายอีกรอบ
The situation was so awkward that the older brother could only gape like a goldfish while staring at the younger person who was comfortably using his shoulder as a pillow. Their slender arms and legs were curled up so closely that the already short pleated skirt rode up even more, revealing pale thighs, along with light pink panties that made onlookers want to faint and lie down dead again

“ยัยน้ำแอบมานอนกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ก็เมื่อคืนฉันจำได้ว่า... เมื่อคืนฉันหลับไปตอนไหนหว่า” ได้ยินเช่นนั้น มือปืนสาวที่วันนี้รวบผมสีดำขึ้นเป็นมวยยุ่งๆ ก็หัวเราะคิกคัก
"When did that girl Nam sneak in to sleep with me? I remember... when did I fall asleep last night?" Upon hearing that, the female assassin, who had her messy black hair tied up today, giggled.

“โอ้ย พูดอย่างกับเมื่อคืนนายมีสติดีนักนิ” เธอแขวะให้
"Oh, you talk as if you were so composed last night." She teased

“ตอนแรกน้ำก็นอนอยู่อีกมุมหรอก แต่อยู่ดีๆ เธอก็ละเมอมุดโปงไปนอนกับนายเฉยเลย ฉันก็อุตส่าห์สะกิดเรียกตั้งหลายทีแล้ว แต่สงสัยจะเพลียจัด ฉันก็เลยปล่อยให้เธอนอนกับนายไป” เมษาอธิบายราบเรียบ แล้วจึงเลื่อนสายตากลับไปให้ความสนใจกับบานหน้าต่างของตัวเองต่อ ผิดกับอีกคนที่รวบรวมความพยายามให้หันหน้าหนีบ่อยครั้ง จนสุดท้ายต้องลงแรงตบหน้าตัวเองไปฉาดใหญ่!
"At first, Nam was lying in another corner, but suddenly she sleepwalked and crawled under the blanket to sleep with you. I tried to nudge her several times, but she seemed too tired, so I let her sleep with you." Meisa explained flatly, then shifted her gaze back to her own window. In contrast, the other person gathered the effort to turn away frequently, until finally, they had to slap their own face hard!

นอกจากไม่ระวัง แล้วยังหาเรื่องใส่ตัวเก่งอีกนะ นี่ถ้าแม่เจ้าประคุณเกิดไปนอนซุกคนอื่นที่ไม่ใช่เขาขึ้นมาล่ะก็...ไม่อยากจะนึกถึงสภาพเลย ให้ตาย
Besides being careless, you're also great at getting yourself into trouble. If you were to end up sleeping with someone else who isn't him... I don't even want to think about the situation. It's terrifying.

“ป...เป็นน้องสาวที่น่าอ่อนใจจริงๆ” วิศนะแสร้งลากเสียงบ่นราวกับเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย ทั้งที่ใจนั้นเต้นตูมตามเสียจนคุมไม่อยู่ เม็ดเหงื่อเริ่มผุดซึมตามใบหน้าระหว่างพยายามใช้มือสองข้างช้อนศีรษะคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวออกจากตัวอย่างยากลำบาก
"Ugh... she's really such a frustrating little sister," Wisna feigned a long sigh as if it were a trivial matter, even though his heart was pounding so hard he could barely control it. Beads of sweat began to form on his face as he struggled to lift the head of the person known as his little sister away from his body.

“คนขี้เมาแบบนายมีสิทธิ์ว่าน้องด้วยรึไง” น้ำเสียงเล็กๆ เอ่ยสวนมาลอยๆ เมื่อจัดการกับข้อมูลตรงหน้าเสร็จ ร่างสมส่วนจึงลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้าออกไปจากร่างกาย
"Do you think a drunk like you has the right to talk about my sister?" A small voice retorted casually after finishing with the information in front of her. The well-proportioned figure then stood up and stretched, shaking off the fatigue from her body

คำถากถางที่วิศนะต้องมุ่ยหน้าหนี แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นว่ารอบตัวเขาเหลือเพียงแค่หญิงสาวสองคนเท่านั้น เจ้าตัวก็ยกมือขึ้นเกาหัวฟูฟ่องเหมือนรังนกกระจอกของตัวเอง
The mockery that Visna had to turn away from, but when he noticed that there were only two young women around him, he raised his hand to scratch his messy hair like his own sparrow's nest

“แล้วไอ้เอกับริชชี่ไปไหนซะล่ะ”
"Then where did Aei and Richie go?"

“พากันออกไปตั้งแต่ตอนเช้ามืดแล้ว ก่อนนายจะตื่นสักสองชั่วโมงได้มั้ง”
"They all went out since early morning, before the boss woke up, maybe about two hours."

“ไปไหนอ่ะ” ยังคงดึงดันถามต่อ
"Where are you going?" she continued to insist on asking

“ฉันใช้ให้ไปซื้อของจำเป็นสำหรับการเดินทาง อีกเดี๋ยวก็คงกลับมา”
"I sent him to buy essential items for the trip. He should be back soon."

“อ้อ”
"Oh"

เขาลากเสียงงัวเงียตอบ จากนั้นก็ล้วงมือเข้าไปในหน้าต่างไอเท็มเพื่อหยิบน้ำยาบลูโพชั่นออกมาดื่ม
He groggily dragged his voice to respond, then reached into the item window to pull out a blue potion to drink

“โอ๊ะ ดีขึ้นแฮะ ลองดูเล่นๆ ไม่นึกว่าบลูโพชั่นจะแก้อาการเมาค้างได้ด้วย” วิศนะว่าอย่างตื่นเต้น ส่วนเมษาแค่หันมามองแล้วพยักหน้า
"Oh, this is getting better! I tried it just for fun, and I didn't think the blue potion could cure a hangover," Wisana said excitedly, while Mesa just turned to look and nodded

“แสดงว่าแพทช์ใหม่นี่เพิ่มระบบความสมจริงให้มากขึ้นน่ะนะ” เธอว่า “ถึงขนาดสร้างสถานะเมาค้างด้วยเนี่ย”
"It shows that this new patch adds a lot more realism," she said. "It even creates a hangover status."

“สถานะแบบนี้จะมีไปทำซากอะไรก็ไม่รู้”
"This kind of status will lead to doing something unknown."

“ลองไปถามคนผลิตเกมเอาเองก็แล้วกันนะจ๊ะ” คู่หูสาวตอบปัดๆ ไม่ใส่ใจ ร่างสูงใช้เวลาครู่หนึ่งในการเรียกความกระปรี้กระเปร่าของตัวเองให้กลับมา ก่อนจะกระโดดผลุงไปนั่งข้างๆ ฝ่ายวางแผนด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่
"Why don't you go ask the game developers yourself?" the girl partner replied dismissively, not caring. The tall figure took a moment to regain their energy before jumping over to sit next to the planner with a fully curious expression

“อ่านอะไรอยู่อ่ะ”
"What are you reading?"

“เนี่ยน่ะเหรอ” เจ้าหล่อนย้อน “ก็พวกระบบที่จะเปลี่ยนแปลงในแพทช์ใหม่นี้ไง ดูเหมือนการเปลี่ยนแพทช์รอบนี้จะเพิ่มระบบแปลกๆ ขึ้นมาเยอะ ฉันเลยกะจะศึกษาเอาไว้หน่อย”
"Is that so?" she retorted. "It's the systems that will change in this new patch. It seems like this patch will add a lot of strange systems, so I plan to study them a bit."

“แล้วมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างล่ะ” ชายหนุ่มถาม พร้อมกับจิบบลูโพชั่นไปอีกอึก
"So what has changed?" the young man asked, taking another sip of the blue potion

“ก็หลายอย่างนะ เช่น ระบบซื้อขายค่าประสบการณ์ในกิลด์ ระบบจัดอันดับผู้เล่น ระบบทำพันธะสัญญา ระบบเควสล่าค่าหัว” เธอพูดพลางเปลี่ยนหน้าจอแสดงรายละเอียดไปเรื่อยๆ “อันนี้สำคัญที่สุดแล้วมั้ง เรื่องการเปลี่ยนเวลาเล่นเกมให้ยาวขึ้นน่ะ”
"There are many things, like the experience point trading system in the guild, the player ranking system, the contract system, and the bounty quest system," she said while continuously changing the display screen. "This one is probably the most important, about extending the game playtime."

“ยืดเวลาขึ้น?”
"Extend the time?"

“อ่าฮะ ดูสิ เขาเพิ่มอัตราเวลาในเกมกับโลกจริงจากหน่วย 1ต่อ3 มาเป็น 1ต่อ5 แทน”
"Ah, look! They increased the time ratio in the game to the real world from 1 to 3 to 1 to 5 instead."

“โห เพิ่มขึ้นเยอะนะนั่น” วิศนะอุทานอย่างตกใจ
"Oh, that's a huge increase!" Wisana exclaimed in surprise

แต่เดิม เมื่อเวลาในโลกจริงผ่านไป 1 ชั่วโมงจะเท่ากับเวลาในเกม 3 ชั่วโมง แต่ถ้าหากปรับอัตราเป็น 1ต่อ5 ก็หมายความว่า โดยเฉลี่ยในการเล่นเกมหนึ่งครั้งจะยืดเวลาในไพร์ดเพิ่มจากหนึ่งวันเป็นสองวันไปโดยปริยาย
Originally, when 1 hour in the real world passed, it equated to 3 hours in the game. However, if the ratio is adjusted to 1 to 5, it means that on average, playing the game once will extend the time in the game from one day to two days by default

“เขาให้เหตุผลว่าผู้เล่นจะได้มีเวลาเพลิดเพลินกับเกมมากขึ้นอะไรทำนองนั้น แต่ฉันไม่ค่อยใส่ใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่หรอกนะ จะหนึ่งวันหรือสองวันฉันก็เฉยๆ” เมษาพูดแล้วไหวไหล่วืด ขณะที่อีกฝ่ายแค่พยักหน้าหงึกหงักตามน้ำ
"He reasoned that players would have more time to enjoy the game or something like that, but I don't really care about it much. Whether it's one day or two days, I'm indifferent," May said, shrugging her shoulders, while the other party just nodded along

“แต่ฉันกำลังสนใจนี่มากกว่า” เสียงเล็กๆ เปรยขึ้นอีกรอบ ระหว่างลากหน้าต่างแสดงเว็บบอร์ดที่มีแบ็คกราวน์สีแดงขึ้นมาไว้ตรงกลาง
"But I'm more interested in this," a small voice said again while dragging the web forum window with a red background to the center

“นี่คืออะไรอ่ะ”
"What is this?"

“บอร์ดร้องเรียนของผู้เล่นถึงจีเอ็มน่ะ” เธอตอบราบเรียบ “ฉันจะให้นายดูกระทู้นี้” นิ้วเรียวยาวกดเลือกหัวข้อกระทู้ที่เขียนเอาไว้ว่า “เตือน! พวกนักล่ากำลังออกอาละวาด วอน GM ช่วยตามจับที”
"The players' complaint board to the GM," she replied flatly. "I'll let you see this thread." Her long, slender finger pressed to select the topic titled, "Warning! The hunters are on a rampage. Please help GM catch them."

“นักล่าเหรอ?” ชายหนุ่มทวนคำ ยังไม่เข้าใจสิ่งที่เพื่อนสาวพยายามจะสื่อมากนัก แต่ก่อนที่เขาจะได้ถาม มือปืนสาวก็ส่งตัวหนังสือยาวยืดมาให้เขาอ่านแทน
"Are you a hunter?" The young man repeated the words, still not quite understanding what his female friend was trying to convey. But before he could ask, the female shooter handed him a long letter to read instead

‘คำเตือนถึงพวกเพื่อนๆ ทุกคน: ตอนนี้พวกนักล่ากำลังออกอาละวาดอย่างหนัก เมื่อวานผมเพิ่งจะโดนมากับตัวเอง ผมขอวอนทางทีมงานกับจีเอ็มช่วยหาทางตามจับพวกเขาให้ทีเถอะครับ เพราะพวกเราต่างโดนโจมตีกันถ้วนหน้า ทำให้ตอนนี้ไม่อยากจะเดินทางไปไหนเลย’
"Warning to all friends: The hunters are currently on a rampage. Just yesterday, I experienced it myself. I urge the team and the GM to help find a way to catch them, because we are all being attacked, making us not want to travel anywhere at all."

หลังจากนั้น เมษาก็เลื่อนหน้าลงหยุดที่คอมเมนต์ยาวๆ ของใครอีกคนหนึ่ง
After that, Mesa scrolled down and stopped at a long comment from someone else

‘ผมก็เพิ่งเจอมาเหมือนกันครับ เมื่อสามวันก่อน ผมกับเพื่อนๆ สามคนไปเก็บเลเวลกันแถวๆ ซิกการ์ด ตอนแรกก็ปกติดีอยู่หรอก แต่จู่ๆ ก็มีกลุ่มคนประมาณ 7คนเดินมาล้อมผมกับเพื่อนๆ จากที่ไหนก็ไม่รู้ แถมพวกมันก็ไม่ยอมพูดจาอะไรเอาแต่โจมตีอย่างเดียว
"I just encountered it too, three days ago. My three friends and I went to level up around Sigcard. At first, everything was fine, but suddenly a group of about seven people surrounded me and my friends out of nowhere, and they wouldn't say anything, just attacked."

ตอนแรกผมก็พอจะสู้ได้หรอกครับ เพราะเลเวลของพวกมันน้อยกว่าพวกผมเยอะ จึงทำให้ค่อนข้างมั่นใจ แต่พอสู้กันไปนานๆ อยู่ดีๆ ร่างของผมกับเพื่อนก็หนักอึ้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ ตอนแรกพวกผมก็นึกว่าโดนคำสาปของพวกจอมเวท เลยพยายามใช้ไอเท็มกับสกิลแก้คำสาป แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ได้ผล ขนาดผมลองใช้ลูกแก้วต้านคำสาปไปแล้วก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายพวกผมก็โดนพวกมันฆ่าทิ้ง
At first, I could hold my own because their levels were much lower than ours, which made me quite confident. But as the fight went on, my body and my friends' bodies suddenly felt heavy for no apparent reason. At first, we thought we were cursed by the sorcerers, so we tried using items and skills to break the curse, but nothing worked. Even when I tried using an anti-curse orb, it was unsuccessful. In the end, we were killed by them

แต่ที่สำคัญก็คือ พอผมตาย พวกมันก็ตรงเข้ามารูดทรัพย์ของผมเฉยเลย ทั้งๆ ที่ระบบเกมมีข้อกำหนดทำให้ไม่สามารถแย่งของจากผู้เล่นคนอื่นได้ หากไม่มีการส่งมอบให้ตรงๆ บอกตามตรงว่าตอนนั้นผมตกใจมาก แถมมันยังคว้าไปแต่ แหวนทองบาสตาร์ท ไอเท็มระดับ S ของผมอย่างเดียวด้วย ถึงตอนนี้พวกผมก็ยังตามหาตัวพวกมันไม่เจอ แถมพวกจีเอ็มก็ยังตามจับพวกมันไม่ได้ด้วย เพราะฉะนั้นพวกคุณทุกคนต้องระวังตัวกันให้มากนะครับ อย่างหวังพึ่งจีเอ็มเลยเพราะพวกเขาไม่ได้โผล่มาช่วยคุณได้ตลอดเวลาอย่างปากว่าหรอก’
But the important thing is that when I died, they just came in and looted my belongings without hesitation, even though the game system has rules that prevent players from stealing from each other unless items are directly handed over. To be honest, I was very shocked at that moment. Moreover, they only grabbed my Bastart Gold Ring, which is an S-level item. Even now, we still haven't found them, and the GMs haven't been able to catch them either. So, everyone needs to be very careful. Don't rely on the GMs because they won't always be there to help you as they claim

พออ่านจบวิศนะก็ไล่สายตาดูคอมเมนต์อีกหลายอัน ซึ่งต่างเต็มไปด้วยผู้เคราะห์ร้ายที่เข้ามาบ่นว่าถูกพวกนักล่าฆ่าทิ้งและชิงของไปอย่างหน้าด้านๆ เหมือนกัน
After finishing reading, Wisana scanned through several other comments, which were filled with victims complaining about being killed and robbed by the hunters in a shameless manner

“พอจะรู้แล้วใช่มั้ยว่าพวกนักล่าเป็นใคร” เมษาเอ่ยถามขึ้นในที่สุด
"Now you know who the hunters are, right?" Mesa finally asked

“อือ” ชายหนุ่มพยักหน้า “ท่าทางจะแสบน่าดูเลยนะ ไอ้พวกเวรนี่น่ะ”
"Uh," the young man nodded. "It looks like it must sting quite a bit, those damn guys."

“มากทีเดียวล่ะ” เธอกล่าวเสริม “เมื่อคืนนี้ฉันลองค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ดู แล้วก็ไปเจอเว็บไซต์หนึ่งที่เป็นตลาดมืดของเกมไพรด์เข้า ลางสังหรณ์ฉันมันบอกว่าเจ้าพวกนักล่านี่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับตลาดมืดแน่ๆ เลย”
"Quite a lot," she added. "Last night I tried to search for information about this and came across a website that is a dark market for Pride games. My intuition tells me that these hunters must be involved with the dark market for sure."

“ตลาดมืดเหรอ”
"Is it a black market?"

“เป็นสถานที่ขายของหายากในเกมโดยแลกกับเงินในโลกแห่งความเป็นจริงยังไงล่ะ”
"It's a place to sell rare items in the game in exchange for real-world money."

“หา! มีตลาดแบบนั้นด้วยเหรอ!” นัยน์ตาสีทองเบิกกว้างอย่างตกใจ
"Wow! Is there really a market like that?!" The golden eyes widened in surprise

“มีสิ แล้วมันก็ผิดกฎหมายอย่างแรงเลยด้วยล่ะ” พูดจบ เมษาก็เปิดหน้าโฮมเพจของเว็บไซต์ที่มีชื่อว่า Black Pride ขึ้นมา หน้าจอไม่มีการตกแต่งใดๆ เลยนอกจากพื้นหลังที่เป็นสีดำสนิท กับช่องให้ใส่ไอดีและพาสเวิร์ด
"Yes, and it's also very illegal," said Maysa as she opened the homepage of a website called Black Pride. The screen had no decorations at all, just a solid black background with fields to enter an ID and password

“เพราะฉันไม่มีไอดีเลยเข้าไปดูมากกว่านี้ไม่ได้ ถ้าให้เดาฉันว่ากว่าจะได้มันมาคงต้องใช้เส้นสายพอสมควร” เธอบ่นแล้วถอนใจแรงๆ “เพราะงั้นฉันถึงได้คิดว่าพวกนักล่านั่นต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับตลาดมืดนี่อย่างแน่นอนเลย”
"Because I don't have an ID, I can't look into it any further. If I had to guess, I think it would take quite a bit of connections to get it. That's why I think those hunters must definitely be involved with the black market."

“เธอจะบอกว่าพวกมันขโมยของมาเพื่อนำมาขายในตลาดมืดอย่างนั้นเหรอ”
"Are you saying that they stole the items to sell them in the black market?"

“ใช่” เมษาพยักหน้าตอบ “ธุรกิจแบบนี้เงินสะพัดนักแหละ ยิ่งแรร์ไอเท็มระดับ S ที่ขายกันอยู่ประมาณ 100 ล้าน พอเอาไปตีราคาเป็นเงินจริงๆ ได้ข่าวว่าตกอยู่ประมาณห้าหมื่นบาทเลยเชียวนะ”
"Yes," Mei nodded in response. "In this kind of business, money flows a lot. Especially rare items at level S that are sold for about 100 million. When you actually appraise them in real money, I've heard they go for about fifty thousand baht."

“ห้าหมื่น!” วิศนะย้อนคำตาเหลือก
"Fifty thousand!" Wisana exclaimed, his eyes wide in disbelief

เงินห้าหมื่นนี่มันซื้อมอเตอร์ไซค์ได้คันนึงเลยนะ!!
This fifty thousand baht can buy a motorcycle!

“แล้วมันจะมีคนซื้อเหรอ ฉันหมายถึง...มันก็ตั้งห้าหมื่นนะ”
"Will there be people buying it? I mean... it's priced at fifty thousand, you know."

“พูดอะไรน่ะ วิศนะ ราคาเป็นล้านยังมีคนเคยซื้อมาแล้วเลย” คำพูดที่ทำเอาเขาตกใจแทบช็อค
"What are you talking about? The price is in the millions, and someone has actually bought it before." Those words left him shocked

“หา! ล้านบาทเนี่ยนะ!”
"Wow! A million baht, really?!"

“ย่ะ” เมษารับคำเสียงแข็ง หนักแน่นเสียจนคนฟังต้องอ้าปากค้างพะงาบๆ
"Yeah," Mae said firmly, so resolutely that the listener was left gaping in shock

เงินล้านนะเว้ยเฮ้ย! มีคนยอมจ่ายเพื่อซื้อข้าวของในเกมด้วยเหรอ!
A million baht, seriously! Are there people willing to pay to buy items in the game?

“นายก็รู้ดีนี่ว่าประเทศเรามีคนรวยเพี้ยนๆ ออกถมไป” หญิงสาวอธิบายพลางยักไหล่ “แถมพวกนั้นเป็นพวกถ้าอยากได้อะไรก็ต้องเอาให้ได้ด้วยสิ มันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเครื่องเพชรที่กลุ่มไฮโซเขาใส่อวดกันหรอกน่า ฉันล่ะถามหน่อยว่าไอ้ก้อนสะท้อนแสงวูบวาบนั่นมันมีอะไรดีนักหนา จะกินก็กินไม่ได้ แถมยังหาความรู้มาทำประโยชน์อะไรไม่ได้ ดีแต่ใช้แขวนบนคอให้หนักเล่นเฉยๆ คนเขายังหมดเงินไปเป็นสิบล้าน ต่างอะไรกับของพวกนี้กัน”
"You know well that our country has plenty of eccentric rich people," the young woman explained, shrugging her shoulders. "Moreover, those people are the type who will do anything to get what they want. It's no different from the jewelry that the high society flaunts. I mean, can I ask what’s so great about that shiny piece? You can't eat it, and it doesn't provide any knowledge or benefit. It's just for hanging around the neck to feel heavy. People still spend tens of millions on it. How is that different from these things?"

พอฟังคำอธิบาย ดวงตาสีอำพันก็หลุบลงวูบ ความรู้สึกไม่ดีเริ่มถาโถมเข้ามาในใจ
As soon as I heard the explanation, the amber eyes lowered suddenly, and a feeling of unease began to wash over my heart

“เพราะความไม่รู้จักพอของคนพวกนี้แหละที่สร้างรายได้ให้กับพวกมิจฉาชีพ” เมษาเอ่ยค่อนขอด “ที่สำคัญก็คือคนพวกนี้เป็นโปรแกรมเมอร์มืออาชีพด้วยนี่สิ เท่าที่ฉันรู้มามันสร้างโปรแกรมโกงออกมาสารพัดเชียวล่ะ”
"Because of the insatiable nature of these people, it generates income for the scammers," Meisa remarked sarcastically. "What's important is that these people are professional programmers. From what I know, they create all sorts of cheating programs."

“โปรแกรมโกงเหรอ” วิศนะเลิกคิ้ว
"Is it a cheating program?" Wisana raised an eyebrow

“ใช่ มันก็คล้ายกับตอนนายใส่สูตรอมตะเวลาเล่นเกมนั่นแหละ โปรแกรมจะคอยปั้มพลังชีวิตทำให้เลือดของผู้เล่นเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ หลังจากโดนโจมตี ตราบใดที่น้ำยาเพิ่มพลังในตัวไม่หมด คนใช้ก็จะไม่มีวันตาย”
"Yes, it's similar to when you use the immortal formula while playing that game. The program will keep pumping health, making the player's health increase continuously after being attacked. As long as the power-enhancing potion doesn't run out, the user will never die."

“ขี้โกงชิบ” เขาสบถอุบอิบ
"Cheating bastard," he muttered

“ยังไม่นับโปรแกรมวาร์ปที่ทำให้ไปไหนมาไหนได้ตามใจอีกนะ ไหนจะโปรแกรมช่วยจับตำแหน่งมอนสเตอร์ที่คอยบอกข้อมูลและเวลาเกิดอย่างละเอียดอีก”
"Not to mention the warp program that allows you to go wherever you want, plus the program that helps track monster locations, providing detailed information and spawn times."

ยิ่งได้ฟัง ชายหนุ่มก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น นึกในใจว่า กะอีแค่เล่นเกมคนเรายังต้องมีตัวช่วยไว้โกงชาวบ้านเขาอีกหรือ ลำพังแค่คนที่คิดโปรแกรมพวกนี้ขึ้นมาก็นับว่าแย่แล้วนะ แต่คนที่เล่นเกมโดยใช้โปรแกรมพวกนี้ช่วยกลับแย่ยิ่งกว่า
The more he listened, the more the young man furrowed his brow, thinking to himself, "Is it really necessary to have cheats just to play a game? It's already bad enough that someone came up with these programs, but those who play games using these programs are even worse."

ขนาดการเล่นเกมที่ต้องมีความลำบากพื้นๆ ยังวิ่งหนี นับประสาอะไรกับชีวิตประจำวันที่ต้องเจออุปสรรคมากกว่าในเกมตั้งร้อยเท่า
The level of difficulty in gaming is still manageable, let alone the daily life that faces obstacles a hundred times more than in the game

ในชีวิตจริงมันไม่มีการกดสูตรให้ตัวเองเก่งขึ้นนะโว้ย!!!
In real life, there's no pressing a button to make yourself better, you know!!!

ความหงุดหงิดแล่นวูบขึ้นมาในใจอย่างอดไม่ได้ ตอนนั้นเองที่วิศนะปราดไปเห็นวารีที่ยังคงหลับอยู่ที่เดิม ไม่ไกลจากเขานัก ดวงหน้าสวยอมยิ้มนิดๆ พวงแก้มแดงระเรื่อ กับแพขนตางอนที่พริ้มสนิทนั่น
A wave of irritation surged in his mind uncontrollably. It was then that Wisana caught sight of Wari, who was still sleeping in the same spot, not far from him. Her beautiful face had a slight smile, her cheeks were flushed, and her long eyelashes were gently closed

เจ้าหล่อนมักจะมีรอยยิ้มร่าเริงอยู่เสมอ เขายังจดจำใบหน้าตอนเธอพูดถึงเรื่องไพรด์อย่างภาคภูมิใจนั้นได้ดี เช่นเดียวกับน้ำเสียงเจือความเศร้าโศกที่เผลอแสดงออกมานั่นด้วย เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าวารีจะรู้สึกแย่แค่ไหน เมื่อรู้ว่าเกมที่เธอรักมากกลับมีพวกฉวยโอกาสแบบนี้แอบแฝงอยู่
She always has a cheerful smile. He still remembers the look on her face when she proudly talked about Pride, as well as the tone of voice tinged with sadness that she inadvertently expressed. He doesn't want to think about how bad Wari must feel upon realizing that the game she loves so much has such opportunists lurking within it

แค่คิดว่าเขาต้องทนหายใจร่วมกับคนพวกนั้น มันก็น่าโมโหเกินทนแล้ว!
Just thinking that he has to endure breathing the same air as those people is already infuriating beyond tolerance!

“เป็นอะไรไป วิศนะ” เมษาเอ่ยถามขึ้นอย่างระแวดระวัง เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปนาน ตอนนั้นเองที่เขาเรียกสติตัวเองกลับมา แล้วคลายมือที่กำแน่นอย่างเผลอตัวลง ชายหนุ่มหันมาส่งยิ้มให้กับคู่หูสาวเป็นเชิงกลบเกลื่อน แม้ว่าเขาจะยิ้มออกมาได้แห้งแล้งเกินทนก็ตาม
"What's wrong, Visana?" Meisa asked cautiously when she saw the other person silent for a long time. It was then that he called his own mind back and relaxed his tightly clenched hand. The young man turned to smile at his female partner as a way to cover up, even though his smile came out too dry to bear

“รู้สึกแย่เหรอ ที่รู้ว่าเกมของเรามีกลุ่มคนแบบนี้อยู่ด้วยน่ะ” หญิงสาวเอ่ยถามได้ตรงใจเสียจนวิศนะต้องหลบตาหนี
"Do you feel bad knowing that our game has people like this in it?" the young woman asked, hitting the nail on the head so much that Visana had to look away

“ก็นิดหน่อยน่ะ”
"Just a little bit."

“เอาน่า!” เธอว่า พลางยกมือขึ้นตบไหล่ “คนเลวมันก็มีอยู่ทุกที่ไม่ใช่หรือไง นายอย่าไปใส่ใจกับคนพวกนี้นักเลย เพราะยังไงเราก็เหมือนกับอยู่คนละโลกอยู่แล้ว”
"Come on!" she said, raising her hand to pat his shoulder. "There are bad people everywhere, aren't there? Don't pay too much attention to them, because we're already like we're in different worlds."

วิศนะพยักหน้ารับคำกล่าวนั้น แต่ก็ยังอดปรายตาไปมองวารีที่ยังคงหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขอีกครั้งไม่ได้ เขาก็ได้แต่หวังว่าเธอจะคิดแบบเดียวกับเมษา เพราะเขาคงทนเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหว ถ้าหากต้องเห็นสีหน้าเศร้าน้องสาวคนนี้
Visana nodded in agreement but couldn't help glancing at Wari, who was still blissfully asleep with her eyes closed. He could only hope that she felt the same way as Meisa, because he couldn't bear to keep his feelings hidden if he had to see the sad expression on his younger sister's face

“แล้วทำไม อยู่ดีๆ เธอถึงได้สนอกสนใจคนพวกนี้ขึ้นมาล่ะ?” วิศนะถาม
"Then why all of a sudden are you interested in these people?" Wisana asked

“ก็แค่อยากศึกษาเอาไว้หน่อยน่ะ” เสนาธิการสาวตอบรวดเร็ว มือยังคงคลิกหาข้อมูลไปเรื่อยๆ ท่าทางไม่ยี่หระที่คนมองได้แต่ลอบสงสัย
"I just want to study it a little," the female commander replied quickly, her hands still clicking away for information, seemingly unfazed by the curious glances of others

“ศึกษาอะไรของเธอ”
"What are you studying?"

“ก็กลโกงกับวิธีการจู่โจมของมันไง”
"It's the trickery and its method of attack."

“จะรู้ไปทำไมเล่า” พอได้ยินแบบเข้านั้น เมษาก็หยุดสายตาจากการไล่อ่านตัวหนังสือตรงหน้ามาสบตาฝ่ายตรงข้ามแทน ใบหน้าสวยใสกระตุกรอยยิ้มชั่วร้ายบนมุมปากทันที รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่ได้เห็นมานานทำเอาวิศนะสะท้านวูบ เขายังจำได้ดีว่าเมษายิ้มแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่....ตอนที่พวกเขาต่อสู้กับเจ้าลอร์ดอินเฟอร์โน่ครั้งที่แล้วไง!
"Why do you need to know?" Upon hearing that, Maysa stopped her gaze from scanning the text in front of her and locked eyes with her opponent instead. Her beautiful face immediately twitched into a wicked smile at the corner of her mouth. The mischievous grin that he hadn't seen in a long time made Wisana shudder. He still remembered well when Maysa last smiled like this... during their last battle with Lord Inferno!

“แน่นอนสิคะ!” เธอย้อนเสียงสูง “ฉันก็ศึกษาเอาไว้เพื่อหาวิธีฟัดกับพวกมันน่ะสิ!”
"Of course!" she replied in a high voice. "I've been studying to find ways to fight them!"

“อ๊ากกกกก~!!!”
"Ahhhhh!!!"

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมาจากใจกลางป่าดิบชื้นในเขตเมืองทริสทาน แสงสีแดงเจิดจ้าสว่างวูบขึ้นไปยังท้องฟ้าชั่ววินาที ก่อนจะค่อยๆ จางหายไปช้าๆ
A wailing sound rose from the heart of the dense jungle in the city of Tristhan. A bright red light flashed up to the sky for a moment before slowly fading away

ตรงสถานที่เกิดเหตุ ปรากฏร่างไร้สติของชาย 5 คนนอนเรียงรายด้วยสภาพทรุดโทรมไม่ต่างกัน เลือดสีแดงฉานไหลนองเปรอะเปื้อนไปทั่ว ผิวหนังบางส่วนแห้งเกรียมราวกับโดนไฟแผดเผา
At the scene, the unconscious bodies of five men lay in a row, in a similarly dilapidated state. Bright red blood flowed and stained everything around. Some parts of their skin were dry and charred as if burned by fire

“อะไรกัน นึกว่าพวกเพื่อนๆ ที่มาด้วยกันจะมีของดีกว่านี้ซะอีก แย่จังแฮะ” เสียงหนึ่งเปรยขึ้นมาอย่างเซ็งๆ ก่อนร่างเล็กจะก้มลงกระชากสร้อยข้อมือออกจากแขนของเพลเยอร์หญิงคนหนึ่งที่นอนหมดสติอยู่
"What’s this? I thought my friends who came with me would have something better than this. This is so disappointing," a voice said with annoyance before a small figure bent down to yank a bracelet off the arm of a female player who was unconscious

“เสียเที่ยวจนได้ นอกจากเป้าหมายแล้ว รอบนี้ไม่ได้โบนัสอะไรเลยซักกะอย่างเดียว” เจ้าตัวควงของในมือไปมาพักหนึ่ง แล้วจึงโยนมันเข้าไปในหน้าต่างไอเท็มสีดำลายลูกไฟ จากนั้นเขาก็หันมาวาดมือบนร่างไร้สติเหล่านั้นรอบหนึ่ง ประกายไฟสีอ่อนๆ รายล้อมร่างทั้งห้าอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะส่งให้ศพผู้เล่นกลุ่มนั้นสลายหายไปจากพื้นที่นั้นอย่างช้าๆ
"Such a waste of a trip. Aside from the goal, this time I didn't get any bonuses at all." He swung the item in his hand for a moment before throwing it into the black item window with flame patterns. Then he turned to wave his hand over the unconscious bodies, and a faint spark surrounded all five of them for a moment before slowly causing the players' corpses to dissolve and disappear from the area

ชายคนนั้นยกนิ้วชี้ขึ้นเป่าเสียงดังฟู่ คล้ายจะล้อเลียนหนังคาวบอยสมัยก่อน ใบหน้ายาวเรียวเหยียดรอยยิ้มสะใจวูบหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมสีแดงเข้มของตัวเอง
The man raised his index finger and blew a loud puff,似乎是在嘲笑以前的牛仔电影。His long, slender face stretched into a momentary smug smile before he raised his hand to tousle his dark red hair

เขามีรูปร่างไม่สูงมากนัก แต่งตัวอย่างง่ายๆ ด้วยชุดผ้าคลุมสีดำติดฮูดด้านหลัง ซึ่งเข้ากับเคียวยมทูตที่ใช้เป็นอาวุธคู่กายได้ดี
He is not very tall, dressed simply in a black hooded cloak, which goes well with the scythe he uses as his weapon

“อ้าว จัดการตรงนี้เสร็จแล้วเรอะ เรด” คำเรียกขานที่ชายหนุ่มชะงักไปคู่หนึ่ง เขาหันหน้ากลับไปมองแล้วขยับยิ้ม ผู้ชายร่างสูงผมสั้นเกรียนคนหนึ่งกำลังสาวเท้าเข้ามาหา พลางเช็ดมือเปรอะคราบเลือดด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งอย่างไร้อารมณ์
“Oh, have you finished dealing with this?”Red” The name called out made the young man pause. He turned back to look and smiled slightly. A tall man with a buzz cut was walking towards him, wiping his blood-stained hands with a handkerchief in a nonchalant manner.

“ทางแกเป็นไงบ้างล่ะ กรีน” ชายผมแดงถาม
“How's the way out?” Green” the red-haired man asked.

“ก็โอเคล่ะนะ” คนตัวสูงตอบ “ถึงพวกมันจะมากันเยอะ แต่ฉันคนเดียวก็เอาอยู่ แต่เสียอารมณ์อยู่เรื่องหนึ่งนี่แหละ”
"Well, that's okay," the tall person replied. "Even though there are a lot of them, I can handle it alone. But there's one thing that's bothering me."

“อะไรวะ”
"What the hell?"

“ก็ไอ้ระบบใหม่เนี่ยน่ะสิ มันจะทำให้สมจริงอะไรนักหนาวะ” กรีนบ่นเซ็งๆ แล้วจึงโยนผ้าเช็ดเลือดทิ้งอย่างขยะแขยง “แกดูสิ เลือดพวกนี้มันกระเด็นเลอะตัวฉันไปหมดเลย ดีนะที่ไม่เปื้อนเป็นดวง ไม่งั้นฉันจะกระทืบมันให้เละเลย!”
"Well, it's this new system that's supposed to make things so realistic, huh?" Green complained, feeling frustrated, and then threw the blood-soaked cloth away in disgust. "Look at this, the blood is splattered all over me! Good thing it didn't stain in spots, otherwise I would stomp on it until it was a mess!"

คำต่อว่าเป็นชุดที่เรดหัวเราะก๊าก เขาเดินเข้าไปตบไหล่เพื่อนอย่างสนิทสนม
The words of reproach were a set that made Red laugh out loud. He walked over and patted his friend's shoulder affectionately

“นายก็บ่นไปได้ งานนะเว้ย มีออร์เดอร์มาแค่เราทำให้จบๆ ไปแล้วรับเงินก็พอ” พูดจบก็ต้องกลั้นขำอีกรอบ
"You can complain all you want, but it's work, you know. We just have to finish the order and then we can get paid." After saying that, he had to hold back his laughter again

“เออ จะพยายามทำใจละกัน”
"Well, I will try to accept it."

“แล้วทางแกล่ะ กรีน มีโบนัสอะไรแถมมามั่งมั้ย” เรดเปลี่ยนเรื่องคุย ซึ่งฝั่งตรงข้ามเพียงแค่ไหวไหล่เป็นคำตอบ ทำเอาคนตัวเล็กกว่าเบ้หน้าหงิกงอ ก่อนจะเดินไปเตะหินแถวนั้นแรงๆ อย่างหงุดหงิด
"Then what about you, Green? Do you have any bonuses to add?" Red changed the subject, to which the other side merely shrugged in response, causing the smaller person to grimace before walking over to kick a nearby stone hard in frustration

“ให้ตายสิ เดี๋ยวนี้พวกผู้เล่นมันระวังตัวแจกันเลยว่ะ เหมือนจะพกมาแต่พวกของใช้จำเป็น แล้วฝากของแพงๆ ไว้ที่เมืองกันหมด ....เซ็ง!”
"Damn it, these players are so cautious now. It seems they only carry essential items and leave all the expensive stuff in town... so frustrating!"

“ก็คงงั้น” กรีนถอนใจเบื่อหน่าย “ในเมื่อมีคนลงข่าวของพวกเราไว้ทั่วเวปบอร์ดขนาดนั้น ก็ไม่แปลกหรอกที่คนจะระวังตัวมากขึ้น”
"Well, that's true," Green sighed in annoyance. "Since there are people posting news about us all over the forums, it's not surprising that people are being more cautious."

“ชิ...สงสัยต่อไปคงออกล่าลำบากขึ้นแหง” คนที่ชื่อเรดสบถออกมาเบาๆ ระหว่างยกมือสองข้างไปประสานไว้หลังท้ายทอย
"Chh... I guess it will be harder to go hunting next time." The person named Red muttered softly while raising both hands to clasp them behind his neck.

“แล้ว เยลโล่ กับ บลู ส่งข่าวมารึยังล่ะ”
“So Yellow and Blue sent the news yet?”

“ยังเลย” กรีนส่ายหน้า
"Not yet," Green shook his head

“วันนี้มันวันอะไรวะ! ทำไมมันมีแต่เรื่องขัดใจทั้งวันเลย!” เขาระเบิดอารมณ์เดือดดาลใส่ก้อนหินอีกครั้ง แล้วจึงเรียกหน้าต่างส่วนตัวขึ้นมา
"What's today anyway! Why has it been nothing but frustrating things all day!" He exploded in anger at the rock again and then called up his private window

“ขนาดหัวหน้าสั่งให้เราแยกย้ายกันขนาดนี้ เรายังหาตัวคนที่ชื่อวินเซนต์นั่นไม่เจอซักที ไม่รู้ไอ้หมอนั่นไปมุดหัวอยู่ที่ไหนของมัน!” ประโยคที่อีกฝ่ายผ่อนลมหายใจหนักหน่วง
"Even though the boss ordered us to split up like this, we still can't find that guy named Vincent anywhere. I don't know where that guy is hiding!" The other person let out a heavy sigh

“ไม่ใช่แค่วินเซนต์หรอกนะ แม้แต่ผู้หญิงที่ชื่อเมษาเรายังหาข้อมูลของเธอไม่เจอเลย”
"It's not just Vincent; we can't even find any information about the woman named Meisa."

“ปกติแค่ใส่ชื่อเข้าไปในโปรแกรมค้นหา มันก็จะบอกตำแหน่งและรายละเอียดของผู้เล่นคนนั้นหมดแล้วหรือไง!?” เรดยังคงโมโหไม่หาย “แล้วนี่อะไรกัน! ระบบมันเพี้ยนเหรอ ทำไมเราถึงค้นหาไอ้เจ้าสองคนนี้ไม่เจอกัน!”
"Normally, you just put the name into the search program, and it will tell you the location and details of that player, right!?" Red was still furious. "So what is this! Is the system malfunctioning? Why can't we find these two guys!"

“ระบบไม่ได้เพี้ยนหรอก เรด” กรีนตัดบท “ฉันว่าพวกจีเอ็มน่าจะลงโปรแกรมป้องกันอะไรบางอย่างให้สองคนนี้เป็นพิเศษ เพื่อหลีกเลี่ยงการสกัดตำแหน่งจากโปรแกรมค้นหาของเราแน่ๆ”
"The system isn't malfunctioning, Red," Green interrupted. "I think the GMs must have implemented some special protective program for these two to avoid being tracked by our search program."

“เป็นไปได้เหรอ” ข้อสันนิษฐานที่เรดเลิกคิ้วขึ้นสูง
"Is it possible?" The assumption made Red raise an eyebrow high

“ก็มีสิทธิ์เป็นไปได้นะ ถ้าหากจีเอ็มธาดานั่นมันจมูกไวจะตาย” ดูท่าทางคำตอบที่ได้จะไม่ถูกใจ ชายผมแดงจึงรีบสะบัดหน้าหนี เขาแค่นเสียงฉุนเฉียวออกจากคอ แล้วปิดหน้าต่างข้อมูลของตัวเองดังฉับ!
"It could be possible, you know, if that GM Thada has a really sharp nose." It seems the answer he received was unsatisfactory, so the red-haired man quickly turned his head away. He let out an annoyed huff from his throat and abruptly closed his information window!

“เราเลยต้องค้นหาเจ้าพวกนั้นกันเองว่างั้นเถอะ เฮ้อ~! ทำแบบนี้มันเสียเวลาออกจะตาย”
"We have to find those guys ourselves, I guess. Sigh~! Doing this is such a waste of time."

“ไม่เอาน่า เรด หัวหน้าเขาก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าหากเราสามารถขโมยของทั้งสามชิ้นนั้นมาได้ ครั้งนี้เราจะได้กำไรมหาศาลเลยนะ เมื่อวานนายก็เห็นนี่ มีใบสั่งซื้อไอเท็มสามชิ้นนั่นร่วมร้อยรายเชียวนา แถมตอนนี้ราคาประมูลก็ยังไม่ลงตัวเลยด้วยซ้ำ เห็นว่าตกอยู่ชิ้นละตั้ง 2ล้านแล้วนะ”
"Come on, Red, didn't his boss already say that? If we can steal all three pieces, we'll make a huge profit this time. You saw it yesterday; there were nearly a hundred purchase orders for those three items. Plus, the auction prices aren't even settled yet. I heard they're going for 2 million each!"

“อะไร 2 ล้านเองเหรอ!” เรดตะโกนลั่น “ตอนเราขายผลึกเดลตั้นยังได้ตั้ง 5 ล้านเลยนี่ แล้วทำไมของสามชิ้นนี่ถึงได้น้อยกว่าล่ะ”
"What, only 2 million?!" Red shouted loudly. "When we sold the Delta crystal, we got 5 million! So why are these three pieces worth less?"

“ใจเย็นสิ ฉันบอกแล้วใช่มั้ย ว่าราคาในการประมูลมันยังไม่จบ” กรีนว่า “หัวหน้าเขาเก็งไว้ว่ารอบนี้เราน่าจะได้มากกว่า 15 ล้านเสียอีก”
"Calm down. I told you, right? The bidding price isn't over yet," Green said. "The boss estimates that this time we might get more than 15 million."

พอได้ยินแบบนั้น คนตัวเล็กก็ผิวปากหวือทันที รอยยิ้มกวนประสาทค่อยปรากฏบนใบหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาอีกครั้ง
As soon as he heard that, the little guy whistled immediately, and a mischievous grin appeared on his sly face once again

“ฟังแล้วค่อยสบายใจหน่อย”
"It feels a bit more reassuring to listen."

“ถ้างั้นตอนนี้เราก็รีบกลับไปที่ฐานก่อนเถอะ” ชายตัวสูงแนะนำ “ฉันบอกให้สองคนนั้นกลับไปรวมตัวกันที่ฐานแล้ว หลังจากระดมสมองกันสักหน่อย เราอาจจะคิดวิธีตามตัวเจ้าวินเซนต์นั่นออกก็ได้”
"Then let's hurry back to the base now," the tall man suggested. "I told those two to regroup at the base, and after brainstorming for a bit, we might come up with a way to track down that Vincent."

“อือ ก็เข้าท่าดี!”
"Yeah, that makes sense!"

เป๊าะ~!
Bang~!

จังหวะที่ทั้งคู่กำลังหมุนตัวกลับไปนั้นเอง เสียงกิ่งไม้หักก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เรียกสายตาพวกเขาให้มองไปยังบริเวณที่เป็นพุ่มไม้หนาแน่นทันที
At the moment both of them were turning back, the sound of a breaking branch came from behind, drawing their attention to the area with dense bushes immediately

“ใครน่ะ!” กรีนตะโกน นัยน์ตาคมกล้าหรี่ลงอย่างระแวดระวัง เพียงไม่นานก็ปรากฏร่างสูงโปร่งของใครบางคนกำลังเดินเนิบๆ ออกมาจากดงไม้สูงนั่น
"Who is it!" Green shouted, his sharp eyes narrowing cautiously. Before long, the tall figure of someone was slowly walking out from the dense thicket

“อ้าว นี่ผมทำให้ตกใจเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอโทษด้วย” น้ำเสียงร่าเริงกล่าวทักทายอย่างอารมณ์ดี เรดและกรีนกระชับอาวุธในมือแน่น ระหว่างลอบพิจารณาบุรุษตรงหน้า เขาค่อนข้างสูงทีเดียวเมื่อเทียบกับคนทั่วไป ผมสีบลอนด์ดูรุงรังถูกรวบต่ำเป็นหางม้าหลวมๆ เขาขยับดวงตาสีม่วงน่าเกรงขามขึ้นสบอีกฝ่ายตรงๆ ก่อนใบหน้าขาวจัดจะคลี่รอยยิ้มสุภาพมาให้
"Oh, did I startle you? If so, I apologize," said the cheerful voice in a good mood. Red and Green tightened their grip on their weapons while discreetly observing the man in front of them. He was quite tall compared to the average person, with messy blonde hair tied back in a loose ponytail. He raised his intimidating purple eyes to meet the other person's gaze directly before his fair face broke into a polite smile

“แกเป็นใคร” กรีนเอ่ยถามหยั่งเชิง ผิดกับเพื่อนอีกคนที่บัดนี้พุ่งตัวเข้าโจมตีบุรุษผู้มาเยือนอย่างรวดเร็ว
"Who are you?" Green asked cautiously, unlike the other friend who had now lunged forward to attack the visiting man swiftly

“จะเป็นใครก็ช่าง แต่ถ้าเห็นตัวพวกเราแล้วยังไงก็ปล่อยให้มีชีวิตต่อไปไม่ได้!” คนอารมณ์ร้อนอย่างเรดตะโกนขึ้นสุดเสียง พร้อมกับมีดสั้นสองเล่มที่ถูกเรียกเข้ามือ
"It doesn't matter who it is, but if they see us, we can't let them live!" shouted the hot-headed Red at the top of his lungs, with two short knives in his hands

นัยน์ตาคมกริบของอีกฝ่ายหรี่ลงเพียงเล็กน้อย ระหว่างเหยียดรอยยิ้มกว้างเพิ่มขึ้น
The sharp eyes of the other party narrowed slightly while a wide smile grew

“แหม ส่วนตัวผมไม่ค่อยปลื้มวิธีการประเภทโจมตีก่อน แล้วค่อยมาคุยกันทีหลังสักเท่าไหร่เลยนะครับ”
"Well, personally, I'm not really fond of the approach of attacking first and then talking later."

ตูม!!!!
Boom!!!!

เรดยังไม่ทันเข้าถึงตัวชายผมทองคนนั้นเสียด้วยซ้ำ จู่ๆ สายฟ้าขนาดใหญ่ก็ฟาดลงกลางตัวเขาอย่างแรง เรียกเสียงครางออกมาดังลั่น ดวงตาเรียวแหลมเหลือกกว้าง ก่อนร่างเล็กจะล้มลงไปนอนกับพื้นแน่นิ่งราวกับหุ่นกระบอกชักเชือกขาดภายในเวลาไม่กี่วินาที
Red hadn't even reached the golden-haired man when a large bolt of lightning struck him hard, causing a loud groan to escape. His sharp, narrow eyes widened, and then his small body fell to the ground, lying still like a marionette with its strings cut within seconds

“เรด!”
"Red!"

“อย่าขยับ”
"Don't move."

กรีนที่พยายามจะวิ่งออกไปช่วยเพื่อนต้องชะงักตัวอยู่กับที่ เมื่อรู้สึกถึงดาบเล่มใหญ่ที่ทาบอยู่บนลำคอ ร่างสูงใหญ่พลันสะท้านวูบเมื่อเขาเหลือบกลับไปมองแล้วยังเห็นชายผมบลอนด์ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม หากแต่เป็นร่างของใครอีกคนที่ปรากฏตัวขึ้นมาโดยที่เขาไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ
Green, who tried to run out to help his friend, had to stop in his tracks when he felt a large sword pressed against his neck. The tall figure suddenly shuddered when he glanced back and still saw the blond man standing still in the same place, but it was the body of someone else that had appeared without him even realizing it

“ถ้าแกคิดตุกติกละก็ ฉันไม่รับรองชีวิตนะโว้ย” คำพูดเยียบเย็นที่เอ่ยขึ้นทำเอาเขาลอบกัดฟันกรอด
"If you think of playing tricks, I can't guarantee your life, you know." The cold words made him grit his teeth in frustration

ชายที่เอาดาบจ่อคอเขาเอาไว้มีรูปร่างสูงไล่เลี่ยกัน เขามีผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน ขณะใช้ดวงตาสีแดงดุจปีศาจสะกดให้กรีนอยู่นิ่งๆ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ!
The man holding the sword to his throat was of a similar tall build. He had short light brown hair and used his red, devil-like eyes to keep Green still, not daring even to breathe!

“ใจเย็นๆ ก่อนสิครับคุณอเลน เดี๋ยวเราก็คุยธุระกันไม่รู้เรื่องพอดี” ชายผมยาวพูดติดตลก
"Calm down a bit first, Mr. Alan. We'll talk about business soon enough." The long-haired man joked

“ขอคืนคำพูดนั้นกลับไปให้แกเถอะเนโร่ ....ฉันน่ะแค่ขู่มันเท่านั้นแต่แกน่ะหวดมันร่วงไปตัวนึงแล้วไม่เห็นหรือไงฟะ?”
"Take those words back, Nero... I was just threatening it, but you actually knocked one down, can't you see?"

“แหมๆ ผมแค่ป้องกันตัวเองนะครับ”
"Well, I'm just protecting myself."

“ฟังไม่ขึ้น” คำกล่าวไร้รอยยิ้มของชายผมสีน้ำตาล ทำให้กรีนต้องลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ
"Unconvincing," said the brown-haired man without a smile, causing Green to swallow the thick saliva down his throat

“พ...พวกแกเป็นใคร ต้องการอะไร” เขาเอ่ยถามอย่างยากลำบาก
"Who... who are you? What do you want?" he asked with difficulty.

“แกไม่มีสิทธิ์ถาม ต่อจากนี้แกจะมีโอกาสเลือกแค่จะตอบคำถามหรือตายเท่านั้น!” อเลนตอบเสียงต่ำ ทำเอากรีนถึงกับเหงื่อกาฬไหลพลั่ก
"You have no right to ask. From now on, you will only have the choice to answer the question or die!" Alan replied in a low voice, causing Green to break out in a cold sweat

“อย่าไปขู่เขาสิครับ อเลน เดี๋ยวเขาก็ไม่ยอมรับข้อตกลงของเราหรอก” เนโร่หัวเราะร่วน ขณะเดินข้ามร่างไหม้เกรียมของเรดมาประชันหน้ากับกรีนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"Don't threaten him, Alan. Otherwise, he won't accept our agreement," Nero laughed as he walked over the charred body of Red to confront Green with a cheerful expression

“ผมได้ยินมาว่าตอนนี้พวกคุณกำลังตามหาตัววินเซนต์อยู่ใช่มั้ยครับ” คำถามไม่ขาดฝันทำเอากรีนชะงักกึก
"I heard that you are currently looking for Vincent, right?" The unexpected question made Green freeze

“ถ...ถามทำไม”
"Why are you asking?"

“ก็บอกแล้วว่าแกมีสิทธิ์แค่ตอบอย่างเดียว ใครใช้ให้ถามกลับ หือ!”
"I already told you that you only have the right to answer. Who told you to ask back, huh!"

“โอ๊ย!!” ชายร่างใหญ่ส่งเสียงร้องลั่นทันที เมื่ออีกฝ่ายกดคมดาบให้บาดลึกจนเรียกเลือดสีเข้มให้ไหลลงมาตามลำคอ
"Ouch!!" The big man cried out immediately when the other party pressed the sharp blade deep enough to draw dark blood flowing down his neck

สิ่งที่น่าตกตะลึงเห็นจะเป็นความเจ็บปวดที่แล่นแปลบตรงลำคอมากกว่า!
What is astonishing is the pain that shoots sharply through the throat!

ทำไมถึงเจ็บได้ล่ะ! นี่เราอยู่ในเกมไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมความเจ็บปวดตอนโดนมีดบาดนี่ถึงได้เหมือนจริงนัก!
Why does it hurt like this! Aren't we in a game? Then why does the pain from being cut by a knife feel so real!

“ใจเย็นๆ ก่อนสิครับ อเลน เดี๋ยวเขาก็กลัวจนสลบไปอีกคนหรอก”
"Calm down first, Alan. He'll be so scared that he'll faint too."

“ถ้ายอมตอบคำถามดีๆ ก็จะยั้งมือไว้หรอก” ชายผมทองแค่ฉีกยิ้มฝืด ก่อนจะหันไปมองฝ่ายเสียเปรียบด้วยใบหน้ารื่นเริงใหม่
"If you agree to answer the questions nicely, I will hold back," the blond man said with a forced smile before turning to look at the disadvantaged party with a cheerful expression

“ถ้างั้นผมจะขอถามใหม่แล้วกันนะครับ ตอนนี้พวกคุณกำลังตามตัววินเซนต์อยู่รึเปล่า”
"Then I will ask again. Are you currently looking for Vincent?"

“...ช...ใช่!” กรีนรีบตอบ นึกขยาดความเจ็บปวดเสมือนจริงที่กำลังพาดอยู่บนคอไม่น้อย ขืนเขายังอิดออดต่อไปละก็ แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะโดนทรมานอะไรบ้างเหมือนกัน!
"...Y-yes!" Green quickly replied, shuddering at the real pain that was resting on his neck. If he hesitated any longer, even he didn't know what kind of torture he might face!

“โอ้ ถ้าอย่างนั้นกลุ่มเซ็นตินัลอย่างพวกคุณก็กำลังหมายตาคีย์ไอเท็มสามชิ้นนั้นอยู่ล่ะสิ”
“Oh, if that's the case, theSentinelgroup like yours must be eyeing those three key items, right?”

“...ท...ทำไมพวกแกถึงได้รู้” คนโดนขู่ร้องออกมาแทบไม่เป็นภาษา
"...Why do you guys know?" the threatened person cried out almost incoherently.

อีกคำถามที่เขาสงสัยที่สุดก็คือ เรื่องของพวกเขามันแดงออกมาได้ยังไง! ในเมื่อทุกครั้งที่ออกล่า พวกเขาจะทำการปกปิดข้อมูลของตัวเองไว้อย่างดี ทำไมเซ็นตินัลที่เป็นชื่อกิลด์ของพวกเขาถึงหลุดรอดออกมาได้!
The other question he is most curious about is how their story got out! Every time they go hunting, they keep their information well hidden, so whySentinel, which is the name of their guild, was able to leak out!

“ยังเร็วไปที่จะตกใจนะครับ” เนโร่เปรยเรียบๆ “ถ้าจะให้ผมบอกว่ากิลด์ของพวกคุณมีสมาชิกอยู่เท่าไหร่ มีใครชื่ออะไรบ้าง ผมเกรงว่าคุณคงจะช็อคยิ่งกว่านี้”
"It's still too early to be shocked," Nero said casually. "If you want me to tell you how many members your guild has and who they are, I'm afraid you might be even more shocked."

ชายหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก เขาจ้องลึกไปยังดวงตาสีลูกหว้าตรงหน้า พลางขนลุกซู่ เมื่อสัญชาตญาณส่วนตัวร้องบอกว่า....ชายคนนี้น่ากลัว!
The young man was left speechless. He stared deeply into the sapodilla-colored eyes in front of him, feeling a chill run down his spine as his instincts warned him... this man was frightening!

“เอาเถอะ วันนี้ผมไม่ได้มาเพราะเรื่องแบบนั้นหรอกครับ ผมอยากจะมาเจรจาธุรกิจกับพวกคุณต่างหาก”
"Alright, I'm not here today for that kind of thing. I actually want to discuss business with you."

“ธุรกิจ?...ธุรกิจอะไร!?”
"Business?... What kind of business!?"

“เกี่ยวกับชายที่ชื่อวินเซนต์คนนั้นไงครับ” เนโร่เอ่ยตอบยิ้มๆ “ถ้าผมบอกว่าผมสามารถชี้ตำแหน่งพวกเขาให้คุณได้ คุณจะว่ายังไงล่ะครับ”
"About that man named Vincent, you know?" Nero replied with a smile. "If I told you that I could point out their location to you, what would you say?"

เนโร่ส่งสัญญาณให้อเลนละดาบออกจากชายคนดังกล่าว ก่อนจะสาวเท้าไปประชิดกรีน
Nero signaled for Alan to put away his sword before stepping closer to the green

“นายจะบอกว่านายรู้ตำแหน่งของคนที่ชื่อวินเซนต์งั้นเหรอ” กรีนถามอย่างตื่นเต้น ขณะที่อีกฝ่ายแค่คลี่รอยยิ้มเรียบเรื่อยให้กับคำพูดนั้น
"Are you saying you know the location of someone named Vincent?" Green asked excitedly, while the other party simply smiled calmly at the words

“ยิ่งกว่ารู้เสียอีกครับ”
"Even more than knowing, indeed."

“ขอบคุณที่เลี้ยงอาหารอร่อยๆ นะคะ!!” เสียงใสๆ ตะโกนออกมาพร้อมกับวางชามข้าวลงกับพื้นด้วยสีหน้าอิ่มเอมใจ ผิดกับอีกคนที่ยังก้มหน้าก้มตาพุ้ยข้าวเข้าปากไม่หยุด อาการตายอดตายอยากทำเอาสองสาวที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยอดจะแหยหน้าน้อยๆ ไม่ได้
“Thank you for the delicious food!!” A cheerful voice shouted while placing the bowl of rice on the floor with a satisfied expression, in contrast to the other person who was still focused on shoveling rice into their mouth non-stop. The sight of such hunger made the two girls sitting at the table unable to resist teasing the little one

“กินช้าๆ หน่อยสิ ไอ้เอ มูมมามหยังกะหมู”
"Eat slowly, hey A, you're acting like a pig."

“ยุ่งน่า!” เจ้าคนมูมมามตะโกนโต้ “ฉันต้องเดินทางไปกลับเมืองตั้งหลายกิโล หิวก็หิว เธอแค่นั่งอยู่กับที่เฉยๆ ไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน”
"Busy, huh!" the messy person shouted back. "I have to travel several kilometers back and forth to the city. I'm hungry, and you're just sitting there doing nothing, so you have no right to criticize me."

“น่าเกลียดจริงๆ” เมษาว่าปิดท้าย เจ้าหล่อนลอบยักคิ้วให้วารีที่นั่งอยู่ถัดไป ซึ่งหญิงสาวแค่ระบายรอยยิ้มฝืนๆ กลับมา แล้วจิบน้ำชาในมือเงียบๆ
"Really ugly," said Maisa in conclusion. She secretly winked at Wari, who was sitting next to her, but the young woman only returned a forced smile and quietly sipped her tea

“แต่ฉันยังไม่อยากเชื่อเลยนะว่านายจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้ วิศนะ”
"But I still can't believe that you can cook this deliciously, Wisana."

“อ๋อ ก็งั้นๆ แหละ” พ่อครัวคนเก่งหันมายิ้มรับกับคำชม
"Oh, it's just that." The skilled chef turned and smiled at the compliment

เวลาผ่านไปพอสมควร หลังจากมาโนชเสร็จธุระจากในเมือง เขาจึงได้รู้อีกอย่างว่าระบบของเกมเพิ่งจะเพิ่มจะสถานะใหม่ขึ้นมาอีกอย่างหนึ่ง นั่นก็คือ สถานะหิว ซึ่งส่วนตัววิศนะมองว่ามันช่างไร้สาระสิ้นดี
Time passed for a while. After Manosh finished his business in the city, he learned that the game's system had just added a new status: hunger. Personally, Visana thought it was utterly ridiculous

เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทีมงานจะเพิ่มระบบทำอาหารกับการหิวขึ้นมาทำไม แต่เอาเถอะ ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคนอยู่คนเดียวมานานอย่างเขาหรอก ถ้าเป็นเรื่องทำกับข้าว เขามั่นใจเลยว่าฝีมือของเขาไม่แพ้ใครแน่นอน ผลสุดท้ายมื้อแรกของทั้งปาร์ตี้ก็จบด้วยเมนูอาหารเช้าแบบง่ายๆ อย่างข้าวต้มเนื้อมอนสเตอร์ชนิดหนึ่ง ซึ่งเขาคิดว่าไม่ต่างอะไรกับเนื้อหมูในโลกความจริงสักนิด
He himself doesn't understand why the team would add a cooking system along with hunger, but oh well, it's not a difficult thing for someone who has been alone for a long time like him. When it comes to cooking, he is confident that his skills are second to none. In the end, the first meal of the party concluded with a simple breakfast menu of monster meat porridge, which he thought was no different from pork in the real world

แล้วก็ไม่เสียราคาคุย เพราะแม้แต่เมษาและมาโนช ซึ่งเรื่องมากทั้งคู่ยังกินอาหารฝีมือเขาจนเกลี้ยงชาม
And it was worth the conversation, because even Meisa and Manot, who are both quite particular, finished every last bite of his cooking

“พี่นะ โคตรอร่อยเลย บ้านพี่เปิดร้านอาหารเหรอ ฝีมืออย่างกับพ่อครัวมืออาชีพเลยนะเนี่ย” คนถูกชมแค่หัวเราะร่วน ทอดสายตามองเด็กหนุ่มที่ยังคงขอเติมข้าวไม่หยุด
"Brother, this is so delicious! Does your house have a restaurant? Your skills are like a professional chef!" The person being complimented just laughed heartily, casting a glance at the young boy who kept asking for more rice

“อย่าเว่อร์นักได้มั้ยไอ้เอ แค่ข้าวต้มเอง”
"Can you not be so dramatic, Ai? It's just rice porridge."

“เฮ้ย แต่อร่อยจริงๆ นะพี่” เขาร้อง “ขนาดที่บ้านผมเป็นร้านอาหารยังสู้ฝีมือข้าวต้มพี่ไม่ได้เลย พี่สนใจมาทำงานที่ร้านผมมั้ย เดี๋ยวจะตั้งเป็นหัวหน้ากุ๊กเลย”
"Hey, but it's really delicious, brother," he exclaimed. "Even though my house is a restaurant, it can't compete with your cooking skills. Are you interested in working at my restaurant? I'll make you the head chef."

“เว่อร์ละ ไอ้เอ” เมษาแขวะ
"You're overdoing it, Ai A." Meisa teased

“เฮ้ย พูดจริงๆ” พ่อค้าหนุ่มยังคงยืนกรานหนักแน่น ก่อนจะตักข้าวต้มคำโตเข้าปากอีกที ท่าทางที่วิศนะหลุดหัวเราะก๊าก
"Hey, I'm serious," the young vendor insisted firmly before taking another big spoonful of rice porridge into his mouth, causing Visana to burst out laughing

ดู๊~! มันทำท่าซะเหมือนกับตั้งแต่เกิดมาไม่เคยกินข้าวต้ม
Look~! It acts as if it has never eaten rice porridge since it was born

ตอนนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นสกิลทำอาหารปรากฏขึ้นบนหน้าต่างข้อมูลส่วนตัว
It was then that he noticed the cooking skill appearing on the personal information window

“ฉันรู้สึกว่าแพทช์ใหม่นี่เขาเปลี่ยนอะไรไปเยอะเลยนะ สกิลทำอาหารนี่ก็น่าสนใจแล้วก็เหมาะกับฉันดี” เขาว่าพลางดันจอภาพดังกล่าวไปให้เพื่อนๆ ดู “เห็นว่าเป็นระบบใหม่ที่ทำให้เราสามารถทำอาหารพิเศษออกมาได้ด้วยนะ”
"I feel like this new patch has changed a lot. The cooking skill is interesting and suits me well," he said while pushing the screen for his friends to see. "I heard it's a new system that allows us to make special dishes."

“อาหารพิเศษเหรอ” เมษาถาม
"Special food?" Meisa asked

“อือ จากที่ฉันลองอ่านคร่าวๆ เห็นว่าอาหารชนิดต่างๆ จะช่วยบวกสถานะบางอย่างให้ผู้เล่นที่กินเข้าไป ผลลัพธ์ที่ได้จะขึ้นอยู่กับวัตถุดิบที่ใช้ในการทำ รวมไปถึงกรรมวิธีอย่างอื่นอีกด้วย”
"From what I've read briefly, different types of food will help add certain statuses to the players who consume them. The results will depend on the ingredients used in the preparation, as well as other methods."

“อือ แบบนี้ผลรับต่างๆ ที่ได้จากอาหารก็ขึ้นอยู่กับฝีมือคนทำด้วยสิคะ” วารีกล่าวบ้าง
"Yes, in this way, the results from the food depend on the skill of the person making it." Wari said

“น่าจะใช่นะ” วิศนะพยักหน้ารับ “สงสัยสกิลทำอาหารพวกนี้คงมาจากการปลดล็อคเหมือนกัน ความจริงถ้าหากคิดเมนูเจ๋งๆ ออกมาได้ อาจจะเอาไปจดสิทธิบัตรเป็นเจ้าของสูตรอาหารที่สำนักงานอาหารก็ได้นะ”
"It should be, right?" Wisana nodded in agreement. "I suspect these cooking skills probably come from unlocking as well. In fact, if you can come up with some cool recipes, you might even be able to patent them and own the recipes at the food office."

“เอาเข้าไป จะมีเควสอะไรกันเยอะแยะ ลำพังแค่ปลดล็อคสกิลทั่วไปก็จะตายแล้ว นี่ยังอยากจะปลดล็อคสูตรอาหารอีกเอ้ออ” มือปืนสาวเปรยอย่างอ่อนใจ เธอส่ายหน้าไปมา ก่อนจะดึงหน้าต่างข้อมูลของคู่หูมาดูบ้าง
"Once inside, there will be so many quests. Just unlocking the basic skills alone will be overwhelming. And now I also want to unlock the cooking recipes too." The female gunslinger sighed in frustration. She shook her head before pulling up her partner's information window to take a look

“ทำเป็นเล่น เมย์ อาหารแต่ละชนิดก็ให้ผลลัพธ์ที่แตกต่างกันเยอะออก อย่างข้าวต้มที่ฉันทำเนี่ย มันก็เพิ่มพลังโจมตีและพลังป้องกันให้ 10 หน่วยเป็นเวลาสามชั่วโมงเชียวนะ”
"Just pretending, May. Each type of food has very different effects. For example, the rice porridge I made increases attack and defense power by 10 units for three hours."

“โห จริงเหรอ!” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ พลางกดจอมอนิเตอร์ยืนยันให้พวกเธอดู
"Oh, really!" The young man nodded in agreement while pressing the monitor to confirm for them to see

“ลองกดตรงสกิลทำอาหารดูสิ”
"Try pressing the cooking skill button."

“นี่เหรอคะ” วารียกมือกดปุ่มบนหน้าต่างสกิลนั้นทันที
"Is this it?" Wari immediately pressed the button on that skill window

หน้าต่างเมนูสูตรอาหาร
Recipe Menu Window

*สูตรอาหารที่ปลดล็อคได้ 1 จากทั้งหมด 1,650 ชนิด
*Unlockable recipe 1 out of a total of 1,650 types

อาหารประเภทเสริมพลัง (0)
Energy-boosting foods (0)

อาหารประเภทเสริมธาตุต่อสู้ (0)
Supplementary combat food (0)

อาหารประเภทเสริมค่าความสามารถ (1)
Supplementary food types (1)

- ข้าวต้มเนื้อบลูพิ๊กระดับA (ช่วยเพิ่มพลังโจมตี และพลังป้อง 10
- A-level Blue Pick Beef Congee (increases attack power and defense power by 10)

หน่วยเป็นเวลา 3ชั่วโมง)
Unit for 3 hours

อาหารประเภทเพิ่มสถานะ (0)
Food for status enhancement(0)

*ระดับเลเวลพ่อครัว 2
*Chef Level 2

*ค่าประสบการณ์ในการทำอาหาร 35
*Experience in cooking 35

*ต้องการค่าประสบการณ์ในการเพิ่มระดับอีก 48
*You need experience points to level up another 48

เมื่ออ่านเสร็จ สองสาวก็หันมามองหน้ากันแล้วขยับรอยยิ้มเจื่อน
When they finished reading, the two girls turned to look at each other and exchanged a faint smile

“ท่าทางจะวุ่นวายนะคะ” วารีเปรยเรียบๆ
"It seems like it's going to be chaotic," Wari said casually

“เห็นด้วยอย่างไม่มีเงื่อนไขเลยล่ะ” เมษาเสริม
"I completely agree without any conditions," Maesa added

ปฏิกิริยาตอบสนองที่วิศนะหัวเราะขำ เขาคาดไว้อยู่แล้วว่าทั้งคู่คงไม่ปลื้มระบบทำอาหารสักเท่าไหร่นัก จะทำไงได้ ก็สาวๆ สมัยนี้ไม่ค่อยสนใจเรื่องทำกับข้าวอยู่แล้ว (จริงอยู่ที่วารีอาจจะชอบทำ แต่เรื่องรสชาตินี่...)
The reaction to Wisna's laughter was expected; he already anticipated that both of them wouldn't be too fond of the cooking system. What can be done? Girls these days aren't really interested in cooking anyway (it's true that Wari might enjoy cooking, but when it comes to taste...)

“แต่ผมว่าน่าสนใจดีนะ” มาโนชแสดงความเห็น
"But I think it's quite interesting," Manot expressed his opinion

“ใช่มั้ยล่ะ”
"Isn't it?"

“นอกจากอาหารจะช่วยเพิ่มความสามารถต่างๆ ให้เราได้แล้ว ผมว่าพวกสูตรอาหารนี้มันต้องขายดีแหงๆ คงจะคล้ายๆ กับตอนเราไปจดสิทธิบัตรไอเท็มนั่นแหละพี่”
"Besides food helping to enhance our various abilities, I think these recipes must sell really well. It’s probably similar to when we went to patent that item, brother."

“โธ่ ฉันก็นึกว่าแกจะสนใจเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องเงิน”
"Oh, I thought you would be interested in something, but it turns out it's just about money."

“เอ้า!” พ่อค้าหัวใสโวยขึ้นมาทันควัน “จะมีเรื่องไหนสำคัญไปกว่าเงินอีกล่ะพี่ ระบบนี้มันเพิ่งเปิดตัวขึ้นมาไม่นาน แปลว่าเรายังมีสิทธิ์ที่จะจดสูตรอาหารไปขายก่อนชาวบ้านเขาใช่มั้ยล่ะ แถมฝีมือทำอาหารของพี่ก็เด็ดสุดๆ ผมรับประกันเลยว่างานนี้มีแต่รวยกับรวย!”
"Hey!" the clever merchant exclaimed immediately. "What could be more important than money, brother? This system has just been launched not long ago, which means we still have the right to register our recipes and sell them before the locals, right? Plus, your cooking skills are top-notch. I guarantee that this will only lead to wealth and more wealth!"

อาการตื่นเงินที่ทุกคนต่างลอบถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
The symptoms of financial anxiety that everyone secretly sighs with exhaustion

“ฉันว่าแกเลิกฝันกลางวันก่อนดีกว่า” เมษาตัดบทด้วยเสียงยานคาง
"I think you should stop daydreaming." Mesa interrupted with a drawling voice

“ทำไมอ่ะ”
"Why?"

“ก็ไม่ทำไมหรอก” พูดจบ เธอก็ผลักบานหน้าต่างนั่นไปทางมาโนช “ฉันว่าระบบใหม่ของแกคงจะทำเงินได้ไม่ดีเท่าไรนัก เพราะว่าอาหารพวกนี้มีข้อเสียตรงที่ถ้ากินมากๆ แล้วจะทำให้เกิดสถานะอิ่มขึ้นมา จากผลดีมันจะกลายเป็นผลเสียเอาเพราะมันจะทำให้ต่อสู้ได้ลำบาก แบบนี้เราจึงกินได้ในจำนวนที่จำกัดไงล่ะ”
"Well, it's not like that," she said, then pushed the window towards Manot. "I think your new system won't make much money because these foods have the downside that if you eat too much, it will lead to a state of fullness. What was once a benefit will turn into a disadvantage because it will make fighting difficult. That's why we can only eat a limited amount."

“อะไรกัน แบบนี้ผู้เล่นก็ไม่จำเป็นต้องพกอาหารพวกนี้เวลาไปไหนมาไหนน่ะสิ แค่หากินในเมืองก็จบ ถึงจะพกก็คงเอาไปแค่ชิ้นสองชิ้น โอ๊ย เซ็ง!” มาโนชกล่าวสรุปแล้วยกมือขึ้นเกาหัวอย่างผิดหวัง เมื่อรู้ว่าตลาดอาหารไม่ได้บุกง่ายอย่างที่เขาคิด
"What's this? This way, players don't need to carry this kind of food when going out. Just find something to eat in the city and that's it. Even if they do carry some, it would probably just be a piece or two. Ugh, so frustrating!" Manosh concluded, raising his hand to scratch his head in disappointment upon realizing that the food market wasn't as easy to invade as he thought

“อีกอย่างหนึ่ง สูตรอาหารมันมีตั้งเกือบสองพันสูตรแบบนั้น เราจึงไม่มีทางรู้เลยว่าเมนูไหนจะบวกความสามารอะไรเอาไว้บ้าง ขืนผสมมั่วสุ่มสี่สุ่มห้าจะเปลืองเงินซื้อวัตถุดิบมาเปล่าๆ” เมษาอธิบายต่อ
"Another thing is that there are almost two thousand recipes like that, so we have no way of knowing which menu will add what abilities. If we mix randomly, it will just waste money buying ingredients for nothing," Maysa explained further

“นั่นสินะ” สมองที่แม่นยำดุจเครื่องคิดเลขของมาโนชเริ่มคำนวณค่าใช้จ่ายในหัวอย่างรวดเร็ว เขาตระหนักได้ว่าจริงอย่างที่อีกฝ่ายว่า เพราะทันทีที่ทำการเปลี่ยนแพทช์ ราคาวัตถุดิบในการทำอาหารก็สูงลิบลิ่วขึ้นมาทันตา ทั้งๆ ที่เมื่อหลายวันก่อน พวกเครื่องมือจำพวก กระทะ หม้อ มีดทำครัว เตาแก๊ส แล้วก็เครื่องปรุงรสแทบจะไม่ต่างอะไรกับของแต่งบ้านที่ไม่มีประโยชน์เลยด้วยซ้ำไป
"That's true," Manoch's precise brain, like a calculator, began to quickly calculate the expenses in his head. He realized that the other party was right because as soon as the patch was changed, the prices of the ingredients for cooking skyrocketed. Just a few days ago, tools like pans, pots, kitchen knives, gas stoves, and seasonings were hardly different from useless home decorations

ตลาดไพรด์ก็เปลี่ยนไปได้ทุกวี่ทุกวันล่ะนะ เฮ้อ คิดแล้วเซ็ง
The Pride Market changes every single day, you know. Sigh, just thinking about it is frustrating

“เธอพูดถูกแล้วล่ะ เมย์ ตลาดอาหารนี่ไม่น่าเล่นจริงๆ ฟ่ะ” เด็กหนุ่มยอมรับในที่สุด ก่อนจะวางถ้วยใส่ข้าวต้มลงกับพื้นแล้วถอนใจอย่างปลงตก
"You’re right, May. This food market really isn’t worth it." The young boy finally admitted, before placing the bowl of rice porridge down on the ground and sighing in resignation

“แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีประโยชน์ซะทีเดียวหรอกนะ” คำกล่าวของเมษาทำเอาเขาชะงัก “วิศนะ นายก็ลองทำอาหารหลายๆ อย่างดูก็แล้วกัน ฉันเชื่อว่านายปลดล็อคอาหารได้หนึ่งชนิดต่อการทำหนึ่งครั้งอยู่แล้วล่ะ ฝีมือนายออกจะดีซะขนาดนั้น”
"But it's not that it's completely useless," said Meesa, causing him to pause. "Visana, why don't you try cooking various dishes? I believe you can unlock one type of dish for each time you cook. Your skills are quite good after all."

“จริงด้วยค่ะ พี่นะ” วารีสนับสนุน
"That's true, isn't it?" Wari supported

“เอาไว้นายปลดล็อคเจออาหารเจ๋งๆ เมื่อไหร่ เราค่อยไปจดสิทธิบัตรที่สำนักงานอาหารก็ยังไม่สายจริงมั้ย”
"Let's wait for you to unlock and find some cool food, then we can go register the patent at the food office; it's not too late, right?"

“อือ ฉันก็ว่างั้นแหละ” วิศนะยิ้มกว้างทันที
"Yeah, I think so too," Wisana immediately smiled widely

“แต่ฉันกลัวว่าจะสายเกินไปน่ะซี่ กว่าจะถึงตอนนั้น พวกนักปลดล็อคมืออาชีพเอาไปกินหมดแล้วแหงๆ” พ่อค้าหนุ่มแย้งเอื่อยๆ ร่างผอมลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมาครู่หนึ่งอย่างอับจนหนทาง
"But I'm afraid it will be too late by then. By the time we get there, those professional unlockers will have taken everything for sure," the young merchant countered lazily, his thin frame standing up and stretching for a moment in frustration

“งกจริงๆ เลยนะแกเนี่ย” พอถูกแขวะเข้าให้ มาโนชก็รีบหาคนเข้าข้างทันที
"You're really stingy, aren't you?" As soon as he was teased, Manot quickly looked for someone to side with him

“ไม่งกแล้วจะรวยเรอะ! เนอะ พี่นะ! ว่าแต่พี่พอจะมีเศษขนมปังหรือข้าวเปลือกเหลือบ้างมั้ย ผมยังไม่ได้ให้อาหารเจ้านกพวกนั้นเลย” เขาพูด พลางพยักหน้าไปทางนกยักษ์สองตัวที่โดนผูกไว้กับต้นไม้แถวนั้น ตัวหนึ่งมีสีเหลืองอ่อนเหมือนดวงตะวัน ขณะที่อีกตัวมีสีขาวนวล
"Being stingy won't make you rich! Right, big brother! By the way, do you happen to have any leftover bread or rice husks? I haven't fed those birds yet," he said, nodding towards the two giant birds tied to a nearby tree. One was a light yellow like the sun, while the other was a creamy white

ใช่แล้ว มันคือนกสองตัวที่พวกเขาเคยใช้เป็นพาหนะเดินทางไปยังเอเนียสนั่นเอง
Yes, it is the two birds that they used as a means of transportation to Enies Lobby

“มีขนมปังเหลืออยู่นิดหน่อย มันจะกินได้รึเปล่าล่ะ” วิศนะถาม
"There's a little bit of bread left. Can it still be eaten?" Wisana asked

“ได้ครับพี่ ผู้เล่นกินอะไร มันก็กินได้หมดเหมือนกันล่ะครับ” สิ้นคำ ชายหนุ่มก็ส่งขนมปังสองแถวใหญ่ๆ ไปให้ พ่อค้าหนุ่มฉีกยิ้มกลับมาอย่างยินดี ก่อนจะวิ่งทั่กๆ ไปป้อนอาหารให้นกสองตัวนั่น ซึ่งพวกมันก็ส่งเสียงร้องกลับมาแหลมๆ พลางตีปีกอย่างดีใจ
"Sure, brother. Whatever the players eat, they can eat it all too." After finishing his words, the young man handed over two large loaves of bread. The young vendor smiled back happily before running off to feed the two birds, which chirped back sharply while flapping their wings in joy

“เจ้านกสองตัวนั้นสรุปเธอก็ไปขอซื้อมาจนได้สินะ” น้ำเสียงทุ้มเปรยเอื่อยๆ
"The two birds, so you finally went and bought them, huh?" the deep voice remarked lazily

“ก็อย่างน้อยเราก็จำเป็นต้องใช้มันในการเดินทางไกลๆ แหละ” เมษาตอบ
"Well, at least we need to use it for long trips," said Maysa

“เดินทางไกล? นี่เรากำลังจะไปไหนเหรอ?”
"Traveling far? Where are we going?"

เมษาถอนใจเล็กน้อย แล้วจึงหันหน้ามาสบตาคนถาม
May sighed slightly and then turned to meet the gaze of the person asking

“ไม่ใช่เรา แต่เป็นนายกับน้ำต่างหาก”
"It's not us, but you and the water instead."

“หา!?”
"Ha!?"

เจ้าตัวแสบตะโกนออกมาลั่น เขาหันไปมองหน้าวารีอย่างขอคำอธิบายซึ่งเจ้าหล่อนแค่อมยิ้มบางๆ กลับมาเท่านั้น
The mischievous one shouted out loud. He turned to look at Wari, seeking an explanation, but she only returned a faint smile

“หมายความว่ายังไง เมย์?”
"What does it mean, May?"

“เมื่อวานหลังจากที่ธาดากลับไปแล้ว ฉันกับน้ำก็ปรึกษากันเกี่ยวกับวิธีรับมือพวกนักล่า จริงๆ ฉันก็คิดวิธีมาบ้างแล้วล่ะ แต่ถ้าให้พูดตามตรง ระดับของพวกเรายังต่างชั้นกับมันมากเกินไป ให้ไปปะทะด้วยตอนนี้ก็คงจะรู้ผลตั้งแต่ยังไม่ทันได้สู้เลยด้วยซ้ำไป”
"Yesterday, after Thada left, Nam and I discussed how to deal with the hunters. Actually, I had already thought of some methods, but to be honest, our levels are still too different from theirs. If we were to confront them now, we would probably know the outcome even before the fight started."

คำกล่าวที่เขาพยักหน้ารับ เมษาได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังแล้ว วิศนะจึงตระหนักถึงภัยคุกคามของพวกนักล่าดี ซึ่งตัวเขาพอจะเดาออกว่าน่ากลัวมากแค่ไหน
The statement he nodded to was that Maesa had told him the whole story, and Visana then realized the threat posed by the good hunters, which he could somewhat guess was very frightening

“แล้วเธอจะให้ฉันกับน้ำเดินทางไปที่ไหนล่ะ ความจริงถ้าเราแยกกันตอนนี้ มันจะยิ่งไม่เป็นการเปิดโอกาสให้เจ้าพวกนั้นเข้ามาโจมตีเราได้ง่ายๆ เหรอ บางทีถ้าเราอยู่ด้วยกันอาจจะดีกว่าก็ได้นะ”
"So where will you let me and Nam travel to? The truth is, if we separate now, it will only give those guys an easier opportunity to attack us, right? Maybe it would be better if we stayed together."

“ไม่ไหวหรอกค่ะ พี่นะ” วารีกล่าวแทรก “ถ้าเป็นพวกเราในตอนนี้ ไม่ว่ายังไงก็คงสู้เขาไม่ไหวหรอกค่ะ น้ำเคยสู้กับพวกนักล่าสมัยอยู่ที่อเมริกามาก่อนสองสามครั้ง คนพวกนี้ไม่ธรรมดาเลยนะคะ จริงอยู่ที่ว่าพวกเขาใช้โปรแกรมช่วยในการต่อสู้ด้วย แต่ว่าฝีมือจริงๆ ก็ไม่ได้กระจอก ไม่งั้นพวกเขาก็คงโดนพวกจีเอ็มจับไปได้ตั้งนานแล้วล่ะค่ะ โดยเฉพาะขนาดคนที่แม้แต่พี่ดายังต้อนไม่จนมุมแบบนี้ น้ำไม่ขอเสี่ยงจะดีกว่า”
"I can't do it, big sister," Wari interjected. "If it were us right now, no matter what, we wouldn't be able to fight them. I've fought against those hunters a few times back in America. These people are not ordinary. It's true that they use programs to assist in combat, but their real skills are not weak. Otherwise, the GM would have caught them a long time ago. Especially since even someone like big sister Dai can't corner them like this. I'd rather not take the risk."

“เราเคยสู้กับพวกนักล่าด้วยเหรอ” คนเป็นพี่อ้าปากค้าง “แล้วเราแพ้เหรอ?”
"Have we ever fought against the hunters?" The older sibling gasped. "Did we lose?"

“ไม่แพ้หรอกค่ะ แต่น้ำก็ไม่ชนะเหมือนกัน เพราะพอพวกนั้นเสียท่าเขาก็จะหนีไปอย่างรวดเร็ว จนสุดท้ายก็หลุดมือพวกเราไป”
"It's not that we can't win, but the water doesn't win either, because once they get caught off guard, they quickly escape, and in the end, they slip away from us."

นัยน์ตาสีน้ำตาลทองกลอกไปมาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงไปหยุดที่เมษา
The golden-brown eyes rolled around for a moment before stopping at Mesa

“พวกมันร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ เมย์?”
"Are they that bad, May?"

“ใช่” คำตอบสั้นทำเอาคนเคยยิ้มแย้มอยู่เสมอถึงกับชักสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที
"Yes." The short answer made the person who was always cheerful suddenly turn serious

“คนพวกนั้นอยากเล่นงานฉันเพื่อที่จะขโมยของสองสิ่งนี้ใช่มั้ย” มือใหญ่ยกขึ้นโชว์สายรัดข้อมือสีเงินวาบวับกับสร้อยคอหนังสีดำที่สวมอยู่
"Those people want to attack me to steal these two things, right?" A large hand raised to show the shiny silver bracelet and the black leather necklace he was wearing

“ใช่” เมษาตอบเสียงราบเรียบ “พวกมันต้องการ เอเลเมนต์ กับ ดาร์คเนส ของนาย”
“Yes,” Meisa replied in a flat voice, “they want the elements and your darkness.”

คำยืนยันที่วิศนะผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ อย่างที่คิดจริงๆ ด้วย ไอเท็มสองชิ้นนี้ของเขานั่นแหละที่เป็นตัวเรียกความฉิบหายเข้ามาสู่กิลด์!
The confirmation that Wisana let out a big sigh, just as I really thought, those two items of his are indeed the ones that brought disaster to the guild!

“ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ไม่ได้มีแต่นายสักหน่อยที่เรียกพวกมันให้เข้ามาหาเรา ปืนอีลูชั่นของฉันก็เหมือนกันนั่นแหละ”
"Don't think too much about it. It's not just you who calls them to come to us. My illusion gun is the same."

เธอรีบพูดเสริมอย่างรู้ใจ เรียกรอยยิ้มบางเบาให้ปรากฏบนดวงหน้าดูดีของคู่หูวูบหนึ่ง
She quickly added, as if she understood, bringing a faint smile to the handsome face of her partner for a moment

“แล้วตอนนี้เธอมีแผนอะไรอยู่ในหัวล่ะ”
"So what plans do you have in mind right now?"

“ฉันก็คิดมาหลายตลบแล้วล่ะนะ ตอนนี้ฉันว่าทำอย่างนี้เราจะปลอดภัยที่สุด” พูดจบเมษาก็ยกบานหน้าต่างขึ้นมา “ตอนนี้มีระบบใหม่อันหนึ่งที่สร้างขึ้นมาเพื่อซัพพอร์ทสมาชิกกิลด์โดยเฉพาะ ฉันจะอธิบายให้นายฟังคร่าวๆ ก็แล้วกันนะ”
"I've thought about it a lot already. Right now, I think this way will keep us the safest." After finishing her sentence, Mesa lifted the window. "There’s a new system that has been created specifically to support guild members. I'll explain it to you briefly."

วิศนะพยักหน้ารับ
Visana nodded in agreement

“มันมีชื่อว่าระบบการกักตุนค่าประสบการณ์” เธอเปลี่ยนหน้าจอไปอีกด้านหนึ่ง “เป็นระบบที่สมาชิกทุกคนในกิลด์สามารถเก็บค่าประสบการณ์จากการฆ่ามอนสเตอร์หรือการทำเควสมาฝากไว้ในกิลด์ได้ครึ่งหนึ่ง ซึ่งค่าประสบการณ์เหล่านั้นจะถูกถือเป็นของส่วนกลางของกิลด์ในทันที”
"It is called the experience storage system," she switched the screen to another side. "It is a system where all members of the guild can deposit half of the experience gained from killing monsters or completing quests into the guild, which will immediately be considered the guild's communal property."

“จะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกัน”
"What's the point of doing that?"

“เพื่อให้สมาชิกคนอื่นๆ ในกิลด์สามารถเบิกค่าประสบการณ์ส่วนกลางนั้นไปใช้ได้น่ะสิจ๊ะ ทำให้พวกเขาเลเวลอัพได้โดยไม่ต้องทำการต่อสู้ ส่วนหน้าที่ตั้งค่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์นั่นก็เป็นของนายซึ่งเป็นหัวหน้ากิลด์ไงล่ะ”
"To allow other members in the guild to withdraw that shared experience for use, so they can level up without having to fight. The responsibility for setting up the experience exchange is yours, as the guild leader."

“ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดีอ่ะ”
"I still don't quite understand."

“ก็ยกตัวอย่างง่ายๆ สมมุติว่านายต่อสู้และได้ค่าประสบการณ์มาเก็บไว้ในกิลด์ประมาณ 5,000 หน่วย นายก็สามารถนำมาแลกกับสมาชิกกิลด์คนอื่นๆ ได้ผ่านอัตราค่าประสบการณ์ 100 หน่วยต่อเงิน 1,000 เหรียญอะไรทำนองนี้ไง”
"For example, let's say you fought and earned about 5,000 experience points to keep in the guild. You can exchange it with other guild members at a rate of 100 experience points for 1,000 coins, something like that."

“อ๋อ! ว่าง่ายๆ ก็คือไปเก็บค่าประสบการณ์มาขายใช่มั้ย”
"Oh! So simply put, it's about going to collect experience points to sell, right?"

“ถูกต้อง แต่มันจะขายได้เฉพาะกับในกิลด์เดียวกันเท่านั้นนะ” ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจในที่สุด ดูๆ ไปแล้วระบบแบบนี้มันก็น่าสนใจดี อย่างน้อยมันก็น่าจะมีประโยชน์กับมาโนชที่เก่งด้านการค้า แต่ไม่เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้
"That's right, but it can only be sold within the same guild." The young man nodded, finally understanding. Looking at it, this system is quite interesting. At least it should be useful for Manosh, who is skilled in trade but not proficient in combat

“แล้วเอาเงินมาแลกได้อย่างเดียวเหรอ เป็นของไม่ได้ใช่มั้ย”
"Is it only possible to exchange money? It can't be used for anything else, right?"

“ได้สิ” เมษาตอบ “ฉันว่าพวกกิลด์ใหญ่ๆ เขาคงจะกำหนดค่าเอาไว้หลายๆ แบบแหละ ค่าประสบการณ์ไม่เกินพันหน่วยอาจจะใช้เงินแลก แต่ถ้าหากเกินห้าพันหน่วยขึ้นไปก็อาจจะใช้พวกไอเท็มหายากแทน”
"Sure," Meisa replied. "I think the big guilds probably have several different rates set. Experience points not exceeding a thousand units might be exchanged for money, but if it exceeds five thousand units, they might use rare items instead."

“มันเป็นระบบที่น่าสนใจสำหรับกิลด์ใหญ่ๆ น่ะค่ะ พี่นะ กิลด์พวกนั้นเขามีจำนวนสมาชิกเป็นพันคน ทำให้การดูแลของหัวหน้ากิลด์ไม่ทั่วถึง ระบบกักตุนค่าประสบการณ์อันนี้เป็นข้อดีสำหรับสมาชิกที่มีเลเวลน้อย เพราะช่วยให้พวกเขามีส่วนร่วมกับกิลด์มากขึ้น แถมยังได้ค่าประสบการณ์มาเป็นของตอบแทนด้วย”
"It is an interesting system for large guilds. Those guilds have thousands of members, making it difficult for the guild leader to manage everyone. This experience accumulation system is beneficial for lower-level members because it allows them to participate more in the guild and also earn experience as a reward."

“อือ~” ชายหนุ่มลากเสียงเหมือนจะเห็นด้วยกับประเด็นที่วารีกล่าว
"Uh~" The young man elongated his voice as if he agreed with the point that Wari made

“คราวนี้นายเข้าใจเรื่องระบบกักตุนค่าประสบการณ์แล้วใช่มั้ย” เมษาถาม ก่อนจะอธิบายต่อ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะเริ่มต้นอธิบายแผนการของเราให้ฟังเลยนะ” สิ้นคำ เธอก็ปิดหน้าต่างข้อมูลลง แล้วเรียกหน้าต่างแผนที่ขึ้นมาแทน
"Now you understand the experience retention system, right?" Maysa asked before continuing to explain, "If that's the case, I'll start explaining our plan to you." With that, she closed the information window and brought up the map window instead

ภาพรวมของทวีปก็โผล่ขึ้นมาให้เห็น ซึ่งพื้นที่ในนั้นปรากฏจุดกะพริบสีแดงเล็กๆ เป็นจังหวะแสดงจุดยืนของพวกเขาออกมา
An overview of the continent emerged, with areas showing small blinking red dots rhythmically indicating their positions

“นี่เป็นแผนที่ใหญ่ของไพรด์ จากที่เห็นพวกเรากำลังยืนตรงทริสทาน ซึ่งเปรียบเสมือนศูนย์กลางของไพรด์ ฉันอยากจะให้นายกับน้ำเดินทางไปที่นี่กัน” ว่าแล้ว เธอก็ลากนิ้วยาวไปทางทิศเหนือ
"This is a large map of Pride. From what I see, we are standing at Tristan, which is like the center of Pride. I want you and Nam to travel here together." Saying that, she dragged her long finger towards the north

“จะให้เราขึ้นเหนือเหรอคะ” วารีที่เดินมาเกาะแขนวิศนะเอ่ยถามอย่างสงสัย
"Are you asking us to go north?" Wari, who had come to hold Wis's arm, asked curiously

“ใช่ ฉันอยากให้พวกเธอไปที่เมืองดอเรส
“Yes, I want you to go to the cityDurres

“ดอเรส?” วิศนะเลิกคิ้ว
"Dores?" Wisana raised an eyebrow

“เป็นเมืองแห่งการล่าน่ะ” เมษาหันมายิ้มให้ “ระดับมอนสเตอร์แถวนั้น อย่างต่ำก็อยู่ที่ประมาณ 50-60 ซึ่งเหมาะกับเลเวลนายในตอนนี้มากเลย ฉันอยากจะให้นายรีบเพิ่มเลเวลของตัวเองในระยะสั้นๆ ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
"It's a city of hunting," Maysa turned and smiled. "The monster levels around there are at least around 50-60, which is perfect for your level right now. I want you to quickly level up as much as you can in the short term."

“เมืองแห่งการล่า” คนฟังทวนคำเบาๆ
"The City of Hunting" the listener murmured softly

“ฉันเข้าใจแล้ว เมย์อยากจะให้เราไปที่ สมาคมนักล่า ใช่มั้ย”
“I understand now, May wants us to go to the Hunter Association right?”

“ใช่แล้วจ้า สมกับเป็นน้ำเลยรู้ทันฉันจริงๆ”
"Yes, that's right! As expected, you really know me well."

วารียิ้มกว้างกับคำชมนั้น ผิดกับชายอีกคนที่เอาแต่เกาหัวแกรกๆ ราวกับไม่ได้พัฒนาสมองให้เร็วขึ้นเลยแม้แต่น้อย
Wari smiled broadly at the compliment, unlike the other man who just scratched his head, as if he hadn't developed his brain any faster at all

“เรารู้จักที่นั่นเหรอ ไอ้ดอเรสอะไรนั่นน่ะ”
"Do we know that place? That Dores thing?"

“รู้จักสิคะ พี่นะ” วารีตอบ “...ถ้าเราไปยังสมาคมนั่นล่ะก็มันจะเป็นสถานที่เก็บเลเวลที่ยอดเยี่ยมที่สุดในเกมแล้วล่ะค่ะ เพราะว่าเขาจะรวบรวมมอนสเตอร์เก่งๆ นานาชนิดไปรวมเก็บเอาไว้ที่นั่นที่เดียวยังไงคะ แถมยังมีเควสให้ทำอีกมากมายเลยล่ะ เรียกได้ว่าหากต้องการไปเพิ่มเลเวลเพียงอย่างเดียว ที่นี่น่ะเหมาะสมที่สุดเลยล่ะค่ะ”
"Do you know? It's me," Wari replied. "...If we go to that association, it will be the best leveling place in the game because they will gather all kinds of strong monsters to keep there. Plus, there are many quests to do as well. You could say that if you just want to level up, this is the most suitable place."

วิศนะพยักหน้ารับ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเสนาธิการสาวต้องการให้เขาทำอะไร แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือเธอต้องการให้เขาทำไปเพื่ออะไร
Visana nodded in acknowledgment. Now he understood what the female commander wanted him to do, but what he didn't understand was why she wanted him to do it

“เธอจะให้ฉันเพิ่มเลเวลไปทำไมกัน แล้วทำไมเธอถึงไม่ไปด้วยกันล่ะ” คำถามของคนหัวทึบทำเอาหญิงสาวต้องชักสีหน้าหนักใจ
"Why do you want me to level up? And why aren't you coming with me?" The question from the thick-headed person made the young woman frown in distress

“ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะไปกับนายหรอกนะ แต่ตอนนี้มันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่น่ะสิ”
"If possible, I would like to go with you, but right now it's not very safe."

“ทำไมล่ะ?”
"Why?"

“อย่างแรกตอนนี้ศัตรูจำหน้าตาของฉันได้หมดแล้ว ผิดกับนายที่ใส่หน้ากาก ทำให้ปกปิดหน้าตาของตัวเองได้อย่างมิดชิดอยู่” เธออธิบาย “หากนายเดินทางโดยไม่สวมหน้ากาก แล้วใช้ชื่อวิศนะ เจ้าพวกนักล่าที่รู้จักนายในฐานะของวินเซนต์ก็จะหาตัวนายไม่พบ ส่วนน้ำที่แม้จะโผล่มาในงานรับรางวัล แต่ภาพที่ถ่ายที่เห็นหน้าของเธอตรงๆ นั้นถือว่ามีน้อยมาก แถมชื่อของเธอก็ยังไม่ได้ถูกเปิดเผยด้วย”
"First of all, the enemy can recognize my face now, unlike you who wears a mask, which allows you to completely conceal your identity," she explained. "If you travel without wearing a mask and use the name Visana, those hunters who know you as Vincent will not be able to find you. As for Nam, even though she appeared at the award ceremony, there are very few photos showing her face directly, and her name has not been revealed either."

เหตุผลที่วิศนะได้แต่อึ้ง นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบไปมองหน้าน้องสาวที่ขยับยิ้มออกมาได้อย่างแห้งแล้งชอบกล ราวกับรู้นิสัยคนเป็นพี่ดีว่าไม่มีทางยอมทำตามแผนการนี้เฉยๆ แน่!
The reason Wisana could only be stunned was that his brown eyes glanced at his younger sister, who managed to smile in a strangely dry manner, as if she knew her older brother well enough to understand that he would never simply go along with this plan!

“คิดจะให้ฉันหนีเอาตัวรอดคนเดียวงั้นเหรอ เมย์ ฝันไปเถอะ! ฉันไม่มีวันยอมทิ้งเธอไว้ด้านหลังแน่!” เสียงที่เถียงออกมานั้นดังมากจนมาโนชที่กำลังให้อาหารนกอยู่ต้องหันมามอง
"Are you thinking of making me escape alone, May? Dream on! I will never leave you behind!" The voice that argued was so loud that Manot, who was feeding the birds, had to turn and look

“ใจเย็นๆ แล้วฟังกันก่อนสิ” เมษาเอ่ยปรามดุๆ
"Calm down and listen first," Maesa said sternly

“ไม่ๆ แผนการนี้ห่วยแตกมาก ฉันไม่โอเคสุดๆ เลยนะ” วิศนะยืนยันเสียงแข็ง “ฉันไม่มีวันหนีเอาตัวรอด แล้วปล่อยเธอไปรับชะตากรรมกับเจ้าพวกนักล่านั่นคนเดียวหรอก อีกอย่างถ้าพวกมันก็รู้ชื่อเธอ บางทีมันอาจจะใช้โปรแกรมโกงอะไรนั่นค้นหาเธอเจอแล้วก็ได้ แบบนี้ฉันยิ่งทิ้งเธอไม่ได้ใหญ่เลย”
"No, no, this plan is terrible. I'm really not okay with it," Wisana insisted firmly. "I will never run away and leave you to face your fate with those hunters alone. Besides, if they know your name, they might use some cheating program to find you. This makes it even more impossible for me to leave you behind."

“ไม่ต้องห่วงหรอก พวกมันยังค้นหาฉันไม่เจอแน่ ฉันมั่นใจ ไม่อย่างนั้นพวกมันคงแห่กันมานานแล้วล่ะ” มือปืนสาวตอบเสียงเรียบเรื่อย
"Don't worry, they definitely haven't found me yet. I'm sure of it. Otherwise, they would have come after me a long time ago." The female assassin replied in a calm voice

“ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่...” ชายหนุ่มตั้งท่าจะขัดต่อ แต่ก็สะดุดลง เมื่อมือเล็กๆ ของคนตรงข้ามยกขึ้นมาแตะหน้าเขาเบาๆ ดวงหน้าน่ารักระบายรอยยิ้มแจ่มใสมาให้เขาคลายกังวล เช่นเดียวกับดวงตาสีเทาอ่อนกลมโตที่มองสบมาที่เขาแน่นิ่ง
"Even so, I don't..." The young man was about to object, but he stumbled when the small hand of the person opposite him gently touched his face. The cute face broke into a bright smile to ease his worries, just like the large, light gray eyes that gazed steadily at him.

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ที่ผ่านมานายก็เชื่อใจฉันตลอดไม่ใช่เหรอ หรือว่าครั้งนี้นายจะไม่เชื่อใจฉันแล้ว” เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มหวานดูน่ารักแต่ก็เจ้าเล่ห์ในขณะเดียวกัน
"Don't worry, you've always trusted me in the past, haven't you? Or this time, you won't trust me anymore?" she asked with a sweet smile that looked cute but was also cunning at the same time

“ฉันก็แค่กลัวว่าพวกนั้นจะเล่นงานเธอตอนที่ฉันไม่อยู่...” น้ำเสียงที่โต้อ่อนลงทันตา
"I'm just afraid they will target you when I'm not around..." The tone of the argument softened immediately.

“อย่าห่วงเลย ฉันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว เชื่อมือฉันเถอะ” เมษาเอ่ยย้ำลูบแก้มเขาไปเบาๆ แล้วเธอก็กลอกตาครั้งหนึ่งราวกับเพิ่งนึกได้ “อ้อ อีกอย่างฉันไม่ได้สั่งให้นายหนีเอาตัวรอดสักหน่อย อย่าลืมสิว่าตอนนี้พวกเราไม่ได้เป็นปาร์ตี้เล็กๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เรากำลังจะสร้างกิลด์ขึ้นมานะคะคุณหัวหน้า ถึงเวลาที่ต่างคนต่างต้องแยกกันทำงานของตัวเองแล้วไม่ใช่เหรอ”
"Don't worry, I can take care of myself. Trust me," Meisa said, gently stroking his cheek, then rolled her eyes as if she just remembered. "Oh, and by the way, I didn't tell you to run away and save yourself. Don't forget that we are no longer a small party like before. We are going to form a guild, Chief. Isn't it time for everyone to start working on their own tasks?"

พอได้ยินคำกล่าวนี้ วิศนะก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ หมายจะเถียงใหม่ แต่พอเห็นใบหน้าสดใสของอีกฝ่ายแล้ว เขาก็อดที่จะยิ้มกลับไม่ได้เลยจริงๆ
As soon as he heard this statement, Wisana let out a deep sigh, intending to argue back, but when he saw the bright face of the other person, he couldn't help but smile in return

“เข้าใจแล้วนะคะหัวหน้า” เธอเอ่ยซ้ำอีกครั้ง “ตอนนี้นายกับน้ำควรใช้โอกาสที่มีรีบเพิ่มระดับของตัวเองให้มากเข้าไว้ ส่วนฉันก็จะเดินเรื่องรับสมัครคนเข้ากิลด์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วตาเอมันจะไปตกลงสัญญากับร้านค้าที่น่าสนใจให้มาเป็นหุ้นส่วนกับกิลด์ของเราด้วย เห็นมั้ยตอนนี้ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเองกันหมดแล้ว แล้วนายยังจะมากังวลอะไรเล่า”
"I understand, boss," she repeated. "Right now, you and Nam should take the opportunity to quickly level up as much as you can. As for me, I will work on recruiting as many people into the guild as possible. And Ta Aem will negotiate contracts with interesting shops to become partners with our guild. See, everyone has their own responsibilities now, so what are you still worried about?"

วิศนะหัวเราะกับคำพูดของคู่หู ให้ตาย เรื่องฝีปากการเจรจานี่เขายกให้หล่อนเป็นที่หนึ่งเลยจริงๆ ตอนนี้เขาเริ่มจะหายห่วงขึ้นมาหน่อย เพราะไหนๆ เมษาก็จะเดินทางไปกับมาโนช ถึงแม้หมอนั่นจะช่วยเรื่องการต่อสู้ไม่ได้มาก แต่เขามั่นใจว่าสมองอันร้ายกาจของทั้งคู่คงจะทำให้พวกเขาเอาตัวรอดจากภัยอันตรายได้
Visana laughed at his partner's words. Seriously, when it comes to negotiation skills, he truly considers her the best. Now he’s starting to feel a bit more at ease, especially since April will be traveling with Manot. Even though that guy can't help much with fighting, he’s confident that the cunning minds of both will help them survive the danger

“พูดเก่งนักนะ เมย์”
"You're quite the talker, May."

“อาวุธหากินของฉันนี่คะ” เธอว่าพลางชูสองนิ้วขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ
"This is my weapon for making a living," she said, raising two fingers proudly

“ถ้าอย่างนั้น เธอก็จะให้ฉันกับน้ำออกไปกักตุนเลเวลเข้ามาในกิลด์ด้วยใช่มั้ย” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจังใหม่อีกหน
"If that's the case, you're going to let me and Nam go out to stock up on levels for the guild, right?" he asked in a serious tone once again

“ใช่แล้วค่า ถือว่าพวกนายสองคนช่วยเก็บเผื่อพวกเราด้วยก็แล้วกันนะ แล้วฉันจะเอาสมาชิกคนอื่นกับผลกำไรมาฝากเยอะๆ เลยล่ะ” ว่าแล้วก็ยิ้มกว้าง “ยิ่งนายเก่งขึ้น โอกาสที่พวกนักล่าจะเข้ามาแย่งของจากนายจะน้อยลง เช่นเดียวกัน ถ้าเรามีจำนวนสมาชิกมากขึ้น หรือทำให้กิลด์ของเรามีชื่อเสียงมากขึ้น พวกมันก็จะยิ่งไม่กล้าลงมือ นั่นแหละคือแผนการของฉัน”
"Yes, that's right. Let's consider that you two are helping to save some for us. Then I will bring a lot of other members and profits to share." Saying that, she smiled widely. "The better you get, the less likely those hunters will come to take things from you. Similarly, if we have more members or make our guild more famous, they will be even less likely to act. That's my plan."

“ก็ได้ๆ ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าไม่ทำตอนนี้ก็ไม่รู้จะทำตอนไหนแล้วสินะ ถึงยังไงถ้าไม่มีเรื่องนักล่าเธอก็กะจะแบ่งกลุ่มให้ช่วยกันสร้างกิลด์แบบนี้อยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ”
"Alright, I understand. If we don't do it now, who knows when we'll do it. Anyway, if there weren't any hunters, you were already planning to divide into groups to help each other build a guild like this, right?"

คำพูดแบบจำยอมของชายหนุ่มทำเอาวารีที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ ต้องหลุดหัวเราะคิกคัก
The young man's resigned words made Wari, who was standing next to him, burst into a giggle

“ทางเราคงไม่ลำบากเท่าไหร่หรอกค่ะ พี่นะ เพราะว่าคนเขาไม่รู้จักหน้าตาที่แท้จริงของพี่สักหน่อย” เธอพูด “จะห่วงก็แต่ทางนี้แหละ ทั้งหน้าตาและชื่อก็โด่งดังไปทั่วแบบนี้ พวกเธอต้องพยายามอยู่แต่ในเมืองเท่านั้นนะ รู้มั้ย”
"We probably won't have too much trouble, you know, because people don't really know your true face," she said. "The only concern is here, with both your appearance and name being so famous. You all have to try to stay only in the city, you know?"

“จ้า ไม่ต้องห่วงหรอก” เมษารับคำหนักแน่นให้คู่พี่น้องรู้สึกเบาใจลงบ้าง
"Sure, don't worry." Maysa replied firmly to ease her siblings' minds a bit

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณน้ำ” เสียงทุ้มที่พยายามดัดให้นุ่มสุดขีดของพ่อค้าแว่นรีบพูดเสริม “ผมมีวิธีที่จะช่วยปกปิดหน้าตาของยัยเมย์ให้คนอื่นไม่รู้ตัวจริงด้วยล่ะครับ”
"It's okay, Miss Nam," the deep voice of the glasses seller, trying to soften it as much as possible, quickly added, "I have a way to help conceal May's appearance so that others won't recognize her true self."

“คุณเอมีวิธีเหรอคะ?” วารีหันไปมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าตื่นเต้น
"Do you have a way, Amy?" Wari turned to look at the young man with an excited expression

“ทำยังไงของแกวะ เอ” เมษาถาม คิ้วเรียวเริ่มมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัย มาโนชแค่หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้วิศนะที่มองมาอย่างงุนงงเพียงครู่เดียว ก่อนทั้งคู่จะจูนคลื่นความคิดเข้าหากันได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
"How do you do it, A?" May asked, her slender eyebrows beginning to furrow in curiosity. Manot just turned to give a sly smile to Wisna, who looked puzzled for a moment, before both of them managed to tune their thoughts into sync in an incredible way

รู้แล้วใช่มั้ย พี่นะ ว่าผมหมายถึงอะไร?!
You know, right? I mean, what I’m talking about?!

เออ เอ็งนี่มันอัจฉริยะชัดๆ ไอ้มาโนช!!
Wow, you are clearly a genius, Manot!!

เมื่อสนทนาภาษาจิตกันเสร็จ หนุ่มแว่นก็รีบล้วงมือหยิบไอเท็มบางอย่างออกมาจากหน้าต่างด้วยความเร็วแสง
When the conversation in the language of the mind was over, the bespectacled young man quickly reached into the window to grab something at lightning speed

“ทำอะไรของแกอ่ะ”
"What are you doing?"

ปุ๋ง~!!
Pung~!!

จู่ๆ เสียงระเบิดแปลกๆ ก็ดังขึ้นมา จังหวะเดียวกับที่ควันสีขุ่นๆ พ่นออกมารายล้อม ชั่ววินาทีนั้นเอง เมษาก็รู้สึกว่าถูกเพื่อนสมัยเด็กสวมอะไรสักอย่างเข้ากับศีรษะของเธอเข้าเสียแล้ว
Suddenly, a strange explosion sound erupted, coinciding with a cloud of murky smoke surrounding her. In that instant, Maysa felt her childhood friend putting something on her head

“ควันอะไรเนี่ย?” วารีร้องขึ้นมา
"What is that smoke?" Wari exclaimed

ไม่ช้าหลังจากกลุ่มควันค่อยๆ จางหายไป ดวงตาของทุกคนพลันเบิกกว้างสุดขีดอย่างตกใจ โดยเฉพาะวารีที่ยังไม่นึกชินกับปรากฏการณ์ดังกล่าว มือได้รูปยกขึ้นปิดปากอย่างอดไม่ได้ ผิดกับวิศนะที่ขยับยิ้มพอใจได้อย่างน่าหมั่นไส้สุดๆ
Not long after the smoke gradually dissipated, everyone's eyes widened in shock, especially Wari, who was still unaccustomed to such a phenomenon. Her hand instinctively rose to cover her mouth, unlike Wisana, who smugly smiled in a way that was extremely annoying

“น่ารักจังเลย!!!” วารีกรีดร้องออกมาดังลั่น
"How cute!!!" Wari shouted out loud

“มันมาแล้ว ว้ากกก!” วิศนะเป็นอีกคนตะโกนเสียงหลง พร้อมกับพุ่งตรงเข้าไปกอดคู่หูที่เขาคุ้นเคยอีกครั้ง แน่นอนว่าตอนนี้เมษากำลังอยู่ในร่างของหนูน้อยวัยห้าขวบ พร้อมกับหูและหางแมวสีดำ!
"It's here! Aaaah!" Wisana shouted in surprise, rushing to hug his familiar partner once again. Of course, right now, Maysa was in the form of a five-year-old girl, complete with black cat ears and a tail!

“หนูเมย์ลูกรัก~!!” เจ้าคนคลั่งเด็กรีบอุ้มร่างเล็กๆ ในชุดเดรสสีชมพูมาโยกไปมา ก่อนจะซบหน้าไปคลอเคลียจนคนถูกเอาเปรียบได้แต่ชักสีหน้าเหนื่อยหน่าย เธอใช้ดวงตาสีเทาเหลือบไปมองเจ้าพ่อค้าตัวแสบอย่างคาดโทษ ซึ่งมาโนชก็ฉีกยิ้มยิงฟันกลับมาได้อย่างน่าตบ
"Little May, my beloved~!!" The child-crazy person quickly picked up the small figure in a pink dress and started to rock her back and forth, before burying their face in her, cuddling her until the one being taken advantage of could only make a weary expression. She glanced at the mischievous merchant with her gray eyes as if to warn him, and Manoch responded with a grin that was just asking to be slapped

“ขอบคุณมากนะ ไอ้เอ!! ฉันจะฆ่าแก~!!” เธอกล่าวได้แค่นั้น เพราะดูท่าตาโลลิค่อนนี่จะไม่ยอมปล่อยเธอให้หลุดออกมากระทืบเจ้าคนกวนประสาทข้างๆ แน่ๆ
"Thank you so much, you idiot!! I'm going to kill you~!!" She could only say that because it seemed that this lolicon wouldn't let her go to stomp on the annoying guy next to her for sure

“อีตาบ้าคลั่งเด็กนี่ก็ปล่อยซักทีเถอะ เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวแบบนี้ซักทียะ ฉันรำ...”
"Let this crazy guy stop being obsessed with kids already. When will he finally stop acting like this? I'm tired..."

“น่ารักจังเลย~!” ยังพูดไม่ทันจบ สาวสวยอย่างวารีก็วิ่งเข้ามาร่วมแจมด้วยคน ทำเอาเมษาได้แต่กลอกตาอย่างเคืองๆ เพราะพี่น้องคู่นี้กำลังทำการฆาตกรรมให้เธอหายใจไม่ออกตายอยู่รอมร่อ!
"How cute~!" Before she could finish speaking, the beautiful girl Wari ran in to join the fun, making Maesa roll her eyes in annoyance because this pair of siblings was practically suffocating her to death!

“แม้แต่เธอก็ด้วยเหรอเนี่ย น้ำ” เด็กน้อยร้องเสียงหลง
"Even you, really, Nam?" the little child exclaimed in surprise

“พี่นะอ่ะ ให้น้ำกอดมั่งสิ โอ๊ย น่ารักเหลือแสน”
"Big brother, give me a hug too! Oh, so incredibly cute!"

“ได้ไง น้ำ พี่มาก่อนได้กอดก่อนสิ”
"How come? Water, I got here first, so I should get a hug first."

“เฮ้ย! ฟังกันบ้างสิยะ ไม่ต้องกอดฉันทั้งนั้นแหละ ไอ้พวกบ้าเด็ก!”
"Hey! Listen up! You don't have to hug me at all, you crazy kids!"

“ว้าย~! ยิ่งตอนโกรธยิ่งน่ารักอ๊า”
"Wow~! The angrier you get, the cuter you are!"

“จะเอากลับบ้านอ่ะ จะเอาๆ”
"I want to take it home, I really want to."

“โอ๊ย ไอ้สองคนนี้มันอะไรนักหนาเนี่ย คอยดูนะไอ้เอ ถ้าฉันหลุดไปได้แกตายแน่!” เมษาแค่นเสียงอย่างฉุนเฉียว
"Oh, what are these two doing? Just wait, A, if I get away, you're dead for sure!" Mesa snapped angrily

“ก่อนจะฆ่าฉัน เอาตัวให้รอดก่อนดีกว่ามั้ย” มาโนชกลั้นหัวเราะเสียจนปวดท้อง ทำเอาคู่กัดนึกอยากเอาหัวโหม่งโลกตายจากไปให้มันรู้แล้วรู้รอด
"Before you kill me, wouldn't it be better to save yourself first?" Manot suppressed his laughter to the point of stomach pain, making his opponent want to bang their head against the world and just disappear

โอ้ยตาย กว่าจะกลับไปคืนสภาพเดิมมันก็ต้องใช้เวลาเป็นวัน
Oh no, it will take days to return to its original state

“มันจะอะไรกันนักหนาเนี่ย~!”
"What on earth is going on here~!"

ว่าเหตุการณ์ชุลมุนจะผ่านพ้นไปได้ก็กินเวลาราวสิบนาที เมษาใช้ความพยายามอย่างมากในการแงะตัวเองออกมาจากสองพี่น้องโลลิค่อน ทำให้ตอนนี้เธออยู่ในสภาพกระเซอะกระเซิงสุดขีด หนูน้อยวัยห้าขวบต้องรีบฉากหนีไปอยู่อีกมุมหนึ่งเพื่อเตรียมข้าวของสำหรับการเดินทางอย่างรวดเร็ว
Thechaotic event would take about ten minutes to pass. Meisa made a great effort to pry herself away from the two Lolita siblings, leaving her in a completely disheveled state. The five-year-old girl had to quickly escape to another corner to prepare her belongings for the journey.

“ชักไม่อยากขึ้นเหนือแล้วสิ อยากจะอยู่กับลูกสาวต่ออีกอ่ะ” วิศนะเปรยขึ้นมาขำๆ
"I'm starting to not want to go up north anymore. I want to stay with my daughter a bit longer," Wisana said jokingly

“เห็นด้วยเลยค่ะ พี่นะ” วารีเสริม
"I completely agree, sister," Wari added

“ไม่ต้องเลย รีบย้ายก้นกันไปเลย ทั้งคู่นั่นแหละ ขืนอยู่กับฉันต่อ มีหวังฉันได้เฉาตายคามือใครซักคนแน่ๆ” เมษาเท้าสะเอวพูดอย่างเอาเรื่อง
"Not at all, just hurry up and move your butts, both of you. If you stay with me any longer, I might just wither away in someone’s hands for sure," Meisa said, hands on her hips, speaking seriously

แต่ไม่รู้ทำไมท่าทางแก่แดดแก่ลมแบบนั้นมันกลับทำให้เด็กน้อยดูน่ารักขึ้นมาเป็นกอง จนคนมองนึกอยากจะวิ่งไปคว้าเจ้าหล่อนมากอดอีกทีให้หายหมั่นเขี้ยว ทว่าเป็นโชคดีของเมษาที่มาโนชลากนกสองตัวเข้ามาคั่นจังหวะเสียก่อน วิศนะลอบชักสีหน้าขัดใจระหว่างเอื้อมมือไปรับบังเหียนมาถือไว้
But for some reason, that sunburned and windblown appearance made the little girl look even cuter, to the point where onlookers felt an urge to run over and hug her again to satisfy their cravings. However, it was fortunate for Mais that Manot pulled two birds in to interrupt the moment first. Wisana secretly frowned in annoyance while reaching out to take the reins

“เจ้าตัวเหลืองนี่ชื่อโกลด์ ส่วนเจ้าตัวสีขาวชื่อสโนว์นะครับ” มาโนชบอกทั้งสองคนพอเป็นพิธี ซึ่งทั้งคู่ก็พยักหน้ารับ
“This yellow one is namedGoldand the white one is namedSnow,” Manosh told both of them formally, and they both nodded in agreement.

“วิธีขี่มันก็เหมือนเดิมนั่นแหละครับ ส่วนยาเร่งฝีเท้าในการเดินทางผมเก็บไว้ในหน้าต่างไอเท็มของพี่แล้วนะครับพี่นะ หลังจากใช้แล้วก็ให้มันพักบ้างนะครับ เพราะเจ้าสองตัวนี้มันก็แก่มากแล้ว”
"The way to ride is just the same as before. As for the speed-boosting potion for the journey, I've kept it in your item window, okay? After using it, let it rest for a bit, alright? Because these two are quite old already."

“อือ เข้าใจแล้ว” วิศนะยิ้มรับ พลางเหลือบไปมองเม “แล้วเราจะเจอกันอีกทีตอนไหนล่ะ เมย์”
"Uh, I understand," Wisana smiled and glanced at May. "So when will we meet again, May?"

“แล้วฉันจะติดต่อไปอีกที นายไม่ต้องกังวลหรอก เราจะคอยติดต่อกันอยู่ตลอดเวลา ใช้ช่องสัญญาณสื่อสารของกิลด์นะ มันจะได้กันการเจาะสัญญาณจากคนอื่น”
"I will contact you again. You don't have to worry. We will keep in touch all the time. Use the guild's communication channel; it will prevent signal interception from others."

“โอเค” เขาลากเสียงตอบ แล้วค่อยตวัดตัวขึ้นไปนั่งบนหลังของนกตัวสีเหลืองที่ชื่อโกลด์ ส่วนวารีก็ค่อยๆ ยันตัวขึ้นไปบนเจ้าสโนว์ได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
"Okay," he replied, stretching out the sound, then turned to sit on the back of the yellow bird named Gold, while Wari slowly pushed herself up onto Snow without much difficulty

“เออ แล้วเรื่องคีย์ไอเท็มสองชิ้นของนายน่ะ” เมษาทัก
"Well, about your two key items," Meisa said

“ทำไม”
"Why"

“ฝึกฝนให้คล่องล่ะ ถ้าเกิดมีอะไรขึ้นมาฉันว่าไอเท็มสองชิ้นนี้น่าจะมีประโยชน์กับนายพอดู ดูคู่มือการใช้ที่แถมมาในกล่องด้วย นายเก็บไว้แล้วใช่มั้ย”
"Practice until you're proficient. If something comes up, I think these two items should be useful for you. Also, check the user manual that came in the box. You kept it, right?"

“อืม~ คงงั้นแหละ” วิศนะรับคำไปส่งๆ เพราะเขาที่เป็นคนไม่ค่อยสนใจคู่มือสักเท่าไหร่อยู่แล้ว เท่าที่จำได้ เขาคงจะโยนๆ มันทิ้งไว้ในหน้าต่างไอเท็มซักจุดนั่นแหละ
"Um~ I guess so," Wisana replied casually because he wasn't really interested in the manual anyway. As far as he could remember, he probably just tossed it aside in the item window somewhere

“อีกอย่างคือเรื่องการอัพสกิลของนาย ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจนายก็ติดต่อไปถามคุณแซนเดอร์เอาแล้วกัน ยังไงเขาก็เป็นมาสเตอร์ของนาย เขาน่าจะยินดีตอบข้อสงสัยนายทุกเรื่อง เข้าใจนะ”
"Another thing is about your skill upgrades. If there's anything you don't understand, just contact Mr. Sander and ask him. After all, he is your master, and he should be happy to answer all your questions. Do you understand?"

“คร้าบๆ คุณแม่ มีอะไรจะย้ำกับลูกนะอีกรึเปล่าครับ ผ้าเช็ดหน้าลูกนะก็เอาไปแล้วนะครับ”
"Yes, Mom, is there anything else you want to remind me about? I already took my handkerchief."

“เดี๋ยวเถอะๆ” พอโดนประชดให้ เมษาก็หันมาเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง ทำเอาวารีที่มองดูอยู่หัวเราะคิกคักที่สองคนนี้ดูจะเข้าขารู้ใจกันจนน่าขัน
"Wait a minute," when teased, Maysa turned to put her hands on her hips, making Wari, who was watching, giggle at how these two seemed to understand each other so well that it was amusing

“กว่าจะเจอกันอีกทีพวกเราคงจะเก่งขึ้นเป็นกองแล้วละมั้ง” วิศนะหันมายิ้มให้กับเสนาธิการและหัวหน้าการคลัง ซึ่งทั้งสองก็โบกมือให้พอเป็นพิธี
"By the time we meet again, we will probably have become much better," Wisana turned to smile at the chief of staff and the head of finance, both of whom waved their hands in a ceremonial manner

“ใช่ เจอกันครั้งหน้าทั้งสมาชิกแล้วก็เงินของกิลด์เราก็คงจะมีมากมายมหาศาลแล้วล่ะ” เมษาตอบติดตลก
"Yes, by the next meeting, both the members and the money of our guild will probably be abundant." Meesa joked

“ถ้างั้นเอาไว้เจอกันนะ อย่าเป็นอะไรไปจนกว่าพวกเราจะไปถึงฝันนะ”
"Then let's meet again, okay? Don't let anything happen until we reach our dreams."

“จ้ะ จนกว่าจะไปถึงฝัน พวกเราจะไม่เป็นอะไร” สิ้นคำกล่าว วิศนะก็สะบัดบังเหียนของตัวเองให้นกยักษ์สีทองตะกุยฝีเท้าออกไปทันที วารีหันมาโคลงศีรษะกับให้เพื่อนรวมกิลด์อีกครั้ง
"Yes, until we reach our dreams, we will be fine." After finishing his words, Wisana flicked the reins of his own giant golden bird, making it take off immediately. Wari turned to nod at her guildmates once more

“ฝากดูแลแทนฉันหน่อยนะ น้ำ หมอนี่มันบ้าระห่ำมากนะ เอาให้อยู่ล่ะ” เมษาทิ้งท้ายสั้นๆ
"Please take care of this for me, Nam. This guy is really reckless. Just handle it." Meisa added briefly

“จ้ะ เมย์เองก็ระวังตัวนะ” ว่าแล้วเธอก็สั่งเจ้าสโนว์ให้ออกตัวตามไป เมษามองภาพนั้นเงียบๆ ก่อนจะหันมาพูดกับมาโนช
"Okay, May, you be careful too." Saying that, she ordered Snow to follow along. Mesa watched the scene quietly before turning to speak to Manot

“ถ้างั้นเราก็ไปกันบ้างเถอะ ภารกิจของเรายังมีอีกเยอะ”
"Then let's go too. We still have a lot of missions ahead of us."

“อือ”
"Uh"

จากนั้น ร่างของทั้งคู่ก็ค่อยๆ เดินจากไปด้วยฝีเท้ามั่นคง และความหวังสำหรับการมุ่งหน้าสู่การสร้างตำนานบทใหม่ของพวกเขาขึ้นมาด้วยน้ำมือตนเอง....
Then, the figures of both slowly walked away with steady steps, carrying the hope of forging a new legend with their own hands....

<จบเล่ม 1>
End of Volume 1